ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

                                                               Τρομοκρατίας Χορηγός.

                                                               Οχλοκόπων Υπερπολίτευμα.

                                                               Σανχέντριν Eωσφοριστών.

                                                               Υποχθονίων Άντρον.

                                                               Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.

                                                               Ταλμουδιστών Ιδεολογία.

                                                               Ηλεκτρονικόν Δεσμωτήριον.

                                                               Μισελλληνισμού Ορμητήριον.

                                                               Ανθρωποδιαλυτών Εκτροφείον.

 

ΜΕΡΟΣ 39ον

 

10. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (20ος ΑΙΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ) [Συνέχεια 38ου Μέρους]

η. Πόλεμοι-Επαναστάσεις

4/. Η Ισπανική Aριστερο-αναρχοκομμουνιστική Επανάσταση και η Εθνικιστική Αντεπανάσταση ή Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος.

α/. Τα προηγηθέντα της Αριστερο-αναρχοκομμουνιστικής Επαναστάσεως

Η ισπανική Αναρχο-κομμουνιστική επανάσταση ήταν μια κοινωνική ένοπλη εξέργεση, κυρίως των εργαζομένων που ξεκίνησε με την μορφή μιας εκστρατείας του διεθνούς Αναρχισμού, αφορώσης σε ενημέρωση του πληθυσμού της Ισπανίας, οργάνωση αναρχοκομμουνιστικών πυρήνων, συνοδευόμενες από τις συνηθισμένες για αναρχικούς ευρείες τρομοκρατικές πράξεις, πολύ πριν την έναρξη του Ισπανικού  εμφυλίου πολέμου το 1936.

Οι πράκτορες του ιουδαίου κομμουνιστού Κασιλέ Μαρξ-Μαρδοχάϊ, είχαν οργανώσει την πρώτη Γενική πολιτική Απεργία της Ισπανίας το 1865. Οι αρχισυνωμότες του Παγκόσμιου Επαναστατικού Κινήματος (ΠΕΚ), τον Οκτώβριο του 1868,  έστειλαν τον Τζουσέπε Φανέλλι (Giuseppe Fanelli) στην Ισπανία για την συνεργασία των αναρχικών με τους εκεί Μαρξιστές επαναστάτες. Το ταξίδι αποφασίστηκε από κοινού από τον ίδιο και από τον αναρχικό Ιλλουμινάτο, Μιχαήλ Μπακούνιν, κατόπιν εντολής της ηγεσίας του ΠΕΚ, με σκοπό να διαδώσει τις ιδέες του αναρχισμού, να «στρατολογήσει» μέλη για την 1η Διεθνή και να οργανώσει την Επανάσταση.

Στην φωτογραφία διακρίνονται οι διεθνιστές της Ισπανίας με τον αναρχικό Giuseppe Fanelli κατα την επίσκεψη του στην Ισπανία. Οι υπόλοιποι είναι γνωστοί καθώς και λιγότερο γνωστοί επαναστάτες και πρωτεργάτες του ισπανικού αναρχικού κινήματος.1

Τον Φεβρουάριο του 1869 ο Φανέλλι εγκατέλειψε την Βαρκελώνη αφού πρώτα εγκατέστησε την Κόκκινη Συνδικαλιστική Διεθνή/IWMA (International Working Μen's Association). Οι ιδέες της αναρχίας έγιναν σχετικά γρήγορα αποδεκτές από μεγάλο μέρος του λαού της Καταλωνίας, αλλά και γειτονικών αγροτικών περιοχών, όπως η Αραγονία. Στην Βαρκελώνη ιδρύθηκε επίσης την εποχή του Φανέλλι το «Ateneo de la Clase Obrera», όπου έδινε την ευκαιρία σε μικρές ομάδες, να συζητούν τις ιδέες των αναρχικών Φουριέ (Charles Fourier) και Προυντόν (Pierre Josef Prοudhon) και τις δυνατότητες που υπήρχαν για την οργάνωση της κοινωνίας, με βάση τις συνεργατικές ιδέες των αναρχικών.

Η προσπάθεια από την πλευρά των επαναστατών αναρχοκομμουνιστών, συνοδευόταν από την συνηθισμένη βασιλεία του τρόμου. Η Αναρχία ήταν ασυγκράτητη και ελάμβανε χώρα κάθε είδους υπερβολή. Τελικώς ο στρατηγός Παβία κατέστειλε την επαναστατική προσπάθεια των αναρχικών και η επαναστάτες επανήλθαν στην παρανομία. Οι Ισπανοί εργάτες επιθυμούσαν πραγματικά να οργανωθούν για την προστασία τους, αλλά η πλειοψηφία δεν συμφωνούσε με τις ενέργειες των αναρχικών. Έτσι οι «αντεπαναστάτες» οργάνωσαν τον «Σύλλογο των Εργατών». Η μετριοπαθής πτέρυγα των εργατών βρέθηκε αντιμέτωπη τόσον με τους αναρχικούς, όσον και με τους εργοδότες. Το 1888, κατόπιν συμβουλής του Πάμπλο Ιγκλέσιας, η μετριοπαθής ομάδα υιοθέτησε το όνομα  «Γενική Εργατική Ένωση» που έγινε γνωστή στην Ισπανία με τα αρχικά U.G.T.

Tα συνδικαλιστικά στοιχεία συνεργάστηκαν με το Ριζοσπαστικό Δημοκρατικό κόμμα έως το 1908. Τότε δημιούργησαν την «Εργατική Αλληλεγγύη» (Solidaridad Obrera) και δύο χρόνια αργότερα την περιφερειακή Εργατική Ομοσπονδία γνωστή στην Ισπανία ως C.R.T.  και αμέσως μετά την Εθνική Εργατική Ομοσπονδία (C.N.T.). Τέλος το 1918 το C.R.T. αναδιοργανώθηκε και δημιουργήθηκε στην Βαρκελώνη το «Ένα Μεγάλο Συνδικάτο».

Μετά τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο, υπήρχε μια συνεχής διαμάχη μεταξύ των δεξιών και αριστερών οργανώσεων. Σημειώθηκαν τοπικές απεργίες, καταστροφές ιδιοκτησιών, δολοφονίες, μαζικοί φόνοι, κλπ. Μέχρι το 1923 οι συνθήκες ήσαν χαοτικές.  Για να εμποδίσει μία ακόμη Αναρχο-κομμουνιστική επανάσταση ο βασιληάς της Ισπανίας, ανέθεσε την αποστολή αποκαταστάσεως της τάξεως στον στρατηγό Πρίμο Ντε Ριβέρα.2

β/. Η Aριστερο-αναρχοκομμουνιστική Επανάσταση

1//. Την δεκαετία του 1930, η Ισπανία ήταν μια διχασμένη χώρα με τους εργάτες, τους αγρότες και τους σοσιαλιστές να είναι υπέρ των αριστερών Δημοκρατών, ενώ οι μοναρχικοί, οι μεγαλοϊδιοκτήτες, οι επιχειρηματίες, οι στρατιωτικοί και η Παπική/«Ρωμαιοκαθολική» Εκκλησία, υποστήριζαν τους Εθνικιστές. Κυρίως εξαιτίας της οικονομικής υφέσεως, το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνούσε την χώρα από το 1923 κατέρρευσε το 1929 και όταν οι Δημοκρατικοί ήρθαν στην εξουσία το 1931, ο βασιλιάς παραιτήθηκε. Τότε άρχισε ουσιαστικά η Αριστερο-αναρχοκομμουνιστική βασιλεία του τρόμου και του αίματος.

Το 1931 ο Μανουέλ Αθάνα, έγινε πρωθυπουργός της Ισπανίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1933. Το 1931, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα αποτελούσε μέλος του "Agrupación al Servicio de la República" και παραδόξως πολιτεύτηκε υπό το μοναρχικό έμβλημα της «Unión Monárquica Nacional» - ωστόσο δεν κατάφερε να εκλεγεί. Αργότερα το 1932 συνελήφθη για συνεργασία στο επιχειρηθέν πραξικόπημα του στρατηγού Χοσέ Σανχούρχο. Το 1933 ίδρυσε το κόμμα της Φάλαγγας. Στις 11 Φεβρουαρίου 1934, η Φάλαγγα συγχωνεύθηκε με το κίνημα "Ισπανική Παραδοσιοκρατική Φάλαγγα των Συνελεύσεων της Εθνικής Συνδικαλιστικής Αντεπιθέσεως» του Ραμίρο Λεντέσμα. Από την συγχώνευση, δημιουργήθηκε το κίνημα "Falange Española de las JONS" υπό την ηγεσία του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

2//. Την άνοιξη του 1935, με την έγκρισή του, οι Φαλαγγίτες επιτέθηκαν στα πολυκαταστήματα SEPU που ανήκαν στους Ιουδαίους Henry Reisembach και Edouard Worms επειδή  θεωρούσε τους Ιουδαίους και τους Ελευθεροτέκτονες, υπευθύνους για την επικράτηση της Λαϊκής Συμμαχίας και την επανάσταση των αναρχοκομμουνιστών στην Ισπανία. Αν και αρχικά η Φάλαγγα είχε πολύ μικρή απήχηση, η νίκη του Λαϊκού Μετώπου στις εκλογές του 1936, οδήγησε στην ταχύτατη ενίσχυση της, τα μέλη της οποίας σύντομα έφτασαν τις 40.000.

Το 1935 ο Αντρές Νιν3 και ο Χοακίν Μαουρίν ίδρυσαν το POUM4 από την ένωση δυο οργανώσεων, της Συμμαχίας Εργατών και Αγροτών, με βάση την Καταλωνία και την τροτσκιστική Κομμουνιστική Αριστερά, του αναρχοκομμουνιστή Αντρέ Νιν. Ο Νιν από τον Αύγουστο του 1936, στήριξε την  «άμεση δράση» της εργατικής τάξεως, για την καταστροφή θρησκευτικών στόχων (π.χ. εκκλησίες, μοναστήρια, κλπ) και σφαγές ιερέων και μοναχών.5

Στις εκλογές της 16 Φεβρουαρίου 1936 εξελέγη ο αριστερός συνασπισμός του «Λαϊκού Μετώπου»6  και τον Μάϊο του 1936 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Μανουέλ Αθάνα που απαγόρευσε την λειτουργία του εθνικιστικού κόμματος της Φάλαγγας και άρχισε να υποβιβάζει και να απολύει εθνικιστές ή συντηρητικούς στρατηγούς και να προωθεί αναρχοκομμουνιστές και σοσιαλιστές, τους οποίους εβάπτιζε συλλήβδην «Δημοκρατικούς».

Για τους σταλινικούς του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (ΚΚΙ), το POUM ήταν ο κύριος στόχος, επειδή ήταν το κόμμα που έκανε την πιο σκληρή κριτική στο ΚΚ και την τότε Σοβιετική Ένωση και υπήρχε πάντα ο φόβος να αποκαλυφθεί η συμπαιγνία Σταλινικών κομμουνιστών, σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, και να τεθεί επικεφαλής των επαναστατικών διαθέσεων των μαζών.

3//. Κατά την αρχή του ισπανικού εμφυλίου πολέμου το 1936, η λεγόμενη Δημοκρατική Κυβέρνηση, έδωσε στην Καταλωνία την ανεξαρτησία της, για να εξασφαλίσει την βοήθειά της στον αγώνα της εναντίον των Εθνικιστών του στρατηγού Φράνκο. Αμέσως σχηματίστηκε η Ζενεραλιτάτ, η αυτόνομη Καταλανική κυβέρνηση, στην οποία ο Αντρές Νιν διορίστηκε στην θέση του Υπουργού Δικαιοσύνης, υπό την προεδρία του Λιουίς Κομπάνυς, που συνέχισε τον αγώνα εναντίον των Εθνικιστών, καθώς ο στρατηγός Φράνκο είχε ρητώς διακηρύξει την αντίθεσή του στην αποσκίρτηση της Καταλωνίας και ορκιζόταν ότι θα την επανέφερε υπό την σκέπη της Ισπανίας, μετά τη νίκη του στον εμφύλιο.

Καθώς οι Ισπανοί σταλινικοί κομμουνιστές πήραν το πάνω χέρι στην λεγόμενη Δημοκρατική κυβέρνηση, άρχισαν τους διωγμούς στις πόλεις που ήλεγχαν, ενάντια σε πρώην αναρχοκομμουνιστές, όπως το POUM, το ICE κ.α. Στις 16 Δεκεμβρίου 1936 ο Νιν άφησε το Υπουργείο Δικαιοσύνης, μετά από μεγάλη ιδεολογική διαμάχη και μέσα σε κλίμα πολιτικής εντάσεως.

H νέα κυβέρνηση, προέβη στον διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, παραχώρησε «θρησκευτική ελευθερία», εθνικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία και διέλυσε το τάγμα των Ιησουϊτών. Παράλληλα, ιδρύθηκαν χιλιάδες νέα μη εκκλησιαστικά σχολεία και ξεκίνησε μια εντατική και εθνομειοδοτική  προσπάθεια, με στόχο να δηλητηριαστούν οι εργατικές και αγροτικές μάζες, με τα κομμουνιστικά «αγαθά» και τις «δημοκρατικές ιδέες» περί διεθνισμού, κομμουνισμού, κοινοκτημοσύνης, ισότητος, την πολιτική εξόντώσεως παντός δεξιού αντιπάλου, κλπ.

Μπροστάρης στον αγώνα αυτό, ήταν ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ο οποίος ως οργανωτής της «Μπαράκα», του πανεπιστημιακού θεατρικού θιάσου, όργωνε την επαρχία δίνοντας παραστάσεις για τον απλό λαό. Η δολοφονία του όμως, τον Ιούλιο του 1936, αποτέλεσε το ορόσημο για την συμμετοχή πολλών άλλων «διανοούμενων» στον Ισπανικό εμφύλιο που ήταν «προ των πυλών».

4//. Τον Μάϊο του 1937 η «Δημοκρατική» κυβέρνηση προχώρησε στην τελική της επίθεση κατά του POUM. Ο σταλινικός αρχηγός της αστυνομίας στην Βαρκελώνη, χρησιμοποίησε τα σταλινικά «τάγματα εφόδου», για να εκδιώξει τους αναρχικούς από το κεντρικό κτήριο των τηλεπικοινωνιών που δέσποζε σ’ ολόκληρη την πόλη. Η επίθεση αυτή προκάλεσε μαζική εξέγερση των εργατών που αντεπιτέθηκαν, σήκωσαν παντού οδοφράγματα και κράτησαν τις θέσεις τους.

Και πάλι όμως, οι αναρχικοί και το POUM που ήταν πανίσχυροι στην Καταλωνία, αρνήθηκαν ν’ αντιταχθούν στους Σταλινικούς. Μόνο η μικρή ομάδα των Διεθνιστών Τροτσκιστών και οι επαναστάτες αναρχικοί της ομάδας «Φίλοι του Ντουρούτι»,7 αντιτάχτηκαν σ’ αυτή την ενέργεια των Σταλινικών και ζήτησαν από τους εργάτες να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι τέλους, οι δυνάμεις τους όμως, ήταν πολύ μικρές για ν’ αντιστρέψουν την κατάσταση.

Αυτή ήταν φυσικά η ευκαιρία που περίμεναν οι σταλινικοί. Η GPU, η μυστική αστυνομία του Στάλιν που ήταν κράτος εν κράτει, απήγαγε και δολοφόνησε τον Αντρέ Νιν. Το POUM κηρύχθηκε παράνομο και η πολιτοφυλακή του διαλύθηκε. Παρόμοια τύχη περίμενε χιλιάδες αναρχικούς και «δημοκράτες» θεωρούμενους ως αντισταλινικούς, σ’ ολόκληρη την Ισπανία. Η Σταλινική «νομιμότητα» άρχισε να βασιλεύει παντού…

Τελικώς, μετά τις βίαιες Ημέρες του Μαΐου του 1937 στην Βαρκελώνη και υπό την πίεση του Κ.Κ.Ι. (PCE), το POUM κηρύχθηκε τον επόμενο μήνα παράνομο από την κεντρική κυβέρνηση των Δημοκρατικών. Οι περισσότεροι ηγέτες του POUM, ανάμεσά τους κι’ ο Νιν, συνελήφθησαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στην άλλη μεγάλη πόλη που παρέμενε ακόμα υπό των έλεγχο των Δημοκρατικών, την Μαδρίτη. Εκεί, ο Νιν εκτελέστηκε μετά από βασανιστήρια από πράκτορες της Νικαβεντέ (ΝΚVD) που δρούσαν στην Ισπανία ως σύμβουλοι, πληροφοριοδότες της λεγομένης Δημοκρατικής κυβερνήσεως.8

Την περίοδο που ακολούθησε η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν οι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις συγκρότησαν πολιτοφυλακές και η βία ξέσπασε στους ισπανικούς δρόμους.

In 1931 Azaña joined with other liberal politicians that took part in the successful revolution that led to Alfonso XIII leaving the country. In the first government of the Second Republic Azaña became minister of war. He introduced a series of reforms that upset senior army officers. On 16th October 1931, Azaña replaced Niceto Alcala Zamora as prime minister. With the support of the Socialis Party (PSOE) he attempted to introduce agrarian reform and regional autonomy. However, these measures were blocked in the Cortes.

The failed military coup led by José Sanjurjo on 10th August, 1932, rallied support for Azaña's government. It was now possible for him to get the Agrarian Reform Bill and the Catalan Statute passed by the Cortes. The November 1933 elections were a victory for the Catholic Party (CEDA). Azaña's party only won five seats and he was forced from power.

In April 1934 Azaña managed to unite his party with the Radical Socialist and the Gallegan Autonomists. Later that year there were violent demonstrations in Barcelona and Asturias. Azaña was accused of encouraging these disturbances and on 7th October he was arrested and interned on a ship in Barcelona Harbour. However, no evidence could be found against him and he was released on 18th December.

Azaña was also accused of supplying arms to the Asturias insurrectionaries. In March 1935, the matter was debated in the Cortes, where Azaña defended himself in a three-hour speech. On 6th April, 1935, the Tribunal of Constitutional Guarantees acquitted Azaña. On 15th January 1936, Azaña helped to establish a coalition of parties on the political left to fight the national elections due to take place the following month. This included the Socialist Party (PSOE), Communist Party (PCE) and the Republican Union Party. In the elections held on 16th February 1936, 34.3 per cent of the vote went to the Popular Front, 33.2 per cent to the conservative parties and the rest to regional and centre parties. This gave the Popular Front 271 seats out of the 448 in the Cortes and Azaña was asked to form a new government.

The Popular Front government immediately upset the conservatives by releasing all left-wing political prisoners. The government also introduced agrarian reforms that penalized the landed aristocracy. Other measures included transferring right-wing military leaders such as Francisco Franco to posts outside Spain, outlawing the Falange Falange Española and granting Catalonia political and administrative autonomy.

As a result of these measures an economic crisis was created and the value of the peseta declined which damaged trade and tourism. With prices rising workers demanded higher wages. This led to a series of strikes in Spain.

Soon after Azaña gained power, Spanish Army officers, including Emilio Mola, Francisco Franco and José Sanjurjo, began plotting to overthrow the Popular Front government. This resulted in the outbreak of the Spanish Civil War on 17th July, 1936. To protect the Popular Front government, José Giral, the new prime minister, gave orders for arms to be distributed to left-wing organizations and trade unions that opposed the military uprising…

In September 1936, Azaña appointed the left-wing socialist, Francisco Largo Caballero as prime minister. Largo Caballero also took over the important role of war minister. Caballero brought into his government two left-wing radicals, Angel Galarza (minister of the interior) and Alvarez del Vavo (minister of foreign affairs). He also included socialists, Juan Negrin (minister of finance) and Indalecio Prieto (minister of navy and air) in his government. Largo Caballero also gave two ministries to the Communist Party (PCE) and the rest went to the Republican Union Party.

Joseph Stalin appointed Alexander Orlov as the Soviet Politburo adviser to the Popular Front government. Orlov was not very impressed with President Azaña: "He was a man with an ugly face. He was an apparent weakling, deeply in love with himself and with the lofty positions he had held in Spanish public life since the abdication of the king. The events of the Spanish Civil War proved him an egotist and veritable coward, who deserted his people when the war reached a critical stage."

γ/. Η Αντεπανάσταση των Εθνικιστών κατά των επαναστατών Αριστερο-αναρχοκομμουνιστών (Ο Εμφύλιος Πόλεμος).

1//. Υπό αυτές τις συνθήκες ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία, με επικράτηση αρχικώς, του Λαϊκού Μετώπου. Όταν αυτή η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο ο Φράνκο ανέλαβε δράση. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος διήρκεσε από τις 17 Ιουλίου 1936 μέχρι την 1 Απριλίου 1939, ήταν ο πόλεμος μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Φρανθίθκο Φράνκο και των λεγομένων Δημοκρατικών, δηλαδή των υπερασπιστών της εκλεγμένης κυβερνήσεως, αριστερών, σοσιαλιστών, αναρχικών και κομμουνιστών.

Την περίοδο εκείνη, είχε διακριθεί ιδιαιτέρως ο στρατηγός Φράνκο με τον επιτυχή τερματισμό του Μαροκινού πολέμου. Στις 17 Ιουλίου 1936, ισπανικά στρατεύματα με επικεφαλής τον στρατηγό Φρανθίσκο Φράνκο, στασίασαν, επανεστάτησαν εναντίον  λεγομένης δημοκρατικής κυβερνήσεως του «Λαϊκού Μετώπου», πέντε μόλις μήνες μετά την νόμιμη εκλογή της. Η αιφνιδιαστική επίθεση υπήρξε αποτελεσματική, καταλαμβάνοντας σε μια εβδομάδα το ένα τρίτο της χώρας.

Ωστόσο, τα στρατεύματα των Εθνικιστών απέτυχαν να κυριαρχήσουν σε όλη την Ισπανία. Τα κύρια πεδία μαχών εναντίον των Εθνικιστών ήταν η Μαδρίτη και η Βαρκελώνη (Η τελευταία Βαρκελώνη, έπεσε τον Ιανουάριο του 1939 και λίγο μετά ακολούθησε η Μαδρίτη). Τον Απρίλιο ο Φράνκο διακήρυξε τη νίκη του. 

Όπως ήταν φυσικό, η συντριβή της εξεγέρσεως στην Βαρκελώνη, και η διάλυση των πολιτοφυλακών, έσπειρε τρομερή απογοήτευση μέσα στις γραμμές των εργατών και των αγροτών που πολεμούσαν ενάντια στον Φράνκο και που δεν έβλεπαν πια για ποιον λόγο έπρεπε να χύνουν το αίμα τους για μια κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά να προσπαθεί να επαναφέρει την παλιά μισητή, γι’αυτούς, κατάσταση. Τα μέτωπα συνέχισαν να σέρνονται για λίγο ακόμα καιρό, αλλά οι δημοκρατικοί έχαναν την μια επαρχία μετά την άλλη, χωρίς τίποτε πια να μπορεί να σταματήσει την επέλαση των Εθνικιστικών στρατευμάτων του Φράνκο.

Τον Μάρτιο του 1939 έπεφτε η Μαδρίτη και οι σοσιαλιστές και κομμουνιστές «ηγέτες» του λεγομένου «Λαϊκού Μετώπου», εγκατέλειψαν τους απλούς πρώην «συντρόφους» τους και διέφυγαν για το εξωτερικό. Η Ισπανία χωρίστηκε στα δύο. Οι Αριστερο-αναρχοκομμουνιστές (κατ’ευφημισμόν «Δημοκρατικοί») μάχονταν με την υποστήριξη της Σοβιετικής Ενώσεως.

Οι Εθνικιστές πολεμούσαν εναντίον των «άθεων» Αναρχοκομμουνιστών με την υποστήριξη της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Στο πλευρό των Δημοκρατικών συστρατεύτηκαν περίπου 40.000 σοσιαλιστές, αναρχοκομμουνιστές και αριστεροί από όλο τον κόσμο.

2//. Με την έξαρση  του εμφυλίου,  επεβλήθη η εφαρμογή αναρχικών οργανωτικών αρχών σε διάφορα τμήματα της χώρας για περίπου μισό μέχρι το πολύ 3 χρόνια κυρίως στην Καταλονία, την Αραγονία, την Ανδαλουσία και σε τμήματα της κοινότητας της Βαλένθια.

Μεγάλο μέρος της οικονομίας της Ισπανίας τέθηκε υπό τον έλεγχο των αναρχοκομμουνιστών εργαζομένων. Σε αναρχικά προπύργια όπως η Καταλωνία, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν τόσο υψηλό ως 65-70%, αλλά μικρότερο στις περιοχές με μεγάλη επιρροή από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας. Τα εργοστάσια λειτουργούσαν μέσω επιτροπών εργαζομένων, οι αγροτικές περιοχές κολλεκτιβοποιήθηκαν και λειτουργούσαν ως «ελευθεριακές σοσιαλιστικές κοινότητες». Ακόμη και μέρη όπως ξενοδοχεία, κουρεία και εστιατόρια, λειτουργούσαν κολλεκτιβιακά και τα διαχειρίζονταν οι εργαζόμενοί τους.

Η προσπάθεια κολλεκτιβοποιήσεως οργανώθηκε κυρίως από τα μέλη της λεγομένης Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CNT) και της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI, Federación Anarquista Ibérica), οι οποίες συχνά συντομεύθηκαν ως CNT-FAI λόγω της συγγένειας μεταξύ των δύο οργανώσεων και του ρόλου της τελευταίας εντός της πρώτης, για την διατήρηση της ούτω κληθείσης «αναρχικής αγνότητας». Η μη-αναρχική σοσιαλιστική Γενική Ένωση Εργατών (UGT: Unión General de Trabajadores) συμμετείχε επίσης στην εφαρμογή της κολλεκτιβοποιήσεως, σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Η CNT που ήταν η κύρια δύναμη των κολλεκτιβοποιήσεων, υπήρχε από το 1910 και το 1936 μετρούσε περίπου 1,5 εκατομμύρια μέλη. Το αναρχικοσυνδικαλιστικό κίνημα υπήρχε στην Ισπανία από το 1870, και από την γέννηση του ως την (μερική) πραγματοποίηση του στόχου του, κατά την διάρκεια της επαναστάσεως, είχε μία ιστορία αδιάκοπης συμμετοχής στην έντονη κοινωνική πάλη, τουτέστιν «μερικές και γενικές απεργίες, σαμποτάζ, δημόσιες διαμαρτυρίες, συσκέψεις, πάλη ενάντια στους απεργοσπάστες…, φυλακίσεις, μετατοπίσεις, δίκες, εξεγέρσεις, lock outs, ένοπλες ενέργειες (attentat)».9

3//. Δυνάμεις-Σύμμαχοι και χορηγοί των αντιπάλων παρατάξεων

α//. Οι λεγόμενοι Δημοκρατικοί καθοδηγούνταν από τον Πρόεδρο της Β΄ Ισπανικής Δημοκρατίας Μανουέλ Αθάνα. Οι Δημοκρατικοί εφοδιάζονταν με όπλα και εθελοντές που προέρχονταν από την ΕΣΣΔ και την Κομμουνιστική Διεθνή. Περίπoυ 250 Έλληνες κομμουνιστές εθελοντές πολέμησαν στην Ισπανία.

Το πολιτικό εύρος των λεγομένων Δημοκρατικών Δυνάμεων ήταν μεγάλο, από Φιλελευθέρους αστούς μέχρι κομμουνιστές και αναρχικούς Επαναστάτες. Η κύρια δύναμή τους βρισκόταν στις αστικές και βιομηχανικές περιοχές και σε αυτές που είχαν αυτονομιστικές τάσεις, όπως η Αστούρια και η Καταλωνία, αλλά είχαν επίσης ισχυρά ερείσματα στους ακτήμονες. Μαζί τους τάχτηκαν και η εθνικιστική κυβέρνηση των Βάσκων αυτονομιστών, πράγμα παράδοξο, που οδήγησε την αριστερά στο να χαρακτηριστεί από τους εθνικιστές, ως προδοτική.

Αρχικά μόνο δύο χώρες υποστήριξαν ανοιχτά τους «δημοκρατικούς»: Το Μεξικό και η τότε ΕΣΣΔ. Η ΕΣΣΔ, παρείχε διπλωματική υποστήριξη, εθελοντές και την δυνατότητα αγοράς όπλων. Αυτή η κατάσταση που προκάλεσε αντιδράσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και, σε μικρότερο βαθμό, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οδήγησε στην δημιουργία των «Διεθνών Ταξιαρχιών», ξένοι όλων των εθνικοτήτων πήγαν οικειοθελώς στην Ισπανία για να πολεμήσουν στο πλευρό των λεγόμενων Δημοκρατικών.

Πολλοί αλλοδαποί, με ριζοσπαστικές κομμουνιστικές ή σοσιαλιστικές ιδέες, εντάχθηκαν στις Διεθνείς ταξιαρχίες, πιστεύοντας ότι η Ισπανική Δημοκρατία, ήταν στην πρώτη γραμμή του πολέμου κατά του φασισμού. Περίπου 40.000 αλλοδαποί πολέμησαν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, αν και δεν έφτασαν πάνω από 18.000 συνολικά στις πολεμικές συγκρούσεις, ενώ ισχυρίστηκαν ότι αντιπροσώπευαν 53 έθνη.10

Σημαντικός αριθμός εθελοντών (10.000 περίπου) προήλθε από την Γαλλία, την Ναζιστική Γερμανία, 5.000 από την Αυστρία και 3.500 από την Ιταλία. Λίγοι παραπάνω από 1000 από την Σοβιετική Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πολωνία, την Γιουγκοσλαβία, την Ουγγαρία και τον Καναδά. Το τάγμα Thälmann, μια ομάδα Γερμανών, και το Τάγμα Γαριμπάλντι, μια ομάδα Ιταλών, διέκρινε τις μονάδες τους κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Μαδρίτης. Οι Αμερικανοί πολέμησαν με τις μονάδες, όπως η XV Διεθνής Ταξιαρχία ("Ταξιαρχία Αβραάμ Λίνκολν"), ενώ οι Καναδοί εντάχθηκαν στο Τάγμα «Mackenzie-Papineau».11

Περισσότεροι από 500 Ρουμάνοι πολέμησαν με την πλευρά των δημοκρατικών, συμπεριλαμβανομένων των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας, Πέτερ Μπορίλα και Βάλτερ. Περίπου 145 άνδρες από την Ιρλανδία σχημάτισαν την Φάλαγγα Connolly, η οποία απαθανατίστηκε από τον ιρλανδό λαϊκό μουσικό Kρίστυ Μουρ, στο τραγούδι "Viva la Quinta Brigada". Στις Ταξιαρχίες εντάχθηκε και ένας μικρός αριθμός Κινέζων, η πλειοψηφία τους όμως επέστρεψε τελικά στην Κίνα.12

Οι εκτιμήσεις του υλικού που παρέσχε η ΕΣΣΔ στους δημοκρατικούς κυμαίνονταν μεταξύ 634 και 806 αεροσκαφών, 331 και 362 αρμάτων μάχης και 1.034 έως 1.895 πυροβόλα. Δημιουργήθηκε επίσης το τμήμα Χ του Κόκκινου στρατού για να διευθύνει τις επιχειρήσεις μεταφοράς όπλων, με την ονομασία "Επιχείρηση Χ". Πολλά τουφέκια και άλλα όπλα ήταν παλιά, παρωχημένα (μερικά χρονολογούνταν από την δεκαετία του 1860) αλλά, τα άρματα μάχης T-26 και BT-5 ήταν σύγχρονα.13

Η Σοβιετική Ένωση προμήθευε με αεροσκάφη τους δημοκρατικούς, αλλά τα αεροσκάφη που παρέθεσε η Γερμανία στους εθνικιστές αποδείχθηκαν πολύ καλύτερα προς το τέλος του πολέμου. Ο Στάλιν έδωσε εντολή να κατασκευαστούν ψεύτικα καταστρώματα στα πλοία και οι σοβιετικοί καπετάνιοι χρησιμοποίησαν διαφορετικές σημαίες με σκοπό την παραπλάνηση για να αποφύγουν τον έλεγχο των εθνικιστών. Σύμφωνα με τον Άγγλο στρατιωτικό ιστορικό Antony Beevor (1946-), οι Δημοκρατικοί πλήρωσαν τα σοβιετικά όπλα, από τα επίσημα αποθέματα χρυσού της Τράπεζας της Ισπανίας.14

Σημαντική αν όχι αποκλειστική συμμετοχή είχε και η Λαϊκή Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων, που σχεδίασε τις δολοφονίες του κομμουνιστή πολιτικού Αντρες Ντιν, του δημοσιογράφου Mark Rein και του José Robles. Μια άλλη επιχείρηση υπό της ηγεσία της NKVD, ήταν η κατάρριψη (το Δεκέμβριο του 1936) γαλλικού αεροσκάφους, όπου επέβαινε ο εκπρόσωπος της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), Georges Henny, με έγγραφα έγγραφα αφορώντα στην Σφαγή Παρακουέγιος.15

Σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, το Μεξικό στήριξε τους δημοκρατικούς. Το Μεξικό προσέφερε 2 εκ. δολάρια και 20,000 τουφέκια με 20 εκ. φυσίγγια. Η σημαντικώτερη συνεισφορά του Μεξικού όμως, ήταν η προστασία των προσφύγων. Περίπου 50.000 κατέφυγαν, στην Πόλη του Μεξικού και στην Morelia.

H αριστερή κυβέρνηση «Λαϊκού Μετώπου» στην Γαλλία δεν υποστήριξε αμέσως τους δημοκρατικούς. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Ιουδαίος Λεόν Μπλούμ, ήταν φιλικός προς τους δημοκράτες, φοβούμενος όμως ότι η επιτυχία των εθνικιστικών δυνάμεων στην Ισπανία θα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συμμαχικού κράτους της Γερμανίας και της Ιταλίας, μιας συμμαχίας που θα περικύκλωνε την Γαλλία και στις 21 Αυγούστου 1936, υπέγραψε την «Σύμβαση Μη Παρεμβάσεως».16

Η κυβέρνηση του Λεόν Μπλούμ παρείχε τελικά έναν αριθμό αεροσκαφών στους δημοκρατικούς, όπως τα 540 βομβαρδιστικά, τα αεροσκάφη Dewoitine και τα μαχητικά αεροσκάφη Loire 46 που εστάλησαν έως τον Δεκέμβριο το 1936. Έστειλαν επίσης στους Δημοκρατικούς, πιλότους και μηχανικούς.17

Στην διάρκεια αυτών των εξεγέρσεων του εμφυλίου πολέμου, εσφάγησαν από τους «δημοκράτες» της Λαϊκής Συμμαχίας», 12 αρχιεπίσκοποι, 238 μοναχές, 2.365 μοναχοί και 4.184 ιερείς.  Πολλές εκκλησίες, και μοναστήρια κάηκαν, ενώ μεγαλοϊδιοκτήτες και βιομήχανοι έγιναν επίσης στόχοι επιθέσεων από τις λεγόμενες δημοκρατικές δυνάμεις.18  

β//. Οι Εθνικιστές, αποκαλούνταν από τους αντιπάλους τους, Φρανκιστές ή Φασίστες. Η εθνικιστική πλευρά περιλάμβανε τους Καρλιστές και τους Αλφονσιστές, τους Ισπανούς εθνικιστές, την φασιστική Φάλαγγα, και τους περισσότερους συντηρητικούς και μοναρχικούς, με ισχυρές παπικές/ «καθολικές» θρησκευτικές πεποιθήσεις που υποστήριζαν την εκκλησία.19 Ο Φράνκο είχε φέρει επίσης τους μισθοφόρους στρατιώτες του Αποικιακού Στρατού της Αφρικής (Ισπανικά: Ejército de África ή Cuerpo de Ejército Marroquí), την Iσπανική Λεγεώνα (Τέρθιο)20 και τους Regulars.21 Οι ηγέτες τους είχαν γενικά πλουσιώτερο, πιο συντηρητικό και μοναρχικό υπόβαθρο και στηρίζονταν από την τάξη των γαιοκτημόνων.

Στις δυνάμεις των Ισπανών εθνικιστών εντάχθηκαν Ρουμάνοι εθελοντές με επικεφαλής τον Ιόν Μότσα, από την Σιδηρά Φρουρά ("Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ").22 Περίπου 600 Ιρλανδοί Κυανοχίτωνες, οπαδοί του ιρλανδού πολιτικού, Όουεν Ντάφι, γνωστή ως «Ιρλανδική ταξιαρχία», πήγε στην Ισπανία για να πολεμήσει στο πλευρό των εθνικιστών.23 Η πλειοψηφία των εθελοντών ήταν παπικοί/«καθολικοί» και σύμφωνα με τον Ο΄ουεν Ντάφι είχαν προσφερθεί εθελοντικά να βοηθήσουν τους εθνικιστές, να πολεμήσουν ενάντια στον κομμουνισμό.24

Η Γερμανική αεροπορία (Luftwaffe) και η αντίστοιχη Ιταλική βομβάρδισαν πολλές πόλεις και χωριά. Ανάμεσα τους και την βασκική πόλη Γκουέρνικα (Guernica/Gernika), την οποία ισοπέδωσαν στις 26 Απριλίου 1937 σκοτώνοντας πολλούς αμάχους. Ο Πάμπλο Πικάσσο, συγκλονισμένος από την φρίκη της καταστροφής, ζωγράφισε τον ομώνυμο διάσημα πίνακά του. Νικήτριες αναδείχθηκαν οι εθνικιστικές δυνάμεις του Φράνκο που υποστηρίχτηκαν ανοιχτά από τη Χιτλερική Γερμανία, την φασιστική Ιταλία και την παπική οργάνωση Opus Dei (Λεπτομέρειες για την Opus Dei, στο 33ο μέρος).

Ο αριθμός των θυμάτων αμφοτέρων των αντιμαχομένων παρατάξεων είναι αμφισβητήσιμος και κυμαίνεται από 300.000 μέχρι 1.000.000 ανθρώπους.

After taking power Caballero introduced changes that upset the left in Spain. This included conscription, the reintroduction of ranks and insignia into the militia, and the abolition of workers' and soldiers' councils. He also established a new police force, the National Republican Guard. He also agreed for Juan Negrin to be given control of the Carabineros.

Largo Caballero resisted pressure from the Communist Party to promote its members to senior posts in the government. He also refused their demands to suppress the Worker's Party (POUM) in May 1937. The Communists now withdrew from the government. In an attempt to maintain a coalition government, on 15th May, Azaña sacked Largo Caballero and asked Juan Negrin to form a new cabinet.

Negrin now began appointing members of the Communist Party to important military and civilian posts. This included Marcelino Fernandez, a communist, to head the Carabineros. Communists were also given control of propaganda, finance and foreign affairs. The socialist, Luis Araquistain, described Negrin's government as the "most cynical and despotic in Spanish history."

Negrin now attempted to gain the support of western governments by announcing his plan to decollectivize industries. On 1st May 1938 Negrin published a thirteen-point program that included the promise of full civil and political rights and freedom of religion.

In August 1938 President Manuel Azaña attempted to oust Negrin. However, he no longer had the power he once had and with the support of the communists in the government and armed forces, Negrin was able to survive. On 26th January, 1939, Barcelona fell to the Nationalist Army. Azaña and his government now moved to Perelada, close to the French border. With the nationalist forces still advancing, Azaña and his colleagues crossed into France on 5th February.

On 27th February, 1939, the British prime minister, Neville Chamberlaain recognized the Nationalist government headed by General Francisco Franco. Later that day Azaña resigned from office, declaring that the war was lost and that he did not want Spaniards to make any more useless sacrifices.

Azaña went to live in the south of France near Bordeaux. He suffered a heart attack in February 1940 and was still recovering when the German Army invaded three months later. Manuel Azaña was moved to Mountauban where he died on 3rd November, 1940.

δ/. Ο ρόλος των Μασωνικών στοών και των διεθνών τραπεζιτών στα δραματικά γεγονότα της Ισπανίας

Προ της διαγραφομένης νέας καταστάσεως στην Ισπανία, «οι στοές της Μεγάλης Ανατολής» για να εξασφαλίσουν το τέλος της Μοναρχίας οργάνωσαν μία ειδική «Στρατιωτική Αδελφική Ένωση» μέσω της οποίας απέσπασαν την υπόσχεση είκοσιενός (21) από τους είκοσι τρεις (23) ισπανούς στρατηγούς, για την υποστήριξη του σκοπού «Αποκατάσταση της Δημοκρατίας».

Ο στρατηγός Μόλα, που ήταν αρχηγός της Ισπανικής Εσωτερικής Ασφαλείας, στο βιβλίο του «Τρικυμιώδης Ήρεμη Μηχανορραφία και Κρίση», μας πληροφορεί ότι οι στρατηγοί μυήθηκαν στην Στοά της Μεγάλης Ανατολής και ενάμισυ εκατομμύριο πεσέτες μπήκαν στον λογαριασμό τους, για να βοηθήσουν να αποδράσουν στο εξωτερικό, εάν το «κίνημα για την δημοκρατία» απετύγχανε. Ο Φράνκο ήταν ένας από τους δύο στρατηγούς που αρνήθηκαν να μπουν στην «Στρατιωτική Αδελφική Ένωση».

Υποστηρίζοντας την δήλωση του Μόλα, ο Κάνο Λοπεζ εδήλωσε στην αίθουσα του Ισπανικού κοινοβουλίου: «Από το 1925 η μασωνία είχε στρατολογήσει κάτω από την Οργάνωση «Στρατιωτική Αδελφική Ένωση» τους περισσότερους υψηλόβαθμους αξιωματούχους του στρατού……Τόσο το 1929, για την κατάργηση της δικτατορίας του Ριβέρα, όσο και το 1931 για την κατάργηση της Μοναρχίας, η Μεγάλη Ανατολή έδινε τις διαταγές και οι στρατηγοί υπάκουαν».25

Οι διεθνείς τραπεζίτες βοήθησαν στην χρηματοδότηση της Επαναστατικής προσπάθειας στην Ισπανία. Τον Φεβρουάριο 1932 η Journal ανέφερε ότι ο Στάλιν διέθεσε 200.000 δολλάρια για την χρηματοδότηση των σχολείων Επαναστατικής εκπαιδεύσεως στην Ισπανία.  Οι οικονομικές εκθέσεις που υποβλήθηκαν το 1931 στο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αναφέρεται ότι διετέθησαν 240.000 λίρες Αγγλίας για να βοηθήσουν τους Ισπανούς επαναστάτες. Μαζί με τα παραπάνω διετέθησαν δυόμισυ εκατομμύρια (2.500.000) πεσέτες για την αγορά όπλων και πυρομαχικών. Τέλος ο Μόλα αποκαλύπτει ότι έως το 1938 πάνω από διακόσιοι έμπειροι επαναστατικοί ηγέτες, έφθασαν στην Ισπανία αφού πρώτα εκπαιδεύτηκαν στο Ινστιτούτο Λένιν της Μόσχας.26

5/. Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος.

Οι παγκόσμιοι Συνωμότες, αφού απέτυχαν να εγκαταστήσουν παγκόσμια κυβέρνηση, πίσω από την ΚΤΕ, επροχώρησαν σταθερά στα σχέδιά τους με άλλα σχήματα. Εκήρυξαν την Ρωσική επανάσταση, μετά τον θάνατο του Ρωσο-ιουδαίου Λένιν, έφεραν ένα άλλον Γεωργιανο-ιουδαίο τον Στάλιν, εβοήθησαν τον ντονμέ Ιλλουμινάτο Κεμάλ να επικρατήσει στην Τουρκία, προκειμένου να ξερριζώσει τους Έλληνες από τις πατρογονικές εστίες τους, στην Κίνα κατεβλήθη κάθε προσπάθεια για Κομμουνιστικοποίηση και την ανάδειξη του Μάο-Τσε (Μωϋσή;)-Τούνγκ, στην Ουγγαρία ανέδειξαν τον Ιουδαίο Μπέλλα Κουν, στην Ιταλία δημιούργησαν τον Φασισμό και τον αντιπροσωπευτικό αρχηγό του, πρώην αναρχοεπαναστάτη Μπεν-ίτο Μουσολίνι/«Ντούτσε», στην Γερμανία εδημιούργησαν τον Ναζισμό και τον Γερμανο-ιουδαίο Χίτλερ, στην Ισπανία όμως, δεν τα κατάφεραν να φυτέψουν τον Κομμουνισμό.

Έτσι προετοίμασαν ένα αισχρό παιγνίδι, με μοχλό πιέσεως το όργανό τους, την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα ( FRB) που κατέληξε στο Κραχ του 1929 και την οικονομική καταστροφή μέχρι το 1933. Ο κόσμος μοιράστηκε σε δύο στρατόπεδα  και δεν έμεινε παρά η αφορμή για την έκρηξή του.

Ο Χίτλερ είχε επιλεγεί από το Σύστημα όχι για κοσμοκράτωρ, αλλά ως το παρανοϊκό θύμα που επείσθη από το Σύστημα ότι είχε τα προσόντα να γίνει κοσμοκράτωρ. Κατακερμάτισαν την Γερμανία στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και την εβοήθησαν παντοιοτρόπως προκειμένου να προετοιμασθεί για έναν πόλεμο «τιμής και επιβιώσεως».

Καταφανής σκοπός να καταποντισθεί η Γερμανία και να αναδειχθεί ως κοσμοκράτειρα η Ιουδαιοκρατούμενη Αμερική, δημιουργώντας παράλληλα δύο ανταγωνιστικούς πόλους, τον Ναζισμό/ Φασισμό/Ιμπεριαλισμό και τον Κομμουνισμό (Σοσιαλισμό).

O δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε για να μπορέσουν οι αρχιερείς του Εωσφόρου δια των Ιλλουμινάτων, να απαλλαγούν από το φράγμα των τάξεων, της θρησκείας και των προκαταλήψεων. Οι ιδέες  τους που χαρακτηρίστηκαν από τους ίδιους ως Νέος πολιτισμός ή Νέα Ταξη πραγμάτων, έπρεπε να δομηθούν μέσα στις στάχτες του πολέμου. Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από ομιλία του Σερ Άντονυ Ήντεν, που απηύθυνε μέσω ραδιοφώνου στην Αμερική, στις 11 Σεπτ. 1939. Μεταξύ των άλλων είπε:

«Μπορούμε να απαλλάξουμε την Ευρώπη από το φράγμα των τάξεων, της θρησκείας και της προκαταλήψεως; Ο νέος μας πολιτισμός πρέπει να οικοδομηθεί σ’ένα εμπόλεμο κόσμο. Αλλά ο νέος μας πολιτισμός θα οικοδομηθεί κι’ αλλοιώς…».

Στην Γιάλτα, Ο Στάλιν, ο αρχισιωνιστής Τσώρτσιλ και ο ετοιμοθάνατος Ιουδαιοαμερικανός Ντελάνο Ρούσβελτ, εμοίρασαν τον κόσμο στα δύο, κάτω από την ίδια ηγεμονία των Συνωμοτών Ιουδαιοταλμουδιστών και τους εξώπλισε με την κατάλληλη ιδεολογία και στρατούς, έτοιμους να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά τους παιγνίδια. Για να τρομοκρατούν τους λαούς και να τους έχουν υπό το πέλμα τους, για οικονομική εκμετάλλευση και απρόσκοπτη προώθηση των κοσμοκρατορικών τους σχεδίων.

Οι Ιουδαιοταλμουδιστές Τραπεζίτες είναι οι παγκόσμιοι συνωμότες που σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν το αποτρόπαιον έγκλημα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όσο και αν φαίνεται παράξενο, και «συνωμοσιολογικό», για κάποιους που εξακολουθούν να κοιμούνται και να μην βλέπουν την αλήθεια, η οποία κραυγάζει από τα βάθη των αιώνων..Το ομολόγησαν και οι ίδιοι κυνικώτατα, τελευτούντος του 1948 (ΣΣ: Άλλωστε, ποιος από τους κατεστραμμένους, πτωχευμένους και επαιτούντας λαούς θα τους ζητούσε τον λόγο;), σε συνέδριον που διοργάνωσαν στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ.

«Η καταστροφή της Ευρώπης έλυσε το πρόβλημα της αποτελεσματικής ζητήσεως δια την Αμερικανικήν Οικονομία. Κατά την διάρκεια της υφέσεως δεν κατορθώσαμε τίποτα. Μεγάλη ήταν η έλλειψη της αποτελεσματικής ζητήσεως. Τελευταίως η ζήτησις αυτή δημιουργήθηκε από καθαρή ανάγκη και ευρισκόμεθα τώρα εις την χαραυγήν της μεγαλυτέρας βιομηχανικής εποχής που εγνώρισε ποτέ η χώρα αυτή…».27

Οι αρχικαπιταλιστές Ταλμουδιστές Τραπεζίτες Τρομοκράτες Τοκογλύφοι, έλυσαν τα προβλήματά τους, μετατρέποντας σε ερείπεια την Ευρώπη και τις χώρες των άλλων Ηπείρων που συμμετείχαν στον 2ον παγκόσμιο πόλεμο, οδηγώντας σε σφαγή 60.000.000 ή κατ’αλλους  70.000.000 ανθρώπους, κατ’αυτούς…«Θηρία» (γκόϊμ), και λεηλατώντες μέχρι τις ημέρες μας, ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ, τον πλούτον των λαών ολόκληρου του κόσμου.

 

Συνεχίζεται

---

1 1: Giuseppe Fanelli. 2: Angel Cenagorta. 3: José Rubau Donadeu. 4: Manuel Cano. 5: Francisco Mora. 6: Marcelino López. 7: Antonio Cerrudo. 8: Enrique Borrel. 9: Anselmo Lorenzo. 10: Nicolás Rodríguez. 11: José Posyol. 12: Julio Rubau Donadeu. 13: José Fernández. 14: José Adsuara. 15: Quintín Rodríguez. 16: Miguel Lángara. 17: Antonio Gimeno. 18: Enrique Simancas. 19: Ángel Mora. 20: José Fernández. 21: Benito Rodríguez.

2 Ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα (José Antonio Primo de Rivera y Sáenz de Heredia, (1903-1936), 1ος Δούκας του Πρίμο ντε Ριβέρα, 3ος Μαρκήσιος της Εστέγια, ευρύτερα γνωστός ως Χοσέ Αντόνιο, ήταν Ισπανός διανοητής και πολιτικός. Επέλεξε να καταταγεί στον Ισπανικό στρατό ως Εθελοντής ενός έτους. Υπηρέτησε στο 9ο Σύνταγμα Ιππικού του Αγίου Ιάκωβου, το οποίο έδρευε στην Βαρκελώνη. Καταδικάστηκε από στρατιωτικό δικαστήριο μετά από τον ξυλοδαρμό του Ταξιάρχου Gonzalo Queipo de Llano, για λόγους τιμής.

Στις 6 Ιουλίου 1936 συνελήφθη μετά από εντολή της κυβερνήσεως των λεγομένων «Δημοκρατικών Δυνάμεων» και φυλακίσθηκε στο φρούριο Αλικάντε. Τελικά δικάστηκε από λαϊκό δικαστήριο, αποτελούμενο από κομμουνιστές και αναρχικούς, και καταδικάστηκε εις θάνατο στις 17 Νοεμβρίου. Εκτελέστηκε στις 20 Νοεμβρίου.

3 Ο Αντρές Νιν (4 Φεβρουαρίου 1892 - 20 Ιουνίου 1937) ήταν Ισπανός πολιτικός και αναρχοκομμουνιστής. Γεννήθηκε στην μικρή πόλη Μπεντρέλλ της επαρχίας της Ταρραγόνα της Αυτόνομης Περιφέρειας της Καταλωνίας, από φτωχή οικογένεια, με πατέρα τεχνίτη κατασκευής παπουτσιών και μητέρα χωρική και ανεπάγγελτη. Λίγο πριν τον μεγάλο πόλεμο, μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας, την Βαρκελώνη. Εκεί δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα σε ένα σχολείο αναρχικών, σύμφωνα με τα πρότυπα του Μοντέρνου Σχολείου (Escuela Moderna,) του εκτελεσθέντος από το κράτος, το 1907 ισπανού αναρχικού Φραγκίσκου Φερρέρ., ενώ κατόπιν ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία και τον ακτιβισμό. Το 1917 εντάχθηκε στο Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE - Partido Socialista Obrero Español, εκείνη την περίοδο, υπό την ηγεσία των Φρανθίσκο Λάργο Καμπαγιέρο, Ινταλέθιο Πριέτο, κ.α.

Σύντομα έγινε ηγέτης του ισπανικού εργατικού κινήματος, εγκατέλειψε όμως το PSOE την δεκαετία του '20 μετά την συμμετοχή του κόμματος στην μοναρχική κυβέρνηση του βασιλιά Αλφόνσου ΙΓ', θεωρώντας το ως ρεβιζιονιστικό-ρεφορμιστικό και στην συνέχεια πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ισπανίας (Κ.Κ.Ι.) (PCE - Partido Comunista d' España, Στα πλαίσια αυτά εργάστηκε για την Κόμιντερν και την Ερυθρά Διεθνή των Εργατικών Ενώσεων (RILU ή Προφιντέρν) στην Σοβιετική Ένωση, πάτρωνα τότε των περισσότερων Επαναστατικών κομμουνιστικών κινημάτων παγκοσμίως, ενώ υπήρξε και μέλος του επιτελείου του Λέοντος Τρότσκυ (γραμματέας του) για ένα διάστημα.

Όταν επέστρεψε στην Ισπανία, έφυγε από το Κ.Κ.Ι. απογοητευμένος από την γραφειοκρατική, παρασιτική, όπως πίστευε, ελίτ των κυρίαρχων ευρωπαϊκών σταλινικών κομμουνιστικών κομμάτων, διαδραματίζοντας εξέχoντα ρόλο στην ίδρυση του κόμματος Κομμουνιστική Αριστερά της Ισπανίας (ICE - Izquierda Comunista d' España, τον αυτόνομο Λενινιστικό πολιτικό σχηματισμό, ενσωματωμένο στην Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση ή Ενιαία Αντιπολίτευση (ILO - International Left Opposition), το οποίον αντιπαρατίθετο στο πρώην κόμμα του Νιν, το Κ.Κ.Ι. και γενικώτερα στα σταλινικού τύπου κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης.

4 Ο Αντρές Νιν συγκρούστηκε με τον Τρότσκυ, επειδή ο Τρότσκυ πρότεινε την συμμετοχή της νεολαίας του κόμματος στην Σοσιαλιστική Νεολαία της Ισπανίας καθώς πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ενίσχυε το πολιτικό εκτόπισμα του ICE, ενώ ο Νιν αντιθέτως άρχισε να υποστηρίζει την συμμαχία με το πολιτικό γκρουπ «Σχηματισμός Εργατών και Χωρικών (BLOC)», μετατρεπόμενος, κατά τους σκληροπυρηνικούς σταλινικούς,  από υποστηρικτής της αριστερής φράξιας του μαρξισμού-λενινισμού, σε θιασώτη της δεξιάς φράξιάς του.. Γρήγορα διαχώρισε τη θέση του και μαζί με τον Χοακίν Μαουρίν, ίδρυσαν το 1935 το Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενότητας (POUM - Partido Obrero de Unificación Marxista,, ένωση του ICE με το BLOC.

5 .Anarchism, the Republic and Civil War in Spain: 1931-1939 - Julian Casanova, σελ. 207.

.Preston, Paul (2013). The Spanish holocaust: inquisition and extermination in twentieth-century Spain. London: HarperPress.

6 Στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936  η Αριστερά συσπειρώθηκε γύρω από ένα «πόλο», με το όνομα «Λαϊκό Μέτωπο», το οποίο κέρδισε το 47% των ψήφων έναντι του Δεξιού πόλου, το οποίο ονομάστηκε «Εθνικό Μέτωπο». Το «Λαϊκό Μέτωπο» κέρδισε 263 έδρες έναντι 156 εδρών του Δεξιού Μπλοκ και 54 εδρών των Κεντρώων Ρεπουμπλικανών.

7 Ο Χοσέ Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι Ντουμάνγκε (Buenaventura Durruti Dumange, 1896-20 Νοε. 1936) ήταν Ισπανός αναρχικός. Υπήρξε ηγετικό πρόσωπο του Ισπανικού Εμφυλίου, στα πρώτα στάδια του πολέμου. Επέβαλε αυστηρή πειθαρχία στο τμήμα του, κάνοντας δύσκολη την εφαρμογή της παραδοσιακής αναρχικής πρακτικής, δηλαδή όταν κάποιος πολιτοφύλακας το δήλωνε, τότε μπορούσε να εγκαταλείψει την μονάδα του και να επιστρέψει στα μετόπισθεν. Αντίθετα, ο Ντουρρούτι τον αφόπλιζε, και σε αρκετές περιπτώσεις τον εφόνευε ως δειλό. Αποτέλεσμα ήταν οι λιποταξίες στο τμήμα του Ντουρρούτι να ήταν ελάχιστες.

Επιπλέον λόγω ευρείας διαδόσεως σεξουαλικών νοσημάτων, εκδίωξε πόρνες από το πολεμικό μέτωπο και όταν ορισμένες επέστρεφαν τις σκότωνε. Σε άλλη περίπτωση, όπως κατέγραψε η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέϊλ, δεκαπεντάχρονος αιχμάλωτος μέλος της φάλαγγος που αρνήθηκε να ενταχθεί στην μονάδα του μετά από μια ώρα προσπάθειας να μεταπεισθεί από τον Ντουρρούτι, εκτελέστηκε την επόμενη ημέρα.

Τελικά, ο Ντουρρούτι πληγώθηκε θανάσιμα από σφαίρα όπλου στις 19/11/1936, ενώ πολεμούσε στην Μαδρίτη και πέθανε την επόμενη ημέρα σε νοσοκομείο. Άμεσα, διαδόθηκε ότι δολοφονήθηκε από μέλος της μονάδας του που αντιδρούσε στην στρατιωτική πειθαρχία. Αντίθετα οι αναρχικές οργανώσεις διέδωσαν για λόγους προπαγάνδας, ότι σκοτώθηκε από βολή εθνικιστή ελεύθερου σκοπευτή.

Παράλληλα, μέσα στους κόλπους των αναρχικών κυκλοφόρησε η φήμη ότι δολοφονήθηκε από Σταλινικούς κομμουνιστές, γιατί φοβόντουσαν την δημοφιλία του στις τάξεις των αναρχικών. Αντίθετα, οι κομμουνιστές διέδωσαν ότι ο Ντουρρούτι ήταν έτοιμος να γίνει κομμουνιστής, και τον δολοφόνησε κάποιος αναρχικός. Ως πράξη αντεκδικήσεως αναρχικοί πολιτοφύλακες εκτέλεσαν 52 εθνικιστές φυλακισμένους, την ίδια ημέρα του θανάσιμου τραυματισμού του. [Πηγές:  The Battle for Spain: The Spanish Civil War 1936-1939 Antony Beevor, Ενότητα: The Battle for Madrid (1989) ---Alexander, R.; Alexander, R.J. (1999). The Anarchists in the Spanish Civil War. Janus. σελ. 213. ---Julius Ruiz The 'Red Terror' and the Spanish Civil War: Revolutionary Violence In Madrid, Publisher: Cambridge University Press Online publication date: June 2014, σ, 284].

8 The Spanish Republic and Civil War - Julian Casanova, Cambridge University Press 2012 σελίδα 268

9 Gaston Leval, Collectives in the Spanish Revolution, Freedom Press, 1975, κεφ. 2, σελ 54.

10 Hugh. Thomas (1961). The Spanish Civil War, (1961), p. 637.

11 Hugh Thomas, p. 637-639.

12 .Deletant (1999). p. 20.

.« Review of O'Riordan's memoir».

.Benton, Pieke (1998), Gregor; Pieke, Frank N. (1998). The Chinese in Europe. Macmillan.

.p. 215.

.Gerald Howson (1998). Arms for Spain. New York: St. Martin’s Press. p. 125.

13 .Stanley Payne (2004). The Spanish Civil War, the Soviet Union, and Communism. New Haven ; London: Yale University Press. p. 152-153 και 156-157.

.Antony Beevor  The Spanish Civil War (2006). 152–153 και 163.

.Helen Graham  (2005). The Spanish republic at war, 1936-1939. p. 92.

.H. Thomas (2003). p. 944.

14 .Gerald Howson (1998) pp. 126–129 και 134.

.Antony Beevor  The Spanish Civil War (2006). pp. 153–154.

15 Οι σφαγές του Παρακουέγιος ήταν μια σειρά μαζικών εκτελέσεων αμάχων, πολιτών και αιχμάλωτων στρατιωτών από την λεγόμενη Δημοκρατική παράταξη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου στην περιοχή γύρω από τις πόλεις, Paracuellos de Jarama και Torrejón de Ardoz. Οι σφαγές πραγματοποιήθηκαν στο αρχικό στάδιο της μάχης της Μαδρίτης τον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 1936. Ο αριθμός των νεκρών παραμένει αντικείμενο συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Τις σφαγές τις οργάνωσαν στελέχη από το Σταλινικό Κομμουνιστικό κόμμα Ισπανίας, σε συνεργασία με αναρχικούς και υποστήριξη από τις υπόλοιπες συμμαχικές «δημοκρατικές» δυνάμεις.

16 .Antony Beevor (2006). pp. 139–140. 246, 273, 291, 412-413

.VIDAL, Cesar. La guerra que gano Franco. Madrid, 2008. p.256

.Michael Alpert, A New International History of the Spanish Civil War (1994). p. 14-15 και 43., Palgrave Macmillan.

17 .«Potez 540/542». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο, στις 11 Αυγούστου 2011.

.Alpert (1994). pp. 46–47.

18 «Μiles Jesu - Ecclesial Family of Consecrated Life». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2006. Τα στατιστικά στοιχεία για τις δολοφονίες και τις καταστροφές θρησκευτικών χώρων, λίγο πριν από την έναρξη του πολέμου, προέρχονται από το βιβλίο Historia de la Persecución Religiosa en España (1936-1939) του Antonio Montero Moreno (Biblioteca de Autores Cristianos, 3η έκδοση, 1999).

19 Gerald Howson (1998). Arms for Spain. New York: St. Martin’s Press pp.1.

20 Preston, Paul, A Concise History of the Spanish Civil War (2006). p. 79.

21 "Marocco tackles painful role in Spain's past," Reuters 14 January 2009.

22 Othen (2008). p. 102.

23 Hugh Thomas, The Spanish Civil War, (1961). p. 635.

24 Casanova (2010). p. 225.-- Mittermaier (2010). p. 195.

25 Ζαν Ντουραί, «Το Λατινικό Έργο», Ιανουάριος 1993. [Πηγή: Η Εωσφορική Συνωμοσία, Εκδ. ΣΤΕΡΕΩΜΑ, σ. 194-198].

26 ο.α. σ.199

27 Πρακτικά Συνεδρίου από το Economic and Business Foundation, Πενσυλβάνια, 20 Δεκεμβρίου 1948.