ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

 

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!

Έϊ, ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!

Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!

 Άθλιε προδότη της πίστης σου και του Ρωμαίϊκου γένους σου, σε ενημέρωσε ο πατέρας σου, ο παππούς σου ή κάποιος άλλος, ότι:

1ον/. Ο σουλτάνος, ο Μωάμεθ Β΄, πέραν από την ελληνική καταγωγή του, ο ίδιος μίλαγε άπταιστα και έγραφε Ελληνικά, ενώ μελετούσε επισταμένως την αρχαία Ελληνική Γραμματεία;

2ον/. Από το έτος 1479 σώζονται οθωμανικά διπλωματικά έγγραφα «γεγραμμένα πάντα εν τη Ελληνική», η οποία ήταν «επισήμω τότε γλώσση του Οθωμανικού κράτους», δηλαδή, η Ελληνική παρέμεινε ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας σε όλους τους τομείς;

3ον/. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, που είχε γνώση της μακρινής ρωμαίϊκης καταγωγής του και μάλιστα από την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών, όπως μαρτυρεί ο σύγχρονος της Αλώσεως ιστορικός Φραντζής, ήθελε να αναγνωριστεί από τις δυτικές αυλές ως γνήσιος Ρωμαίος αυτοκράτωρ, παρά ως Οθωμανός σουλτάνος;

4ον/. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατά πάσα πιθανότητα, δεν πέθανε από φυσιολογικά αίτια, αλλά δηλητηριάστηκε επειδή στο τέλος της ζωής του, είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία  και γι’ αυτόν τον λόγο τον δηλητηρίασαν, με επακόλουθο να παραμένει μέχρι σήμερα, ο τάφος του ερμητικώς κλειστός;

 Άθλιε εντολοδόχε του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, έχεις πληροφορηθεί βεβαίως, ότι στα αρχεία των σουλτανικών ανακτόρων του Τοπκαπί, βρέθηκε το προσωπικό σημειωματάριο του Μωάμεθ, αποτελούμενο από 180 σελίδες.

Ποίον το περιεχόμενο των προσωπικών σημειώσεων του «Πορθητού»; Γιατί δεν τολμάς να το δημοσιεύσεις, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια για τον Μωάμεθ, την πραγματική καταγωγή και θρησκευτική πίστη του;

Γιατί δεν έκανες ιστολογική εξέταση της σωρού του, όπως είχε ζητήσει δημοσίως, ο Τούρκος συγγραφέας Ahmet Ümit (Χουριέτ,15 Απριλίου 2012);

Προφανώς, για να μην μάθει η ανθρωπότης, ιδιαιτέρως οι σύγχρονοι «γενιτσαριστές» στην χώρα σου, την αληθινή ταυτότητα του Μωάμεθ (φυλετική και θρησκευτική), τα πραγματικά αίτια  του θανάτου του (ότι δηλητηριάστηκε), και να μην απογοητευθούν οι αφιονισμένοι οπαδοί σου, τόσον από τα παραμύθια που τους αραδιάζεις καθημερινώς, όσον και από την δική σου ματαιοδοξία.

Ανόητε, ψυχοπαθή, ματαιόδοξε «νεοσουλτάνε», αρχιπειρατή του Ελληνικού Αιγαίου Αρχιπελάγους μας, γνωρίζουμε ότι εκτελείς εντολές του Μισελληνικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ως πιστό «γιουσουφάκι» του που είσαι, σε προειδοποιούμε όμως, ότι το τέλος σου «εγγύς γαρ εστίν».

Εμείς, οι αφανείς Ρωμηοί/Έλληνες, συμφυλέτες των Ελληνόψυχων προγόνων τού κατάπτυστου προδότη προπάππου σου, Μίμη Μπακάτογλου, στους μαιναδισμούς σου και στους προστάτες- εντολοδότες σου, τους παγκόσμιους εξουσιαστές του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, τους εμπόρους των Εθνών της σύγχρονης Βαβυλώνος, θα απαντούμε πάντοτε:

«… οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου.18‐11 καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαύσουσι καὶ πενθήσουσιν ἐπ᾿ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι…». (ΑΠΟΚ:18/10-11)

«…ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 22‐14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν.….. 22‐16 ᾿Εγὼ ᾿Ιησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός…» (ΑΠΟΚ: 22/13-16).

Ταῦτα Λέγει ὁ μαρτυρῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός · ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ.

MEΡΟΣ 7ον

                                                                 Σανχέντριν Eωσφοριστών.

                                                                   Υποχθονίων Ορμητήριον.

                                                                 Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.

                                                                 Ταλμουδιστών Ιδεολογία.

                                                                 Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.

                                                                 Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.

                                                                 Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.

5. Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (1ος-4ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 6ου μέρους]

δ. Φιλοσοφικά κινήματα

1/. Νεοπυθαγορισμός

α/. Ο Νεοπυθαγορισμός είναι:

-Φιλοσοφική κίνηση που εμφανίστηκε αρχικώς στην Ιταλία (τέλη 1ου π.Χ. αι.), ως αναβίωση της Πυθαγόρειας σχολής που είχε διαλυθεί τον 5ον π.Χ. αιώνα. Νεκραναστήθηκε στην Ρώμη μετά την Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, ως μία απεγνωσμένη προσπάθεια των Ρωμαίων παγανιστών, σε συνεργασία με τους εξορίστους Εβραίους ταλμουδιστές, να αναχαιτίσουν το τεράστιο Χριστιανικό ρεύμα που εξηπλούτο ταχέως παντού, παρά τις απειλές και τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες και τις τρομοκρατικές ενέργειες των ταλμουδιστών εβραίων σε βάρος των αλλοθρήσκων και ιδιαιτέρως των Ελλήνων πρωτοχριστιανών.

-Το πρώτο φιλοσοφικό-θρησκευτικό ρεύμα μεταξύ των Αλεξανδρινών «φιλοσόφων», στηριζόμενο στα «αναστημένα» από τους συνωμότες, Πυθαγόρεια μυστήρια και τον συγκερασμό των εξής παλαιών και νέων αρχών:

·Μυστικισμός των αριθμών.

·Απόκοσμη-ασκητική ζωή.

·Ηθικολογία.

·Έξαρση της θρησκευτικής φαντασίας.

·Ανθρωπολογικός δυϊσμός και αμβλύς πανθεϊσμός, τουτέστιν υπεροχή του ανθρωπίνου πνεύματος έναντι της ύλης/του σώματος και προσέγγιση του θεού, μέσω εξαγνισμού και μυστικιστικών διαδικασιών.

·Σύνθεση Ιουδαϊσμού (ταλμουδισμού) και Χριστιανισμού (π.χ. η διαρροή του μύθου περί αναμείξεως/συμμετοχής του Ιησού στην μυστική εταιρεία των Εσσαίων).

·Εκφιλοσόφηση της χριστιανικής πίστεως.

β/. Κύριοι εκπρόσωποι

Σέξτοι, Απουλήϊος από τα Μάδουρα, Μοδεράτος (1ος μ.Χ.), Νουμήνιος εξ Απαμείας Συρίας (2ος μ.Χ.), Νικόμαχος ο Γερασηνός, Απολλώνιος Τυανέας (;;;), Φιλόστρατος, Νίγδιος Φίλουλος.

Για τους νεοπυθαγορείους ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν στην γραμματεία. Για τον Φιλόστρατο και τον Απολλώνιο Τυανέα αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτηση του παρόντος θέματος. Από τους υπολοίπους, κύριος εκπρόσωπος θεωρείται ο Νουμήνιος ο Σύριος. Όσα γνωρίζουμε για τις απόψεις του Νουμηνίου προκύπτουν από αποσπάσματα στα έργα των Ωριγένη, Θεοδωρήτου και Ευσεβίου.

Βασικός στόχος του Νουμηνίου ήταν να διερευνήσει τις αρχές του Πλάτωνος και του Πυθαγόρα και να δείξει ότι, οι ιδέες τους δεν ήρχοντο σε αντίθεση με όσα επρέσβευαν οι Βραχμανιστές των Ινδιών, οι ταλμουδιστές, οι μάγοι της Περσίας και οι Αγύπτιοι!! Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από απόσπασμα που περιλαμβάνεται σε έργο του Ευσεβίου (Ευαγγελική. προπαρασκευή, IX, 7).

1

2/. Νεοπλατωνισμός

α/. Ο νεοπλατωνισμός:

.Χαρακτηρίζεται ως προσπάθεια συστηματοποιήσεως των βασικών διδασκαλιών της ελληνικής φιλοσοφίας των αρχαίων και ελληνιστικών χρόνων, υπό μία βασική θρησκευτική αρχή (Του Ενός, του συμπαντικού Νοός).

.Βρήκε πρόσφορο έδαφος επωάσεως και καλλιεργείας των ιδεών του στην Αλεξάνδρεια. Εκεί επέλεξαν οι συνωμότες να δραστηριοποιηθούν καθ’ όσον η ιστορία της πόλεως, η πολυφυλετική ανθρωπογεωγραφία, το πολυθρησκευτικό τοπίο και η πανίσχυρη εβραϊκή κοινότητα (ταλμουδιστές), συνεκέντρωναν όλες τις προϋποθέσεις για την επιτυχία των στόχων τους.

β/. Κυριώτεροι εκπρόσωποι:                      

Πλωτίνος (204 ή 205-270 μ.Χ.)

Λατίνος φιλόσοφος ή κατ’ άλλους Αιγύπτιος το γένος, από εύπορη οικογένεια. Ξεκίνησε την αναζήτησή του από την Αλεξάνδρεια, που μετά την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρέμεινε ένα πνευματικό κέντρο. Εκεί ήλθε σ’ επαφή με πολλούς Αλεξανδρινούς φιλοσόφους της εποχής και είχε απογοητευτεί. Κάποια στιγμή, γνώρισε τον Αμμώνιο Σακκά, (ιδρυτή του νεοπλατωνικού ρεύματος), που ήταν τότε φορτωτής σάκκων στην Αλεξάνδρεια. Όταν ο Πλωτίνος συνάντησε τον Αμμώνιο, λέγεται πως αναφώνησε: «Αυτό αναζητούσα!!!».

Η διδασκαλία του Αμμωνίου, όπως διεμήνυε ο ίδιος, προορίζονταν μόνο για μυημένους μαθητές, καθώς αποκάλυπτε, κατ’αυτόν την «ύψιστη σοφία».. Ο Πλωτίνος έμεινε κοντά του 11 χρόνια.

Οι πληροφορίες που έχουμε για  την ζωή και το έργο του, προέρχονται αποκλειστικώς από τον μαθητήν του Πορφύριο.  Ξέρουμε από τον Πορφύριο πόση επίδραση άσκησε ο Αμμώνιος στον Πλωτίνο, ο οποίος στην συνέχεια, αποφασίζει να γνωρίσει τις ανατολικές φιλοσοφίες!!. Έτσι θα καταταγεί στο στρατό του αυτοκράτορα Γορδιανού που ξεκινάει εκστρατεία στην Περσία. Δεν επέτυχε, όμως, να έλθη σε επαφή με Πέρσες ή Ινδούς φιλοσόφους, διότι ο Γορδιανός εδολοφονήθη το 244 και ο Πλωτίνος διέφυγε μετά δυσκολίας εις Αντιόχειαν και ακολούθως εις Ρώμην, όπου και θα παραμείνει μέχρι το τέλος της ζωής του, σε ένα κτήμα του έξω από την πόλη Minturnae, στην Καμπανία.

Ο Πλωτίνος:

·Διεκατείχετο από την επιθυμία να σπουδάσει περσική και ινδική φιλοσοφία. Μεταβάς στην Αλεξάνδρεια εμυήθη, όπως προείπαμε, από τον αυτοαποκαλούμενο πλατωνικό φιλόσοφο Αμμώνιον Σακκά,2 στις απόκρυφες δυνάμεις του μυστικισμού και της εσωτερικότητος.

·Ερμήνευσε τον Πλάτωνα μονιστικά3 και πανθεϊστικά,4 ενώ υπήρξε υπέρμαχος του μυστικισμού και της «ατομικής βυθίσεως», μέσω του διαλογισμού (ΣΣ: Μας θυμίζει Βουδδισμό και Γιόγκα).

·Συνεδύασε την Ελληνική φιλοσοφία με την τυπολατρεία της Ρωμαϊκής παραδόσεως και τις μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής.

·Ανέπτυξε φιλοσοφικές τάσεις που ωθούσαν στον σχηματισμό θρησκείας (διατύπωση θρησκευτικής θεωρίας).

·Δεν υιοθέτησε την Πλατωνική θεώρηση για την ιδανική Πολιτεία.

·Απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον Στωϊκισμό, από τον οποίον επηρεάσθηκε κυρίως η διδασκαλία του περί ηθικής.

·Εδίδασκε ότι η εμπειρία προσεγγίσεως του θείου είναι φυσικό γεγονός και όχι υπερφυσική χάρη, όπως συνέβαινε στον Χριστιανισμό.

Πίστευε στους μάγους, στους καταδέσμους (μαγικούς δεσμούς) και στις μαγικές επωδές. 5 Πηγές αναφέρουν ότι είχε τηλεπαθητικές ικανότητες, κάτι που ο ίδιος δικαιολογούσε εξ αιτίας της υπάρξεως μιάς ενιαίας ψυχής που εμπεριέχει όλες τις ψυχές των ανθρώπων.

·Διακατείχετο από την επιθυμία να σπουδάσει  περσική και ινδική φιλοσοφία.

Ερώτηση: Γιατί τόση επιθυμία για την περσική και Ινδική φιλοσοφία; Δεν του αρκούσε ο Πλάτων;

Απάντηση: Μα, δεν ενδιεφέρετο για τον Πλάτωνα. Ο ίδιος και οι άλλοι λεγόμενοι νεοπλατωνικοί, είχαν ήδη μεταμορφώσει, παραχαράξει και…κατακρεουργήσει τον Πλάτωνα. Απλώς τον χρησιμοποιούσαν ως «φιλοσοφικό δόλωμα» για παραπλάνηση των αφελών, ακατήχητων εθνικών και ιουδαίων, όσων εξέφραζαν την επιθυμία να δεχθούν την νέα πίστη (χριστιανισμός).

Τέλος, πέθανε εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές του, λόγω μιας μεταδοτικής ασθενείας. Ο μόνος που ήταν κοντά του ήταν ο Ευστόχιος, ένας γιατρός μαθητής του. Ο Ευστόχιος αναφέρει ότι, την στιγμή που ξεψυχούσε ο Πλωτίνος, βγήκε ένα φίδι από την κλίνη του που χάθηκε αμέσως στην χαραμάδα ενός τοίχου.

Η διδασκαλία του Πλωτίνου

Η διδασκαλία του Πλωτίνου εστηρίζετο εις τον τρόπον επανόδου του ανθρώπου στην αληθή, κατ’ αυτόν, αφετηρία του, εις τον Εν ή τον Θεόν, τουτέστιν δια της πνευματικής και ηθικής τελειώσεως.

Ναι! Τι σχέση έχει όμως η ηθική-πνευματική τελειότης με την μαγεία, τους μαγικούς δεσμούς και τις μαγικές επωδές;

Εν-Αγαθόν (το απολύτως υπερβατόν)-Νους (πρώτος άριστος φορέας του Ενός)-Ψυχή [διαρκώς μεταβαλλόμενη διαμορφωτική δύναμη, ποιητική αιτία του αισθητού κόσμου που κοσμεί και διοικεί όλο το σύμπαν σύμφωνα με το αιώνιο νοητικό πρότυπο του Νου (Συμπαντικός Νους)].

Σ’αυτές τις τρείς λέξεις-φράσεις στηρίζεται η διδασκαλία του Πλωτίνου.6

Στις ημέρες μας θα ακούτε από αρκετούς, να δίδουν την εξής απάντηση όταν τους απευθύνεται το ερώτημα εάν πιστεύουν στον Θεό:

«Ναι! Πιστεύω σε μία Ανωτέρα/Υπερτάτη δύναμη! Πιστεύω ότι υπάρχει ένας υπέρτατος παγκόσμιος νους που διοικεί τα πάντα και κατευθύνει το σύμπαν».

Είναι μία από τις πιο ανόητες φράσεις-θέσεις εθελοθρησκείας και πνευματικής αυτοϊκανοποιήσεως, τις οποίες ακριβώς προώθησε το ΣΥΣΤΗΜΑ δια μέσου των αιώνων, με τους κατά περιόδους πράκτορες-διαχειριστές του, που ακούγονται και σήμερα από ανερμάτιστους ανθρώπους, ζώντες σ’έναν κόσμο πλήρους πνευματικής ερημώσεως.

Μα, είναι δυνατόν να αναφερόμεθα σε υπερτάτη δύναμη  και να εννοούμε θεό; Έχει νου, συναίσθημα, αυτοσυνειδησία, λόγο και λογική μία οποιαδήποτε φυσική ή υπερφυσική δύναμη; Είναι δυνατόν να αναφερόμεθα σε  παγκόσμιο νου χωρίς να πιστεύουμε ότι πίσω από τον νου υπάρχει κάποιο πρόσωπο; Νους και λογική ΔΕΝ νοούνται χωρίς την ύπαρξη αντίστοιχου προσώπου στο οποίο να ανήκει και από το οποίον να εξουσιάζεται ο Νους (λογικόν αξίωμα).

 Όσοι αγνοούν αυτά τα λογικά αξιώματα, είναι αφελείς ή ανόητοι, υποκριτές πεφυσιωμένοι ή άνθρωποι με νευροψυχικές διαταραχές.

 Όσοι το γνωρίζουν αλλά δεν προσδιορίζουν το πρόσωπο, είναι πονηροί και διεστραμμένοι, ψεύτες-εγκάθετοι εκτελούντες διατεταγμένη αποστολή, αποφεύγουν να κατονομάσουν το πρόσωπο που κρύπτεται όπισθεν της ούτω καλουμένης Ανωτέρας/Υπερτάτης δυνάμεως, του λεγομένου συμπαντικού νοός, που δεν είναι άλλος από τον Εωσφόρο, τον Σατανά.

Αυτόν επίστευε και ελάτρευε ο Πλωτίνος, όπως και οι άλλοι νεοπλατωνικοί-νεοπυθαγόρειοι.

Τα έργα του, λένε, εδημοσιεύθησαν, μετά τον θάνατό του, υπό του μαθητού του Πορφυρίου σε έξη (6) βιβλία εξ 9 πραγματειών έκαστον, οι οποίες ωνομάσθησαν εκ τούτου Εννεάδες.7 Αυτομάτως γεννώνται και μερικά άλλα ερωτήματα, στα οποία καλούνται να απαντήσουν όσοι, στις ημέρες μας, εξακολουθούν να πιστεύουν στα παραμύθια και τις απάτες περί Νεοπυθαγορισμού και Νεοπλατωνισμού:

-Αφού ελάχιστα έχουν διασωθεί από τον βίο και την φιλοσοφία του Πλωτίνου (έργα συλλεγέντα και δημοσιευθέντα υπό του Πορφυρίου),8 πως έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας σε έξη πλήρη βιβλία, οι Εννεάδες του;

-Γιατί ο Πλωτίνος απεκλήθη νεοπλατωνικός, αφού απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον Στωϊκισμό και επηρεάσθη υπ’ αυτού;

-Μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φιλόσοφος εκείνος που πιστεύει στην μαγεία, στους μαγικούς καταδέσμους και στις μαγικές επωδές;

*

Το 1492, ο Μαρσίλιο Φιτσίνο (Marsilio Ficino), μετέφρασε τις Εννεάδες.

Ο Φιτσίνο είναι ο πρώτος μεταφραστής των…σωζωμένων έργων του Πλάτωνος στην λατινική γλώσσα. Ίδρυσε στην Φλωρεντία Πλατωνική Ακαδημία σε μία απόπειρα αναβιώσεως της ομώνυμης πλατωνικής σχολής. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1473, αλλά το 1489 κατηγορήθηκε για μαγεία από τον Πάπα Ιννοκέντιο Η΄. Απέφυγε την καταδίκη του για αίρεση (μαγεία) χάρη στους υψηλούς προστάτες του.

Αυτός λοιπόν που μας…κατέλιπε και τις εννεάδες του Πλωτίνου, όπως τις κατέγραψε ο Πορφύριος, είχε κατηγορηθεί για μαγεία...

Φαντασθείτε πόσο αυθεντικά και αξιόπιστα είναι τα κείμενα του μυστικιστού Πλωτίνου που συνελέγησαν και δημοσιεύθηκαν υπό του μάγου-μυστικιστού και έχοντος αυτοκτονικές τάσεις Πορφυρίου, που μεταφράστηκαν χίλια χρόνια αργότερα υπό του αποκρυφιστού, σύμφωνα με το κατηγορητήριο των παπικών, και χορτοφάγου Φιτσίνο, που μεταφράστηκαν στα Ελληνικά τέσσαρες αιώνες αργότερα, από ελληνομαθείς λατίνους ή αλλοεθνείς και έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας!!!

Κάπως έτσι έφθασαν, στις ημέρες μας, οι ελληνικές μεταφράσεις για όλα σχεδόν τα έργα των νεοπυθαγορείων και νεοπλατωνικών και όχι μόνον!

Ιάμβλιχος (270-330 μ.Χ.)9

Κατήγετο εκ Χαλκίδος της κοίλης Συρίας. Οι πληροφορίες περί του βίου του είναι πενιχρές. Αναθεώρησε την διδασκαλία του Πλωτίνου σε βασικά σημεία. Μαθητής του Πλωτίνου από τον οποίον επηρεάστηκε όσον αφορά στις μυστικιστικές αντιλήψεις.

Κυριώτερα έργα του θεωρούνται από τους Συστημικούς «ερευνητές», ότι είναι η «Συναγωγή των Πυθαγορείων δογμάτων», το οποίον απετελείτο από 10 βιβλία. Εκ τούτων μας λένε, διεσώθησαν μόνο τα 5 εκ των οποίων, στον περί πυθαγορείου βίου, υποστηρίζεται ότι η αρετή επιτυγχάνεται και εκτός του Χριστιανισμού. Ήταν μυστικιστής και θεουργός.10 Ένεκα τούτου, είχε διαφωνίες με τον Πορφύριο ο οποίος κατεδίκαζε την θεουργία του Ιαμβλίχου στην επιστολή «Η προς τον Ανέβω». Στην επιστολή απαντά ο Ιάμβλιχος με το έργον του «Περί των Αιγυπτίων Μυστηρίων».

Ο Ιάμβλιχος πίστευε ακραδάντως:

oΌτι οι θεοί συσχετίζονται μόνο με τους αγαθούς ανθρώπους που είναι εξαγνισμένοι δια της ιερατικής τέχνης.

oΣτην ύπαρξη τριών κόσμων: Του αισθητού ή ορατού που είναι κατώτερος, του νοερού που είναι ο ενδιάμεσος και του νοητού ο οποίος είναι ο ανώτερος.

oΣτην ύπαρξη πολλών ενδιάμεσων όντων μεταξύ του Ενός και του κόσμου όπως: ουράνιοι, υπερουράνιοι, φυσικοί, αέρινοι, υδάτινοι θεοί, δαίμονες, ήρωες και άχραντες-αμόλυντες ψυχές.

oΌτι οι θεοί για να μας αποκαλύψουν την βούλησή τους μέσα από φυσικά σημάδια, χρησιμοποιούν τους δαίμονες.11 Στο κάθε Έθνος, όπως και στο κάθε ιερό, κληρώνεται ένας θεός-προστάτης.

oΟ κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος (η ψυχή του) έχει τον δικό του προστάτη δαίμονα. Αν τα καταφέρουμε μέσω της ιερουργίας να μας παρουσιαστεί ο οικείος μας δαίμονας, τότε αυτός θα μας αποκαλύψει το όνομά του, την λατρεία του και τον σωστό τρόπο ώστε να τον επικαλούμαστε κάθε φορά που το επιθυμούμε.

oΌτι η πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει υποτεταγμένη στις 5 αισθήσεις εξ ου και υποτεταγμένη (η πλειοψηφία) στο πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η ειμαρμένη. Αλλά κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της Μοίρας χρησιμοποιώντας την βοήθεια των θεών ή των δαιμόνων.

oΌτι το πόσο οι θεοί ενδιαφέρονται για μας φαίνεται έντονα στα μαντεία.

Ο Ιάμβλιχος χρησιμοποίησε τον συγκρητισμό. Προώθησε έντονα την θεουργία και τον Πλατωνικό μυστικισμό, σε συνδυασμό με πολλά Πυθαγόρεια δόγματα όπως ο ίδιος τα ονόμασε.

Υπήρξε διδάσκαλος πολλών αποκρυφιστών όπως Σώπατρος, Αιδέσιος, Θεόδωρος και Μάξιμος ο Εφέσιος, ο οποίος αργότερα εμύησε τον Ιουλιανό τον μέγα Παραβάτη.

Σύμφωνα με τον Ευνάπιο (Βίοι Φιλοσόφων και σοφιστών,V) στα Γάδαρα, πόλη φημισμένη για τα θερμά λουτρά της έκανε «θαύμα» μπροστά στα μάτια των μαθητών του, όταν άγγιξε δύο θερμές κρήνες (Έρως-Αντέρως) και με επίκλησή του εμφανίστηκαν δύο αγόρια που αγκάλιασαν τον Ιάμβλιχο, σφικτά σαν πατέρα!!!

Τέτοια και ακόμη πιο εντυπωσιακά τεχνάσματα έκανε στις ημέρες μας και ο εωσφοριστής/ταχυδακτυλουργός του Συστήματος, Ντέϊβιντ (Δαβίδ) Κόπερφιλντ (David Copperfield)!!!

Πορφύριος (περί το 233-περί το 304 στην Ρώμη)

Ο Τύριος ή Βαταναιώτης (Τύρος ή Βαταναία ή Βασάν της Αγίας Γραφής) Φοινικικής/Καϊνικής καταγωγής. Το αρχικόν όνομα ήταν Μάλχος, εκ της συροφοινικικής λέξεως μάλεχ=βασιλεύς.

Το όνομα Πορφύριος εδόθη από τον συριακής καταγωγής διδάσκαλόν του, Λογγίνο Κάσιο (210-273 μ.Χ.), σχολάρχη της τότε Πλατωνικής Ακαδημίας Αθηνών.12

Από νεαρωτάτης ηλικίας έγινε μαθητής του Ωριγένους και ακολούθως εσπούδασε υπό τον Απολλώνιον και τον Λογγίνον εις Αθήνας. Τριακονταετής μετέβη στην Ρώμη για να μαθητεύσει πλησίον του Πλωτίνου.

«Μελαγχολικός εκ φύσεως, ο Πορφύριος επηρεάσθη περαιτέρω προς την διάθεσιν αυτήν υπό του μυστικιστού διδασκάλου του και κατέληξε εις την σκέψιν  της αυτοκτονίας. Ο Πλωτίνος του συνέστησε όπως αλλάξει περιβάλλον και μετέβη το 268 εις την Σικελίαν, όπου ως λέγεται, συνέγραψε την πραγματείαν του εναντίον των Χριστιανών, εις 15 βιβλία, καείσαν δημοσία κατά διαταγήν του Αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Η πραγματεία  είναι γνωστή μόνον εξ αποσπασμάτων διασωθέντων εις έργα συγγραφέων, οι οποίοι προέβησαν εις αντίκρουσίν της. Όπως και ο Πλωτίνος, έτσι και ο Πορφύριος ανεγνώριζεν τον Χριστόν ως έξοχον φιλόσοφον, αλλά κατηγόρει τους Χριστιανούς ότι διέφθειραν την διδασκαλίαν του. Επίστευε ομού με τον Πλωτίνον, εις την μαγείαν ως μέσον αποκτήσεως ισχύος επί των δαιμόνων και των ψυχών των νεκρών…».13

Από τα σπουδαιότερα βιβλία του, εκ των οποίων ελάχιστα διεσώθησαν, είναι οι βίοι του Πλωτίνου και του Πυθαγόρα. Πιστεύεται, όμως, ότι ο βίος του Πυθαγόρα δεν είναι δικό του έργο, αλλά απόσπασμα ευρυτέρας ιστορίας φιλοσόφων.14

Ο Πορφύριος:

.Σύμφωνα με την παράδοση που διασώζει κάποιος άλλος συγγραφέας και την οποία γνωρίζει και ο ίδιος, αναφέρει ότι στην Χίο «υπήρξε ο Διόνυσος, ο αποκαλούμενος ωμαδιός ή ωμοφάγος που απαιτούσε ως θυσία τον διαμελισμό ενός ανθρώπου: «έθυον δε και εν Χίω των ωμοδίω Διονύσω άνθρωπον διασπώντες και εν Τενέδω ως φησίν Εύελπις ο Καρύστιος» (Περί αποχής εμψύχων, II,56).

.Άσκησε ανηλεή κριτική στον Ιησούν Χριστόν τον οποίον θεώρησε ως ένα ασήμαντο Εβραίο !!!

.Εχαρακτήριζε τους Ευαγγελιστές αμόρφωτους παραμυθάδες, τους Αποστόλους Πέτρο-Παύλο, αδίστακτους τσαρλατάνους και την Χριστιανική Θεολογία τελείως εσφαλμένη.

Το έργο του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών», αποτελεί πολεμική πραγματεία κατά του Χριστιανισμού και όσων επίστευαν σ’ αυτόν. Θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως την πλέον ολέθρια μορφή της νόσου που είχε προσβάλει την Αυτοκρατορία. Το «Κατά Χριστιανών» σύγγραμμα ρίχτηκε στην πυρά το 448 μ.Χ. Αποσπάσματα του έργου του διέσωσε ο χριστιανός κληρικός Μακάριος Μάγνης, στο δικό του έργο «Αποκριτικός προς Έλληνας».

Ο «Αποκριτικός»…. χάθηκε στην Βενετία στα μέσα του 16ου αιώνος αλλά φέρεται να…βρέθηκε το 1867, στις Αθήνες!!!!

Ακόμη όμως, δεν μας έχουν απαντήσει πειστικώς και επιστημονικώς οι …ανακαλύψαντες  τον «Αποκριτικόν», υπό ποίας συνθήκας οδηγήθησαν στην ανακάλυψή του και πως επείσθησαν ότι τα ανακαλυφθέντα μετά από τόσους αιώνες, είναι γνήσια έγγραφα του Πορφυρίου!!!

Εμείς ενημερώνουμε για λόγους ιστορικής και επιστημονικής αληθείας, ότι τα αποσπάσματα από το έργο του Πορφυρίου που διεσώθησαν στο έργο του Μακαρίου, απεδόθησαν ότι ανήκουν στον Πορφύριο, επειδή κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε ο  προτεστάντης (Λουθηριανός) θεολόγος και ιστορικός Adolf von Harnack, σε συλλογή αρχαίων φιλοσοφικών συγγραμμάτων που εξέδωσε το 1916!!!

Τι είδους «χριστιανός» και πόσον αξιόπιστος ήταν ο Harnack, αποδεικνύεται μεταξύ άλλων και από τις θέσεις του για τον  Ευαγγελιστή Ιωάννη, τον Ιησού και τα θαύματά Του.

Απέρριπτε το Ευαγγέλιον του Ιωάννου και επίστευε ότι ο Ιησούς δεν ήταν Θεάνθρωπος, αλλά ένας εξαιρετικός ηθοποιός που έκανε ταχυδακτυλουργίες ώστε να φαίνονται ως θαύματα !!!

Ας τον καμαρώσουν λοιπόν, οι σύγχρονοι οπαδοί του Νεοπαγανισμού (Γνωστικισμού, Νεοπυθαγορισμού και Νεοπλατωνισμού)!!!

«In particular, the fourth Gospel, which does not emanate or profess to emanate from the apostle John, cannot be taken as an historical authority in the ordinary meaning of the word. The author of it acted with sovereign freedom, transposed events and put them in a strange light, drew up the discourses himself, and illustrated great thoughts by imaginary situations. Although, therefore, his work is not altogether devoid of a real, if scarcely recognisable, traditional element, it can hardly make any claim to be considered an authority for Jesus' history; only little of what he says can be accepted, and that little with caution. On the other hand, it is an authority of the first rank for answering the question, What vivid views of Jesus' person, what kind of light and warmth, did the Gospel disengage?"

Harnack denied the possibility of miracles but argued that Jesus may well have performed acts of healing that seemed miraculous: "That the earth in its course stood still; that a she-ass spoke; that a storm was quieted by a word, we do not believe, and we shall never again believe; but that the lame walked, the blind saw, and the deaf heard will not be so summarily dismissed as an illusion." [Bibliography, Kurt Nowak et al., (eds.), Adolf von Harnack. Christentum, Wissenschaft und Gesellschaft, Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 2003, is the best recent assessment of Harnack and his impact from a variety of perspectives].

Θαυμάστε αξιοπιστία συγγραφέων, ερευνητών, κριτικών και μελετητών! Οι παγανιστές και το συνάφι τους, συνέγραψαν ολόκληρο βιβλίο που απέδωσαν στον Πορφύριο, από αμφισβητούμενα αποσπάσματα ενός χειρογράφου που χάθηκε τον 16ον αιώνα και βρέθηκε ξαφνικά στις Αθήνες τον 19ον αιώνα!!!

Κέλσος

Επικούρειος φιλόσοφος του 2ου μ.Χ. αι., λυσσώδης πολέμιος του Χριστιανισμού. Ρωμαίος και κατ’ άλλους Αιγύπτιος στην καταγωγή, γι’ αυτό και από κάποιους αποκαλείται Ρωμαιοαλεξανδρινός φιλόσοφος. Και όμως, οι θρασύτατοι νεοπλατωνικοί/αντιχριστιανοί τον χαρακτηρίζουν και αυτόν, Έλληνα εκλεκτό φιλόσοφο! Φαρισαϊκή άγνοια για τα περί «φιλοσόφου» ή ομολογία ότι τότε το όνομα Έλλην σήμαινε αποκρυφιστής, ειδωλολάτρης;

Πιθανολογείται ότι πρόκειται για τον φίλο του Λουκιανού. Το συμπέρασμα αυτό αμφισβητείται γιατί ο φίλος του Λουκιανού, ήταν γνωστός επικούρειος φιλόσοφος, ενώ ο Κέλσος στα έργα του παρουσιάζεται ως Πλατωνιστής.

Σκεφθείτε πόσο αξιόπιστα είναι τα έργα του Κέλσου, αφού δεν γνωρίζουμε ακόμη τελεσιδίκως, την φιλοσοφική ταυτότητα του Κέλσου!!!

Ο Κέλσος θεωρεί τον Θεό ως απόλυτη υπερβατική αρχή και ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό, αλλά από «δαίμονες» στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι άγγελοι και οι ήρωες.

Εδίδασκε δογματικώς, ότι:

-Ο Χριστιανισμός είναι ένα βάρβαρο συνοθύλευμα αρχαίων θρησκευτικών και φιλοσοφικών δοξασιών που διδάσκεται από ανοήτους και φαύλους και απευθύνεται σε ηλιθίους και αμόρφωτους.

-Είναι παράλογοι όσοι πιστεύουν ότι ο Θεός κατήλθε από τον ουρανό για να σώσει τους ανθρώπους ή ότι ανεστήθη και ανήλθε/ανελήφθη στους ουρανούς .

-Οι Χριστιανοί πρέπει να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία των Ολυμπίων Θεών.

-Τα Χριστιανικά Ευαγγέλια είναι αναξιόπιστες μαρτυρίες κάποιων  Χριστιανών και ασκούσε έντονη κριτική στην Π.Δ. χωρίς επιχειρήματα (ΣΣ: Ό,τι ακριβώς ισχυρίζονται και σήμερα οι πάσης φύσεως πολέμιοι του Χριστιανισμού).

-Ο Ιησούς Χριστός ήταν μάγος και απατεώνας και νόθος γιος μιας πόρνης και ενός Ρωμαίου στρατιώτου (δηλαδή όπως περιγράφεται ο Ιησούς στο Ιουδαϊκό Ταλμούδ).

Διαβάζουμε στο Ταλμούδ, ότι ο Ιησούς (Γεσού) κρεμάστηκε (δηλ. σταυρώθηκε) παραμονή του Πάσχα, επειδή ασκούσε μαγεία και παραπλανούσε το λαό (Sanhedrin 43α. 10, 11. 7, 12)». Αναφέρεται επίσης στο Ταλμούδ, ως «Γεσού μπεν πανδέρα» (β. Abbot Zar. 16β). Πρόκειται για ειρωνικό σχόλιο των ραββίνων και από εκεί το ξεσήκωσε προφανώς, αργότερα και ο Κέλσος, κατηγορώντας τον Ιησού ως νόθο γιο, κάποιου Ρωμαίου τάχα στρατιώτη, Πάνθηρα ή Πανδίρα.

Τέλος, διακωμωδούσε και περιφρονούσε τους Χριστιανούς τους οποίους θεωρούσε ότι εστερούντο και της παραμικράς παιδείας [κύριος ισχυρισμός των σημερινών πάσης φύσεως αντιχριστιανών, ιδιαιτέρως εκείνων που θεωρούν εαυτούς (δια) φωτισμένους!!!].

Ο Κέλσος συνέγραψε τον λεγόμενο «Αληθή Λόγο» (178 μ.Χ.), διότι θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως μέγα κίνδυνο κατά της ειδωλολατρείας  και ανησυχούσε για την φαινομένη δυνατότητα του Χριστιανισμού να εξαφανίσει την ειδωλολατρεία (ενεργούσε ως ένας από τους τελευταίους αντιπροσώπους της παλαιάς τάξεως πραγμάτων που πεθαίνει).

Σύμφωνα με το Λεξικό Eλευθερουδάκη (1929): «O Kέλσος επεχείρησε δια του "Aληθούς λόγου" να πείση τους Xριστιανούς να εγκαταλίπωσι την παράλογον και ταπεινήν θρησκείαν αυτών, ήτις θέτει αυτούς εκτός νόμου, και επανελθώσιν εις την θρησκείαν του κράτους προς το κοινόν αγαθόν και εαυτών και της πολιτείας».

Απάντηση στις δαιμονοκαταληπτικές ιδέες και απόψεις του Κέλσου υπερβαίνουσες κάθε όριο μυθοπλασίας, δίδει ο Ωριγένης στο έργο του «Κατά Κέλσου».15

Σήμερα οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο «Αληθής Λόγος» όπως περιέχεται στο «Κατά Κέλσου» του Ωριγένη αποτελεί το 80% του αρχικού. Δηλαδή ό,τι έχει διασωθεί από το έργο του Κέλσου, οφείλεται στον «Χριστιανό» Ωριγένη, ενώ τίποτε δεν γνωρίζουμε για το αρχικό κείμενο και φυσικά ούτε για την πραγματική ταυτότητα του Κέλσου.

ε. Πυθαγόρεια δόγματα-Πυθαγόρεια έπη-Πυθαγόρειον Θεώρημα

1/. Πυθαγόρεια δόγματα.

Άλλα παραδείγματα ιστορικής και πνευματικής απάτης, είναι «Η Συναγωγή των Πυθαγορείων δογμάτων» του Ιαμβλίχου και τα Πυθαγόρεια έπη.  Συνέγραψε, λένε, ο Ιάμβλιχος, τον βίο του Πυθαγόρα και τα Πυθαγόρεια δόγματα του Βαβυλωνιόπληκτου και Αιγυπτιοτραφούς φιλοσόφου, όπως ήταν ο Πυθαγόρας.

Που τα βρήκε γραμμένα τα Πυθαγόρεια δόγματα ο Ιάμβλιχος; Ήταν σίγουρος ότι ήσαν εκείνα που εδίδασκε ο Πυθαγόρας περίπου επτά-οκτώ αιώνες πριν; Πού ανεκάλυψε τις πηγές για την ζωή του Πυθαγόρα, αφού ελάχιστα είναι τα εξακριβωμένα στοιχεία, ενώ σύγχρονοι ερευνητές έχουν χαρακτηρίσει τα θρυλούμενα για την προσωπικότητά του «καθαρά μυθεύματα»;

«Ολίγα εξηκριβωμένα στοιχεία περί της ζωής του υπάρχουν και πολλοί εκ των περιβαλλόντων την προσωπικότητά του θρύλων,αρχαίων και νεωτέρων, θεωρούνται υπό των νεωτέρων ερευνητών, καθαρά μυθεύματα…».16

Δεν εγνώριζε ο Ιάμβλιχος ότι:

.Μετά την μετοικεσία των Πυθαγορείων στο Μεταπόντιον ουδεμία πληροφορία είναι καταγεγραμμένη, έστω και εκ παραδόσεως, τόσον για τον ίδιον (Πυθαγόρα) όσον και για τους μαθητές του; Ότι η αδελφότης των Πυθαγορείων ως οργάνωση εξηφανίσθη από το πολιτικό προσκήνιο πάσης χώρας;  

.Όλοι οι μαθητές του Πυθαγόρα εφονεύθησαν από εξαγριωμένα πλήθη για όσα αποκρυφιστικά και δαιμονικά εδίδασκαν και έπρατταν στις τελετουργίες τους; Ότι δεν κατέλιπαν ουδέν χειρόγραφο;

«..Περί του μετέπειτα βίου του (ΣΣ: Από μετοικεσίας στο Μεταπόντιον, 495 π.Χ.) ουδέν το βέβαιον είναι γνωστόν. Δεν φαίνεται πιθανόν ότι ο Πυθαγόρας ανέπτυξε γραπτώς την φιλοσοφίαν του, καίτοι πολλαί διατριβαί απεδόθησαν αργότερον εις αυτόν…».17

.Ο Πλούταρχος (1ος-2ος μ.Χ. αιών) εμφατικώς ετόνιζε ότι ο Πυθαγόρας, για λόγους αρχής, δεν άφησε γραπτά κείμενα; Ότι σύγχρονοι ερευνητές το βεβαιώνουν;18

Που τα βρήκε λοιπόν τα γραπτά ή τις πηγές ο Ιάμβλιχος και συνέγραψε τον βίο και τις ιδέες του Πυθαγόρα, τις οποίες μάλιστα εχαρακτήρισε ως δόγματα;

Μήπως στηρίχθηκε στους μαθητές του Πυθαγόρα (πυθαγορείους); Όμως, «Οι πληροφορίες για την διδασκαλία των πυθαγορείων είναι ιδιαίτερα ασαφείς εξαιτίας των πολλών ξένων προσθηκών που υπάρχουν, ιδιαίτερα στις μεταγενέστερες μαρτυρίες γι’ αυτούς. Έτσι η εξακρίβωση της αλήθειας προσκρούει σε δυσκολίες που δεν συναντούμε σε καμία ίσως άλλη περιοχή της αρχαίας φιλοσοφίας. Ακόμη και αν περιοριστούμε στις πιο αξιόπιστες ειδήσεις…πάλι παραμένουν πολλά σκοτεινά σημεία και αντιφατικές μαρτυρίες για τα επί μέρους ζητήματα».19

Προφανώς κάπου τα «ανακάλυψαν» οι άνθρωποι της τότε αντιχριστιανικής συμμορίας και του τα έδωσαν. Κατ’ άλλην εκδοχήν, τα συνέταξε μόνος του, κατά την διάρκεια των παραμυθολογικών διαλογισμών του ή βάσει των οδηγιών συγγραφής φανταστικού σεναρίου της αποκρυφιστικής αδελφότητος.

Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. 

Έστω και αν υποθέσουμε ότι τα γραφέντα αφορούσαν σε κάποια προφορική παράδοση για τον Πυθαγόρα, ποίος εγγυάται ότι μετεφέρθησαν επακριβώς από στόμα σε στόμα, από γενεά σε γενεά, οκτώ ολόκληρους αιώνες αργότερον;

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και το εξής απίστευτο! Ενώ η αρχαία γραμματεία αγνοεί τα βιογραφικά στοιχεία του Πυθαγόρα ή όσα παρουσιάζονται είναι ατεκμηρίωτα και ανεπιβεβαίωτα, κάποιοι ρακοπλάστες-μεταμοντέρνοι πυθαγοριστές μας πληροφόρησαν, ότι ο Πυθαγόρας ήταν νυμφευμένος με την Θεανώ, απέκτησε τρείς κόρες (Δαμώ, Μυρία και Αριγνώτη) οι οποίες και έγραψαν απομνημονεύματα για τον πατέρα τους και την διδασκαλία του!!!.

Εδώ σταματά ο νους του ανθρώπου και παύει κάθε κριτική και σχολιασμός, διότι όντως εισερχόμεθα σε πεδία ψυχοπαθητικών και διανοητικών διαταραχών τοιαύτης και τοσαύτης μορφής που τον λόγον έχουν οι «ειδικοί» επιστήμονες..

2/. Πυθαγορεια Έπη

α/. Τα πυθαγόρεια έπη εγράφησαν, όπως ισχυρίζονται, από τον Ιάμβλιχο και τον Διογένη Λαέρτιο (βιβλίο VIII), τα αρχαιότερα χειρόγραφα των οποίων χρονολογούνται μετά τον 10ον μ.Χ. αι. !! Όμως:

«Τα μόνα βέβαια λείψανα συγγραμμάτων του Πυθαγόρου εισίν Φιλολάου τα αποσπάσματα. Ο δε «ιερός λόγος», τα «χρυσά έπη» εισίν 71 εξάμετροι, ξηροί, ασυνάρτητοι, απλώς συνερραμμένοι, και ουδέν προτέρημα τύπου και σχήματος έχοντες κρίνονται δ’ ως βεβαίως μη γνήσιοι».20

Συνεχίζεται

---

1 Λεξ. Σούδα (Σουΐδα), σ. 744.

2 Αμμώνιος Σακκάς (175-242 μ.Χ): Αχθοφόρος (εξ ου και το επώνυμον) από την Αλεξάνδρεια ιδρυτής της «νεοπλατωνικής» σχολής !!! Δεν άφησε πίσω του συγγραφικό έργο. Οι πληροφορίες για την διδασκαλία του προέρχονται κυρίως από τους μαθητές του, όπως Πλωτίνος, Λογγίνος και Ερέννιος.

3 Εννεάδες, IV,4.

4 Stephen M. Garret (2008), pantheism. The alter god of the philosophers, By John W. Cooper. The Heythorp Journal, 49(2), p. 354-356.

5 Εννεάδες, 4, 4, 40-44.

6 Μεγ.Αμερ. Εγκ.τ.18ος, σ.456-457.

7 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος , σ.456-457.

8 Μεγ.Αμερ. Εγκ,τ.18ος, σ.604-605.

9 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.11ος , σ.293.

10 Θεουργία (Θεός+έργον). Ο τρόπος επικοινωνίας με τα πλανητικά πνεύματα/deva/θεούς του φωτός, για να κατέλθουν και να συνομιλήσουν με τον Θεουργό/Ιεροφάντη. Για να γίνει αυτό, έπρεπε ο Ιεροφάντης να έχει εσωτερική γνώση όλων των μεγάλων χωρών.

11 Σήμερα οι νεοεποχίτες τους ονομάζουν «οντότητες», αβατάρ και διδασκάλους του «φωτός» (τους)…

12 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.15ος , σ.44.

13 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.604.

14 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.605.

15 Από το αρχικό χειρόγραφο των «υπογείων» του Βατικανού «Α» Vat.gr.386, 13ος αι.

16 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος, σ. 697.

17 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος, ο.α.

18 Η εξέλιξη των κοσμολογικών ιδεών και μαθηματικών μοντέλων στην αρχαία Ελλάδα, Αντωνίου Δ. Πινότση, Αθήναι, σ.282.

19Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, Α΄ τόμος, W. Windelband-H.Heimsoeth, μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα, 1980, σ.42.

20 Λεξικό Ελληνικής Αρχαιολογία, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Β΄ τόμος1891, λ. Πυθαγόρας, σ. 1106-1107.