ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΟΣ ΕΘΝΑΡΧΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

ΜΕΡΟΣ 2^ον

Β. ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΓΛΟ-ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ, ΣΥΝΕΡΓΟΥΣ, ΣΥΝΑΙΤΙΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΟΤΕΣ, ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ (ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΣΑ ΑΛΛΗΝ ΑΡΧΗΝ Ή ΑΡΜΟΔΙΟΝ ΠΡΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ) [Συνέχεια 1ου μέρους].

13. Τα αμείλικτα και αναπάντητα Ερωτήματα προς πάντα αμφισβητούντα τόσον τους δολοφόνους του Καποδίστρια (Γεώργιον και Κωνσταντίνον Μαυρομιχάλη), όσον και τον σκοτεινόν ρόλον του εξωμότου Σουκιούρ Μπέη και της οικογενείας Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, στην δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου.

Τα επαναλαμβάνουμε συνοπτικώς, δια μίαν εισέτι φορά, προκειμένου να ενημερώσουμε τις νεώτερες γενεές και «οι έχοντες ώτα ακούειν ακουέτωσαν»….

α. Γιατί ο « Έλληνας πατριώτης» Γεώργιος Μαυρομιχάλης, μετά την δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου, κατέφυγε στην οικίαν του Γάλλου αντιπρέσβη Ρουάν (Rouen), λέγοντάς του: «παραδίδω τον εαυτόν μου και τα όπλα μου στην «τιμή της Γαλλίας»; Η ενέργειά του συνιστά πράξη πατριώτου ή ριψάσπιδος και προδότου;

β. Εγνώριζε ο Γεώργιος τον Ρουάν προσωπικώς από πριν και βρήκε καταφύγιο στην οικίαν της Γαλλικής πρεσβείας; Εάν ναι, τι σχέση είχε με τον Γάλλο αντιπρέσβυ; Φιλική, επαγγελματική ή άλλη; Εάν όχι, τότε πως άνοιξε ο Ρουάν την θύρα της διπλωματικής κατοικίας του, με τόσην ευκολίαν, σε έναν «άγνωστο» και μάλιστα ξημερώματα Κυριακής;1

γ.  Γιατί ο Ρουάν προσεποιήθη ότι ηγνόει αν ο φονεύς ευρίσκετο εις την οικίαν του, όταν του εζητήθη να παραδώσει τον Γεώργιον, τον έκρυψε και αναγκάστηκε εκ των υστέρων να τον παραδώσει στις αρχές, όταν εκινδύνευε  να πυρποληθεί η οικία του από τον συγκεντρωμένο μαινόμενο όχλο;2

δ. Είχαν οι συνωμότες απόρρητη σφραγίδα της Εταιρείας τους, με σαφές Μασονικόν έμβλημα (Δύο χείρες εις εγκάρδιον μασωνικήν χειραψίαν, προσδενόμενες δι’ αλύσσεως εκάστη εκ του καρπού);3

ε. Η σφραγίς της Εταιρείας που ανήκε εις τον «Δεσμόν», ήτοι την διευθύνουσα επιτροπή των συνωμοτών, ελήφθη ναι ή όχι, εξ επιστολής του αξιωματικού Ζηνοβίου Χαρμολάου, ευρεθείσης στα χέρια του συγγραφέως του βιβλίου «Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος» Γεωργίου Ασπρέα;

στ. Γιατί ο Ιωάννης Καποδίστριας σε ανύποπτον χρόνον, είχε πει:

«Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το χειρότερο δι’ αυτούς. Θα έλθει κάποτε η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου»; Τυχαίως, απερισκέπτως, παραπληροφορημένος ή βασιζόμενος σε τεκμηριωμένα και οφθαλμοφανή γεγονότα, εξεστόμισεν την φοβεράν εκείνη φράση;

ζ. Γιατί ο «Ορθόδοξος Χριστιανός», Γεώργιος Μαυρομιχάλης, όπως περιγράφει ο Ν. Κασομούλης, διέκοψε την ομιλίαν του αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Καΐρη, στο προαύλιον του μητροπολιτικού ναού Αιγίνης και τραβούσε τον Θεόφιλο από το ράσο, για να κατέβει από την σκάλα, απ’ όπου ομιλούσε, λέγοντας «Πάψε!», κατά την άφιξη του Κυβερνήτου στην Αίγινα (12 Ιανουαρίου 1828), όταν ο ομιλητής κατά την προσφώνησή του, εξέφρασε την ελπίδα ότι «εις το εξής θέλουν βασιλεύσει πλέον οι νόμοι και όχι τα πάθη»;

Η συμπεριφορά εκείνη, ενός υποτίθεται, αγωνιστού πατριώτου, του οποίου η οικογένεια είχε ψηφίσει και εγκρίνει την ανάθεση των καθηκόντων του κυβερνήτου της Ελλάδος στον Ιωάννη Καποδίστρια, δεν δεικνύει αλαζονείαν, ασέβειαν και φανατισμόν; Τι ενόχλησε τον Γεώργιον, το σημείον εκείνο της ομιλίας του Καΐρη;

η. Εάν οι Μανιάτες του Πετρόμπεη, δεν εγνώριζαν τα περί συνωμοσίας, ούτε συνωμότησαν, μόνοι τους ή με τους Υδραίους, για την δολοφονία του Καποδίστρια, όπως ισχυρίσθηκαν, γιατί δεν κατήγγειλαν (επωνύμως), παραθέτοντες και τα αποδεικτικά στοιχεία, τους αυτουργούς, συναυτουργούς και συνεργούς, στο αποτρόπαιον εθνικόν έγκλημα;

θ. Πως απέκτησαν οι Μαυρομιχαλαίοι του αρχηγού Πετρόμπεη, το «μπεηλίκι» και διετήρησαν το καθεστώς της «αυτονομίας» της Μάνης, όταν οι υπόλοιποι Έλληνες, πλην των κοτζαμπάσηδων, εστέναζαν κάτω από τον Οθωμανικόν ζυγόν;4

Ο καθηγητής Ν. Σαρίπολος,5 σε επικήδειο λόγο του στον γιο του Πετρόμπεη, Αναστάσιο (3 Μαΐου του 1870), στον μητροπολιτικό ναό Αθηνών, ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Πριν δύο αιώνες, επί Ενετοκρατίας (1618-1715), στο χωριό Άλικα, βρέθηκε ένα ορφανό παιδί που λεγόταν Μιχάλης. Κατά συνήθεια δε της Μάνης τα ορφανά παιδιά ονομάζονταν μαύρα. Τούτο προστέθηκε στο όνομα και έγινε Μαυρομιχάλης.

Ο Μαυρομιχάλης αυτός, όταν μεγάλωσε εγκαταστάθηκε στο Οίτυλο, όπου και νυμφεύθηκε και απέκτησε πολλά παιδιά, ένα από τα οποία έγινε κληρικός και προχειρίσθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, σε Έξαρχο της Μάνης.

Ο πρωτότοκος γιος του Εξάρχου, ο Γεωργάκης (αποκαλούμενος και αυτός Έξαρχος λόγω του πατρικού αξιώματος), πήγε στην Κορώνη όπου και γνωρίσθηκε με έναν Οθωμανό επίσημο, που αργότερα έγινε βεζύρης και που όταν ανέλαβε το αξίωμα, κάλεσε τον Γεωργάκη στην Κωνσταντινούπολη, για έμπιστο βοηθό του.

Εκεί τον περιέβαλε με τιμές δίνοντάς του τελωνειακά δικαιώματα και την άδεια να εξοπλίζει και πλοία κατά των πειρατών της Μεσογείου. Σύντομα λοιπόν, απέκτησαν πλούτη και επιρροή.

Έτσι, όταν επέστρεψε στην Μάνη με το αξίωμα τού καπετάνιου της Μάνης, με ευρωπαϊκό πλοίο, νυμφεύθηκε μια ονομαστή σε ομορφιά γυναίκα, εξ ου και οι απόγονοί του ονομάσθηκαν «νεραϊδογέννητοι». Ήταν μία πριγκίπισσα (παπική Ενετή και όχι Ορθόδοξη), κόρη του Ιουδαίου δόγη της Βενετίας, Φραγκίσκου Μοροζίνη, που είχε απόβιβασθεί στις ακτές της Μάνης... Τέκνα εκείνου του Γεωργάκη, ήταν ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης/ο Σκυλογιάννης (1726-1769), ο Πιέρρος (1730-1800) και ο Ηλίας, που θεωρούνται και πατριάρχες της οικογενείας των Μαυρομιχαλαίων. Γιός του Πιέρρου είναι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης…».

ι. Ποιος είναι ο  μουσουλμάνος Σιουκιούρ ή Μεχμέτ Μπέης και ποία η σχέση του με την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων; Εάν υπήρχε σχέση, γιατί κρατήθηκε μυστική από τους Μανιάτες και τους υπόλοιπους Έλληνες;6

1/. Ας μάθουν λοιπόν οι πάντες, ποιος είναι ο Σουκιούρ Μπέης και τι σχέση έχει με την οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων.

Ο Σουκιούρ είναι ο γιος του Ιωάννη Μαυρομιχάλη/Σκυλογιάννη, εξάδελφος του Πετρόμπεη. Οι Τούρκοι τον άρπαξαν έξη (6) ετών όμηρο, μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση του Σκυλογιάννη, και τον εξισλάμισαν, δηλαδή τον έκαναν γενίτσαρο και έλαβε ανώτατα αξιώματα στο οθωμανικό ντοβλέτι.

Στα 1814, ο Σουκιούρ ως Ριαλάμπεης (πλοίαρχος αρχηγός στολίσκου) του Οθωμανικού στόλου, μετέβη στην Μάνη και ενημέρωσε τους Μαυρομιχαλαίους, για την απόφαση του Σουλτάνου να καθαιρέσει τον Θοδωρόμπεη Γρηγοράκη, επειδή τον θεωρούσαν εχθρόν της «Υψηλής Πύλης» και να διορίσει τον Πέτρο Μαυρομιχάλη, ως νέον Μπέη της Μάνης. 

Στο Λιμένι της Τσίμοβας,7 επισκέφτηκε τον παραθαλάσσιο πύργο των Μαυρομιχαλαίων, στον οποίο κινήθηκε με τόση άνεση και οικειότητα, όσον ζωηρές ακόμα διατηρούνταν οι αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας, ώστε σύντομα έγινε η αναγνώριση της στενής συγγένειας, που κρατήθηκε ωστόσο, από τους Μαυρομιχαλαίους, εντελώς μυστική.

Θυμόταν το κάθε δωμάτιο του Πύργου των Μαυρομιχαλαίων, θυμόταν την εκκλησία και τον παπά της, θυμόταν ποιος είναι ποιος, ενώ είχε να τους δει για σχεδόν 40 χρόνια και χωρίς να τους συστήσει κανένας και μάλιστα αναγνώρισε και την μάνα του Πετρόμπεη, της οποίας φίλησε το χέρι και μίλησε μαζί της μόνος του.

Το 1816,  ο Σουκιούρ ή Ριαλάμπεης συνέλαβε τον Θωδορόμπεη στην Ελαφόνησο και έφερε τον επίσημο διορισμό του Πετρόμπεη από τον Σουλτάνο, με αντάλλαγμα ο Πετρόμπεης να παραδώσει ως ομήρους τους γιους του Γεώργιο και Αναστάσιο,  ως εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως στην Υψηλή Πύλη. Κάτι που ο Μανιάτης «πατριώτης» Πετρόμπεης, εδέχθη και έπραξε προθύμως.

Πράγματι, ο Σουκιούρ Μπέης8 κατήργησε από την ηγεμονία τον μέχρι τότε νόμιμον και αγαπητόν στους Μανιάτες, ηγεμόνα της Μάνης Θεοδωρόμπεη Γρηγοράκη και διόρισε τοποτηρητή του, τον μέχρι τότε Πέτρο ή Πετρούνη Μαυρομιχάλη, τον μετέπειτα Πετρόμπεη…

Συνεπώς, ο οίκος των Μαυρομιχαλαίων συνδέθη από πολύ ενωρίς, με την Υψηλή Πύλη και διατηρούσε «υψηλές γνωριμίες», με ανώτατους Οθωμανούς αξιωματούχους.

       2/. Το οικογενειακό Δένδρο των Μαυρομιχαλαίων

Γεωργάκης Μαυρομιχάλης, γιοι του οι
Ηλίας ή Πιέρρος (1730 - 1800)	Ιωάννης ή Σκυλογιάννης (1726-1769), γιος του ο εξισλαμισθείς Σουκιούρ	Ηλίας

Πιέρρος, γιοι του οι
Πέτρος ή Πετρόμπεης (1765 - 1848)	Τζανής ή Κατσής, γιος του ο Ηλίας ή Κατσάκος (; -1849)	Κυριακούλης; -1822), 1.εγγονός ο Κυριακούλης 2. δισέγγονος ο Πέτρος (1887-1965)	Δημήτριος	Αντώνης (1792;-1873)	Κωνσταντίνος (-1831)

Πέτρος ή Πετρόμπεης (1765 - 1848)
Ηλίας (1795-1822)	Αναστάσιος (1798-1870), γιοι του οι 1. Πέτρος (1828-1892) 2. Γιαννούκος (1835-1879) 3. Κων/νος (1839-1918)	Γεώργιος (1799-1831)	Ιωάννης (1804-1825)	Δημήτρης (1809-1879)

3/. Πολιτική σταδιοδρομία μερικών από τους απογόνους των Μαυρομιχαλαίων, πολεμίων του Καποδίστρια (Χωρίς σχόλια).

α/.Περικλής Πιερράκος (1861-1938) [Γιός του Αντωνίου Μαυρομιχάλη].

Εισήχθη στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και έγινε αξιωματικός του ιππικού. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως ανθυπίλαρχος καθώς και στους Βαλκανικούς πολέμους ως αντισυνταγματάρχης. Επίσης διετέλεσε διοικητής του Β΄ Σώματος στρατού της Μικράς Ασίας και διοικητής του στρατού του Έβρου. Έφτασε ως τον βαθμό του αντιστράτηγου. Στην συνέχεια ασχολήθηκε με την πολιτική. Εκλέχτηκε γερουσιαστής (1929-1932) και βουλευτής Οιτύλου ενώ είχε χρηματίσει υπουργός εσωτερικών (1920-1923) και στρατιωτικών (1924). Αξίζει να σημειωθεί οτι ο Περικλής Μαυρομιχάλης είχε κατακτήσει την τρίτη θέση, στο αγώνισμα της ξιφασκίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Την περίοδο 1932-1938 διετέλεσε πρόεδρος της Αθηναϊκής Λέσχης.

Παρατήρηση: Όσοι ενδιαφέρονται για την αλήθεια περί της Αθηναϊκής λέσχης, πέραν της κατά το καταστατικόν της αποστολής, ας αναζητήσουν τον κατάλογον των προέδρων και των μελών των τελευταίων δεκαετιών (αν καταστεί δυνατόν), και στην συνέχεια να ερευνήσουν τις σχέσεις τους με διεθνείς αποκρυφιστικές οργανώσεις και τον τεκτονισμόν. Τον Οκτώβριο 2014 η εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ», δημοσίευσε ονοματεπώνυμα μελών της λέσχης ...(www.gazzetta.gr. Η πανίσχυρη Αθηναϊκή Λέσχη, τα απόρρητα μέλη της και το άβατο για…27 Οκτ 2014).

β/. Κυριακούλης (1850 - 1916).

Γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1850 στην Αθήνα. Ήταν γιος του στρατιωτικού και πολιτικού Πέτρου Μαυρομιχάλη, ο οποίος πρωτοστάτησε στην «επανάσταση» της 3ης Σεπτ. 1843 και εγγονός του επονομαζόμενου Κατσή, αδελφού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι και ακολούθως αναμίχθηκε στην πολιτική. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Οιτύλου το 1879.  Διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τις 17 Αυγούστου 1909 έως τις 18 Ιανουαρίου 1910.

γ/. Στυλιανός (1899 ή 1900-1981)

Ήταν ανιψιός του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη. Φοίτησε νομικά αρχικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του σε Γερμανία και Ελβετία. Το 1924 διορίστηκε έπειτα από διαγωνισμό πάρεδρος ενώ το επόμενο έτος έγινε πρωτοδίκης. Ήταν τέκτων μέλος της στοάς Σκενδέρμπεης Το 1936 έγινε πρόεδρος πρωτοδικών και το 1939 εφέτης. Το 1946 εισήλθε στον Άρειο Πάγο του οποίου διετέλεσε πρόεδρος από το 1963  ως το 1968. Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1963 σχημάτισε υπηρεσιακή κυβέρνηση, η οποία παρέμεινε μέχρι τις 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, με σκοπό να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές. Παράλληλα ανέλαβε και το υπουργείο Εσωτερικών. Το 1968 απομακρύνθηκε από την θέση του στην οποία επανήλθε τιμητικά το 1974.

ια. Πως ανελάμβανε ο καθένας Μανιατόμπεης την ηγεμονίαν της Μάνης, ποία η προσφορά του καθενός στον αγώνα του Έθνους, και τι είδους σχέσεις διατηρούσαν με τον τούρκον κατακτητή;

Η Μάνη από το 1776 ήταν Ημιαυτόνομη Ηγεμονία - «Μπας Μπεηλίκι», στην οποία ηγεμόνευσαν οκτώ (8) Ηγεμόνες-Μανιατομπέηδες.

1/. Ο Τζανέτος Κουτήφαρης από τις Θαλάμες ή Κουτήφαρη (1776 - 1779)·

Καθαιρέθηκε και εκδιώχθηκε από τους Τούρκους διότι ΔΕΝ ήταν «συνεργάσιμος».

2/. Ο Μιχάλμπεης Τρουπάκης ή Μούρτζινος από την Καρδαμύλη (1779 - 1782).

Απαγχονίστηκε από τους Τούρκους γιατί περιέθαλπτε τους «αρματωλούς και κλέφτες» έλληνες επαναστάτες.

3/. Ο Τζανήμπεης ή Τζανέτμπεης (Τζανέτος Καπετανάκης Γρηγοράκης) από το Σκουτάρι του Γυθείου (1782-1798).

Οι Τούρκοι, σε μια επίδειξη ισχύος, αφού εξόντωσαν τους θρυλικούς κλέφτες της Μάνης, συνέλαβαν με μπαμπεσιά στον Μυστρά τον Έξαρχο Γρηγοράκη με την συνοδεία του και αφού τους βασάνισαν απάνθρωπα, τους κρέμασαν.

Τότε, την λαμπροβδομάδα του 1780, 3.000 Μανιάτες και Μανιάτισσες, ξεχύθηκαν από το Σκουτάρι και τις γύρω περιοχές, κατέσφαξαν τους Τούρκους στο κάστρο του Πασσαβά και επέκτειναν τα όρια της Μάνης μέχρι το Κακοσκάλι!! 

Ο Ε. Yemeniz στο έργο του  «Le Magne et les Mainotes», Revue des Deux Mondes, τόμ. 56, Παρίσι 1856 (σελ. 35-38), χαρακτηρίζει την περίοδο αυτή ως «χρυσούν αιώνα της Μάνης». Ο Ρήγας Φεραίος θεωρούσε την Μάνη ως «Ορμητήριο της Επανάστασης»

Ο Τζ. Γρηγοράκης όμως κηρύσσεται «στασιαστής» από τους Τούρκους, με την αιτιολογίαν ότι ήρχετο σε συνεννοήσεις με τους Γάλλους, και καθαιρείται.

Οι Τούρκοι μάλιστα επιχείρησαν απόβαση στο Μαραθονήσι και κινητοποίησαν στρατεύματα από Μυστρά και Μπαρδούνια για να εξοντώσουν τον Τζ. Γρηγοράκη, αλλά απέτυχαν. 

Τον Γρηγοράκη αντικατέστησε ο Παναγιώτμπεης Κουμουντουράκης (4ος Μπέης της Μάνης), καπετάνιος του Σταυροπηγίου ή Ζαρνάτας (1798-1803).

 4/. Ο Παναγιώτης Κουμουντούρος ή Κουμουντουράκης από τους  Δολούς της Έξω Μάνης (1798-1803).

Ο Κουμουντουράκης επειδή «συνεργάστηκε» με τους Τούρκους για την αντικατάσταση του δυναμικού πατριώτη Τζ. Γρηγοράκη, έγινε μισητός στους Μανιάτες, οι οποίοι τον αντικατέστησαν με τον Αντώνμπεη Γρηγοράκη.

5/. Ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης, από το Σκουτάρι του Γυθείου  (1803-1808).

Ο Αντώνμπεης Γρηγοράκης, καπετάνιος του Αγερανού  (1803-1808) που έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας, κατάφερε τελικά (παρά τις αρχικές ενδοσυγκρούσεις του), να συμφιλιώσει τις μεγάλες οικογένειες της Μάνης.

6/. Ο Ζερβόμπεης (Κωσταντής Ζερβάκος) από το Καρβελά του  Μαλευρίου (1808-1810).

Ο Ζερβάκος καταγόταν από το χωριό Καρβελάς, ήταν γαμπρός του Αντώνμπεη και φίλος του Βελή Πασά (γιου του Αλή Πασά), γι' αυτό και οι Μανιάτες τον εξεδίωξαν το 1812 από την Μάνη, και τον αντικατέστησαν με τον Θεόδωρο Γρηγοράκη-ανιψιό του Τζανέτμπεη-καπετάνιο στο Μαραθονήσι.

7/. Ο Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης από το Μαραθονήσι (1811-1815).

Το 1816 ο Ριαλάμπεης Σουκιούρμπεης, συνέλαβε στην Ελαφόνησο, τον Θεοδωρόμπεη Γρηγοράκη. 

Η οικογένεια των Γρηγοράκηδων - ήτο η πιο ισχυρή τότε οικογένεια της Μάνης - ανέδειξε 3 Μπέηδες που ηγεμόνευσαν τα περισσότερα χρόνια στην Μάνη (26 χρόνια).   Οι Γρηγοράκηδες επίσης, υπήρξαν οι νέοι οικιστές του Γυθείου και αργότερα της Ελαφονήσου. 

Ο Σουκιούρμπεης  με μπαμπεσιά (ΣΣ: Ποιοι άραγε επρόδωσαν το κρυσφήγετο του Θεοδωρόμπεη;), συνέλαβε το Θεοδωρόμπεη στην σχεδόν ακατοίκητη τότε Ελαφόνησο, μακριά από τις ισχυρές του δυνάμεις στην Μάνη. 

«..όταν το καλοκαίρι του 1816  ήλθεν εις την Μάνην ο  Ριαλάμπεης και  ήτο αγκυροβολημένος  εις  την  κατά την  είσοδον  του Λακωνικού κόλπου Ελαφόνησον, επήγε να τον χαιρετήση ανύποπτος και δωροφορών ο Θεοδωρόμπεης, όστις υπό κράτησιν μετεφέρθη εις Κωνσταντινούπολιν και φυλακισθείς, απέθανεν εις το δεσμωτήριον».(Σωκρ. Κουγέας, Τα Πελοποννησιακά - τ. Ε΄, Αθήνα 1962, σελ. 103).

Ο Θεοδωρόμπεης φαίνεται ότι εγνώριζε την Μανιάτικη καταγωγή του Σουκιούρμπεη  ... αλλά όχι και τις προθέσεις του. Στις 2 Νοεμβρίου 1816, ο Θεοδωρόμπεης έγραφε στον κουμπάρο του Αναγνώστη τα εξής: «τον κουμπάρον μου και αδελφό και παιδί μας κυρ Αναγνώστη αδελφικώς τον ασπάζομαι και ας πασχίση εις τον Πετρόμπεη. Μόνο το γρηγορώτερο, αν αγαπάτε τον θεό, ότι δεν υποφέρνω τα τισγέτια οπού τραβώ και πεθάνω...». 

Περιέργως και ανεξηγήτως (;;;) ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, στις 20 Δεκεμβρίου του 1817, απάντησε με μεγάλη καθυστέρηση στις 3 επιστολές του Αναγνώστη και μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής:

«Ημείς γίνωσκε ότι σε υπεραγαπώμεν με καθαρότητα και τον Ομέρ καπετάνιον ωμιλήσαμεν τα δέοντα και τον ενδοξομεγαλοπρεπεστάτον Ριαλάμπεη εφένδη, τα αναγκαία εγράψαμεν».  

Ο ιστορικός Σωκρ. Β. Κουγέας ( Πελοποννησιακά, τ. Ε΄, σελ. 106 ) γράφει τα εξής: «Ο ενδοξομεγαλοπρεπέστατος Ριαλάμπεης» (πλοίαρχος), ο εκθρονίσας τον Θεοδωρόμπεην Γρηγοράκην δια να ενθρονίσει τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλην, είναι κατά παράδοξον σύμπτωσιν και αυτός Μαυρομιχάλης, θείος του Πετρόμπεη».  (Σημείωση: Άλλοι ιστορικοί τον αναφέρουν ως πρώτον εξαδελφόν του). 

Το 1816 ο Ριαλάμπεης Σουκιούρμπεης,  κατέφθασε με ναυτική μοίρα στην Μάνη και έφερε στον Πετρόμπεη τον επίσημο διορισμό του ως Ηγεμόνα ( Μπας-Μπογού ) της Μάνης.

8/. Ο Πετρόμπεης  παρέδωσε τους γιούς του Γεώργιον και Αναστάσιον ως εγγύηση πίστεως στο «δοβλέτι». Την ίδια περίοδο οι Καλκανδήδες και οι Κουμουνδουράκηδες - αντίπαλοι του Πετρόμπεη - έφθασαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να διεκδικήσουν, με την βοήθεια του Σουλτάνου, το Μπεηλίκι της Μάνης και ο Πετρόμπεης  ανήσυχος, στράφηκε προς τους Υδραίους φίλους του. 

Έτσι εξηγείται και η συνεργασία του αντικαποδιστριακού διπόλου των επαναστατικών κέντρων, Ύδρας και Μάνης..

ιβ. Ποία η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του Πετρόμπεη και τι απαίτησε από τον Καποδίστρια, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, ως κυβερνήτου της Ελλάδος;

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης από το Λιμένι της Τσίμοβας (1815 - 1821), ήταν ο όγδοος μπέης, πατέρας του Γεωργάκη και αδελφός του Κωνσταντίνου, των δολοφόνων του Καποδίστρια. Ήταν γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη, γόνου ισχυρής Μανιάτικης οικογένειας και της Κατερίνης, θυγατέρας του ιατρού και ηγεμόνα Κουτσογρηγοράκη και αδέλφια του ο Αντώνης, ο Κυριακούλης και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης. Το 1800, που πέθανε ο πατέρας του, ανακηρύχθηκε αρχηγός της οικογενείας του.

Κατά τον Γάλλο στρατιωτικό και συγγραφέα Maxime Raybaud9 το 1824, «Ο Μαυρομιχάλης...[...]....αυτός ο νωθρός άνθρωπος δεν μιλούσε για τίποτα άλλο εκτός από την υγεία του. Ήταν ανήσυχος και δυσαρεστημένος, μ’ όλο που υπήρξε από τους πιο ωφελημένους από τα λάφυρα της Τριπολιτσάς. Δυο καμήλες και είκοσι μουλάρια έστειλε με συνοδεία στη Μάνη, φορτωμένα με την ανταμοιβή της εμπιστοσύνης των Τούρκων, στο πρόσωπο του και της προστασίας που τους πρόσφερε.».

Σύμφωνα με τον George Waddington10, ο Πετρόμπεης ήταν «Παχύσαρκος, αργοκίνητος, καλοστεκούμενος. Δεν φαίνεται προσανατολισμένος σε ορισμένη τάξη ή πολιτική ιδεολογία. Στην επιστήμη της γαστρονομίας, όμως, είχε σημειώσει μεγάλες προόδους: Λένε πως είναι πρόθυμος να δεχτεί διακυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής, αρκεί να του εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και ασφάλεια. Μια από τις φιλοδοξίες που του αποδίδονταν ήταν και η εισαγωγή της γαλλικής κουζίνας στη Μάνη.».

Η εχθρότητα των Μαυρομιχαλαίων προς τον Εθνικόν κυβερνήτη, εντάθηκε, όπως προκύπτει από σχετική αλληλογραφία, όταν οι Μαυρομιχαλαίοι ζητούσαν επιμόνως χρήματα. Για ποίον σκοπόν;

Ο «πατριώτης» Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ενώ οι κάτοικοι του απελευθερωμένου τμήματος της Ελλάδος επένοντο και μετρούσαν τις πληγές τους, ζητούσε χρήματα από τον Κυβερνήτη για να σπουδάσει τα παιδιά του στο Παρίσι και ο κυβερνήτης, με επιστολή που έχει διασωθεί και η οποία αναφέρεται στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Διονυσίου Κόκκινου, του απάντησε:

«Ήθελα να έχω καμπόσα εκατομμύρια τάλιρα δια να σας δώσω όσα ζητείτε, αλλά καθώς σας είπα το μεν ιδιαίτερό μου ταμείο είναι κενόν, το δε δημόσιον μόλις που επαρκεί στα μόλις κατεπείγοντα χρέη του τρέχοντος Φεβρουαρίου και το πολύ του ημίσεως Μαρτίου τούτου.

Είναι γνωστό και δύνασθε αυτοπροσώπως να το βεβαιώσετε βλέποντας τα κατάστιχα της επί των Οικονομικών επιτροπής. Σας λέγω λοιπόν και πάλι ότι θέλω βοηθήσει υμάς και τους δικούς σας, άμα λάβω τους τρόπους. Όσο μεν καθειπομένω και υπομένω, ίσως επέκεινα της ανθρώπινης δυνάμεως. Εν Αιγίνι, 10 Φεβρουαρίου 1829».

Το Πάσχα του 1830, όταν ο αδελφός τού Πετρόμπεη, Τζανής ή Κατσής, στασίασε στην Τσίμοβα στην Μάνη, ο Πετρόμπεης υποχρεώθηκε να παραμένει υπό παρακολούθηση στο Ναύπλιο. Προσφέρθηκε, όμως, να μεταβεί στην Μάνη και να επιβάλει την τάξη. Ο Καποδίστριας δεν του έδωσε άδεια και ο Πετρόμπεης δραπέτευσε, με την βοήθεια των Αγγλογάλλων φίλων του, τον Φεβρουάριο του 1831.

Δια μέσου της Ζακύνθου, προσπάθησε να φθάσει στην Μάνη, αλλά το πλοιάριο στο οποίο επέβαινε εξώκειλε λόγω τρικυμίας στο Κατάκωλο, όπου συνελήφθη από τον Κανάρη και φυλακίστηκε στο Ναύπλιο ως υπόδικος, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.

Την ίδια ώρα ο Πετρόμπεης παρέμεινε στο Ναύπλιο, στην ουσία υπό κράτηση και όταν ο Τζανής έφτασε κι’ εκείνος στην πόλη, τον έκλεισε στο Παλαμήδι, όπου φυλακίστηκε και ο Πετρόμπεης και παρέμεινε υπόδικος για εννέα μήνες, κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία.

Με την μεσολάβηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ κανονίστηκε συνάντησή του με τον Καποδίστρια που δεν πραγματοποιήθηκε και επέστρεψε στην φυλακή σιδεροδέσμιος.

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» Πετρόμπεης!

-Πατέρας και αδελφός των δύο δολοφόνων του Καποδίστρια.

-Στενός συνεργάτης με τον αλλαξοπιστήσαντα εξάδελφόν του, γενίτσαρο Σουκιούρμπεη, προκειμένου να εκθρονίσουν οι Τούρκοι τον λαμπρόν Μανιάτη Θεοδωρόμπεη, από την ηγεμονίαν της Μάνης  και να ενθρονισθεί ο ίδιος, ως όγδοος μπέης.

-Δεν δίσταζε να αποκαλεί γλοιωδώς τον εξωμότη γενίτσαρο εξάδελφόν του, ενδοξομεγαλοπρεπέστατον Ριαλάμπεη εφένδη, 

-Επεδείκνυε προθυμίαν να δεχτεί διακυβέρνηση οποιασδήποτε μορφής, αρκεί να του εξασφαλίσει πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και ασφάλεια. Μια από τις φιλοδοξίες που του αποδίδονταν, ήταν και η εισαγωγή της γαλλικής κουζίνας στην Μάνη, όταν οι Έλληνες ήσαν ρακένδυτοι, πένητες και ζητιάνοι!!!!

-Ήταν αδίστακτος, εξουσιομανής και αδηφάγος για χρήματα και άλλες σαρκικές απολαύσεις, μη διστάσας να ανταλλάξει το μπεηλίκι του άκουσον! άκουσον! με την παράδοση των γιων του, Γεώργιον και Αναστάσιον, στον Σουλτάνο (Άραγε σε Οθωμανικό σχολείο ή στο χαρέμι αρρένων του σουλτάνου;), ως εγγύηση πίστεως και αφοσιώσεως στον Σουλτάνο.

Απίστευτο, αδιανόητο για έναν πατέρα, υποτιθέμενο Έλληνα πατριώτη, ορθόδοξο κατά την πίστη και μάλιστα Μανιάτη !!!

ιγ. Γιατί οι Γεωργάκης και Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης απεκαλούντο Κεχαγιάμπεης και Μουσταφάμπεης αντιστοίχως; Πως εδέχοντο Έλληνες χριστιανοί, να αποκαλούνται με Οθωμανικά ονόματα; Είχαν κάποιον ιδιαίτερον λόγον και ποίον;11

ιδ. Ο «Μπεηζαντές» (έτσι τον αποκαλούσαν), Κεχαγιάμπεης/Γιωργάκης Μαυρομιχάλης, περίπου 17ετής τότε, γυιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και δολοφόνος του Καποδίστρια, δόθηκε ή όχι από τον πατέρα του ως αμανάτι (εγγύηση) στην Κωνσταντινούπολη το 1816, προκειμένου να εξασφαλίσει το  «μπεηλίκι» της Μάνης;

Ανανατράφηκε ή όχι και στην συνέχεια εκπαιδεύτηκε στην αρχή, στην Οθωμανική Πύλη και αργότερα στο Πατριαρχείο από «ειδικούς Φαναριώτες δασκάλους»; Τι είδους «εκπαίδευση» υπέστη από τους Οθωμανούς και τους Φαναριώτες, ώστε να μισεί τόσον τον Έλληνα κυβερνήτη και να τον δολοφονήσει;

ιε. Οι Γεωργάκης και Κωνσταντής Μαυρομιχάλης, είχαν πληρωθεί ή τους είχαν υποσχεθεί χρήματα για να εκτελέσουν τον Καποδίστρια; Εάν ναι, ποίοι τους υπεσχέθησαν χρήματα; Εάν όχι, γιατί ο Κολοκοτρώνης αργότερα απεκάλυψε ότι:

«Τους εγύρισαν τα μυαλά, τάζοντές τους χιλιάδες τάλαρα και άλλα, και αν δεν επαρακινούντο αυτοί από μεγάλες υποσχέσεις, και να είναι βέβαιοι ότι θα γλιτώσουν, δεν το αποφάσιζαν ποτέ» (Άπαντα Κολοκοτρώνη, Ιστορικές εκδόσεις 1821, τ. 2ος, σ. 80).

Τα λόγια του Κολοκοτρώνη επιβεβαιώνουν την από 25 Μαρτίου του 1831, του Ν. Παγκαλάκη, ο οποίος σε επιστολή του, από το Μαραθονήσι της Μάνης, προς τον Κυβερνήτη, του έγραφε ότι από πληροφορίες που του έδωσαν, η οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων συνέχιζε την συνωμο­σία της  «… η φιλαργυρία και η φιλαρχία έκαμε τους μικρούς Μαυρομιχάλας να επιμείνωσι μέχρι τάδε εις τον ολέθριον σκοπόν των… Η εντεύθεν απελπισία των τους ηνάγκασε να προσφύγουν εις το σύνηθες καταφύγιόν των, τη νηπιότητα του εν Λιμένι όχλου και ακολουθούντες τα διαγεγραμμένα ίχνη της περισινής γενικής συνωμοσίας, ύψωσαν τας σημαίας των, διέσπειραν βοηθήματα Άγγλων, χρήματα εκ Ζακύνθου, συνεννόησιν με την’Υδραν και Σπέτσας και άλλα παρόμοια».12

*

Υπάρχουν κι’ άλλα αναρίθμητα σημαντικά ντοκουμέντα και πειστήρια του εγκλήματος, της Αγγλο-γαλλικής συνωμοσίας, αλλά και του σκοτεινού ιστορικού των Υδραίων και Μανιατών κοτζαμπάσηδων, ιδιαιτέρως του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Απλώς καταγράψαμε μερικά από τα σπουδαιότερα, αφορώντα στην δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννη Καποδίστρια, εις μνημόσυνον για την αποφράδα ημέρα της δολοφονίας του.

Αποδείξαμε ότι οι κοτζαμπάσηδες της Ύδρας και της Μάνης: 

-Αρνούμενοι κάθε διαπραγμάτευση με τον Εθνικόν Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, έχοντες μυστικούς δεσμούς (κυρίως οι Υδραίοι), με τους «διαφωτιστές» της Δύσεως και την διεθνή Μασονία, εμίσησαν και πολέμησαν τον κυβερνήτη με πάθος, επειδή δεν ικανοποιούντο οι απαράδεκτοι όροι τους, για συνέχιση των υπερπρονομίων τους, όπως επί Οθωμανοκρατίας, ήτοι την λήψη της «μερίδας του λέοντος», από τα οικονομικά του κράτους, την ψήφιση «Συντάγματος» και διεξαγωγή …δημοκρατικών εκλογών.

-Συνεργασθέντες με τους εχθρούς του Έθνους, άρχισαν να συνωμοτούν και να εκδηλώνουν απόπειρες ανατροπής του, καθοδηγούμενοι και συνεπικουρούμενοι από τους αγγλογάλλους. Τελικώς τον δολοφόνησαν, με εντολήν των αλλογενών, αλλοδόξων (αιρετικών) και μισελλήνων Αγγλο-γάλλων.

Αυτή είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, την οποίαν αφιερώνουμε στην σημερινή και τις επερχόμενες γενεές των Ελληνοπαίδων !!! Οι έχοντες ώτα ακούειν ακουέτωσαν!!!

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο καθ’ ημάς Άγιος Ιωάννης εκ Κερκύρας, υπήρξεν μάρτυς της Ορθοδόξου Πίστεως και της Ρωμηοσύνης !!!

Αιωνία η μνήμη του !!!

---

1 Σταματόπουλος, Τάκης (1979). Ο εσωτερικός Αγώνας, πριν και κατά την επανάσταση του 1821. 4 τόμοι. Αθήνα: Κάλβος. τόμος Δʹ, σελίδες 460–462.

2 Σταματόπουλος, Τάκης (1979). Ο εσωτερικός Αγώνας, πριν και κατά την επανάσταση του 1821. 4 τόμοι. Αθήνα: Κάλβος. τόμος Δʹ, σελίδες 460–462.

3 Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, Γεωργίου Ασπρέα, Α΄ Βραβείον ακαδημίας Αθηνών, 1931, σ. 103-104.

4 Ο «Μανιάτμπεης» ή «Μανιατόμπεης» είχε αξίωμα θεωρητικά ισόβιο και συγκέντρωνε στο πρόσωπο του όλες τις εξουσίες. Σύμφωνα με εντολή της Υψηλής Πύλης ο μπέης της Μάνης, ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την είσπραξη του ετήσιου κεφαλικού φόρου (χαράτσι) πού από 4.000 γρόσια πού ήταν ανέκαθεν, έγινε αργότερα 15.000.

Με εντολή της όμως της «Υψηλής Πύλης»,  ο Μπέης και οι καπετάνιοι είχαν τα έσοδα τους. Ο ανώτατος διοικητής (Μανιάτμπεης) της Μάνης είχε το δικαίωμα να εκδίδει άδειες εμπορίας και να εκμεταλλεύεται τα λιμάνια της Μάνης με την επιβολή εισαγωγικού δασμού. Ο τοπικός καπετάνιος φρόντιζε για την ακριβή εκτέλεση των υποχρεώσεων από την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων του Μπέη στην περιφέρεια του και με την σειρά του είχε κι’ αυτός δικαίωμα στο 1 /3 των εισπράξεων.

Απ’ αυτές τις τελωνειακές κλπ. Εισπράξεις, τα έσοδα ήταν αξιόλογα και ο Μανιάτμπεης ήταν ο μόνος πού είχε το δικαίωμα της αποκλειστικής συναλλαγής με τους ξένους εμπόρους κι’ ο μόνος πού εμπορεύονταν τα τοπικά προϊόντα. Χωρίς την άδεία του, κανείς Μανιάτης δεν μπορούσε να συμβάλλεται με τους ξένους και κανείς ξένος δεν μπορούσε να αγοράσει ελιές, λάδι μετάξι ή βαλανίδια, δηλαδή είχε το αποκλειστικό μονοπώλιο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου.

Αυτές οι εισπράξεις του Μπέη ήταν ένα είδος έμμεσης φορολογίας των κατοίκων της Μάνης. Τα συγκεντρούμενα χρήματα έφταναν άνετα για την πληρωμή του ετήσιου φόρου και  για την αμοιβή των Μπέηδων και καπετανέων.

5 O Νικόλαος Ι. Σαρίπολος (1817-1887) [το αρχικό επίθετό του ήταν Σαρίπογλου]: Ήταν Έλληνας νομικός και υπήρξε θεμελιώτης του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα.

6 -https://en.wikipedia.org/wiki/Raghib_Pasha-Ενας Γενίτσαρος Μανιάτης - Προβολή θέματος Phorum.gr-https://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=327390&start=0-ΜΑΝΗΠΑΙΔΕΙΑ MANIPEDIA Η ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ : Η ...www.manipedia.com/p/blog-page_1579.html

7 Η Αρεόπολις επί Τουρκοκρατίας λεγόταν Τσίμοβα ή Τζίμοβα. Κατά μια εκδοχή, η ονομασία οφειλόταν σε πρόσφυγες που ήρθαν από το Τσιμόβασι της περιοχής της Σμύρνης. Η παλαιότερη αναφορά για την Τσίμοβα υπήρχε σε ένα χαμένο σήμερα χειρόγραφο της μονής Ντεκούλου, όπου αναφέρονται το 1200, ως κάτοικοί της οι οικογένειες Αλέπη, Μπαρέλου, Τσατσούλη, Φουρναράκου, Χρυσικάκη, Κουτσουλιέρη και του Ιουδαϊκής καταγωγής Πουλαντζά. Παλαιότερα η κοινότητα Αρεόπολης της επαρχίας Οιτύλου της Λακωνίας, περιελάμβανε τα χωριά και τους συνοικισμούς Δρυάλια, Κουσκούνι, Κριαλιάνικα, Λαγοκοίλι και Λιμένι.

8 Το 1818 ο Σουκιούρ, εγινε Πατρόν-Μπέης (δηλαδή υποναύαρχος, αναπληρωτής του Αρχιναυάρχου) και το 1819, σε καπετάνια - μπέην (ναύαρχος και Διοικητής των θαλασσίων δυνάμεων της Άσπρης Θαλάσσης), και υπογράφει ως «Μεχμέδ Σουκιούρμπεγης Καπιτανάμπεγης του σουλτανικού στόλου».

Τον Ιούλιο του 1819 πέφτει σε δυσμένεια και εξορίζεται στην Έφεσο, αλλά καταφέρνει να πείσει τον Σουλτάνο ότι είναι πιστός μουσουλμάνος υπήκοός του και το 1820 διορίζεται Πασάς της Ρόδου και Βαλής των Νήσων του Αιγαίου, παραμείνας εκεί μέχρι τον θάνατόν του το 1835 ή κατ’ άλλους, το 1832.

9 Ο Μαξίμ Ρεμπώ (Jean-François-Maxime Raybaud, 1795-1894). Γάλλος φιλέλληνας στρατιωτικός και συγγραφέας. {Memoires sur la Grece pour servir a l'histoire de la guerre de l'Independance, accompagnes de plans topographiques, / par Maxime Raybaud, avec une introduction historique, par Alph. Rabbe, Paris, Tournachon-Molin, Libraire, M.DCCC.XXIV-V [=1824-5]}.

10 George Waddington (7 September 1793 – 20 July 1869). Άγγλος κληρικός, περιηγητής και συγγραφεύς εκκλησιαστικής ιστορίας (was an English priest, traveller and church historian). Το έργο του έχει τίτλο: «A visit to Greece, in 1823 and 1824» (by Waddington, George, 1793-1869; Murray, John, 1778-1843, publisher; Clowes, William, 1779-1847, printer; Walker, John, 1759-1830, engraver).

11 Στο «Αργολικόν Ημερολόγιον» του 1910, περιγράφεται από τον Δ. Θ. Καμαρινό με αρκετές λεπτομέρειες η δολοφονία του Καποδίστρια και η πορεία των δολοφόνων του Γεωργίου Μαυρομιχάλη και Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη. Ο Δ. Θ. Καμαρινός στο άρθρο του που έγραψε το 1908, δεν τους αναφέρει ποτέ με τα ονόματά τους !!! Τον μεν Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τον αποκαλεί «Κεχαγιάμπεη», τον δε Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, «Μουσταφάμπεη».

Αργολικόν Ημερολόγιον 1910

«…Ο Καποδίστριας τότε προχωρών έφθασεν εις την Εκκλησίαν του Αγίου Σπυρίδωνος αντίκρυ της οποίας και προς τα δεξιά κείται η οικία του Δικηγόρου κ. Π. Ανδριανοπούλου όπισθεν της γωνίας  της  οποίας  ενήδρευεν, ο  είς  των Μαυρομιχαλαίων,  ο  επιλεγόμενος Κεχαγιάμπεης (ΣΣ: Εννοεί τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη), όστις άμα τη εμφανίσει του Καποδίστρια παρά την θύραν πυροβολεί παραχρήμα και ο Καποδίστριας πίπτει προ αυτής συγχρόνως δε επιπίπτει μετά του φονέως επί του δολοφονηθέντος και ο έτερος αδελφός του Κεχαγιάμπεη, ο Μουσταφάμπεης Μαυρομιχάλης (ΣΣ: Εννοεί τον  Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη), ο όπισθεν του υπάρχοντος Τουρκικού Λουτρού μέχρι της στιγμής εκείνης ενεδρεύων, και ούτως αμφότεροι αδελφοί * συμπληρούσι δια των μαχαιρών το αποτρόπαιον αυτών έργον, της ιεροτελεστίας ένεκα του φόνου διακοπείσης προς στιγμήν (καθ’ ήν ακριβώς ώραν ανεγινώσκετο από της ωραίας Πύλης το ιερόν Ευαγγέλιον).

Κατά συγκυρίαν όμως εις μικράν από της Εκκλησίας απόστασιν, τουτέστιν εις την δευτέραν κρήνην δεξιά της οποίας είναι η προς την Δυτικήν Εκκλησίαν άγουσα, ευρίσκετο ο μονόχειρ βρακοφόρος Κρής, πιστός υπηρέτης του Καποδιστρίου, πληρών την υδρίαν ύδατος, όστις άμα τω πυροβολισμώ και τη πτώσει του Καποδιστρίου, σπεύδει δρομαίως κατά των φονέων κρατών εις χείρας δίκροτον όπλον, όπερ έφερεν μεθ’ εαυτού, και προλαμβάνει τον ένα εξ αυτών, τον Μουσταφάμπεην, φεύγοντα προς την ανωφερή οδόν της οικίας του προμνησθέντος Δικηγόρου κ. Ανδριανοπούλου και πυροβολεί κατ’ αυτού, πριν ή φθάση εις την οικίαν Ψαλίδα και φονεύει, της σφαίρας εισελθούσης ολίγον άνωθεν του πρωκτού και εξελθούσης κάτωθεν του θώρακος, του ετέρου φονέως, του Κεχαγιάμπεη καταφυγόντος εις το Γαλλικόν Προξενείον (ένθα το Φρουραρχείον άλλοτε) και ζητήσαντος προστασίαν.

Τον Μουσταφάμπεην φονευθέντα παρά τον τόπον του εγκλήματος παρέλαβον οι προστρέξαντες στρατιώται άμα τω θλιβερώ ακούσματι και σχοίνω τους πόδας αυτού δέσαντες, έσυρον ανά τας οδούς του Ναυπλίου και κατέληξαν εις την πλατείαν του Συντάγματος, ένθα οι στρατιώται δια των λογχών το πτώμα διατρήσαντες παρεμόρφωσαν εντελώς, και είτα παραλαβόντες αυτό μετέφερον εις Ιτς – καλέ και επέταξαν εις το όπισθεν μέρος.

Μετά τούτο ο αδελφός του Καποδιστρίου Αυγουστίνος κατέφυγεν εις το πλοίον του Ορλώφ, εν ω ούτος μαθών τον φόνον του Καποδιστρίου και την προσφυγήν του σωθέντος φονέως εις το Γαλλικόν Προξενείον, έσπευσεν αμέσως εν στολή και εζήτησε παρά του προξενείου την παράδοσιν του φονέως επιμόνως, αλλ’ εις αρνητικήν απάντησιν του Διευθύνοντος τότε το Προξενείον, ότι δεν παραδίδει αυτόν, πλήρης θυμού γενόμενος επέστρεψεν αμέσως εις το πλοίον αυτού και άνευ ουδεμιάς χρονοτριβής ύψωσεν επί του ιστού την πολεμικήν σημαίαν και επυροβόλησε κατά του Προξενείου, την στέγην του οποίου απέσπασεν η βόμβα, ήτις διαγράψασα την τροχιάν αυτής εκτύπησεν επί του τοίχου του δώματος της Δυτικής Εκκλησίας και αφήκεν οπήν ευδιάκριτον μέχρι σήμερον, ως τοιαύτην αφήκεν επί του πλαγίου της θύρας του Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος (δεξιά της Εισόδου) και η τον Καποδίστριαν πλήξασα σφαίρα.

Οι εν τω Προξενείω κατιδόντες ότι χρόνος άλλης ενεργείας δεν επετρέπετο και ότι πάσα προστασία έπρεπε να αρθή, εξήλθον αμέσως εις τον εξώστην αυτού και ύψωσαν αντί σημαίας μανδήλιον λευκόν και ούτως απεσοβήθη πάσα άλλη εχθρική πλέον πράξις εκ μέρους του πλοίου και ο Κεχαγιάμπεης παρεδόθη εις τα αρχάς.

Το Δικαστήριον σχηματισθέν αυθημερόν εξέδοτο την καταδικαστικήν αυτού απόφασιν, καθ’ ήν έξωθεν της Πύλης ξηράς και παρά τον Σιδηροδρομικόν σταθμόν ώρυξαν λάκκον μέγαν προ του οποίου έστησαν τον φονέα κατάδικον, και εις απόστασιν 20 βημάτων απ’ αυτού παρέταξαν περί τους 100 στρατιώτας, αλλά το πλήθος εκμανέν κατ’ αυτού και πριν ακόμη συμπυροκροτήσωσιν οι άνδρες εφόνευσεν αυτόν δια λίθων κτλ.»[Πηγή: Συλλογή: Γ. Γιαννούση – Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας και Πολιτισμού.].

[Σημείωση Βιβλιοθήκης: Προφανώς λόγω συγχύσεως ο Δ. Θ. Καμαρινός, θεωρεί τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο αδέλφια. Στην πραγματικότητα πρόκειται για θείο (Κωνσταντίνος) και ανεψιό (Γεώργιος). Ο Κωνσταντίνος ήταν αδελφός του Πετρόμπεη, ενώ ο Γεώργιος γιος του].

12 Γενικά Αρχεία Κράτους (ΓΑΚ), Έκτακτοι Επίτροποι – Γενικοί Διοικηταί, φάκ. 95.