ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, ΑΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΔΙΑΠΟΙΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ (ΚΑΤΑ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ)!!!

ΜΕΡΟΣ 1ον

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι!!

Δυστυχώς, η μέχρι τώρα θεολογική συμπεριφορά σας, ως ορθοδόξων ποιμένων, οι «εναγκαλισμοί» σας τόσον με κάθε μορφής αποστάτες «ορθόδοξους» ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Ορθοδόξων Πατριαρχείων της Διασποράς, όσον και με αιρεσιάρχες και αλλοδόξους, η επιμονή σας σε μεταπατερικές «θεολογίες» και ετεροδιδασκαλίες, η ακατάληπτη αδολεσχία σας, από τους άμβωνες των εκκλησιών, όσοι τους χρησιμοποιείτε, η συμμετοχή σας στην ληστρική σύνοδο του Κολυμπαρίου, η πρόσφατη απόφασή σας (της ανωτάτης Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος), για αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της Σχισματικής Ουκρανικής «εκκλησίας», μας προβληματίζει και μας ανησυχεί εδώ και καιρό.

Όμως, η τελευταία σύμπλευση και η παράδοσή σας ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, στους Ελληνόφωνους εγχώριους διώκτες της Ορθοδοξίας, και η πλήρης  υποταγή σας, στις αντισυνταγματικές αποφάσεις της Ελλαδικής εξουσίας, αφορώσες στην λειτουργικότητα της Εκκλησιαστικής ζωής, όπως απαγόρευση τελέσεως της Θείας λειτουργίας στους ιερούς ναούς, κλείσιμο των νεκροταφείων, καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας, το τριήμερον εορτασμού του Πάσχα, με πρόσχημα τον εισαχθέντα στην χώραν μας, άγνωστον πως, προς το παρόν, κορωναϊό / COVID-19, θα μείνει στην ιστορία, διότι επί ημερών σας:

Ποινικοποιήθηκε η Θεία Μετάληψη, η Εκκλησία εξισώθηκε με… κομμωτήριο, ο πιστός υπελείφθη σε δικαιώματα ακόμα και από τα συμπαθή τετράποδα, τους ατιμώρητους ακτιβιστές των πλατειών, τους αλαλάζοντες νεολαίους, θαμώνες των «take away» bars, τους ανέγγιχτους αλλόδοξους πιστούς, των μουσουλμανικών τζαμιών-τεκέδων-ραμαζανίου, των ιουδαϊκών συναγωγών και τεκτονικών στοών, καθώς και τους στρατιωτικοποιημένους συνδικαλιστές και ομοφρονούντες, που γέμισαν την κεντρική πλατεία των Αθηνών, για να γιορτάσουν την δική τους «Πρωτομαγιά».

Τα παραπάνω, σε ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ με:

.Την  θλιβερή εικόνα της εκκλησιαστικής και πνευματικής ΕΡΗΜΙΑΣ της μεγίστης πλειοψηφίας του υφ’ υμάς ποιμνίου, για την κατήχηση του οποίου είσθε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ υπεύθυνοι και υπόλογοι,

.Την  ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ιχθυώδη αφωνία σας, στα εθνικά θέματα, και

.Τις πληροφορίες που έχουν συλλεγεί από όλα τα μέρη της πατρίδος μας και επιβεβαιώνουν τα προαναφερθέντα, ΟΛΑ συνεκτιμώμενα κατά αντικειμενική κρίση, δίδουν το δικαίωμα σ’εμάς τους ανησυχούντας Ρωμηούς/Έλληνες, να συμπεράνουμε, ότι:

-Δεν Ορθοτομείτε τον Λόγον της Αληθείας του Κυρίου, ετεροδιδάσκετε και εθελοθρησκεύετε, καθ’ ότι έχετε απομακρυνθεί, εκουσίως ή ακουσίως, από τις Εντολές του Κυρίου (Όπως καθορίζονται στα κείμενα της Αγίας Γραφής), τις διδαχές των Αγίων Πατέρων, τις αποφάσεις των εννέα (9) Οικουμενικών Συνόδων, και την Ιερά Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

-Παραμένετε προσκεκολλημένοι, πολλοί αν όχι οι περισσότεροι από εσάς,  στα γρανάζια του Αντιχριστιανικού Διεθνιστικού Οικουμενιστικού Συστήματος και δέχεσθε αδιαμαρτυρήτως τις εντολές και αποφάσεις της Ελλαδικής εξουσίας, οι οποίες έχουν σαφή στόχον να πλήξουν την Ορθοδοξίαν μας και μόνον.

-Δεν εμπνέετε θεολογικώς και Πατερικώς το ποίμνιον της Εκκλησίας, αφού αρκετοί αμφισβητείτε την Αυθεντίαν και αμφιβάλλετε για την Θεοπνευστίαν της Αγίας Γραφής (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) ή την περιορίζετε μόνον σε «συμβολικές αλήθειες» και ηθικά διδάγματα. Μία τέτοια αντίληψη, διακρίνουσα την Αγία Γραφή, ιδίως την Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.), σε θεόπνευστα και μη μέρη, αφ’ενός καταδεικνύει ΑΓΝΟΙΑΝ, αφ’ ετέρου είναι καταστρεπτική τού όλου κύρους της, δια το ποίμνιον, διότι κλονίζει την αξιοπιστίαν και φιλαλήθειάν της.

Σας υπενθυμίζουμε ότι: «Μέγας κρημνός και βάραθρον βαθύ η των Γραφών άγνοια. Μεγάλη προδοσία σωτηρίας το μηδέν των θείων ειδέναι νόμων…Ο των θείων υπερορών λογίων ου λέγεται φερώνυμος άνθρωπος….». (Ιωάννης Χρυσόστομος)

-Θεωρείτε και διδάσκετε, όπως και οι πλείστοι των Ορθοδόξων Χριστιανών, την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ως μία από τις υπάρχουσες ανθρώπινες θρησκείες και όχι ως ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ που εκφράζει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Δηλαδή, μετασχηματίσατε την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ σε ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ όπως ΟΛΕΣ οι γνωστές θρησκείες, μονοθεϊστικές και άλλες, χριστιανικών καλουμένων δογμάτων (παπισμός, προτεσταντικές παραφυάδες) κι’ αλλοδόξων.

-Αδιαφορείτε και αλληθωρίζετε επιδεικτικώς, στα Εθνικά θέματα.

-Έχετε εγκαταλείψει ακατήχητους τους ορθοδόξους χριστιανούς του ποιμνίου σας, με αποτέλεσμα, οι άδολοι, οι αφελείς και οι ολιγόπιστοι Ορθόδοξοι, παντελώς αγνώτες της Αγίας Γραφής, ουσιαστικώς ανερμάτιστοι, εξασθενημένοι ή ευνουχισμένοι πνευματικώς, βομβαρδιζόμενοι με τις κακοδοξίες των ορθοδοξιζόντων, αιρετιζόντων, φαρισαϊζόντων και οικουμενιζόντων «θεολόγων» και ιερωμένων:

α. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την ακατανίκητη δύναμή του Θείου Λόγου (Αγία Γραφή, Ιερά παράδοση),  και αγνοούν  τον αποτελεσματικόν χειρισμόν Του.

β. Δεν γνωρίζουν (η μεγίστη πλειοψηφία) ούτε τον «κατασκευαστήν», ούτε τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του πνευματικού «υπερόπλου» (δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως), ούτε τον «χειρισμόν» του (Αγιογραφική αιτιολόγηση των δογμάτων και ιστορική επιχερηματολογία της Ορθοδόξου αληθείας), ούτε τις κολοσσιαίες και αγεφύρωτες διαφορές του, από τα κίβδηλα πνευματικά «όπλα» των άλλων υποτιθέμενων «χριστιανικών» ομολογιών και των ανθρωπίνων θρησκειών των αλλοδόξων.

γ. Θεωρούν τα μυστήρια της Εκκλησίας, ως μία παραδοσιακή διαδικασία ή έχοντα «μαγικόν» τι περιεχόμενον και ως τοιαύτα τα εκλαμβάνουν, όταν τελούνται εντός ή εκτός των χώρων των λατρευτικών συνάξεων.

δ. Ερμηνεύουν την έννοιαν του Θεού, όπως και οι οπαδοί των θρησκειών ή την θεωρούν ως «κάποια ανώτερη Δύναμη» και ως τοιαύτη την επικαλούνται όταν ζητούν βοήθεια.

ε. Καθίστανται ευάλωτοι και ευμετάβλητοι στα πανούργα πνευματικά «πυροτεχνήματα» και λογικοφανή επιχειρήματα των εχθρών της πίστεως, γενόμενοι εύκολα θηράματα των δημαγωγών, λαοπλάνων, αγαπολόγων και ευκολώτατη λεία των πνευματικών απατεώνων, των αιρετικών, των αλλοτρίων, των υιών της απειθείας, των σπιλάδων της αγάπης, των μισαλλόδοξων ανθελλήνων και των πάσης φύσεως αντιχριστιανών.

Αρχικά Συμπεράσματα: 

.Συμπεριφέρεσθε ως τυφλοί, οδηγοί άλλων τυφλών. Αλλά, «εάν ένας τυφλός οδηγεί έναν άλλον τυφλόν, (είναι βέβαιον) ότι θα πέσουν και οι δύο εις βαθύν λάκκον» (ΜΑΤΘ: 15/14).

.Αποδεικύετε ότι, απορροφημένοι όντες από τις βιοτικές μέριμνες και λοιπές απολαύσεις της πρόσκαιρης ζωής, ΔΕΝ  φιλοδοξείτε να καταστείτε συνεχιστές των ΑΞΙΩΝ και Ελληνόψυχων Εθνομαρτύρων ιεραρχών και τιμημένων ρασοφόρων, που αφιέρωσαν τα πάντα ή έδωσαν την ζωή τους για την Ανάσταση του Γένους, μαχόμενοι «υπέρ πίστεως και πατρίδος», από την επομένην της Αλώσεως της Πόλης μας μέχρι τις ημέρες μας… 

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, ΑΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

Α. ΦΑΡΙΣΑΪΖΕΤΕ (Είσθε Υποκριταί), διότι:

1ον/. Η ευσέβειά σας περιορίζεται σε υποκριτικά λόγια, όπως είχε στηλιτεύσει ο Ησαΐας, την πολιτικο-θρησκευτικήν ηγεσίαν της εποχής του και κατήγγειλεν ο Κύριος τους Φαρισαίους και συν αυτούς (Γραμματείς και Σαδουκαίους), Σταυρωτές Του:1  

«..ὑποκριταί! καλῶς προεφήτευσε περὶ ὑμῶν Ἡσαΐας λέγων·ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόῤῥω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ·μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων…» (ΜΑΤΘ: 15/7-9 ).

Η υποκρισία όμως, που προσέβαλλε σε όλες τις εποχές τους χριστιανούς, ιεράρχες, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, είναι δηλητήριο του φοβερού μικροβίου του Φαρισαϊσμού.

2ον/. Κατηγορείτε και κατακρίνετε συνεχώς, συμπεριφέρεσθε ως σε «αποδιοπομπαίους τράγους» και άλλοτε ειρωνεύεσθε όλους εκείνους τους Ορθοδόξους χριστιανούς που αγωνίζονται νυχθημερόν για να τηρούν με πολύ κόπο τις Ευαγγελικές εντολές, να πολεμούν τα πάθη τους, να συμμετέχουν στα άγια μυστήρια, και να προσπαθούν να κρατηθούν πνευματικώς όρθιοι και σώφρονες μέσα σ’ αυτή την εφιαλτική θύελλα της ανομίας, της μεγάλης αποστασίας, του πανσεξουαλισμού και της υλιστοκρατίας/ κερδοσκοπίας που σαρώνουν απ’ άκρου εις άκρον ολόκληρον τον πλανήτη μας, προς τους οποίους απευθύνεσθε άλλοτε με σκληρότητα, και άλλοτε με φαρισαϊκής ρητορικής, αγαπολογίες.

3ον/. Όπως οι Φαρισαίοι, την περίοδον της επί γης παρουσίας του Κυρίου, έτσι κι’ εσείς:

-Αυτοπροβάλλεσθε και διαφημίζετε τα καλά και φιλανθρωπικά σας έργα από κουφότητα και επιδειξιομανία, προς απόκρυψη αδυναμιών, ελαττωμάτων, ιδιορρυθμιών, και ελλείψεων αναστολών, κυρίως σε εθνικά θέματα, ενώ θα έπρεπε να διάγετε ασκητικόν βίον, να επιδεικνύετε απόλυτη ταπεινότητα και να υψώνετε, όπου και όποτε χρειασθεί, στεντορείαν Εθνικήν φωνήν και να ομολογείτε δημοσίως, την Ορθόδοξη Πίστη….

-Αγνοείτε τις σαφείς εντολές του Κυρίου που αποτελούν την ουσία του Ορθόδοξου Λόγου, και στρέφετε όλη την προσοχή σε τετριμμένες ανθρώπινες ηθικολογίες, ευσεβισμούς, στην τήρηση  των τύπων μιας θεοσεβούς συμπεριφοράς,  και στην σχολαστική τήρηση λεπτομερειών, έστω και αν αυτή (η προσοχή)  συνδέεται με εξώφθαλμη παράβαση εντολών του Κυρίου και των δογμάτων της Ορθόδοξης Πίστεως.

-Αγαπολογείτε παραληρηματικώς, κατά την Νεοεποχήτικη αντίληψη, προκειμένου να καλύψετε την έλλειψη της Αληθινής Ευαγγελικής Αγάπης και της Αληθινής Ορθοδόξου Πίστεως. Έτσι αργά αργά, και χωρίς να το καταλαβαίνετε από την αρχή, γεμίζετε από Φαρισαϊσμό, από υπερηφάνεια, από μία ακατάσχετη ορμή να θέλετε να ομιλείτε για τα καλά που έχετε κάνει. Και με το πέρασμα του χρόνου δυστυχώς, ξεπέφτετε σε μια συνεχή μανία φαρισαϊκής επιδείξεως.

4ον/. Ανέχεσθε και δεν διαμαρτύρεσθε, για τα τερατώδη ψεύδη και τις ανιστόρητες ετεροδιδασκαλίες, που περιγράφονται στα βιβλία των θρησκευτικών, τις οποίες διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες. Μεταξύ αυτών, εθελοτυφλείτε, στην μεγάλη απάτη, να συγκαταλέγουν τον Χριστιανισμόν γενικώς και την Ορθοδοξίαν ειδικώτερα, στις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, συγκρίνοντάς τον, μεταξύ των άλλων, με τον αποκρυφιστικόν Tαλμουδικόν  Ιουδαϊσμόν και τον Ιουδαιόρριζον Ισλαμισμόν.

Επίσης ενώ μέχρι την περασμένη δεκαετία, στις θρησκείες που καταχωρίζονταν στο βιβλίο των θρησκευτικών, συμπεριελαμβάνετο και ορθώς, ο Τεκτονισμός, δεχθήκατε χωρίς αντίδραση, την διαγραφή του, μετά από πιέσεις της μεγάλης Μεγάλης Μασονικής Στοάς των Αχαρνών.

5ον/. Όπως οι Φαρισαίοι την εποχήν του Χριστού, ισχυρίζοντο ότι εδίδασκαν τους Νόμους του Θεού (περιλαμβανομένους στην Παλαιά Διαθήκη), αλλά δεν τους ερμήνευαν Ορθώς ούτε τους εφήμοζαν ακριβώς, κατά τις εντολές του Ιαχβέ, αφού ασχολούνταν παραλλήλως και αποκρύφως, με την μελέτην του Ταλμούδ, έτσι και εσείς, όταν αναφέρεσθε στην Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα, άλλα μεν χωρία ερμηνεύετε δοκησισόφως, άλλα δε, τα σπουδαιότερα και σοβαρώτερα καθ’ ημάς, παραλείπετε (σκοπίμως ή από άγνοια).

Αποτέλεσμα: Οι Φαρισαίοι, επειδή δεν ερμήνευαν ορθώς την πληθώρα των χωρίων της Π.Δ. που αφορούσαν στον αναμενόμενο Μεσσία του λαού Ισραήλ, ή επειδή ασχολούντο παραλλήλως και με την μελέτη του αποκρυφιστικού Ταλμούδ (Κρυπτο-ταλμουδιστές), ΔΕΝ κατενόησαν ότι  ΟΛΑ τα χωρία περί Μεσσία, ανεφέροντο στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού και έτσι Τον εσταύρωσαν.

Εσείς πράττοντες τα ίδια με τους Φαρισαίους, για χωρία της Αγίας Γραφής και Πατερικά κείμενα, που αφορούν στην δημιουργία του κόσμου, των φυλών και των εθνών, την δράση των ψευδαδελφών, των μισανθρώπων, των αντιχρίστων, κλπ ..διδάσκετε την μεν Ορθοδοξία ως μία θρησκείαν, στα δε Οντολογικά θέματα, ακολουθείτε τις αντιχριστιανικές-αντιεπιστημονικές εξελικτικές θεωρίες, ενώ σαφέστατα στην ΓΕΝΕΣΗ, περιγράφονται τόσον η δημιουργία των φυλών, γλωσσών και των εθνών, όσον και οι γενάρχες της Αδαμικής και Καϊνικής γραμμής..Έτσι, συμπλέετε με τους πάσης φύσεως αντιχριστιανούς και εχθρούς της Ορθοδοξίας, αντί να τους καταγγέλλετε δημοσίως και να τους πολεμάτε.  

Με άλλα λόγια, με μεταπατερικές δοξασίες, αυθαίρετες απόψεις /ερμηνείες αγιογραφικών και πατερικών κειμένων, και φαρισαϊκές αμπελοφιλοσοφίες, είτε εξ αγνοίας είτε σκοπίμως, ετεροδιδάσκετε και εθελοθρησκεύετε, όπως οι Φαρισαίοι Σταυρωτές του Ιησού Χριστού, ξανασταυρώνοντας τον ΚΥΡΙΟΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ…

Δικαίως λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία, που κατά την διάρκεια του Κατανυκτικού Τριωδίου υπενθυμίζει στους Χριστιανούς τις βασικές προϋποθέσεις της πνευματικής ζωής, υπογραμμίζει την ανάγκη μεταποιήσεως του «Φαρισαϊκού φρονήματος» σε «τελωνικό φρόνημα». Γι’ αυτό προτρέπει τους πιστούς :«Φαρισαίου φύγωμεν (ας αποφύγουμε) υψηγορίαν και Τελώνου μάθωμεν το ταπεινόν εν στεναγμοίς» (Τροπάριο του Ορθρου της Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου).

Β. ΑΙΡΕΤΙΖΕΤΕ, διότι:2

1ον/. Ενώ η εντολή του Κυρίου είναι «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού…» (ΤΙΤΟΝ: 3/10), εσείς έχετε εναγκαλισθεί εδώ και δεκαετίες τους εμφανώς αιρετίζοντες των ορθοδόξων πατριαρχείων της διασποράς, τους αιρετικούς ψευδοχριστιανούς, συναγελάζεσθε, συζητείτε και συμπροσεύχεσθε μαζί τους, ενώ οι μεν αιρετίζοντες «ορθόδοξοι» ιεράρχες χρήζουν «νουθεσιών ανανήψεως», οι δε αιρετικοί είναι αποκεκομμένοι από το σώμα της ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ (ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ) ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, δεν συγκροτούν εκκλησία, και συνάπτουν παρασυναγωγές. Αμφότεροι μειώνουν την αξία του ανθρώπου, του αποκλείουν την οδόν προς την σωτηρία, και τον οδηγούν σε αποπροσανατολισμόν και ξεπεσμόν από την Αλήθεια.

2ον/. Διατηρείτε «στενές σχέσεις» με τον παπισμόν και τους παπικούς, αντί να αποφεύγετε κάθε επαφή μαζί τους, αφού ο παπισμός είναι η μήτρα αιρέσεων και πλανών. Ο ισχυρισμός κάποιων από εσάς, ότι δεν υπάρχει επίσημη καταδίκη του Παπισμού, προτεσταντισμού και των παραφυάδων τους, από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως αιρετικών δογμάτων, υπερβαίνει τα όρια της αφελείας και του Φαρισαϊσμού, εάν δεν υπεισέρχεται σκοπιμότης, διότι:3

α. Σύνολος ο χορός των Πατέρων και σε συνόδους και ξεχωριστά, θεωρούν τον Παπισμό αίρεση, καθ’ όσον εκτός του Filioque, παρήγαγε πλήθος άλλων σοβαρώτατων πλανών, όπως το πρωτείον και το αλάθητον του πάπα, άλλαξε όλη σχεδόν την διδασκαλία και πράξη για τα μυστήρια της Εκκλησίας και μετέτρεψε την Εκκλησία σε κοσμικόν κράτος.

β. Ο Παπισμός έχει καταδικασθεί από την Σύνοδον της Κωνσταντινουπόλεως (879) και από την Σύνοδον του 1341, αλλά και από τις πρώτες οικουμενικές Συνόδους, για τον λόγο ότι οι κακοδοξίες του, συμπίπτουν με εκείνες των αιρετικών των πρώτων αιώνων. Οι αιρέσεις του Παπισμού, συνιστούν αναβίωση των παλαιών  αιρετικών δοξασιών των αιρεσιαρχών Αρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου, κ.α.

γ. Η αίρεση του Παπισμού είναι δημιούργημα των Φράγκων και οι Φράγκοι, είχαν απογαλακτισθεί πολύ ενωρίς από την ενιαίαν Ορθόδοξη Εκκλησία, δια των αυτοχρισθέντων «επισκόπων» τους, αφού:

-Είχαν καταδίκασει τους Ανατολικούς Ρωμαίους/Ρωμηούς (Ορθόδοξους Χριστιανούς) ως «αιρετικούς» (sic) και «Γραικούς» ήδη το 794 και το 809, δηλαδή 260 χρόνια ενωρίτερα από το οριστικόν σχίσμα του 1054.

-Είχαν αρχίσει από το 794 να αποκαλούν τους ελευθέρους Ρωμαίους με τα ονόματα «Γραικοί» και «αιρετικοί», με σκοπόν οι υπόδουλοι Δυτικοί Ρωμαίοι/Ρωμηοί, να ξεχάσουν βαθμηδόν τους συναδέλ­φους τους εις την Ανατολήν.

-Διήρεσαν συγχρόνως τους Ρωμαίους/Ρωμηούς Πατέρες, σε λεγομένους Λατίνους και Γραικούς και  εταύτισαν τον εαυτόν τους με τους λεγομένους Λατίνους Πατέρες. Έτσι εδημιούργησαν την ψευδαίσθησιν ότι η Φραγκο-Λατινική τους παράδοσις είναι ένα συνεχόμενον μέρος της παραδόσεως των Λατινοφώνων Ρωμαίων Πατέρων.

Γενόμενοι λοιπόν, οι Δυτικοί (γνήσιοι Ρωμαίοι/Ρωμηοί), δουλοπάροικοι του Φραγκο-Λατινικού Φεουδαλισμού, έπαυσαν να παράγουν επισκόπους και ηγουμένους με Ορθόδοξη Πίστη και Ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημα.

-Κατά την διάρκειαν των ετών 1009 με 1046, δια των Φραγκο-Λατίνων αυτοκρατόρων της Φραγκίας, επικύρωσαν την αιρετικήν αποστασίαν τους, με την ίδρυση του σημερινού Φραγκοπαπισμού:

.Εγκαταστήσαντες δια πρώτη φορά, αιρετικούς Ρωμαίους πάπες στην έδραν της Ρώμης, οι οποίοι (πάπες) αποκτούσαν τους θρόνους τους, υπό τον όρον ότι αποδέχονται την αιρετικήν προσθήκην του Filioque στο Σύμβολον της Πίστεως και στην συνέχεια,

.Εκλέξαντες πάπες σχεδόν όλους, Τευτονικής καταγωγής, ανήκοντες στην τάξιν των Φραγκο-Λατίνων ευγενών κατα­κτητών της Δυτικής Ρωμαιοσύνης,4 από την περίοδον που ο Φράγκος Αυτοκράτωρ Ερρίκος Γ' (1049-1056), αντικατέστησε τον Ρωμαίον/Ρωμηόν πάπα Γρηγόριον ΣΤ΄ (1045-1046) με τον Φραγκο-Λατίνον πάπα Κλήμεντα Β' (1046-1047), ακολουθήσαντες έκτοτε, αντιχριστιανική-αντιαγιογραφική-αντιεκκλησιαστική διαδικασία, συνεχιζομένη μέχρι σήμερον.

δ. Οι μετά το οριστικόν σχίσμα πάπες, έπαυσαν να είναι διάδοχοι στον θρόνο της πρεσβυτέρας Ρώμης, ΔΕΝ έχουν αποστολική διαδοχή, όχι μόνον επειδή απεστάτησαν από την «άπαξ παραδοθείσα πίστη» των Αποστόλων και των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά διότι:

-Υπήρξαν ενσυνείδητοι σχίστες της Μιας Ενιαίας Εκκλησίας, υποταγέντες ως μη ώφειλαν στους αιρετικούς Φράγκους και κηρύξαντες «γυμνή τη κεφαλή αίρεσιν».

-Εχρίοντο επίσκοποι, κατά τον Αγιον Βονιφάτιον, άνθρωποι, μέθυσοι, εγκληματίες, μοιχοί, κ.α. από άλλους αυτοχρισθέντες (!!!!) επισκόπους..Από την εποχή του Πιπίνου Χερεστάλ (687-715) και του Καρόλου Μαρτέλου (715-741) πολλοί από τους Φράγκους που αντικατέστησαν Ρωμαίους/Ρωμηούς επισκόπους, ήσαν αξιωματικοί του στρατού, οι οποίοι:

«Ήσαν αδηφάγοι λαϊκοί. Μοιχοί και μέθυσοι κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξέρτησιν και με τας χείρας των σφάζουν χριστιανούς και ειδωλολάτρας.».5

Ως εκ τούτου, ο Παπισμός ΔΕΝ είναι πλέον εκκλησία, για τον λόγον ότι απεκόπη από την ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, που είναι η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

ε. Ο πάπας και οι παπικοί, πάντοτε ήσαν εχθροί του Γένους των Ελλήνων.

«Πρέπον εἶναι, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες καί τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας γνήσια παιδία, ἄν ἴσως (λέγω) καί ἤμασθεν ξεπεσμένοι ἀπό βασιλείαν καί ἀπό πλούτη καί ἀνάπαυσες ὅπου ἔχει ὁ κόσμος, νά μήν προδώσωμεν κατά τήν εὐγένειαν τῆς ψυχῆς μας… Ἐνθυμηθῆτε, ἄνδρες Ἕλληνες, τούς περασμένους καιρούς καί θέλετε ἰδεῖ ὅτι κανένα καιρόν οἱ Λατίνοι τοῦ γένους μας φίλοι δέν ἤτονε. Ὁ Πάπας καί οἱ ὑπερασπισταί του πάντοτε ἤσαν ἐχθροί του γένους μας, πάντοτε τήν ἀπώλειαν τῆς βασιλείας μας ἤθελαν…. Διά τοῦτο ὅταν σᾶς λέγουσι «ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι μία καί δέν εἶναι ἀνά μέσον μας διαφορά», μέ κακήν διάθεσίν σᾶς τό λέγουν διότι αὐτοί ὅλοι, καί Γεζουΐται καί Φράροι,6 εἰς τά βιβλία τά βιβλία ὁπού γράφουν καί εἰς ταίς διδαχαίς ὁπού κάμνουν, ἡμᾶς τούς Ἕλληνας μᾶς κράζουν σχισματικούς καί αἱρετικούς ἀποστάτας καί κάθε ἄλλον κακό ὄνομα…».7

Είναι γνωστός άλλωστε, ο ρόλος των Ιησουϊτών και Καπουτσίνων, ως «ωτακουστών» του Σουλτάνου και καταδοτών των Ρωμηών/Ελλήνων, κατά την διάρκειαν της Οθωμανικής δουλείας.

3ον/. Διατηρείτε τις ίδιες «στενές σχέσεις» με τον προτεσταντισμόν, για τον ο οποίον ισχύουν τα ίδια και σε μεγαλύτερο βαθμό. Ο Προτεσταντισμός, ως τέκνον του Παπισμού, κληρονόμησε πολλές αιρέσεις προσέθεσε δε περισσότερες, μεταξύ των οποίων και η άρνηση της Αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Όπως ο παπισμός ούτω και ο προτεσταντισμός, είναι καθαρόν δημιούργημα των αιρετικών Φράγκων, των αυτοβούλως απογαλακτισθέντων από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο προτεσταντισμός και οι παραφυάδες του, ενεφανίσθησαν κατά τον 16ον αιώνα, όταν η Ρωμηοί/Έλληνες ήταν υποδουλωμένοι στους Οθωμανούς και η Εθναρχούσα Εκκλησία δεν τολμούσε να εκδώσει επίσημες καταδικαστικές αποφάσεις, αφού τα κράτη που είχαν ως επίσημες θρησκείες τις αιρέσεις, είχαν αγαθές και εν πάση περιπτώσει, διατηρούσαν διπλωματικές σχέσεις με τους Οθωμανούς κατακτητές.

Τα κράτη των υποτιθέμενων συμμάχων και προστατών της Ελλάδος μετά την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, είχαν ως επίσημες θρησκείες τον παπισμόν, τον προτεσταντισμόν και τις παραφυάδες αυτών. Ποίος θα τολμούσε να κατηγορήσει τα θρησκευτικά δόγματα των «προστατών» του, χωρίς να υπάρξουν οδυνηρές συνέπειες;

Ο πρώτος που ετόλμησε να αντισταθεί και να καταγγείλει τις ραδιουργίες και τον ανθελληνικόν ρόλον των αιρετικών, ήταν ο όντως Έλλην ορθόδοξος χριστιανός/Ρωμηός, ο εθνάρχης Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονηθείς κατ’εντολήν των αιρετικών Αγγλογάλλων, αυτόν που η ανιστόρητη πρόεδρος της επιτροπής εορτασμού των 200 χρόνων από της Ελληνικής Επαναστάσεως 1821, απεκάλεσε σε πρόσφατον δημοσίευμά της, άκουσον ! άκουσον !, δικτάτορα !!!...

Οι θέσεις και δογματικές απόψεις ΟΛΩΝ τών μετά το σχίσμα αιρεσιαρχών, είναι πασιφανώς αντίθετες με τα κείμενα της Αγίας  Γραφής και των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

4ον/. Αγνοείτε προκλητικώς ότι από το ανάθεμα του 1054 το οποίον απλά επισφράγισε την μυστηριακή διακοπή του 1009 και μετά [όταν ο πάπας Σέργιος Γ΄ (904-911) εισήγαγε και επισήμως στο Σύμβολο της Πίστεως, την Φραγκικής εμπνεύσεως, αιρετική καινοτομία και πλάνη του Φιλιόκβε], ΔΕΝ υπάρχει για την Ορθοδοξία, Δυτική «Εκκλησία», αλλά αιρετική παπική παρασυναγωγή.

Η άρση αναθέματος που έγινε το 1965 από τον Αθηναγόρα είναι ΑΚΥΡΗ, αφού έγινε μονομερώς από τον ίδιον και ΟΧΙ από την καθόλου Εκκλησία (πέραν του γεγονότος ότι ο Αθηναγόρας ήταν αποδεδειγμένως, αποκρυφιστής τέκτων και λειτουργούσε ακόμη και σε Συναγωγές Ιουδαίων).

5ον/. Επιμένετε να αποκαλείτε τους αιρετικούς παπικούς, ως Ρωμαιοκαθολικούς ή καθολικούς, ενώ:

-Η «ορθοδοξία», παρουσιάζεται από τον 4ον αιώνα, επικρατεί δε οριστικώς από τον 8ον-9ον αιώνα και εξής, διαδεχθείσα τους μέχρι τότε υπάρχοντας όρους «καθολική διδασκαλία» ή «καθολική εκκλησία»8, οι οποίοι εχρησιμοποιούντο συν τοις άλλοις και προς δήλωση του ορθοδόξου φρονήματος. Από τα παραπάνω φαίνεται σαφέστατα ότι καθολική εκκλησία είναι η πρωτοχριστιανική ή πρόδρομος της Ορθόδοξης εκκλησίας.

-Μετά το σχίσμα του δυτικού χριστιανισμού τον Θ΄ αιώνα, «ο όρος «Ορθοδοξία» ειδικώς, φέροντας ανάχρωσι ομολογιακή (ΣΣ: Ανάχρωσις= Μόλυσμα), αποδίδεται στην αγία Εκκλησία μας» μόνο, η οποία έκτοτε απέμεινε η μόνη ενσαρκώνουσα την μίαν, αγίαν, καθολικήν, και αποστολική Εκκλησίαν του Χριστού.9

-Το επίθετο «καθολικός», Αγιογραφικώς και Πατερικώς, προσδιορίζει την Εκκλησία και όχι το δόγμα. Μιλάμε για Καθολική Εκκλησία και όχι για καθολικό δόγμα ή Χριστιανισμό. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σήμερα καθολικό το χριστιανικό δόγμα, αφού αμφισβητείται αυτή η καθολικότητα, λόγω της υπάρξεως και μόνον τόσων αιρετικών παραφυάδων, διαφορετικών «χριστιανικών» δογμάτων.

Όσοι λοιπόν, ακρίτως και ανοήτως χαρακτηρίζετε σήμερον τους αιρετικούς παπικούς,  ως «καθολικούς» ή «ρωμαιοκαθολικούς», και τους προτεστάντες ή άλλους αιρετικούς ως  χριστιανούς, είσθε «ελλιποβαρείς» Αγιογραφικώς, ανιστόρητοι Πατερικώς και Εκκλησιαστικώς, ως προς την Ιερά Παράδοση (της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας).

6ον/. Ενώ γνωρίζετε ότι οι αιρετικές παρασυναγωγές των Μονοφυσιτών, Παπικών, Παλαιοκαθολικών, Αγγλικανών και των άλλων Προτεσταντικών Παραφυάδων, έχουν απορρίψει σχεδόν ΟΛΑ τα δόγματα της Ορθοδοξίας, που θεσπίστηκαν από τις εννέα Οικουμενικές Συνόδους [καίτοι οκτώ (8) από αυτές υπεγράφησαν στο παρελθόν, από Πάπες ή εκπροσώπους τους], εσείς εξακολουθείτε να συναγελάζεσθε, να συζητείτε και να συμπροσεύχεσθε μαζί τους. Αδιαφορείτε μάλιστα, για το γεγονός ότι οι Παπικοί, έχουν συγκροτήσει δικές τους ψευδοσυνόδους (Βατικάνειες) και έχουν θεσπίσει δικά τους δόγματα Πίστεως.

7ον/. Αποσιωπάτε επιδεικτικώς και αντιπαρέρχεσθε προκλητικώς, τόσον τις αγιογραφικές περικοπές όσον και τα Πατερικά κείμενα, περί των αιρέσεων και αιρετικών, δηλαδή ότι:

-Θεμελιώδης πρακτική των διαφόρων «χριστιανικών» αιρέσεων, αποτελεί η διαστροφή του νοήματος των αγιογραφικών χωρίων και η κατανόησή τους εκτός των συμφραζομένων και της ευρύτερης νοηματικής τους συνάφειας.

Έτσι δια της αγνοίας, αδιαφορίας ή ενσυνείδητης αποσιωπήσεως, οδηγείτε τους πιστούς στην ολιγοπιστίαν, την πλάνην και τον σταδιακόν απογαλακτισμόν από την Ορθοδοξίαν.

-Ο κάθε αιρετικός παρουσιάζει τις πλάνες του, ως απόψεις της Αγίας Γραφής.

-Οι αιρετικοί χρησιμοποιούν διάφορα προσωπεία. Συνήθως αποκρύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα και παραπληροφορούν, παρ’ ότι επικαλούνται την Αγία Γραφή.

-Η αίρεση, ως διάβρωση και παραχάραξη της αληθείας, ως έκπτωση και αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας, δεν έχει μέτρο συγκρίσεως με την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Η αίρεση δηλαδή, δεν έχει απλώς λιγότερη αλήθεια, ώστε με κάποια διόρθωση να γίνει και αυτή Ορθοδοξία.

-Η αίρεση, όσο μικρή και αν φαίνεται, είναι πλάνη, είναι σκοτάδι και αμαρτία και θάνατος. Ο πνευματικός θάνατος, που προξενεί η αίρεση, δεν παίρνει βελτίωση, να γίνει λιγώτερο θάνατος και κατόπιν ζωή.

Σας υπενθυμίζουμε επί των προαναφερθέντων, ότι ο Ι. Χρυσόστομος επισημαίνει τα εξής:

1/. Ερμηνεύοντας το του Αποστόλου Παύλου «ει τις ευαγγελίζεται υμίν παρ’ ό παρελάβετε ανάθεμα»10, παρατηρεί, ότι ο Απόστολος «ουκ είπε εάν εναντία καταγγέλωσιν ή το παν ανατρέπωσιν, αλλά καν μικρόν τι ευαγγελίζωνται παρ’ ο παρελάβετε, καν το τυχόν παρακινήσωσιν, ανάθεμα έστωσαν».11

2/. Ο αιρετικός είναι «ο δόγματα φρικτά και απόρρητα λυμηνάμενος» (PG 61, 622-623). Την αλήθεια αυτή την κάνει πιο σαφή με ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αναφέρει: «καθάπερ εν τοις βασιλικοίς νομίσμασιν ο μικρόν τον χαρακτήρα περικόψας, όλον το νόμισμα κίβδηλον ειργάσατο, ούτω και ο της υγιούς πίστεως και το βραχύτατον ανατρέψας, τω παντί λυμαίνεται επί τα χείρονα προϊών από της αρχής».12

«Ου τοίνυν αρκεί το ειπείν, ότι εν τη Γραφή γέγραπται, αλλά χρη και την ακολουθίαν αναγνώναι πάσαν, επεί ει μέλλοιμεν διακόπτειν την προς άλληλα συνέχειαν αυτών και συγγένειαν, πολλά τεχθήσονται πονηρά δόγματα» (PG 56,156).

3/. Χαρακτηρίζει την αίρεσιν ως «τη των οικείων λογισμών ασθενεία» (PG 59, 146), προσβάλλουσα τον αιρετικόν, με το «διεστραμμένως απαγγέλειν τα εν ταις Γραφαίς κείμενα, ή προστιθέντας ή υφαιρούντας».

Αποτέλεσμα αυτών των αιρετικών πρακτικών είναι το «επιζοφούν την αλήθεια» (PG 56, 156) και «Τη αληθεία αεί παρεισάγειν την πλάνην πολλά επιχρωννύντα αυτή τα ομοιώματα, ώστε ευκόλως κλέψαι τους ευεξαπατήτους». (PG 58, 475).

Εάν δεν γνωρίζετε τα όσα μέχρι τώρα προαναφέραμε, λυπούμεθα που θα το πούμε, αλλά είσθε ανιστόρητοι, και ως πνευματικού ταγοί, «βρονταίοι σιγαστήρες».

Εάν όμως τα γνωρίζετε και επιμένετε στις αιρετίζουσες θέσεις σας, τότε είσθε ενσυνείδητοι σχίστες της αληθούς πίστεως, και οικουμενίζοντες αποστάτες της Ορθοδοξίας.13

Συνεχίζεται

  

---

1 ΗΣΑΪΑΣ: 29/13-14.

2 Αιρετίζω=Εκλέγω, αρέσκομαι, προσκολλώμαι εις την αίρεσίν (φατρίαν) τινός [Λεξ. Ελληνικής Γλώσσης υπό Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, Αθήναι, 1839, σ. 29].

3 «Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ», Αρχ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, ιεροκήρυκος Ι.Μ Πατρών. Α ́εκδ. Πάτρα, 1996, Β΄ εκδ. Πάτρα, 2003.

4 Ήδη από τον 8ον αιώνα άρχισαν οι Φράγκοι να κατηγορούν τους ελευθέρους Ρωμαίους της Κωνσταντινουπόλεως (Νέας Ρώμης) ως «αιρετικούς» και «Γραικούς», στα θέματα των εικό­νων και του Ορθόδοξου δόγματος περί Τριαδικότητος του Θεού (δια του Filioque). Οι Φράγκοι ήταν τότε τελείως βάρβαροι και αγράμματοι. Οι τότε Ρωμαίοι πάπες απλώς διεμαρτυρήθησαν, αλλά δεν κατεδίκασαν τους Φράγκους από φόβον αντιποίνων με σφαγές μάλιστα, όπως μας πληροφορεί ο άγιος Βονιφάτιος το 741. Ίσως ήλπιζαν οι Ρωμαίοι ότι θα ημπο­ρούσαν εν καιρώ να επιβληθούν στους Φράγκους, όπως κάμνει κανείς επάνω σε πείσμονα παιδιά. Αλλά οι Ρωμαίοι της Πρεσβυ­τέρας Ρώμης, ούτε και οι Ρωμαίοι τής Νέας Ρώμης, ούτε καν υποπτεύθηκαν ότι οι Φράγκοι από σκοπού προκαλούσαν μόνιμον σχίσμα, ως μέρος της αμυντικής τους στρατηγικής κατά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των σχεδίων τους, δια παγκόσμιον κυριαρχίαν.

Οι Ρωμαίοι πάπες δεν είχαν άλλην εκλογήν από το να ανεχθούν την Φραγκικήν κυριαρχίαν με σκοπόν να βοηθήσουν τους υποδούλους αδελφούς τους και να εξασφαλίσουν την σχετικήν ελευθερίαν του Πατριαρχείου τους και αυτήν των Ρωμαίων πολιτών της Παπικής Ρωμανίας, δηλα­δή του Παπικού Κράτους.

(Πηγή:Τα πραγματικά αίτια του Σχίσματος. https://www.impantokratoros. gr/ aitia-sxismatos. el.aspx. Εκ της μελέτης του π. Ιωάννου Ρωμανίδου "Ορθόδοξος και Βατικάνειος Συμφωνία περί Ουνιτισμού", δημοσιευθείσης εις τον τόμον "Καιρός", αφιέρωμα στον καθηγητή Δαμιανό Δόϊκο, Θεσσαλονίκη 1995.)
Ο ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΛΟΥΚΑΡΙΣ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
 ..., konstantinosholevas.gr / kyrillos _ loukaris_synexeia_ellhnismou/9 Φεβ 2016 - ).

5 Migne PL, 89, 744 και Mansi 12, 313-314.

6 Ο Λούκαρις χρησιμοποιεί τόν όρο «η βασιλεία μας» για να υποδηλώσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία), αποδεικνύοντας ότι οι υπόδουλοι Έλληνες αισθάνονταν συνεχιστές και κληρονόμοι της.

Επίσης χρησιμοποιεί τον όρον Ιησουΐτες για τους παπικούς κληρικούς και «Φράροι» γιά τούς παπικούς μοναχούς (ἀπό τήν γαλλική λέξη freres= ἀδελφοί). Τέλος τονίζει μέ ἔμφαση τήν χρήση τοῦ ἐθνικοῦ ὀνόματος Ἕλληνες, απαντώντας σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι σταματοῦν τόν Ἑλληνισμό στό τέλος τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδος καί τόν ξαναβρίσκουν γύρω στό 1780 !!! (Πηγή:

7 Απόσπασμα από κείμενο του ιεράρχου εθνομάρτυρος Κυρίλλου Λουκάρεως με τίτλον «Διάλογος βραχύς μεταξύ Ζηλωτῆ καί Φιλαλήθη» στό ὁποῖο φαίνεται ἡ δυναμική ἀπόκρουση τῆς προπαγάνδας τῶν Ἰησουιτῶν καί ἡ ἄρρηκτη σύνδεση Ὀρθοδοξίας καί Ἑλληνισμού.

8 Αρχιμ. Βασ. Στεφανίδου, Εκκλ. Ιστορία, έκδ. Αστέρος 1970 σελ. 237

9 Ανδρέα Θεοδώρου, Η σταυρο–αναστάσιμη δόξα της Ορθοδοξίας, περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία», αρ. 36, Χειμώνας 1992, Λευκορωσία – Κύπρος, σελ. 2.

10 ΓΑΛΑΤΕΣ: 1/9.

11 Ομιλία εις Γαλάτας, κεφ. 1,  P.G 61, 624.

12 Ομιλία εις Γαλάτας, κεφ. 1,  P.G 61, 622.

13 Ο δογματολόγος Ι. Καρμίρης (Σύνοψις της δογματικής της ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας, σελ. 89 κ.ε), βασιζόμενος στις αρχαίες πατερικές πηγές, δίδει τον εξής ορισμό της Καθολικής Εκκλησίας:

«Καθολική πρώτον μεν ως άνευ τοπικών και χρονικών περιορισμών πανταχού του κόσμου και του χρόνου, διαδεδομένη και αριθμούσα οπαδούς… Δεύτερον δε … και εν τη έννοια της ορθοδόξου – έναντι των διαφόρων αιρετικών και σχισματικών Εκκλησιών…».

Και τελειώνοντας τον ορισμό του, προσθέτοντας ως τρίτο γνώρισμα της καθολικότητας, την ενότητα και την ολότητα της Εκκλησίας του Χριστού, γράφοντας χαρακτηριστικά:

«Εκ των ανωτέρω γίνεται δήλον ότι η καθολικότης δεν είναι μόνον ποσοτικόν, αλλ’ άμα και ποιοτικόν γνώρισμα της Εκκλησίας…». Ο δε ιστορικός αρχιμ. Βασίλειος Στεφανίδης, όταν συναντά για πρώτη φορά στο περί «αιρετικής κακομυθίας» σύγγραμα του Θεοδωρήτου (393 – 460) την φράση «της κατά την Κωνσταντινούπολιν των ορθοδόξων καθολικής Εκκλησίας» σχολιάζει: «Είναι δε παράδοξος και ο συνδυασμός των δύο ονομάτων».

Ακριβώς διότι, καθολική και ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν ταυτολογία για τους πρώτους αιώνας.

Διαδεχθείς λοιπόν τον όρο «καθολική διδασκαλία», ο όρος «ορθοδοξία», επεκράτησε έκτοτε στην θεολογική ορολογία προς δήλωση της ανόθευτης αρχικής πίστεως. Μάλιστα μετά την Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο (786-7 μ.Χ.) και την τελική επικράτηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας έναντι όλων των αιρέσεων, συνήλθε στις 11 Μαρτίου του 843, η εν Κω/πόλη ενδημούσα σύνοδος, η οποία και εθέσπισε την εορτή της Ορθοδοξίας.