ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.1

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

ΜΕΡΟΣ 39ο

ΙΕ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1/ Παρά το γεγονός ότι οι πληροφορίες που αντλούνται από την παγκόσμια γραμματεία, περί των αρχαίων λαών της Ιταλίας, προέρχονται σχεδόν αποκλειστικώς από την μυθολογία και τις κρατούσες κατά τους ιστορικούς χρόνους καταγεγραμμένες παραδόσεις, η επικρατήσασα άποψη, από πολλές πηγές, επιβεβαιώνει την ελληνική καταγωγή των αρχαίων Ρωμαίων, Ετρούσκων και Σαβίνων, αναφερομένων με το γενικόν όνομα Ρωμαίοι.

Άλλωστε δεν είναι τυχαία η λαϊκή ρήση που έχει τις ρίζες της στην Ιταλία, και διετηρήθη στο πέρασμα των αιώνων, αφορώσα στην σχέση Ιταλών και Ελλήνων (Το Σύστημα εφρόντισε να την αποσιωπήσει), ότι: Una faccia una razza «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα/Μία φάτσα μία φυλή».

2/ Η παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλική χερσόνησο, με το γενικό προελληνικό όνομα Πελασγοί, χάνεται στα βάθη των χιλιετιών και το βάσιμο συμπέρασμα που προκύπτει, είναι σαφές: Οι προ Χριστού Ρωμαίοι, δεν είχαν απλώς ταυτισθεί με τον ελληνικό κόσμο και πολιτισμό, πολλούς αιώνες πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά ήταν αναμφισβήτητης ελληνικής καταγωγής.

Δηλαδή, οι αρχαίοι Ρωμαίοι προχριστιανικώς και πρωτοχριστιανικώς, ήσαν …Ρωμαίοι / Ρωμηοί/ Έλληνες….

3/ Όλες σχεδόν οι προχριστιανικές πηγές και άλλες του 1ου μ.Χ. αιώνος, Ρωμαϊκές ή Ελληνικές, υποστηρίζουν την Ελληνική καταγωγή των αρχαίων Ρωμαίων. Ελάχιστοι ιστορικοί της προμνησθείσης περιόδου ή μεταγενέστεροι, διετύπωσαν την άποψη περί αυτοχθονίας των Ρωμαίων, συνδέοντάς τους με το Λάτιον και τους Λατίνους.

Οι απόψεις τους όμως αυτές, είναι ιστορικώς αβάσιμες, υποβολιμιαίες, εκφράζουν αυθαίρετες και δοκησίσοφες ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αδυνατούν να αντικρούσουν την ιστορικώς βάσιμη και επικρατούσα μέχρι σήμερον, άποψη περί της Ελληνικής καταγωγής των αρχαίων Ρωμαίων, την οποίαν το μισελληνικόν Σύστημα, εφρόντισε δια των εντεταλμένων οργάνων του, και για ευνόητους λόγους, να αποσιωπήσει και να διαγράψει από τα δικά του ιστορικά και άλλα, βιβλία .

4/ Από τα τέσσαρα (4) σημαντικώτερα φύλα που συγκροτούσαν το προχριστιανικό Ρωμαϊκό Βασίλειο και αργότερα την αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μόνον οι Λατίνοι δεν είχαν (προ) Ελληνικές ρίζες. Άλλωστε, σύμφωνα με την παράδοσή τους, οι προϊστορικοί πρόγονοί τους είχαν κατέλθει στην ιταλική χερσόνησο από την κεντρική Ευρώπη, γύρω στο 1200 π.Χ. και δεν προήρχοντο από Ανατολάς, όπως συνέβαινε με τα υπόλοιπα τρία (3) φύλα.

5/ Οι Ρωµαίοι δεν είχαν λατινικήν εθνικήν συνείδησιν αλλά ρωµαϊκήν. Δεν ήσαν Λατίνοι. Ήσαν…Ρωµαίοι. Εκλαϊκευμένα σήμερα θα απεκαλούντο Ρωμηοί. Πολύ περισσότερον, οι Λατίνοι δεν είχαν Ελληνική συνείδηση. Έτσι εξηγείται πως επεκράτησεν, οι Φράγκοι του  µεσαίωνος να λέγονται υπό των εν Ανατολή Ρωµαίων, «Λατίνοι». ∆ηλαδή οι εν Νέα Ρώµη ηµέτεροι, συνήθιζον ως φαίνεται, να δίδουν εις νεωτέρους εχθρούς, ονόµατα αρχαίων εχθρών.

6/ Οι Λατίνοι μετά από την βαριά ήττα που υπέστησαν μαζί με τους Καμπανούς συμμάχους τους, στο Τριφάνον (Trifanum), το 340 π.Χ. και μετά την συνθηκολόγηση των Καμπανών, αναγκάστηκαν τελικώς να υποταχθούν στους Ρωμαίους. Η Λατινική Συμπολιτεία διελύθη το 338 π.Χ. αλλά διετηρήθη η λατινική γλώσσα στα λαϊκά στρώματα, εντός της Ρωμαϊκής βασιλείας

7/ Οι Λατίνοι, ως Ρωμαίοι πολίτες, εκμεταλλεύθηκαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, άλλοι απερροφήθησαν πλήρως εντός του ανερχόμενου ρωμαϊκού κράτους, και άλλοι δραστηριοποιήθηκαν έστω και χωρίς το δικαίωμα ψήφου (civitas sine suffragio).

Λόγω της μη Ελληνικής καταγωγής τους, ο μετέπειτα ρόλος των Λατίνων για την σταδιακή αφελληνοποίηση της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων/ Ρωμηών, αρχής γενομένης από τον 3ον μ.Χ. αιώνα, θα αποδειχθεί καθοριστικός. Αυτός πιθανολογείται ότι είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους μετεφέρθη η πρωτεύουσα Ρώμη από την παλαιά θέση της, στην Ελληνική Ανατολή, στην νέα θέση (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολη).                                                                  

8/  Το λατινικό αλφάβητο, κατά την επικρατέστερη θεωρία, προέρχεται από το ελληνικό και κατά άλλους από το ετρουσκικό αλφάβητο. Αλλά και αν δεχθούμε ότι ισχύει η δεύτερη εκδοχή, πάλι η προέλευσή του είναι ελληνική αφού και το ετρουσκικό αλφάβητο, προέρχεται από το ελληνικό.

Τα ετρουσκικά γράφονταν με το Χαλκιδικό αλφάβητο το οποίον δανείστηκαν οι Ετρούσκοι (Rasna ή Rasenna στα ετρουσκικά) από τις ελληνικές αποικίες στην Ιταλία και Σικελία. Από το ετρουσκικό σύστημα γραφής προήλθε με την σειρά του το λατινικό αλφάβητο.

Δηλαδή, το λατινικό αλφάβητο είναι το δυτικό ελληνικό αλφάβητο της Χαλκίδας, που μεταφέρθηκε στην Ιταλία και διαδόθηκε από τους Ρωμαίους και τούτο διδάσκεται από πολλούς έγκριτους γλωσσολόγους.

9/ Η λατινική, γλώσσα λαού αγροτικού, επήρε από την ελληνική όλο το αφηρημένο και τεχνικό λεξιλόγιο. Σε κάθε χρονική στιγμή της ιστορίας, διακρίνονται νέες εισροές εκ της ελληνικής. Η λατινική γλώσσα, δεν θεωρείτο ξένη για τους αρχαίους Έλληνες. Ο ρήτορας Κουϊντιλιανός, φρονεί πως η «Αιολική» ελληνική διάλεκτος, είναι η πιο κοντινή στην Λατινική.

Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και γι’ αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.

10/ Οι Έλληνες δεν είναι μόνον οι πρόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και οι γεννήτορες ή δημιουργοί του λατινικού αλφαβήτου και της λατινικής γραφής.

11/ Μεταξύ του 200 π.Χ. και 100 μ.Χ., η επέκταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, συνεπικουρούμενη και από την πολιτική που ακολουθούσε σε θέματα δημοσίας διοικήσεως και εκπαιδεύσεως, είχε ως αποτέλεσμα να γίνει η "δημώδης" Λατινική, κυρίαρχη λαϊκή γλώσσα από την Ιβηρική χερσόνησο έως τις δυτικές ακτές της Μαύρης θάλασσας.

12/ Από την συνεκτίμηση των καταγεγραμμένων μύθων και ερμηνευτικών απόψεων για την ετυμολογία του ονόματος της Ρώμης προκύπτουν σαφώς, τόσον η ελληνόρριζη ετυμολογική προέλευση του ονόματος, όσον και η ελληνικότης της Ρώμης.

13/ Οι αρχαίοι Ρωµαίοι ουδέποτε επεχείρησαν να εκλατινίσουν και να εκπολιτίσουν τους Έλληνες,  απλούστατα διότι ήσαν οι ίδιοι και αισθάνοντο  Έλληνες και όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν ελληνικές ρίζες, είχαν γίνει (εκαλούντο) Έλληνες κατά την γλώσσαν,  την παιδείαν και τον πολιτισµόν, πριν κατακτήσουν τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος.

14/ Η Ρώμη ήταν Ελληνική, τουλάχιστον 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη που δέχονται κατά μεγάλην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές που αναφέρονται στην σχετική γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ. αι.).  

Σύμφωνα με κάποιους άλλους, «η Ρώμη ήταν Ελληνική, ως Αρκαδική αποικία, από το 1240 π.Χ. και όχι μόνον κατά τον ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα».  

15/ Όταν μετεφέρθη η Ελληνική πόλη Ρώμη, στην νέα θέση της (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολις), λεγόμασταν ήδη (τουλάχιστον για 700 περίπου χρόνια!!) Ρωμαίοι και στην συνέχεια για άλλα 1.500 περίπου χρόνια, Ρωμαίοι/Ρωμηοί.

16/ Ουσιαστικώς, «Ρωμαϊκός πολιτισμός», όπως τον εννοούσαν κάποιοι Λατίνοι συγγραφείς και τον εννοούν οι σημερινοί απόγονοί τους, καθώς και «Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός», όπως μας επεβλήθη να τον χαρακτηρίζουμε, από το Σύστημα, δεν υπήρξε ποτέ.

Οι Ρωμαίοι απλά ασπάστηκαν την ελληνική παιδεία και υιοθέτησαν τον Ελληνικό πολιτισμό, τον οποίον οι μεταγενέστεροι απεκάλεσαν Ελληνορωμαϊκό! 

17/ Ο πολιτισμός της Αυτοκρατορίας, που ονομάζεται Ελληνορωμαϊκός, εσφαλμένως και  κατ’ οικονομίαν, αναπτύχθηκε μετά την κυριαρχία της Ρώμης σε ολόκληρη την λεκάνη της Μεσογείου, και επισφραγίστηκε με την κατάκτηση και καταστροφή της Κορίνθου (146 π.Χ.) και την ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.).

Μέχρι τότε, σ’ ολόκληρη την περιοχή της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή δημοκρατίας, όπως ελέγετο κατ’ ευφημισμόν, κυριαρχούσε ο Ελληνικός πολιτισμός!

18/ Η λογικώτερη εξήγηση του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης, είναι η εξής:

Οι νέοι άρχοντες των κατακτητών, στους οποίους είχαν εισχωρήσει προ πολλού καιρού και ανθέλληνες Λατίνοι, μη έχοντες μυθολογικήν προϊστορίαν, πολιτισμόν ανάλογον της αίγλης των κατακτημένων Ελλήνων,  κατασκεύασαν μύθους, ιδιοποιηθέντες τα ελληνικά έπη και την ένδοξη Ελληνική ιστορία κατά τον προσφορώτερον τρόπον….Ο μύθος, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, επινοήθηκε από Ρωμαίους συγκλητικούς, όταν η Ρώμη έγινε αυτοκρατορία καθ’ όσον, οι Ρωμαίοι ήθελαν να είναι πολιτική συνέχεια μιας άλλης μεγάλης πόλεως, με οικουμενική ακτινοβολία, που δεν υπήρχε μέχρι τότε.

19/ Από τους αλλογλώσσους Λατίνους, προήλθαν οι ιοβόλοι όφεις, οι οποίοι:

-Εξέχυσαν το θανατηφόρο δηλητήριο αρχικώς του σχίσματος και μεταγενεστέρως της αιρέσεως του φραγκοπαπισμού, στο ποίμνιον της Χριστιανικής εκκλησίας και

-Συνεργάστηκαν στην συνέχεια, με όλες τις ψευδοχριστιανικές και αντιχριστιανικές δυνάμεις (Λογγοβάρδους, Γότθους, Φράγκους, Άραβες, Τούρκους, κλπ), για την λεηλασία, υποδούλωση και διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μας!

20/  Η έδρα της Εκκλησίας της παλαιάς Ρώμης ήταν εξ’ αρχής Ελληνική. Για τον Ελληνισμό, άρχισε να χάνεται ο ελληνικός χαρακτήρας της προς όφελος των Λατινοφρόνων, προς το τέλος του 3ου μ.Χ. αι. και στην συνέχεια, σταδιακά και μέχρι το οριστικό Σχίσμα του 1054, χάθηκε και για την Ορθοδοξία.

Ο διακεκριμένος Δυτικός θεολόγος, ο παπικός Επίσκοπος Ντάραμ J. B. Lightfoot ομολογεί, ότι: «η ελληνική καταγωγή της Ρωμαϊκής Εκκλησίας είναι τώρα αποδεκτή από τους καλύτερους συγγραφείς (αφού) οι πρώτοι Επίσκοποί Της για αρκετές γενεές με πολύ λίγες εξαιρέσεις έφεραν ελληνικά ονόματα και όλη η γραμματεία Της για δύο σχεδόν αιώνες ήταν ελληνική».

21/ Η σύνθεση του Χριστιανικού ποιμνίου, αλλά και του πληθυσμού γενικώτερα, έδωσε στην Ρώμη προς το τέλος του 1ου μ. Χ. αι. τον χαρακτηρισμό της «Ελληνικής πόλεως», αφού εκτός από τους βαρβαρικής καταγωγής δούλους, οι Έλληνες και οι ελληνόφωνοι της Ανατολής, αλλά και η ανώτερη τάξη της Ρωμαϊκής κοινωνίας, μιλούσαν Ελληνικά, γλώσσα που δίδασκαν Έλληνες παιδαγωγοί στα παιδιά των μεγάλων Ρωμαϊκών οικογενειών.

Μολονότι στην Ρώμη υπήρχαν μετανάστες από όλο τον κόσμο και όχι μόνον από ελληνόφωνες περιοχές της Ανατολής, η ομιλούμενη γλώσσα ήταν η Ελληνική, όχι μόνον για τους διανοουμένους, αλλά και για το εμπόριο και για την κοινωνική ζωή. Σε τέτοιο σημείο η Ελληνική γλώσσα ήταν αναγκαία, ώστε ο Τερτυλλιανός, ο πρώτος Λατίνος συγγραφέας, έγραψε έργα στα Ελληνικά.

Η Ρώμη έχει χαρακτηρισθεί «Ελληνική πόλις», τόσον προχριστιανικώς όσον και πρωτοχριστιανικώς.

22/ Την επικράτηση της Λατινικής γλώσσας, μεταχριστιανικώς, σε βάρος της Ελληνικής ο B. Scott Eaton τοποθετεί στα μέσα του 3ου αι. «Η Ρωμαϊκή Εκκλησία - γράφει – περί τα μέσα του 3ου αι. εγκατέλειψε την Ελληνική ως την επίσημη γλώσσα της και έγινε πλήρως Λατινίζουσα. Και ό,τι είναι αληθές για την Ρώμη, είναι αληθές και για την Δύση γενικά».

23/  Ο Λίνος υπήρξε, κατά την πιθανώτερην και λογικώτερην εκδοχήν, ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης.

Δυστυχώς, το παραμύθι των Φραγκοπαπικών περί ιδρύσεως της Εκκλησίας της Ρώμης από τον Απόστολον Πέτρον και του υποτιθέμενου μαρτυρίου του εις την Ρώμην,  διαιωνίζεται μέχρι σήμερον από τους αιρεσιάρχες του Βατικανού και άλλους ψευδοχριστιανούς και αντιχριστιανούς συμμάχους τους, όπως συμβαίνει και με τον Λατινικόν ιδρυτικόν μύθον της αρχαίας Ρώμης, περί Ρώμου, Ρωμύλου και θηλαζούσης λύκαινας!

Το τραγικόν όμως, της υποθέσεως είναι ότι, αρκετοί οικουμενιστές και οικουμενίζοντες «ορθόδοξοι» ιεράρχες και γενικώτερα «ορθόδοξοι» ρασοφόροι και θεολόγοι:

Δέχονται, ψελλίζουν ή συντηρούν ακρίτως, τον μύθον των νεο-Λατίνων του Βατικανού, περί του Αποστόλου Πέτρου, στο ορθόδοξον ποίμνιόν τους, αντί να ξεσκεπάζουν τους αρχιερείς-παραμυθολόγους και να αποκαλύπτουν τους κρυπτοταλμουδιστές/ Βαβυλωνιστές, του Βατικανού.

Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ο νέος Πάπας Φραγκίσκος (Χορχε Μάριο Μπεργκόλιο) στην συναγωγή του Buenos Aires να ανάβει την επτάφωτη λυχνία (menorah), την οποίαν ανάβουν μόνον οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι.

Καμαρώστε τον αρχιαιρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκο, ασπαζόμενον το χέρι του πνευματικού του μέντορα και χρηματοδότη του, ταλμουδιστού Ιουδαίου Ντέϊβιντ Ροκφέλερ!!!

24/ Ο Απόστολος Πέτρος, ούτε ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης υπήρξεν, ούτε εις την Ρώμην εμαρτύρησεν, ούτε καν μετέβη εις αυτήν.

25/  Ο χαρακτήρας και ο πολιτισμός της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης:

·Δεν είναι Βυζαντινός διότι ο όρος βυζαντινός είναι τεχνητός, ανιστόρητος και πολύ μεταγενέστερος από την πτώση της Βασιλεύουσας. Οσάκις τον χρησιμοποιούμε, αυτό γίνεται κατ’ οικονομίαν.

·Δεν είναι Ελληνορωμαϊκός, διότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν δικόν τους πολιτισμόν, ήσαν Ελληνικής καταγωγής, είχαν ελληνοποιηθεί πλήρως προχριστιανικώς και ουδέν ιδιαίτερον προσέθεσαν στα αφομοιωθέντα απ’ αυτούς ελληνικά πολιτιστικά στοιχεία, εκτός από το ελληνόρριζο όνομά τους, Ρωμαίοι, Ρωμαϊκός και την διατήρηση της δημώδους λατινικής γλώσσης που μιλούσαν κυρίως οι λαϊκές και αμόρφωτες μάζες!

·Είναι Ρωμαϊκός, τουτέστιν Ρωμαίϊκος/Ελληνικός!!!

26/ Η Αυτοκρατορία δεν ήταν συνέχεια ή μετονομασία της ειδωλολατρικής προχριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά ο ασύγκριτος ιστορικός άθλος του ελληνικού Γένους, το οποίον όντας υπόδουλον πολιτικώς στους αδελφούς Ρωμαίους επί 5 περίπου αιώνες, μετέτρεψε με ειρηνικά μέσα (πνεύμα, γλώσσα, πολιτισμός, κλπ) το ελληνογενές ήδη Ρωμαϊκό κράτος, σε Ρωμαίϊκο/ Ελληνικό. Αυτό το απίστευτο και ασύγκριτο θαύμα, ο ιστορικός Σπυρίδων Ζαμπέλιος ονομάζει «απόκρυφη μεταπολίτευση της ελληνιστικής αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

27/ Όταν ιδρύθηκε η πρωτεύουσα (Νέα Ρώμη), ήταν εξελληνισμένη η Ανατολή και δεν υπήρχε παρά Ελληνικός πολιτισμός, Ελληνικός τρόπος του σκέπτεσθαι, ελληνική παιδεία, ελληνική γλώσσα, ελληνικός δημόσιος και ιδιωτικός βίος. Έτσι στην ουσία αυτής της Ελληνικής παιδείας. υποτάχθηκε και ο τύπος.

28/ Ο όρος «Βυζάντιο» είναι ξενόφερτος νεολογισμός. Οι πολίτες της Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η Αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη…».  Είναι το γνωστό ψέμμα των Φράγκων ιστορικών, οι οποίοι αυθαίρετα τον 16ο αιώνα αποκάλεσαν «βυζαντινούς» τους κατοίκους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να αποκόψουν  τους ορθόδοξους Έλληνες- Ρωμηούς της Δύσεως, από το κέντρο της Ρωμηοσύνης, την Κωνσταντινούπολη και τους εν Χριστώ αδελφούς τους, του ανατολικού Ρωμαϊκού (και ορθοδοξοποιημένου πλέον) κράτους.

Απώτερος σκοπός τους ήταν να εμφανισθούν αυτοί (οι Φράγκοι δηλαδή), ως συνεχιστές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυθεντικού χριστιανισμού, ενώ οι «Βυζαντινοί» (που τους αποκαλούσαν επίσης Γραικούς και αιρετικούς),  ως κατακτητές- επιδρομείς που έπρεπε να καταπολεμηθούν-εκδιωχθούν.

Η επινόηση των ανύπαρκτων, με κρατική έννοια όρων, «Βυζάντιο» και «Βυζαντινός»/«Βυζαντινοί», ήταν καθαρή νόθευση της Ιστορίας, με σαφή σκοπιμότητα.

29/  Η αποδοχή των ονομάτων «Βυζάντιο» και «Βυζαντινός»/«Βυζαντινοί», από τους σημερινούς Έλληνες, μέσω της σχολικής, γυμνασιακής, εκκλησιαστικής και πανεπιστημιακής εκπαιδεύσεως, μαρτυρεί:

-Την αμάθεια, την ιστορική αγνωσία και την πνευματική ένδεια του σημερινού πνευματικού και εκπαιδευτικού δυναμικού της χώρας μας.

-Τον συμπλεγματικό μιμητισμό μας και την άνευ όρων αποδοχή, σε κάθε τι το προερχόμενο από την Ευρώπη. Αυτό συνιστά μία χαρακτηριστική έκφραση της ευρωλαγνείας μας και της άκριτης μανίας του εξευρωπαϊσμού μας.

30/  Είναι γνωστό ότι το κράτος πού συνηθίζουμε σήμερα, να αποκαλούμε Βυζαντινό, ουδέποτε απεκλήθη έτσι όσο υπήρχε. Από το 330 μ.Χ. το όνομα της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, είναι Ρωμανία. Το όνομα αυτό αναφέρεται ήδη τον 4ο αιώνα από το Μ. Αθανάσιο.

31/ Το πραγματικό όνομα του κράτους ήταν Ρωμανία. Δηλαδή κράτος με πρωτεύουσα τη Νέα Ρώμη - Κωνσταντινούπολη.

Η χώρα και το κράτος των Ρωμαίων (Παλαιών και Νέων) ονομαζόταν ΡΩΜΑΝΙΑ και από  τους πολίτες και από τους ξένους. Μέχρι την άλωση του 1453, ακόμη και μετά από αυτήν, ο λόγος ήταν για ΡΩΜΑΝΙΑ. Έτσι τα δημοτικά τραγούδια θρηνούν την πτώση όχι κάποιου ανύπαρκτου κράτους Βυζαντίου, αλλά της Ρωμανίας: «Οι Τούρκ’… εκούρσευσαν την Πόλ’ την Ρωμανία».

Η ίδια η αυτοκρατορία καθ’ όλην την ύπαρξίν της από του 4ου μέχρι και του 15ου αι. ουδέποτε απεκάλεσεν εαυτήν βυζαντινήν ή ανατολικήν ρωμαϊκήν αλλά διεξεδίκησε πάντοτε την ονομασίαν της «Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», επειδή ο Κωνσταντίνος κι οι διάδοχοί του ουδέποτε εγκατέλειψαν την ιδέαν «μιας χρονικώς συνεχούς και εδαφικώς αδιαιρέτου Αυτοκρατορίας».

Η Ρωμανία αποτελούσε το χρυσόμαλλο δέρας για πολλούς διεκδικητές και οι επιλεκτικές κάθε φορά ονομασίες των Ελλήνων απ' αυτούς, σηματοδοτούσαν και τις διπλωματικές τους μηχανορραφίες. Αυτό φαίνεται καλύτερα από τις επανειλημμένες προσπάθειες να αμφισβητηθεί η συνέχεια του Ελληνισμού και να απαλειφθεί παντελώς από την εθνική συνείδηση η Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη περίοδος, δηλαδή της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, που κακόβουλα ονόμασαν μετά την Πτώση, Βυζαντινή (περίοδο) και Βυζάντιο

32/ Η τουρκική απόδοση του κρατικού μας ονόματος Ρωμανία είναι το όνομα Ρούμελη. Τα ιστορικά και εθνολογικά δικαιώματα της Ρωμηοσύνης, φαίνονται σαφώς από την χρήση του ονόματος αυτού από τους Τούρκους. Πριν από την  άλωση οι Τούρκοι ονόμαζαν Ρούμελη όλες τις ελεύθερες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και της Ευρώπης, οι οποίες διοικούνταν από τον βασιλέα των Ρωμαίων. Αλλά και μέχρι των αρχών του 20ου αιώνα, οι Τούρκοι ονόμαζαν Ρούμελη ολόκληρο το ευρωπαϊκό μέρος της αυτοκρατορίας, δηλαδή την χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια).

Καθ' όλη την ιστορία τους, οι Τούρκοι διατήρησαν και το όνομα της Πόλης, Κωνσταντινούπολις. Παραδόξως, ενώ οι Τούρκοι διατήρησαν το όνομα Ρούμελη, οι Νεογραικοί και Νεογραικύλοι, το κατήργησαν.

33/ Ιστορικά ουδέποτε διακρίνεται η λεγόμενη «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, διότι είναι φυσική συνέχειά της. Οι Φράγκοι με το πλαστό όνομα (για την αυτοκρατορία) «Βυζάντιο» μας έμαθαν να πιστεύουμε, ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος, μεταφέροντας την πρωτεύουσα στην Ανατολή, ίδρυσε μία  νέα αυτοκρατορία, την «Βυζαντινή» και από Ρωμαίος έγινε «βυζαντινός»! Αυτή η μυθολογία βαραίνει μέχρι σήμερα, τους Έλληνες. Οι πρόγονοί μας όμως  γνώριζαν μόνο, ότι ήσαν πολίτες του Κράτους με το όνομα Ρωμανία, το οποίο εκτεινόταν, επί Μ. Κωνσταντίνου, σ’ ολόκληρο τον ιστορικό χώρο, που σήμερα καλύπτει την Αγγλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία, Αυστρία, τα Βαλκάνια, όλη τη Βόρεια Αφρική, τον Λίβανο, την Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία και τα ρωσικά παράλια του Ευξείνου Πόντου.

34/  Όποιος ισχυρίζεται ότι η λεγομένη «Βυζαντινή» περίοδος (4ος μ.Χ. αι.-1453), συνιστά περίοδο δουλείας των Ελλήνων στους Ρωμαίους, Ρωμαϊκού πολιτισμού με την στενήν έννοιαν των αρχαίων Ρωμαίων ή διακοπής της συνεχείας του Ελληνισμού, είναι ανιστόρητος, αφελής, άκριτος μιμητής ανθελληνικών αυθαιρεσιών, ενσυνείδητος ή ασυνείδητος υπηρέτης ανθελληνικών και αντιχριστιανικών δυνάμεων και αντορθοδόξων κέντρων λήψεως αποφάσεων.

 Η λαμπρά εκείνη περίοδος (4ος μ.Χ. αι.-1453), αφορά σε Ελληνικό/Ρωμαϊκό/Ρωμαίϊκο πολιτισμό των Ελλήνων/Ρωμαίων/Ρωμηών.

Τον 15ο αιώνα, ο αρχαιολάτρης Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων ονόμαζε το Γένος μας, πότε των «Ελλήνων» και πότε των «Ρωμαίων»: «του ημετέρου τούτου του των Ρωμαίων γένους». [P.G. 160, 953A]. Ο ίδιος πάλι Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, υπέδειξε στον Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ότι ο λαός, του οποίου ηγείται, είναι «Έλληνες», όπως πιστοποιεί η φυλή, η γλώσσα και η παιδεία τους» [Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός "Paleologeia and Peloponessiaka", σ.247].

Ο Γεννάδιος Σχολάριος, γράφει κάπου χαρακτηριστικά: «όσοι των Ελλήνων ή Ρωμαίων του πράγματος ύστερον συναισθήσονται». [«Παραμυθητικός τω βασιλεί Κωνσταντίνω επί τη μεταστάσει της δεσποίνης της μητρός αυτού»]. Σε «Πανηγυρικό προς Μανουήλ και Ιωάννην Παλαιολόγους», συνδέονται τα δύο ονόματα και παρουσιάζεται η ιδέα της διπλής καταγωγής του Γένους: Γίνεται λόγος δηλ. για ανάμειξη των «δύο επισήμων γενών», των Ελλήνων και των Ρωμαίων, από την οποία προήλθε«γένος εν(α) το επισημότατον τε και κάλλιστον, ούς και εί τις Ρωμέλληνας είποι, καλώς αν είποι» . [Σπ. Λάμπρου, Παλαιολόγεια, τομ. Γ', σελ. 152].

Οι Έλληνες ή Ρωμαίοι/Ρωμηοί, λοιπόν, ήσαν οι κύριοι εκπρόσωποι,  των θετικών επιστημών, δημιουργοί των τεχνικών και όχι μόνον επιτευγμάτων, που ανέδειξαν τις επιστήμες και μεταλαμπάδευσαν τις γνώσεις και τις εφευρέσεις τους, στην Μεσαιωνική Λατινοφραγκοκρατούμενη Δύση του Σκοταδισμού.

Όλοι αυτοί οι σκαπανείς της επιστήμης, Έλληνες στην συντριπτική πλειοψηφία τους, κατά την εθνότητα, και Ρωμαίοι/ Ρωμηοί πολίτες, εμεγαλούργησαν στην Αυτοκρατορία μας, ως παγκόσμιοι πρωτοπόροι των επιστημών, της τέχνης και του πνεύματος, δίδουν αποστομωτική απάντηση σε εκείνους οι οποίοι ανοήτως, ακρίτως, σκοπίμως ή ανθελληνικώς/μισελληνικώς δρώντες, χαρακτηρίζουν την Ελληνικήν Αυτοκρατορίαν άλλοτε …Ρωμαϊκήν και άλλοτε….σκοτεινόν Βυζάντιον.

Ποίοι θρασύμυθοι και θρασυμήδες χαρακτηρίζουν την Αυτοκρατορίαν μας «σκοτεινόν Βυζάντιον»;

Οι ανιστόρητοι αλαζόνες πάσης πολιτικής και ιδεολογικής αποχρώσεως, οι σκοταδιστές, κατ’ ευφημισμόν διαφωτιστές, οι απανθρωπιστές, αυτοχριζόμενοι φαρισαϊκώς, ανθρωπιστές και οι Εωσφοριστές/Ταλμουδιστές ή Ταλμουδίζοντες, Άρπαγες Λύκοι, μετασχηματιζόμενοι σε άκακα και αγαπολογούντα πρόβατα (ψευτοχριστιανοί)!!!

35/ Όπως υπήρξαν και υπάρχουν εχθροί, πολέμιοι και αρνητές της Ρωμηοσύνης (Λογγοβάρδοι, Γότθοι, Φράγκοι, Σταυροφόροι, Αδ. Κοραής, Γ. Χατζιδάκης, Γ. Σωτηριάδης, Κων. Άμαντος και Ν. Πολίτης, και στις ημέρες μας οι νεοπαγανιστές, νεογραικοί/ γραικύλοι, ταλμουδιστές, οικουμενιστές, κλπ),    έτσι υπήρξαν και υπάρχουν Υπερασπιστές, ομολογητές, αθληφόροι και μάρτυρες της Ρωμηοσύνης.

36/ Ομολογητές και μάρτυρες της Ρωμηοσύνης, ανεδείχθησαν αμέτρητοι  ήρωες, ιερείς, λαϊκοί, όπως οι, Ιωάννης Καποδίστριας, Αθανάσιος Διάκος, Νικηταράς, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Κοσμάς Αιτωλός, Γ. Καραϊσκάκης, Θ. Κολοκοτρώνης, Ι. Μακρυγιάννης, Διονύσιος Σκυλόσοφος, Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης, Πατριάρχης Παρθένιος Β΄, Επίσκοπος Χανίων Μελχισεδέκ, και από τους σύγχρονους, οι Παλαμάς, Αργ. Εφταλιώτης, Φώτης Κόντογλου και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο οποίος υποστήριξε την άποψη ότι με τον όρο Ρωμηοσύνη εννοείται ο νέος ελληνισμός που είναι ισοδύναμος με τον αρχαίο κόσμο, αλλά έχει δική του φυσιογνωμία, γλώσσα, θρησκεία, πολιτισμό.

Υπήρξαν κι’ άλλοι που είχαν το “πνεύμα” της Ρωμηοσύνης, όπως ο Καρκαβίτσας, ο Βλαχογιάννης, ο Παπαδιαμάντης που “ανασταίνουν το λαϊκό ιστορικό στοιχείο, οι δύο πρώτοι το ιστορικό, το Κλέφτικο και Σουλιώτικο/Αρβανίτικο και ο τρίτος το της Ορθοδόξου Πίστεως, το βαθιά λαϊκό με τους πανηγυριώτες και τις μαυρομαντηλούσες, στα φτωχά ξωκκλήσια και στα ρόδινα ακρογιάλια”.

Βεβαίως πρώτος μεταξύ των εθνομαρτύρων της Ρωμηοσύνης  είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας.

37/ Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων. Στα πρόσωπα της δρακός των προμνημονευθέντων υπερασπιστών και μαρτύρων της Ρωμηοσύνης, καθώς και  των προαναφερθεισών δραστηριοτήτων τους, δέον να θεωρηθεί ότι μνημονεύομεν μετά σεβασμού, δέους και πίστεως, τις μυριάδες των Ρωμηών μαχητών, υπερασπιστών και μαρτύρων της Ρωμηοσύνης. Αιωνία τους η Μνήμη!

38/ Ο Ν. Σπηλιάδης (στενός συνεργάτης του Καποδίστρια) στα Απομνημονεύματά του λέγει ότι, ο Ι. Καποδίστριας ήθελε να δημιουργήσει «Νεορωμαϊκήν αυτοκρατορίαν» (ανακοίνωση καθηγητού Π. Χριστοπούλου), δηλαδή να αναστήσει την Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης Κωνσταντινουπόλεως, κάτι που φυσικά δεν το ενέκρινε η Ευρώπη των απογόνων του Καρλο-νάνου/μάγνου, των «Διαφωτιστών» και λοιπών μισελληνικών-αντιχριστιανικών δυνάμεων  και για τον λόγον αυτόν, δολοφονήθηκε

39/ Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Σολωμού μπορεί κάλλιστα να ονομασθεί και ο Εθνικός Ύμνος των Ορθοδόξων. Ο Εθνικός ύμνος της Ρωμηοσύνης.

40/ Ρωμηοσύνη

-Ο όρος «Ρωμηοσύνη» ιστορικώς είναι πολύ παλαιότερος απ’ όσο φανταζόμεθα μέχρι προ τινος. Καταγράφεται στην δεκαετία του 1780 και, γιατί όχι, και προ του 1770, εποχή, την οποία εξιστορεί ο Μπάρμπα Πατζελιός,  ο οποίος με κάθε άνεση παραδίδει τον όρο. Αν ο όρος πλάσθηκε στην Κρήτη, δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί με τα υπάρχοντα μέχρι στιγμής δεδομένα.

Η κυκλοφορία του όρου στο στόμα του λαού, ανεξάρτητα από την πρώτη εμφάνιση του, φανερώνει το βαθύ ρίζωμά του στην ευρεία λαϊκή συνείδηση, που μένει πιστότερα εξαρτημένη από την ρωμαίϊκη παράδοση του Γένους.

-Ουδείς εχέφρων και ισορροπημένος ερευνητής θα ήθελε ποτέ να αντικαταστήσει τον  «αναντικατάστατον Ελληνισμόν» με το όνομα Ρωμηοσύνη, για τον απλούστατο λόγο, ότι οι όροι νοηματικώς δεν συμπίπτουν σήμερα απόλυτα. Οι έννοιες Ελληνισμός και Ρωμηοσύνη δεν είναι ταυτόσημες. Ο Ελληνισμός εμπεριέχεται στην Ρωμηοσύνη, αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μια πολύ πιο ευρεία έννοια, με οικουμενικές διαστάσεις, ενώ ενέχει και διαφορετικά αιτήματα και προτάγματα.

-Κάθε Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης, ανεξάρτητα από την φυλετική καταγωγή του, ήταν αυτοδικαίως «Ρωμαίος/Ρωμηός». Το όνομα «Έλλην», όμως, ταυτισμένο από τον 19ο αι. με το νεοσύστατον «Ελληνικόν Κράτος», μπορεί με κάθε ευκολία και με νομικά τεχνάσματα, να αποδοθεί και στους μη Ορθοδόξους (μουσουλμάνοι, παπικοί, προτεστάντες, Βουδιστές, Ιουδαίοι, κλπ.).

Όταν ο Ορθόδοξος Έλλην αυτοπροσδιορίζεται, με το όνομα «Ρωμηός», δηλώνει πρωτίστως την Ορθόδοξη ταυτότητα και την ελληνική συνείδησή του. Άρα ουδεμία άρα σύγκρουση μπορεί να υπάρξει στην χρήση αυτών των ονομάτων.

-Τα ονόματα «Ρωμαίος»/Ρωμηός και «Έλλην» ταυτίσθηκαν στην μακραίωνη ιστορική τους χρήση και μόνο η Ευρωλάγνα φραγκογενής  και φραγκοφορεμένη λογιοσύνη έχασε την ισορροπία στην χρήση τους. Όχι όμως ποτέ το ευρύ στρώμα του λαού και η πνευματική κιβωτός του, η πατερική Ορθοδοξία.

41/ Η Ρωμηοσύνη:

·Αποτελεί την εθνική συνείδηση των προγόνων μας από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου έως την εποχή της Μεγάλης Ιδέας του Γένους, μετά την Άλωση της Πόλης.

·Είναι το σύνολο των πολιτικο-κοινωνικών και θρησκευτικών αξιών εκείνων, που αποτέλεσαν την αυθεντική ελληνική συνείδηση καθ' όλη την διάρκεια της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας έως και τις αρχές του εικοστού αιώνα.

·Είναι ο ιδανικός συνδυασμός της ιστορικής, και πολιτιστικής ταυτότητας, με την ασφαλιστική δικλείδα της Ορθοδόξου πίστεως και την αυθεντική σφραγίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο συνδετικός κρίκος του σημερινού ελληνισμού με τους αρχαίους, προ Χριστού, προγόνους μας.

·Εννοείται ως «ο νέος ελληνισμός» που είναι ισοδύναμος με τον αρχαίο κόσμο, αλλά έχει δική του φυσιογνωμία, θρησκευτική Πίστη, πολιτισμό.

·Εκφράζει την Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη Οικουμενική Ιδέα που ταυτίζεται με τον Ορθόδοξο Ελληνισμό στην οικουμενική του εκδοχή, αλλά αντιτίθεται στον συστημικό και ζηλωτικό Εθνοφυλετισμό.

·Είναι μία υπερβατική και διαχρονική έννοια χωρίς εθνοφυλετικά ή εθνογλωσσικά στεγανά.  Άλλωστε, ας μη λησμονούμε ότι οι βλαχόφωνοι, αρβανιτόφωνοι και σλαβόφωνοι του Γένους, είχαν σημαντική -αν όχι καθοριστική- συμμετοχή στην διαδικασία της συγκρότησης αυτής καθ’ αυτήν της ελληνικής εθνικής ιδέας, μέσα από τα σπλάχνα της Ρωμιοσύνης και πολύ πριν από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. 

·Αντιπροσωπεύει  ένα οικουμενικό «έθνος», το «έθνος το άγιον» (Α΄ Πετρ. 2, 9), στο θεόφρον και αδελφοποιημένο «Γένος των Ρωμαίων», των ορθοδόξων πολιτών της Ρωμαϊκής (Ελληνικής πλέον) Αυτοκρατορίας, με υπερφυλετικό χαρακτήρα.

Με αυτή την έννοια, η Ρωμηοσύνη αντικατοπτρίζει τον Ορθόδοξο Εθνικισμό των Ρωμηών, τουτέστιν έναν διαφυλετικό και υπερφυλετικό Εθνικισμό, με ασφαλιστική δικλείδα, τα δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως!

·ΔΕΝ αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητές. Είναι απλά αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Γι’ αυτό, τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμεναν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή φράγκευαν ή τούρκευαν.

·Εκφράζει κατά τον αυθεντικώτερο και ιστορικώς δικαιωμένο τρόπο, το φρόνημα των Ορθοδόξων Πολιτών της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως), αλλά και όλους τους λαούς της γης ή μεμονωμένα άτομα, που έζησαν και ζουν ιστορικά με το φρόνημα αυτό.

·Έχει άμεση σχέση με τα ιστορικά ονόματά μας, όπως Ρωμανία (Η χώρα των Ρωμαίων), και Ρωμαίος/Ρωμηός (ο Ισχυρός), που συνδέονται αδιαίρετα με το ιστορικό μέγεθος, που εγκαθιδρύθηκε στην Ιστορία στις 11 Μαΐου 330 μ. Χ., με τα εγκαίνια της νέας πρωτεύουσας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και όλης της Ευρώπης, της Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης.

·Είναι μεν νεώτερο γλωσσικό εύρημα, αλλά, μέσα στις κοσμογονικές ανακατατάξεις και μεταπλάσεις της χερσονήσου του Αίμου (του λεγομένου βαλκανικού χώρου) στους τελευταίους αιώνες, είναι ο καταλληλότερος, για να εκφράσει το διαχρονικό πνευματικό περιεχόμενο, βίωμα και ήθος της «ρωμαίϊκης» και «μεταρωμαίϊκης» («βυζαντινής» και «μεταβυζαντινής») περιόδου της ιστορίας του Ελληνισμού, τόσον στην στενότερη φυλετική όσον και την ευρύτερη οικουμενική εκδοχή του.

Με άλλα λόγια, όπως ο κοινότατος (και τόσο παρεξηγημένος) σήμερα όρος «Ελληνο-Χριστιανικός» είναι κατασκεύασμα γλωσσικό μόλις του 1852 (Σπυρ. Ζαμπέλιος), αλλά εκφράζει μία μακρά ιστορική πραγματικότητα, έτσι και ο όρος Ρωμηοσύνη εκφράζει την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας (αντίστοιχος όρος για τους εχθρούς της Ρωμηοσύνης: Φραγκοπαπισμός, Φραγκολατινισμός ή Λατινοφραγκία)

·Νοείται ως ιδιότυπη Εθνότητα. Έχει ως ιδεολογικό φύραμα τον Ελληνισμό, αλλά περιλαμβάνει ένα ποικίλο φάσμα λαών και μία αχανή γεωγραφικώς περιοχή, η οποία καλύπτει όλη σχεδόν την Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκανική) και την Μικρά Ασία, ίσως δε και τα πέραν αυτής. Συνεκτικός δεσμός για όλο αυτό το αμάλγαμα υπήρξε η Ορθοδοξία. Το προζύμι της Ρωμηοσύνης αποτελούν οι Έλληνες το γένος…

42/.  Ο Δικέφαλος Αετός: Το αιώνιον σύμβολο της Ρωμηοσύνης

Μετά την υποδούλωση του Γένους, ο δικέφαλος αετός κατέστη το σύμβολο της Ρωμηοσύνης, της Μεγάλης του Γένους Ιδέας, συνδυαζομένης προς την αντίληψιν της ήδη πεσούσης Αυτοκρατορίας.

Έκτοτε, ο δικέφαλος αετός είναι το σύμβολον των Ελλήνων δια του οποίου ο Έλλην μαχητής παρέδιδε εις το τέκνον του την υποθήκην της Μεγάλης Ιδέας, της απελευθερώσεως και της ανακτήσεως όλων των κατακτηθεισών, από αλλογενείς και αλλοδόξους, επαρχιών της Αυτοκρατορίας του Γένους των Ρωμαίων/Ρωμιών/Ελλήνων.

Και όλα αυτά, όχι γιατί επήγαζαν από κάποια κατακτητική διάθεση των Ελλήνων, αλλά γιατί η Ελληνική Αυτοκρατορία, το «Βυζάντιον», όπως ονομάσθηκε σκοπίμως, τον 16ον αιώνα από δύο ανιστόρητους εγκάθετους φραγκοταλμουδιστές (Ιερώνυμος Βόλφ και Δουκάγκιος), και επεκράτησε να λέγεται κατ’ οικονομίαν, ήταν το Δώρο του Θεού προς τον εκλεκτό Λαό Του, τους Έλληνες. Τον Πρωτότοκον του Νέου Ισραήλ της Χάριτος του Θεού.

Ποιος έχει λοιπόν δικαίωμα να αρνηθεί το δώρο του Θεού; Κανένας από όσους αισθάνονται ότι είναι Έλληνες κατά το γένος και Ορθόδοξοι κατά την Χριστιανική Πίστη. 

Να γιατί η Κιβωτός του Ελληνισμού, η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει μονίμως ανηρτημένη την σημαία με τον δικέφαλο αετό, εις τα υπ’ αυτής ελεγχόμενα ιδρύματα-οικήματα και λοιπούς χώρους λατρευτικής συνάξεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η παρουσίαση και εκτενής ανάλυση του θέματος της Ρωμηοσύνης, δεν έγινε για να είναι αρεστή στους αναγνώστες, ούτε για να θίξει τους αγνούς και άδολους Έλληνες που αισθάνονται εγκλωβισμένοι και ζουν στην αποπνικτική και δυσώδη ατμόσφαιρα  του Ελλαδικού Παραρτήματος του Συστήματος. Αντιθέτως η Ιστορικοπολιτική Ανατομία της Ρωμηοσύνης και η επιστημονική αντιπαράθεση με τις ανιστόρητες, αντιεπιστημονικές και υποβολιμιαίες θέσεις των πολεμίων της, έγινε με επίγνωση και φόβο Θεού:

.Για να μαστιγώσει τους υιούς του σκότους, τους «μη φιλούντας τον Κύριο Ιησού Χριστό και μη θελήσαντας Αυτόν, τον Αληθινόν Θε­όν, βασιλεύσαι επ’ αυτούς» (ΛΟΥΚΑΣ: 19/26-27).

.Για να προσφέρει ψιχία Ρωμαίϊκης Ελληνορθόδοξης παιδείας, στους μη σκοπούντες τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα.

.Για να αφυπνίσει τους αγνούς και άδολους μεν αδελφούς Ρωμηούς, α­παίδευτους περί τα Ελληνικά και ακατήχητους περί την Ρωμηοσύνη, αλλά:

- Κοιμωμένους, ενώ επέρχονται καταιγιστικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας και διαφαίνεται ενεργοποίηση καταστροφικού «ισλαμικού τυφώνος» στον Ελλαδικό χώρο, με ιδιαίτερη έμφαση στα νησιά του Αιγαίου.

-Αδρανοποιημένους και άλαλους προ της ανθελληνικής/ αντιρωμαίϊκης προπαγάνδας, και της καταιγίδος των μέτρων που λαμβάνει η Ελλαδική εξουσία εναντίων των Ελλήνων (σε όλους τους τομείς) και κατά της Ορθοδοξίας...

.Ως μνημόσυνο προς τους κατά τον ρουν της Ιστορίας πυργοφύλακες, μαχητές και μάρτυρες της Ρωμηοσύνης και του Ευλογημένου, από τον Δημιουργό, Γένους των Ελλήνων (Νέου Ισραήλ της Χάριτος).

Όμως η σύγχρονη «αντιρωμαίϊκη Εφιαλτική συμμαχία», των Διαφωτιστών, ορθολογιστών, Ευρωπαϊστών, κοσμοπολιτών, αντιχριστιανών, νεοπαγανιστών, κλπ, με την κάλυψη και το άλλοθι της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας, και την ασταμάτητη χρηματοδότηση από τους Ιουδαιοταλμουδιστές τοκογλύφους τραπεζίτες, θα εξακολουθεί να περισφίγγει τον κλοιόν της γύρω από τον εγκέφαλο των Ελλήνων και ΟΛΗΣ της ανθρωπότητος, και θα παραμένει απρό­σβλητη, όσον:

-Οι Ρωμαίϊκες δυνάμεις του Γένους των Ελλήνων, παραμένουν αδρανείς και αδολεσχούσες, μόνον εντός των αιθουσών κάποιων οικείων σ’ αυτούς πνευματικών κέντρων, θρησκευτικών ιδρυμάτων και ιδιωτικών συνάξεων.

-Οι Ρωμηοί διστάζουν να αναλάβουν αγώνα  ενημερώσεως και Ομολογίας Πίστεως, σε ΟΛΑ τα μέτωπα και εναντίον όλων των πολεμίων της Ρωμηοσύνης!

-Οι Ρωμηοί «προσαρμόζονται» από φόβο, ανάγκη ή άλλη αιτία, στα χαλκευμένα πολιτι­κά μηνύματα των καιρών, και τις ψευδαισθητικές πολιτικοκοινωνικές καταστάσεις των ημερών μας.

-Η Διοίκηση της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όχι μόνον σιωπά για τα τεκταινόμενα, αλλά χαμαιλεοντίζει με την εκάστοτε ελλαδική εξουσία, ενίοτε δε και ερωτοτροπεί, θυσιάζοντας τις ανάγκες του ποιμνίου χάριν των επιχειρηματικών (οικονομικών), δραστηριοτήτων της.

-Οι άμβωνες των εκκλησιών σκουριάζουν και σαπίζουν από την αλαλία και αφωνία των …ιεροκηρύκων αλλά και την ασταμάτητη νεοεποχήτικη αγαπολογία και προτεσταντίζουσα αδολεσχία των ρασοφόρων.

-Τα κελλιά των μοναχών και τα μοναστήρια, η τελευταία ίσως ελπίδα της Ρωμηοσύνης, δεν μετατρέπονται σε «κρυφά σχολειά» και προπύργια πολεμιστών Ρωμηών, αποφασισμένων να συγκρουσθούν μέχρις εσχάτων, με τους ανθέλληνες/μισέλληνες/ υπανθρώπους  του Εωσφορικού Συστήματος.

Το σημερινό ελλαδικό «κρατίδιο», δημιούργημα της «Διεθνούς Αντιχριστιανικής Ταλμουδικής Τραπεζοκρατίας» και η  πολιτικο-κοινωνική ασπίδα του, η ψυχαναγκαστική κοινοβουλευτική....δημοκρατία, έχουν σοβαρούς  λόγους να πολεμούν την Ρωμηοσύνη  και να μισούν τους Ρωμηούς, αφού υπακούουν πιστά και τυφλά στις διαταγές των διεθνών χρηματοδοτών και προστατών τους.

Οι Ευρωλιγούρηδες και Φραγκολάγνοι εξουσιαστές,  και οι Ελλαδίτες πολίτες (νεογραικοί και νεογραικύλοι), με την πολιτική παχυδερμία, την εωσφορική αλαζονεία που απέκτησαν λόγω του βουλευτικού αξιώματος (Φεουδαρχίσκοι εξουσιαστές), την εθνική αναλγησία, την  ιστορική αμνησία και την πνευματική ερημία/διαστροφή/αποχαύνωση που διακρίνει αμφοτέρους (εξουσιαστές και πολίτες), συνεχίζουν να παραμένουν επικίνδυνοι για την πατρίδα μας, αφού δαπανούν τον καιρό τους, οι μεν πρώτοι  ως Νεονενέκοι, τρέφοντες καθημερινώς τους πολίτες με απατήλιες εικόνες, παλιούς και νέους μύθους, οι δε δεύτεροι θύοντας καθημερινώς στον άκρατο καταναλωτισμό, ωχαδελφισμό, ωφελιμισμό,  την ψευδαισθητική ελευθερία, και την αχαλίνωτη σαρκολατρεία.

Οι πολίτες, ως άλαλα και αποχαυνωμένα από την καθημερινή μηνυματική ηρωϊνη «πρόβατα», καθοδηγούμενοι από τα κυνάρια της διεθνούς εξουσίας, δεν κατενόησαν ακόμη ή δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τους κινδύνους που διατρέχει το Γένος:

 .Από τους «ληστάρχους της Φραγκοπαπικής Ε.Ε. και του ΔΝΤ», και τους Τοκογλύφους Δανειστές, που μας πίνουν κυριολεκτικώς το αίμα.

 .Από τις χιλιάδες των ισλαμιστών λαθρομεταναστών που μας εγκατέστησαν στα σπλάχνα μας, και τα σμαραγδένια νησιά μας, παρά την θέλησή μας...   

Μοναδικόν εμπόδιον στην πραγματοποίηση της τελευταίας φάσεως του σατανικού αυτού σχεδίου, δηλαδή της εξοντώσεως- μεταλλάξεως των Ελλήνων, της αποκαθηλώσεως της Ορθοδοξίας  και  αποσυνθέσεως του Ελληνισμού, είναι η Ρωμηοσύνη και μοναδικοί αν όχι οι τελευταίοι υπερασπιστές, οι αθλοφόροι της, οι πυργοφύλακες της Ρωμηοσύνης, οι Ελληνόψυχοι Ρωμηοί.

*

Προς τον σκοπόν της αποκαλύψεως της ιστορικής αληθείας, παρουσιάσαμε και αναλύσαμε με ακλόνητα ιστορικά επιχειρήματα, την άγνωστη, παρεξηγημένη και συκοφαντημένη Ρωμηοσύνη, αφού συλλέξαμε, συγκρίναμε και συνεκτιμήσαμε, με εκείνα των πολεμίων της Ρωμηοσύνης, στοιχεία, από σοβαρές και αξιόπιστες μελέτες, τις οποίες το Σύστημα αποκρύπτει ή έχει «θάψει» για τους δικούς του ευνόητους λόγους .

Φρονούμεν ότι ήλθεν η ώρα της Αληθείας, της εγέρσεως των Ρωμηών και αντιστάσεως κατά των δυναστών μας, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

Ξύπνα λοιπόν κοιμώμενε Ρωμηέ! Απόδειξε δια λόγων και πράξεων την Ρωμηοσύνη σου. Ομολόγησε την Ορθόδοξη Πίστη σου!

Ρωμηέ, εάν πιστεύεις ότι «ει ο θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών», τότε,  Αντεπιτίθεσο σε όλα τα μέτωπα! Διαλάλησε παντού ότι:

Η ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ αποτελεί την διαχρονική και οικουμενική δόξα του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Ραιστήρ Ανθελλήνων (1)

Ωριόκαρπον Έθνος (2)

Μαρτύρων Γεννήτειρα (3)

Ηρώων  Φύτρα (4)  

Ορθοδοξίας  Θησαυροφύλαξ

Σιωνιστοταλμουδιστών  Ταράκτωρ (5)

Υπεροπλία Ελλήνων

Νέας Ρώμης (Κωνσταντινουπόλεως) Αναβίωσις (6)

Ηγεμονία Χριστού 

(1)   Ραιστήρ-ήρος (ο,η)= Ο κατασυντρίβων, συνθλίβων.

(2) Ωριόκαρπος= Ο ων εις κατάστασιν να φέρει καρπούς ωρίους (ωρίμους) κυριολεκτικώς και μεταφορικώς (Επίτομον Λεξ. Ελληνικής Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, Αθήνησιν, 1839, σ. 1451). Έθνος= Το οικουμενικόν Έθνος, το έθνος το Άγιον (Α΄ΠΕΤΡΟΥ: 2/9).

(3) Γεννήτειρα=Θηλυκόν του γεννήτωρ-ορος και του γεννητής-ού (ο)= Γεννήτωρ, δημιουργός (Επίτομον Λεξ. Ελληνικής Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, Αθήνησιν, 1839, σ.242).

(4) Φύτρα=Φύτλη (γένος, είδος), γένος [Επίτομον Λεξ. Ελληνικής Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου, Αθήνησιν, 1839, σ.1397-1398].

(5)  Ταράκτωρ= Ο επιφέρων ταραχήν.

(6)  Όταν η Ρωμηοσύνη «εγερθεί» από την μακροχρόνιον λήθαργον, με την δύναμη του Κυρίου, θα αναστήσει/ αναβιώσει την Κωνσταντινούπολη, ως πρωτεύουσα της Νέας Ρωμαίϊκής Αυτοκρατορίας.

ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΡΑΓΚΙΚΗ ΔΥΣΗ. Η ΔΥΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ. Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ  ΤΟΣΟΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΥΣ, ΡΩΜΑΙΪΚΗ ΔΥΣΗ.

ΕΓΕΡΘΗΤΙ  ΡΩΜΗΕ!

Πως καταδέχεσαι  Ρωμηέ, την Πόλη σου να έχουν,

δερβίσηδες, Ταλμουδιστές, μουφτήδες και χαχόλοι;

Και μιναρέδες και τζαμιά, να κτίζουν οι Μογγόλοι;

Πως εκατάντισες Ρωμηέ, ζητιάνος και ικέτης

εσύ που ήσουν άρχοντας κι’ όλης της γης ηγέτης;

Του Γένους ήσουν φύλακας και του Χριστού μας στύλος,

τώρα ξανάγινες ραγιάς,  και  της Φραγκιάς ο σκύλος.

Πως  ελησμόνησες την γη που δώρισε ο Θεός σου

και ο βασιληάς μας πότισε  με αίμα και ιδρώτα,

εσύ ΠΑΝΤΟΤΕ  έπρεπε να έχεις στο μυαλό σου,

να ξαναγίνει η Πόλη μας, βασίλισσα σαν πρώτα.

Σήκω επάνω Έλληνα, της Ρωμηοσύνης φύτρα..

Ιώνων βλάστημα θεϊκό, της Οικουμένης μήτρα.

Μην περιμένης για να δεις τον Βασιληά σου να’ ρθει

από τον Άδη  στη ζωή, την Πόλη μας να πάρει,

να σηκωθεί με το Σπαθί τους άπιστους να διώξει…

Ξύπνα παλαίχθονα (Γραικέ) κι’ έλα στα λογικά σου

Να μην ξεχνάς την δύναμη πούχεις στα σωθικά σου.

Είναι τ’ αφιόνι της Φραγκιάς που άθλιοι σε ποτίζουν

Τον μύστη όμως του Χριστού, αυτά δεν τον φοβίζουν.

Ρωμηέ, αφού απαλλαγείς απ’ τα δικά σου πάθη,

μετανοήσεις και σκεφθείς τα προτερά σου λάθη,

σύντομα θα αντιληφθείς του σκότους την απάτη,

που δόλιοι βαπτίσανε «Διαφωτισμό» και «Αγάπη».

Τότε, Ικέτευσε την Παναγιά, αυτή να διασπάσει

των Αθηναίων τας πλοκάς, που χρόνια τυραννάνε,

τους άμοιρους τους Έλληνες, και σκλάβους τους κρατάνε.

Ο Βασιληάς σου σε θωρεί και τον Χριστό περιμένει.

Το σύνθημά Του ν’ ακουστεί, να σηκωθεί και νάρθει,

να εκδικηθεί τους  μάρτυρες του Γένους και της Πίστης,

να γίνει του Ρωμέϊκου ο ρήγας του και ρύστης.

Είναι η ώρα σας Ρωμηοί ν’αφυπνισθείτε όλοι,

να θυμηθείτε ποιοι είσαστε και πού σας έχουν φέρει,

είναι Θεού το θέλημα να πάρουμε την Πόλη,

τις μάχες μας θα ευλογεί το πρωϊνό αστέρι» (*)

(*) Ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωϊνός= Ο Ιησούς Χριστός (ΑΠΟΚ:22/16)

  

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

ΒΑΣΙΚΗ  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23

2. G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204

3. History of Libraries in the Western World, Michael H. Harris, Scarecrow 1995

4. J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβοστη, Δ’ εκδοση,1997

5. Ε. Γίββων «Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»

6.  «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της εκδοτικής Αθηνών, τομ. Ζ΄.

7. Π. Μπράουν ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας, 150-750 μ.Χ., εκδ. Αλεξάνδρεια.

8. Ιω. Χορτασμένου, Επιστ. 44, (εκδ. H. Hunger, Wien 1969, σ. 200): τάς δευτερας Αθήνας

9. Βασιλακοπούλου, «Η ελληνική παιδεία στο Βυζάντιο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, εκδ. Θεοδρομία.

10. A History of Science. Cambridge 1946.

11. «Ρωμηοσύνη η Βαρβαρότητα» του οικονομολόγου Αναστ. Φιλιππίδη, για  περισσότερες πληροφορίες διαβάστε: «Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου«, ένα ογκώδες συλλογικό έργο πού εκδίδεται ταυτόχρονα στα ελληνικά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας και στα αγγλικά από το Dumbarton Oaks Center του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, http://www.doaks.org/ehbvol.html

12. Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, Β.Ν. Τατάκη, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977, σ. 177

13. Γ. Τσαρούχη, «αγαθόν το εξομολογείσθαι».

14. Μάνος Χατζιδάκις, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι».

15. http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/runciman_interview.html, «Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη», 6/11/2000, Επιμέλεια: Λαμπρινή Χ. Θωμά.

16. J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβόστη, Δ΄ εκδοση, 1997

17. Ζακ Λακαριέρ, εφημερίδα «Τα Νέα», 12/6/2002.

18. Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 237

19. Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11

20. Λιβάνιος, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37

21. Ευάγριος, Εκκλ. Ιστορία, PG 86, 2867

22. Ράνσιμαν Στήβεν, «Βυζαντινός Πολιτισμός», Αθήνα, 1979. εκδ. Γαλαξίας.

23. Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89

24. Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8

25. Τρ. Ευαγγελίδου, η Παιδεία επί τουρκοκρατίας, τομ. Α’ Αθήναι 1936.

26. "Ελευθεροτυπία" - "Πόλη 1955" Αφιέρωμα, Νοέμβριος 2010.

27.  Αθ. Δεληκωστόπουλος "Έξω από τα τείχη - Αθηναγόρας Α΄" – Αθήνα, 1988.

28.  Άγγελος Βλάχος "Μια φορά κι ένα καιρό ένας διπλωμάτης" - Αθήνα 1984, τομ. 2ος,

29. Γιώργος Σεφέρης "Μέρες Ε΄ 1945-1951" - Αθήνα 1986, σελ.105.

30. Αλέξης Αλεξανδρής "Το ιστορικό πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων" τομ. 1923-1987, Αθήνα 1988.

31. Νίκου Β. Ροτζώκου, καθηγητή Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, «Εθναφύπνιση και εθνογένεση, Ορλωφικά και ελληνική ιστοριογραφία», εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2007.

32. «Γέννημα και Θρέμμα Ρωμηοί» του Σεβ Ναυπάκτου Ιερ. Βλάχου, εκδ Πελαγία.

33. «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204» του σερ Έντουιν Πήαρς.

34. «Ιστορία των Σταυροφοριών» Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.

35. «H Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη Άλωση της Κωνσταντινούπολης»,  Nίκος Γ.Mοσχονάς Iνστιτούτο Bυζαντινών  Eρευνών, ενθετο «Επτά Ημέρες» εφημ. «Καθημερινή», 1-11-98.

36. «H Βενετία και τα ίχνη του Βυζαντίου», ΤΟ ΒΗΜΑ, 24-10-2004

37. «Η πρώτη άλωση της Πόλης» του Ι. ΜΠΑΚΟΥΡΟΥ, Υποστράτηγου ε.α..

38. Ρωμανίδου Ιωάννου, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, εκδ. Πουρνάρα Θεσσαλονίκη.Επιλογή υλικού:  Αικατερίνη Διαμαντοπούλου. Υπεύθυνη Υλικού των Ιστοχώρων του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

39. Η Δ΄ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ:ΟΙ ΦΡΑΓΚΟΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΙΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ, Toυ Θωμά Φ. Δρίτσα.

40. Κώστα Κασίνη, Η Ελληνική λογοτεχνική παράδοση στη Φλογέρα του Βασιλιά -Συμβολή στην έρευνα των πηγών, Αθήνα 1980.

41. Αντώνη Καλδέλλη, Ο Βυζαντινός Παρθενώνας- Η Ακρόπολη ως σημείο συνάντησης χριστιανισμού και ελληνισμού, Ψυχογιός, Αθήνα, 2013.

42. Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου). 

43. Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, πρώην Κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της,  Εκκλησιαστικόν Περιοδικόν Σύγγραμμα  Νέα Σιών,Έκδοσις Ιερού κοινού του Παναγίου Τάφου.

44. Διάλεξη του καθηγητού  Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη στην ιερά πόλη του Μεσολογγίου, 21 Μαρτίου 1976.

45. Βυζαντινή Αυτοκρατορία Βυζάντιο Ελληνισμός Ρωμαιϊκή Αυτοκρατορία, Ρωμαιοσύνη, Ρωμανία, Ρωμηοσύνη, Φράγκοι ,Ιωάννου Κων. Νεονάκη, 22 December 2012.

46.Τι είναι η Ρωμιοσύνη,Του Ιωάννη Δανδουλάκη.

47. π. Γ. Δ. Μεταλληνού,"Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;".

48. Ν. Β. Τωμαδάκη, «Η αδόκιμος Ρωμιοσύνη και η υπόδουλος Ρωμηοσύνη», ΕΕΒΣ, τ. 44 (1979-80).

49 . Π. Γ. Δ. Μεταλληνού, «Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και Ρωμηοσύνη (Έλεγχος θέσεων της Δυτικής Ιστοριογραφίας)», στον τόμο Ελληνισμός Μετέωρος, Αθήνα 1992.

50. Κ. Θ. Δημαρά, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Αθήνα 1993.

51. π. Γ. Δ. Μεταλληνού, Πολιτική και Θεολογία, Κατερίνη, 1990.

52. Γεώργιος Τυπάλδος Iακωβάτος, Ιστορία της Ιόνιας Ακαδημίας, έκδοση - εισαγωγή - σχόλια Σπύρος I. Ασδραχάς, Αθήνα 1982.

53. Μ. Αθανάσιος, Ιστορία  Αρειανισμού. Προς Μοναχούς Ε', 35: ( 335).

54. Μπάρμπα Παντζελιού, Το τραγούδι τού Δασκαλογιάννη. Εισαγωγή-Σχόλια Βασ. Λαούρδα, Ηράκλειον Κρήτης 1947. Κατά τον εκδότη είναι «ένα από τα πιο αξιόλογα έργα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» (σ. 7).

55. Συμπεράσματα  - Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»,1ο Διεθνές Συνέδριο μὲ θέμα «Η Ρωμηοσύνη διαμέσου των αιώνων», Αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου Ἀθηνῶν, Σάββατο, 30 & Κυριακή 31 Μαΐου 2009. Εισηγήτρια: κ. Μαρία Μαντουβάλου, Αν. Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

56. Αναζητώντας την Αλήθεια, «Η Ταυτότητα των Ελλήνων», τ. 2ος. Θεσσαλονίκη 2007, Σπυρίδων Κ. Αρώνης, υπτγος ε.α. εκδ. Ορθόδοξος Χριστιανική Αδελφότης «ΛΥΔΙΑ».

57. Πάρι Γουναρίδη, Γένος Ρωμαίων: Βυζαντινές και Νεοελληνικές Ερμηνείες, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χόρν, Αθήνα 1984.

58. Ελληνική Πατρολογία Migne, τόμος 101, στήλη 948, εκδ. Κέντρου Πατερικών Εκδόσεων, Αθήναι, 1991.

59. Ιωάννης Βατάτζης-ο Άγιος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη,  Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 85-88. Ἡ νεοελληνική απόδοση δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ιωάννου Σαρσάκη: Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύεται στον τόμο του  Αποστόλου Βακαλοπούλου: Πηγές Ἱστορίας του Νέου Ελληνισμού, Α΄ τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50-53.
        60. Περιοδικό ECHOS D’  ORΙENT, τόμος 29, Παρίσι 1930, σελ. 449-458.

61. Ελένη Γεωργακάκη, Φιλόλογος, ΠΥΓΜΗ. gr

62. Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ ΜΑΣ, Νίκος Χειλαδάκης, 27 Νοε.. 2015, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος---Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ «ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ» ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. Νίκος Χειλαδάκης, 21 Ιαν. 2015

---

1 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.