ΜΕΡΟΣ 2o
5. Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΤΩΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ (Συνέχεια 1ου μέρους)1
β. Τα
αναπάντητα Ερωτήματα που προκύπτουν από το Βιβλίο «Αθώοι του αίματος τούτου».
Δεν επιθυμούσαμε να «ξύσουμε παλιές πληγές»,
την αποφράδα επέτειο της δολοφονίας του Εθνάρχου των Πανελλήνων Ιωάννου
Καποδίστρια.
Όμως, επειδή το παρόν αποτελεί αφιέρωμα στην
μνήμη του, η οποία κατά την άποψή μας, προσβάλλεται δια του προμνησθέντος
βιβλίου του Δημητρίου Ν. Κοκκινάκη («Γυθεάτης»), χρησιμοποιούντες την γλώσσα της ιστορικής
αληθείας, προβαίνουμε παρακάτω σε γενική κριτική και προτρέπουμε τον συγγραφέα,
να επανεξετάσει τις θέσεις και τα «επιχειρήματά» του, ιδιαιτέρως για τους Μαυρομιχαλαίους,
καθ’ όσον:
· Παραλείπει, σκοπίμως
κατ’ εμάς, να αναφερθεί και αναλύσει σημαντικά ντοκουμέντα και πειστήρια του
εγκλήματος, αλλά και του σκοτεινού ιστορικού της οικογενείας των κοτζαμπάσηδων
Μαυρομιχαλαίων του Πετρόμπεη.
· Επιλέγει καταθέσεις
αυτοπτών μαρτύρων (πραγματικών ή κατασκευασμένων), που περιγράφουν τα γεγονότα
διαφοροποιημένα ή δημιουργούντα αμφιβολίες, σε σχέση με την επίσημη
εκδοχή, τα οποία «αυθεντικοποιεί».
Γνωρίζουμε, πως εξευρίσκονται «μάρτυρες
υπερασπίσεως», τι και υπό ποίας συνθήκας καταθέτουν σήμερα, προς υπεράσπιση ενός
δολοφόνου ή διαπράξαντος κακούργημα, προκειμένου να ελαφρύνουν την θέση του, πολλώ
δε μάλλον, εκείνη την περίοδον, που το απελευθερωθέν τμήμα της Ελλάδος, ουσιαστικώς,
βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του
Καποδίστρια. Ήταν εύκολο για τους συνωμότες και τους πανίσχυρους προστάτες
τους, να εξεύρουν ή εξαγοράσουν «αυτόπτες» και άλλους μάρτυρες, μεταξύ των
ανθρώπων του Συστήματος ή του υποκόσμου του Ναυπλίου.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα εξαγοράς
συνειδήσεως αποτελούν: Ο Νικολέτος, προσωπικός υπηρέτης του Καποδίστρια και οι
δύο «έμπιστοι» πολιτιφύλακες που είχαν ορισθεί για παρακολούθηση των
Μαυρομιχαλαίων. Το ΣΥΣΤΗΜΑ, κατάφερε να τους κάνει «όργανά» του. Δεν θα
δυσκολευόταν λοιπόν, να εξεύρει «μάρτυρες» και νομική υπεράσπιση των
Μαυρομιχαλαίων, ιδιατέρως του Γεωργίου όπως και έπραξε με τον ικανώτατον πράκτορά του, τον δικηγόρον Εδουάρδον Μέϊσον/Μάσων
(Edward Mason);
· Ηρωοποιεί την
οικογένεια των Μανιατών Μαυρομιχαλαίων του Πετρόμπεη, και απενοχοποιεί αυθαιρέτως
τους δολοφόνους, αποφεύγοντας να αναφερθεί στις σχέσεις Πετρόμπεη-Πύλης και του σκοτεινού
ρόλου που έπαιξε ο εξωμότης Σουκιούρ, στην εκθρόνιση του ηγεμόνος της Μάνης Θεοδωρόμπεη
Γρηγοράκη, προκειμένου να
ενθρονισθεί στην θέση του, ο Πετρόμπεης….
· Αφήνει αναπάντητα ή δεν απαντά σαφώς και κατηγορηματικώς, σε
καίρια ερωτήματα, προκύπτοντα από αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα και
ντοκουμέντα, όπως:
1ο/ Γιατί ο « Έλληνας πατριώτης» Γεώργιος
Μαυρομιχάλης, κατέφυγε στο σπίτι του Γάλλου αντιπρέσβη Ρουάν
(Rouen), παραδίνοντας τον εαυτό του και τα όπλα του
στην «τιμή της Γαλλίας»; Η ενέργειά του συνιστά πράξη πατριώτου ή ριψάσπιδος
και προδότου;
2ο/ Εγνώριζε ο Γεώργιος τον Ρουάν προσωπικώς από πριν και βρήκε καταφύγιο στην οικίαν της Γαλλικής πρεσβείας; Εάν ναι, τι σχέση είχε με τον Γάλλο αντιπρέσβυ; Φιλική, επαγγελματική ή άλλη; Εάν όχι, πως άνοιξε ο Ρουάν την θύρα της διπλωματικής κατοικίας του, με τόσην ευκολίαν, σε έναν άγνωστο και μάλιστα ξημερώματα Κυριακής;2
2ο/ Εγνώριζε ο Γεώργιος τον Ρουάν προσωπικώς από πριν και βρήκε καταφύγιο στην οικίαν της Γαλλικής πρεσβείας; Εάν ναι, τι σχέση είχε με τον Γάλλο αντιπρέσβυ; Φιλική, επαγγελματική ή άλλη; Εάν όχι, πως άνοιξε ο Ρουάν την θύρα της διπλωματικής κατοικίας του, με τόσην ευκολίαν, σε έναν άγνωστο και μάλιστα ξημερώματα Κυριακής;2
3ο/ Γιατί ο Ρουάν προσεποιήθη ότι ηγνόει αν ο φονεύς ευρίσκετο εις την οικίαν
του, όταν του εζητήθη να παραδώσει τον Γεώργιον, τον
έκρυψε και αναγκάστηκε εκ των υστέρων να τον παραδώσει στις αρχές, όταν εκινδύνευε να πυρποληθεί η οικία του από τον μαινόμενο
όχλο;3
4ο/
Υπήρξε ή όχι Συνωμοσία Ελλήνων για την
δολοφονία του Κυβερνήτου, με πυρήνες συνωμοσίας στις «μεγαλοπόλεις» της τότε
ελεύθερης Ελλάδας, με βασικό κέντρο την Ύδρα και δύο επαναστατικά κέντρα στην
Ύδρα και την Μάνη; Υπήρξαν ή όχι «στενές και συχνές επαφές» των Μαυρομιχαλαίων
με τους Υδραίους και άλλους καραβοκυραίους, που σχεδίαζαν την δολοφονίαν του
Καποδίστρια;
Η Ύδρα και η Μάνη αποτέλεσαν τα σημαντικότερα
κέντρα της αντιπολιτεύσεως και από τις αρχές του 1830 η εξουσία του Κυβερνήτη
εκεί, ήταν μάλλον τυπική. Περιοχές με
προνομιακό οικονομικό και διοικητικό καθεστώς τόσο κατά την Οθωμανική περίοδο
όσο και στη διάρκεια της επαναστάσεως, αποτέλεσαν πηγή έντασης και στασιαστικών
κινημάτων.
Η Μάνη, προπύργιο της οικογένειας Μαυρομιχάλη,
βρισκόταν διαρκώς σε κατάσταση αναταραχής από την άνοιξη του 1830. Σημειώθηκαν
αρκετές εξεγέρσεις, με σημαντικότερη εκείνη του καλοκαιριού του 1831, οπότε οι
στασιαστές, ανέτρεψαν τον εκπρόσωπον της νόμιμης κυβερνήσεως και ανέλαβαν την
εξουσίαν της Καλαμάτας.
Στην Ύδρα, όπου κυριαρχούσε η οικογένεια
Κουντουριώτη, είχαν συγκεντρωθεί οι Μωραΐτες και οι νησιώτες πρόκριτοι, καθώς
και ο Αλ. Μαυροκορδάτος. H αντιπολιτευτική τους κίνηση προσανατολιζόταν, στην
αρχή τουλάχιστον, στην ανατροπή της καποδιστριακής πολιτικής με την περιστολή
των εξουσιών του Κυβερνήτη και την υπαγωγή του σε συνταγματικό έλεγχο.
Σε
συνταγματικό έλεγχο πως και από ποιους;
Τους στασιαστές με τους οπλοφόρους του
«νηπιώδους όχλου» που αγνόησαν την εμφανή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας
των απλών, πενομένων, εξαθλιωμένων αλλ’ υπερήφανων Ρωμηών/Ελλήνων, που
αισθανόταν υπερηφάνεια για τον Καποδίστρια και τον ελάτρευαν σαν πατέρα τους;
Αργότερα
αποφασίστηκε η δολοφονία του. Ακραία εκδήλωση των "συνταγματικών"
υπήρξε η κατάληψη του ναύσταθμου στον Πόρο από το Μιαούλη και η πυρπόληση
μέρους του ελληνικού στόλου το καλοκαίρι του 1831.
Αυτή
υπήρξε ενέργεια πατριωτισμού ή εσχάτης προδοσίας;
Στις 25 Μαρτίου του 1831, ο Ν. Παγκαλάκης, σε
επιστολή του, από το Μαραθονήσι της Μάνης,
προς τον Κυβερνήτη, του έγραφε ότι από πληροφορίες που του έδωσαν, η οικογένεια
των Μαυρομιχαλαίων συνέχιζε την συνωμοσία της
«… η φιλαργυρία και η φιλαρχία έκαμε τους μικρούς Μαυρομιχάλας να
επιμείνωσι μέχρι τάδε εις τον ολέθριον σκοπόν των… Η εντεύθεν απελπισία των
τους ηνάγκασε να προσφύγουν εις το σύνηθες καταφύγιόν των, τη νηπιότητα του εν
Λιμένι όχλου και ακολουθούντες τα διαγεγραμμένα ίχνη της περισινής γενικής
συνωμοσίας, ύψωσαν τας σημαίας των, διέσπειραν βοηθήματα Άγγλων, χρήματα εκ
Ζακύνθου, συνεννόησιν με την Ύδραν και Σπέτσας και άλλα
παρόμοια».4
5ο/ Ο …δημοκράτης και «συνταγματικός» Πολυζωΐδης που εξέδιδε την εφημερίδα «ΑΠΟΛΛΩΝ»,5
5ο/ Ο …δημοκράτης και «συνταγματικός» Πολυζωΐδης που εξέδιδε την εφημερίδα «ΑΠΟΛΛΩΝ»,5
.Ίδρυσε ή όχι στήν Ύδρα, με την προτροπή
του κόντε Ρώμα, Τεκτονική Στοά με το όνομα «Ἡρακλῆς», της οποίας ΜΟΝΑΔΙΚΗ
αποστολή ήταν η δολοφονία του Καποδίστρια; Δεν αποκαλούσε γλοιωδώς τους
Αγγλογάλλους, «μεγαλοδυνάμους
προστάτας», έγραφε και διέδιδε ψευδώς και αυθαιρέτως, ότι «το ελληνικόν έθνος δεν επιθυμεί άλλως να
κυβερνάται ειμή συνταγματικώς»;
.Άρχισε από τον
Ιούνιο του 1831, να δημοσεύει στην εφημερίδα του πλαστές αναφορές, με τις οποίες οι κάτοικοι
διαφόρων επαρχιών, υποτίθεται, ότι ζητούσαν από τον Καποδίστρια να συγκαλέσει
την Εθνοσυνέλευση, με σκοπό την σύνταξη Συντάγματος, όταν ήταν κάτι παραπάνω
από εμφανής, η αγάπη και λατρεία των απανταχού της απελευθερωμένης Ελληνικής γης,
Ελλήνων, προς τον σεμνόν κυβερνήτη τους;
6ο/
Είχαν οι συνωμότες
απόρρητη σφραγίδα της Εταιρείας τους, με σαφές Μασονικόν έμβλημα (Δύο χείρες
εις εγκάρδιον μασωνικήν χειραψίαν, προσδενόμενες δι’ αλύσσεως εκάστη εκ του
καρπού); Ποίαν εξήγηση δίδει γι’αυτό το ντοκουμέντο;6
.Η σφραγίς των συνωμοτών που ανήκε εις τον «Δεσμόν», ήτοι την
διευθύνουσα επιτροπή, ελήφθη εξ επιστολής του αξιωματικού Ζηνοβίου Χαρμολάου,
ευρεθείσης στα χέρια του συγγραφέως του βιβλίου «Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας
Ελλάδος» Γεωργίου Ασπρέα;
7ο/ Εγνώριζαν ή όχι οι Μαυρομιχαλαίοι
τα περί συνωμοτικής Μασονικής Εταιρείας κατά του κυβερνήτου; Εάν ήσαν
αθώοι και δεν είχαν έχθραν κατά του κυβερνήτου, όπως διατείνεται ο συγγραφεύς υπερασπιστής
τους, γιατί διατηρούσαν «στενές επαφές», προσωπικές ή μέσω των Αγγλογάλλων, με
τους συνωμότες Υδραίους, αντί να τους καταγγείλουν δημοσίως ή εμπιστευτικώς
στον Καποδίστρια;
Ο Γάλλος συνταγματάρχης
Theophile
Feburier,
σε έκθεσή του, στις 28 Αυγούστου 1828, προς τον Γάλλο κόμη Rayneval, που
αντικαθιστούσε προσωρινά τον επίσημο αντιπρόσωπο της Γαλλίας στον Πόρο de la
Ferronays, του έκανε σαφή λόγο για την αντίδραση που οργανωνόταν στα σκοτεινά
από τους Άγγλους και Γάλλους εκπροσώπους εναντίον του Καποδίστρια. Ο Γάλλος στρατηγός την προηγούμενη ημέρα
μάλιστα είχε δεχθεί την επίσκεψη δύο μελών της οικογενείας Μαυρομιχάλη, οι
οποίοι καταφέρθηκαν με πάθος εναντίον του Κυβερνήτη και έθεσαν τους εαυτούς
τους στην διάθεση των Γάλλων και Άγγλων για κάθε τους αντικυβερνητική ενέργεια.
(D. Fleming, John Capodistrias and the Conference of
London, 1828-1831, Thessaloniki 1970, o. 195 κ.ε.).
8ο/ Εάν οι Μανιάτες του Πετρόμπεη, δεν
εγνώριζαν τα περί συνωμοσίας ούτε συνωμότησαν, μόνοι τους ή με τους Υδραίους,
για την δολοφονία του Καποδίστρια, ποίοι είναι (επωνύμως) οι αυτουργοί,
συναυτουργοί και συνεργοί στο αποτρόπαιον έγκλημα;
9ο/ Ποία γνώμη έχει, για τους επήλυδες Ελλαδίτες οπαδούς του
Γαλλικού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως, κατά κανόνα τέκτονες; Τους
θεωρεί ότι ενεργούσαν ορθώς κατά του κυβερνήτου ή συνυπευθύνους και συνεργούς
στην συνωμοσίαν προς ανατροπήν του;
.Δεν διεπίστωσε από την έρευνά
του, ότι κάποιοι δεν έκρυβαν την ανυπομονησίαν τους για την εξόντωση του
κυβερνήτου, εκφράζοντες σε στενούς κύκλους την βεβαιότητα της δολοφονίας του
Καποδίστρια, όπως ο υπολοχαγός Αντ. Καλαμογδάρτης,
γιος του προκρίτου της Πάτρας Ανδρέα Καλαμογδάρτη, που ήταν υπασπιστής τού
στρατηγού Gérard;
Ποία τα συμπεράσματά του περί των ως άνω εκτεθέντων;
Ο
ρόλος του Καλαμογδάρτη στην συνωμοσία για την δολοφονία του Κυβερνήτη, έγινε
σαφής στην προανάκριση από ένα πλήθος καταθέσεις. Ο προϊστάμενος της προανακρίσεως
Κ. Αξελός στις 2 Δεκεμβρίου 1831, ανέφερε στην κυβέρνηση ότι «περί Καλαμογδάρτου είναι έως τώρα αρκεταί αποδείξεις
και ελπίζω να ανακαλυφθούν και άλλαι»7
10ο/
Γιατί ο Ιωάννης Καποδίστριας
σε ανύποπτο χρόνο είχε πει: «Εάν
οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το
χειρότερο δι’ αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες θα
εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου»; Τυχαίως, απερισκέπτως,
παραπληροφορημένος ή βασιζόμενος σε τεκμηριωμένα και οφθαλμοφανή γεγονότα,
εξεστόμισεν την φοβεράν εκείνη φράση;
11ο/ Γιατί ο «Ορθόδοξος Χριστιανός» Γεώργιος Μαυρομιχάλης,
όπως περιγράφει ο Ν. Κασομούλης, διέκοψε την ομιλίαν του αρχιμανδρίτου Θεοφίλου
Καΐρη,
στο προαύλιον του μητροπολιτικού Αιγίνης και τραβούσε τον Θεόφιλο από το ράσο,
για να κατέβει από την σκάλα, απ’ όπου ομιλούσε, λέγοντας «Πάψε!», κατά την άφιξη του Κυβερνήτου στην Αίγινα (12 Ιανουαρίου
1828), όταν ο ομιλητής κατά την προσφώνησή του, εξέφρασε την ελπίδα ότι «εις το εξής θέλουν βασιλεύσει πλέον οι
νόμοι και όχι τα πάθη»;
.Η συμπεριφορά εκείνη, ενός
υποτίθεται, αγωνιστού πατριώτου, του οποίου η οικογένεια είχε ψηφίσει και
εγκρίνει την ανάθεση των καθηκόντων του κυβερνήτου της Ελλάδος στον Καποδίστρια,
δεν δεικνύει αλαζονείαν, ασέβειαν και φανατισμόν; Τι ενόχλησε τον Γεώργιον, το σημείον εκείνο της ομιλίας του Καΐρη;
12ο/ Εξεδηλούντο ή όχι αντικυβερνητικές εκδηλώσεις των Υδραίων και Μανιατών με στόχο την παραίτηση
ή εξόντωση του Καποδίστρια; Εάν ναι, δεν γνωρίζει ο συγγραφεύς ότι τις
σχεδίαζαν, υπέθαλπταν και συντηρούσαν οι
αγγλογάλλοι, όπως προκύπτει και από επιστολές του ίδιου του Κυβερνήτου (Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο
ναύαρχο Lalande, στις 14 Σεπτεμβρίου 1831 σε επιστολή του προς τον Εδουάρδο Λο.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1831, σε επιστολή του προς τον Έλληνα πρέσβυ στο Παρίσι
πρίγκηπα Α. Σούτσο) και πολλά άλλα αποδεικτικά στοιχεία;
Ο Δημ. Χοϊδάς, σε
επιστολή του προς τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, από την Τρίπολη, στις 10
Αυγούστου 1831, ανάμεσα σε πολλές άλλες σημαντικές πληροφορίες για την τραγική
κατάσταση που επικρατούσε σε όλη την χώρα, έγραφε πως οι Υδραίοι έλεγαν ότι «τὴν
φρεγάδαν (Ελλάς) τὴν ἔκαυσαν δι‘ ἀδείας τοῦ πρέσβεως τῆς Ἀγγλίας, ὅστις τοὺς
ὑπεσχέθη ὅτι τοὺς δίδει ἄλλην» και η αστυνομία του Ναυπλίου είχε πληροφορίες
«ὅτι οἱ δύο πρέσβεις (Αγγλίας και
Γαλλίας) ἔλαβαν μέρος μὲ τοὺς Ὑδραίους καὶ ὅτι ἔγραψαν εἰς τὸν Ῥίκορδ νὰ παύσει
ἀπὸ τὰς κατ’ αὐτῶν ἐχθροπραξίας του ἕως ὅτου νὰ ἔλθει ὁ παρὰ τῶν τριῶν δυνάμεων
ἀπεστελλόμενος πληρεξούσιος, ὅστις εἶναι ὁ ναύαρχος Ἄγγλος, τῆς μοίρας τοῦ
Αἰγαίου πελάγους…».
Και πρόσθετε ότι στην
‘Υδρα είχαν καταφθάσει «δύο πλοῖα
γαλλικὸν καὶ ἀγγλικόν… καὶ οἱ δύο
ναύαρχοι (ο Άγγλος και ο Γάλλος) μὲ τρόπον προσφέρουσι βοηθήματα εἰς τὴν Ὕδραν
καὶ τοὺς λέγουσι νὰ ἐπιμένουν εἰς τὸν σκοπόν των καὶ νὰ μὴ φοβῶνται διόλου,
διότι ἐπιτυγχάνουσι τὸ ποθούμενον…».8
13ο/ Πως απέκτησαν οι Μαυρομιχαλαίοι του αρχηγού Πετρόμπεη, το
«μπεηλίκι» και διατήρησαν το καθεστώς της αυτονομίας της Μάνης, όταν οι
υπόλοιποι Έλληνες, πλην των κοτζαμπάσηδων, εστέναζαν κάτω από τον Τουρκικό
ζυγόν;
Κατά τον καθηγητή Ν.
Σαριπόλου, σε επικήδειο λόγο του στον γιο του Πετρόμπεη, Αναστάσιο (3 Μαΐου του
1870), επί Ενετών -πριν δύο αιώνες- στο χωριό Άλικα, βρέθηκε ένα ορφανό παιδί
που λεγόταν Μιχάλης. Κατά συνήθεια δε της Μάνης τα ορφανά παιδιά ονομαζόταν μαύρα.
Τούτο προστέθηκε στο όνομα και έγινε Μαυρομιχάλης. Ο Μαυρομιχάλης
αυτός όταν μεγάλωσε εγκαταστάθηκε στο Οίτυλο, όπου και νυμφεύθηκε και απέκτησε
πολλά παιδιά, ένα από τα οποία έγινε κληρικός και προχειρίσθηκε από τον
Οικουμενικό Πατριάρχη σε Έξαρχο της Μάνης.
Ο πρωτότοκος γιος του
Εξάρχου, ο Γεωργάκης (αποκαλούμενος και αυτός Έξαρχος λόγω του πατρικού
αξιώματος), πήγε στην Κορώνη όπου και γνωρίσθηκε με έναν Οθωμανό επίσημο, που αργότερα
έγινε βεζύρης και που όταν ανέλαβε το αξίωμα, κάλεσε τον Γεωργάκη στην
Κωνσταντινούπολη για έμπιστο βοηθό του. Εκεί τον περιέβαλε με τιμές
δίνοντάς του την άδεια να εξοπλίζει και πλοία κατά των πειρατών της Μεσογείου.
Έτσι, όταν επέστρεψε στην Μάνη με το αξίωμα του καπετάνιου της Μάνης, με
ευρωπαϊκό πλοίο, νυμφεύθηκε μια ονομαστή σε ομορφιά γυναίκα, εξ ου και οι
απόγονοί του ονομάσθηκαν «νεραϊδογέννητοι». Ήταν μία πριγκίπισσα (παπική Ενετή και
όχι ορθόδοξη), που αποβιβάστηκε στις ακτές της Μάνης. Τέκνα εκείνου του
Γεωργάκη, ήταν ο Ιωάννης ο Σκυλογιάννης,
ο Πέτρος και ο Ηλίας.
14ο/ Ποιος είναι ο μουσουλμάνος Σιουκιούρ Μπέης και
ποία η σχέση του με την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων; Εάν υπήρχε σχέση, γιατί
κρατήθηκε μυστική από τους Μανιάτες και τους υπόλοιπους Έλληνες; 9
Ας μάθει λοιπόν ο συγγραφέας, εάν δεν γνωρίζει (εμείς
πιστεύουμε πως γνωρίζει), ποιος είναι ο Σουκιούρ
Μπέης και τι σχέση έχει με την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων.
Ο Σουκιούρ είναι ο γιος του προμνησθέντος Ιωάννη Μαυρομιχάλη,
εξάδελφος ή, το πιθανότερο, θείος του Πετρόμπεη. Οι Τούρκοι τον άρπαξαν έξη (6)
ετών όμηρο, μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση του Σκυλογιάννη, και τον εξισλάμισαν, δηλαδή έγινε
γενίτσαρος και έλαβε ανώτατα αξιώματα στο οθωμανικό ντοβλέτι.
Συνεπώς, ο οίκος των Μαυρομιχαλαίων συνδέθη
από πολύ ενωρίς, με την Υψηλή Πύλη και διατηρούσε «υψηλές γνωριμίες» με
ανώτατους Οθωμανούς αξιωματούχους.
Το οικογενειακό Δένδρο των
Μαυρομιχαλαίων
Γεωργάκης Μαυρομιχάλης, γιοι του οι
|
||
Ηλίας ή Πιέρρος
(1730 - 1800)
|
Ιωάννης ή Σκυλογιάννης (1726-1769), γιος του
ο Σουκιούρ
|
Ηλίας
|
Πιέρρος, γιοι του οι
|
|||||
Πέτρος ή Πετρόμπεης
(1765
- 1848)
|
Τζανής ή Κατσής,
γιος του ο Ηλίας ή Κατσάκος (; -1849)
|
Κυριακούλης
(; -1822)
1. εγγονός του ο
Κυριακούλης
2. δισέγγονος ο Πέτρος (1887-1965) |
Δημήτριος
|
Αντώνης
(1792;-1873)
|
Κωνσταντίνος
(-1831)
|
Πέτρος ή Πετρόμπεης (1765 - 1848)
|
||||
Ηλίας
(1795-1822)
|
Αναστάσιος (1798-1870) γιοι του οι
1. Πέτρος (1828-1892) 2. Γιαννούκος (1835-1879) 3. Κων/νος (1839-1918) |
Γεώργιος
(1799-1831)
|
Ιωάννης
(1804-1825)
|
Δημήτρης
(1809-1879)
|
1.Περικλής Πιερράκος (1861-1938)
2. Κυριακούλης (1850 - 1916)
3. Στυλιανός
Στα 1814, ο Σουκιούρ ως Ριαλάμπεης
(πλοίαρχος αρχηγός στολίσκου) του
τούρκικου στόλου, στάλθηκε στην Μάνη και ενημέρωσε τους Μαυρομιχαλαίους για την
απόφαση του Σουλτάνου να καθαιρέσει τον Θοδωρόμπεη Γρηγοράκη και να διορίσει
τον Πέτρο Μαυρομιχάλη, ως νέον Μπέη της Μάνης.
Στο Λιμένι
της Τσίμοβας,10 επισκέφτηκε τον παραθαλάσσιο πύργο των
Μαυρομιχαλαίων, στον οποίο κινήθηκε με τόση άνεση και οικειότητα, όσο ζωηρές
ακόμα διατηρούνταν οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, ώστε σύντομα έγινε η αναγνώριση της στενής συγγένειας, που κρατήθηκε ωστόσο εντελώς
μυστική.
Θυμόταν το κάθε δωμάτιο του Πύργου των Μαυρομιχαλαίων,
θυμόταν την εκκλησία και τον παπά της, θυμόταν ποιος είναι ποιος, ενώ είχε να
τους δει για σχεδόν 40 χρόνια και χωρίς να τους συστήσει κανένας και μάλιστα
αναγνώρισε και την μάνα του Πετρόμπεη της οποίας φίλησε το χέρι και μίλησε μαζί
της μόνος του.
Το 1816 συνέλαβε τον Θωδορόμπεη στην Ελαφόνησο και
έφερε τον επίσημο διορισμό του Πετρόμπεη από τον Σουλτάνο, με αντάλλαγμα ο Πετρόμπεης να παραδώσει ως ομήρους
τους γιους του Γεώργιο και Αναστάσιο, ως
εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως στην Υψηλή Πύλη. Κάτι που ο Μανιάτης «πατριώτης»
Πετρόμπεης, εδέχθη και έπραξε προθύμως.
Πράγματι, Σουκιούρ Μπέης11 κατήργησε
από την ηγεμονία τον μέχρι τότε ηγεμόνα της Μάνης Θεοδωρόμπεη Γρηγοράκη και
διόρισε τοποτηρητή του τον μέχρι τότε Πέτρο ή Πετρούνη Μαυρομιχάλη, τον
μετέπειτα Πετρόμπεη.
15ο/ Η Μάνη από το 1776
ήταν Ημιαυτόνομη Ηγεμονία - «Μπας
Μπεηλίκι», στην οποία ηγεμόνευσαν
οκτώ (8) Ηγεμόνες-Μανιατομπέηδες. Πως ανέλαβε ο καθένας την ηγεμονίαν της
Μάνης, ποία η στάση του καθενός στον αγώνα του Έθνους, και τι είδους σχέσεις
διατηρούσαν με τον τούρκον κατακτητή;
α/. Ο Τζανέτος Κουτήφαρης
από τις Θαλάμες ή Κουτήφαρη (1776 - 1779)·
Καθαιρέθηκε και εκδιώχθηκε από τους Τούρκους
διότι ΔΕΝ ήταν «συνεργάσιμος».
β/. Ο Μιχάλμπεης Τρουπάκης ή Μούρτζινος από τη Καρδαμύλη (1779
- 1782).
Απαγχονίστηκε από τους Τούρκους γιατί
περιέθαλπτε τους «αρματωλούς και κλέφτες» έλληνες επαναστάτες.
γ/. Ο Τζανήμπεης ή Τζανέτμπεης (Τζανέτος
Καπετανάκης Γρηγοράκης) από το Σκουτάρι του Γυθείου (1782-1798).
Οι Τούρκοι, σε μια επίδειξη ισχύος, αφού εξόντωσαν
τους θρυλικούς κλέφτες της Μάνης, συνέλαβαν με μπαμπεσιά στον Μυστρά τον Έξαρχο Γρηγοράκη με την συνοδεία του
και αφού τους βασάνισαν απάνθρωπα, τους κρέμασαν.
Τότε, την λαμπροβδομάδα του
1780, 3.000 Μανιάτες και Μανιάτισσες, ξεχύθηκαν από το Σκουτάρι και τις γύρω περιοχές,
κατέσφαξαν τους Τούρκους στο κάστρο του Πασσαβά και επέκτειναν τα
όρια της Μάνης μέχρι το Κακοσκάλι!!
Ο Ε. Yemeniz στο έργο του «Le Magne et les Mainotes», Revue des Deux Mondes, τόμ. 56, Παρίσι 1856 (σελ.
35-38), χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή ως «χρυσούν αιώνα της Μάνης». Ο Ρήγας Φεραίος θεωρούσε την Μάνη ως
«Ορμητήριο της Επανάστασης»
Ο Τζ. Γρηγοράκης όμως κηρύσσεται στασιαστής από τους Τούρκους, με την
αιτιολογίαν ότι ήρχετο σε συνεννοήσεις με τους Γάλλους, και καθαιρείται.
Οι Τούρκοι μάλιστα επιχείρησαν απόβαση στο Μαραθονήσι
και κινητοποίησαν στρατεύματα από Μυστρά και Μπαρδούνια για να εξοντώσουν τον Τζ.
Γρηγοράκη, αλλά απέτυχαν.
Τον Γρηγοράκη αντικατέστησε ο Παναγιώτμπεης
Κουμουντουράκης (4ος Μπέης της Μάνης ), καπετάνιος του Σταυροπηγίου ή
Ζαρνάτας (1798-1803).
δ/. Ο Παναγιώτης Κουμουντούρος
ή Κουμουντουράκης από τους Δολούς της Έξω Μάνης (1798-1803).
Ο Κουμουντουράκης επειδή «συνεργάστηκε» με τους
Τούρκους για την αντικατάσταση του δυναμικού
πατριώτη Τζ. Γρηγοράκη, έγινε μισητός στους Μανιάτες, οι οποίοι τον
αντικατέστησαν με τον Αντώνμπεη
Γρηγοράκη.,
ε/. Ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης, από το Σκουτάρι του Γυθείου
(1803-1808).
Ο Αντώνμπεης
Γρηγοράκης, καπετάνιος του Αγερανού (1803-1808) που έγινε μέλος της Φιλικής
Εταιρείας, κατάφερε τελικά (παρά τις αρχικές ενδοσυγκρούσεις του ), να
συμφιλιώσει τις μεγάλες οικογένειες της Μάνης.
στ/. Ο Ζερβόμπεης (Κωσταντής Ζερβάκος) από το Καρβελά του
Μαλευρίου (1808-1810).
Ο Ζερβάκος καταγόταν από το χωριό
Καρβελάς, ήταν γαμπρός του Αντώνμπεη και φίλος του Βελή Πασά (γιου του Αλή Πασά), γι' αυτό και οι Μανιάτες τον εξεδίωξαν το 1812 από την
Μάνη, και τον αντικατέστησαν με τον Θεόδωρο Γρηγοράκη-ανιψιό
του Τζανέτμπεη-καπετάνιο στο Μαραθονήσι.
ζ/. Ο Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης από το Μαραθονήσι (1811-1815).
Το 1816 ο
Ριαλάμπεης Σουκιούρμπεης, συνέλαβε στην Ελαφόνησο τον Θεοδωρόμπεη
Γρηγοράκη.
Η οικογένεια των Γρηγοράκηδων - ήτο
η πιο ισχυρή τότε οικογένεια της Μάνης - ανέδειξε 3 Μπέηδες που
ηγεμόνευσαν τα περισσότερα χρόνια στην Μάνη (26 χρόνια). Οι
Γρηγοράκηδες επίσης, υπήρξαν οι νέοι οικιστές του Γυθείου και
αργότερα της Ελαφονήσου.
Ο Σουκιούρμπεης με μπαμπεσιά
συνέλαβε το Θεοδωρόμπεη στην σχεδόν ακατοίκητη τότε Ελαφόνησο, μακριά από τις
ισχυρές του δυνάμεις στη Μάνη.
«..όταν το καλοκαίρι του 1816
ήλθεν εις την Μάνην ο Ριαλάμπεης και ήτο αγκυροβολημένος
εις την κατά την είσοδον του Λακωνικού κόλπου
Ελαφόνησον, επήγε να τον χαιρετήση ανύποπτος και δωροφορών ο Θεοδωρόμπεης, όστις υπό κράτησιν μετεφέρθη εις Κωνσταντινούπολιν και φυλακισθείς, απέθανεν εις το δεσμωτήριον».(Σωκ.
Κουγέας, Τα Πελοποννησιακά - τ. Ε΄, Αθήνα 1962, σελ. 103).
Ο Θεοδωρόμπεης φαίνεται ότι εγνώριζε
την Μανιάτικη καταγωγή του Σουκιούρμπεη ... αλλά όχι και τις προθέσεις
του. Στις 2 Νοεμβρίου 1816 ο Θεοδωρόμπεης έγραφε στον κουμπάρο του Αναγνώστη
τα εξής: «τον κουμπάρον μου και αδελφό και παιδί μας κυρ Αναγνώστη
αδελφικώς τον ασπάζομαι και ας πασχίση εις τον Πετρόμπεη. Μόνο το γρηγορώτερο,
αν αγαπάτε τον θεό, ότι δεν υποφέρνω τα τισγέτια οπού τραβώ και
πεθάνω...».
Περιέργως και ανεξηγήτως (;) ο Πετρόμπεης στις 20
Δεκεμβρίου του 1817, απάντησε με μεγάλη καθυστέρηση στις 3 επιστολές του
Αναγνώστη και μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής:
«Ημείς γίνωσκε ότι σε υπεραγαπώμεν με καθαρότητα και
τον Ομέρ καπετάνιον ωμιλήσαμεν τα δέοντα και τον ενδοξομεγαλοπρεπεστάτον Ριαλάμπεη εφένδη, τα αναγκαία
εγράψαμεν».
Ο ιστορικός Σωκρ. Β. Κουγέας
( Πελοποννησιακά, τ. Ε΄, σελ. 106 ) γράφει τα εξής: « Ο ενδοξομεγαλοπρεπέστατος
Ριαλάμπεης» ( πλοίαρχος ), ο εκθρονίσας τον Θεοδωρόμπεην Γρηγοράκην δια να
ενθρονίσει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλην, είναι κατά παράδοξον σύμπτωσιν και αυτός
Μαυρομιχάλης, θείος του Πετρόμπεη». (Σημείωση: Άλλοι ιστορικοί τον
αναφέρουν ως πρώτον εξαδελφόν του).
Το 1816 ο Ριαλάμπεης Σουκιούρμπεης,
κατέφθασε με ναυτική μοίρα στην Μάνη και έφερε στον Πετρόμπεη τον
επίσημο διορισμό του ως Ηγεμόνα ( Μπας-Μπογού ) της Μάνης.
Ο Πετρόμπεης παρέδωσε τους
γιούς του Γεώργιο και Αναστάσιο ως εγγύηση πίστεως στο «δοβλέτι».
Την ίδια περίοδο οι Καλκανδήδες και οι
Κουμουνδουράκηδες - αντίπαλοι του Πετρόμπεη - έφθασαν μέχρι την
Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να διεκδικήσουν, με την βοήθεια του Σουλτάνου, το
Μπεηλίκι της Μάνης και ο Πετρόμπεης
ανήσυχος, στράφηκε προς τους Υδραίους φίλους του.
Έτσι εξηγείται και η
συνεργασία του αντικαποδιστριακού διπόλου των επαναστατικών κέντρων, Ύδρας και
Μάνης.
η/. Όγδοος μπέης ήταν ο Πετρόμπεης
Μαυρομιχάλης από το Λιμένι της Τσίμοβας (1815 - 1821), πατέρας του Γεωργάκη
και αδελφός του Κωνσταντίνου, των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν γιος
του Πιέρρου Μαυρομιχάλη, γόνου ισχυρής Μανιάτικης οικογένειας και της
Κατερίνης, θυγατέρας του ιατρού και ηγεμόνα Κουτσογρηγοράκη και αδέλφια του ο
Αντώνης, ο Κυριακούλης και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης. Το 1800, που πέθανε ο
πατέρας του, ανακηρύχθηκε αρχηγός της οικογενείας του.
Κατά τον Γάλλο
στρατιωτικό και συγγραφέα Maxime Raybaud12 το 1824, «Ο Μαυρομιχάλης...[...]....αυτός ο νωθρός
άνθρωπος δεν μιλούσε για τίποτα άλλο εκτός από την υγεία του. Ήταν ανήσυχος και
δυσαρεστημένος, μ’ όλο που υπήρξε από τους πιο ωφελημένους από τα λάφυρα της
Τριπολιτσάς. Δυο
καμήλες και είκοσι μουλάρια έστειλε με συνοδεία στη Μάνη, φορτωμένα με την
ανταμοιβή της εμπιστοσύνης των Τούρκων στο πρόσωπο του και της προστασίας που
τους πρόσφερε.».
Σύμφωνα με τον George Waddington13, ο Πετρόμπεης ήταν «Παχύσαρκος, αργοκίνητος, καλοστεκούμενος. Δεν φαίνεται προσανατολισμένος σε ορισμένη
τάξη ή πολιτική ιδεολογία. Στην επιστήμη της γαστρονομίας, όμως, είχε
σημειώσει μεγάλες προόδους: Λένε πως
είναι πρόθυμος να δεχτεί διακυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής, αρκεί να του
εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και ασφάλεια. Μια από τις φιλοδοξίες που
του αποδίδονταν ήταν και η εισαγωγή της γαλλικής κουζίνας στη Μάνη.».
Η εχθρότητα των Μαυρομιχαλαίων προς τον κυβερνήτη, εντάθηκε,
όπως προκύπτει από σχετική αλληλογραφία, όταν οι Μαυρομιχαλααίοι ζητούσαν
επιμόνως χρήματα. Για ποίον σκοπόν;
Ο «πατριώτης»
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ενώ οι κάτοικοι του απελευθερωμένου τμήματος της
Ελλάδος επένοντο και μετρούσαν τις πληγές τους,
ζητούσε
χρήματα από τον Κυβερνήτη για να σπουδάσει τα παιδιά του στο Παρίσι και ο κυβερνήτης, με επιστολή που έχει διασωθεί και η
οποία αναφέρεται στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Διονυσίου
Κόκκινου, του απάντησε:
«Ήθελα να έχω καμπόσα εκατομμύρια τάλιρα δια να σας δώσω όσα ζητείτε,
αλλά καθώς σας είπα το μεν ιδιαίτερό μου ταμείο είναι κενόν, το δε δημόσιον
μόλις που επαρκεί στα μόλις κατεπείγοντα χρέη του τρέχοντος Φεβρουαρίου και το
πολύ του ημίσεως Μαρτίου τούτου.
Είναι γνωστό και δύνασθε αυτοπροσώπως να το βεβαιώσετε βλέποντας τα
κατάστιχα της επί των Οικονομικών επιτροπής. Σας λέγω λοιπόν και πάλι ότι θέλω
βοηθήσει υμάς και τους δικούς σας, άμα λάβω τους τρόπους. Όσο μεν καθειπομένω
και υπομένω, ίσως επέκεινα της ανθρώπινης δυνάμεως. Εν Αιγίνι, 10 Φεβρουαρίου
1829».
Το Πάσχα του 1830, όταν
ο αδελφός τού Πετρόμπεη, Τζανής ή Κατσής, στασίασε στην Τσίμοβα στην Μάνη, ο
Πετρόμπεης υποχρεώθηκε να παραμένει υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο. Προσφέρθηκε,
όμως, να μεταβεί στην Μάνη και να επιβάλει την τάξη. Ο Καποδίστριας δεν του
έδωσε άδεια και ο Πετρόμπεης δραπέτευσε, με την βοήθεια των Αγγλογάλλων φίλων
του, τον Φεβρουάριο του 1831.
Δια μέσου της Ζακύνθου
προσπάθησε να φθάσει στην Μάνη, αλλά το πλοιάριο στο οποίο επέβαινε εξώκειλε
λόγω τρικυμίας στο Κατάκωλο, όπου συνελήφθη από τον Κανάρη και φυλακίστηκε στο
Ναύπλιο ως υπόδικος με την κατηγορία της
εσχάτης προδοσίας.
Την ίδια ώρα ο
Πετρόμπεης παρέμεινε στο Ναύπλιο, στην ουσία υπό κράτηση και όταν ο Τζανής
έφτασε κι’ εκείνος στην πόλη, τον έκλεισε στο Παλαμήδι, όπου φυλακίστηκε και ο
Πετρόμπεης και παρέμεινε υπόδικος για εννέα μήνες, κατηγορούμενος για εσχάτη
προδοσία.
Με την μεσολάβηση του
Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ κανονίστηκε συνάντησή του με τον Καποδίστρια που δεν
πραγματοποιήθηκε και επέστρεψε στην φυλακή σιδεροδέσμιος.
Αυτός ήταν ο «πατριώτης» Πετρόμπεης!
-Πατέρας και αδελφός των δύο δολοφόνων του Καποδίστρια.
-Συνεργάστηκε στενώς με τον αλλαξοπιστήσαντα εξάδελφόν του,
γενίτσαρο Σουκιούρμπεη, προκειμένου να
εκθρονίσουν οι Τούρκοι τον λαμπρόν Μανιάτη Θεοδωρόμπεη, από την ηγεμονίαν της
Μάνης και να ενθρονισθεί ο ίδιος ως
όγδοος μπέης.
-Δεν δίσταζε να αποκαλεί γλοιωδώς τον εξωμότη γενίτσαρο
εξάδελφόν του, ενδοξομεγαλοπρεπέστατον
Ριαλάμπεη εφένδη,
-Επεδείκνυε προθυμίαν
να δεχτεί διακυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής,
αρκεί να του εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και ασφάλεια. Μια από τις
φιλοδοξίες που του αποδίδονταν, ήταν και η εισαγωγή της γαλλικής κουζίνας στην
Μάνη, όταν οι Έλληνες ήσαν ρακένδυτοι, πένητες και ζητιάνοι!!!!
-Ήταν αδίστακτος, εξουσιομανής και αδηφάγος για χρήματα και
άλλες σαρκικές απολαύσεις, μη διστάσας να ανταλλάξει το μπεηλίκι του άκουσον!
άκουσον! με την παράδοση των γιων του, Γεώργιον
και Αναστάσιον, στον Σουλτάνο (Άραγε σε Οθωμανικό σχολείο ή στο χαρέμι
αρρένων του σουλτάνου;),
ως εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως στον Σουλτάνο.
Απίστευτο, αδιανόητο για έναν πατέρα, υποτιθέμενο
Έλληνα πατριώτη, ορθόδοξο κατά την πίστη και μάλιστα Μανιάτη!!!
Συνεχίζεται
1 Βιβλιογραφία (Λοιπές
πηγές πλην των αναφερομένων στο κείμενο)
Ο Καποδίστριας και η Επανάσταση, « Φλογαΐτης Νικόλαος (1799 – 1867)
2 Σταματόπουλος, Τάκης
(1979). Ο εσωτερικός Αγώνας, πριν και
κατά την επανάσταση του 1821. 4 τόμοι. Αθήνα: Κάλβος. τόμος
Δʹ, σελίδες 460–462.
3 Σταματόπουλος, Τάκης
(1979). Ο εσωτερικός Αγώνας, πριν και
κατά την επανάσταση του 1821. 4 τόμοι. Αθήνα: Κάλβος. τόμος
Δʹ, σελίδες 460–462.
4 Γενικά Αρχεία Κράτους (ΓΑΚ), Έκτακτοι
Επίτροποι – Γενικοί Διοικηταί, φ. 95.
5 Ο «Απόλλων» επρόκειτο αρχικά να εκδοθεί στο
Ναύπλιο, όπου στις 9 Δεκεμβρίου 1830 κυκλοφόρησε προκήρυξη που διαφήμιζε την
έκδοση της εφημερίδας για την Πρωτοχρονιά του 1831. Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο
Πολυζωΐδης κλήθηκε από τον Βιάρο Καποδίστρια, ο οποίος του συνέστησε να
αναβάλει την έκδοση της εφημερίδας. Ο Πολυζωΐδης επέμενε στην έκδοση της
εφημερίδας, αλλά την ώρα που τυπωνόταν το πρώτο φύλλο της, η αστυνομία εμπόδισε
την έκδοση, κατάσχοντας όσα αντίτυπα είχαν ήδη εκτυπωθεί, καθώς και τα
τυπογραφικά μηχανήματα.
Ο Πολυζωΐδης κατέφυγε τότε στην Ύδρα και με την ένοπλη
υποστήριξη των «συνταγματικών» που είχαν καταφύγει εκεί, εξασφάλισε την
απρόσκοπτη έκδοση της εφημερίδας του (ΣΣ: Από
πού βρήκε τα χρήματα για την αγορά των εκτυπωτικών μηχανημάτων;). Στο κύριο άρθρο
του 4ου φύλλου, τονιζόταν ότι κύριος σκοπός της εφημερίδας ήταν η αναγγελία «εις όλον τον φωτισμένον κόσμον, μάλιστα δ’
εις την Ευρώπην και εις αυτούς τους μεγαλοδυνάμους προστάτας, ότι το ελληνικόν
έθνος δεν επιθυμεί άλλως να κυβερνάται ειμή συνταγματικώς».
Ως έμβλημα της
εφημερίδας υπήρχαν από το 6ο φύλλο κάτω από τον τίτλο οι λέξεις: «Εθνική
Συνέλευσις! Σύνταγμα!». Από τον Ιούνιο
του 1831 άρχισε να δημοσιεύει πλαστές αναφορές, με τις οποίες οι κάτοικοι
διαφόρων επαρχιών, υποτίθεται ζητούσαν από τον Καποδίστρια να συγκαλέσει την
Εθνοσυνέλευση, με σκοπό τη σύνταξη Συντάγματος.
Στο φύλλο της 30ης
Σεπτεμβρίου 1831 αναγγέλλεται ο φόνος του Καποδίστρια και εξαίρεται ο
πατριωτισμός των φονέων του, τους οποίους δικαιολογεί για την πράξη τους!!!
Λίγες ημέρες αργότερα και συγκεκριμένα
στις 9 Οκτωβρίου 1831, θα κυκλοφορήσει το τελευταίο φύλλο του «Απόλλωνα», στο
οποίο ο εκδότης του δηλώνει: «Παύομεν
την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος
δεν υπάρχει πλέον».
6 Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, Γεωργίου
Ασπρέα, Α΄ Βραβείον ακαδημίας Αθηνών, 1931, σ. 103-104.
7 Αρχείο
Δ, Κ. Άξελος προς Μ. Α. Παπαδόπουλος, Γ. Σταύρου Υ.ΊΧ Σικελιανό, 2 Δεκ. 1831. Α. Τσούνης, 21 'Οκτ. 1831.
8 Γενικά Αρχεία του
Κράτους, Πληρεξούσιοι Τοποτηρηταί, φάκ. 19., Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου,
«Ιωάννης Καποδίστριας / 170 χρόνια μετά 1827-1997», Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση
Αργολίδας, Ναύπλιο, 1998, και http://www.kapodistrias.info/eksoteriki-politiki/339-exthrikes-energeies-ton-agglon-enantion-toy-kapodistria.
9 https://en.wikipedia.org/wiki/Raghib_Pasha
-Ενας
Γενίτσαρος Μανιάτης - Προβολή θέματος Phorum.gr
-https://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=327390&start=0
-ΜΑΝΗΠΑΙΔΕΙΑ
MANIPEDIA Η ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ : Η ...www.manipedia.com/p/blog-page_1579.html
10 Η Αρεόπολις επί Τουρκοκρατίας λεγόταν Τσίμοβα ή Τζίμοβα. Κατά μια εκδοχή, η ονομασία οφειλόταν σε πρόσφυγες που ήρθαν από το Τσιμόβασι της περιοχής της Σμύρνης. Επικρατέστερη όμως είναι η εκδοχή ότι η Τσίμοβα είναι σλαβική λέξη και σημαίνει «πόλη του διαβόλου» ή «μικρός κάμπος».
Η
παλαιότερη αναφορά για την Τσίμοβα υπήρχε σε ένα χαμένο σήμερα χειρόγραφο της
μονής Ντεκούλου, όπου αναφέρονται το 1200, ως κάτοικοί της οι οικογένειες
Αλέπη, Μπαρέλου, Τσατσούλη, Φουρναράκου, Χρυσικάκη, Κουτσουλιέρη και του Ιουδαϊκής καταγωγής Πουλαντζά.
Παλαιότερα η κοινότητα Αρεόπολης της επαρχίας Οιτύλου της Λακωνίας,
περιελάμβανε τα χωριά και τους συνοικισμούς Δρυάλια, Κουσκούνι, Κριαλιάνικα,
Λαγοκοίλι και Λιμένι.
11 Το 1818 ο Σουκιούρ, εγινε Πατρόν-Μπέης (δηλαδή
υποναύαρχος, αναπληρωτής του Αρχιναυάρχου) και το 1819 σε καπετάνια -
μπέην (αντιναύαρχο και Διοικητή των θαλασσίων δυνάμεων της Άσπρης Θαλάσσης), και υπογράφει ως «Μεχμέδ
Σουκιούρμπεγης Καπιτανάμπεγης του βασιλικού στόλου».
Τον Ιούλιο του 1819 πέφτει σε δυσμένεια και εξορίζεται
στην Έφεσο αλλά καταφέρνει να πείσει τον Σουλτάνο ότι είναι πιστός μουσουλμάνος
υπήκοός του και το 1820 διορίζεται Πασάς της Ρόδου και Βαλής των Νήσων του
Αιγαίου, παραμείνας εκεί μέχρι τον θάνατόν του το 1835 ή κατ’ άλλους, το 1832.
12 Ο
Μαξίμ
Ρεμπώ (Jean-François-Maxime Raybaud, 1795-1894). Γάλλος φιλέλληνας στρατιωτικός
και
συγγραφέας.{Memoires sur la Grece pour servir a
l'histoire de la guerre de l'Independance, accompagnes de plans topographiques,
/ par Maxime Raybaud, avec une introduction historique, par Alph. Rabbe, Paris, Tournachon-Molin, Libraire, M.DCCC.XXIV-V [=1824-5]}.
13 George Waddington (7 September 1793 – 20
July 1869). Άγγλος
κληρικός, περιηγητής
και
συγγραφεύς
εκκλησιατικής
ιστορίας (was an English priest, traveller and church historian). Το
έργο
του
έχει
τίτλο: «A visit to Greece, in 1823 and 1824» (by (by Waddington, George, 1793-1869; Murray, John, 1778-1843, publisher; Clowes, William, 1779-1847, printer; Walker, John, 1759-1830, engraver).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου