Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΕΝΑΓΩΓΕΣ1

Δεν προλάβαμε να καταγγείλουμε την παρούσα Ελλαδική κυβερνητική Συμμαχία των Ελληνοφώνων εθνομηδενιστών/νεομπολσεβίκων και των ΑΝΕΛευθέρων πατριδοκάπηλων, για κατάφωρη παραβίαση άρθρων του ισχύοντος Συντάγματος, μεταξύ των οποίων και το άρθρον 16/2 [βλέπε προηγουμένη ανάρτηση «25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΜΕΡΟΣ 1ο»,19 Μαρτίου 2018, ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ: ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΕΝΑΓΩΓΕΣ), και την επομένη ημέρα (20 Μαρτίου), δημοσιοποιήθηκε η υπ’αριθμ. 660/2018 απόφαση της ολομελείας του ΣτΕ, δια της οποίας ακυρώθηκε ως αντισυνταγματική (αντίθετη στα άρθρα 13, 16 του Συντάγματος), η υπουργική απόφαση του σκοταδιστού τέως υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη, για τις αλλαγές που είχε κάνει στο βιβλίο του μαθήματος των θρησκευτικών το 2016.2

Δικαιωθήκαμε απολύτως!!!

Δεν πανηγυρίζομεν!

Αντιθέτως, θλιβόμαστε και οργιζόμαστε ακόμη περισσότερον, διότι παρά τις συνεχείς και εναγώνιες εκκλήσεις μας, οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούν να καθεύδουν και οι Ελληνόψυχοι ΡΩΜΗΟΙ, να  σιωπούν και να αδρανούν, ανεξηγήτως και αδικαιολογήτως, παρά τα τεκταινόμενα εγχωρίως και τις ραγδαίες-δραματικές, όπως διαφαίνονται, σε βάρος του λαού και της πατρίδος μας, εξελίξεις εσωτερικώς (επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη αύξηση της εγκληματικότητος, αύξηση των ροών των λαθρομεταναστών, απειλές και προειδοποιήσεις των των δανειστών-δυναστών μας για νέο μνημόνια, επίσπευση της εφαρμογής του «κόφτη» σε μισθούς-συντάξεις από 2019, κλπ), τόσον και στα και στα Εθνικά μας θέματα!

Αμφότεροι, ως ενιαίος Ελληνικός λαός, φαίνεται πως εξακολουθούν να ευρίσκονται υπό την επήρειαν του ψυχονευρωτικού, πολυ-διασπαστικού, εθνοδιαλυτικού και πνευματικο-παραλυτικού «πολυσυνθετικού ναρκωτικού», της ιστορικής λήθης, της δυτικο-εξαρτήσεως/ Ευρωδουλικότητος, της μεταλλαγμένης  εθνικής μας ταυτότητος, της αλλοιώσεως του δημογραφικού χάρτου της Ελλάδος, του κατακερματισμού του ενιαίου πολιτικού δυναμικού, της αντιχριστιανικής-νεομαρξιστικής παιδείας, της αλλοιώσεως διαχρονικών-παραδοσιακών  αρχών και αξιών, της αποδυναμώσεως των Ενόπλων Δυνάμεων, του φοβικού συνδρόμου/ ηττοπαθείας/μη πολέμου, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, κλπ).

Ενός ναρκωτικού, με το οποιον διαποτίζουν τον λαόν, διαχρονικώς, οι αδίστακτοι υπερπρονομιούχοι αριστεροκεντροδεξιοί ζάπλουτοι (κυριολεκτικώς και σε σχέση με την συντριπτική πλειονοψηφία του πενομένου-λεηλατούμενου Ελληνικού λαού) ψευδοδημοκράτες βουλευτές (συμπολιτεύσεως και αντιπολιτευσεως), οι οποίοι εκτός των άλλων, είναι:

-Επικίνδυνοι και υπεύθυνοι για την γενικευμένην πλέον, εσωτερικήν ανασφάλεια των πολιτών, την οικονομικήν- ιδιοκτησιακήν λεηλασίαν του Ελληνικού λαού και την καταστροφική πορεία του Ελληνικού Έθνους.

-Δεδηλωμένοι εχθροί της Ρωμηοσύνης, αφού ΟΥΔΕΙΣ εξ αυτών, είναι αληθής Ορθόδοξος Χριστιανός, ομολογητής, δημοσία, της Ορθοδόξου Πίστεως!!!

Όποιος ΔΕΝ αντιλαμβάνεται τα παραπάνω και τις «καταιγίδες» που επέρχονται, είναι τυφλός ή εθελοτυφλεί, πορωμένος ή φαρισαίος, ασπόνδυλος Ελληνόφωνος ή εγκάθετος του Συστήματος, με αποστολήν να βλάψει την πατρίδα μας, την ευλογημένη γη των Ελλήνων/Ρωμηών !!!

Επαναλαμβάνομεν για πολλοστή φορά! Από δω και πέρα, κάθε πολίτης που αισθάνεται υπερήφανος ως Έλλην πατριώτης, αλλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ή παραμένει ΑΔΡΑΝΗΣ για τα τεκταινόμενα, καθίσταται συνυπεύθυνος, χωρίς ΟΥΔΕΜΙΑΝ δικαιολογίαν, για ό,τι δυσάρεστο ή τραγικό συμβαίνει ήδη ή πρόκειται να συμβεί στην πατρίδα μας!

Επειδή δε «οι καιροί ου μενετοί»:

ΕΓΕΡΘΗΤΕ  ΡΩΜΗΟΙ!

Ήλθεν η ώρα της Αληθείας, της εγέρσεώς σας, της ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ, σύμφωνα με το άρθρο 120 του ισχύοντος Συντάγματος, κατά των ιουδαιοταλμουδιστών δυναστών μας και των εγχώριων υποτακτικών τους, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

*

25η ΜΑΡΤΙΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΜΕΡΟΣ 2ο

5. Ο ρόλος και η συμβολή της Εκκλησίας στον αγώνα του 1821.

Ανάμεσα στην ματωμένη φουστανέλλα των αρματωλών και κλεφτών, υψώνεται αιώνιο Εθνικό σύμβολο, το ράσο της Ορθοδοξίας.

Στους σκοτεινούς θόλους των Μοναστηριών και των ναών ιεράρχες, απλοϊκοί παπάδες και φωτισμένοι καλόγεροι, διδάσκουν στους σκλάβους: Ποιοι είναι, τι είχαν, τι έχασαν και τι τους πρέπει.

Το Κρυφό Σχολειό

Για πολλούς η ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού θεωρείται μύθος ή θρύλος. Το θέμα είναι ανεξάντλητο και δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε όλες του τις διαστάσεις στο πλαίσιο αυτής της παρουσιάσεως. Ωστόσο, πολλοί κακόβουλοι ιστορικοί διά της αναδείξεως του εν λόγω «θρύλου», παρουσιάζουν μια εξωραϊσμένη κατάσταση για τα της Παιδείας κατά την τουρκοκρατία.

Υποστηρίζουν λοιπόν ότι δεν υπήρχε καμία νομική διάταξη από πλευράς Οθωμανών που να απαγορεύει την ίδρυση σχολείων. Όμως, η κατάσταση από πλευράς μορφώσεως ήταν απελπιστική. Ελάχιστα σχολεία υπήρχαν και σε αυτά είχαν πρόσβαση μόνο οι «κατέχοντες», ενώ, αν μελετήσει κανείς τα απομνημονεύματα των αγωνιστών, θα διαπιστώσει ότι ούτε οι μεγαλοκοτζαμπάσηδες ήξεραν γράμματα.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η Εκκλησία συνέβαλε μαθαίνοντας στους Έλληνες έστω μερικά κολλυβογράμματα διά των λειτουργικών της βιβλίων. Χαρακτηριστικά, ο Φωτάκος, που ήταν υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη, αναφέρει στα απομνημονεύματά του: 

«Μόνοι των οι Έλληνες εφρόντιζαν διά την παιδείαν, η οποία εσυνίστατο εις το να μανθάνουν τα κοινά γράμματα και ολίγην αριθμητικήν, ακανόνιστον. Εν ελλείψει δε διδασκάλου, ο ιερεύς εφρόντιζε περί τούτου. Όλα αυτά εγίνοντο εν τω σκότει και προφυλακτά από τους Τούρκους» (Φωτάκου, «Απομνημονεύματα»).

Στο θέμα αναφέρεται και ο γνωστός ακαδημαϊκός Διον. Κόκκινος:

«Ο παπάς κάτω από τα ράκη του ράσου του κρατεί το ψαλτήρι και πηγαίνει να μάθη τα παιδιά, που τον περιμένουν, να διαβάζουν. Ομιλεί ακόμη εις τα παιδιά και διά τους μεγάλους ανθρώπους που εδόξασαν άλλοτε αυτόν τον τόπον. Διδάσκει την ολίγην ιστορίαν που γνωρίζει και αυτός. Το Κρυφό Σχολειό δεν είναι θρύλος. Το συνετήρησε παρά τας διώξεις, παρά την αξιοθρήνητον έλλειψιν παντός μέσου, παρά την φοβεράν πίεσι τόσων αμέσων αναγκών, που θα ήτο φυσικόν να οδηγήσουν προς τον εξισλαμισμόν, ο βαθύτατος πόθος του τυραννουμένου έθνους να υπάρξη» (Δ. Κόκκινος, «Η Ελληνική Επανάστασις», Τόμος 1, Αθήναι 1976, σ. 21).

Τα μοναστήρια τροφοδοτούσαν τους αρματωλούς και παρείχαν καταφύγιο στους διωκομένους. Συχνά γίνονταν εστίες αντιστάσεως (Μονή Σέκου, Μονή Αρκαδίου, κ.λ.π.).

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης μας πληροφορεί ότι: «... Αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της επανάστασής μας. Εκεί ήταν και οι Τζεμπιχανέδες μας (πυριτιδαποθήκες) και όλα τα αναγκαία του πολέμου. Οτ΄ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Οι απλοί κληρικοί συγκρότησαν στις ενορίες τους ένοπλα σώματα, τέθηκαν επικεφαλής τους και έλαβαν μέρος στην εξέγερση». 

Φιλική Εταιρεία

Την συμμετοχή κληρικών στην Φιλική Εταιρεία επισημαίνει και ο μαρξιστής Γιάννης Κορδάτος: «Οι Φιλικοί επεδίωξαν να δώσουν χαρακτήρα πανεθνικόν εις την οργανωμένην επανάστασιν και δι’ αυτό προσηλύτισαν και μερικούς Φαναριώτας και ανωτέρους κληρικούς». 

Από το 1818 μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία σχεδόν όλοι οι αρχιερείς της Πελοποννήσου, κάτι που αναγκάζεται να παραδεχθεί και ο λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας: «Η Φιλική Εταιρεία στο κόλπο είχε μυήσει όλους σχεδόν τους Παλαιοελλαδίτες κοτσαμπάσηδες και προπαντός τους δεσποτάδες» («Το Εικοσιένα και η αλήθεια», τ. Α΄, σ. 59, και Β΄, σ. 93).

Ένα από τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρείας ήταν, κατά τον Σπηλιάδη, ο Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός Παπαφλέσσας («Απομνημονεύματα Σπηλιάδου», Τόμος Α’, Αθήνησι 1851, σελ. 4). Κοντά στα γεγονότα, ο Σπηλιάδης αναφέρει μάλιστα ότι «συγκαταλέγοντο ήδη μεταξύ αυτών (Φιλικών) και Πατριάρχαι και Αρχιερείς και προεστώτες πολιτικοί των επαρχιών και πολεμικοί αρχηγοί» (αυτόθι).

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και δύο εκ των εκατοντάδων Εθνομαρτύρων Κληρικών, που προσέφεραν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδος. Πρόκειται για τον Επίσκοπο Σαλώνων (Άμφισσας) Ησαΐα, ο οποίος ήταν αδελφός της Ι.Μ. Οσίου Λουκά και σκοτώθηκε πολεμώντας στη μάχη της Χαλκομάτας μαζί με τον αδελφό του, παπα-Γιάννη, έγγαμο κληρικό και πατέρα πολλών τέκνων, καθώς και για τον Αθανάσιο Διάκο, ο οποίος ήταν διάκονος. Στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Λιβαδειάς σώζεται ο σταυρός στον οποίο ορκίστηκε για «του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία».

Όταν ο Αλή πασάς έμαθε για τις δραστηριότητες του ιερομόναχου Αργυροπούλου, τον συνέλαβε, τον αλυσόδεσε και τον έκλεισε για 18 χρόνια, όπως λέγεται, σε σκοτεινό μπουντρούμι, με αποτέλεσμα αυτός να χάσει την όρασή του. Μετά από θερμές παρακλήσεις ισχυρών οπλαρχηγών, ο Αργυρόπουλος απελευθερώθηκε και πήγε στην Κέρκυρα, όπου γνώρισε και συνδέθηκε φιλικά με τον Ιωάννη Καποδίστρια. Στην συνέχεια, πήγε στην Ζάκυνθο ως εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Εκεί ορκίστηκε στην Φιλική Εταιρεία από τον Αναγνωσταρά, τον υπεύθυνο της Αόρατης Αρχής. Από τότε άρχισε συστηματικά να στρατολογεί και να ορκίζει τους οπλαρχηγούς της Επανάστασης, μεταξύ των οποίων και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε καταφύγει στη Ζάκυνθο, κυνηγημένος από τους Τούρκους. Όρκισε ακόμη τον Διονύσιο Σολωμό, καθώς και άλλους αγωνιστές της Επανάστασης, όπως τον Νικηταρά και τον Πετμεζά.

Στο βιβλίο του «Μνήμη του Σουλίου», ο Βασίλης Κραψίτης γράφει: «Ο Διονύσιος Σολωμός έδωκε τον όρκο του Φιλικού μπροστά στον θρυλικό μονόφθαλμο Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Άνθιμο Αργυρόπουλο, εφημέριο τότε του ναού, που είχε ορκίσει όλους σχεδόν τους Φιλικούς που μυήθηκαν στη Ζάκυνθο, ντόπιους και ξένους, που ζούσαν τότε εκεί…». Ο Αργυρόπουλος πέθανε τυφλός στην Ζάκυνθο, στις 20 Ιανουαρίου 1847, χωρίς να προλάβει να δει την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άρτα, ελεύθερη, καθώς απελευθερώθηκε το 1881.

Εκτός αυτών των περιστατικών, που αποτέλεσαν το προοίμιο όλων των απελευθερωτικών προσπαθειών που ακολούθησαν, οι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θη­βών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος και Εύβοιας Αμβρόσιος συντηρούσαν οι ίδιοι ένοπλα σώματα, των οποίων ήταν οπλαρχηγοί. Οπλαρχηγός και επικεφαλής των αρματολών των Χασίων ήταν και ο θρυλικός Παπαβλαχάχας, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τον Αλή πασά των Ιωαννίνων.

Ειδική αναφορά γίνεται από τους ιστορικούς στον νεαρό διάκο του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, Νικηφόρο Ρωμανίδη, ο οποίος, αφού χειροτονήθη­κε ιερέας, υπηρέτησε την Επανάσταση υπό τις διαταγές του Ανδρέα Μιαούλη.

Το ράσο στην Επανάσταση του 18213

Η δράση της Εκκλησίας κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας άλλοτε επαινέθηκε και άλλοτε επικρίθηκε. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Κλήρος, όλων των βαθμίδων, συνέβαλε τα μέγιστα για να διατηρηθούν η πίστη, η γλώσσα και οι παραδόσεις του Ελληνικού λαού. Πολλοί αρχιερείς συμμετείχαν ενεργά τόσον στα επαναστατικά κινήματα κατά των Τούρκων που προηγήθηκαν της Εθνικής εξεγέρσεως του 1821, τα οποία μπορεί να μην πέτυχαν, κράτησαν όμως ζωντανή την ελπίδα για το «μεγάλο βήμα του Γένους», όσον και στην προετοιμασία και διεξαγωγή του αγώνος της εθνεγερσίας 1821.

Σταχυολογούμε μερικές από τις σπουδαιότερες επαναστατικές κινήσεις, προ του 1821, στις οποίες επικεφαλής ήσαν ιεράρχες:

-Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος Μελισίδης.

-Το 1600 και το 1609 ο Μητροπολίτης Τρικάλων Διονύσιος Φιλόσοφος ή Σκυλόσοφος επαναστάτησε κατά των Τούρκων, για να συλληφθεί και να βρει μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννινα το 1611.

-Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος, σήκωσε τα όπλα κατά των Τούρκων στην Κόρινθο, με ένοπλο σώμα που συγκρότησε ο ίδιος. Στην μάχη που ακολούθησε τραυματίστηκε θανάσιμα.

-Την ίδια χρονιά, ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επίσης επανα­στατικό σώμα με 150 κληρικούς και πήρε μέρος σε όλες τις απελευθερωτικές προσπάθειες που γίνονταν εκείνη την περίοδο στο νησί.

-Το 1770 ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος στο Αίγιο και ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς στην Κόρινθο, ανέλαβαν ένοπλη  αντιστασιακή δράση κατά των Τούρκων.

-Το 1793, ο Άνθιμος Αργυρόπουλος ίδρυσε στο ορεινό, απροσπέλαστο χωριό των Θεοδωριανών, στην Άρτα, ένα μοναστήρι και σχολείο, για να μορφώνονται τα παιδιά. Όταν ο Αλή πασάς κατάφερε μετά από αλλεπάλληλες πολιορκίες, αλλά και προδοσία, να υποτάξει το ηρωϊκό Σούλι, πολλοί αγωνιστές έφυγαν κυνηγημένοι στα γύρω χωριά. Τότε, οι Έλληνες Αρβανίτες Μποτσαραίοι, βρήκαν καταφύγιο στην μονή του Αργυρόπουλου, ο οποίος τους περιέθαλψε.

-Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μο­νεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε στην Φιλική Εταιρεία και εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επαναστάσεως. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψή του από τους Τούρκους και τον εγκλεισμό του στις Φυλακές της Τριπόλεως, όπου μαζί με άλλους μητροπολίτες πέθανε από τις κακου­χίες.

Με το ξέσπασμα της Επαναστάσεως, πολλοί αρχιερείς και ιερείς συμμετείχαν ενεργά σε ένοπλα σώματα, ενώ πολλά μοναστήρια εξελίχθηκαν σε κέντρα εξορμήσεων κατά των Τούρκων. Μερικά παραδείγματα:

-Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ, από το Φανάρι Θεσσαλίας, ηγήθηκε της επαναστάσεως των Αγραφιωτών.

-Ο Μητροπολίτης Σαλώνων Ησαΐας ήταν αυτός που κήρυξε την επανά­σταση στις 27/3/1821 στην περιφέρειά του, μέσα στο Μοναστήρι του Οσίου Λουκά Βοιω­τίας. Εφονεύθη στην μάχη της Χαλκομάτας μαζί με τον αδελφό του, παπα-Γιάννη, έγγαμο κληρικό και πατέρα πολλών τέκνων,

-Η Μονή του Οσίου Λουκά, μετά τη σύ­σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων, στα μέσα Μαρτίου του 1821, με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας, Αθ. Διάκο κ.ά., έγινε επαναστατικό κέντρο και χώρος κατασκευής φυσεκιών.

-Ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γεώργιος Καραϊ­σκάκης, είχε ως ορμητήριό του την Μονή Προυσού της Ευρυτανίας.

-Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών, ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

-Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό αγώνα του από την εκκλησία. Μέσα στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου, έλαβε το πολεμικό ξίφος από τον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε και τη σημαία του αγώνα του.

Ποιος μπορεί να λησμονήσει και τα άλλα πρωτοπαλλήκαρα, τους ρασοφόρους πρωτεργάτες και μάρτυρες της λευτεριάς;

Τον Αθανάσιο Διάκο (Αλαμάνα).

Τον Γρηγόριο-Δικαίο/Παπαφλέσσα (Μανιάκι)

Τον Καλόγερο Σαμουήλ (Κούγκι)

Τον Βρεσθένης Θεοδώρητο

Τον ΄Αρτης Πορφύριο

Τον Ιγνάτιον, Επίσκοπο Άρτης και Ναυπακτίας

Τον Αθηνών Θεόφιλο

Τον Έλους ΄Ανθιμον

Τον Ρωγών Ιωσήφ

Τον Δέρκων Γρηγόριο

Τον Αγχιάλου Ευγένιο

Τον παπά Ευθύμιο Βλαχάβα, αρματωλόν των Χασιών4

Τον Αρχιεπίσκοπον Κύπρου Κυπριανό και χιλιάδες άλλους ρασοφόρους μαχητές, τους οποίους οι Τούρκοι απεκεφάλιζαν ή κρεμούσαν;

Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, τον οποίον απαγχόνισαν οι Τούρκοι;

Εδώ κρίνεται σκόπιμο ν’αναφερθούμε στον περίφημο «αφορισμό» του Αλ. Υψηλάντη από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Σε επιστολή του στον Θ. Κολοκοτρώνη τον Ιανουάριο του 1821, ο Αλ. Υψηλάντης αναφέρει:

«Ο Πατριάρχης, βιαζόμενος υπό της Πόρτας (Υψηλή Πύλη), σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρήτε αυτά ως άκυρα, καθ’ότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου» («Ιστορία του Ελλ. Έθνους», τόμ. ΙΒ’, σ. 130β).

Μόνο, λοιπόν, μετά την γνώση αυτής της μαρτυρίας μπορεί να εκτιμηθεί σωστά και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου του Ε΄. Ο «αφορισμός» εκείνος, δεν είχε καμιά αρνητική επίδραση στον Εθνικό Αγώνα, αφού ήταν γνωστή η προέλευσή του, το «σχοινί του Πατριάρχη», ανέπτυξε μίαν ευεργετική δυναμική, διότι έγινε κινητήρια δύναμη για το αγωνιζόμενο Έθνος. Ο πρώτος Πατριάρχης της εξεγερμένης Ρωμιοσύνης, εκτελέσθηκε ως «προδότης» του σουλτάνου και όχι των Ρωμιών (π. Γεώργ. Μεταλληνός). .

Υπάρχει όμως και η μαρτυρία των Τούρκων ιστορικών για την δράση του Ελληνορθοδόξου Κλήρου στον Αγώνα του ’21 . Έτσι, ο Μώραλη Μελίκ Μπέη δέχεται ότι: «τον λαόν (της Πελοποννήσου) υπεκίνησαν οι έχοντες συμφέροντα και σχέσεις μετά τούτων, οι έμποροι, οι πρόκριτοι και κυρίως οι μητροπολίται και γενικώς οι ανήκοντες εις τον Κλήρον, δηλαδή οι πραγματικοί ηγέται του Έθνους».

Ο δε Ζανί Ζαντέ σημειώνει: «Τα σχέδια ετηρούντο μυστικά μεταξύ του Πατριάρχου, των μητροπολιτών, των παπάδων, των δημογερόντων» (π. Γεώργ. Μεταλληνός).

Από τους 200 αρχιερείς που υπήρχαν σε ολόκληρη την οθωμανική αυτοκρατο­ρία, ενεργό μέρος στον Αγώνα, επώνυμα και αδιαμφισβήτητα, μαρτυρούνται να έλαβαν 73 ιεράρχες, δηλαδή ποσοστό 36,5%.

Επίσης, δοκιμάστηκαν, φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν 42 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 21,0%, και μαρτυρείται ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία, είτε με βασανιστήρια και θανάτωση από τους Τούρκους είτε στις πολεμικές συρράξεις, 45 αρχιερείς, δηλαδή ποσοστό 22,5%. Συγκεντρωτικά, λοιπόν, έχουμε:

α) Ποσοστό αγωνιστών ιεραρχών 36,5%.

β) Ποσοστό μαρτύρων ιεραρχών 21,0%.

γ) Ποσοστό θυμάτων ιεραρχών 22,5%.

Η Κιβωτός της Πίστεως και του ΄Εθνους, η Ορθόδοξη Εκκλησία, τροφοδοτούσε και συντηρούσε το Θρησκευτικό και Εθνικό φρόνημα των Ελληνοπαίδων και ολόκληρου του Γένους.

Για την δράση της Εκκλησίας το τίμημα ήταν βαρύτατο.

Σύμφωνα με τους μετριώτερους υπολογισμούς που προέρχονται από τον Γάλλο Πουκεβίλ:

oΈνδεκα (11) Πατριάρχες απαγχονίσθηκαν ή αποκεφαλίσθηκαν.

oΕκατό (100) Επίσκοποι υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο.

oΈξη χιλιάδες (6.000) κληρικοί, εμαρτύρησαν και εθανατώθηκαν από τους Τούρκους κατακτητές.

Σε όσους συνεχίζουν να σχετικοποιούν την συμβολή της Εκκλησίας στον Αγώνα, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε εκτός από το νέφος των Νεομαρτύρων, τον απαγχονισμό του Πατριάρχη, και την μαρτυρία των ίδιων των αγωνιστών. Η αναδίφηση στα απομνημονεύματά τους, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Εκτός αν κι αυτά είναι «μύθοι»!

Ας αφήσουμε την τελευταία λέξη στον Έλληνα ιστορικό Νίκο Σβορώνο:

«Οι αξιόλογες προσπάθειες της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την εκπαίδευση, η οποία στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της, με μοναδικούς δασκάλους τους μοναχούς και τον κατώτερο κλήρο (στα σχολεία που λειτουργούσαν στις εκκλησίες και στα μοναστήρια ως την κάποιαν ανώτερη παιδεία των διαφόρων μητροπόλεων και της Πατριαρχικής Ακαδημίας, που ίδρυσε αμέσως μετά την Άλωση ο Γεννάδιος και αναδιοργάνωναν οι διάδοχοί του), οι αγώνες για τη διαφύλαξη της Χριστιανικής πίστης και την καθαρότητα της Ορθοδοξίας, τα μέτρα για το σταμάτημα των εξισλαμισμών αποτελούν θεμελιακή συμβολή για τη διατήρηση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων.

Οι Νεομάρτυρες, συχνό φαινόμενο της εποχής, που δέχονται τον μαρτυρικό θάνατο για τη χριστιανική τους πίστη, είναι συγχρόνως και οι πρώτοι εθνικοί ήρωες του νέου ελληνισμού (...). Άλλωστε, στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας η Εκκλησία όχι μόνο δεν αντιτίθεται στα απελευθερωτικά κινήματα από τις δυτικές χριστιανικές δυνάμεις, αλλά συχνά συμμετέχη ενεργά και πολλές φορές τα κατευθύνει».

Η Ιστορία της Εκκλησίας και του Έθνους μας γράφτηκε με αίμα και δάκρυα, υφάνθηκε με προσευχή, αυταπάρνηση, θυσία, θάρρος, αποφασιστικότητα, αρετή και δικαιοσύνη.

Η Εκκλησία μας προσέφερε κι αυτή τη δική της προσφορά, τη δική της «αρτοκλασία» στο πανηγύρι της Παλλιγγενεσίας, προσέφερε ως άρτους τα σώματα των ηρώων τέκνων της, Ιεραρχών, Ιερέων, Ιερομονάχων και Μοναχών, ως οίνο το αίμα τους, ως έλαιον την πίστη και την ελπίδα.

Με αυτά, η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει να χορταίνει σήμερα τους «εκζητούντες τον Κύριον», τους εκζητούντες την Εθνική τους ελευθερία από τους αδίστακτους δανειστές-δυνάστες μας και την πολιτικήν τους ελευθερία, από τους εγχώριους ελληνόφωνους πολιτικούς, διαλυτές5 της Ελληνικής κοινωνίας, δουλοπρεπείς-διαχειριστές των αδίστακτων, αντιχριστιανών, μισελλήνων, ταλμουδιστών-τοκογλύφων-τραπεζιτών-τρομοκρατών δανειστών μας, των βιαστών του Ελληνικού λαού, και λεηλατών του εθνικού μας πλούτου…

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΡΩΜΑΙΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!

 Ελληνόπουλο μην ξεχνάς…..Αυτά είναι τα απαράγραπτα ιστορικά, αρχαιολογικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά και Εθνολογικά όρια της Ελληνικής/ Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας μας, της Ρωμανίας μας!!!

Συνεχίζεται

                                         

             

---

1

2 Η Ολομέλεια του ΣτΕ σε έκτακτη συνεδρίασή της δημοσίευσε την υπ΄  αριθμ. 660/2018 απόφασή της, με πρόεδρο τον Νικόλαο Σακελλαρίου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Ευθύμιο Αντωνόπουλο. Με την απόφαση αυτή   ακύρωσε την επίμαχη υπουργική απόφαση. Διευκρινίζεται, ότι η ακύρωση του ΣτΕ  αφορά μεν το σύνολο της εν λόγω υπουργικής απόφασης, αλλά δεν αναφέρεται στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στο Λύκειο, καθώς για το θέμα αυτό εκκρεμεί άλλη αίτηση ακύρωσης.

Οι σύμβουλοι Επικρατείας  αποφάνθηκαν ότι η απόφαση του Νίκου Φίλη, είναι  αντίθετη:
1) στο άρθρο 16   του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, γιατί με το πρόγραμμα σπουδών που εισάγεται για το Δημοτικό και το Γυμνάσιο «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της Ορθόδοξης Χριστιανικής  συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα  στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού,

2) Στην διάταξη του άρθρου 13  του Συντάγματος που κατοχυρώνει  ως απαραβίαστη την ελευθερία της  θρησκευτικής συνείδησης, γιατί  η προσβαλλόμενη απόφαση θα έπρεπε να απευθύνεται αποκλειστικά στους Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές και να κατατείνει στην εμπέδωση και συνέχιση  της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνείδησης, καθώς η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση κλονίζει την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση που πριν από την έναρξη του σχολικού βίου διαμορφώνουν οι μαθητές το πλαίσιο του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Μάλιστα,  η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ικανή να παρέμβει στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν  την κριτική αντίληψη  των ενηλίκων και να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση, και

3) Προσβάλλεται ευθέως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει  για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος να διδάσκονται αυτοτελώς το μάθημα αυτό.

Σε άλλο σημείο οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν ότι προβλεπόμενη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών κατά την απόφαση του Νίκου Φίλη δεν είναι ικανή να αναπτύξει, εμπεδώσει  και να ενισχύσει όπως επιβάλλεται από τη διάταξη του άρθρου 16 του Συντάγματος την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση των μαθητών, γιατί η διάταξη αυτή:

α) είναι ελλιπής κατά περιεχόμενο,

β) δεν είναι αυτοτελής, αμιγής και διακριτική σε σχέση με τη διδασκαλία στοιχείων αναφερομένων σε  άλλα δόγματα ή θρησκείες με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στους μαθητές ως προς το περιεχόμενο της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας και

γ) δεν είναι επαρκής από την άποψη του χρόνου που διατίθεται για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Παράλληλα, σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας, το πρόγραμμα σπουδών παρουσιάζει σοβαρές ελλείψει ως προς το περιεχόμενο της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας, καθώς:

-Δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα την οποία επικαλούνται στην επικεφαλίδα τους όλα τα Ελληνικά Συντάγματα και

-Στη Γ΄ τάξη του Δημοτικού ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται  ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου.

3 Λεπτομέρειες και πλήθος ιστορικών αποδείξεων, για τον ρόλο και την συμβολή της Εκκλησίας στον αγώνα του 1821, παρουσιάστηκαν στο αναλυθέν θέμα: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (1453-1821)» (Φεβρουάριος- 31 Μαρτίου 2017).

4 Λέει ένα από τα δημοτικά τραγούδια για τον ηρωϊκό παπά- Θύμιο Βλαχάβα:

«Αηδόνια μου περήφανα, πεύκα καμαρωμένα,

φέτο να μη λαλήσετε, φέτος να μαραθείτε,

τον παπα- Θύμιο πιάσανε, τον καπετάν Βλαχάβα·

στη μέση του ο Μουχτάρ Πασάς, πίσω οι τσαχανταραίοι

κι από κοντά οι μπέηδες κι οι τουρκοπουλημένοι.

Κι Αλής πασάς σαν το ’μαθε, δεν πίστευε το θάμα.

Ατός του τον προβόδισε, ατός του του μιλάει:

– Παπά! Βρε κερατόπαπα που χάλασες τον τόπο.

Δεν σ’ άρεθ’ ο Αλής πασάς, δεν σ’ άρεθ’ ο Σουλτάνος

και μπαϊράκι σήκωσες να γίνεις βασιλέας;

– Μη βλαστημάς Αλή πασά, μη βλαστημάς βεζίρη!

Σόφταιξα, σε πολέμησα και σόπεσα στα χέρια!

–Γίνεσαι Τούρκος, βρε παπά, κι ούλα στα συμπαθάω.

–Ρωμιός εγώ γεννήθηκα, Ρωμιός θε να πεθάνω…» .

5