OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.».[Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 9ον

Γ΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ (Συνέχεια 8ου μέρους). 

8. ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ «ΧΡΥΣΟΥ ΑΙΩΝΟΣ» (Χ.Α.)  ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΟΤΙ: «Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΙΚΝΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».

Μετά απ’ όσα μέχρι τώρα καταγράψαμε και εκείνα που παρουσιάσαμε αναλυτικώτερα στο παρελθόν, αφορώντα στην πολιτική φιλοσοφία  και τον πολιτικόν βίον των αρχαίων Ελλήνων, απευθυνόμενοι προς τους σύγχρονους υποστηρικτές του αποκληθέντος Χρυσού Αιώνος της Δημοκρατίας (5ου π.Χ), τους θιασώτες του δόγματος ότι «η Ελλάς είναι η κοιτίς της Δημοκρατίας», καθώς και τους αυτοαποκαλούμενους «μαχητές του δημοκρατικού τόξου», ιδιαιτέρως προς τους καθηγητές όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, οι οποίοι:

-Διδάσκουν από καθέδρας τους Ελληνόπαιδες τα πεπραγμένα εκείνης της ιστορικής προχριστιανικής περιόδου,

-Επαναλαμβάνουν υποχρεωτικώς, τα ανιστόρητα ψεύδη που είναι καταγεγραμμένα  στα Συστημικά εκπαιδευτικά εγχειρίδια,

Καλούνται να απαντήσουν, ευθαρσώς, στα παρακάτω ερωτήματα:

α. Επιμένετε να αποκαλείτε το καθεστώς των Αθηνών του Περικλέους και των διαδόχων του ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ήτοι:

-Την κατά Θουκυδίδην πολιτείαν του ενός ανδρός (λόγω μεν δημο­κρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή), δια τον οποίον οι πρεσβύτεροι ησθάνοντο κατάπληξιν λόγω της ομοιότητάς του με τον Πεισίστρατον, διότι ο Περικλής ήτο πλούσιος από μεγάλο γένος και είχε φίλους πανίσχυρους;1

-Την προαγωγεία της δημαγωγίας, του χαφιεδισμού και του ωτακουστισμού, με αποτέλεσμα την καλλιέργεια της αταξίας, την προώθηση της διαφθοράς και την νομιμοποίηση του ψεύδους όπως έπραξαν και εις την περίπτωση του Φειδίου;

-Τον επονείδιστον θεσμόν του Οστρακισμού,2 δια του οποίου εδιώκοντο ή εξωρίζοντο από τας Αθήνας, προληπτικώς ή κατασταλτικώς, όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλεούς, ακόμη και εκείνοι που ανήκαν εις την δημοκρατικήν παράτα­ξη;

  Με αυτήν την μέθοδον εξωστρακίσθησαν ή εδιώχθησαν:

.Ο στρατηγός Θουκυδίδης ο Μελησίου επειδή κατηγόρησε τον Πε­ρικλή, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ότι «άφησε αχαλίνωτον τον δήμον και πολιτευόταν έτσι ώστε να γίνεται αρεστός».

.Ο Αριστείδης (482 π.Χ), ο νικητής της ναυμαχίας στην Σαλαμίνα, Θεμιστοκλής (472/1) και  ο  Κίμων υιός του Μιλτιάδου(462/1 π.Χ.).

.Ο Ξάνθιππος ως «τυραννόφιλος» (ΣΣ: Με τις σημερινές συνθήκες οι δημοκράτες θα τον χαρακτήριζαν νεοναζί, ακροδεξιόν, χουντικόν, ρατσιστή, ξενοφοβικόν, κλπ).

.Οι δύο αγαπητοί διδάσκαλοι του Περικλέους «του Δάμωνος που του εί­χε διδάξει μουσική και πολιτική και του φιλοσόφου Αναξαγόρα του Κλαζομενίου».3

Ο Αναξαγόρας κατήγετο από αριστοκρατικήν οικογένειαν. Υπήρξε φίλος και διδάσκαλος του Περικλέους. Εκατηγορήθη από την δημοκρατίαν για αθεΐα με αφορμή μία μελέτη του περί σύμπαντος, η οποία απηγορεύθη με ειδικώς θεσπισθέντα νόμον, προς δόξαν της …ελευθερίας λόγου.

Εάν ναι, δηλαδή εάν επιμένετε να αποκαλείτε το καθεστώς του Περικλέους και των διαδόχων του ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τότε :

Εξηγείστε μας, σε τι διαφέρει η λεγόμενη Δημοκρατία του Περικλέους ή γενικώτερα η Αθηναϊκή Δημοκρατία, από ένα στυγνό δικτατορικό/απολυταρχικό καθεστώς;

β. Εξακολουθείτε να υποστηρίζετε την θρησκειοποιημένη με μορφή δόγματος θέση, ότι «Η Ελλάς είναι το λίκνον της Δημοκρατίας;

1/. Εάν ναι, αυτό σημαίνει ότι αρνείσθε, απορρίπτετε ή αποδοκιμάζετε :  

α/. Τα Εθνικά θαύματα του Μαραθώνος, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνος, κ.α. που έχουν ως αρχιτέκτονες εξέχοντες άνδρες με σαφή αντιδημοκρατικήν ιδεολογίαν (Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Κίμων, Λεωνίδας, κ.α.) [ΣΣ: Την δράση και τα κατορθώματα των παραπάνω και όλων των λοιπών ομοφρόνων Ελλήνων, το ΣΥΣΤΗΜΑ έχει αποσιωπήσει/διαγράψει από τα εγχειρίδια της Ιστορίας, από τα οποία διδάσκονται οι σημερινοί Ελληνόπαιδες όλων των Εκπαιδευτικών βαθμίδων].

β/. Όλους τους δημιουργούς των διαχρονικών Ελληνικών μνημείων της περιόδου εκείνης, οι οποίοι ήσαν πολέμιοι της Δημοκρατίας και από την Δημο­κρατίαν εδιώχθησαν, εσυκοφαντήθησαν, εξωστρακίσθησαν και εθανατώθησαν, όπως για παράδειγμα ο Φειδίας ο δημιουργός της Λημνίας και Προμάχου Αθηνάς, ο οποίος κατεδικάσθη εις θάνατον από την Δημοκρατίαν και απέθανε εις την φυλακήν (Πλούταρχος, Περικλής,31).

γ/. Όλους τους αρχαίους Έλληνες φιλοσοφικούς γίγαντες, οι οποίοι διατράνωσαν με τα παγκοσμίου ακτινοβολίας γραπτά μνημεία τους, τον αντιδημοκρατισμόν τους και την αριστοκρατικήν πολιτικήν φιλοσοφίαν τους, τους ακμάσαντες κωμικούς, κ.α. που εγεννήθησαν ή διέπρεψαν εκείνην την πε­ρίοδον.

Πλέον των ήδη προμνησθέντων (Πλάτων, Αριστοτέλης, τρεις τραγικοί, Όμηρος, Ηράκλειτος, Ησίοδος, κ.α.), ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης, ο Σωκρά­της, ο Αναξαγόρας, ο Ανταρών, ο Αντισθένης (Οι νόμοι είναι για τους πολ­λούς και μέτριους και όχι για τους εκλεκτούς), ο ποιητής Πίνδαρος [έλκων το γένος από μεν πατρός, Μιλτιάδου του στρατηγού, από δε μητρός, Ολόρου του βασιλέως Θρακών) που δεν ανείχετο στάση ασεβή και βλάσφημη απέναντι στο θείο και έ­βλεπε παντού την παρουσία του θεού], ο φιλόσοφος και πολιτικός Κριτίας (Χαλεπήν πολιτείαν είναι Δημοκρατίαν), ο ιστο­ρικός Ξενοφών (Εστί δ’ εν πάση γη το βέλτιστον εναντίον τη δημοκρατία...βουλεύειν δε τους δεξιωτάτους και αρίστους άνδρας), άπαντες ήσαν δεδηλωμένοι και διαπρεπείς αντιδημοκράτες.

«Εκ τούτων δήλον γίνεται, ότι τα γράμματα δεν οφείλουσι το παν τω δημοκρατικώ πολιτεύματι. Τουναντίον οι κράτιστοι των γραμμάτων άνδρες εν τη ακμή της δημοκρατίας ήσαν αριστοκρατικοί, ως πάντες σχεδόν οι ακμάσαντες κωμικοί εν τοις χρόνοις του Περικλέους, οίτινες δη και εγένοντο πολέμιοι του δημοκρατικού τούτου πολιτευτού, ως ο Κρατίνος, ο Έρμιππος, ο Μυρτίλος και άλλοι. Ολίγον βραδύτερον ο αριστοκρατικός Αριστοφάνης εν τοις Ιππεύσιν ήγειρεν δεινόν δραματικόν πόλεμον κατά του δημοκρατικού Κλέωνος.,.Ο Θουκυδίδης και κατά το γένος και κατά το φρόνημα ήτο αριστοκρατικός...».4

2/. Εάν ναι, αυτό σημαίνει ότι επιδοκιμάζετε: 

-Τους προαναφερθέντες νόμους που ίσχυαν ή ψηφίστικαν αργότερα στην Αθηναϊκήν Δημοκρατία, όπως ο  επονείδιστος θεσμός του «Οστρακισμού» και τα ψηφίσματα «αγιοποιήσεως» εκείνων που δολοφονούσαν όσους υποψιάζοντο ότι επιβουλεύοντο την Δημοκρατίαν.

-Την πνευματικήν αναρχίαν, την διαφθοράν και την ηθικήν αποχαλίνωση που κυριαρχούσαν κυρίως στις Αθήνες και στις Θήβες.

«Η δια­φθορά των ηθών εις τας Αθήνας ήτο τρομερά. Η ταλαίπωρος πόλις ήτο πλήρης από αναιδείς δημαγωγούς, νοθευτάς της πολιτικής, από δικηγόρους διαστρεβλωτάς της δικαιοσύνης και από σοφιστάς παραχαράκτας της φιλοσοφίας».5  

-Την σαφέστατη διάκριση της Αθηναϊκής κοινωνίας σε δούλους και πολίτες, κορυφουμένη με τις εξοντωτικές ποινές και βασανιστήρια, εις τα οποία υπεβάλλοντο οι δούλοι, ακόμη και για ασήμαντα θέματα ή απλές παραβάσεις τους.

-Την απροκάλυπτη λογοκρισία κατά παντός θεατρικού ή πνευματι­κού έργου, ο δημιουργός του οποίου είχε αριστοκρατικές ιδέες η έκρινε τα φαύλα ήθη της κοινωνίας με αυστηρότητα, όπως συνέβη με τον Αριστοφά­νη.

Ο Αριστοφάνης:

-Περιέγραφε την Ασπασίαν ως Μιλησίαν πόρ­νην, κατηγορούσε τον Περικλή ότι επεχείρει να δωροδοκήσει τους Σπαρτιάτας δια να μην επιτεθούν κατά των Αθηνών (Αχαρναί, 832), [Δωρολήπτης ήταν ο Κλεανδρίδης σύμβουλος του βασιλέως της Σπάρτης Πλειστοάνακτος], εστιγμάτιζε την δημοκρατίαν και τους οπαδούς της ως καθαρή δημαγωγία (Ολκάδες, Βαβυ­λώνιοι).

-Απεκάλει τον «δημοκρατικόν» δήμον των Αθηνών, «γερόντιον ηλίθιον και αναποφάσιστον» (Σφήκες, 1285).

-Απεκάλυπτε την αλαζονείαν της δημοκρατικής εξουσίας (Σφήκες, 710-Ιππείς, 158 και 837), τις υποκριτικές κινδυνολογίες (Ιππείς 236 - Σφήκες, 491) και τις απάτες σε βάρος του λαού (Ιππείς 280, 775, 802, 866).

-Την αυθαίρετη διαγραφήν από τους καταλόγους των Αθηναίων πολιτών όλων των «ανεπιθύμητων» αντιπάλων του λεγομένου δημοκρατικού κόμμα­τος.

 -Την ανεξέλεγκτη πολιτογράφηση δούλων και μετοίκων ώστε η «δη­μοκρατική παράταξις» να έχει μονίμως την πλειοψηφίαν και την αποκλειστι­κήν χρήση του πολιτικού πεδίου δράσεως.

3/. Εάν ναι, τότε  συμφωνείτε με:

Τις σφαγές του πληθυσμού των πόλεων οι οποίες αποσκιρτούσαν από την Αθηναϊκήν Δημοκρατικήν συμμαχία ή επεδίωκαν την απαλλαγήν τους από την κηδεμονία της Αθηναϊκής δημοκρατίας.6

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της σφαγής των Σαμίων το 440 π.Χ. (Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, 8.74–76), των Λεσβίων το 428 π.Χ., των Κερκυραίων το 427 π.Χ. και των αρι­στοκρατικών της Μήλου το 415π.Χ. Ο Θουκυδίδης είναι λίαν αποκαλυπτι­κός:

«...οι δε απέκτειναν Μηλίων όσους ηβώντας έλαβον, παίδας δε και γυναίκας ηνδραπόδισαν» (Ε, 116 και 32.1).

.Το 422 π.χ. οι Αθηναίοι εξανδραπόδισαν τις γυναίκες και τα παιδιά της Τορώνης (Χαλκιδική) και έφεραν όλους τους άνδρες αιχμαλώτους στις Αθήνες (Ε, 3, 3).

«Επτά ολόκληρες ημέρες, όσες έμεινε ο Ευρυμέδων με τα καράβια του οι Κερκυραίοι εξηκολούθουν να φονεύουν όσους συμπολίτες τους θε­ωρούσαν εχθρούς, τους κατηγορούσαν ότι θέλησαν να καταλύσουν την δη­μοκρατία, αλλά πολλοί σκοτώθηκαν από προσωπικά μίση και άλλοι που είχαν δανείσει χρήματα σκοτώθηκαν από τους οφειλετας των. Ο θάνατος πήρε χίλιες μορφές και ό,τι φρικαλέο γίνεται σ’ αυτές τις περιστάσεις έγινε στην Κέρκυρα και ακόμη χειρότερα…» (Γ, 81-82).

4/. Εάν ναι, τότε επικροτείτε και τα δύο αποτρόπαια πολιτικά εγκλήματα της Δημοκρατίας, ήτοι:

Την καταδίκη εις θάνατον του αντιδημοκράτου και μεγάλου Αθηναίου ρήτορος Αντιφώντος (411 π.Χ.), του κατά τον Θουκυδίδην πρώτου εις την αρετήν (Ιστορία, Η, 68) και του Έλληνος σοφού διδασκάλου Σωκράτους, όχι επειδή εισήγαγε «καινά δαιμόνια» ή «διέφθειρε» τους νέους όπως ισχυρίσθησαν οι κατευθυνόμενοι μάρτυρες κατηγορίας Άνυτος, Μέλητος και Λύκων, αλλά διότι ο Σωκράτης ως δεδηλωμένος αντι-δημοκράτης ήταν εμπόδιο εις τα καταχθόνια σχέδια των ψευτο-δημοκρατών και των Φοινίκων συμμάχων τους.

«Το 399 π.Χ. η Δημοκρατία εισήγαγε εις δίκην και εξετέλεσε τον Σω­κράτη, του οποίου αι επικρίσεις κατά της δημοκρατίας των συνελεύσεων του δήμου αντεπροσώπευον δια τους ηγέτας της σαφή και άμεσον κίνδυνον….».7

«Η αρχή της πλειοψηφίας και ακόμη περισσότερον η εκλογή των υπαλλήλων με ψήφο αντιστρατευόταν στην τάση του Σωκράτη για ειδικό­τητα σε κάθε λειτούργημα, μάλιστα σ ένα τόσο σπουδαίο πεδίο, όπως είναι η διακυβέρνηση».8

«Ο Σωκράτης εδίδασκε ανοικτά ότι το βασικόν μειονέκτημα της δη­μοκρατίας συνίστατο εις το ότι ηδιαφόρει εάν οι ηγέται της διέθετον τας απαιτουμένας ικανότητας, ότι ανέθετεν την κατεύθυνσιν των τυχών του λαού εις χείρας ανδρών μη επαρκώς εμπείρων περί την πολιτικήν και ότι, προκειμένου να κριθή η ηθική και η δικαιοσύνη μιάς πολιτικής ενεργείας, έθετεν εις ίσην μοίραν και αξίαν όλας τας γνώμας των πολιτών...

Πρόσθετος λόγος της υπό των δημοκρατικών διώξεως του Σωκράτους ήτο ο στενός προσω­πικός του δεσμός μετά του Κριτίου (ΣΣ: Δεδηλωμένου αντιδημοκράτου, τον οποίον το Σύστημα εχαρακτήρισε «τύραννον»)….ως και μετά του Αλκιβιάδου…..»9

Ο Σωκράτης ήτο μεν ανυπόδητος και διητάτο λιτώς, αλλ’ η διδα­σκαλία αυτού ήτο αριστοκρατική, εις ην κατά το πλείστον ώφειλε την κα­ταδίκην αυτού».10

«Ούτε η δύναμις ούτε ο πλούτος έπρεπε να εκλέγουν τους λειτουρ­γούς του κράτους. Η τυραννία και η πλουτοκρατία είναι εξ ίσου κακαί όπως και η Δημοκρατία. Ο λογικός συμβιβασμός είναι μία αριστοκρατία, όπου τα αξιώματα θα περιορίζωνται μεταξύ εκείνων που είναι διανοητικώς κατάλ­ληλοι και πεπαιδευμένοι προς τούτο».

«Να κυβερνούν όσοι γνωρίζουν να άρχουν και όχι όσοι έχουν εκλε­γεί από ψηφοφορίαν τυχόντων ανθρώπων. Όλοι οι άλλοι, λίγοι ή πολλοί, υποχρεούνται να υπακούουν διότι αυτό συμφέρει στους ίδιους και το σύνολο».

Κατόπιν των παραπάνω,  ερωτώμεν και πάλιν για τελευταία φορά, τους θιασώτες του  σύγχρονου ανιστόρητου Συστημικού δόγματος ότι, «η Ελλάς είναι το λίκνον της Δημοκρατίας»:

-Σε τι διαφέρουν οι ισχύοντες νόμοι, τα επονείδιστα ψηφίσματα και τα διαπραχθέντα ανοσιουργήματα και λοιπά εγκλήματα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, από τους απολυταρχικούς θεσμούς και τα διαπραχθέντα/διαπραττόμενα αντεθνικά και πολιτικά εγκλήματα μιας στυγνής δικτατορίας ή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος;  

-Που στηριχθήκατε και καταλήξατε στο «δόγμα» σας, όταν τα αμέτρητα κείμενα που μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας, μέρος των οποίων παρουσιάσαμε, απορρίπτουν και ανατρέπουν άρδην, τον σαθρόν ισχυρισμόν σας;

Εάν όμως ΟΧΙ, δηλαδή εάν διαφοροποιείσθε/απαρνείσθε τις μέχρι τώρα θέσεις σας, αναγνωρίζετε ειλικρινώς και δηλώνετε ευθαρσώς ότι εσφάλλατε, τότε χαιρόμαστε που εισέρχεσθε στην «Φωτεινή ατραπόν» Αναζητήσεως της Ιστορικής Αληθείας, με αφυπνισμένη την συνείδησή σας !!!

Δ΄ IΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ TON 7oν/8ον ΑΙΩΝΑ Μ.Χ.)

1. ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ, Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΜΕΣΣΙΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.11

α. Η αξία της Παλαιάς Διαθήκης, εκτός των άλλων, οφείλεται και στις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, που είναι δεκάδες, με τις οποίες ο Χριστός αναδεικνύεται ως το μόνο ιστορικό πρόσωπο, του οποίου η έλευση προφητεύθηκε αιώνες πριν γεννηθεί, σε αντίθεση με τους φανταστικούς ψευδοθεούς του Εθνικού/ ειδωλολατρικού κόσμου, που δεν υπήρξαν πραγματικά, αλλά επρόκειτο για αυτοθεοποιήσεις θνητών ανθρώπων και προσωποποιήσεις των εποχών και λειτουργιών της Κτίσεως (ΣΣ: Της ανοήτως και αντιχριστιανικώς χαρακτηριζομένης ως Φύσεως).

Όταν πραγματοποιήθηκαν όλες κατά γράμμα, οι προφητείες, ο τρόπος γεννήσεώς Του, ο τόπος, η καταγωγή, τα θαύματά του, τα πάθη Του, η Σταύρωσή Του, η Ανάσταση και Ανάληψή Του, τότε επιβεβαιώθηκε και η Αξία, Αυθεντία και Θεοπνευστία της Π.Δ. ως προπαιδείας στο Μυστήριον του Ιησού, καθ’όσον προ Χριστού, παρέμενε ημιτελής η ερμηνεία και εν πολλοίς ακατανόητη για τον πυρήνα του περιεχομένου της.

Οι καταπληκτικές προφητείες της Βίβλου, που ειπώθηκαν και κατεγράφησαν αιώνες π.Χ., πολλές από τις οποίες διεσώθηκαν και σε αρχαιότατους κώδικες, είναι ένα πραγματικό διαχρονικό θαύμα, αψευδής μαρτυρία περί της Θεότητος και Μεσσιακής ιδιότητος του Ιησού Χριστού, μέχρι της συντελείας των αιώνων.

β. Μικρόν ανθολόγιον από τις δεκάδες εκπληκτικές προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης..

1/. Το πρωτοευαγγέλιο.

«14 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (ΓΕΝ:3/14-15).12

Αυτά τα λόγια που είπε ο Θεός στον διάβολο, εκείνη την τραγική για τους πρωτόπλαστους στιγμή είναι, το πρώτο χαρμόσυνο άγγελμα, το πρώτο Ευαγγέλιο (Πρωτευαγγέλιο) της Σωτηρίας του ανθρώπου. Προαναγγέλλει τον ερχομό στον κόσμο του Ιησού Χριστού, που, με την διδασκαλία, τα θαύματά Του, τα άγια Πάθη Του και την Ανάσταση Του, σύντριψε την δύναμη του διαβόλου.

Το μόνο που μπόρεσε να κάμει ο διάβολος στον Χριστό ήταν να ξεσηκώσει τον φθόνο των αρχιερέων και γραμματέων και να πετύχει τον Σταυρικό Του θάνατο. Αυτό σήμαιναν και τα λόγια του Θεού ότι ο διάβολος θα του πληγώσει την πτέρνα, δηλαδή θα δείξει όλη του την μοχθηρία, αλλά δεν θα μπορέσει να νικήσει τον αντίπαλο του.

Απεναντίας η Ανάστασή του Χριστού, είναι η οριστική νίκη κατά του θανάτου (συντριβή της κεφαλής του όφεως) και απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Από την στιγμή εκείνη αρχίζει και το θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Από τότε ο Θεός προετοιμάζει όλους τους λαούς, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο, κατά την κρίση Του και το άγνωστο Σχέδιό Του, για να δεχτούν την σωτηρία που θα τους πρόσφερε με τον Υιό Του, για να γίνει μια Νέα ανθρωπότητα με γενάρχη τον «Νέο Αδάμ», τον Ιησού Χριστό. Αυτό διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος:

«...22 ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾿Αδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται.» (Α' ΚΟΡ:15/22).

2/. Η προφητεία του Ιακώβ.

Ο πατριάρχης Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, εκάλεσε τα παιδιά του και τους ανήγγειλε την μελλοντική έλευση του Μεσσία, Σωτήρος /Ειρηνοποιού όλων των Εθνών και όχι μόνον των Εβραίων/Ισραηλιτών, επισημαίνοντας τον ρόλο της φυλής του Ιούδα, από την οποία θα προερχόταν κατά σάρκα, Ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Το εβραϊκό κείμενο επικεντρώνεται στην φράση «Σηλώ», την οποία η Ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση ερμηνεύουν ως «Ειρηνοποιός» και «Μεσσίας».

«Ἰούδα, σὲ αἰνέσαισαν οἱ ἀδελφοί σου· αἱ χεῖρές σου ἐπὶ νώτου τῶν ἐχθρῶν σου· προσκυνήσουσί σοι οἱ υἱοὶ τοῦ πατρός σου.σκύμνος λέοντος Ἰούδα· ἐκ βλαστοῦ, υἱέ μου, ἀνέβης· ἀναπεσὼν ἐκοιμήθης ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος· τίς ἐγερεῖ αὐτόν; οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν…» (ΓΕΝΕΣΗ: 49/8-10) 

3/. Η προφητεία του Βαλαάμ.

Ο Βαλαάμ υπήρξε προφήτης (Β΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/16) και λάτρευε τον Θεόν (ΑΡΙΘΜΟΙ: 22/5-24/20) στην Μεσοποταμία, όπου και η πατρίδα τού Αβραάμ. Προσκληθείς υπό του Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, να καταρασθεί τους Ισραηλίτες επειδή φοβήθηκε την δύναμή τους (ΑΡΙΘΜΟΙ:22/6), αυτός αντίθετα με την εντολή του βασιληά, προέβη σε ευλογία του Ισραήλ και προφήτευσε το μέλλον του, λέγοντας μεταξύ των άλλων:

«..⁵ὡς καλοὶ οἱ οἶκοί σου Ἰακώβ, αἱ σκηναί σου Ἰσραήλ! ….⁷ ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ καὶ κυριεύσει ἐθνῶν πολλῶν, καὶ ὑψωθήσεται ἢ Γὼγ βασιλεία αὐτοῦ, καὶ αὐξηθήσεται βασιλεία αὐτοῦ. ⁸ Θεὸς ὡδήγησεν αὐτὸν ἐξ Αἰγύπτου, ὡς δόξα μονοκέρωτος αὐτῷ· …¹¹ νῦν οὖν φεῦγε εἰς τὸν τόπον σου· εἶπα, τιμήσω σε, καὶ νῦν ἐστέρησέ σε Κύριος τῆς δόξης…» (ΑΡΙΘΜΟΙ:24/4-11).

« …καὶ εἶπε Βαλαὰμ πρὸς Βαλάκ· …. δείξω αὐτῷ, καὶ οὐχὶ νῦν· μακαρίζω, καὶ οὐκ ἐγγίζει· ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ, ἀναστήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραὴλ καὶ θραύσει τοὺς ἀρχηγοὺς Μωὰβ καὶ προνομεύσει πάντας υἱοὺς Σήθ. (…Λόγος του Βαλαάμ, γιού του Βεώρ, Λόγος εκείνου …που βλέπει οράματα του Παντοδύναμου και που, όταν πέφτει σε έκσταση, τα μάτια του ανοίγονται. Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον ατενίζω, μα όχι από κοντά. ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί απ’ τον Ισραήλ, που θα χτυπήσει τα μηλίγγια της Μωάβ και την κορφή του κεφαλιού όλων του Σηθ των απογόνων…)» (ΑΡΙΘΜΟΙ: 24,12-17)

4/. Η προφητεία του Μωϋσέως.

«17 καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ὀρθῶς πάντα ὅσα ἐλάλησαν πρὸς σέ· 18 προφήτην ἀναστήσω αὐτοῖς ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, ὥσπερ σέ, καὶ δώσω τὰ ρήματα ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ, καὶ λαλήσει αὐτοῖς καθ᾿ ὅτι ἂν ἐντείλωμαι αὐτῷ· 19 καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἐὰν μὴ ἀκούσῃ ὅσα ἂν λαλήσῃ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ἐκδικήσω ἐξ αὐτοῦ. 20 πλὴν ὁ προφήτης, ὃς ἂν ἀσεβήσῃ λαλῆσαι ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου ρῆμα, ὃ οὐ προσέταξα λαλῆσαι, καὶ ὃς ἂν λαλήσῃ ἐν ὀνόματι θεῶν ἑτέρων, ἀποθανεῖται ὁ προφήτης ἐκεῖνος.» (ΔΕΥΤΕΡ:18/17-19).

«10 καὶ οὐκ ἀνέστη ἔτι προφήτης ἐν ᾿Ισραὴλ ὡς Μωυσῆς, ὃν ἔγνω Κύριος αὐτὸν πρόσωπον κατὰ πρόσωπον…» (ΔΕΥΤΕΡ: 34/10).

Μόνον ο αναμενόμενος Μεσσίας μπορούσε όμως να είναι όμοιος με τον Μωυσή, ο οποίος και σύμφωνα με τους ιερείς της Συναγωγής, υπήρξε ο μέγιστος προφήτης του λαού Ισραήλ.

Ο Μεσσίας δηλαδή, αναμενόταν από τους Ιουδαίους και ως Νέος Μωϋσής.

Ήδη στα χρόνια του Ιωάννη του Προδρόμου, οι Ιουδαίοι βεβαιώνουν ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προφήτης της συγκεκριμένης προφητείας. Ερώτησαν τον Πρόδρομο Ιωάννη, «Μήπως είσαι ο προφήτης που περιμένουμε;», κι’ εκείνος απάντησε: «‘Όχι»

«Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἰωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐξ Ἱεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευΐτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· σὺ τίς εἶ; καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι οὐκ εἰμὶ ἐγὼ ὁ Χριστός. καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· τί οὖν; Ἠλίας εἶ σύ; καὶ λέγει· οὐκ εἰμί. ὁ προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, οὔ.». (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/20-21).

5/. Ο Μεσσιανικός Ψαλμός του Δαβίδ. (ΨΑΛΜΟΙ: 2/1-7)

Οι πρώτοι χριστιανοί αναφερόμενοι στον ψαλμόν αυτόν, εννοούσαν τον Ιησούν και έλεγαν προσευχόμενοι:

«…ὁ διὰ στόματος Δαυΐδ παιδός σου εἰπών· ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ. συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου Ἰησοῦν, ὃν ἔχρισας, Ἡρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς Ἰσραήλ, ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι». (ΠΡΑΞΕΙΣ: 4/25-28).

6/.  Η προφητεία του Μιχαία (Τόπος γεννήσεως Του Κυρίου).

Ότι ο Μεσσίας θα προερχόταν από την Βηθλεέμ, και θα επέφερε την ειρήνη στην γη.

«Καὶ σύ, Βηθλεέμ, οἶκος τοῦ Ἐφραθά, ὀλιγοστὸς εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ, καὶ αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος…. καὶ ἔσται αὕτη εἰρήνη· ὅταν Ἀσσύριος ἐπέλθῃ ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν καὶ ὅταν ἐπιβῇ ἐπὶ τὴν χώραν ὑμῶν, καὶ ἐπεγερθήσονται ἐπ᾿ αὐτὸν ἑπτὰ ποιμένες καὶ ὀκτὼ δήγματα ἀνθρώπων· (ΜΙΧΑΙΑΣ: 5/1,4).

Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως  Θεού-Θεανθρώπου («Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου», Νικ. Παπαδόπουλου, Αθήναι, 1975).

ΕΞΩΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΝΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ

α. Οι προφητείες της Σίβυλλας της Ερυθραίας13

1/. Η Προφητεία περί του Χαράγματος του Αντιχρίστου («ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΕΠΙΣΗΜΗ»).

     Το σημαντικώτερο όμως κοινό σημείο μεταξύ της Αποκαλύψεως του Ιωάννη και της προφητείας της Ερυθραίας, είναι η αναφορά στο περίφημο «σημάδι» που θα λάβουν οι άνθρωποι, το οποίο ο Ιωάννης το ονομάζει «χάραγμα», ενώ η Ερυθραία «σφραγίδα επίσημη»!

Στον πρώτο στίχο των ανωτέρω δύο χειρογράφων, καταγράφεται η προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας, περί της σφραγίδας του Αντιχρίστου: «ΣΗΜΑ ΔΕ ΣΟΙ ΤΟΤΕ ΠΑΣΙ ΣΦΡΗΓΙΣ ΕΠΙΣΗΜΟΣ». Το επάνω χειρόγραφο προέρχεται από την Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Ιεροσολύμων (συλλογή Αγίου Σάββα κωδ. 419, φ.270α, 14ος αι.) και το κάτω από την Βιβλιοθήκη του Βατικανού (κωδ. Vat. gr. 743, φ. 59α, 16ος αι.).

Στην έκδοση «Σιβυλλιακοί Χρησμοί» των Παρισίων (βλ. σελ. 203), ο επίμαχος στίχος αναφέρεται ως «ΣΗΜΑ ΔΕ ΠΑΣΙ ΒΡΟΤΟΙΣΙ ΤΟΤΕ, ΣΦΡΑΓΙΣ ΕΠΙΣΗΜΟΣ», ενώ στην έκδοση της Λειψίας (Hinrichs, 1902), αναφέρεται ως «ΣΗΜΑ ΔΕ ΤΟΙ ΤΟΤΕ ΠΑΣΙ ΒΡΟΤΟΙΣ, ΣΦΡΑΓΙΣ ΕΠΙΣΗΜΟΣ».

«Σημάδι τότε θα υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους, σφραγίδα επίσημη». (Σίβυλλα Ερυθραία, στ. 28)

«16 καὶ ποιεῖ πάντας, τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, 17 καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ.». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:13/ 16).

2/. Λοιπές προφητείες περιλαμβανόμενες στον χρησμό της  Ερυθραίας Σιβύλλας.

α/. Περιγραφή λεπτομερειών για τὸ μαρτύριο τοῦ Κυρίου:

«ἵν οἶκτο ἐλπίδα δώσει καὶ φθαρτῇ σαρκί μορφήν, καὶ πίστιν ἀπίστοις· εἰς ἀνόμων χείρας καὶ ἀπίστων ὕστερον ἥξει· δώσουσι δέ θεῷ ραπίσματα φαρμακόεντα· δώσει δ’ εἰς μάστιγας ἀναπλώσας τότε νῶτον· καὶ κολαφιζόμενος σιγήσει μή τις ἐπιγνῶ· τίς τίνος ἤ πόθεν ἦλθεν ἵνα φθιμένοισι λαλήση· καὶ στέφανον φορέση τόν άκάνθινον, ἐκ γὰρ ἀκανθῶν τό στέφος ἐκλεκτόν αἰώνιον ἐστίν ἄγαλμα (καύχημα)· πλευρᾶς νύξουσι καλάμῳ διά τόν νόμον αὐτῶν· ἐκ καλάμων γὰρ σειομένων ὑπό πνεύματος ἄλλου…» (Κώδ. 419, φ. 271β, 14ος αἰώνας, Πατριαρχικὴ Σχολὴ Ἱεροσολύμων.) [Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 82)].

β/. .Προφητεία για την Σταύρωση του Κυρίου:

«Ὦ ξύλον ὦ μακαριστόν ἐφ’ οὗ θεός ἐξετανύσθη…». Χρησμός Σιβύλλας της Ερυθραίας με ακροστιχίδα Ιησούς Χρειστός, (Κωδ. 419, Συλλογή Λαύρας Αγίου Σάββα), φ. 269β, 14ος αιών. Πατριαρχική Βιβλιοθήκη Ιεροσολύμων. [Πηγή: Τα αρχεία της χαμένης Γνώσης, Παναγιώτης Α. Τουλάτος, εικ. 23].

 γ/. Η προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας περί της Δευτέρας Παρουσίας του Ιησού Χριστού. 14

 

 

Συνεχίζεται

---

1 Πλουτάρχου βίοι παράλληλοι,Περικλής,7

2 Οστρακισμός: Προληπτική και κατασταλτική «εγγύηση» για την λειτουργία του αθηναϊκού πολιτεύματος ήταν και ο θεσμός του οστρακισμού. Βάσει αυτού η Εκκλησία του Δήμου μπορούσε να εξορίζει επί ορισμένον χρό­νον αυτούς που θεωρούσε επικίνδυνους για το δημοκρατικό πολί­τευμα, επειδή είχαν α­ποκτήσει κάποια φήμη ή δύναμη στον δημόσιο βίο.

Ο οστρακισμός είχε ως δικαιολογητική βάση την α­ποφυγή αποκτήσεως πολιτικής ισχύος. «Ο γαρ οστρακισμός την αυτήν έχει δύναμιν τρόπον τινά, τω κολούειν τους υπερέχοντας» (Αριστοτέλους, Αθ. Πολ. XLV, 5).

Οι Αθηναίοι πολίτες έγραφαν σε μικρά κεραμίδια (όστρακα) το όνομα ε­κείνου που επιθυμούσαν να απομακρύνουν από την πόλη. Η ψηφοφορία ήταν μυστική (ΣΣ: Αυτό δεν επιβεβαιώνεται ιστορικώς και απολύτως). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (Aθηναίων πολιτεία 22.4) ο νόμος καθιερώθηκε από τον Κλεισθένη το 508/7 π.Χ.

Για να εφαρμοστεί ο οστρακισμός σύμφωνα με ορισμένους μελετητές έπρεπε η Εκκλησία να συγκεντρώσει έξι χιλιάδες πολίτες, οπότε εξοριζόταν εκείνος το όνομα του οποίου ήταν γραμμένο στα περισσότερα όστρακα ή σύμφωνα με άλλους, έπρεπε να μαζευτούν έξι χιλιάδες όστρακα που θα καταδίκαζαν τον ίδιο Αθηναίο. Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν, την δημοκρατικότητα  του νόμου (ο αριθμός 6.000 ήταν μία μικρή μεοψηφία σε σχέση με τον συνολικόν αριθμόν των Αθηναίων πολιτών) και την εξαφάλιση της δήθεν μυστικότητος κατά την ψηφοφορίαν.  

3 Ιστορία της αρχαίας Ελλάδος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 1ος, βιβλίο 1ον, σ. 97.

4 Ελληνική Γραμματολογία, Γεωργίου Μιστριώτου, εκδόσεις Π.Δ. Σακελλαρίου, 1894,Τ. 1ος, σ. 16-17.

5 Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελλην. Έθνους.

6 Θουκυδίδης, Ιστορία ,Α, Γ, Δ, Ε.

7 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, λ. Πλάτων, τ. 18ος, σ. 411.

8 Εδ. Τσέλλερ, Γουλ. Νεστλέ, σ. 130---Ξενοφώντος απομνημο­νεύματα. 1ον, 2-9, 3ον, 9-10, 4ον, 4-6---Πλάτωνος Πρωταγόρας, 319b/ Γοργίας, 521d.

9 Μεγ. Αμερι­κανική Εγκυκλ. τ. 20ος, σ. 62.

10 Ελληνική Γραμματολογία, Γ. Μιστριώτου, 1894, τ. 1ος, σ. 17.

11 Η  ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ  ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΠΡΟΣ  ΤΟΝ  ΜΕΣΣΙΑ  ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου. Η Παλαιά Διαθήκη προφητεύει και προσανατολίζει προς τον…, https:// www.impantokratoros.gr>pd…jan 3, 2015.

12 Οι Ο΄ (Εβδομήκοντα) με την λέξη «σπέρμα» αποδίδουν την εβραϊκή λέξη «ζερά», η οποία είναι συλλογική με γραμματική μορφή ενικού αριθμού. Ήδη η αρχαία Εκκλησία (π.χ. Ειρηναίου Λυώνος «Κατά Αιρέσεων» 3,22, PG 7,957 εξ.) είδε στην πρώτη αναφορά (‘στο σπέρμα σου’) τον διάβολο. Και στην δεύτερη (‘στο σπέρμα της’ = στον απόγονό της), την προτύπωση της γεννήσεως του Χριστού από την Παρθένο Μαρία.

Την ίδια έννοια αποδίδει και ο Παύλος στο χωρίο, όταν λέει: «Οι επαγγελίες δόθηκαν στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει: «και στους απογόνους», όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: «και στον απόγονό σου». Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός»

«16 τῷ δὲ ᾿Αβραὰμ ἐρρέθησαν αἱ ἐπαγγελίαι καὶ τῷ σπέρματι αὐτοῦ· οὐ λέγει, καὶ τοῖς σπέρμασιν, ὡς ἐπὶ πολλῶν, ἀλλ' ὡς ἐφ' ἑνός, καὶ τῷ σπέρματί σου, ὅς ἐστι Χριστός» (ΓΑΛ: 3/16) [βλ. Στ. Καλαντζάκη, «‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός», εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη.]

13 Οι χρησμοί των Σιβυλλών, εφυλάσσοντο από δέκα ένοπλους άνδρες, στον ναό του Διός στο Καπιτώλιο της Ρώμης. Μεταξύ αυτών των χρησμών, όπως μας πληροφορεί ο Μάρκος Αντίμαχος, μόνον οι χρησμοί της Σίβυλλας της Ερυθραίας ήταν υπογεγραμμένοι με το όνομά της. Όλοι οι άλλοι χρησμοί ήταν ανυπόγραφοι και ημιτελείς.

Η Ερυθραία Σίβυλλα ονομαζόταν Ηροφίλη ή Ερωφίλη. Κατά τον Παυσανία, στα «Φωκικά» του, γεννήθηκε πριν από τον Τρωϊκό Πόλεμο στην Μάρπησσο του όρους Ίδη, κοντά στην Τροία, και είχε πατέρα τον βοσκό Θεόδωρο και μητέρα την αθάνατη νύμφη Ιδαία, κόρη του Ποσειδώνα, γεγονός που εναρμονίζεται και με την μαρτυρία του Μεγάλου Αθανασίου, ο οποίος για να φανερώσει στον Άρειο τον Λόγο της Αλήθειας, μεταξύ των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησε ήταν και οι χρησμοί της Σίβυλλας της Ερυθραίας... 

Άλλοι συγγραφείς όμως, αναφέρουν ότι η Ερωφίλη γεννήθηκε στις Ερυθρές (σημερινό Λυθρί ή Ίλντιρ) της Ιωνίας, σε μια σπηλιά του βουνού Κώρυκος (σήμερα Κόρακας ή Λεστρένι) της Ερυθραίας, από τους ίδιους γονείς. Επιτυχία θεωρήθηκε η προφητεία της για την καταστροφή της Τροίας.

14  -http://www.skarlakidis.gr>proaggeloi… Η ΤΟΙΝΥΝ ΕΡΥΘΡΑΙΑ ΣΙΒΥΛΛΑ, ΦΑΣΚΟΥΣΑ ΕΑΥΤΗΝ ΕΚΤΗ ΓΕΝΕΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΙΕΡΕΙΑ ΗΝ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, ΔΙΑΔΗΜΑ ΕΠΙ..ΣΙΒΥΛΛΑ Η ΕΡΥΘΡΑΙΑ ΠΕΡΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΠΫ..https://http-sites-google-com-site-agi.webnode.gr>…ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ

-ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΥΠΕΡ ΧΡΙΣΤΟΥ-Απολογητής.. http://www.apologitis.com › profiteies