ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Έϊ, ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!

-Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!

-Μετά την βεβήλωση του ιερού ναού τής του Θεού Σοφίας, συμβόλου της Ρωμηοσύνης, λόγω της παρουσίας της δικής σου και όλου του αφιονισμένου συρφετού που σε ακολουθούσε, εντός και εκτός του Ιερού ναού, οι κάμερες σε έδειξαν να επισκέπτεσαι τον τάφο του Μωάμεθ Β΄. Άθλιε προδότη της πίστης σου και του Ρωμαίϊκου γένους σου, σε ενημέρωσε ο πατέρας ή ο παππούς σου, ότι:

1ον/. Ο σουλτάνος, ο Μωάμεθ Β΄, πέραν από την ελληνική καταγωγή του, ο ίδιος μίλαγε άπταιστα και έγραφε Ελληνικά, ενώ μελετούσε επισταμένως την αρχαία Ελληνική Γραμματεία;

2ον/. Από το έτος 1479 σώζονται οθωμανικά διπλωματικά έγγραφα «γεγραμμένα πάντα εν τη Ελληνική», η οποία ήταν «επισήμω τότε γλώσση του Οθωμανικού κράτους», δηλαδή, η Ελληνική παρέμεινε ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας σε όλους τους τομείς;

3ον/. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, που είχε γνώση της μακρινής ρωμαίϊκης καταγωγής του και μάλιστα από την αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών, όπως μαρτυρεί ο σύγχρονος της Αλώσεως ιστορικός Φραντζής, ήθελε να αναγνωριστεί από τις δυτικές αυλές ως γνήσιος Ρωμαίος αυτοκράτωρ, παρά ως Οθωμανός σουλτάνος;

4ον/. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατά πάσα πιθανότητα, δεν πέθανε με φυσιολογικό τρόπο, αλλά δηλητηριάστηκε επειδή στο τέλος της ζωής του, είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία  και γι’ αυτόν τον λόγο τον δηλητηρίασαν, με επακόλουθο να παραμένει μέχρι σήμερα, ο τάφος του ερμητικώς κλειστός;

Τέλος, άθλιε εντολοδόχε του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, δεν γνωρίζεις ότι στα αρχεία των σουλτανικών ανακτόρων του Τοπκαπί, βρέθηκε το προσωπικό σημειωματάριο του Μωάμεθ, αποτελούμενο από 180 σελίδες; Ποίον το περιεχόμενο των προσωπικών σημειώσεων του «Πορθητού»; Γιατί δεν το δημοσιεύεις προκειμένου να λάμψει η αλήθεια για την αληθινή καταγωγή και την πραγματική θρησκευτική πίστη του Μωάμεθ; Γιατί δεν έκανες ιστολογική εξέταση της σωρού του, όπως είχε ζητήσει δημοσίως, ο Τούρκος συγγραφέας Ahmet Ümit  (Χουριέτ,15 Απριλίου 2012);

Ανόητε, ψυχοπαθή, αυτόκλητε «νεοσουλτάνε», αρχιπειρατή του Ελληνικού Αιγαίου Αρχιπελάγους μας, μάθε επί τέλους, ότι μπορεί να έχεις κάποιες…επιτυχίες στην Ανατολική Μεσόγειο, καθ’όσον εκτελείς εντολές του Μισελληνικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ως πιστό «γιουσουφάκι» του που είσαι, το τέλος σου όμως, «εγγύς γαρ εστίν».

Εμείς, οι αφανείς Ρωμηοί/Έλληνες, συμφυλέτες των Ελληνόψυχων προγόνων τού κατάπτυστου προδότη προπάππου σου, Μίμη Μπακάτογλου, στους μαιναδισμούς σου και στους προστάτες- εντολοδότες σου, τους παγκόσμιους εξουσιαστές του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, τους εμπόρους των Εθνών της σύγχρονης Βαβυλώνος, θα απαντούμε πάντοτε:

«… οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου.18‐11 καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαύσουσι καὶ πενθήσουσιν ἐπ᾿ αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι…». (ΑΠΟΚ:18/10-11)

«…ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 22‐14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν.….. 22‐16 ᾿Εγὼ ᾿Ιησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ῥίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός…» (ΑΠΟΚ: 22/13-16).

Ταῦτα Λέγει ὁ μαρτυρῶν ᾿Ιησοῦς Χριστός · ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε ᾿Ιησοῦ.

MEΡΟΣ 6ον

                                                            Σανχέντριν Eωσφοριστών.

                                                            Υποχθονίων Ορμητήριον.

                                                            Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.

                                                            Ταλμουδιστών Ιδεολογία.

                                                            Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.

                                                            Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.

                                                            Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.

5. Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (1ος-4ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 5ου μέρους]

γ. Αιρέσεις, Αποκρυφιστικές Εταιρείες-Κινήματα.

1/. Εσσαίοι

Οι Εσσαίοι αποτελούσαν μία από τις τρεις κύριες θρησκευτικο-φιλοσοφικές αιρέσεις των Εβραίων, (Φαρισαίοι, Σαδδουκαίοι, Εσσαίοι). Η ετυμολογία του ονόματος αυτών παραμένει σκοτεινή, και καμία απ’ όσες έχουν προταθεί μέχρι σήμερα, έχει γίνει αποδεκτή με βεβαιότητα, αποτελώντας απλές υποθέσεις. Η καταγωγή της αδελφότητας δεν είναι γνωστή με ακρίβεια. Πιθανολογείται ότι η αφετηρία της βρίσκεται στην Βαβυλώνια αιχμαλωσία (6ος π.Χ. αιώνας), ως αποτέλεσμα της θρησκευτικής αποστασίας του παλαιού λαού Ισραήλ. Άλλοι ερευνητές, τοποθετούν την δημιουργία τους πολύ παλαιότερα, κατά την κτίση του Ναού του Σολομώντος τον 10ον π.Χ. αιώνα και τους ταυτίζουν με τους πρώτους Τέκτονες του Ναού.

Αντιθέτως, ο Ιώσηπος γράφει ότι πρωτοεμφανίστηκαν στα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνος (Ιουδαϊκή Αρχαιολογία,13.5.9). Από άλλους υποστηρίζεται ότι προέρχονται από την ευσεβή τάξη του Ιουδαϊκού λαού, τους Χασιντίμ (hasidim = ευσεβείς), και ότι σχηματίσθηκαν στα χρόνια των Μακκαβαίων. Για όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτε το σίγουρο και απολύτως τεκμηριωμένο από τις πηγές.

Οι Εσσαίοι φέρονται να διαλύθηκαν από τα ρωμαϊκά στρατεύματα γύρω στο 70 μ.Χ. με την άλωση της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, κατά την τότε Ιουδαϊκή εξέγερση. Οι Εσσαίοι, οργανωμένοι κοινοβιακά, ζούσαν κυρίως χωριστά από τον άλλο κόσμο. Η κοινότητά τους βρισκόταν στην έρημο Εν-γαδί της Ιουδαίας, στην Δυτική πλευρά της Νεκράς Θαλάσσης και αριθμούσε κάποια περίοδο μέχρι και 4.000 μέλη.

Η αίρεση των Εσσαίων:1

.Αναφέρεται, καίτοι φέρεται ιδρυθείσα προχριστιανικώς, περί τον 2ον π.Χ. αιώνα, διότι μεταχριστιανικώς, επεχειρήθη από συγγραφείς, κυρίως Ταλμουδιστές (π.χ. o Ιουδαίος ιστορικός Heinrich Graetz), να μειώσουν τον Χριστιανισμό και να υποσκάψουν την πίστη στον Θεανθρώπινο χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, ισχυριζόμενοι ότι ανήκε στην αίρεση των Εσσαίων, για την οποίαν δεν αναφέρουν τίποτε, ούτε η Π.Δ. ούτε η Καινή Διαθήκη. .

.Ήταν μυστική Εταιρεία, στην οποίαν οι μυημένοι ασκούσαν 4 βαθμούς μυήσεως, δεσμευμένοι με τρομερούς όρκους, να μην αποκαλύψουν τα μυστικά τους και ήσαν αποκρυφιστές/Καμπαλιστές (Nesta Webster, Secret Societies and Subversive movements, Christian book Club of America, 1η edition, 1924, σ.23-24). 

Στις πηγές ονομάζονται Εσσαίοι, Εσσηνοί, Οσσηνοί και Ιεσσαίοι. Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η σημασία του ονόματος τους. Ο Φίλων, που παρουσιάζει τάση ωραιοποιήσεώς τους, τους μεταφράζει σε «οσίους». Οι Εσσαίοι ήταν οι αναφερόμενοι στο Ταλμούδ ως Μπετουσσαίοι (Μπετ σιν).

Οργάνωση

«Προς τα δυτικά της Ασφαλίτιδας λίμνης, σε απόσταση από τη νοσηρή ζώνη της ακτής ήσαν εγκατεστημένοι οι Εσσενίτες. Λαός μονήρης και, το παραδοξότερο, χωρίς γυναίκες, χωρίς αγάπη, χωρίς χρήματα, με μόνη συντροφιά τους φοίνικες. Αλλά συνεχώς ανανεώνονται και οι νεοφερμένοι προσέρχονται μαζικά, άνθρωποι κουρασμένοι από την ζωή και τους οποίους η μοίρα ωθεί κατά κύματα προς τους Εσσενίτες. Έτσι, εδώ και αιώνες, γεγονός απίστευτο, επιβιώνει ένας λαός, στους κόλπους του οποίου κανείς δεν γεννιέται» (Πλίνιου του Πρεσβύτερου, Natur. Hist. V, 17, 73)

Παρά την μαρτυρία αυτή του Πλίνιου, είναι πιθανό να ίσχυε αυτό που αναφέρει ο Ιώσηπος ότι, δηλαδή, ζούσαν μεταξύ τους άνδρες και γυναίκες «αλληλοεξυπηρετούμενοι», χωρίς όμως τα δεσμά του γάμου.

2/. Θεραπευτές

Οι εγκαταστάντες στην Αίγυπτο Εσσαίοι, διεκρίνοντο της μητρός Εταιρείας, δια του επωνύμου Θεραπευτές ή Θεωρητικοί. Εδέχοντο και γυναίκες μεταξύ αυτών και διήγον βίον μονήρη. Η ονομασία Θεραπευτής, προήλθε από τη λέξη Asaya, που σημαίνει «θεραπευτής» ή «γιατρός».

«Μελετώσι, λέγει ο Φίλων, Τας Αγίας Γραφάς κατ’ ίδιον αυτών τρόπον, ως φιλόσοφοι, και εξηγούσιν ταύτας αλληγορικώς. Την εβδόμην ημέραν της Εβδομάδος, ήτοι την ημέραν του Σαββάτου, συνείρχοντο άπαντες επισήμως, εν επί τούτω αιθούση, κεχωρισμένη εις δύο, το μεν δια τους άνδρας, τοδε δια τας γυναίκας, κάθηνται κατά τάξιν αρχαιότητος εν τη Εταιρία,……….Τότε εγείρεται είς μάλλον ευπαιδεύτων, και δια φωνής σοβαράς απαγγέλλει αυτοίς λογον εσκεμμένον και συνετόν, άνευ ρητορικής επιδείξεως, και αναφερόμενον εις ερεύνας και εξηγήσεις τοσούτον ορθάς….ώστε εξεγείρουσιν αύται και διατηρούσι την προσοχήν και αφήνουσι εντυπώσεις ανεξιτήλους. Ενώ ούτος ομιλεί, οι λοιποί ακροώνται εν σιγή μόλις εκδηλούντες την επιδοκιμασίαν αυτών δι’απλής κινήσεως των οφθαλμών και της κεφαλής».

3/. Καμπαλιστές ή Καββαλιστές

Η αίρεση είχε ατομική μύηση, ήτοι έκαστον μέλος της Εταιρείας ηδύνατο μόνον και εξ ιδίας αντιλήψεως να προσλάβει όσους ήθελε κρίνει αξίους να λάβουν την ανακοίνωση του απορρήτου δόγματος. Κατά τον δεύτερον π.Χ, αιώνα, εποχή των θεμελιωτών (Ταναΐμ) και των ερμηνευτών (Αμοραΐμ) του Ταλμούδ, υπήρχε ήδη μεταξύ των Εβραίων, μυστικό δόγμα, το οποίον εστηρίζετο επί της μελέτης των πρώτων κεφαλαίων της ΓΕΝΕΣΕΩΣ και της οπτασίας (Μερκάβα) του Ιεζεκιήλ. Επίστευαν ως Θεόν, το «Υπέρτατον Όν» (το Εν-Σοφ, τον Ατέρμονα ή Καββάλλα), παρά το Οποίον αναγνώριζαν και ελάτρευαν δέκα δυνάμεις ή σφαίρες (Σεφιρότ), την Χάριν, την Καλλονήν, κλπ, οι οποίες ήσαν οι εξωτερικές εκδηλώσεις τής, κατά τους καμπαλιστές,  αναλλοιώτου θεότητος. Επίσης πίστευαν στην μετενσάρκωση. Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς ανήκε στην αίρεση αυτή, η οποία είχε στενές σχέσεις με τους Εσσαίους και τους Θεραπευτές.2

Μεταξύ των συμβόλων στα οποία αρέσκονταν οι Καμπαλιστές, ήσαν οι στήλες ΙΑΧΙΜ και ΒΟΟΖ του ναού του Σολομώντος. Εν τούτους η αληθής Καμπάλα, κατά τους νεώτερους καμπαλιστές, εγεννήθη μόλις κατά τον 13ον μ.Χ. αιώνα, στην Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία..

Η αίρεση των Καμπαλιστών, ΟΥΔΕΠΟΤΕ έπαυσε να υπάρχει μεταξύ των Ιουδαίων κυρίως της Ανατολής, της Πολωνίας και Γερμανίας.

4/. Γνωστικισμός-Γνωστικιστές.

α/. Προέλευση του Γνωστικισμού

Ο όρος προέρχεται από την ελληνική λέξη «γνώσις» και αναφέρεται στην αντίληψη ότι υπάρχει μία ιδιαίτερη εσωτερική γνώση στους ανθρώπους, ένα κλειδί στην υπερβατική κατανόηση, που μόνον «ορισμένοι εκλεκτοί», κατέχουν.

Με τον όρο γνωστικισμός εννοείται ένα αποκρυφιστικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό κίνημα, δείγμα του συγκρητισμού της ρωμαϊκής εποχής ο οποίος έχει τις ρίζες του στις παλαιές αντιλήψεις των Ταλμουδιστών Ιουδαίων. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε επίσης για να περιγράψει διάφορες θρησκευτικές ομάδες των πρώτων τεσσάρων μεταχριστιανικών αιώνων.

Ο γνωστικισμός αποτελούσε ένα «σωτηριολογικό» θρησκευτικό σύστημα, βασισμένο στην μυστικιστική έννοια της γνώσεως, το οποίον σε αρκετές περιπτώσεις αποδεχόταν ως θεϊκό πρόσωπο τον Χριστιανικό Ιησού Χριστό, τουλάχιστον στην εξωτερική διδασκαλία του, προσδίδοντάς του όμως διαφορετικές ιδιότητες απ’ ότι εδίδασκε ο αληθινός χριστιανισμός.

Οι γνωστικοί επέζησαν μέχρι και τα τέλη του Μεσαίωνος, καθώς η Ελληνική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης είχε θεσπίσει πλέον ως επικρατούσα θρησκεία τον Χριστιανισμό. Παράλληλα με την ανάδυσή του στην Ανατολική Μεσόγειο, γνώρισαν άνθιση μυστηριακές λατρείες, όπως ο ερμητισμός, ο μιθραϊσμός, ο νεοπλατωνισμός, κλπ.

Ο γνωστικισμός περιελάμβανε στοιχεία Ελληνικά, Ταλμουδιστικά, Ζωροαστρικά, αρχαιοαιγυπτιακά και χριστιανικά.

β/. Η Αίγυπτος και ειδικά  η Αλεξάνδρεια, έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση του γνωστικισμού, ο οποίος φαίνεται να δανείστηκε εκεί στοιχεία από την προχριστιανική αιγυπτιακή παράδοση. Η ελληνική και ρωμαϊκή κατοχή εισήγαγαν το ελληνορωμαϊκό πάνθεον στην Αίγυπτο, ενώ ισχυρές ήταν και οι Ταλμουδιστικές επιρροές λόγω της πολυάνθρωπης εκεί εβραϊκής κοινότητος. Υπήρχε, λοιπόν μία ατμόσφαιρα ποικίλων θρησκευμάτων και πνευματικών παραδόσεων. Στην ελληνιστική και ρωμαϊκή Αίγυπτο, ανθούσαν η μαγεία και οι μυστηριακές λατρείες, στις οποίες η μύηση ή η μετάδοση απόκρυφης γνώσεως, ήταν απαραίτητη για να γίνει κανείς δεκτός ή να προχωρήσει σε…ανώτερες βαθμίδες μυήσεως.

Οι Αιγύπτιοι ήσαν εξοικειωμένοι με την ιδέα του μυστικισμού ή της δυνατότητος να γίνουν οι θεοί γνωστοί μέσω…εκστατικών οραμάτων. Έλληνες φιλόσοφοι στην Αλεξάνδρεια αντλούσαν τις απόψεις τους από κάθε είδους πηγές: Τον Ταλμουδισμό, τον Eρμητισμό, και τον Πλατωνισμό.

Έτσι, κατά την ρωμαιοκρατία, η γνώση ήταν σημαντικό στοιχείο της αιγυπτιακής διανοήσεως, γεγονός που παρέχει σαφείς ενδείξεις για την αιγυπτιακή καταγωγή του γνωστικισμού.  

Οι ιδρυτές των γνωστικών αιρέσεων, υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς. Φαινομενικώς εδίδασκον και αυτοί τον Χριστιανισμόν. Όλες οι προσπάθειές τους έτειναν στο να παρασύρουν στις ψευδείς δοξασίες τους, κυρίως επισκόπους και ιερείς, τους οποίους εμύουν δήθεν στον αληθή Χριστιανισμό, με αποτέλεσμα την δημιουργία σχισμάτων και αιρέσεων.3

γ/. Ο Γνωστικισμός που είχε ως λίκνον την Συρίαν και την Παλαιστίνη και ως κέντρο του την Αλεξάνδρεια, ήταν γνήσιο τέκνο της Ιουδαϊκής αποκρυφιστικής Καμπάλα.4

Από τα τέλη του 1ου αι. μετά Χριστόν, «εισέδυσαν εν τω Χριστιανικώ δόγματι ιδέαι, ειλημμέναι εκ της θρησκείας των Εβραίων και του Ζωροάστρου, εκ της Πλατωνικής φιλοσοφίας και εκ των θεογονιών και πνευματογονιών της Αιγύπτου, της Χαλδαίας και της Ελλάδος. Αι ιδέαι αύται επηγγέλοντο εν απορρήτω υπό πληθύος αιρέσεων, γνωστών υπό το όνομα Γνωστικοί, διότι αι αιρέσεις αύται ισχυρίζοντο ότι κατείχον αποκλειστικώς την αληθή γνώσιν ή επιστήμην. Διηρημέναι μεταξύ των επί άρθρων τινων του δόγματος, αι αιρέσεις αύται συνεφώνουν προς τα λοιπά.

Άπασαι ισχυρίζοντο ότι το Ανώτατον Όν, το απείρως τέλειον και ευδαίμον, δεν ήτο ο Δημιουργός του παντός, όπως δεν ήτο επίσης και το μόνον ανεξάρτητον Όν, διότι, καθάπερ και αυτό, η ύλη ήτο αιώνιος. Το Ανώτατον Όν κατώκει εν τω απείρω τω καλουμένω Πλήρωμα. Εξ αυτού εξεπορεύθησαν έτεραι αθάνατοι και πνευματικαί φύσεις, οι Αιώνες, οίτινες επλήρωσαν την ουράνιαν κατοικίαν ετέρων ομοίων αυτοίς».5

δ/. Οι Γνωστικοί:

®Συνέταξαν τα λεγόμενα «απόκρυφα ευαγγέλια» τα οποία εδίδασκαν ως αληθινά, για να παραπλανούν τους Χριστιανούς. Συγκεκριμένα: οι Εβιωνίτες, την διεφθαρμένη έκδοση του Ματθαίου.6 Οι Μαρκιωνιστές, το «απόκρυφο» ευαγγέλιο του Λουκά. Από τον κύκλο του Καρποκράτη εγράφη το μυστικό «Ευαγγέλιο» του Μάρκου. Οι λεγόμενοι  Σηθιανοί 7 συνέγραψαν το Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων. Οι Καϊνίτες το ευαγγέλιο του Ιούδα και οι Βαλεντιανοί το «Ευαγγέλιον του Ιωάννου».

®Διέδωσαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας ασκητής που ανήκε στην μυστική εταιρεία των Εσσαίων που ήσαν και αυτοί, όπως προείπαμε, Καμπαλιστές. Τέλος γνωστικοί και Καμπαλιστές συνέγραψαν και τα άλλα απόκρυφα, όπως: Του Θωμά, του Πέτρου, του Φιλίππου, της Εύας, του Νικοδήμου, 1η Αποκάλυψη του Ιακώβου, 2α Αποκάλυψη του Ιακώβου, κ.α.

®Επιχειρούσαν παντοιοτρόπως, να πείσουν τους Χριστιανούς, ότι η Χριστιανική Διδασκαλία ήταν αντιγραφή της διδασκαλίας των  αρχαίων Ελλήνων και τα μυστήρια του Χριστιανισμού ήσαν οι αρχαίες λατρευτικές τελετές των Ελλήνων και των Αιγυπτίων, εκσυγχρονισμένες και εμπλουτισμένες με νέες τελετουργικές διαδικασίες. Έτσι επίστευαν ότι θα παρασύρουν τους χριστιανούς σε αιρετικές διδασκαλίες και νεοπαγανιστικές δοξασίες, τουτέστιν θα επετύγχαναν τον απογαλακτισμό τους από την αληθινή Χριστιανική πίστη.

®Εδίδασκαν ότι: «Το θείον είχε εμφανιστεί στις θρησκείες όλων των Εθνών»,8 συνεπώς ο Χριστιανισμός είχε ευρυτέρα έννοια και συνεδέετο με όλες τις παλαιότερες πίστεις. Η άποψη αυτή οδηγούσε στην σύλληψη ενός είδους μιάς παγκόσμιας θρησκείας (Οικουμενισμός) που θα περιείχε τα στοιχεία όλων των θρησκειών, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της νέας θρησκείας (Χριστιανισμός).

®Ήσαν δημιούργημα του Ιουδαϊκού μυστικισμού, έδρασαν ελευθέρως από τον 1ον μέχρι τον 4ον μ. Χ. αι.

«Η Καμπάλα είναι το κλειδί των μυστικιστικών επιστημών. Οι Γνωστικοί εγεννήθησαν από τους Καμπαλιστές…Το κεντρικό δόγμα του γνωστικισμού-μιας κινήσεως στενά συνδεδεμένης με τον εβραϊκόν μυστικισμόν - δεν ήτο τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια να ελευθερώσει την ψυχήν και να την ενώσει με τον Θεόν…δια της χρησιμοποιήσεως μυστηρίων, επικλήσεων, ονομάτων αγγέλων, κλπ.».9

®Παρέδωσαν την σκυτάλη του έργου τους στους «μέντορές» τους Καμπαλιστές Ιουδαίους γνωστούς, πολύ αργότερα με ποικιλώτατα ονόματα : Πνευματιστές, Θεοσοφιστές, Μαρτινιστές, αποκρυφιστές, Πεφωτισμένοι, κλπ. Η μαγεία, η νεκρομαντεία, η αλχημεία και οι λοιπές μυστικές εταιρείες είναι κατ’ ουσίαν διάφορες μορφές της οργανώσεως των Γνωστικών των πρώτων αιώνων, που ιδρύθηκαν από τους Εβραίους, με σκοπό να αποπνίξουν τον Χριστιανισμό στην γένεσή του.10

Όλοι οι ύμνοι που αναπέμπονταν υπό των Γνωστικών, απευθύνοντο προς τον Λούσιφερ (Σατανά).11

ε/. Τα κυριώτερα εγκλήματα των Γνωστικών

 Οι αυτοαποκαλούμενοι Γνωστικοί, συνεργάστηκαν με ταλμουδιστές Ιουδαίους «ιερείς» και μάγους, Αιγυπτίους ιερείς/ αποκρυφιστές, αστρολόγους κ.α., για την κοινή αντιμετώπιση του «Χριστιανικού κινδύνου» και προέβησαν σε πνευματικά, ηθικά, επιστημονικά,  αντιχριστιανικά και ανθελληνικά εγκλήματα, κυριώτερα των οποίων ήσαν τα εξής:

     .Διέφθειραν ή πλαστογράφησαν χωρία της Παλαιάς Διαθήκης ή συνέγραψαν, όπως προείπαμε, «απόκρυφα» βιβλία προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Κύριος στόχος, η διαστρέβλωση των προφητειών και η απάλειψη όλων εκείνων των χωρίων που μαρτυρούσαν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο πολυπροφητευμένος Μεσσίας.

.Παρουσίαζαν οτέ μεν τις διάφορες μορφές ειδωλολατρείας (ιερουργία, θεουργία, μυστικισμός, συγκρητισμός, κλπ.) ως ισόκυρες/ ισοδύναμες προς την Χριστιανική λατρεία, οτέ δε τον Χριστιανισμόν, ως ένα συνοθύλευμα αρχαίων θρησκειών και φιλοσοφικών δοξασιών που εδιδάσκοντο από ανοήτους και φαύλους.

 .Υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς και φαινομενικώς εδίδασκον και αυτοί (μετά των λοιπών συνεργατών-συνωμοτών) κάποια μορφή Χριστιανισμού, όλες όμως οι προσπάθειές τους έτειναν στο να παρασύρουν στις ψευδείς δοξασίες τους κυρίως τους επισκόπους και τους ιερείς τους οποίους μυούσαν, δήθεν, στον αληθή Χριστιανισμό.12

Η συνήθης απάντηση των γνωστικών σε όσους από τους ακροατάς δεν ανταποκρίνονταν στα…επιχειρήματά τους, ήταν: «Είσαι ανίκανος να προσλάβης την αλήθεια, ότι δεν έχεις σπέρμα ανώτερον εκ της μητρός σου και ότι ανήκεις σε κατωτέρα στρώματα».13

Παρόμοια λέγουν και σήμερα οι διάφοροι «διαφωτιστές» τουτέστιν σκοταδιστές, δήθεν «ελεύθερα πνεύματα», προοδευτικοί με «ανοικτά μυαλά», αποκρυφιστές, κλπ, για τους πιστούς ορθοδόξους Χριστιανούς.

     .Συνέγραφαν κατά την …φαντασία τους, διαλόγους μεταξύ «φιλοσόφων», όπως του Πλωτίνου και Πορφυρίου, με τους οποίους απεδείκνυαν, δήθεν, ότι τα Χριστιανικά δόγματα ήσαν αντιγραφή ή διασκευή αρχαίων φιλοσοφικών δογμάτων και αποφθεγμάτων.

.Διεκήρυτταν ότι ο Χριστιανισμός, εσφετερίζετο  την αρχαία παγανιστική θρησκεία, αλλά ήταν διαφοροποιημένος ως προς ωρισμένες τελετουργικές διαδικασίες.

.Υπέκλεψαν χριστιανικούς όρους και προσεπάθησαν με ψεύδη, διαστρεβλώσεις και αρχαίους μύθους, να κατασκευάσουν ένα «προχριστιανικό» συμβολικό σύστημα.

.Συνεμάχησαν με τους νεοπλατωνικούς Ιάμβλιχο, Πορφύριο, Πλωτίνο και άλλους παγανιστές, αναλαβόντες το έργο της παραποιήσεως, πλαστογραφήσεως των κειμένων της αρχαίας γραμματείας και συγγραφής φανταστικών έργων τα οποία απέδωσαν σε αρχαία ονόματα, τα έργα των οποίων είχαν απολεσθεί ή δεν είχαν συγγράψει ποτέ. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των «Ορφικών» και των «Πυθαγορείων επών».

.Ίδρυσαν τις πρώτες σχολές διδασκαλίας σχισμάτων/αιρέσεων στον Χριστιανισμό, γνωστές υπό το γενικό όνομα του Γνωστικισμού.

5/. Παρακλάδια του Γνωστικισμού

*Οι Οφίτες που ελάτρευαν το ερπετό της Γενέσεως ως δότη της ανθρωπίνης γνώσεως (αγαθός δαίμονας που χρησιμοποιήθηκε από την σοφία του Θεού για να φωτίσει με τον καρπό της γνώσεως τον άνθρωπο).

*Οι Καϊνίτες που ελάτρευαν τον Κάϊν και τον Ησαύ. Ανέφεραν ότι οι Κάϊν και Ιούδας Ισκαριώτης ήσαν νοήμονες άνθρωποι που δεν εδέχοντο την τυραννία του θεού των Ιουδαίων.

*Οι Δοκήτες ή Δοκητιστές (2ος αι.) που προσπάθησαν να αλλοιώσουν το πρόσωπο του Ιησού, διδάσκοντες ότι ο Χριστός υπήρξε πνεύμα που φαινομενικώς διέθετε σώμα. Ο Δοκητισμός «συνεδέετο με την ελληνοανατολικήν διαρχίαν, τον νεοορφισμόν και τον νεοπυθαγορισμόν οι οποίοι εθεώρουν την ύλην ως κακόν και το σώμα ως τον τάφον της ψυχής»14

*Οι Μαρκιωνιστές (2oς μ.Χ. αι.) . Ιδρυτής ο Μαρκίων από τον Πόντο. Παρεδέχοντο δύο θεούς, τον Αγαθόν (Ο οποίος απεκαλύφθη στον Ιησού Χριστόν) και τον Δημιουργόν (Ο Θεός του Κακού ή της Αυστηράς Δικαιοσύνης). Κατ’ αυτούς, η Π.Δ. μιλούσε μόνον για τον Δημιουργόν και όχι για τον Θεόν της Αγάπης. Και οι αρχικοί μαθητές του Ιησού, παρενόησαν τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα του Χριστιανισμού..

*Οι Αρειανιστές (οπαδοί του Αρείου,4ος μ.Χ. αιών) που υπεστήριζαν ότι ο Χριστός δεν είναι θεός αλλά το πρώτο κτίσμα που πλάστηκε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος.

6/. Μανιχαϊσμός

Ο Μανιχαϊσμός γεννήθηκε στην μήτρα του Ταλμουδισμού και της ειδωλολατρείας, την Βαβυλώνα. Στα τέλη του 2ου μ.Χ. αι. άρχισε να γράφεται το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αρχές του 3ου μ.Χ. αι. ενεφανίσθη ο Μανιχαϊσμός.

Ο ιδρυτής ο Μάννης,15 ήταν προστατευόμενος του αυτοκράτορα Σαπώρη Α΄, στενού φίλου του Βαβυλώνιου ραββίνου Σαμουήλ. Στηρίχθηκε στην Βαβυλωνιακή μυθολογία και υιοθέτησε τις δύο αρχές, του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους (Ζωροαστρική αντίληψη περί Ορμούντζ και Άχριμαν). Θεωρείται και ο πρώτος εμπνευστής του θρησκευτικού συγκρητισμού (Οικουμενισμός) αφού η αίρεσή του ήταν κράμα Ζωροαστρισμού, Βουδδισμού, Ιουδαϊσμού, Γνωστικισμού και Χριστιανισμού.

Σημαντικό ρόλο στην μεταστροφή του Μάνη έπαιξε το ζωροαστρικό ιερατείο. Από την διδασκαλία του σκόπιμα απουσιάζει ο Μωϋσής για να δείξει δήθεν αντι-ιουδαϊκό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα για να απαλειφθούν ή λησμονηθούν τα χωρία της Πεντατεύχου που αφορούσαν στην σχέση του Μωϋσή με τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστόν.

Ο Μάνης προς εξυπηρέτηση των σκοπών του ιδίου και των συνεργατών του ταλμουδιστών, προσποιήθηκε τον χριστιανό. 

Το αρχικό όνομά του ήταν Κούμπρικους ή Κορμπίκιος. Λέγεται ότι παιδί ακόμη ηγοράσθη σαν δούλος από την πλουσίαν χήρα του Κτησιφώντος η οποια τον ελευθέρωσε και κατά τον θάνατόν της του άφησε μία μεγάλη περιουσία. Κατ’άλλην εκδοχή, εκληρονόμησε από μίαν πλουσίαν γυναίκα τα βιβλία ενός Σαρακηνού, ονομαζομένου Σκυθιανού, που έγραφαν για την «σοφίαν» των Αιγυπτίων. Τα δόγματα των βιβλίων αυτών τα οποία περιείχαν ιδέες δανεισμένες από τον Ζωροαστρισμό, Γνωστικισμό και Χριστιανισμό και προσθέτοντας μερικές δικές του, επεξεργάστηκε σε ένα φιλοσοφικο-θρησκευτικό Σύστημα, που ονομάστηκε Μανιχαϊσμός.16

Ο Μάνης διεκήρυττε ότι:

  .Ήταν ο «εκλεκτός» στον οποίον ο Θεός απεκάλυψε την Αλήθεια. Ότι ήταν ο «παράκλητος»  που είχε αναγγείλει ο Ιησούς, τον οποίον εχαρακτήριζε ως τον τελευταίο των Προφητών.

  .Η ύλη είναι το απόλυτον κακόν (evil), η αρχή του κακού είναι αιωνία, η ίδια η ανθρωπότης έχει σατανικές ρίζες και οι πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, παρουσιάζονται ως προϊόντα διαβόλου και των δαιμόνων.17

H άποψη αυτή ευρίσκεται και στην Ιουδαϊκή Καμπάλα, όπου λέγεται ότι, ο Αδάμ μετά τις άλλες αισχρές πράξεις, συγκατοίκησε με θηλυκούς δαίμονες, ενώ η Εύα είχε τις περιποιήσεις των αρσενικών δαιμόνων, έτσι ώστε ολοκληρη φυλή δαιμόνων εγεννήθη εις τον κόσμον.

Η Εύα κατηγορήθηκε ότι συνέζησε με τον Όφιν (Σατανά). Η δαιμονολογία των Μανιχαϊστών, διευκόλυνε τις δυνάμεις του σκότους, οι οποίες ασκήθησαν υπό των Ευχιτών, κατά τα τέλη του 4ου αιώνος και αργότερα υπό των Παυλιτών, Βογκομίλων, και Λουσιφεριανών (Σατανιστών).18

Οι Μανιχαίοι υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς και προέτρεπαν τα μέλη τους να αποφεύγουν την στράτευση ή να παραιτούνται, εφ’ όσον υπηρετούσαν στο στράτευμα. Έτσι δικαίως απεκλήθησαν «πράκτορες μιάς εχθρικής δυνάμεως και όχι μόνο παραβάτες μιάς θρησκείας» .19

Ποιάς δυνάμεως; Δεν υπάρχει αμφιβολία της πανίσχυρης μυστικής/ αποκρυφιστικής οργανώσεως των Ταλμουδιστών, καθ’ όσον: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία των τριών πρώτων αιώνων σε καμμία περίπτωση δεν απεδοκίμασε την στρατιωτική ιδιότητα και δεν εξανάγκασε σε παραίτηση όσα μέλη της έγιναν Χριστιανοί ενώ υπηρετούσαν στο στράτευμα» .20

7/. Αρειανισμός21

Τον Δ΄ αιώνα μετά το τέλος των Διωγμών, εμφανίστηκε η πρώτη μεγάλη δογματική απειλή για την επίσημη χριστιανική θρησκεία. Ήταν η διδασκαλία του Αρείου, η οποία είχε επηρεαστεί από τις διδασκαλίες του Ταλμουδιστού Ιουδαίου Φίλωνος του Αλεξανδρέως (20 π.Χ.- 45 μ.Χ. ).

Ο Φίλων χρησιμοποίησε την αλληγορία για να αναμείξει και να εναρμονίσει την Ελληνική φιλοσοφία και τον Ιουδαϊσμό. Η μεθοδολογία του περιλάμβανε πρακτικές τόσον της ιουδαϊκής Καμπαλιστικής ερμηνείας όσον και της Στωϊκής φιλοσοφίας. Ορατές είναι επίσης οι πυθαγόρειες επιρροές, όπως η κρυπτοσυμβολιστική και η προσκόλληση στην αυτοπειθαρχία ως προετοιμασία για την αθανασία, με αποτέλεσμα αρκετοί χριστιανοί τότε παρασυρμέμοι, από το 150 μ.Χ. και μετά, να κάνουν δεκτό το έργο του με ενθουσιασμό, εντοπίζοντας σε αυτό μια μορφή «κρυμμένου Χριστιανισμού». Οι εκκοσμικευμένοι Ιουδαίοι της Αλεξάνδρειας αντιμετώπιζαν τον Φίλωνα, ως ιουδαϊκό αντίστοιχο του Πλάτωνος.

Ο Φίλων θεωρούσε ότι ο Λόγος είναι «η ιδέα των ιδεών», ο πρωτότοκος Γιος του άκτιστου Πατέρα και «δεύτερος Θεός», το πρότυπο και ο μεσίτης της δημιουργίας, το αρχέτυπο της ανθρώπινης λογικής και ο άνθρωπος του Θεού. Πίστευε ότι ο Θεός είναι πολύ απόμακρος ώστε να έχει απευθείας επαφή με αυτό τον κόσμο και γι' αυτό εμφανιζόταν ο Λόγος, όπως για παράδειγμα στο περιστατικό της καιόμενης βάτου. (David T. Runia, "Philo of Alexandria and the Beginnings of Christian Thought, Alexandrian and Jew," Studia Philonica Annual 7 (1995), σελ. 143, 144).

«Ὁ Ἄρειος ἐπηρεάστηκε σταθερά ἀπό τόν ἰουδαϊκό μονοθεϊσμό, τήν φιλοσοφική ἀντίληψη περί ἀπόλυτης ὑπερβατικότητας καί περί ἀκινήτου τοῦ Θεοῦ, ἀπό τίς κοσμολογικές δυαλιστικές ἀντιλήψεις καί προπαντός ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Φίλωνα περί τοῦ κτιστοῦ Λόγου, διά τοῦ ὁποίου ὁ Θεός δημιούργησε τόν κόσμο».22

Ο Άρειος εδίδασκε ότι ο Υιός:

.Δεν είναι κατά φύση και κατ’ ουσίαν αληθινός Θεός,23 και ότι δημιουργήθηκε από τον Θεό - Πατέρα κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή «εν χρόνω».24 Για το λόγο αυτό, δεν μπορούσε να χαρακτηρισθεί αγέννητος, ούτε μέρος αγεννήτου. Ήταν επομένως, ένα απλό κτίσμα του Θεού.

.Ως κτίσμα, ο Υιος και ο Λόγος του Θεού, δεν είναι συνάναρχος και συναΐδιος προς τον Πατέρα,25 αλλά δημιουργήθηκε αμέσως «θελήσει» του Πατρός, ενώ τα άλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν από τον Θεό δια μέσου του Υιού. Χαρακτηριστική φράση που συνόψιζε την αρειανική διδασκαλία για τον Υιό ήταν «ην ποτε ότε ουκ ην».

Η συνδημιουργία του κόσμου από τον Θεό και τον Υιό δε σημαίνει ότι ο δεύτερος μετείχε στη φύση ή στην ουσία του Θεού ούτε ότι ήταν κατά φύση αληθινός Θεός. Η θεμελίωση της διδασκαλίας του περί της κατωτερότητας του Υιού, σε σχέση με τον Πατέρα, στηρίχθηκε στη διάχυτη αντίληψη περί subordinatio. Την αιρετική διδασκαλία του Αρείου ανέλαβε να ανασκευάσει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Αλέξανδρος με την βοήθεια του Μεγάλου Αθανασίου. Στην πραγματικότητα ο Μέγας Αθανάσιος ήταν ο μοναδικός θεολογικός αντίπαλος του Αρείου, χωρίς όμως να καταφέρει να νουθετήσει τον τελευταίο.

Αναγκαία κρίθηκε η σύγκληση μιας συνόδου, στην οποία θα μπορούσαν να απολογηθούν οι Αρειανόφρονες επίσκοποι και ο ίδιος ο Άρειος. Η Σύνοδος αυτή είναι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εκκλησίας του Χριστού, η οποία έγινε το 325 στη Νίκαια της Βιθυνίας.26

Η Σύνοδος άρχισε τις εργασίες της στις 20 Μαΐου του 325 και τις περάτωσε στις 25 Αυγούστου του ίδιου έτους. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας εγκαινίασε τις εργασίες τις Συνόδου, δείχνοντας έτσι πόσο σημαντική ήταν αυτή η Σύνοδος τόσο για τον ίδιο, όσο και για την εσωτερική ειρήνη της αυτοκρατορίας. Συμμετείχαν 318 Πατέρες, αριθμός συμβολικός με τον αριθμό των ανδρών που χρησιμοποίησε ο Αβραάμ για να αντιμετωπίσει τους εχθρούς.27

Η Σύνοδος καταδίκασε τον Άρειο, την διδασκαλία του και τα τρία εκκλησιαστικά σχίσματα, το Νοβατιανό, του Παύλου Σαμοσατέα και το Μελιτιανό, τα οποία ταλάνιζαν για χρόνια την εσωτερική ειρήνη της Εκκλησίας. Εξέδωσε 20 ιερούς κανόνες και το Σύμβολο της Νίκαιας, στο οποίο δηλωνόταν ότι ο Υιός είναι ομοούσιος του Πατρός, δηλαδή συναΐδιος και φύσει αληθινός Θεός. Ο όρος ομοούσιος χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο, για να περιγράψει τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα. Τέλος, το Σύμβολο της Νίκαιας περιείχε τα επτά πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως.28

Ο Αρειανισμός θεωρείται, μία από τις τρεις πιο βδελυρές αιρέσεις, μαζί με τον Νεστοριανισμό και τον Μονοφυσιτισμό. Οι θέσεις αυτές, βρήκαν ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ των υπηκόων της Ελληνικής/Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας, και δυστυχώς σε όλα τα Φραγκογερμανικά φύλα. Τελικώς, οι θέσεις αυτές καταδικάστηκαν στο πρόσωπο του Αρείου από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας το 325, αλλά και από την Σύνοδο της  Κωνσταντινουπόλεως το 381.

Συνεχίζεται

---

1 Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη) αγνοούν εντελώς και δεν κάνουν την παραμικρή νύξη γι' αυτούς. Οι σημαντικώτερες πηγές της ιστορίας για τους Εσσαίους είναι:

·Ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος (37 - 101 μ.Χ.) και τα έργα του Ιουδαϊκή Αρχαιολογία και Ιστορία Ιουδαϊκού πολέμου.

·Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος (23 μ.Χ – 79 μ.Χ) στο έργο του Φυσική Ιστορία (αρ. 5 "Η γεωγραφία της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και Ιωνίας")

·Ο Φίλων (20 π.Χ – 50 μ.Χ) στα έργα του Περί του πάντα σπουδαίον ελεύθερον είναι και Υποθετικών (Υπέρ Ιουδαίων Απολογίας).

2 Μυστήρια και Μυστικές Εταιρείες, Χαριλάου Π. Καλαϊσάκη, Κωνσταντινούπολις, 1910, σ. 108-111.

3 Ανδρόνικος Αριστείδης, ο Ιούδας (διαμέσου των αιώνων) Αθήναι, 1975 (Β΄εκδ).

4 -Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννης Αντωνόπουλος, Αθήναι, 1979, σ. 46-50.

-Jewish Encyclopaedia, article on Cabala, Nesta Webster, 5.5 and 5, σ.28.

-Ragon Jean-Marie, Maconnerie Occulte, p.78 (Επανέκδοση εκδ. 1853.

-Nesta Webster, Secret Societiew and Subversive movments, Christian Book club of America, 1^η εκδ. 1924, σ. 28-29.

5 Μυστήρια και μυστικές εταιρείες, Χαριλ. Π. Καλαϊσάκη, 1910, Ανατύπωση, εκδ. «Διόνυσος», σ.115-116.

6 Εβιωνίτες: Αίρεση του 2ου μ.Χ. αι. Το όνομα προήλθε εκ της Εβρ. Λέξεως Εβιονείμ=Πτωχοί. Επίστευαν δήθεν τον Ιησού ως Χριστόν ή Μεσσίαν, ετηρούσαν όμως όλα τα διατασσόμενα υπό του Μωσαϊκού νόμου και εθεώρουν τον Ιησούν μόνον ως άνθρωπον, γεννηθέντα όπως όλοι οι άνθρωποι. Επίσης εκ των χριστιανικών βιβλίων εδέχοντο μόνο το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (το γραφέν από τους ιδίους και όχι το αυθεντικόν) και εθεώρουν τον Παύλο ως προδότη και αρχιαποστάτη.

7 Σηθιανοί: Ιουδαϊκή αίρεση του 2ου μ.Χ. αι. Οι οπαδοί της επίστευαν ότι ο Σήθ ήταν ο πρωτότοκος υιός του Αδάμ και της Εύας και όχι ο τριτότοκος σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη.

8 Histoire du gnosticisme, Matter, 1844, vol. I, p.44.

9 Maconnerie occulte, Ragon Jean-Marie, p.78-Nesta Webster, Secret Societies and Subversive movements, Christian Club of America, πρώτη έκδοση, 1924, σ.28-29-Jewish Encyclopaedia, article on Cabala.

10 Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννου Αντωνοπούλου, 1979, σ.48-49 --- Ανδρόνικος Αριστ., Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων, Αθήναι, 1975 (Β΄ εκδ), σ.154-155.

11 Ανδρόνικος Αριστ, ό. α., σ. 157-158.

12 Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων Ανδρόνικος Αριστ., Αθήναι, 1975, Β΄ Εκδ. σ.145.

13 Αγ. Ειρηναίος, επίσκοπος Λουγδούνου (Λυών), Κατά αιρέσεων.

14 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ. τ.8ος, σ.204).

15 Μάνης : Πέρσης αποκρυφιστής (216-277 μ.Χ.) ανήκε σε τοπική Βαπτιστική αίρεση.

16 Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννου Αντωνοπούλου, 1979, σ. 50).

17 Hastings, Encyclopaedia of Religion and Ethics, article on Maniheism.

18 Νesta Webster, ό. Α., σ.33 και 34. 

19 «Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη. Διωγμοί, αιρέσεις και ήθη» De Ste. Croix, GEN, MIET, Αθήνα 2005, σ.165.

20 Hamack Adolf, Η Χριστιανική θρησκεία και το στράτευμα κατά τους 3 πρώτους αιώνες (Μετάφραση και σχόλια αρχιμ. Κουράκλη Μελετίου), Αθήναι 2007, σ. 101 και 175.

21 Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΚΑΙ Η Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, Ειρήνης Αρτέμη. Πτ. Θεολογίας -Φιλολογία Πανεπιστημίου Αθηνών, Mphil Θεολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

22 Σ. Παπαδοπούλου,Πατρολογία Β´,  Ἀθήνα, 1990, σ. 114.

23 Ἀθανασίου Ἀλεξανδρείας, Κατά Ἀρειανῶν, I, E΄, 4, M. Tetz, Athanasius Werke, τ. 1, Ι, publ. De Gruyter, Berlin 1940, σ. 114^15-18 (=PG 26, 21ΑB): «^«Ἦν γάρ^», φησί, ^«μόνος ὁ Θεὸς, καὶ οὔπω ἦν ὁ Λόγος καὶ ἡ σοφία. Εἶτα θελήσας ἡμᾶς δημιουργῆσαι, τότε δὴ πεποίηκεν ἕνα τινά, καὶ ὠνόμασεν αὐτὸν Λόγον, καὶ Σοφίαν καὶ Υἱὸν, ἵνα ἡμᾶς δι̉ αὐτοῦ δημιουργήσῃ^»».

24 Αὐτόθι, M. Tetz, Athanasius Werke, τ. 1, Ι, σσ. 114^20-23, 118^10-115 (=PG 26, 21B, 24Α).

25 Τοῦ ἰδίου, Περί τῶν γενομένων ἐν τῇ Ἀριμινίῳ τῆς Ἰταλίας καί ἐν Σελευκείᾳ τῆς Ἰσαυρίας Συνόδων, 15.

26 Πρακτικά της Συνόδου δεν κρατήθηκαν. Αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από τα έργα του Μεγάλου Αθανασίου, στα οποία ο ιερός πατήρ καταφεύγει στη μνήμη του, για να περιγράψει γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Σύνοδο η λόγια που ειπώθηκαν από τους υποστηρικτές και τους επικριτές του Αρείου. Πρόεδρος της Συνόδου θεωρείται ο Ευστάθιος Αντιοχείας, αλλά πολλοί κατά καιρούς υπεστήριξαν ότι ήταν η ο Νικομηδείας Ευσέβιος η ο Μέγας Κωνσταντίνος κ.λπ.

27 «..ἀκούσας δὲ Ἅβραμ ὅτι ᾐχμαλώτευται Λὼτ ὁ ἀδελφιδοῦς αὐτοῦ, ἠρίθμησε τοὺς ἰδίους οἰκογενεῖς αὐτοῦ, τριακοσίους δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ κατεδίωξεν ὀπίσω αὐτῶν ἕως Δάν. καὶ ἐπέπεσεν ἐπ᾿ αὐτοὺς τὴν νύκτα αὐτὸς καὶ οἱ παῖδες αὐτοῦ, καὶ ἐπάταξεν αὐτοὺς καὶ κατεδίωξεν αὐτοὺς ἕως Χοβά, ἥ ἐστιν ἐν ἀριστερᾷ Δαμασκοῦ…. Ἐξῆλθε δὲ βασιλεὺς Σοδόμων εἰς συνάντησιν αὐτῷ, μετὰ τὸ ὑποστρέψαι αὐτὸν ἀπὸ τῆς κοπῆς τοῦ Χοδολλογομὸρ καὶ τῶν βασιλέων τῶν μετ᾿ αὐτοῦ, εἰς τὴν κοιλάδα τοῦ Σαβύ (τοῦτο ἦν τὸ πεδίον τῶν βασιλέων). …Γεν. 14,18  καὶ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου. καὶ εὐλόγησε τὸν Ἅβραμ καὶ εἶπεν· εὐλογημένος Ἅβραμ τῷ Θεῷ τῷ ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν….» (ΓΕΝΕΣΗ: 14/ 14-19).

28 Επισημαίνεται ότι κατά την Σύνοδο της Νικαίας, έλαβαν χώρα πολλά θαύματα από τους Αγίους θεοφόρους Πατέρες. Χαρακτηριστικά ήταν τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος, του Αγίου Οικουμένιου και του Αγίου Αχιλλείου. Σύμφωνα με μια ισχυρή και αδιάκοπη παλαιά τοπική παράδοση, ο Άγιος Οικουμένιος, όπως αναφέρεται και στο Εγκώμιο που έγραψε για τον Οικουμένιο τον 14ο αιώνα μ.Χ. ο λόγιος μητροπολίτης Λαρίσης Αντώνιος, και ο Άγιος Αχίλλειος, θαυματούργησαν, και αυτοί, εις απόδειξη της ορθής πίστεως (λίθος ανέβλυσε νερό).