ΜΕΡΟΣ 31^ο

ΣΤ. ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ (ΑΝΑΛΥΣΗ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ-ΟΡΩΝ-ΔΟΓΜΑΤΩΝ)

	ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ	ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ	ΖΗΛΩΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
9. ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ	Ενόραση προς επίγνωση της Αληθείας (43)	Λογική προς απόκτηση γνώσεων-Νοησιαρχία (44)	Λογική προς απόκτηση Γνώσεων (44) Συναίσθημα (45)
10. ΙΣΤΟΡΙΑ	Αναθεώρηση της Ιστορίας (46)	Παραχάραξη της Ιστορίας  (47)	Οικείωση της Ιστορίας (48)
11. ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ	Εθνοκρατία (Εθνική Πολιτεία ) (49)	Αστική Δημοκρατία/ Kοινοβουλευτισμός (50)	Πολιτικός   Εθνο-  ολοκληρωτισμός (51)
12. ΜΟΡΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ	Έθνος-Κράτος (52)	Φυλετικό κράτος (53)	Εθνικόν Κράτος (54)
13. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ	Οικουμενικός Πολιτισμός (55)- Μήτρα Παγκοσμίου Πολιτισμού, Οικουμενικότητα Ορθόδοξου Ελληνισμού (56)	Παγκοσμιοποίηση (57) Οικουμενισμός (58)	Εθνοφυλετισμός-  Εθνοκεντρισμός (59)
14. ΠΡΟΤΥΠΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΒΙΟΥ	Θεάνθρωπος- Θεανθρωπισμός (60)	Άρειος «υπεράνθρωπος»- Φυλετικός Εξανθρωπισμός (61)	Υπεράνθρωπος του  Νίτσε- Homo Sapiens- Φυλετικός (Απ)ανθρωπισμός (62)
15. ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΥΡΗΝ	Πατριωτισμός (63)	Πατριδοκαπηλία (64)	Φυλετική Προγονοπληξία (65)

43.   Ενόραση (Διαίσθηση)

Η ικανότητα του πνεύματος προς άμεση γνώση ή προσέγγιση της αληθείας, χωρίς την μεσολάβηση συνειδητής λογικής διεργασίας. Η ενόραση είναι θεϊκό δώρο σε ολίγους και εκλεκτούς.

44.   Λογική (Ορθολογισμός)

Ορθολογισμός είναι η φιλοσοφική γνωσιολογική θεωρία, κατά την οποίαν πηγή της γνώσεως και κριτήριον της αληθείας είναι ο νους (λόγος) και μάλιστα ο ορθός λόγος και όχι οι αισθήσεις ή η εμπειρία ή η εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Η σκέψη με βάση την υπάρχουσα κατάσταση και τις κοινώς αποδεκτές αλήθειες.

Κανένας, όμως, δεν μπορεί να προσδιορίσει αλήθειες κοινώς αποδεκτές από όλους τους ανθρώπους, διότι η αλήθεια, τις περισσότερες φορές, προσδιορίζεται από υποκειμενικούς λόγους, επιθυμίες, προσδοκίες, ορμές ή ένστικτα.

Η θεώρηση του ανθρώπινου νου, ως μοναδικού κριτηρίου της αληθείας και ασφαλούς πηγής γνώσεως, είναι μία από τις μεγαλύτερες παγίδες του Συστήματος για τους αφελείς, ανοήτους, ολιγοπίστους και κυρίως για τους ανησυχούντες ανθρώπους.

Δυστυχώς, όμως:

«Οι άνθρωποι ενεργούν περισσότερο με την λογική και λιγότερο με την πίστη. Γι’ αυτό και πελαγώνουν πολλές φορές.» ( γέρων Ευμένιος Σαριδάκης)

«Οἱ ἄνθρωποι, μὲ τὸ πεπερασμένο μυαλό, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν πολλὰ πράγματα στὴν ζωή. Ὅταν ὅμως ἔρθει ἡ ὥρα, τότε βλέπουμε τί καλὸ ἔχει βγεῖ ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ ἀπὸ τὶς δυσκολίες ποὺ ἔχουμε περάσει, ἀφοῦ ὁ Θεὸς μόνο τὸ καλὸ δουλεύει καὶ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ γίνει χωρὶς τὴν πρόνοιά του». (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος).

«Η θεολογία που έχει δημιουργηθεί από τους ετεροδόξους (μη Ορθοδόξους χριστιανούς) είναι νοησιαρχική, μη εμπειρική, δεν αποτελεί καρπό της Αποκαλύψεως του Θεού. Η λογικοκρατία, ο ορθολογισμός είναι η αιτία δημιουργίας των παντοειδών αιρέσεων.» (γέρων Εφραίμ Βατοπαιδινός).1

Για να είναι κάποιος "ορθολογιστής" με την έννοια της λέξεως, οφείλει να χρησιμοποιεί ορθά τον λογισμό του και τον λόγο του. Οφείλει να μην έχει αντιφατικότητες στον λόγο, την σκέψη και την κοσμοθεωρία του. Διαφορετικά δεν μπορεί να διαφημίζεται ως τέτοιος.

Έχει επικρατήσει να ονομάζεται "ορθολογιστής", εκείνος ο άνθρωπος που έχει εξορίσει από το λεξιλόγιό του την λέξη: «πίστη», και που αποδέχεται μόνο τα βλεπόμενα. Αυτός που (υποτίθεται ότι) σκέπτεται και δέχεται μόνο λογικές αποδείξεις για το κάθε τι γύρω του, απορρίπτοντας όλα όσα θυμίζουν πίστη. Εξ’ αιτίας των ανορθολογιστών αυτών ψευτοδιαφωτιστών, ο όρος «ορθολογιστής» έχασε πλέον την πραγματική του έννοια, και λέγεται συχνά με ειρωνεία για τον υλιστή και τον μηδενιστή, γι' αυτόν που μυωπικά δεν βλέπει τίποτα πέρα από την ύλη.

Με το παραπάνω σκεπτικό, αυτοί που συνήθως αυτο-διαφημίζονται ως "ορθολογιστές" είναι οι ανορθολογιστές άθεοι, ή ψευτο-διαφωτιστές.

Βέβαια η λέξη διατηρεί την αξία της, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί από τους ψευτο-διαφωτιστές και τους μηδενιστές. Και είναι ανάγκη να ξεκαθαρίσουμε το ποιος είναι στην πραγματικότητα ο ορθολογιστής, και ποιος ο ανορθολογιστής. Ποιος είναι ο λογικός και ποιος είναι ο αντιφατικός. Πρέπει με άλλα λόγια, να γίνει κατανοητό, ότι ο Ορθολογισμός, δεν είναι συνεπές εργαλείο, ούτε των υλιστών και αθεϊστών, ούτε των ψευτο-διαφωτιστών. Αλλά είναι συνεπές εργαλείο ΜΟΝΟ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Γιατί από τις ομάδες σκέψεως και κοσμοθεωρίες, μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, χρησιμοποιούν τον λόγο και την λογική, με συνέπεια και χωρίς αντιφάσεις.2  

Τέλος, « Ο άνθρωπος δεχόμενος ως μοναδική πραγματικότητα ό,τι του υπαγορεύει η λογική δια μέσου των φυσικών νόμων, και ό,τι βιώνει ο ίδιος από την κατ’ αίσθησιν ζωή, δεν μπορεί να δεχθεί τον σπόρο της πίστεως στην καρδιά του. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει γνώση και πραγματικότητα, η οποία είναι υπέρ λόγον, υπέρ αίσθησιν, υπέρ φύσιν." (γέρων Εφραίμ Βατοπαιδινός).

Νοησιαρχία

Φιλοσοφική θεωρία δεχομένη ότι ακριβείς γνώσεις αποκτώνται μόνον, δια της νοήσεως και όχι δια της εμπειρίας ή των αισθήσεων. Αυστηρή περισυλλογή στους ιδίους λογισμούς.

45.   Συναίσθημα

Η αντίληψη του κόσμου και η εκτίμηση ιδεών, αρχών και αξιών με βάση ψυχολογικές καταστάσεις και όχι την λογική.

Το σύνολο των αυθορμήτων τάσεων και πράξεων κάποιου που δεν ερμηνεύεται με την λογική.

46. Αναθεώρηση της Ιστορίας

Η λ. ιστορία, παράγωγο του ρήματος οίδα-ιστε-ίστω (γνωρίζω, ξέρω) σημαίνει κατ’ αρχήν την επιστήμη, την γνώση σ’ οποιονδήποτε τομέα του επιστητού. Δηλ. αυτό που προκύπτει από τα κείμενα της Ελληνικής και ξένης γραμματείας, κατά τους λεγόμενους ιστορικούς χρόνους.

Άλλο Ιστορία και άλλο μυθολογία ή θρυλική λογοποιΐα, εγκωμιαστικές κολακείες και πατριδοκαπηλικές υπερβολές.

Η Ιστορία πρέπει να είναι «κτήμα ες αεί μάλλον ή αγώνισμα ες το παραχρήμα ξύγκειται» (Θουκιδίδης, 1, 22, 4) δηλαδή αιώνιο απόκτημα διδακτικό στους ανθρώπους και όχι επιδεικτικός λόγος, για εφήμερη ευχαρίστηση ή ανταγωνιστικότητα.

Τους τελευταίους αιώνες, διατεταγμένα όργανα του Συστήματος, συνέγραψαν και διέσωσαν την λεγόμενη συμβατική Ιστορία, αφού παραχάραξαν τα ιστορικά γεγονότα, προσέθεσαν άλλα ανύπαρκτα ιστορικώς, απέκρυψαν τα πραγματικά αίτια, προσέθεσαν αβάσιμες και αυθαίρετες εκδοχές μισθωμένων «επιστημονικών» συνεργατών τους.

Έτσι, αγνοώντας ή αποκρύπτοντας πλείστα στοιχεία της παγκόσμιας γραμματείας, τα οποία επιμελώς εφρόντισαν να αποσιωπήσουν ή να καταστρέψουν, ώστε οι νεώτερες γενεές να μην μαθαίνουν την αλήθεια, έστω την σχετική αλήθεια, αφού όσο οπισθοδρομούμε χρονικώς τόσον δυσκολώτερον αποκαλύπτεται η πλήρης αλήθεια των γεγονότων, παρέδωσαν στις επερχόμενες γενεές, την παραχαραγμένη Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία.

Προς αποκατάσταση της (σχετικής) αληθείας απαιτείται ριζική αναθεώρηση της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Τούτο θα γίνει εφικτό από αντικειμενικούς μελετητές και ερευνητές οι οποίοι:

-Θα επανεξετάσουν τους υπάρχοντες κώδικες και χειρόγραφα ως προς την γνησιότητα των κειμένων και την αξιοπιστία των συγγραφέων.

-Θα διαγράψουν όσα κείμενα εξωφθάλμως είναι υποβολιμιαία και πλαστά και θα παραδώσουν στην πυρά, τα βιβλία (έντυπα, ηλεκτρονικά, κλπ) που περιλαμβάνουν τέτοιου είδους πλαστά κείμενα, ψευδή ή παραποιημένα ιστορικά γεγονότα, και αυθαίρετα συμπεράσματα.

-Θα συγγράψουν νέα συγκριτική ιστορία με βάση βεβαιωμένα κείμενα, υπαρκτών και όχι ανύπαρκτων, ανωνύμων ή ετεροχρονισμένου βιογραφικού, συγγραφέων.

47. Παραχάραξη της Ιστορίας

Σήμερα οι μόνοι που έχουν συμφέρον να χρησιμοποιούν την συμβατική Ιστορία είναι οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, οι νεοπαγανιστές και γενικώς οι άνθρωποι του Συστήματος. Οι τελευταίοι έχουν φροντίσει να διδάσκουν τα παραχαραγμένα ιστορικά κείμενα της συμβατικής Ιστορίας, στους μαθητές και φοιτητές όλων των βαθμίδων της εκπαιδεύσεως.

Η παραχάραξη της ιστορίας λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις όταν, στην διδακτέα ύλη προστίθενται κείμενα ξένων, αναξιόπιστων ή αμφιβόλου αξιοπιστίας συγγραφέων που εξυμνούνται ως αξιόπιστοι, παρουσιάζονται ως συγγραφείς «κύρους», με αποτέλεσμα να δημιουργούν ψευδείς εικόνες και στοιχεία αντιγνώσεως, για τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Για παράδειγμα:

.Δεν αναφέρονται τα πραγματικά αίτια, οι ηθικοί αυτουργοί, η φυλετική και θρησκευτική ταυτότητα των πρωτεργατών και τα αληθινά γεγονότα για τις δύο επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο, την Μπολσεβικική ή λεγομένη Ρωσική (1917, 1918) και την Γαλλική (1789).

.Δεν παρουσιάζουν το πραγματικό πρόσωπο του Ναζισμού, την ταυτότητα των  ιδρυτών και χρηματοδοτών του, καθώς και τους σκοπούς της ιδρύσεώς του. Ό,τι γνωρίζουμε σήμερον περί Ναζισμού και «Ολοκαυτώματος», είναι επαναλαμβανόμενα επί δεκαετίες μετά τον 2^ο π.π. ψεύδη, διασκευασμένα γεγονότα ή κατασκευασμένα αποδεικτικά στοιχεία, προκειμένου να παρουσιασθούν οι θύτες ως θύματα, απαγορευομένης ποινικώς πάσης αμφισβητήσεως αυτών.

Αυτό μεταξύ άλλων επεδίωξε και επέτυχε η Ιουδαίο-δημοκρατία (κοινοβουλευτισμός), που παρουσιάζεται ως πολιτικό, φιλελευθερο και ανθρωπιστικό ελιξήριο της ανθρωπότητος.   

Την παραχαραγμένη ιστορία, οι συστημικοί κακοεργοί, συνηθίζουν να συσχετίζουν  με την ελληνική (παρα)μυθολογία την οποία χρησιμοποιούν περίπου με την μορφή δόγματος, τόσον οι άνθρωποι του Συστήματος της πολιτικής σκηνής, όσον και οι σημερινοί Εθνικιστές (συστημικοί και ζηλωτικοί).

Αμφότερες οι μερίδες αυτές, σχεδιάζουν, εκτιμούν και προπαγανδίζουν τις ιδέες τους με βάση τα παραχαραγμένα γεγονότα, ιδιαιτέρως σε ό,τι αφορά τους βίους των ελλήνων φιλοσόφων, αλλά και των «πρωτεργατών» της λεγομένης πατρώας πίστεως. Παραλλήλως αδιαφορούν για την αλήθεια ή την αντίθετη με την δική τους άποψη,, καταγραφομένη σε πληθώρα άλλων αρχαίων κειμένων, αφού η παραχαραγμένη ιστορία εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και τους μύχιους αντιχριστιανικούς σκοπούς τους.

Αυτοί είναι οι επονείδιστοι διαιωνιστές της διαστρεβλωμένης Ιστορίας!

48. Οικείωση της Ιστορίας

Μία άλλη κατηγορία υποστηρικτών της παραχαραγμένης Ιστορίας, ηπιώτερης μορφής, αλλά των ιδίων επιβλαβών επιπτώσεων, είναι εκείνη των Εθνοκεντριστών. Αυτοί είτε γνωρίζουν είτε αγνοούν τις παραχαράξεις, τα αμφιλεγόμενα και αναξιόπιστα κείμενα, χρησιμοποιούν την Ιστορία, αφού την ενισχύσουν με αβάσιμες «Εθνοκεντρικές» υπερβολές, προς το συμφέρον, όπως ισχυρίζονται, του Έθνους.

Ουσιαστικώς, όμως, οικειοποιούνται το πεδίον της ιστορίας και της υφισταμένης γραμματείας ωσάν να ήταν ιδιοκτησία τους, προβάλλοντες την Φυλή και το Έθνος, αφαιρώντας κάθε τι που θα απεδείκνυε ελαττώματα, πάθη και «ιδιομορφίες» της Φυλής, όπως προκύπτουν μέσα από τα κείμενα της αρχαίας γραμματείας.

49. Εθνική Πολιτεία (Εθνοκρατία)

Εθνική είναι η Πολιτεία (Κράτος+Πολίτες+Θεσμοί) όπου κυβερνούν ένας, ολίγοι ή πολλοί (εμμέσως ή αμέσως) προς το συμφέρον του Έθνους. Η θέση αυτή διετυπώθη για πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη και έχει διαχρονική αξία3.

Ο Αριστοτέλης, η συγκλονιστικώτερη ίσως πολιτική φυσιογνωμία της αρχαιότητος, υπήρξεν ο πρώτος Έλλην φιλόσοφος ο οποίος διέκρινε τα πολι­τεύματα με γνώμονα το κοινόν συμφέρον, το εθνικό συμφέρον.

«Όσαι μεν πολιτείαι το κοινή συμφέρον σκοπούσι, αύται μεν ορθαί τυγχάνουσι, όσαι δε το συμφέρον των αρχόντων ημαρτημέναι και πάσαι πα­ρεκβάσεις των ορθών πολιτειών» (Πολιτικά, Γ,1279).

Κατά τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο, υπάρχουν οι εξής μορφές ορ­θών πολιτευμάτων:

-Μοναρχία, όπου ο άρχων είναι ένας(Βασιλεύς).

-Αριστοκρατία, όπου την εξουσίαν ασκούν οι ολίγοι αλλά άριστοι.

-Πολιτεία, όπου διοικούν οι πολλοί αλλά κατά την αρετήν ίσοι και όμοιοι.

Αντίστοιχες παρεκβάσεις τούτων (Παρεμβατικές ή μη ορθές πολιτεί­ες) είναι:

-Τυραννίς (παρέκβασις της Μοναρχίας). Όταν ο Μονάρχης αδιαφο­ρεί για το σύνολον και ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτόν του, την οικογένειάν του και την αυλήν του.

-Ολιγαρχία (παρέκβασις της αριστοκρατίας). Όταν οι άρχοντες είναι η τάξις των πλουσίων, χρηματιζόμενοι εις βάρος των άλλων λαϊκών τάξεων.

-Δημοκρατία (παρέκβασις της πολιτείας). Όταν κυβερνούν οι πολ­λοί, τους οποίους συνήθως αποτελούν τα πενέστερα κοινωνικά στρώμα­τα, και μετατρέπονται εις όχλον καταπιέζοντες τις άλλες τάξεις, με αποτέλε­σμα την διατάραξη της ομαλής ζωής, την οχλοκρατίαν.

Δια τον Αριστοτέλην, Πολιτεία είναι η Ορθή διοίκηση των πολλών (Ορθή Δημοκρατία), όταν δεν ελέγχεται ούτε από τους μεγιστάνες του πλούτου, ούτε από τις πενόμενες μάζες (λίαν ανδραποδώδες πλήθος), αλλά από την Μεσαία Τάξη. Η μέση τάξις, αντισταθμίζει τις δύο προαναφερθείσες, καθ’ όσον κατά κανόνα δεν εί­ναι ανδραποδώδης, με την προϋπόθεση ότι διαθέτει ποιότητα, αρετή, σοφρωσύνη και εκφέρει λόγον α­λήθειας.

Με την παραπάνω διάκριση των πολιτευμάτων σε ορθά και παρεκβάσεις (παράνομες εκτροπές, όπως τις αποκαλεί), συμφωνεί και ο Δίων ο Συρακούσιος.4  

Που βρήκαν γεγραμμένο λοιπόν, οι ανιστόρητοι πιθηκίζοντες δημοκράτες και οι εγκάθετοι Ιουδαιοψευτοδημοκράτες και ποία αρχαία κείμενα αποδεικνύουν ότι η Ελλάς υπήρξεν η κοιτίς της Δημοκρατίας;

 Ναι! Η δημοκρατία ενεφανίσθη το πρώτον στην αρχαία Ελλάδα, αλλά μόνον ως φιλοσοφική σκέψις.

Ουδέποτε ως καθολικώς αποδεκτή πολιτική πραγματικότης ανταποκρινομένη στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.

Οσάκις επεχειρήθη το πείραμα της Δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα (υπήρξαν μικρές μόνο χρονικές περίοδοι «αναλαμπής» της) πάντοτε είχαμε πολιτικές ανωμαλίες, κοινωνικές αναταραχές και εθνικές συμφορές.

Η Ελληνική ιστορία από του Πεισιστράτου μέχρι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αργότερα κατά την χιλιετία της Ορθόδοξης Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας (το σκοπίμως αποκληθείσα από ανθέλληνες και μισέλληνες Βυζάντιον), αποδεικνύει με αδιάσειστα στοιχεία ότι:

- Στην  Αρχαία και μεσαιωνική Ελλάδα, η Δημοκρατία δεν ερρίζωσε, διότι απερρίφθη από τους προγόνους μας ως άδικη, ανασφαλής, ασύμβατη με την ελληνική ψυχοσύνθεση και μη βιώσιμη λύση στο πολιτικό πρόβλημα των Ελλήνων.

- Στην νεώτερη Ελλάδα και μετά την χιλιετία της αντιδημοκρατικής Ρωμανίας («Βυζάντιον») και τον Τουρκικόν ζυγόν, η Ιουδαιοδημοκρατία, επεβλήθη βιαίως στην πατρίδα μας, από τις ξενόφερτες δυνάμεις, πριν ακόμη οργανωθεί το αρτισύστατον Ελλαδικόν κράτος.

 Δοσίλογοι με Ελληνικό όνομα, που εκλήθησαν από το εξωτερικό και εφιάλτες-προδότες του Έθνους, που ευκόλως επελέγησαν από το εσωτερικό, ανέλαβαν το έργον της «διαφωτίσεως» και καθοδηγήσεως των ρακένδυτων και μέχρι χθες ραγιάδων Ελλήνων, έχοντας μεταξύ των άλλων όπλων τους, την έξωθεν προστασία και πακτωλό χρημάτων που τους είχαν προμηθεύσει γι’ αυτό ακριβώς τον λόγον, οι τότε ισχυροί, μέσω των Ιουδαιοκρατούμενων τοκογλυφικών τραπεζών.

        Έτσι, χωρίς ποτέ να ερωτηθεί ο χιλιοταλαιπωρημένος Ελληνικός λαός, αφού εδολοφονήθησαν ή απεμονώθησαν/απεμακρύνθησαν βιαίως, από την Ελληνική πολιτική ζωή, οι Ελληνόψυχοι πολιτικοί και στρατιωτικοί, όλο το άνθος του Ελληνισμού, με ραδιουργίες και απειλές των τότε «Μεγάλων Δυνάμεων», το ΣΥΣΤΗΜΑ μεθόδευσε την δημιουργίαν προϋποθέσεων «θετικού λαϊκού κλίματος», για την εγκαθίδρυση-εφαρμογή ενός πρωτόγνωρου συνταγματικού/«δημοκρατικού» πολιτεύματος, κατά τα πρότυπα της Ιουδαιο-Γαλλικής επαναστάσεως.

        Αποτέλεσμα: Εθνικές υποχωρήσεις, ταπεινώσεις και τραγωδίες.

Αντίθετα στην Αρχαία Ελλάδα γεννήθηκε και καταξιώθηκε, η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ. Η Αριστοκρατία του πνεύματος, της ορθής πολιτικής σκέψεως και του αγνού πατριωτισμού, του Ορθόδοξου Εθνικισμού.

Η Δημοκρατία διήλθε από την σκέψη των Ελλήνων ως φιλοσοφικός μετεωρίτης, απορριφθείσα τελικώς από το αρχαίον Ελληνικόν πνεύμα, ως αφύσικη, ασύμβατη, ετερόφωτη και καταστροφική.

Τα απίθανα και φανταστικά πράγματα περί της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, τα οποία αναγιγνώσκουμε σήμερα, στα πάσης φύσεως διεθνιστικά έντυπα των εμπορευματικών εκδοτικών οργανισμών ή ακούομεν από τα ποικιλόμορφα μεγάφωνα της Ιουδαιο-δημοκρατικής αδελφότητος, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποθέωση της συστηματικής απάτης η οποία γίνεται από τους «αδελφούς» του Εωσφορικού Ιουδαιοταλμουδιστικού Συνδικάτου.

Ο διεθνής Ιουδαιοταλμουδισμός, χάρις στην υλιστικήν παντοδυναμίαν του και εκμεταλλευόμενος το κατά καιρούς πρόσφορον κοινωνικοοικονομικόν έδαφος, έπλασε τον Μύθο της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, αναγκαίον δια την επιβίωση του Συστήματος.

Στην συνέχεια, αφού ενέδυσε τον μύθον της δημοκρατίας με τον μανδύα της ιστορικότητος-αναγκαιότητος, κυρίως δια της πλαστογραφήσεως της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, τον επιστημονικοποίησε, παραχαράσσοντας τους φυσικούς νόμους, εισάγοντας νέες ιδέες και αρχές και προ πάντων, αγνοώντας τον Θεόν-Δημιουργόν και τα αξιώματα της Θείας Δημιουργίας.

Έτσι φθάσαμε στην σημερινή εποχή, κατά την οποίαν η εμπνευσθείσα και διαμορφωθείσα ψευτοδημοκρατία των Ιουδαιοταλμουδιστών, με την πιο γνωστή μορφή της, την Κοινοβουλευτική δικτατορία ή βουλευτοκρατία (Κοινοβουλευτισμός), έχει μετατραπεί σε τυφλόν όργανο της παγκόσμιας πλουτοκρατικής ιουδαιο-τραπεζικής τοκογλυφικής ολιγαρχίας, η οποία εξουσιάζει σχεδόν τα πάντα στον πλανήτη μας.

«Η σύγχρονη Δημοκρατία, όπως έλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, έχει γίνει υπόθεση μερικών χιλιάδων  εκλεκτών οικογενειών. Αυτή είναι και η έκφραση της λεγομένης «συστημικής κρίσης». Το πολιτικοοικονομικό μας σύστημα διολισθαίνει προς ένα σύγχρονο ολιγαρχικό σύστημα, περιβεβλημένο την λεοντή της Δημοκρατίας…»5.

50. Κοινοβουλευτισμός (Αστική Δημοκρατία)

Το σημερινό πολίτευμα που αποκαλείται κοινοβουλευτική ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία και εφαρμόζεται σε πλείστες χώρες, δεν είναι δημοκρατία, αλλά: Ιουδαιο-δημοκρατία, κοινοβουλευτική δικτατορία, νεοφεουδαρχική βουλευτοκρατία.

Στην ορθή/αληθινή δημοκρατία η εξουσία πηγάζει από τον πεπαιδευμένο λαό, που αντιπροσωπεύει συγκεκριμένο Έθνος, ασκείται από τον λαό και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και του Έθνους.       

Για να ομιλούμε περί ασκήσεως εξουσίας από τον λαό, θα πρέπει:

-Να καθορισθεί η έννοια του λαού και οι προϋποθέσεις για να χαρακτηρισθεί κάποιος ως πολίτης της χώρας, ώστε να έχει δικαίωμα ψήφου και να συμπεριληφθεί στον  «λαό».

-Με κάποιους τρόπους, να εξασφαλίζεται η καθολική συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβερνήσεως και λήψεως αποφάσεων, πέραν της διεξαγωγής εκλογών, για την ανάδειξη των οργάνων της πολιτείας, όπως διεξαγωγή τοπικών και εθνικών δημοψηφισμάτων.

Για να θεωρηθεί ότι η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και πρωτίστως του Έθνους, θα πρέπει οι φορείς της εξουσίας (Κυβέρνηση, βουλή, δικαστική εξουσία, κράτος, κλπ) να είναι ανεξάρτητοι, αυτοδύναμοι, αδέσμευτοι, να εξυπηρετούν τα συμφέροντα δημοσίου και του συνόλου των πολιτών, και όχι μιάς μικρής ομάδος πολιτών (ολιγάρχες), κάποιου ή κάποιων εκτός της κοινωνίας, εκτός των κρατικών ορίων.

Προ πάντων, όμως, να υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων την εθνική ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδος και να υπεραμύνονται των προαιωνίων δικαίων και συμφερόντων του Έθνους.

Με άλλα λόγια για να μπορεί ένα πολίτευμα να χαρακτηρισθεί ως Δημοκρατία, θα πρέπει να εξασφαλίζει:

1^ο/ Ισηγορία (Πολιτική ελευθερία εκφράσεως λόγου/δημιουργίας πολιτικών κομμάτων).

2^ο/ Ισοδυναμία (Δυνατότητα συμμετοχής στην πολιτική διακυβέρνηση και την οικονομική διαβίωση, ΟΛΩΝ των πολιτών).

3^ο/ Ισονομία (Ισοπολιτεία/Ίσότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ΟΛΩΝ των πολιτών απέναντι στον Νόμο. Δίκαιες και αμερόληπτες αποφάσεις της Δικαιοσύνης).

4^ο/ Εθνική Ελευθερία.

5^ο/ Οικονομική αυτάρκεια της Πολιτείας.

Το σημερινό πολίτευμα (κοινοβουλευτισμός) δεν είναι ορθή δημοκρατία, δεν είναι καν δημοκρατία, αλλά ψευτο-δημοκρατία, Ιουδαιο-δημοκρατία, κοινοβουλευτική δικτατορία, βουλευτική νεοφεουδαρχία, διότι:

-Ο τρόπος του απολύτου ελέγχου κάθε χώρας που πραγματοποιείται με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως, κακέκτυπον της ορθής/αληθινής δημοκρατίας, εφευρέθηκε από τους ταλμουδιστές και περιλαμβάνεται στα «Πρωτόκολλα των σοφών/ Ταλμουδιστών» (παραπλάνηση, εξαπάτηση, παγίδευση των πολιτών). Το …δημοκρατικό αυτό έκτρωμα, που είναι καθαρώς ιουδαϊκής εμπνεύσεως και κατασκευής, απεκάλεσαν κατ’ ευφημισμόν, οι εφευρέτες του, αντιπροσωπευτική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία!

«…Πάσα δημοκρατία διέρχεται δια διαφόρων σταδίων…Στο τελευταίον στάδιον έρχεται  αναποφευκτως ο δεσποτισμός, ουχί δεσποτισμός νόμιμος και δεδηλωμένος….αλλά δεσποτισμός αόρατος και άγνωστος πλην αισθητός ασκούμενος υπό μυστικής οργανώσεως, ήτις ενεργεί υπό την σκέπην διαφόρων πρακτόρων μας…Τις θα ηδύνατο να ανατρέψει μίαν αόρατον ισχύν; Διότι τοιαύτη είναι η ημετέρα…».6

-Σήμερα οι ηγεσίες κυρίως ΟΛΩΝ των μεγάλων πολιτικών κομμάτων εξουσίας, απανταχού της γης, αποτελούνται από Ταλμουδιστές Ιουδαίους, κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίους ή Ιουδαιόφρονες Ιλλουμινάτι!!!

-Δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις ομαλής, αυτοδύναμης λειτουργίας της δημοκρατίας. Εκ των πέντε προϋποθέσεων, τυπικώς εφαρμόζεται μόνον η ισηγορία. Υπάρχουν όμως, τόσοι περιοριστικοί του λόγου νόμοι, με το πρόσχημα της προστασίας προσωπικών δεδομένων, ρατσισμού, αντισημιτισμού, κ.λπ., που ουσιαστικώς και η ισηγορία είναι ανεφάρμοστος.

-Υφισταται πλήρης ηλεκτρονικός έλεγχος των προσωπικών δεδομένων και δραστηριοτήτων των πολιτών, ώστε η λέξη ελευθερία σε ιουδαιοκοινο-βουλευτικό καθεστώς, όχι μόνον να είναι έννοια απατηλή και ανύπαρκτη, αλλά να έχει μετασχηματισθεί σε «εθελούσια» υποταγή, στις ανθρωποφάγες ορέξεις του Συστήματος.

-Η δυνατότητα συμμετοχής στην διακυβέρνηση κάθε χώρας, είναι αποκλειστικό προνόμιο συγκεκριμένης οικονομικής ολιγαρχικής κάστας και όχι ΟΛΩΝ των πολιτών, κυρίως λόγω της ασυλλήπτως άνισης κατανομής του πλούτου.

-Ουδεμία από τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες, είναι ανεξάρτητη πολιτικώς και αυτάρκης οικονομικώς. Όλες είναι απολύτως εξαρτημένες, είναι υπό πολιτικο-οικονομική κατοχή, αφού είναι υπερχρεωμένες σε διεθνείς Ιουδαιοταλμουδικές τράπεζες, παγκόσμια οικονομικά cartels, άλλες χώρες και οικονομικούς οργανισμούς που επιβάλλουν ανελεήτως, τους όρους (πολιτικούς-οικονομικούς), των αδίστακτων δανειστών προς τους  δανειολήπτες.

-Η αμυντική ισχύς των χωρών για την προάσπιση της εθνικής τους ελευθερίας,  εξαρτάται από το Συστημικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που τροφοδοτεί όλες τις χώρες με οπλικά συστήματα, αναλόγως των οικονομικών δυνατοτήτων κάθε μιας αλλά και των στρατηγικών συμφερόντων του συμπλέγματος.

-Δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα τόσον στην επιλογή των υποψηφίων και την διασφάλιση του αδιαβλήτου των εκλογών, όσον και στην πρόληψη-αποφυγή-έλεγχο κυβερνητικών παρανομιών και αντισυνταγματικών κυβερνητικών αποφάσεων (κυριώτερα εμπόδια, η λεγομένη και επιβαλλομένη κομματική πειθαρχία και οι αφανείς και ανεξέλεγκτες «συναλλαγές» κυβερνώντων-βουλευτών οικονομικής ολιγαρχίας/Διαπλοκή, Διαφθορά και Αδιαφάνεια).

-Οι κυβερνήσεις κάθε χώρας επιβάλλονται και δεν εκλέγονται, αφού όλα τα κόμματα, ιδίως εκείνα της εξουσίας, ελέγχονται από συγκεκριμένες οικονομικές ολιγαρχίες, οι οποίοι επιβάλλουν τους πολιτικούς αρχηγούς και προωθούν υποψηφίους πολιτικούς-βουλευτές της αρεσκείας τους.

-Τα «νήματα» σε όλες τις λεγόμενες δημοκρατικές χώρες, ιδίως τα οικονομικά και πολιτικά, κινούνται από εκείνους που διαθέτουν τον πλούτον. Και ανεξάντλητον πλούτον διαθέτουν μόνον οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, οι Διεθνείς Τοκογλύφοι Μεγαλοτραπεζίτες, Δανειστές των κρατών και Δολοφόνοι των λαών. 

*

Η Αστική (Κοινοβουλευτική) Δημοκρατία δεν είναι ούτε Δημοκρατία, ούτε συνιστά αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση του λαού, ούτε εκπροσωπεί τον πατριωτισμό των πολιτών, ούτε εφαρμόζει τις διακηρυσσόμενες υπό της ιδίας, αρχές-θέσεις, διότι:

-Μυθοποιεί τον ρόλο του λαού και από την ανυπαρξία ή την ελαχιστότητα που τον έχει απορρίψει στην πράξη, τον ανυψώνει θεωρητικά στην απατηλή σφαίρα του δήθεν κυρίαρχου.

-Παραποιεί την ορθή έννοια του πολίτου και της αποστολής του στην Πολιτεία, για να διευκολύνει τα σχέδια σκοτεινών δυνάμεων, επ’ ωφελεία αλλογενών και αλλοθρήσκων.

-Καλλιεργεί τον πνευματικό διεθνισμό, την παραπαιδεία και την α-παιδεία (θολοκουλτουρίαση) προς επιτάχυνση της αλώσεως της ψυχής του λαού και ιδιαιτέρως των ελληνοπαίδων από τους υλιστοκράτες, εθνομηδενιστές και αργυρώνητους κοσμοπολίτες. Έτσι δημιουργεί πολίτες ημιμαθείς, αμαθείς, αλόγους και αδυνάμους.

-Ιεροποιεί ως αρρηφόρους, τους βουλευτές του κοινοβουλίου με το πέπλο της «Συνταγματικής νομιμότητος».

-Διδάσκει δογματικώς να θεωρείται ως αληθές, ό,τι είναι δημοκρατικό ενώ η πολύχρονη και καθημερινή εμπειρία αποδεικνύουν ότι, ως δημοκρατικό προβάλλεται και επιβάλλεται, ό,τι συμφέρει τους εκάστοτε κυβερνώντες που δεν είναι τίποτε άλλο παρά, αχυράνθρωποι του Συστήματος.

-Υποτάσσει άτομα και ομάδες στις αρπακτικές ορέξεις προστατών (πολιτικών – οικονομικών) και μινωταυροειδών μαφιόζικων διαπλεκομένων κυκλωμάτων.

-Η διατυμπανιζομένη λαϊκή κυριαρχία, αποτελεί τέλειο βερμπαλιστικό τέχνασμα των αμφίτριβων υποκριτών της πολιτικής ηγεσίας και ανδάνουσα αυταπάτη που καλλιεργείται στις μάζες, από σοφιστές-δημαγωγούς, για να κολακεύεται το «άλογο-ποιημένο» πλήθος. Η πραγματική κυριαρχία (με την έννοια της διαχειρίσεως της εξουσίας, διότι η πραγματική εξουσία ασκείται από τα παρασκήνια και το Ιουδαιο-δημοκρατικό παρακράτος), ανήκει στους αποτελούντες την κυβερνητική-κοινοβουλευτική πλειοψηφία, χωρίς καμμία ασφαλιστική δικλείδα!.

-Το δημοκρατικό «ιδανικό» της ατομικής ελευθερίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά:

·Το όργανο απληστίας, ασυδοσίας, φιλαρχίας των καισαριστών και των χρηματοδοτών τους, των κομματαρχών και των παρακοιμωμένων τους.

· Η αξίωση των αχρείων, πονηρευομένων και δολομηχάνων για ακώλυτη δράση στον χώρο των αφελών, των βλακών, των ψυχικώς ασθενών και ενδεών ατόμων.

·Η εκποίηση της τιμής, αξιοπρεπείας, πίστεως, ιστορίας/ παραδόσεων ατόμων και λαών στους βωμούς της βιοφθόρου ανέσεως και της ομιχλώδους θησαυρίσεως χρημάτων και πάσης φύσεως υλιστικών αγαθών.

-Διασύρει και δεν κατοχυρώνει την ατομική ελευθερία αφού νομιμοποιεί την ηλεκρονική αρχειοθέτηση (φακέλλωμα) πληροφοριών που αφορούν στους υποτιθέμενους ελεύθερους πολίτες.

«Η Αστική Δημοκρατία (Α.Δ.) είναι ο παράδεισος των ελευθέρων κατεργαρέων»7.

-Η κληρονομική διαδοχή την οποία η Α.Δ. καταδικάζει για την περίπτωση της κληρονομικής βασιλείας, αποτελεί την επικρατούσα αρχή της βουλευτοκρατίας (νεποτισμός, οικογενειοκρατία).

-Τα δημοκρατικά Συντάγματα, είναι:

· Μανδύες συγκαλύψεως της δικτατορικής εξουσίας του κυβερνώντος κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων.

·Το τυπικό της ποικιλόχρωμης μπουρζουαζίας, με βάση το οποίο ο Αστισμός «τελετουργεί» όπως γίνεται στις τεκτονικές στοές.

·Ασύγκριτο πολιτικό μνημείο δόλου και απάτης.

«…Το Σύνταγμα όπως καλώς γνωρίζετε, δεν είναι άλλο τι παρά μία σχολή διαφωνιών, διχονοιών, συζητήσεων, διχογνωμιών, ολεθρίων προστριβών των κομμάτων..Εν μια λέξει, είναι η σχολή παντός ό,τι κάμνει εν κράτος να χάση την οντότητά του και την ατομικότητά του…..Η εγκατάστασις της Δημοκρατίας καθίσταται τότε δυνατή. Αντικαθιστώμεν τον βασιλεύοντα δια μιάς γελοίας κυβερνήσεως, δι’ ενός προέδρου, λαμβανομένουυ εκ του πλήθους, από το μέσον των δημιουργημάτων μας, των αιχμαλώτων μας. Το σημείον αυτό απετέλει το θεμέλιον της υπονόμου, ην είχομεν ανοίξει υπό τους πόδας του λαού των Χριστιανών, ή μάλλον των Χριστιανικών Εθνών.»8

·Αποσυνθετικός μεταφορέας των κοσμοπολίτικων διεθνιστικών και νεωτεριστικών αντιλήψεων, στην ζωή ομοειδών ατόμων και συμπαγών κοινωνιών.

·Δικλείδα ασφαλείας της οικονομικής ολιγαρχίας, της κλεπτοκρατίας και του κομματισμού.

-Μεταφέρει την ψευδαίσθηση στα άτομα ότι είναι εφικτή:

·Η εξίσωση του αναλφάβητου με τον ιδιοφυή. Του Τουρκόσπορου με τον Ελληνογενή.

·Η ισοδυναμία του απλού εργάτη με τον έγκριτο επιστήμονα.

·Η ισομαχία των απατεώνων και δειλών με τους έντιμους και ήρωες.

·Η ισοτιμία των τεμπέληδων και αδιαφόρων με τους εργατικούς και δημιουργικούς (παραγωγικούς).

·Η ισοπέδωση των αρνησιπάτριδων και αντιχρίστων/ απίστων με τους αγνούς πατριώτες και τους θεματοφύλακες της Ορθοδόξου Πίστεως.

- Ο θεσμός της πλειοψηφίας για τον οποίον υλακτεί η Α.Δ., δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία από τις πολλές ωραιοποιημένες χοιρολογίες, αφού:

·Η Ιστορία με άπειρα παραδείγματα αποδεικνύει ότι η ορθή και δίκαιη απόφαση δεν είναι προνόμιο της πλειοψηφίας (Θάνατος Σωκράτη και Φωκίωνος, Σταύρωση Χριστού, κλπ).

·Σχεδόν πάντοτε το κυβερνών κόμμα δεν διαθέτει την πολιτική ή απόλυτη πλειοψηφία, αλλά την σχετική ή τεχνητή, σε σχέση με τον συνολικό αριθμό του εκλογικού σώματος.

·Η αξία και βαρύτης μιάς αποφάσεως δεν μπορεί να κρίνεται από τον αριθμό των ψήφων που εδόθησαν υπέρ αυτής, αλλά από την ωριμότητα και την ποιότητα παιδείας αυτών που την έλαβαν.

     «Η αρχή της πλειοψηφίας δεν νοείται ει μη μόνον υπό την προϋπόθεση της υπάρξεως ομοιογενούς ολότητος. Μόνον όταν υπάρχει ομοιογένεια του έθνους, δέχεται τις εν ανάγκη (ή πάντως υποτίθεται, ότι δέχεται αφ’ εαυτού) να θυσιάσει την ιδίαν αυτού θέλησιν και να υποταγεί εις την θέλησιν της πλειονότητος, δια να μη κλονισθή η αδιάσπαστος ύπαρξις της εθνικής ολότητος…»9.

Το πλαίσιο των αρχών και δογμάτων της Α.Δ. συνιστά ιδανικό πεδίο για την λειτουργία και τις δραστηριότητες των συστημικών Εθνικιστικών κινημάτων/πολιτικών φορέων, διότι:

·Ο Φαρισαϊσμός, ο Καιροσκοπισμός, ο νεποτισμός, ο τυχοδιωκτισμός και το απύθμενο θράσος των φεουδαρχίσκων βουλευτών είναι κοινές «αρχές» και γνωρίσματα αστικοδημοκρατών και συστημικών Εθνικιστών. Αμφότεροι απολογούνται στα ίδια αφεντικά, που ελέγχουν αφανώς ή εμφανώς  τα πολιτικά κόμματα της Α.Δ σε κάθε χώρα.

·Τα εθνικιστικά κόμματα, λέσχες, οργανώσεις από την μία μεριά, ανέχονται ή αντιδρούν χλιαρώς στις πρακτικές της αστικής δημοκρατίας (ανεφέρθησαν προηγουμένως), από την άλλη εκμεταλλεύονται όλες τις αδυναμίες-μειοδοσίες του αστισμού σε εθνικά θέματα, κυρίως, ώστε να προβάλλουν τον «πατριωτικό» χαρακτήρα τους, παγιδεύοντας αγνούς πολίτες και πατριώτες.

·Αποφεύγουν συνήθως να καταγγείλουν τις αστικοδημοκρατικές δομές και θεσμούς που έχουν αποδειχθεί μερικώς ή ολικώς ως βασικά αίτια, για οικονομικές και εθνικές συμφορές (προνόμια συνδικαλιστών, βουλευτών, σύστημα ελέγχου φοροδιαφυγής, υπαγωγή-λειτουργία ανωτάτων δικαστικών αρχών, κλπ).

·Τα στοιχεία της παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού που προβάλλονται από την Α.Δ. διευκολύνουν την προσέγγιση των Εθνικών ιδεολογιών και την «αδελφοποίηση» των εθνικών (νεοπαγανιστικών) θρησκειών κάθε χώρας, σε βάρος πάντοτε του Ορθοδόξου Χριστιανισμού.

·Λόγω της διατυμπανιζομένης ανεξιθρησκείας και του υποτιθέμενου φιλελευθερισμού, καταπολεμάται αμέσως από τους νεοπαγανιστές/«Εθνικούς» και εμμέσως από τους αριστερούς κυρίως «δημοκράτες», ο θεωρούμενος ως εχθρός: Ο Χριστιανισμός (ουσιαστικώς η Ορθόδοξη Πίστη), με την συνεπικουρία όλων των γνωστών οργάνων του Συστήματος.

·Η ανενόχλητη λειτουργία και δράση των αποκρυφιστικών και πάσης φύσεως αφανών ή υπόπτου αποστολής οργανώσεων, στοών, εταιρειών κλπ. διευκολύνει τις ποικιλόμορφες δραστηριότητες των οπαδών των προχριστιανικών θρησκειών, αφού ο λατρευόμενος ως θεός είναι ο ίδιος σε αμφότερες τις περιπτώσεις.

51.Πολιτικός Ολοκληρωτισμός

Σύστημα διακυβερνήσεως στο οποίο η ισχύς ευρίσκεται στα χέρια ενός κόμματος ή πολιτικής ομάδος απαγορευομένης της λειτουργίας άλλων κομμάτων ή επιτρεπομένης της λειτουργίας κομματιδίων, κατά δημοκρατική επίφαση, τα οποία ιδρύονται και ελέγχονται από το πανίσχυρο κυβερνών κόμμα (π.χ. τα κόμματα στα κομμουνιστικά καθεστώτα, το κόμμα Μπάαθ της Συρίας, κλπ).

52.Έθνος-Κράτος

Η πολιτική οργάνωση της εθνικής Πολιτείας, νοουμένη ως:

· Οργάνωση των πολιτών με Εθνική και φυλετική συνείδηση.

· Αυτεξούσια διοίκηση των αρίστων του Έθνους, απουσία υπερκειμένης αρχής.

· Κράτος-καθοδηγητής και ρυθμιστής των σχέσεων μεταξύ των πολιτών.

· Καθίδρυμα θεσμών που αποσκοπούν στην εκουσία υποταγή κάθε αδυναμίας ή ηδονιστικής αντιλήψεως του λαού, στα κελεύσματα της ελληνικής ψυχής και της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού (Ορθοδοξία).

53.Φυλετικόν Κράτος

Η πολιτική οργάνωση του λαού με κυρίαρχο παράγοντα την φυλή (καθαρότητα αίματος), βασιζομένη στην ίδρυση και λειτουργία θεσμών και δομών, υποστηριζομένους και στελεχωμένους με άτομα θεωρούμενα ότι εκπροσωπούν ή πρεσβεύουν στην «καθαρότητα» της φυλής.

54. Εθνικόν Κράτος

Η πολιτική οργάνωση του λαού με κυρίαρχο παράγοντα το Έθνος, βασιζόμενη στην ίδρυση-λειτουργία θεσμών και δομών (πολιτικών-κοινωνικών) προς διατήρηση της εθνικής ταυτότητος και συνειδήσεως των πολιτών, όπως οι ίδιοι εννοούν το έθνος και την εθνική ταυτότητα του λαού.

55.  Οικουμενικός Πολιτισμός 

Πολιτισμός

Το κοινωνικόν εκείνο φαινόμενον, κατά το οποίον ο άνθρωπος αποσπασθείς εκ της αμέσου επιδράσεως της φύσεως, εδημιούργησεν ηθικόν, πνευματικόν, κοινωνικόν, τεχνικόν και καλλιτεχνικόν βίον, διακρινόμενον δια της ημερότητος των ηθών. Άνευ ημερότητος και θεανθρωπισμού δεν νοείται ούτε κατανοείται πολιτισμός.

Η ηθικοποίηση και πνευματοποίηση της ζωής και η τελεία-αρμονική έκφραση του θείου μέρους της ανθρωπίνης υπάρξεως, που ονομάζεται Ψυχή.10  

Η δημιουργία, κατά συνείδηση ή σκοπιμότητα, από τον άνθρωπο, ως αποτέλεσμα των ικανοτήτων και των εκλεκτών δυνάμεων της ψυχής του στο σύνολό τους, ηθικού, πνευματικού, κοινωνικού, τεχνικού και καλλιτεχνικού βίου,  διακρινομένου δια την ημερότητα των ηθών, την αρμονική συμβίωση και αλληλεγγύη μεταξύ των συμπολιτών, την συνεργασία κατ’ αμοιβαία ωφέλεια, μεταξύ κρατών και λαών και του κατ’ αρετήν ζήν, με όλα τα εις την διάθεσή του πνευματικά, οργανικά, ηθικά και υλικά μέσα.

56.Μήτρα Παγκοσμίου Πολιτισμού

Μήτρα γενέσεως όλων των πνευματικών πολιτισμών είναι η Ελλάς και ο Ελληνικός πολιτισμός, τόσον ο προχριστιανικός (αρχαίος) όσον και ο μεταχριστιανικός («Βυζαντινός»), διότι :

oΟ Πολιτισμός της ανθρωπότητος αρχίζει από την στιγμήν που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την ύπαρξή του ως πολίτου. Στα έργα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων της αρχαιότητος, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά παγκοσμίως, η εικόνα του ανθρώπου, ως πολιτικού όντος.

oΟι αρχαίοι Έλληνες με τα πολύπλευρα χαρίσματά τους και τις πνευματικές και άλλες δημιουργίες τους, εξασφάλισαν αμετακλήτως την πρώτη θέση στην πορεία της ανθρωπότητος και κληροδότησαν την κληρονομιά τους, στον σύγχρονο πολιτισμό. Τα πρωτεία τους ανήκουν και ιστορικώς και ουδείς δύναται να τα διεκδικήσει.

oΟι ρίζες της επιστήμης είναι συνυφασμένες με την φιλοσοφία και τα επιστημονικά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει γηγενής επιστημονική ορολογία. Οι πλείστοι από τους σημερινούς διεθνείς επιστημονικούς όρους, έχουν ελληνική προέλευση.

oΟι ανθρώπινες αξίες του Ελληνικού πολιτισμού καθ’ ομολογίαν διαπρεπών ξένων προσωπικοτήτων, παραμένουν ως κανόνες και άφθαστα πρότυπα στις σημερινές διαταραγμένες κοινωνίες. Στους Έλληνες αναπτύχθηκε για πρώτη φορά η συνείδηση της αληθούς ελευθερίας.

oΗ γοητεία που ασκεί ακόμη και σήμερα, η τέχνη των αρχαίων Ελλήνων είναι ανεπανάληπτη. Δεν υπάρχουν καλλιτεχνικά και ιστορικά μνημεία άλλων λαών στην περιοχή της μεσογείου, κατά τους αρχαιοτάτους χρόνους, που να προηγούνται εκείνων που εδημιούργησαν οι Έλληνες.

oΗ φιλοσοφία των Ελλήνων άρχισε να έρχεται στην Ευρώπη κατά την σκοτεινή περίοδο του Μεσαίωνος.

oΟ Ελληνικός πνευματικός βίος έφθασε στο ανώτατο ύψος του με τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Πραξιτέλη, κ.α. Η τελειότης των πνευματικών και καλλιτεχνικών προσπαθειών των αρχαίων Ελλήνων, είναι άφθαστη και έχει αιώνια αξία.

oΕκτός από την κινεζική και Ιαπωνική, όλες οι άλλες γνωστές γλώσσες, διαμορφώθηκαν από την επίδραση της ελληνικής, από την οποία πήραν εκτός από το πλήθος λέξεων (σχεδόν όλους τους επιστημονικούς όρους), τους κανόνες και την γραμματική.

oΚάθε αντικειμενικός κριτής όπου και να γυρίσει την σκέψη του, όπου και να στρέψει την ψυχή του, μπροστά του θα βρίσκει τον Έλληνα δημιουργό. Τέχνη, ποίηση, θέατρο, αρχιτεκτονική, φιλοσοφία, ιατρική, ισονομία, πνευματική αριστοκρατία, αξιοκρατία.

oΑπό το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι, ξεπρόβαλλε η καθολική παγκόσμια ποίηση που είναι την ίδια στιγμή τραγική ηρωϊκή μοίρα, μνημειακή εικόνα της ιστορίας, βιοσοφία, ερμηνεία του κόσμου και θεώρηση του Θεού.

oΜε τα ποιήματα του Ομήρου μίλησε πρώτη φορά η Ευρώπη. Η γέννηση του έπους βυθίζεται στο σκοτάδι της προϊστορικής Ελληνικής εποχής.

oΗ δυτική μόρφωση και παιδεία προήλθε από την Ελληνική σκέψη και διαλεκτική που είχε την ικανότητα να μετατρέπει τα αγωνιώδη ερωτήματα του ανθρώπου σε αρχές και ανθρώπινες αξίες.

Κατά τους τελευταίους αιώνες προ Χριστού, η σοφιστική διδασκαλία Ελλήνων και ξένων και η παρακμάζουσα πολυθεΐα, είχε διαβρώσει τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό. Το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, «εμαράζωνε» και άρχισε να τίθεται στο περιθώριο.

Παρά ταύτα, ο Αλεξανδρινός Πολιτισμός, θεία οικονομία, είχε προλειάνει το έδαφος στην ανατολή για να σπαρούν τα ιδεώδη της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η Ελληνική γλώσσα ήταν έτοιμη να καταστεί φορέας της νέας πίστεως, που υπερέβαινε τα όρια της θρησκείας, της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού.

Οικουμενικότητα Ορθόδοξου Ελληνισμού

Ο Ελληνισμός (Πνευματική Ρώμη), αλληλοπεριχωρούμενος με την Ορθοδοξία (Πίστη στον ΙΣΧΥΡΟ), υψώθηκε στο μέσον της ειδωλολατρικής οικουμένης ως Ελληνοχτιστιανισμός, ως Θεϊκή Νέα Δύναμη, με αποστολή την διδασκαλία και την διάδοση σ’ όλο τον κόσμο, της αποκαλυφθείσης ΑΛΗΘΕΙΑΣ (Οικουμενικότητα Ορθόδοξου Ελληνισμού).

Έτσι, τους κρίσιμους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες, καλλιεργημένοι πνευματικώς Έλληνες, ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στους γνωστικούς που προσπαθούσαν να παραχαράξουν τον Χριστιανισμό με αποκρυφιστικές διδασκαλίες, στηριζόμενοι δήθεν σε απόκρυφα ευαγγέλια/Βιβλία, στον ειδωλολατρικό υλισμό, τις ανατολίτικες δοξασίες και τον ρωμαϊκό βαρβαρισμό και διέπλασαν τον νέο σωτηριώδη Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.11

           Στις κρίσιμες στιγμές για τον Ελληνισμό, ο Χριστιανισμός τον διέσωσε, ανταποδίδων ούτω τα τροφεία. Δια της Χριστιανικής πίστεως οι Έλληνες καθήρεσαν την αλαζονεία της Ανατολής, εταπείνωσαν τον βαρβαρισμό του Βορρά, εξουθένωσαν την ματαιοδοξία της Δύσεως και απεμάκρυναν την δουλοπρέπεια του Νότου.

Για τους παραπάνω λόγους, το μεγαλείο του Ελληνικού Έθνους στηρίζεται σε δύο κυρίως πυλώνες: Το Ελληνικό Πνεύμα και την Χριστιανική (ορθόδοξο) πίστη.

Σε αντίθεση με τις θέσεις του Ορθόδοξου Εθνικισμού, ο Συστημικός Εθνικισμός:

®Αρνείται την συμμετοχή του χριστιανισμού στην δημιουργία του Παγκοσμίου Πολιτισμού.

®Δεν δέχεται ή δεν υποστηρίζει σθεναρώς, όπως αποδεικνύεται από την παγκόσμια γραμματεία, ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι η μήτρα του παγκοσμίου πολιτισμού και το περιέχον την Ευρώπη. Ένα μέρος αυτών, δέχεται την πρωτοπορεία του αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος/Πολιτισμού, όχι ενσυνειδήτως, αλλά επειδή η προβολή του εξυπηρετεί τα σχέδια σκοτεινών/αντιχριστιανικών δυνάμεων (απογαλακτισμός από την ορθόδοξο πίστη, αφελληνισμός, κ.λπ.).

®Οριοθετεί την αρχή δημιουργίας του ευρωπαϊκού Πολιτισμού από την εποχή της ιστορικής παρουσίας των κυρίαρχων Ευρωπαϊκών Εθνών (Ρωμαίοι, Φράγκοι, Έλληνες, κ.λπ.) ανεχόμενος και όχι αρνούμενος την επιβληθείσα άνωθεν και επικρατούσα σήμερα, ως αρχή του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, την εποχή του Καρλομάγνου. Διαφορετικά δεν θα έπρεπε να δέχονται την συμμετοχή-συνεργασία σε παγκόσμιες οργανώσεις, κυρίως Ευρωπαϊκών, «Εθνικών»-νεοπαγανιστικών κομμάτων, κινημάτων και λεσχών.

®Νοεί ως πολιτισμό, τα κολοσσιαία τεχνικά επιτεύγματα και δημιουργήματα. Στο θέμα αυτό οι Έλληνες Συστημικοί Εθνικιστές, υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι οι προπομποί σε όλα τα σημερινά επιστημονικά θαύματα, ισχυρισμός που δεν επιβεβαιώνεται από την ιστορική γραμματεία.

®Αδιαφορεί αν η τεχνοκρατία και η τεχνική πρόοδος, εξυπηρετεί το ηθικό και πνευματικό μέρος της ζωής των ανθρώπων.

®Υποστηρίζει ή ανέχεται την τεχνολογική απληστία, με αποτέλεσμα η θηριωδία, η κτηνωδία και η βία να καταδυναστεύουν την ζωή των ανθρώπων.

®Θεωρεί την παιδείαν ως μέσον αποθησαυρισμού γνώσεων και μόνον. Οι γνώσεις όμως από μόνες τους χωρίς αρετή, επιδεικνύουν παράνοιαν και μανίαν.

«Πολυμαθίη νόον ου διδάσκει».

57.  Παγκοσμιοποίηση

Είναι η αυτονόμηση όλων εκείνων των παραμέτρων οι οποίες εχαρακτηρίζοντο μέχρι τώρα, ως ενεργές εντός των συνόρων ενός κράτους (εμπόριο, τεχνολογία, πολιτισμός, κοινωνικός ιστός/δομή, θρησκεία, κλπ).

Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποιήσεως θεωρούν ότι η πρώτη φάση που αφορά στην παγκόσμια οικονομία και τις αγορές, πρέπει να ολοκληρωθεί σε τρία στάδια:

- Δημιουργία κοσμοπολιτών ή παγκοσμίων πολιτών.

- Συγκέντρωση του παγκοσμίου πλούτου (συμπεριλαμβανομένων των ατομικών και κρατικών ιδιοκτησιών στα χέρια/ταμεία των Τραπεζιτών (ταλμουδιστών/τοκογκλύφων).

- Εγκαθίδρυση παγκόσμιας υπερκυβερνήσεως.

Οι Εθνικιστικές ομάδες αν και παρουσιάζονται ως επικριτές της Παγκοσμιοποιήσεως, εν τούτοις:

·Δεν την καταδικάζουν ευθέως ούτε αναζητούν/αποκαλύπτουν εκείνους που βρίσκονται όπισθεν των ιδεών της παγκοσμιοποιήσεως. Αντιθέτως, υποστηρίζουν «εναλλακτικές» προτάσεις για τον καπιταλισμό ή «εξτρεμιστικές» πολιτικές αλλαγές [διώξεις Ιουδαίων (εβραίων) / αντισημητισμός, διώξεις μεταναστών / ρατσισμός, κ.λπ.], που δημιουργούν περισσότερα προβλήματα. Η στάση τους εξυπηρετεί τους παγκοσμιοποιητές, παρά επιλύει τα υφιστάμενα προβλήματα.

·Δεν αναζητούν τα αίτια και τις διαδικασίες της Παγκοσμιοποιήσεως, για να τα καταγγείλουν και να τα πολεμήσουν, αλλά ασχολούνται με τις συνέπειες και μάλιστα όταν αυτές έχουν ήδη δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα (Επιβολή μνημονίων, πλημμύρα λαθρομεταναστών, επαναστατικά κινήματα, εμφύλιες διαμάχες, θρησκευτικοί πόλεμοι, κλπ).

·Συμπορεύονται με τους παγκοσμιοποιητές, ιδιαιτέρως στους πολιτικούς ελλαδικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς, ή ακολουθούν τα αχνάρια της παγκοσμιοποιήσεως, καθ’ όσον διευκολύνονται τόσον στους τακτικούς όσον και στους στρατηγικούς στόχους τους, ενας των οποίων είναι απλώς, η απόκτηση της πολυπόθητης ιουδαιο-δημοκρατικής βουλευτικής έδρας.

58.            Οικουμενισμός

Ο Οικουμενισμός, είναι «η μεγαλυτέρα αίρεσις του εικοστού αιώνος, κηρύττουσα τον δογματικόν και θρησκευτικόν συγκρητισμόν και τείνουσα εις εν είδος πανθρησκείας δια της εξισώσεως των χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών, αποτελεί την πλέον θανάσιμον απειλήν δια την Ορθοδοξίαν...».12

Ο Οικουμενισμός είναι μία πλάνη καταστρωμένη με σατανικό σχέδιο, η οποία υποστηρίζει ότι πουθενά δεν υπάρχει η μοναδική Αλήθεια, ούτε και στην Ορθοδοξία. Είναι μία διαθρησκειακή διδασκαλία του διεθνούς Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, η οποία αναιρεί το δόγμα της μοναδικής σωτηριώδους διδασκαλίας του Υιού και Λόγου του Θεού και πραγματώσεως του σωτηριώδους Αυτού έργου, από την ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ).

Ο Θεός για τον Οικουμενισμό, είναι ένας αόριστος Θεός που δέχεται εξ ίσου την λατρεία όλων των θρησκειών (Συγκρητισμός).

Όλοι οι Εχθροί της Ορθοδοξίας, ενωμένοι υπό την απατηλήν σημαία του Οικουμενισμού και καθοδηγούμενοι από ένα αόρατο επιτελείο που κρύπτεται πίσω από ένα πλέγμα οργανώσεων-οργανισμών-εταιρειών-πολιτιστικών ιδρυμάτων και κομμάτων, σχεδιάζουν και δραστηριοποιούνται νυχθημερόν, για να κρημνίσουν την μίαν Αγίαν, Αποστολική, Καθολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία.

Στόχοι του Οικουμενισμού είναι:

oΣταδιακή απώλεια της Εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητος/ ιδιοπροσωπείας.

oΣυμπόρευση/συμπροσευχή και συλλειτουργία των εκπροσώπων της κρατούσης και επισήμου θρησκείας κάθε κράτους, με εκπροσώπους άλλων θρησκευτικών / παραθρησκευτικών δογμάτων, με στρατηγικό στόχο την καθιέρωση μιας κοινής και Παγκόσμιας θρησκείας και προσευχής, για όλους τους λαούς.

oΑνάμιξη πολιτισμών, λαών και φυλών και δημιουργίας μιάς πολυφυλετικής και πολυπολιτισμικής και απεθνοποιημένης κοινωνίας, καταργουμένων των ιστορικών και φυσικών διακρίσεων λαών-φυλών-πολιτισμών.

oΑπόρριψη ή αποσιώπηση της Οικουμενικότητας του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

oΠολιτική και θρησκευτική κατάκτηση της Οικουμένης, με επιφανειακά συνθήματα όπως της παγκόσμιας Αγάπης, Ειρήνης, Αδελφότητος και Ευημερίας!

«Ο Οικουμενισμός, πραγματικά έτσι όπως έχει επικρατήσει να σημαδοτείται ό όρος αυτός, βεβαίως είναι αίρεση, γιατί σημαίνει απάρνηση βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως, όπως είναι φέρ’ ειπείν ή αποδοχή της θεωρίας των κλάδων, ότι δηλαδή ή κάθε Εκκλησία έχει ένα τμήμα αληθείας και πρέπει να ενωθούμε όλες οι εκκλησίες, να βάλουμε στο τραπέζι τα τμήματα της αληθείας για να απαρτισθεί το όλον. Εμείς πιστεύουμε ότι ή Ορθοδοξία είναι ή Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τέρμα, σ' αυτό δεν γίνεται συζήτηση. Και επομένως, οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός».13  

Τελικός στόχος του Οικουμενισμού: Η λατρεία του Σατανά, αντί του αληθινού Θεού.

59. Φυλετικο-Εθνοκεντρισμός

Είναι η ερμηνεία όλων των ιστορικών φαινομένων, ιδεών, αρχών, αξιών με το αποκλειστικό πρίσμα των δραστηριοτήτων ενός συγκεκριμένου Έθνους, απορριπτομένης (μερικώς ή ολικώς) της συνεισφοράς άλλων εθνών στην διαμόρφωση πολιτισμού και της συμμετοχής τους στα ιστορικά δρώμενα, με κυρίαρχο πυρήνα το D.N.A. της φυλής που αντιπροσωπεύει το συγκεκριμένο Έθνος.

60. Θεανθρωπισμός

Τα πάντα που αφορούν στον βίο του ανθρώπου (πολιτικό-θρησκευτικό-κοινωνικό-οικονομικό κ.λπ.) πρέπει να έχουν ως πρότυπον τον όντως άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν και όχι κάποιους ανθρώπους που επέβαλαν δογματικώς ως πρότυπα-ανθρωπιστές (εξ ου και ο όρος ανθρωπισμός), άλλοι άνθρωποι δήθεν ερευνητές, επιστήμονες, «πνευματικές προσωπικότητες».

Εάν ήταν ακατόρθωτο για τον άνθρωπο να μιμηθεί τον Ιησού στα όσα Εκείνος έπραξε στον ανθρώπινο βίο Του και εδίδαξε, δεν θα ανέφερε ο απόστολος Παύλος την φράση : «Μιμηταί γίνετε Ιησού Χριστού» (ΕΦΕΣ: 5/11).

Να γιατί ο Ιησούς Χριστός ονομάσθηκε Νέος Αδάμ ή Ο Άνθρωπος.

61. Φυλετικός εξανθρωπισμός

Η διάκριση των ανθρώπων με κριτήρια φυλετικά, είναι αντίθετος προς την διδασκαλία του Κυρίου-Δημιουργού όλων των φυλών. Συνιστά περιφρόνηση στον Δημιουργό.

Η θεωρία ότι οι πλέον προηγμένες φυλετικές ομάδες που ανήκουν στην ανωτέρα Λευκή Αρεία ομοεθνία, θα πρέπει να βοηθούν και να συμπαρίστανται στις υπόλοιπες τις οποίες θεωρούν κατώτερες, είναι αβάσιμη, έστω και μερικώς. Επίσης ο φυλετικός εξανθρωπισμός συνιστά  και αντιχριστιανική θεώρηση των δημιουργημάτων σε σχέση με τον Θεό Δημιουργό.

62.            Homo Sapiens-Φυλετικός (απ)ανθρωπισμός     

Σύμφωνα με τους εξελικτικούς, την θεωρία των οποίων ασπάζονται οι συστημικοί και ζηλωτικοί εθνικιστές, ο Άνθρωπος είναι το μόνο σωζόμενο υποείδος του Homo sapiens (άνθρωπος ο σοφός), ο Homo sapiens sapiens. Το δεύτερο υποείδος του Homo sapiens, είναι ο Homo sapiens idaltu που έχει εξαφανιστεί. Ο Homo sapiens αποτελεί το μόνο επιζών μέλος του γένους Homo των Ανθρωποειδών, δηλαδή της υπεροικογένειας των μεγάλων πιθήκων. Περιστασιακά ο όρος χρησιμοποιείται και ως αναφορά σε κάθε είδος του γένους Homo.

Όλα όσα ειπώθηκαν από το Δαρβίνο και συντηρήθηκαν με διάφορους τρόπους από τους Νεοδαρβινιστές, μεταξύ των οποίων και το παραμύθι του Homo sapiens,  είναι ένα σύνολο εσκεμμένων λαθών, επιστημονικών παραβιάσεων και αποκρύψεως στοιχείων. Πρωτίστως σ' όλους αυτούς ενυπάρχει (φανερά ή αδιόρατα) η πεποίθηση ότι Θεός-Δημιουργός δεν υπάρχει και γίνεται φανερή η επιδίωξη πως στο βωμό αυτής της θέσεωςπρέπει να θυσιαστούν τα πάντα, ακόμη και η επιστήμη, την οποία επαγγέλλονται ότι υπηρετούν!...

Την «εικονική πραγματικότητα», όμως, που επικρατεί στις τάξεις των υποστηρικτών της θεωρίας της Εξελίξεως, την παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο ο παγκόσμια γνωστός βιολόγος και τέως διευθύνων σύμβουλος του Commonwealth institute of Biological Control του Καναδά dr. W.R.Thompson, Στην εισαγωγή που κάνει ο ίδιος στην εκατοστή επανέκδοση του βιβλίου «The Origin of Speaces» του Δαρβίνου, γράφει:

«Ο Δαρβίνος δεν έδειξε ότι τα είδη προήλθαν από Φυσική Επιλογή, Απλά έδειξε πως αυτό θα μπορούσε, να είχε συμβεί. Και όπως αυτός πείσθηκε, μπορούσε κι άλλους να πείσει».»

Κατά τους συτημικούς και ζηλωτικούς εθνικιστές, οι μεγάλες κατηγορίες φυλών στις οποίες διαιρείται η ανθρωπότης δεν πρέπει να επιμειγνύονται μεταξύ τους, αλλά να συνεχίσουν την ξεχωριστή ανάπτυξή τους, για να αναδειχθεί έτσι η ανωτερότητα της Λευκής φυλής.

Η θεωρία αυτή αποτελεί απαξίωση του Δημιουργού-Κτίστου που εδημιούργησε τα πάντα «λίαν καλώς», τουτέστιν τέλεια.

63. Πατριωτισμός

oΗ ανιδιοτελής και ανυπόκριτη αγάπη προς την πατρίδα (νοουμένης ιστορικώς, γεωγραφικώς, εθνολογικώς, πολιτιστικώς, αρχαιολογικώς και φυλετικώς).

Το να αγαπά κάποιος την πατρίδα του δεν σημαίνει ότι περιφρονεί και υποβλέπει τις άλλες πατρίδες.

oΗ απόδοση τιμών προς τους Ήρωες και εθνομάρτυρες που εθυσιάστηκαν υπέρ «Πίστεως και Πατρίδος».

oΗ υπερηφάνεια για τα πολεμικά κατορθώματα και πνευματικά/πολιτιστικά επιτεύγματα των προγόνων μας.

oΗ μνήμη των αλησμόνητων πατρίδων, ευρισκομένων υπό αλλοεθνή ή αλλόθρησκο κατοχή και ο άσβεστος πόθος για απελευθέρωσή τους.

oΗ άκαμπτη θέληση για συνεχή ιδεολογικό και δυναμικό αγώνα υπέρ του Έθνους.

oΗ διαρκής ετοιμότης και αποφασιστικότης για αντιμετώπιση  εσωτερικών και εξωτερικών απειλών κατά της πατρίδος. (Λεπτομέρειες στην παρ. 38).

Το απαύγασμα του Πατριωτισμού είναι η «εθελοθυσία» όταν χρειασθεί με απώτερο σκοπό το μεγαλείον της Πατρίδος. Η οφειλή κάθε γενεάς να την παραλαμβάνει ένδοξη και να την παραδίδει ενδοξότερη.

Μόνο τότε, οι πραγματικοί πατριώτες θα έχουν εκπληρώσει το ιερόν καθήκον τους έναντι της πατρίδος, ως γενεά και θα είναι αντάξιοι να λένε προς μεν τους προγόνους, ότι έπραξαν «τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» προς δε τους μέλλοντας ότι, «αγωνιζόμεθα για να παραδώσωμεν μίαν αξίαν του σεβασμού και ημών και εκείνων, αλλά και των φίλων και εχθρών Πατρίδα».

64. Πατριδοκαπηλία   

Η συναισθηματική εκμετάλλευση της εννοίας της Πατρίδος και του Πατριωτισμού, από άτομα ή ομάδες, για ιδιοτελείς οικονομικούς και πολιτικούς σκοπούς.

65. Προγονοπληξία

Η αλλόγιστη, παθολογική έξαρση και πολλάκις ιστορικώς αστήρικτη προβολή των προγόνων και των επιτευγμάτων τους. Η υστερική λατρεία προς την Πατρίδα, με υπέρμετρο βάρος στην προγονική κληρονομιά, αποσιωπώντας ή υποτιμώντας μεταγενέστερα επιτεύγματα. Η μανιώδης προσπάθεια ταυτισμού με απρόσιτα προγονικά πρότυπα, χωρίς να προσδιορίζονται εκ των προτέρων οι παράγοντες που συνιστούν την έννοια της Πατρίδος,  καθώς και οι ιστορικοί/Εθνολογικοί/γεωγραφικοί τίτλοι κυριότητος.

Συνεχίζεται

  

---

1 Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/2014/10/blog-post_74.html

2 oodegr.co/oode/a8eismos/paralog/ortholog1.htm

3 Πολιτικά, Γ, 1279.

4 Περί Βασιλείας, 115R και 44Μ.

Δίων ο Συρακούσιος (409-354 π.Χ.): Πλατωνικός φιλόσοφος και άρχων των Συρακουσών. Επεχείρησε να εφαρμόσει τις περί Πολιτείας αντιλήψεως του Πλάτωνος στην περιοχή της δικαιοδοσίας του, αλλά εδολοφονήθη υπό του Αθηναίου Καλλίππου.

Κάλλιππος: Αθηναίος Μαθητής του Πλάτωνος. Κατηγορηθείς υπό του Απολλοδώρου κατέφυγε στις Συρακούσες (360-357 π.Χ.), στον τύραννο Δίωνα. Φοβούμενος την απιστίαν του Δίωνος συνεννοήθηκε με τους δυσαρεστημένους μισθοφόρους και τον εφόνευσε. Έγινε ο ίδιος τύραννος των Συρακουσίων επί ένα (1) έτος, αλλά εφονεύθη από τους συντρόφους του με το ίδιο εγχειρίδιο με το οποίο εφονεύθη ο Δίων.

5 Εφ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4 Μαρ. 2001, Τίτλος άρθρου: «Δημοκρατία των 10.000 εκλεκτών».

6 Πρωτόκολλα των (Ιουδαίων) «Σοφών της Σιών», εκ της Ρωσικής εις την Γαλλικήν, υπό Roger Lambelin, έκδοσις εις την Ελληνική , Αθήναι,1962, κεφ. Δ΄, σ.40.

7 Κομματικός Καπιταλισμός, Χρ. Αγγελής, σ. 53

8 Πρωτόκολλα των (Ιουδαίων) «Σοφών της Σιών», εκ της Ρωσικής εις την Γαλλικήν, υπό Roger Lambelin, έκδοσις εις την Ελληνική, Αθήναι,1962,κεφ. Ι΄, σ. 54.

9 Η κοινωνία της εποχής μας, Παν. Κανελλόπουλος, 1932, σ. 67

10 Ν. Λαμπέτης, Χρυσή κληρονομιά, τ. Β΄, σ. 37.

11 Βλέπε ανάλυση του θέματος: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ TΩN ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Μ.Χ. ΑΙΩΝΩΝ ( ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)» 

12 Αρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, «Ορθοδοξία και Παπισμός», Τομ. Α' σελίς 377, Αθήναι 1969. Οικουμενισμός, Ορθοδοξία και Παπισμός.

13 Άρχιεπ. Αθηνών Χριστόδουλος, Συνέντευξη στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας, 24-5-1998.