Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1843.1

ΜΕΡΟΣ 2ον

5. ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ/ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

α. Ο ρόλος των Αγγλογάλλων στον σχεδιασμόν, την οργάνωση και εκτέλση του πραξικοπήματος

Πίσω από την ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, εκρύπτετο ο ραδιούργος πρεσβευτής της Αγγλίας Σερ Έντμουντ Λάϊονς, συνεπικουρούμενος πλήρως και παντοιοτρόπως, από τον πρέσβη της Γαλλίας, Θεοβάλδο Πισκατορύ.

Τον Αύγουστο του 1832, ο άγγλος ναύαρχος και μετέπειτα πρέσβης, Σερ Έντμουντ Λάϊονς, συνόδευσε το νεόφερτο Βασιλιά Όθωνα και την Τριμελή Αντιβασιλεία από το Μπρίντιζι στο Ναύπλιο και ένα χρόνο αργότερα από την Τεργέστη στην Αθήνα. Εξαιτίας της στενής του σχέσεως με τον νεαρό βασιλιά, εγκατέλειψε το Πολεμικό Ναυτικό το 1835, απέκτησε ιπποτικό τίτλο και διορίστηκε από τον Λόρδο Πάλμερστον πρέσβης στην Αθήνα.

Είναι γεγονός ότι η διαμόρφωση της Ελλάδας ως κρατικής οντότητας κατέστη δυνατή κατά κύριον λόγον από τους Ρώσους και τους Άγγλους. Οι Άγγλοι μάλιστα, την συμπεριέλαβαν ΑΜΕΣΩΣ, στην σφαίρα επιρροής τους. Για το μέλλον και την μετέπειτα θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, ο Λάϊονς, σε υπόμνημά του προς την αγγλική κυβέρνηση που χρονολογείται περί το 1841 (κατ’ άλλους το 1843), ανέφερε τα εξής:

«Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική είτε αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι αγγλική»

Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ2 έλαβε ενεργό μέρος στην προπαρασκευή του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 3ης Σεπτ. 1843 (15 Σεπτεμβρίου κατά το ν. ημερ.), προκειμένου να διασφαλισθούν τα γαλλικά οικονομικά συμφέροντα, με την δέσμευση των διαδόχων κυβερνήσεων στην Ελλάδα. Ανταμοιβή των «υπηρεσιών» του αυτών ήταν, η Γαλλία να τον αναβαθμίσει τον επόμενο χρόνο, 1844, παράλληλα με τα καθήκοντά του, στο βαθμό του πληρεξούσιου υπουργού και έκτακτου απεσταλμένου στην Ελλάδα.

Στο υπόλοιπο διάστημα παραμονής του στην Ελλάδα, αναμίχθηκε ενεργώς στην πολιτική ζωή του τόπου και ειδικώτερα στην προβολή του λεγόμενου τότε γαλλικού κόμματος του φανατικού γαλλόφιλου Ι. Κωλέττη, μέχρι και στην ανάδειξη του τελευταίου σε πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου, στις τότε εργασίες της Εθνοσυνελεύσεως του 1844 και στην στάση του Θ. Γρίβα. Παράλληλα, προκειμένου να υποσκελίσει την τότε αγγλική επιρροή στην Ελλάδα, κατάφερε με εισήγηση προς τον Βασιλέα Όθωνα, να πετύχει την έγκριση της ιδρύσεως Γαλλικής Σχολής Αθηνών, με σκοπό δήθεν, τις διενέργειες αρχαιολογικών ερευνών, αλλά στην πραγματικότητα ως όργανο της προπαγάνδας τού γαλλικού πολιτισμού στην Ελλάδα.

Οι δύο πρέσβεις, είχαν σχηματίσει συνασπισμό κατά του Όθωνος και είχαν σχεδιάσει την επιβολήν ενός Συντάγματος, με περιορισμένες εξουσίες του βασιλέως, για να τον «προστατεύσουν», δήθεν, στην ουσία να τον ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ, όταν έκριναν ότι:

1/.Οι τυχόν αποφάσεις του δεν συμφωνούσαν με τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις και

2/. Οι πολιτικές εξελίξεις, σε περίπτωση αποχωρήσεως ή παραιτήσεως του Βασιλέως, θα ήταν μη προβλέψιμες, και θα εγένοντο περισσότερο επικίνδυνες για τα συμφέροντα των χωρών τους από την παραμονή του στον θρόνο.

Ας σημειωθεί όπως προείπαμε, ότι ο φιλέλληνας πατέρας του Όθωνος, Βασιλεύς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α΄ είχε επιβάλλει ως όρον για να έλθει να βασιλεύσει ο δευτερότοκος γιος του Όθων στην Ελλάδα, την μη παραχώρηση Συντάγματος!

Ο όρος αυτός, που αιτιολογήθηκε λόγω των αδυναμιών που θα αντιμετώπιζε αυτό το νέο, μικρό και ανοργάνωτο κρατίδιο, έγινε δεκτός και από τις τρείς (3) Μεγάλες Δυνάμεις !!! 

Το 1832 οι «προστάτιδες» δυνάμεις εδέχθησαν τον όρον του Λουδοβίκου Α΄ περί μη παραχωρήσεως Συντάγματος, για τους λόγους που προαναφέραμε. Το 1831 όμως, όχι μόνον δεν εδέχοντο κάτι τέτοιο, δηλαδή την μη παραχώρηση Συντάγματος, καίτοι οι λόγοι ήσαν οι ίδιοι, αλλά εξαπέλυσαν τα τσιράκια τους και ξεσήκωναν τους Έλληνες για Σύνταγμα, Δημοκρατία και Εκλογές, με μοναδικό στόχο την ανατροπή του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, κάτι που επέτυχαν με την δολοφονίαν του !!!

β. Την νύκτα της 2ας προς 3ην Σεπτεμβρίου 1843, ο Συνταγματάρχης Ιππικού Καλλέργης, μετά από παρακολούθηση θεατρικής παραστάσεως, επισκέφθηκε την μονάδα Πεζικού που στρατοπέδευε στις Αθήνες. Εκεί αφού συγκέντρωσε τους στρατιώτες, έδωσε εντολή να βαδίσουν στην πρωτεύουσα και να στρατοπεδεύσουν έμπροσθεν των ανακτόρων. Παράλληλα, έδωσε διαταγή να ανοίξει η φυλακή του Μεντρεσέ3 και να ελευθερωθούν ΟΛΟΙ οι ποινικοί κρατούμενοι. 

Σας θυμίζει κάτι αυτή η ενέργεια του …δημοκράτη Καλλέργη;

Ό,τι ακριβώς έκαναν και οι ..αντιμοναρχικοί στρατιωτικοί και πολιτικοί τέκτονες, κατά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση το 1789. Άνοιξαν όλες τις φυλακές του Παρισίου και διένειμαν όπλα σε ΟΛΟΥΣ του ποινικούς καταδίκους και λοιπούς εγκληματίες, για να τα χρησιμοποιήσουν κατά των μοναρχικών…

Η στρατιωτική φάλαγγα του Tάγματος, έφτασε πεζή στα ανάκτορα των Αθηνών (την σημερινή Βουλή). Κάθε προσπάθεια του πανικόβλητου Όθωνα να διαλύσει την στρατιωτική πορεία, έπεφτε στο κενό. Ο βασιλιάς φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάϊνστορφ, τον διαγγελέα του, στον Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα, εκείνος όμως τον αγνόησε, διότι όπως προείπαμε, είχε ήδη μυηθεί στο πραξικόπημα.

γ. Η πορεία της στρατιωτικής φάλαγγας έλαβε χώρα μέσα στην νύκτα εν μέσω τυμπανοκρουσιών και σαλπισμάτων. Έντρομοι και έκπληκτοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, ξυπνούσαν από τον νυκτερινόν ύπνον τους, και ατένιζαν εμβρόντητοι από τα παράθυρά τους τα τεκταινόμενα, ενώ ολίγοι «νυκτοπερπατητές» ή οι μόλις αποφυλακισθέντες ποινικοί κατάδικοι από τον μεντρεσέ και άλλα περιτρίμματα, στέκονταν στους γύρω δρόμους. Συχνά οι στρατιώτες εκτελούντες τα παραγγέλματα των επικεφαλής τους, φώναζαν «Ζήτω το σύνταγμα!» όπως και κάποιοι απ’ αυτούς ανταπαντούσαν επαναλαμβάνοντας την ιαχή.

Όταν η μονάδα του Καλλέργη παρατάχθηκε μπροστά στο παλάτι, ο βασιλεύς Όθων ρώτησε τι υποδηλώνει το κίνημα τους.

Ο Καλλέργης αποκρίθηκε ότι ο λαός και ο στρατός ζητούν Σύνταγμα.

Ποίος λαός σε  πληθυσμόν περίπου 28.000 πολιτών στις Αθήνες και 915.000 συνολικώς, στην τότε Ελλάδα, προδότη του όρκου σου Καλλέργη και άθλιοι της σύγχρονης Συνομοταξίας του λεγομένου «συνταγματικού τόξου»;;

Οι 500 περίπου στρατιώτες ενός Τάγματος, βιαίως οδηγηθέντες με στρατιωτικά παραγγέλματα, προ του Παλατίου;

Ο παντελώς ΑΠΩΝ και βαθέως κοιμώμενος λαός, που αγουροξύπνησε από τους αλαλαγμούς των εγκαθέτων μυημένων αξιωματικών που έδιδαν τα παραγγέλματα στους στρατιώτες, και τους διέτασσαν να επαναλαμβάνουν τα συνθήματά τους;

Ή μήπως ο «όχλος» των ποινικών καταδίκων φυλακισμένων, άρτι απελευθερωθέντων από τα δεσμωτήρια, μετά την πραξικοπιματικήν κατάλυση της χωροφυλακής, των ανθρώπων της νύκτας και του υποκόσμου, των πορνών ή των περιέργων «νυκτοπερπατητών», που ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει;

δ. Ο αξιόπιστος συγγραφεύς Νικ. Δραγούμης, εις τας «Ιστορικάς Αναμνήσεις» αυτού (2α έκδοσις, 1879) , καταθέτει τι συνέβη ακριβώς την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου, στις Αθήνες, όπως του αφηγήθηκε προσωπικώς, ο ίδιος ο Δημήτριος Καλλέργης:

«...Εξελθών το μεσονύκτιον του θεάτρου, μετέβην εις του Μεταξά και του Λόντου ίνα λάβω οδηγίας αλλά και οι δύο είχον νομίσει ασφαλέστερον να διανυκτερεύσωσιν αλλαχού. Αποτυχών δε να ίδω και τον Μακρυγιάννην όστις καθ’ά με είχε διαβεβαιώσει, έμελλεν άγων υπερηφάνως πυκνάς φάλαγγας πολιτών, να περικυκλώσει εν θριάμβω το παλάτιον. Περιήλθον την πόλιν και πλην χωροφυλάκων ουδέ ψυχήν γεννητήν απήντησα. Όθεν απορών τι να πράξω, διηυθύνθην προς τον στρατώνα του Πεζικού όπου εύρον μεν έτοιμον το Τάγμα, εξηκολούθουν όμως να αμηχανώ. Επί τέλους χωρίς να περισυλλογισθώ, ετραύλισα, ασυναρτήτους τινάς λέξεις και ανασπάσας το ξίφος ανεφώνησα «Ζήτω το Σύνταγμα!». Οι στρατιώται αφαρπασθέντες ανέκραξαν και αυτοί «Ζήτω το Σύνταγμα!». Και ούτω διαβάντες δια της οδού Αιόλου και είτα δια της οδού Ερμού, κατασκηνώσαμεν εν τη πλατεία των ανακτόρων.

Η σιωπή και η ερημία ήσαν και ενταύθα βαθύταται. Μη βλέπων δε μηδέ έναν πολίτην διέταξα τινάς στρατιώτας να εισέλθωσιν εις την πόλιν και δια της σπάθης να διώξωσιν προς την πλατείαν όντινα απήντων. Εν τοσούτω ηνεώχθησαν αι φυλακαί, οι εν αυταίς συνέρρευσαν προ του παλατίου και ούτω στρατιώται, κάτοικοι του μενδρεσέ, περιτρίμματα τινά της αγοράς και ελάχιστος αριθμός πολιτών, ανεβοήσαμεν ζητούντες ¨Σύνταγμα». Ότε διηγήθη προς εμέ ταύτα, κύψας προς το ούς μου και ανακαγχάσας κατά την συνήθειαν αυτού «πόσον ευθηνά,προσέθετο, αγοράζει δόξαν ο άνθρωπος».4

Εάν αυτό το φιάσκο, η συνομοταξία του λεγομένου «Συνταγματικού τόξου», το ονομάζει λαϊκή επανάσταση ή πάνδημη εξέγερση λαού και στρατού κατά της «απολυταρχίας του βασιλέως», ένα είναι βέβαιον:

Ή νομίζουν ότι απευθύνονται σε αποχαυνωμένους πολιτικώς, παντελώς αγνώτες ιστορικώς και ευνουχισμένους εθνικώς, ή οι ίδιοι οι «τοξοβόλοι» του «Δημοκρατικού τόξου», πάσχουν από διαστροφικόν…ραγιαδισμόν, εθνοδιαλυτική παράνοια και ομαδική ανθελληνική παράκρουση!!!

Η επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου, σε επιστολικό δελτάριο των αρχών του 20ου αι.

Στο παραπάνω επιστολικό δελτάριο απεικονίζεται η απάτη και το ψεύδος περί της «πάνδημης» λαϊκής συμμετοχής στο πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου. Ποιά ήταν η …πάνδημη λαϊκή συμμετοχή;

Η υποχρεωτική νυκτερινή στρατιωτική συγκέντρωση του τάγματος Πεζικού της Φρουράς των Αθηνών, συνεπικουρούμενου από τα ολίγα προαναφερθέντα, κατά δήλωση του ιδίου του Καλλέργη, ανθρώπινα περιτρίμματα.

ε. Ο Όθων απάντησε ζητώντας να διαλυθούν ησύχως και θα φρόντιζε για το αίτημα τους, αλλά ο Καλλέργης αρνήθηκε. Με το πρώτο φως της ημέρας, ο Καλλέργης συνέλαβε όλους τους υπουργούς, ενώ οι ιππείς του συνωθούσαν βιαίως, όσους πολίτες εύρισκαν, προς τον χώρο έμπροσθεν των ανακτόρων που είχαν στρατοπεδεύσει οι ένοπλοι και ένστολοι «επαναστάται».      

Στις 3 τα ξημερώματα κλήθηκε σε συνεδρία το συμβούλιο της επικρατείας προκειμένου να επικυρώσουν την «επανάσταση». Το συμβούλιον αναγνώρισε το πραξικόπημα, καθόρισε την σύγκληση Εθνοσυνελεύσεως και διόρισε επιτροπή υπό τους: Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά.

Το νέο υπουργικό συμβούλιο, απετελέσθη από στελέχη των τριών μεγάλων ξενόδουλων κομμάτων και είχε ως εξής : Ο Ανδρέας Μεταξάς ήταν ο Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών, ο Ανδρέας Λόντος ορίστηκε υπουργός στρατιωτικών, ο Κωνσταντίνος Κανάρης υπουργός Ναυτικών, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.

Στις 3 το μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου, ο στρατός, οι φυλακισμένοι, τα περιτρίμματα της αγοράς, φυγόδικοι, απατεώνες, οι κομματάρχες των τριών κομμάτων με τους κολλητούς τους, πόρνες και κλεφτρόνια της νύκτας, διαλύθηκαν αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα των επαναστατών έγιναν αποδεκτά, ενώ με βασιλικό διάταγμα, η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε μέρα εθνικής γιορτής και ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορήθηκε, ως αρχηγός του…επαναστατικού κινήματος.

Τους δύο επόμενους μήνες (Οκτώβριο και Νοέμβριο), έγιναν οι εκλογές του 1843 και συγκροτήθηκε η συνταγματική Εθνική Συνέλευση, η οποία συνέταξε το Σύνταγμα που υπέγραψε και ο Όθων το 1844.

Στο σημείο αυτό, είναι χαρακτηριστική για την νοοτροπία και τον τρόπο σκέψεως του Όθωνος, η αντίδρασή του, όπως την περιγράφει ο πρέβυς Πισκατορύ προς τον Γάλλον ιστορικόν και πολιτικόν Γκιζώ (Guizot): «Παραιτήθην όλων των προνομίων μου. Δεν είμαι πλέον βασιλεύς, […] εφ’ όσον μου επέβαλον τους Υπουργούς, Εθνικήν Συνέλευσιν, Σύνταγμα, εφ’ όσον ο στρατός έπαυσε να με υπακούη».5

Ο βασιλιάς είχε πλέον πεισθεί ότι «είχεν απο­γυμνωθεί από πάσης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως» και «ή έπρεπεν να υποκύψει ή να αποφασίση την απομάκρυνσιν αυτού από τον θρόνον».

Από την άλλη πλευρά, κατά τον Γ. Ασπρέα, «το γόητρον του Στέμματος βαρέως πληγέν περιεσώζετο κακώς δια του διατάγματος εκείνου».

Ο βασιλιάς, όπως υποστήριζε αργότερα, προτιμούσε την παραίτηση, αλλά φοβήθηκε ότι η αναχώρησή του θα οδηγούσε τον ελληνικόν λαόν, σε αναρχία και εμφύλιον σπαραγμόν.6

Και το απίστευτον αλλά ….δημοκρατικόν και «επαναστατικόν».

Ο Καλλέργης δεν συμμετείχε στο κυ­βερνητικό σχήμα, μετά το πραξικόπημα, αλλά ανέλαβε την ανώτατη διοί­κηση της φρουράς. Μετά την ορκωμοσία των νέων υπουργών, οι συνωμότες ηγουμένου του Καλλέργη «απαίτησαν από τον Όθωνα όχι μόνον την παροχήν αμνηστίας, αλλά και την υπογραφή δύο νέων δια­ταγμάτων, σύμφωνα με τα οποία καθιερωνόταν η 3η Σεπτεμβρίου ως εθνική εορτή και απονέμονταν τιμητικές διακρίσεις (μετάλλια) και αριστεία στους πρωτεργάτες της συνωμοσίας και του πραξικοπήματος (της «Επαναστάσεως», όπως την αποκαλούσαν)….

Ο βασιλιάς πάλι αρνήθηκε την υπογραφή των τόσο προσβλητικών διαταγμάτων και ζήτησε την γνώμη των πρεσβευτών, τονίζοντας ότι προτι­μούσε να παραιτηθεί υπέρ του αδελφού του. Οι πρεσβευτές, αδυνατώντας να πείσουν τους υπουρ­γούς (;;;) να αποσύρουν τα ταπεινωτικά για τον βασιλέα διατάγματα, ύ­στερα και από την επιμονή του Καλλέργη, κατάφε­ραν να «μεταπείσουν» το βασιλιά.

«…οι στρατιωτικοί ηγουμένου του Καλλέργη εξανάγκασαν την κυβέρνησιν να υποκύψει και να αποδεχθεί τινά των αιτημάτων αυτών, επί μειώσει της αξιοπρεπείας αυτής και του γοήτρου του Στέμματος.»7

Πάντα ταύτα διεδραματίσθηκαν την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου 1843, προς δόξαν της …δημοκρατίας…της ελευθερίας..και της…πιστής τριπλής συμμαχίας των «προστάτιδων» δυνάμεων….Προ παντός, προς δόξαν της…ανεξαρτησίας και …εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κρατιδίου, ήτοι της αενάου υποτελείας της μικράς Ελλάδος στους αυτόκλητους «Προστάτες» της.

6. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1844.8

α. « Ο Μαυροκορδάτος δημοσίευσε το διάταγμα της προκηρύξεως των εκλογών για τις 27 Ιουλίου 1844. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο λόγω της θρησκευτικής εντάσεως αλλά και των προσωπικών φιλοδοξιών. Στην Αθήνα οι οπαδοί του Μακρυγιάννη (φιλορθόδοξοι) συγκρούσθηκαν με τους «σταυρωτήδες» (χωροφύλακες) στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Οι χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν μερικούς διαδηλωτές. Το αιματοκύλισμα απέτρεψε η προσωπική παρέμβαση του Όθωνα.

Λόγω του γενικότερου αναβρασμού οι εκλογές στην Αθήνα αναβλήθηκαν για τις 30 Ιουλίου και μετά για τις 3 Αυγούστου! Κράτησαν δε σε όλη τη χώρα πάνω από…τρεις μήνες! Και τούτο γιατί οι εκλογές δεν θ’ άρχιζαν την ίδια μέρα σ’ όλη τη χώρα αλλά διαδοχικά κατά περιοχές. Έτσι το διάστημα των 8 ημερών επιμηκύνθηκε σε διάστημα δύο και τριών μηνών! Επί πλέον οι κάλπες μετά το «κλείσιμό» τους, μεταφέρονταν από τους δήμους στις πρωτεύουσες των νομών, πράγμα που ευνοούσε την καλπονοθεία και την ψηφοσυλλεκτική ταχυδακτυλουργία. Σκιαγράφηση του εκλογικού κλίματος άκρως παραστατική παρέχει ο Επαμεινώνδας Κυριακίδης στο μνημειώδες έργο του «Ιστορία του Σύγχρονου Ελληνισμού» (Αθήνα 1892, τόμος Α΄ σελ. 519-520):

«Ο δε εκλογικός σάλος παρετείνετο από επαρχίας εις επαρχίαν πολλάκις και επί διμηνίαν ολόκληρον. Αι κάλπαι μετεφέροντο από των δήμων εις την πρωτεύουσαν του νομού, αλλά η μεταφορά αύτη καίτοι γιγνομένη παρά διοικητικών υπαλλήλων ήτο τα μέγιστα κινδυνώδης, διότι και καλπονοθεύσεις συνέβαινον και κάλπαι ηρπάζοντο και εληστεύοντο κατά την ταραχώδη εκείνην και ανώμαλον περίοδον καθ’ ην ουδόλως ήνθει εν Ελλάδι ή δημόσια ασφάλεια. Ούτως από των μέσων Ιονίου και καθ’ άπαντα τον Ιούλιον εσπαράσσετο η Ελλάς υπό των εκλογικών παθών. Στίφη εισήρχοντο εις τους ναούς, φιλήσυχοι πολίται εκακοποιούντο, κάλπαι εθραύοντο και εν γένει τα πάντα επράττοντο, ίνα νοθευθεί το δημόσιον φρόνημα και ίνα εκλεχθώσιν ουχί οι κεκτημένοι την εμπιστοσύνην και την εκτίμησιν των συνεπαρχιωτών αυτών, αλλά οι επιτηδειότεροι, οι θρασύτεροι και οι υπό των ταραξιών υποστηριζόμενοι. Ενώ δε βραδέως ανηγγέλοντο τ’ αποτελέσματα των εν ταις επαρχίαις εκλογών (…) εν τη πρωτευούση αι εκλογαί δεν είχον αρχίσει εισέτι…»!

Ο Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά» του επιρρίπτει, πολλές ευθύνες στον Μαυροκορδάτο:

«Αφού η κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου δυνάμωνε παντού εις το κράτος το κόμμα της με χρήματα, άρχισε εις την Σπάρτη (σημ. Σαρ. Καργάκου: εννοεί Μάνη) ο εμφύλιος πόλεμος και εις την Μεσσηνίαν σκοτώθηκαν περίπου από πεντακόσιοι. Άρχισε το ίδιο και στη Ρούμελη. Τότε ο Μεταξάς και η κομπανία μιλούν με τον Γρίβα να πάγη εις το Ξερόμερον να κάμη τις βουλευτικές εκλογές και ν’ ανοίξη εμφύλιον πόλεμον …» (Έκδοση Βλαχογιάννη, Αθήνα 1907, τόμος Β, σελ. 176).

Πολιτικός στόχος του Μαυροκορδάτου ήταν να μην εκλεγούν οι πρωταγωνιστές της 3ης Σεπτεμβρίου. Ο Δημήτριος Δημητρακάκης (1823-1888), Λάκων πολιτευτής, στα ανέκδοτα «απομνημονεύματα», κατά μαρτυρία του Δημητρίου Αστερινού, γράφει: Σεπτεμβρίου («Σεπτεμβριανοί»). 

«Κατά τας βουλευτικάς εκλογάς του 1844 δια της επεμβάσεως της κυβερνήσεως Μαυροκορδάτου προς αποκλεισμόν των επισήμων Σεπτεμβριανών Ζωγράφου, Παλαμήδη, Γρίβα, Σχινά και άλλων, υπό των Σεπτεμβριανών επίσης υπουργών των εσωτερικών Ανδρέα Λόντου και στρατιωτικών Ροδίου, τοιαύτα έγιναν, ώστε ο έκτακτος απεσταλμένος της κυβερνήσεως εις την Μεσσηνίαν Μοναρχίδης έλεγε ότι θα δέση εις το κανόνι πάντας τους αντιπολιτευομένους, ο δε Διοικητής του συγκεντρωθέντος εις Τρίπολιν στρατού Τζουράς ηπείλει να δείρη τον Ρήγαν Παλαμήδην εν τη αγορά με το μαστίγιόν του, προς δε ο Διοικητής Καλαμών Παπαπολίτης, δια του ανακριτού Μπέντζου, εξέδωσε ένταλμα συλλήψεως κατά του Ζωγράφου ως συνωμότου, ο δε εισαγγελεύς Μεσολογγίου Τριανταφύλλου, αφού εφυλάκισε τον στρατηγόν Ράγκον, τον Σωτηρόπουλον και άλλους επισήμους Αιτωλοακαρνάνας, ηνάγκασε και τον Γρίβα να δραπετεύση εις Αίγυπτον …»! 

Πιο «πειστικός» σε πολιτικά επιχειρήματα ήταν ο υπουργός δικαιοσύνης Χ. Λόντος – Λεοντίδης, πολιτευτής Πατρών. Ενδιαφερόμενος, όπως ήταν φυσικό, για την εκλογή του, έγραψε στον μοίραρχο Πατρών Παντζόπουλο, μια επιστολή και του υποδείκνυε τα μέτρα και τα μέσα που έπρεπε να χρησιμοποιήσει. Το πιο «πειστικό» μέτρο το άφηνε στο τέλος της επιστολής:

«Και αν υπάρχωσιν οι μη θέλοντες να με ψηφοφορίσωσι, μεταχειρίσου κατ’ αυτών την μπαγιονέτταν» (= ξιφολόγχη).

Με τέτοια μέτρα, η επιτυχία του Μαυροκορδάτου ήταν εξασφαλισμένη. Αυτό ανησύχησε τον Ιωάννη Κωλέττη, ανησύχησε και την Αυλή, που ευνοούσε τον Κωλέττη. Έπρεπε να γίνει κάτι συνταρακτικό, ώστε να φανεί πως η έννομη τάξη είχε διασαλευτεί και συνεπώς ήταν αναγκαία μια επέμβαση της Αυλής, που θα εξουδετέρωνε τον Μαυροκορδάτο και θα ευνοούσε μια επιτυχία του Κωλέττη. Το σχέδιο καταστρώθηκε με την συνεργασία των πρεσβευτών Γαλλίας και Αυστρίας. Έτσι, όταν στις 3 Αυγούστου άρχισε η ψηφοφορία στο ναό της Αγίας Ειρήνης, ο οποίος είχε μεταβληθεί σε εκλογικό τμήμα(!) κάθε άλλο παρά ειρήνη και αγιότης επικράτησαν. Εκατοντάδες οπαδοί του Κωλέττη είχαν συγκεντρωθεί έξω από τον ναό – εκλογικό τμήμα, για να δημιουργήσουν επεισόδια. Όταν στις 4 Αυγούστου προσέρχεται ο αρχηγός του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου Δημήτριος Καλλέργης για να ψηφίσει, οι κωλεττικοί τον αποδοκιμάζουν και παρακωλύουν την είσοδο του στο ναό. Παρεμβαίνουν οι οπαδοί του Μαυροκορδάτου και η συμπλοκή γενικεύεται. Χρησιμοποιούν πέτρες, μαχαίρια, χαντζάρες. Το αιματοκύλισμα απέτρεψε ξανά η παρουσία του Όθωνος, ο οποίος επετίμησε τους ταραξίες αλλά συνέστησε στον Καλλέργη ν’ απομακρυνθεί για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Αυτός υπάκουσε.

Η επέμβαση του Όθωνος ήταν σαφώς μεροληπτική υπέρ των οπαδών του Κωλέττη. Εγκαινίασε δε και την πρακτική των βασιλικών επεμβάσεων στις μετέπειτα εκλογικές διαδικασίες. Οι κωλεττικοί ενθαρρυμένοι από τη μεροληπτική στάση του βασιλιά, έκαναν διαδήλωση φωνάζοντας «Κάτω ο Μαυροκορδάτος». Τον τόνο έδινε ο Κωλέττης, που πάνω σε μια άμαξα περιφερόταν στους δρόμους και τα δρομάκια της τότε Αθήνας και χαιρετούσε τον κόσμο. Ο Μαυροκορδάτος παγιδευμένος αναγκάζεται να παραιτηθεί. Ο Όθων καλεί τον Κωλέττη και του αναθέτει σχηματισμό κυβερνήσεως, παρ’ όλο που οι εκλογές συνεχίζονταν σ’ όλη τη χώρα! Ο Κωλέττης ζήτησε τη συνδρομή και συμμετοχή του Ανδρέα Μεταξά. Το δίδυμο ορκίσθηκε στις 6 Αυγούστου 1844. Η ορκωμοσία πήρε πανηγυρικό χαρακτήρα. Ο Κωλέττης, ως πρωθυπουργός, πήγε στα ανάκτορα με την πολυτελή άμαξα του Γάλλου πρεσβευτή. Η προώθηση στην εξουσία των Κωλέττη – Μεταξά σήμανε – για τη στιγμή εκείνη τουλάχιστον – νίκη της γαλλικής και ρωσικής πολιτικής.

Η εντολή που πήρε ο Κωλέττης, ήταν να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις εκλογές. Ο Κωλέττης έβγαλε προκήρυξη, και επικαλούμενος την Θεία Πρόνοια και την βοήθεια του Υψίστου, δήλωσε πως σύνθημά του είναι: «δικαιοσύνη και αμεροληψία», «ακρίβεια θρησκευτική εις την εφαρμογήν του πολύτιμου Συντάγματός μας» και στόχος η ταχύτερη περαίωση των εκλογών και η λειτουργία των Βουλών. (Το Σύνταγμα του 1844 προέβλεπε και σύσταση Γερουσίας). Αλλά, αντί της «θρησκευτικής ευλαβείας» είχαμε πρωτοφανές όργιο παραβιάσεων του Συντάγματος. Οι καταστατικές διακηρύξεις έμειναν γράμμα νεκρό. Το φόβο του νόμου υποκατέστησε ο φόβος του χωροφύλακα, του κομματάρχη, του κομματικού εγκάθετου. Προπηλακισμοί και βασανισμοί αντιφρονούντων. Συμπλοκές με φονικά αποτελέσματα. Ο λαός έπρεπε να φανεί ότι ήταν ανώριμος για Σύνταγμα ή να τιμωρηθεί γιατί τόλμησε να ζητήσει Σύνταγμα.

Τότε εμφανίσθηκε για πρώτη φορά και το «φαινόμενο του Λαζάρου» στην εκλογική αναμέτρηση. Φαινόμενο που έκτοτε επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως σε διάφορες ψηφοφορίες. Μέχρι και «Βουλή των Λαζάρων είχαμε κάποτε! Ο δαιμόνιος Κωλέττης διεύρυνε το εκλογικό δικαίωμα μέχρι τους … πεθαμένους! Είχαμε ανάσταση και συμμετοχή στην ψηφοφορία ακόμη και νεκρών! Ποτέ άλλοτε τόσοι νεκροί δεν είχαν τόσο έντονη συμμετοχή στην ψηφοφορία όσο στις εκλογές του 1844. Το «Κόμμα της Φουστανέλλας» (Κωλεττικό) συνεκρούετο με το «Κόμμα της Ρεδιγκότας» (Μαυροκορδατικό). Οι νεκροί έδωσαν κι αυτοί το αγωνιστικό τους παρόν! Ο Νικόλαος Δραγούμης στις «Ιστορικές Αναμνήσεις» του, γράφει τα ακόλουθα για τη δράση των Κωλεττικών στην Λακωνία:

«…Έπλασαν ιδανικούς (=ψεύτικους) καταλόγους, συνέστησαν αυθαιρέτως επιτροπάς, ήρπασαν κάλπας, έρριψαν εν αυταίς αναρίθμητον ψευδών ψηφοδελτίων πλήθος. Επυρπόλησαν και ανέσκαψαν οικίας. Κατέστρεψαν κινητάς και ακινήτους περιουσίας και, το φρικωδέστερον, έχεον αίμα.

Εν Γυθείω η διαλογή εγένετο ουχί εν τω νενομισμένω τόπω, αλλ’ εντός πλοίου πολεμικού. Φρίττων δε ο ιατρός Σπ. Καλογερόπουλος, οπαδός της δευτέρας συνταγματικής κυβερνήσεως και υπ’ αυτής διορισθείς Διοικητής Γυθείου, φρίττων, ωνόμασε πολλάκις τους δια των τρόπων τούτων εκλεγέντας ως “βουλευτάς αίματος”»

Το κατηγορώ του Δραγούμη συνεχίζεται αμείλικτο: τέσσερις κάλπες στη Γορτυνία ήσαν ανοικτές, ενώ στη Φθιώτιδα και Δωρίδα όλες έφεραν συντετριμμένες σφραγίδες. Η εφορευτική επιτροπή, για να δικαιολογήσει την παραβίαση του εκλογικού νόμου, αποφάνθηκε ότι η διάνοιξη των καλπών και το σπάσιμο των σφραγίδων οφείλεται σε φυσικές αιτίες!

Δηλαδή οι σανίδες της κάλπης ήσαν βρεγμένες και επειδή θερμάνθηκαν, άνοιξαν μόνες τους, ενώ οι σφραγίδες έσπασαν κατά την μεταφορά! Επίσης στο Αγρίνιο, στα Καλάβρυτα, στην Αιγιαλεία και τη Σκόπελο, όπου εκλέκτηκαν οι Μαυροκορδάτος και Λόντος και κάποιος πολιτικός φίλος τους, έγιναν καλπονοθείες, παρ’ όλο που οι σφραγίδες και οι κάλπες βρέθηκαν άθικτες.

Την πλέον πρωτότυπη μέθοδο ψηφοφορίας επινόησε ο κωλεττικός υποψήφιος στην Τρίπολη Ρήγας Παλαμήδης. Γέμισε μερικά σακούλια με ψηφοδέλτια, που είχαν τα’ όνομά του, πήγε σ’ ένα συμβολαιογράφο και τον υποχρέωσε να συντάξει συμβολαιογραφική πράξη, που να βεβαιώνει ότι οι οπαδοί του ψήφισαν με αυτό τον τρόπο για ν’ αποφύγουν, προσερχόμενοι στο εκλογικό τμήμα, τη σύγκρουση με τους αντιπάλους! Ο ίδιος ο Παλαμήδης, μιλώντας αργότερα στη Βουλή, είπε τα εξής:

«Η παρακατάθεσις των ψηφοδελτίων παρά τοις συμβολαιογράφοις δεν είναι παρανομία. Παρατυπία ίσως δύναται να είπη τις»!

Τις θέσεις του Παλαμήδη υποστήριξε και ο γνωστός νομομαθής και μετέπειτα πρύτανης Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Σχινάς (1801-1870), που είχε γίνει γνωστός από την δίκη του Κολοκοτρώνη (είχε ψηφίσει υπέρ της θανατικής καταδίκης του). Ο Σχινάς κάλεσε του βουλευτές ν’ αποδεχθούν το σύστημα των «σακκουλίων» για τη «σωτηρία της πατρίδος» και δεν δίστασε να αποκαλέσει τα συμβολαιογραφικά έγγραφα «σύμβολα της γενναιότάτης και οσιωτάτης γνώμης του λαού»! και η κωλεττική Βουλή «επείσθη» και επικύρωσε την εκλογή του Ρήγα Παλαμήδη.

Ο Κωλέττης, αριστοτέχνης της «ίντριγκας», βρήκε και άλλο τρόπο να εξουδετερώσει την περιορισμένη δύναμη που ανέδειξε από τέτοιες κάλπες ο Μαυροκορδάτος. Από τους 40 εκλεγέντες φίλους του Μαυροκορδάτου πέτυχε την ακύρωση των 28! Έτσι έμειναν μόνο 12 βουλευτές του Μαυροκορδάτου στη Βουλή. Κατόρθωσε μάλιστα ν’ ακυρώσει και την εκλογή του Μαυροκορδάτου, παρ’ όλο που ο τελευταίος είχε εκλεγεί σε τέσσερις περιοχές: Καλάβρυτα, Καρυστία, Τριχωνίδα και Πανεπιστήμιο. Ακυρώθηκε επίσης και η εκλογή του Λόντου και του Ζαΐμη. Ο Κυριακίδης γράφει ότι οι αυθαιρεσίες της πρώτης ελληνικής Βουλής ήταν τόσες πολλές που η καταγραφή τους θα απαιτούσε       ολόκληρο τόμο.

Εκείνο πάντως που είναι φοβερό και παραμένει ανεξίτηλο στίγμα του κοινοβουλευτικού βίου μας είναι το άφθονο αίμα που χύθηκε κατά την πρώτη, μετά την απελευθέρωση, εκλογική αναμέτρηση. Ο Δημητρακάκης, ίσως με κάποια δόση υπερβολής, γράφει:

«Η Βουλή εκείνη του Όθωνος ήλθεν αιμόφυρτος, διότι κατά τας εκλογάς, ένεκα των επεμβάσεων ηνοίχθησαν οκτακόσιοι τάφοι…»!

Μετά την ακύρωση τόσων εδρών θα περίμενε κανείς διεξαγωγή νέων αναπληρωματικών εκλογών. Ο Κωλέττης, ευφυώς, παρέκαμψε και τον σκόπελο αυτό. Αντικατέστησε τους επιτυχόντες με αποτυχόντες! Το μέγεθος της καλπονοθείας δείχνει η αμείλικτη ευγλωττία των αριθμών. Συγκεκριμένα στην Αθήνα εξελέγησαν οι ακόλουθοι: Καλλιφρονάς με 2.332 ψήφους, Κωλέττης με 2.133, Σ. Βλάχος με 1.784 και ο Μακρυγιάννης με 1.010. Ο Δημ. Καλλέργης, ο αρχηγός της Επαναστάσεως της 3ης Σεπτεμβρίου, πήρε μόνο 253 ψήφους και απέτυχε! Αντίθετα, ο Καλλιφρονάς που είχε γίνει μισητός στον λαό, γιατί την τελευταία στιγμή, πρόδωσε την επανάσταση, βγήκε πρώτος από την κάλπη!

Ο Κωλέττης, έχοντας συναίσθηση της ενοχής του, για να μην υποστεί μελλοντικά κυρώσεις και ο ίδιος ή κάποιος οπαδός του, φρόντισε να εξασφαλίσει δια διατάγματος την ατιμωρησία του. Για τον λόγο αυτό στις 9 Ιανουαρίου 1845 εκδόθηκε το Βασιλικό Διάταγμα «Περί αμνηστεύσεως των κακουργημάτων εις τας βουλευτικάς εκλογάς». Ανεγνώριζε, δηλαδή, ότι στις εκλογές που έγιναν με δική του ευθύνη και υπό την εποπτεία του υπήρξαν «κακουργήσαντες»!

Ο ιστορικός Γ. Ασπρέας, κάνοντας μια ανάλυση των πρώτων ελληνικών εκλογών, προβαίνει σε μια βαθυστόχαστη παρατήρηση:

«Ό,τι συνέβη κατά το έτος εκείνο, κατά τας πρώτας βουλευτικάς εκλογάς, είναι άξιον μεγάλης προσοχής, διότι τα γεγονότα εκείνα υπήρξαν τα κατ’ εξοχήν κληροδοτήσαντα εις την χώραν την πολιτικήν κακοδαιμονίαν, υπό την ειδεχθή πτέρναν της οποίας εδεινοπάθησεν ο Ελληνισμός».

β. Το πρώτο διάταγμα (ΦΕΚ 33/10.11.1844), δεν αφορούσε άμεσα τις εκλογές. Αναφερόταν στην αμνήστευση διαφόρων ληστών, που όμως είχαν πάρει… μέρος στις εκλογές, όπως ο Γιάννης Γιαταγάνας, για τον οποίον στα Πρακτικά της Βουλής διαβάζουμε ότι «με 15 περίπου άνδρας του περιέρχετο στα χωριά (σ.σ. της επαρχίας Φθιώτιδας) και απειλούσε τους κατοίκους ότι θα τους σκοτώσει, θα κάψει τις καλύβες τους και θα σκοτώσει τα ζώα τους εάν δεν δώσουν ψήφο στο Δ. Χατζίσκο».

Ο Χατζίσκος εκλέχτηκε πρώτος σε σταυρούς στην επαρχία, αλλά ήταν «κυβερνητικός» βουλευτής. Έτσι, η Βουλή επικύρωσε το αποτέλεσμα των εκλογών και ο Γιαταγάνας βρέθηκε ανάμεσα στους αμνηστευμένους ληστές.  Αντίθετα, ένας άλλος ληστής, ονόματι Άλμπουρας, που έδρασε σε πόλεις της Ηλείας υπέρ βουλευτή που δεν κατονομάζεται αλλά προφανώς ανήκε στην αντιπολίτευση, δεν αμνηστεύτηκε και οι εκλογές εκεί επαναλήφθηκαν.

Για να έχουν αμνηστία και τα μέλη των συμμοριών τους εκδόθηκε νέο Διάταγμα (ΦΕΚ 37/29.12.1844), ενώ τον Ιανουάριο του 1845 εκδόθηκε και ένα τρίτο Διάταγμα (ΦΕΚ 1/10.1.1845), με το οποίο αμνηστεύτηκαν έπαρχοι, δήμαρχοι και γενικά όλοι όσοι διέπραξαν εκλογικά αδικήματα.

Η εφημερίδα «Αθηνά» (φ.5.4.1844) αποτύπωνε, παραστατικά, το προεκλογικό κλίμα γράφοντας ότι «ευρισκόμεθα εις την παραμονήν των εκλογών, αι οποίαι προετοιμάζουν εις γενικήν κίνησιν το έθνος».

«Αφ’ ενός μέρους οι αποτυχόντες εις την Σύνοδον (σ.σ. στη συντακτική εθνοσυνέλευση) καταβάλλουν όλας των τας δυνάμεις διά να υποσκελίσουν εκείνους οίτινες έγιναν αιτία της αποτυχίας των, και αφ’ ετέρου πάλιν οι εν τοις πράγμασι φαίνεται ότι δεν κοιμώνται», εξηγούσε η εφημερίδα, σημειώνοντας ότι «η Κυβέρνησις απεφάσισε να τοποθετήση διάφορα στρατιωτικά σώματα εις τα κεντρικώτερα της Πελοποννήσου μέρη διά να επαγρυπνούν εις την διαγωγήν των σφόδρα τούτων πατριωτών».9

Έκτοτε και μέχρι των ημερών μας, οι εκλογικές ατασθαλίες αποτελούν παράδοση, πολιτικόν οιονεί γονιδιακόν υλικόν. Δεν κυριάρχησε το ήθος αλλά η αήθεια. Ούτε το δημοκρατικό αλλά το αυταρχικό πνεύμα, που αργότερα θα εκφραστεί με το «άστε ντούε» («έτσι θέλω) του διαβόητου «Τζούμπε», ήτοι του Υδραίου πολιτικού Δημ. Βούλγαρη. Οι τότε πολιτικοί, που είχαν όλοι βγει από τις φλόγες του πολέμου, δεν ήσαν ούτε ασήμαντοι ούτε απαίδευτοι. Πολλών οι αγορεύσεις είναι μνημεία λόγου. Δυστυχώς, αντί να επιδείξουν τα αναμφισβήτητα προτερήματά τους, άφησαν να κυριαρχήσουν τα πάθη τους….».

Μετά από τα παραπάνω συνοπτικώς αναφερθέντα, καλείται οιοσδήποτε εχέφρων πολίτης να απαντήσει στα ερωτήματα:

1/. Υπέρ ποίου ή ποίων και προς ποίον σκοπόν έγινε το πραξικόπημα του 1843 αποτέλεσμα του οποίου ήταν να επιβληθεί το πολυδιαφημιζόμενον μέχρι σήμερα Σύνταγμα του 1844; Υπέρ των πολιτών και της ελευθέρας εκφράσεως της πολιτικής τους βουλήσεως; Υπέρ της πενομένης πατρίδος μας; Ή υπέρ των ένοπλων ληστάρχων των ορέων όπως ο Γιαταγάνας και των νεοφεουδαρχίσκων κοτζαμπάσηδων και επίδοξων βουλευτών, ληστάρχων των πόλεων και της πολιτικής ζωής του τόπου;

2/. Ποίους εξυπηρετούσε η κατάσταση πολιτικοκοινωνικής αναρχίας και οικονομικής δουλείας στην Ελλάδα του 1843-1844, σε μίαν περίοδον που μόλις είχαν μπει τα θεμέλια (ή στην κυριολεξίαν είχαν αρχίσει να γίνονται «εκσκαφές» για τοποθέτηση θεμελίων), για την δημιουργίαν κράτους και ο λαός ήταν πενόμενος, απαίδευτος, ρακένδυτος και είχε ανάγκη από ο,τιδήποτε άλλο, εκτός από την πολιτική ορολογία περί Συντάγματος, εκλογών, κοινοβουλίου, πολιτικών κομμάτων, κλπ; Τους Έλληνες πολίτες ή τους «προστάτες» και δανειστές;

Όποιος δεν κατενόησε τα κακουργήματα που διεπράχθησαν μετά την επιβολήν του επαράτου Συντάγματος 1844, αποτέλεσμα του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου και γιατί το βιαίως επιβληθέν Σύνταγμα, στον τράχηλον του Ελληνικού λαού, ισχύον με διάφορες,,,παραλλαγές και ηλεκτρονικά τεχνάσματα, μέχρι σήμερα, συνιστά διαχρονικόν εθνικόν έγκλημα, κατατεμαχισμού του πολιτικού δυναμικού του λαού, εκχύσεως αενάου ροής δηλητηρίων, αηθείας, αυταρχικού πνεύματος, ετσιθελισμού, ραγιαδισμού, αδικίας,  οικογενειοκρατίας, νεοφεουδαρχισμού (βουλευτοκρατίας),  πολιτικο-οικονομικής υποτελείας, διασπάσεως κοινωνικής συνοχής  και παραδόσεως της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, σε ξένους «προστάτες» και δανειστές-δυνάστες, τότε χρειάζεται να εξετασθεί από ειδικόν ψυχίατρον, εφ’όσον βεβαίως, δεν είναι έμμισθος πράκτωρ, υπάλληλος ή ωτακουστής των «προστατών» και δανειστών μας!!!

7. Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΜΠΕΠΛΕΓΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

Καταγράψαμεν τα ονοματεπώνυμα των πρωταγωνιστών στο πραξικόπημα της 3ης Σπτεμβρίου. Παραλλήλως καταθέτομεν τα ονοματεπώνυμα των αναγκαίων συνεργών, συναιτίων ή συνειδότων που συμμετείχαν στην σχεδίαση και οργάνωση της συνωμοσίας και βοήθησαν παντοιοτρόπως στην διάπραξη του Εθνικού κακουργήματος της δολοφονίας του Καποδίστρια, τα ξημερώματα της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 [Τα αποδεικτικά στοιχεία ευρίσκονται στα Γενικά αρχεία του κράτους (ΓΑΚ)].

Σ’ αυτά  συμπεριλαμβάνονταν οι: Αλ. Μαυροκορδάτος, Πολυζωΐδης, Κουντουριώτηδες, Ανδρ. Μιαούλης, Κριεζής, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Λυκούργος Κρεστενίτης (γαμβρός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη), Αντ. Καλαμογδάρτης, Κων. Ζωγράφος, Ανδρ. Ζαΐμης, Ανδρέας Λόντος, Μπενιζέλος Ρούφος (ΣΣ: Το 1832 συνέδραμε τις δυνάμεις του Ιωάννη Κωλέττη στην ανατροπή της κυβερνήσεως του Αυγουστίνου Καποδίστρια. Το ίδιο έτος διορίστηκε μέλος της Γερουσίας ενώ το 1835 διετέλεσε σύμβουλος επικρατείας. Αργότερα χρημάτισε υπουργός εσωτερικών στην κυβέρνηση Γ. Κουντουριώτη του 1848), και πολλοί άλλοι..

Αναδιφήσατε τα ΓΑΚ και αναζητήσατε τα ονοματεπώνυμα και των άλλων εμπλεκομένων στην συνωμοσίαν για την δολοφονία του Καποδίστρια..

Εξ εκείνων που συνωμότησαν εναντίον του Εθνάρχου Καποδίστρια, επελέγησαν από την τότε Τρόϊκα των Μεγάλων Δυνάμεων (1843), οι καταλληλότεροι και μαζί με μερικούς άλλους «αφανείς» «συνταγματικούς», «διαφωτιστές» και καιροσκόπους, απετέλεσαν το «μετεπαναστατικόν» υπουργικόν συμβούλιον και τους μετέπειτα πολιτάρχες της «Συνταγματικής» Ελλάδος….

Έτσι, έλαβαν την αμοιβήν τους από τους τότε «Τροϊκανούς» πρεσβευτές-προστάτες της μικράς Ελλάδος, για την «προσφορά» τους στους αγώνες, τόσον στην δολοφονίαν του Καποδίστρια, όσον  και στην απογύμνωση αρχικώς και αποπομπήν αργότερον, του μαρτυρικού βασιλέως των Ελλήνων, Όθωνος..Αυτούς κατεχώρισε το Σύστημα στην ιστορία που συνέγραψαν δικοί του άνθρωποι, ως συνταγματικούς, μεγάλους πολιτικούς και …δημοκράτες.

«Αυτείνοι οπού καταφάνισαν την πατρίδα βάνουν τους δούλους τους και τους κόλακές τους, εκείνους οπούχουν ίσια την αρετή κι’ αγώνες, και τους εγκωμιάζουν εις της ’φημερίδες κάθε ολίγον και φκειάνουν και ’στορίες. Φκειάνει μίαν ιστορίαν ο Αλέξαντρος ο Σούτζος εις το Γαλλικόν και λέγει σωτήρες της Ελλάδος τους φίλους του. Βάνει κι ο Κωλέτης τον Σουμερλή, στενόν φίλον του Γκούρα και της φατρίας τους, και φκειάνει ’στορίαν και κατηγοράγει ασυστόλως τον Δυσσέα, τον οχτρό του Κωλέτη, κι’ εγκωμιάζει πολύ τον Γκούρα και τους φίλους του. Με τέτοια αρετή γένεται ’στορία ; Να μην του ειπής και τα καλά του και τα κακά του κάθε ενού, αλλά παθητικώς; […] Οι φίλοι του ’στοριογράφου έχουν όνομα, εκείνοι οπού δεν είναι της φατρίας του δεν έχουν όνομα. […] Βλέποντας αυτούς τους δυο μεγάλους πολιτικούς, Μαυροκορδάτο και Κωλέτη, ότι ο ένας ηύρε τον πατριώτη του Σούτζο κι’ εγκωμιάζει αυτόν και την συντροφιάν του, ο άλλος τον Σουμερλή, τότε ο τρίτος πολιτικός της Ελλάδος ο Μεταξάς ηύρε κι αυτός τον δικόν του, ηύρε τον Κάρπον οπούρθε από την Ρουσσίαν […..] Θα βρεθούν άλλοι προκομμένοι ’στοριογράφοι ν’ αποδείξουν αυτά και τον αίτιον της φατρίας και τότε το κοινό πληροφοριέται την αλήθεια.».10

Αυτός είναι και ο δικός μας στόχος του παρόντος αφιερώματος για την ζοφεράν νύκτα της 3ης Σεπτεμβρίου: Η αποκάλυψη της συστηματικώς αποκρυπτομένης ΑΛΗΘΕΙΑΣ !

Για ποια…επανάσταση επαίρεσθε νεοαργείοι ψευτοδημοκράτες;

Αντί να θριαμβολογείτε, θα έπρεπε να απολογείσθε στην συνείδηση του Έθνους για το νέον έγκλημα κατά της Ελληνικής πατρίδος, δηλαδή την βιαίαν επιβολήν ενός ξενόφερτου ψευτοδημοκρατικού Συντάγματος, μη συμβατού στην ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, συντελεσθέν από τους βιολογικούς, ιδεολογικούς και πνευματικούς προγόνους σας !!!

Αιδώς Νεο ΑΡΓΕΙΟΙ (Αντίχριστοι Ριψάσπιδες Γνίφονες  Εθνοδιαλυτές   Ιθύφαλλοι   Οχλοκόποι    Ιουδαιόφρονες) !!!

8. ΕΠΙΤΟΜΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ.

α. Μερικές από τις συνδέσεις του πραξικοπήματος και τις συνέπειες από τα μέτρα:

O γνωστός φιλέλληνας-τραπεζίτης Eϋνάρδος, απευθυνόμενος στον Λουδοβίκο της Bαυαρίας, πατέρα του Oθωνος, κρίνει ότι «το δάνειο υπήρξε μια από τις σπουδαίες αιτίες της μεταπολίτευσης του 1843». Το δάνειον, που θα μπορούσε να είχε διακανονισθεί εάν υπήρχε καλή θέληση από τους Άγγλους, και όχι η αυταρχική πολιτική του βασιλέως όπως διατείνονταν οι «Συνταγματικοί».

Kατηγορηματικοί είναι και οι πρεσβευτές των Mεγάλων Δυνάμεων για την πυροδότηση της Eπαναστάσεως. Τις κωδικοποιεί ο Aυστριακός Πρόκες Oστεν, απευθυνόμενος στον Mέτερνιχ: «Δεν πρόκειται για ζήτημα Συντάγματος, αλλά για συνωμοσία που γεννήθηκε από λάθη της κυβερνήσεως και της Διασκέψεως του Λονδίνου (εννοεί το πρωτόκολλο- μνημόνιο του Ιουλίου), της οποίας η απαίσια επιρροή έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο...».

Στην πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική ιστορία (Γ. Ρωμαίος "Η περιπέτεια του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα"), η οικονομική διάσταση αξιολογείται ως ένας από τους δύο λόγους της επαναστατικής έκρηξης (ο άλλος ήταν η διαρροή των "συνωμοτικών" σχεδίων).

Τι σημαίνει διαρροή των συνωμοτικών σχεδίων;

Καθαρή Συνωμοσία, για ανατροπή του βασιλέως (σε περίπτωση που δεν δεχόταν τα αιτήματα των στασιαστών) ή για εξαναγκασμό του σε αποδοχή των αιτημάτων τους…Φυσικά όλα αυτά ….δημοκρατικώτατα.

Όλες οι πηγές της περιόδου συμπίπτουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι η οικονομική συμφωνία που αναγκάστηκε να αποδεχθεί η Οθωνική κυβέρνηση «συνετέλεσεν ίνα εμψυχώση την συνωμοσίαν» (ΣΣ: Έτσι ονόμαζαν την «επανάσταση» οι ξένοι). Είτε με άλλη διατύπωση «αι οικονομικαί δυσχέρειαι εν μέσω τόσων ανωμάλων περιστάσεων, αι επεμβάσεις των πρεσβευτών και εις αυτά τα ελάχιστα... προεκάλεσαν τοιαύτην κατάστασιν, ώστε πάντες προέβλεπον την επερχομένην θύελλαν..».

β. Το δάνειο του 1832, το πρωτόκολλο-μνημόνιο του 1843 για τα τοκοχρεολύσια, με τον έλεγχο των οικονομικών της χώρας και την επιβολή εξοντωτικής λιτότητας στον λαό, ήταν βασικοί κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που οδήγησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου. 

O ιστορικός Tζον Πετρόπουλος, στην κλασική μελέτη του για την Οθωνική μοναρχία, συνοψίζοντας τις σχετικές πηγές συμπεραίνει επιγραμματικά: «H συλλογική ενέργεια των προστάτιδων δυνάμεων (για τα δάνεια και τα τοκοχρεολύσια) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκρηξη της επανάστασης».

Τα τοκοχρεολύσια λοιπόν, και ειδικότερα ο ασφυκτικός έλεγχος των δημοσιονομικών της χώρας από τους ξένους δανειστές της, «έφαγαν» την μοναρχία και όχι η απολυταρχική δήθεν, πολιτική του Όθωνος.

Τον Ιανουάριο του 1843, ο υπουργός Εξωτερικών Ι. Ρίζος Νερουλός είχε ανακοινώσει στις Προστάτιδες Δυνάμεις ότι εάν δεν δινόταν νέο δάνειο με την εγγύησή τους, η χώρα δεν θα μπορούσε να καταβάλει τα τοκοχρεολύσια του δανείου (σ.σ. πρόκειται για το δάνειο των 60 εκ. φράγκων που είχε δοθεί το 1832 με την έλευση του Οθωνα)... Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία επέβαλαν την υπογραφή πρωτοκόλλου, με το οποίο δέσμευαν δασμούς και φόρους χαρτοσήμου, ιδιοκτησία κ.ά. για την εξυπηρέτηση του δανείου!

Ταυτόχρονα απαίτησαν την μείωση των δημοσίων δαπανών, ακόμη και των ασήμαντων μισθών των στρατιωτικών…. Όλα αυτά εν μέσω μιας βαθιάς οικονομικής κρίσεως, που μάστιζε τους 900.000 κατοίκους του ελληνικού βασιλείου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1840. 

γ. Η Τρόϊκα των πρεσβευτών

Oι Tρεις Δυνάμεις συζητούν στο Λονδίνο (Μάϊος-Ιούλιος 1843) για το ελληνικό χρέος. Αποφασίζουν να καταβάλει ετησίως η Ελλάδα 3,7 εκ. γαλλικά φράγκα για την αποπληρωμή του τριμερούς δανείου που είχαν παραχωρήσει ως εγγυήτριες το 1832, με την έλευση του Οθωνα. Tο ποσό είναι "αστρονομικό" (25-30% των κρατικών εσόδων).

Oι πρεσβευτές τους στην Αθήνα αναλαμβάνουν την εκτέλεση των αποφάσεων.Καθορίζουν αποικιοκρατικού τύπου μέσα, για την είσπραξη των τοκοχρεολυσίων, ενώ η Ελλάδα έχει παραλύσει οικονομικά. 

Εξοντωτικό πρωτόκολλο

Το εξοντωτικό πρωτόκολλο "διαρρέει" στον Τύπο (Αύγουστος 1843) και προκαλείται σάλος (Μερικοί "βλέπουν" βρετανικό δάκτυλο για να υπονομευτεί ακόμη περισσότερο ο Oθων και η μοναρχική αυλή). H κυβέρνηση αναγκάζεται να υπογράψει το «μνημόνιο» που συντάσσουν οι τρεις πρεσβευτές, ως υπερκυβερνήτες πια, και για τα οικονομικά του κράτους, στις 2 Σεπτεμβρίου 1843. Μετά την Επανάσταση, η συμφωνία ακυρώνεται στην πράξη, ενώ κηρύσσεται νέα στάση πληρωμών (η δεύτερη νεοελληνική πτώχευση μετά το 1827).

9.  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

α. Τα γεγονότα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, σε ΟΥΔΕΜΙΑ περίπτωση μπορεί να χαρακτηρισθούν ως επανάσταση. Σαφέστατα συνιστούν εθνοπροδοτική στάση και ξενοκίνητο πραξικόπημα. Κύριος λόγος, η παντελής ΑΠΟΥΣΙΑ του Ελληνικού λαού που διέκειτο ευμενώς, κατά συντριπτικήν πλειοψηφίαν προς τον βασιλέα Όθωνα, και η ενεργός συμμετοχή, σχεδόν καθολική, των ίδιων ξενόδουλων προσώπων, δηλαδή των αναγκαίων συνεργών και συνειδότων, που συμμετείχαν στην προηγουμένη συνωμοσία, για την δολοφονία του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννου Καποδίστρια..

Με εξαίρεση τον Μεγάλο Αγωνιστή Ιωάννη Μακρυγιάννη που ελαυνόταν από αγνά κίνητρα, την δήθεν «επανάσταση», έκαναν φυλακισμένοι, περιτρίμματα της αγοράς, στρατιώτες της μονάδας του Καλλέργη και ελάχιστος αριθμός πολιτών, φυγόδικοι, απατεώνες, πόρνες και κλέφτες.

β. Φυσικά, ΔΕΝ ήταν το Σύνταγμα εκείνο που απασχολούσε τους κοτζαμπάσηδες και τους κουμπουροφόρους τους, καθώς και τους πράκτορες των Αγγλογαλλορώσων, αλλά η απόκτηση μεγαλύτερης εξουσίας εις βάρος των δικαιοδοσιών και αρμοδιοτήτων του Βασιλέως, με τον λαόν «αμέτοχο και αδιάφορο».

γ. Οι συνωμοσίες για την επιβολήν Συντάγματος:

1/.Ξεκίνησαν όταν οι πολιτικές φιλοδοξίες των αρχηγών των τριών πολιτικών κομμάτων της εποχής (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό), ετέθησαν υπεράνω των συμφερόντων του Ελληνικού Έθνους και του πενομένου Ελληνικού λαού.

2/. Επισπεύθηκαν όταν ο βασιλεύς Όθων απαίτησε από τις «προστάτιδες δυνάμεις», να αποκατασταθούν σταδιακώς, τα εθνικά δίκαια των Ρωμηών/Ελλήνων (απελευθέρωση ελληνικών εδαφών ευρισκομένων υπό Οθωμανική κατοχή), αρχικώς με την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην μητέρα Ελλάδα και

3/.Κορυφώθηκαν, μετά τις εισηγήσεις του Όθωνος, να αποσταθεροποιηθεί ή να διαλυθεί η Προστατευομένη των Άγγλων, Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έτσι, ετέθη σε εφαρμογή και πάλιν, ο γνωστός προπαγανδιστικός μηχανισμός που αποσκοπούσε να επιβάλλει στον λαόν την άποψη ότι, ο Όθων ήταν αντιδημοκράτης, τυραννικός, απολυταρχικός, κλπ.. Όλα τα συκοφαντικά συνθήματα δηλαδή, που εξαπέλυαν και κατά του Καποδίστρια..

δ. Η μεθοδευμένη και επιβληθείσα χρεοκοπία και πτώχευση της Ελλάδος το καλοκαίρι του 1843, ενέτειναν την κατάσταση και διευκόλυνε την «απο­γύμνωση του Βασιλέως Όθωνος, από πάσης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως». 

ε. Εκείνοι που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές Οθωμανούς και στην συνέχεια με τους πρέσβεις των «προστάτιδων» δυνάμεών μας, αυτοί που συμμετείχαν με τον ένα ή άλλον τρόπον στην δολοφονία του Ιωάννου Καποδίστρια και στην πολιτικήν απογύμνωση του Όθωνος δια του πραξικοπήματος της 3ης Σεπτεμβρίου, αυτοί που καταφάνισαν την πατρίδα μας, από τότε δια των φίλων τους και σήμερα δια των βιολογικών ή πνευματικών/ιδεολογικών απογόνων τους, παρουσιάζονται ως σωτήρες της Ελλάδος ενώ ήσαν ολετήρες της πατρίδος..

στ. Η ψήφιση του Συντάγματος του 1844,11 μετά το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου, απετέλεσε την ταφόπλακα της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας του Ελλαδικού κράτους, της ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας του Ελληνικού λαού και της αποκαταστάσεως των Εθνικών μας δικαίων. Μία ταφόπλακα, η οποία υπάρχει εμφανέστατα μέχρι σήμερα, με την εξής διαφορά: Επί της ταφόπετρας, τότε (1844) εφέροντο οι επιγραφές-υπογραφές των τριών «προστάτιδων» δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, σήμερα ευδιακρίτως,  έχουν αντικατασταθεί με τις επιγραφές-υπογραφές των ΗΠΑ και της Φραγκογερμανικής Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Απανταχού της Γης ενσυνείδητοι Συνέλληνες !!!

α. Σας μεταφέραμε νοερώς, συνοπτικώς μεν, αλλά με επιχειρήματα και ντοκουμέντα που σας αποκρύπτει το Σύστημα, στην περίοδον των γεγονότων της 3ης Σεπεμβρίου 1843, όσων προηγήθηκαν και ακολούθησαν το πραξικόπημα των επίορκων στρατιωτικών και των οθωμανόφιλων και στην συνέχεια αγγλογαλλορωσώφιλων κοτζαμπάσηδων κατά του μαρτυρικού Βασιλέως Όθωνος, ο οποίος ανεξάρτητα των σφαλμάτων και εγκλημάτων της Βαυαρικής συνοδείας του, υπήρξεν ένας αγαθός, λαοφιλής και φιλλέλην βασιλεύς….

Αποδεικτικόν της παραπάνω θέσεως, αποτελεί το τελευταίο διάγγελμα του βασιλιά Όθωνα προς τον ελληνικόν λαόν, λίγο πριν από την αναχώρησή του από την Ελλάδα:

«Έλληνες!

Πεπεισμένος ότι μετά τα τελευταία συμβάντα, άτινα έλαβον χώραν εις διάφορα μέρη του Βασιλείου και ιδίως εις την Πρωτεύουσαν, η περαιτέρω εν Ελλάδι διαμονή μου κατά την στιγμήν ταύτην ηδύνατο να φέρη τους κατοίκους αυτής εις ταραχάς αιματηράς και δυσκόλους να καταβληθώσιν, απεφάσισα ν’ αναχωρήσω εκ του τόπου τούτου, τον οποίον ηγάπησα και εισέτι αγαπώ, και προς την ευημερίαν του οποίου από τριακονταετίας σχεδόν ούτε φροντίδων, ούτε κόπου εφείσθην.

Αποφεύγων πάσαν επίδειξιν, είχον προ οφθαλμών μόνον τα αληθή της Ελλάδος συμφέροντα και πάσαις δυνάμεσι προσεπάθησα να προαγάγω την υλικήν και ηθικήν αυτής ανάπτυξιν, επιστήσας ιδίως την προσοχήν μου εις την αμερόληπτον της δικαιοσύνης απονομήν. Οσάκις δε επρόκειτο περί των κατά του προσώπου Μου πολιτικών εγκλημάτων, έδειξα πάντοτε μεγίστην επιείκειαν και λήθην των πεπραγμένων.

Επιστρέφων εις την γήν της γεννήσεώς Μου, λυπούμαι αναλογιζόμενος τας συμφοράς, υφ’ ών επαπειλείται η προσφιλής μου Ελλάς εκ της νέας πλοκής των πραγμάτων, και παρακαλώ τον εύσπλαχνον Θεόν ν’ απονέμη πάντοτε την χάριν Του εις τας τύχας της Ελλάδος.».

Κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι ο Όθων αγάπησε την Ελλάδα όσο τίποτε άλλο. Απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1867 στην Βαμβέργη (Bamberg). Ο ίδιος θέλησε να θαφτεί με την παραδοσιακή ενδυμασία της Ελλάδας, την φουστανέλλα. Είναι θαμμένος μαζί με την Αμαλία, στον οικογενειακό τάφο της βαυαρικής δυναστείας, στην εκκλησία Theatinerkirche, στο κέντρο του Μονάχου.

β. Σας παρουσιάσαμε κρυσταλλίνως και με ακλόνητα επιχειρήματα,  την αλήθεια για την συνωμοσία και το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου που ονόμασαν για ευνόητους λόγους, «Επανάσταση».

Κατονομάσαμεν τους πραγματικούς ενόχους, τους αποστάτες, καιροσκόπους και πράκτορες της τότε Τρόϊκας, των πρεσβευτών των τριών (3) Μεγάλων δυνάμεων, που συμμετείχαν στην σχεδίαση της συνωμοσίας κατά του Όθωνος, συμφώνησαν, εκουσίως και υλοποίησαν το εκπονηθέν και συμπεφωνημένον από τους αγγλογάλλους κυρίως, σχέδιον «απο­γυμνώσεως του Βασιλέως Όθωνος, από πάσης στρατιωτικής και πολιτικής δυνάμεως».

Το σχέδιον εκείνο, ετέθη σε εφαρμογή, όχι για την παροχή Συντάγματος στον Ελληνικόν λαόν, που τότε τίποτε δεν εγνώριζε και ελάχιστα τον ενδιάφεραν οι όροι «Σύνταγμα», εκλογές και «κοινοβουλευτισμός», στην οικτρά οικονομική κατάσταση που βρισκόταν, παράλληλα με την κατάσταση πολιτικο-οικονομικής δουλείας του, αλλά για την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών-γεωστρατηγικών συμφερόντων εκάστης των τριών προστάτιδων δυνάμεων, κυρίως όμως της αείποτε φιλο-οθωμανικής και μισελληνικής Αγγλίας !!! 

Ασφαλίσατε λοιπόν τα ώτα σας, και κλείσατε τα μάτια σας, σε όσα ψευδή και ανυπόστατα ή λογικοφανή, ακούσετε ή σας προτείνουν να διαβάσετε αυτές τις ημέρες, για μία ακόμη φορά, με αφορμή τους πιθανολογούμενους νέους πανηγυρισμούς των απατήλιων ψευδολόγων, συνταγματικών και ψευτοδημοκρατών, που θα χαρακτηρίσουν εκείνο το ξενοκίνητο πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, ως επανάσταση του στρατού με την…..πάνδημη συμμετοχή του λαού...!

---

1 Πηγές

*Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Γεωργίου Ασπρέα, εκδ. «Χρήσιμα Βιβλία».

*Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κων/νου Παπαρρηγόπουλου.

*Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα (1821-1936) τόμος Α΄, εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ., Gunnar Herring.

*Ιστορία του Νεώτερου Ελληνισμού, Επαμεινώνδα Κυριακίδη.

*Τσακάλια και ύαινες της Ελληνικής πολιτικής, Α΄ Τόμος, Κων/νου Μπαρμπή.

*Όθων Α΄, Κων/νου Μπαρμπή.

*3η Σεπτεμβρίου 1843, εκδόσεις Φυτράκη, Δημήτρη Φωτιάδη.

*Blog "Θέματα Ελληνικής Ιστορίας".  3η Σεπτεμβρίου 1843.

*www.elkosmos.gr/i-3i-septemvriou-o-ellinolatris-othonas-ke-o-sintagmas/ www.elkosmos.gr

*οrthodoxiapatridavasileia.blogspot.com/2013/09/3-1843.html,6 Σεπ 2013

*ΙΣΤΟΡΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΡΙΣΗ, Σχέδιο Β ,Του Τ. Κατσιμάρδου, ΕΘΝΟΣ "  3/9/2011.

*Άρθρο Ευάγγελου Α. Χεκίμογλου, Δρος  Οικονομικού Τμήματος ΑΠΘ, Συγγραφέως.

*Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού, Επανάσταση 21, Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, Εθνική Εορτή, Ιστορία, National Feast of March 25 on Μαρτίου 18, 2016.

2 Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ, πλήρες όνομα Θεοβάλδος-Αιμίλιος-Αρκαμπάλ Πισκατορύ, Théobald Piscatory (Théobald Émile Arcambal-Piscatory), 1800-1870) ήταν Γάλλος πολιτικός, διπλωμάτης. Από το 1840 μέχρι το 1847 διετέλεσε πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα(Αθήνα) παρακολουθώντας την ελληνική πολιτική κατάσταση αλλά και παρακολουθώντας τις διάφορες ζυμώσεις που επιχειρούσαν την εποχή εκείνη παρασκηνιακά οι Άγγλοι στην Ελλάδα.

3 Ο Μεντρεσές των Αθηνών ήταν ισλαμικό ιεροσπουδαστήριο (μεντρεσές) που ιδρύθηκε σττις Αθήνες κατά τον 17ο αιώνα και βρισκόταν βόρεια του Ωρολογίου του Κυρρήστου (κοινώς "Αέρηδες"). Στην εποχή του Όθωνος και του Γεωργίου του Α΄, χρησιμοποιούνταν ως φυλακές και τόπος εκτελέσεως. Μάλιστα στους κλάδους του αιωνόβιου πλατάνου στην αυλή του γίνονταν απαγχονισμοί των καταδίκων. Ο μεντρεσές αυτός κατεδαφίστηκε το 1898, για χάρη των αρχαιολογικών ανασκαφών. Σήμερα διασώζεται μόνο η κύρια είσοδός του ακριβώς απέναντι (βόρεια) του αρχαίου μνημείου.

4 Γεώργιος Κ. Ασπρέας, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1821-1928, τ. Α’ 1821-1865. Αθήναι 1930, Υποσημείωση σ. 163 και 64.

5 Ιωάννης Χρ. Πούλος, «Η Επανάστασις της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 επί τη βάσει των γαλλικών αρχείων». Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τ. ΙΑ’ (1956), σ. 244, Petropoulos. ο.π., σ. 581, Παύλος Πετρίδης, Νεοελληνική Πολιτική Ιστορία 1828-1843, τ. Α’, τ.χ. 1, Θεσσαλονίκη (Παρατηρητής) , σ. 232, ο ίδιος, Πολιτικοί και συνταγματικοί θεσμοί στη νεότερη Ελλάδα (1821-1843), Θεσσαλονίκη (University Studio Press) 1990, σ. 237.

6 Γεώργιος Κ. Ασπρέας, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1821-1928, τ. Α’ 1821-1865. Αθήναι 1930, σ. 163.

7 Πολιτική ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Γ. Ασπρέα, 1931, σ.163-164.

8 Το πρώτο Ελληνικό Σύνταγμα, Σαράντος Ι. Καργάκος, Φιλόλογος-Ιστορικός, 28 Δεκεμβρίου 2010.

9https://www.newsbreak.gr/stories/oi-protes-ekloges-meta-to-1821-2/#ixzz5xzoq7ICm

10 Μακρυγιάννης 2003, σσ. 381-383 (σε όλα τα παραθέματα έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του πρωτοτύπου). Πέραν του ιστορικού πονήματος του Φραντζή, που ήδη αναφέρθηκε, τα κείμενα που μνημονεύει ο Μακρυγιάννης είναι: Αλέξανδρος Σούτσος, Histoire de la révolution grecque (1829), Διονύσιος Σουρμελής, Ιστορία των Αθηνών κατά τον υπέρ ελευθερίας αγώνα. Αρχομένη από της Επαναστάσεως μέχρι της αποκαταστάσεως των πραγμάτων (1834), Ανασκευή των εις την ιστορίαν των Αθηνών αναφερομένων περί του στρατηγού Οδυσσέως Ανδρούτζου, του Ελληνικού τακτικού και του Συνταγματάρχου Καρόλου Φαβιέρου, παρά του λοχαγού Κάρπου Παπαδοπούλου (1837).

11 Το Σύνταγμα αυτό (Συνταγματική Μοναρχία), βασίστηκε στο Γαλλικό Σύνταγμα του 1830 και στο Βελγικό Σύνταγμα του 1831.