Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ/ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ

ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!!!

ΤΗΝ ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!!!

ΑΥΤΗΝ ΣΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ-ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΑΣ!

ΑΥΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» Ή «ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» (ΚΥΡΙΩΣ), ΚΑΙ «ΓΡΑΙΚΙΑΝ» (ΕΝΙΟΤΕ), ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΚΟΥΣ (ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ) ΚΑΙ ΩΣ ΤΟΙΑΥΤΕΣ  ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, ΣΗΜΕΡΑ, ΩΣΤΕ:

-ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙΤΕ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΣΚΟΤΑΣΜΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΤΕ ΦΥΛΕΤΙΚΗΝ «ΛΟΒΟΤΟΜΗΝ».

-ΝΑ ΠΡΟΣΒΛΗΘΕΙΤΕ ΑΠΟ  ΕΘΝΙΚΟΝ ΣΤΡΑΒΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΑΜΝΗΣΙΑΝ.

-ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ!

ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ (ΡΩΜΗΟΥΣ)/ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ, ΥΠΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ» Ή «ΓΡΑΙΚΟΥΣ», ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ:

-ΣΦΕΤΕΡΙΣΘΟΥΝ, ΜΕΤΑΛΛΑΞΟΥΝ Ή ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΟΥΝ ΠΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟΝ/ ΡΩΜΑΙΪΚΟΝ/ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ.

-ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΑΞΙΟΥΣ ΡΩΜΗΟΥΣ/ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΑΓΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΔΟΞΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

-ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΡΤΗ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ  «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΑΣ!

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΪΚΗΣ/ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΣ, ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ (ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ), ΟΤΑΝ ΟΥΔΕΙΣ ΜΟΓΓΟΛΟΓΕΝΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΣ, ΕΙΧΕ ΜΟΛΥΝΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ ΜΑΣ !

Η Μείζων Ελληνική Μακεδονία μας

(Τα απαράγραπτα Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια)

Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες, ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι, αριστεροφασίστες, άκαρδοι, άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς (δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες, αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες, αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!

Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη, πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/ προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)];

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ»!!!

ΜΕΡΟΣ 15ον

         

 13. ΔΩΡΙΕΙΣ.

α. Μυθολογία-Προϊστορία-Ιστορία1

Κατά τους συστημικούς ιστορικούς και λοιπούς «επιστήμονες», οι Δωριείς, μαζί με τους Ίωνες, Αχαιούς και Αιολείς, αποτελούν τις βασικές φυλετικές συνιστώσες του αρχαίου Ελληνικού έθνους. Συνοψίζοντας τις κατά καιρούς διατυπωθείσες απόψεις τους, αλλά και πληροφορίες που αντλούνται από αρχαιοελληνικές πηγές, καταγράφουμε τις κυριώτερες θέσεις τους, περί Δωριέων, όπως παρακάτω:

1/. Οι Δωριείς είναι αυτόχθονες στην Ελλάδα, όπως και οι Αιολείς και οι Ίωνες και οι Αττικοί, ήδη από της εποχής των προγόνων των Ελλήνων, των Πελασγών, με αρχαιότερους τους Δωριείς, επωνύμους του Δώρου, μεγαλύτερου υιού του Έλληνος, οι οποίοι εκκίνησαν, όπως και οι Αιολείς, από την γενέτειρά τους Πελασγιώτιδα της Θεσσαλίας.

2/. Καθοριστικής σημασίας γεγονός της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας, υπήρξε η «κάθοδος των Δωριέων». Η «κάθοδος των Δωριέων» είναι γνωστή στην αρχαιοελληνική παράδοση και ως η «Επιστροφή των Ηρακλειδών».

O Θουκυδίδης [1.12.3] γράφει: «Δωριῆς τε ὀγδοηκοστῷ ἔτει ξὺν Ἡρακλείδαις Πελοπόννησον ἔσχον», δηλαδή οι Δωριείς μαζί με τους Ηρακλειδείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο 80 χρόνια μετά τα Τρωϊκά.2

Αναλυτικώτερα,  ο βασιλάς Αιγίμιος ή Αιγιμιός, γιος του Δώρου, ήταν ο πρώτος νομοθέτης των Δωριέων, σύμφωνα με τον Πίνδαρο [Πυθιονίκες. Ι, 120]. Το βασίλειό του εκτείνονταν στην Θεσσαλία και σε μικρό μέρος της Μακεδονίας. Ο βασιλιάς Αιγίμιος, επειδή δέχονταν επιθέσεις από τους Λαπήθες στα νότια, ζήτησε την βοήθεια του Ηρακλή, ο οποίος τους νίκησε (Απολλόδ. Β,7,7--Διόδ. 4.37).

Αποτέλεσμα ήταν οι Δωριείς να επεκταθούν νοτιώτερον, μέχρι την Φωκίδα, εκεί που θεωρήθηκε ως η «μητρόπολή» τους (Στραβων, 9.427). Σε ανταπόδοση της βοήθειας του Ηρακλή, ο βασιλιάς Αιγίμιος υιοθέτησε τον γιο του Ηρακλή, Ύλλο, δίνοντάς του ίδια δικαιώματα με τους δυο γιους του Πάμφυλο και Δυμάνα, χωρίζοντας το βασίλειό του στα τρία. Από τους τρεις αυτούς, προέρχονται οι τρεις φυλές των Δωριέων: Υλλείς, Πάμφυλοι, Δυμάνες. Ο Ύλλος εκστρατεύει για να διεκδικήσει την βασιλεία του στο Άργος, όμως ηττάται και φονεύεται.

Αργότερα, αποτυγχάνει και ο Αριστόμαχος, απόγονος του Ύλλου. Στην τρίτη απόπειρα, τα τρία αδέλφια Τήμενος, Κρεσφόντης και Αριστόδημος, κατακτούν την Πελοπόννησο. Ο Τήμενος παίρνει το βασίλειο του Άργους, ο Κρεσφόντης το βασίλειο της Μεσσηνίας και ο Αριστόδημος το βασίλειο της Σπάρτης. Μάλιστα, ο Αριστόδημος αφήνει τα δύο δίδυμα παιδιά του να βασιλέψουν, καθιερώνοντας τις δύο βασιλικές γενιές, όπως τις γνωρίζουμε από την μετέπειτα ιστορία της Σπάρτης.

Οι Δωριείς έδιωξαν τους Αχαιούς, γνωστούς κυρίως ως Ίωνες, από την Πελοπόννησο. Οι Ίωνες διωγμένοι, κατέφυγαν στην Αττική, στην Εύβοια, στα νησιά του Αιγαίου και στα κεντρικά παράλια της Μικράς Ασίας, όπου έφτιαξαν πολυάριθμες αποικίες.

Οι Δωριείς, μετά την κατάκτηση της Πελοποννήσου και την αποτυχία τους να κατακτήσουν την Αττική, κατέβηκαν νοτιώτερα, κατακτώντας την Κρήτη και τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας. Με τον τρόπο αυτό, σχηματίζεται ο γνωστός χάρτης των Ελληνικών διαλέκτων, που αποτυπώνει πολλά εθνολογικά στοιχεία.

3/. Πέραν των παραπάνω, οι αρχαίες πηγές μας δίδουν αρκετές πληροφορίες για τις περιοχές όπου κατοίκησαν και απ’όπου μετοίκησαν οι Δωριείς, όπως:

α/. Ο Ηρόδοτος [7.176] μας ενημερώνει ότι οι Θεσσαλοί ήρθαν από την Θεσπρωτία που συνδέεται και με την Δωδώνη, στην σημερινή Θεσσαλία (τότε Αιολίδα), από όπου σύμφωνα με τον Θουκυδίδη [1.12.3] έδιωξαν τους Βοιωτούς, οι οποίοι κατέφυγαν στην σημερινή Βοιωτία (τότε Καδμηΐδα). Επίσης, ο Ηρόδοτος [1.56] προσπαθώντας να συνθέσει τις παραδόσεις, αναφέρει τις περιοχές με τις οποίες σχετίζονται οι Δωριείς. Οι περιοχές που αναφέρονται είναι η Φθιώτιδα, η Ισταιώτιδα και η περιοχή κάτω από την Όσσα και τον Όλυμπο, η Πίνδος-Μακεδονία και η Δωρίδα.

β/. Ο Τυρταίος αναφέρει ως κοιτίδα των Δωριέων την Ερινεό της Δωρίδας, η οποία βρίσκεται στην Φωκίδα. Από την Δωρίδα προέρχεται και το όνομα των Δωριέων. Ο Θουκυδίδης [1.107.2, 3.92.3] αναφέρει την Δωρίδα ως «μητρόπολη» των Λακεδαιμονίων.

γ/. Στα έργα του Ομήρου, περιλαμβάνονται αναφορές που αποτυπώνουν πληροφορίες μετά την είσοδο των Δωριέων, παρ’ ότι τα Τρωϊκά συνέβησαν προγενεστέρως. Στην Οδύσσεια, οι Δωριείς αναφέρονται ως κάτοικοι της Κρήτης, μεταξύ άλλων [19.172-177]. Στην Ιλιάδα [2.653-80] οι βασιλείς Ρόδου, Καρπάθου και Κω αναφέρονται ως Ηρακλείδες ηγεμόνες.

4/. Σημαντική είναι η αναφορά του Ιαμβλίχου ότι την δωρική διάλεκτο χρησιμοποιούσε και ο Ορφεύς, ο οποίος κατά την Γενεαλογία του Ομήρου, απέχει χρονικώς από τον Ποιητή των Επών πλέον των δέκα γενεών, γεγονός που τεκμηριώνει, κατά τους υποστηρικτές της θεωρίας περί Δωριέων, την αρχαιότητα της χρήσεως των λεγομένων δωρικών ή πελασγικών γραμμάτων και στην Μακεδονία και στην Θράκη και στις περιοχές όπου έδρασε και ο Ορφεύς, ο οποίος παραδίδεται ως υιός του Οιάγρου, βασιλέως της Θράκης, ο οποίος και ακολούθησε τον θεό Διόνυσο στην Ινδική.

Οι παράλληλες αυτές Γενεαλογίες, προσδιορίζουν ως πολύ αρχαιότερα των συμβατικών χρονολογήσεών τους, την ιστορική τους εποχή, τόσον ως προς τον Όμηρο, όσον και ως προς τα Έπη του.

5/. Οι σημερινοί απόγονοι των Δωριέων.

Στο ερώτημα, που  βρίσκονται οι απόγονοι των Δωριέων σήμερα και ποια είναι τα ανθρωπολογικά γνωρίσματά τους, διάφοροι ξένοι ανθρωπολόγοι και επιστήμονες (όπως ο Hawes και J.L. Myres), διετύπωσαν την  άποψη (J.L. Myres) ότι «δεν υπάρχουν ικανοποιητικές αποδείξεις σχετικά με το φυλετικό χρώμα των Σπαρτιατών, που ήταν οι μόνοι φημισμένοι ως καθαρόαιμοι Δωριείς στα ιστορικά χρόνια».

Ο καθηγητής Ridgeway, θεωρεί ότι, εφόσον ο Όμηρος αναφέρει κάποιους Αχαιούς ηγέτες ως ξανθούς και πουθενά δεν βρίσκουμε τους Σπαρτιάτες ή άλλους Δωριείς να θεωρούνται ως διαφορετικοί στην εμφάνιση, συμπεραίνει ότι οι Δωριείς δεν διέφεραν από τους ντόπιους με τους οποίους αναμίχθηκαν.

Ο Βρετανός ανθρωπολόγος Charles Hawes, αναζητεί τους Δωριείς στην Ελλάδα, εξετάζοντας Τσάκωνες και Σφακιανούς, που θεωρούνται οι μεν πρώτοι από γλωσσολογικής απόψεως απόγονοι Δωριέων, οι δε Σφακιανοί λόγω της ιστορικής τους απομονώσεως. Ο συγγραφέας οδηγείται στην μελέτη των βραχυκέφαλων και βρίσκει ότι υπάρχουν ανθρωπολογικές ομοιότητες.

Μία σημαντική μερίδα των κατοίκων έχει βραχυκεφαλία, υψικρανία, λεπτοπροσωπία, έντονη λεπτορρινία, χρώμα μαλλιών σκούρο και σπανίως ανοιχτό, χρώμα ματιών κυρίως σκούρο αλλά συχνά ενδιάμεσο ή ανοιχτό. Τα γνωρίσματα που αναφέρει παραπέμπουν στον υψηλότερο, βραχυκέφαλο Διναρικό τύπο. Αναπόφευκτα μελετά τους πληθυσμούς της δυτικής Χερσονήσου του Αίμου (Δυτικών Βαλκανίων), για να βρει ομοιότητες. Μεταξύ των Τσακώνων βρίσκει σημαντικό ποσοστό Μεσογειακών, ενώ γενικώτερα στην Κρήτη, ο Μεσογειακός τύπος επικρατούσε από αρχαιοτάτων χρόνων.3

β. Οι Δωριείς και η Σπάρτη.

1/.Σήμερα, όλοι οι επιφορτισμένοι με την εκπαίδευση των Ελλήνων, σε ΟΛΕΣ τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, διδάσκουν στους Ελληνόπαιδες και υποστηρίζεται από όλους, σχεδόν, τους «ειδικούς», ότι:

α/. Η Μητρόπολη των Δωριέων ήταν η Σπάρτη, το δε Σπαρτιατικό πολίτευμα ήταν ο τύπος και υπογραμμός της Δωρικής Πολιτείας.

β/. Η κοινωνία των Δωριέων ήταν προσανατολισμένη στον πόλεμο και στην πιο γνήσια μορφή της, την βρίσκουμε στην Σπάρτη κατά τους ιστορικούς χρόνους.

2/. Τα ιστορικά κείμενα και τα αρχαιολογικά μνημεία, όμως, διαψεύδουν παταγωδώς αυτές τις απόψεις. Συγκεκριμένα:

α/. Οι θεσμοί της Σπάρτης διέφεραν από τους θεσμούς των άλλων θεωρούμενων ως «Δωρικών» πόλεων (Άργους, Κορίνθου, Μεγάρων, Επιδαύρου, Σικυώνος, Κερκύρας, Κνίδου, κ.α.).4         

β/. Στην υποτιθέμενη αρχική κοιτίδα των Δωριέων, την Δωρίδα, (η οποία πρότερον κατά τους υποστηρικτές της θεωρίας των Δωριέων, εκαλείτο Δρυοπίς), η βάση του πολιτεύματος (Δωρικά νόμιμα) ήταν η τετράπολις (τέσσερις φυλές). Στην Σπάρτη, όμως, ήταν ή τρι­τομία ή τρίπολις (Υλλείς - Πάμφυλοι - Δυμάνες), κατά την μαρτυρίαν του Ησυχίου και η δίπολις (Υλλείς - Πάμφυλοι) κατά τον Πίνδαρο. Αλλά και η Δρυοπία αμφισβητείται ως αρχική κοιτίδα των Δωριέων άφού:

«Έλέγετο μέν παρά τοϊς άρχαίοις ή Δωρίς καί Δρυοπία, υπήρχε δέ καί έτέρα Δωρίς έν Πίνδω, άλλά Δρύοπες άπαντώσι χωριστά εις πολλά μέρη τής Ελλάδος, ώς έν Πελοποννήσω, όπου ή Έρμιόνη καί ή Άσίνη φέρονται ώς πόλεις Δρυοπικίαι, επίσης δέ καί έν Εύβοια, ώς καί έν Μικρά Άσία (Στράβων 586), ακόμη καί έν Κύπρω (Διόδω­ρος, δ, 37) τουθ’ όπερ δεικνύει ότι Δρύοπες καί Δωριείς δέν είναι οί αύτοί».5

γ/. Εάν θεωρηθούν ως πρότυπο τα Σπαρτιατικά νόμιμα, σε καμία άλλη άπό τις θεωρούμενες Δωρικές πόλεις, υπήρξε αυτή η μορφή πολιτεύματος. Για παράδειγμα αναφέρονται το Άργος, η Επίδαυρος και η Σικυών όπου οι φυλές ήσαν 4, η Κόρινθος όπου ήσαν 8, η Κυδωνιά 1 (Υλληΐς), η Αλικαρνασσός 1 (Δυμανάτις).

Οι Δωριείς της Αργολίδος και της Μεσσηνίας ήσαν τελείως διαφορετικοί των Σπαρτιατών, καίτοι βρίσκονταν σε μικρή σχετικώς άπόσταση άπό την κοιλάδα του Εύρώτα. Μάλιστα, οι Αργείοι επί Φείδωνος, έκοψαν Ελληνικό νόμισμα, το όποιο δεν ονομάσθηκε Δωρικόν και όρισαν μέτρα και σταθμά τα όποια δεν εκάλεσαν Δωρικά, αλλά Φειδώνια.

δ/. Οι επιφανέστεροι των αρχαίων (Αριστοτέλης, Ισοκράτης, Πλούταρχος, Στράβων), λέγουν όλοι ότι οί Σπαρτιατικοί θεσμοί εκομίσθηκαν από την Κρήτη, επομένως είναι Κρητικοί και όχι Δω­ρικοί.6.

Σύμφωνα, όμως, με χωρίο του Ομήρου (ΟΔΥΣΣ: Τ/177) οι Δωριείς αναφέρονται άπαξ στην Κρήτη. Πρώτος ό Άνδρων7 για να συμβιβάσει το χωρίο αυτό, με παραδόσεις που έφεραν τους Δωριείς της Κρήτης ως άποίκους εξ Ελλάδος, έπλασε τον μύθο περί της εκ Θεσσαλίας αποικίσεως των Δωριέων στην Κρήτη. Την απάντηση στα μυθεύματα του ’Άνδρωνος δίδουν:

.Ο Στράβων (Ι/Δ.6) ο όποιος όχι μόνο άνασκευάζει με επιχειρήματα τα σχετικά μυθεύματα, αλλά μας πληροφορεί ότι ο Άνδρων κατά την αρχαιότητα εθεωρείτο αναξιόπιστος.

.Ο Γκρότε,8 ο οποίος με την εμπεριστατωμένη μελέτη του, αντικρούει τον Άνδρωνα.

.Ο ίδιος ο Όμηρος (εάν το επίμαχο χωρίο δεν είναι πλαστό και σκόπιμη παρεμβολή), ό οποίος γράφει:

«Άλλη δ’ άλλων γλώσσα, μεμιγμένη. Έν μεν Αχαιοί, έν δ’ Έτεοκρήτες μεγαλήτορες, έν δέ Κύδωνες Διυριέες τε τριχάκικες διοί τε Πελασγοί...» (...Κάθε λαός καί ή γλώσσα του, οί άρχαιότατοι Κρήτες κι’ άξιοι Κυδωνιάτες, των Δωριέων τρεις φυλές, κι’ οί Πελασγοί οι λε­βέντες).

Εφ’ όσον οι Κρήτες δεν ανήκουν στους Αχαιούς ή τους Δωριείς, λογικώς θα πρέπει να ανήκουν, σύμφωνα με τον Γενεαλογικό Μύθο, στους Ίωνες ή τους Αιολείς. Γιατί, όμως, δεν αναφέρεται η φυλή τους; Ποιες είναι οι τρεις «νέες» φυλές των Δωριέων; Γιατί άναφέρονται οι Πελασγοί ως Ελληνική φυλή που δεν είναι «Έλληνες», σύμφωνα με τον Γενεαλογικό Μύθο;

ε/. Ένα ακόμη ασθενές σημείο του χωρίου είναι και η ονομασία Κρήτες και Κυδωνιάτες που είναι πολύ νεώτερα ονόματα από τα αρχικά, αλλά και από τον υποτιθέμενο Γενεαλογικό Μύθο των Ελλήνων.

στ/. Δεν υπήρχε στην Σπάρτη Δωρικό θρήσκευμα. Ενώ σε όλες τις υποτιθέμενες Δωρικές πόλεις ελατρεύετο ως πολιούχος θεός ο Απόλλων, στην Σπάρτη, πολιούχος και Χαλκίοικος επικαλουμένη, ήταν η Αθηνά.9

ζ/. Σε αρχαιότατη ρήτρα τού Λυκούργου (8ος ή 9ος αιών) τό πο­λίτευμα τής Σπάρτης δέν τίθεται υπό την προστασία τού Απόλ­λωνος, αλλά του Διός Ελλανίου και της Ελλανίας Αθηνάς.

η/. Στην Σπάρτη, ο Παυσανίας αναφέρει έξη ιερά του Διός και δύο του Απόλλωνος (Ο Επιχώριος Αμυκλαίος και ο Δελφικός Πυθαέας). Δηλαδή στην Σπάρτη ετιμάτο ο Αμυκλέας   (ΠΑΥΣ: III, X, 10) και όχι ο Δελφικός Πυθαέας, ο Απόλλων των Δωριέων.10

θ/. Οι Σπαρτιάτες, καίτοι θεωρούνταν Δωριείς, δεν συμμετείχαν στους αγώνες προς τιμήν του  Δωρικού Απόλλωνος.

ι/. Κατά τον Παυσανία (III, II, 6 και XXII, 5), οι Σπαρτιάτες αποίκησαν τις Φάρες, τις Γερόνθες και τις Αμύκλες. Εάν οι Σπαρτιάτες ήσαν Δωριείς, τότε και οι κάτοικοι των τριών αυτών πόλεων θα έπρεπε να ήσαν Δωριείς. «Κανένα, όμως, ίχνος των λεγομένων Δωρικων νομίμων και εθίμων, της λεγομένης διαίτης και πειθαρχίας δεν απαντώμεν εις αυτάς τας πόλεις».11

ια/. Δεν υπήρχε ξεχωριστή διάλεκτος ομιλουμένη από κάποιο καλούμενο Δωρικό φύλο. Οι θεωρούμενες ως διαφορετικές διάλεκτοι (Δωρική-Αιολική), ούσιαστικώς εταυτίζοντο.

«Έκάστης τών δύο τούτων διαλέκτων, τής Δωρικής καί τής Αι­ολικής, ύπήρχον ώς γνωστόν ποικιλώτατοι ετεροιώσεις. Ό ακριβέ­στατος Δωρισμός, ό όποιος ήτο καί προσεχέστερος τής Άτθίδος καί τής Τωνίδος, έπεκράτει εις Λακωνικήν, εις Κρήτην καί εις τάς έν Ιταλία αποικίας, αν καί τινες έκ τούτων λέγονται ιδίως Άχαϊκαί... πολλαί όμως διαφοραί ύπήρχον μεταξύ τών ποικίλων τής Αιολικής διαλέκτου ετεροιώσεων, καί ιδίως τής Θεσσαλικής, τής Βοιωτικής καί τής Λεσβικής. Άλλ’ έάν ποιούμενοι άφαίρεσιν τών αλλοιώσεων όσην παριστώσιν αί άποχρώσεις άμφοτέρων τών δύο έκείνων διαλέ­κτων άναζητήσωμεν τί κοινώς υπάρχει Δωρικόν καί τί κοινώς Αιο­λικόν, θέλομεν εύρει, ότι οί δύο ούτοι κοινοί όροι έλάχιστον άπ’ άλλήλων διαφέρουσιν, ώστε όν λόγον, αί ποικίλαι έκείναι τροπολο­γίαι ανάγονται αί μέν εις την Δωρικήν, αί δέ εις την Αιολικήν διάλε­κτον, τόν αυτόν καί έτι μάλλον λόγον, αί δύο αύται διάλεκτοι δύνανται νά ταυτισθώσι. Τούτου ένεκα καί ό Στράβων έλεγε «τήν μέν Ιάδα τή παλαια Ατθίδι τήν αυτήν φαμέν, τήν δέ Δωρίδα τή Αίολίδι».12

ιβ/. Στήν Λακωνία υπάρχουν (Παυσανίας, Λακωνικά) άπειρα Αχαϊκά μνημεία, άλλα κανένα Δωρικό. Μήπως οι Δωριείς ήθελαν να κρύψουν την καταγωγή και την ιστορία τους; Μή γένοιτο!

ιγ/. Ο Ηρόδοτος ονομάζει όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Σπάρτης Λακεδαιμονίους (VII, 234). Εάν υπήρχε στην Λακεδαιμονία Δωρική φυλή, με την παράδοση της κυριαρχίας των Δωριέων, ο πατήρ της ιστορίας θα αγνοούσε μια τέτοια σοβαρή πραγματικότητα; Δεν θα ονομαζόταν η περιοχή Δώριος ή κάπως έτσι;

ιδ/. Κανένας από τους μνημονευόμενους επισήμους οίκους τής Σπάρτης δέν φέρεται ώς Δωρικής καταγωγής.

«Οί μέν Ήρακλεΐδαι, άφ’ ών έλαμβάνοντο δύο βασιλείς καί οί Ταλθυδιάδαι, οί έχοντες τό τής Κηρυκείας γέρας ήσαν Αχαιοί, οί δέ τά μαντικά επιτετραμμένοι έργα Ίαμίδαι ήσαν Ήλεΐοι. Οί δέ Αίγεΐδαι, έτερος επιφανής οίκος, ήσαν Θηβαίοι».13

ιε/. Κανένας Βασιλιάς τής Σπάρτης δέν έφερε τό όνομα Δωριεύς ή Δώρος!!!!!

Κανένας Έλλην σε όλη την προϊστορική και ιστορική περίοδο προ Χριστού, δεν έφερε το υποτιθέμενο σπουδαίον προγονικό όνομα Δωριεύς. Αναφέρονται δύο πρόσωπα μόνον με το όνομα Δωριεύς (Ενός Σπαρτιάτου και ενός Ροδίου), εξαιρέσεις όμως, που σε καμία περίπτωση σχετίζονται με την υποτιθέμενη ένδοξη «Δωρική» φυλή.14

Σαφέστατα λοιπόν, Οι Δωριείς ΔΕΝ ήταν διαφορετικό Ελληνικό φύλο, αλλά μεγάλη οικογένεια των λεγομένων Αχαϊκών φύλων..

γ. Η απάντηση της Ιστορίας και της Επιστήμης, για τους «Δωριείς».  

Οι Δωριείς ΔΕΝ είναι ιδιαίτερο προ-ελληνικό ή πρωτοελληνικό φύλο, όπως διδάσκει η συμβατική ιστορία, αλλά μυθοπλασμένη μετονομασία Αχαϊκών φύλων, διότι πέραν των προαναφερθεισών ιστορικών και αρχαιολογικών αποδείξεων:

1/. Η λεγόμενη κάθοδος των Δωριέων, με τηνν μορφή της καθόδου ενός από τά τέσσερα βασικά προ-Ελληνικά φύλα, όπως διδάσκεται μέχρι σή­μερα στους Ελληνόπαιδες, ΔΕΝ υπήρξε ποτέ.15

Οι Δωριείς όπως και οι Αχαιοί και οι Αιολείς, ΔΕΝ είναι ιδιαίτερο Προελληνικό φύλο (Δεν έγινε ποτέ η γνωστή και διδασκομένη κάθοδος των Δωριέων), αλλά: «Αχαιοί φυγάδες από την Πελοπόννησο (ΣΣ: Ίωνες ή Ιαφεθίτες) που επανήλθαν στην Λακωνική, μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, με αλλαγμένο όνομα Δωριείς» (Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 837/ Ευριπίδης, Ανδρομάχη,  Επεισοδ. Γ΄ , 501-765/ ΗΡΟΔ: Ε/72., Σπ. Ιακωβίδης, ακαδημαικός -αρχαιολόγος, εφ. ΒΗΜΑ, 5 Νοε.1995).

2/. Σύμφωνα με την παράδοση, όπως την διασώζει ο Ηρόδοτος (Ι, 56), από την Φθιώτιδα, οι Δωριείς μετανάστευσαν στην Ιστιαιώτιδα, στην Πίνδο, στη Δρυοπίδα, στην Πελοπόννησο. Οι υποτιθέμενες αυτές μετακινήσεις, γνωστές επίσης ως «Κάθοδος των Δωριέων» ή ως «Επιστροφή των Ηρακλειδών», θεωρήθηκαν εισβολή καθυστερημένωv ελληνικώv φύλων από τον Βορρά, που προκάλεσαν την κατάρρευση του Μυκηναϊκού κόσμου και εγκαινίασαν την περίοδο των λεγόμενων σκοτεινών αιώνων.

Ωστόσο, τα νεωτερικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν αρχαιολογικά την περίοδο αυτή (9ον και 8ον αι. π.Χ.), όπως η χρήση του σιδήρου, το έθιμο της καύσεως τωv vεκρώv και η κεραμική με γεωμετρική διακόσμηση, όπως επιγραμματικά επισήμανε η Αμερικανίδα αρχαιολόγος Emily Vermeule, «βρίσκοvται όχι κατά μήκος της δωρικής διαδρομής, αλλ’ ακριβώς σε εκείνες τις περιοχές, οι oποίες όχι μόνο δεv κατακλύστηκαv από νεήλυδες, αλλά τουναντίον διατήρησαν επί μακρότατοv τις μυκηναϊκές παραδόσεις και τις διά θαλάσσης επαφές τους με την Ανατολή».

Τέτοιες περιοχές ήσαν η Αθήνα, η Κρήτη, η ακτή της Iωνίας. Και είναι ακριβώς αυτά τα αρχαιολογικά δεδομένα που έκαναν τον μεν Μανώλη Ανδρόνικο, ήδη από το 1971, να αποφανθεί ότι «οι Δωριείς στην αρχαιολογία δεν είναι παρά ένα φάντασμα», τον δε μεγάλο Βρετανό ελληνιστή John Chadwick λίγα χρόνια αργότερα (1976) να δηλώσει με έμφαση πως, «γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι από κοινού έθαψαν τους Δωριείς ως εισβολείς ή μετανάστες, αποδεικνύοντας την έλευσή τους ανυπόστατη». Φαίνεται, λοιπόν, ότι τόσο η κάθοδος των Δωριέων όσο και οι άλλες μετακινήσεις ελληνικώv φύλων, όπως τις παραδίδουν oι φιλολογικές πηγές, δεν είναι παρά προσπάθειες των αρχαίων να εξηγήσουν αβασίμως και αυθαιρέτως, την ύπαρξη διαφόρων διαλέκτων.

3/. Η αρχαιοτάτη ιστορία των Δωριέων (Δ), δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθεί. 'Όλες οι αντικειμενικές μελέτες σοβαρών επιστημόνων και τα πορίσματα αξιόπιστων ερευνητών καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο μύθος της καθόδου των Δωριέων και η σύνδεση αυτού με τους Ηρακλείδες, είναι ένα προϊστορικό μύθευμα πολιτικής σκοπιμότητος.

Για τον λόγον αυτόν, υπετέθη και συνεχίσθηκε ως παράδοση ότι: «Οι Δωριείς ήσαν μικρός λαός οικών περί τον Όλυμπον, έπεξετάθη δε μετά το όνομά τους σε άθροισμα μαχίμων κα­τοίκων της Στερεάς Ελλάδος, διαμορφωθέντων εις ιδίαν φυλήν, μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον, ήθέλησαν δε να παρουσιάσουν την μεταβολήν εκείνων, ως έργον κάποιας εξαίρετης μοίρας του Ελληνικού Εθνους, διά τούτο καί έπλασαν τόν μύθον τού Δώρου, υιού τού Έλληνος, ώς γενάρχου των Δωριέων»16.

4/. Οι παραδόσεις περί της καθόδου των Ήρακλειδών δεν  μνημονεύουν ρητώς συμμαχίες Ήρακλειδών και Δωριέων, οι όποίες άναφέρονται το πρώτον, υπό του Πινδάρου (6ος π.Χ.). Κατά τους ιστορικούς χρόνους, καίτοι το γεγονός της συμμαχίας Ηρακλειδών και Δωριέων όμολογείται ως παράδοση, άπό πολλούς, «πουθενά εις το εσωτερικό της Σπάρτης, δεν απαντώμεν το των Δωριέων όνομα αν και φυσικώτατον ήτο να ανεφαίνετο τούτο απανταχού επικρατέστατον».17

Απίστευτον και όμως αληθινόν!

5/  Κατ’ άλλην παράδοση, οι Ηρακλείδες ήταν Αχαιοί, απόγονοι του Ηρακλή που ο Ευρυσθέας έδιωξε από την Πελοπόννησο, οι οποίοι κατέφυγαν, προφανώς μαζί με ακολούθους, στους Δωριείς που ζούσαν στον βόρειο Ελλαδικό χώρο και τους οδήγησαν στην μετέπειτα κατάκτηση της Πελοποννήσου. Οι Ηρακλείδες που ήταν Αχαιοί, επειδή εκδιώχτηκαν και δεν τους δόθηκε η βασιλεία, ανέβηκαν στους Δωριείς (ΣΣ: Που ήσαν πρώην Αχαιοί), κατοικούντες στον βορειοδυτικό Ελλαδικό χώρο και μαζί τους κατέκτησαν την Πελοπόννησο, ανακτώντας τα βασίλειά τους. Για τον λόγον αυτόν, μιλάμε για «Επιστροφή των Ηρακλειδών» εφ’ όσον επέστρεψαν οι Αχαιοί Ηρακλείδες. Αυτό ακριβώς μας λέει και ο Πλάτων [Νόμοι 682d]:

 «...στην διάρκεια όμως των δέκα ετών της πολιορκίας στο Ίλιον (Τροία), στην πατρίδα κάθε επιτιθεμένου τα πράγματα χειροτέρεψαν. Οι νεότεροι στασίασαν (επαναστάτησαν) και δεν υποδέχθηκαν όπως έπρεπε τους στρατιώτες κατά την επιστροφή τους. Ακολούθησαν αμέτρητοι θάνατοι και σφαγές και εξορίες. Όσοι διώχθηκαν ξαναγύρισαν αργότερα με άλλο όνομα. Τώρα λέγονταν Δωριείς αντί Αχαιοί, γιατί εκείνος που τους συγκέντρωσε στην εξορία, κατάγονταν από την Δωρίδα...».

6/. Την κάθοδον των Δωριέων αμφισβήτησαν και κορυφαίοι ιστορικοί όπως οι Beloch18 και Κων. Παπαρρηγόπουλος. Οι μυθολογούντες, ισχυρίζονται ότι η κάθοδος των Δωριέων, συνδέεται με την λεγομένη κάθοδο των Ήρακλειδών. Ο Θουκυδίδης και ο Πλάτων όμως «Βεβαιούν ότι οι Ηρακλείδαι της Παραδόσεως ουδέν άλλον ήσαν παρά φυγάδες της Πελοποννήσου, ανακτήσαντες τας πατρίδας τους από τας οποίας είχαν έξωσθεί. Διαρκούντος δηλαδή του Τρωϊκού πολέμου, νέα γενεά επεκράτησε εις τας πόλεις της Ελλάδος, όταν δε επέστρεψαν οι ήρωες από τον Τρωϊκόν Πόλεμον, προέκυψαν πολλές στάσεις, σφαγές, φυγές και κάθοδος και εκ τούτων συνέβη και η μεταβολή εις την Πελοπόννη­σον».19

«Πράγματι η υπό τό όνομα τών Ήρακλειδών παλιννοστήσασα οίκοι Πελοποννησιακή άριστοκρατία, έν μόνη τή Σπάρτη κατόρθω­σε νά παγιώσει τό κράτος αυτής, διά τού παραδόξου πολιτεύματος, τό όποιον είσαχθέν περί τά τέλη τής 9ης έκατονταετηρίδος φέρει τό όνομα τού Λυκούργου. Θαυμασίως δέ ένισχυθείσα διά τοϋ πολιτεύ­ματος τούτου καί μετ’ ολίγον κυριαρχήσασα άπάσης τής Λακωνι­κής, ήρχισε άπό τής 8ης καί 7ης έκατονταετηρίδος, νά έπεκτείνη τό κράτος αυτής εις Μεσσηνίαν, εις Αρκαδίαν καί εις Αργολίδα. Άλλά συγχρόνως έθεώρησεν ίσως συντελεστικώτατον εις τήν πολι­τικήν αυτής ενέργειαν, νά χαρακτηρίσει μέν τήν ύπ’ αυτής κατασκευαζομένην νέαν τών πραγμάτων τής Πελοποννήσου κατάστασιν, διά νέου ονόματος, νά περιποιήση δέ εις τό νέον τούτο όνομα, προέχουσα τινά κατά τήν Ελλάδα γενεαλογικήν καί φυλετικήν τάξιν».20

7/. Στην αρχαιότητα πιστευόταν ευρέως πως «οι Αχαιοί που είχαν διωχθεί μετά τον πόλεμον, επανήλθαν στην Λακωνική με το όνομά τους αλλαγμένο σε Δωριείς».21

8/. Όταν ο Κλεομένης Α΄ βασιλεύς της Σπάρτης ευρισκόμενος στις Αθήνες ηθέλησε να εισέλθει στον Ναό της Αθηνάς επί της Ακροπόλεως, η ιέρεια τον εξεδίωξε (ΣΣ: Στον Ναό επετρέπετο η είσοδος μόνο Αχαιών /Ιώνων και όχι Δωριέων), διότι τον θεωρούσαν ως Δωριέα και όχι Αχαιό, αλλά ο Κλεομένης ο Βασιλεύς των υποτιθέμενων Δωριέων έδωσε στην ιέρεια την εξής εκπληκτική απάντηση: «Άλλ’ ου Δωριεύς είμι, άλλ’ Αχαιός».22

Όταν ο Βασιλεύς της θεωρούμενης ως μητροπόλεως των Δωριέων Σπάρτης, ομολογεί ότι είναι Αχαιός και όχι Δωριεύς, τότε τι άλλο χρειάζεται για να αποδείξουμε ότι η Κάθοδος των Δωριέων από βορρά (της Ελλάδος) είναι ένα πολιτικό παραμύθι, το όποιον, δυστυχώς, διδάσκεται σήμερα στους Ελληνόπαιδες ως Ελληνική Προϊστορία;

Ω ανιστόρητοι και αγράμματοι εκπαιδευτικοί, ιστορικοί ερευνητές και λοιποί «επιστήμονες» !!! Για ποιες τέσσαρες (4) Ελληνικές φυλές εξακολουθείτε να ομιλείτε και να διδάσκεται ιστορικές ανακρίβειες και παραμύθια, στους Ελληνόπαιδες;

δ. Ετυμολογία τής λ. «Δωριείς».

1/. Κυριώτερες απόψεις ιστορικών-ερευνητών-γλωσσολόγων

•Εκ της λ. Δρυοπίς/ίδος (Αρχαίο όνομα της Ηπείρου) μετονομασθείσα σε Δωρίδα.23. Κατά τον Τυρταίον, η Δρυοπίς ήταν η αρχική περιοχή μετακινήσεως προς Νότον, των Δωριέων.

•Εκ της λ. Δωρίς-ίδος αντί Δορίς (μάχαιρα) 24, καθ’ όσον οί Δω­ριείς:

-«Προβάλλουν ως πολεμιστές με σιδερένια δόρατα (Σ.Σ: Και ξίφη-μαχαίρας), ικανά να εκμηδενίσουν τις χάλκινες ασπίδες των αντιπάλων».25

-Μεταναστεύοντες συνεχώς είχαν ήδη γνωρίσει τον σίδηρο και την κατεργασία του, γι’ αυτό με την λεγόμενη «κάθοδόν» τους, εγκαινιάζεται η εποχή του σιδήρου. Πιθανώτατα, λοιπόν, οι Δωριείς να είναι το «σιδήριον γένος» του Ησιόδου.26

-Ελάτρευαν την Δρυ σαν ιερό Δένδρο. Η λέξη Δρυς (ξύλο - δένδρο / Λ. Σταματάκου, σ. 285), παρεφθάρη και δεδομένης της ποικιλίας των Πελασγικών διαλέκτων, έγινε Δ(ου)ρις/Δ(ω)ρις = Ξύλον (Δούρειος ίππος). Δηλαδή Δωριείς = Οι λατρεύοντες την Δρυ, Δουρίδα (Ιερό δένδρο των Δρυόπων της Ηπείρου) και φέροντες σιδηρά όπλα, τα όποια ονομάσθηκαν Δορίδες ως «ευλογημένα» από τον θεόν της Δρυός (φηγός). Εκ τής λέξεως δόρυ (μτφ. μάχη, πόλεμος). 27

Δηλαδή Δώρος/ Δωριείς = ο / οι μαχητής/ές ή πολεμιστές.

•Εκ του Δούρος / Δώρος: Ο φέρων δόρυ, ο πολεμών συνήθως διά δόρατος.

•Εκ του (F)ουρος η (Δ)ούρος = Ο φύλαξ, ο επιστάτης (της Ομάδος).28 Γενικώτερα ο Προστάτης / Αρχηγός τών «Δωριέων».

«Οι Βοιωτοί, Κρήτες, Λάκωνες και Ήλείοι μετεχειρίζοντο το δ εν αρχή λέξεως...».29

•Από την ρίζα και το ρήμα d.r.o (Doroua = Δωριείς), το όποιον «σημαίνει ενδύομαι, φέρω θώρακα και ιδίως θώρακα σιδηρούν. Δηλαδή Doroua (Δωριείς) = Οι θωρακοφόροι, οι ενδεδυμένοι με σιδηρούν θώρακα. Την τοιαύτην δε έννοιαν του σκληρού και στερεού εκφράζει και το Λατινικόν dur-us και, όπερ έχει βεβαίως σχέσιν και με τον θώρακα και τους Δωριείς ως επίσης και με το σι-δηρ-ον.

Το duro εν τη κυρία σημασία του σημαίνει αποσκληρώ τον σίδηρον (ferrum) και επομένως durus αρχικώς ήτο ο βεβαμμένος σίδηρος, ο χάλυψ. Ferrum δε, ο σίδηρος, παράγεται εκ του Πελασγικού φ.ρ.γ., όπερ είδικώς επί μετάλλων σημαίνει χύνω, και τον χυτοσίδηρον και συγγενεύει με το Φρυξ, και ferrum, γενικώτερον σημαίνει και τα εκ σιδήρου όπλα». 30

•Από την ρίζα και το ρήμα dera «όπερ σημαίνει γενικώς κρημνίζομαι, σχηματίζω κρημνόν, βάθος, κοιλότητα και ως ούσ. δε το κρημνώδες, βαθύ μέρος και τα απότομα κρημνώδη και κατωφερή μέρη, τα βαθέα κοιλώματα, την κοιλάδα, αυλώνα και από τοιαύτα μέρη αποτελειται τόσον η εν Πίνδω όσον και η παρ’ ημίν εγγυτέρα Δωρίς, χώραι αμφότεραι αποτελούσαι αυλώνας ή κοιλάδας, περικλειομένας από απόκρημνα και υψηλά όρη. Ως εκ τούτου δε και η Δωρίς κατά την μυθολογίαν, η σύζυγος του Νηρέως, κατώκει τα βάθη της θαλάσσης και με το όνομα της Δωρίδος σχέσιν έχει ο δερές (Αραβ. - Τουρκ.), όστις σημαίνει επίσης φάραγγα, κοιλάδα δι’ ης ιδία διέρχεται ρύαξ, ποταμός, δι’ ο και ο Νηρεύς ο προσωποποιών το ύδωρ, τα νερά και η σύζυγος και συνοδός του Δωρίς, η κοιλάς, δι’ ης διέρχεται ο ρύαξ, το νερόν, υπήρξαν αχώριστοι σύντροφοι και οι γονείς των Νηρηΐδων».31

•Από το Ελληνικόν θωρήσσω «που σημαίνει οπλίζω με θώρακα, θωρακίζω, εκκαλείτο ιδία ο εκ σκληρού μετάλλου είτε ορειχάλκου η χαλκού και σιδήρου θώραξ και το μέρος του σώματος (ο κορμός), όπερ καλύπτεται και υπερασπίζεται διά του θώρακος, μόνον δε παρά τοις μεταγενεστέροις και ιδία παρά τοις ιατροίς, καλείται θώραξ το στήθος».32 Και το όνομα Θράκες «σημαίνει όντως πελτασταί, άπό τό d.r.q. δράκες, Θράκες όπως δώραξ, Δωριστί θώραξ...».33

2/. Ετυμολογία μέ βάση την Παλαιό Διαθήκη.

ØΑπό την ρίζα Dawr (Ντόρ) πού σημαίνει: Εποχή, γενεά ή την ρίζα Dowr που σημαίνει παντοτεινή γενεά (ever generation).

«Έπερώτησον γάρ γενεάν πρώτην, έξιχνίασον δέ κατά γένος πα­τέρων...» (IΩΒ: 8/8).

Οι Σπαρτιάτες, όπως αποδείχθηκε μέχρι τώρα, δημιούργησαν για πολιτικούς λόγους, μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, μια νέα γενεά, την οποία συνέδεσαν με την εποχή των (δήθεν) Ηρακλειδών, με πρωταρχικόν στόχον να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι κατάγονταν από το γένος των ισχυρών. Απώτερος σκοπός τους ήταν η ανάληψη των πρωτείων πανελλαδικώς και η επιβολή τους στα Ελληνικα πράγματα. «Καί είπε Κύριος ό Θεός προς Νώε. Είσελθε σύ καί πας ό οίκός σου εις τήν κιβωτόν, ότι σε είδον δίκαιον εναντίον μου εν τή γενεά ταύτη...» (ΓΕΝ: 7/1).

ØΑπό την ρίζα dure (Ντούρ) η dore (Ντορ) με την γενική σημασία της μόνιμης κατοικίας. H λέξη καλύπτει ικανοποιητικώς την αχλύ του μύθου περί της (δήθεν) αρχικής εστίας (Δωρίς-Δρυοπίς) και της μετέπειτα περιοχής εγκαταστάσεως των Δωριέων. «Καί έσται Μανασσή εν Ίσσάχαρ καί έν Άσήρ Βαιθσάν καί αί κώμαι αυτών καί τούς κατοικοϋντας Δώρ καί τάς κώμας αυτής...» (Ίησ. Ναυή: 17/11).

«Ό υιός Άβιναδάβ έν πάση Ναφάθ Δώρ...» (Γ' Βασιλ.: 4/11).

ε. Συμπεράσματα

♦Οι Δωριείς όπως και οι Αιολείς, είναι μυθοπλασμένη μετονομασία Αχαϊκών φύλων καί όχι ένα από τα τέσσερα Προελληνικά φύλα, όπως καταγράφεται στην συμβατική (ψευτο) ιστορία.

♦Η κάθοδος των Δωριέων με την μορφή που διδάσκεται σήμερα, ΔΕΝ υπήρξε ποτέ. Αφού δεν υπήρξε ποτέ ξεχωριστή Δωρική φυλή, δεν υπήρξαν ούτε Δωρικό θρήσκευμα, ούτε δωρική διάλεκτος λα­λουμένη αποκλειστικά από κάποια φύλα. Ή λεγομένη Δωρική διά­λεκτος, είναι σύνθεση μιας ποικιλίας διαλεκτικών αποχρώσεων και ιδιωμάτων διαφόρων πατριών, πού ταυτίζεται σχεδόν με την λεγομένη Αιολική.

♦Οι Σπαρτιάτες ή Λακεδαιμόνιοι, για πολιτικούς λόγους, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, έπλασαν τον μύθο ότι ο Δώρος, πρωτότοκος υιός του Έλληνος, αφού έλαβε την αντιπέραν της Πελοποννήσου περιοχή, εκάλεσε από μόνος του (αφ’ εαυτώ), Δωριείς όλους τους εκτός Ισθμού οικούντες.

♦Προ της Νομοθεσίας του Λυκούργου, οι Λακεδαιμόνιοι ποτέ δεν ισχυρίσθηκαν ότι ανήκαν σε ιδιαίτερη φυλή. Αργότερα, όταν αποφάσισαν να ηγεμονεύσουν των Ελλήνων, παρουσιάσθηκαν ως η «ευλογία» της Μοίρας του ’Έθνους, με ορμητήριο την Ηπειρωτική Ελλάδα. Με άλλα λόγια ο μύθος προέκυψε όταν οι Σπαρτιάτες ερρύθμισαν με τον Λυκούργο (;) το Πολίτευμά τους. Από τότε επιδόθηκαν στο έργο της ηγεμονεύσεως όλων των Ελληνικών φύλων.

♦Οι Ποιητές που εντρυφούσαν στις αριστοκρατικές αυλές της Σπάρτης (Τυρταίος, Αλκμάν, κ.λ.π.), έδωσαν σάρκα και οστά στους μύθους των Δωριέων και Ηρακλειδών. Αυτοί διέπλασαν στην φαντασία των Σπαρτιατών και παρουσίασαν την «Δωρική» φυλή, ως ανέκαθεν κατέχουσα (ever generation), όλη την έκτος Πελοποννήσου χώραν, μέχρι την Θεσσαλία, ώστε να διευκολύνουν τις πολιτικές φιλοδοξίες των Σπαρτιατών.

14. ΑΙΟΛΕΙΣ

α. Oι Αιολείς, όπως και οι Δωριείς, δεν ήσαν, ένα από τα τέσσερα Προελληνικά φύλα, όπως διδάσκεται σήμερα στους Ελληνόπαιδες. Δεν αποτελούσαν ξεχωριστή φυλή όπως οι Ίωνες, αλλά έλαβαν το όνομά τους από τις διαφορετικές (αιόλους) διαλέκτους που μιλούσαν οι ποικίλες πατριές ή από το όνομα κάποιου γενάρχη/αρχηγού ο οποίος εκαλείτο Αίολος ή Αιολεύς (αρχηγός της συναθροίσεως/ των ποικίλων (αιόλων) πατριών) ή ο ορμητικός ηγέτης. [Αιόλος: Ποικίλος, απαστράπτων, ταχύς, ορμητικός].34

β. Οι Αιολείς δεν είναι όνομα ιδιαίτερου προελληνικού φύλου, αλλά ποικίλα (διαφορετικά), Αχαϊκά και λοιπά Πελασγικά φύλα. Είναι μυθοπλασμένη μετονομασία των προανεφερθέντων φύλων ή ονομασία που δήλωνε τις ποικίλες (αιόλες) διαφορές γλωσσικών διαλέκτων του πλήθους των πατριών (φύλων) που αντιπροσώπευαν, διότι:

-Τα περί Αιόλου ως γενάρχου Ελληνικής φυλής, είναι κατασκεύασμα της δημιουργικής Ελληνικής φαντασίας.

Η επιβεβαίωση περί ανθρώπινης μυθοπλασίας προκύπτει από το πλήθος των παραλλαγών του μύθου που επικρατούσαν στις διάφορες περιοχές της Ελλάδος. Οι παραλλαγές του μύθου της γενεαλογίας των Αιολέων δείχνει και τις διαδοχικές περιοχές που κατέλαβον οι Αιολείς σε όλη την Ελλάδα κατά την αρχική τους εγκατάσταση.35

.Στον Αίολο αποδίδονται πολλοί υιοί, ως ιδρυτές διαφόρων Αιολικών κτίσεων (Λεξικό Ελληνικής αρχαιολογίας, Αλέξανδρος Ραγκαβής, τ.1ος, σ.39).

.Κατά τον Απολλόδωρο επτά γιοί και πέντε θυγατέρες, κατ’ άλλους δέκα γιοί κλπ. Δηλαδή το όνομα συμβόλιζε τον γενάρχη πολλών (αιόλων) πατριών.

«Ομολογούμενο είναι ότι των των Αιολέων όνομα, το οποίον ήτο άγνωστον εις τον Όμηρον, ουδέποτε προσηρτήθη εις ιδίαν τινά φυλήν, αλλά περιέλαβε πάντοτε πολλούς και ποικίλους της Ελλάδος κατοίκους, εν Ευρώπη τε και Ασία.Τωόντι και κατά γενικήν περί της Αιολικής αποικίας παράδοσιν, αύτη συνέκειτο εξ Αχαιών της Πελοποννήσου και πολλών κατοίκων της Βοιωτίας. Και κατά τα ειδικώς περί της εισημοτέρας Αιολικής αποικίας της Κύμης λεγόμενα, συνήλθον εν αυτή παντοδαπά Ελληνικά Έθνη» (Διαμόρφωση του Ελληνικού Έθνους, Ομιλία Κων. Παπαρρηγοπούλου στο Πανεπιστήμιο Όθωνος κατά το ακαδ. Έτος, 1855-1856).

-Τα τελευταία πορίσματα της επιστήμης σύμφωνα με τα οποία «Οι Αιολείς θα πρέπει να ήταν τμήμα των Ελλήνων που διέφερε από τα άλλα στην διάλεκτο και σε μερικές λατρευτικές παραδόσεις». Εκεί εστιάζεται και η προσπάθεια πολλών ερευνητών μέσα από την ετυμολογία της λέξεως Αιολεύς να δουν τους Αιολείς ως συνένωση διαφόρων φυλετικών ομάδων, χωρίς να μπορούν να το επιβεβαιώσουν μέχρι σήμερα (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ. 5ος, σ.70).

Φυσικά δεν μπορούν να το επιβεβαιώσουν γιατί  εθελοτυφλούν, σκοπίμως ή από άγνοια,     στις καταγεγραμμένες προϊστορικές αλήθειες της Παλαιάς Διαθήκης.

-Οι Αχαιοί θεωρούνται από τους αρχαίους προγόνους μας, έθνος Αιολικόν και όχι ένα από τα τέσσερα υποτιθέμενα Ελληνικά φύλα κατά την μυθολογία.

«....Οι μεν ούν Ίωνες εξέπεσαν πάλιν ταχέως υπό Αχαιών, αιολικού έθνους...», Στράβων, C,333).

Οι Αχαιοί και «Αιολείς» είχαν σαν κοινή αρχική κοιτίδα την Θεσσαλία (Ηρακλείδης ο Ποντικός/ Παρ’ Αθηναίω εν Δειπνοσοφ.,ΙΔ, 624- Νεώτ. Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. 2ος, σ.264) {Θεσσαλοί γαρ εισίν οι την αρχήν του γένους Αιολεύσι μεταδόντες}.

-Η χρησιμοποίηση του όρου Αιολείς από τους προγόνους μας, για να δηλώσουν τους παλαιότερους από την εποχή τους κατοίκους της Θεσσαλίας  (ΗΡΟΔ. 7,176-ΔΙΟΔ. 4,67), της Βοιωτίας (ΑΘΗΝ:14,624 – ΘΟΥΚΙΔ: 7,57), της Πελοπονήσου (ΠΑΥΣΑΝ:10,8 και 9,27 – ΘΟΥΚΙΔ: 4, 42), ακόμη και της Αιτωλίας και της Ήλιδος.

-Ενισχυτικά των παραπάνω θέσεων είναι τα εξής:

.Η αρχαία λ. αιόλος που σημαίνει εύστροφος, πανούργος, ποικίλος, ορμητικός (π.χ. Αιολείς=ποικίλα Πελασγικά φύλα - Πελασγοί ορμητικοί σαν τον άνεμο/Αίολο).

.Οι αρχαιοελληνικές λέξεις αλής (ηθροισμένος),αλίη (συνάθροισις) και  αολλής (συνήθως κατά πλυθυντικό, Αολής ή Αιολείς) που σημαίνει καθ’ ομάδας {Λεξ.J.B. Hofmann,σ.13 και Σταματάκου, σ. 141}.

.Η λ. άλις ή αλίς (επίρρ.)= Κατά πλήθη (Λεξ. Σταματάκου, σ.306). Η λέξη αυτή στα Αιολικά γίνεται Αολλής (εξ ού και ουλαμός), δηλαδή Αιολείς = Πλήθη (Πελασγικών φύλων). Ας σημειωθεί ότι η λ. άλις προέρχεται από το ρ. ίλλω ή ειλέω που σημαίνει εκτός των άλλων συναθροίζομαι, συγκεντρώνομαι.

.Το αρχαίο ρ. αολλίζω που σημαίνει συναθροίζω/ συναθροίζομαι. «Αολλίζω σημαίνει συναθροίζ-ω/ομαι και αολλής (α, αθροιστ.+ είλω) συνήθως κατά πληθυντικόν (ΣΣ: Αολλής ή Αιολείς), όλοι μαζί, καθ’ ομάδας» (Λεξ. Σταματάκου, σ. 141).  

.Ο χαρακτηρισμός της αιολικής διαλέκτου ως αρχαιότερης όλων και ομοιάζουσας πολύ με την Λατινική.

.Το όνομα Αιολείς ανεφέρετο σε όλους τους εκτός Αθηνών (Αθηναίων, Μεγαρέων, περί τον Παρνασσό Δωριέων) Ελληνικών φύλων (Στράβων,C / 333) και των Κορινθίων προ της υποτιθέμενης «καθόδου των Δωριέων» (ΘΟΥΚΥΔ: Δ/42).

.Η αβέβαιη ετυμολογία της λέξεως Αιολείς της οποίας οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων (Λεξ. Μπαμπινιώτη,σ.91).

γ. Συμπεράσματα

1/. Οι Αιολείς ήσαν ποικίλα (διαφορετικά) Αχαϊκά και Πελασγικά φύλα και όχι ξεχωριστή προελληνική φυλή, όπως οι Ίωνες. Οι Προέλληνες ήσαν κατά βάση, Ίωνες και ποικίλες αδελφικές Ιαφεθικές πατριές (Αιολείς) ή Ιαφεθικές πατριές, οι οποίες μιλούσαν διαφορετικές-Αιόλους-αλλά καταληπτές μεταξύ τους, διαλέκτους.

Αυτά τα προϊστορικά-προελληνικά φύλα (Αχαιοί), συναποτελούσαν με άλλους ομαίμους, τον ομογάλακτον Λαόν της θαλάσσης ( Πελασγοί).

2/. Ως Αιολίς ή Αιολία (Γεωγραφικώς) ορίζεται αρχαία χώρα της Μικρασίας που οφείλει το όνομά της στους Αιολείς που μετανάστευσαν από την Θεσσαλία, αλλά: «Αιολίς ήτο μάλλον Εθνολογική και γλωσσολογική ενότης παρά γεωγραφικός χώρος» (Μεγάλη Αμερικαν. Εγκυκλ., τ. 1ος, σ. 176).

.«Η Αιολική διάλεκτος είχε τόσας εσωτερικάς διαφοράς, ώστε κυρίως ειπείν δεν πρόκειται περί μιάς διαλέκτου εχούσης ιδίαν ενότητα, αλλά δύναται να θεωρηθεί αιολικόν συνεκδοχικώς παν γλωσσικόν στοιχείον της αρχαίας Ελληνικής (ΣΣ: Η ποικιλία των γλωσσικών στοιχείων), το οποίον δεν ανήκε ούτε εις την Δωρικήν, ούτε εις την Ιωνικήν (Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. 1ος, σ. 868).

.Η Αιολική διάλεκτος ελαλείτο σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα (Θεσσαλία, Βοιωτία, Αρκαδία, Ηλεία, Κύπρος, Αιολικές αποικίες νήσων και Μ. Ασίας).

3/. «Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της έρευνας, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται αρκετά με τα πρώϊμα Ελληνικά φύλα και τις μετακινήσεις τους, οι Αιολείς θε πρέπει να ήταν τμήμα των Ελλήνων που διέφερε από τα άλλα, στην διάλεκτο και σε μερικές λατρευτικές παραδόσεις» (Πάπυρος -Λαρούς- Μπριτάνικα, τ. 5ος, σ. 70).

«Εκείνο που διέκρινε τα διάφορα τμήματα των Ελλήνων μεταξύ τους ήταν κυρίως οι διαλεκτικές διαφορές στη γλώσσα τους και μερικές ειδικές λατρείες και παραδόσεις...Μέσα στην έκταση όπου μιλιόταν (η γλώσσα) αυτή, διαμορφώθηκαν τα διάφορα Αιολόφωνα φύλα με διαφορετικά ονόματα και παραδόσεις, αλλά και με κοινά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Οι Έλληνες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις διαλεκτικές ομοιότητες καθώς και τις όμοιες παραδόσεις που παρατηρούσαν σε διάφορες περιοχές και που οφείλονταν σε παλιότερη εγκατάσταση πρωτο-αιολικών φύλων, λέγοντας ότι σ’ αυτές τις περιοχές είχαν κατοικήσει απόγονοι του Αιόλου» (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλ., τ. 1ος, σ. 636). 

Συνεχίζεται

---

1 - fyletika.blogspot.com/2018/01/blog-post_2.html, 2 Ιαν 2018.

-Δωριεῖς, τό ἀρχαιότερο τῶν ἑλληνικῶν φύλων. Γράφει ο Δρ Κωνσταντίνος Χατζηγιαννάκης. Μηχανολόγος και Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Διδάκτωρ Μηχανικός του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου.

2 Kατά την εκτίμηση πολλών ιστορικών και ερευνητών, θεωρείται ότι ο Τρωϊκός πόλεμος τελείωσε περί το 1184 π.Χ. Συνεπώς η «κάθοδος των Δωριέων», πιθανολογείται περίπου το 1100 π.Χ.

3 Από πλευράς φυσικής ανθρωπολογίας, το ζήτημα των Δωριέων, μελέτησε ο Βρετανός ανθρωπολόγος Charles H. Hawes σε άρθρο του με τίτλο "Some Dorian Descendants?", που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Annual of the British School at Athens». Ο Hawes έκανε ανθρωπολογικές μελέτες στην Ελλάδα και συμμετείχε σε ανασκαφές και παλαιοανθρωπολογικές μελέτες στην Κρήτη. Μελέτησε την καταγωγή των Δωριέων, από πλευράς φυσικής ανθρωπολογίας, με την βοήθεια της αρχαιολογίας και της φιλολογίας.

4 ΘΟΥΚ: 1/18, ΑΡΙΣΤ. ΠΟΛΙΤ. Ε, σ. 3.

5 Πελασγοί, Νικ. Έλευθεριάδη, Έκδ. ΚΑΚΤΟΣ, 1997, σ. 92.

6 Πολιτεία, Β΄, ζ, 1 - Ζ, θ, 1.2.4 - Βούσιρις η' - Λύκ. IV - Στράβων. Ι.Δ. 17 καί 18.

7 Άνδρων (Άτθιδογράφος): (Άτθιδογράφοι: Αρχαίοι χρονικογράφοι συγγράφαντες Άτθίδας, δηλ. ιστορίες ή χρονικά περί τής Αττικής καί των σ’ αυτήν συμβάντων). Τά χρονικογραφήματα άρχισαν νά γράφονται κατά τό 350 π.Χ. περίπου καί έφθασαν στήν άκμή τους κατά τούς Αλεξανδρινούς χρόνους. 'Υπό των κριτικών καί γραμματικών ώς Άτθιδογράφοι θεωρούνται οί Κλείδημος ή Κλειτόδημος, Άνδροτίων, Φιλόχορος, Φανόδημος, Άνδρων, Δήμων, Μελάνθιος καί ’Ίστρος. Harding, Phillip (2007). The Story of Athens: The Fragments of the Local Chronicles of Attika. Routledge, σελ. 3.. Harding, Phillip (Published Online: 26 OCT 2012). Atthidographers The Encyclopedia of Ancient History. Blackwell Publishing Ltd. Τά αποσπάσματα των Α. περιελήφθησαν στον 1ον τόμο τών Fragmenta Historicorum Graecorum του Μύλλερ, σ. 359-427...

8 Ελλ. 'Ιστορία, Τ. I, σ. 411 καί σημείωση 64.

9 ΘΟΥΚ: 1/134, ΠΑΥΣΑΝ: III, XVII, 3 καί 6.

10 Πύθια: Αγώνες παρά τούς Δελφούς, πρός τιμήν τού Απόλλωνος.

11 Νεοελληνική Ιστοριογραφία Β΄ - Κων. Παπαρρηγόπουλος, επιμέλεια Ε. Φωτιάδη,

12 Νεοελληνική Ιστοριογραφία Β΄- Κων. Παπαρρηγοπούλου, επιμέλεια Ευαγγ. Φωτιάδη, σ. 267-268.

13 Νεοελληνική Ιστοριογραφία Β΄

14 1. Υιός του Βασιλέως της Σπάρτης Αναξανδρίδου (510 π.Χ. μετέβη στην Αφρική όπου φονεύθηκε από τούς Φοίνικες). Πολύ μεταγε­νέστερος από την εποχή της υποτιθέμενης «Καθόδου» των Δωριέων.

2. Ολυμπιονίκης εκ Ρόδου, υιός του Διαγόρου (κατά το 1ον ήμισυ του 5ου π.Χ. αιώνος).

15 Σπύρος Ιακωβίδης, ακαδημαϊκός και αρχαιολόγος, εφ. ΒΗΜΑ της Κυριακής, 5/11/ 1995.

16 Εγκ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 836 – Μεγ. Άμερ. Έγκ. τ. 8ος, σ. 337.

17 Νεοελληνική Ιστοριογραφία. Β' - Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος - Επιμέλεια Ευαγγέλου Φωτιάδου σ. 260.

18 Griechische Geshichte, I, σ. 9.

19 Εγκ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριεύς, σ. 837.

20 Νεοελληνική Ιστοριογραφία, Β΄, Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, Επιμέλεια Ευαγγ. Φωτιάδη, σ. 260.

21 Ευριπίδης, Ανδρομάχη, Επεισόδιο Γ΄, 501-765/Τόμος Γ΄, Εισαγωγή, σ. 8,9.

22 «Ἀθηναίων δὲ οἱ λοιποὶ τὰ αὐτὰ φρονήσαντες ἐπολιόρκεον αὐτοὺς ἡμέρας δύο: τῇ δὲ τρίτῃ ὑπόσπονδοι ἐξέρχονται ἐκ τῆς χώρης ὅσοι ἦσαν αὐτῶν Λακεδαιμόνιοι. ἐπετελέετο δὲ τῷ Κλεομένεϊ ἡ φήμη. ὡς γὰρ ἀνέβη ἐς τὴν ἀκρόπολιν μέλλων δὴ αὐτὴν κατασχήσειν, ἤιε ἐς τὸ ἄδυτον τῆς θεοῦ ὡς προσερέων: ἡ δὲ ἱρείη ἐξαναστᾶσα ἐκ τοῦ θρόνου, πρὶν ἢ τὰς θύρας αὐτὸν ἀμεῖψαι, εἶπε ‘ὦ ξεῖνε Λακεδαιμόνιε, πάλιν χώρεε μηδὲ ἔσιθι ἐς τὸ ἱρόν: οὐ γὰρ θεμιτὸν Δωριεῦσι παριέναι ἐνθαῦτα.’ ὁ δὲ εἶπε ‘ὦ γύναι, ἀλλ᾽ οὐ Δωριεύς εἰμι ἀλλ᾽ Ἀχαιός» [ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ε/72]

23 Λεξ. Έλευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 837.

24 Λεξ. Έλλην. Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, 1852, σ. 346.

25 Ό μείζων Ελληνισμός, Α. Γρηγορογιάννης, σ. 163.

26 Έργα καί ήμέραι, 174-176.

27 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 239.

28 Α. Δορμπαράκη, σ. 549 καί 908 - Λ. Σταματάκου, σ. 719.

29 Μεγ. Αμερ. Έγκ. τ. 7ος, σ. 461.

30 Πελασγοί, Νικ. Έλευθεριάδης σ. 146.

31 ο. α., σ. 146.

32   ο.α.σ.147

33 o.π. σ.14

34 Λεξ. Σκαρλάτου Βυζαντίου, σ. 29.

35 Ο Αίολος ο Θεσσαλός (το όνομά του σημαίνει "αυτός που κινείται γρήγορα", "ο σβέλτος") κατά την μυθολογίαν, ήταν διαβόητος και πανίσχυρος βασιλέας της Θεσσαλίας, γενάρχης των Αιολέων, γιος του Έλληνος και της Νύμφης Ορσηΐδος, και εγγονός του Δευκαλίωνος. Ήταν αδερφός του Ξούθου και του Δώρου. Ο Αίολος, ήταν υποτίθεται, ο αντιπροσωπευτικός ηγεμόνας της αρχέγονης «φυλής» των Αιολέων.  Μερικοί μυθογράφοι συγχέουν τον Αίολον με το θεό των ανέμων Αίολον, τον γιο του Ποσειδώνα, με τον οποίο πλην της συνωνυμίας, ουδεμίαν έχει σχέση. Τόσον τους «κόβει» το μυαλό και με περισσήν ευκολίαν, τόσες ανοησίες, μυθεύματα και παραμύθια για μειράκια, εκστομίζουν ή γράφουν, ακρίτως και ασυστόλως.