ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

                                        

                                                             Τρομοκρατίας Νονός.

                                                             Ολοκληρωτισμός Ιδεών και Πράξεων.

                                             

                                                              Σανχέντριν Καϊνιστών.

                                                              Υπερκυβέρνηση Ταλμουδιστών.

                                                              Σχίστης Ορθοδοξίας.

                                                              Ταφόπλακα Ελευθερίας.

                                                              Ηλεκτρονικόν Δεσμωτήριον.

                                                              Μεταλλακτήρ Ανθρώπινου DNA.

                                                              Αποτεφρωτήριον Εθνών.

 

ΜΕΡΟΣ 48ον

14. Η ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ 

α. Γενικά

Κοσμοθεωρία, κατά την ανθρώπινη αντίληψη, είναι η συνολική άποψη για την ζωή και τον κόσμο, την οποία έχει διαμορφώσει κάποιος με βάση τα βιώματά του, την παιδεία του, την πολιτισμική του παράδοση, τις επιδράσεις που έχει δεχτεί από το περιβάλλον κτλ., και η οποία του υπαγορεύει κανόνες ζωής.

Η κοσμοθεωρία του Συστήματος, κατ’ αντιστοιχίαν, είναι το σύνολον:

.Των αρχών, απόψεων και δογμάτων περί θεού, λογικών κτισμάτων, αλόγων όντων, περί κοσμογονίας (Δημιουργίας, αιτίας Δημιουργίας, σκοπού Δημιουργίας), περί συντηρήσεως του κόσμου, κυβερνήσεως του κόσμου και σχέσεως ανθρώπων και Θεού.

.Των μορφών σχέσεως μεταξύ των ανθρώπων, κοινωνιών, λαών κρατών,

.Των τρόπων-μορφών συμπεριφοράς και δράσεως, διαχρονικώς, των αρχιερέων, ιερέων και λοιπών μυημένων ή στρατολογηθέντων από τον εμπνευστή και ιδρυτή του (Σ), ήτοι τον αυτοθεοποιημένον Ιβλίς/Εωσφόρον, τον κατά τους Συστημικούς, Μεγάλον Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (ΜΑΤΣ), προκειμένου να υλοποιηθούν τόσον οι τακτικοί όσον και οι στρατηγικοί στόχοι του..

Την κοσμοθεωρία του αυτή εδίδαξε ο Ιβλίς/Εωσφόρος, μυστικώς στους αρχιερείς του (εσωτερικός κύκλος) και στην συνέχεια την μετέφερε,  δι’αυτών, αποκρύφως, στους πιστούς αρχιερείς και ιερείς (Σανχέντριν) και τους κατ’επιλογήν μυημένους πολίτες σε όλον τον κόσμον.

Η Εωσφορική αυτή διδασκαλία, που στηρίζεται στο Ταλμούδ και την Καμπάλα (Αποκρυφιστικός τρόπος ερμηνείας των γραφών του Ταλμούδ), ονομάζεται Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός, αφορά στην θρησκευτική πίστη (θρησκεία) των σημερινών Ιουδαίων (Jews) και αποτελεί την Κοσμοθεωρία του Συστήματος!!!

β. Ταλμουδισμός ή Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός

1/. Ταλμούδ

α/. To Tαλμούδ είναι μία συλλογή Ιουδαϊκών κειμένων που αφορούν στην ερμηνεία των κειμένων της Πεντατεύχου (Τορά) της Παλαιάς Διαθήκης, βασισμένα σε κάποιες προφορικές διδασκαλίες που κατά τους ισχυρισμούς των Ταλμουδιστών παρεδόθησαν αποκρύφως από τον Μωϋσή, αρχικώς στους πρεσβυτέρους του παλαιού λαού Ισραήλ και στην συνέχεια παρεδίδοντο προφορικώς, από γενεά σε γενεά, στα μέλη του εκάστοτε πολιτικοθρησκευτικού Ιερατείου του λαού Ισραήλ.

Tην ύπαρξη προφορικών παραδόσεων φαίνεται ότι «ανεκάλυψαν», τουτέστιν επενόησαν, οι Φαρισαίοι της Βαβυλωνιακής διασποράς, μετά την επάνοδόν τους στην Ιερουσαλήμ, από την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία (6ος π.Χ. αιών). Είχε την αρχή του στην Βαβυλώνα, κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας του λαού του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους. Εκεί αναπτύχθηκε με την μορφή σχολίων των διαφόρων ραββίνων, οι οποίοι συμβουλευθέντες τους Βαβυλωνίους μάγους και αστρολόγους, ανελάμβαναν να εξηγήσουν τα χωρία της Παντατεύχου και να εφαρμόσουν το νόμο.

Αυτό ήταν το θεμέλιο του Ραββινικού ή Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού.

Οι Φαρισαίοι άρχισαν να προωθούν δειλά δειλά τις κατ’αυτούς προφορικές παραδόσεις, με πανούργο τρόπον, εκτός από την εσωτερικήν απόκρυφο διδασκαλία στα άδυτα των συναγωγών, περί τον  3ον π.Χ. αιώνα. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο σώμα προφορικής παραδόσεως που είχε τουλάχιστον την ίδια εξουσία με το γραπτό νόμο. Στην συνέχεια,  σχεδόν όλοι υποστήριξαν ότι η «προφορική παράδοση των πρεσβυτέρων» (Ταλμούδ) είχε μεγαλύτερη ισχύ από την Παλαιά Διαθήκη.

Το λεγόμενο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ που είναι η πηγή και του συγχρόνου Ταλμούδ αποτελείται από 2 μέρη:

oΤην Μίσχνα ή Μισνά (Δεύτερος Νόμος). Περιέχει πολλές και διάφορες παραδόσεις, τις λεγόμενες παραδόσεις των πρεσβυτέρων.

oΤην Γκεμάρα (Τελείωση). Αποτελεί ένα Γλωσσηματικό υπόμνημα για περαιτέρω εξήγηση των κειμένων.

Η Μισνά που αποτελεί συλλογή προφορικών παραδόσεων και νόμων από 120 νομοδιδασκάλους, δεν είχε συγγραφεί προ του 5ου αι. μ.Χ., αλλά αργότερον.1

Αυτό μαρτυρεί και ο ιερός Αυγουστίνος «Έχουν οι Ιουδαίοι παραδόσεις αγράφους ας δια μνήμης διακρατούσι. Και έτερος προς έτερον προφορικώς από στόματος μετοχεύουσι, καλούντες αυτάς δευτέρωσιν».2

β/. Μετά την καταστροφή του Ναού της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. το κέντρο της Ταλμουδικής διδσκαλίας μετακινήθηκε στην Βαβυλώνα, όπου άρχισε να γράφεται από τους ραββίνους το αποκληθέν Βαβυλωνιακό Ταλμούδ στην αραμαϊκή ή κατ’άλλους στην αρχαία Εβραϊκή γλώσσα. Η συγγραφή του κατά τους ταλμουδιστές, ολοκληρώθηκε περί το 400 μ.Χ. Ένα αιώνα αργότερα ολοκληρώθηκε στην Ιερουσαλήμ, πάλι κατά τους ισχυρισμούς τους, η συγγραφή του αποκληθέντος Παλαιστινιακού Ταλμούδ.

Η Ιουδαϊκή εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι το Ταλμούδ είναι στην πραγματικότητα «το προϊόν Παλαιστινιακών και Βαβυλωνιακών σχολών» και αναφέρεται γενικά ως «Βαβυλωνιακό Ταλμούδ».

Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει: 

«Αυτό που θα ήθελα τώρα να εξηγήσω είναι αυτό, ότι οι Φαρισαίοι είχαν παραδώσει στους ανθρώπους πάρα πολλά έθιμα και τελετές που πήραν από τους πατέρες τους, αλλά που δεν είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή...» (ΣΣ: Ό,τι δεν περιλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν προέρχεται από τον Θεόν Ιαχβέ/Ιησού Χριστό αλλά από τον Εωσφόρο που ήταν ο αποκρύφως λατρευόμενος θεός τους και τους δαίμονες!).

Φανταστείτε λοιπόν την…αυθεντικότητα και αξιοπιστία τέτοιων κειμένων που υποτίθεται ότι μετεβιβάζοντο προφορικώς εν είδει «τηλεφωνικής συνδιαλέξεως» (ΣΣ: Όπως στο «τηλέφωνο», το γνωστό παιδικό παιγνίδι), 2.000 χρόνια μετά από την υποτιθεμένη αρχικήν μεταβίβασή τους, από τον Μωϋσή προς τους «πρεσβυτέρους» του παλαιού λαού Ισραήλ, γεγονός όμως ανύπαρκτον που ΔΕΝ περιλαμβάνεται σε κανένα χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης!!!

Αυτός ο Ιουδαϊσμός, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε με την θρησκεία του παλαιού λαού Ισραήλ, όπως περιελαμβάνετο στην Παλαιά Διαθήκη.

Ο ραββίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε αυτό, με τρόπο πειστικό όταν είπε:  «Η επιστροφή από την Βαβυλώνα, και η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος του Εβραϊσμού, καθώς και των αρχών του Ιουδαϊσμού».

Ο Δρ Boaz Cohen στο «Everyman's Talmud», αναφέρει ότι το Ταλμούδ είναι το έργο «πολλών Εβραίων μελετητών σε μια περίοδο περίπου 700 ετών, χονδρικά, μεταξύ του 200 [π.Χ.] και 500 [μ.Χ.]».

Ο ραββίνος Louis Finkelstein  μας πληροφορεί ότι, «ο φαρισαϊσμός έγινε ταλμουδισμός και ο ταλμουδισμός έγινε μεσαιωνικός ραβινισμός και ο μεσαιωνικός ραβινισμός έγινε σύγχρονος ραβινισμός. Αλλά σε όλες αυτές τις αλλαγές ονομάτων, τις αναπόφευκτες προσαρμογές εθίμων και προσαρμογή των Νόμου, το πνεύμα των αρχαίων Φαρισαίων επιβιώνει ως έχει» («Volume 1 of The Pharisees, the Sociological Background of their Faith»).

Σύμφωνα με την Οικουμενική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια: «Η εβραϊκή θρησκεία, όπως είναι σήμερα ανιχνεύεται χωρίς διάλειμμα, μέσω όλων των αιώνων, από τους Φαρισαίους. Οι κατευθυντήριες ιδέες και μέθοδοί τους βρήκαν έκφραση σε μια λογοτεχνία τεράστιας έκτασης, από την οποία πάρα πολλά, συνεχίζουν να υφίστανται. Το Ταλμούδ είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέλος αυτής της λογοτεχνίας».3

Ο Moshe Menuhim εξηγεί ότι, «το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, περιλαμβάνει όλους τους νόμους και τους θρύλους, όλη την ιστορία και την «επιστήμη», το σύνολο της θεολογίας και της λαογραφίας, όλων των προηγούμενων αιώνων στην Ιουδαϊκή ζωή - ένα μνημειώδες έργο ενοποίησης. Στο Ταλμούδ, οι Εβραίοι μελετητές βρήκαν αποκλειστική διέξοδο και ενασχόληση σε όλη την διάρκεια των αιώνων, σε όλη την διαδρομή μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Έγινε ο κύριος οδηγός για την ζωή και το αντικείμενο της μελέτης, και έδωσε στον Ιουδαϊσμό την ενότητα, την συνοχή και την ανθεκτικότητα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες».

Το Ταλμούδ, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραββίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε, «Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου" [ΣΣ: Δηλαδή Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης, (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159)]. Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού».

«Το Ταλμούδ είναι μέχρι και σήμερα το αίμα που κυκλοφορεί στο κέντρο της εβραϊκής θρησκείας. Όποιος νόμους, τα έθιμα, ή τελετές εμείς [οι Εβραίοι] ακολουθούμε - αν είμαστε ορθόδοξοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμισμένοι ή απλώς σπαστικοί αισθηματίες - ακολουθούμε το Ταλμούδ. Είναι ο κοινός μας νόμος».4

γ/. Οι μελετητές συμφωνούν ότι η κατάφωρη απόρριψη από τον Ιησού Χριστού αυτής της «Παράδοσης των Πρεσβυτέρων», δηλαδή του Ταλμούδ, και η ανοικτή αντιπαράθεσή του με τους πανίσχυρους Φαρισαίους ήταν η βασική αιτία που δημιούργησε το κλίμα που οδήγησε στο θάνατό Του. Ιστορικά, οι χριστιανοί διανοούμενοι υποστήριξαν ότι το Ταλμούδ, ήταν άμεσα υπεύθυνο για την απόρριψη του Χριστού.

Κατά την άποψή τους, αυτές οι «παραδόσεις» τύφλωσαν τα μάτια του λαού από το να κατανοήσει πραγματικά τις προφητείες που σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία.

Έτσι, διαβάζουμε στο βιβλίο του σιωνιστή συγγραφέα Uri Zimmer,  «Ο Ιουδαϊσμός της Τορά και το Κράτος του Ισραήλ»: «Οι Εβραίοι, ο Ραββίνος Judah Halevy (ο περίφημος μεσαιωνικός ποιητής και φιλόσοφος) εξηγεί στο έργο του «Kuzari», βλέπει μια χωριστή οντότητα, ένα είδος μοναδικό στην δημιουργία, που διαφέρει από τα υπόλοιπα έθνη με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο ή το θηρίο από το φυτό ... αν και οι Εβραίοι είναι φυσικά παρόμοιοι με όλα τα άλλα άτομα, ωστόσο είναι προικισμένοι με μια "δεύτερη ψυχή", που τους καθιστά ένα ξεχωριστό είδος».

Το Ταλμούδ είναι το «ιερό» βιβλίο των σημερινών Ιουδαίων (Jews), θρησκευτικού και νομικού περιεχομένου που περιλαμβάνει σε κανονισμούς και θεματικές ενότητες όλες τις, κατά τους Ταλμουδιστές, προφορικές παραδόσεις (χαλαχά), αφηγήσεις (χαγγαδά), ερμηνείες (μιδράς) και διαταγές των ραββίνων για :

-Την θρησκευτική, κοινωνική και νομική συμπεριφορά των Ιουδαίων μεταξύ τους και απέναντι του Συνεδρίου.

-Την ταυτότητα του θεού τους και τους τρόπους λατρείας τόσον στις συναγωγές όσον και στις οικίες ή άλλους χώρους.

-Τις απόψεις τους για τον Χριστό, τον Χριστιανισμό, την Παναγία, τους μη Ιουδαίους, και

-Τις σχέσεις των Ιουδαίων με τους μη-Ιουδαίους.

Συμπερασματικώς, κατά τους σημερινούς Ιουδαίους, το Ταλμούδ είναι η μυστική εσωτερική Ιουδαϊκή παράδοση που θεωρεί πρώτο διδάσκαλο τον Μωϋσή, υποστηρίζοντας ότι παράλληλα με τον γραπτό νόμο που έλαβε από τον Θεό πάνω σε πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά, έγινε αποδέκτης και του Ζωντανού λόγου, δηλαδή προφορικού νόμου. Γι’ αυτό, υποστηρίζουν οι Ταλμουδιστές, παρέμεινε ο Μωϋσής στο όρος Σινά 40 ημέρες.

Kατά την ταλμουδική διδασκαλία, ο Μωϋσής  μετέδωσε τον προφορικό νόμο στον Ιησού του Ναυή και αυτός με την σειρά του στους 70 πρεσβυτέρους, αυτοί στους προφήτες, οι προφήτες στην Μεγάλη συναγωγή και οι διάφοροι, κατά καιρούς αρχιερείς της συναγωγής, στους Ραββίνους μέχρι των ημερών μας.

Αυτά ισχυρίζονται οι Ταλμουδιστές-Ιουδαίοι (Jews) για την ιστορία του Ταλμούδ. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια;

δ/. Η αποκεκρυμμένη ιστορική Αλήθεια για το Ταλμούδ

1//. Όσα ισχυρίζονται οι Ταλμουδιστές για την λεγόμενη προφορική διδασκαλία του Μωϋσέως, παραδοσιακώς, ιστορικώς, αγιογραφικώς, και επιστημονικώς αποτελούν ασύστολα ψεύδη, αλλά και λογικώς είναι αβάσιμα. Πουθενά δεν αναφέρονται στην Π.Δ. Άλλωστε για την προφορική παράδοση υπάρχουν δύο αλληλοαναιρούμενες εκδοχές. Η πρώτη σύμφωνα με την οποία οι προφορικές εντολές παρεδόθησαν απ’ευθείας από τον Θεό στον Μωϋσή στο όρος Σινά  και η ετέρα από τους Αδάμ, Σηθ….Αβραάμ στον Μωϋσή.

Οι Εβραίοι του παλαιού λαού Ισραήλ (Hebrews or Israelites), ευρισκόμενοι στην βαβυλωνιακή αιχμαλωσία επηρεάσθηκαν από την Βαβυλωνιακή ειδωλολατρία, oλιγοπίστησαν, αλλαξοπίστησαν ή εξεβιάσθησαν να αλλαξοπιστήσουν, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να λησμονήσουν την διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Kορύφωση της ανομίας τους ήταν η αντικατάσταση πολλών χωρίων της διδασκαλίας του Μωϋσέως με τις αποκρυφιστικές διδασκαλίες των ιερέων και μάγων της χώρας αιχμαλωσίας τους, που ελάτρευαν τον Βάαλ/Εωσφόρον. Ο ισχυρισμός τους περί μεταδόσεως της προφορικής διδασκαλίας του Μωϋσέως στον Ιησού του Ναυή και μέσω των διαδόχων του στους προφήτες, είναι τερατώδες ψεύδος, αφού ο απόστολος Παύλος κατηγόρησε τους Ταλμουδιστές Φαρισαίους ότι οι πατέρες τους, εδίωξαν απηνώς τους αληθινούς Εβραίους και είχαν φονεύσει όλους τους κεχρισμένους από τον Ιαχβέ, προφήτες!5

Παραλλήλως διείσδυσαν στους κόλπους του εβραϊκού ιερατείου και ανήλθαν στις ηγετικές βαθμίδες της ιεραρχίας, αλλόφυλοι μη Εβραίοι-Βααλιστές και Εβραίοι μυηθέντες στον Βαβυλωνιακό αποκρυφισμό, οι οποίοι αργότερα απετέλεσαν την τάξη των Φαρισαίων.

Οι Φαρισαίοι δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημοσίως τα αποκρυφιστικά τους δόγματα. Στις δημόσιες ομιλίες τους εδίδασκαν τον γραπτό Νόμο της Π.Δ. και ισχυρίζοντο ότι τον ερμήνευαν ορθώς, ενώ στις συναγωγές τους, κατά τις μυστικές συνάξεις τους, συζητούσαν την υποτιθέμενη παράδοση του Μωϋσέως ή ανεγίγνωσκαν κείμενα που είχαν συντάξει με βάση τις αποκρυφιστικές διδασκαλίες των Βααλιστών ιερέων και μάγων.

Η μεταλλαγμένη από τους Φαρισαίους διδασκαλία των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης (ουσιαστικώς μόνον της Πεντατεύχου-Τορά), με τις ερμηνευτικές σημειώσεις βασισμένες στην Καμπάλα, καθώς και η αυθαίρετη προφορική, δήθεν παράδοση του Μωϋσέως, όπως έχουμε προαναφέρει και επισημάνει πολλάκις, ονομάστηκε Ταλμούδ (Από την λ. Lamud=Κίνητρο, οδηγία, διδασκαλία, δόγμα, επιδεξιότης).

2//. Eπί ραββίνου Simon ben Shetah (120-40 π.Χ.) οι Φαρισαίοι (Φ) επεκράτησαν των Σαδδουκαίων και κυριάρχησαν στο Συνέδριον (Σανχέντριν). Λόγω των σοβαρών διαφωνιών που προέκυψαν ως προς την ερμηνεία της Τορά και των αντιρρήσεων στην αποδοχή της προφορικής παραδόσεως, για να επικρατήσει μία ισσοροπημένη κατάσταση στις αντιμαχόμενες μερίδες, οι Φ. προσθαφαίρεσαν στην προφορική παράδοση, νέους νόμους και διατάξεις.

Έτσι έγιναν αυθαίρετες τροποποιήσεις στα αρχικά κείμενα  προσομοιάζουσες με σοφιστείες.

Oι αυθαίρετες διαφθορές στην προφορική παράδοση,προχριστιανικώς, συνεχίστηκαν με προσθήκες ερμηνευτικών σημειώσεων, μετά επεξεργασία λέξεων και γραμμάτων της Τορά, ακολουθώντας την καμπαλιστική μέθοδο της αριθμομετρίας (Gematria). 6

Το έργο της οριστικοποιήσεως του περιεχομένου του Ταλμούδ ανέλαβαν οι διάδοχοι τού Simon ben Shetah στην Ασκαλώνα. 7

Κυριώτεροι Ταλμουδιστές ραββίνοι ήσαν οι Shemaia και  Abtalian και αργότερα οι  Hillel και Shammai.Το Φαρισαϊκό Σανχέντριν ισχυροποιείτο συνεχώς με την διάδοση της ταλμουδικής διδασκαλίας, την οποία εδέχοντο Ιουδαίοι της διασποράς, περισσότερον όμως πρώην πολυθεϊστές και παγανιστές. Λόγω της παράνομης δραστηριότητος των ραββίνων της εποχής, μερικοί εφονεύθησαν από αντιφρονούντες ή Ρωμαίους. Μεταξύ αυτών ήταν ο ραββίνος Γαμαλιήλ, ο επικαλούμενος «σοφός», υιός του Hillel, πρίγκηπος (Nasi) του Σανχέντριν.

3//. Μετά την καταστροφή του ναού η δραστηριότητα των ταλμουδιστών περιορίστηκε για μισό αιώνα περίπου. Οι περισσότεροι των ραββίνων είχαν πεθάνει ή φονευθεί από τους Ρωμαίους. Ο ραββίνος Συμεών γιός του Γαμαλιήλ, μετέφερε την έδρα του Σ. στην Usha, όπου ασχολήθηκε με την συνέχιση του ταλμουδικού έργου. Επηκολούθησαν νέες διώξεις και απαγόρευση της διδασκαλίας του ταλμούδ σε συναγωγές. Επετράπη μόνο η ανάγνωση στα σπίτια των ιουδαίων.

Ακολούθησε η αποτυχημένη εξέγερση του ψευδομεσσία Ben Kocheba. 8

Κατά τον 2ον αιώνα,  ο αυτοαποκαλούμενος ραββίνος Jehuda ben Baba,  βλέποντας ότι ο προφορικός νόμος (η απόκρυφη διδασκαλία) χάνεται ή «διαστρέφεται», απεφάσισε να τον αποκαταστήσει! Μετέβη σε μία τοποθεσία  μεταξύ δύο ορέων μεταξύ των πόλεων Usha  και Shprehem, συγκέντρωσε όλες(;;;) τις σημειώσεις και διαγράμματα που κατείχε και τα έκανε βιβλίο που ονομάστηκε Mischnah-Δευτέρωση (Επανάληψη). [Οι προσθήκες και τα σχόλια που έγιναν στην Mischnah ονομάστηκαν Baraietoth (εξωγενείς ή δευτερεύουσες απόψεις)].

Παραλλήλως εξουσιοδότησε έξη(6) από τους μαθητές του Aqiba9 να αχοληθούν με την διδασκαλία του Ταλμούδ και τους χειροτόνησε ραββίνους!!!10  

Την ερμηνεία της Mischnah συμπλήρωσε αργότερα περί το 230 μ.Χ. ο Ραββίνος Johanan, επικεφαλής της συναγωγής των Ιεροσολύμων.

Ήδη μπορούμε να συμπεράνουμε πόσον «φωτισμένοι» ….. απατεώνες ήσαν οι διαχρονικοί συντάκτες του Ταλμούδ!

4//. Το 327 μ.Χ. ο ραββίνος Aschi ξεκίνησε να γράφει νέα ερμηνεία η οποία ολοκληρώθηκε από τον ραββίνο Abina περί το έτος 500 μ.Χ. Η ερμηνεία εκείνη ονομάστηκε Gemarah (Γκεμαρά). Στην Gemarah έγιναν κατά καιρούς προσθήκες που ονομάστηκαν Tosephoth.

Επί 500 χρόνια περίπου μετά την συμπλήρωση της Gemarah (Βαβυλωνιακή διδασκαλία) διάφοροι «εξέχοντες» Ιουδαίοι ραββίνοι όπως ο Ascher, Μαϊμονίδης, Jazchi ή Raschi προέβησαν σε νέες προσθαφαιρέσεις στα κείμενα..

Μετά το σύντομο ιστορικό του Ταλμούδ που προαναφέραμε, αντιλαμβανόμεθα την «αυθεντικότητα» και «αξιοπιστία» εκείνης της «παραδόσεως του Μωϋσέως» που σήμερα τηρείται ως δόγμα από τους Ιουδαίους, 1.000 χρόνια μετά την υποτιθέμενη ανακάλυψη από τους Βαβυλωνίους και αιχμαλώτους Εβραίους και 2.500 χρόνια μετά την υποτιθέμενη προφορική παράδοση από τον Μωϋσή, χωρίς την ύπαρξη, περί τούτου, έστω και ενός αποδεικτικού στοιχείου, ή μιάς έγγραφης μαρτυρίας!!!

Έτσι η Mischnah, η Gemarah και οι περιθωριακές, διαχρονικώς, ερμηνευτικές σημειώσεις των ραββίνων, έργο των ιουδαίων ραββίνων της διασποράς, συνέθεσαν το βιβλίο που ονομάστηκε Ταλμούδ.  

2/. Καμπάλα

Καμπαλά, Καμπάλα ή Καββάλα, ονομάζεται η απόκρυφη παράδοση των Ιουδαίων.11

Η Καμπάλα έχει ρίζες στο Ταλμούδ, το θρησκευτικό Σύνταγμα των συγχρόνων Ιουδαίων (Jews), του οποίου έγινε ο πυρήνας. Η σύγχρονη έρευνα διακρίνει δύο ρεύματα καμπαλισμού: το θεοσοφικό και το εκστατικό. Κύριος εκπρόσωπος του εκστατικού καμπαλισμού θεωρείται ο Ιουδαιοταλμουδιστής Αβραάμ Αμπουλάφια.12

Ο André Le Sage de La Franquerie de La Tourre (1901-1992) [ψευδώνυμο, Marquis de La Franquerie], ήταν ένας Γάλλος «παραδοσιακός» παπικός, ο οποίος κατήγγειλε την ιουδαιο-μασονική διείσδυση στην Παπική («Καθολική») Εκκλησία. Σε αυτό το απόσπασμα από το βιβλίο του, «Ο Εωσφόρος και η Απόκρυφη Δύναμη» (1984), επαναλαμβάνει την άποψη ότι ο βασιζόμενος στην Καμπάλα Ιουδαϊσμός, είναι μια σατανική αίρεση μεταμφιεσμένη σε θρησκεία. Αυτό, υπονοεί, είναι η πραγματική αιτία του αντισημιτισμού.

 

Η Καμπάλα δεν έχει να κάνει τίποτε με τις διδασκαλίες του Μωυσή και είναι ένα μείγμα μυστικών βαβυλωνιακών και αιγυπτιακών δογμάτων, που διαστρεβλώθηκαν από τους Εβραίους με τον τρόπο τους επηρεασμένοι από το μίσος τους για τον Χριστιανισμό.

Ο de La Tourre σημειώνει ότι οι αδελφοί G. και N. L. Butmir στα έργα τους, «Ο Ελευθεροτεκτονισμός και η Προδοσία του Κράτους και οι Εβραίοι στη Μασονία», ορθώς επισημαίνουν ότι, παρά τις προόδους στην επιστήμη, οι ραβίνοι και οι Καβαλιστές Εβραίοι που επιθυμούν να διατηρήσουν την εξουσία τους στα μυαλά των ανθρώπων, αφιερώθηκαν στην «Καμπάλα της αριστεράς», δηλαδή στην μαγεία, την δαιμονολογία, την επίκληση των πνευμάτων, τον πνευματισμό, για να υποδουλώσουν τα αδύναμα μυαλά που έχουν χάσει, για έναν ή τον άλλο λόγο, την καλοπροαίρετη στήριξη στην αληθινή πίστη. Αντιλαμβανόμαστε ότι οι μελέτες αυτές, μακριά από την υπηρεσία στον αληθινό Θεό, οδηγούν άμεσα στη λατρεία του αποκρυφισμού και στην λατρεία του διάβολου".

Ο Ελιφάς Λεβί (Γάλλος αποκρυφιστής και μάγος, 1810 – 1875), δήλωσε ότι η υψηλή μαγεία, κρύφτηκε κάτω από το όνομα της Καμπάλα, και για αυτήν μιλάνε τα ιερογλυφικά των αρχαίων ιερών ναών..."

Οι αδελφοί Butmir γράφουν: "Η Καμπάλα είναι η βάση της θεωρίας των Τεκτόνων, καθώς και όλων των μυστικών εταιριών που ιδρύθηκαν με την διείσδυση Εβραίων σε χριστιανικούς κύκλους. Ο σκοπός του Τεκτονισμού είναι η συμβολική ανοικοδόμηση του Ναού του Σολομώντα. αλλά ο μυστικός σκοπός που είναι κατανοητός, είναι η καταστροφή της χριστιανικής Εκκλησίας και όλων των χριστιανικών κρατών, η αντικατάσταση της χριστιανικής πίστης από τα ‘πεφωτισμένα’ μυστήρια που κρύβονται στην Καμπάλα, και η υποταγή όλων των χριστιανικών λαών στο ζυγό της Καμπαλιστών Εβραίων. " Και συνεχίζουν:

"Για την επίτευξη αυτών των στόχων, η Μασονία, από την διείσδυσή της σε όλες τις χώρες, μέσω των πρακτόρων της, σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, κατάφεραν να καταλάβουν τις υψηλότερες θέσεις σε κάθε κράτος (αλλά κα σε όλες τις χριστιανικές εκκλησίες)… και οδηγούν όλους τους λαούς σε ταραχές, εξεγέρσεις, επαναστάσεις. Η Μασονία απλώνεται με κάθε τρόπο και επιδιώκει επίσης για τους Εβραίους, ίσα δικαιώματα και την εγκαθίδρυση μιας συνταγματικής κυβέρνησης υπό την ετικέτα της οποίας υπόσχεται οφέλη για τα έθνη, που στην πραγματικότητα είναι μόνο υποδούλωση του (εκάστοτε) λαού και της Εκκλησία στο μασονικό Σύνταγμα, που νομιμοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1720, από το καταστατικό της, ένα μυστικό αγγλο-εβραϊκό, σκοπός του οποίου είναι η λατρεία του διαβόλου."

Ο Butmir στην συνέχεια, ισχυρίζεται ότι «…..Εκείνες οι οργανώσεις που καθοδηγούνται από τους Εβραίους, οι Μασόνοι ή άλλοι Ιουδαίζοντες αιρετικοί, αποκαλούν τους εαυτούς τους αριστερούς, για να σηματοδοτήσουν την μύησή τους στα μυστήρια της Καμπάλα, την εχθρότητά τους προς τον Χριστό και την Αλήθεια, και την προσκόλλησή τους στη λατρεία διαβόλου και στο ψέμα!»

Περιττό να πούμε ότι κατά την διάρκεια της Κομμούνας του Παρισιού το 1871, οι επαναστατικές δυνάμεις φρουρούσαν το ξενοδοχείο για την προστασία των Ρότσιλντ (ΣΣ: Προφανώς αναφέρεται στο Hôtel Salomon de Rothschild στο Παρίσι). Και η Κομμουνιστική Εφημερίδα ‘L'Humanite’ ιδρύθηκε από Εβραίους πολυεκατομμυριούχους: τους Levy-Brahm, Dreyfus, Elias-Rodriguez, Salomon Reinach, Blum, Casewitz, Herr, Sachse.

Τα γνωρίζουν άραγε όλα αυτά, εκείνοι που είναι παγιδευμένοι στα δίκτυα των διεθνιστικών οργανώσεων, αλλά δεν ανήκουν στον εσωτερικό κύκλο των ηγετικών στελεχών;

3/. Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός

α/. Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός, είναι η αποκρυφιστική Διδασκαλία που περιλαμβάνεται στην Καμπάλα και στο Ταλμούδ, το θεωρούμενο ως «ιερό» βιβλίο από τους σημερινούς Ιουδαίους (Jews) και αφορά:

oΣτις απόψεις των Ιουδαίων για τον Θεό, τους μη Ιουδαίους, τον Χριστό, τους Χριστιανούς και την αποστολήν των Ιουδαίων (Jews) στην γη.

oΣτην συμπεριφορά και τις σχέσεις τους τόσον με τους μη Ιουδαίους (αλλοφύλους-αλλοθρήσκους, ιδιαιτέρως τους Χριστιανούς) όσον και μεταξύ τους (θρησκευτική-κοινωνική-νομική).

oΣτις αποκρυφιστικές ερμηνείες κεiμένων της Παλαιάς Διαθήκης (Πεντατεύχου-Τορά), ιδιαιτέρως για την κοσμογονία και την δημιουργία των ανθρωπίνων φυλών.

Σε γενικές γραμμές, ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός αναφέρεται στα εξής:

-Οι Ιουδαίοι (Jews) είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, τέκνα του αγγέλου του «Φωτός» (Εβλίς), οι μόνοι που απεκλήθησαν από Αυτόν άνθρωποι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους (διαφορετικής φυλής, εθνικότητος, θρησκεύματος) που δεν είναι άνθρωποι αλλά χαρακτηρίζονται ως κτήνη/θηρία/γκόϊμ.

-Τα μυστήρια της σοφίας εδόθησαν αρχικώς στον Αδάμ όταν ήταν ακόμη στον κήπο της Εδέμ, στον τύπο ενός βιβλίου που παραδόθηκε από τον άγγελο Ραζαήλ. Στην συνέχεια το βιβλίο πέρασε διαδοχικώς στους Σηθ, Ενώχ, Νώε, Αβραάμ, Μωϋσή και τελικώς στους «σοφούς της Σιών».

-Τα μυστήρια της σοφίας περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ και τις απόκρυφες ερμηνείες της Καμπάλα.

-Οι μη Ιουδαίοι είναι ζώα, ακάθαρτοι και προορισμένοι να είναι υπηρέτες των Ιουδαίων, χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν από αυτό το καθήκον.

-Μετά την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ η μόνη απαραίτητη θυσία είναι η εξολόθρευση των Χριστιανών (ΣΣ: Στις ημέρες μας, επειδή έχουν αλωθεί πλήρως οι διοικήσεις των άλλων Χριστιανικών δογμάτων, ουσιαστικώς ο μόνος εχθρός για τους Ταλμουδιστές είναι πλέον, η Ορθοδοξία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί).

-Οι Ιουδαίοι έχουν θείον προορισμόν και εντολή να κυριαρχήσουν στην ανθρωπότητα και να υποτάξουν όλους τους λαούς της γης σε μία παγκόσμια κυβέρνηση υπό την απόλυτη εξουσία τους.

β/. Η θρησκεία την οποίαν ακολουθούν οι σημερινοί Ιουδαίοι και ονομάζεται Ταλμουδικός ή Καμπαλιστικός Ιουδαϊσμός, δεν είναι τίποτε άλλο παρά Ιουδαϊκός Αποκρυφισμός! Οι Ιουδαίοι έχουν απορρίψει πλήρως την Παλαιά Διαθήκη του παλαιού λαού Ισραήλ αφού είναι προφανές ότι, δεν λατρεύουν τον Θεόν του Μωϋσέως και των άλλων προφητών της Π.Δ., τον Ιησού Χριστόν αλλά τον Σατανά!

« ….Ταύτα διατί σας τα είπα χριστιανοί μου; Όχι δια να φονεύετε τους Εβραίους και να τους κατατρέχετε, αλλά δια να τους κλαίετε, πως άφησαν τον Θεόν και επήγαν με τον διάβολον. Σας τα είπα να μετανοήσωμεν ……και πάθωμεν και ημείς σαν τους Εβραίους και χειρότερα…».13

«Ώ δυστυχής συναγωγή εις ποίαν αθλίαν κατάστασιν έφθασες…Μάρτυς μου είναι ο Ιησούς Χριστός….ότι δεν τα γράφω αυτά κινούμενος από κανένα φθόνον…αλλά μάλιστα βοώ δι’αυτούς μετά του προφήτου Ιερεμίου και λέγω: Τις δώσει τη κεφαλή μου ύδωρ, και τοις οφθαλμοίς μου πηγή δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός….» (ΙΕΡΕΜΙΑΣ: 9/1).14

Τα παραπάνω, κατ’αντικειμενική κρίση συνεκτιμώμενα και συνεξεταζόμενα με τα αληθινά ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν προχριστιανικώς και μεταχριστιανικώς μέχρι τις ημέρες μας, συνιστούν την Κοσμοθεωρία του Συστήματος, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το περιεχόμενον του θρησκευτικού Συντάγματος των Ιουδαίων, του Ταλμούδ, όπως αυτό ερμηνεύεται δια της Καμπάλα.

Ας τολμήσουν οι Ταλμουδιστές να μεταφράσουν στα ελληνικά ένα αυθεντικό Ταλμούδ και να το προωθήσουν προς πώληση στην ελεύθερη αγορά !!! Όσο το τηρούν κρυφό και απλησίαστο από τους πολίτες, θα μας δίδουν το δικαίωμα να το σχολιάζομεν και να το χαρακτηρίζομεν αναλόγως.

Αυτό το Ταλμούδ τιμάται σήμερον από τους Ταλμουδιστές Εβραίους (Jews) ως «θεσπέσιος του αληθούς και ευθέως κανών».15

γ.  Η άποψη ενός σύγχρονου ραββίνου για την εχθρότητα των ανθρώπων απέναντι στο Ταλμουδ.16

What is the Talmud that it aroused such enmity and opposition?

The Talmud is the extraordinary compendium of law and lore of rabbinic Judaism, comprising both the Mishnah and the Gemara. Side by side with the Written Law of the Bible, over time there developed the Oral Law, which expanded upon the ordinances of the Pentateuch. This Oral Law was handed down from master to disciple, studied in Jewish academies of learning, and applied by Jewish courts of law.

The period of national and spiritual crisis which followed the unsuccessful Jewish rebellions against Rome in 68 and 135 CE persuaded Judah ha Nasi, head of the Jewish community in Palestine at the turn of the third century, to compile, systematize, and reduce the Oral Law, which had come down by word of mouth, into writing. This collection of laws, legal opinions, decisions, and comments upon them is known as the Mishnah. it is less a code than a report on prevailing law and custom, and a digest of legal opinions which invite further study and discussion.

Study and discussion of the Mishnah in the centuries following were carried on in academies and applied in courts in Palestine and Babylonia. The summary and digest of this scholarly activity is called the Gemara. Not at all dry-as-dust legal argumentation, it reports on the exciting application of law to life, recording the disputations which grew out of diverse traditions and differing opinions. Here and there it is interlaced with a parable, a legend, or just a good story to make a point. The Mishnah plus the Gemara constitutes the Talmud.

The Mishnah is in Hebrew, the language of the Bible and of worship and scholarly discourse in late antiquity; the Gemara is in Aramaic, the language of common discourse of that time.

There are two versions of the Talmud. The first, edited circa 325 CE, contains the discussions in Palestinian schools and courts and is called the Jerusalemite or Palestinian. The Babylonian, edited a century and half later, is the compendium of scholarly legal discussions carried on in the academies and courts of that Jewish community. Like the Mishnah, the Gemara is not a code of law (an organized body of legal decisions), but the raw material for establishing codes-the source for discussion, refinement, and application.

The spirit of the Talmudic process is expressed in a tale in tractate Baba Meziah. Rabbi Eliezer, a proponent of unchanging tradition--"a well-lined cistern that doesn't lose a drop," as his teacher characterized him--was engaged in a legal disputation with his colleagues. "He brought all the reasons in the world," but the majority would not accept his view. Said Rabbi Eliezer, "If the law is as I hold it to be, let this tree prove it," and the tree uprooted itself a hundred amma, but they said, "Proof cannot be brought from a tree." Rabbi Eliezer persisted, saying, "Let these waters determine it," and the waters began to flow backwards, but his colleagues responded that waters cannot determine the law.

Once again Rabbi Eliezer tried, asking the walls of the study house to support him. They began to totter, whereupon the spokesman for the majority, Rabbi Joshua, admonished them, "when rabbis are engaged in legal discussion what right have ye to interfere!" So the walls did not fall in respect for Rabbi Joshua, nor did they return to their upright position, in respect for Rabbi Eliezer-and "they remain thus to this day!" But Rabbi Eliezer would not surrender and cried out: "Let Heaven decide."

A voice was heard from Heaven saying: "Why do ye dispute with Rabbi Eliezer; the law is always as he says it to be." Whereupon Rabbi Joshua arose and proclaimed, quoting Scripture, "It is not in Heaven!" Rabbi Jeremiah explained, "The Law was given at Sinai and we no longer give heed to heavenly voices, for in that Law it is stated: 'One follows the majority." God's truth, divine law, is not determined by miracles or heavenly voices, but by the collegium of rabbis, men learned in the law, committed to the law and expert in its application to the life of the pious community.

Such an attitude alone, negating the authority of the miraculous and heavenly voices, would have been sufficient to make the Talmud anathema to medieval churchmen, devoted as they were to the miraculous and to the divine reordering of the validity of the law. But there was more, of course.

The Talmud is so vast a work, containing such a variety of views and assertions, that one can find statements that are extravagant, hyperbolic, even theologically outrageous, if taken literally.[Source: Abraham J. Karp, From the Ends of the Earth: Judaic Treasures of the Library of Congress, (DC: Library of Congress, 1991)].

*

Επειδή όσα ανεφέροντο στο Ταλμούδ ήσαν αισχρά, συκοφαντικά και βδελυρά για όλους τους μη Εβραίους (δηλαδή ουσιαστικώς για όλη την ανθρωπότητα), ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς, απηγορεύθη η έκδοσή του και κατεδικάσθη διαχρονικώς με την βάσιμη αιτιολογία ότι περιείχε κάθε είδους αχρειότητα και βλασφημία κατά της Χριστιανικής αλήθειας και διέδιδε πολλές φοβερές αιρέσεις. Το βλάσφημο περιεχόμενο του Ταλμούδ είχε σαν αποτέλεσμα να απαγορευθεί η έκδοσή του από πολλούς γνωστούς ηγέτες,  όπως:

Το 553 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός.

Τον 13ον μ.Χ αι. οι Πάπες Γρηγόριος ο 9ος, ο Αθώος 4ος.

Αργότερα οι Πάπες Ιούλιος 3ος, Παύλος 4ος, Πίος 4ος, Πίος 5ος, Γρηγόριος 13ος, κ.α.

Ο Πάπας Κλημέντιος 8ος, στον κανονισμό που εξέδωσε στην Ρώμη το έτος 1592 μ.Χ. προέγραψε και κατεδίκασε το Ταλμούδ και δεν επέτρεψε την έκδοσή του ούτε με τις προϋποθέσεις αφαιρέσεως των βλάσφημων κειμένων.17

Το Ταλμούδ που εκδόθηκε στην Βασιλεία τηςΕλβετίας το 1578 είχε ακρωτηριασθεί σε πολλά σημεία. Το ίδιο συνέβη και με την ολλανδική έκδοση του Ταλμούδ (1644-1648).

Στην τελευταία έκδοση του Διατάγματος απαγορευμένων βιβλίων (Index Expurgatorius, 1887) από το Βατικανό, επί Πάπα Λέοντος 13ου, το Ταλμούδ και άλλα Ιουδαϊκά βιβλία απηγορεύθησαν. Επετράπη η έκδοση μόνο εάν αφαιρούντο όλες οι ποταπές συκοφαντίες κατά της Χριστιανικής θρησκείας.

Να γιατί δεν κυκλοφορεί ή δεν υπάρχει σήμερα στις βιβλιοθήκες των ξένων κρατών το βιβλίο του Ταλμούδ!

Τα ακούετε εσείς που συντάξατε τα βιβλία των θρησκευτικών για διδασκαλία των Ελληνοπαίδων, στα οποία τολμάτε να τοποθετείτε τον Χριστιανισμόν στις καθ’υμάς «μονοθεϊστικές» θρησκείες και να τον συγκρίνετε με τον μισαλλόδοξον και μισανθρώπινον Ιουδαϊσμόν και το «τέκνον» του, τον Ισλαμισμόν;

Τα ακούετε κι’εσείς, ιδιαίτερα οι αποκαλούμενοι θεολόγοι που ως διδάσκαλοι και καθηγητές, μηρυκάζετε τα ψεύδη, τις ανοησίες, τις πλάνες και τις απάτες των συντακτών του βιβλίου των θρησκευτικών, και διδάσκετε  την αγνωσία, την απάτη, και ουσιαστικώς, την μισανθρωπία και τις δοκησισοφίες των (υπ)ανθρώπων του Συστήματος;

Με άλλα λόγια διδάσκετε τον χριστιανισμόν ως περιεχόμενον της Κοσμοθεωρίας του Συστήματος; Αιδώς!!!

Σήμερα, όσα μεταφρασμένα αποσπάσματα του Ταλμούδ κυκλοφορούν στο εμπόριο ή τις βιβλιοθήκες, από γνωστούς εκδοτικούς οίκους, δεν περιλαμβάνουν τα επίμαχα και βλάσφημα χωρία κατά του Ιησού, της αειπαρθένου Θεοτόκου, των Χριστιανών και των μη Ιουδαίων.

Δεν υπάρχει πλήρες Ταλμούδ στο ελεύθερο εμπόριο. Αντιθέτως η Αγία Γραφή,  το Κοράνιο και τα άλλα βιβλία των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων, κυκλοφορούν ελευθέρως και υπόκεινται σε δημόσια κριτική.

Στις συναγωγές, όμως εδιδάσκετο και διδάσκεται το Ταλμούδ, πλήρες, χωρίς περικοπές!

Ο λόγος είναι προφανής!

Οι Ταλμουδιστές αποφεύγουν να αναφέρονται στα επίμαχα αυτά θέματα. Όσες φορές κατηγορούνται για το βλάσφημο περιεχόμενο του Ταλμούδ, αρνούνται ΦΑΡΙΣΑΪΚΩΣ τις κατηγορίες, με την δικαιολογία ότι δεν περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ τέτοιες βλασφημίες. Μα, αυτοί αρνούνται και την ύπαρξη των πρωτοκόλλων του 1897, παρά το γεγονός ότι ΟΛΑ όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτά, έχουν επιβεβαιωθεί διαχρονικώς από τότε μέχρι σήμερα!

Ουδέποτε, όμως, μέχρι τώρα, μας παρουσίασαν ένα πλήρες και χωρίς περικοπές Ταλμούδ, σε Ελληνική μετάφραση!

Τέλος, εάν επιμένουν ότι δεν βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους της Εκκλησίας, τους προκαλούμε να μας πουν, ποίος είναι ο δικός τους θεός που λατρεύουν στις συναγωγές τους και ποία η άποψή τους για τον Eβλίς/Εωσφόρο!

https://www.brighteon.com/de88b0c7-9c6c-4e6e-bda9-24b7d162ce18 

Συνεχίζεται

---

1 Talmud aute c.500 consignatum non erat, Walton, Proleg, VIII, παρ. 23.

2 Contra adversarium legis et prophetarum, L, II, cap. I.

3 τόμος VIII, (1942) p.474.

4 Solomon Grayzel, A History of the Jews.

5 Α΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ, 2/14-16.

6 Aριθμομετρία ή Γκεματρία (Gematria) : Γκεματρία ή θεωρητική Καμπάλα (Κατά την πιθανώτερη εκδοχή από την ελληνική λέξη Γεωμετρία) είναι ένα από τα τρία είδη της Καμπάλα (Μυστική ή αποκρυφυστική- Πρακτική ή μαγική- θεωρητική). Δηλαδή ο υπολογισμός της αριθμήσεως γραμμάτων, λέξεων, ή φράσεων, και η αντικατάστασή τους με άλλες λέξεις ή φράσεις με την αυτήν αριθμητικήν ισοδυναμίαν (ισόψηφες).

Η μέθοδος αυτή προσφέρεται, κατά τους καμπαλιστές, για να διερευνήσουν-αποκαλύψουν την σχέση ανάμεσα στα λόγια και τις ιδέες που υπονούνται στις λέξεις ή φράσεις των γραφών. Με άλλα λόγια επειδή το κάθε γράμμα της εβραϊκής γλώσσας έχει μια αριθμητική αξία ,πίσω από κάθε λέξη στις Γραφές υπάρχει μία άλλη λέξη- ιδέα που εκφράζει το αληθινό νόημά της. Ποιά είναι αυτή;

Εκείνη που αν υπολογισθεί η αρίθμηση των γραμμάτων της, έχει την ίδια αριθμητική αξία με την πρώτη.

Π.χ. ΚΗΦΑΣ= 20+8+500+1+200= 729 αλλά και ΠΕΤΡΑ= 80+5+300+100+1= 729 [Το όνομα ΚΗΦΑΣ (ΙΩΑΝΝ,1/43) που σήμαινε ΠΕΤΡΟΣ, αντικαθίσταται με  την λ. ΠΕΤΡΑ]. Με αυτόν τον τρόπον οι καμπαλιστές αλλοίωναν τις λέξεις και φράσεις της Γραφής και συνεπώς τα νοήματα και τις ερμηνείες τους.

Η υπόθεση γι’αυτήν την τεχνική στηρίζεται στην αυθαίρετη άποψη των καμπαλιστών ότι η αριθμητική ισοδυναμία δεν είναι τυχαία. Όπως ισχυρίζονται, δεδομένου ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε δια του «λόγου» του Θεού, κάθε γράμμα του γραπτού θεϊκού λόγου, αντιπροσωπεύει μια διαφορετική δημιουργική δύναμη-ιδέα. Έτσι, η αριθμητική ισοδυναμία των δύο λέξεων αποκαλύπτει μια εσωτερική σχέση μεταξύ των δημιουργικών δυνατοτήτων της κάθε μιάς. (Βλ Τάνια, Sha'ar HaYichud Ve Ha Emunah, κεφάλαια 1 και 12.)

7 Ασκαλών: Μία από τις 5 ομόσπονδες οχυρές πόλεις των Φιλισταίων, κτισμένη ανάμεσα στην Γάζα και την Άζωτο, περίφημη για το ιερό της Αστάρτης. Η φυλή του Ιούδα είχε κάνει επιδρομές εναντίον της, αλλά χωρίς να κατορθώσει την κυρίευση της περιοχής (ΚΡΙΤΕΣ,1/18 και Α΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ,6).Ο προφήτης Ζαχαρίας προείπε την ερήμωσή της (9/5), που πραγματοποιήθηκε τον 13ον μ.Χ. αιώνα.

8 Shimon ben Kocheba ( ;- 135): Ταλμουδιστής Ιουδαίος ηγηθείς της επαναστάσεως κατά των Ρωμαίων κατά τον τρίτον και τελευταίον Ιουδαϊκόν πόλεμο (132-135). Ο νομοδιδάσκαλος Aqiba ben Joseph έπεισε το συμβούλιο της Ιαμνείας να κηρύξει επανάσταση κατά των Ρωμαίων, υπό την ηγεσία του Συμεών μπεν Κοσεμπά λέγοντας ότι στο πρόσωπό του είχε αναγνωρίσει τον αναμενόμενο Μεσσία.

Την θέση του στήριξε σ’ένα εδάφιο του βιβλίου των Aριθμών (24/17) «..ανατέλειν άστρον εξ Ιακώβ..», κάνοντας μάλιστα παράφραση του πατρικού ονόματος Κοσεμπά σε Κοχμπά που στα αραμαϊκά σημαίνει αστέρας. Έτσι το όνομα έγινε Μπαρ Κοχμπά (..υιός του αστέρος). Τελικώς ηττήθηκε από τους Ρωμαίους στην τελευταία εστία του οχυρού Μπετάρ. Ο ψευδομεσσίας απεκεφαλίσθη και το κεφάλι του απεστάλη στον Αδριανό.

Οι Ιουδαίοι βεβαιωθέντες για την απάτη του Ακίμπα περί Μεσσία-Απελευθερωτού, εστιγμάτησαν τον Κοσέμπα, του άλλαξαν το όνομα ακόμη μια φορά και τον μετενόμασαν Κοζέμπα που σημαίνει ψεύτικος, κίβδηλος, τουτέστιν Συμεών μπεν Κοζεμπά ( Συμεών ο γιός της απάτης) [LIVIUS, Articles on Ancient History. Wars Between the Jews and Romans, Simon ben Kosiba (130-136) --- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΣΤ, Ελληνισμός και Ρώμη,….Η ειρήνευση της Ιουδαϊκής Παλαιστίνης, σ.284-287.--- Τα χειρόγραφα της Νεκρής θάλασσας,Μάριος Βερέττας, σ. 129].

9 Αqiba ben Joseph (50-135):Ταλμουδιστής Ιουδαίος, αγράμματος βοσκός θεωρούμενος από τους κυριώτερους ιδρυτές του Ραββινικού Ιουδαϊσμού. Σε ηλικία 40 ετών άρχισε να μελετά την Τορά ελκύοντας πολλούς μαθητές μεταξύ των οποίων και τους R. Simon ben Yohai, R. Meir Juda ben Ilai .  Εισήγαγε    νέα μέθοδο ερμηνείας του προφορικού λόγου (Halakha), θέτοντας τα θεμέλια της Μishna. Κατά την επανάσταση του Ψευδομεσσία Κοσεμπά που ο ίδιος επενόησε, συνελήφθη, εφυλακίσθη και εφονεύθη

10 «……This decree, however, was not executed, and his murderous plan was further frustrated by R. Jehudah b. Baba, who, forewarned of the decree and comprehending its consequences, betook himself to a place between two great mountains between Usha and Shprehem and licensed six of the older men of R. Aqiba's disciples to be rabbis (i.e., teachers of the Talmud): R. Meir, R. Jehudah b. Elai, R. Jose b. Halaphta, R. Simeon b. Jochai, R. Eleazar b. Shemua, and R. Nehemiah” ( History of Talmud, Chapter, III)». 

11 Καμπάλα ή Καββάλα (εβραϊκά: קַבָּלָה, κυριολεκτικά "παραλαβή/παράδοση", μεταγραφή: Cabala, Qabbālâ): Η λέξη σημαίνει παραδοχή, εισδοχή, παράδοση. Είναι το σύνολον των φιλοσοφικών και θεοσοφικών δογμάτων των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στηριζoμένων στις αποκρυφιστικές ερμηνείες της Παλαιάς Διαθήκης, κυρίως της Πεντατεύχου (Τορά), δι’ αντικαταστάσεως λέξεων με άλλες των οποίων τα γράμματα έχουν ίσην αριθμητικήν αξία με τις αντίστοιχες παλαιοδιαθηκικές.

Περιλαμβάνει μέρος της «προφορικής παραδόσεως» του Μωϋσέως, αναφερομένη στις αποκρυφιστικές έννοιες των λέξεων, τις οποίες οι Καμπαλιστές ισχυρίζονται ότι εξάγουν μυστικώς και με θεία έμπνευση από κάθε γράμμα της λέξεως!!! Τα δόγματα και η διδασκαλία της Καμπάλα περιέχονται στα αποκρυφιστικά βιβλία, «Σεφέρ Γετζίραχ» (Βιβλίο Δημιουργίας), και Ζοχάρ ή Σεφέρ Χα Ζοχάρ (Βιβλίο του Φωτός).Η Καμπάλα δεν μεταδίδεται σε κανένα μη μυημένο και πιστεύεται ότι είναι έργο σκοτεινών κύκλων του 6ου π.Χ. αιώνος (The Life and Times of Jesus the Messiah, Alfred Edersheim,1883,II, 689).

12 Ο Αβραάμ Αμπουλάφια (Abraham Abulafia, 1240 - 1291) ήταν Ιουδαιο-ισπανός Ταλμουδιστής. Έγραψε πολλά καβαλιστικά βιβλία από τα οποία έχουν εκδοθεί μερικά αποσπάσματα. Πολύ νέος επιχείρησε ταξίδι στην Παλαιστίνη με σκοπό να εισέλθει στην Ασία, πλην όμως εξ αποτυχίας επέστρεψε στην Ισπανία, αφού παρέμεινε επί μακρόν στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Μετά την επιστροφή του, ο ίδιος ομολογούσε πως έβλεπε οράματα, ενώ φαντάστηκε τον εαυτόν του Προφήτη ακόμη και Μεσσία, που είχε εκλεγεί από τον Θεό και άρχισε περιπλανώμενος να κηρύσσει νέα διδασκαλία στους συμπατριώτες του, Ιπυδαίους. Το 1280, αποπειράθηκε να προσηλυτίσει στις ιδέες του τον Πάπα, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή του και την καταδίκη του εις θάνατο, ωστόσο τελικά αφέθηκε ελεύθερος. Τα επόμενα χρόνια επισκέφτηκε την Σικελία, όπου εμφανίστηκε ως Μεσσίας, ωστόσο οι ισχυρισμοί του καταδικάστηκαν επισήμως έπειτα από επιστολή του ραββίνου Solomon ben Adret.

Τα επόμενα χρόνια (1285-1288), ο Αμπουλάφια ολοκλήρωσε τη συγγραφή του Sefer ha- ot (Το Βιβλίο του Οιωνού) στο νησί Κομίνο, κοντά στην Μάλτα, ενώ το 1291 έγραψε το τελευταίο του έργο, με τίτλο Imre Shefer (Λέξεις της Ομορφιάς). Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, για αυτό και είναι άγνωστος ο χρόνος του θανάτου του (Εκτιμάται ότι απέθανε περί το 1291).

13 Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, Διδαχή Δ΄.

14 Νεόφυτος μοναχός ο εξ Εβραίων, Ανατροπή της θρησκείας των Εβραίων. 

15 Kennicot Benjamin (1718-1783): Άγγλος λόγιος και κληρικός γνωστός για την κριτική μελέτη των πρωτοτύπων Εβραϊκών κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης-Παράρτημα ΙΙ τόμου του 30τομου έργου του, σελ. 242-247, 255,270.

16 Karp Abraham J., Rabbi, professor, scholar and bibliophile. Born April 5, 1921, Amdur (Indura) Poland. Arrived in New York 1930. Died November 24, 2003 in New York. Educated at Yeshiva University High School, Yeshiva College, the Jewish Theological Seminary of America and Columbia University. Rabbi in Swampscott, MA, Kansas City, MO and Rochester, NY. Professor of History and Religion at the University of Rochester, Adjunct Research Professor at the Jewish Theological Seminary. Author of many books, including The Jewish Way of Life, Haven and Home: A History of the Jews in America and From the Ends of the Earth: Judaic Treasures of the Library of Congress.

17 

Judaic Treasures of the

Library of Congress:

The Talmud

In his classic History of the Printing of the Talmud (Ma'amar Al Hadpasat HaTalmud), Raphael Rabbinovicz writes:

The Talmud, the base and source of Jewish religious and national life-how numerous were its enemies and detractors! As was the fate of those who lived by it and devoted their lives to it, so was its fate. Already in the year 1239 Pope Gregory IX ordered the burning of the Talmud, and hundreds, nay thousands of volumes were put to the torch in France and Italy.

In June 1242, twenty-four wagon loads of Talmudic tomes were publicly burned in Paris by the official executioner. Rabbi Meir of Rothenburg compared this conflagration to the burning of the Jerusalem Temple, in an elegy which has been incorporated in the Tishah B' Av (the holy day commemorating the destruction of the Temple) liturgy, Sha-ali Serufah, "Oh, inquire, thou consumed by flames. . ."

Popes-Innocent IV, Alexander IV, John XXII, Alexander V-issued condemnations; monarchs-Louis IX of France and his successors Philip III and IV-ordered confiscations; and following the Council of Basle, Pope Eugenius IV issued a bull prohibiting the study of the Talmud. Fraught with danger and beset with difficulties though it was, study of the Talmud proceeded nonetheless, because without it Jews were convinced that Jewish life could not continue. But the condemnations and confiscations took their toll; very few Talmudic manuscripts have survived, and only one of the entire Talmud, the Munich manuscript of 1342. [Source: Abraham J. Karp, From the Ends of the Earth: Judaic Treasures of the Library of Congress, (DC: Library of Congress, 1991)].