ΠΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΜΕΡΟΣ 5ο

Α. ΓΕΝΙΚΑ

«Ο άνθρωπος του αύριο, του οποίου το εύπλαστο μυαλό σχεδιάστηκε αλχημικά να σκέπτεται με το νέο τρόπο σκέπτεσθαι, από τους αλχημιστές των Ιλλουμινάτι, δεν θα μπορεί να αναγνωρίσει την κρίσιμη διαφορά, ανάμεσα στην ελευθερία της βουλήσεως και στην πραγματική ελευθερία…Αυτή η αποτυχία διακρίσεως θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην μεγαλύτερη ηθική κατάρρευση όλων των εποχών: Την ανικανότητα να ξεχωρίσουν την ζωή από τον θάνατον».

(Ο Κύκλος της Συνωμοσίας, Texe Marrs, εκδ. Στερέωμα, σ.171)

Β. ΠΛΑΝΕΣ  ΚΑΙ  ΑΠΑΤΕΣ  ΤΟΥ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (5η δέσμη)

«Η Ένωση της Χριστιανοσύνης δεν σημαίνει τίποτε άλλο ει μη υποταγήν εις τον πάπαν της Ρώμης, μόνον αντιπρόσωπον του Χριστού επί της Γης»

(πάπας Βενέδικτος ΙΕ΄)

*

Παραθέτομεν την πέμπτη δέσμη, πέντε (5) [86η-90η] από τις εκατοντάδες κυριώτερες πλάνες και απάτες, που μας έχει διοχετεύσει ή επιβάλλει διαχρονικώς, το Σύστημα.

86η/ Το ελληνικό αλφάβητο είναι το αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιείται για την γραφή της ελληνικής γλώσσας, από τον 8ο αιώνα π.Χ. Προέρχεται από το φοινικικό αλφάβητο και με την σειρά του έγινε ο πρόγονος πολυάριθμων συστημάτων γραφής της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης της λατινικής και της κυριλλικής γραφής

87η/ Οι Λατίνοι (Λατινικά: Latini) ήταν πανάρχαιος λαός της Ιταλίας που ζούσαν στην περιοχή του Λατίου. Μετανάστευσαν στην κεντρική Ιταλία και στο Λάτιο την 2η χιλιετία π.Χ. από την κεντρική Ευρώπη. Ζούσαν σε ανεξάρτητες πόλεις-κράτη αλλά είχαν κοινή γλώσσα, θρησκεία και λάτρευαν από κοινού τον Λατίνο σε ετήσια γιορτή. Πίστευαν ότι ήταν απόγονοι του Λατίνου, γιου του Αινεία και διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις μεταξύ τους. Ένα από τα λατινικά κράτη, η Ρώμη, το 341 π.Χ. άρχισε σταδιακά να προσαρτά τις υπόλοιπες λατινικές πόλεις-κράτη, δίνοντάς τους ρωμαϊκή υπηκοότητα και ισονομία.

Σύμφωνα με την Λατινο-ρωμαϊκή παράδοση, ιδρυτές της Ρώμης ήταν τα δίδυμα αδέλφια Ρωμύλος (λατ. Romulus)  και Ρέμος (λατ. Remus). Πατέρας τους ήταν ο Άρης και μητέρα τους η Ρέα Σύλβια, κόρη του βασιλιά Νουμίτορα. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, η Ρέα εξαναγκάστηκε να γίνει ιέρεια από τον θείο της Άλβα που σφετερίστηκε τον θρόνο. Όταν η Ρέα γέννησε τον Ρωμύλο και τον Ρέμο, ο Αμούλιος έδωσε εντολή να ριχτούν τα παιδιά στον Τίβερη. 

Όμως, τα παιδιά σώθηκαν διότι ο Τίβερης πλημμύρισε και έβγαλε τα παιδιά στις όχθες του. Μία λύκαινα η  Λούπα (Lupa), πήρε τα παιδιά υπό την προστασία της, η οποία τα θήλαζε καθημερινά. Τελικά τα πήρε και τα μεγάλωσε ένας βοσκός. Αργότερα τα δύο αδέλφια έδιωξαν τον Αμούλιο από τον θρόνο. 

Σε ανάμνηση της σωτηρίας τους αποφάσισαν να χτίσουν μία πόλη στον Τίβερη. Κατά το κτίσιμο της πόλεως, εφιλονόνίκησαν μεταξύ τους, κι’ ο Ρωμύλος εφόνευσε τον Ρέμο. Έτσι, ο Ρωμύλος έμεινε κυρίαρχος και βασιλιάς της νέας πόλεως, της Ρώμης.

Aπάντηση στους απατηλούς ισχυρισμούς των σημερινών Φραγκο-Λατίνων και των συγγραφέων της Συστημικής ιστορίας, για την ταυτότητα των αρχαίων Ρωμαίων, της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριότητα της αρχαίας Ρώμης

1/ Οι αρχαίοι Ρωμαίοι δεν είχαν φυλετική σχέση με τους αρχαίους Λατίνους.

Η διάκριση μεταξύ Ρωμαίων και Λατίνων είναι αρκετά τεκμηριωμένη, και είναι μεγάλο σφάλμα, που ενέχει δόλο και σκοπιμότητα, να ταυτίζονται σήμερα, Ρωμαίοι και Λατίνοι, από ξένους και δικούς μας ιστορικούς. Στην αρχαίαν ρωµαϊκήν ιστορίαν καταγράφονται τα εξής:

Ενώ οι Ρωµαίοι είχαν αρχικήν προελληνικήν προέλευση, στην συνέχεια κατά την ιστορικήν περίοδον, ανεμίχθησαν με Λατίνους, Ετρούσκους και Σαβίνους καθώς και διάφορα άλλα βαρβαρικά φύλα, αγνώστου ή εικαζομένης προελεύσεως, με αποτέλεσμα στις ανάμεικτες λαϊκές μάζες, να επικρατήσει  το λατινικόν στοιχείον, ως αποδεικνύεται από την κατ' αρχήν, επικρατήσασαν αλλ' όχι µόνην, δημώδη λατινικήν γλώσσαν των Ρωµαίων. Ως ήταν φυσικόν, αρκετές λατινικές πόλεις συµπεριελήφθησαν τελικώς εις το πολιτικόν σύστημα της Ρώµης, µε πλήρη πολιτικά δικαιώµατα, αφού οι κάτοικοί τους έγιναν πλέον Ρωμαίοι. Παρά ταύτα, πολλές άλλες λατινικές πόλεις όχι  µόνον δεν έγιναν ρωμαϊκές, αλλά και αντέδρασαν εις την ρωµαϊκήν επικράτειαν, γενόµενες σφοδροί και επικίνδυνοι εχθροί των Ρωμαίων.

Οι Ρωμαίοι, δεν είχαν ως αποκλειστική τους γλώσσα τα Λατινικά. Σίγουρα, τα Λατινικά χρησιμοποιήθηκαν από τους Ρωμαίους, για να προσεγγίσουν τους Λατίνους και να τους χρησιμοποιήσουν για τα σχέδια τους….Οι Ρωμαίοι ήταν δίγλωσσοι. Ομιλούσαν Λατινικά και Ελληνικά.Τα Λατινικά επεκράτησαν σε διάφορες περιόδους, κυρίως για πολιτικούς λόγους (προσπάθεια αφομοιώσεως των Λατίνων και χρησιμοποιήσεώς τους).

Μεταξύ των ετών 350 και 270 π.Χ. ιδρύθησαν αµιγείς ρωµαϊκές αποικίες από την Ετρουρίαν µέχρι την Καµπανίαν. Κατά την περίοδον αυτήν έχοµεν σαφή διάκριση µεταξύ ρωµαϊκών και λατινικών αποικιών της Ρώµης. Μετά όµως, το 183 π.Χ. οι Ρωµαίοι απηγόρευσαν εις τους Λατίνους να συµµετέχουν στην περαιτέρω ίδρυση και λειτουργίαν αποικιών.

Κατά παράκληση των λατινικών πόλεων αλλά και κατά το ιδικόν τους θέληµα, απέσυραν οι Ρωµαίοι το 187 π.Χ. το δικαίωµα από τους εις την Ρώµη διαβιούντας Λατίνους, να αποκτήσουν την ρωµαϊκήν ιθαγένειαν ή υπηκοότητα,  εκτός εάν είχαν απογόνους εις τον τόπον της προελεύσεως τους. 

Εντός των πλαισίων αυτού του πνεύµατος, απηγορεύθη το 126/5 π.Χ. η είσοδος των Λατίνων εις την Ρώµην.

Κατά την διάρκειαν του προαναφερθέντος πολέµου του 91-83  π.Χ. µεταξύ Ρωµαίων και Λατίνων, οι Ρωµαίοι έδωσαν υπηκοότητα εις τους παραµείναντας πιστούς Λατίνους,  αλλά δεν έδωσαν  µαζί μ’ αυτήν πραγµατικόν δικαίωµα ψήφου. Επί πολύν καιρόν επεκράτει εις την ρωµαϊκήν νοµοθεσίαν η διάκριση µεταξύ Ρωµαίων υπηκόων και Λατίνων υπηκόων. 

Η λατινική υπηκοότης ήτο γνωστή ως  «Λατίνιτας» (Latinitas)1  και εθεωρείτο κατωτέρα της ρωµαϊκής, δηλαδή της «Ρωµάνιτας» (Romanitas)2

Πάντα τα ανωτέρω, αποδεικνύουν ότι η Ρώµη ως πόλις -  κράτος, δεν εταυτίζετο ποτέ, ούτε  µε τους Λατίνους ούτε µε την λατινικήν γλώσσαν και δια τον λόγον αυτόν, το 92 π.Χ. έκλεισαν οι Ρωµαίοι τα λατινικά σχολεία της Ρώµης, δια να υποχρεώσουν την φοίτηση των ρωμαιοπαίδων στα ελληνικά σχολεία!!!

Δηλαδή δεν ήταν µόνον η έλξις προς την ελληνικήν γλώσσαν και τον ελληνικόν πολιτισµόν, η οποία συνετέλεσεν εις την ελληνοποίηση της Ρώµης,  αλλά και η ανωτέρω, συντόμως περιγραφείσα, διάκριση και διαφορά µεταξύ Ρωµαίων και Λατίνων.

Με την ανάπτυξη της Ρώμης ως Ρωμαϊκού κέντρου, ήταν φυσικό αρκετές λατινικές πόλεις να συμπεριλήφθούν τελικά στο πολιτικό διοικητικό σύστημα της Ρώμης, αφού οι κάτοικοί τους έγιναν πλέον Ρωμαίοι.

Οι Ρωµαίοι δεν είχαν λατινικήν εθνικήν συνείδησιν αλλά ρωµαϊκήν. Δεν ήσαν Λατίνοι. Ήσαν Ρωµαίοι. Εκλαϊκευμένα σήμερα θα απεκαλούντο Ρωμηοί.  Πολύ περισσότερον, οι Λατίνοι δεν είχαν Ελληνική συνείδηση.

2/ Αποσπάσματα από έργα αρχαίων συγγραφέων που καταγράφουν ιστορικά γεγονότα, καταδεικνύοντα την Ελληνοπελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, και αποδεικνύοντα την Ελληνικότητα των «θεμελίων» της αρχαίας Ρώμης:

Οι Πελασγοί Οίνωτροι εξ Αρκαδίας, έφθασαν στην Απουλία (νοτιοανατολική Ιταλία), πρώτοι αυτοί, 17 γενιές πριν από τον πόλεμο της Τροίας, μετά την λήξη του οποίου, κατά την Ρωμαϊκήν Μυθολογίαν, ο Αινείας έφυγε από την Τροία και έγινε οικιστής του Λατίου.3

Σύμφωνα με τις παραδόσεις, η ίδρυση της Τροίας ήταν έργο Κρητών που εγκατέλειψαν κάποτε την πατρίδα τους και εγκαταστάθηκαν στις υπώρειες της Ίδης, Αρχηγός τους ήταν ο Τεύκρος, γυιός του Σκαμάνδρου και της νύμφης Iδαίας. Πέρα από την παράδοση, υπάρχουν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την σύνδεση Κρήτης και Τροίας. Έχουμε την κοινή λατρεία του «θεού» Διονύσου, η οποία φαίνεται να είναι Κρητικής προελεύσεως (και πιο παλιά Αιγυπτιακής). Ο Διόνυσος αναφέρεται στην Γραμμική γραφή Β΄ της Κνωσού, με την ονομασία "di-o-nu-so".4

.«Στην συνέχεια του έργου μου οφείλω να ασχοληθώ με το Παλλάντιο, για ό,τι αξιομνημόνευτο υπάρχει εκεί, και για ποιο λόγο ο αυτοκράτορας Αντωνίνος ο παλαιότερος, έκανε το Παλάντιο πόλη αντί κώμης και παραχώρησε στους κατοίκους του ελευθερία και το απάλλαξε από τους φόρους. Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Ερμή.

Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ίδρυσε πόλη, παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονής μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς»[ Παυσανίας, Αρκαδικά 43, 1-3.].

.«…Ή Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο - μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.» [Στράβων, «Γεωγραφικά», Ε΄/111,3].

.«Ο Δημάρατος πάλι, ένας από αυτούς που κυβέρνησαν την Κόρινθο, δραπετεύοντας, μετά από στασιασμούς, κουβάλησε μαζί του τόσο πλούτο από την πατρίδα του στην Τυρρηνία, ώστε αυτός κυβέρνησε την πόλη που τον υποδέχτηκε. Ο γιος του έγινε βασιλιάς των Ρωμαίων».[Στράβων, «Γεωγραφικά» Η', VI,20].

.Πολύ πριν την κατάκτηση (195 π.Χ.) της υπόλοιπης Ελλάδας από την Ρώμη, υπήρχε στις Αθήνες ναός της «θεάς Ρώμης» [Περισσότερα: Mellor, R., «THEA ROMA: The Worship of the Goddess Rome in the Greek World» , Gottingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1975].

.Ο Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας, Ηρακλείδης ο Ποντικός, μαθητής του Πλάτωνα, τον 4ον π. Χ. αιώνα, αποκαλεί την Ρώμη «πόλιν Ελληνίδα»5

.«Η Ρώμη είχε από πολύ παλιά -το 228 π.Χ.- δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες, δικαίωμα που δινόταν μόνο σε Έλληνες το γένος. Οι Ρωμαίοι ενεφανίσθησαν στην Ολυμπία σαν ειρηνευτές του σπαρασσόμενου, τότε, ελληνικού κόσμου και για να δικαιολογήσουν την ανάμειξή τους, στα ελληνικά πράγματα, ζήτησαν και έλαβαν την άδεια να συμμετάσχουν στους αγώνες της Ολυμπίας, αφού προηγουμένως επικαλούμενοι τους σχετικούς Ελληνικούς μύθους, μπόρεσαν να αποδείξουν πως και αυτοί είναι ελληνικής καταγωγής και άρα Έλληνες...»6

 3/ Λοιπές αποδείξεις για την Ελληνικότητα της αρχαίας Ρώμης. 7

.Ο Βιργίλιος, αναφέροντας την ίδρυση της πρώτης πόλεως, από τον βασιλέα Εύανδρο, ανάμεσα στους παρά τον Τίβερη λόφους, προσθέτει πώς είχε δοθεί σ' αυτήν το όνομα της μητροπόλεώς του «Παλλάντιον» και πώς οι Αρκάδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί με τον Εύανδρο, κατάγονται από την Παλλάδα ( Αινειάδα, 8, 51 κπ).

.Τιμώντας την Αρκαδική καταγωγή της ονομασίας του λόφου, ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Αντωνίνος (138-161 μ.Χ. όταν η Ελλάς τελούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή), επισκέφθηκε το Παλλάντιο της Αρκαδίας και τον εκεί οικισμό τον μετέτρεψε σε πόλη, την οποίαν απήλλαξε από κάθε φόρο, αναγνωρίζοντας ότι από εκεί είχαν έλθει οι πρώτοι οικιστές στον λόφο Παλλατίνον της Ρώμης (Παυσανίας, Αρκαδικά, 43).

.Άλλο στοιχείο που αποδεικνύει την Αρκαδική καταγωγή των Ρωμαίων, είναι οι κοινές εορτές. Μία από τις δημοφιλέστερες Ρωμαϊκές εορτές ήταν τα «Λουπερκάλια» (Lupus= λύκος), τα οποία δεν ήταν παρά μεταφύτευση της εορτής των «Λυκαίων» από την Αρκαδία στην Ρώμη.

Ο Πλούταρχος γράφει ότι  στην Ρώμη είχαν εορτές για την Καρμέντα, σύζυγο του εποικιστού της Ρώμης, Ευάνδρου, από την Αρκαδία και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας (Ρωμύλος, 13).

.Ο Στράβων, αναφέρει και την Ραουέννα (Ραβένα, C, 124) ως κτίσμα των Ελλήνων. Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C, 215).

.Οι Σαβίνοι, φαίνεται ότι ήσαν απόγονοι Λακεδαιμονίων «Οι δε Σαβίνοι... κώμας  ώκουν ατειχίστους ως προσήκον αυτους μέγα φρονείν και μη φοβείσθαι Λακεδαιμονίων αποίκους ούσιν» (Πλούταρχος. Ρωμύλος, 16). Σαβίνος ήταν και ο βασιλέας-νομοθέτης των Ρωμαίων, Νουμάς (Πλούταρχος. Νουμάς, 1).

.Το 22 π.Χ. ο Οκτάβιος ρύθμισε τις σχέσεις με την Σπάρτη με φιλικώτερο τρόπο προς την τελευταία. Της παραχώρησε την Καρδαμύλη, τις πόλεις των Μεσσηνίων Φαράς και Θουρία καθώς και την Δενθηλιάτη. Ο Τιβέριος αργότερα όρισε ως όρια Λακωνικής και Μεσσηνίας, την Χοίρειον Νάπην-ποταμό Σάνταβα. Ευγνωμονούντες οι Σπαρτιάτες για τις δωρεές των Ρωμαίων αυτοκρατόρων τους έφτιαξαν ναούς για τον Οκταβιανό και τον Καίσαρα, οι οποίοι και λατρεύονταν ως θεοί. (Παυσ. ΙΙΙ, 11,4).

.Οι Έλληνες αποκαλούσαν τον αυτοκράτορα Αδριανό μεταξύ άλλων «νέον Διόνυσον» και «Πανελλήνιον αρχηγέτην».8

.Το 52-1 π.Χ. γραμματέας της Αθηναϊκής βουλής και του δήμου, υπήρξε κάποιος Ρωμαίος, Γάϊος Γαϊου Αλαιεύς.9

.Συνέβαινε δε και το αντίθετο:  Ο περίφημος Ηρώδης ο Αττικός, ήταν Αθηναίος, και υπήρξε  «ύπατος» της Ρώμης. Ενώ σώζεται και το όνομα του Τιβέριου Ιουλίου Κέλσου, Έλληνα από την Έφεσο, που επίσης έγινε ύπατος.10

Πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αποδεικνύουν τους δεσμούς αίματος, ανάμεσα σε Ρωμαίους και τους Έλληνες της υπόλοιπης Ελλάδας. Υπενθυμίζουμε (και πάλι!) πως η λεγόμενη «Magna Grecia», η «Μεγάλη Ελλάδα», ήταν ένα μεγάλο και ελληνικώτατο τμήμα της Ιταλίας, του οποίου οι κάτοικοι είχαν αποκτήσει δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη, ήδη από τον 1ο μ.Χ. αιώνα!

.Oι Έλληνες, μετά το 60 π.Χ., δεν έκαναν καμία εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων, ενώ οι Χριστιανοί Έλληνες μετά το 1453, έκαναν πάνω από 70 εξεγέρσεις κατά των Τούρκων.

Η «Ρωμαιοκρατία», με έννοια ανάλογη της «Τουρκοκρατίας» υπήρξε μόνο στα μυαλά των φραγκοπαπικών (δυτικών) ιστορικών, οι οποίοι προσπάθησαν να σφετερισθούν τον ελληνικό/ Ρωμαϊκό πολιτισμό. Οι Έλληνες ένοιωθαν αναπαυμένοι στο ελληνιστικό περιβάλλον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της παλαιάς Ρώμης, το οποίο τους έδινε πάμπολλες ευκαιρίες αναπτύξεως. Και γι’ αυτό, πολύ γρήγορα, ολόκληρη η πολιτικοοικονομική και μορφωτική ηγετική τάξη της υπόλοιπης Ελλάδος, είχε αποκτήσει και τα πολιτικά δικαιώματα του Ρωμαίου πολίτη, και μάλιστα αρκετά πριν από το 212 μ.Χ.

.Tο 11 μ.Χ. ο Αύγουστος, ενοχλημένος από τις υπερβολικές εκδηλώσεις αγάπης των υπόλοιπων Ελλήνων προς τους Ρωμαίους διοικητές, αναγκάζεται να απαγορεύσει (!) την θέσπιση λατρείας για τους επαρχιακούς διοικητές. Επίσης περιόρισε την χρήση υπερβολικά τιμητικών επιθέτων, και όρισε  πως θα έπρεπε να περιοριστούν στην απόδοση του ονόματος «ευεργέτης».11

.Στις εορτές των Ισθμίων του 196 π.Χ. οι Έλληνες χειροκροτούσαν όταν, ο Τίτος Κόϊντος Φλαμινίνος, ανακήρυξε την ελευθερία της Ελλάδας!!! 12

.Οι πρόγονοί μας, όχι μόνον δεν επαναστατούσαν ουσιαστικώς, εναντίον της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά και κληροδοτούσαν τα ελληνικά κράτη τους στην Ρώμη! (133 π.Χ. ο Ατταλος Γ΄ την Πέργαμο, το 75 π.Χ., ο Νικομήδης Δ΄ την Βιθυνία, ο Πτολεμαίος Απίων την Κυρρήνη και ο Αλέξανδρος Β΄ της Αιγύπτου, κατέλειπαν τα βασίλεια τους στους Ρωμαίους).13

Πολλοί από τους συγχρόνους ιστορικούς, θεωρούν το φαινόμενο αυτό μοναδικό και για να το ερμηνεύσουν κάνουν ένα σωρό σοφιστικούς συλλογισμούς και προβαίνουν σε «ερμηνευτικούς ακροβατισμούς», προκειμένου να δικαιολογήσουν τέτοιες κινήσεις, χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν το αυτονόητο, δηλαδή ότι:

Οι άνθρωποι αυτοί κληροδότησαν τα κράτη τους, για να τα «προφυλάξουν», για να τα διασώσουν, κάτι που ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα γινόταν, είτε επί Τουρκοκρατίας, είτε αν πίστευαν πως οι Ρωμαίοι δεν ήταν «δικοί τους» άνθρωποι.

Το «ερμηνευτικό κλειδί» της ιστορίας, είναι το εξής:

Οι υπόλοιποι Έλληνες αναγνώριζαν τους Ρωμαίους όχι μόνον ως πολιτισμικούς συγγενείς τους, αλλά και ως φυλετικά αδέλφια τους! Μόνον έτσι εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Είχαν πεισθεί πως με αυτό τον τρόπο, συνέβαλλαν στην οικουμενική ελληνιστική ενοποίηση. Αυτή είναι η λογικώτερη εξήγηση του πρωτοφανούς φαινομένου, εκτός και αν θέλουν να πιστέψουμε πως εντελώς ξαφνικά, οι προγονοί μας, παρανόησαν ομαδικώς!

.Ένα από τα πλέον πειστικά αποδεικτικά στοιχεία της Ελληνικής προχριστιανικής Ρώμης, είναι και η αναγραφή επί του Σταυρού του Ιησού Χριστού, του κατά σάρκαν Υιού της Αειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας, εκτός από την Ρωμαϊκήν και στην Ελληνικήν γλώσσα, της φράσεως «Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων».  (ΜΑΤΘ: 37/37, ΜΑΡΚ: 15/26, ΛΟΥΚ: 23/38, ΙΩΑΝ: 19/19-20).

Για ποίαν άλλον λόγον οι «κατακτητές» Ρωμαίοι, έγραψαν στην γλώσσα των κατακτημένων Ελλήνων, την παραπάνω φράση, επί του Σταυρού του Ιησού;

*

Συνοπτικά αρχικά συμπεράσματα

 1ο/ Οι Λατίνοι:

 .Δεν ήσαν Ρωμαίοι, τουτέστιν δεν κατήγοντο από Ελληνοπελασγικόν κλάδον, αλλά ήσαν αγνώστου φυλετικής προελεύσεως εισβολείς, προερχόμενοι πιθανώς από την κεντρική Ευρώπη, διαφέροντες σχεδόν πλήρως από τους υπόλοιπους Ρωμαίους.

.Πολύ περισσότερον, δεν είχαν Ελληνική συνείδηση, γι’ αυτό και το μίσος τους κατά των Ελλήνων.. Συνεπώς ουδεμίαν ιστορική ή εθνολογική σχέση έχουν τόσον με την ίδρυση της αρχαίας Ρώμης, όσον και με την αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

2ο/  Οι Ρωµαίοι δεν είχαν λατινικήν εθνικήν συνείδησιν αλλά ρωµαϊκήν. Δεν ήσαν Λατίνοι. Ήσαν Ρωµαίοι. Εκλαϊκευμένα σήμερα θα απεκαλούντο Ρωμηοί. 

3ο/ Έτσι εξηγείται πως επεκράτησεν, οι Φράγκοι του  µεσαίωνος να λέγονται υπό των εν Ανατολή Ρωµαίων/Ρωμηών, «Λατίνοι». Δηλαδή οι εν Νέα Ρώµη ηµέτεροι, συνήθιζαν ως φαίνεται, να δίδουν εις νεωτέρους εχθρούς, ονόµατα αρχαίων εχθρών.

Επίσης φαίνεται ότι οι Ρωμαίοι/ Ρωµηοί, ωνόµασαν τους Φράγκους, Λατίνους,  διότι τους εθεωρούσαν ως κατωτέρους των Ρωµαίων.  Αγράµµατοι και άξεστοι όντες, και αγνοούντες την ρωµαϊκήν παράδοσιν, οι Φράγκοι, ευχαρίστως εδέχθησαν το όνοµα Λατίνος, νοµίζοντες,  ότι είναι ταυτόν µε το Ρωµαίος.

4ο/ Η Ρώμη ήταν Ελληνική, τουλάχιστον 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη που δέχονται κατά την μεγίστην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές αναφερόμενοι στην γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ.αι.).

5ο/ Το όραμα ενός Οικουμενικού Ελληνιστικού κράτους, του οποίου τις βάσεις έθεσε ο Μέγας Αλέξανδρος, άνθισε υπό την εποπτεία της Ελληνικώτατης Ρώμης. Συνέχεια εκείνου του οράματος, υπήρξε η Οικουμενική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης.

Σήμερα, η Ελλαδική πνευματική ηγεσία σιωπά, και όλα τα συστημικά κόμματα της Ελλαδικής Βουλής, σιγούν ή πλειοδοτούν στους εκπλειστηριασμούς ελληνικών εδαφών, ελληνικού πλούτου και αποσιωπούν ή αρνούνται την ελληνικότητα, τόσον της αρχαίας Ρώμης όσον και του Ρωμαϊκού πολιτισμού, τον οποίον στην καλύτερη των περιπτώσεων, ακρίτως αποκαλούν, ελληνορωμαϊκόν ή εξελληνισθέντα.

*

88η/ Ο Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953), έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους «Βαλκανικούς» πολέμους (ως Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική εκστρατεία. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952.

Κατά την Μικρασιατικήν εκστρατείαν, ως επικεφαλής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων είχε ως περιοχή ευθύνης του, την περιοχή Μαγνησίας. Μεταξύ άλλων προέβαινε σε εκκαθαρίσεις από τους Τούρκους τσέτες και στην προάσπιση των Ελληνικών πληθυσμών, ενώ ίδρυσε και ένα ορφανοτροφείο με σκοπό την φροντίδα των ορφανών ελληνόπουλων. Επίσης προέλασε τον Ιούνιο του 1920, καταλαμβάνοντας το Αξάρι. Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, πολλοί βενιζελικοί αξιωματικοί απομακρύνθηκαν από το στράτευμα , ενώ ο Πλαστήρας, χάρη σε απειλή ανταρσίας της 13ης Μεραρχίας, «ο αγαπητός στους άνδρες του Πλαστήρας απέφυγε την μετάθεση».

Στην Μικρασιατική εκστρατεία, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες, με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους αντιπάλους που τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα ευζώνων έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου). Κατά την προέλαση του ελληνικού στρατού, το καλοκαίρι του 1921, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γκρότο, πέρα από τον Σαγγάριο.

Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά την πορεία της επόμενης ημέρας. Κατά την κατάρρευση του μετώπου, ο Πλαστήρας κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. Με την καθυστέρηση που προέβαλε στην επέλαση του εχθρού έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν, σώζοντάς τους από τους Τούρκους.

89η/ Πολλοί άνθρωποι με την λέξη τύχη εννοούν κάποια δύναμη η οποία καθορίζει ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και τον άνθρωπο. Οι αρχαίοι Στωϊκοί έκαναν λόγο περί «ειμαρμένης», γνωστό άλλωστε είναι το αρχαίο ρητό: «Πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» και το παραπλήσιον «Ανάγκα και οι θεοί πείθονται».

Στο ίδιο κύμα σκέψεως κινείται και το «κισμέτ» των μωαμεθανών. Πρόκειται για την ιδέα του πεπρωμένου το οποίον καθορίζει ο Θεός και η οποία ελάχιστα περιθώρια αντιδράσεως αφήνει για τον άνθρωπον. Σύμφωνα με τις ιδέες αυτές, ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και κυρίως στον άνθρωπο, είναι «γραμμένο» να γίνει και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. ‘Φυσικά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γίνονται ανθρώπινες κρίσεις εκ των υστέρων.

Τότε λέμε ήταν «γραφτό» να γίνει. Ήταν τυχερό να γίνει. Το ήθελε ο Θεός! Ήταν η μοίρα του!

90η/ Σύμφωνα με κάποιες «φιλοσοφίες» Ινδών Γιόγκι, όλο το Σύμπαν είναι σύνθεση δύο παραγόντων. Ο πρώτος παράγων λέγεται Ακάσα (Akasha). Είναι ο Παγκόσμιος χώρος στον οποίον ενσωματώνεται ο συμπαντικός νους, ο κοσμικός αιθέρας/η υπόσταση του πρωταρχικού χώρου. Υπάρχει παντού και διαπερνά τα πάντα.

Ο δεύτερος παράγων είναι η Πράνα που απορρέει από τον Ακάσα, είναι και αυτή αιώνια, ατέρμων, πανταχού παρούσα. Ό,τι ονομάζουμε ενέργεια, δύναμη.14

Από τον Ακάσα προέρχεται ο αέρας, τα στερεά, τα υγρά, ο ήλιος, η γη, η σελήνη, τα άστρα, οι κομήτες. Από τον Ακάσα δημιουργείται το ανθρώπινο σώμα, το σώμα των ζώων, τα φυτά, όλες οι μορφές που βλέπουμε, όλα όσα υπάρχουν. Κάθε κύκλος δημιουργίας αρχίζει από τον Ακάσα και τελειώνει σε αυτόν.

Η κίνηση, η βαρύτητα, ο μαγνητισμός είναι εκδηλώσεις της Πράνα. Μέσα στο σώμα η Πράνα εκδηλώνεται σαν νευρική ροή και σαν δύναμη σκέψεως. Το σύνολο όλων των δυνάμεων φυσικών και πνευματικών απορρέουν από την Πράνα.

Στο τέλος κάθε κύκλου δημιουργίας, η Πράνα παύει να ενεργεί και μένει στους κόλπους του Ακάσα σαν μη εκδηλωμένη ενέργεια, για να εκδηλωθεί πάλι στον καινούργιο κύκλο δημιουργίας που θ' ακολουθήσει. Αν ο άνθρωπος ήταν σε θέση να κατευθύνει την Πράνα, θα μπορούσε να αλλάξει και την τροχιά του Ηλίου (!!!) [ΣΣ: Ποια τροχιά; Μα, ο ήλιος, όπως μας έχουν διδάξει οι επιστήμονες του Συστήματος, είναι ακίνητος και η γη κινείται!]. 

Κατά τους Ακασιστές:

oΤο παν προέρχεται από τον αιθέρα. Και το παν γυρίζει στον αιθέρα. Και πιο πέρα από τον αιθέρα είναι η ΑΚΑΣΑ, η γαλάζια πνευματική ουσία, βαθιά και θεϊκή, η οποία γεμίζει και διαπερνά ολόκληρο το Άπειρο Διάστημα. Και ο αιθέρας είναι μόνον η συμπύκνωση, με την σειρά του, της καθαρής ΑΚΑΣΑ.

oΗ Ακάσα είναι η ίδια η Κουνταλίνη, είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ο βασικός παράγων κάθε θεουργικής πράξεως. Η ιδιότητα της Ακάσα είναι ο ΉΧΟΣ, και ο Ήχος προέρχεται από τον Λόγο.15

oΣτην ψυχή ή Μητέρα του κόσμου, είναι γραμμένα όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Είναι η μνήμη του παγκοσμίου Συμπαντικού Νού, ένα είδος αοράτων αρχείων (Ακασικά αρχεία)16 των όσων υπάρχουν στους ορατούς και αοράτους κόσμους σε κάθε διάσταση του χώρου και του χρόνου. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι οι τρεις απατηλές διαστάσεις του.

oΗ Ακάσα είναι ένα συμπαντικό πεδίο δυνάμεων σ’ όλα τα κοσμικά επίπεδα και η έκφρασή του στον φυσικό μας κόσμο είναι το ενοποιημένο πεδίο των 4 θεμελιωδών δυνάμεων της φύσεως (Βαρύτης, ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, ασθενής και ισχυρά πυρηνική δύναμη) το οποίον όμως δεν έχουν εντοπίσει ακόμη οι σύγχρονοι επιστήμονες.

Συνοπτικά Σχόλια

Η Θεωρία για δήθεν Ακασικά αρχεία, Ακάσα και Πράνα είναι αποκύημα της φαντασίας των αποκρυφιστών Ινδών Γιόγκι, που αιθεροβατούν κατά τους διαλογισμούς τους και τις επαφές τους με τις «οντότητες». Ένα ακόμη παραμύθι των θεοσοφιστών και αντιχρίστων νεοπαγανιστών, θιασωτών του πανσεξουαλισμού, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να πείσουν αφελείς, άδολους, απογοητευμένους, οργισμένους, ονειροπαρμένους και ψυχοπαθείς, εμπλέκουν την Αγία Γραφή (κυρίως την Παλαιά Διαθήκη), την λαογραφία και τους αρχαίους πολιτισμούς.

Οι Ακασιστές, με την αναφορά τους στα περίφημα «απόκρυφα Ακασικά αρχεία», (για εμάς ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ Αρχεία), προσπαθούν να περιγράψουν μία «κατάσταση» ή ορθότερα ένα από τα επίπεδα ανόδου της εξελικτικής διαδικασίας και έναν παγκόσμιο Συμπαντικό Νου, χωρίς υπόσταση, ταυτότητα και όνομα, χαρακτηρίζοντάς τον «Το Ένα», αποκρύπτοντας επιμελώς να αναφέρουν ότι εννοούν τον Εωσφόρον ή Σατανάν!!!

Μας λένε λοιπόν οι εωσφοριστές παραμυθολόγοι, χωρίς ούτε ένα επιστημονικό αποδεικτικό στοιχείο, ότι:

«Πληροφορίες για τα Ακασικά Αρχεία βρίσκουμε στην λαογραφία, τους μύθους και τις παραδόσεις και σε πολλά σημεία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Αναφορές για τα αρχεία αυτά μας έρχονται από αρχαίους πολιτισμούς που μεγαλούργησαν όπως από τους  Σημίτες, Άραβες, Ασσύριους, Φοίνικες, Βαβυλώνιους και μετέπειτα από τους Εβραίους. Σε όλες αυτές τις φυλές αναφέρεται επανειλημμένα η ύπαρξη Θείων γ­ραφών που περιείχαν την ιστορία της ανθρωπότητας, σαν μια «πλήρη μορφή Θείας πληροφόρησης».

Μυθεύματα απατεώνων θεοσοφιστών και νέο-σοφιστών!

Πουθενά στην Αγία Γραφή αναφέρονται τα παραμύθια τους. Κανένα ιστορικό ή επιστημονικό στοιχείο επιβεβαιώνει τις δαιμονικές παραισθήσεις τους. Για τον λόγο αυτό, καταφεύγουν στους μύθους και στα λαογραφικά μυθολογήματα, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν, στοχεύοντας κυρίως σε αφελείς, αρρωστημένους εγκεφάλους ή αλαζόνες τυχοδιώκτες.

                                                                                      

Συνεχίζεται

---

1 Λατίνιτας [Latin, Alternative forms, latīnitās, Etymology Latinus ‎(“of or belonging to Latium”, “Latin”) +‎  -itās (“-ity”: suffix forming nouns)]: Λατινικός/Λατίνος ή λατινιστής (Εκείνος που ασπάζεται την Λατινική ιστορία που αρχίζει από το Λάτιον, μετέχει της Λατινικής παιδείας, του Λατινικού πολιτισμού και ομιλεί την Λατινική γλώσσα, κατ’ αντιδιαστολήν προς τους Romanitas). Τις τελευταίες δεκαετίες προωθείται ο Λατινισμός και η λατινική κουλτούρα, ιδιαιτέρως στους κόλπους των νεολαιών που ομιλούν τις λεγόμενες Ρωμανικές γλώσσες, από Ιουδαιοφραγκικά κέντρα (ΜΚΟ, Ιδρύματα, κλπ), με την εμφανή υποστήριξη του Ιουδαιο-φραγκοκρατούμενου Βατικανού.[The Latinitas Foundation (Latin: Opus Fundatum Latinitas) was an organisation dedicated to furthering the education of Latin and publication of the articles in the language. It was established on 30 June 1976 (Latin: die XXX mensis Iunii anno MCMLXXVI) by Pope Paul VI and was superseded by the Pontifical Academy for Latin which was established on 10 November 2012 (Latin: die X mensis Novembris anno MMXII) by Pope Benedict XVI].

2 Ρωμάνιτας (Romanitas) [Ρωμαίος, ρωμαϊκός, ρωμαϊστής]: Όρος που αναφέρεται στην ταυτότητα και ιδιοπροσωπεία του Ρωμαίου πολίτου, αποδεχομένου την Ρωμαϊκήν (Ελληνικήν) παιδεία, τον Ρωμαϊκόν/Ρωμαίϊκον (Ελληνικόν) πολιτισμόν και ομιλούντα βασικώς αν όχι αποκλειστικώς, την ελληνικήν  γλώσσα, κατ’ αντιδιαστολήν προς τους Λατίνιτας. Αναφέρεται ιστορικώς από τον Ρωμαίο χριστιανό συγγραφέα Τερτυλλιανό, τον 3ον μ.Χ. αιώνα.[Ο Κόϊντος Σεπτίμιος Φλώρης Τερτυλλιανός (στην λατινικήν, Quintus Septimius Florens Tertullianus) ή απλά Τερτυλλιανός (155-240 μ.Χ.) ονομάζεται «Πατέρας της λατινικής (λατινόφωνης) Χριστιανικής Εκκλησίας». Υπήρξε σφοδρότατος πολέμιος των χριστιανικών αιρέσεων, και ιδιαίτερα του γνωστικισμού. Αργότερα όμως, έγινε υποστηρικτής του αιρεσιάρχου Μοντανού, ενός Φρύγιου ψευδοπροφήτη και εκστασιαζομένου, και έθεσε εαυτόν εκτός της επίσημης Εκκλησίας].

3 Διονυσίου Αλικαρνασέως, Ρωμαϊκής αρχαιολογίας, Λόγος πρώτος.

4 [Michael Ventris & John Chadwick, "Documents in Mycenaean Greek. Three hundred selected tablets from Knossos, Pylos and Mycenae with commentary and vocabulary" second ed. (Cambridge 1973)].

5 J.Τοynbee, A Study of History, Abridgement by D. C. Somervell, London, 1962, σελ. 408.

6 Το 86-80 π.Χ, επί Σύλλα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες η 175η Ολυμπιάδα, φέρεται να μεταφέρθηκε στην Ρώμη [ΣΣ: Ο Σύλλας αγάπησε μέχρι τα βαθειά γεράματα έναν ηθοποιό, τον Μητρόβιο, τον έρωτά του προς τον οποίον, δεν δίστασε να παραδεχθεί σε προχωρημένη ηλικία μέσα στην Σύγκλητο. (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Σύλλας, κεφ. 2)].

7 www.hellinon.net/MagnaGreciaHistory.htm

8 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της εκδοτικής Αθηνών τομ. ΣΤ΄, σ. 568.

9 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. ΣΤ΄ σελ. 576-577.

10 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. ΣΤ΄ σελ 579.

11 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της εκδοτικής Αθηνών, τομ. ΣΤ΄ σ. 568.

12 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τομ. Ε', σ. 51.

13 «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε', σ. 181.

14 Οι Ακασιστές Γιόγκι ισχυρίζονται ότι:

.Μπορούν να ελέγχουν μέσα στο σώμα τους την Πρανική ενέργεια, και να αποκτούν τεράστιες ικανότητες πάνω στην λειτουργία τους σώματός τους.

.Υπάρχει Πράνα στην ατμόσφαιρα σε μορφή αρνητικών ιόντων. Η σκόνη, οι καπνοί, η ομίχλη είναι θανάσιμοι εχθροί της Πράνα, γιατί την απορροφούν και την εξουδετερώνουν, ενώ ο ήλιος, οι κοσμικές ακτίνες, η θάλασσα, οι ποταμοί, οι λίμνες, οι καταρράκτες είναι οι κυριότεροι φορείς της Πράνα.

.Ο οργανισμός μας απορροφά την Πράνα από τον αέρα, το νερό και τις τροφές, την χρησιμοποιεί και την αποβάλει από το δέρμα. Όταν στο σώμα δεν υπάρχει η αναγκαία ποσότητα της Πράνα ή αυτή δεν ισορροπεί, τότε εκδηλώνονται αρρώστιες. Όσο πιο ενεργητικός είναι αυτός ο μεταβολισμός της απορρόφησης των αρνητικών ιόντων, τόσο πιο υγιής είναι ο άνθρωπος.

15 Για τους Ακακιστές μία μέριμνα πρέπει να υπάρχει στην ζωή, το ξύπνημα αυτής της Ψυχής του Κόσμου, η οποία είναι ένα κουλουριασμένο Φίδι, αυτή η Κουνταλίνη, δια μέσου της σεξουαλικής Μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να εξαγνιστεί ο Μεγάλος Χρυσός Λόγος.

Σε ένα περιοδικό αποκρυφιστών, διαβάζομε υπό τον τίτλο: «Η επανένωση με το Ένα» τα εξής: Κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό, επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας.

16 Το Ακασικό Αρχείο, είναι ένας φανταστικός πνευματικός κόσμος, που υποτίθεται ότι έχει ένα αρχείο όλων των γεγονότων, πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων που έχουν ποτέ υπάρξει, ή θα υπάρξουν. Οι θεοσοφιστές πιστεύουν ότι η Ακάσα είναι ένα "αστρικό φως" που περιέχει απόκρυφα αρχεία τα οποία μπορούν να αντιληφθούν τα πνευματικά όντα, μέσω των "αστρικών αισθήσεων" και των "αστρικών σωμάτων".

Η διαίσθηση, η πνευματική διορατικότητα, η προφητεία και πολλές άλλες μη-ελέγξιμες μεταφυσικές και θρησκευτικές ιδέες, γίνονται δυνατές με τον να δεί κανείς μέσα στ' αρχεία αυτά.