ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΙ ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΕΘΝΑΡΧΗ-ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ;

(ΕΙΔΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ)

ΜΕΡΟΣ 4ο

7. ΔΙΑΤΙ ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ; 1

α. Πως αντέδρασε ο ελληνικός λαός μετά την δολοφονία του «τυράννου» και «δικτάτορα»;

Μας πληροφορεί ο ακαδημαϊκός Δ. Κόκκινος όπως γράφει στην  «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος», (εκδόσεις Μέλισσα, 1ος τόμος σελ. 482).

«Όταν η σορός του Ι. Καποδίστρια εξετέθη σε δημόσιο προσκύνημα τότε φάνηκε η αγάπη του λαού για τον «τύραννο». Πλήθος κόσμου ήλθε να ασπασθεί για τελευταία φορά τον Εθνικό Κυβερνήτη και πολλοί από αυτούς, δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα τους….

«Ο δε πολύς λαός ησθάνθη πραγματικήν οδύνην δια το φοβερό γεγονός. Το Ναύπλιον έκλαιγε τον μεγάλον πατέρα του Έθνους. Γυναίκες του λαού άφηναν κατάρας κατά των φονέων και άλλαι έκαναν σαν να είχαν αλλοφρονήσει».

Τότε φάνηκε η καθολική αγάπη, αφοσίωση και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που έτρεφε ο απλός Ελληνικός λαός, για τον «δικτάτορα» και «τύραννο» Καποδίστρια, όπως τον χαρακτήριζαν οι βδελυροί Αγγλογάλλοι μισέλληνες συκοφάντες, τότε «προστάτες» μας, οι «φιλήκοοι των ξένων», Ελλαδίτες «συνταγματικοί» ψευτοδημοκράτες, και τα μίσθαρνα όργανά τους.

β. Διατί εδολοφόνησαν τον Καποδίστρια; (Κύρια αίτια)

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε από το ΣΥΣΤΗΜΑ, δια των προανεφερθέντων οργάνων του (Αγγλογάλλοι, εγχώριοι ελλαδίτες κοτζαμπάσηδες, πλοιοκτήτες, επήλυδες «διαφωτιστές», κ.λπ.), διότι:

1ο/ Οι Αγγλογάλλοι και οι λοιπές «μεγάλες δυνάμεις» της εποχής, συνηγόρησαν στην εκλογή του ως κυβερνήτου της Ελλάδος, συγκρατημένα από μερικές, όπως η Αγγλία, επειδή ο Καποδίστριας, ως πολιτικός σπουδασμένος στην Δύση (Πάντοβα), ασκημένος στα Δυτικά ανακτοβούλια, ήταν και εσκέπτετο ως Ευρωπαίος. Όμως, παρακολουθούσαν την εκδίπλωση του προγράμματός του, για να διαπιστώσουν τους άδηλους στόχους του.

Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο «ενοχλητικός» γινόταν ο Καποδίστριας για την φραγκοκρατούμενη και μόνιμα αντιστρατευόμενη την Ορθοδοξία, Ευρώπη, καθ’ όσον αντιμετώπιζε με τόλμη την μεσαιωνική Ευρωπαϊκή τυραννία, που εκφραζόταν στο πρόσωπο του Μέτερνιχ και πολεμούσε με πάθος, ως ΓΝΗΣΙΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ την αλλοτριωμένη Ιουδαιογενή δημοκρατία, εκφραζομένη στο πρόσωπο του Ναπολέοντος Βοναπάρτη, που ως αστισμός πλέον, ουδεμία σχέση έχων με την πραγματική δημοκρατία, αφού είχε υποκαταστήσει την κληρονομική ολιγαρχία των μοναρχών και ευγενών, με την οικονομική ολιγαρχία των τραπεζιτών και νεοφεουδαρχών.

Όταν, διαπιστώθηκε απ’ όλους, ότι ο Καποδίστριας ακολουθούσε Εθνοπρεπή, ανεξάρτητη και αδέσμευτη πολιτική, δηλαδή ρωμαίϊκη –ελληνορθόδοξη– γραμμή πλεύσεως, τότε επιστρατεύθηκαν όλα τα διατιθέμενα από την διπλωματία μέσα (φανερά και κρυφά), για την εξόντωσή του.

Η Αγγλία, κυρίως, οργάνωσε μυστική εκστρατεία εναντίον του, χρησιμοποιώντας τα εντός της Ελλάδος όργανά της. Τα αρχεία του Foreign Office και του Colonial Office (στο Kew Gardens του Λονδίνου) προσφέρουν πληθώρα στοιχείων, που αποκαλύπτουν την κίνηση των νημάτων της αντικαποδιστριακής δημαγωγίας από τα Αγγλοκρατούμενα Επτάνησα.2

2ο/ Ανέλαβε να φέρει εις πέρας το κολοσσιαίον έργον αρχικώς της ιδρύσεως ανεξάρτητου και κυρίαρχου Εθνικού κράτους και στην συνέχεια εξεδήλωσε την πρόθεση δια λόγων και έργων, φανερών και κρυφών, να δημιουργήσει τις βάσεις για την μελλοντική αναβίωση-επανίδρυση της Ελληνικής / Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας (της κακώς και ανιστορήτως ονομαζομένης Βυζαντινής), εκείνης που είχε δωρίσει ο Τριαδικός θεός στους Ρωμηούς/Έλληνες και την οποίαν οι Ρωμηοί/Έλληνες, απώλεσαν ένεκεν της αποστασίας τους από τον Θεόν!!!

Το ΣΥΣΤΗΜΑ, πληροφορηθέν τις απόρρητες βλέψεις του Καποδίστρια, τις εθεώρησε  ως απαράδεκτη και αδιανόητη πρόκληση και μελλοντικόν κίνδυνον, για τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδιά του, στην Μεσόγειο και την καθ’ ημάς Ανατολή. Έτσι, η «Ανώτατη Αρχή», έδωσε εντολή στους Αγγλογάλλους να οργανώσουν, και εκτελέσουν το σχέδιον εξοντώσεως του Καποδίστρια.

Τον Απρίλιο του 1828, μία ενέργειά του Καποδίστρια, φανερώνει το ενδιαφέρον του για Ρωμαίϊκη λύση του Ανατολικού ζητήματος. Υποβάλλει στον τσάρο Νικόλαο σχέδιό του, που προέβλεπε την αναδιοργάνωση της Οθωμανικής Ρούμελης (της επιλεγομένης Βαλκανικής), της ιστορικής Ρωμανίας, σε Ομοσπονδία πέντε αυτόνομων κρατών (Ελλάδος, Ηπείρου, Μακεδονίας, Σερβίας και Δακίας), με ελεύθερη πόλη την Κωνσταντινούπολη.

Η προσπάθεια αυτή συνιστά οφθαλμοφανώς παραλλαγή του σχεδίου του Ρήγα Φεραίου. Το Καποδιστριακό σχέδιο, βέβαια, απορρίφθηκε με την συνθήκη της Αδριανουπόλεως (14.9.1829), αλλά αργότερα, έγινε το θεμέλιο της Ρωσοευρωπαϊκής και Αμερικανικής πολιτικής της «βαλκανοποιήσεως», ενώ ο Καποδίστριας εργαζόταν για την απελευθέρωση και σταδιακή ενοποίηση των Ευρωπαϊκών επαρχιών της Αυτοκρατορίας της «Νέας Ρώμης».

Έτσι κατανοείται και η μαρτυρία του Ν. Σπηλιάδη, για την επιθυμία του Καποδίστρια να επιτύχει την ίδρυση της «Νεορωμαϊκής αυτοκρατορίας», δηλαδή ανάσταση της αυτοκρατορίας «Νέας Ρώμης», της Ελληνικής Αυτοκρατορίας/«Βυζαντίου».

Ο Γάλλος συνταγματάρχης TheophileFeburier, σε έκθεσή του, στις 28 Αυγούστου 1828, προς τον Γάλλο κόμη Rayneval, που αντικαθιστούσε προσωρινώς τον επίσημο αντιπρόσωπο της Γαλλίας στον Πόρο de la Ferronays, του έκανε σαφή λόγο για την αντίδραση που οργανωνόταν στα σκοτεινά από τους Άγγλους και Γάλλους εκπροσώπους εναντίον του Καποδίστρια. Οι Γάλλος στρατηγός μάλιστα, την προηγούμενη ημέρα, είχε δεχθεί επίσκεψη  δύο μελών της οικογενείας Μαυρομιχάλη, οι οποίοι καταφέρθηκαν με πάθος εναντίον του Κυβερνήτη και έθεσαν τους εαυτούς τους στην διάθεση των Γάλλων και Άγγλων, για κάθε τους αντικυβερνητική ενέργεια (D. Fleming, John Capodistrias and the Conference of London 1828-1831, Thessaloniki, 1970, p.195).

Ο διοικητής του Πόρου, σε αναφορά του προς τον Κυβερνήτη, της 22 Ιουλίου 1831, τον πληροφορούσε για την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί, από τις ενέργειες του Μιαούλη, για την ετοιμαζόμενη ανατίναξη των Ελληνικών πλοίων και κυρίως της ναυαρχίδος «Ελλάς». Ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ προσπάθησε ματαίως να πείσει τον Μιαούλη να μην ανατινάξει το ιστορικό δίκροτο. Και προσέθετε:

«Ο Μιαούλης συνέρχεται συνεχώς μετά των προκρίτων του Πόρου και τους διδάσκει εις την γλώσσα των. Κηρύττει δε αναφανδόν ότι αι δύο άλλαι δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, υπερασπίζονται τους επαναστάτας και η κυβέρνησις κοπιάζει εις μάτην με τους Ρώσους..». (Κωνστ. Κωνσταντάρας, εκδ. ΗΛΕΚΤΡΟΝ, Αθήνα, 2017, σ.170).

Ο Λάζαρος Κουντουριώτης, σε επιστολή του προς τους αντικαποδιστριακούς Ν. Γκίκα και Χρ. Μέξη, τον Ιούλιο 1831, χωρίς ημερομηνία, τους έγραφε ότι οι δύο αντιπρέσβεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, «εδέχθησαν τον αδελφό του (Γεώργιο) και τους λοιπούς (αντικαποδιστριακούς) με φιλικά αισθήματα και δικαίωσαν τα εύλογα ζητήματά των…..» (όπως παραπάνω).

3ο/ Ο Εθνικός κυβερνήτης ως γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός, ήλθε σε μετωπική σύγκρουση με τους αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες, κυρίως Αγγλογάλλους αλλά και  Αμερικανούς, οι οποίοι αμέσως μετά την επανάσταση 1821, άρχισαν να κατακλύζουν τα απελευθερωθέντα ελληνικά εδάφη, και να προσηλυτίζουν φανερώς και προκλητικώς, τους ρακένδυτους Έλληνες στον «Χριστιανισμό», σε μία προσπάθεια απογαλακτισμού τους από την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο κυβερνήτης ως ήταν φυσικόν, αντέδρασε σθεναρώς στα βδελυρά σχέδιά τους. Οι «κεφαλές» των μισσιοναρίων, αιρεσιάρχες, οι περισσότεροι μέλη αποκρυφιστικών εταιρειών, προκειμένου να συνεχίσουν ανενόχλητοι το μισελληνικόν, ψευδοχριστινικόν έργον τους, απεφάσισαν να απαλλαγούν από το σοβαρόν εμπόδιον που ονομαζόταν «Ιωάννης Καποδίστριας». Προς τούτοις, εργάστηκαν παντοιοτρόπως για να επιτύχουν την πολιτική ή βιολογική εξόντωση του Κυβερνήτου.

Όλοι αυτοί οι χριστιανοί κατ’ όνομα και αιρετικοί στην πίστη,  ήσαν εν δυνάμει εχθροί του Ορθοδόξου Καποδίστρια και του Ορθόδοξου Ελληνικού λαού. Μάλιστα, επειδή οι αλλοεθνείς και αλλόδοξοι ψευτοχριστιανοί εισβολείς, επεχείρησαν να αλώσουν ακόμη και το Πατριαρχείον της Κωνσταντινουπόλεως, ο Καποδίστριας βιαζόταν να αποκατασταθεί η ομαλή σχέση με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Μία ιδιαίτερα σημαντική του απόφαση τον Αύγουστο του 1831, φωτίζει καθοριστικά όχι μόνο το Ορθόδοξον φρόνημά του, αλλά και το μαρτυρικό τέλος του, που προβάλλεται σε μία άλλη προοπτική.

Κατά πληροφορία, που μας προσφέρει το Αρχείο του Ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών (γράμμα Κων. Οικονόμου προς τον πρέσβη της Ρωσίας στην Πόλη Τιτώφ, από 16.2.1850), ο Καποδίστριας βιαζόταν να αποκατασταθεί η σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την δήλωση του, «ίνα μην πέση η υπόθεσις εις των Φράγκων τας χείρας και τότε εχάθημεν»!3

Ο Οικονόμος μνημονεύει δήλωση προς αυτόν, του από Ρέοντος και Πράστου και μετέπειτα Κυνουρίας Διονυσίου, τον οποίον μετακαλέσας ο Καποδίστριας «διώρισε δια την Κωνσταντινούπολιν», «ίνα γένηται η κανονική αναγνώρισις της εν Ελλάδι Εκκλησίας». Παρατηρεί δε ο Οικονόμος:

«Πόσον πολιτικώς και ορθοδόξως άμα προείδε και τούτου του πράγματος την ανάγκην ο αείμνηστος εκείνος»! Αλλά, όπως συνεχίζει ο Οικονόμος, «Ενώ απήλθεν ούτος (ο Κυνουρίας) εις την επαρχίαν αυτού προς ετοιμασίαν, μετ’ ολίγας ημέρας συνέβη και η του Κυβερνήτου τελευτή» (δολοφονία).

Το σωζόμενο αρχειακό υλικό για την Ιόνιο Ακαδημία των αδελφών Τυπάλδων Ιακωβάτων (Ληξούρι), δίνει απάντηση στο ερώτημα για την σπουδή του Καποδίστρια την συγκεκριμένη αυτή στιγμή.4  

Αναθρεμμένος με τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις της Κυπρίας μητέρας του (Αδαμαντίας), ήταν δεμένος με την Ορθοδοξία και το εκκλησιαστικό σώμα, βλέποντάς το ως κιβωτό σύνολο της ζωής και, συνεπώς, ως «περιέχον» και την πνευματική και την πολιτική ζωή του Έθνους/Γένους. Το γεγονός μάλιστα, ότι δυο από τις αδελφές του έγιναν ορθόδοξες μοναχές, τι άλλο φανερώνει από την εκκλησιαστικότητα της οικογενείας του;

Έτσι, και αν ακόμη κατά την παραμονή του στην Ευρώπη, ως ευφυής και ικανός διπλωμάτης, κατόρθωνε να συγκαλύπτει το αληθινό φρόνημά του, όταν ανέλαβε τα ηνία της ανοργάνωτης ελληνικής πολιτείας, δεν είχε λόγο να αποκρύψει τους αληθινούς στόχους του. Ήδη η πρώτη προκήρυξή του προς τον ελληνικό λαό άρχιζε με τη φράση: «Εάν ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ’ ημών».

4ο/ Ο Καποδίστριας απαιτούσε από τους Αγγλογάλους και επέμενε, όπως ο ορισθησόμενος απ’ αυτούς βασιλεύς του νεοσυστηθησομένου κράτους της Ελλάδος, μετά την δική του διακυβέρνηση, να ασπασθεί την Ορθόδοξη Πίστη, αφού επρόκειτο να άρξει των Ορθοδόξων Ελλήνων.

Τούτο επετεύχθη μεν αργότερον, μετά την ψήφιση του πρώτου συντάγματος (1844), αλλά ποτέ δεν έπαψε να αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες αιτίες εξοβελισμού του, επειδή ετόλμησε να απαιτήσει κάτι τέτοιο, από τους φραγκο-παπικο-προτεστάντες Ευρωπαίους.

Το θέμα αυτό στο οποίον συνηντάτο με τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, που έβλεπε το άρθρο 40 του συντάγματος (1844) ως το «βαγγέλιον του Θεού»,5 επέτεινε την σύγκρουσή του με τους αιρετικούς Αγγλογάλους, που είχαν θέση σαν στόχο την πλήρη αποχριστιανοποίηση της Ελλάδος.

5ο/ Γνωρίζοντας ο Καποδίστριας από προσωπικές επαφές και εμπειρίες του στην Ευρώπη, την διαβρωτική και αντεθνική δράση της μασονίας και διαβλέψας τον άμεσον κίνδυνον να υπονομευθεί ο αγών των Ελλήνων, άμα τη αφίξει του στην Ελλάδα, επολέμησε με σφοδρότητα κάθε τέτοια αποκρυφιστική δραστηριότητα, ελθών σε σύγκρουση με εγχώρια και ξένα αποκρυφιστικά κέντρα. Ο Καποδίστριας προέβη ακόμη και σε προληπτικές ενέργειες κατά των Μασόνων, γεγονός που εξόργισε ακόμη περισσότερον τους συνωμότες, οι οποίοι επέσπευσαν τις διεργασίες της δολοφονίας του.

Ήταν γνωστή, η αντίθεση του Καποδίστρια προς την Γαλλική Επανάσταση (1789) και κυρίως τις αντιθρησκευτικές αρχές της. Και αυτό δεν φαίνεται να το λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψιν όλοι εκείνοι που επιμένουν, ότι υπήρξε «τέκτων κανονικός», χωρίς βέβαια επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, λησμονώντας, ότι ως διπλωμάτης ο Καποδίστριας υπεχρεούτο να συναναστρέφεται τους πάντας, αλλά δεν έπαυσε ποτέ να ανήκει ολόκληρος στην Ορθοδοξία, η οποία διεκδικεί «μοναδικότητα» και «αποκλειστικότητα» στην συνείδηση και ζωή του ανθρώπου.

Όπως επίσης δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν και η αρνητική στάση του απέναντι στη Μασονία και κάθε μυστική οργάνωση κατά την διάρκεια της ασκήσεως της εξουσίας του.6

Την 8η Ιουνίου 1828, απέστειλε προς τα μέλη της κυβερνήσεως και όλους τους δημοσίους υπαλλήλους την υπ’ αριθμ. Αριθ. 2953 Μυστική Εγκύκλιο, δια της οποίας, αφού χαρακτηρίζει τις μυστικές εταιρείες εχθρικές και καταστροφικές για όλα τα Ευρωπαϊκά έθνη και την Ελλάδα, τους διατάσσει να υποβάλλουν βεβαιώσεις ότι δεν ανήκουν σε τέτοιες μυστικές και εχθρικές προς την πατρίδα, οργανώσεις.7

Πλήρης πικρίας και απογοητευμένος ο κυβερνήτης, έγραφε στον πρίγκηπα Σούτσον διαμένοντα στο Παρίσι:

«….Εις την χώραν μας υπάρχουν βαθμοί εις την πολιτικήν εμπάθειαν, αλλά δεν υπάρχουν όρια. Οι φατριαστικοί άνδρες της Ελλάδος δεν ίστανται όλοι επί της αυτής βαθμίδος, διότι άλλοι εσπούδασαν εις την σχολήν του Φαναρίου και άλλοι εις την Αυλήν του Αλή Πασά. Εις αμφοτέρας τας σχολάς ταύτας οφείλομεν τους αρχιραδιούργους και τους ταραξίας. Τα όργανά των είναι οι προύχοντες, οι επιθυμούντες ως και επί τουρκοκρατίας να άγωσι και να φέρωσι τας επαρχίας και νεανίαι εισαγαγόντες ημίν τας μυστικάς εταιρίας της Γαλλίας και της Γερμανίας…».

Ο Καποδίστριας έβλεπε ζυμωμένη την ύπαρξη του Έθνους με την Ορθοδοξία, την ζωτική πνοή και αναστάσιμη δύναμή του: «Η χριστιανική θρησκεία (ως Ορθοδοξία), έλεγε, «εσυντήρησεν εις τους Έλληνας και γλώσσαν και πατρίδα και αρχαίας ενδόξους αναμνήσεις και εξαναχάρισεν εις αυτούς την πολιτικήν ύπαρξιν, της οποίας είναι στύλος και εδραίωμα».8

Στις 22/8/1831 ο Καποδίστριας έστειλε και δεύτερη εγκύκλιον (Αρ. 4286) για το ίδιο θέμα, προς εφαρμογή, σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες με αυστηρότατο περιεχόμενο. Λίγο μετά, δολοφονείται στο Ναύπλιο.

Τελικώς οι συνωμότες, προετοίμασαν το έδαφος και οδήγησαν τους Έλληνες σε νέο πολιτικό διχασμό (ισχυρή οικονομικοπολιτικώς μειοψηφία πλουτοκρατών με τους κομματάρχες τους, απέναντι στην ανίσχυρη, πενομένη, εξαθλιωμένη και εξαρτώμενη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών). Ο διχασμός κατέληξε στην φυσική εξόντωση του πρώτου άξιου Κυβερνήτη της Ελλάδας, του Εθνάρχου Καποδίστρια, στις 9 Οκτωβρίου 1831 (27 Σεπτεμβρίου 1831 με το Ιουλιανό ημερολόγιο).

6ο/ Ο Κυβερνήτης, από την πρώτη στιγμή της αναλήψεως των καθηκόντων του, απαίτησε απ’ όλους χωρίς εξαίρεση, την εφαρμογή των νόμων του κράτους, που αφορούσαν μεταξύ των άλλων, στην ισονομίαν, στον δίκαιο και ισοδύναμο καταμερισμό της  δημόσιας γης, μετά σωφροσύνης σ’ όλους τους Έλληνες, με προτεραιότητα στις χήρες και τα ορφανά των αγωνιστών της Εθνικής Επαναστάσεως!

Συγχρόνως, ιεράρχησε τις ανάγκες με προτεραιότητα στην πολεμική προσπάθεια, ενώ παράλληλα επέβαλε σε όλους τους τομείς αυστηρή οικονομία, λογιστική τάξη και περισυλλογή, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα με το να μη δεχθεί καμία κρατική επιχορήγηση. Πρόθεσή του ήταν να μοιράσει σε όλους την «εθνική γη».

Έτσι, μοιραίως ήλθε αντιμέτωπος με τους φατριασμούς, τα τοπικιστικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των κοτζαμπάσηδων, Φαναριωτών και πλοιοκτητών, οι οποίοι θεώρησαν όλες αυτές τις ενέργειες του Κυβερνήτου «εχθρικές».

Όλοι αυτοί, ζητούσαν δημοκρατία και Σύνταγμα, «όχι επειδή διψούσαν για μία κατάσταση που συνήθως ονομάζουμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αλλά που μόνο κατ’ όνομα της μοιάζει. Διψούσαν, χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιούν (ΣΣ: Αφού τους τύφλωνε ο φανατισμός και το μίσος), για ανομία, για αναρχία, για μια κατάσταση έκρυθμη, που ικανοποιούσε προσωπικά πάθη και συμφέροντα, αλλά που αντιστρατευόταν σε κάθε επιταγή της φρονήσεως και της λογικής…» (Απόσπασμα από ομιλία του προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Τσάτσου, στην δημόσια βιβλιοθήκη Κερκύρας, με την συμπλήρωση 200 ετών από την γέννηση του Ιωάννου Καποδίστρια, 21 Μαϊου 1976, ώρα 20.00)

Απαιτούσαν εκτός των άλλων, την συνέχιση της επιρροής που ασκούσαν, επί των επαρχιών στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, και την διατήρηση των υπερπρονομίων τους, ήτοι τεράστιες εκτάσεις γης, χρηματοδοτήσεις, να εισπράττουν οι ίδιοι τους φόρους από τους πρώην ραγιάδες συμφυλέτες τους, και να απαλλαγούν οι μπέηδες και οι καπετανέοι τους από φόρους. 9

Σας θυμίζουν τίποτε τα παραπάνω, συγκρίνοντάς τα με την σημερινή εποχή της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας/ βουλευτοκρατίας;  

Αρνούμενοι λοιπόν οι κοτζαμπάσηδες, κάθε διαπραγμάτευση μαζί του, εάν δεν ικανοποιούντο οι όροι τους, εμίσησαν τον κυβερνήτη με πάθος και άρχισαν να εκδηλώνουν απόπειρες ανατροπής του, καθοδηγούμενοι και συνεπικουρούμενοι από τους αγγλογάλλους.

Καθώς οι προσπάθειες να ξεσηκώσουν τον Στρατό απέτυχαν, απεφασίσθη η δολοφονία του Κυβερνήτου ως «η τελική λύση».

Ο πρώην προεστός της Λεβαδείας Νικόλαος Νάκος, σε αναφορά του προς τον Αυγουστίνο Καποδίστρια, από το Μεσολόγγι, στις 15 Ια­νουαρίου 1830, του έγραφε ποιος ήταν ο λόγος των επωνύμων Ελλή­νων, που ήσαν αντικυβερνητικοί:

«…τον πειρασμόν τον έχουσιν εν όσω δεν απολαμβάνουν τα βεζιριέτια τους (ΣΣ: Τα προνόμια που τους είχαν δώσει οι βεζύρηδες), δηλαδή τας μακαρίτισας αυ­θαιρέτους εξουσίας των…».

Στην συνέχεια αναφέρεται στην περί­πτωση του Άγγλου Gordon: «Ο κύριος Παύλος Πονσιέρ, όστις έγινε προσήλυτος της ευθυδρομίας μου, αυθόρμητος ελθών μυστικώς μ’ είπεν ότι ο παγκάκιστος Γόρδων και ο Ρόμπινσον, προλαβόντως είχαν γράψει προς τους οπλαρχηγούς της Στερεάς Ελλάδος ερεθιστικός επιστολάς, πλήρεις αισχρολογιών και δημηγερσιών δια να μη δεχθούν τον νέο διοργανισμόν, ως αντιβαίνοντα την ελευθερίαν και την λαμπρότη­τα των θυσιών των αλλ’ όπως δύνανται να επιμένουσιν εις τα δίκαιά των και εις τας απαιτήσεις των, διότι εντός ολίγου τα πράγματα λαμβάνουσι μορφήν και ότι μετ’ ολίγον θέλει διαβώσιν ενταύθα (στο Ναύ­πλιο) και συνομιλήσωσιν… Αλλ’ όταν ήκουσαν ότι εδώ βασιλεύει ευνο­μία, ησυχία κ.τ.λ. φαίνεται να ήλλαξαν σχέδιον και ούτω μελετούν να απεράσουν εις Μύτικα και Δραγομέστον, όπου προσκαλέσαντες τους αποδοκιμασμένους αρχηγούς και στρατιώτας», τους παρακινούσαν να «κάμουν και αυτοί τας μυαράς συνδιαλέξεις των».10

Στις φοβερές αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης, απροκάλυπτη ήταν η σύμπραξη και η βοήθεια των Αγγλογάλλων προς τους ταραχοποιούς.

7ο/ Έχοντας πλήρη επίγνωση της Ιουδαιογενούς και απατήλιας, αντιλαϊκής και αντεθνικής δράσεως, της λεγομένης «πολυκομματικής κοινοβουλευτικής (ψευτο) δημοκρατίας», από τις προσωπικές εμπειρίες που είχε κατά τις συχνές επισκέψεις του στις ευρωπαϊκές χώρες, και δεδομένου ότι δεν είχε παγιωθεί, οργανωθεί και αναγνωρισθεί ακόμη διεθνώς ελληνικό κράτος, ορθότατα και ελληνικώτατα σκεπτόμενος, ως γνήσιος δημοκράτης, δεν επέτρεψε την επίσημη αναγνώριση, οργάνωση και λειτουργία πολιτικών κομμάτων και την παροχή Συντάγματος, μέχρις ότου ιδρυθεί και αναγνωρισθεί επισήμως Ελληνικόν κράτος και αρχίσει να λειτουργεί η κρατική μηχανή, με καθεστώς Νόμου δι’ όλους, Τάξεως και Πειθαρχίας.

Όσον καιρόν ο Καποδίστριας οργάνωνε την Διοίκηση εθνοκρατικώς, τόσον βυσσοδομούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι,  και έθεταν συνεχώς εμπόδια στο έργο του Κυβερνήτου. Οι λεγόμενοι «συνταγματικοί», μη έχοντας άλλον λόγον να κατηγορήσουν τον Καποδίστρια, τον χαρακτήριζαν αυθαιρέτως, αντιδημοκράτη, απολυταρχικό, τύραννο και δικτάτορα. Παραλλήλως, ειργάζοντο αφανώς για την απαλλαγήν τους απ’αυτόν τον «τύραννο», με διακαή πόθον τους την δολοφονία του.

Τα λειτουργούντα τότε υποτυπωδώς και όχι επισήμως, τρία πολιτικά κόμματα, ήταν ΑΠΟΛΥΤΩΣ εξαρτημένα από τις τρεις λεγόμενες Μεγάλες-Προστάτιδες Δυνάμεις. Με πρόσχημα την στάση αυτή του Καποδίστρια, και συνθήματα υπέρ της γαλλικής επαναστάσεως, του Διαφωτισμού και των αρχών της «φωτισμένης» Ευρώπης, οι προύχοντες, κοτζαμπάσηδες ή πλοιοκτήτες, αρκετοί απ’ αυτούς ήσαν τέκτονες, άρχισαν να ζητούν Σύνταγμα και δημοκρατικές ελευθερίες, ενεργούντες κατ’ εντολήν και με την υπόσχεση οικονομικοπολιτικών «ανταλλαγμάτων», από τους ηθικούς αυτουργούς Αγγλογάλλους.

Από Το 1829, λειτουργούσαν υποτυπωδώς στο Ναύπλιο, τα πρώτα κόμματα. Το ρωσόφιλο, οι οπαδοί του οποίου ονομάζονταν Ναπαίοι (από κάποιον Νάπα, Ναυπλιώτη φανατικό ρωσόφιλο), ενώ ειρωνικά κι’ ο ίδιος ο Καποδίστριας λεγόταν Νάπας, το αγγλόφιλο, οι οπαδοί του οποίου ονομάζονταν Μπαρλαίοι (από τον Βασίλη Μπάρλα, φανατικό οπαδό και κάποτε πληρεξούσιο του Μαυροκορδάτου) και το γαλλικό, με τους μοσχόμαγκες (από την τάπια, το οχύρωμα, του Μόσχου, όπου σύχναζαν οι... αλάνηδες του Ναυπλίου).11

Ο άκαπνος «διαφωτιστής» Γραικύλος Αδαμάντιος Κοραής, παρακολουθών τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα εκ του μακρόθεν, φανατικός πολέμιος του Καποδίστρια και τιμώμενος σήμερα από το Σύστημα ως «μέγας και τρανός» των Ελληνικών γραμμάτων, έγραψε χαρακτηριστικά:

«Η Ελλάς δεν ανέστη, τάφον μόνον ήλλαξε και από νεκροθάπτην Τούρκον επέρασεν εις Έλληνα!». Ευτυχώς που αναγνώρισε τουλάχιστον ότι ο Καποδίστριας ήταν… Έλληνας!!!

Όλοι οι πλουτοκράτες της εποχής εκείνης που αντετάχθησαν στον Καποδίστρια, εκραύγαζαν για Σύνταγμα και δήθεν πολιτικές ελευθερίες, όπως κραυγάζουν σήμερα και οι νεοφεουδαρχίσκοι βουλευτές, διότι με καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα ήλεγχαν τόσον τα πολιτικο-οικονομικά πράγματα όσον και τον ίδιον τον κυβερνήτη, όπως σαφέστατα συμβαίνει και επί των ημερών μας, με τους εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, «μηντιοκράτες» και γενικώς πλουτοκράτες που ελέγχουν τα κοινοβούλια των χωρών όλου του κόσμου….

Λέγεται ότι όταν επαναστάτησαν οι Μανιάτες είχαν σημαίες με ζωγραφισμένους πάνω τους τον Λυκούργο και τον Λεωνίδα και ζητούσαν "Ελευθεροτυπία και Σύνταγμα".

Ασφαλώς θα έτριζαν τα κόκκαλα αμφοτέρων στο άκουσμα των λέξεων "Ελευθεροτυπία και Σύνταγμα"...

8ο/. Το ΣΥΣΤΗΜΑ ήταν αδύνατον να δεχθεί την διακυβέρνηση της Ελλάδος για μεγάλο χρονικό διάστημα, από ένα γνήσιο Ρωμηό, δηλαδή Ορθόδοξο Έλληνα Εθνικιστή και Ορθόδοξο Χριστιανό κατά την Πίστη, ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ. Τέτοιος ήταν ο Καποδίστριας, ο οποίος έβλεπε την ιστορική ύπαρξη του Αναγεννημένου Έθνους (Γένους) ζυμωμένη με την Ορθόδοξη πίστη.

Ήταν αδιανόητο για το ΣΥΣΤΗΜΑ να αποδεχθεί την παγίωση ενός ανεξάρτητου Ορθόδοξου Εθνοκρατικού καθεστώτος, το οποίον μελλοντικώς θα απαγκιστρωνόταν, όπως εκτιμούσαν, από την επιρροή των Αγγλογάλλων και θα προσεκολλάτο, όπως εφοβούντο, στο άρμα της Ορθόδοξης Ρωσίας. Τέτοιου είδους συκοφαντίες διέδιδαν οι εχθροί του Καποδίστρια, προκειμένου να προσεταιρισθούν όσον το δυνατόν, περισσότερους αντικαποδιστριακούς δοσίλογους και «φιλήκοους των ξένων», τους οποίους ο Εθνικός Κυβερνήτης αποκαλούσε προδότες.

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την καρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» (Από την συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, όπως την κατέγραψε Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια»).

Συνεπώς το ΣΥΣΤΗΜΑ έπρεπε να απαλλαγεί από τον Καποδίστρια το συντομώτερον δυνατόν, καθ’ όσον αποτελούσε αξεπέραστο εμπόδιο στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά σχέδια των τότε αποκαλουμένων μεγάλων Δυνάμεων, που αντιπροσώπευαν το ΣΥΣΤΗΜΑ, στην ευρύτερη περιοχή μας. Και αυτό έπραξε δια των μυστικών υπηρεσιών του και των εγχωρίων οργάνων του, τους φιλήκους των ξένων. Τον εδολοφόνησε!!!

Ο Καποδίστριας συνδύαζε την ανάσταση και την ιστορική συνέχεια του Έθνους, όχι με την Ευρώπη και την οποιαδήποτε βοήθειά της, αλλά με την παράδοση του Γένους, τα πνευματικά αποθέματά του και την βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων.

Το 1819 ο Καποδίστριας γράφει στον Πατέρα του:

«Είναι έργον μοναδικόν της προστασίας του Θεού και των θαυματουργών Αγίων που αναξίως επεκαλέσθην με δάκρυα ειλικρινούς καρδίας και αφοσιωμένης…», προσθέτοντας την φράση: «Πίπτων εις τους πόδας του Θαυματουργού Αγίου μας (ΣΣ: Αγίου Σπυρίδωνος) και της Αειπαρθένου Πλατυτέρας (=Θεοτόκου)».12

Στο προσωπικό αυτό γράμμα, όπως και σε άλλα, που του επιτρέπει να αποκαλύψει τα μύχια της καρδιάς του, είναι έκδηλη η ησυχαστική του συνείδηση. Ανάλογα θα δηλώσει και στον Γάλλο νατουραλιστή, J. B. Georges Bory de saint Vincent [Jean Baptiste Bory de Saint-Vincent (6 July 1778 – 22 December 1846)].13

Άπλετο φως, για την κριτική αποτίμηση των πολιτικών ενεργειών του Καποδίστρια, ρίχνει η μελέτη της εκκλησιαστικής πολιτικής του, βασικότατο κεφάλαιο που δυστυχώς ορισμένοι δεν φαίνεται να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, χάνοντας έτσι την πιο αξιόπιστη ίσως προοπτική, για την προσέγγιση και κατανόηση του Καποδίστρια, ως διπλωμάτη και πολιτικού.14 

Η σύνδεση του εκκλησιαστικού χώρου με την παιδεία στην «Γραμματεία των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου παιδείας», χωρίς προηγούμενο ή και επόμενο στην «Ευρωπαϊκή» πολιτική σκηνή, συνιστά όχι μόνο ενσυνείδητη εμμονή του Καποδίστρια στο πνεύμα της Ορθόδοξης παραδόσεως, που θέλει τους δύο αυτούς χώρους αδιάσπαστα ενωμένους (και ο Καποδίστριας τους θεωρούσε «αχώριστους» και «προς ένα συντρέχοντα σκοπόν, την ηθικήν των πολιτών μόρφωσιν»), αλλά και την αντίθεσή του προς το πνεύμα τού ευρωλάγνου, Κοραή, ο οποίος με τις καλβινίζουσες προϋποθέσεις του, ενέτασσε στο έργο του «Λειτουργού της Δημοσίου Παιδείας», την φροντίδα της Αστυνομίας, του Δικαίου και της Θρησκείας».

Αυτά είναι τα κύρια αίτια της δολοφονίας του Ιωάννου Καποδίστρια αλλά και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους, οι Άγγλοι κρατούν άκρως απόρρητο, μέχρι και σήμερον, τον φάκελον της δολοφονίας του.15

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Εἶμαι ἀποφασισμένος νὰ ἄρω τὸν οὐρανόθεν ἐπικαταβαίνοντά μου Σταυρὸν». Με αυτή την φράση του, ο Ιωάννης Καποδίστριας ως ευφυής άνθρωπος έδειχνε ότι είχε αντιληφθεί πλήρως την αποστολή που του είχε ανατεθεί. Γιατί περί αποστολής πρόκειται. Αποστολή που τύχαινε της Θείας Πρόνοιας και την οποίαν φαίνεται  να είχε αντιληφθεί ο Ιωάννης Καποδίστριας όταν έλεγε ότι: «θα έλθει κάποτε η μέρα που οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου».

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν υπήρξε απλώς μέγας πατριώτης, μέγιστος πολιτικός ανήρ, ακέραιος χαρακτήρας, έντιμος και ανιδιοτελής, αλλά και εθνομάρτυρας, διότι απέθανε «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερίαν» από τους διαχρονικούς δυνάστες μας, που αυτοαποκαλούνταν «Σύμμαχοι» και «Προστάτες» μας.

Πολλοί προσπάθησαν να προσεταιριστούν το όνομα του Καποδίστρια ως «Ευρωπαϊστή», «Αδέσμευτου απ’ την Πίστη», «Προοδευτικού», «φωτισμένου» τέκτονος, κ.α. Όμως, ο Καποδίστριας ήταν πάνω απ’ όλα Ελληνόψυχος Ρωμηός, αυθεντικός εκφραστής της Ρωμηοσύνης.

Σήμερα κάποιοι βιολογικοί ή πνευματικοί απόγονοι αυτών που τον δολοφόνησαν, θέλουν να τον προβάλουν ως δικόν τους άνθρωπο. Η αληθινή Ιστορία όμως και τα καταγεγραμμένα έγγραφα αποδεικτικά στοιχεία, τους διαψεύδουν...

Ενώ είχε αντιληφθεί τι επρόκειτο να του συμβεί είχε το θάρρος, δεν δίστασε, να συνεχίσει την πορεία του προς τον θάνατο. Ήταν ο μόνος πολιτικός ο οποίος όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ήταν πάμπλουτος και έφυγε από την ζωή πάμπτωχος.

Αρνήθηκε σύνταξη από την Ρωσία, για να μη θεωρηθεί Ρωσόφιλος και μισθοδοτούμενος από τους ξένους. Αρνιόταν τον μισθό του. Δύο φορές θέλησαν να τον επιχορηγήσουν, για να έχει την δυνατότητα να εμφανίζεται ως αρχηγός κράτους προς τους ξένους, την μια το «Πανελλήνιο» (η Κυβέρνηση), την άλλη η Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829). Και τις δυο φορές αρνήθηκε. Ξόδεψε όλη του την περιουσία για τις ανάγκες της πατρίδας. Πούλησε ακόμα και τις πολύτιμες πέτρες από τα παράσημά του. Και ήταν πολύ λιτοδίαιτος, όσο έβλεπε την χώρα βουτηγμένη στα ερείπια και σε φρικτή ανέχεια. Ο λαός τον αγαπούσε υπερβολικά, τον λάτρευε κυριολεκτικά και θρήνησε πολύ για το χαμό του.

Είναι αξιοσημείωτο ότι σε δημοτικό τραγούδι, με βάση το δημοτικό μοτίβο, αναφέρονται τρεις(!)  ντουφεκιές (μπιστολιές) με τρία ασημένια βόλια, όπως ακριβώς είχε συμβεί. Σε άλλο όμως, εκτενέστερο δημοτικό τραγούδι με εμφανή λόγια στοιχεία, περιγράφεται με ιστορική ακρίβεια η σκηνή της δολοφονίας, ως εξής:

«Μια Κυριακή ξημέρωσε, να μη είχε ξημερώσει

ο Κυβερνήτης κίνησε να πάει στην Εκκλησία,

στην πόρτα όπου επάτησε, σκύβει να προσκυνήσει,

ο Γιώργης και ο Κωνσταντής δυο μπέηδες της Μάνης,

μια μπιστολιά του ρίξανε, φαρμακερό μαχαίρι.»

 Με τον ερχομό του στην Ελλάδα, ο Κυβερνήτης ήξερε ότι έθετε τον εαυτό του στον επίλογο μιας αποστολικής ζωής. Η Ελλάδα ήταν το τελευταίο έργο ενός δράματος, μιας πορείας που υπομονετικά είχε επιλέξει. Να θέσει τον εαυτό του στο έλεος του Θεού και με την βοήθειά Του να κάνει ό,τι μπορεί για να αναστηθεί αυτό το πολύπαθο Έθνος. Αυτό κι έγινε.

Όσο για την ανθρώπινη δόξα και τον θεϊκόν αντιδοξασμόν, ο Εθνάρχης-Εθνομάρτυρας Ιωάννης Καποδίστριας τους έλαβε το πρωΐ όρθρου βαθέως, σχεδόν μέσα στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα.

Σήμερα, σύμπασα η Ρωμηοσύνη ανταποδίδει την δόξα και τιμή που αξίζει σ’ αυτήν την ευγενική Ελληνόψυχη προσωπικότητα, τον άλλον Μωϋσή κατά τους Αγιορείτες Πατέρες της εποχής, τον Μέγιστο Θησαυροφύλακα την Ρωμηοσύνης, τον χρήσιμο άνθρωπο όλων των εποχών,  ο οποίος, όπως έλεγε και ο μεγαλύτερος εχθρός του Κυβερνήτη, ο Μέτερνιχ «ο αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμα άνθρωπος και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ιωάννη Καποδίστρια».

Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας πανάξιος Εθνικός ηγέτης/Εθνάρχης που μας κατέλιπεν ένα κολοσσιαίον έργον σε διάστημα μόλις τριών ετών, ένας κυβερνήτης που παρέλαβε ένα εξαθλιωμένο κρατίδιο και συγκρότησε και οργάνωσε το Νεοελληνικό κράτος από το μηδέν.

Υπήρξεν υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενότητος, χωρίς να επιδείξει στο ελάχιστο τάση υποτιμήσεως, αλλοιώσεως ή το χειρότερο, αλλοτριώσεως της ξεχωριστής παραδόσεως κάθε λαού.

Ήταν Ευρωπαϊστής, οραματιστής μιας Ευρώπης ανεξάρτητων λαών και κυρίαρχων Εθνών!!!

Καθ’ ημάς και κατά πολλούς Έλληνες, ήταν ένας Εθνομάρτυς, ένας άγιος της πολιτικής και πρώτος Ηγέτης-Εθνάρχης μετά την Επανάσταση του 1821. Ένας  Άγιος της Ορθοδόξου Πίστεως, διακρινόμενος για την ταπεινότητα, την αγνότητα λόγων και πράξεων, την  λιτότητα, την εδραία και τεθεμελιωμένη Πίστη του που θυσίασε την ζωή του για την σωτηρία του Έθνους και για του Χριστού την Πίστη την Αγία!

Τι άλλα προσόντα άραγε, απαιτούνται για να ανακηρύξει η Μητέρα Εκκλησία τον Ιωάννη Καποδίστρια, Άγιον της Ορθοδοξίας μας; Εάν δεν βρίσκει μελανό σημείον στον βίον του Καποδίστρια, γιατί δεν τον έχει ανακηρύξει ακόμη Άγιον;

*

Για τους λόγους που εξεθέσαμεν συνοπτικώς, και άλλους που έχουμε αναφέρει κατά το παρελθόν, αναλύοντας συναφή θέματα, ο Μέγιστος αυτός Έλλην, έχει τεθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορικής λήθης από τους νεο-βαρβάρους Ελλαδίτες ψευτοδημοκράτες πολιτάρχες, όχι όμως και από τους αληθινούς Έλληνες, τους Ρωμηούς, τους σύγχρονους πυργοφύλακες της Ρωμηοσύνης.

Ημείς μνήμονες και τηρητές των Εθνικών παραδόσεων, κλίνομεν ευλαβικώς το γόνυ προ της εικόνος του Αγίου, στην συνείδησή μας, Ιωάννου Καποδίστρια, τιμώμεν μετ’ ευλαβείας και εθνικής υπερηφανείας την μνήμη του και  προειδοποιούμεν τους κωφεύοντας ελλαδίτες πολιτάρχες και ιεράρχες μας:

Όσον και αν επιμένετε να τηρείτε τους Έλληνες σε κατάσταση αγραμματοσύνης, ιστορικής αμνησίας, αγνοίας περί των δογμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, πεφοβισμένους και τρομοκρατούμενους στις φυλακές του ψευδαισθητικού πύργου της Ιουδαιογενούς κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας σας, και να τους τρέφετε καθημερινώς με τον «μέλανα λωτοζωμόν», των μύθων, πλανών, απατών και εικόνων του Συστήματος, ημείς, οι Έλληνες/Ρωμηοί τουτέστιν οι θεματοφύλακες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, θα παραμένουν άγρυπνοι πυργοφύλακες της Ρωμηοσύνης, πολέμιοι παντός ξενόφερτου θεσμού, τηρητές της παρακαταθήκης του αειμνήστου εθνάρχου μας, Αγίου Εθνομάρτυρος Ιωάννου Καποδίστρια, και διαπρύσιοι κήρυκες του Γνήσιου/Ορθόδοξου Ελληνισμού και της αληθούς Ορθοδόξου Πίστεως!!!

Ρωμηοί/Έλληνες, Ελληνόπουλα μην ξεχνάτε…..Αυτά είναι τα απαράγραπτα ιστορικά, γεωγραφικά, αρχαιολογικά και Εθνολογικά όρια της Ελληνικής / Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας μας, της Ρωμανίας μας!!!

            

 

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

---

1 Βιβλιογραφία (Λοιπές πηγές πλην των αναφερομένων στο κείμενο)

.Ο Καποδίστριας και η Επανάσταση,  Φλογαΐτης Νικόλαος (1799 – 1867)

.Παρουσίαση του τόμου των Πρακτικών του Α΄ Συνεδρίου Αργειακών Σπουδών, « Το Άργος κατά τον 19ο αιώνα ».

.Από Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού. Δεκέμβριος 4, 2010.

.Στέφανος Πολυγένης http://ioannis-kapodistrias. blogspot.com/2012/02/ i.html#ixzz2Qbl71tL0 [Iωάννης Καποδίστριας ο Εθνομάρτυρας (agiameteora.net › ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ › ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

.Iωάννης Καποδίστριας ο Εθνομάρτυρας.

http://2.bp.blogspot.com/-hDxRCEeoOpg/TyuiAHJYwPI . Η αγιογραφία στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην. Κέρκυρα που ...]

.http://www.ioannis-kapodistrias.gr/2012/02/i.html#ixzz4spHrNYa8

.Η δολοφονία του Καποδίστρια - Protothema

www.protothema.gr/stories/article/673288/i-dolofonia-tou-kapodistria/

.Τα βασικά μέτρα που πήρε ο Καποδίστριας – Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από ορισμένες πολιτικές του – Τα σχέδια για τη δολοφονία του ... 23 Απρ 2017 –

.Ναυπλιακά Ανάλεκτα VII, Έκδοση Δήμου Ναυπλιέων, Δεκέμβριος 2009. Χρήστος Πιτερός, Αρχαιολόγος Δ’ ΕΠΚΑ Ναυπλίου.

.Η δολοφονία του Καποδίστρια: «Αθώοι του αίματος τούτου» οι ...

www.protothema.gr/.../i-dolofonia-tou-kapodistria-athooi-tou-aimatos-toutou-oi-mau...

.Το άρθρο για την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, που εγράφη στις 23/4/2017 στο protothema.gr ...(7 Μαΐ 2017).

.Εγκ.ΠΑΠΥΡΟΣ-ΛΑΡΟΥΣ-ΜΠΡΙΤΑΝΙΚΑ Τ. 27, έκδ. 2007---ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, τ. 4, Εκδοτική Αθηνών--- ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι. ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ, "Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ", Εκδόσεις Παπαζήση 2011----ΤΑΚΗΣ ΛΑΠΠΑΣ: "ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ" (Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ), 1972.

2 π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός Πρωτοπρεσβύτερος «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-Σεπτεμβρίου, Αριθμ. Τεύχους 110-111.

3 Όπως απεδείχθη στην συνέχεια (Ελλαδικό αυτοκέφαλο του 1833, Βουλγαρική Εθναρχία 1870), η δυτική πολιτική επεδίωκε την βίαιη απόσπαση των επαρχιών της Εθναρχίας και την οριστική διάλυση της Εθναρχίας, ως συνέχειας της «Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας. Αυτό, άλλωστε, γράφει και ο Υπουργός Εξωτερικών Αναστάσιος Λόντος, στον Επιτετραμμένο της Ελλάδος Πέτρο Δεληγιάννη, στις 6 Φεβρουαρίου 1850 (με την έναρξη των προσπαθειών για την λύση του Ελλαδικού Εκκλησιαστικού ζητήματος):

«Αι κυβερνήσεις της Αγγλίας και Γαλλίας ενδιαφέρονται ουχί μικρόν εις το ζήτημα τούτο και επιθυμούσι δια πολιτικούς λόγους, να ίδωσι την Ελληνικήν Εκκλησίαν εντελώς ανεξάρτητον του εν Κωσταντινουπόλει Πατριαρχείου».

Ο Ρωμηός Ι. Καποδίστριας έσπευδε να επιτύχει λύση μέσα στο πνεύμα της ιστορικοκανονικής παραδόσεως της Ορθοδοξίας, που εδιαφοροποιείτο διαμετρικά, από τα σχέδια της Ευρώπης για την Ορθόδοξη Ανατολή. Και μόνο η ενέργειά του αυτή είναι ικανή να δείξει την αληθινή φύση του ευρωπαϊσμού του. Η περίπτωση, μάλιστα, αυτή, εντάσσει και σε ένα άλλο πλαίσιο την δολοφονία του Κυβερνήτη μετά από λίγες μέρες. Διότι, με την αποστολή του Κυνουρίας, που πρέπει οπωσδήποτε να γνώριζαν οι Δυτικές κυβερνήσεις, χάραζε για το Ελληνικό Έθνος μια προοπτική που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα και τα σχέδια τους γι’ αυτήν.

4 Από το υπόμνημα του Κων Τυπάλδου - Ιακωβάτου, καθηγητή της Ιονίου Ακαδημίας (Αύγουστος 1831).  Γ. Δ. Μεταλληνού Ελλαδικού Αυτοκεφάλου Παραλειπόμενα, Αθήνα, 1989 σελ. 33.

5 Στο άρθρο 40 οριζόταν ότι «πας διάδοχος του Ελληνικού Θρόνου απαιτείται να πρεσβεύη την θρησκείαν της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας» και στο άρθρο 44 ότι ο επίτροπος του βασιλιά, στην περίπτωση που θα είναι ανήλικος, πρέπει να είναι «πολίτης Έλλην, του Ανατολικού δόγματος». Η δέσμευση αυτή ισχύει και στην περίπτωση διορισμού αντιβασιλιά (άρθρο 45). [Γιώργος Καραγιάννης, Εκκλησία και Κράτος 1833-1997, Ιστορική επισκόπηση των σχέσεων τους, σελ. 20-21].

6 Ν. Ι. Φιλιπποπούλου, Ελληνικός Αντιμασσονισμός, Αθήναι 1972, σ. 14

7 EΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Αριθ. 2953

Μυστική Εγκύκλιος

Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Προς το Πανελλήνιον

Προς τους κατά το Αιγαίον Πέλαγος και την Πελοπόννησον Εκτάκτους Επιτρόπους και τους Αρχηγούς των κατά ξηράν και θάλασσαν Δυνάμεων.

Γνωρίζει η Κυβέρνησις, ότι Πολίται τινές επιμένουν πιστεύοντες και τους άλλους πείθοντες, ότι αι μυστικαί Εταιρείαι χορηγούσι μέσα σωτήρια εις την Πατρίδα, ή τουλάχιστον Αιγίδα υπό την οποίαν συνδεόμενοι μεταξύ των οι άνθρωποι δια μυστικών δεσμών δύνανται να απολαύσωσιν εντός της Πατρίδος των και δια της ξένης επιρροής αξιώματα, τιμάς, και το πλέον τύχην, ό εστι χρήματα.

Όσον και αν ελεεινολογή η Κυβέρνησις την απειρίαν των Ελλήνων των από τοιαύτας εισηγήσεις παρασυρομένων δεν ήθελε δώσει την προσοχήν της, αν δεν ήτο καταπεπεισμένη πόσον ολέθρια αποτελέσματα δύναται να φέρη εις την κρίσιμον ταύτην στιγμήν η περί τούτων γνώμη, την οποίαν οι εχθροί της Ελλάδος ήθελον συστήσει και εις τον Κόσμον, και εις τας Ευρωπαϊκάς Κυβερνήσεις.

Αν η Ελλάς εγκατελείφθη από το 1821 έως τον Ιούλιον μήνα του τελευταίου έτους, τούτο προήλθε διότι οι εχθροί της την παρέσταιναν αδιακόπως προς τους Βασιλείς, ως λαόν επαναστατωθέντα και αγωνιζόμενον υπό την διεύθυνσιν και υπό τους σκοπούς Μυστικών Εταιρειών, όθεν επήγασαν αι καταστροφαί της Ισπανίας και Ιταλίας.

Εύκολον ήτο αναμφιβόλως να αναιρεθή η σφαλερά αύτη δόξα. Μ' όλον τούτο εχρειάσθησαν ολόκληρα επτά έτη βασάνων και δυστυχιών εις αναίρεσίν της. Μόλις ανηρέθη, και ενώ η Ελλάς αρχίζει να λαμβάνη δείγματα ευνοίας και καλοκαγαθίας εκ μέρους των Συμμαχικών Δυνάμεων, οι εχθροί της θέλουν πάλιν την παραστήσει ως υπεξούσιον των Μυστικών Εταιρειών, και εις απόδειξιν τούτου θέλουν φανερώσει, ότι υπό διαφόροις ονόμασιν αι Εταιρείαι αυταί υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται μεταξύ των εν τοις πράγμασι και της πολιτικής τάξεως, και της στρατιωτικής δυνάμεως, ίσως και αυτού του στόλου.

Τόσον ουσιώδες θεωρεί τούτο η Κυβέρνησις ώστε μη εγκρίνουσα να δείξη διά τινος δημοσίου και επισήμου πράξεως την ύπαρξιν αυτού του κακού, εκπληροί δια του τύπου της παρούσης εγκυκλίου το χρέος, το οποίον δεν ημπορεί να παραμελήση χωρίς να καθυποβληθεί εις βαρυτάτην ευθύνην. Τω όντι τοιούτον δημόσιον έγγραφον μεταξύ των Πολιτικών, οι οποίοι επιμένουσι να μην παραχωρώσιν εις την Ελλάδα έντιμον μέλλον, ήθελε χρησιμεύσει ως μέσον του να αποδείξωσιν, ότι οι Βασιλείς δια των ευεργεσιών των υποθάλπουσιν εις την Ελλάδα τον εχθρόν, τον οποίον και αλλαχού, και τας ιδίας των Επικρατείας πολεμώσι.

Η παρατήρησις αύτη, Κύριοι, σας διδάσκει με πόσην φρόνησιν και οξυδέρκειαν απαιτείται η εκπλήρωσις της ακολούθου παραγγελίας της Κυβερνήσεως.

Θέλετε κοινοποιήσει δια ζώσης φωνής εις τους υπαλλήλους σας ή τους υπό την οδηγίαν σας αξιωματικούς το περιεχόμενον της παρούσης, και θέλετε τους κάμει να σας φανερώσουν αν ανήκουν εις καμμίαν των Μυστικών Εταιρειών, ή όχι. Αν είναι το πρώτον, θέλετε τους παρατηρήσει, ότι εάν εις την παρελθούσαν κατάστασιν της αναρχίας, και της αταξίας ήταν ίσως αναγκαίον εις τους πολίτας να ζητήσωσι προσωπικήν ασφάλειαν δια του δεσμού μυστικής τινος Εταιρείας, ο δεσμός ούτος διαλύεται καθ' ήν στιγμήν ο του νομίμου όρκου και προς την Κυβέρνησιν, και προς τους Νόμους, χορηγεί εις ένα έκαστον και εις όλους, όλας τας απαραιτήτους ασφαλείας.

Από τοιαύτην αρχήν ορμώμενοι ευκόλως θέλετε αποδείξει το ασυμβίβαστον των δύο όρκων, ήγουν του υπηρετείν το Κράτος, και υπηρετείν μυστικήν Εταιρείαν, της οποίας ο σκοπός είναι ως επί το πλείστον άγνωστος εις τους Εταίρους.

Αν λοιπόν οι υπάλληλοί σας ή οι υπό την οδηγίαν σας αξιωματικοί ανήκουσιν είς τινα Εταιρείαν, ανάγκη να παραιτηθώσι, και περί τούτου οφείλεις να μας βεβαιώσεις.

Εξ εναντίας θέλετε τους εξηγήσει τους κινδύνους εις τους οποίους εκτίθενται πλανώμενοι από ολίγους τινάς όλως διόλου εις τα τοιαύτα ενασχολουμένους. Από την κατηγορίαν των Εταιρειών των μη συμβιβαζομένων με τα κατά Νόμους καθεστώτα δεν αποκλείομεν και την προ αιώνων γνωριζομένην υπό τω ονόματι της Αδελφοποιείας, ή Αγάπης.

Παραγγέλλεσθε, Κύριοι, κατ' επανάληψιν να κάμετε χρήσιν της κοινοποιήσεως ταύτης κατά τον συνετώτερον και ωφελιμώμερον τρόπον. Προθύμως η Κυβέρνησις θέλει δεχθή τας ειδοποιήσεις, όσας εν καιρώ και τόπω θέλετε δυνηθή να την χορηγήσετε.

Εν Πόρω τη 8 Ιουνίου 1828

Ο Κυβερνήτης

Ι.Α. Καποδίστριας

8 Ε. Γ. Πρωτοψάλτη, Ο Καποδίστριας ως θρησκευτική προσωπικότης, περιοδ. ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, αρ. 248, Δεκέμβριος 1976, σ.4

9 Ο «Μανιάτμπεης» ή «Μανιατόμπεης» είχε αξίωμα θεωρητικά ισόβιο και συγκέντρωνε στο πρόσωπο του όλες τις εξουσίες. Σύμφωνα με εντολή της Υψηλής Πύλης ο μπέης της Μάνης, ο Μπέης ήταν προσωπικά υπεύθυνος για την είσπραξη του ετήσιου κεφαλικού φόρου (χαράτσι) πού από 4.000 γρόσια πού ήταν ανέκαθεν, έγινε αργότερα 15.000.

Με εντολή της όμως της «Υψηλής Πύλης»,  ο Μπέης και οι καπετάνιοι είχαν τα έσοδα τους. Ο ανώτατος διοικητής (Μανιάτμπεης) της Μάνης είχε το δικαίωμα να εκδίδει άδειες εμπορίας και να εκμεταλλεύεται τα λιμάνια της Μάνης με την επιβολή εισαγωγικού δασμού. Ο τοπικός καπετάνιος φρόντιζε για την ακριβή εκτέλεση των υποχρεώσεων από την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων του Μπέη στην περιφέρεια του και με την σειρά του είχε κι’ αυτός δικαίωμα στο 1 /3 των εισπράξεων.

Απ’ αυτές τις τελωνειακές κλπ. Εισπράξεις, τα έσοδα ήταν αξιόλογα και ο Μανιάτμπεης ήταν ο μόνος πού είχε το δικαίωμα της αποκλειστικής συναλλαγής με τους ξένους εμπόρους κι’ ο μόνος πού εμπορεύονταν τα τοπικά προϊόντα. Χωρίς την άδεία του, κανείς Μανιάτης δεν μπορούσε να συμβάλλεται με τους ξένους και κανείς ξένος δεν μπορούσε να αγοράσει ελιές, λάδι μετάξι ή βαλανίδια, δηλαδή είχε το αποκλειστικό μονοπώλιο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου.

Αυτές οι εισπράξεις του Μπέη ήταν ένα είδος έμμεσης φορολογίας των κατοίκων της Μάνης. Τα συγκεντρούμενα χρήματα έφταναν άνετα για την πληρωμή του ετήσιου φόρου και  για την αμοιβή των Μπέηδων και καπετανέων.

10 ΓΑΚ, Πληρεξούσιοι Τοποτηρηταί, φάκ. 16Α.

11 Περί το 1825-26, άρχισε να διαμορφώνεται το Ρωσικό κόμμα με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, συγχρόνως περίπου με τα άλλα δύο κόμματα, το Γαλλικό υπό τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό υπό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Όπως φαίνεται και από την ονομασία, η κάθε παράταξη προσέβλεπε στην αντίστοιχη μεγάλη Δύναμη για βοήθεια σε εθνικό επίπεδο αλλά και για να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα. Εννοείται ότι μόνο μετά την δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 τα κόμματα πήραν οριστική μορφή. Πηγές:  Ν.Βλάχος, Η γένεσις του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος εν Ελλάδι, σ. 8 και 17.

-Σπύρος Μαρκεζίνης Πολιτική Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος, Πάπυρος, 1966, τ. Α΄ σ. 79.

12 Ιωάννης Καποδίστριας, 176 Γράμματα προς τον πατέρα του (1809 – 1920). Πολυχρόνη Κ. Ενεπεκίδη, Αθήναι 1972, 273-74.

13 Απ. Ε Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τ. Η : Ιωάννης Καποδίστριας ή Η επώδυνη Γένεση του Νεοελληνικού Κράτους, Θεσσαλονίκη 1988, σ. 407.

14 Εμμ Ι. Κωνσταντινίδου, Η εν Ελλάδι Εκκλησία κατά την Επαναστατικήν και την μέχρι της αφίξεως του Όθωνος μεταβατικήν εποχήν (1821-1833),  Αθήναι, 1970 σελ. 53. Του ιδίου Ι. Καποδίστριας και η εκκλησιαστική του πολιτική, Αθήναι 1977 --- Γ.Δ. Μεταληνού, Ιω. Καποδίστριας,1992, σελ. 253.--- Γεν. εφημερίδα της κυβερνήσεως 1829, αρ. 73, 74. --- Σημειώσεις εις το προσωρινόν πολίτευμα της Ελλάδος του 1822 έτους, στου Γ. Βαλέτα, Κοραή άπαντα, τ. Α΄ Αθήνα σ. 399

15 Ο άκρως απόρρητος φάκελος Καποδίστρια που αρνούνται να ανοίξουν οι Άγγλοι

Ένα από τα μέλη της Αντιβασιλείας, που κυβερνούσαν ουσιαστικά την χώρα μας μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα, ήταν ο Γκέοργκ Λούντβιχ φον Μάουρερ (Georg Ludwig von Maurer), που γεννήθηκε το 1790 στο Ερπολτσχάιμ της Γερμανίας και πέθανε το 1872 στο Μόναχο.
Ο Δ. Κοκκινάκης, συγγραφεύς του βιβλίου «Αθώοι του αίματος τούτου», κάνει λάθος, διότι τον αναφέρει ο «εκ των Αντιβασιλέων Σκώτος Maouer». Ο Μάουρερ, είχε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στα χέρια του, το σύνολο των σχετικών με την δολοφονία του Καποδίστρια εγγράφων και δημιούργησε ένα φάκελο με τίτλο «THE ASSASSINATION OF KAPODISTRIAS» (“H Δολοφονία του Καποδίστρια»), με υπότιτλο «MINISTER DE LA JUSTICE A’ SA MAJESTE LE ROIS POOR LA REGENCE». Ο φάκελος αυτός, βρέθηκε στην Αγγλία (γιατί άραγε;) και παραμένει ερμητικώς κλειστός ως σήμερα.

Οι Βρετανοί αρνήθηκαν να δώσουν στοιχεία σε όποιον ζήτησε τον φάκελον της δολοφονίας του Καποδίστρια, ισχυριζόμενοι πως τα στοιχεία αυτά «είναι μέρος των Αγγλικών Ιστορικών Αρχείων»…