Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ- ΕΛΛΗΝΕΣ!!!

ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!!!

ΤΗΝ ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!!!

ΑΥΤΗΝ ΣΑΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ ΕΠΙΜΕΛΩΣ, ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ-ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΜΑΣ !

ΑΥΤΗΝ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» Ή «ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» (ΚΥΡΙΩΣ), ΚΑΙ «ΓΡΑΙΚΙΑΝ» (ΕΝΙΟΤΕ), ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΚΟΥΣ (ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 16ου ΑΙΩΝΟΣ) ΚΑΙ ΩΣ ΤΟΙΑΥΤΕΣ  ΣΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΔΟΛΙΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, ΣΗΜΕΡΟΝ, ΩΣΤΕ:

-ΝΑ ΒΥΘΙΣΤΕΙΤΕ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΣΚΟΤΑΣΜΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙΤΕ ΦΥΛΕΤΙΚΗΝ «ΛΟΒΟΤΟΜΗΝ».

-ΝΑ ΠΡΟΣΒΛΗΘΕΙΤΕ ΑΠΟ  ΕΘΝΙΚΟΝ ΣΤΡΑΒΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΑΜΝΗΣΙΑΝ.

-ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΓΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ!

ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΤΟΥΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ (ΡΩΜΗΟΥΣ)/ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ, ΠΟΛΙΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ, ΥΠΟΥΛΩΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, ΣΕ «ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ» Ή «ΓΡΑΙΚΟΥΣ», ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ:

-ΣΦΕΤΕΡΙΣΘΟΥΝ, ΜΕΤΑΛΛΑΞΟΥΝ Ή ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΟΥΝ ΠΑΝ ΤΟ ΡΩΜΑΪΚΟΝ/ ΡΩΜΑΙΪΚΟΝ/ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ.

-ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΟΥΝ ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΥΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ΑΞΙΟΥΣ ΡΩΜΗΟΥΣ/ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΤΑΓΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΔΟΞΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.

-ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !!!

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΑΡΤΗ, ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ  «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΣΑΣ!

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ !!!

Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ ΤΗΣ ΚΡΑΤΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΪΚΗΣ/ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ, ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΩΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΣ, ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟΝ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ (ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ), ΟΤΑΝ ΟΥΔΕΙΣ ΜΟΓΓΟΛΟΓΕΝΗΣ ΟΘΩΜΑΝΟΣ, ΕΙΧΕ ΜΟΛΥΝΕΙ ΑΚΟΜΗ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΓΗ ΜΑΣ !

Η Μείζων Ελληνική Μακεδονία μας

(Τα απαράγραπτα Γεωγραφικά, Ιστορικά και Εθνολογικά όρια)

Ώ ανιστόρητοι, αγράμματοι, αδίστακτοι, άφρονες, ανθέλληνες, αθεϊστές, αμετανόητοι, ασπόνδυλοι, αριστεροφασίστες, άκαρδοι, άθλιοι, ασελγείς, απεχθείς, αξιοθρήνητοι, αμορβοί (σκοτεινοί), αναλκείς (δειλοί), ανανδριείς, ανδραποδιστές, ανοπαιόφρονες, απαγείς, απάτριδες, αγροίκοι, απαρρησίαστοι, αρατοί, αρτίπλουτοι, αρχομανείς, αταρτηροί, αλαζόνες, αυθάδεις, αχυράνθρωποι του Συστήματος!

Ποιος σας εξουσιοδότησε να διαπραγματευθείτε, ερήμην του κυρίαρχου Ελληνικού λαού, αντίθετα με την εκπεφρασμένη, πολλάκις, λαϊκή βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και προ πάντων, αγνοώντας την στεντορείαν και διαχρονική από τα βάθη των αιώνων, φωνή των προγόνων του Έθνους μας, την γην, το όνομα, την ιστορίαν και την ιερή κληρονομιά της Μακεδονίας μας [αρχαίαν/ προχριστιανικήν, μεταχριστιανικήν, μεσαιωνικήν, Μακεδονικής Δυναστείας, μέχρι την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα των Ελλήνων (1913)] ;

ΡΩΜΗΕΣ-ΡΩΜΗΟΙ / ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ-ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ, ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΥΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΡΩΜΗΟΙ/ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟΝ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΜΑΣ, ΤΟΤΕ ΘΑ «ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΣΑΣ ΤΗΝ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙΤΕ ΝΑ ΛΑΧΤΑΡΙΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΑΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ» !!!

ΜΕΡΟΣ 16ον

         

15. ΕΛΛΑΣ-ΕΛΛΗΝΕΣ

α. Προϊστορία- Όνομα

1/. Από τον Όμηρο, οι κάτοικοι του ευρύτερου χώρου της σημερινής Ηπειρωτικής Ελλάδος μετά των πέριξ νήσων, εκαλούντο Αχαιοί - Αργείοι - Δαναοί, ενώ αναφέρονται:

α/. Ως Ελλάς, η πρωτεύουσα της χώρας του Αχιλλέως.

β/. Ως Έλληνες, οι κάτοικοι του τρίτου περίπου του βασιλείου του Αχιλλέως (Μυρμιδόνες - Έλληνες - Αχαιοί).

2/. Οι αρχαιότατοι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδος, άρχισαν να ονομάζονται βαθμηδόν Έλληνες πολύ μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον (1184-7 π.Χ.). Περί του πόθεν παράγονται οι λέξεις Ελλάς-Έλλην, έχουν γραφεί πολλά υπό αρχαίων και νεωτέρων συγγραφέων.

Η χώρα ονομάσθηκε οριστικά Ελλάς και οι κάτοικοι Έλληνες, κατά την περίοδον 1000-800 π.Χ., το δε όνομα σταθεροποιήθηκε κατά την αρχή των Ολυμπιάδων (776 π.Χ.). Κανένας όμως μέχρι τώρα, δεν έδωσε πειστικές απαντήσεις και δεν παρουσίασε αδιάσειστα επιχειρήματα για την προέλευση και την ετυμολογία των ονομάτων Ελλάς - Έλλην (πέραν των καταγεγραμμένων, γνωστών και διαφορετικών απόψεων ορισμένων ιστορικών, μελετητών και αρχαιολόγων). Έτσι αιωρούνται ακόμη, κατά κάποια έννοια, τα ερωτήματα:

α/. Τι σημαίνουν τα ονόματα Ελλάς - Έλλην;

β/. Ποιός έδωσε για πρώτην φορά τα ονόματα αυτά στους κατοίκους της Πελασγικής γης και γιατί;

γ/. Πως μετονομάσθηκαν (με ποιές διαδικασίες και κάτω από ποιές συνθήκες), όλοι αυτοί οι Πελασγοί (Ίωνες – «Αχαιοί» - «Αιολείς» - «Δωριείς», κλπ.), σχετικά τόσο γρήγορα, σε Έλληνες;

β. Αιγιμιός

1/. Ο πρώτος Νομοθέτης των Λακεδαιμονίων: Ο μυθολογικός Αιγιμιός ή  ο Λυκούργος;

Η διάδοση και επικράτηση του ονόματος Έλλην, γενικώς παραμένει ανεξιχνίαστη. Πιθανολογείται όμως (και υπάρχει καταγεγραμμένη άποψη), ότι αυτή πραγματοποιήθηκε από κάποιον βασιλέα των Δωριέων, με το μυθολογικό όνομα  Αιγίμιος ή Αιγιμιός.

Ο Αιγιμιός εθεωρείτο ως ο πρώτος νομοθέτης των Δωριέων. Ο ρόλος του στην Ελληνική προϊστορία, χαρακτηρίζεται ως ανάλογος προς τον ρόλο του Μωϋσέως στην αντίστοιχη προϊστορία του παλαιού/παλαιοδιαθηκικού λαού Ισραήλ. Στον «άγνωστον» λοιπόν,  Αιγιμιόν, αποδίδεται η διάδοση και η επικράτηση των Εθνικών ονομάτων Ελλάς και Έλληνες.

Η μνήμη του Αιγιμιού ως πρώτου νομοθέτου των Δωριέων είχε μείνει τόσο νωπή ακόμη και στον 5ον π.Χ. αιώνα, ώστε ο Πίνδαρος (Πυθιονίκες, 1, 64) αναφέρει ότι οι Δωριείς Σπαρτιάτες, ήθελαν να μείνουν πιστοί στους θεσμούς του Αιγιμιού (Εγκ. Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τ. 4ος, σ. 201).

Δηλαδή οι Σπαρτιάτες επιθυμούσαν να μείνουν πιστοί στους θεσμούς κάποιου νομοθέτου με το όνομα Αιγιμιός, προφανώς ζήσαντος προ της 1ης χιλιετηρίδος και όχι του Λυκούργου (8ος π.Χ. αιών), όπως καταγράφεται στα Εκπαιδευτικά εγχειρίδια της πατρίδος μας και διδάσκεται εδώ και αιώνες, από τους πνευματικούς «ταγούς» μας, στους Ελληνόπαιδες.

Του Λυκούργου που θεωρείται περίπου ως δόγμα, ως ο πρώτος νομοθέτης της αρχαίας Σπάρτης, παρ’ ότι:

.Δεν είναι γνωστόν αν αυτή η νομοθεσία του, είναι έργο ενός ή πολλών προσώπων και μίας ή πολλών περιόδων.

.Παραμένει άγνωστον αν ο Λυκούργος ήταν ιστορικό ή μυθικό πρόσωπο, αφού την ζωή και το νομοθετικό έργο του Λυκούργου, την καλύπτει η ομίχλη των μύθων και των θρύλων της αρχαιότητας και μερικοί ιστορικοί των νεοτέρων χρόνων, υποστήριξαν ότι αυτός δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο, αλλά συμβολική μορφή.

Άλλωστε, ποίων Δωριέων υπήρξεν πρώτος νομοθέτης ο Αιγιμιός, αφού όπως αποδείξαμε στο οικείον κεφάλαιον, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξεν ξεχωριστή φυλή Δωριέων και η Αρχαία Σπάρτη ποτέ δεν υπήρξεν Πολιτεία εγκαταστάσεως και δράσεως Δωριέων;

Ας διευκρινίσουν πρώτα, οι συστημικοί «επιστήμονες» ποίος ήταν ο Αιγιμιός και ας απαντήσουν στα ερωτήματα που ετέθησαν, και τότε «δεύτε διαλεχθώμεν». Εάν αδυνατούν ή αποφεύγουν να δώσουν απαντήσεις, προβάλλοντες τις γνωστές παραμυθολογίες, όπως συνηθίζουν, και ΟΧΙ πειστικά επιχειρήματα, τότε ας μελετήσουν τα ακολουθούντα…

2/. Κατά την Ελληνικήν (παρα) μυθολογίαν, την οποίαν δέχεται ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Αιγιμιός διεξήγαγε πόλεμον εναντίον των Λαπιθών.1 Οι Λαπίθες πήραν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου και στον Τρωϊκό πόλεμο. Πιο γνωστοί είναι για τον αγώνα τους κατά των Κενταύρων, από τον οποίο αναδείχθηκαν νικητές. Τελικά νικήθηκαν από τον Ηρακλή, που βοήθησε τον Αιγίμιο, βασιλιά των Δωριέων, και έδωσε σε αυτόν την χώρα τους.

Από τους πιο ονομαστούς βασιλείς των Λαπιθών ήταν ο Ιξίων και ο γιος του, Πειρίθους. Από την ένωση του Ιξίονα και της Ήρας γεννήθηκε ο Κένταυρος, ο γενάρχης των Κενταύρων. Ο Πειρίθους ήταν ετεροθαλής αδελφός των Κενταύρων και στενός φίλος του Αθηναίου ήρωα Θησέα. Εναντίον των Κενταύρων πολέμησε και ο βασιλιάς των Λαπιθών Καινέας,2 που χάρη στον Ποσειδώνα, κανένα όπλο δεν μπορούσε να τον σκοτώσει.

Ο Καινέας (Καϊν-εύς) που αναφέρεται στην μάχη Λαπιθών και Κενταύρων [Ιλιάδα, (Α/262-268)], γενεαλογείται ως πατέρας του Κορώνου και παππούς του Λεοντέα, αρχηγού των Λαπιθών. Ο Καινέας ήταν άτρωτος, σκότωσε 5 Κενταύρους στην παραπάνω μάχη και εξοντώθηκε μόνο όταν καταπλακώθηκε από πέτρες και μεγάλα κλαδιά ή κορμούς πεύκων, οπότε βυθίσθηκε όρθιος μέσα στην γη κάτω από το μεγάλο τους βάρος και δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ πια.

3/. Ετυμολογία της λ. Αιγίμιος

Η Ετυμολογία της λέξεως είναι άγνωστη. Το βέβαιο είναι ότι, το πρώτο συνθετικόν Αιγ- είναι δηλωτικό της αιγός (του ποιμνίου) ή της θαλάσσης/του θαλασσινού. Με βάση αυτό το αδιαμφισβήτητο στοιχείο αλλά και τον προϊστορικό ρόλο του Αιγιμιού, οι πιθανότερες εκδοχές για την ετυμολογία της λέξεως είναι:

α/. Αιγιμιός = Αιγιείμ (πληθυντ. του Αιγ-, κατά το Κιτιείμ, Φιλιστιείμ, Χιτιείμ, κλπ) +ιος (ποιητ. έκφρ. του είς, ένας). Δηλαδή Αιγοίμιος ή Αιγίμιος = Ο ένας μεταξύ των αιγών, ο ποιμένας των αιγών.

β/. Αιγ-ιμ-ιος (ιμ: αρχαιοεβρ. σύνδεσμος που σημαίνει με/μετά -ιος, αντί του είς, ένας μοναδικός/ Λεξ. Σταματάκου, σ. 309 και 470).

Αιγίμιος: Ο ένας και μοναδικός μεταξύ των αιγών.

γ/. Αιγ(ι) + μίσγω (μίσγω ή μείγνυμι = σμίγω, συνενώ, φέρω εις επαφήν).

.Το θέμα του ρήματος είναι μιγ-

.Μιγάς είναι ο αναμεμειγμένος, ο συνενωμένος.

.Μίσγων ή μίγων ή μιγός = συνενώνων.

.Αιγι + μιγ/ων, ος = Αυτός που συνενώνει το κοπάδι των αιγών (ο ποιμένας).

δ/. Αιγ(ι) + ιος (ποιητ. έκφρ. του είς/ένας)

Συχνά το μ προστίθεται ή εκπίπτει εν αρχή λέξεως ή εν μέσω λέξεως (Λ. Σταματάκου, σ. 590) π.χ. ια (μία) -όσχος (μόσχος) - Άρης (Mars) - όμβριμος (όβριμος) = δυνατός / ισχυρός.

Τότε, Αιγι-(μ)-ιος = Ο πρώτος μεταξύ των Αιγών.

ε/. Αιγι-μία

Είς - μια - έν (ιός - ία). Ία ή μία = Μία και μόνη

Η μία και μόνη των Αιγών = Αιγιμία

Αλλά η μία των αιγών, ως αρχηγός (ποιμήν) είναι αρσενική και όχι θηλυκή. Στην περίπτωση αυτή:

Αιγιμία=Συμβολική ονομασία:

.Μίας των αιγών (της διακρινομένης από το ποίμνιο).

.Μιας ποίμνης αιγών.

.Περιοχής όπου κατοικούσαν οι αίγες ή ο λαός των Αιγών/ Αιγιείμ.

Αιγίμιος: Ονομασία του ποιμένοντος το ποίμνιον των αιγών (λαού) - ο της περιοχής των Αιγών (πατριαρχικός ρόλος).

Παράδειγμα:

Εστία/ανέστιος, εφέστιος, ομέστιος, έστιος [εστί(ν) -ος = Αυτός που υπάρχει].

Αιγιμαία: Από την ρ. Αιγάμ (κατά την Ελληνοποιημένη λ. Ελυμαία της αρχαιοεβρ. Ελάμ).

4/. Ποίος ήταν ή ποίον συμβόλιζε, ο μυθολογικός Αιγιμιός των Προ-Ελλήνων;

Με βάση τα όσα σαφή και διαφωτιστικά παραθέσαμε μέχρι τώρα, περί των τεσσάρων φύλων (Αχαιοί-Δωριείς-Ίωνες-Αιολείς), που παρουσιάζονται  ανοήτως, αντεπιστημονικώς  και ανιστορήτως, ως δήθεν φυλετικές συνιστώσες του Ελληνικού Έθνους, και τα συνοπτικώς αλλά τεκμηριωμένα, περί του Αιγιμιού, προκειμένου να καταλήξουμε στην πιθανώτερη εκδοχή, περί του μυθολογικού Αιγιμιού, και μακράν από την συστημική και απατήλια «λογική», που καθηλώνει όσους αναζητούν την Αλήθεια, πρωτίστως πρέπει να συσχετίσουμε τα δεδομένα, με:

α/. Τις ρίζες Αιγ- (αίγα, ποίμνιον αιγών), ιμ- (στην βιβλική γλώσσα σημαίνει με, with, by).

β/. Το γεγονός ότι τα πλείστα των κειμένων της Ελληνικής μυθολογίας, περί δημιουργίας του κόσμου και των ανθρωπίνων φυλών, είναι αντιγραφή-διασκευή αντίστοιχων, της αναμφισβητήτως αρχαιοτέρας και αυθεντικής, Παλαιάς Διαθήκης (Πεντάτευχος).

γ/. Την μοναδική ικανότητα των αρχαίων Ελλήνων, στην μυθοπλασία προσώπων-γεγονότων και ετεροχρονισμόν-μετάλλαξη ονομάτων.

δ/. Το γεγονός ότι αμφότεροι (Μωϋσής και Αιγιμιός) είναι οι πρώτοι νομοθέτες και ποιμενάρχες των λαών τους (κυριολεκτικώς και πνευματικώς) [Ο Μωϋσής υπήρξεν επί 40 έτη ποιμήν αιγοπροβάτων του οίκου του πενθερού του Ιοθόρ και πολιτικο-θρησκευτικός ποιμένας/ ηγέτης του Εβραϊκού  λαού (παλαιού Ισραήλ), από της εξόδου του εξ Αιγύπτου, μέχρι το τέλος της ζωής του- Οι προϊστορικοί «Δωριείς», προ της κατακτήσεως της Πελοποννήσου, διήγον παραλλήλως με τον πολεμικόν, βίον νομαδικόν/ποιμενικόν, επί αιώνες, μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον].

ε/. Τις συμβολικές καταγραφές στην Παλαιά Διαθήκη λαών ως αιγών και ηγετών/ ποιμένων/βασιλέων ως τράγων. Για παράδειγμα, η προφητεία του Δανιήλ, στην οποίαν ο Μέγας Αλέξανδρος χαρακτηρίζεται ως «Ο τράγος των αιγών, είναι ο Βασιλεύς των Ελλήνων» (8/8).

ΔΑΝΙΗΛ

Κεφ. 8,5 «Και εγώ ήμην συνίων και ιδού τράγος αιγών ήρχετο από λιβός επί πρόσωπον πάσης της γης…» (ΣΣ: Εννοεί τον Μέγαν Αλέξανδρον).

Κεφ. 8,8 «Ο τράγος των αιγών (των Ελλήνων) εμεγαλύνθη έως σφόδρα».

Κεφ. 8, 20 «Ο κριός, ον είδες, ο έχων τα κέρατα βασιλεύς Μήδων και Περσών».

Κεφ. 8, 21 «Ο τράγος των αιγών βασιλεύς Ελλήνων και το κέρας το μέγα, ο ην αναμέσον των οφθαλμών αυτού, αυτός εστίν ο βασιλεύς ο πρώτος» ( Ο Μέγας Αλέξανδρος).

Κεφ. 8,22 «Και του συντριβέντος ου έστησαν τέσσαρα κέρατα υποκάτω, τέσσαρες βασιλείς εκ του έθνους αυτού αναστήσονται» (ΣΣ: Διάδοχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου).

στ/. Την Θεοπνευστίαν –Αξιοπιστίαν της Παλαιάς Διαθήκης.

5/. Αρχικόν Συμπέρασμα

Επεξεργαζόμενοι λογικώς, και συσχετίζοντες όλες τις καταχωρισθείσες πληροφορίες,  φρονούμεν ότι, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, τα δεδομένα περί του Μυθολογικού Αιγιμιού των Ελλήνων, υποδηλώνουν βασίμως, εάν δεν προσδιορίζουν σαφώς, την σχέση του με τον Μωϋσή (Χρησιμοποίηση των καταγεγραμμένων στοιχείων της Π.Δ. περί Μωϋσέως, για την μυθοπλασία του μυθολογικού Αιγιμιού των Προελλήνων).

γ. Ετυμολογία του ονόματος Έλλην   

1/. Κυριώτερες απόψεις ερευνητών-ιστορικών-γλωσσολόγων

*Κατά τον Κούρτιον (Γερμανός αρχαιολόγος και Ιστορικός), προέρχεται εκ της λέξεως σέλας.

.Σέλας (το): λάμψις, λαμπρόν φως, λαμπρότης, φλόγα πυρός.

.Η ρίζα είναι ιαπετική και συγγενής των είλη = θάλπος ηλίου, θερμότης - ήλιος - αλέα/ θερμότης).

*Ο Βιλλαμόβιτς (Γερμανός φιλόλογος και αρχαιολόγος), σχετίζει την λέξη προς το ψελλίζω (= σελλίζω), ελλός και έλλοψ.

.Ψελλός (επί λέξεων) = Η ατελώς αρθρουμένη, ακατάληπτος, σκοτεινή (Λεξ. Σταματάκου, σ. 1130) - άναρθρος, σκοτεινός, αδιανόητος (Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 902).

.Ελλός ή έλλοψ -οπος = Άφωνος, άφθογγος, άλλαλος (Λεξ. Σταματάκου, σ. 329 - Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 279). Αυτός που προσβλέπει στον Θεόν (towards God) και προσεύχεται είναι συνήθως ήρεμος, άλαλος, ακίνητος.

*Σύμφωνα με σωζώμενον λόγον του Ιωάννη Δαμασκηνού (Περί αιρέσεων, γ, 20-23) «ονομάζονται Έλληνες, από τον Έλενο, κάποιον από εκείνους που κατοίκησαν στην Ελλάδα, ή όπως ισχυρίζονται άλλοι, από την ελαία η οποία βλάστησε στην Αθήνα» .

*Κατά τον Ησύχιον (5ος μ.Χ. αιών) εκ της λ. έλλα που σημαίνει στην γλώσσα των Λακώνων «καθέδρα». Πιθανώς λοιπόν Ελλάς - Έλληνες = Η χώρα των αυτοχθόνων ανθρώπων.

*Κατά τον Στέφανον Βυζάντιον,  «Έλινοι έθνος Θεσπρωτικόν. Ριανός δ΄. Θεσσαλικών. Και Ελινία έστι και Σικελίας πόλις. Το Εθνικόν Ελινίνος.Έλληνες και Ελινοί οι αυτοί».

Ελινοί=Κλήματα αμπέλου (Ησύχ. 2,62) {Διόνυσος Ελινοφόρος (Νόνν. 17, 383)}.

Ελινιώ= Υμνώ (Σουΐδα,Ι,352).

Έλινος=καρπός (ο.α.).

*Κατά νεωτάτην ετυμολογίαν του Πρέλλβιτς εκ του Έλλα - Ελλάνες - Ελλοπία και κατ’ αυτάς Ελλάς, ως εκ του Ιάονες – Ιάς. Δηλαδή πρόκειται περί βραχυτέρας εκφοράς της λέξεως Ελλοπία.

*Κατά τον Παυσανία «όλοι οι Έλληνες πήραν το όνομα αυτό από την Ελλάδα, που ήταν κάποτε μέρος της Θεσσαλίας» (Λακωνικά, 3. 6,7).

2/. Η ρίζα Ελ ή Σελ στην αρχαιοελληνική γραμματεία.

«Εις τους Αιολείς το σ ελάμβανε ενίοτε την θέσιν του δασέος πνεύματος εις τας από δασυνόμενον φωνήεν αρχομένας λέξεις: Σελλοί αντί Ελλοί, Σαλμυδησσός αντί Αλμυδησσός» (Λεξ. Σταματάκου, σ. 881).

.Σελλοί αντί Ελλοί.

.Σαλμυδησσός αντί Αλμυδησσός

.Συς αντί υς (χοίρος).

Ελ-αία

α/. Πρώτη αναφορά δια την ελαίαν, γίνεται εις την Π.Δ. όταν η περιστερά την οποία εξέπεμψε εκ της κιβωτού ο Νώε, επέστρεψεν εις αυτήν κρατούσα κλαδίσκον ελαίας (ΓΕΝΕΣΙΣ: 8/10).

Κατά την αρχαιοελληνικήν παράδοσιν, η ελαία ευρέθη το πρώτον εις τας Αθήνας, όπου εφυτεύθη υπό της Αθηνάς. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος όταν οι Επιδαύριοι ηρώτησαν την Πυθίαν εκ ποίας ύλης πρέπει να κάνουν αγάλματα εις τους Θεούς, έλαβαν την απάντησιν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν ξύλον ημέρου ελαίας. Οι Επιδαύριοι απηυθύνθησαν προς τους Αθηναίους, διότι «Ελαίαι ήσαν άλλοθι γης ουδαμού κατ’ εκείνον τον χρόνον ή εν Αθήνησι».

Της αυτής παραδόσεως απήχησις ανευρίσκεται και παρά τον Σοφοκλή (Οιδίπους επί Κολωνώ). Τέλος ο Αιλιανός (Ποικίλη Ιστορία) αναφέρει: Εν Αθήναις ευρεθήναι λέγουσι πρώτον την ελαίαν και την συκήν.

Εις αιγυπτιακόν πάπυρον του 16ου π.Χ. αιώνος, αναφέρονται στοιχεία περί καλλιεργείας της ελαίας. Πιθανώτατα η ελαία εισήχθη εις την Ιταλίαν και άλλας παραμεσογείους χώρας της Ευρώπης, υπό των προ-Ελλήνων αποίκων.

β/. Η ελαία είναι δένδρον ιερόν και αειθαλές.

1//. Η ρίζα της απλούται γύρωθεν, σπανίως εις βάθος και έχει εξαιρετικήν ζωτικότητα. Και αν ακόμη το δένδρον καταστραφεί υπό του ψύχους ή του πυρός, θραυσθή υπό του ανέμου ή υλοτομηθεί, η ρίζα αναδίδει πάντοτε νέους βλαστούς, διατηρουμένη επ’ άπειρον εάν το έδαφος είναι πρόσφορον.

2//. Στην αρχαίαν Ελλάδα, η «τηλεθόωσσα» ελαία (ΟΔΥΣΣ: Λ/590) εθεωρείτο δένδρον ιερόν.

«Τω δε καθεζομένω ιερής παρά πυθμέν’ ελαίης» (ΟΔΥΣΣ: Ν/372).

Στις Αθήνες υπήρχε νόμος απαγορεύων επί ποινή θανάτου την εκρίζωσιν ελαιοδένδρων (και ει τις εξορύξειεν ελαίαν μορίαν ή κατάξειεν, έκρινεν η εξ Αρείου Πάγου Βουλή και ει που καταγνοίει θανάτω τούτον εζημίουν - Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, κ. 60).

Ήταν σύμβολο ειρήνης και νίκης Οι αγωνιστές που νικούσαν ιδίως οι Ολυμπιονίκες στεφανώνονταν με κλώνους αγριελαίας (κότινους) και όχι ήμερης ελαίας.

«Εγώ ως ελαία αειθαλής και γεμάτη καρπόν ευρίσκω ασφαλές καταφύγιον εις τον οίκον του Κυρίου»(ΨΑΛΜΟΙ,51/10).

3//. Η ελ-αία (αττ. ελάα, ιων. ελαίη - ρίζα ελ) που είναι ο καρπός του ελαιοδένδρου, φέρεται αγνώστου ετυμολογίας:

.Ελαΐς = ελαιόδενδρον

.Ελαιών = δάσος ελαιοδένδρων.

.Ελ-αία:Η χώρα(γη) του Θεού [Αία: Έτερος τύπος της γαίας (γη, χώρα)].

.Ελαιάς/άδος=αντί ελαία (Λεξ.Σκαρλάτου Βυζαντίου,σ.402).

.Ελάϊνος/η/ον=Αυτός που ανήκει ή έχει κατασκευαστεί από ξύλο ελαίας (ο.α.).

3/. Παράγωγα των ρ. Ελ- και Ιαχ- στην αρχαιοελληνικήν γραμματείαν.

α/. (Ελ) και [Ιού ή Ιω ή Ία (Ιάου) ή Ιάκχ]

ΕλΕλευ ή Ελ Ελ Ελευ, (Μεταγεν. Αλαλάζω): Πολεμικόν επίφθεγμα/ Αριστοφάνης, (Όρνιθες, 364).

Επικαλούμενοι τον «άγνωστον Θεόν» (Ελ) δια του πολεμικού επιφθέγματος ΕλΕλΕλευ, ουσιαστικά επεκαλούντο την βοήθεια του Θεού εις το δίκαιον του αγώνος τους ή στα αιτήματά τους ή ανεγνώριζαν ότι ο Θεός (και όχι οι «θεοί»), είναι ο Δίκαιος.

Το ανωτέρω επίφθεγμα μεταφραζόμενο σημαίνει: «Το δίκαιον είναι του Θεού, του Θεού, του Θεού» [Επίκληση τρείς φορές του «αγνώστου» ονόματος του Θεού-Το ευ ως ουσιαστικό σημαίνει το ορθόν, το δίκαιον, καλή επιτυχία/(Λεξ.Σταματάκου,σ.400)]. Κατ’ άλλην μετάφραση σημαίνει: Θεέ! Ώ Θεέ!

Επίσης σχετικές με το θέμα, είναι και  οι Ελληνικές λέξεις:

Αλαλαγή ή αλαλαγμός, Αλαλαγά, Ολολυγά, Ολολυγή = πολεμική κραυγή (Αλληλούϊα, Εβρ. Χαλελλούγια=Υμνείτε τον Θεόν).

Aλαλαλαί ή αλαλαί = Επιφώνημα χαράς (Αριστοφάνης, Όρνιθες, 1763 και Λυσ.1291).

Αλλαλάξατε, Ολολύξατε τον Κύριον.

Aλαλάζω=εγείρω πολεμική κραυγή

Aλαλή (Κλύθ’ ’Αλαλά, πολέμου θύγατερ) = πολεμική κραυγή (Πινδάρου απόσπασμα, 225).

Eλλά (Ελλοί οι ιερείς)=Ιερόν του Διός εις Δωδώνην (Λεξ. Liddell-Scott, σ. 95).

Ελλοπία= Η χώρα της Δωδώνης (ο.α.σ. 97).

Ελελίζω=κραυγάζω Ελελευ, θρηνολογώ, εγείρω πολεμικήν κραυγήν (Λεξ. Σκαρλάτου Δ. του Βυζαντίου,1852, σ. 404-Ετυμολογικό Λεξ. Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, J.B.Hofmann, 1989, εξελληνισθέν υπό Αντωνίου Δ. Παπανικολάου, σ.88).

Έλ-λη=Σεληνιακή θεότης.

Ελ-ινύω=Ιωνικόν ρήμα που σημαίνει αναπαύομαι, άγω ησυχίαν/ειρήνην (Λεξ. Σταματάκου, σ.328).

Έλινος= Άμπελος, κλάδος αμπέλου.

Ελεώ (Ελεε-ώ): Αισθάνομαι  έλεος για κάποιον, ευσπλαχνίζομαι [ο έλεος, μτγν. το έλεος-αβεβαίου ετυμολογίας (Θέμα=ελεε)].Η αρχκή λέξη (ο έλεος), δεν αποκλείεται να φανέρωνε τον θεόν που έδειχνε ευσπλαχνία [Ελ+εός=Ο θεός ο οποίος δείχνει ευσπλαχνία, ο ευσπλαχνικός Θεός/το εός, εή, εόν αντί του ος, η, ον (Βλέπε Λεξ. Σταματάκου, σ. 355)].

Πως εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες, τις βιβλικές λέξεις Ελ ή Αλ και τις χρησιμοποιούσαν σαν επιφωνήματα επικλήσεως βοηθείας, χαράς ή λύπης; Γιατί προσδοκούσαν βοήθεια από τον Θεόν (ΕΛ) και τον ευχαριστούσαν ή παρακαλούσαν σε περιπτώσεις χαράς ή λύπης.

Οι Δρύοπες, μία από τις πολυάριθμες Ελληνικές πατριές, θεωρούσαν την δρύ σαν ιερό δένδρο, αλλά στο αρχαία Εβραϊκά Εla σημαίνει δρύς και Ελλοί καλούνταν οι ιερείς της ιεράς δρυός στην Δωδώνη.

«Εφανερώθη δε ο Θεός εις τον Αβραάμ, που ήτο κοντά εις την δρυν Μαβρή και εκάθητο εις την θύραν της σκηνής του κατά τον νότον...» (ΓΕΝΕΣΗ: 18/1).

β/. Εις την εορτήν των ωσχοφορίων (ώσχος ή όσχος = μόσχος - νεαρός βλαστός φυτού, σήμερον μτφ. το νεογνόν της αγελάδος), δεν στεφανώνουν τον κήρυκα αλλά το Κηρύκειον (ράβδος του κήρυκος), οι δε παριστάμενοι εις τα θυσίας, αναφωνούν: Ελελεύ, Ίου, Ίου (Πλουτάρχου Βίοι, Παράλληλοι, Θησεύς, 22).

.Ιού ή Ιω ή Ία (Ιάου)

Επιφώνημα για επίκληση βοήθειας, χαράς, λύπης.

.Έλδωρ ή εελ- δωρ (το)

άκλιτο, πόθος - ευχή. Το ρήμα είναι έλδομαι.

.Ελελίζω

Κραυγάζω ελελεύ, εγείρω πολεμικήν κραυγήν, κάμνω να σείεται.

.Έλη (η)

Είλη, αλέα, το φώς του ηλίου.

.Ελλός

Άφωνος, βουβός

.Ελεώ - Ελεαίρω - Ελεέω (ριζ. ελε - ελεε)

Δείχνω έλεος

.Ελένη ή Ελάνη

Λαμπάδα.

.Έλοψ

οψ - οπός (ειπείν - έπος) = φωνή, ομιλία, λόγος.

3

           

γ/. (Άμπελος)

1//. Άμπελος=Εκ των λέξεων αμφί (Αιολικά αμπί)=Αμφότερα τα μέρη, γύρω και ελ (Εκ των ελληνικών Fελ, και των ρ. ελίσσω= περιστρέφω, τυλίσσω/ ειλύω=περιτυλίσσω, περιβάλλω. Βλέπε λεξ. Σταματάκου,σ.78).

Όμως επειδή «η λέξη άμπελος είναι πιθανώτατα προελληνική και σημαίνει κλήμα, αμπελών, αμπέλι» (Λεξ.Δορμπαράκη, σ.60), η πιθανότερη εκδοχή για την ερμηνεία του ελ, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η αρχαιοεβραϊκή (Εβρ. ελ=θεός, παντοδύναμος).

2//. Η λέξη άμπελος (Λεξ. Σταματάκου, σ.78), έχει αρχαιοεβραϊκή προέλευση (enab=σταφυλή, οίνος). Δηλαδή enab-el=Ο οίνος του Θεού, το  θεϊκό φυτό και κατά μεταφορικήν σημασία, η οικογένεια του Θεού, οι υιοί του Θεού («Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και κατάρτισον την άμπελον ταύτην, ην εφύτευσεν η δεξιά Σου»).

Με άλλα λόγια, Αμπί+ελ (Άμπελ-ος) = Αμφότεροι είναι θεοί [ΣΣ: Θεός Πατήρ και υιοί θεού (κατά χάρη)].

«Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα»(ΙΩΑΝΝΗΣ,15/1-9).

«Ο αμπελών αυτός του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο λαός Ισραήλ και ο άνθρωπος της φυλής Ιούδα είναι το αγαπημένον νεόφυτον» (ΗΣΑΪΑΣ, 5/7).

4/. Η ρίζα Ελ-Αλ στην Παλαιά Διαθήκη

α/. Οι λέξεις της Π.Δ. (στο πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο), που προέρχονται από τις ρίζες ελ- ή αλ-, έχουν την ίδια ή συναφή σημασία, με τις αντίστοιχες ελληνικής. Μερικά παραδείγματα (Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible Abingdon, Nashville,37η Printing,1978):

El ή Ale=Συντετμημένος τύπος του Ayil   που σημαίνει δύναμη, ισχυρός μέγας.

Eleloh=Ο ισχυρός Θεός.

Alah=Θρηνώ.

Elahh (Χαλδ.)=Θεός.

Allah ή Elal ή Ela=Δρυς. 

Elad (Ελάδ)=O Θεός έχει πιστοποιήσει.

Elasah (Ελάσαχ)=Ο Θεός έχει κάνει.

Eloah=Θεότης,Θεός.

Eliyel=Ο Θεός του θεού.

β/. Το Ελ είς την λεγομένην σημιτικήν γλώσσα σημαίνει Θεός. Πατήρ όλων των θεών - θεότης, συνώνυμον του Ιαχβέ.

«Ελ: Η κυρία θεότητα των Δυτικών Σημιτών. Στα αρχαία κείμενα της Ρας Σάμρα (αρχαία Ουγκαρίτ) της Συρίας, ο Ελ (Ελ ο ταύρος), περιεγράφετο ως ο επικεφαλής του Πανθέου, σύζυγος της Ασεράχ και πατέρας όλων των θεών (εκτός του Βάαλ). Ήτο αντίστοιχος του θεότης Χουρριτικού θεού Κουμαρμπί και του Ελληνικού Κρόνου. Στην Π.Δ. το όνομα Ελ χρησιμοποιείται για να δηλώση γενικά την έννοια «θεότης» και ως συνώνυμον του Γιαχβέ» (Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα, λ. Ελ. σ. 300).

γ/. Ελ-ο-χίμ (Πληθυντικός του Ελ-ό-α):

.Ο Υπέρτατος Θεός, ένα από τα εβραϊκά ονόματα του Θεού.

.Θεοί.  

δ/. Ελ:

.Συντετμημένος τύπος του ayil και ool.

.Δύναμις, Μέγας, Ισχυρός.

ε/. Ελ-ό-α(χ):

Θεότης, Θεός.

στ/. Σαλ

Ζητώ, απαιτώ, παρακαλώ.

ζ/. Σά-αλ

.Αρχέγονη ρίζα που σημαίνει εκλιπαρώ, ικετεύω, προσεύχομαι, συμβουλεύομαι.

.Σα-ούλ = Επιτευχθείς δια προσευχής

η/. Αλ-λε-λού-ι-ια(χ)

Αινείτε τον Κύριο (Praise ye Jah)

θ/. Γιαχ ή ΙΑΧ

Ο Αυθύπαρκτος (Το Ιερόν όνομα)

Ο Κύριος [Επικλητική ή Προσφωνητική έχων σημασία].

Συμβολισμός: (Ε)  ΙΕΧΟΥΑΧ ή ΙΕΟΒΑ (του Χ καταχρηστικώς εμφαίνοντος την δασεία φωνή Ε ή Π) [Η ανάγνωση γινόταν από δεξιά προς τα αριστερά].

δ.  Σύγκριση του Ελληνικού ΕΛ και του ΕL της Παλαιάς Διαθήκης.

1/.Το αρχ. Ελληνικό ΕΛ- είναι άγνωστη ρίζα λέξεων - δραστηριοτήτων που συμβολίζουν ή εκφράζουν:

.Φως, δύναμη, λάμψη.

.Ανθρώπινες ενέργειες αναφερόμενες στον Θεόν - Θεούς.

2/.Το ΕΛ ή ΕL της Π.Δ. είναι αρχέγονη ρίζα:

.Που σημαίνει τον Ισχυρό, τον Μέγα, την Δύναμη, τον Θεό.

.Λέξεων που σημαίνουν ή συμβολίζουν τον Θεόν ή την Θεότητα.

3/. Αφού αποδείχθηκε ήδη η σχέση των αρχαίων Ελλήνων και του λαού Ισραήλ της Π.Δ., το ΕΛ αποτελεί κοινή ρίζα που χρησιμοποιήθηκς και από τα δύο έθνη. Στην περίπτωση αυτή και η ερμηνεία του Ελληνικού Ελ ως Θεού, Ισχύος, Υπερτάτης Δυνάμεως είναι βάσιμη και πολλαπλώς αποδείξιμη.

4/. Αρχικόν Συμπερασμα

Η ταύτιση των ριζών ΕΛ- και EL-  και των συναφών λέξεων, της αρχαιοελληνικής και παλαιοδιαθηκικής γραμματείας, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα προαναφερθέντα, ΔΕΝ είναι τυχαία, ούτε συμπτωματική.

ε. Η  αποκωδικωποίηση  της ρ. Ελ- του  ονόματος «Έλλην»    
1/. Μέχρι τώρα παρουσιάσθηκαν  αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες είναι οι προφητευμένοι και κεχρισμένοι Πρωτότοκοι Υιοί του Θεού (Ελ), του Νέου Ισραήλ. Υπάρχει όμως πλήθος άλλων αποδεικτικών, προερχομένων κυρίως από την έρευνα προς αποκωδικοποίηση του ονόματος, τα οποία διασταυρώνουν και ισχυροποιούν τα προαναφερθέντα, όπως:

.Το Ελ- είναι ρίζα της λ. ελαία (η ελαία αναφέρεται στα λεξικά σαν αγνώστου ετυμολογίας). Πρώτη αναφορά, στην αρχαιότητα, για ελαία γίνεται στην Π.Δ. (Κατακλυσμός Νώε - ΓΕΝ: 8/8-9) και στην αρχαιοελληνική παράδοση σύμφωνα με την οποίαν, η ελαία το πρώτον βρέθηκε στις Αθήνες: «Εν Αθήναις ευρεθήναι λέγουσι πρώτον την ελαίαν και την συκήν» (Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία - Βλέπε και Σοφοκλή/Οιδίπους Επί Κολωνώ).

.Μόνο δύο λαοί (Προ-ισραηλίτες της Π.Δ. και Προ-έλληνες) διεκδικούν τους τίτλους ιδιοκτησίας της ελαίας. Αλλά και μόνον αυτοί οι λαοί, κατέχουν τα πρώτα πιστοποιητικά υιοθεσίας τους από τον ίδιον Θεόν (Ο παλαιός Ισραήλ που απεστάτησε με την θέλησή του και δεν δέχθηκε την υιοθεσία, με αποτέλεσμα ο Θεός να του αφαιρεθεί η ευλογία Του και το Ελληνικόν Έθνος για το οποίον επροφήτευσε ο Ιησούς ότι θα λάβει την υιοθεσία/δόξα).

.Τα δένδρα στην Π.Δ. σε πολλές περιπτώσεις συμβολίζουν λαούς και βασίλεια (χώρες). Η ελαία συμβολίζει την γη του Θεού (Ελ-αία/Αία: Άλλος τύπος της γαίας, γής, χώρας) και κατ’ επέκταση την οικογένεια του Θεού.

«Η γυνή σου ως άμπελος..... οι υιοί σου ως νεόφυτα ελαιών θα παρακάθηνται γύρω από την τράπεζάν σου» (ΨΑΛΜΟΙ: 127/3).

.Η λ. Ελαιάς/άδος (Ελλάς/Ελλάδος) είναι διαφορετικός τύπος της λ. Ελαία (Λεξικό Σκαρλάτου Βυζαντίου, σ. 402). Το ίδιο και η λ. Ελαΐς/-ίδος που σημαίνει Ελαιόδενδρον. Μήπως αυτές οι λέξεις, που σήμερα έχουν περιπέσει σε αχρηστία, είναι «γλωσσικές μεταλλαγές» της λ. Ελ-λάς (Ελ(αι)άς - Ελα(ΐ)ς) και καταδεικνύουν συμβολικά την χώρα που εδόθη στον λαό του Θεού, σαν μια άλλη «Γη Επαγγελίας»;

.Οι Ίωνες / Έλ-ληνες ήταν η «αγριελαία» (Ειδωλολατρικός λαός) που μπολιάσθηκε από τον Ιησούν Χριστόν και έγινε «ήμερη» ελαία, λαός του Θεού, μέτοχος της ρίζης Ιεσαί/Ελαίας (Αληθινού Λαού Ισραήλ /Νέου Ισραήλ), δια της Ορθοδόξου πίστεως, σ’ Αυτόν (ΡΩΜ: 11/17-20).

Ο Ηρόδοτος, όπως προείπαμε, αναφέρει πως όταν οι Επιδαύριοι ερώτησαν την Πυθία από ποιά ύλη πρέπει να κάνουν αγάλματα στους θεούς, έλαβαν την απάντηση ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ξύλο ήμερης Ελαίας.

Για τους αρχαίους Έλληνες η άγρια ελαία ήταν σύμβολο ανθρώπινης νίκης/ ειρήνης/ δόξης (Οι νικητές των αγώνων εστεφανώνοντο με κότινο-άγρια ελαία).

Η ήμερη ελαία, εθεωρείτο λατρευτικό σύμβολο των θεών, θεϊκό δένδρο. Η εκκρίζωση ή αποκοπή κλάδου ήμερης ελαίας απαγορευόταν δια νόμου και επέσυρε την ποινή του θανάτου (Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία, 60, 5-7).

.Η ελαία είναι δένδρο αειθαλές του οποίου η ρίζα αναδίδει πάντοτε νέους βλαστούς, δηλαδή δίδει ΑΙΩΝΙΑ καρπούς.

«Εγώ ως ελ-αία αειθαλής και γεμάτη καρπόν ευρίσκω ασφαλές καταφύγιον εις τον οίκον του Κυρίου»(ΨΑΛΜ: 51/10).

.Η ελαία δίδει το Φώς στον άνθρωπο (Οι Έλληνες έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού στην ανθρωπότητα). Φωτίζει τους ιερούς χώρους των λαών (Η επτάφωτη λυχνία εφώτιζε τα άδυτα του Παλαιού Ισραήλ - Οι λύχνοι των αρχαίων Ελλήνων εχρησιμοποιούντο προς διακονία των θεών - Τα καντήλια φωτίζουν το εσωτερικό των σημερινών ορθόδοξων ναών).    

.Στο όρος των Ελ-αιών, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Μέγας Αρχιερεύς κατά την τάξη Μελχισεδέκ, επικοινωνούσε με τον Θεόν-Πατέρα και με τους υιοθετημένους συγκληρονόμους της Δόξης Του, τους μαθητές Του.

Οι ορθόδοξοι Έλληνες ψάλλουν το εσπέρας της Μεγάλης Πέμπτης «Ρυφθέντες πόδας και προκαθαρθέντες μυστηρίου μεθέξει του θείου νυν, Χριστέ, σου οι υπηρέται εκ Σιών ελ-αιώνος μέγα προς όρος συνανήλθον υμνούντές σε, φιλάνθρωπε».

.Κατ’ αναλογία προς τους συμβολισμούς της Π.Δ., η ελαία συμβολίζει τον Λαόν των Ιώνων/Ελλήνων. Οι Αρχαίοι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες (χρησιμοποιούσαν την αγριελαία). Δεν είχαν ακόμη κοινωνία με την Αλήθεια (δεν άγγιζαν την ήμερη ελαία), αλλά ζυμώνονταν μυστικώς, δια της Ελληνικής σοφίας, ώστε να γίνουν Λαός του Θεού (ήμερη ελαία).

Ήταν πανάρχαια η πίστη των Ελλήνων ότι αποτελούσαν «γένος Θεού» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 17/26-28) και «Ισόθεον Πελασγικόν Έθνος» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, λ. ΕΛΛΑΣ, σ. 64). Επίσης είναι γνωστόν, ότι ο Πλάτων ανεβάζει τον άνθρωπον πολύ υψηλά και τον ονομάζει «ουράνιον φυτόν», και ο Κικέρων αποκαλεί την Ελληνική γλώσσα ως «γλώσσα των Θεών».

Από που επήγαζε αυτή η πίστη των προγόνων μας ότι είναι τέκνα Θεού; Οι Έλληνες ήσαν προετοιμασμένοι να δεχθούν τον Αναστάντα Θεόν που ήταν μεν άγνωστος, γιατί δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμη, αλλά προς τιμήν του είχαν κτίσει βωμόν «τω αγνώστω Θεώ» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 17/23).

.Το όνομα ΙΑΧΒΕ (ο Ων/Θεός) ήταν το πιό σεβαστό όνομα, το οποίον απέδιδαν οι Εβραίοι (παλαιός λαός Ισραήλ) προς τον Θεόν (ΕΞ:20/7). Οι Εβραίοι τηρούντες κατά γράμμα την εντολή του Θεού, «ΜΗ λάβης το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω...» (ΕΞ:20/7), ΟΥΔΕΠΟΤΕ απήγγειλαν το όνομα Αυτού. Κάθε φορά που παρίστατο ανάγκη Τον αποκαλούσαν με άλλα ονόματα όπως: Ελ, Αδωνάϊ, Ελωχίμ, που σημαίνουν επίσης Κύριος, Θεός.

Αλλά και οι πανάρχαιοι Έλληνες (Πελασγοί) «προσεύχονταν στους Θεούς χωρίς να τους δίδουν ονόματα και τίτλους...Τους αποκαλούσαν με την Ελληνική λέξη Θεοί επειδή αυτοί έθεσαν και ετακτοποίησαν τα πάντα με την πρέπουσα τάξη....Τα ονόματα των Θεών έφθασαν πολύ αργότερα στην Ελλάδα από την Αίγυπτο και έτσι έμαθαν οι Πελασγοί» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Β/52).

Γιατί οι Έλληνες δεν έδιδαν ονόματα στους Θεούς και εχρειάσθη να τα «παραλάβουν» από τους Αιγυπτίους;

Επειδή αποκλείεται η περίπτωση της αδυναμίας των προγόνων μας να δώσουν ονόματα στους θεούς, δεδομένου ότι ήσαν οι φωτοδότες των πάντων στους υπόλοιπους λαούς της αρχαιότητος, καταλήγουμε στην εξήγηση, σε συσχετισμό με τα μέχρι τώρα προαναφερθέντα, ότι οι Έλληνες εγνώριζαν πως το όνομα του Θεού (ΙΑΧΒΕ), είναι μυστικό και απρόφερτο.

Και από που το γνώριζαν; Φυσικά από την Παλαιά παράδοση (Παλαιά Διαθήκη) των πανάρχαιων γεναρχών τους. 

.Tο όνομα ΙΑΧΒΕ (Jahweh) της Π.Δ., δεν δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, αλλά αποκαλύφθηκε από Αυτόν τον Ιαχβέ στους ανθρώπους (δια του Μωϋσέως). Το Ελ είναι όνομα που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους μετά την αποκάλυψη του Θεού στον Μωϋσή. Επειδή οι πρόγονοί μας πρώτοι αναζήτησαν την αλήθεια, εστράφησαν κατά τρόπο μυστηριώδη και λογικώς ανεξήγητο, προς την Αυτοαλήθεια (Ελ).

2/. Η σχέση της ρίζης ΕΛ- με το όνομα Έλλην, την Ελληνική φιλοσοφία και την θεϊκή αποστολή των Ελλήνων.

α/. Όπως σαφέστατα προκύπτει από τα παραπάνω, η ρίζα Ελ- αποτελεί την σπουδαιότερη κλείδα, τον βασικώτερο κώδικα της ερμηνείας του ονόματος Έλ-λην. Στην ρίζα αυτή, πρέπει να αναζητηθεί η αλήθεια για τις πανάρχαιες καταβολές, την θεϊκή αποστολή και τον υψηλό προορισμό των Ελλήνων. Η προϊστορία και η ιστορία αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες από της δημιουργίας τους, είχαν διαρκώς την σκέψη τους προς τον Θεό γιατί πίστευαν ότι ήσαν τέκνα Του!

Έχοντας λοιπόν οι Έλληνες, τους οφθαλμούς της ψυχής τους διαρκώς στραμμένους προς τον Ελ, και αισθανόμενοι πνευματική ηδονή, δέχονταν επιλεκτικώς και μυστηριακώς, τις άκτιστες θείες ενέργειές Του, δημιουργούντες πνευματικά θαύματα παγκόσμιας ακτινοβολίας.

Αυτό όμως γινόταν αντιληπτό από τους μισέλληνες λύκους της αρχαιότητος, τους αποκρυφιστές ιερείς του δράκοντος του αρχαίου. Έτσι οι Φοινικιστές-Βααλιστές-Χαλδαϊστές-Νεκρομάντεις των Αιγυπτιακών πυραμίδων, εκτελούντες τις εντολές του αρχηγού τους, συνωμοτούντες κατά των Ελλήνων, μεταμφιεσμένοι σε άκακα αρνιά μεταδόσεως «γνώσεων», εισήγαγαν στην προφητευμένη «Νέα Γη της Επαγγελίας» (Την γη των Ελλήνων), την ειδωλολατρεία, την μυστηριακή λατρεία (Αρχαίος Τεκτονισμός) και τις παντοειδείς μορφές-ονόματα των ψευδοθεών.

β/. Παρά την λυσσαλέα αντίδραση των Βααλιστών, ο Ελληνικός νους συνέλαβε, με την δύναμη της Θείας Χάριτος, την υπερλογική αιτία της Παγκόσμιας Τάξεως και αρμονίας. Επειδή όμως δεν είχε επέλθει ο κατάλληλος χρόνος (για τον αντιδοξασμό των Ελλήνων από τον Κύριον), αυτές οι μεγαλειώδεις συλλήψεις, έγιναν στο φιλοσοφικό-μεταφυσικό πεδίο και όχι στο υπερφυσικό και αληθώς θεολογικό.

Οι Αρχαίοι Έλληνες, πρώτοι και μόνοι, θεο-λογούντες σπερματικώς, αποφάνθηκαν ότι ο Θεός είναι η Ανωτάτη μορφή του Αγαθού και του Κάλλους, «του Ωραίου, του Μεγάλου και του Αληθινού» και είναι πανταχού παρών.

«Αυτά πρέπει και περί Θεού να φρονούμεν, ότι δηλαδή ως προς μεν την δύναμιν είναι ισχυρότατος, ως προς δε την ζωήν αθάνατος, και ως προς την αρετήν ανώτατος. Δι’αυτό ακριβώς αν και είναι αόρατος εις πάντα θνητόν, γίνεται αντιληπτός από τα ίδια τα έργα Του» (Αριστοτέλης).

«Ο Θεός είναι πράγματι παντού και τα βλέπει όλα» (Μένανδρος).

«Αγαθός ο Θεός και των μεν αγαθών ουδένα άλλον αιτιατέον, των δε κακών άλλ’ άττα  δει ζητείν τα αίτια, αλλ’ ου τον Θεόν» (Πλάτων).    

 γ/.Οι Έλληνες  ήσαν οι μόνοι από τους λαούς της αρχαιότητος, με εξαίρεση τους Εβραίους της Π.Δ. [ΣΣ: Επαναλαμβάνομεν για πολλοστή φορά και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να γίνει κατανοητόν, ότι οι σημερινοί Ιουδαίοι (Jews/Israelians), ΟΥΔΕΜΙΑΝ βιολογική ή πνευματική σχέση έχουν με τους Εβραίους ή Ισραηλίτες (Israelites) της Παλαιάς Διαθήκης], οι οποίοι προσκυνούσαν τον Θεόν και όχι τους ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έσκυβαν το κεφάλι αλλά ύψωναν τα χέρια προς τον Ουρανό, αναζητώντας (ποιόν άλλον;) τον «άγνωστον Θεόν» (Όταν απευθύνονταν στον Ποσειδώνα έτειναν τα χέρια προς τηn θάλασσα, ενώ όταν παρακαλούσαν τους υποχθόνιους θεούς δεν έσκυβαν το κεφάλι στην γη αλλά κτυπούσαν τα πόδια τους).

Υπογραμμίζoμεν την φράση «τους θεωρουμένους ως θεούς», γιατί ο Προμηθέας Δεσμώτης δεν έσκυψε το κεφάλι ούτε στον υποτιθέμενο «πατέρα» των Θεών Δία «Μήποτε λιπαρήσει γυναικομίμοις υπτιάσμασι χερών» (Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης,1004). Γιατί άραγε;

Αντιθέτως οι μη Έλληνες (βάρβαροι) θεοποιούσαν τους ανθρώπους στους οποίους απέδιδαν θεϊκές τιμές ή ελάτρευαν, κύπτοντες την κεφαλή μέχρι του εδάφους, προσκυνούντες αυτούς ως θεούς!

«βαρβαρικόν το ικετεύειν και υποπίπτειν..» (Πλούταρχος).

«...Θεοκλυτούντος (επικαλούμενος τους Θεούς) και προς τον ουρανόν ανατείνοντος τας χείρας...» (Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου,19).

«Ουδένα άνθρωπον δεσπότην, αλλά τους θεούς προσκυνείτε» (Ξενοφώντος Ανάβασις,3,2,13).

«Ο Μίνως, δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών, όσες ψυχές είχαν απαιτήσει να προσκυνούνται όταν ευρίσκοντο στην ζωή» (Λουκιανού, Νεκρομαντεία,473).

«Αφικομένω Απολλωνίω ες Βαβυλώνα, ο σατράπης ο επί των μεγάλων πυλών ορέγει χρυσήν εικόνα του βασιλέως ην,ει μη προσκυνήσειέ τις,ου θεμιτόν ην εσφοιτάν έσω...σατραπεύεται παρά τοις βαρβάροις τα ούτω ευήθη (ΣΣ: μωρίες, ανοησίες)» (Φιλόστρατος, Βίος Απολλωνίου Τυανέως, κεφ.27).

«Ου ποτέ δουλική κεφαλή ιθεία πέφυκεν, αλλ’ αεί σκολιή, καυχένα λοξόν έχει-Ουδέποτε κεφαλή δούλου γεννήθηκε ορθία, αλλά πάντοτε κυρτή με τον αυχένα λοξό/ Θέογνις Μεγαρεύς, Ελεγ.535). 

Η οικογένεια του Αβραάμ (Πατριάρχη πολλών Σημιτικών φυλών- «Το όνομά σου δεν θα είναι πλέον Άβραμ αλλά Αβραάμ, διότι σε έχω προορίσει ως πρόγονον και πατριάρχην πολλών λαών. Θα σε αυξήσω πολύ, πάρα πολύ, θα σε αναδείξω πρόγονον και πατριάρχην πολλών εθνών και βασιλείς θα προέλθουν από σε»- ΓΕΝΕΣΗ: 17/5-6), αρχικά κινήθηκε από ανατολικά προς δυτικά (Βαβυλών/Σεναάρ-Ούρ-Χαρράν-Χαναάν).

στ. Συμπεράσματα                            

1/. Οι εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος Έλλην/ Έλληνες, είναι οι εξής:

1η: Προς τον Θεόν είναι στραμμένοι οι οφθαλμοί μου {Elyoweynay (Elioanai): Elyoweyn (Elioan)/Έλληόαν ή Έλλην ή Ελλάν (προς το θεόν είμαι στραμμένος)+ayin: Οφθαλμοί, κυριολ. και μεταφορ.)}.

Elyoweynay  (Ελληονάι ή Ελλην-αίος) = Προς τον Ιαχβέ είναι (στραμμένα)  τα μάτια μου (Προς τον Ιαχβέ/άγνωστο Θεό είχαν στραμμένα τα μάτια ψυχής και σώματος οι αρχαίοι Έλληνες).

Αυτή εκτιμάται ως πιθανότερη διότι:

.Ισχυροποιείται και από την βιβλική ρίζα (primitive particle) el (ελ) που δηλώνει «motion towards [ΣΣ: Κίνηση του σώματος προς κάπου ή κάτι. i.e. near, with or among....» (Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary,1978, p.12)].

.Επιβεβαιώνεται από το περιεχόμενο - άξονα των προχριστιανικών φιλοσοφικών αναζητήσεων, τον προορισμό και την Οικουμενική αποστολή των Ελλήνων.

.Αυτός που προσβλέπει στον Θεόν (towards God) και προσεύχεται είναι συνήθως ήρεμος, ακίνητος. Αυτή την σημασία έχει και το αρχ. Ιωνικό ρήμα ελινύω= αναπαύομαι, άγω ησυχία/ ειρήνη [Το el- σε μερικές περιπτώσεις δηλώνει κατάσταση ηρεμίας-ακινησίας, Οccationally used of a quiescent position (ΣΣ: κατάσταση ηρεμίας-ακινησίας), Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary,1978, p.12].

2η: Αυτός που ανήκει ή κατοικεί σε χώρα/γη που δόθηκε ή πιστοποιήθηκε από τον Θεόν (Ellad/Ελλάδ, El=Θεός και ad=πιστοποιώ ).

3η:  Αυτός που ανήκει στον Ισχυρό λαό ή προέρχεται από τον ισχυρό λαό (ρ.Elah ή Elon=Ισχυρό δένδρο, όπως η δρυς-Eloni/ Ελονί. Παράβαλε και λ. ελαία). Συνεπώς Έλλην = Ο Ισχυρός (Ισραήλ).

4η: Τέκνον του Θεού {El-iy=Toυ (εκ) Θεού}/Τα κλήματα της αμπέλου ή «καινό της αμπέλου γέννημα» (ελινός-μτφ).

«Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα»(ΙΩΑΝΝΗΣ: 15/5).

Ελινοί= Κλήματα αμπέλου (Ησύχιος, 2,62).

Διονύσιος Ελινοφόρος (Νόνν. 17,383).

5η: Ο ιερέας του Θεού/ο προσευχόμενος στον Θεόν {Εκ της αρχέγ. ρ.Sael/Σαλ (Strong’s Concordance,Hebrew and Chaldee Dictionary,p.111)= Προσεύχομαι, ικετεύω, ζητώ, συμβουλεύομαι. Αργότερα το σ}. Από την ρίζα Σαλ προέρχονται οι λέξεις:

Σαούλ: Αυτός που ζητήθηκε για βασιλιάς/έγινε μετά από αίτηση/ προσευχή.

Σαλότης (δια Χριστόν): Ειδικό χάρισμα του Αγίου Πνευματος, σε λίγους εκλεκτούς (π.χ. Όσιος Ανδρέας).

Σόλων: Ευχέτης, ικέτης.

Ελλοί ή (Σ)ελλοί: Ιερείς του μαντείου της Δωδώνης, από τους αρχαιότερους κατοίκους της Ελλάδος.

2/. Το αρχαίο Ελληνικό Ελ- είναι ρίζα άγνωστης επιστημονικής ετυμολογίας λέξεων, που συμβολίζουν ή εκφράζουν Φως, δύναμη, ανθρώπινες ενέργειες απευθυνόμενες ή αναφερόμενες στον Θεόν/στους θεούς. Επομένως οι λέξεις που περιέχουν αυτή την ρίζα είναι δυνατόν να ερμηνευθούν μόνο εάν συνδεθεί η Ελληνική ρ. ΕΛ με την αντίστοιχη Παλαιοδιαθηκική EL.

3/. Ο λαός που έφερε το όνομα του Θεού, αναζήτησε με άδολη δίψα, μέσα από την ξενόφερτη και απάνθρωπη ειδωλολατρεία, τον αληθινό Θεό, αποτέλεσε τον πρόδρομο του Χριστιανισμού (Ορθοδοξίας) στην Οικουμένη και υιοθετήθηκε ως πρωτότοκος του Νέου Ισραήλ (Ο ευλογηθείς πρό της χρίσεως του Νέου Ισραήλ), ήταν ο λαός των Αρχαίων Ελλήνων [Ελ-(λ)ήνων].

4/. Η σημειολογική «ανατομία»  του  θεϊκού ονόματος «Έλλην»

α/.  Με βάση τα παραπάνω το όνομα Έλλην:

.Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί, Δαναοί αλλά και Γραικοί (Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά, Α, 352α-Συλλογή Επιγραφών Ελληνικών, 2374.11, Πάρος), ασυγκρίτως δε μεταγενέστερο του ονόματος Πελασγοί (περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία στο αντίστοιχο κεφάλαιον περί Πελασγών).

.ΔΕΝ είναι όνομα με φυλετική σημασία.

Ο Ισοκράτης διετύπωσε με σαφήνεια το πνευματικό και όχι το φυλετικό περιεχόμενο της λέξεως Έλλην: «...ώστε και το όνομα των Ελλήνων πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Πανηγυρικός,50).                 

.Χρονολογικώς εξεταζόμενο δεν προσδιορίζει την αρχική ταυτότητα κάποιας φυλής, άσχετα με τα παραμύθια, για αμαθείς-αφελείς - ακατήχητους - μυθιστοριογράφους - θεατρικούς συγγραφείς - σεναριογράφους της τηλοψίας και μικρά παιδιά, της Ελληνικής Μυθολογίας, περί του Έλληνος ως γενάρχου των Ελλήνων.

.Έχει ιστορική/Εθνική σημασία και δηλώνει το σύνολον ενός διαχρονικού λαού, την καρδιά και το αίμα του οποίου αποτελούν οι Ίωνες από μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και εντεύθεν. Φυσικά στους Έλληνες περιλαμβάνονται και τα άλλα όμαιμα των Ιώνων, Πελασγικά φύλα τα οποία εάν προηγήθηκαν των αδελφών Ιώνων, στα προϊστορικά Ελληνικά εδάφη της Πελασγίας, αφομοιώθηκαν από τους Ίωνες και τελικά έλαβαν κατά τρόπο μυστηριακό και ανεξήγητο μέχρι σήμερα, το κοινό όνομα Έλληνες. 

.Είναι πνευματικός τίτλος, μυστικής προελεύσεως και εν πολλοίς δυσεξήγητος, ο οποίος έλαβε Οικουμενικό χαρακτήρα. Όλοι οι λαοί κατά την ιστορική περίοδο, γνωρίζουν τους Έλληνες, δέχονται την καταλυτική επίδραση του Ελληνικού Λόγου, και το όνομα Έλληνες επικρατεί στα πέρατα του κόσμου, τόσον με την έννοια του Ελληνικού πνεύματος όσον και με την θρησκευτική σημασία του ειδωλολάτρη, διαχωριζόμενου από τους μονοθεϊστές Ιουδαίους, ανεξαρτήτως φυλής. 

β/. Οι αρχαίοι Έλληνες είναι ο μόνος λαός της αρχαιότητος, οι οποίοι δια του θείου χαρίσματος της φιλοσοφίας, αναζήτησαν την Αλήθεια και επεδίωξαν να ομοιάσουν προς τον αληθινόν Θεόν. Δεν απαίτησαν την αποκάλυψή Του, όπως έκαναν οι αποστάτες Ιουδαίοι που ζητούσαν σημεία της παρουσίας Του, αλλά ωθούμενοι από μίαν ακατανίκητη δύναμη και πίστη προς την ύπαρξή Του, καίτοι ειδωλολάτρες,Τον ομολογούσαν και ήλπιζαν στην αποκάλυψή Του, δια της πραγματικής γνώσεως της φύσεως και της αποστολής τους (Γνώθι σ’αυτόν) και όχι δια της αυτοθεοποιήσεώς τους.

«Ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω» (Εφ’όσον δεν έχομεν ερευνήσει τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας, γινόμεθα εκάστοτε πρόξενοι αποτυχιών και ατυχιών εις τον βίον μας. Η άγνοια των ικανοτήτων μας και η επικάλυψις των ελαττωμάτων μας, όπως και η υπερεκτίμησις των ικανοτήτων μας και η απογοήτευσις εκ των ατελειών μας, γίνονται πρόξενοι πολλών δυσαρέστων και ζημιογόνων καταστάσεων εις την ζωήν μας/ Πλάτων-Απόδοσις αρχαίου κειμένου υπό Ν. Λαμπέτη, Χρυσή Κληρονομία, Τόμος Α΄).

«Αρχή αρίστη πάντων μεν Θεός, αρετών δε ευσέβεια» (Αριστοτέλης).

«Αν γνώς τι εστί άνθρωπος,ηδίων έση» (Αντιφάνης).

«Γνώθι αυτού την φύσιν»(Χείλων).

«Εις όσον δυνατόν ανθρώπω ομοιούσθαι θεώ»(Επιβάλλεται να προσπαθεί ο άνθρωπος να ομοιάσει κατά το δυνατόν προς τον Θεόν-Πλάτων).

«Το αγνοείν εαυτόν και ά μη οίδεν δοξάζειν τε και οίεσθαι γιγνώσκειν,εγγυτάτω μανίας ελογίζετο είναι»(Το να αγνοεί κάποιος τον εαυτόν του και να νομίζει ότι γνωρίζει όσα δεν γνωρίζει,αυτός εθεωρείτο ότι ευρίσκετο πολύ κοντά εις την κατάστασιν της μανίας-Σωκράτης».

«Σχεδόν γαρ τι έγωγε αυτό τούτο φημί είναι σωφροσύνην,το γιγνώσκειν εαυτόν και ξυμφέρομαι τω εν Δελφοίς αναθέντι το τοιούτον γράμμα «γνώθι σ’αυτόν»(Πράγματι εγώ τουλάχιστον ισχυρίζομαι παρομοίως ότι είναι το ίδιο πράγμα η σωφροσύνη,δηλαδή η αυτογνωσία και συμφωνώ με αυτόν που έγραψε εις τους Δελφούς αυτήν την επιγραφήν-Σωκράτης).

«Η επίγνωσις του εαυτού είναι η πρωτίστη τω ανθρώπω υποχρέωσις.Ο άνθρωπος ως όν λογικόν ηθικώς,ελεύθερον και θρησκευτικόν είναι όν υψηλής περιωπής και προόρισται ίνα αποβή όμοιον τω Θεώ,κατ’εικόνα του οποίου επλάσθη,και γένηται κοινωνός της θείας αγαθότητος και μακαριότητος. Αλλ’ίνα αποβή ομοίωμα θείον,αγαθός και μακάριος, και ίνα επικοινωνή τω Θεώ,οφείλει πρωτίστως να επιγνώ εαυτόν. Άνευ της εαυτού επιγνώσεως πλανάται εν ταις σκέψεσιν αυτού,κατακυριεύεται υπό ποικίλων παθών, τυραννείται υπό σφοδρών επιθυμιών, τυρβάζει περί πολλά και μάταια και διανύει βίον ανώμαλον,άτακτον και πολυπράγμονα σφαλλόμενος εν πάσι, παραπαίων εν τη οδώ, κλονούμενος εν εκάστω βήματι, και προσκόπτει και πίπτει και συντρίβεται....

Την ανάγκην της ημών αυτών επιγνώσεως ή τε θρησκεία και φιλοσοφία εδίδαξεν.Ο Θαλής ο Μιλήσιος ως αρχήν πάσης αρετής ώρισε το «γνώθι σ’αυτόν».Το δε μαντείον των Δελφών «τούτο επιστήμης αληθούς το πρώτιστον και άριστον» ωνόμασε.Δήλον άρα ότι η επίγνωσις ημών αυτών αρχή πάσης αρετής και σοφίας γίνεται. Ει ουν το «γνώθι σ’ αυτόν» επιβάλλεται ημίν υπό του γνωστικού ως θείος νόμος εγγεγραμμένος εν τη διανοία,οφείλομεν σέβας προς αυτόν και έχομεν καθήκον να τηρώμεν αυτόν ως όντα λογικά και ηθικώς ελεύθερα.

Ο επιγνούς εαυτόν επιγιγνώσκει τα προς εαυτόν, τα προς τον πλησίον και τα προς τον Θεόν καθήκοντα, και κατανοεί ότι ευσέβεια και δικαιοσύνη, αλήθεια και επιστήμη δέον εστί να ώσιν αυτώ τα μόνα προσφιλή  και επιπόθητα αγαθά και προς ταύτα ως προς λυδίαν λίθον να δοκιμάζη πάσας τας ηθικάς και θρησκευτικάς αυτού πράξεις...» (Άγιος Νεκτάριος, Ριζάρειος Σχολή, 9 Σεπτεμβρίου 1904). 

Συνεχίζεται

---

1 Λαπίθες: Θεσσαλικός λαός αγρίων ιππέων της ηρωϊκής εποχής νικητές των Κενταύρων. Μυθολογικά όντα της ίδιας καταγωγής με τους Κενταύρους, από τους οποίους διαχωρίσθηκαν αργότερα από τους ποιητές, οι οποίοι αφού τους προσδώσανε ανθρώπινη μορφή, τους παρουσίασαν σαν λαό πραγματικά πολεμικότατο που έδιωξε τους Περραιβούς από τη Θεσσαλία.

Οι δεχόμενοι τούτους ως μυθικά όντα παράγουν το όνομά τους εκ του λαπιστής = αλαζών, σχετικόν με το ρ. λαπίζω = συρίζω,  της αυτής ρίζης λαπ είναι και το ρήμα αλαπάζω = καταστρέφω, διαρπάζω και το ουσιαστικό λαίλαψ.

Η ρίζα λαπ είναι σχετική με την ραπ = αρπ. Έτσι σχετίζοντες το όνομα των Λαπιθών με το όνομα των Αρπυιών, που συμβολίζουν τους βιαίους ανέμους, τους θεωρούσαν σαν δαίμονες βίαιης δράσεως, συμβολίζοντες τις καταιγίδες, η δε ποιητική φαντασία βαθμιαία τους μετέβαλε σε γενναίους πολεμιστές.

Κατά τον Διόδ. Σικελιώτη, γενάρχης των Λαπιθών ήτο ο Λαπίθης, υιός του Απόλλωνος και της Νύμφης Στίλβης. Αρχικά κατοικούσαν στα βουνά της Πίνδου, του Πηλίου και της Όσσας. Στα φαράγγια της Πίνδου ο Πηνειός ενώθηκε με τη Νύμφη Κρέουσα και γεννήθηκαν τρία παιδιά, ο Υψεύς, ο Ανδρεύς και η Στίλβη. Η Στίλβη ενώθηκε με το θεό Απόλλωνα και γέννησε τον Λαπίθη, αρχηγέτη των Λαπιθών.

2 Σύμφωνα με δύο άλλες διαφορετικές απόψεις, ο Καινέας ήταν χθόνια θεότης ή ήταν μία υπόσταση του θεού Άρεως. Στην αρχή (Οβιδίου Μεταμορφώσεις, βιβλίο ΧΙΙ, 171-209, 459-525), ο Καινέας ήταν μια νέα γυναίκα από την Θεσσαλία, η Καϊνίς, κόρη του Ελάτου και της Ιππέας, στην οποία ο θεός Ποσειδώνας έδωσε το χάρισμα να είναι άτρωτη και να γίνει αργότερα άντρας. Ως άντρας έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία και στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου. (Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969).

3 Λεξ. Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, 1839, σ. 586, 587, 595.