ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΜΕΡΟΣ 15^o

7. Η ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΣ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ)

α. Ταλμουδισμός

  Είναι η αποκρυφιστική Διδασκαλία που περιλαμβάνεται στο Ταλμούδ, το θεωρούμενο ως «ιερό» βιβλίο από τους σημερινούς Ιουδαίους (Jews) και στην Καμπάλα1 και αφορά:

o Στις απόψεις των Ιουδαίων για τον Θεό, τους μη Ιουδαίους, τον Χριστό, τους Χριστιανούς και την αποστολήν των Ιουδαίων (Jews) στην γη.

o Στην συμπεριφορά και τις σχέσεις τους τόσον με τους μη Ιουδαίους (αλλοφύλους-αλλοθρήσκους, ιδιαιτέρως τους Χριστιανούς) όσον και μεταξύ τους (θρησκευτική-κοινωνική-νομική).

o Στις αποκρυφιστικές ερμηνείες των κεiμένων της Παλαιάς Διαθήκης (Πεντατεύχου / Τορά), ιδιαιτέρως για την κοσμογονία και την δημιουργία των ανθρωπίνων φυλών.

Σε γενικές γραμμές ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός αναφέρεται στα εξής:

-Οι Ιουδαίοι (Jews) είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού, τέκνα του Αγγέλου του «Φωτός» (Εβλίς), οι μόνοι που απεκλήθησαν από Αυτόν άνθρωποι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους (διαφορετικής φυλής, εθνικότητος, θρησκεύματος) που δεν είναι άνθρωποι αλλά κτήνη/θηρία/γκόϊμ.

-Τα μυστήρια της σοφίας εδόθησαν αρχικώς στον Αδάμ όταν ήταν ακόμη στον κήπο της Εδέμ, στον τύπο ενός βιβλίου που παραδόθηκε από τον άγγελο Ραζαήλ. Στην συνέχεια το βιβλίο πέρασε διαδοχικώς στους Σηθ, Ενώχ, Νώε, Αβραάμ, Μωϋσή και τελικώς στους σοφούς της Σιών. Τα μυστήρια της «σοφίας» περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ και τις απόκρυφες ερμηνείες της Καμπάλα.

-Οι μη Ιουδαίοι είναι ζώα, ακάθαρτοι και προορισμένοι να είναι υπηρέτες των Ιουδαίων χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν από αυτό το καθήκον.

-Μετά την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ η μόνη απαραίτητη θυσία είναι η εξολόθρευση των Χριστιανών (ΣΣ: Επειδή έχουν αλωθεί πλήρως οι διοικήσεις των άλλων Χριστιανικών δογμάτων, ουσιαστικώς ο μόνος εχθρός για τους Ταλμουδιστές είναι πλέον, η Ορθοδοξία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί).

-Οι Ιουδαίοι έχουν «θείον» προορισμόν και εντολή να κυριαρχήσουν στην ανθρωπότητα και να υποτάξουν όλους τους λαούς της γης, σε μία παγκόσμια κυβέρνηση υπό την απόλυτη εξουσία τους.

β. Ταλμούδ

Το Ταλμούδ είναι το «ιερό» βιβλίο των σημερινών Ιουδαίων (Jews), θρησκευτικού και νομικού περιεχομένου που περιλαμβάνει σε κανονισμούς και θεματικές ενότητες όλες τις, κατά τους Ταλμουδιστές, προφορικές παραδόσεις (χαλαχά), αφηγήσεις (χαγγαδά), ερμηνείες (μιδράς) και διαταγές των ραββίνων για:

-Την θρησκευτική, κοινωνική και νομική συμπεριφορά των Ιουδαίων μεταξύ τους και απέναντι του Συνεδρίου.

-Την ταυτότητα του θεού τους και τους τρόπους λατρείας, τόσον στις συναγωγές όσον και στις οικίες ή άλλους χώρους.

-Τις απόψεις τους για τον Χριστό, τον Χριστιανισμό, τους μη Ιουδαίους, και

-Τις σχέσεις των Ιουδαίων με τους μη-Ιουδαίους.

Είναι η μυστική εσωτερική Ιουδαϊκή παράδοση που θεωρεί πρώτο διδάσκαλο τον Μωϋσή, υποστηρίζοντας ότι παράλληλα με τον γραπτό νόμο που έλαβε από τον Θεό πάνω σε πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά, έγινε αποδέκτης και του Ζωντανού λόγου, δηλαδή προφορικού νόμου. Γι’ αυτό, υποστηρίζουν οι Ταλμουδιστές, παρέμεινε ο Μωϋσής στο όρος Σινά 40 ημέρες.

Kατά την ταλμουδική διδασκαλία, ο Μωϋσής  μετέδωσε τον προφορικό νόμο στον Ιησού του Ναυή και αυτός με την σειρά του στους 70 πρεσβυτέρους, αυτοί στους προφήτες, οι προφήτες στην Μεγάλη συναγωγή και οι διάφοροι, κατά καιρούς αρχιερείς της συναγωγής, στους Ραββίνους μέχρι των ημερών μας.

Αυτά ισχυρίζονται οι Ταλμουδιστές-Ιουδαίοι (Jews) για την ιστορία του Ταλμούδ.

Ασύστολα ψεύδη, ιστορικώς, αγιογραφικώς, επιστημονικώς και λογικώς αβάσιμα. Πουθενά δεν αναφέρονται στην Π.Δ. όσα ισχυρίζονται οι Ταλμουδιστές.

Η αλήθεια είναι η εξής:

Οι Εβραίοι του παλαιού λαού Ισραήλ (Hebrews or Israelites), ευρισκόμενοι στην βαβυλωνιακή αιχμαλωσία επηρεάσθηκαν από την Βαβυλωνιακή ειδωλολατρία, oλιγοπίστησαν, αλλαξοπίστησαν ή εξεβιάσθησαν να αλλαξοπιστήσουν, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, με αποτέλεσμα να λησμονήσουν την διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Kορύφωση της ανομίας τους ήταν να αντικαταστήσουν πλείστα σημεία της διδασκαλίας του Μωϋσέως με τις αποκρυφιστικές διδασκαλίες των ιερέων και μάγων της χώρας αιχμαλωσίας τους, που ελάτρευαν τον Βάαλ. Ο ισχυρισμός τους περί μεταδόσεως της προφορικής διδασκαλίας του Μωϋσέως στον Ιησού του Ναυή και μέσω των διαδόχων του στους προφήτες, είναι τερατώδες ψεύδος αφού ο απόστολος Παύλος κατηγόρησε τους Ταλμουδιστές Φαρισαίους ότι οι πατέρες τους εδίωξαν τους αληθινούς Εβραίους και είχαν φονεύσει όλους τους προφήτες2!

Παραλλήλως, διείσδυσαν στους κόλπους του εβραϊκού ιερατείου και ανήλθαν στις ηγετικές βαθμίδες της ιεραρχίας, αλλόφυλοι μη Εβραίοι-Βααλιστές και Εβραίοι μυηθέντες στον αποκρυφισμό, οι οποίοι αργότερα απετέλεσαν την τάξη των Φαρισαίων.

Οι Φαρισαίοι δεν τολμούσαν να ομολογήσουν δημοσίως τα αποκρυφιστικά τους δόγματα. Στις δημόσιες ομιλίες τους εδίδασκαν τον γραπτό Νόμο της Π.Δ. και ισχυρίζοντο ότι τον ερμήνευαν ορθώς, ενώ στις συναγωγές τους, κατά τις μυστικές συνάξεις τους, συζητούσαν την υποτιθέμενη παράδοση του Μωϋσέως ή ανεγίγνωσκαν τα παραχαραγμένα κείμενα που είχαν συντάξει με βάση τις αποκρυφιστικές διδασκαλίες των Βααλιστών ιερέων και μάγων.

Η μεταλλαγμένη από τους Φαρισαίους διδασκαλία των κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης (ουσιαστικώς μόνον της Πεντατεύχου-Τορά), με τις ερμηνευτικές σημειώσεις βασισμένες στην Καμπάλα, καθώς και η αυθαίρετη προφορική, δήθεν, παράδοση του Μωϋσέως, όπως έχουμε προαναφέρει, ονομάστηκε Ταλμούδ (Lamud=Κίνητρο, οδηγία, διδασκαλία, δόγμα, επιδεξιότης).

Το λεγόμενο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ που είναι η πηγή και του συγχρόνου Ταλμούδ αποτελείται από 2 μέρη:

oΤην Μίσχνα ή Μισνά (Δεύτερος Νόμος). Περιέχει πολλές και διάφορες παραδόσεις, τις λεγόμενες παραδόσεις των πρεσβυτέρων.

oΤην Γκεμάρα (Τελείωση). Αποτελεί ένα Γλωσσηματικό υπόμνημα για περαιτέρω εξήγηση των κειμένων.

                 *

Eπί ραββίνου Simon ben Shetah (120-40 π.Χ.) οι Φαρισαίοι (Φ) επεκράτησαν των Σαδδουκαίων και κυριάρχησαν στο Συνέδριον (Σανχέντριν). Λόγω των σοβαρών διαφωνιών που προέκυψαν ως προς την ερμηνεία της Τορά και των αντιρρήσεων στην αποδοχή της «προφορικής παραδόσεως», για να επικρατήσει μία ισορροπημένη κατάσταση στις αντιμαχόμενες μερίδες, οι (Φ) προσθαφαίρεσαν στην προφορική παράδοση, νέους νόμους και διατάξεις.

Έτσι έγιναν νέες τροποποιήσεις στα αρχικά κείμενα  προσομοιάζουσες με σοφιστείες.

   Η συγγραφή συνεχίστηκε με προσθήκες ερμηνευτικών σημειώσεων, μετά επεξεργασία λέξεων και γραμμάτων της Τορά, ακολουθώντας την καμπαλιστική μέθοδο της αριθμομετρίας (Gematria)3.

       Το έργο της οριστικοποιήσεως του περιεχομένου του Ταλμούδ ανέλαβαν οι διάδοχοι τού Simon ben Shetah στην Ασκαλώνα4.

Κυριώτεροι Ταλμουδιστές ραββίνοι ήσαν οι Shemaia και  Abtalian και αργότερα οι  Hillel και Shammai. Το Φαρισαϊκό Σανχέντριν ισχυροποιείτο συνεχώς με την διάδοση της ταλμουδικής διδασκαλίας, την οποία εδέχοντο οι Ιουδαίοι της διασποράς, περισσότερον όμως πρώην πολυθεϊστές και παγανιστές. Λόγω της παράνομης δραστηριότητος των ραββίνων της εποχής, μερικοί εφονεύθησαν από αντιφρονούντες ή Ρωμαίους. Μεταξύ αυτών ήταν ο ραββίνος Γαμαλιήλ, ο επικαλούμενος «σοφός», υιός του Hillel, πρίγκηπας (Nasi) του Σανχέντριν.

Μετά την καταστροφή του ναού, η δραστηριότητα των ταλμουδιστών περιορίστηκε για μισό αιώνα περίπου. Οι περισσότεροι των ραββίνων είχαν πεθάνει ή φονευθεί από τους Ρωμαίους. Ο ραββίνος Συμεών γιός του Γαμαλιήλ, μετέφερε την έδρα του (Σ). στην Usha, όπου ασχολήθηκε με την συνέχιση του ταλμουδικού έργου. Επηκολούθησαν νέες διώξεις και απαγόρευση της διδασκαλίας του ταλμούδ σε συναγωγές. Επετράπη μόνο η ανάγνωση στα σπίτια των ιουδαίων.

Ακολούθησε η αποτυχημένη εξέγερση του ψευδομεσσία Ben Kocheba5.

Κατά τον 2^ον αιώνα,  ο αυτοαποκαλούμενος Ραββίνος Jehuda ben Baba,  βλέποντας ότι ο προφορικός νόμος (η απόκρυφη διδασκαλία) χάνεται ή «διαστρέφεται», απεφάσισε να τον αποκαταστήσει! Μετέβη σε μία τοποθεσία  μεταξύ δύο ορέων μεταξύ των πόλεων Usha  και Shprehem, συγκέντρωσε όλες(;;;) τις σημειώσεις και διαγράμματα που κατείχε και τα έκανε βιβλίο που ονομάστηκε Mischnah-Δευτέρωση (Επανάληψη). [Οι προσθήκες και τα σχόλια που έγιναν στην Mischnah ονομάστηκαν Baraietoth (εξωγενείς ή δευτερεύουσες απόψεις)].

Παραλλήλως εξουσιοδότησε έξη(6) από τους μαθητές του Aqiba6 να αχοληθούν με την διδασκαλία του Ταλμούδ και τους χειροτόνησε ραββίνους7!!! 

Ήδη μπορούμε να φαντασθούμε τους «φωτισμένους»….. απατεώνες συντάκτες του Ταλμούδ!  

o Την ερμηνεία της Mischnah συμπλήρωσε αργότερα περί το 230 μ.Χ. ο Ραββίνος Johanan, επικεφαλής της συναγωγής των Ιεροσολύμων.

o  Ο Ραββίνος Aschi ξεκίνησε να γράφει νέα ερμηνεία το 327 μ.Χ. η οποία ολοκληρώθηκε από τον Ραββίνο Abina περί το έτος 500 μ.Χ. Η ερμηνεία εκείνη ονομάστηκε Gemarah (Γκεμαρά). Στην Gemarah έγιναν κατά καιρούς προσθήκες που ονομάστηκαν Tosephoth.

Περί τον 7^ον αιώνα μ.Χ. οι Ταλμουδιστές Ραββίνοι της διασποράς άρχισαν να συγγράφουν και το Ιουδαϊκό/Μασοριτικό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. Οι βασικοί λόγοι, κατά τους Ιουδαίους ραββίνους, της συγγραφής του Μασοριτικού κειμένου ήσαν οι εξής:

-Είχαν απολεσθεί τα αρχαία εβραϊκά χειρόγραφα, κυκλοφορούσαν πολλά αναξιόπιστα κείμενα και πολλοί Ιουδαίοι της διασποράς εδιδάσκοντο «παραχαραγμένη» την Τορά.

-Επειδή η γλώσσα των Ιουδαίων της διασποράς είχε διαφοροποιηθεί από την αρχαία Εβραϊκή, που δεν περιελάμβανε φωνήεντα, ισχυρίστηκαν ότι έπρεπε να γραφεί νέο κείμενο της Π.Δ.στην νέα  Ιουδαϊκή γλώσσα και με φωνηεντικά σημεία.

Οι παραπάνω λόγοι κρίνονται ψευδείς και όλως κατ’ ουσίαν αβάσιμοι διότι, η συγγραφή έγινε:

-Με συρραφή κειμένων μεταφρασμένων Εβραϊκών κωδίκων, αμφιβόλου αξιοπιστίας (λόγω πληθώρας των διαφθορών που είχαν γίνει μέχρι εκείνη την περίοδο, ήταν αδύνατο να εντοπισθούν οι πλαστογραφίες και τα «εμβόλιμα» κείμενα δεδομένης της απωλείας των πρωτοτύπων).

-Με άντληση πληροφοριών από τα υπάρχοντα μη εβραϊκά χειρόγραφα της Π.Δ. και παράφραση πολλών εξ αυτών.

-Για να κλονισθεί η αξιοπιστία της μεταφράσεως των Ο΄, τα κείμενα της οποίας εχρησιμοποίησαν, αφού επέφεραν ανυπολόγιστο αριθμό διαφθορών (αριθμός στίχων, εναλλαγή γραμμάτων-λέξεων, προσθαφαίρεση περιόδων-κομμάτων, αλλαγή στην στίξη των λέξεων, αντιγραφή κακώς και αναξίως της γραμματικής των ελληνικών φωνηέντων,κλπ).

-Με διασκευασμένα από τους ραββίνους γραπτά σημεία, τα οποία προστιθέμενα στα κείμενα διεσκεύαζαν τις προφητικές γραφές. Έτσι οι πάσης φύσεως διασκευές μαζί με τις άλλες αυθαίρετες προσθαφαιρέσεις άλλαζαν πλήρως τα νοήματα των Γραφών και τις προφητείες!!!

-Για να επιφέρουν ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στους ασπαζομένους ή προτιθεμένους να ασπασθούν τον Χριστιανισμό, αφού στο περιθώριο των κειμένων, ανέγραφαν, όπως συνήθιζαν, ερμηνευτικές σημειώσεις, και άλλες παραπλανητικές εθελοθρησκευτικές δοξασίες.

-Με αυθαίρετη αφαίρεση 10 από τα συνολικώς 49 βιβλία της Π.Δ8.

Επί 500 χρόνια περίπου μετά την συμπλήρωση της Gemarah (Βαβυλωνιακή διδασκαλία) διάφοροι «εξέχοντες» Ιουδαίοι ραββίνοι όπως ο Ascher, Μαϊμονίδης, Jazchi ή Raschi προέβησαν σε νέες προσθαφαιρέσεις στα κείμενα.

Αναφέραμε τα παραπάνω που προκύπτουν από Ταλμουδικές πηγές, προκειμένου να αντιληφθούμε την «αυθεντικότητα» και «αξιοπιστία» εκείνης της «παραδόσεως του Μωϋσέως» η οποία «ανεκαλύφθη» από τους Βαβυλωνίους και αιχμαλώτους Εβραίους, 1.000 χρόνια μετά την υποτιθέμενη «διδαχή» του Μωϋσέως στους πρεσβυτέρους.

Εκείνη η περιβόητη «παράδοση» του Μωϋσέως, κατέληξε 2.500 χρόνια μετά, σε ένα «κατακρεουργημένο» από τις αμέτρητες περιπέτειες, κείμενο (Ταλμούδ), χωρίς να γνωρίζουμε την αρχική του πηγή, έστω και ένα αποδεικτικό στοιχείο, ή μιά έγγραφη μαρτυρία!!!

Έτσι η Mischnah, η Gemarah και οι περιθωριακές, διαχρονικώς, ερμηνευτικές σημειώσεις των ραββίνων, απετέλεσαν το έργο των Ιουδαίων της διασποράς που ονομάστηκε Ταλμούδ9.

Τα παραπάνω είναι αρκετά για να αντιληφθούν οι πάντες πόσο «αξιόπιστα» και …«θεόπνευστα» είναι τα κείμενα του Εωσφορικού Ταλμούδ!

Ας τολμήσουν οι Ταλμουδιστές να μεταφράσουν στα ελληνικά ένα αυθεντικό Ταλμούδ και να το προωθήσουν προς πώληση στην ελεύθερη αγορά!!!

Όσο το τηρούν επτασφράγιστο και απλησίαστο από τους πολίτες, θα μας δίδουν το δικαίωμα να το θεωρούμε ως μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες θρησκευτικές ΑΠΑΤΕΣ και να το σχολιάζομεν αναλόγως.

Αυτό το Ταλμούδ τιμάται σήμερον από τους Ταλμουδιστές Εβραίους (Jews) ως «θεσπέσιος του αληθούς και ευθέως κανών»10.

                  *

Επειδή όσα ανεφέροντο στο Ταλμούδ ήσαν αισχρά, συκοφαντικά και βδελυρά για όλους τους μη Εβραίους, ιδιαίτερα για τους Χριστιανούς, απηγορεύθη η έκδοσή του και κατεδικάσθη διαχρονικώς με την βάσιμη αιτιολογία ότι περιείχε κάθε είδους αχρειότητα και βλασφημία κατά της Χριστιανικής αλήθειας και διέδιδε πολλές φοβερές αιρέσεις. Το βλάσφημο περιεχόμενο του Ταλμούδ είχε σαν αποτέλεσμα να απαγορευθεί η έκδοσή του από πολλούς γνωστούς ηγέτες όπως:

Το 553 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Ιουστινιανός.

Τον 13^ο μ.Χ αι. οι Πάπες Γρηγόριος ο 9^ος, ο Αθώος 4^ος.

Αργότερα οι Πάπες Ιούλιος 3^ος, Παύλος 4^ος, Πίος 4^ος, Πίος 5^ος, Γρηγόριος 13^ος κ.α.

Ο Πάπας Κλημέντιος 8^ος στον κανονισμό που εξέδωσε στην Ρώμη το έτος 1592 μ.Χ. προέγραψε και κατεδίκασε το Ταλμούδ και δεν επέτρεψε την έκδοσή του ούτε με τις προϋποθέσεις αφαιρέσεως των βλάσφημων κειμένων.

Το Ταλμούδ που εκδόθηκε στην Βασιλεία το 1578 είχε ακρωτηριασθεί σε πολλά σημεία. Το ίδιο συνέβη και με την ολλανδική έκδοση του Ταλμούδ (1644-1648).

Στην τελευταία έκδοση του Διατάγματος απαγορευμένων βιβλίων (Index Expurgatorius, 1887) από το Βατικανό, επί Πάπα Λέοντος 13^ου το Ταλμούδ και άλλα Εβραϊκά βιβλία απηγορεύθησαν.

Επετράπη η έκδοση μόνο εάν αφαιρούντο όλες οι ποταπές συκοφαντίες κατά της Χριστιανικής θρησκείας.

Να γιατί δεν κυκλοφορεί ή δεν υπάρχει σήμερα στις βιβλιοθήκες των ξένων κρατών το βιβλίο του Ταλμούδ!

Σήμερα όσα μεταφρασμένα αποσπάσματα του Ταλμούδ κυκλοφορούν:

-Δεν περιλαμβάνουν τα επίμαχα και βλάσφημα χωρία κατά του Ιησού, της αειπαρθένου Θεοτόκου, των Χριστιανών και των μη Ιουδαίων (προέρχονται από γνωστούς εκδοτικούς οίκους).

-Περιλαμβάνουν αρκετά από τα βλάσφημα και ρατσιστικά βδελύγματα των Ταλμουδιστών κατά του Ιησού, της Θεοτόκου, των Χριστιανών, των μη Ιουδαίων (προέρχονται από Ιουδαίους που αηδιασμένοι και εξοργισμένοι από  όσα τους εδίδασκαν οι ραββίνοι στις συναγωγές, εγκατέλειψαν τον Ιουδαϊσμό και δημοσιοποίησαν τα διδασκόμενα εντός των εωσφορικών συναγωγών)!  

Δεν υπάρχει πλήρες Ταλμούδ στο ελεύθερο εμπόριο!!! Αντιθέτως η Αγία Γραφή,  το Κοράνιο και τα άλλα βιβλία των διαφόρων θρησκευτικών δογμάτων, κυκλοφορούν ελευθέρως και υπόκεινται σε δημόσια κριτική.

Στις συναγωγές, όμως εδίδασκαν και διδάσκουν το Ταλμούδ, πλήρες χωρίς περικοπές!

Ο λόγος είναι προφανής!

Όσες φορές οι  Ταλμουδιστές, κατηγορούνται για το βλάσφημο περιεχόμενο του Ταλμούδ, αρνούνται τις κατηγορίες με την δικαιολογία ότι δεν περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ τέτοιες βλασφημίες. Μα, αυτοί αρνούνται και την ύπαρξη των πρωτοκόλλων του 1897, παρά το γεγονός ότι όλα όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτά, έχουν επιβεβαιωθεί διαχρονικώς από τότε μέχρι σήμερα!

Ουδέποτε, όμως, μέχρι τώρα, μας παρουσίασαν ένα πλήρες και χωρίς περικοπές Ταλμούδ, σε Ελληνική μετάφραση!

Τέλος εάν επιμένουν ότι δεν βλασφημούν τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους της Εκκλησίας, ότι δεν υβρίζουν ΟΛΟΥΣ τους μη Ιουδαίους, ας μας πουν:

-Τι πιστεύουν για τον Ιησού και την Θεοτόκο.

-Ποίος είναι ο Θεός του Ταλμούδ που λατρεύουν στις συναγωγές τους και ποία η άποψή τους για τον Eβλίς/Σατανά/Εωσφόρο!

            Συνεχίζεται

Η Περιτομή του Κυρίου και ο Άγιος Βασίλειος - Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, Λαρίσης

Επί τη Ανατολή του Νέου Έτους 2015 μ.Χ. ή 7.523 από κτίσεως κόσμου, ευχόμεθα να είναι Ευλογημένο από τον Σεσαρκωμένον Λόγον, Τον προαιώνων Θεόν.

---

1 Καμπάλα ή Καββάλα: Η λέξη σημαίνει παραδοχή, εισδοχή, παράδοση. Είναι το σύνολον των φιλοσοφικών και θεοσοφικών δογμάτων των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στηριζoμένων στις αποκρυφιστικές ερμηνείες της Παλαιάς Διαθήκης, κυρίως της Πεντατεύχου (Τορά), δι’αντικαταστάσεως λέξεων με άλλες των οποίων τα γράμματα έχουν ίσην αριθμητικήν αξία με τις αντίστοιχες παλαιοδιαθηκικές.

Περιλαμβάνει μέρος της «προφορικής παραδόσεως» του Μωϋσέως, αναφερομένη στις αποκρυφιστικές έννοιες των λέξεων, τις οποίες οι Καμπαλιστές ισχυρίζονται ότι εξάγουν μυστικώς και με θεία έμπνευση από κάθε γράμμα της λέξεως!!! Τα δόγματα και η διδασκαλία της Καμπάλα περιέχονται στα αποκρυφιστικά βιβλία, «Σεφέρ Γετζίραχ» (Βιβλίο Δημιουργίας), και Ζοχάρ ή Σεφέρ Χα Ζοχάρ (Βιβλίο του Φωτός). Η Καμπάλα δεν μεταδίδεται σε κανένα μη μυημένο και πιστεύεται ότι είναι έργο σκοτεινών κύκλων του 6^ου π.Χ. αιώνος (The Life and Times of Jesus the Messiah, Alfred Edersheim,1883,II, 689).

2 Α΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ, 2/14-16.

3 Aριθμομετρία ή Γεματρία (Gematria) : Γκεματρία ή θεωρητική Καμπάλα (Κατά την πιθανώτερη εκδοχή από την ελληνική λέξη Γεωμετρία) είναι ένα από τα τρία είδη της Καμπάλα (Μυστική ή αποκρυφυστική - Πρακτική ή μαγική - θεωρητική). Δηλαδή ο υπολογισμός της αριθμήσεως γραμμάτων, λέξεων, ή φράσεων, και η αντικατάστασή τους με άλλες λέξεις ή φράσεις με την αυτήν αριθμητικήν ισοδυναμίαν (ισόψηφες).

   Η μέθοδος αυτή προσφέρεται, κατά τους καμπαλιστές, για να διερευνήσουν-αποκαλύψουν την σχέση ανάμεσα στα λόγια και τις ιδέες που υπονούνται στις λέξεις ή φράσεις των γραφών. Με άλλα λόγια επειδή το κάθε γράμμα της εβραϊκής γλώσσας έχει μια αριθμητική αξία,πίσω από κάθε λέξη στις Γραφές υπάρχει μία άλλη λέξη- ιδέα που εκφράζει το αληθινό νόημά της. Ποιά είναι αυτή;

  Εκείνη που αν υπολογισθεί η αρίθμηση των γραμμάτων της, έχει την ίδια αριθμητική αξία με την πρώτη. Π.χ. ΚΗΦΑΣ= 20+8+500+1+200= 729 αλλά και ΠΕΤΡΑ= 80+5+300+100+1= 729 [Το όνομα ΚΗΦΑΣ (ΙΩΑΝΝ,1/43) που σήμαινε ΠΕΤΡΟΣ αντικαθίσταται με  την λ. ΠΕΤΡΑ]. Με αυτόν τον τρόπον οι καμπαλιστές αλλοίωναν τις λέξεις και φράσεις της Γραφής και συνεπώς τα νοήματα και τις ερμηνείες τους.

  Η υπόθεση γι’αυτήν την τεχνική στηρίζεται στην αυθαίρετη άποψη των καμπαλιστών ότι η αριθμητική ισοδυναμία δεν είναι τυχαία. Όπως ισχυρίζονται, δεδομένου ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε δια του «λόγου» του Θεού, κάθε γράμμα του γραπτού θεϊκού λόγου, αντιπροσωπεύει μια διαφορετική δημιουργική δύναμη-ιδέα. Έτσι, η αριθμητική ισοδυναμία των δύο λέξεων αποκαλύπτει μια εσωτερική σχέση μεταξύ των δημιουργικών δυνατοτήτων της κάθε μιάς. (Βλ Τάνια, Sha'ar HaYichud VeHaEmunah, κεφάλαια 1 και 12.)

4  Ασκαλών: Μία από τις 5 ομόσπονδες οχυρές πόλεις των Φιλισταίων, κτισμένη ανάμεσα στην Γάζα και την Άζωτο, περίφημη για το ιερό της Αστάρτης. Η φυλή του Ιούδα είχε κάνει επιδρομές εναντίον της, αλλά χωρίς να κατορθώσει την κυρίευση της περιοχής (ΚΡΙΤΕΣ,1/18 και Α΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ,6). Ο προφήτης Ζαχαρίας προείπε την ερήμωσή της (9/5), που πραγματοποιήθηκε τον 13^ο μ.Χ. αιώνα.

5 Shimon ben Kocheba ( ;- 135): Ταλμουδιστής Ιουδαίος ηγηθείς της επαναστάσεως κατά των Ρωμαίων κατά τον τρίτον και τελευταίον Ιουδαϊκόν πόλεμο (132-135). Ο νομοδιδάσκαλος Aqiba ben Joseph έπεισε το συμβούλιο της Ιαμνείας να κηρύξει επανάσταση κατά των Ρωμαίων, υπό την ηγεσία του Συμεών μπεν Κοσεμπά λέγοντας ότι στο πρόσωπό του είχε αναγνωρίσει τον αναμενόμενο Μεσσία.

Την θέση του στήριξε σ’ ένα εδάφιο του βιβλίου των Aριθμών (24/17) «..ανατέλειν άστρον εξ Ιακώβ..», κάνοντας μάλιστα παράφραση του πατρικού ονόματος Κοσεμπά σε Κοχμπά που στα αραμαϊκά σημαίνει αστέρας. Έτσι το όνομα έγινε Μπαρ Κοχμπά (...υιός του αστέρος). Τελικώς ηττήθηκε από τους Ρωμααίους στην τελευταία εστία του οχυρού Μπετάρ. Ο ψευδομεσσίας απεκεφαλίσθη και το κεφάλι του απεστάλη στον Αδριανό.

Οι Ιουδαίοι βεβαιωθέντες για την απάτη του Ακίμπα περί Μεσσία-Απελευθερωτού, εστιγμάτησαν τον Κοσέμπα, του άλλαξαν το όνομα ακόμη μια φορά και τον μετενόμασαν Κοζέμπα που σημαινει ψεύτικος, κίβδηλος, τουτέστιν Συμεών μπεν Κοζεμπά ( Συμεών ο γιός της απάτης) [LIVIUS, Articles on Ancient History. Wars Between the Jews and Romans, Simon ben Kosiba (130-136)--- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΣΤ, Ελληνισμός και Ρώμη,….Η ειρήνευση της Ιουδαϊκής Παλαιστίνης, σ.284-287.--- Τα χειρόγραφα της Νεκρής θάλασσας,Μάριος Βερέττας, σ. 129]. 

6 Αqiba ben Joseph (50-135): Ταλμουδιστής Ιουδαίος, αγράμματος βοσκός θεωρούμενος από τους κυριώτερους ιδρυτές του Ραββινικού Ιουδαϊσμού. Σε ηλικία 40 ετών άρχισε να μελετά την Τορά ελκύοντας πολλούς μαθητές μεταξύ των οποίων και τους R. Simon ben Yohai, R. Meir Juda ben Ilai . Εισήγαγε    νέα μέθοδο ερμηνείας του προφορικού λόγου (Halakha), θέτοντας τα θεμέλια της Μishna. Κατά την επανάσταση του Ψευδομεσσία Κοσεμπά που ο ίδιος επενόησε, συνελήφθη, εφυλακίσθη και εφονεύθη.

7 «…This decree, however, was not executed, and his murderous plan was further frustrated by R. Jehudah b. Baba, who, forewarned of the decree and comprehending its consequences, betook himself to a place between two great mountains between Usha and Shprehem and licensed six of the older men of R. Aqiba's disciples to be rabbis (i.e., teachers of the Talmud): R. Meir, R. Jehudah b. Elai, R. Jose b. Halaphta, R. Simeon b. Jochai, R. Eleazar b. Shemua, and R. Nehemiah” ( History of Talmud, Chapter, III)».   

8 Ο νυν Εβραϊκός κανών (Μασοριτικό) περιλαμβάνει 39 βιβλία. Έχουν αφαιρεθεί τα εξής: Α΄ ΕΣΔΡΑΣ, ΤΩΒΙΤ, ΙΟΥΔΙΘ, Α-Β-Γ ΜΑΚΑΒΒΑΙΩΝ, ΣΟΦΙΑ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ, ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ, ΒΑΡΟΥΧ, ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΕΡΕΜΙΟΥ.

9 In his classic History of the Printing of the Talmud (Ma'amar Al Hadpasat HaTalmud), Raphael Rabbinovicz writes:

The holy Talmud, the base and source of Jewish religious and national life-how numerous were its enemies and detractors! As was the fate of those who lived by it and devoted their lives to it, so was its fate. Already in the year 1239 Pope Gregory IX ordered the burning of the Talmud, and hundreds, nay thousands of volumes were put to the torch in France and Italy.

In June 1242, twenty-four wagon loads of Talmudic tomes were publicly burned in Paris by the official executioner. Rabbi Meir of Rothenburg compared this conflagration to the burning of the Jerusalem Temple, in an elegy which has been incorporated in the Tishah B'Av (the holy day commemorating the destruction of the Temple) liturgy, Sha-ali Serufah, "Oh, inquire, thou consumed by flames . . ." Popes-Innocent IV, Alexander IV, John XXII, Alexander V-issued condemnations; monarchs-Louis IX of France and his successors Philip III and IV-ordered confiscations; and following the Council of Basle, Pope Eugenius IV issued a bull prohibiting the study of the Talmud. Fraught with danger and beset with difficulties though it was, study of the Talmud proceeded nonetheless, because without it Jews were convinced that Jewish life could not continue. But the condemnations and confiscations took their toll; very few Talmudic manuscripts have survived, and only one of the entire Talmud, the Munich manuscript of 1342.

What is the Talmud that it aroused such enmity and opposition?

The Talmud is the extraordinary compendium of law and lore of rabbinic Judaism, comprising both the Mishnah and the Gemara. Side by side with the Written Law of the Bible, over time there developed the Oral Law, which expanded upon the ordinances of the Pentateuch. This Oral Law was handed down from master to disciple, studied in Jewish academies of learning, and applied by Jewish courts of law. The period of national and spiritual crisis which followed the unsuccessful Jewish rebellions against Rome in 68 and 135 CE persuaded Judah ha Nasi, head of the Jewish community in Palestine at the turn of the third century, to compile, systematize, and reduce the Oral Law, which had come down by word of mouth, into writing. This collection of laws, legal opinions, decisions, and comments upon them is known as the Mishnah. it is less a code than a report on prevailing law and custom, and a digest of legal opinions which invite further study and discussion.

Study and discussion of the Mishnah in the centuries following were carried on in academies and applied in courts in Palestine and Babylonia. The summary and digest of this scholarly activity is called the Gemara. Not at all dry-as-dust legal argumentation, it reports on the exciting application of law to life, recording the disputations which grew out of diverse traditions and differing opinions. Here and there it is interlaced with a parable, a legend, or just a good story to make a point. The Mishnah plus the Gemara constitutes the Talmud.

The Mishnah is in Hebrew, the language of the Bible and of worship and scholarly discourse in late antiquity; the Gemara is in Aramaic, the language of common discourse of that time. There are two versions of the Talmud. The first, edited circa 325 CE, contains the discussions in Palestinian schools and courts and is called the Jerusalemite or Palestinian. The Babylonian, edited a century and half later, is the compendium of scholarly legal discussions carried on in the academies and courts of that Jewish community. Like the Mishnah, the Gemara is not a code of law (an organized body of legal decisions), but the raw material for establishing codes-the source for discussion, refinement, and application.

The spirit of the Talmudic process is expressed in a tale in tractate Baba Meziah. Rabbi Eliezer, a proponent of unchanging tradition--"a well-lined cistern that doesn't lose a drop," as his teacher characterized him--was engaged in a legal disputation with his colleagues. "He brought all the reasons in the world," but the majority would not accept his view. Said Rabbi Eliezer, "If the law is as I hold it to be, let this tree prove it," and the tree uprooted itself a hundred amma, but they said, "Proof cannot be brought from a tree." Rabbi Eliezer persisted, saying, "Let these waters determine it," and the waters began to flow backwards, but his colleagues responded that waters cannot determine the law. Once again Rabbi Eliezer tried, asking the walls of the study house to support him. They began to totter, whereupon the spokesman for the majority, Rabbi Joshua, admonished them, "when rabbis are engaged in legal discussion what right have ye to interfere!" So the walls did not fall in respect for Rabbi Joshua, nor did they return to their upright position, in respect for Rabbi Eliezer-and "they remain thus to this day!" But Rabbi Eliezer would not surrender and cried out: "Let Heaven decide." A voice was heard from Heaven saying: "Why do ye dispute with Rabbi Eliezer; the law is always as he says it to be." Whereupon Rabbi Joshua arose and proclaimed, quoting Scripture, "It is not in Heaven!" Rabbi Jeremiah explained, "The Law was given at Sinai and we no longer give heed to heavenly voices, for in that Law it is stated: 'One follows the majority."' God's truth, divine law, is not determined by miracles or heavenly voices, but by the collegium of rabbis, men learned in the law, committed to the law and expert in its application to the life of the pious community.

Such an attitude alone, negating the authority of the miraculous and heavenly voices, would have been sufficient to make the Talmud anathema to medieval churchmen, devoted as they were to the miraculous and to the divine reordering of the validity of the law But there was more, of course. The Talmud is so vast a work, containing such a variety of views and assertions, that one can find statements that are extravagant, hyperbolic, even theologically outrageous, if taken literally.

http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/loc/Talmud.html 

10 Kennicot Benjamin (1718-1783): Άγγλος λόγιος και κληρικός γνωστός για την κριτική μελέτη των πρωτοτύπων Εβραϊκών κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης-Παράρτημα ΙΙ τόμου του 30τομου έργου του, σελ. 242-247, 255,270.