ΜΕΡΟΣ 32^ο

ΣΤ. ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ (ΑΝΑΛΥΣΗ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ-ΟΡΩΝ-ΔΟΓΜΑΤΩΝ)

	ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ	ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ	ΖΗΛΩΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
16. ΠΗΓΕΣ  ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ  ΑΛΗΘΕΙΑΣ	Αγία Γραφή- Παγκόσμια Γραμματεία (αρχαία-μεταχριστιανική) (66)	Επιλεκτική ή παραχαραγμένη Γραμματεία (αρχαία- Μεταχριστιανική), Συμβατική  Ιστορία, Μυθολογία, Απόκρυφα κείμενα (67)	Επιλεκτική ή παραχαραγμένη Γραμματεία (αρχαία- Μεταχριστιανική), Συμβατική Ιστορία, Μυθολογία,   Απόκρυφα κείμενα (67)
17. ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ	Θεός Δημιουργός των Πάντων (Ο Τριαδικός Θεός      της Ορθοδόξου Πίστεως) (68)	Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος (ΜΑΤΣ) [69] – Θεωρία της Εξελίξεως (70)	Ανωτέρα Συμπαντική δύναμη-      Συμπαντικός νους (71)
18. ΘΡΗΣΚΕΙΑ	-Χριστιανισμός   (Ορθόδοξη Πίστη) (72) -Ανάσταση Νεκρών (73)	-Νεοπαγανισμός-  Πανθεϊσμός-Νεοσατανισμός (74) -Διαθρησκειακός  -Συγκρητισμός (Νέα Εποχή)(75) -Μετενσάρκωση (76) -Υπαρξισμός (77)	-Νεοπαγανισμός-     Νεοσατανισμός (74) -Μετενσάρκωση  (76) -Επιστροφή  στον Συμπαντικό νου (78) -Η «μάνα» Γη (79)

66. Αγία Γραφή-Γραμματεία (αρχαία-μεταχριστιανική)

Οι βασικές πηγές αναζητήσεως της ιστορικής αλήθειας είναι η Αγία Γραφή και η υπάρχουσα Γραμματεία (Ελληνική και ξένη).

Ως Αγία γραφή (Α.Γ.) νοείται το θεόπνευστο βιβλίο, το οποίον δια χειρός ανθρώπων κατέγραψε το Άγιον Πνεύμα και παρέδωκεν ως πολυτιμωτάτην κληρονομίαν στο ανθρώπινο γένος.

Η Α.Γ. διαιρείται σε δύο μεγάλα μέρη. Στην Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.), την περιέχουσα τα θεόπνευστα προ Χριστού βιβλία του Μωϋσέως, των Προφητών και των άλλων θεόπνευστων συγγραφέων και στην Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.) που περιλαμβάνει τα έργα των Αποστόλων από του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, μέχρι της Αποκαλύψεως του Ευαγγελιστού Ιωάννου.

Από απόψεως χρονικής διαρκείας, τα μεν βιβλία της Π.Δ. συνεγράφησαν από του 15^ου μέχρι του 2^ου π.Χ. αιώνος, τα δε της Κ.Δ. εγράφησαν κατά τον 1^ο μ.Χ. αιώνα πιθανώτατα από το 50 μ.Χ. μέχρι 90 μ.Χ.

Την θεοπνευστία και αξιοπιστία της Α.Γ. βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος: «Πάσα γραφή θεόπνευστος» (Β΄ΤΙΜΟΘ. 3/16). Είναι απαράδεκτος ο ισχυρισμός αρκετών αιρετικών ότι η θεοπνευστία περιορίζεται μόνον στις δογματικές και ηθικές αλήθειες.

Η Α.Γ. παρά το γεγονός ότι περιέχει και επιστημονικές αλήθειες, δεν αποτελεί επιστημονικόν σύγγραμμα με την αυστηρά του όρου έννοια. Είναι βιβλίο αναζητήσεως της αληθείας για όλα τα θέματα και ερωτήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Μία άλλη πηγή αναζητήσεως της αληθείας, είναι η υπάρχουσα Γραμματεία (Ελληνική και Ξένη) προχριστιανική και μεταχριστιανική που αφορά στο χρονικό διάστημα από της Ιστορικής περιόδου (8^ος π.Χ. αι.) μέχρι των ημερών μας.

Η έρευνα και μελέτη των ιστορικών πηγών, δεν πρέπει να γίνεται επιλεκτικώς και αποσπασματικώς, όπως πράττουν διάφοροι δοκησίσοφοι και αντιχριστιανοί, «ραμφίζοντες» κείμενα, για να εντοπίσουν «διαφορές» και «αλληλοαναιρούμενα» κείμενα, αλλά συγκρητικώς και μετά προσοχής, όλων των  κειμένων που αφορούν στο ερευνώμενο θέμα.

Χρειάζεται προσοχή και προσευχή (ιδιαιτέρως κατά την μελέτη της Α.Γ.) για την κατανόηση, αναγωγή σε παράλληλα χωρία, προσφυγή σε βοηθητικές πηγές, ενδελεχή μελέτη, ώστε να γίνεται πλουσιωτέρα η ανόρυξη «χρυσού» από την Α.Γ. και της σχετικής αληθείας από τα κείμενα της Γραμματείας.

Λέγομεν σχετικής αληθείας, για τα κείμενα που αφορούν στην ανθρώπινη γραμματεία, καθ’ όσον πρέπει να υπολογίζουμε τις πιθανές αλλοιώσεις των κειμένων που έγιναν από τα πρωτότυπα (πρωτόγονα μέσα καταγραφής, παρέλευση μεγάλων χρονικών περιόδων), μέχρι τα διασωθέντα αντίγραφα που κατέχομεν σήμερον.

Άλλωστε, ουδέν πρωτότυπον κείμενον της γραμματείας μέχρι και τους χρόνους του Μεσαίωνος, σώζεται επί των ημερών μας, πλήν ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων (και αυτών όμως, η γνησιότης πρέπει να ελέγχεται).

Τέλος η Μυθολογία δεν μπορεί να λογισθεί σαν πηγή αναζητήσεως Αληθείας, διότι:

oΑναφέρεται σε προϊστορικούς χρόνους, όπου η φαντασία οργίαζε και η υπερβολή για τα φαινόμενα περίσσευε, από άγνοια, φόβο, σκοπιμότητα ή και τα τρία.

oΗ αχλύς των φαινομένων και γεγονότων είναι τοσαύτη ώστε ουδεμία επιστημονική προσέγγιση μπορεί να γίνει πλήν, ίσως, ωρισμένων αλληγορικών ερμηνειών.

67. Επιλεκτική Γραμματεία-Συμβατική Ιστορία-Μυθολογία-Απόκρυφα κείμενα

Η επιλογή κειμένων από την γραμματεία, η συρραφή τους και η λογικοφανής ερμηνεία τους, είναι η προσφιλής μέθοδος των πάσης φύσεως συστημικών «ραμφιστών των κειμένων», μελετητών και ερευνητών δήθεν, της αληθείας. Αυτή η τακτική ακολουθείται από τους συστημικούς και τους ζηλωτικούς εθνικιστές.

Μερικά παραδείγματα:

-Η αναφορά στους «Χριστιανούς» που κατέστρεψαν μέρος του Παρθενώνος, χωρίς να διευκρινίζουν ότι οι καταστροφείς ήσαν Γότθοι αιρετικοί Αρειανιστές (οπαδοί του αιρετικού Αρείου), και συνεπώς δεν είχαν σχέση με τον αληθινό Χριστιανισμό (Ορθοδοξία). Με το πρόσχημα  αυτό κατηγορούν συλλήβδην όλους τους Χριστιανούς και τον Χριστιανισμό.

-Η προβολή των ανελέητων σφαγών που διέπραξαν οι  αιρετικοί ψευτοχριστιανοί και αιρετικοί, φραγκοπαπικοί  «Σταυροφόροι», σε βάρος των Μουσουλμάνων (12^ος αιών),  συλλήβδην ως χριστιανικά εγκλήματα.

-Η παρουσίαση κειμένων της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που εκθειάζουν, δήθεν, το αρχαίον δημοκρατικόν πολίτευμα, χωρίς να αντιπαραθέτουν πληθώρα άλλων αρχαίων κειμένων (Αριστοτέλης, Πλάτων, Σοφοκλής, Θουκιδίδης, κ.α.), τα οποία αποδεικνύουν ότι, οι αρχαίοι Έλληνες απέρριπταν την δημοκρατία και εξυμνούσαν την βασιλεία, την αριστοκρατία του Πνεύματος και το κατ’ αρετήν ζήν.

-Η καταγραφή ενεργειών Χριστιανών βασιλέων που δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, προέβησαν σε σφαγές αντιπάλων τους (αλλόδοξων και Χριστιανών), όπως ο Μ. Θεοδόσιος, χωρίς:

·Να προβάλλουν τα αίτια και τις αφορμές των σφαγών.

·Να παρουσιάζουν τους αμέτρητους ποταμούς αίματος που έχυσαν ειδωλολάτρες-αντιχριστιανοί άρχοντες σε βάρος μυριάδων αθώων Χριστιανών (Διωγμοί 2^ου 3^ου αι.) και τις συστηματικές αντιχριστιανικές διώξεις (Ιουλιανός Παραβάτης, εικονομάχοι, κ.α.).

·Να αναφέρουν ότι ουδέποτε η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία εξέδωσε προφορική ή έγγραφη εντολή, για ατομικές ή ομαδικές διώξεις αντιφρονούντων. Ό,τι έγινε, εάν διεπράχθη, έγινε μεμονομένως ή από ζηλωτές χριστιανούς ου κατ’ επίγνωση.

·Να αποκαλύπτουν την ταυτότητα (φυλετική-θρησκευτική), των συγγραφέων που επικαλούνται ως πηγές των θέσεών τους, οι οποίοι σχεδόν στην παμψηφία τους ήσαν παγανιστές, αιρετικοί, αποκρυφιστές και συνεπώς είχαν κάθε λόγο για παραποίηση των γεγονότων και πλαστογράφηση των κειμένων που ανεφέροντο σ’ αυτά.

·Να αναφέρουν άλλες πηγές που αντέκρουαν τις θέσεις και τους ισχυρισμούς των προηγουμένων, ώστε δια λογικής επεξεργασίας των πηγών, να καταλήξουν σε ασφαλέστερα συμπεράσματα.

Στα πλαίσια της παραχαράξεως της Ιστορικής αληθείας, οι «ραμφιστές των κειμένων», χρησιμοποιούν πηγές και από την Μυθολογία, την οποίαν χαρακτηρίζουν ως Μυθιστορία που περιέχει «κρυμμένες» αλήθειες. Δηλαδή τα παραμύθια για τα μικρά παιδιά και τις διηγήσεις λειχηνόρων ποιητών, στις αυλές των αρχόντων, τα εξισώνουν με αξιόπιστα κείμενα αναζητήσεως επιστημονικής αληθείας, όταν οι πάντες γνωρίζουμε ότι η προϊστορία χάνεται στην αχλύ που καλύπτει τα προϊστορικά γεγονότα, και στην ανυπαρξία γραπτών πηγών.

Για τον λόγο αυτό, κυρίως οι συστημικοί εθνικιστές:

.Επιλέγουν κείμενα από την μυθολογία για να στηρίξουν τις θέσεις και τις θεωρίες τους, εξασφαλίζοντας, κατά κάποιο τρόπο, την απουσία ελέγχου των ισχυρισμών τους, αφού η προϊστορία δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ή να απορρίψει πειστικώς ο,τιδήποτε προβάλλεται ή επιχειρείται να προβληθεί ως αληθές.

Η προϊστορία αποτελεί το ασφαλές καταφύγιον των χαλκέων και των απατήλιων συστημικών εθνικιστών.

.Απορρίπτουν τόσον την Π.Δ., με την αιτιολογία ότι είναι βιβλίο της ιστορίας των Εβραίων, όσον και  όλη ή μέρος της Κ.Δ. με την αιτιολογία ότι πολλά χωρία είναι εμβόλιμα ή έχουν αφαιρεθεί από αυτήν καθ’ όσον, δεν συνέφεραν, δήθεν, τους Χριστιανούς (απόκρυφα βιβλία).

Η Π.Δ. όμως, δεν είναι το βιβλίο της αρχαίας ιστορίας των σημερινών Ιουδαίων (Jews), αλλά το αρχαιότερον γραπτό μνημείο της Ιστορίας όλων των τότε γνωστών λαών του κόσμου.

Οι Jews έχουν απορρίψει την Π.Δ. και την έχουν αντικαταστήσει με το αποκρυφιστικό Ταλμούδ (εξ ου και Ταλμουδιστές), στο οποίο περιέχονται ρήματα που δεν συμπεριλαμβάνονται σε κανένα από τα γνωστά κείμενα των Ιερών γραφών, αλλά έχουν σχέση με την αποκρυφιστική Καμπάλα ή Καμπαλά. Από την Καμπαλά προέκυψε και το λεγόμενο Ιουδαϊκό (Εβραϊκό) Μασοριτικό κείμενο της Π.Δ., στο οποίον παραλείπονται αδικαιολογήτως, 10 από τα 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης!

Για τα Ιουδαιοκατασκευασμένα απόκρυφα βιβλία και τους αντιχριστιανούς συγγραφείς τους, αναφερθήκαμε σε προηγούμενο σχετικό θέμα.1  

68. Θεός Δημιουργός των Πάντων (Τριαδικός Θεός της Ορθοδόξου Πίστεως)

Με τον όρο Δημιουργία εννοούμε ότι ο Υπεράγαθος Θεός, ησθάνθη ευχαρίστηση, κατά ανθρωποπαθή έκφραση, να δημιουργήσει κάποια κτίσματα που θα εδέχοντο τις ευεργεσίες Του και θα εγένοντο μέτοχοι της αγαθότητός Του. Έτσι, δημιούργησε τα σύμπαντα εκ του μηδενός, τα αόρατα και τα ορατά, τα άλογα και έλλογα όντα και τον άνθρωπο, που αποτελείται από ορατή και αόρατη φύση.

Ο Θεός δημιουργεί ευθύς μόλις συλλαμβάνει την ιδέαν και αυτή η ιδέα γίνεται πράξη που ολοκληρώνεται από Τον Λόγον και τελειούται από Το Άγιον Πνεύμα.

Δεν γνωρίζουμε πως εδημιούργησε ο Θεός τον κόσμο και τι διαδικασίες εχρησιμοποίησε, διότι ο Θεός εχρησιμοποίησε διαδικασίες υπερλογικές που δεν είναι του κόσμου τούτου. Για τον λόγο αυτό, την θεϊκή δημιουργία την ονομάζουμε ειδική διαδικασία.

Άλλωστε, ποιος νους θα μπορούσε να θέσει σε εξίσωση την αρμονική κίνηση των τρισεκατομμυρίων κινουμένων ουρανίων σωμάτων και να λύσει την εξίσωση αυτή; Μόνο η άπειρος Πανσοφία του Παντοδυνάμου Θεού. Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, αλλά και στα αόρατα κτίσματα του Θεού είναι επίσης αδύνατο.

Δημιουργός των πάντων, λοιπόν, είναι ο Ιησούς Χριστός.

«… ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι τα πάντα δι’ Αυτού και εις Αυτόν έκτισται» (ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ: 1/16).

69. Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος (ΜΑΤΣ)

Οι αποκρυφιστές και ιδιαίτερα οι τέκτονες, αναφερόμενοι στο υπέρτατο Όν, εννοούν τον θεόν-δημιουργό του κόσμου, τον οποίον επικαλούνται με την χαρακτηριστική φράση: Μέγας Αρχιτέκτων Του Σύμπαντος (ΜΑΤΣ).

Η χαρακτηριστική φράση Μέγας Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ) που χρησιμοποιούν οι απανταχού τέκτονες, αναφέρεται στο Ανώτερο Ον.

Η περιγραφή του «θεού», ως αρχιτέκτονος του σύμπαντος, στηρίζεται σε τρεις λόγους: Ο πρώτος, διότι η ορολογία αυτή αναπτύχθηκε στους κλειστούς/μυστικούς, τότε, κύκλους των οικοδομικών συντεχνιών οι οποίοι επέλεξαν ένα προσωνύμιο συναφές με τις αρχές της οικοδομικής τέχνης. Ο δεύτερος για να δείξει ότι αυτός σχεδίασε και κατασκεύασε το Σύμπαν όπως ένας αρχιτέκτων κατασκευάζει ένα οικοδόμημα. Ο τρίτος, διότι κατά την Ιουδαϊκή παράδοση το όνομα του Θεού είναι μυστικό και απρόφερτο. Ο θεός, όμως, είναι δυνατόν, να περιγραφεί μέσα από τις ιδιότητές του.

Ο «θεός» αυτός αφήνεται να νοηθεί ότι είναι ο Ήλιος. Στις τελετές τους, όμως, από όσα έχουν διαρρεύσει φαίνεται ότι λατρεύεται ο Σατανάς (Λούσιφερ). Ο Ήλιος προς τιμήν του οποίου και στην θέση του, ελατρεύετο κατά την αρχαιότητα ο Σατανάς, είναι το άλλοθι των σημερινών σατανολατρών._

Οι «ηλιολάτρες»:

oΑρνούνται την Αγία Τριάδα, δεν πιστεύουν στην θεότητα του Ιησού Χριστού, δεν δέχονται το λυτρωτικό Του έργο αλλά θεωρούν τον Ιησού ως μύστη όπως τον Πυθαγόρα και τον Βούδα.

oΘεωρούν την λογική, ως υπέρτατο νόμο και απορρίπτουν ό,τι δεν μπορεί να ερμηνευθεί με αυτή, όπως οι εξ αποκαλύψεως αλήθειες του Χριστιανισμού.

oΠιστεύουν ότι μετά την αρχική δημιουργία του κόσμου από τον ΜΑΤΣ, ακολούθησε η διαδικασία της εξελίξεως.

Η Μασονική Εγκυκλοπαίδεια Ν. Χ. Λάσκαρη, που κυκλοφορεί με την άδεια της Μ. Στ., της Ελλάδος και του Υ. Συμβ. του 33ου βαθμού, στο λήμμα: «Θρησκεία και Τεκτονισμός», γράφει μεταξύ άλλων:

«Η Τεκτονική θρησκεία δεν κάνει διακρίσεις. Δέχεται εις τους φιλόξενους κόλπους της, άνδρας παντός δόγματος, ουδέν δε απολύτως θρησκευτικόν δόγμα ευνοεί η αποδοκιμάζει. Ο Τεκτονισμός δεν είναι Ιουδαϊσμός, ως ηθέλησαν να τον παρουσιάσουν τινές, καίτοι δεν περικλείει εν εαυτώ τίποτε το δυνάμενον να θίξη τον Ιουδαϊσμόν. Δεν είναι ούτε Χριστιανισμός, καίτοι δεν διδάσκει τίποτα το δυνάμενον να θίξη έναν Χριστιανόν. Η θρησκεία του Τεκτονισμού είναι η γενική θρησκεία της φύσεως και της πρωταρχικής αποκαλύψεως - της κληροδοτηθείσης ημίν υπό αρχαίου τινός και πατριαρχικού ιερατείου - εν τη οποία όλοι οι άνθρωποι δύνανται να συμφωνήσουν. Διδάσκει την άσκησιν της αρετής, αλλά δεν προσφέρει τρόπον απολυτρώσεως εκ της αμαρτίας. Υποδεικνύει εις τους οπαδούς της την ατραπόν της δικαιοσύνης, αλλά δεν ισχυρίζεται ότι αποτελεί «την αλήθειαν και, την ζωήν». Αποτελεί όμως αναμφισβητήτως την πύλην δια της οποίας εισάγονται οι πιστοί εις τον Ναόν της Θείας Αληθείας»!

To κείμενο αυτό είναι η φωτογραφία - η έγχρωμη φωτογραφία - του θεού της Μασονίας Μ.Α.Τ.Σ. (Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος) σε όλα του τα ονόματα: Εωσφόρος Διάβολος, Σατανάς, Βεελζεβούλ, Βελίαλ, Μπαφομέτ, Δαίμονας κ.α., όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.

Ως προεκήρυξεν από της γενέσεώς της η Μασονία, πιστεύει στην ύπαρξιν μιας δημιουργικής αρχής (Principe Createur), υπό το όνομα: «Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος».

Το ίδιο ορίζεται και στο άρθρο 1 του Συντάγματος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος της 20/12/1949: «ο Ελευθεροτεκτονισμός πιστεύει εις την ύπαρξιν του Θεού, υπό την προσωνυμίαν «Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος».

Ποιός είναι λοιπόν αυτός ο θεός και υπάρχει ίχνος σοβαρότητος και εντιμότητος στον ισχυρισμό της Μασονίας ότι «δεν διδάσκει τίποτα το δυνάμενον να θίξει ένα χριστιανόν», όταν η μασονική θρησκεία στο σύνολό της, αποτελεί διαστρέβλωση και άρνηση όλης της χριστιανικής διδασκαλίας;2

Τέλος μία ομάδα Νεοπαγανιστών-Εθνικιστών διακηρύσσει, μεταξύ άλλων, ότι: «Εν αρχή υπήρχε το δημιουργικό αχανές. Ούτε ο Γιαχβέ ούτε κανένας άλλος συμπαντικός μαστροχαλαστής»3.

70.   Θεωρία της εξελίξεως

Η γενική θεωρία της εξελίξεως, γνωστή ως θεωρία του Δαρβίνου, υποστηρίζει ότι όλα τα έμβια όντα έχουν προκύψει με μία υλιστική εξελικτική διαδικασία από ένα και μόνο αρχικό έμβιο ον που και αυτό προέκυψε με μία όμοια διαδικασία από ένα νεκρό και άψυχο κόσμο.

Δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί ότι έλαβε χώρα η εξέλιξη, διότι «αναγκαία προϋπόθεση της αποδείξεως είναι η ύπαρξη εκείνου ο οποίος αποδεικνύει. Εφόσον όμως, σύμφωνα με τις εξελικτικές αντιλήψεις, ο άνθρωπος (ο οποίος θα έπρεπε να αποδείξει το ζητούμενο) είναι ο τελευταίος κρίκος της βιοσφαιρικής αλυσίδας, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν παρών στα προηγούμενα στάδια και συνεπώς ούτε τα παρατήρησε ούτε τα κατέγραψε».

«Ακόμα και η απόδειξη -η οποία βέβαια ούτε έχει ούτε πρόκειται να επιτευχθεί- της θεωρίας της εξελίξεως, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην, ότι δεν υπάρχει Θεός. Για τον απλούστατο λόγο ότι, ο Θεός θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει στην ύπαρξη όλο τον βιόκοσμο, μέσω της εξελικτικής διαδικασίας».4  

Οι πρώτοι πού διαφώνησαν με την θεωρία του Δαρβίνου ήταν οι συνάδελφοι του, όταν εκείνος είχε επιστρέψει στην Αγγλία από την Αφρική, όπου, καταγινόταν υποτίθεται, σε έρευνες.

Πώς συμβαίνει, έλεγαν, να ανακοινώνει μία θεωρία χωρίς να έχει απτές αποδείξεις; Αλλά και πώς γίνεται ένας φυσιοδίφης, πού βιώνει συνεχώς τα θαύματα της Δημιουργίας, να μην αναφέρεται στα βιβλία του ούτε με μία λέξη για τον Δημιουργό Θεό; Την απορία τους την έλυσε ο ίδιος ο Δαρβίνος σε γράμματα του πού έστειλε σε έναν από αυτούς, στον οποίο και ομολόγησε ότι είναι ΑΓΝΩΣΤΙΚΙΣΤΗΣ, δηλαδή άθεος κατά το απλούστερο.

Μακάρι σήμερα να τον είχαμε μπροστά μας τον Δαρβίνο και να του κάναμε κάποιες απλές ερωτήσεις, που αναφέρονται στα όντα τα όποια εκείνος ερεύνησε, όπως:

Τί κάνει τα περιστέρια όταν κλώθουν τα αυγά τους να τα αναποδογυρίζουν κάθε τόσο; Ποιος τους το έμαθε αυτό; (Αν δεν τα αναποδογυρίσουν, τα δυο νεογνά που θα βγουν από τα αυγά θα είναι παραμορφωμένα, ίδια τέρατα).

Πώς τα περιστέρια γεννούν πάντοτε από δύο αυγά, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό; Ποιος το κανονίζει αυτό;

Πώς τα περιστέρια σπάζουν τα αυγά τους την 19η ημέρα και βγαίνουν τα νεογνά;

Και όταν βγαίνουν τα μικρά, πώς οι γονείς τους κατασκευάζουν την εύπεπτη εκείνη τροφή πού δίνουν στα νεογνά με την μέθοδο της αναχαράσεως, τις πρώτες 15 ημέρες;

Οπωσδήποτε ό Δαρβίνος, ως άθεος, θα μας απαντούσε ότι τυχαία γίνονται αυτά ή από τη φύση. Δεν θα είχε άλλη απάντηση...5  

Εν αντιθέσει με τον Δαρβίνο, ο Λουϊ Παστέρ, ο γνωστός γάλλος χημικός, ασχολήθηκε με την θεωρία της εξελίξεως, και προσπάθησε να την αποδείξει στα χημικά εργαστήρια του, και τελικώς ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει ... «αυτόματη» γέννηση, και απέδωσε την δημιουργία του ανθρώπου, στον Θεό.

Ο γνωστός άθεος Richard Dawking, αν και βιολόγος επιστήμονας, δεν πιστεύει στην θεωρία της εξελίξεως, άλλα λέει ότι ο άνθρωπος προέρχεται...από τους εξωγήινους! («dawking UFO»)! Χωρίς βέβαια να έχει καμία απόδειξη γι’ αυτό! Αν και βιολόγος θα έπρεπε να πίστευε και να είχε στοιχεία για την θεωρία της εξελίξεως, όμως το αντίθετο, την απορρίπτει!6
71.   Ανωτέρα Συμπαντική Δύναμη-Συμπαντικός Νους

Σύμφωνα με κάποιες «φιλοσοφίες» Ινδών Γιόγκι, όλο το Σύμπαν είναι σύνθεση δύο παραγόντων. Ο πρώτος παράγων λέγεται Ακάσα (Akasha). Είναι ο Παγκόσμιος χώρος στον οποίον ενσωματώνεται ο συμπαντικός νους, ο κοσμικός αιθέρας/η υπόσταση του πρωταρχικού χώρου. Υπάρχει παντού και διαπερνά τα πάντα.

Ο δεύτερος παράγων είναι η Πράνα που απορρέει από τον Ακάσα, είναι και αυτή αιώνια, ατέρμων, πανταχού παρούσα. Ό,τι ονομάζουμε ενέργεια, δύναμη.7

 Από τον Ακάσα προέρχεται ο αέρας, τα στερεά, τα υγρά, ο ήλιος, η γη, η σελήνη, τα άστρα, οι κομήτες. Από τον Ακάσα δημιουργείται το ανθρώπινο σώμα, το σώμα των ζώων, τα φυτά, όλες οι μορφές που βλέπουμε, όλα όσα υπάρχουν. Κάθε κύκλος δημιουργίας αρχίζει από τον Ακάσα και τελειώνει σε αυτόν.

 Η κίνηση, η βαρύτητα, ο μαγνητισμός είναι εκδηλώσεις της Πράνα. Μέσα στο σώμα η Πράνα εκδηλώνεται σαν νευρική ροή και σαν δύναμη σκέψεως. Το σύνολο όλων των δυνάμεων φυσικών και πνευματικών απορρέουν από την Πράνα.

 Στο τέλος κάθε κύκλου δημιουργίας η Πράνα παύει να ενεργεί και μένει στους κόλπους του Ακάσα σαν μη εκδηλωμένη ενέργεια, για να εκδηλωθεί πάλι στον καινούργιο κύκλο δημιουργίας που θ' ακολουθήσει. Αν ο άνθρωπος ήταν σε θέση να κατευθύνει την Πράνα θα μπορούσε να αλλάξει και την τροχιά του Ηλίου. 

Κατά τους Ακασιστές:

o Το παν προέρχεται από τον αιθέρα. Και το παν γυρίζει στον αιθέρα. Και πιο πέρα από τον αιθέρα είναι η ΑΚΑΣΑ, η γαλάζια πνευματική ουσία, βαθιά και θεϊκή η οποία γεμίζει και διαπερνά ολόκληρο το Άπειρο Διάστημα. Και ο αιθέρας είναι μόνον η συμπύκνωση, με την σειρά του, της καθαρής ΑΚΑΣΑ.

o Η Ακάσα είναι η ίδια η Κουνταλίνη, είναι η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ο βασικός παράγων κάθε θεουργικής πράξεως. Η ιδιότητα της Ακάσα είναι ο ΉΧΟΣ, και ο Ήχος προέρχεται από τον Λόγο.

Στην ψυχή ή Μητέρα του κόσμου, είναι γραμμένα όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν. Είναι η μνήμη του παγκοσμίου Συμπαντικού Νού, ένα είδος αοράτων αρχείων (Ακασικά αρχεία)8 των όσων υπάρχουν στους ορατούς και αοράτους κόσμους σε κάθε διάσταση του χώρου και του χρόνου. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι οι τρεις απατηλές διαστάσεις του.

oΗ Ακάσα είναι ένα συμπαντικό πεδίο δυνάμεων σ’ όλα τα κοσμικά επίπεδα και η έκφρασή του στον φυσικό μας κόσμο είναι το ενοποιημένο πεδίο των 4 θεμελιωδών δυνάμεων της φύσεως (Βαρύτης, ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, ασθενής και ισχυρά πυρηνική δύναμη) το οποίον όμως δεν έχουν εντοπίσει ακόμη οι σύγχρονοι επιστήμονες.

oΗ αποστολή του ανθρώπου είναι να ενσαρκώσει το Ρήμα, τον Μεγάλο Χρυσό Λόγο. Η Γη είναι μόνον μία συμπύκνωση του Ρήματος!

oΜία μέριμνα πρέπει να υπάρχει στην ζωή, το ξύπνημα αυτής της Ψυχής του Κόσμου, η οποία είναι ένα κουλουριασμένο Φίδι, αυτή η Κουνταλίνη, δια μέσου της σεξουαλικής Μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να εξαγνιστεί ο Μεγάλος Χρυσός Λόγος.

oΟι άνθρωποι αποτελούν το παρελθόν ανωτέρων οντοτήτων που ήδη, ζουν στο μέλλον τους!!! Μετά τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις τους στον αισθητό κόσμο, οι άνθρωποι θα επιστρέψουν αργά ή γρήγορα στον υπέρτατο Συμπαντικό νου, στο θείο Συμπαντικό φως.

*

Η Θεωρία για δήθεν Ακασικά αρχεία, Ακάσα και Πράνα είναι ένα αποκύημα της φαντασίας Ινδών Γιόγκι, που αιθεροβατούν κατά τους διαλογισμούς τους και τις επαφές τους με τις «οντότητες». Ένα ακόμη παραμύθι των θεοσοφιστών και αντιχρίστων νεοπαγανιστών, θιασωτών του πανσεξουαλισμού, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να πείσουν αφελείς, άδολους, απογοητευμένους, οργισμένους, ονειροπαρμένους και ψυχοπαθείς, εμπλέκουν την Αγία Γραφή, την λαογραφία και τους αρχαίους πολιτισμούς. Μας λένε λοιπόν οι εωσφοριστές παραμυθολόγοι, χωρίς ούτε ένα επιστημονικό αποδεικτικό στοιχείο, ότι:

   «Πληροφορίες για τα Ακασικά Αρχεία βρίσκουμε στην λαογραφία, τους μύθους και τις παραδόσεις και σε πολλά σημεία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Αναφορές για τα αρχεία αυτά μας έρχονται από αρχαίους πολιτισμούς που μεγαλούργησαν όπως από τους  Σημίτες, Άραβες, Ασσύριους, Φοίνικες, Βαβυλώνιους και μετέπειτα από τους Εβραίους. Σε όλες αυτές τις φυλές αναφέρεται επανειλημμένα η ύπαρξη Θείων γ­ραφών που περιείχαν την ιστορία της ανθρωπότητας, σαν μια «πλήρη μορφή Θείας πληροφόρησης».

 Μυθεύματα απατεώνων θεοσοφιστών και νέο-σοφιστών!

 Πουθενά στην Αγία Γραφή αναφέρονται τα παραμύθια τους. Κανένα ιστορικό ή επιστημονικό στοιχείο επιβεβαιώνει τις δαιμονικές παραισθήσεις τους. Για τον λόγο αυτό, καταφεύγουν στους μύθους και στα λαογραφικά μυθολογήματα, τα οποία ερμηνεύουν κατά το δοκούν, στοχεύοντας κυρίως σε αφελείς, αρρωστημένους εγκεφάλους ή αλαζόνες τυχοδιώκτες.

72.     Χριστιανισμός (Ορθοδοξία)-Οικουμενικότης

Η λέξη Ορθοδοξία παράγεται από το ορθός (σωστός) και την λέξη δόξα (σκέψη, πίστη, διδασκαλία) και χρησιμοποιείται για να καταδείξει τις σωστές ή δογματικές θέσεις της χριστιανικής πίστεως, της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τα δόγματα της «Χριστιανικής» Δύσεως (Φραγκο-Παπισμός).

Η Ορθοδοξία:

oΑποτελεί σημείο αναφοράς για την σύγκρισή της με την ετεροδοξία (άλλη δογματική διδασκαλία), την αίρεση και το σχίσμα.

oΕίναι ο ορθός τρόπος ζωής σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού που είναι η Αλήθεια (ΙΩ:18/37, 14/6 – ΜΑΤΘ: 7/15, Β΄ ΠΕΤΡ: 2/1…).

oΕίναι η εμπειρία της παρουσίας του Ακτίστου (Θεού) μέσα στην ιστορία και η δυνατότητα του κτιστού (ανθρώπου) να γίνει Θεός κατά Χάριν.

oΔεν είναι θρησκεία, όπως οι άλλες θρησκείες και ξεχωρίζει από αυτές, διότι είναι μία θεραπευτική αγωγή που θεραπεύει σώματα και ψυχές. Η θεραπευτική αγωγή αρχίζει και τελειώνει σ’ αυτή την ζωή, διότι μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία.

oΕίναι για τους πιστούς, η αποκεκαλυμμένη αλήθεια, αλλά «για όλους, πιστούς, αμφισβητίες και απίστους είναι πολιτισμός. Διαχρονικός και ατίμητος πλούτος του Γένους των Ελλήνων. Τον έκτισαν στους αιώνες της ιστορίας, ποιητές, μουσικοί, ζωγράφοι κεντηστάδες, χρυσικοί και καλαϊτζήδες, κτίστες και αρχιτέκτονες…Η Ορθοδοξία εγγυάται την αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνισμού, την ελληνική και πανεθνική Οικουμενικότητα. 9

Οικουμενικότης

Οικουμενικότης, είναι:

oΗ υπέρβαση των ορίων της επικρατείας μιας χώρας (στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδος) και διάδοση των πνευματικών αξιών και ιδεωδών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας στα πέρατα της γης.

oΗ άρνηση της Παγκοσμιοποιήσεως και την συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ως:

-Προϊόντων αυθαίρετης θεωρήσεως του κόσμου και των ανθρώπων (Εξέλιξη, αυτοδυναμία/θεοποίηση του ανθρώπου, κ.λπ.).

-Θέσεων, ιδεών, θεσμών εχθρικών έναντι του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

-Αφύσικων ιδεών που αποσκοπούν στην επιβολή ενός σχεδίου ολοκληρωτικής υποταγής ανθρώπων-λαών-Εθνών.

73.   Ανάσταση Νεκρών

Οι Ορθόδοξοι Εθνικιστές πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών, κατά την Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία.

Το αναστηθησόμενον σώμα, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, θα είναι «το αυτό και ουκ αυτό», προς το σώμα που διελύθη στο τάφο.

Κοινή θα είναι η ανάσταση όλων των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος από την δημιουργίαν του, αποτελεί μία ιδιαίτερη προσωπικότητα η οποία δεν καταργείται μετά θάνατον. Ο χωρισμός της ψυχής από του σώματος δεν καταργεί την υπόσταση του ανθρώπου και διαρκεί όσον καιρό θα ευρίσκονται σ’ αυτό που ονομάζουμε μέση κατάσταση των ψυχών.

Κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, θα γίνει η ένωση ψυχής και σώματος. Θα αναστηθούμε με νέον άφθαρτον σώμα (ΦΙΛΙΠΠ: 3/21).

Στην Ανάσταση, ο καθένας θα λάβει κατά την δικαιοκρισίαν του Θεού, το σώμα που του αξίζει, σύμφωνα με το πώς έζησε στην ζωή του. Ο καθένας θα είναι ξεχωριστό πρόσωπο και θα θυμάται καλά τι έχει κάνει στην επίγεια ζωή του.

Αν δεν υπάρχει Ανάστασις, ούτε θεός υπάρχει ούτε πρόνοια αλλά όλα «άγονται και φέρονται» κατά τύχη.

Θα γίνει λοιπόν η Ανάστασις, διότι ο Θεός είναι Δίκαιος και δίδει τον μισθό τους σ’ αυτούς που Τον πιστεύουν και τον υπομένουν. Η Ανάσταση του Κυρίου, είναι η εγγύηση και της δικής μας Αναστάσεως. Η θαυματουργική ανάσταση των 7 παίδων εν Εφέσω που έζησαν περί το 250 μ.Χ. κατά τον διωγμό του Δεκίου που κοιμήθηκαν μέσα στο σπήλαιο της Εφέσου και ξύπνησαν μετά από 194 χρόνια, άφθαρτα από τον χρόνο, έδωσαν απάντηση στους Βυζαντινούς επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Μικρού (408-450). 

Ανάσταση Νεκρών

(1) Ανάσταση των νεκρών σημαίνει ανάσταση των νεκρών σωμάτων (δευτέρα ανόρθωση αυτού που έχει πέσει).

(2) Η ανάσταση των Νεκρών θα είναι μία και η κρίση καθολική. Δεν θα προηγηθεί η ανάσταση των δικαίων όπως διδάσκουν οι Χιλιαστές.

(3) Το αναστημένο σώμα θα είναι πνευματοποιημένο και άφθαρτο.

(4) Όλα ανεξαιρέτως τα σώματα των νεκρών θα αναστηθούν. Τα αναστημένα σώματα των δικαίων θα είναι δοξασμένα και ντυμένα στο άκτιστο φως του Κυρίου (ένδυμα της Θεώσεως). Τα σώματα των ασεβών θα είναι σώματα σκοτεινόμορφα και δυσειδή. Η ανάσταση των δικαίων θα είναι «εις ζωήν» ενώ των αδίκων «εις κρίση» (ΙΩΑΝ: 5/29).

Η Γενική Κρίση

(1) Κατά την δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα γίνει γενική Κρίση εν ριπή οφθαλμού (Σύμβολο Πίστεως-ΜΑΤΘ: 25/31-32).

(2) Με την τελική κρίση, κλείνει οριστικά ο κύκλος των σχέσεων του Θεού με τα ανθρώπινα πλάσματά του.

Η μέλλουσα Βασιλεία

(1) Η Θεία Βασιλεία θα είναι κοινωνία ανοικτή, συνειδητή και ελεύθερη. Θα είναι κοινωνία ανθρώπων και αγγέλων μεταξύ τους και με την τριαδική θεότητα.

(2) Οι ψυχές θα αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Δεν θα υπάρχει ανάγκη συστάσεων. Η ζωή στην Ουράνια Βασιλεία θα είναι μία απέραντη και αέναη Πνευματική ηδονή, που θα προέρχεται από την μυστική σχέση του Θεού με τις μακάριες πνευματικές φύσεις.

(3) Η Βασιλεία του Θεού είναι τόπος των καθαρών και αγίων. Ο Κύριος μας έδωσε το μέτρο στους μακαρισμούς του.

(4) Στην Βασιλεία των Ουρανών θα υπάρχουν διαβαθμίσεις. Τα θεωμένα πνεύματα θα απολαμβάνουν σε ίσο βαθμό την χαρά της Βασιλείας. Όμως θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις όχι στην ποιοτική μετοχή της θείας δόξας αλλά στην ποσοτική λαμπρότητα κάθε πνεύματος.

«Αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξει» (Α΄ ΚΟΡ: 15/4), «Στην Βασιλεία των Ουρανών μοναί πολλαί εισίν…» (ΙΩΑΝ: 14/2).

74.    Νεοπαγανισμός ή αρχαιομανία – Πανθεϊσμός-Νεοσατανισμός

Νεοπαγανισμός (Ν/Π) ή Νεοσατανισμός είναι ένας μεγάλος αριθμός σύγχρονων θρησκευτικών κινημάτων που βασίζονται στα διάφορα παγανιστικά δόγματα που προϋπήρχαν του χριστιανισμού στην Ευρώπη, Αφρική και Ασία.

Τα νεοπαγανιστικά κινήματα συνδέονται με την ειδωλολατρεία, τον πολυθεϊσμό, τον πανθεϊσμό κ.α. Στόχος των κινημάτων αυτών είναι να «αναστήσουν» (αναβιώσουν) τις παλαιές ξεχασμένες εδώ και αιώνες, τελετές αρχαίων παγανιστικών θρησκειών, σε συνδυασμό με σύγχρονες αποκρυφιστικές μεθόδους λατρείας.

Οι κινήσεις των Νεοπαγανιστών (Ν/Π) έχουν λάβει σοβαρές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Συνδέουν την λατρεία των ξοάνων με την εθνική μας ταυτότητα, ενώ άλλοι διδάσκουν υποκριτικώς ότι η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν ήταν πολυθεϊστική/ειδωλολατρική αλλά μονοθεϊστική.

Πίσω από τα δόγματα του παγανισμού, διακρίνει κανείς μία ακόμη συνιστώσα της Νέας Εποχής, αφού οι Νεοπαγανιστές με διαφόρους μεθόδους υποθάλπτουν την θεοσοφία και τον αποκρυφισμό, τουτέστιν την λατρεία του Σατανά.

«Η προβαλλομένη σήμερα από τους αρχαιομανείς θρησκεία είναι μία θρησκεία σημερινή στα όρια της πανθρησκείας της Νέας Εποχής. Οι Έλληνες Νεοπαγανιστές μέσα από τις αρχαίες θεότητες προσπαθούν να ικανοποιήσουν σύγχρονες αναζητήσεις, που όμως διαφοροποιούνται ριζικά από εκείνες των αρχαίων προγόνων μας. Γίνεται προσαρμογή και όχι προσέγγιση. Τελικά καταλήγουν σ’ ένα εισαγόμενο «Νεοπαγανισμό»10.

Παραλλήλως διαστρέφουν την Εκκλησιαστική Ιστορία, χρησιμοποιώντας αποκλειστικώς πηγές παγανιστών-Νεοπλατωνικών και δεδηλωμένων αντιχριστιανών συγγραφέων, χαρακτηρίζοντας την Ορθόδοξη Εκκλησία ως «ξενόφερτη Εβραϊκή θρησκεία» και τους ιερείς «Εβραιόδουλους ρασοφόρους».

Μελετώντας τα κείμενα των Ν/Π, διαπιστώνουμε απίστευτες ύβρεις κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ιδρυτού της Ιησού Χριστού. Αποκαλούν τον Ιησού «Εσταυρωμένο κτήνος», τους ναούς «Πορνεία του κτήνους», «οίκους ανοχής» την θεία λατρεία ως «βρωμερές τελετές» και το βάπτισμα ως «μίασμα».

Δεν αρκούνται όμως στις ύβρεις. Ομιλούν για δημιουργία Ενόπλων σωμάτων τα οποία αποκαλούν «μαχητές του Θεού», κατά τα πρότυπα των Τζιχαντιστών του ISIS, που προετοιμάζονται για να απελευθερώσουν τους «Έλληνες» από την «Χριστιανική σκλαβιά».

Μία παραλλαγή του Νεοπαγανισμού είναι ο Πανθεϊσμός, δηλαδή η πίστη ότι ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, αλλά όλες οι φυσικές δυνάμεις και εκδηλώσεις της φύσεως. Με άλλα λόγια, ο Θεός ως απρόσωπη πνευματική δύναμη, είναι διάχυτος εντός της φύσεως σε όλα τα αντικείμενά της, καθορίζων την κίνηση και την εξέλιξή τους!!!

Τώρα πώς είναι δυνατόν να χωρέσει στο μυαλό ενός λογικού ανθρώπου η θεωρία ότι έν απρόσωπο όν, μία απρόσωπη δύναμη/ενέργεια, που δεν έχει λόγο, βούληση και συναίσθημα, «αποφασίζει» να κινήσει και να διατηρεί σε αρμονία όλα τα έμψυχα και άψυχα στοιχεία του σύμπαντος, μόνον ένας παρανοϊκός μπορεί να….καταλάβει και ένας «πανθεϊστής» μπορεί να «εξηγήσει»…

Είναι προφανές, ότι η προσπάθεια των πανθεϊστών στοχεύει στο να πείσει τους ανθρώπους, ότι δεν υπάρχει ξεχωριστός Θεός αφού ο Θεός είναι μέσα σε κάθε άνθρωπο, πλην όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει μόνος του ότι ο ίδιος είναι Θεός!!!

Από την μελέτη της ιστορίας, των αρχών και επιδιώξεων των νεοπαγανιστικών κινημάτων και άλλων που ονομάζονται νεοσατανιστικά, προκύπτει ότι πρόκειται για ένα και το αυτό κίνημα, με δύο μορφές, αφού ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα σε όλες τις θεωρητικές και πρακτικές τους εκφάνσεις.

Τα τελετουργικά τους είναι πιστά αντίγραφα αρχαίων παγανιστικών μυστηριακών τελετουργιών11.

Ο θεμελιωτής του Παγκόσμιου νεοσατανιστικού κινήματος Alister Crowley (1875-1945), ήταν αποδεδειγμένα και παγανιστής. Το 1899 εντάχθηκε στο ροδοσταυρικό τάγμα Golden Dawn (Χρυσή Αυγή), το οποίο αποδεδειγμένα προωθούσε τον παγανισμό, όπου μυήθηκε στον αποκρυφισμό και την μαγεία.

Ο ιδρυτής του νεοσατανισμού Anton Lavey (1930-1997), ξεκίνησε από την φιλοπαγανιστική οργάνωση «Sexual Freedom League» (Λίγκα για την σεξουαλική απελευθέρωση) των Χίπις, την δεκαετία του 1950 και στις 30 Απριλίου 1966, ίδρυσε την “Ordo Templis Satanis” την «Εκκλησία» του Σατανά και εισήγαγε τον Σατανισμό στο Hollywood.

Ο αποκρυφιστής φίλος του Crowley, Eugen Groche (1888-1954), ιδρυτής της σατανιστικής οργανώσεως Fraternity Saturni (Αδελφότητα του Κρόνου), λάτρευε τον Σατανά ως ξεπεσμένο «Θεό» Κρόνο.

Διάφοροι νεοπαγανιστικοί κύκλοι, αποκηρύσσουν την αποδιδόμενη σ’ αυτούς σχέση με τον Σατανά και τον σατανισμό και καταλογίζουν στους Χριστιανούς την ευθύνη για την πίστη στην ύπαρξη του Σατανά. Αλλά σύμφωνα με τον Μπωντλαίρ:12  

   «Το μεγαλύτερο τέχνασμα του Σατανά είναι να μας πείθει ότι δεν υπάρχει»13.

Δύο βασικά στοιχεία στις διακηρυσσόμενες θρησκευτικές αρχές τους, είναι τα εξής:

-Κάθε λαός πρέπει να ακολουθεί την θρησκεία της δικής του παραδόσεως.

-Η λατρεία της μάνας Γης (Μεγάλης μητέρας θεάς-φύσης), δηλαδή Φυσιολατρεία.

Στην Ελλάδα οι διάφορες νεοπαγανιστικές ομάδες κατατάσσονται σε 3 γενικές κατηγορίες:

-Εκείνοι που αρνούνται κάθε συμβιβασμό με την Χριστιανική θρησκεία ή τον «Εβραιοχριστιανισμό» όπως τον ονομάζουν (Μεγάλη Εκκλησία των Ελλήνων).

-Οι δεδηλωμένοι οπαδοί του ρατσισμού και αντισημιτισμού.

-Όσοι έχουν εμφανείς ή αφανείς σχέσεις με κινήματα της Νέας Εποχής, Δωδεκαθεϊστές, ουφολόγους, Wicca, Νεοσατανιστές, κ.α.

75.   Διαθρησκειακός Συγκρητισμός (Οικουμενισμός/Νέα Εποχή)

Το κίνημα της "Νέας Εποχής" (New Age) είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, κατευθυνόμενο απολύτως από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews) και έχει ως μοναδικόν σκοπόν,  την πολιτική και θρησκευτική κατάκτηση της Οικουμένης (Οικουμενισμός), τουτέστιν την ολοκληρωτική υποταγήν της.

Για τον λόγο αυτό, ο αγώνας για προσηλυτισμό είναι διαρκής με μεθόδους πονηρές και απατηλές εκμεταλλευόμενη κάθε ανθρώπινη ανάγκη και αδυναμία. Ως βάση στην προσπάθεια αυτή έχει την θεοσοφία ενώ πολλές από τις παρακλαδικές αυτής οργανώσεις χαρακτηρίζονται ως ψυχολατρείες, πανχριστιανικές ("υπερδογματικές") ομάδες, καταστροφικές λατρείες κλπ. Γενικώς οι οργανώσεις αυτές έχουν ως βάση τον αποκρυφισμό.

Είναι μια σύνθεση ανατολικών Θρησκειών και αρχαίων μυστηριακών διδασκαλιών συνδυασμένες με γνωστικισμό και πνευματισμό.

Ως "Νέα Εποχή", χαρακτηρίζεται η καινούρια δισχιλιετία (από το 2001) διότι, όπως υποστηρίζουν οι αστρολόγοι (υπέρμαχοι της Νέα Εποχής) κατ' αυτήν ο ήλιος μπαίνει στο ζωδιακό κύκλο του Υδροχόου και έτσι θα δοθεί τέλος στην "εποχή του Ιχθύος", όπου- κατ' αυτούς- κυριαρχούσε η σύγχυση, οι πόλεμοι, οι εντολές και ο έλεγχος των ιερέων (ΙΧΘΥΣ= Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ, εννοούν πως θα τελειώσει ο,τιδήποτε το Χριστιανικό).

Βασική πίστη των  Νεοεποχιτών είναι η "εσωτερική κυβέρνηση" του κόσμου από ιεραρχία πνευμάτων ή "διδασκάλων της σοφίας", τα οποία ο καθένας καταλαβαίνει ότι είναι τα ακάθαρτα πνεύματα, οι δαόμονες.

Η Νέα Εποχή, παρουσιάζεται στα μάτια του κόσμου ως Παγκόσμιο κίνημα ειρήνης, αγάπης και αδελφότητος, για την πολιτική, οικονομική, θρησκευτική ένωση της ανθρωπότητος, στην πραγματικότητα όμως είναι ο δούρειος ίππος για την πολιτική ένωση υπό μίαν υπερκυβέρνηση και την θρησκευτική ένωση υπό μίαν Νέαν θρησκείαν, χωρίς προσωπικό Θεό (πανθρησκεία/Οικουμενισμός), με τελικό σκοπό:

· Την εξαφάνιση του Χριστιανισμού, ιδιαιτέρως της ανθισταμένης ακόμη Ορθοδοξίας. Για τον λόγο αυτό συνιστά και παναίρεση.

«Ο Οικουμενισμός…βεβαίως είναι αίρεση γιατί σημαίνει απάρνηση των βασικών γνωρισμάτων της ορθοδόξου πίστεως…Τέρμα σ’ αυτό δεν γίνεται συζήτηση και επομένως οποιοσδήποτε πρεσβεύει τα αντίθετα μπορεί να λέγεται οικουμενιστής και επομένως να είναι αιρετικός»14.

·Την επιβολή της λατρείας του Σατανά αρχικώς συγκεκαλυμμένως και στην συνέχεια φανερώς. Όπως απεκαλύφθη κατά την δίκη του σατανιστού Μάνσον ο αρχηγός των χίππυς επίστευεν ότι ο Σατανάς θα ηγείτο της Παγκοσμίου Κυβερνήσεως15.

Οι θρησκευτικές δοξασίες των πάσης φύσεως Εθνικιστικών Κινημάτων (Συστημικά-Ζηλωτικά), συντιθέμενες αποτελούν τρόπον τινά, συνιστώσες του Οικουμενισμού της Ν.Ε., διότι:

·Επιδιώκουν την συνένωσή τους σε μία παγκόσμια φυσιολατρική θρησκεία που θα περιλαμβάνει όλες τις προχριστιανικές θρησκείες και τελετουργίες της Ευρώπης.

·Ενισχύουν την διακρατική συνεργασία τους σε θέματα πολιτικά-θρησκευτικά, με την ίδρυση του ECER (European Congress of Ethnic Religions) και την WSER (World Congress of Ethnic Religions), κατά τα πρότυπα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, του θεμελιώδους οργάνου των Οικουμενιστών.

Πολιτικώς οι νεοεποχίτες, εμμέσως πλην σαφώς, απορρίπτουν την κυριαρχία των ανεξαρτήτων Εθνών-κρατών και επιδιώκουν ένα είδος ομοσπονδίας αρχικώς και στην συνέχεια την παγκοσμιοποίησή τους, υπό ενιαίαν ηγεσία.

Το μεγαλύτερο «επίτευγμα» της «Νέας Εποχής», είναι η σπορά της συγχύσεως στον σύγχρονο άνθρωπο. Έτσι, συνεχίζοντας το έργο της, η «Νέα Εποχή», προσπαθεί να μας πείσει ότι: α) η ενασχόληση με τεχνικές αυτοεξελίξεως, β) η πίστη στο «κάρμα» και την «μετενσάρκωση», γ) η εγκατάλειψη των παραδοσιακών θρησκειών, ως ξεπερασμένων, και δ) η αποθέωση του Αποκρυφισμού και του Παγανισμού, μπορούν να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην φώτιση και την σωτηρία του. Την «αυτοεξέλιξη», την «αυτοπραγμάτωση», την «αυτοσωτηρία».16  

Η Ορθόδοξη πίστη όμως διδάσκει, ότι καμία σωτηρία δεν μπορεί να έχει ο άνθρωπος παρά μόνο δια του Ιησού Χριστού και μάλιστα εντός της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας Του. Η άποψη, που μετ’ επιτάσεως διακηρύττει η «Νέα Εποχή», ότι, δηλαδή, μπορεί κανείς να είναι χριστιανός, να εκκλησιάζεται, να κοινωνεί, να μετέχει των μυστηρίων και παράλληλα να εξασκεί τεχνικές διαλογισμού και γιόγκα, να πηγαίνει σε μάγους, να πιστεύει στην αστρολογία και στην μετενσάρκωση, αυτή η άποψη αποτελεί δαιμονική πλάνη και είναι καταδικαστέα από την Εκκλησία.

Πλάνη αποτελεί και η πίστη της «Νέας Εποχής» ότι «ο Θεός είναι μέσα μας» και ότι αν αναπτύξουμε τις «κρυμμένες μας δυνατότητες», μπορούμε να αυτοεξελιχθούμε. Ο άνθρωπος, κατά την χριστιανική αντίληψη δεν περιμένει την σωτηρία «από μέσα», αλλά «από έξω», από το Θεό. Επίσης ο χριστιανός δεν αναμένει τη σωτηρία από κάποιες «παγκόσμιες δυνάμεις», με αφηρημένη έννοια, που βρίσκονται δήθεν έξω και πέρα από τον αισθητό μας κόσμο.

Ο χριστιανός, πρώτα απ’ όλα, πιστεύει σε «προσωπικό Θεό», που αποκαλύπτει το θέλημά Του και καλεί τον άνθρωπο σε υπακοή. Αλλά και αν αποστατήσει και δοκιμάσει πτώσεις, ο χριστιανός γνωρίζει πως ο δρόμος της μετανοίας και της ταπεινώσεως είναι ευλογημένος, και ότι μπορεί να ζητήσει το έλεος και την αγάπη του Θεού, όχι μόνο μία φορά αλλά ξανά και ξανά, στην διάρκεια ολόκληρης της ζωής του17

76.    Μετενσάρκωση

Η θεωρία της μετενσαρκώσεως ήταν γνωστή μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων. Εδιδάσκετο από τους Ορφικούς, έγινε δεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο. Σύμφωνα με την θεωρία:

oΚάθε άνθρωπος έχει ένα εσωτερικό πυρήνα (Jiva) ο οποίος περιπλανάται σ’ ένα ατελείωτο κύκλο γεννήσεων και θανάτων (Samsata) που περιβάλλεται από χονδροφυή και λεπτοφυή σωματικά περιβλήματα ή σώματα.

oΗ δύναμη που κρατάει αιχμάλωτο τον άνθρωπο στην Samsata είναι το «Κάρμα». Όλες οι συσσωρεύσεις «Κάρμα» από προηγούμενες ζωές είναι εκείνες που προσδιορίζουν την ζωή ενός ανθρώπου στην γη, την οποία πρέπει να ζήσει για να εκπληρώσει το κάρμα του.

oΗ θεωρία της μετενσαρκώσεως είναι ασυμβίβαστη με την Χριστιανική πίστη γιατί δεν υπάρχει προΰπαρξη ψυχών ούτε προηγούμενες ζωές.

Οι άνθρωποι αποθνήσκουν άπαξ και ακολουθεί η ανάσταση και η κρίση τους από τον Κύριο κατά την Δευτέρα Παρουσία Του.

«καθ’ όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν μετά δε ταύτα κρίσις» (ΕΒΡ: 9/27).

o«Τους γάρ πάντας ημάς φανερωθείναι δή έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, ίνα κομίσηται έκαστος τά διά του σώματος προς ά έπραξε, είτε αγαθόν είτε κακόν» (Β΄ΚΟΡΙΝΘ: 5/10).

Αν υπήρχαν άλλες ζωές, γιατί δεν τις θυμόμαστε;  Ποιός ισχυρίζεται ότι θυμάται;

Το γεγονός, άλλωστε, ότι υπάρχουν πολλές θεωρίες για την μετενσάρκωση που διδάσκουν ότι, απαιτούνται 50, εκατοντάδες, χιλιάδες και άλλες εκατομμύρια μετενσαρκώσεις, για να τελειοποιηθεί δήθεν ο άνθρωπος, αποδεικνύει την πονηρίαν των εμπνευστών της μετενσαρκώσεως και την καλοστημένη παγίδα του Συστήματος.

Δεν πειράζει, λένε οι θιασώτες της μετενσαρκώσεως! Κάνε στην παρούσα ζωή, ό,τι επιθυμείς ..Μην ακούς τι λένε οι παπάδες και οι άλλοι …Δεν φταίς εσύ για την σημερινή σου κατάσταση αλλά το «κάρμα» σου…Στην άλλη ζωή θα βελτιωθεί η κατάσταση..

Η θεωρία της μετενσαρκώσεως, συνιστά άλλη μία απάτη των νεοεποχιτών πάσης φύσεως, μεταξύ των οποίων και οι ψευτοεθνικιστές (συστημικοί-ζηλωτικοί), με σκοπό την παγίδευση αφελών, ανερμάτιστων, απογοητευμένων, μωροφιλόδοξων και άλλων ψυχοπαθητικών ατόμων, της ιδίας συνομοταξίας.

77.    Υπαρξισμός

Φιλοσοφικός όρος δια του οποίου νοούνται ωρισμένα ρεύματα της συγχρόνου φιλοσοφικής σκέψεως, με κοινό χαρακτηριστικό ότι έχουν ως αντικείμενον ερεύνης την ύπαρξη (existentia) εξ ου και ο όρος. Κατά τους υπαρξιστές:

·Ο άνθρωπος δεν έχει μια προκαθορισμένη ουσία ή σκοπό που να του έχει δοθεί από τον Θεό ή την φύση. Δεν διάλεξε ο ίδιος την ύπαρξή του, αλλά εφ’ όσον βρίσκεται στον κόσμο είναι υπεύθυνος για όλες τις πράξεις του.

·Εξαρτάται από τον κάθε ένα από εμας ξεχωριστά, να αποφασίσουμε ποιοι και τι είμαστε μέσω των πράξεών μας. Είναι το πολύ γνωστό απόφθεγμα του Σαρτρ: «η ύπαρξη προηγείται της ουσίας». Δηλαδή, πρώτα υπάρχουμε, σε ένα κόσμο τον οποίο δεν επιλέξαμε, και κατόπιν εξαρτάται από εμάς να καθορίσουμε την ταυτότητά μας , τα βασικά μας χαρακτηριστικά καθώς ζούμε τη ζωή μας και δρούμε μέσα σε αυτήν.

·Οι άνθρωποι αποφασίζουν οι ίδιοι για την μοίρα τους και είναι υπεύθυνοι για το τι κάνουν την ζωή τους. Έχουμε ελεύθερη βούληση με την έννοια ότι όποιοι και αν είναι οι βιολογικοί ή οι κοινωνικοί παράγοντες που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας, είναι στο δικό μας χέρι να αποφασίσουμε πώς να διαχειριστούμε αυτούς του παράγοντες και να κάνουμε τις όποιες αλλαγές. Ακριβώς επειδή είμαστε κατ’ ουσίαν αυτοδημιούργητοι έχουμε την πλήρη ευθύνη για το τι θα κάνουμε την ζωή μας.

· Ο άνθρωπος όταν πεθάνει γίνεται μηδέν (ανυπαρξία).

· Η ελευθερία είναι ο σκοπός του ατόμου, μόνον αν συνοδεύεται από την αναγνώριση της ελευθερίας των άλλων.

Η απάτη του υπαρξισμού συνάγεται και από την ψυχονευρωτική ακτινογραφία των κυριωτέρων εκφραστών του.18 

Υπαρξισμός και Ορθοδοξία

Ο υπαρξισμός, όπως και η μετενσάρκωση, συνιστά μία από τις καλοστημένες παγίδες και απάτες του Συστήματος.

Οι οπαδοί του υπαρξισμού δεν πιστεύουν στην οντολογία. Για τον υπαρξιστή δεν υπάρχει οντολογία. Υπάρχει φαινομενολογία. Υπάρχει η φιλοσοφική φαινομενολογία, δηλαδή το φαινομενικό, ό,τι φαίνεται, εν αντιθέσει προς το οντολογικό, προς εκείνο δηλαδή που κατά την οντολογία, υπάρχει. 

 Και η μεν οντολογία προσπαθεί δια της μεταφυσικής να εισέλθη στην ουσία του όντος (εκείνου που υπάρχει) και γι’ αυτό λέγεται οντολογία και είναι ταυτόσημη με την μεταφυσική. Οπότε για τους οπαδούς της η οντολογία είναι η επιστήμη που ερευνά την ουσία των πραγμάτων, αλλά δια της φιλοσοφία και του στοχασμού.

Η φαινομενολογία αντίθετα, λέγει ότι η έρευνα της ουσίας του όντος είναι χαμένος κόπος. Και περιορίζεται μόνο στο φαινόμενο, ως φαινόμενο. Οι υπαρξιστές θεωρούν ότι δεν μπορεί κανείς να εισέλθη στην ουσία των πραγμάτων, άρα είναι μέσα στα πλαίσια της φαινομενολογίας, διότι ασχολούνται με τα πράγματα, όπως αυτά υπάρχουν, όπως ο άνθρωπος τα γνωρίζει, πεπεισμένοι ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήση πέραν των φαινομένων που γνωρίζει, που είναι γι’ αυτούς αυτή η ίδια η ύπαρξις. Γι’ αυτό οι υπαρξιστές συνήθως ή απορρίπτουν την μεταφυσική ή δεν την απορρίπτουν μεν, βάζουν όμως ένα μεγάλο ερωτηματικό, μήπως και βρεθεί τρόπος να μπορέσουν να ασχοληθούν με ένα τέτοιο θέμα.  Αλλά και οι θετικιστές κάνουν το ίδιο.

Σε αντίθεση με τους υπαρξιστές, οι διακρίσεις που κάνουν οι Πατέρες μεταξύ Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος στην ουσία ούτε οντολογικές είναι ούτε φαινομενολογικές είναι, διότι δεν  ασχολούνται  με μία γνώσι  που  ήδη προϋπάρχει στον άνθρωπο και την οποία φιλοσοφικά αναλύουν. Διότι ομιλούν με την προσωπική τους εμπειρία, εκείνην της θεώσεως.

Η δε εμπειρία της θεώσεως είναι μία γνώσις όχι ανθρώπινη, αλλά μία γνώσις που δίνει ο ίδιος ο Θεός στον άνθρωπο και η οποία δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου». Και, εφ’ όσον ο Θεός δεν γίνεται γνωστός στον άνθρωπο κατά την ουσία Του, επειδή το μυστήριο του Θεού παραμένει και κατά την θέωσι του ανθρώπου δεν υπάρχει καμμία απαίτησις από απόψεως Ορθοδόξου θεολογίας να μας μιλήση κάποιος που έφθασε στην θέωσι για τα ερωτήματα που θέτουν οι διάφορες μορφές της ανθρωπίνης διανοήσεως (μεταφυσική, θετικισμός, υπαρξισμός κλπ.). Και τούτο, επειδή τα ερωτήματα που θέτουν οι διάφοροι φιλόσοφοι αφορούν κυρίως εις τα κτίσματα. Κατ’ επέκτασιν αυτοί ασχολούνται με το κατά πόσον μπορεί να γίνη κάτι γνωστό από εκείνα που δεν υποπίπτουν στην αντίληψι του ανθρώπου και τα οποία δεν μπορούν να ελεγχθούν από την εμπειρική εξακρίβωσι.19  

Η Ορθοδοξία, απορρίπτει τον αντιχριστιανικό υπαρξισμό και αντιπαρατάσσει τον Θεανθρωποκεντρικό Υπαρξισμό. Οι φιλοκαλικοί Πατέρες, θα πουν πως ο πνευματικός άνθρωπος δεν κατατρύχεται από την ηδυπάθεια του σώματος, αλλά από την απάθεια, δεν αιχμαλωτίζεται από την εμπάθεια της ψυχής αλλά από την αγάπη, δεν κατευθύνεται από την προσπάθεια του νου, δηλαδή την ολοκληρωτική προσκόλληση στα γήϊνα, στα φαινόμενα (φαινομενολογία, υπαρξισμός, κ.λπ.), αλλά διακατέχεται από την δυνατότητα, να ατενίζει και πέρα από τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων και να έχει κατά την πατερική ορολογία, «Αληθή γνώση των όντων».

Ο Μέγας Βασίλειος, στον περίφημο λόγο του περί Αγίου Πνεύματος δίνοντας το στίγμα του πνευματικού ανθρώπου, θα πει πως, «Πνευματικός εστίν, ο μηκέτι κατά σάρκαν ζών, αλλ’ ο Πνεύματι Θεού αγόμενος». Πνευματικός, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος εκείνος, που δεν ζει σαρκική ζωή, δηλαδή δεν έχει μια ατομοκεντρική και υλώδη θεώρηση των πραγμάτων, αλλά λειτουργεί αναγωγικά και μέσα ακόμα από τον κόσμο των αισθητών και οι όλες ενέργειες του, κατευθύνονται από το Άγιο Πνεύμα. 

Έτσι λοιπόν, στον ορθόδοξο Θεανθρωποκεντρικό υπαρξισμό των Πατέρων της Ανατολής, η έννοια του πνευματικού ανθρώπου, είναι ταυτόσημη με την έννοια του Αγίου.20

78.    Επιστροφή στον Συμπαντικό Νου

Σε ένα περιοδικό αποκρυφιστών διαβάζομε υπό τον τίτλο: «Η επανένωση με το Ένα» τα εξής: Κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να προβιβάσει το Είναι του σε Θεό. Και αυτό επειδή αντιπροσωπεύουμε όλοι μας ένα μικρό απειροελάχιστο κομμάτι της Πρωταρχικής Ιδέας (Διιπετές, τεύχος 1/1991, σελ. 6).

Στο ίδιο περιοδικό, με τίτλο Περί Δημιουργίας, διαβάζομε: «Ένα από τα πλέον εξωφρενικά ζητήματα που έχουν τεθεί από τους μονοθεϊστές σε όλη την διάρκεια της ύπαρξης τους, είναι αυτό της δημιουργίας του Κόσμου από τον Θεό... Εμείς ως αυτόφωτοι άνθρωποι και γνώστες των περιβαλλόντων πραγμάτων, αρνούμεθα κατηγορηματικά να δεχθούμε αυτή την άποψη... Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, η πολύ μεγάλη αλήθεια της Θεογονίας των προγόνων μας, η οποία θέτει τους θεούς εντός του κόσμου και όχι εκτός αυτού.... και καταλήγει: ...Προβάλλει ξεκάθαρη η Ελληνική απάντηση απ’ τα βάθη των αιώνων: τον κόσμο τούτο που είναι ίδιος για όλους, μήτε θεός, μήτε άνθρωπος τον δημιούργησε.

Μα υπήρχε πάντα, είναι και θα συνεχίζει να είναι, φωτιά αιώνια και ζωντανή που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο (ΣΣ: χωρίς να μας λέει ποιος καθορίζει το μέτρο αυτό) [Διιπετές τεύχος 6/1994 πίσω εξώφυλλο]».

Τις ίδιες δοξασίες βρίσκομε σε ομιλία του δικηγόρου παρ' Αρείω Πάγω Παν. Θαλλάση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα Ελληνική Αγωγή (σε συνεργασία με το Ε. Μ. Πολυτεχνείο) όπου, μιλώντας για τα Ελληνικά Μυστήρια, υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη συνείδηση με την βοήθεια των δυνάμεων του ανθρωπίνου πνεύματος, μπορεί να έλθει δια του Απόλλωνα σε ταύτιση με το απέραντο θείο, συμβολιζόμενο με την Μεγάλη Μητέρα Ρέα – Γη…21

Στο ίδιο περιοδικό, υπό τον τίτλο «Μιλάμε υπέρ της Αρχαίας Ψυχής», υπογραμμίζεται: «...βλέπομεν το θείο να ενυπάρχει μέσα σε όλες τις εκδηλώσεις της Φύσης... σεβόταν την ποικιλία των θρησκευτικών μύθων, συμβόλων και άπειρων μορφών του θείου, θεωρώντας τις τελευταίες σαν φυσικό αποτέλεσμα της διάχυσης του θείου μέσα στις αμέτρητες λειτουργίες και εκδηλώσεις της Φύσης».22 
Η παραμυθολογία περί επιστροφής στον Συμπαντικό νού, είναι ταυτόσημη με αυτή περί υπάρξεως Συμπαντικού νοός και συναφής με εκείνη της μετενσαρκώσεως. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την πρώτη, οι άνθρωποι αποτελούν το παρελθόν ανωτέρων οντοτήτων που ήδη, ζουν στο μέλλον τους!!! Μετά τις διαδοχικές μετενσαρκώσεις τους στον αισθητό κόσμο, οι άνθρωποι θα επιστρέψουν αργά ή γρήγορα, στον υπέρτατο Συμπαντικό νου, στο θείο Συμπαντικό φως. 

*

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι η νεοεποχήτικη δοξασία της ολιστικής θεωρήσεως του κόσμου αποτελεί την κεντρική θεωρητική δράση της νεοειδωλολατρείας. Δεν διαφέρει σε τίποτε από τον απόλυτο μονισμό των αποστόλων της Νέας Εποχής, του Fritj of Capra ή του George Trevelyan και όλων των άλλων πολυωνύμων ομάδων της Νέας Εποχής, όπου ο θεός δεν εκλαμβάνεται ως πρόσωπο, αλλά ταυτίζεται με την Ψυχή- Ολότητα ή το Παγκόσμιο ή Συμπαντικό Πνεύμα, το οποίο είναι η ζώσα ενέργεια.23  

79.    Η «μάνα» Γη  

Σε πολλά σημεία των κειμένων των ρευμάτων της Νέας εποχής, ομολογείται η θεοποίηση της Φύσεως και μάλιστα της Φύσεως ως αυτογέννητης, αιώνιας και γενέτειρας όλων των θεών.

«Αντίθετα από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες, η ελληνική κοσμοαντίληψη, όπως και οι άλλες αυτόχθονες προχριστιανικές λατρείες ολόκληρου του πλανήτη, δεν θεωρεί τη Φύση δημιούργημα εκ του μηδενός κάποιου απολυταρχικού θεού που βρίσκεται έξω από αυτήν, αλλά τουναντίον αυτογέννητη, αιώνια και γενέτειρα όλων των θεών, οι όποιοι είναι συμπαντικές δυνάμεις και ενέργειες που υπακούουν στους αιώνιους και αναλλοίωτους Νόμους της. Κατ' εξαίρεση για εμάς τους Έλληνες, οι θεοί μας εκτός από φυσικές δυνάμεις και ενέργειες είναι επίσης και ιδέες, δηλαδή υπαρκτές θείες οντότητες που απλώς προσλαμβάνονται από τον ανθρώπινο νου: Ελευθερία, Δίκη, Ειρήνη, Αρμονία, Ευνομία κ.ο.κ.»24

Για τους νεοειδωλολάτρες, λοιπόν, η Γαία είναι ένα ζωντανό ον. Είναι η θεά που επιστρέφει μετά από χιλιάδες χρόνια και διεκδικεί τον αρχικό της θρόνο στον κόσμο και στις ψυχές των ανθρώπων. Οι τελετουργίες τους, είναι μια επίκληση στο πνεύμα της γης και μία ώθηση για πνευματική αφύπνιση.25

Η μάνα γη όμως, ελατρεύετο από τους αρχαίους Βαβυλωνίους ως θεά, μαζί με τον Εωσφόρο Ήλιο!!!

Τρεις ήσαν οι σατανικές θεότητες της αρχαίας Βαβυλώνας. Οι Βαβυλώνιοι λάτρευαν τον Εωσφόρο, με την μορφή του Θεού Ήλιου (Ηλιακή Θεοτητα), τον αυτοκράτορα-θεό τους Νεβρώδ, και την Μητέρα Θεά Γη (καθώς και τον ήλιο, τη σελήνη και τα άστρα).

Αυτή η βλάσφημη, ανίερη τριάδα - ήταν ένας ειρωνικός αντικατοπτρισμός του ευλογημένου Τριαδικού Θεού των Ουρανών, Του Πατρός, Του Υιού και Του Αγίου Πνεύματος.

Ο πρώην Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, ο Αλ Γκορ, ο επονομαζόμενος  κ. Οικολόγος, (και κ. Παγκόσμια Υπερθέρμανση), βραβευμένος με νόμπελ, ψευτο-χριστιανός «οικο-λάτρης», γράφει στο βιβλίο του, «Η Γη σε Αμφιταλάντευση»:

 «Μπορούμε να κατανοήσουμε την θρησκευτική μας κληρονομιά ως θεμελιωμένη σε μια μοναδική γήινη θεά που υποτίθεται ότι είναι πηγή κάθε ζωής».

Γι' αυτό, κατά τους οικολόγους-πιστούς της θεάς «μάνας Γης», για να σωθεί η Φύση από την οικολογική καταστροφή που γίνεται επί των ημερών μας, απαιτείται εκτός των άλλων, και το πότισμά της με ανθρώπινο αίμα, δηλαδή συνεχής ροή τοπικών και διεθνών πολέμων, συνεχής ανθρώπινη αιματοχυσία, ώστε να διατηρείται στην ζωή η «Μάνα Γη».

Είναι δυνατόν, όπως ευστόχως αναρωτήθηκε σύγχρονος εκκλησιαστικός ανήρ, ο σημερινός άνθρωπος, η πιο μορφωμένη γενιά που έζησε ποτέ, να ξαναεπιστρέφει στην μαγεία, στην λατρεία του ήλιου, της σελήνης, των άστρων, και της Γης, της Μητέρας Θεάς των αρχαίων Βαβυλωνίων;

                                                                                                                     

                                                                                                                   Συνεχίζεται

---

1 «Η μεγάλη συνωμοσία των τεσσάρων πρώτων μ. Χ. αιώνων, κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού».

2 Τον «θεόν» της μασονικής θρησκείας, τον ΜΑΤΣ, μας το αποκαλύπτουν οι μασόνοι συγγραφείς, Κωστής Μελισσαρόπουλος του 33ου βαθμού, στο βιβλίο του «Επτά Τεκτονικαί Όμιλίαι εις 18ον», στο κεφάλαιο: «η έννοια του Μ. Α. Συμπ.» και ο Δημ. Στεφ. Αναγνωστόπουλος στο βιβλίο του «Κυανούς Τεκτονισμός», στο κεφ. «Η απόκρυφος Χιραμική παράδοσις», απολύτως σύμφωνοι και οι δύο για την σχετική μασονική παράδοση!

Πηγή: ΑΚΤΕ-ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ--- Συντάκτης: Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ---Η ορθοδοξία στην Ελλάδα και τον κόσμο, 22 Οκτ. 2012.

3 Περιοδικό «Διιπετές» τ.6/1994, σ.14

4 Από το βιβλίο "Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξέλιξης" (εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, β' έκδοση 1996, σ.194-195, 293).

5 Ιωάννης Π. Θεοδωρόπουλος, απόστρατος ΠΝΕΝ, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ», ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ, 2009

6 Όλες οι επιστημονικές αποδείξεις πλάνης και ανατροπής της θεωρίας της εξελίξεως, υπάρχουν στο βιβλίο του επιστήμονα φυσικού π. Ιωάννου Κωστώφ «ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ Ή πως οι εξελικτικοί ελίσσονται, για να πείσουν ότι τα είδη εξελίσσονται.»

7 Οι Ακασιστές Γιόγκι ισχυρίζονται ότι:

.Μπορούν να ελέγχουν μέσα στο σώμα τους την Πρανική ενέργεια, και να αποκτούν τεράστιες ικανότητες πάνω στην λειτουργία τους σώματός τους.

.Υπάρχει Πράνα στην ατμόσφαιρα σε μορφή αρνητικών ιόντων. Η σκόνη, οι καπνοί, η ομίχλη είναι θανάσιμοι εχθροί της Πράνα, γιατί την απορροφούν και την εξουδετερώνουν, ενώ ο ήλιος, οι κοσμικές ακτίνες, η θάλασσα, οι ποταμοί, οι λίμνες, οι καταρράκτες είναι οι κυριότεροι φορείς της Πράνα.

.Ο οργανισμός μας απορροφά την Πράνα από τον αέρα, το νερό και τις τροφές, την χρησιμοποιεί και την αποβάλει από το δέρμα. Όταν στο σώμα δεν υπάρχει η αναγκαία ποσότητα της Πράνα ή αυτή δεν ισορροπεί, τότε εκδηλώνονται αρρώστιες. Όσο πιο ενεργητικός είναι αυτός ο μεταβολισμός της απορρόφησης των αρνητικών ιόντων, τόσο πιο υγιής είναι ο άνθρωπος.

8 Το Ακασικό Αρχείο, είναι ένας φανταστικός πνευματικός κόσμος, που υποτίθεται οτι έχει ένα αρχείο όλων των γεγονότων, πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων που έχουν ποτέ υπάρξει, ή θα υπάρξουν. Οι θεοσοφιστές πιστεύουν οτι η Ακάσα είναι ενα "αστρικό φώς" που περιέχει απόκρυφα αρχεία τα οποία μπορούν να αντιληφθούν τα πνευματικά όντα, μέσω των "αστρικών αισθήσεων" και των "αστρικών σωμάτων". Η διαίσθηση, η πνευματική διορατικότητα, η προφητεία και πολλές άλλες μη-ελέγξιμες μεταφυσικές και θρησκευτικές ιδέες, γίνονται δυνατές με τον να δεί κανείς μέσα στ' αρχεία αυτά.

9 Στέλιος Παπαθεμελής, εφ. Δημοκρατία, 6 Οκτ. 2015.
10 Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία, π. Γ. Μεταλληνός, σ.45

11 www.phorum.gr

12 Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».

13 Θρησκευτική-Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ.10^ος , στ.1195

14 Αρχιεπ. Χριστόδουλος, Συνέντευξη στον Ρ/Σ της Εκκλησίας, 24 Μαΐου 1998.

15 Εφ. Ελεύθερος Κόσμος, 18 Οκτ 1970.

16 Πρόκειται ασφαλώς γι’ αυτό που πολύ εύστοχα ονόμαζε ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ως «ευαγγέλιο του όφεως». Τί είχε υποσχεθεί ο «όφις» στον άνθρωπο; Οτι μπορεί να γίνει θεός, χωρίς Θεό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις. Μόλις όμως αποκόπηκε ο άνθρωπος από τον Θεό, αυτό που κέρδισε ήταν ο θάνατος. Αυτό υπόσχεται και η «Νέα Εποχή».

17 Κωνσταντίνου Παπαχριστοδούλου, Πρόεδρος του Δ.Σ. της Π.Ε.Γ. Από το περιοδικό «Διάλογος», Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2007, τ. 49.

18 Οι κυριώτεροι εκπρόσωποι του Υπαρξισμού είναι οι εξής:

*Σέρεν Κίργκεγκααρδ (1818 έως 1855): Οι περισσότεροι σύγχρονοι υπαρξισταί ευρίσκουν εις τον Κίργκεγκααρδ τον πρόδρομόν των. Λογοτέχνης και θρησκευτικός συγγραφεύς, γνωστός από μακρού χρόνου στη Δανία ο Κίργκεγκααρδ κατατάσσεται μεταξύ των υπαρξιστών φιλοσόφων. Θεωρείται άνθρωπος παράδοξος και μυστικοπαθής.

*Εδμόνδος Ούσσερλ (1859 - 1939): Υπήρξεν, αρχικώς, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γκέττιγκεν και κατόπιν του Φριβούργου.

*Μάρτιν Χάϊδεγγερ : Εγεννήθη στο Φριβούργον το 1889. Υπήρξεν μαθητής του Ούσσερλ, τον οποίον και διεδέχθη στη πανεπιστημιακήν έδραν. Είναι ο φιλόσοφος εκείνος από τον οποίον ο Σαρτρ ενεπνεύσθη το σύστημά του. Είναι πεσιμιστής κάτι που ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι όταν επεξεργάζετο την θεωρίαν του, είχε μεσολαβήσει η ήττα της πατρίδος του το 1918.

*Κ. Ζασπέρς : Εγεννήθη το 1883 στην Γερμανίαν. Εσπούδασε δίκαιον και ιατρικήν και αφιερώθη εις την Ψυχοπαθολογίαν και Ψυχιατρικήν. Κατά το 1920 ησχολήθη με την Φιλοσοφίαν.

*Γαβριήλ Μαρσέλ: Εγεννήθη το 1889 στην Γαλλίαν. Είναι υπαρξιστής Παπικός. Εν αντιθέσει με τον Κίρκεγκααρδ επιδιώκει την συστηματοποίησιν της σκέψεως και μας εμφανίζει τον τύπον του Χριστιανού υπαρξιστού, περισσότερου φιλοσόφου, παρά των γραμμάτων.

*Ζαν Πωλ Ζαρτρ: Εγεννήθη το 1905 εις την Γαλλίαν και απέθανε προ ολίγου καιρού. Είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός τύπος του άθεου υπαρξισμού. Εάν ο Μαρσέλ συναντά συχνά τον Ζασπέρ, ο Σαρτρ ακολουθεί τον Χάιδεγγερ. Στο έργον του "Το ον και το μηδέν" (1943) φαίνεται η επιρροή του Χάιδεγγερ. Θα δώσουμε όμως, τον λόγο στον Ετιέν ντε Γκρηφ (Ψυχίατρον της Λουβαίν) για να μας κάνη μία ψυχική διάγνωση του ανθρώπου που παρέσυρε στον πνευματικό σκοταδισμό, ένα πολύ μεγάλο πλήθος οπαδών του:

«Όλο το έργο του Σαρτρ είναι έργο ενός ανθρώπου που παρουσιάζει ένα υπέρμετρο σεξουαλικό ερεθισμό, ενώ παραμένει συναισθηματικώς τυφλός για τον άλλον (τόσον για την γυναίκα όσο και τον άνδρα). Για έναν ομοφυλόφιλο, η ύπαρξις των γυναικών δεν έχει σημασία. Για έναν Σαρτριανό ήρωα, ούτε οι γυναίκες, ούτε οι άνδρες έχουν σημασία. Η κανονική μοίρα του Σαρτρ είναι ο μηδενισμός και η ανάγκη της θεοποιήσεως... Μόνον την αναρχία και τον θάνατο συναντούμε στο τέλος των Σαρτριανών θεωριών...»!

19 Στοιχεία Ορθοδόξου Ανθρωπολογίας και Θεολογίας, Μέρος Ι, π. Ιωάννης Ρωμανίδης.

20 Ιστοσελίδα, «Εκκλησία της Κύπρου», Η έννοια του πνευματικού ανθρώπου στην Ορθόδοξη Ανατολή, δημοσιεύτηκε: Φεβρουάριος 17. 2010,11:06

21 Ελληνική Αγωγή, φ.4/1996 Ποσειδών - Δεκέμβριος, σ.3, πρβλ. και Κουτουλά Διαμ. Μονοθεϊσμός και Δωδεκάθεον. Δαυλός 134/1993 σελ. 7763 κ.έξ., Ποσειδών -Δεκέμβριος 1996, και επιστολή αναγνωστών στο Διιπετές, τ. 13/1995, σελ.34.

22 Διιπετές, τεύχος 15/1996 εσωτερική σελίδα οπισθόφυλλο.

23 π. Ά. Αλεβιζόπουλου, Διαλογισμός ή Προσευχή, σ. 67-77).

24 Διϊπετές, Ποιοί είμαστε, Η κοσμοαντίληψη μας, σ.2, Πρβλ. Ελληνική Αγωγή, φ.4/ Δεκέμβριος 1996.

25 Δήλωση στο περιοδικό Θησαυρός, 5.11.91 σελ. 35.