ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΙΑΧΟΜΕΝ ΠΡΟΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΜΩΜΕΝΩΝ.

ΑΦΟΒΩΣ ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

ΑΔΟΛΩΣ ΕΡΩΤΩΜΕΝ ΠΡΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΝ ΑΠΑΝΤΩΝ.

ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

 

Η ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΚΑΙ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ (THE RACIAL AND RELIGIOUS IDENTITY OF TODAY’S JEWS AND ISRAELIANS)

ΜΕΡΟΣ 7ον

6. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ TΩN ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΙΣΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ Λ.Ι. ΤΗΣ Π.Δ. (ΕΒΡΑΙΩΝ/ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ (ΧΑΝΑΑΝ) [Συνέχεια 6ου Μέρους].

[COMPARISON OF THE RELIGIONS AND DIACHRONIC ACTIONS COMMITTED BY THE PEOPLE OF ISRAEL (OLD TESTAMENT) AND THE PEOPLE OF THAT  PERIOD IN THE WIDER REGION (CANAAN) {Continuity of 6th part).

«10 ἐπικατάρατος ὁ ποιῶν τὰ ἔργα Κυρίου ἀμελῶς, ἐξαίρων μάχαιραν αὐτοῦ ἀφ’ αἵματος» (Επικατάρατος είναι εκείνος, ο οποίος παραμελεί/αδιαφορεί για τα έργα του Κυρίου...Επικατάρατος εκείνος ο οποίος παρά την διαταγήν του Κυρίου, αναστέλλει την χρήση μαχαίρας για την σφαγήν των εχθρών Του») [ΙΕΡΕΜΙΑΣ: 31/10].

«14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; 15 τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός…» ( Β΄ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ:  6/14-16).

«ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαὴλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας, ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου· καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως, θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ' οὗ γεγένηται ἔθνος ἐν τῇ γῇ ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου· καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ σωθήσεται ὁ λαός σου, πᾶς ὁ γεγραμμένος ἐν τῇ βίβλῳ· 2 καὶ πολλοὶ τῶν καθευδόντων ἐν γῆς χώματι ἐξεγερθήσονται, οὗτοι εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ οὗτοι εἰς ὀνειδισμὸν καὶ εἰς αἰσχύνην αἰώνιον. 3 καὶ οἱ συνιέντες ἐκλάμψουσιν ὡς ἡ λαμπρότης τοῦ στερεώματος καὶ ἀπὸ τῶν δικαίων τῶν πολλῶν ὡς οἱ ἀστέρες εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ ἔτι. 4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις..» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/1-4)

γ. Η Ταυτότητα του Ιαχβέ/Γιαχβέ της Π.Δ., Του τότε Συνομιλητού με τον Μωϋσή και τους Προφήτες.

1/. Οι αρνητές και πολέμιοι Του Θεού Ιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης και η ΑΛΗΘΕΙΑ περί της ταυτότητός Του.

α/. Σήμερα Τον Θεόν Ιαχβέ της Π.Δ. απορρίπτουν δύο (2) μεγάλες κατηγορίες πλανεμένων ανθρώπων ή ενσυνείδητων απατεώνων.

Η πρώτη αφορά στους λεγομένους νεοπαγανιστές, αρχαιολάτρες, «αντισημίτες», «αντι-Σιωνιστές», κ.α, συναφών αντιλήψεων αρνητές της Π.Δ. με τον αυθαίρετο, ανιστόρητο, περιφρονητικό και βλάσφημο ισχυρισμό ότι, ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ο μοχθηρός και εκδικητικός, απέναντι στους ανθρώπους.

Η δεύτερη αφορά στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Talmudist Jews), οι οποίοι τον χαρακτηρίζουν ως θεόν των Χριστιανών και όλων των μη Ιουδαίων, «καταστροφέα» και …αντίζηλον του δικού τους «αληθινού» θεού!!!

Όμως, η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ένα βιβλίο πού αναφέρεται στην Ιστορία των Εβραίων, όπως πολλοί νομίζουν, αλλά ένα Ιερόν βιβλίον πού ομιλεί συνεχώς για τον ΙΑΧΒΕ, Τον Θεόν των Εβραίων/Ισραηλιτών. Έτσι, το να παρουσιάζεται ο Ιαχβέ ως ένας Θεός οργισμένος, μνησίκακος και κεραυνοβολών τους ανθρώπους:

1//. Αποτελεί αιρετική απόκλιση ΠΛΑΝΗΣ, ανοήτων, επιπολαίων ορθολογιστών, στηριχθέντων στην δοξοσοφία τους και σε πηγή ή πηγές της συστημικής γραμματείας ή άλλων πεπλανημένων συγγραφέων, που ικανοποιούν τις αναζητήσεις-έρευνες-μελέτες τους, χωρίς να εξετάσουν την αξιοπιστία των συγγραφέων και την αυθεντικότητα των πηγών.

2//. Συνιστά ενσυνείδητη ΑΠΑΤΗ αμετανόητων μισανθρώπων, αλαζόνων, τυχοδιωκτών, αντιχριστιανών, αποκρυφιστών, κλπ της αυτής συνομοταξίας.

β/. Η Παλαιά Διαθήκη:

.Είναι ένα βιβλίο δράσεως του Ιησού Χριστού πριν ακόμη σαρκωθεί, Ο Οποίος εμφανιζόταν μεταξύ των ανθρώπων ως άσαρκος Υιός του Θεού. Καταχρηστικώς βέβαια μιλάμε για Ιησούν Χριστόν πριν την σάρκωση Του, γιατί «ότε γέγονεν σαρξ ο Λόγος, τότε και ωνομάσθαι λέγομεν αυτόν Χριστόν Ιησούν».

.Παρουσιάζει τον Χριστόν, έχει θεοφάνειές Του, μιλάει για δικαίους, πατριάρχες, προφήτες, πού είχαν θεοπτίες του Ιησού Χριστού, του Δευτέρου εκ των προσώπων της Αγίας Τριάδος και αναφέρει τις θεοπτίες τους αυτές.

Στην Παλαιά Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται με την έκφραση «ο άγγελος του Κυρίου» (MAL’ ΑΚ-JΑΗVΕ στο εβραϊκό) ένα μυστηριώδες πρόσωπο, το οποίον παρουσιάζεται ως Θεός και ονομάζεται ενίοτε ρητώς «Γιαχβέ» (Εγώ ειμί Ο ΩΝ).

Ο αείμνηστος καθηγητής Βασίλειος Βέλλας, σε παλαιά μελέτη του με τίτλο «MAL’ ΑΚ-JΑΗVΕ», έχοντας υπόψη βασικά πατερικά κείμενα, αποδεικνύει ότι ο εμφανιζόμενος ως άγγελος Κυρίου, είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Πατρός. Αυτός στο (ΗΣΑΪΑΣ: 9/6) ονομάζεται «μεγάλης βουλής άγγελος», στο δε (ΜΑΛΑΧΙΑΣ: 3/1) χαρακτηρίζεται ως ο «άγγελος της διαθήκης».

Πρόκειται περί προσώπου της Θεότητος αφού το πρόσωπο αυτό ονομάζεται «Γιαχβέ». Στο χωρίον της ΓΕΝΕΣΕΩΣ (22/11-12), ο άγγελος του Κυρίου λέει στον Αβραάμ: «Αβραάμ, ... νυν έγνων ότι φόβη συ τον Θεόν και ουκ εφείσω του υιού σου του αγαπητού δι' εμέ».

Δηλαδή, εδώ ο άγγελος και διακρίνεται από τον Θεόν αλλά και ταυτίζεται. Μία η ουσία, διαφορετικές οι υποστάσεις. Ο Αβραάμ εδώ λοιπόν είχε θεοπτία! Είδε τον άσαρκο -ακόμη- Υιό του Θεού! Γι' αυτό και ο Κύριος είπε σχετικά μ' αυτό το γεγονός:

«Αβραάμ ηγαλλιάσατο ίνα ίδη την ημέραν την εμήν και εΐδε και εχάρη»! (ΙΩΑΝΝΗΣ: 8,56).

Ο Ιακώβ όταν ετοιμάζεται να φύγει από την Μεσοποταμία είπε: «είπε μοι ο άγγελος του Θεού καθ' ύπνον, εγώ ειμί ο Θεός, ο οφθείς σοι εν τόπω Θεού». (ΓΕΝΕΣΗ: 31,11).

Άλλη θεοφάνεια του αγγέλου του Κυρίου έχουμε στο (ΕΞΟΔΟΣ: 3/2-21) οπού ο Μωϋσής βρίσκεται ενώπιον της φλεγόμενης και μη καιομένης βάτου: «Ώφθη δε αυτώ άγγελος Κυρίου εν πυρί φλογός και είπεν: εγώ ειμί ο Θεός του πατρός σου...».1

γ/. Η Παλαιά Διαθήκη στα 1ον και 2ον κεφάλαια της ΓΕΝΕΣΕΩΣ, μιλάει για Τον Δημιουργόν του κόσμου, Ο Οποίος δεν είναι άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός, διότι «πάντα δι' αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν…». (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/3) και «εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα». (ΚΟΛΟΣΣΑΕΙΣ: 1/16).

Ο προφήτης Βαρούχ πάλι, παρουσιάζοντας τον Θεό ως νομοθέτη στο Σινά, λέει: «εξεύρε πάσαν οδόν επιστήμης και έδωκεν αυτήν Ιακώβ» και στον επόμενο στίχο: «μετά ταύτα επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (3/37-38).

Ενώ η Παλαιά Διαθήκη λέει ότι οι Ισραηλίτες στην έρημο επείρασαν τον Ιαχβέ και περιέπεσαν σε ποικίλους πειρασμούς (ΨΑΛΜΟΙ: 77/18-20), ο απόστολος Παύλος μας λέει ότι έπείρασαν τον Χριστόν και «υπό των όφεων απώλοντο» (Α' ΚΟΡΙΝΘ: 10/1-4).

Κατόπιν των παραπάνω, καταλήγομεν στο αρχικόν αλλ’ ασφαλές συμπέρασμα ότι Ο Ιαχβέ/Γιαχβέ είναι:

1//. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, το Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος! Ο προϋπάρχων της αρχής του κόσμου. Ο πολλάκις προφητευμένος σε χωρία της Π.Δ., ως Ο Αληθινός Μεσίας και Λυτρωτής της ανθρωπότητος,

2//. Ο Θεός που συνομιλούσε με τους πρωτοπλάστους, που προειδοποίησε τον Νώε για τον κατακλυσμό, που αποκαλύφθηκε στον Μωϋσή, ως Ο ΩΝ, που διέταξε τον Αβραάμ να εγκαταλείψει την πατρίδα του και έχρισε βασιλέα του οίκου Ιούδα τον Δαυΐδ, από το γενεαλογικό δένδρο του οποίου εγεννήθη ο Θεάνθρωπος  Ιησούς Χριστός.

Ο Ιησούς Χριστός, ΑΣΑΡΚΩΣ φανερούται στην Παλαιά Διαθήκη και ΕΝΣΑΡΚΩΣ στην Καινή Διαθήκη.2  

Παρά ταύτα, εάν μετά από τα προαναφερθέντα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που εξακολουθούν να αμφιταλαντεύονται, να απορούν ή να δυσπιστούν ή να αρνούνται την καταγραφείσα ταυτότητα του ΙΑΧΒΕ, παραθέτομεν μερικά ακόμη, από τα αμέτρητα, κυριολεκτικώς, αποδεικτικά στοιχεία.

2/. Προφητείες της Π.Δ. που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Μερικά παραδείγματα)

à“Ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται σοι δίκαιος και σώζων, πραΰς και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον” (ΖΑΧΑΡΙΑΣ: 9/9).

à“Ωραίος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων...... Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας αδικίαν” (ΨΑΛΜΟΙ: 44/3 και 8).

“Δια τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον. Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν και καλέσης το όνομα αυτού Εμμανουήλ (Εμμανουήλ = Ο Θεός μαζί μας. Το όνομα Εμμανουήλ δηλώνει την ταυτότητα του Σαρκωθέντος Λόγου, διότι ο Θεός δια της σαρκώσεώς Του, ως άνθρωπος, κατήλθε από τους Ουρανούς και κατοίκησε μαζί μας)” (ΗΣΑΙΑΣ: 7/14).

[Φυσικά η έννοια του Εμμανουήλ είναι και διαχρονική, διότι ο Κύριος βρίσκεται μεταξύ των ανθρώπων από την δημιουργία του Κόσμου μέχρι τους αιώνας των αιώνων]

à“Και συ Βηθλεέμ, οίκος του Εφραθά, ολιγοστός ει του είναι εν χιλιάσι Ιούδα. Εκ σου μοι εξελεύσεται ηγούμενος του είναι εις άρχοντα εν τω Ισραήλ, και αι έξοδοι αυτού απ’ αρχής εξ ημερών αιώνος” (ΜΙΧΑΙΑΣ: 5/2).

à“Ώσπερ γαρ ην Ιωνάς εν τη κοιλία του κήτους τρεις ημέρας και τρεις νύκτας, ούτω έσται ο Υιός του ανθρώπου εν τη καρδία της γης τρεις ημέρας και τρεις νύκτας” (ΙΩΝΑΣ: 2/1 και ΜΑΤΘ: 12/18).

à“Διαμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον” (ΨΑΛΜΟΙ: 21/18).

à“Τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν... Και Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταις αμαρτίαις ημών... από των ανομιών του λαού μου ήχθη εις θάνατον...” (ΗΣΑΪΑΣ: 53/4).

à “Το πλήρωμα του Νόμου, των Προφητών αυτός υπάρχων, Χριστέ ο Θεός ημών, ο πληρώσας πάσαν Πατρικήν οικονομίαν…” (Ευχή του ιερέως εις το σκευοφυλάκιον, Θ. Λειτουργία Ι. Χρυσοστόμου).

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι “το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών” (ο Νομοθέτης-το πληρούν-των Νόμων της Π.Δ.) και Αυτός που προφητεύθηκε από τους προφήτες της Π.Δ. είναι ο αυτός Θεός Γιαχβέ ή Ιαχβέ / Ιησούς Χριστός;

«Έσχισεν, ο Θεός, την πέτραν εις την έρημον (ραφιδείν) και επότισε αυτούς με άφθονο ύδωρ, σαν να υπήρχε εκεί άβυσσος και θάλασσα μεγάλη. Και έκαμε να αναβλύσει ύδωρ από την πέτρα (εις την έρημον της Κάδδης) και κατέβασε ύδατα πολλά σαν να έρρεαν ποταμοί πολλοί» (ΨΑΛΜΟΙ: 77/15-16).

Ποιός ήταν η “πέτρα” της ερήμου στην Π.Δ. που έδιδε το ύδωρ της ζωής; Ο Ιησούς Χριστός, διότι: «Θέλω να ξέρετε αδελφοί, ότι οι πατέρες μας ήσαν όλοι κάτω από την νεφέλη και όλοι επέρασαν μέσα από την θάλασσαν, και όλοι εβαπτίσθηκαν εις τον Μωυσήν μέσα εις την νεφέλην και εις την θάλασσαν, και όλοι έφαγαν την ίδια πνευματική τροφήν, και όλοι ήπιαν το ίδιο πνευματικόν ποτόν. Διότι έπιναν από πνευματικήν πέτραν που τους ακολουθούσε, η δε πέτρα ήτο ο Χριστός» (Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ: 10/1-4).

«Ερευνάτε τας Γραφάς, (ΣΣ: Τα βιβλία της Π.Δ.) ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν, και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί Εμού»  (ΙΩΑΝΝ: 5/39) λέγει ο Χριστός σε μία από τις αποκαλυπτικές ομιλίες Του. Αφού οι Γραφές, δηλαδή η Π.Δ. μαρτυρούν περί του Ιησού Χριστού, αδιαμφισβήτητα η Π.Δ. είναι Χριστοκεντρική και όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτήν αφορούν και μαρτυρούν τον Ιησού, τον αναμενόμενο Μεσία/Σωτήρα της ανθρωπότητος.

Τέλος, όταν ο Φίλιππος βρίσκει το Ναθαναήλ του λέγει: «Ευρήκαμεν εκείνον, δια τον οποίον έγραψεν ο Μωϋσής εις τον Νόμον και προανήγγειλαν οι Προφήτες, τον Ιησούν, τον υιόν του Ιωσήφ από την Ναζαρέτ» (ΙΩΑΝΝ: 1/45-46).

Ώ αγράμματοι, ανιστόρητοι, πεπλανημένοι, μισάνθρωποι, αφελείς/ ανόητοι και αλαζόνες!!!

Ακόμη δεν αντελήφθητε ότι ο Ιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Ιησούς Χριστός, Ο ασάρκως τότε συνομιλών με τον Νώε, τον Αβραάμ, τον Μωϋσή και τους προφήτες; Ο άρχων της φυλής του Ιούδα – Η προσδοκία των Εθνών;

3/. Ιησούς Χριστός:  Η Προσδοκία των Εθνών

Η γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι η πιο εύγλωττη απόδειξη της Θεϊκής Αγάπης προς τον ’Άνθρωπο καθ’όσον ακόμη και μετά την «παρακοή» των πρωτοπλάστων, ο Δημιουργός  έστειλε προς την ανθρωπότητα ένα μήνυμα-υπόσχεση παρηγοριάς και ελπίδος.

«14 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (ΓΕΝΕΣΗ, 3/14-15).

Η υπόσχεση αυτή, το γνωστό « π ρ ω τ ε υ α γ γ έ λ ιο » , αποτελεί την αρχαιότατη προφητεία/χαρμόσυνο άγγελμα για την γέννηση Του Μεσία, Λυτρωτού και Σωτήρος του κόσμου, για Τον Οποίον οι θεόπνευστοι Ι α κ ώ β και Ησαΐας θα διακηρύξουν ότι:

«ΕΚΑΛΕΣΕ δὲ ᾿Ιακὼβ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτοῖς· συνάχθητε, ἵνα ἀναγγείλω ὑμῖν, τί ἀπαντήσει ὑμῖν ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν·………. 8 ᾿Ιούδα, σὲ αἰνέσαισαν οἱ ἀδελφοί σου· αἱ χεῖρές σου ἐπὶ νώτου τῶν ἐχθρῶν σου· προσκυνήσουσί σοι οἱ υἱοὶ τοῦ πατρός σου. 9 σκύμνος λέοντος ᾿Ιούδα· ἐκ βλαστοῦ, υἱέ μου, ἀνέβης· ἀναπεσὼν ἐκοιμήθης ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος· τίς ἐγερεῖ αὐτόν; 10 οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ ᾿Ιούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν..» (ΓΕΝΕΣΗ, 49/1-10).

«ΙΑΚΩΒ ὁ παῖς μου, ἀντιλήψομαι αὐτοῦ· ᾿Ισραὴλ ὁ ἐκλεκτός μου, προσεδέξατο αὐτὸν ἡ ψυχή μου· ἔδωκα τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν, κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἐξοίσει. 2 οὐ κεκράξεται οὐδὲ ἀνήσει, οὐδὲ ἀκουσθήσεται ἔξω ἡ φωνὴ αὐτοῦ. 3 κάλαμον τεθλασμένον οὐ συντρίψει καὶ λίνον καπνιζόμενον οὐ σβέσει, ἀλλὰ εἰς ἀλήθειαν ἐξοίσει κρίσιν. 4 ἀναλάμψει καὶ οὐ θραυσθήσεται, ἕως ἄνθῇ ἐπὶ τῆς γῆς κρίσιν· καὶ ἐπὶ τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν. 5 οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν οὐρανὸν καὶ πήξας αὐτόν, ὁ στερεώσας τὴν γῆν καὶ τὰ ἐν αὐτῇ καὶ διδοὺς πνοὴν τῷ λαῷ τῷ ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ πνεῦμα τοῖς πατοῦσιν αὐτήν…» (ΗΣΑΪΑΣ, 42/4).

Προς Αυτό, «τό σπέρμα τής γυναίκας», της απογόνου της Εύας θα εστρέφοντο τα βλέμματα της ανθρωπότητος όπως αποδεικνύεται και από την μελέτη των παραδόσεων όλων των λαών της γης, οι οποίοι προδοκούσαν Ένα Λυτρωτή, Ποιμένα και Άρχοντα προκειμένου νά ζήσουν την Αληθινή Νέα Εποχή, της όντως Νέα Παγκόσμια τάξη της Θεϊκής Αγάπης και Δικαιοσύνης!!!

Ποιός ήταν λοιπόν η προσδοκία των Εθνών (ειδωλολατρών) προ Χριστού;

Ο Λυτρωτής Ιησούς Χριστός, Ο Υιός Δαυΐδ, Ο Υιός του Ανθρώπου, Ο Υιός του Ευλογητού, Ο Εμμανουήλ, Ο αναμενόμενος Μεσσίας του Κόσμου.

«Την Επαγγελίαν του Θεού περί της ελεύσεως του Σωτήρος και Λυτρωτού ετήρησαν ζωηράν εν τη μνήμη αυτών πάντα τα έθνη, και έκρυψαν ως θησαυρόν και ως πολύτιμον κειμήλιον εις τα βάθη της εαυτών καρδίας… Ιουδαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Αιγύπτιοι, Σίναι, Πέρσαι, Ινδοί και Άραβες, αυτοί οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου, ανέμενον την έλευσιν Λυτρωτού Θεού, εν ανθρωπίνη μορφή ερχομένου, μέλλοντος να διδάξη πάσαν την αλήθειαν, να εξαφανίση την κακίαν, να φέρη την ειρήνην, να αδελφοποιήση τα έθνη και να φέρη εν τη γη την Βασιλεία των Ουρανών» (Άγιος Νεκτάριος, Χριστολογία, 1992, σ.14-15).

«Πάλιν ο Αρχιερεύς τον ερώτησε: “Συ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Ευλογητού;» Ο δε Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι και θα ιδήτε τον Υιόν του Ανθρώπου να κάθεται εις τα δεξιά της δυνάμεως και να έρχεται επάνω εις τα σύννεφα του Ουρανού» (ΜΑΡΚ: 14/61-62.)

«Ο δε κόσμος που επήγαινε μπροστά και ακολουθούσε, εφώναζε, Ωσαννά εις τον Υιόν του Δαυΐδ (ΣΣ: Εκ της φυλής Ιούδα). Ευλογημένος ας είναι εκείνος που έρχεται εις το όνομα του Κυρίου» (ΜΑΤΘ: 21/9).

«Μη φοβάσαι Μαριάμ, διότι ευρήκες χάριν εκ μέρους του Θεού. Θα μείνεις έγκυος και θα γεννήσης υιόν και θα τον ονομάσης Ιησούν. Αυτός θα είναι μέγας και θα ονομασθή Υιός του Υψίστου και θα του δώση ο Θεός τον θρόνον του Δαυΐδ του πατρός του και θα βασιλεύση εις τον οίκον του Ιακώβ αιωνίως και η βασιλεία του δεν θα έχη τέλος». (ΛΟΥΚ: 1/30-33).

«Αυτή δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γιγνώσκωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (ΙΩΑΝΝ: 17/3).

   4/. Μαρτυρίες των Πατέρων της Εκκλησίας για τον Θεόν ΙΑΧΒΕ.

·«Το “αυτό” Άγιο Πνεύμα ελάλησε και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, καθότι του Ενός Θεού είναι αμφότεραι αι γραφαί» (Ιωάννης Χρυσόστομος, 16, 51, 282).

«..και προ της παρουσίας της ενσάρκου πάντα αυτός (ο Χριστός) ωκονόμει και πάντα αυτός έπραττε, νομοθετών, προνοών, κηδόμενος, ευεργετών» (« Προς τέ Ιουδαίους και Έλληνας απόδειξις ότι...» ΡG 48, 815).

Και αλλού:

«..δύο διαθήκαι και δυο παιδίσκαι και δυο άδελφαί τον ένα Δεσπότην δορυφορούσιν. Κύριος παρά προφήταις καταγγέλεται, Χριστός εν Καινή κηρύσσεται... ουκ εσβέσθη τα παλαιά, ηρμηνεύθη γαρ εν τη Καινή» .(Βλ. παραπάνω, 8.).

«...και εν τη Παλαιά προηγείται νόμος και ακολουθούσιν προφήται, και εν τη Καινή... προηγείται το Ευαγγέλιο και ακολουθούσιν απόστολοι».

Όταν δηλαδή δεν υπήρχε νόμος, δεν υπήρχε Θεόπνευστος Γραφή, ούτε είχε αφιερωθεί το Σάββατο στον Θεό, όταν όμως εδόθη η Θεόπνευστος Γραφή δια μέσου του Μωϋσέως, αφιερώθηκε το Σάββατο στον Θεό...” [Ι. Δαμασκηνός, Έκδοση ακριβής της Ορθοδ. πίστεως, Δ, (23), 96)].

Ο επίσκοπος Κύρου, Θεοδώρητος μας λέει ότι ο Ιησούς ονομάζεται «Άγγελος» στην Π.Δ. επειδή μας ανήγγειλε την «πατρικήν βουλήν κατά την αυτού φωνήν». («Ερμηνεία κατ' εκλογήν εις τον Ησαΐαν» ΡG 81, 296).

·“Ο δε Μωϋσής, ο οποίος έζησε πολλά έτη προ του Σολομώντος, μάλλον δε ο Λόγος του Θεού δι’ αυτού ως οργάνου, λέγει: “εις την αρχήν εποίησεν ο Θεός τον Ουρανόν και την γην” (Θεόφιλος, Προς Αυτόλυκον, Β΄ Βιβλίον, 10).

·“Μία της αληθείας οδός, αλλά εις ταύτην καθ άπερ εις αέναον ποταμόν εκρέουσι τα ρείθρα άλλα άλλοθεν... Ο αυτός Θεός αμφοτέρων των διαθηκών της Παλαιάς και της Καινής χορηγός εστίν, ο και της Ελληνικής φιλοσοφίας δοτήρ τοις Έλλησιν” (Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, Στρωματείς, Ι, Ω).

·“Ένας είναι ο Θεός τον οποίον κηρύσσει η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, που υμνείται και δοξάζεται εις την Τριάδα.... Δια του Αγίου Πνεύματος ωμίλησαν ο Νόμος και οι προφήται, οι Ευαγγελισταί και οι Απόστολοι και οι ποιμένες και οι διδάσκαλοι” [Ιωάννης Δαμασκηνός, ακριβής έκδοσις Ορθοδ. Πίστεως, Δ (17) 90].

·“Πριν από το εγχείρημα όμως (ΣΣ: Την ερμηνείαν της Εξαημέρου της Π.Δ.) θέλω να διαβεβαιώσω τούτο... Αλλά εκείνα μεν ας επικρατήσουν και μόνο απέναντι στην Θεόπνευστη Διαθήκη ας φέρωνται δεύτερα, ενώ τα δικά μας ας θεωρηθούν από τους αναγνώστες σαν σχολικά γυμνάσματα” (Γρηγόριος Νύσσης, Απολογητικός περί Εξαημέρου, 9).

·“Είς γαρ εστίν ο των δύο Διαθηκών Θεός ο τον εν τη Καινή φανέντα Χριστόν εν τη Παλαιά προκαταγγείλας, ο δια νόμου και προφητών εις Χριστόν παιδαγωγήσας... Ου γαρ ευρεσιλογία και κατασκευή σοφισμάτων ανθρωπίνων ην το γινόμενον (ΣΣ: Η μετάφραση των Ο’) αλλά και εκ πνεύματος Αγίου η τω Αγίω Πνεύματι λαληθεισών Γραφών ερμηνεία συνετελείτο” (Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, Τα σωζώμενα αρχαία χειρόγραφα υπό Διονυσίου Κλέοπα, εκδοθέντα υπό Φωτίου Αλεξανδρίδου, Ιεροσόλυμα, 1867, σ. 172-175).

«Ακριβέστερον ειπείν, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ Υιός, άτε του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αποτελούντων εν όνομα, ως περιφανέστερον παντός άλλου δεικνύει το κλασσικόν περί του Τριαδικού Θεού χωρίον “Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα Έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…” (ΜΑΤΘ: 28/19). Άξιον παρατηρήσεως εν τω χωρίω τούτω, ότι ο Ιησούς δεν είπε “εις τα ονόματα” κατά πλυθηντικόν, αλλά “εις το όνομα” καθ’ ενικόν καίτοι μετά την φράσιν ακολουθούσαν τρία πρόσωπα…» (Ο Ιησούς Γιαχβέ, Νικ. Σωτηρόπουλος, Αθήναι, 1976, σ.32).

ΤΡΙΠΛΟΥΝ ΕΡΩΤΗΜΑ προς πάντα καλόπιστον αμφισβητίαν, εχέφρονα, αμφιταλαντευόμενον, αλλά ελεύθερον άνθρωπον και αδόλως αναζητούντα την ΑΛΗΘΕΙΑ:

Μήπως αντελήφθητε τώρα, γιατί υπάρχει το προαιώνιον μίσος και προς ποίον σκοπόν γίνεται καθημερινή «χρήση-εκτόξευση» συκοφαντικών «δηλητηριωδών βελών», από τους νυν Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Talmudist Jews)3 κατά:

.Τού Ιαχβέ/Ιησού Χριστού, και ΟΛΩΝ των μη Ταλμουδιστών ανθρώπων γενικώς,

.Των Χριστιανών και του Χριστιανισμού ειδικώς, των Ορθοδόξων Χριστιανών και της Ορθοδοξίας ειδικώτερον, και

.Των μονίμως στοχοποιημένων Ρωμηών/Ελλήνων και της Ρωμηοσύνης, ως τελευταίων εμποδίων για την εγκαθίδρυση της κοσμοκρατορίας τους;

Εάν ΝΑΙ, αυτό σημαίνει ότι ΑΦΥΠΝΙΖΕΣΘΕ και συνειδητοποιείτε ότι είσθε ΔΕΣΜΩΤΕΣ του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ..

Εάν ΟΧΙ, τότε επιβεβαιώνεται ότι εξακολουθείτε να βρίσκεσθε σε ΛΗΘΑΡΓΟ (Ιδεολογικό, εθνικό, πνευματικό, πολιτικό), από τον οποίον, πλην ενός Θεϊκού θαύματος, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα αφυπνισθείτε …  

7. ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΛΑΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ (ΠΑΛΑΙΟΔΙΑΘΗΚΙΚΗ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ-ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ)’

[NOMENCLATURE OF PEOPLE OF ISRAEL AND TODAY’S JEWS (OLD TESTAMENTAL-HISTORICAL-LINGUISTIC)].

α. ΕΒΡΑΙΟΙ-ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ-ΙΟΥΔΑΙΟΙ (HEBREWS – ISRAELITES - JUDEANS) [ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ]

Οι βιβλικές λέξεις Εβραίος-Ισραηλίτης αποτελούν στοιχεία φυλετικής ταυτότητος ομογάλακτης ομάδος ή λαού.

1/.Εβραίος - Εβραίοι:

α/. Το όνομα Εβραίος πρωτοεμφανίσθηκε όταν ο Αβραάμ ονομαζόταν Άβραμ (προγενέστερο όνομα του Αβραάμ- «Και έζησε Θάρα εβδομήκοντα έτη και εγέννησε τον Άβραμ....»-ΓΕΝΕΣΗ: 17/5).

Το όνομα Άβ-ραμ σημαίνει Πατήρ υψηλός, ανώτερος, ισχυρός [Αβ (Χαλδ.)=Πατήρ-Room (Χαλδ.)=Ύψος(κυριολεκτικά και μεταφορικά),δηλαδή το υψηλότερο σημείο της ανωτερότητος-Rowm (Χαλδ.]=Ανωτερότης, υψηλά-Ρώμη (Ελλην.)=Δύναμη, ισχύς}. 

Πρώτοι οι Χαναναίοι και οι περί αυτούς ονόμασαν «Εβραίο»/περάτην τον Άβραμ: «Ένας δε από τους διασωθέντας ήλθεν εις τον Άβραμ, εις τον περάτην όπως τον ωνόμαζον οι εντόπιοι...» (ΓΕΝΕΣΗ: 14/13).

Όταν ο Άβραμ έφθασε σε ηλικία ενενήκοντα ετών, παρουσιάσθηκε ο Θεός και τον μετονόμασε σε Αβ-ρα(χ)άμ (Αβραάμ=Πατέρας πλήθους εθνών).

Γενέτειρα του Αβραάμ ήταν η Ουρ ή Ουρού  «γνωστή σήμερα υπό το όνομα υπό το οποίον αναφέρεται εις την Παλαιάν Διαθήκην,ένθα ονομάζεται Ούρ Κασντίμ( Ουρ των Χαλδαίων)-ΓΕΝ:11,28/31 και 15/7. ΝΕΕΜ:9/7-του εβραϊκού κειμένου, αναφερομένη εις την μετάφραση των Ο΄, ως “χώρα Χαλδαίων” (Μεγάλη Αμερικαν.Εγκυκλ.τ.17ος, σ.699).

Η λέξη Εβραίος προέρχεται από την λ. Έβερ (Χαλδαϊκή ρίζα Άβαρ) που σημαίνει ο πέραν (ο απέναντι κείμενος ή ο από απέναντι ερχόμενος), περάτης ή πέρατος.

β/. Με βάση τα παραπάνω ο Αβραάμ, εξεταζόμενος από πλευράς φυλετικής καταγωγής, δεν μπορεί να ονομάζεται Εβραίος, αφού το όνομα Εβραίος:

®Ήταν άγνωστο μέχρι τότε (περί το 2.000π.Χ.), δηλαδή σε μια εποχή όπου τα είδη και οι κλάδοι των φυλών είχαν ήδη ονομασθεί και οι φυλές είχαν διασπαρεί από τον Κύριο «επί πρόσωπον πάσης της γης» (ΓΕΝΕΣΗ: κεφ.10ον-11ον).

®Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων των προπατόρων του Αβραάμ, τα οποία (ονόματα) συνήθως προσδιορίζουν και τα φυλετικά γένη. Οι αρχαιότατοι πρόγονοι του Αβραάμ, ασφαλώς αντιπροσώπευαν, ο καθένας τους, κάποια φυλή, το όνομα της οποίας θα πρέπει να ερευνηθεί μέσα από την Βίβλο.

®Δόθηκε στον Αβραάμ από μη Εβραίους, τους Χαναναίους, με σαφή σημασία διαφορετική της φυλετικής τοιαύτης.

Συνεπώς για την λέξη «Εβραίος» (περάτης) καταλήγουμε στις εξής ερμηνείες:

· Ιστορική - Γεωγραφική.

Ο Άβραμ ονομάσθηκε Περάτης ή Εβραίος επειδή προερχόταν από την γενέτειρά του Ούρ των Χαλδαίων και διαπέρασε την Χαναάν, κατά μήκος, από Βορρά προς Νότο, μέχρι τον τόπο της Συχέμ {ΓΕΝΕΣΗ: 12/6).

«Επειδή ο Άβραμ δεν κατήγετο από την Παλαιστίνη, αλλά ήλθε από την Βαβυλωνία που ήταν πέραν του ποταμού, γι’ αυτό από τον τόπο και το γεγονός πήρε το όνομα και ονομαζόταν περάτης» (Ιωάν. Χρυσόστομος, στην Γένεση, Λόγος Θ΄, σ. 171).

· Συμβολική - Προφητική.

Η Ούρ σε σχέση με την Χαναάν ήταν Ανατολή με Δύση. Η Χαλδαϊκή ή Βαβυλωνιακή Ούρ ήταν η πραγματική πατρίδα του και η Χαναάν μια ξένη χώρα.

Ο Αβραάμ, απόγονος του Αδάμ, προερχόταν από την Ανατολή («εφύτευσε ο Θεός Παράδεισον εν Εδέμ κατά ανατολάς» - ΓΕΝ.: 2/8), δηλαδή από τον Θεό. Με εντολή του Θεού παρώκησε στην Χαναάν - Γη της Επαγγελίας (παρεπιδημία στην Γη). Με την πίστη του κατέληξε (επέστρεψε) στην πραγματική πατρίδα του (επουράνια) (ΕΒΡ:11/8, ΜΑΤΘ: 19/28-29).

«Πίστει παρώκησε Αβραάμ εις την γην της επαγγελίας ως αλλοτρίαν σαν ξένος και παρεπιδημών επί της γης» (ΕΒΡΑΙΟΥΣ: 11/9 και 11/13).

«Ο Μωϋσής ωνόμασε τον υιόν του Γηρσάμ, λέγων ότι του δίνω αυτό το όνομα, διότι πάροικος ειμί εν γη αλλοτρία...» (ΕΞΟΔΟΣ: 2/22 και 6/4). Η λέξη Γηρσάμ σημαίνει πρόσφυγας, άστεγος.

Με άλλα λόγια η λέξη Εβραίος προφητικώς, συμβολίζει την επίγεια αποστολή του αληθινού και ενσυνείδητου Χριστιανού που έχει δύο πατρίδες:

.Τη γήϊνη (γνωστή αλλά προσωρινή).

.Την Ουράνια (άγνωστη αλλά αιώνια).

γ/. Άλλες εκδοχές/απόψεις για την λ. Εβραίος.

Ως Εβραίοι θεωρούνταν οι απόγονοι του Έβερ (ΓΕΝ:10/21) πατριάρχη των Ισραηλιτών (Holy Bible, Thomas Nelson, 1984, σ. 748). Την άποψη ότι η γλώσσα των Ιουδαίων ονομάζεται Εβραϊκή από τον Έβερ , αποδέχεται και ο Ι. Χρυσόστομος. Επειδή ο Έβερ υπήρξε πρόγονος του Αβραάμ και ήταν εκείνος ο μοναδικός που αντέδρασε στο κτίσιμο του Πύργου της Βαβέλ (διήλθε αλώβητος - ΠΕΡΑΤΗΣ- μέσα από το πύρινο καμίνι της συγχύσεως των γλωσσών), μπορεί να θεωρηθεί ως ο γλωσσολογικός Πατριάρχης των Εβραίων (Σύνοψη Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, Τόμος Α΄ σ. 393 και 403).

Το Ibrhim (Εβραίοι) θεωρείται από μερικούς ως Εθνικό όνομα με αναφορά στον Έβερ, απόγονο του Σημ και πρόγονο του Αβραάμ (Ηθική και θρησκ. Εγκυκλ., λ. Ισραήλ, σ. 1032).

Συνώνυμο όνομα φέρεται ότι αποδιδόταν και στους απογόνους τους Χαβέρ ή Χοβέρ ή Άβερ (ΓΕΝ: 46/17, ΑΡΙΘ: 26/29, ΚΡΙΤΕΣ: 4/11-17 και 5/24, Α! ΠΑΡΑΛ: 4/8 - 5/13 - 7/31 - 8/17). Η λέξη προέρχεται από τη ρίζα Χαβάρ που σημαίνει: Γοητεύω, ενώνομαι, γίνομαι μέλος/παρέα. Ως Χαβηραίοι αναφέρονται οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, επί των εγγονών του Αμενώφιος Δ΄ της Αιγύπτου.4

«Συζητήσιμοι είναι αι προσεγγίσεις του ονόματος Εβραίοι με το PRW (Aperu) το μνημονευόμενο σε Αιγυπτιακές πηγές ή με το όνομα των Χαβιρού (Habiru) της Ελ Αμάρνα (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ., λ. Ισραήλ, σ. 1032).

Στην Π.Δ. υπάρχουν λαοί οι οποίοι αν και προέκυψαν από τους φυσικούς πατριάρχες (Αβραάμ και Έβερ) δεν αναφέρονται σαν Εβραίοι αλλά με διαφορετικά ονόματα. Μερικά παραδείγματα:

.Οι απόγονοι του Ησαύ, εγγονού του Αβραάμ (Εδωμίτες).

.Οι απόγονοι του Αμαλήκ, εγγονού του Ησαύ (Αμαληκίτες).

.Οι απόγονοι του Ισμαήλ, υιού του Αβραάμ εκ της Άγαρ (Ισμαηλίτες - Αγαρηνοί).

.Οι απόγονοι του Μωάβ, υιού του Λωτ και δισεγγόνου του πατρός του Αβραάμ, Θάρα (Μωαβίτες).

.Οι απόγονοι του Αμών, υιού του Λωτ (Αμωνίτες).

δ/. Συμπεράσματα

 Η λ. Εβραίος:

ÞΔεν αποτελεί στοιχείο φυλετικής ταυτότητος. Οι απόγονοι του Αβραάμ φυλετικά ήσαν Χαλδαίοι-Καρδούχοι ή Βαβυλώνιοι. Μάλιστα οι Χαλδαίοι τόσο πολύ είχαν επηρεάσει τα δρώμενα στην Βαβυλωνία, ώστε το όνομα Χαλδαίος εδίδετο αδιακρίτως σε όλους τους κατοίκους της Βαβυλωνιακής επικρατείας. Ο Δαρείος αναφέρεται ότι βασίλευσε των Χαλδαίων (ΔΑΝΙΗΛ: 9/1).

ÞΣυνιστά στοιχείο γλωσσικής ταυτότητος των απογόνων του Αβραάμ.

ÞΈχει προφητική/συμβολική σημασία που δηλώνει τον πιστό του Θεού, τον προσωρινώς παραμένοντα/διαβαίνοντα την γη και ακολούθως μεταβαίνοντα (σαν περάτης/ Εβραίος) από την πρόσκαιρη επίγεια ζωή στην αιώνια της Ουράνιας πατρίδος.

        2/. Ισραήλ - Ισραηλίτης/Ισραηλίτες.

α/. Η λ. Ισραήλ αναφέρεται για πρώτη φορά στην Π.Δ. (ΓΕΝΕΣΗ: 32/ 27-28) και είναι το νέο όνομα που δίδει ο Θεός στον Ιακώβ (ΓΕΝ: 35/10). Έκτοτε οι απόγονοι του οίκου Ιακώβ (12 φυλές) εκαλούντο Ισραηλίτες και Υιοί Ισραήλ.

Ετυμολογικώς η λ. Ισραήλ προέρχεται από τις λ. Sârâh (προεξέχω, έχω ισχύ -όπως ένας πρίγκηπας) και el ή ayil που σημαίνει ηγέτης, έμβολο (λόγω της δυνάμεως), δύναμη, μέγας, ισχυρός. Δηλαδή Ισραήλ (Sârâh + el) σημαίνει: «Θα κυβερνήσει σαν Θεός» και Ισραηλίτης: Ισχυρός (σαν Θεός).

β/. Μετά την διάσπαση του λαού Ισραήλ σε δύο βασίλεια (Ισραήλ και Ιούδα) οι κάτοικοι:

·Του βασιλείου Ισραήλ εκλήθησαν Υιοί Ισραήλ ή Ισραηλίτες.

·Του βασιλείου Ιούδα εκλήθησαν Υιοί Ιούδα ή Ιουδαίοι.

Επειδή οι Ισραηλίτες ανόμησαν και πόρνευσαν ο Θεός τους τιμώρησε με δυο αιχμαλωσίες σε αλλόθρησκους (Τους υιούς του Βασιλείου Ισραήλ, στους Ασσυρίους το 722 ή 721 π.Χ. (Δ΄  ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 17/5) και τους υιούς του Βασιλείου Ιούδα, στους Βαβυλωνίους το 588 ή 587 π.Χ. (Δ΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 25/21).

Ο οίκος Ισραήλ δεν επανέκαμψε ποτέ στην Παλαιστίνη. Τα ίχνη του οίκου (του μεγαλυτέρου μέρους του Λαού Ισραήλ) «εξαφανίστηκαν» μυστηριωδώς από την Ιστορία.

·Ο οίκος Ιούδα επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, 70 έτη μετά την αιχμαλωσία. Επέστρεψαν όμως μόνο 42.360 άτομα από τις φυλές Ιούδα - Βενιαμίν και Λευΐ (ΕΣΔΡΑΣ Β΄: 2/64-65).

        3/. Ιουδαία - Ιουδαίοι.

Οι όροι Ιούδας - Ιουδαίος αναφέρονται στον Ιούδα, υιόν του Ιακώβ (ΛΟΥΚΑΣ: 3/34) και στους απογόνους του. Η φυλή Ιούδα ήταν εκείνη από τις 12 φυλές, από την οποία προέρχονταν οι βασιλείς των Ισραηλιτών.

Η λ. Ιούδας - Ιουδαίος προέρχεται από την ρ. Γιεχουντί που σημαίνει: σέβομαι, λατρεύω (με ανοικτά τα χέρια). Τελικά απέκτησε θρησκευτική σημασία και σήμαινε τον περιτμημένο, αυτόν που ακολουθούσε τον Νόμο του Μωϋσή.

Η αρχική συγκρότηση του οίκου των Ιουδαίων έγινε κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας στην Αίγυπτο. Η νέα οργάνωση πραγματοποιήθηκε μετά την επιστροφή του οίκου Ιούδα από την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. Η περιοχή του βασιλείου ονομαζόταν Ιουδαία (ΝΕΕΜΙΑΣ: 11/1-36 και Β΄ ΕΣΔΡΑΣ: 5/8).

Τον πυρήνα του Νέου Ιουδαϊκού Έθνους, αποτέλεσαν:

α/. Οι επανακάμψαντες του βασιλικού οίκου Ιούδα (παρ. 7α2/β.).

β/. Οι απόγονοι του πτωχού μέρους του βασιλείου Ιούδα που είχαν διασωθεί από την σφαγή των Βαβυλωνίων, δεν αιχμαλωτίστηκαν και είχαν παραμείνει στην Ιουδαία (ΙΕΖΕΚΙΗΛ: 9/45 και 12/6).

γ/. Οι αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι που είχαν αναμιχθεί με τους Ιουδαίους κατά το διάστημα της αιχμαλωσίας των Ισραηλιτών (οίκου Ιούδα) στους Βαβυλωνίους και εγκαταστάθηκαν στην Ιουδαία μαζί τους κατά την επιστροφή τους στην Ιουδαία..

δ/. Οι «παρείσακτοι» αλλογενείς και αλλόθρησκοι/ αλλόθρησκες (που είχαν συγγενεύσει με τους Ιουδαίους/Ιουδαίες κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας) και τους συνώδευαν εκ της αιχμαλωσίας στην Ιερουσαλήμ (ΝΕΕΜΙΑΣ: 11/3, Β΄ ΕΣΔΡΑΣ: 10/1-44).

ε/. Οι δούλοι και τραγουδιστές (7.582 - ΝΕΕΜΙΑΣ: 7/73).

Στους επανακάμψαντες των παρ. 73/γ/ και 73/δ/, συνυπολογίζονται και οι Φαρισαίοι-Γραμματείς και πιθανώς οι Σαδδουκαίοι.

Από του 6ου π.Χ. αιώνος το ενεργό τμήμα του τότε Λαού Ισραήλ (Λ.Ι./ Ιουδαίοι) αποτελούσε μωσαϊκό διαφορετικών και απροσδιόριστων φυλών. Ο αλλοφυλισμός και οι παρείσακτοι-αλλογενείς-αλλόθρησκοι, ήσαν τα σαράκια του πραγματικού Λ.Ι. με καταστρεπτικώτερους τους Φαρισαίους-Γραμματείς και Σαδδουκαίους

Το «καθαρό» Εβραϊκό/Ισραηλητικό αίμα και πνεύμα (πίστη) λιγόστευε και απομακρυνόταν αντίστοιχα, για να φθάσουμε στην περίοδο της Φαρισαϊκής παντοδυναμίας οπότε συνέβη και η μεγάλη αποστασία των υιών Ισραήλ (Σταύρωση του Σαρκωθέντος Θεανθρώπου, Ιησού Χριστού).

Στην περίοδο της τριαρχίας Φαρισαίων - Γραμματέων - Σαδδουκαίων (πολλών από τους οποίους οι ρίζες, φυλετικές/θρησκευτικές, ήσαν διαφορετικές της Εβραϊκής),5 είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να προσδιορισθεί η φυλετική ταυτότητα των Ιουδαίων και το ποσοστό σήψεως/αλλοτριώσεως/δημογραφικής διαβρώσεως του Ισραηλιτικού Έθνους, κυρίως λόγω του απροσδιόριστου αριθμού των «υιών του αλλοτρίου» (ΨΑΛΜ: 144/11), των «παρείσακτων» (ΓΑΛΑΤ: 2/4), του σπέρματος των εχιδνών (ΜΑΤΘ: 23/33 και ΛΟΥΚ: 3/7) και των τέκνων της κατάρας (Β΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/15-17).

4/. Ο προφήτης Αμώς είχε πληροφορήσει εγκαίρως τον λαό Ισραήλ να μην θεωρήσει ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο από τον Θεό ή ότι είναι «περιούσιος λαός», χωρίς όρους. Γι’ αυτό και σ’ αυτήν την έξοδό του από την Αίγυπτο, για την οποία τόσο πολύ αυτός εκαυχάτο, ο προφήτης δεν δίδει ιδιαίτερη σημασία και την παραλληλίζει με την έξοδο των Φιλισταίων από την Κιαφθώρ και των Αραμαίων από την Κηρ, λέγοντας στους Ισραηλίτες:

«Δεν μου είστε ως οι Αιθίοπες σεις, τέκνα του Ισραήλ;

Δεν εξήγαγα τον Ισραήλ από την Αίγυπτο και τους Φιλισταίους από την Κιαφθώρ και τους Αραμαίους από την Κηρ;» (ΑΜΩΣ: 9,7).

Παράλληλα ο Αμώς εξηγεί ότι το προνόμιο της εκλογής του Ισραήλ ως «περιουσίου λαού», ΔΕΝ σημαίνει ότι αυτός έχει ιδιαίτερα υπέρ τα άλλα έθνη δικαιώματα, αλλά σημαίνει τις ιδιαίτερες υποχρεώσεις του Λ.Ι., να εκτελεί πιστώς τους Νόμους Του Θεού και να πράττει το αγαθό . Όμως, εάν δεν τηρούσε τις Εντολές Του, η τιμωρία του θα ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερη από την τιμωρία άλλων λαών:

«Μόνο σας εξέλεξα από όλες τις φυλές της γης. αλλά γι’ αυτό θα τιμωρήσω όλες τις αμαρτίες σας» (ΑΜΩΣ, 3,2).6

Αυτό ακριβώς έγινε με την μεγαλύτερη τιμωρία τους από τον ίδιον Τον Θεόν, την άρση της Ευλογίας Του από τον ανομήσαντα λαόν Του..

«Δια τούτο λέγω υμίν ότι αρθρήσεται αφ’υμών η βασιλεία του θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής..» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 21/43).

β. ΙΟΥΔΑΙΟΙ - ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ [Μεταχριστιανική περίοδος μέχρι τις ημέρες μας] {(JEWS - ISRAELIANS) [POST - CHRISTIAN ERA TILL NOWADAYS}}.

1/. Οι σημερινοί «Εβραίοι»/Ιουδαίοι (Jews) της Διασποράς και οι Ισραηλινοί (Israelians) του κράτους Ισραήλ.

α/. Η λ. Jew, η οποία προσδιορίζει τον απανταχού «Εβραίο»/Ιουδαίο της σύγχρονης Ιστορίας:

·Προέρχεται από το λατινικό Judaeus και το Ελληνικό Ιουδαίος (Λεξικό Webster, Εκδ. Thomas Allen, Toronto, 1971, σ. 456).

·Γλωσσικώς είναι σύνθεση-σύντμηση της λέξεως Ιουδαίος στα παλαιογαλλικά και μεσοαγγλικά, με προφορά στην γλώσσα Yiddish (Η Yiddish είναι η επίσημη γλώσσα του σημερινού κράτους Ισραήλ και αποτελεί μίγμα Χαλδαϊκών - αρχαίων Εβραϊκών και Γερμανικών λέξεων).

Η αγγλική λ. Jew-el (κόσμημα) ακουστικά, μεταφράζεται στα Εβραϊκά: ο Θεός (el) του Εβραίου (Jew) ή ο Θεός Εβραίος.

Η λ. Jewel δεν είναι άσχετη με την κωδικοποιημένη σημασία της, δεδομένου ότι οι σημερινοί Ιουδαίοι (Jews):

·Είναι οι κατ’εξοχήν έμποροι κοσμημάτων/χρυσοχόοι,  κάτοχοι του παγκοσμίου χρήματος-πλούτου.

·Είναι οι πατριάρχες της φιλαργυρίας (ΛΟΥΚΑΣ: 16/14).

·Λατρεύουν σαν Θεό τους τον χρυσό, το χρήμα (In God We Trust – «Εμπιστευόμαστε τον Θεό», αναγράφεται σε μια από τις δυο όψεις του χαρτονομίσματος/ δολλαρίου, χωρίς να διευκρινίζεται ποιός είναι ο «Θεός» τον οποίο εμπιστεύονται).

Κατά μία αρχική έρευνα, η λ. Jew δεν υπάρχει σε κανένα κείμενο Αγγλικής γλώσσης μέχρι και τις αρχές του 18ου αιώνος. Πιθανώτατα λοιπόν να εφευρέθηκε από τους σύγχρονους «Ιουδαίους» (Jews) ως:

·Αντιστάθμισμα των λέξεων Hebrew - Judean - Israelite που θυμίζουν τον πάλαι ποτέ Ευλογημένον Λαόν του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης.

·Κρυπτογραφημένη ομολογία διαφορετικής φυλετικής και θρησκευτικής ταυτότητος.

β/. Οι ανά τον κόσμο Ιουδαίοι (Talmudist Jews), όπως αποδείξαμε, ΔΕΝ είναι απόγονοι ή συνεχιστές του Λ.Ι. της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης (Eβραίων-Ισραηλιτών/Hebrews-Israelites), διότι:

1//. Έχουν απορρίψει τον Γραπτό Μωσαϊκό Νόμο (που ήταν και είναι προϋπόθεση για τον χαρακτηρισμό ενός πολίτου ως Εβραίου ή Ιουδαίου και του λαού ως λαού Ισραήλ) και στο σύνολό της την Παλαιά Διαθήκη.

2//. Αντικατέστησαν τον Γραπτόν Νόμον του Θεού με τις προφορικές «θεϊκές» εντολές τις οποίες δήθεν παρέλαβε ο Μωϋσής από τον Θεόν, παράλληλα με τον γραπτό Νόμο, και τις απεκάλυψε μόνο στους πρεσβυτέρους …Σοφούς της Σιών.

Όμως, σε κανένα κείμενο της Π.Δ. δεν αναφέρεται ή υπονοείται κάτι τέτοιο. Συνεπώς κάθε φράση-κείμενο-ερμηνεία που δεν περιλαμβάνεται ή δεν προκύπτει από την Θεόπνευστη Αγία Γραφή, είναι ύποπτη, υποβολιμιαία, πλαστή και απορριπτέα.

γ/. Οι ανά τον κόσμο Ιουδαίοι (Talmudist Jews):  

1//. Συνέταξαν μια Νέα…Βίβλο, το ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΟ  ΤΑΛΜΟΥΔ, στο περιεχόμενον του οποίου προέβησαν, κατά καιρούς, σε αυθαίρετες «προσθαφαιρέσεις» και «ερμηνείες»..Το Ταλμούδ αναγιγνώσκεται αποκλειστικώς και μόνον από τους Ταλμουδιστές και διδάσκεται στις συναγωγές, αλλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να λαμβάνουν γνώση, οι μη Ιουδαίοι (non Jews)!!!

2//.  Δια του Ταλμούδ, προκάλεσαν την νόθευση του Μωσαϊκού Νόμου με στοιχεία Χαλδαϊκής μαγείας, Βαβυλωνιακής ειδωλολατρίας. και αργότερα με τους αποκρυφιστές ραβίνους τους, προέβησαν σε βλασφημίες της Τριαδικής Θεότητος των Χριστιανών και όχι μόνον.7

3//.  Θεωρούν ότι «Ο σωστός Ιουδαίος πρέπει να ορκίζεται στο Ταλμούδ σαν το  Βιβλίο των Νόμων που είναι πάνω από την Βίβλο» (Ισραηλιτικά Αρχεία, 1864, σ. 149).

«Τίποτα δεν είναι ανώτερο από το Ιερό Ταλμούδ» (Recencio operis Talmud, John Buxtorf, σ. 225).

«Αυτός που παραβαίνει τα λόγια των Γραφών (Δηλαδή του Ταλμούδ) αμαρτάνει περισσότερο από τους παραβάτες των Νόμων (ΣΣ ου Μωϋσέως)» (Σανχέντριν, Χ, 3, σ. 88β).

4//. ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ αναφανδόν τον Ιησούν  Χριστόν ως Μεσσία, σε αντίθεση με τα μεσσιανικά χωρία της Π.Δ. που μιλούν προφητικώς μεν αλλά πεντακάθαρα για τον Ιησού Χριστό σαν βασιλέα, Μεσία, προφήτη και Σωτήρα της ανθρωπότητος. Αντιθέτως, αναμένουν τον δικόν τους Μεσσία (ΣΣ: Τον Αντίχριστον), ο οποίος κατά τους ισχυρισμούς τους, θα…λυτρώσει την ανθρωπότητα από τα δεινά της.

5//.  ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την Σιών, την Παλαιά Διαθήκη, ούτε με τον παλαιό λαό Ισραήλ, τα ονόματα, τα σύμβολα και την ιστορία των οποίων (Λ.Ι. και Π.Δ.) έχουν σφετερισθεί ανιέρως.

6//. Συκοφαντούν και καταπολεμούν την Π.Δ.. Ένας από τους κύριους λόγους της εχθρότητός τους είναι ότι στην Π.Δ, προφητεύεται Ο Ιησούς ως Μεσίας της ανθρωπότητος και ως Θεοδότης της Καινής Διαθήκης μεταξύ Αυτού και του Νέου Ισραήλ της Χάριτος (Χριστιανοί).

«…Και διαθήσομαι τω οίκω Ισραήλ και τω οίκω Ιούδα διαθήκην καινήν, διαθήκην αιωνίαν, ήν ου μη αποστρέψω” (ΙΕΡΕΜ: 39/37). 

«…..ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ συντελέσω ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ισραὴλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ιούδα διαθήκην καινήν, 9 οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν ἐποίησα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου· ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, κἀγὼ ἠμέλησα αὐτῶν, λέγει Κύριος·

10 ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾿Ισραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν. 11 καὶ οὐ μὴ διδάξουσιν ἕκαστος τὸν πολίτην αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, λέγων· γνῶθι τὸν Κύριον· ὅτι πάντες εἰδήσουσί με ἀπὸ μικροῦ αὐτῶν ἕως μεγάλου αὐτῶν· 12 ὅτι ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν, καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι. 13 ἐν τῷ λέγειν καινὴν πεπαλαίωκε τὴν πρώτην· τὸ δὲ παλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ.» (ΕΒΡΑΙΟΥΣ: 8/8-13).

7//. Εντός των συναγωγών τους καθώς και εντός των ΑΠΟΛΥΤΩΣ  ελεγχομένων από αυτούς, Ιλλουμινατοποιημένων Μασονικών Στοών, Εταιρειών-Λεσχών-Θρησκευτικών Αποκρυφιστικών Σεκτών (παντός θρησκευτικού Δόγματος), ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ τον Εωσφόρον-Σατανά-Διάβολον και τους δαίμονες (εκπεσόντες «αγγέλους»).

8// Προετοιμάζουν, δια της Μυστικής Εωσφορικής Αρχής τους  [ΣΑΝΧΕΝΤΡΙΝ / «Συναγωγής του Σατανά» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2/9 και 3/9)]:

α//. Την ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ της καταστροφής των ήδη αλωθεισών  από τους ιδίους, Κυβερνήσεων και Θρησκειών, όλου του κόσμου και

β//. Την Επιβολή  ενός Σατανικού Δεσποτισμού, την εγκαθίδρυση μιας Παγκόσμιας Δικτατορίας, με…Δημοκρατικόν μανδύαν ως άλλοθι.

Ο έχων νουν νοείν νοείτω και ώτα ακούειν ακουέτω.

                                                                                           Συνεχίζεται

 

 

 

 

 

 

 

---

1 Άλλες θεοφάνειες,  βλ. ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ: 5/13-15, ΚΡΙΤΕΣ: 2/1-5.

2 α. Παλαιά Διαθήκη και αρχαιολάτρες, του Αρχιμανδρίτη Εφραίμ Γ. Τριανταφυλλοπούλου, Ιεροκήρυκα Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης, Β' έκδοση Σιάτιστα, 2004.

β. Άρχιμ. Ιερεμίου Φούντα «Η Παλαιά Διαθήκη πολεμουμένη και απολογουμένη».

3 Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Talmudist Jews) : Βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των τότε ειδωλολατρών Χαναναίων και αργότερον των κρυπτοσατανιστών Φαρισαίων-Γραμματέων), απάντων λατρευόντων τον ίδιον «θεόν»,  τον Σατανά ή Εωσφόρον και διαπραξάντων/ διαπραττόντων πνευματικήν μοιχείαν μετά των δαιμόνων του Σατανά/ Εωσφόρου.

4  Η Αίγυπτος : [μετά εικόνων και Χάρτου] / Κ. Στ. Καραθεοδωρή, εκδ. 3η, σ. 72.

5 Για τους Σαδδουκαίους πιθανολογείται η καταγωγή τους από τον Σαδώκ, έναν από τους προπάτορες του Κυρίου/ΜΑΤΘΑΙΟΣ:1/14)) ή εναν αρχιερέα του Σολομώντος (Γ΄ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 1/39).

6Στην διήγησή περί του προφήτου Ιωνά, ο Θεός παρουσιάζεται να ενδιαφέρεται για την σωτηρία και των εθνικών Νινευϊτών. Και μάλιστα η διήγησή του παρουσιάζει και αυτόν τον Προφήτη Ιωνά να είναι δέσμιος της αντιλήψεως ότι τα άλλα έθνη, εκτός του Ισραήλ, είναι βδελυκτά…Τελικώς απεδείχθη ότι οι εθνικοί Νινευΐτες ήσαν καλύτεροι από τους Ισραηλίτες και επειδή υπήκουσαν στο κήρυγμα του προφήτου Ιωνά, εσώθησαν.

7 Το Ταλμούδ είναι βιβλίο πολιτικών-ηθικών αθλιοτήτων και αποκρυφιστικών λατρευτικών εμπειριών (δηλαδή επικοινωνίας με τους “μεγάλους διδασκάλους-γκουρού”, τουτέστιν τα δαιμονικά πνεύματα).Τέτοιο βιβλίο δεν έχει θέση στους πιστούς του Ιαχβέ της Π.Δ. Δεν αντιπροσωπεύει τους αληθινούς Εβραίους, γνήσιους Ισραηλίτες της Διαθήκης Θεού-Αβραάμ.