ΠΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

ΜΕΡΟΣ 8ο

Α. ΓΕΝΙΚΑ

«Η Νέα Παγκόσμια Τάξη θα χτιστεί... ένα τελικό χτύπημα στην εθνική ανεξαρτησία, καταστρέφοντάς την κομμάτι κομμάτι, θα πετύχει πολλά περισσότερα από την παλιομοδίτικη τακτική, της κατά μέτωπον επίθεσης.»

[Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR). Τεύχος 1974, σελ. 558]

Β. ΠΛΑΝΕΣ  ΚΑΙ  ΑΠΑΤΕΣ  ΤΟΥ  ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (6η δέσμη)

Παραθέτομεν την έκτη δέσμη, δώδεκα (12) [92η-103η] από τις εκατοντάδες κυριώτερες πλάνες και απάτες, που μας έχει διοχετεύσει ή επιβάλλει διαχρονικώς, το Σύστημα.

92η/  Πανθεϊσμός, είναι η πίστη ότι ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, αλλά όλες οι φυσικές δυνάμεις και εκδηλώσεις της φύσεως. Με άλλα λόγια, ο Θεός ως απρόσωπη πνευματική δύναμη, είναι διάχυτος εντός της φύσεως σε όλα τα αντικείμενά της, καθορίζων την κίνηση και την εξέλιξή τους!!!

93η/ Υπαρξισμός

Φιλοσοφικός όρος δια του οποίου νοούνται ωρισμένα ρεύματα της συγχρόνου φιλοσοφικής σκέψεως, με κοινό χαρακτηριστικό ότι έχουν ως αντικείμενον ερεύνης την ύπαρξη (existentia), εξ ου και ο όρος. Κατά τους υπαρξιστές:

·Ο άνθρωπος δεν έχει μια προκαθορισμένη ουσία ή σκοπό που να του έχει δοθεί από τον Θεό ή την φύση. Δεν διάλεξε ο ίδιος την ύπαρξή του, αλλά εφ’ όσον βρίσκεται στον κόσμο, είναι υπεύθυνος για όλες τις πράξεις του.

·Εξαρτάται από τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά, να αποφασίσουμε ποιοι και τι είμαστε μέσω των πράξεών μας. Είναι το πολύ γνωστό απόφθεγμα του Σαρτρ: «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Δηλαδή, πρώτα υπάρχουμε, σε ένα κόσμο τον οποίο δεν επιλέξαμε, και κατόπιν εξαρτάται από εμάς να καθορίσουμε την ταυτότητά μας, τα βασικά μας χαρακτηριστικά, καθώς ζούμε την ζωή μας και δρούμε μέσα σε αυτήν.

·Οι άνθρωποι αποφασίζουν οι ίδιοι για την μοίρα τους και είναι υπεύθυνοι για το τι κάνουν την ζωή τους. Έχουμε ελεύθερη βούληση με την έννοια ότι, όποιοι και αν είναι οι βιολογικοί ή οι κοινωνικοί παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας, είναι στο δικό μας χέρι να αποφασίσουμε πώς να διαχειριστούμε αυτούς του παράγοντες και να κάνουμε τις όποιες αλλαγές. Ακριβώς επειδή είμαστε κατ’ ουσίαν αυτοδημιούργητοι, έχουμε την πλήρη ευθύνη για το τι θα κάνουμε την ζωή μας.

·Ο άνθρωπος όταν πεθάνει γίνεται μηδέν (ανυπαρξία).

·Η ελευθερία είναι ο σκοπός του ατόμου, μόνον αν συνοδεύεται από την αναγνώριση της ελευθερίας των άλλων.

94η/   Μετενσάρκωση (Συνέχεια της 55ης απάτης που αναφέρθηκε στο 2ο μέρος)

Η δύναμη που κρατάει αιχμάλωτο τον άνθρωπο στην Saṃsāra1 είναι το «Κάρμα».2 Όλες οι συσσωρεύσεις «Κάρμα» από προηγούμενες ζωές είναι εκείνες που προσδιορίζουν την ζωή ενός ανθρώπου στην γη, την οποία πρέπει να ζήσει για να εκπληρώσει το κάρμα του.

Κατά τον Ινδουϊσμό και τον Βουδισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θ’ ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι ο νόμος του κάρμα, ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού, ο νόμος της δράσεως και της αντιδράσεως, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του σε κάθε εκδήλωση της ζωής, με συνέπεια να διαμορφώνεται ανάλογα απ’ αυτό το ίδιο το κάρμα.

Σύμφωνα με την δοξασία αυτή, το κάρμα ακολουθεί τον άνθρωπο κατά τις επίγειες ενσαρκώσεις του, τις συνθήκες των οποίων και προσδιορίζει.

Έτσι, όσο ο άνθρωπος εξελίσσεται, τόσο λιγότερο εξαρτάται από τα δεσμά του κάρμα, με συνέπεια να καταστεί ο ίδιος συνειδητός δημιουργός των συνθηκών της ζωής του!!!

95η/ Το παπικόν πρωτείον

α. Η Παπική θεολογία θεμελιώνει το παπικό πρωτείο επί της υποθέσεως ότι ο Απόστολος Πέτρος:3

(1)  Διετέλεσε πρώτος επίσκοπος της παλαιάς Ρώμης (Πρωτείον πόλεως).   

(2) Κληροδότησε στον άμεσο διάδοχό του επίσκοπο Ρώμης, άπασαν την θείω δικαίω πνευματικήν εξουσίαν του επί της στρατευομένης Εκκλησίας του Χριστού.

(3) Εχρίσθη υπό του Χριστού πρώτος των Αποστόλων, κυρίαρχος της αποστολικής ομηγύρεως, λαβών άπασαν την διδακτικήν, νομοθετικήν και δικαστικήν εξουσίαν επί της ορατής Εκκλησίας (Φορεύς και στόμα του αλαθήτου της Εκκλησίας).

β. Ερμηνεία Πρωτείου (Κατά τους φραγκοπαπικούς):

(1) Ο Πάπας είναι τοποτηρητής του Χριστού στην Γη. Μοναδικός αντιπρόσωπος του Χριστού στην Γη.

(2) Ο Πάπας είναι αρχηγός και κεφαλή της Εκκλησίας του Χριστού στην Γη.

(3) Χωρίς τον πάπα δεν μπορεί να νοηθεί Εκκλησία: «Όπου πάπας εκεί και η Εκκλησία» (πάπας Παύλος ΣΤ΄).

96η/ Η Αρπαγή των Χριστιανών προ της εμφανίσεως του Αντιχρίστου

Η διδασκαλία που κυριαρχεί σήμερα στον Προτεσταντισμό (Ευαγγελικές και Πεντηκοστιανές Εκκλησίες),  είναι ότι οι αληθινοί, κατ’ αυτούς,  πιστοί, θα αρπαγούν και θα πάνε στον ουρανό, ΠΡΙΝ την εμφάνιση του Αντίχριστου, ΠΡΙΝ το ξέσπασμα της Μεγάλης Θλίψεως πάνω στους κατοίκους της Γης, και ΠΡΙΝ την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτή την «Αρπαγή», γράφονται βιβλία, γίνονται κηρύγματα, και γυρίζονται βιντεοταινίες.

Να τι λένε οι ίδιοι: «Αυτό το γεγονός που είναι γνωστό σαν «Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» είναι ένα γεγονός τελείως διαφορετικό, από την ένδοξη επιστροφή του Ιησού. Η έλευση του Ιησού για να παραλάβει την Εκκλησία Του θα είναι αόρατη, θα έρθει να συναντήσει τους αγίους Του στον αέρα, ενώ κατά την δεύτερη έλευσή Του «θέλει ιδεί Αυτόν ΠΑΣ οφθαλμός» (ΑΠΟΚ:1/7), θα είναι ορατή σε όλο το πρόσωπο της Γης και θα έρθει μαζί με τους αγγέλους Του και τους αγίους Του, που θα τους έχει ήδη παραλάβει, για να κάνει κρίση επάνω στον κόσμο.

Τα δύο αυτά γεγονότα απέχουν μεταξύ τους 7 χρόνια. Είναι τα χρόνια που η ανθρωπότητα θα περάσει τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της, κάτω από την διακυβέρνηση του παγκόσμιου Δικτάτορα. Η έλευση του Ιησού Χριστού για να παραλάβει τούς αγίους Του, θα είναι πριν την περίοδο της μεγάλης θλίψεως, ενώ η δεύτερη ένδοξη έλευσή Του μαζί με τις ουράνιες στρατιές (βλ. ΑΠΟΚ, κεφ. ΙΘ΄) θα είναι στο τέλος της μεγάλης θλίψεως…».  

Γι’ αυτό υπόσχονται: «Εάν ακολουθήσεις τον Ιησού Χριστό, γνώριζε πως δεν θα περάσεις μέσα από την «Μεγάλη Θλίψη» της διακυβερνήσεως της Γης από τον Αντίχριστο, γιατί ο Ιησούς θα έρθει, και θα παραλάβει μαζί Του όλους τους γνήσιους πιστούς» (φυλλάδιο «ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΗΜΕΡΑ- Αντίχριστος & 666»).

97η/ Τα Μυστήρια της Εκκλησίας, κατά τους προτεστάντες

Οι Προτεστάντες δεν πιστεύουν στα Μυστήρια της Χριστιανικής Εκκλησίας, δεν δέχονται δηλαδή ότι υπάρχει μυστηριώδης και ακατάληπτος τρόπος, όπου η αόρατος Χάρις του Θεού μεταδίδεται και δι’ ορατών σημείων.

Αντιθέτως, πιστεύουν ότι μόνον δια της πίστεως έρχεται η θεία Χάρις. Γι’ αυτό, τόσον το βάπτισμα όσον και την θεία Ευχαριστία, τα θεωρούν ως απλές συμβολικές τελετές οι οποίες δεν μεταδίδουν την θείαν Χάριν.

Ο Προτεσταντισμός περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και την θεία Ευχαριστία, ενώ παράλληλα τα απομονώνει ουσιαστικά από το σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο, επειδή προσδίδει μυστηριακό χαρακτήρα μόνο στον Λόγον του Θεού, που φανερώνεται μέσα από τις συγκεκριμένες βιβλικές επαγγελίες του προς τους δικούς Του ανθρώπους.

98η/ Η Χριστιανική εκκλησία, κατά τους προτεστάντες

Η χριστιανική εκκλησία, είναι συνάθροιση, κοινωνία ανθρώπων οι οποίοι απλώς δηλώνουν ότι πιστεύουν εις τον Χριστόν. Στοιχεία της Εκκλησίας:

·Είναι αόρατη.

·Έχει άμωμα μέλη.

·Είναι αδιάφορη προς τις αιρέσεις  (αρκεί το μέλος να δηλώνει ότι πιστεύει στον Χριστό).

·Είναι οργανωμένη, αλλά χωρίς ιεράρχηση των εξουσιών.

Οι Προτεστάντες θεολόγοι στα Συμβολικά Βιβλία τους, υποστηρίζουν ότι, η Εκκλησία είναι αόρατη κοινωνία αγίων και απαρτίζεται από τα εκλεκτά μέλη όλων των ορατών Εκκλησιών όλων των εποχών. Η Εκκλησία αυτή δεν είναι διαρθρωμένη ιεραρχικά ως καθίδρυμα, αλλά είναι διασκορπισμένη σ' όλη την Οικουμένη. Τα μέλη της είναι γνωστά μόνο στον Χριστό, με τον Οποίον είναι ενωμένοι και συναπαρτίζουν το μυστικό σώμα των αγίων.

Η αόρατη αυτή Εκκλησία, είναι η μόνη αληθινή και αλάθητη. 

Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, μόνον η ιδανική Εκκλησία είναι η μία αληθινή Εκκλησία του Χριστού, που μνημονεύεται στο Σύμβολο της πίστεως. Η Εκκλησία αυτή, είναι αόρατη και δεν αντιστοιχεί σε καμμιά ιστορική Εκκλησία.

Καμμία εμπειρική-ορατή Εκκλησία δεν μπορεί να είναι αυθεντική, επειδή απαρτίζεται από εκλεκτούς και ασεβείς. Καμμιά από αυτές, δεν έχει το πλήρωμα της αλήθειας, αλλά μέρος μόνο της αλήθειας (Θεωρία των κλάδων).

Οι διάφορες εμπειρικές Εκκλησίες, παρά τις δογματικές διαφορές τους, κατέχουν ίσα δικαιώματα υπάρξεως, παρέχουν εξίσου την σωτηρία και κινούνται εξελικτικά στην ιδέα της Μιας Εκκλησίας.

99η/ Η καταγωγή των Βουλγάρων

Σύμφωνα με μία θεωρία, οι Βούλγαροι είναι Σλάβοι ή σλαβοποιήθηκαν αφού οι πρωτοβούλγαροι (Τουρανοί) χάθηκαν στην «σλαβική θάλασσα».

Η δεύτερη θεωρία είναι ότι, οι Βούλγαροι είναι απόγονοι των αρχαίων Θρακών. Οι υποστηρικτές της απόψεως αυτής, θεωρούν ότι οι Πρωτοβούλγαροι ήταν πολύ λίγοι και ουσιαστικά οι σημερινοί Βούλγαροι είναι Θρακικής καταγωγής. Οι Βούλγαροι που υποστηρίζουν την άποψη αυτή θεωρούν ότι οι Θράκες δεν ήταν Έλληνες ή τουλάχιστον συγγενικό φύλο με τους Έλληνες.4

100η/ Οι «χρησμοί» της Πυθίας

Ο Πλούταρχος στα Ηθικά αναφέρει ότι, η Πυθία αρχικά χρησμοδοτούσε μια φορά τον χρόνο, στις 7 του μήνα Βυσίου (μέσα Φεβρουαρίου-Μαρτίου), ημέρα των γενεθλίων του Απόλλωνα. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. όμως, που οι πιστοί άρχισαν να πληθαίνουν (ΣΣ: Και μαζί με τους πιστούς και …τα κέρδη του μαντείου), το Μαντείο άρχισε να χρησμοδοτεί στις 7 κάθε μήνα, πλην των «αποφράδων ημερών», όπου δεν μπορούσε να δώσει χρησμό η Πυθία και τους τρεις χειμερινούς μήνες, τότε που ο Απόλλωνας ταξίδευε(!!!) στους Υπερβορείους και την εξουσία του ιερού χώρου, αναλάμβανε ο αδερφός του Διόνυσος.

Η διαδικασία που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουν όλοι όσοι ζητούσαν χρησμό ήταν η εξής: Κατ’ αρχήν πριν μπουν στο άδυτο, έπρεπε να πληρώσουν στους ιερείς τον «πέλανο», ένα είδος γλυκού, και να φέρουν κάποια ζώα για τις θυσίες που γίνονταν πριν την χρησμοδοσία. Επίσης, έπρεπε να γνωστοποιήσουν στους ιερείς εκ των προτέρων τα ερωτήματά τους. Στην συνέχεια καθοριζόταν με κλήρωση η σειρά με την οποία θα έμπαιναν στο ιερό για να πάρουν τον χρησμό τους.

Σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, κάποιοι πιστοί απολάμβαναν για τιμητικούς λόγους το δικαίωμα της «προμαντείας», έπαιρναν δηλαδή χρησμό πριν από τους υπόλοιπους. Σημαντικό ρόλο στην όλη διαδικασία έπαιζε ο «εξαγνισμός» στην Κασταλία πηγή, που αφορούσε τόσο στην Πυθία όσο και τους ιερείς και αυτούς που ζητούσαν χρησμό.

101η/ Ο Εμφύλιος πόλεμος Βορείων-Νοτίων

Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865) ήταν ο πλέον καταστροφικός πόλεμος που έζησε ποτέ το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ) και ταυτόχρονα ιστορικό γεγονός, με σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία. Οι απώλειες στις μάχες ξεπέρασαν τις 600.000, οι θάνατοι στον πληθυσμό τις 500.000, ενώ καταστράφηκε περίπου το 40% της εθνικής οικονομίας.

Φωτογραφία του Timothy H. O’Sullivan από το πεδίο της μάχης, Library of Congress, Prints & Photographs Division, LC-B8184-7964-A DLC

Ο πόλεμος αυτός κατά την συστημική άποψη, ήταν αποτέλεσμα κυρίως των πολύ σοβαρών οικονομικών διαφορών μεταξύ των πολιτειών, αλλά και του πολιτειακού συστήματος των τότε ΗΠΑ, κατά το οποίον, η θέση του προέδρου είχε μικρή επίδραση στην καθοδήγηση του συνόλου της οικονομίας των πολιτειών.

Το ξέσπασμα προκλήθηκε λίγο πριν την εκλογή του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν, ο οποίος αντιμετώπισε την απόσχιση των πολιτειών του νότου την ώρα που αναλάμβανε καθήκοντα. Ο πόλεμος για τον Λίνκολν και τις υπόλοιπες πολιτείες του Βορρά, είχε σαν νόημα την επαναφορά των αποσχισθεισών Πολιτειών στις ΗΠΑ και την διατήρηση του κράτους. Για τον Νότο το αντικείμενο ήταν να διατηρηθεί σαν χωριστό κράτος, του οποίου οι τύχες δεν θα κρίνονταν από τις πολιτικές ανακατατάξεις στην Ουάσιγκτον.

Το καθεστώς της δουλείας αποτέλεσε μία από τις κύριες αιτίες του εμφυλίου πολέμου, στενά συνδεδεμένη με τις ευρύτερες αντιθέσεις που παρατηρούνταν μεταξύ του Βορά και του Νότου της Αμερικής, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.5

Σε λίγα χρόνια, ο Βορράς ήταν μια πυκνοκατοικημένη βιομηχανική περιοχή λευκών που γρήγορα κατάλαβε ότι τα οικονομικά της συμφέροντα συγκρούονταν με εκείνα του Νότου. Η μεν δουλεία, η άνευ αποδοχών δηλαδή εργασία, ήταν αφ’ ενός εντελώς απεχθής στους «λευκούς δούλους» και απειλητική για το μέλλον τους, αφ’ ετέρου τα προϊόντα της βιομηχανίας του Βορρά, έβρισκαν ισχυρό ανταγωνισμό από τις εισαγωγές του Νότου από την Ευρώπη, ενώ αντίθετα τα γεωργικά προϊόντα του Νότου ήταν εντελώς αναγκαία για την επιβίωση του Βορρά.6

      Μετά το τέλος του πολέμου ξεκίνησε και η «Ανασυγκρότηση» του Νότου. Οι Ρεπουμπλικάνοι του Βορρά συμπεριφέρονταν στην Συνομοσπονδία σαν να ήταν κατακτημένη χώρα. Επιθυμούσαν ριζοσπαστικές λύσεις με άμεση απελευθέρωση των δούλων του Νότου, αλλά τα κελεύσματά τους, έβρισκαν αντίσταση από τους Νότιους που εκδηλώνονταν με αντιστασιακές ρατσιστικές οργανώσεις, όπως η ελεγχομένη από τους Ιουδαιοταλμουδιστές, Κου Κλουξ Κλαν που ιδρύθηκε το 1866.7

Σχόλιον

Τα προμνησθέντα αίτια και συνθήκες εκρήξεως και διεξαγωγής του εμφυλίου πολέμου στις ΗΠΑ, είναι αληθοφανή και παρουσιάζονται για να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια που σχετίζονται με την συνωμοσία των Ιλλουμινάτι σε βάρος των ΗΠΑ. Ο Εμφύλιος σχεδιάστηκε, οργανώθηκε και εκτελέστηκε από την συμμορία των τραπεζιτών-οργάνων του Ρόθτσιλντ, με τακτικούς στόχους την ακατάσχετη αιμορραγία του ανθρώπινου δυναμικού, την ολοσχερή καταστροφή των δομών των νεοσύστατων Πολιτειών, και την εκ του αποτελέσματος εξάρτηση της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας, για την ανασυγκρότηση των Πολιτειών, από τους ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες.

Για τον λόγο αυτό, οι τραπεζίτες χρηματοδοτούσαν κρυφίως και αφειδώς, Βορείους και Νοτίους, με ιδιαίτερη προτίμηση στους Βορείους που είχαν και την αριθμητικήν πλειοψηφίαν. Στρατηγικός στόχος της τραπεζικής συμμορίας ήταν, η απόκτηση της ΑΠΟΛΥΤΗΣ πολιτικο-οικονομικής εξουσίας και η αποκλειστική χρήση-εκμετάλλευση της «παρθένου» γης της Αμερικής, με την ανθρωπο-εμπορία και πλήρη εκμετάλλευση των νέγρων, κυρίως, αλλά και των λοιπών εργατών. Στον πόλεμο Βορείων-Νοτίων προς τούτοις, χρησιμοποιώντας τρισάθλια οικονομικά τεχνάσματα, οι Ιουδαιοταλμουδιστές Ντάνιελ Ντρου, Τζέϊσον Γκουλντ,  Κορνέλιους Βάντερμπιλτ, Τζ. Π. Μόργκαν,  Τζον Ντ. Ρόκφελερ και άλλοι, είχαν στην διάθεση τους για επέκταση στο Νότο, στρατιές εξαθλιωμένων μαύρων εργατών που έριχναν τα ημερομίσθια πολύ χαμηλά.

Οι άμισθοι σκλάβοι των γαιοκτημόνων που απέκτησαν, μετά τον εμφύλιον, το έγγραφο της νομικής ελευθερίας τους, μετατράπηκαν σε πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, σε εργάτες-σκλάβους, για τις αναδυόμενες επιχειρήσεις και βιομηχανίες των Ιουδαιοταλμουδιστών τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών.

Έτσι, με την πάροδο του χρόνου, και την επιβολήν της τυραννίας-τρομοκρατίας-τοκογλυφίας της Ομοσπονδιακής Τραπέζης (FRB ή Fed), οι ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες, κατέστησαν ΔΥΝΑΣΤΕΣ και ΚΥΡΙΟΙ των ΗΠΑ, μετατρέψαντες τις Πολιτείες σε αποικίες τους. Περισσότερα σε λεπτομερέστερη ανάλυση του θέματος, μελλοντικώς.

8

102η/ Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR)

Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), το οποίον ιδρύθηκε το 1921, είναι μία αμερικανική μη κερδοσκοπική «δεξαμενή σκέψεως» (Think Tank) που ειδικεύεται στην εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις των ΗΠΑ. Έχει την έδρα της στην πόλη της Νέας Υόρκης, με ένα πρόσθετο γραφείο στην Ουάσινγκτων Τα μέλη της υπερβαίνουν τις 5.000, και περιλαμβάνει ανώτερους πολιτικούς, πολλούς κρατικούς γραμματείς, διευθυντές της CIA , τραπεζίτες, δικηγόρους, καθηγητές και ανώτερα στελέχη των ΜΜΕ.

Στις συνεδριάσεις του CFR συγκαλούνται κυβερνητικοί αξιωματούχοι, παγκόσμιοι ηγέτες επιχειρήσεων και εξέχοντα μέλη της κοινότητας πληροφοριών και εξωτερικής πολιτικής για να συζητήσουν τα διεθνή θέματα της τρεχούσης επικαιρότητος.

103η/ Η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικόν Ταμείον

Τόσον η Παγκόσμια Τράπεζα όσον και το ΔΝΤ, ιδρύθηκαν ως επακόλουθα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και έχουν τα αρχηγεία τους στην Ουάσινγκτων. Ο στόχος τους είναι να επιβλέπουν την ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας, το ΔΝΤ κατευθύνοντας την νομισματική πολιτική και καθορίζοντας τους όρους των δανείων και η Παγκόσμια Τράπεζα εξαλείφοντας την φτώχεια.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) (International Monetary Fund - IMF, προφέρεται Άι Εμ Εφ: Fonds Monetaire International - FMI), είναι ένας διεθνής οργανισμός ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών, προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί.9

Κύριος σκοπός του εν λόγω οργανισμού είναι η προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών με ισόρροπη ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Για τον σκοπό αυτό προωθούνται συγκεκριμένα μέτρα, ή οσάκις κρίνεται αναγκαίο αποφασίζονται ιδιαίτερα μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι:

α. Η ενιαία διαδικασία ομαλής προσαρμογής εκάστου κράτους-μέλους, στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.

β. Διεθνείς διαβουλεύσεις σε περιπτώσεις σημαντικών αλλαγών των ακολουθουμένων συναλλαγματικών πρακτικών.

γ. Επιβολές ορισμένων περιοριστικών συναλλαγματικών μέτρων και τέλος,

δ. Άρση των παραπάνω περιοριστικών μέτρων κατόπιν διαπιστωμένης βελτίωσης οικονομικής θέσης του συγκεκριμένου κράτους-μέλους.

Η βασική αποστολή του ΔΝΤ είναι να παρέχει τεχνική και οικονομική βοήθεια σε χώρες που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση. Χώρες-μέλη που έχουν πρόβλημα με το ισοζύγιο πληρωμών, μπορούν να ζητήσουν δάνεια και βοήθεια στην διαχείριση της εθνικής τους οικονομίας.

           

Συνεχίζεται

---

1 Η Saṃsāra είναι μια σανσκριτική λέξη που σημαίνει «περιπλάνηση» ή «κόσμος», με την έννοια της κυκλικής αλλαγής. Αναφέρεται επίσης στην θεωρία της αναγεννήσεως και της «κυκλικότητας κάθε ζωής, ύλης, υπάρξεως», μιας θεμελιώδους παραδοχής όλων των ινδικών θρησκειών. Saṁsāra μερικές φορές, αναφέρεται με όρους ή φράσεις όπως η μετανάστευση, ο καρμικός κύκλος, η μετενσάρκωση και ο «κύκλος της άσκοπης παρασυρόμενης, περιπλάνησης ή εγκόσμια ύπαρξης».

Η έννοια του Saṃsāra έχει ρίζες στην Βεδική λογοτεχνία, αλλά η θεωρία δεν συζητείται εκεί. Η πλήρης έκθεση του δόγματος Samsara βρίσκεται στις σαμανικές θρησκείες όπως ο Βουδισμός και ο Ζαϊνισμός , καθώς και τα διάφορα σχολεία της φιλοσοφίας των ινδουϊστών , μετά από τα μέσα της 1ης χιλιετίας π.Χ.

2 Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά «δράση». Ετυμολογικά η λέξη «Καρ» σημαίνει δράση, ενώ η λέξη "μα" σημαίνει το αποτέλεσμα.

3 Ορθοδοξία και Παπισμός. Αρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, Αθήνα 1950, 689 και 137.

4 Η γλώσσα των Θρακών, κατά τους Βούλγαρους Θρακολόγους γλωσσολόγους, όπως τον Ivan Duridanov, συγγενεύει όχι με την αρχαία Ελληνική, αλλά με την Πρωτο-Βαλτική. Έτσι ορισμένοι από τους υποστηρικτές της Θρακικής θεωρίας ισχυρίζονται ότι οι Θράκες μιλούσαν Σλαβικά, θεωρώντας την Σλαβική, ως μέρος της Βαλτο-Σλαβικής ομάδας γλωσσών.

5 Η οικονομία των ΗΠΑ, ειδικά στην περίοδο 1815-1850, χαρακτηρίστηκε από ένα συνεχές ρεύμα αποίκων, κυρίως Ευρωπαίων, που εγκατέλειπαν μια δύστυχη και οικονομικά τυραννημένη από τους πολέμους ήπειρο, για να κατοικήσουν σε μια νέα γη όπου η αφθονία του χώρου και η ευκαιρία για πλούτο ήταν για αυτούς, πρωτόγνωρες. Οι περιοχές που υπάγονταν στις γνωστές τότε ΗΠΑ, κάλυπταν σχεδόν την μισή μόνο από την σημερινή τους έκταση, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους αποίκους να εξαπλωθούν και αλλού. Έφτασαν μάλιστα να εγκατασταθούν και σε περιοχές που ανήκαν σε άλλη επικράτεια, όπως στην Καλιφόρνια και στο Τέξας, που ανήκαν αρχικά στο Μεξικό.

Η οικονομική ανάπτυξη όμως που ακολούθησε, ήταν πολύ διαφορετική μεταξύ Νότου και Βορρά. Ο Νότος, λόγω κλίματος, ευνόησε τις μεγάλες φυτείες και από αυτές ειδικά το βαμβάκι που εξελίχτηκε σαν η πρώτη ύλη ενδύσεως για την εποχή. Πέρα από το γεγονός πως αποτελούσε τον εφοδιαστή όλης της Βόρειας Αμερικής, ο Νότος εξήγαγε ήδη στην Ευρώπη μαζικά, μετατρέποντας αρκετούς πρώην αποίκους σε πλούσιους γαιοκτήμονες. Η εργασία σε τόσο μεγάλες εκτάσεις παρέμενε χειρωνακτική και οι νέγροι δούλοι που υπήρχαν ήδη από τον καιρό της αγγλοκρατίας, μετετράπη στο κυριότερο εργαλείο της. Η ταχύτατη ανάπτυξη αυτής της οικονομίας, απαίτησε μοιραία και την συνεχή αύξηση της δουλείας, οπότε ο Νότος έφτασε στο σημείο να κατοικείται κατά 20-30% από δούλους, κάτω από μια απειλητική ανοδική τάση που προμήνυε ότι στο μέλλον, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε περιοχή με πολύ αραιό λευκό πληθυσμό. Αν και όλοι οι άποικοι στον Νότο δεν είχαν τα μέσα να έχουν δούλους, εντούτοις το βαμβάκι εξαρτούσε ήδη και κάθε άλλο είδος της εγχώριας οικονομίας. Ένα έμμεσο αποτέλεσμα αυτού του ξέφρενου νεοπλουτισμού ήταν η παντελής παραμέληση της βιομηχανίας, επειδή το βαμβάκι μπορούσε άνετα να αγοράσει τα προϊόντα της, με εισαγωγές από τον Βορρά αλλά και κατευθείαν από την Ευρώπη.

Στον Βορρά υπήρχαν επίσης νέγροι δούλοι αλλά το εκεί κλίμα και η εξέλιξη της οικονομίας αναπτύχθηκε γύρω από την βιοτεχνία και βιομηχανία, της οποίας η εργατική μάζα προήλθε από τους πτωχούς αποίκους, που έρρεαν συνεχώς, κυρίως από την Ιρλανδία που αντιμετώπιζε περίοδο μεγάλης πείνας και τις επιπτώσεις της βρετανικής κατοχής.

Η τάξη αυτή των αποίκων, παρουσίαζε ένα εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμο ανθρώπινο υλικό που εργαζόταν κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες διαβίωσης και αμοιβής, γεγονός που όμως δεν ευνόησε την αύξηση των δούλων. Μερικοί έλεγαν ότι τόσο ο Βορράς, όσο και ο Νότος αναπτύχθηκαν χάρη σε δούλους, οι μεν με λευκούς και οι δε άλλοι με μαύρους.

Αλλά το πλέον διαφορετικό στοιχείο ήταν ότι, αυτή η κατηγορία των λευκών δούλων θα μπορούσαν να αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα και οι απόγονοί τους θα γίνονταν πολίτες των ΗΠΑ.

6 Τελικά ο Νότος είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να καθορίζει την οικονομία των ΗΠΑ, ενώ ο Βορράς που βρισκόταν σε περίοδο κρίσιμης αναπτύξεως ζητούσε να επιβάλει η κεντρική κυβέρνηση φόρους εισαγωγών, που τελικά θα πλήρωνε κυρίως ο Νότος, και αφετέρου απαιτούσε αναδιανομή του εθνικού πλούτου προς τις πιο πυκνοκατοικημένες του περιοχές, που ήταν τελικά οι Βόρειες Πολιτείες. Το επικίνδυνο για τον Νότο ήταν ότι η κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, ψηφίζονταν από την πλειοψηφία των πολιτών, συνεπώς ο Βορράς μέσω της αριθμητικής του υπεροχής, θα μπορούσε μελλοντικά να επιβάλει στον Νότο την θέλησή του.

7 Παρ’ όλη την αντίσταση όμως του Νότου, η 13η Τροποποίηση του συντάγματος των Η.Π.Α. που επικυρώθηκε στις 13 Δεκεμβρίου του 1865 κατήργησε την δουλεία, ενώ με την 14η Τροπολογία της 13ης Ιουνίου του 1866, αναγνωρίστηκαν όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στις Η.Π.Α. ως πολίτες με πλήρη δικαιώματα και διακηρύχτηκε ότι η ζωή, η ελευθερία και η ιδιοκτησία ενός ατόμου δεν είναι δυνατό να αφαιρεθεί παρά μόνο όπως ορίζεται από τους νόμους. Τέλος με την 15η Τροπολογία της 26ης Φεβρουαρίου 1869 οι μαύροι αποκτούσαν δικαίωμα ψήφου, με πολλές πολιτείες όμως να βάζουν προσκόμματα στην άσκηση αυτού του δικαιώματος. Οι μαύροι του Νότου μετά από 250 περίπου χρόνια σκληρής σκλαβιάς ανέπνεαν ελεύθεροι, έχοντας σπάσει τις αλυσίδες τους. Αλλά μέχρι εκεί…

Απελευθέρωση από την δουλεία δεν σήμαινε και ισότητα με τους λευκούς. Ακόμη και στον στρατό της Ενώσεως που υπηρετούσαν χιλιάδες μαύροι στρατιώτες, οι μαύροι αξιωματικοί αμείβονταν λιγότερο σε σχέση με τους λευκούς. Αυτό ήταν ακριβώς που επιδίωκαν οι «ληστρικοί Ιουδαιοταλμουδιστές καπιταλιστές» του Βορά.

8 Σε 19 από τις 24 βόρειες πολιτείες μετά το τέλος του Εμφυλίου στους μαύρους δεν επιτρεπόταν να ψηφίζουν, ενώ τα νέα συντάγματα των νότιων πολιτειών θέσπιζαν νόμους για την στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων και την απομόνωση τους από τους λευκούς. Η New York Daily Tribune στα 1866 ανέφερε χαρακτηριστικά: «Αυτοί που κατέχουν τον άνθρακα και τον σίδηρο στο Νότο…έχουν κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι. Η στιγμή που περίμεναν για 20 χρόνια, η στιγμή που θα πείθονταν οι Ιουδαιοταλμουδιστές του Βορρά (ΣΣ: Οι καπιταλιστές του Βορρά, αναγράφεται στο πρωτότυπο κείμενο), όχι μόνο για την ασφάλεια αλλά και για τα τεράστια κέρδη που θα είχαν αν επένδυαν τα χρήματα τους στην εκμετάλλευση του άνθρακα και του σιδήρου στην Αλαμπάμα, στο Τενεσί και στην Τζόρτζια είχε επιτέλους φτάσει».

Ουσιαστικά, η περίοδος της επονομαζόμενης «Ανασυγκροτήσεως» ήταν μια περίοδος συμφιλιώσεως ανάμεσα στις πολιτικο-οικονομικές ελίτ του Βορρά και του Νότου. Η πολιτική κατάσταση στο Νότο δεν άλλαξε καθόλου με το τέλος του πολέμου. Όσες κυβερνήσεις υποστηρίζονταν από τους μαύρους ανατρέπονταν. «Είδαμε ότι ολόκληρος ο Νότος -κάθε πολιτεία στο Νότο- είχε πέσει στα χέρια των ίδιων ανθρώπων που μας κρατούσαν υπόδουλους», παρατηρούσε ο Χένρυ Άνταμς, ένας μαύρος μετανάστης στα 1880. Ένας άλλος μαύρος πρώην δούλος ο Γουίλιαμ Ε. Μπ. Ντιμπουά  δήλωνε πως στην Αμερική «άρχισε να ανατέλλει ένας νέος καπιταλισμός και μια νέα μορφή εργασιακής δουλείας» και συνέχιζε πολύ προφητικά: «Οι αυτόχθονες εργάτες στις πολιτισμένες χώρες καθησυχάζονται και παραπλανιούνται από ψηφοφορίες των οποίων η δύναμη έχει ψαλιδιστεί από την δικτατορία του μεγάλου κεφαλαίου, εξαγοράζονται με υψηλούς μισθούς και πολιτικές θέσεις για να συνασπίζονται και να εκμεταλλεύονται τους λευκούς, τους κίτρινους, τους μιγάδες και τους μαύρους στις υποδεέστερες χώρες…».

9 Το ΔΝΤ ιδρύθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 1945 όπως κυρώθηκε στο Φεκ 315 και τον Αναγκαστικό Νόμο 766 στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, κατόπιν συνομολογήσεως 29 Χωρών που είχαν συμβάλει στο 80% του κεφαλαίου.

Η ίδρυση του Οργανισμού αυτού, είχε προπαρασκευαστεί κατά την Διεθνή Νομισματική και Χρηματοδοτική Συνδιάσκεψη που συνήλθε στο Μπρέτον Γουντς, του Νιου Χάμσαϊρ των ΗΠΑ, ενάμισι χρόνο πριν, από 1ης Ιουλίου μέχρι 22 Ιουλίου του 1944. Έδρα του Οργανισμού ορίσθηκε η Ουάσιγκτον, ως πρωτεύουσα της χώρας με το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής.