ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ: Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ή Βουλευτική Δικτατορία; 
ΜΕΡΟΣ 3^ο

Οι θεωρητικοί του Συστήματος ισχυρίζονται ότι η κοινοβουλευτική…δημοκρατία είναι το μόνον ορθόν και φιλελεύθερον/δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, το πολίτευμα της ατομικής ελευθερίας, της ισότητος, της πολιτικής ελευθερίας, της ελευθερίας λόγου-τύπου-εκφράσεως, και λαϊκής κυριαρχίας και ότι οι βουλευτές του κοινοβουλίου είναι οι νόμιμοι εκπρόσωποί του λαού.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ψευδείς!

Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ:

-Ως πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε ορθόν και φιλελεύθερον, ούτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Είναι αντι-δημοκρατία.

-Ως πολιτική θεωρία  δεν βασίζεται,  ως ισχυρίζεται, στις  αρχές της ισότητος, της  πολιτικής ελευθερίας,  της λαϊκής πλειοψηφίας, της ελευθερίας λόγου-τύπου-εκφράσεως και δεν έχει σχέση με εθνική/λαϊκή κυριαρχία.

 -Ως μορφή ασκήσεως εξουσίας είναι δικτατορία ή βουλευτική νεοφεουδαρχία / βουλευτοκρατία, με το προσωπείον της Δημοκρατίας, διότι:

­1ο.  Ορθόν και όντως φιλελεύθερον πολίτευμα, προϋποθέτει ελευθέρους πολίτες. Η έννοια του ελευθέρου πολίτου είναι συνυφασμένη με την πολιτική  ελευθερία.

Οι σταθερές της πολιτικής ελευθερίας που συνιστούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη, δια να χαρακτηρίζεται ένα άτομο ως πολιτικώς ελεύθερον ή να του παρέχεται ελευθερία πολιτικής εκφράσεως, είναι:

-Η πολιτική βούληση1.

-Η πολιτική ικανότης2.

-Η πολιτική ωριμότης3.

-Η πολιτική συνείδηση4.

Ποίος εχέφρων πολίτης, εκτός των αχυρανθρώπων της εξουσίας και της χιλιαρχίας των πιστών ακολούθων της,  μπορεί να εγγυηθεί ή να αποδείξει, μελετώντας τις σελίδες της κοινοβουλευτικής ιστορίας των λαών και ιδιαιτέρως του Ελληνικού, ότι ο κοινοβουλευτισμός, εφαρμόζει, κατοχυρώνει, ασπάζεται τις τέσσαρες (4) σταθερές που συνιστούν την πολιτική ελευθερία;

Κατά την άποψή μας, ΟΥΔΕΙΣ!!!

Εφ’ όσον λοιπόν, δεν υπάρχει πραγματική ελευθερία στις αποκαλούμενες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ΔΕΝ υφίσταται και αληθής Δημοκρατία!

Όπου δεν λειτουργεί η αληθής δημοκρατία, το καθεστώς :

-Είναι «Λόγω μεν δημοκρατία έργω δε βουλευτική/νεοφεουδαρχική δικτατορία»!!!

Όλες οι υστερικές διακηρύξεις των κοινοβουλευτικών για πολιτικές ελευθερίες και κυρίαρχες αποφάσεις του λαού, είναι επίπλαστες και προσποιητές αφού οι κανόνες της πολιτικής ελευθερίας και ειδικώτερα  η πολιτική ωριμότητα του λαού, που προϋποθέτει ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑΝ, είναι ανύπαρκτες ή επειδή δεν εξυπηρετούν την κοινοβουλευτική ψευτοδημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός δεν φροντίζει για την ανάδειξη και καλλιέργειά τους.

Οι πολιτικές πράξεις  ατόμων και ομάδων στις κοινοβουλευτικές κοινωνίες ακο­λουθούν ένα μηχανοποιημένο ρυθμό, που έχει επιλεγεί πολύ προσεκτικά και επιβάλλεται αθορύβως και μεθοδικώς, από τα διαχειριστικά κέντρα της αντι-δημοκρατικής κοινοβουλευτικής ε­ξουσίας.

-Επιδιώκει και επιβάλλει την διατήρηση α­κατέργαστων (Ηθικώς-Πνευματικώς-Εθνικώς) λαϊκών μαζών ώστε με τους πα­νίσχυρους και ανέλεγκτους μηχανισμούς της, να τις διαμορφώνει σε μηχα­νοποιημένες επιψηφιστικές μονάδες, άβουλους, ανώριμους και άσκεπτους πολί­τες/ιδιώτες, ανίκανους να πολιτεύωνται κατά συνείδηση.

Αυτού του είδους η δουλαγωγική Πολιτεία, αρμόζουσα μόνον σε δουλάρια και όχι σε ελεύθερους πολίτες, δεν έχει μέλλον, διότι: 
    «Πολίτευμα φιλελεύθερον, ερειδόμενον επί της ισχύος της λαϊκής α­ντιπροσωπείας, ασφαλώς δύναται να ευδοκιμήσει ΜΟΝΟΝ εφ’ όσον η διοίκησις, παρασκευάζει πολίτας αυτόνομους εκδηλούντας φρόνημα και ανα­πτυσσομένους ως ικανούς, όπως δοκίμως επιμεληθώσι των οίκοι5».

-Συντηρεί τον λαό σε κατάσταση μόνιμης ηθικής πα­ραλυσίας, πνευματικής συσκοτίσεως, πολιτικής ανικανότητος, εθνικής καταχνιάς, οικονομικής δουλείας και κοινωνικής τρομοκρατίας, γιατί μόνο τότε ο λαός δέχεται τα κονσερβοποιημένα συνθήματα και τα μηνύματα του Συστήματος.

Με την μονοπώληση πλασματικών πολιτικών ελευθεριών και το καθημερινό σφυροκόπημα τεχνητών ιδεών και ψεύτικων αξιών, ο Κοινοβουλευτισμός καλ^­λιεργεί μία μονόψηφη «δημοκρατική τάξη πραγμάτων».

Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση που προκύπτει από τις…δημοκρατικές ανα­μετρήσεις (εκλογές), δεν είναι αποτέλεσμα ελευθέρας πολιτικής βουλήσε­ως, αλλά προϊόν μονόπλευρης «δημοκρατικής παιδείας», αφόρητων ψυχολο­γικών πιέσεων και ληστρικών οικονομικών-τραπεζικών εκβιασμών,

«Είναι αφελές το σχήμα κατά το οποίο οι πολλοί εκλέγουν ανεπη­ρέαστοι και ελεύθεροι τους άρχοντες, που ύστερα ασκούν την εξουσία εν ο­νόματι των εκλογέων των. Η αλήθεια είναι ότι οι πολλοί εκλέγουν επηρεα­σμένοι και ψυχικά ανελεύθεροι, κάτω από την επιβολή ωρισμένων προσώπων, αυτούς που αυτά τα τελευταία (πρόσωπα) και όχι αυτοί προτιμούν και ύστερα υποτάσσονται στην πολιτική εξουσία των αρχόντων που αυτοί δεν έχουν ε­κλέξει...Την δύναμη που καθοδηγεί κάθε φορά στις δημοκρατίες την πλειο­ψηφία στην εκλογή των αρχόντων την διαθέτουν ποικίλοι παράγοντες όπως π.χ. ο τύπος, ωργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, ένα κόμμα κλπ.6».

2ο Το σημερινό πολίτευμα που αποκαλείται κοινοβουλευτισμός ή κοινοβουλευτική δημοκρατία και εφαρμόζεται σε πλείστες χώρες, ονομάστηκε Δημοκρατία κατ’ ευφημισμόν, από τους εμπνευστές και συγγραφείς των «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών».

Στην αληθινή δημοκρατία, η εξουσία:

oΠηγάζει από το Έθνος που αντιπροσωπεύεται, σε διάφορες χρονικές περιόδους από ένα λαό με την ίδια εθνική ταυτότητα, τον ίδιο πολιτισμό-ιστορία-γλώσσα, ήθη-έθιμα-πίστη, και ιδιαίτερες εθνικές παραδόσεις.

oΑσκείται δια του λαού  και

oΕξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, πρωτίστως δε του Έθνους.       

Για να ομιλούμε περί ασκήσεως εξουσίας από τον λαό, θα πρέπει:

-Να καθορίζονται η έννοια του λαού και οι προϋποθέσεις, για να χαρακτηρισθεί κάποιος ως πολίτης της χώρας, ώστε να έχει δικαίωμα ψήφου και να συμπεριληφθεί στην έννοια του «λαού» ως πρόσωπον και ΟΧΙ ως αριθμός.

Σε διαφορετική περίπτωση δεν πρέπει να ομιλούμε περί λαού, αλλά περί:

oΛαϊκιζουσών χυδαίων (ανάμεικτων) – ποσοστοκρατούμενων – ελεγχομένων – αγελαδοποιημένων ομάδων ατόμων.

oΌχλων που «βλέπουν μεν αλλά ματαίως έβλεπαν, ακούουν δε αλλά δεν άκουγαν» (Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης, στ. 447-448).

oΠολυφυλετικού - πολυπολιτισμικού συνοθυλεύματος, μωσαϊκοποιημένης κοινωνίας, κοσμοπολίτικου αδελφάτου, πολυσυλλεκτικής φάρμας ανθρωποειδών.

-Ο λαός να λαμβάνει ενεργό μέρος σε όλα τα κοινωνικο-πολιτικά δρώμενα και να διασφαλίζεται η καθολική συμμετοχή των πολιτών, στις διαδικασίες διακυβερνήσεως και λήψεως αποφάσεων, πέραν της διεξαγωγής εκλογών, για την ανάδειξη των οργάνων της πολιτείας, όπως διεξαγωγή δημοψηφισμάτων.

-Να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες ώστε ο λαός να παρεμβαίνει ή να επεμβαίνει αμέσως, προκειμένου να αποκλείσει ή καταργήσει περιπτώσεις πιθανών ή γενομένων αυθαιρεσιών/αντισυνταγματικών ενεργειών της εξουσίας.

Η αληθινή δημοκρατία έπαυσε να υφίσταται, ως λογική θεωρία, μετά την επικράτηση της ούτω αποκληθείσης Γαλλικής επαναστάσεως του 1789, και ουσιαστικώς κατηργήθη, μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Μετά την «Γαλλική Επανάσταση», για να επιβιώσει η νέα τάξη πραγμάτων και να καλύψει τους αχνούς του αίματος που σκέπαζε ακόμη τους δρόμους και τα χωράφια ολόκληρης της Γαλλίας, αλλά και όσα άλλα ανοσιουργήματα σχεδίαζε για το μέλλον, έπρεπε να παρουσιάσει κάποιο θεωρητικό και κοινωνικό προσωπείο, με συγκεκριμένους πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους. Έτσι θα έπειθε τον λαό για την ιστορική αναγκαιότητα και την πολιτική της μοναδικότητα!

Έσπευσαν λοιπόν οι κυνικοί εγκέφαλοι της εποχής εκείνης, με εμπροσθοφυλακή τους αυτοαποκληθέντες  «διαφωτιστές» ή εγκυκλοπαιδιστές, στις ταλμουδικές βιβλιοθήκες, εμελέτησαν ραββινικά συγγράμματα, συνεβουλεύθησαν «έγκριτους» επιστήμονες και τελικώς συνέταξαν και παρέδωσαν στους λαούς την λεγομένη θεωρία περί Φιλελευθερισμού ή αστικής δημοκρατίας.

Μία θεωρία που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο ιδεολογικός μανδύας μιας νέας οφιώδους πανουργίας, μιας παγκόσμιας μονοπωλιακής, πολιτικοοικονομικής επιχειρήσεως για κατάργηση των Εθνών και λαφυραγώγηση των λαών.  Μιας υπερορθολογιστικής και θεοποιηθείσης θεωρίας7.

Μιας παγκόσμιας εμπορευματικής επιχειρήσεως συσταθείσης από μία συμμορία αντιχριστιανών Ταλμουδιστών Ιουδαίων και Ιουδαιόφιλων απατεώνων, οι οποίοι διεγράφησαν από τις καταστάσεις των βασιλικών αυλών και φεουδαρχικών δείπνων, όπου ήσαν μονίμως τρόφιμοι, μέχρι τότε, και μετεγράφησαν αιφνιδίως στους καταλόγους της «καταπιεζομένης» αστικής τάξεως.

Μία θεωρία την οποίαν ιστορικοποίησαν, επιστημονικοποίησαν και θωράκισαν με ένα νέο πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως των λαών που ονομάστηκε «κοινοβουλευτισμός».

Το 1789 η αληθής δημοκρατία «ενεκλείσθη» στις φυλακές της Βαστίλλης, και στην θέση της παρουσίασαν ένα «γενόσημο» ψευτοδημοκρατίας που το εθεοποίησαν και ενεφάνισαν ως ελιξήριον της πολιτικής ζωής των λαών.

Μετά την λήξη του 2^ου παγκοσμίου πολέμου, οι νικητές με τις οδηγίες των μοναδικών κατόχων του χρήματος-ιδιοκτήτες των τραπεζών, τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους, έθεσαν σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο του πλήρους ελέγχου του νου των ανθρώπων, με:

.Την επιστημονικοποίηση της προπαγάνδας/παραπληροφορήσεως.

.Την εξεύρεση μεθόδων και μέσων συσκοτίσεως στόχων που θα μπορούσαν να ερευνήσουν οι άνθρωποι και χρησιμοποιήσεως μνημονιακών κωδίκων για να παραπλανηθούν και εξουδετερωθούν τα θύματα και οι …επίδοξοι «αποπλανητές» [οι ανεπηρέαστοι-αλώβητοι από την συστημική προπαγάνδα και επιχειρούντες να διαφωτίσουν-αφυπνίσουν τους πεπλανημένους]. Στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιήθηκαν από το Σύστημα, μέθοδοι αντι-ψυχροπολιτικής.

.Την πλήρη εκμετάλλευση των συμπερασμάτων από τις έρευνες στην ψυχολογία των μαζών και

.Την υλοποίηση των αρχών της λεγομένης πολιτικής ψυχολογίας8 ώστε να μεταλλαχθούν και αποδυναμωθούν οι ψυχοσωματικές ιδιότητες και ικανότητες, αντιστοίχως, των ανθρώπων.

«Την εποχή του Βάϊσχάουπτ ένα από τα πιο κρίσιμα θέματα ήταν ο έλεγχος του τύπου, αφού αυτό ήταν το μόνο μέσον επικοινωνίας. Με το πέρασμα των χρόνων όμως προστέθηκαν και άλλα όπλα στο βαρύ οπλοστάσιο που χρησιμοποιεί η παγκόσμια κυβέρνηση. Σήμερα υπάρχει μία σειρά από περιοδικά και βιβλία, η εφεύρεση του διαδικτύου, ο υπολογιστής, το βίντεο, το κασετόφωνο, το D.V.D., το ραδιόφωνο και φυσικά η τηλεόραση, κρατική, ιδιωτική, καλωδιακή ή δορυφορική.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει πως όλα αυτά τα μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον πόλεμο εναντίον των πολιτών και στην πλύση του εγκεφάλου. Η νέα παγκόσμια κυβέρνηση έχοντας στα χέρια της τον πλήρη έλεγχο των μέσων, άλλοτε κατέχοντάς τα πλήρως,  άλλοτε ελέγχοντάς τα μέσω της κυβέρνησης και άλλοτε επηρρεάζοντάς τα με την μέθοδο των χρεών προς την κυβέρνηση, είτε αυτά είναι χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία, είτε φόροι και  τέλη…μπορεί να μας πείσει πως για να αποφύγουμε όλα αυτά…..πρέπει να αποδεχθούμε την παγκόσμια αυτή κυβέρνηση ως παγκόσμιο μέσο σωτηρίας...»9.
      Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η «έγκλειστος» στις φυλακές της Βαστίλλης δημοκρατία, «εδολοφονήθη» από τους θιασώτες της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας, οι οποίοι απαίτησαν πλέον να λατρεύεται το αποτυχημένο «γενόσημον» της ψευτοδημοκρατίας ως η μοναδική ελπίδα σωτηρίας της ανθρωπότητος !!!

3ο Η διεξαγωγή εκλογών για την ανάδειξη βουλευτών ή την υποτιθέμενη έκφραση αντιθέσεως του λαού προς την ακολουθουμένη πολιτική της κυβερνήσεως και επιλογή κόμματος της αρεσκείας του, δεν συνιστά εκδήλωση λαϊκής κυριαρχίας ή εκδηλώσεως λαϊκής ετυμηγορίας.

Οι κοινοβουλευτικοί υποστηρίζουν ότι ο λαός μπορεί να εκδηλώσει την πολιτικήν του αντίδραση-αντίθεση σε μία τέτοια συνταγματική ή πολιτική εκτροπή, αναμένοντας όμως να εκφράσει την ετυμηγορία του κάθε 4-5 έτη, την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών. Ο ισχυρισμός είναι προκλητικώς γελοίος και απαράδεκτος.

Οι εκλογές όπως οργανώνονται και διεξάγονται στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά επανάληψη του πολιτικού θεατρικού έργου με τίτλο «Η μεγάλη Απάτη», με τους ίδιους ή διαφορετικούς πολιτικούς πρωταγωνιστές διότι (προσαρμόζομεν την αιτιολογία μας με αναφορά κυρίως στην ελληνική κοινοβουλευτική πραγματικότητα):

oΌλα τα θεωρούμενα μεγάλα κόμματα και τα περισσότερα από τα λεγόμενα μικρά που συμμετέχουν σε εθνικές ή ευρωπαϊκές εκλογές, είναι αρχηγικά, λειτουργούν με απολυταρχική νοοτροπία, είναι ξενοκίνητα με στόχους χαρασσομένους εκτός Ελλάδος και αρχηγούς διεθνιστές και αντιχριστιανούς ή φαρισαϊζοντες ψευδοχριστιανούς.  

«Από την αρχήν (αμέσως μετά την επανάσταση του 1821) τα Ελληνικά κόμματα βαπτίζονται ξενικά και παίζουν το παιγνίδι των εσωτερικών αντιθέσεων του ξένου κυριάρχου. Γίνονται τα όργανα της ξενικής επιρροής και μεταφοράς του διεθνούς πολιτικού ανταγωνισμού

επί ελληνικού εδάφους. Οι στόχοι των κομμάτων ως επί το πλείστον χαράσσονται έξω από την Ελλάδα, τόσον μάλιστα που να σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι οι πολιτικές εξελίξεις λαμβάνουν χώραν ερήμην των Ελλήνων……

Από πλευράς επιδιώξεων κινούνται σε ένα λαβύρινθο ιδεολογικής ταυτολογίας χωρίς ουσιαστικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους...»10.
   «Τα πολιτικά κόμματα κατέστησαν πολιτικά καπετανάτα. Έχουν πολλήν ομοιότητα προς τα στρατιωτικά καπετανάτα των προ της επαναστάσεως χρόνων. Η κυβέρνησις του Ελληνικού κράτους θεωρείται το πολυφίλητο αρματωλίκι προς κατάληψιν του οποίου νυχθημερόν εργάζονται και συνωμοτούν οι πολιτικοί καπεταναίοι»11. 
   «Δεν μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία όταν ένα κόμμα είναι σε θέση να δαπανά εκατοντάδες εκατομμυρίων δραχμών ή ένας υποψήφιος με το άθλιο σύστημα των σταυρών προτιμήσεως, είναι σε θέση να δαπανήσει για την εκλογή του δεκάδες εκατομμυρίων δραχμών. Αυτά έγιναν και στις τελευταίες και στις προτελευταίες εκλογές. Έτσι η πολιτική (ΣΣ: Το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας), καταντά να είναι προνόμιο των πλουσίων ή των πολιτικών που συναλλάσσονται με ύποπτες πηγές χρηματοδοτήσεως»12. 
    «Ο απλός Έλληνας ψηφοφόρος νοιώθει προδομένος…Νοιώθει ότι τα κόμματα τον κοροϊδεύουν. Νοιώθει ότι δεν συμμετέχει, ότι δεν μπορεί να παρέμβει..Ωστόσο στις μεγάλες εκδηλώσεις των κομμάτων οι πλατείες γεμίζουν κόσμο, συνθήματα, πανώ, πλαστικές σημαιούλες…Τι συμβαίνει; Ξαφνικά ο Έλληνας αποκτά πίστη στους πολιτικούς; Όχι, ...Ο Έλληνας είναι υπέρ του δυνατού. Αυτού που κυβερνάει ή αυτού που έχει προοπτική να κυβερνήσει..

Χρησιμοποιεί την πολιτική σαν εργαλείο για να αποκτήσει σπίτι, αυτοκίνητο, να βολέψει τα παιδιά του, να ανέβει κοινωνικά…Και αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί και γι’ αυτό στην προεκλογική περίοδο δίνουν υποσχέσεις ανέφικτες και ανεδαφικές…»13.  
    «Στην Ελλάδα έχει σημειωθεί συχνά μία σκανδαλώδης αλλοίωση τόσο των κοινοβουλευτικών κανόνων όσο και της κοινοβουλευτικής συνείδησης και ερμηνείας του πως πρέπει να λειτουργεί μια κοινοβουλευτική δημοκρατία….Έτσι έχουμε ιστορικά δεδομένο ότι μέχρι σήμερα τα διάφορα πολιτικά κόμματα χρησιμοποίησαν τους εκάστοτε εκλογικούς νόμους, ψηφισμένους συνήθως από τα ίδια, ως μία επιδερμική νομιμοποίηση της απολυταρχικής τους νοοτροπίας…»14. 

oΤην ημέρα των εκλογών οι ψηφοφόροι δεν επιλέγουν το κόμμα ή την κυβέρνηση της αρεσκείας τους, αλλά το χρώμα διακοσμήσεως του εσωτερικού των φυλακών στις οποίες εγκλείονται με την εκ καταναγκασμού συγκατάθεσή τους.

Εκλογές διεξάγονται στις ΗΠΑ15, στην Γαλλία, στην Σουηδία, στην Κίνα, στην Ρωσία, στο Ιράν, στην Β. Κορέα, στην Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Νοτιαφρικανική Ένωση, στο Ισραήλ και αλλαχού...Σε όλα τα κράτη του κόσμου που διεξάγονται εκλογές το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα ονομάζεται κοινοβουλευτική ή λαϊκή δημοκρατία, αλλά πουθενά δεν κυριαρχεί η πραγματική δημοκρατία.

Όποιος έχει τους οφθαλμούς ανοικτούς και είναι όντως ελεύθερος, το διαπιστώνει με μία ματιά στα καθημερινά παγκόσμια γεγονότα…

Τώρα πια δεν μπορεί να αποκρύψει το αληθινό της πρόσωπο η κοινοβουλευτική δημ(ι)οκρατία.

oΟ λαός στις εκλογές δεν εκδηλώνει την «κυριαρχίαν» του ούτε επιλέγει πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως, διότι η επιλογή του είναι αποτέλεσμα ανελέητου καταιγισμού ψυχολογικών πυρών και απραγματοποίητων υποσχέσεων. Επιπροσθέτως τα κοινοβουλευτικά κόμματα πρεσβεύουν το αυτό πολιτικό σύστημα, την κοινοβουλευτική ψευτοδημοκρατία.

«Το θέατρον των εκλογών έφθασε στο αποκορύφωμά του με την «μυσταγωγίαν» των «ωκεάνειων» λαϊκών συγκεντρώσεων…Αυτό το τερατώδες κατασκεύασμα μιας ανοήτου διαφημιστικής τακτικής εδωσε εις κάποιον την «αρχαϊκήν μυρουδιά» των μεγάλων Διονυσίων…΄Ετσι η «μπούρδα πάει σύννεφο» μαζί με τα βεγγαλικά…Ο λεγόμενος «κυρίαρχος λαός» καλείται να εκφράσει γνώμη επί τη βάσει μονολόγων, οι οποίοι σφυροκόπησαν το κρανίο του και από τα μπαλκόνια.

Όλα αυτά τα παρδαλά πανηγύρια αποτελούν προκλητικήν και ανενδοίαστον παραμόρφωσιν της διακηρυσσομένης αλλά συνεχώς παραβιαζομένης αρχής της «λαϊκής κυριαρχίας» ..

Εγράφη ότι η δημοσιογραφία των ημερών μας είναι η ευτελεστέρα της μεταπολεμικής Ελλάδος….Όλα τα συνθήματα που εχρησιμοποιήθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο απηυθύνοντο  με την μονοτονίαν των και την απλοϊκότητά των όχι προς την λογικήν του ψηφοφόρου αλλά προς το ένστικτόν του. Προς τούτο εχρησιμοποιήθη η διαφημιστική τεχνική η οποία στηρίζεται επί της αρχής ότι τα περισσότερα άτομα εις κάθε κοινωνίαν είναι ηλίθια και υπόκεινται εις απεριόριστον υποβολήν…»16.

                                                                                                                                                                                                Συνεχίζεται

---

1 Πολιτική βούληση είναι η δια συνειδητής και λογικής διεργασίας επιθυμία προς πραγμάτωση κάποιου πολιτικού στόχου-σκοπού.

Όταν η βούληση προέρχεται από νουν υγιή και ελεύθερον, τότε η πολιτική βού­ληση είναι φρόνιμος και συνειδητή. Τότε το άτομο είναι υπεύθυνο για τις πράξεις του.

Όταν όμως καθορίζεται από νουν δυσλειτουργούντα, βεβλαμμένον, επηρεαζόμενον από ένστικτα και όχι την λογική ή δεχόμενο ερεθίσματα ΜΟΝΟ από εμπειρίες, αισθήματα και βιωματικές καταστάσεις, που του παρουσιάζονται μονομερώς από τον κοινοβουλευτισμόν ή τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως υπερασπιστές των αρχών του Συνταγματικού τόξου, τότε λειτουργεί ως ανώμαλον υποκατάστατον της έμφυτης-­υγιούς βουλήσεως και χαρακτηρίζεται ως ασυνείδητη, μη ορθολογιστική και βλαπτική.

Τότε το άτομο γίνεται άβουλο, και οι πολιτικές αποφάσεις του κρίνονται επιζήμιες για την πολιτική ζωή της χώρας, αφού δεν θεωρείται  υπεύθυνο για τις πράξεις του.

2  Πολιτική ικανότης καλείται η κατάλληλη ψυχοπνευματική κατά­σταση του ατόμου, προκειμένου να εισέλθει εις την διαδικασίαν του ορθώς αποφασίζειν ή πολιτεύεσθαι, ήτοι λήψεως ορθών και δικαίων πολιτικών αποφάσεων.

Στο καθεστώς της κοινοβουλευτικής…δημοκρατίας, τα εξωτερικά ερεθίσματα και οι  πληροφορίες, μετά την συστημική επεξεργασία, διοχετεύονται από τους παραπλανητικούς αγωγούς της ψευτοδημοκρατίας των συστημικών ΜΜΕ,  και φθάνουν στον εγκέφαλον  αλλοιωμένα.

Εάν το άτομο είναι σε υγιή ψυχολογική, πνευματική και βιολογική κατάσταση ώστε να διαχωρίζει τα ερεθίσματα-πληροφο­ρίες, είτε προ είτε μετά την επεξεργασία τους, να επιλέγει τα ορθά και ωφέλιμα και να απορρίπτει τα επιβλαβή και άχρηστα, να διακρίνει τα αληθή από τα ψευδή, τότε το άτομον θεωρείται πολιτικώς ΙΚΑΝΟΝ.

Σε διαφορετική περίπτωση, οι τυχόν πολιτι­κές αποφάσεις θα προέρχονται από άτομον πολιτικώς ΒΕΒΛΑΜΜΕΝΟΝ και ΑΝΙΚΑΝΟΝ.

3 Πολιτική ωριμότης είναι η εκ της πολιτικής βουλήσεως και ικανό­τητος προκύπτουσα κατάσταση ακμής της ψυχοσωματικής του αναπτύξεως, ήτοι νηφαλίας-αυστηράς-δικαίας κρίσεως  και λήψεως ορθών και σωφρόνων αποφά­σεων, επιβεβαιωμένη τόσον από τις προθέσεις (προκείμενος σκοπός/προ­αίρεση)-θέσεις του πράττοντος όσον και από τις πράξεις του.

Αναλυτικώτερα σαν προθέσεις-θέσεις και προϋποθέσεις πολιτικής ωριμότητος (πέραν της βουλήσεως και ικανότητος) εννοούμε:

˗ Την αποστροφή από κάθε πολιτική ιδέα που δεν ανταποκρίνεται στην ψυχοσύνθεση του λαού και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους.

˗ Την έλλειψη ηθικού αδιαφορισμού.

˗Την λειτουργία αυτόφωτης και ανεπηρέαστης κριτικής σκέψεως για αξιολόγηση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας (εφ’ όσον η στρατιωτική ηγεσία εκλέγε­ται από την πολιτική κυβέρνηση).

˗Την ικανότητα ιεραρχήσεως των αξιών και διαχωρισμού του ψεύ­δους από την αλήθεια, του αδίκου από το δίκαιο, του ατίμου από το έντιμο.

˗Την ύπαρξη αυτογνωστικού πνεύματος, για αναγνώριση δυνατοτή­των και αδυναμιών του κρίνοντος ή αποφασίζοντος.

˗Την επιπόθηση αναζητήσεως και διαπιστώσεως της καταγωγής, της υποστατικής συνθέσεως του ανθρώπου, της σχέσεώς του με τους ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ του καθώς και τον προορισμό του.

˗Την άρνηση δημιουργίας διασπαστικών τάσεων στο πολιτικό δυναμικό του λαού.

˗Την αποχή από εκδηλώσεις δημοτερπούς αυνανισμού και πολιτι­κού ναρκισσισμού.

˗Την απόρριψη πολιτικών θέσεων-αποφάσεων-πράξεων που στοχεύουν στην ικανοποίηση και μόνον, ενστίκτων - προσωπικών αναγκών –­ ορμών – διαπλεκομένων πολιτικο / οικονομικών συμφερόντων.

˗Την αποφυγή διαστροφής ή καταστροφής της ιστορίας, των παραδόσεων και γενικά των καταγεγραμμένων αληθειών.

˗Την ενεργό συμμετοχή στις κοινές προσπάθειες διατηρήσεως των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των μελών της κοινωνίας.

˗ Την ορθολογιστική ή ενορατική διαπίστωση των κινδύνων που α­πειλούν το Έθνος.

˗Την άκαμπτη θέλησή του για διαρκή αγώνα και απαλλαγή της κοι­νωνίας από τον καρκινογόνο κομματισμό, τον αδελφοκτόνο ρεβανσι­σμό, τον ξενόδουλο μιμητισμό, τον ηττοπαθή ουραγισμό και όλα τα φθορο­ποιά πάθη.
      «Μην ελπίζομεν καμμίαν ωφέλειαν από την πολιτικήν ελευθερί­αν, αν δεν απελευθερώσωμεν τας ψυχάς μας από τα τυραννικά και μισάδελ­φα πάθη μας. Δεν αρκεί ότι ερρήξαμεν τας αλύσσεις μας αν δεν φροντίσωμεν να εξαλείψωμεν και τους οποίους αι αλύσσεις αφήκασι μώλωπας. Δεν αρκεί ότι απετινάξαμεν τον ζυγόν του μιαρού τυράννου, αν δεν πλύνωμεν και τους ρύπους με τους οποίους εμίανε την ψυχήν μας η τυραννία» (Αδαμάντιος Κοραής).

4 Πολιτική συνείδηση είναι η επίγνωση (και όχι η γνώση) από τον πολίτη ότι:

˗Ελέγχει δια των νοητικών λειτουργών του τόσον τον εαυτόν του όσο και τις παρουσιαζόμενες / προβαλλόμενες, εκάστοτε, καταστάσεις - παραστάσεις - εικόνες - ιδέες - πρόσωπα.

˗Κατανοεί πλήρως τις πολιτικές πράξεις και αποφάσεις του.

˗Διακρίνει τις πολιτικές πράξεις άλλων σε ορθές - δίκαιες και πονη­ρές - άδικες.

˗Εγκρίνει και υποστηρίζει τις πρώτες, αποδοκιμάζει και καταδικάζει τις δεύτερες.

˗Ανήκει εις ενιαίαν, ομότροπον (ομότροπα ήθη: Ενότης Εθνικής συ­νειδήσεως), ομοεθνή, ομόγλωσσον, ομόθρησκον Πολιτείαν, δηλαδή αποτε­λεί ενσυνείδητο πολίτη της Πολιτείας, και όχι ξένον, μέτοικον, παρείσα­κτον ή αλλόθρησκον οι οποίοι αποτελούν οθνείους, ιδιώτες, επισκέπτες, περιηγητές της Πολιτείας.    

5 Ο Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, Νεοκλής Καζάζης,1910,σ.138.

6 Πολιτική, Θεωρία πολιτικής δεοντολογίας, Κων. Τσάτσος (τέως πρόεδρος ελληνικής δημοκρατίας), 1975, σ. 168. 
7 Η Γαλλική επανάσταση προήγαγε την αθεϊα και την ειδωλολατρεία με αποκορύφωμα τα υστερικά κηρύγματα του ταλμουδιστού ιουδαίου βουλευτού Ζακ Ντυπόν, εντός της εθνοσυνελεύσεως, υπό τα θυελλώδη χειροκροτήματα των λοιπών βουλευτών: «Πολίτες! Θέλετε να στερεώσετε την δημοκρατία; Αναγείρατε νέους βωμούς! Η φύσις και ο νους, ιδού μερικοί εκ των θεών του ανθρώπου, ιδού μερικοί εκ των θεών μας. Σπεύσατε, διδάξατε εις τα σχολεία το νέο τούτο κήρυγμα» (Οι αιρετικοί, ο αντίχριστος, οι σπουδασταί των Γραφών….., Σωτήριος Κυριαζόπουλος, 1934).

Τι διδάσκει σήμερα στα σχολεία και πανεπιστήμια, η κοινοβουλευτική δημοκρατία με την μορφή δόγματος; Τον διαφωτισμό και την θεοποιημένη λογική (υπερ-ορθολογισμός).

«Το 1792 μέσα στην παραζάλη της Γαλλικής Επαναστάσεως που κατήργησε με διάταγμα τον Θεό και τον Χριστό και απεφάσισε να φτιάξει δική της θρησκεία, ένας La Reveiller Lepeaux έφτιαξε μιας δικής του εμπνεύσεως θρησκεία, την θρησκεία των «φιλανθρώπων»….» (Τι είναι Χριστός, Μητροπολίτου Μελετίου, αναφορά στο βιβλίο του  Anton Koch, Hom. Handbuch, Bd I. Freiburg, 1952, σ. 445).

Με ποίου είδους άδεια λειτουργούν σήμερα οι Ιλλουμινατοποιημένες Τεκτονικές στοές; Με την άδεια φιλανθρωπικού σωματείου.

8 Πολιτική ψυχολογία ή ψυχοπολιτκή= Η μεταπολεμική «επιστήμη» των ταλμουδιστών Ιουδαίων που σχεδιάστηκε, πιστοποιήθηκε σε ερευνητικά κέντρα του Συστήματος, στην προσπάθειά τους να εφεύρουν τεχνικές-μεθόδους και να κατασκευάσουν φάρμακα-υλικά,κ.α μέσα,  προκειμένου, μέσω της «πνευματικής θεραπείας»:

-Να αποκτήσουν την κυριαρχία στις σκέψεις και την πίστη των ατόμων, οργανωμένων ομάδων και μαζών (βλέπε λαών).

-Να  καθυποτάξουν κυβερνήσεις, κόμματα και οργανώσεις.

-Να θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους, θρησκείες, πολιτικές ιδεολογίες και εκπαίδευση.

-Να εξαφανίσουν εχθρικά προς αυτούς έθνη και να ιδρύσουν την κοσμοκρατορία τους. 

9 Οι οικογένειες που κυβερνούν τον κόσμο, Δημήτριος Κυθράς, μέθοδοι διοικήσεως του κόσμου, σ. 88-89

10 Παράδοση και αλλοτρίωση, π. Γεωργίου Μεταλληνού, 1994, εκδ. Δόμος, σ. 215-216).

11 Νεοκλής Καζάζης, Ο κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, 1910, σ. 18.

12 Γεώργιος Μαύρος, τ. αρχηγός της ΕΔΗΚ, συνέντευξη στον Σπύρο Λιναρδάτο, εφ. ΒΗΜΑ, 12 Φεβ. 1978.

13 Ο Έλληνας, η πολιτική και τα κόμματα, εφημ. ΕΒΔΟΜΗ, 3 Απριλίου 1988.

14 Παύλος Μπακογιάννης, περιοδικό ΕΝΑ, τ. 50, 13 Δεκ. 1984.

15«Στις ΗΠΑ λειτουργεί ένα μόνο κόμμα, το κόμμα της ιδιοκτησίας με δύο παρακλάδια, το ρεπουμπλικανικό και το δημοκρατικό» (Αυτός είναι ο ελεύθερος κόσμος, Β. Σραγκίν, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, 1983, σ. 94).  

16 Οι Έλληνες και αι εκλογαί, Θ. Παπακωνσταντίνου, 9 Ιουνίου 1985.