ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

           Τρομοκρατίας Νονός.

         Ολετήρ Ορθοδοξίας.

         Σοδομιστών Λίκνον.

         Υποχθονίων Άσυλον.

         Σανχέντριν Εωσφοριστών.

         Ταφόπλακα Ελευθερίας.

         Ηλεκτρονικόν Δεσμωτήριον.

         Μπολσεβικισμού Γενέτης.

         Αποτεφρωτήριον Εθνών.

ΜΕΡΟΣ 38ον

 

10. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (20ος ΑΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ) [Συνέχεια 37ου Μέρους]

η. Πόλεμοι-Επαναστάσεις (Συνέχεια 37ου  Μέρους)

2/. Η Ρωσική Αστικοδημοκρατική Επανάσταση του 1917 και το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων του 1918.

α/. Η αποκληθείσα από τους συγγραφείς της συμβατικής ιστορίας «Ρωσική Επανάσταση» ήταν μία από τις πλέον σημαντικές και οδυνηρές καμπές της σύγχρονης Παγκόσμιας Ιστορίας. Εκείνοι όμως που ξαναγράφουν την ιστορία, κατ’ εντολήν του Συστήματος, εφρόντισαν να την παρουσιάσουν τελείως διαφορετική, με τα χρώματα και τα μηνύματα που εξυπηρετούν το Σύστημα και το ιερατείο του. Έτσι, πολύς κόσμος πιστεύει ότι οι μπολσεβίκοι-κομμουνιστές επαναστάτησαν στην Ρωσία τον Οκτώβριο 1917 και ανέτρεψαν το καθεστώς των Τσάρων, λόγω της απογοητεύσεως του ρωσικού λαού από την καταπίεση και την τυραννία τους.

Αυτό είναι μέγα ψεύδος!!!

Η λεγομένη «Οκτωβριανή ή Κόκκινη επανάσταση» [6-7 Νοεμβρίου (25-26 Οκτωβρίου 1917) έγινε ενώ ο Τσάρος είχε παραιτηθεί προ επτά μηνών, από τον Μάρτιο του 1917. Κατά το διάστημα αυτό, είχε σχηματισθεί υπηρεσιακή Κυβέρνηση υπό τον Πρίγκηπα Λβώφ, ο οποίος ήθελε να την οργανώσει και λειτουργήσει σε Αμερικανικά ή Αγγλικά πρότυπα. Αλλά η Κυβέρνηση του Λβώφ υπερακοντίσθη από το καθεστώς του εγκαθέτου του Συστήματος, Ταλμουδιστού Ιουδαίου και τέκτονος Κερένσκυ.1

Ο Κερένσκυ θεωρούμενος και αποκαλούμενος δημοκράτης σοσιαλιστής, ήταν εγκάθετος του Συστήματος και διεδραμάτισε σκοτεινό ρόλο. Συνέχισε τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αλλά παράλληλα έδωσε αμνηστία σε ΟΛΟΥΣ τους επαναστάτες-τρομοκράτες-ποινικούς καταδίκους (Μαρξιστές, αναρχικούς, δολοφόνους, εγκληματίες, αποβράσματα της Ρωσικής κοινωνίας, κ.α.), οι οποίοι επωφεληθέντες από την αμνηστία και εξαπατήσαντες μεγάλες μάζες Ρωσικού λαού, εγκαθίδρυσαν, δια πραξικοπήματος το 1918, την φρικιαστική Ιουδαιομπολσεβικική κομμουνιστική δικτατορία.

β/. Σύμφωνα με τις θεωρητικές αρχές του Μαρξισμού, πριν από την σοσιαλιστική επανάσταση, θα έπρεπε να προηγηθεί η αστική επανάσταση που θα οδηγούσε στον καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός, θα έπρεπε να αναπτυχθεί φυσιολογικώς, ως το τελευταίο του στάδιο. Να αναπτύξει όλες του τις αντιθέσεις. Να δημιουργήσει μία οικονομία αρκετά συγκεντρωτική για να προσφέρεται σε διευθυνομένη διαχείριση. Και τέλος, να γεννήσει ένα τεράστιο, συγκεντρωμένο, οργανωμένο και εξαθλιωμένο προλεταριάτο.

Αυτό το εξαθλιωμένο προλεταριάτο όταν θα ωρίμαζαν οι ιστορικές συνθήκες, θα ανέτρεπε τον καπιταλισμό, θα ανελάμβανε αυθορμήτως την διαχείριση της οικονομίας και μαζί με αυτήν και την διεύθυνση ολόκληρης της κοινωνίας. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του Μαρξισμού, η σοσιαλιστική επανάσταση, δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο στις πιο ανεπτυγμένες, βιομηχανικώς, καπιταλιστικές χώρες.

Η Ρωσία του 1917, όμως, δεν ήταν καπιταλιστικώς πιο ανεπτυγμένη από την Γαλλία. Συνεπώς, σύμφωνα με τις αρχές του Μαρξισμού, δεν μπορούσε να τεθεί στην καθυστερημένη, μισοφεουδαρχική, αγροτική και καπιταλιστικώς υποανάπτυκτη Ρωσία, θέμα σοσιαλιστικής επαναστάσεως. Και πολύ περισσότερο δεν μπορούσε να τεθεί θέμα οικοδομήσεως του σοσιαλισμού. Τί χρειαζόταν λοιπόν, η Ρωσία;

Εκείνο που χρειαζόταν κανονικά η Ρωσία το 1917, ήταν ένας αστικός και δημοκρατικός μετασχηματισμός. Αυτός ο μετασχηματισμός άρχισε με την αποτυχούσα επανάσταση του Φεβρουαρίου/Μαρτίου 1917 που προκάλεσε την παραίτηση του Τσάρου. Στις 15 Μαρτίου ανετράπη οριστικώς η μοναρχία στην Ρωσία και μαζί της η φεουδαρχική απολυταρχία.

Η πορεία προς τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας είχε αρχίσει. Την ανέκοψαν όμως βιαίως οι αστικο-δημοκρατικο-σοσιαλεπαναστάτες (με την συμμετοχή και των μπολσεβίκων),  με την μορφή ενός επαναστατημένου όχλου τον Οκτώβριο 1917 και την διέκοψαν οριστικώς οι αιμοδιψείς μπολσεβίκοι, με το πραξικόπημά τους, τρείς μήνες αργότερα (Ιανουάριος 1918).

γ/. Ο Λένιν, ήξερε πολύ καλά, ότι στην Ρωσία δεν υπήρχε προλεταριάτο ικανό να πραγματοποιήσει μία δική του επανάσταση και να αναλάβει την ηγεσία της κοινωνίας. Ούτε η κοινωνική του θέση και η ιδιότητα του ως αστού δικηγόρου, δικαιολογούσε την ανάληψη της ηγεσίας της Επαναστάσεως από τον ίδιο, σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές του Μαρξισμού. Ήξερε επίσης, ότι στην Ρωσία δεν μπορούσε να τεθεί ζήτημα οικοδομήσεως του σοσιαλισμού, αφού σύμφωνα με τον Μαρξ, δεν ήταν δυνατόν να υπερπηδηθούν τα φυσιολογικά στάδια της αναπτύξεώς της με «άλματα».

Επωφελήθηκε, όμως, από μία σειρά «συμπτώσεων» και «ευνοϊκών συνθηκών», που δημιουργήθηκαν σύμφωνα με το εκπονηθέν στις ταλμουδικές στοές σχέδιο, όπως:

-Το κοινωνικοπολιτικό χάος που προκάλεσαν η ανατροπή του Τσάρου και ο συνεχιζόμενος πόλεμος με τους Γερμανούς.

-Το «κενό εξουσίας» που είχε δημιουργηθεί λόγω της χαώδους καταστάσεως.

-Η διαβρωτική λειτουργία της Ιουδαϊκής 5ης φάλαγγος στην κρατική μηχανή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

-Η χορήγηση γενικής αμνηστείας, στους πολιτικούς και ποινικούς καταδίκους, από τον ομόφυλό του και οικογενειακό φίλο Κερένσκυ  .

Αυτή η προσχεδιασμένη απόφαση είχε ως αποτέλεσμα την αποφυλάκιση χιλιάδων πολιτικών-ποινικών καταδίκων, τον επαναπατρισμό χιλιάδων αντικαθεστωτικών «επαναστατών» Ρωσοφώνων τρομοκρατών και την «εισβολή» στην Ρωσία από το εξωτερικό, χιλιάδων διεθνιστών τρομοκρατών, με έξοδα των διεθνών τραπεζιτών, που στελέχωσαν τις τάξεις των επαναστατών, κυρίως των μπολσεβίκων.

Έτσι, με την ανεξάντλητη χρηματική βοήθεια των Διεθνών Ταλμουδιστών Τραπεζιτών, ο Λένιν εκμεταλλεύθηκε την ίδια την καθυστέρηση του προλεταριάτου και του λαού της Ρωσίας και άρπαξε πραξικοπηματικώς την εξουσία.

δ/. Για να δικαιολογήσει ο Λένιν τις ενέργειές του που ήρχοντο σέ αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές του Μαρξισμού, διετύπωσε δικές του νέες αρχές (επικράτηση της επαναστάσεως σέ μία χώρα και όχι παγκοσμίως, αστός ηγέτης του προλεταριάτου και όχι «αυθόρμητη επανάσταση του προλεταριάτου», διατήρηση των δομών του αστικού κράτους και όχι κατάργησή του ή θάνατος εκ «μαρασμού», όπως διεκήρυττε ο Μαρξ, κλπ). Διαφοροποίησε αυθαιρέτως την δογματική διδασκαλία του Μαρξιστικού Κομμουνισμού με δικές του ετεροδιδασκαλίες.

Δηλαδή, στις μέχρι τότε γνωστές θέσεις του Μαρξ, προσέθεσε δογματικώς ή άλλαξε κάποιες άλλες, με δικές του αυθαίρετες απόψεις. Η νέα θεωρία που διετύπωσε ο Λένιν, ονομάσθηκε από τους μπολσεβίκους-κομμουνιστές, Μαρξισμός-Λενινισμός.  

Ένας από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του σοσιαλισμού στην εποχή του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Αυστριακός Όττο Μπάουερ, που βρισκόταν στην Ρωσία κατά τα γεγονότα 1917-1918, έγραψε τότε ότι, το Ρωσικό προλεταριάτο είχε παρασυρθεί πολύ πέρα από τις πραγματικές δυνάμεις του και ότι :

«Αυτή η εξόρμησίς του θα αποτύχει γιατί θα προσκρούσει στο γεγονός ότι σέ μία χώρα όπου η καπιταλιστική βιομηχανία δεν αποτελεί ακόμη παρά μόνο ένα «μικρό φαινόμενο», δεν είναι δυνατόν να μπει θέμα καταργήσεως του καπιταλισμού…Οι μπολσεβίκοι παρασύρθηκαν από αυταπάτες. Και παρέσυραν το προλεταριάτο σέ καταδικασμένα πειράματα που θα οδηγήσουν στην ήττα του»2.

Οι ηγέτες των μπολσεβίκων ρίχθηκαν σ’ αυτή την περιπέτεια παρ’ όλο που ήξεραν ότι η Ρωσία δεν ήταν ακόμα ώριμη για τον σοσιαλισμό, όχι γιατί πίστευαν ότι το πραξικόπημά τους θα γινόταν η απαρχή-σύνθημα της παγκόσμιας επαναστάσεως (αυτό το σύνθημα έγινε πιστευτό στις αμύητες μάζες του επαναστατημένου πλήθους), αλλά επειδή η Ρωσία ήταν στενά συνδεδεμένη με το Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα που εξυπηρετούσε τα Σχέδια των Διεθνών Τραπεζιτών.

Οι μπολσεβίκοι οπαδοί (ΣΣ: Αμύητες λαϊκές μάζες της εγκληματικής συνθέσεως που προαναφέραμε), σέ αντίθεση με την μυημένη ηγεσία τους, έβλεπαν την επανάστασή τους απλώς σαν τον σπινθήρα της παγκόσμιας επαναστάσεως. Στην πραγματικότητα δεν αντιμετώπισαν ποτέ στα σοβαρά την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην χώρα τους, πράγμα που ήξεραν ότι ήταν αδύνατο. Πίστευαν μόνο, αφού τους έλαχε η ευκαιρία να δώσουν το σύνθημα της επαναστάσεως, έπρεπε να επιτελέσουν το «διεθνιστικό τους καθήκον» και να επωφεληθούν από την ανέλπιστη ευκαιρία.

ε/. Οι ιουδαϊκές ρίζες του Λένιν και οι δραστηριότητές του, μέχρι την ίδρυση του κόμματος των μπολσεβίκων.

1//. Ο Λένιν γεννήθηκε το 1870 στο Σιμπίρσκ μικρή πόλη επί του Βόλγα ποταμού. Επισήμως δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για το γενεαλογικό του δένδρο. Οι Ρώσοι δημοσιογράφοι είναι πολύ διακριτικοί στο θέμα αυτό. Έτσι παρουσιάσθηκε σαν Ρώσος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνωφ. Το ψευδώνυμο Λένιν το έλαβε από το όνομα του ποταμού Λένα πού ευρίσκετο πλησίον του τόπου εξορίας του.

Κατά τον Itsvan Bakony 3 ο Λένιν ήταν Ρωσοεβραίος απόγονος του Τάταρου Kharat.4 Ο πατέρας του Ίλνα Ουλιάνωφ, παντρεύτηκε το 1863 την Μαρία Αλεξάντροβνα Μπλάνκ, κόρη Ιουδαίου ιατρού από το Lubeck της Γερμανίας απ’ όπου προήρχετο και η Ιουδαϊκή οικογένεια Frahm (μέλος της ήταν και  ο Karl Frahm ή Βίλλυ Μπράντ, τέως Καγκελλάριος της Δυτικής Γερμανίας). Η οικογένεια του ιατρού Μπλάνκ ήταν εγκατεστημένη, όπως πολλοί τότε, στην περιοχή του Βόλγα.

Η Άννα Ουλιάνωβα, μεγαλύτερη αδελφή του Λένιν, σε επιστολή της προς τον Στάλιν το 1932, αναφέρει μεταξύ των άλλων, ότι ο παππούς της από την πλευρά της μητέρας τους (ονόματι, Ισραήλ Μπλάνκ), ήταν Ουκρανός Ιουδαϊκής καταγωγής, πού είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό προκειμένου να έχει πρόσβαση σε ανωτέρα μόρφωση.

Μερικά αποσπάσματα από την επιστολή της αδελφής του Λένιν, Άννας:5

« Δεν είναι πιθανώς καθόλου μυστικό για σας ότι η έρευνα για τον παππού μας δείχνει ότι προήλθε από μία φτωχή εβραϊκή οικογένεια…».

« η εβραϊκή προέλευση του Λένιν είναι περαιτέρω επιβεβαίωση των δυνατοτήτων της εβραϊκής φυλής..».

«…ο Ίλιτς εκτιμούσε πάντα τους εβραίους ιδιαίτερα..»

Τον Ιούλιο του 1991 το περιοδικό «Εβραϊκό χρονικό» δημοσίευσε τα ονόματα των κυριωτέρων ιδρυτών του Κομμουνισμού, με την αναφορά ότι όλοι ήσαν εβραϊκής καταγωγής. Μεταξύ των ονομάτων ήταν και εκείνο του Λένιν.6  

In this photo (Wednesday, May 18, 2011) a visitor looks at a drawing showing Vladimir Lenin flanked by Felix Dzerzhinsky, right, and Yakov Sverdlov in Red Square, on display at the exhibition in the State History Musum in Moscow, Russia. For the first time ever, ordinary Russians can now see documents that appear to confirm long-standing rumors that Vladimir Lenin had Jewish heritage. (AP Photo/Sergey Ponomarev), ( / AP)

Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (JEWS) συνήθιζαν να αλλάζουν τα ονοματεπώνυμά τους ώστε να μην αναγνωρίζονται οι βαθύτερες ρίζες τους και να εκτελούν αφανώς το καταστροφικό έργο τους στους κόλπους του Χριστιανισμού, ιδιαιτέρως όταν ανήκαν σε αποκρυφιστικές/τρομοκρατικές οργανώσεις όπως οι Σπαρτακιστές όπου ελάμβαναν ψευδώνυμα.

Σύμφωνα με άλλες πηγές, το όνομα του Λένιν ήταν Haim Goldman ή Zederbaum.

«Οι Εβραίοι ηγέτες στην Μόσχα άλλαζαν και αυτοί τα ονόματα τους. Εδώ βρίσκονται κάποια παραδείγματα: Ο Zederbaum έγινε Λένιν. Ο Bronstein έγινε Τρότσκυ…».7

Το 1891 πήρε το πτυχίο νομικής στο Πανεπιστήμιο της Πετρουπόλεως. Στο πανεπιστήμιο συνεδέθη στενώς και συνηργάσθη με τον επίσης ρωσοεβραίο συμφοιτητή του Ιουδαίου, Λέοντα Μαρτώφ [ψευδώνυμο του Ιουλίου Οσσίποβιτς Τσεντερμπάουμ (1873-1923)], ο οποίος ανεδείχθη αργότερα στον κατ’ εξοχήν θεωρητικό των μενσεβίκων.

2//. Ο Λένιν έγινε ενεργό μέλος στους επαναστατικούς κύκλους το 1894, ενώ το 1895 στην ηλικία των εικοσιπέντε ετών πήγε στην Ελβετία και συνάντησε τον Πλεχάνωφ πού δραπέτευσε από την Ρωσία, για να αποφύγει την μοίρα του Αλεξάνδρου του μεγαλύτερου αδελφού του Λένιν.

Το 1895 προκλήθηκαν στην Ρωσία μία σειρά από απεργίες. Κάποιες από αυτές μετατράπηκαν σε συγκρούσεις. Έτσι εφαρμόσθηκε στην πράξη μία από τις βασικές αρχές της επαναστατικής τακτικής:  «Οδήγησε μία μικρή συμπλοκή σε σύγκρουση και οδήγησε τους πολίτες σε σωματική διαμάχη με την αστυνομία».

Ο Λένιν, ο Μαρτώφ και ένας αριθμός από άλλους επαναστάτες συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση. Ο Λένιν μετά την φυλάκισή του επί ένα και πλέον έτος, εξωρίσθη στην Σιβηρία.8  

Δεν είναι ευρέως γνωστό πώς, την εποχή εκείνη στην Ρωσία οι καταδικασθέντες για πολιτικά αδικήματα πού εξορίζοντο στην Σιβηρία, δεν εφυλακίζοντο εάν δεν είχαν καταδικαστεί και για άλλες ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ενέργειες! Το είδος όμως αυτής της ποινής δεν εφαρμόσθηκε στην περίπτωση του Λένιν που ενώ είχε καταδικασθεί, δεν εφυλακίσθη κατά την διάρκεια της εξορίας του!!!

Έτσι ο Λένιν πήρε μαζί του στην εξορία την όμορφη νεαρή Ιουδαία σύζυγό του και την μητέρα της (Ναντέζντα Κωνσταντίνοβα Κρούπσκαγια) πού μιλούσε την Ιουδαϊκή διάλεκτο Yiddish. Κατά την εποχή της εξορίας του, ο Λένιν ελάμβανε χρηματική επιχορήγηση της τάξεως των επτά ρουβλίων και σαράντα κοπεκίων τον μήνα, από την Ρωσική κυβέρνηση. Το ποσό αυτό ήταν αρκετό για να πληρώνει το δωμάτιο και την τροφή του. Κατά την διάρκεια της «εξορίας» του ο Λένιν εργαζόταν ως βιβλιοθηκάριος για να κερδίζει παραπάνω χρήματα.

Δηλαδή,  ο Λένιν, στον χώρο της εξορίας του παραθέριζε μετά της συζύγου του, επιχορηγούμενος από το Τσαρικό καθεστώς, κερδίζοντας μάλιστα περισσότερα χρήματα, από την παροχή υπηρεσιών του σε κάποια βιβλιοθήκη!!!

3//. Τις παραπάνω και άλλες εξ ίσου σημαντικές λεπτομέρειες περί Λένιν, όπως οι στενές σχέσεις του με δισεκατομμυριούχους ταλμουδιστές τραπεζίτες (ΣΣ: «αιμοπότες» των λαών κατά τους Μαρξιστές-Λενινιστές), αποκρύπτονται τόσον από τους.…δεξιόστροφους βολεμένους μικροαστούς πολιτικούς και «ιστορικούς» όσον και από τους…αριστερόστροφους ψευτοπροοδευτικούς πάσης κοινωνικής τάξεως και επαγγέλματος. Έτσι οι πολίτες, ιδιαιτέρως οι ελληνόπαιδες, διδασκόμενοι τα συμβατικά, συμπεφωνημένα και ψευδή για τον Λένιν, προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις του Συστήματος, ήτοι:

-Δεν πληροφορούνται από τους «ειδικούς» και «επιστήμονες», την καταγεγραμμένη αλήθεια για την ταυτότητα, τον βίον και την πολιτείαν του!

-Έχουν πλήρη άγνοια για την καταγεγραμμένη αλλά αποκρυπτομένη αλήθεια περί Λένιν και «Ρωσικής» επαναστάσεως, αφού τα μίσθρανα όργανα και στρατιές δοσιλόγων-υπηρετών που ανήκουν στις προμνησθείσες κατηγορίες πολιτών, στεγαζόμενοι στα «πολιτικά θερμοκήπια» του Ταλμουδικού Συστήματος, χρησιμοποιούνται, κατά περίπτωση, ως καλοπληρωμένοι μισθοφόροι της παραπληροφορήσεως, παραχαράξεως της ιστορικής αληθείας και της πολιτικής αγνωσίας!!!

Φυσικά «σιγή ιχθύος» και από τους σύγχρονους θιασώτες του Λένιν, τους αμετανόητους νεομπολσεβίκους που εξακολουθούν να πιστεύουν στον «Μαρξισμό-Λενινισμό» και να έχουν τις προτομές και τις φωτογραφίες του αρχιτρομοκράτη και σφαγέως του Ρωσικού λαού Λένιν στον περίβολο των ιδρυμάτων τους και στα γραφεία τους!!!

Τον Φεβρουάριο του 1900, όταν τελείωσε η εξορία του Λένιν, του δόθηκε η άδεια να μεταβεί στην Ελβετία για επίσκεψη οικείων και φιλικών προσώπων !!! Εκεί ήλθε σε επαφή με τους άλλους επαναστατικούς ηγέτες και τους πράκτορες των μυστικών δυνάμεων, οι οποίοι ενέκριναν την ιδέα του για έκδοση εφημερίδας. Έτσι εκδόθηκε η Iskra (Σπίθα). Η εκδοτική ομάδα απετελείτο από τους παλαιούς επαναστάτες ηγέτες – Πλεχάνωφ, Ζαζούλιτς και Αξελρόντ – με τον Λένιν, τον Πιοτρεσόφ και τον Μαρτώφ ως αντιπροσώπους των νέων μελών. Άπαντες ταλμουδιστές Ιουδαίοι!!!

Η σύζυγος του Λένιν ήταν γραμματέας του εκδοτικού συμβουλίου. Ο Τρότσκυ εισήλθε στην εκδοτική ομάδα, δύο χρόνια αργότερα. Για κάποιο διάστημα η εφημερίδα ετυπώνετο στο Μόναχο της Γερμανίας.

4//. Κατά την διαμονή τους στην Ελβετία, ο Λένιν και ο Πλεχάνωφ ήλθαν σε επαφή με μαρξιστές και αποφάσισαν τα της οργανώσεως του Κόμματος. Το 1903 στο 2ο Συνέδριο των Βρυξελλών, η πρόταση του Λένιν προς ενοποίηση των σοσιαλιστικών κομμάτων, καταψηφίζεται διά ψήφων 28 προς 22 (νίκη Μαρτώφ). Ο Λένιν, όμως, διά λαθροχειριών και μεθόδων αντικανονικών επί των αντιπάλων του, καθίσταται πλειοψηφία (25 προς 23) και ουσιαστικώς ιδρύει το Κομμουνιστικό κόμμα των Μπολσεβίκων (από το ρωσικό Bolshistvo =Πλειοψηφία). Σε αντίθεση, οι οπαδοί του Μαρτώφ απεκλήθησαν έκτοτε Μενσεβίκοι (από το ρωσικό Menshistvo = μειοψηφία).

Οι μπολσεβίκοι ήταν οργάνωση επαγγελματιών επαναστατών/ τρομοκρατών πού θεωρούσαν τους εαυτούς τους εμπροσθοφυλακή της Επαναστάσεως, της  εργατικής τάξεως της Ρωσίας.

Στο συνέδριο του κατ’ όνομα επανενωθέντος κόμματος στο Λονδίνο το 1907, έγινε η οριστική διαίρεση σε δύο ομάδες. Των Μπολσεβίκων υπό τον Λένιν, με την βοήθεια των Πολωνών και Λεττονών σοσιαλδημοκρατών και των Μενσεβίκων υπό τον Μαρτώφ.

Οι Διεθνείς Τραπεζίτες είχαν επιλέξει το πειθήνιο όργανό τους πού άκουγε στο όνομα Λένιν!!!

Αφού οι διεθνείς τραπεζίτες αποφάσισαν για την πολιτική τους και επέλεξαν τον «εκλεκτό» τους, ο Λένιν γύρισε στην Ρωσία με τον Μαρτώφ να οργανώνει μία εκστρατεία συλλογής χρημάτων από εκβιασμούς, ληστείες τραπεζών, αφαίμαξη και άλλες παράνομες πράξεις. Ο Λένιν ισχυριζόταν πώς ήταν λογικό να πάρουν χρήματα από τον λαό, αφού σχεδίαζαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Έκανε αρχή του κόμματός του πως όλοι οι νέοι που επιθυμούσαν να γίνουν μέλη του, όπως ο μεγάλος του αδελφός Αλέξανδρος, έπρεπε να υποβληθούν σε εξετάσεις θάρρους και …πνευματικής ετοιμότητος.

Ταυτοχρόνως διεκήρυττε πώς μέρος της εκπαιδεύσεως των νέων επαναστατών συμπεριελάμβανε την ληστεία μιας τράπεζας, την ανατίναξη ενός αστυνομικού σταθμού και την δολοφονία ενός προδότη ή ενός κατασκόπου.

Είναι γεγονός πώς λίγοι από τους πρώτους ηγέτες του Κομμουνισμού ήσαν μέλη της εργατικής τάξεως. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν «μορφωμένοι» ή εθεωρούντο ως…διανοούμενοι. Αυτό ήταν αντίθετο προς τις διατυπωμένες θέσεις του Μαρξ (Θάνατος του κράτους από μαρασμό, αυθόρμητη εργατική/λαϊκή εξέγερση). Για τον λόγο αυτό, όπως προείπαμε, ο Λένιν αναγκάστηκε να αναθεωρήσει αυθαιρέτως μερικές δογματικές αρχές του Μαρξισμού και να δημιουργήσει έναν αναπροσαρμοσμένο στις δικές του θέσεις Κομμουνισμό πού αργότερα απεκλήθη Μαρξισμός-Λενινισμός.

στ/. Η διείσδυση των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στα πολιτικά κόμματα και τον Ορθόδοξο κλήρο στην Ρωσία.

1//. Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι που διοικούσαν τα ρωσικά πολιτικά κόμματα, προσποιούμενα ότι αντιμάχονται το ένα το άλλο, συνδεόμενοι με όρκους υποταγής στο Ταλμούδ και τους Ραββίνους τους, δρούσαν μυστικώς, υπό κοινή ηγεσία. Η ηγεσία αυτή, δεν ενεργούσε ούτε για το καλό της Ρωσίας, ούτε του Ρωσικού λαού ή της εργατικής τάξεως, ούτε κανενός κόμματος, αλλά για το Ιουδαϊκό έθνος (Jewish Nation). Το στρατηγικό σχέδιό της προέβλεπε την κατάκτηση της Ρωσίας, με τελικό στόχο την επιβολή της δικτατορίας μιας Ιουδαϊκής γραφειοκρατίας, κρυμμένης κάτω από την μάσκα της «σοσιαλιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου».

Τις λαϊκές εξεγέρσεις του 1917 (Μάρτιος-Οκτώβριος) και το πραξικόπημα του 1918, τα σχεδίασαν, οργάνωσαν, προκάλεσαν και πραγματοποίησαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι και όχι Ρώσοι. Σ’ όλες εκείνες τις επαναστατικές προετοιμασίες, διεργασίες και αιματηρές συγκρούσεις, ΔΕΝ συμμετείχε ούτε ΕΝΑΣ Ρώσος ενσυνείδητος Ορθόδοξος Χριστιανός, από τις δεκάδες εκατομμυρίων Ορθοδόξων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας!!!

2//. Η βοήθεια της Ιουδαϊκής 5ης φάλαγγας για την διείσδυση των μπολσεβίκων στον Ρωσικό ορθόδοξο κλήρο και τα δημιουργηθέντα, προεπαναστατικώς, πολιτικά κόμματα, ήταν αποφασιστική. Διαφορετικά ήταν αδύνατο για ένα τόσο ασθενές κομμουνιστικό κόμμα, που σέ μία χώρα με πληθυσμό τότε, περίπου 140 εκατομμυρίων είχε μόνο λίγες χιλιάδες μέλη, να θριαμβεύσει τόσο εύκολα και γρήγορα.

Θριάμβευσε γιατί τα μέλη της Ιουδαϊκής 5ης φάλαγγας είχαν διατυπώσει ελκυστικές ιδέες-θέσεις, συνήθως κεντρώες, αριστερές και αριστερίστικες, στα διάφορα αστικά, σοσιαλιστικά και επαναστατικά κόμματα, στα οποία είχαν καταλάβει ηγετικές θέσεις.

Το Σύστημα είχε φροντίσει να παγιδεύσει όλες τις πολιτικές τάσεις των Ρώσων της Τσαρικής Ρωσίας, μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς και οργανώσεις που το ίδιο είχε δημιουργήσει και ήλεγχε. Έτσι κατέστρεψαν την άμυνα της παραδοσιακής Ρωσίας, ακόμη και με κακόβουλες συκοφαντικές εκστρατείες.

Δυσφήμησαν και κατέστρεψαν εκείνους που θα μπορούσαν να σώσουν την χώρα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών, αξιωματούχων και υπαλλήλων στις δημόσιες υπηρεσίες, τεχνικές υπηρεσίες, εφημερίδες, ανώτατα σοβιέτ, εκτελεστικές και λοιπές επιτροπές, κ.α. και σέ αρκετές περιπτώσεις σχεδόν παμψηφία, ήσαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι πολιτογραφημένοι  Ρώσοι πολίτες και μη, και όχι καθαρόαιμοι Ρώσοι. Φυσικά, ΟΧΙ Ρώσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί! Οι μακροσκελείς κατάλογοι με τα ονοματεπώνυμα των χιλιάδων στελεχών που έχουν διασωθεί στην διεθνή βιβλιογραφία, το αποδεικνύουν κατά τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο!

3//. Στον τελεσθέντα συστηματικόν διωγμόν των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Ρωσία, δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε σέ θλιβερές διαπιστώσεις και να πεισθούμε ότι, ο διωγμός εκείνος είχε βαθύτερα αίτια και εστρέφετο αποκλειστικώς κατά της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ και ουδενός άλλου (Ανθρωπίνου θρησκεύματος ή άλλου Χριστιανικού δόγματος ή αιρέσεως).

Ουδείς Ραββίνος έπαθε τίποτε, ουδεμία συναγωγή εβεβηλώθη, ουδείς Ιουδαίος πιστός επιέσθη ή κατεδιώχθη, ούτε και λειτουργοί ή πιστοί άλλων θρησκευμάτων, όπως μωαμεθανοί, παπικοί, προτεστάντες, βουδιστές, κλπ.

Αντιθέτως ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας και οι σκοποί των μπολσεβίκων, αποδεικνύονται και από άλλα σκανδαλώδη μέτρα τα οποία έλαβαν για την προστασία των Ιουδαίων και της Ιουδαϊκής θρησκείας, όπως το εξής:

Εξαφάνισαν από όλες τις βιβλιοθήκες της Ρωσίας όλα τα συγγράμματα, σέ οποιαδήποτε γλώσσα και να εγράφησαν, αποκαλύπτοντα εμμέσως ή αμέσως την πραγματική ταυτότητα και τους στόχους των Ιουδαίων, καθώς και την αλήθεια για την θρησκείαν τους. Ιδιαιτέρως όσα ανεφέροντο στο Ταλμούδ και «Τα πρωτόκολλα των σοφών της Σιών», όπου περιεγράφετο το στρατηγικό σχέδιο της παγκόσμιας κυριαρχίας των Ιουδαίων. Όχι μόνον στις λαϊκές βιβλιοθήκες αλλά και στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων.

Οι μπολσεβίκοι ετυφέκιζαν χωρίς διαδικασία, οποιονδήποτε στα χέρια του οποίου ήθελε ευρεθεί ένα εκ των παραπάνω βιβλίων.

ζ/. Δικτατορία του προλεταριάτου ή δικτατορία επί του προλεταριάτου;

Οι άρπαγες της εξουσίας, Λένιν, Τρότσκυ και η επαναστατική συμμορία τους, διεμόρφωσαν και εγκαθίδρυσαν ένα δεσποτικό και ολοκληρωτικό καθεστώς εντελώς άσχετο προς τις διακηρύξεις του σοσιαλισμού. Ένα καθεστώς κατ’ επίφαση «δικτατορίας του προλεταριάτου», ουσιαστικώς δικτατορίας επί του προλεταριάτου. Το καθεστώς αυτό σιγά σιγά, μονιμοποιήθηκε και ξέφυγε εντελώς από τα σοσιαλιστικά πλαίσια.

Ο υπαρχηγός της Ρωσικής επαναστάσεως Τρότσκυ, στο 4ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Νοεμβριος 1922), ομολόγησε ότι οι μπολσεβίκοι δεν ήσαν σε θέση να οργανώσουν σοσιαλιστικά την οικονομία της χώρας τους. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχαν ούτε οι αντικειμενικές, αλλά ούτε και οι υποκειμενικές δυνατότητες για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της ημιφεουδαρχικής Ρωσίας. Και κάτω από την πίεση της «τετελεσμένης» πραγματικότητος που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει με το πραξικόπημά τους (Ιανουάριος 1918), οι μπολσεβίκοι αναγκάζονταν να παίρνουν πρακτικά μέτρα, που τους παγίωναν στην εξουσία, αλλά τους απομάκρυναν όλο και περισσότερο από τον δρόμο του σοσιαλισμού.

Ουδεμία χώρα της υφηλίου έχει να επιδείξει τοιαύτην κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική ανισότητα την οποίαν επέβαλε τότε, το καθεστώς των μπολσεβίκων. Σέ όλα τα κράτη υπήρχε ισότης, έστω και τυπική, απέναντι των νόμων, η οποία δεν υφίστατο στην κομμουνιστοκρατούμενη Ρωσία των Ιουδαιομπολσεβίκων.

Ο κινητός δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος περιήλθε κατά τα 9/10 στα χέρια των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, οι οποίοι αθρόως συνέρρεαν εξ όλων των περάτων της γης, στην ατυχή και πάλαι ποτέ ένδοξη Ορθόδοξη Χριστιανική χώρα.  Δηλαδή ενώ, σέ όλα τα κράτη υπήρχε μία κοινωνική διαβάθμιση, στο μπολσεβικικό κράτος αποτόμως διακρίθηκαν δύο τάξεις:

Μία προνομιούχος η άρχουσα, κομμουνιστική-αντιχριστιανική-Ιουδαιοταλμουδική, ολιγαριθμότατη περιλαμβάνουσα μόλις 600.000 άτομα (Τα πλείστα χειρίστης κοινωνικής και ηθικής υποστάθμης), στην συντριπτική τους πλειοψηφία Ιουδαίοι (Jews) και η άλλη, περιλαμβάνουσα τον υπόλοιπο Ρωσικό λαό (τότε περίπου 140 εκατομμύρια) σέ κατάσταση δουλείας.

Είναι γνωστή η ακόλαστος σπάταλη, η αφάνταστη χλιδή, η απίστευτη πολυτέλεια των Ιουδαιομπολσεβίκων πρεσβευτών στο εξωτερικό. Τόσες φορές είχε περιγραφεί και τονισθεί, τότε στον Ευρωπαϊκό τύπο.

Που ήταν η πολυδιατυμπανισθείσα κομμουνιστική ισότης; Πουθενά!

Μία κατάφορη τυραννική ανισότης επικρατούσε παντού εμφανώς. Και η μεν προνομιούχος ολιγαρχική και τυραννική τάξη είχε άφθονα τα πάντα, ενεδύετο καλά, έτρωγε καλά, κατείχε τις καλύτερες οικίες, εξεμεταλλεύετο και εξεβίαζε αισχρότατα τους εργάτες, χωρικούς και πολίτες, (ΣΣ: Οι αξιωματούχοι, κυρίως, και όχι μόνον, τουλάχιστον στα πρώτα έτη μετά το πραξικόπημα του 1918, εβίαζαν και εξεβίαζαν χωρίς καμμία τιμωρία, όποια γυναίκα επιθυμούσαν), η δε άλλη η πολυαριθμοτάτη χάνουσα διαρκώς υπό την πίεση της κόκκινης τρομοκρατίας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας,  μετεβάλλετο σέ αγέλη θηρίων δεσμευμένων με αλυσσίδες και τροφίμους πορνοσταστασίων (αφορά στις Ρωσίδες και ιδιαιτέρως τις γυναίκες οικογενειών αξιωματούχων του τσαρικού καθεστώτος), όπου υπέκυπταν στις κτηνώδεις ορέξεις των Ιουδαιομπολσεβίκων «επαναστατών», και εξεπορνεύοντο βιαίως και παρά την θέλησή τους.

Η Εωσφορική Ιουδαιομπολσεβικική συμμορία υπό τον Ιουδαιόρριζον Λένιν, εγκαθίδρυσε την αιματηρή δικτατορία στην Ρωσία, αντιμετώπισε βάναυσα αρχιεπισκόπους και ιερείς κι’όλο γενικά τον κλήρο που σε γενικές γραμμές, στάθηκε σταθερός στην πίστη του. Αυτούς τους δολοφόνησαν και τους αντικατέστησαν με Ιουδαίους Ταλμουδιστές που τους έντυσαν με άμφια ορθοδόξου ιεράρχου και υπεκρίνοντο τους ορθοδόξους χριστιανούς, όπως ακριβώς και οι ντονμέδες που υπεκρίνοντο τους μουσουλμάνους, ενώ πολλοί διανοούμενοι εγκατέλειψαν την χώρα που εκυβερνάτο από θηρία και ενημέρωναν για τα συμβάντα τον ελεύθερο κόσμο.

Η ελευθερία του τύπου, του λόγου, των συναθροίσεων κατηργήθη. Όλες οι εκδιδόμενες στην Ρωσία εφημερίδες, όλα τα εκτυπούμενα βιβλία έγραφαν ευμενή σχόλια προς τους Ιουδαίους, την Ιουδαϊκή θρησκεία,  τους μπολσεβίκους και την τυραννία τους. Όχι μόνο δεν επιτρεπόταν οποιοδήποτε δυσμενές δημοσίευμα, αλλά και ετυφεκίζετο όποιος εξεδήλωνε και την ελαχίστη δυσφορία προς το κομμουνιστικό καθεστώς και ιδιαιτέρως προς τους Ιουδαίους και τον Διεθνή Σιωνισμό.9

η/. Οι Ιουδαιομπολσεβίκοι των Λένιν-Τρότσκυ και οι λοιποί …επαναστάτες το 1917, δεν  ανέτρεψαν τον τσαρισμό όπως έχουμε συνήθως την εντύπωση, αλλά την πρώτη και τελευταία, έστω και νηπιακής μορφής, Ρωσική Δημοκρατία. Ο τσαρισμός είχε ανατραπεί τον Φεβρoυάριο/Μάρτιο 1917, οκτώ μήνες πριν από την οχλοκρατική εξέγερση του Οκτ 1917 και δέκα μήνες πριν γίνει το πραξικόπημα των μπολσεβίκων (Ιανουάριος 1918).

Οι μπολσεβίκοι δεν απάλλαξαν τον ρωσικό λαό από την τσαρική απολυταρχία. Αντιθέτως, ματαίωσαν τον εκδημοκρατισμό της Ρωσίας και συνέχισαν με διαφορετικό και ασυγκρίτως σκληρότερο περιεχόμενο, την ρωσική παράδοση της απολυταρχίας, του ολοκληρωτισμού και της καταπιέσεως.

Οι Ιουδαιομπολσεβίκοι εξεμεταλλεύθηκαν ακριβώς τις ελευθερίες που τους έδωσε η νεοπαγής Ρωσική Δημοκρατική Κυβέρνηση (Μάρτιος 1917/ Λβωφ και Ιούλιος 1917/ Κερένσκυ), για να την καταστρέψουν. Η Δημοκρατία τους έβγαλε από την Σιβηρία και τους επέτρεψε να επαναπατρισθούν (Λένιν, Τρότσκυ, Στάλιν, Ζηνόβιεφ, κ.α.). Τους έδωσε την δυνατότητα να δράσουν νομίμως (ίδρυση κόμματος, έκδοση εφημερίδων, κλπ). Τους αμνήστευσε όταν αποπειράθηκαν να την ανατρέψουν. Τους ώπλισε. Και αυτοί, την έπνιξαν στο αίμα. Δύο μετασταλινικοί θεωρητικοί, ο Αντρέϊ Αλεξάντροβιτς  Φεοντόρωφ και ο Γ. Νταβστάνωφ, γράφουν χαρακτηριστικά:

    «Οι ελευθερίες του Φεβρουαρίου, έδωσαν πάρα πολλά στους εργάτες και τους αγρότες, στην τεράστια πλειοψηφία του λαού της Ρωσίας… Η νίκη της φεβρουαριανής επαναστάσεως, έβγαλε το κόμμα των μπολσεβίκων από την παρανομία. Ύστερα από πολύχρονη εμιγκράτσια, γύρισε από το εξωτερικό, ο αρχηγός του κόμματος, Λένιν. Όλα αυτά, είχαν ανεκτίμητη σημασία για την κατοπινή εξέλιξη της Επαναστάσεως… Η Φεβρουαριανή επανάστασις ήταν γνήσια λαϊκή επανάστασις».

Ουδέποτε οι αρχηγοί του μπολσεβικισμού είπαν, προ της πραξικοπηματικής καταλήψεως της εξουσίας, την αλήθεια στο λαό.

Ουδέποτε εδήλωσαν ότι ο κομμουνισμός καταργούσε κάθε ιδιοκτησία και ότι οι γαίες θα ήσαν του λοιπού κοινές.

Ουδέποτε διεκήρυξαν την γενική αρχή της  κοινοκτημοσύνης, άνευ της οποίας δεν υπάρχει κομμουνισμός.

Όταν οι μπολσεβίκοι απεκάλυψαν τα βδελυρά σχέδιά τους περί κοινοκτημοσύνης, απέρριψαν το προσωπείον τους και παρουσίασαν το αληθινό τους πρόσωπο. Τύραννοι, απατεώνες, ληστές, δολοφόνοι, που ωδήγησαν την ρωσική αγροτοβιομηχανική παραγωγή σέ αποσύνθεση και σέ κατάρρευση, διασωθέντες από την ολοκληρωτική κατάρρευση την τελευταία στιγμή, από τους «αδελφούς» και χρηματοδότες τους, Διεθνείς Ταλμουδιστές Τραπεζίτες Παγκόσμιους Τοκογλύφους.

Οι εργατικές μάζες οι οποίες ήλπιζον να εγκαθιδρύσουν την «δικτατορίαν» τους, είδαν ότι αντί αυτών κυβερνούσε μία Ιουδαιοταλμουδική ολιγαρχία. Μετανοούσαν διότι χωρίς να εξετάσουν ποίοι ήσαν οι παρέχοντες σ’ αυτούς προ του 1917, τις αφειδείς εκείνες υποσχέσεις, επίστευσαν ακρίτως στους μπολσεβίκους, αλλά όταν αντελήφθησαν το λάθος τους ήταν πλέον αργά. Όχι μόνο δεν ήσαν ελεύθεροι, δεν ήσαν πλέον ευτυχείς, αλλά μετεβλήθησαν σέ υποζύγια των Ιουδαιομπολσεβίκων τυράννων.

θ/. Η λεγομένη Μεγάλη «Οκτωβριανή Επανάσταση» ή «Ρωσική» Επανάσταση, στην πραγματικότητα ΔΕΝ υπήρξε ποτέ!

Στις 25 Οκτωβρίου (7 Νοεμβρίου) του 1917 στην Ρωσία δεν έγινε καμμία λαϊκή επανάσταση. Εκείνο που συνέβη ήταν μία οχλοκρατική εξέγερση ανθρωπομάζας, παρασυρμένης και ασυνειδήτως ενεργούσης, υποδαυλισθείσης από τους μπολσεβίκους, με την συμμετοχή οπαδών του συνόλου των αστικών και αντιμπολσεβικικών κομμάτων.

Tον Ιανουάριο 1918 με το αιματηρό πραξικόπημα των ερυθρών δημίων/Μπολσεβίκων, ανετράπη ό,τι είχε…κερδηθεί τον Οκτώβριο 1917.

Το πραξικόπημα εξετελέσθη από λίγους, καλά οργανωμένους, φανατισμένους και εξωπλισμένους συνωμότες, στην παμψηφία τους σχεδόν ταλμουδιστές Ιουδαίοι, οι οποίοι παρέσυραν με το μέρος τους κι’ ένα μέρος της στρατιωτικής φρουράς της Πετρουπόλεως και του ρωσικού στόλου. Αυτό που έκανε ο Ιουδαιο-μπολσεβίκος Λένιν με τους άλλους αντιμπολσεβίκους συνωμότες στην Ρωσία το 1917, δεν έχει σχέση με την επανάσταση των τεραστίων προλεταριακών μαζών, που ονειρεύθηκε και «προφήτευσε» από το 1848 ο Κάρολος Μαρξ. Πολύ περισσότερο το Εθνικό και πολιτικό έγκλημα που έκανε με το ένοπλο πραξικόπημα (Ιανουάριος 1918).

Όταν οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία, με την βοήθεια των ιουδαιοκινούμενων «αντιμπολσεβίκων» και των παρασυρμένων λαϊκών μαζών, ήσαν μία ελάχιστη  μειοψηφία όχι μόνο του ρωσικού λαού στο σύνολό του, αλλά ακόμη και αυτής της ρωσικής εργατικής τάξεως. Στις εκλογές που έγιναν στις 25 Νοεμβρίου του 1917, ενώ ήσαν ήδη στην κυβέρνηση, δεν πήραν παρά μόνο το 24% των ψήφων. Και για να μείνουν στην εξουσία, πραγματοποίησαν ένα δεύτερο πραξικόπημα διαλύοντας με ένοπλη ανταρσία, τον Ιανουάριο του 1918, την Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Αυτά τα γεγονότα όπως και άλλα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο, αποκρύπτονται ή αποσιωπώνται ή υποβαθμίζονται από τις μισθωμένες γραφίδες του Συστήματος.

ι/. Εξετάζοντας τα γεγονότα από ιστορικής, πολιτικής και κοινωνιολογικής πλευράς, είναι απολύτως δικαιολογημένο να χαρακτηρίσουμε την εξέγερση ή το πραξικόπημα του 1917 όχι σαν επανάσταση, αλλά σαν ανταρσία ή αντεπανάσταση. Η αληθινή επανάσταση είχε γίνει τον Φεβρουάριο/Μάρτιο 1917 η οποία αν και απέτυχε,  είχε βάλει την Ρωσία σ’ ένα νέο δρόμο ριζικής αναμορφώσεως και δημοκρατικής ανασυγκροτήσεως.

Την αποφασιστική στιγμή, όμως, ο Ιουδαιοταλμουδιστής τέκτων Κερένσκυ και οι συνεργάτες του, ενεργούντες προφανώς, συμφώνως με το σχέδιο των Συνωμοτών-Διεθνών Τραπεζιτών, όπως  προκύπτει από τις «επιπόλαιες» ενέργειές τους και τα αποτελέσματα των επιλογών τους, παρέδωσαν την εξουσία σέ μία κλίκα Ιουδαίων εγκληματιών. Η εγκληματική Ιουδαιομπολσεβικική συμμορία κατατυράννησε τον ρωσικό λαό από τότε (1917) μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνος, αφού κάποιοι ( προφανώς μπολσεβίκοι πραξικοπηματίες), εφρόντισαν αμέσως μετά την οχλοκρατική εξέγερση του 1917, να  φυγαδεύσουν τον Κερένσκυ στο εξωτερικό, μεταμφιεσμένο σέ νοσοκόμα!!!

Η μπολσεβικική δικτατορία στην Ρωσία δεν γεννήθηκε από μία κοινωνική επανάσταση, αλλά από ένα παράτολμο και τυχοδιωκτικό στην βάση του πραξικόπημα, που επικράτησε εξ αιτίας της συγκυρίας «ευνοϊκών» για τους κινηματίες περιστάσεων και του πακτωλού χρημάτων που έρρεε από τις Τράπεζες των Διεθνών Ιουδαίων Τραπεζιτών Τοκογλύφων.

Τον Οκτώβριο του 1917 οι μπολσεβίκοι, ανέκοψαν την πορεία της χώρας  στον νέο δρόμο του εκδημοκρατισμού. Τον Ιανουάριο του 1918 έκλεισαν βιαίως και οριστικώς τον δρόμο προς την δημοκρατική ανάπλαση της Ρωσίας. Και την έβαλαν στον δρόμο της μονοκομματικής δικτατορίας μιας δυναμικής, σκληρής, αιμοδιψούς, θηριοποιημένης και αδίστακτης μειοψηφίας. Τον Ιανουάριο του 1918 οι μπολσεβίκοι ενεταφίασαν την χώρα των υπερήφανων Ρώσων πολιτών και Ορθοδόξων Χριστιανών.

ια/. Παρά τις επιφανειακές διαφορές, στην ουσία, ο Λένιν με τους μπολσεβίκους του, ξανάφεραν την  Ρωσία στον παλιό δρόμο της απολυταρχίας, με ασυγκρίτως σκληρότερη μορφή. Αποκατέστησαν την εξουσία της μειοψηφίας, παλινόρθωσαν τον αυταρχισμό, επανέφεραν βιαίως τις άλλες εθνότητες της αυτοκρατορίας κάτω από τον ζυγό τους, συνέχισαν την επεκτατική πολιτική, εξαθλίωσαν τον λαό και θα είχαν καταρρεύσει εάν δεν τους βοηθούσαν οι Εντολοδότες-Προστάτες τους, Ιουδαίοι Τραπεζίτες με την ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική).

Οι Ιουδαίοι δικτάτορες της Μόσχας απέδωσαν από της πρώτης στιγμής εξαιρετική σημασία και στην Ελλάδα, όχι μόνον λόγω της γεωγραφικής θέσεως, αλλά και λόγω της ζωτικότητος την οποίαν έδειξεν η ελληνική φυλή, η κατ’ εξοχήν σημαιοφόρος του Ορθοδόξου Χριστιανικού πολιτισμού στην Ανατολή. Αυτή είναι η λογικότερη εξήγηση, γιατί οι μπολσεβίκοι ειργάσθησαν με μεγαλύτερη ίσως λύσσα από τον Κεμάλ, για τον ξερριζωμό των Ελλήνων εκ της Μικράς Ασίας και του Ελληνικώτατου Πόντου και αργότερα για την απόσπαση της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης.

Το μίσος των μπολσεβίκων κατά του Ελληνικού Έθνους, εξεδηλώθη και με την ασταμάτητη οικονομική και πάσης φύσεως βοήθεια που παρέσχον στον ομόφυλό τους, Ιουδαίο ντονμέ Κεμάλ Ατατούρκ.  Οι Ιουδαιομπολσεβίκοι εβοήθησαν τον Κεμάλ για την εξόντωση και ξερριζωμό του Ελληνισμού στην Μ. Ασία και τον Πόντο, με πακτωλό χρυσών λιρών, ρουβλίων και οπλισμό. Παραλλήλως χρηματοδοτούσαν και εστήριζαν παντοιοτρόπως το ΚΚΕ, για την υλοποίηση του αντεθνικού έργου του, τόσον στο εσωτερικό της Ελλάδος, όσον και  στα μέτωπα του μαχομένου στην Μ. Ασία Ελληνισμού.

ιβ/. Η ταυτότητα της λεγομένης Οκτωβριανής ή Κόκκινης Επαναστάσεως.

1//. Η λεγόμενη Οκτωβριανή ή Κόκκινη Επανάσταση δεν ήταν ούτε Ρωσική, ούτε κόκκινη, με την έννοια της Μαρξιστικής θεωρήσεως, ούτε επανάσταση.

Δεν ήταν Ρωσική διότι:

· Δεν πραγματοποιήθηκε ως αυθόρμητη αντίδραση του Ρωσικού λαού κατά του Τσάρου, αλλά σχεδιάστηκε από το Παγκόσμιο Ιερατείο του Ιουδαιοταλμουδισμού, και εκτελέστηκε από μία συμμορία Ιουδαίων αναρχικών επαναστατών, εγχώριων και αλλοδαπών, που ζούσαν στην Ρωσία και ενισχύθηκαν με μισθοφόρους κόκκινους αναρχοεπαναστάτες που ήλθαν από το εξωτερικό χρηματοδοτούμενοι αφειδώς, από τους Ιουδαίους μεγαλοτραπεζίτες.

·Η επαναστατική εκείνη συμμορία, εκμεταλλεύθηκε τα προνόμια που της παρέσχε το Τσαρικό καθεστώς και αφού παρέσυρε τους πενόμενους και απογοητευμένους Ρώσους, υλοποίησε το σχέδιο των Διεθνών Εντολοδοτών της, για την ανατροπή του Τσαρικού καθεστώτος. Συνεπώς η εξέγερση του 1917 στην Ρωσία ήταν αποτέλεσμα εξωτερικής Ιουδαιοταλμουδικής εμπνεύσεως, σχεδιασμού και εκτελέσεως, προς όφελος  των Ιουδαίων Διεθνών Τραπεζιτών και δι’ αυτών, του Ταλμουδικού ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ και μόνον!

·Η ηγετική Ομάδα των μπολσεβίκων, των προεπαναστατικών κομμάτων, οι κομισάριοι, τα μέλη των διαφόρων μετεπαναστατικών επιτροπών και των Σοβιέτ, ήσαν ΟΛΟΙ ή σχεδόν όλοι, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι και όχι Ρώσοι (Ορθόδοξοι Πολίτες) [ΣΣ: Φυσικά, μία ελαχίστη μερίδα από αυτούς, σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό της χώρας, ήταν πολιτογραφημένοι ως Ρώσοι πολίτες].

·Ο κυβερνητικός και κρατικός μηχανισμός, και οι πάσης φύσεως κρατικές επιτροπές, μετά και το πραξικόπημα του 1918,  αποτελείτο από μία ασήμαντη μειοψηφία, μη Ορθοδόξων Ρώσων πολιτών και ατόμων άλλων Εθνοτήτων.

Δεν ήταν κόκκινη (Μαρξιστική – Κομμουνιστική) για τους λόγους που αναφέρθηκαν στις παραγράφους από 10η2/β/ έως 10η2/ι/. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κόκκινη ανθρωποσφαγή-γενοκτονία, υπό την έννοια των ποταμών αίματος των Ορθοδόξων Ρώσων πολιτών που εχύθησαν από τις ανελέητες σφαγές που διέπραξαν οι αιμοσταγείς ερυθρομπολσεβίκοι και οι συνεργοί τους, κατά την περίοδο του 1917 μέχρι του θανάτου του Λένιν και αργότερα από τον Στάλιν και τους διαδόχους του.

Δεν ήταν επανάσταση  διότι:

·Δεν ήταν μία αυθόρμητη εξέγερση του ρωσικού λαού. Ήταν μόνο μία διαδικασία συστηματικής εξαπατήσεως και δημαγωγίας κατά την οποία τελικά με την δύναμη των όπλων, της τρομοκρατίας και του αίματος, το κόμμα των λεγομένων μπολσεβίκων, η «Ιουδαιομπολσεβικική γραφειοκρατία», κατάφερε να κυριαρχήσει. Η μεγάλη δημοτικότητα επιτεύχθηκε με την παλιά μέθοδο της συνωμοσίας, όπου οι συμμετέχοντες υπέσχοντο ένα πράγμα και έκαναν το αντίθετο, αλλά και μέ την βοήθεια των μισθωμένων γραφίδων και ΜΜΕ και ξένων χρηματοδοτών.

Tότε τι ήταν η πολυδιαφημιζόμενη κάθε χρόνο από τους απανταχού κομμουνιστές/Μαρξιστές-Λενινιστές «Οκτωβριανή ή Κόκκινη Επανάσταση» και τι καθεστώς προέκυψε από τα αιματηρά αναρχοεπαναστατικά γεγονότα του 1917-1918 στην Ρωσία;

·Ήταν πραξικόπημα των μπολσεβίκων που παρέσυραν ή εξανάγκασαν βιαίως, τους αντιμπολσεβίκους και πενόμενες μάζες απογοητευμένων Ρώσων πολιτών να συμμετάσχουν σέ μία αιματηρή οχλοκρατική περιπέτεια (Οκτ. 1917), ανατρέποντας την Νεαρά αλλά παραπαίουσα Ρωσική Δημοκρατία, που επισφραγίσθηκε με βίαιο τρόπο μέ ένα δεύτερο πραξικόπημα, τον Ιανουάριο του 1918.

·Το καθεστώς που προέκυψε ήταν στυγνή δικτατορία, μιας κατευθυνομένης από τους διεθνείς Τραπεζίτες, συμμορίας Ιουδαιομπολσεβίκων εγκληματιών.

ιγ/ Απορρέοντα Συμπεράσματα.

1//. Η συνεκτίμηση των γεγονότων της περιόδου 1881-1922, προγενεστέρων και μεταγενεστέρων, ενισχύει ακλονήτως τους ισχυρισμούς ότι:

α//. Οι λαϊκές εξεγέρσεις (Φεβρουαρίου/Μαρτίου και Οκτωβρίου 1917) στην Ρωσία, σχεδιάσθηκαν στα άδυτα των Ιλλουμινατοποιημένων τεκτονικών στοών της Ευρώπης,  και χρηματοδοτήθηκαν μέ πακτωλό χρημάτων κυρίως από τις Ιουδαϊκές Τράπεζες Ρόθτσιλντ, Βάρμπουργκ, Κούν-Λέμπ, Σίφφ, κ.α.

β//. Το πραξικόπημα των Ιουδαιομπολσεβίκων τον Ιανουάριο του 1918,  οδήγησε  την άλλοτε κραταιά Ρωσική Αυτοκρατορία, σταδιακώς, σέ αποσύνθεση ηθική, κοινωνική, οικονομική, Εθνική, με εμφανή τα αποσυνθετικά αποτελέσματα της αιμοσταγούς δικτατορίας του μπολσεβικισμού και της Σοβιετοποιήσεως, που κατέληξαν στον μαρασμό και την αποδυνάμωση της Ρωσίας (κάτι που επιθυμούσαν διακαώς οι γεννήτορες και χορηγοί του Μπολσεβικισμού), και την έφεραν ένα βήμα προ της καταστροφής, διασωθείσα τελικώς, με  την νομοτελειακή κατάρρευση του Κομμουνισμού, την δεκαετία του 1990.

γ//. Οι Ιλλουμινάτοι χρησιμοποίησαν τότε τον Μαρξισμό, την παραλλαγή του, Μαρξισμό-Λενινισμό και τον Ναζισμό/Φασισμό, για να προωθήσουν τις μυστικές ολοκληρωτικές τους φιλοδοξίες και την Παγκόσμια επαναστατική δράση τους σέ τρία στάδια:

.Αλλαγή της υπάρχουσας μορφής διακυβερνήσεως (αδιάφορο αν ήταν μοναρχία ή κοινοβυλευτική δημοκρατία) σέ ένα «Σοσιαλιστικό» Κράτος, με συνταγματικά μέσα, αν ήταν δυνατόν.

.Αλλαγή του Σοσιαλιστικού Κράτους σέ «Προλεταριακή Δικτατορία» με επαναστατική δράση.

.Αλλαγή της Προλεταριακής Δικτατορίας σέ Ολοκληρωτική Δικτατορία, εξοντώνοντας όλους τους ανθρώπους που διέθεταν επιρροή και τις εξέχουσες προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αντισταθούν στα σχέδιά τους.

δ//. Ο Κομμουνισμός ή Μπολσεβικισμός ή Μαρξισμός-Λενινισμός, όπως άλλωστε ο Ναζισμός και ο Φασισμός:

-Είναι πολιτικοκοινωνικά συστήματα Ιουδαϊκής εμπνεύσεως, προερχόμενα από την ίδια Ταλμουδική-Ιλλουμινατοποιημένη Ιουδαϊκή μήτρα.

-Υπεστηρίχθη και υποστηρίζεται, όπου έχει εγκαθιδρυθεί μέχρι και σήμερον, από τους Ιουδαίους διεθνείς Τραπεζίτες-Τοκογλύφους που διψούσαν και διψούν για επαναστάσεις – πολέμους  – χαώδεις καταστάσεις, προκειμένου να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους, να συγκεντρώσουν τον παγκόσμιο πλούτο στις τράπεζές τους και να εδραιώσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους!

2//. Ο Λένιν υπήρξε:

·Αιμοσταγής μισαλλόδοξος ταλμουδιστής κρυπτο-Ιουδαίος, δολοφόνος του Ρωσικού λαού.

·Έμμισθος Πράκτορας των διεθνών Τραπεζιτών και του Σανχέντριν των Ταλμουδιστών Ιουδαίων.

·Συνεργάτης των Γερμανών την περίοδο που η πατρίδα του (Ρωσία) ευρίσκετο σέ εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμανία, προδότης του Ρωσικού Έθνους.

·Υπονομευτής και καταδότης στους χρηματοδότες του, όλων των συντρόφων του που δεν συμφωνούσαν μαζί του.

·Στυγνός εκμεταλλευτής και στραγγαλιστής των πόθων του Ρωσικού λαού.

3//. Ο Κομμουνισμός/Μπολσεβικισμός/Μαρξισμός-Λενινισμός :

-Είναι αποτέλεσμα μιάς απάνθρωπης συνωμοσίας με στόχο να καταστρέψει κάθε είδους ελευθερία. Δεν είναι μία θεωρία ή πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε για να ευεργετήσει και να πλουτίσει τις πτωχές και μεσαίες τάξεις.

-Δεν είναι κίνημα που θα αποκαταστήσει τις ανθρώπινες ανισότητες, όπως ψευδώς υπόσχεται, ή θα θεραπεύσει τον ανθρώπινο πόνο. Είναι προϊόν υποχθονίων σχεδίων των Ταλμουδιστών-Ιουδαίων που είχαν καταστρωθεί επί δεκαετίες, με τελικό στόχο να εξουθενώσουν την ανθρωπότητα (οικονομικώς-εθνικώς-πολιτικώς-κοινωνικώς) και να την οδηγήσουν στον πόνο και στην φτώχεια, μέχρι να υποταχθεί στο ανελέητο Αντιχριστιανικό Ιουδαιοταλμουδικό μίσος, το οποίον η Ιστορία μετονόμασε : ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΒΟΡΟ  ΘΗΡΙΟ!

Σημείωση: Πλείονα αποδεικτικά στοιχεία και μαρτυρίες στο αναλυθέν και αναρτηθέν θέμα: «Η «Ρωσική» Επανάσταση του 1917» (7 Σεπτ.-17 Οκτ. 2014).

 

 

Συνεχίζεται

---

1 Ο Αλεξάντρ Φιόντοροβιτς Κέρενσκι (4 Μαΐου 1881 — 11 Ιουνίου 1970) ήταν Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Σιμπίρσκ (Ουλιάνοφσκ) στον ποταμό Βόλγα στις 2 ή 4 Μαΐου 1881. Ο πατέρας του, Φιόντορ Κέρενσκι , ήταν καθηγητής, και διευθυντής του τοπικού γυμνασίου. Η μητέρα του, Ναντέζντα (το γένος Άντλερ), γεννήθηκε από έναν Ρωσο-Γερμανο-Ιουδαίο, τον Αλέξανδρο Άντλερ, που ήταν επικεφαλής του Τοπογραφικού Γραφείου της Στρατιωτικής Περιοχής του Καζάν, και την Ναντέζντα (το γένος Καλμίκοβα), κόρη ενός πρώην δουλοπάροικου, που είχε αγοράσει την ελευθερία του, πριν καταργηθεί η δουλοπαροικία στη Ρωσία το 1861, επιτρέποντάς του να γίνει ένας πλούσιος έμπορος της Μόσχας.

Ο πατέρας του Κέρενσκι ήταν καθηγητής του Βλαδίμηρου Ουλιάνωφ (Λένιν).Τα μέλη των οικογενειών Κέρενσκι και Ουλιάνωφ ήταν φίλοι. Το 1889, όταν ο Κέρενσκι ήταν οκτώ ετών, η οικογένεια μετακόμισε στην Τασκένδη, όπου ο πατέρας του είχε διοριστεί κεντρικός επιθεωρητής των δημοσίων σχολείων (διευθυντής). Υπηρέτησε ως ο δεύτερος πρωθυπουργός της Ρωσικής Προσωρινής Κυβερνήσεως από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο 1917. Ήταν ηγετικό στέλεχος των Ρωσικών μετριοπαθών σοσιαλιστών της λεγομένης Τρουντοβικής φράξιας του Κόμματος των Σοσιαλεπαναστατών.

Μετά τις αναταραχές του Φεβρουαρίου/Μαρτίου 1917, εξ αιτίας των οποίων παραιτήθηκε του θρόνου ο Τσάρος Νικόλαος Β, ο Κέρενσκι υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του Γκεόργκι Λβωφ. Τον Μάϊο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβωφ ως Πρωθυπουργός. Στις 26 Οκτωβρίου/7 Νοεμβρίου 1917, η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τους επαναστατήσαντες κατά την Αστικοδημοκρατική Επανάσταση του Οκτωβρίου. Τελικώς εφυγαδεύθη στο εξωτερικό, από τους πράκτορες του Συστήματος, μεταμφιεσμένος σε νοσοκόμα. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του αυτοεξόριστος, στο Παρίσι και στην Νέα Υόρκη όπου και απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, αλλά ετάφη στο Λονδίνο. [Πηγές: Александр ВЛАДИМИРОВ (25 Απριλίου 2014). «В мае родиться – всю жизнь маяться?». www.sovsekretno.ru. 21 Μαρτίου 2016. --- «Александр Федорович Керенский».  21 Μαρτίου 2016--- Encyclopedia of Cyril and Method. 21 Μαρτίου 2016].

2 Άρθρο στο περιοδικό «Ντέρ Κάμπφ», όργανο των Αυστριακών Σοσιαλιστών, τεύχος Μαρτίου 1918.

3 Κομμουνισμός, Ιμπεριαλισμός και Εβραϊσμός, οι τρείς δυνάμεις πού κυβερνούν τον κόσμο, κεφ.  10ον.

4 Τάταροι: Γενική ονομασία διαφόρων Μογγολικών και Τουρκόφωνων φύλων τής Ασίας. Ο ισχυρισμός του Bakony επιβεβαιώνεται και από τα μογγολικά εξωτερικά χαρακτηριστικά τού  Λένιν.

5 Λένιν, μία νέα βιογραφία, Dmitri Volkoganov [Διευθυντής του ιδρύματος στρατιωτικής ιστορίας της ΕΣΣΔ), Free Press, 1994, σ. 8-9 (ISBN 978-0-02-933435-5)].

6 Από το νέο Εβραϊκό μουσείο της Μόσχας που άνοιξε τις πύλες του την περασμένη δεκαετία, σύμφωνα με έρευνα του ανταποκριτή των βρετανικών Times στην Μόσχα, Ρότζερ Μπόγιες, έλειπε η επιστολή της αδελφής του Λένιν που αναφέρει την χαμένη εβραϊκή ρίζα του αδελφού της. Νεώτερα δημοσιεύματα όμως, μας πληροφορούν ότι η επίμαχη επιστολή της αδελφής του Λένιν Άννας, ευρίσκεται μεταξύ των ντοκουμέντων του Μουσείου.

7 Η κρυμμένη Κυβέρνηση, Gerald B. Winrod, σ. 126

8 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ.14ος, σ.553.

9 Ο όρος Διεθνής Σιωνισμός είναι ατυχής, τεχνητός, αντιεπιστημονικός και κατασκεύασμα των Ιουδαιοταλμουδιστών του Συστήματος, διότι:

·Η λέξη Σιών αναφερομένη στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη είναι η προτύπωση της Εκκλησίας του Χριστού (ΖΑΧΑΡΙΑΣ, 2/14-15---ΗΣΑΪΑΣ, 28/16---Λειτουργία Μεγ. Σαββάτου). Ο ακρογωνιαίος λίθος της Σιών και κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός (Α΄ ΠΕΤΡΟΥ,2/4-6).               

·Η Παλαιά Διαθήκη έχει απορριφθεί από τους χρόνους της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας και οι προφήτες της Π.Δ. δολοφονήθηκαν, αντιστοίχως, από τους βιολογικούς και πνευματικούς προγόνους των Φαρισαίων (Α΄ΘΕΣΣΑΛ, 2/14-16)..

·Οι Φαρισαίοι και οι απόγονοί τους δέχονται ως «ιερόν» βιβλίον, το Ταλμούδ.

·Οι όροι Σιών και Σιωνισμός εφηυρέθησαν σε αντικατάσταση των όρων Ταλμούδ και Ταλμουδισμός, σκοπίμως, ώστε οι άνθρωποι να μην πληροφορηθούν και να μην αναζητήσουν ποτέ:

-Τι είναι το Ταλμούδ, τι διαπραγματεύεται, ποιος είναι ο Θεός των Ιουδαίων, αναφερόμενος σ’αυτό, τι λέει για τους Ιουδαίους και πως χαρακτηρίζονται ΟΛΟΙ οι μη Ιουδαίοι.

-Το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ταλμουδισμού ή Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, όπως προκύπτει από την μελέτη του Ταλμούδ και της συνοδευτικής ερμηνευτικής διδασκαλίας της αποκρυφιστικής Καμπάλα ή Καββάλα. 

Οι Ταλμουδιστές- «Σιωνιστές» είναι σφετεριστές της λέξεως Σιών και της σημασίας της, για τους ίδιους ή παρόμοιους λόγους που οι Σκοπιανοί σφετερίστηκαν το όνομα, την ιστορίαν της Μακεδονίας και τα ονόματα των αρχαίων ελλήνων Μακεδόνων με κορυφαίο εκείνο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όλα αυτά, για  να αποκρύψουν τα καταχθόνια σχέδιά τους κάτω από τον Εθνικό όρο Σιωνισμός ( Πόθος των Ιουδαίων της Διασποράς για επιστροφή στην Παλαιστίνη).