ΕΔΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ,

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ Ή ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)

Μέρος 1ον

Πρόλογος

1.  Όταν δημιουργήσαμε το παρόν ιστολόγιον «ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ», το οποίον αναρτήσαμε για πρώτη φορά στις 7 Απριλίου 2014, αναφέραμε και τους κύριους λόγους δημιουργίας του.

Στα οκτώ (8) έτη της διαδικτυακής παρουσίας μας (2014-2022), αναπτύξαμε διεξοδικώς δεκάδες θεμάτων, όπως είχαμε υποσχεθεί στους αναγνώστες μας,  τα οποία το Σύστημα έχει αποκρύψει/εξαλείψει από την συστημικήν γραμματεία ολικώς ή μερικώς, έχει χαλκεύσει τεχνιέντως και αποσιωπά δολίως, για ευνόητους λόγους. Πάντα ταύτα επράξαμεν προς:

α. Προβληματισμό των αναγνωστών, ανεξαρτήτως φυλετικού χρώματος, θρησκεύματος και εθνικότητος, ιδίως όμως, των Ελληνοπαίδων και των ανησυχούντων-ενσυνείδητων Ορθοδόξων Ελλήνων πολιτών.

β. Αποκάλυψη των πλανών, απατών και διαχρονικώς χαλκευμένων  από το Σύστημα, ιστορικο-πολιτικών γεγονότων και Επιστημονικών Αληθειών.

γ. ΕΠΙΓΝΩΣΗ της Ιστορικής, Πολιτικής, Επιστημονικής και Γραμματειακής Αληθείας, παραθέτοντας βιβλιογραφία γνωστή και άγνωστη, με χιλιάδες πηγές, τις οποίες και επικαλούμεθα.

2.  Σήμερα, οκτώ (8) έτη μετά την πρώτη ανάρτηση,  διαπιστώνουμε ότι παρά το γεγονός ότι η αρχική ανάρτηση έγινε χωρίς τυμπανοκρουσίες και εντελώς αθόρυβα, δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες επισκέφθηκαν την ιστοσελίδα μας, ενώ εσπείραμε τον σπόρο της «αναζητήσεως της αληθείας», σε άλλες 85 χώρες εκτός της Ελλάδος.

Για τους παραπάνω λόγους, είμαστε ικανοποιημένοι  και επικοινωνούμε για μία ακόμη φορά, όχι μόνον με κάθε πολίτη που αισθάνεται Ορθόδοξος κατά την καρδιακή του πίστη και Έλλην στην φυλετική ψυχή και πιστεύει ενσυνειδήτως ότι ανήκει στον ευλογημένο-περιούσιο λαό του «Νέου Ισραήλ» της Χάριτος του Θεού, αλλά και με κάθε πολίτη απανταχού της γης που ανησυχεί και αναζητεί αδόλως, την Αλήθεια.

Στο παρόν πόνημα θα καταθέσουμε σε μια μικρή σειρά, μια δέσμη από τις κυριώτερες ΔΙΑΠΙΣΤΩΘΕΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ που προέκυψαν απ’ όσα αναπτύξαμε και αποδείξαμε σε κάθε ένα από τα  αναλυθέντα θέματα (ιστορικά, εθνικά, επιστημονικά, αγιογραφικά, πολιτικά, κλπ).

Οι ΑΛΗΘΕΙΕΣ αυτές ανατρέπουν:

.Όσα κατά τους τελευταίους αιώνες, προβάλλουν οι συστημικοί προπαγανδιστές και τα περισσότερα απ’ όσα εδιδάχθημεν εμείς οι νεώτεροι στις αίθουσες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων από διδασκάλους-καθηγητές που υποχρεώθηκαν να μας παπαγαλίζουν το περιεχόμενον των εγχειριδίων, τα οποία συντάχθηκαν από «επιτηδείους» του Συστήματος

.Πολλά και σημαντικά, απ’όσα μας κατηχούσαν οι κατηχητές (λαϊκοί και ρασοφόροι) και θεολόγοι και αφορούσαν στο περιεχόμενο της Αγίας Γραφής και τα Δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως, στις εκκλησίες και τα πνευματικά κέντρα, με αποτέλεσμα να καθίστανται συνυπεύθυνοι για την Πνευματική Ερημία της εποχής μας και την μετατροπή της Ορθοδόξου Πίστεως, της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, σε ανθρώπινη Θρησκεία.

Αμφότερα ήσαν αποτέλεσμα της ενσυνείδητης ή ασυνείδητης ΑΓΝΩΣΙΑΣ, της ΑΓΡΑΜΜΑΤΙΑΣ (Ιστορικής, Επιστημονικής, Αγιογραφικής), περιείχαν πλάνες, απάτες, ασυγχώρητες ανομίες (αφορούν κυρίως στους κατηχητές της Χριστιανικής Ορθοδοξίας) και συνιστούσαν διδαχές ΑΝΤΙΓΝΩΣΕΩΣ και ΔΥΤΙΚΟΛΑΤΡΕΙΑΣ/ ΞΕΝΟΔΟΥΛΕΙΑΣ.

Τα αποτελέσματα είναι ορατά στις ημέρες μας από την διάχυτη πνευματική πενία, την αφόρητη δυσοσμία της κοινωνικής σήψεως, το συνεχώς αυξανόμενον ρεύμα αρνησιπατρίας, την θρησκειοποίηση της Ορθόδοξης Πίστεως, την βλάσφημη σύζευξη της  Ορθόδοξης λατρείας με αιρετικές θρησκευτικές διδασκαλίες, την Αστρολογία και τις συναφείς μελλοντολογικές-ψευδοπροφητικές ενασχολήσεις, την πολιτικοποίηση της Επιστήμης, την μετατροπή της Δικαιοσύνης σε υπηρέτρια της ελλαδικής πολιτικο-οικονομικής ολιγαρχίας και πλυντήριο ανομημάτων και την εμφανέστατη φεουδαρχοποίηση-μετάλλαξη του δημοκρατικού πολιτεύματος, τόσον στην πατρίδα μας όσον και στις κοινωνίες όλου του κόσμου.

Όλες σχεδόν οι Διαπιστωθείσες Αλήθειες, εδραίες και τεθεμελιωμένες που αποκαλύψαμε κατά την οκταετή έρευνά μας, αποκρύπτονται ή αποσιωπώνται ή χαλκεύονται, από τα συστημικά ΜΜΕ-φερέφωνα και τις αργυρώνυτες φωνές και γραφίδες του Συστήματος, που αλωνίζουν στα Εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα ΜΜΕ (ηλεκτρονικά και έντυπα) ή αλλαχού, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ζωντανός ή εντύπως), όπως επιβάλλεται σε αληθώς δημοκρατικά πολιτεύματα, δηλαδή ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΛΟΓΟΝ!!!.

Έτσι εννοούν την Δημοκρατία τους, την ελευθερία του λόγου και την ισότητα, οι Συστημικοί …ολεσήνορες!!!

3. Οι κύριες από τις Διαπιστωθείσες Αλήθειες που καταθέτουμε, φρονούμεν ότι συνιστούν ένα ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟ ΓΝΩΣΕΩΣ (Αμυντικό και Επιθετικό), προς αντιμετώπιση των καθημερινών και πολλαπλών πυρών Αντιγνώσεως, Σκοταδισμού, Παραπλανήσεως και Παγιδεύσεως- Αποπροσανατολισμού από την οδόν της Αληθείας.

Α΄ ΚΥΡΙΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ        

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4).

1. Δημιουργία του κόσμου

α. Ο κόσμος στον οποίον ζούμε και τα σύμπαντα (ορατά και αόρατα) είναι Δημιουργία-Κτίσις του Δημιουργού ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, Ιησού Χριστού, ως αποτέλεσμα της Αγάπης Του και όχι Φύσις όπως την ονομάζουν οι Συστημικοί επιστημονικολόγοι, αποτέλεσμα δήθεν, κάποιας εξελικτικής διαδικασίας (αναπόδεικτης-αντιεπιστημονικής).

β. Η Επιστήμη αδυνατεί να δώσει απάντηση στο πότε, πως και γιατί παρουσιάσθηκε ο άνθρωπος στην γη, επειδή:

-Η επιστημονική παρατήρηση είναι αδύνατη αφού, είναι απόντα τα φυσικά φαινόμενα της παρατηρήσεως, αρχικά και ενδιάμεσα (ΟΥΔΕΙΣ ΟΥΔΕΠΟΤΕ είδε τα μεταγενέστερα κατασκευάσματα της επιστημονικής φαντασίας τους, όπως τον ανθρωποπίθηκο, τον ορθάνθρωπο, κλπ).

«Για κάθε ορισμό της εννοίας επιστήμη χρειάζεται να μη ξεχνάμε ότι οι απόψεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν με παρατήρηση, δεν είναι απολύτως τίποτε και οπωσδήποτε δεν είναι επιστήμη» (George G. Simpson, Science, 1964, v.143, p.769).

-Είναι αδύνατη η πειραματική επαλήθευση αφού τα φαινόμενα δεν μπορούν να αναπαραχθούν κατά βούληση όπως γίνεται στα σύγχρονα επιστημονικά πειράματα. Συνεπώς, χωρίς παρατήρηση και πείραμα ΔΕΝ υπάρχει επιστημονική απόδειξη.

«Επιστήμη είναι μία αλυσσίδα από παραστάσεις και θεωρητικές επικοδομήσεις, που προβάλλουν σαν αποτέλεσμα πειραμάτων και παρατηρήσεων, που μπορεί να στηριχθή ο επιστήμονας σ’αυτές για να κάμη και άλλα πειράματα και παρατηρήσεις» (James Connant, Science and common sence, New Haven,1951,σ.25).

-Κανένα έγγραφο, απολίθωμα ή αρχαιολογικό στοιχείο δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη «αρχανθρώπων», όπως τους εννοούν οι θιασώτες της θεωρίας της εξελίξεως. Πιθανώς να υπάρχουν απολιθώματα  υπερμεγέθων ζώων, αλλά «αρχανθρώπων» που μετεξελίχθηκαν σε «ανθρώπους» ούτε υπήρξαν ούτε πρόκειται να υπάρξουν!!!

-Κανένας ποτέ δεν παρακολούθησε την γέννηση του σύμπαντος, την γέννηση της γης, ή την βαθμιαία μεταβολή του αρχικού «πλαγκτόν» ή των  «ψαριών» (όπως ισχυρίζονται οι εξελικτικοί, ανάλογα με το είδος της θεωρίας που πρεσβεύουν), σε πίθηκο ή ψάρι και στην συνέχεια σε άνθρωπο(!!!).

γ. Οι κατά καιρούς εμφανιζόμενοι ως «πρόγονοι» του ανθρώπου (Δρυοπίθηκος, Ραμαπίθηκος, Αυστραλοπίθηκος, ο άνθρωπος της Ιάβας, ο άνθρωπος του Πεκίνου, ο άνθρωπος του Νεάντερταλ, ο αρχάνθρωπος των Πετραλώνων, κλπ), δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατασκευάσματα ονειροπόλων, μυθεύματα απατεώνων ή φαντασιώσεις ανθρώπων με την βοήθεια αξιόπιστων, ίσως, οργάνων, αναξιόπιστων όμως μετρητών-«επιστημόνων» και «επιστημονικών» μετρήσεων,  που παρουσιάζονται σαν εντυπωσιακές, της ηλικίας οστών-απολιθωμάτων (Ηλεκτρονική στροφορμή, C14, κλπ).

Πως είναι δυνατό λοιπόν να ισχυρίζονται ορισμένοι επιστήμονες ότι μπορούν να εντοπίσουν την ηλικία ενός απολιθώματος, χιλιάδων ή εκατομμυρίων ετών όταν:

.Αυτά τα απολιθώματα την στιγμή της μετρήσεως από πλευράς μοριακής δομής και συστάσεως, έχουν αλλοιωθεί ή δεν έχουν σχέση με το πρωτότυπο του οποίου υποτίθεται ότι είναι κατάλοιπα.

.Κανένας εκτός από τον Δημιουργό, δεν μπορεί να προσδιορίσει ούτε κατά προσέγγιση (χιλιάδων ή εκατομμυρίων ετών) την ηλικία της γης.   Χωρίς αυτό το απίστευτο παραμύθι της ηλικίας εκατοντάδων χιλιάδων ή εκατομμυρίων, ακόμη και δισεκατομμυρίων ετών του ανθρώπου [το οποίο φυσικά ....λύνει όλα τα προβλήματα αφού κανείς (;) δε μπορεί να αποδείξει το αντίθετο], δεν θα ήταν δυνατή ούτε καν η σκέψη περί διατυπώσεως της εξελικτικής θεωρίας.

δ. Ας μας πούνε λοιπόν οι σοφοί εξελικτικοί και ας μας αποδείξουν, πόσος χρόνος πέρασε:

.Από τότε που η γη ήταν «αόρατη και ακατασκεύαστη» (ΓΕΝΕΣΗ: 1/1-2) μέχρι την δημιουργία της μιάς (πρώτης) ημέρας     και

.Από την πρώτη ημέρα (δημιουργίας) μέχρι σήμερα (2022).

Η ορθόδοξη Εκκλησία που αποτελεί το στύλο και το εδραίωμα της αληθείας (Α΄ ΤΙΜΟΘ: 3/15), δέχεται επίσημα ότι Ιησούς Χριστός γεννήθηκε 5.530 χρόνια από κτίσεως κόσμου (Δίπτυχα Εκκλησίας της Ελλάδος, 2022).

Πως λοιπόν υπολόγισαν οι λεγόμενοι επιστήμονες, την Μεγαμαθουσάλεια ηλικία του ανθρώπου; 

Εάν όμως δεν πιστεύουν, όπως είναι γεγονός, στην επίσημη και εγγράφως διατυπωμένη θέση της Εκκλησίας καθώς και στην δημιουργία του κόσμου από τον Τριαδικό Θεό, τότε τους παρακαλούμε να μεταβούν στην ζούγκλα ή να καταδυθούν στους βυθούς των θαλασσών και ας ερωτήσουν τους «ομαίμους» τους πιθήκους - γορίλες-ουρακοτάγκους-ιχθύες:

«Τι συνέβη αδέλφια μας και σεις εξακολουθείτε και βρίσκεσθε στην κτηνώδη κατάσταση της ζωώδους αλογίας και ιχθυώδους αφωνίας σε αντίθεση με εμάς που εξελιχθήκαμε και γίναμε άνθρωποι - πρόσωπα με αθάνατη ψυχή και ανώτερο πνεύμα;».

Τότε καλούνται να μας ανακοινώσουν τα πορίσματα των ερευνών τους μήπως και φωτισθούμε εμείς οι «ανόητοι» και αναβλέψουμε από το «σκοτάδι» της Θεϊκής Δημιουργίας στην οποία αφελώς πιστεύουμε. Θα τους είμαστε ευγνώμονες!!!  

2. Αιγιείς-Αιγαίον (Πέλαγος)- Αχαιοί.

α. Με βάση όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, οι αποκληθέντες στην εποχή μας Αιγαίοι, δεν είναι άλλοι παρά οι Προέλληνες Πελασγοί, τα πρώτα προϊστορικά Ινδοευρωπαϊκά φύλα που μετοίκησαν από την Ανατολή (Ασία/Ινδία) στην Δύση (Ευρώπη-Αιγηΐδα), πολύ αργότερα από την φανταστική περίοδο όπως αυτή διατυπώθηκε από τους εφευρέτες της αόριστης γενετικής αρχής (των «Αιγέων»), των δεκάδων εκατομμυρίων ετών!!!

«Οι Αιγιείς είναι Ινδοευρωπαϊκός λαός της Ευρώπης, που όπως απεδείχθη εκ των τελευταίων ανασκαφών κυρίως της Κρήτης είχον πολιτισμόν λίαν προηγμένον, αγνώστου όμως καταγωγής. Ο πολιτισμός ούτος ήκμασε περί το 2.500-1.500 π.Χ. (Κρήτη-Κυκλάδες) και κατεστράφη εκ της εισβολής των Δωριέων αφού προηγουμένως ανεμείχθη με τους Αχαιούς» (Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη. τ. 6ος, σ. 735).

β. Αιγαίον (Πέλαγος).

1/. Η αχανής ανοικτή (θαλάσσια) λίμνη με τα ταραγμένα κύματα, τα νερά της οποίας λάμπουν (καθώς οι ακτίνες του φλεγόμενου ήλιου πέφτουν επάνω σ’ αυτά, σαν σε καθρέπτη, ή λόγω της λάμψεως από τις αστραπές στην διάρκεια των  καταιγίδων).

2/. Ο θαλάσσιος χώρος στον οποίο μετακινούνταν και δρούσαν οι Αίγ-ιγες/ Πελασγοί (Οι πυρροί/ ηλιοκαμμένοι-φλογισμένοι στην όψη λόγω της μακροχρόνιας εκθέσεώς τους στον ήλιο), οι οποίοι εξ αυτού έλαβαν και το όνομα (λαοί της θάλασσας).

Ο θαλάσσιος χώρος του οποίου τα αφρισμένα κύματα μοιάζουν με κινούμενες αίγες ή οι μετακινούμενοι σ’ αυτόν παρομοιάζονταν με τις αίγες λόγω της πρωτόγονης φορεσιάς τους από δέρμα αιγός.

-Τοπωνύμια που περιλαμβάνουν την ρ. αιγ- σημαίνουν πόλεις/ περιοχές παράκτιες, παραθαλάσσιες ή λαμπρές (κυρ. και μτφ).

-Κύρια ονόματα που περιλαμβάνουν την ρ. αιγ- σημαίνουν τον θαλασσοπόρο, τον ερυθρωπό-φωτοβόλο, λευκό (Αιγεύς), τον κάτοικο πόλεως ή περιοχής που έχει και αυτή την ρ. αιγ-, το λαμπρό (κυρ. και μτφ.).

3/. Η λέξη Αιγαίο είναι συναφής ή προέρχεται και από την λέξη Ακταίο διότι:

Ακτή: Ακροθαλασσιά, βραχώδης ή αμμώδης. Γενικά κάθε ύψωμα που εξέχει από την επιφάνεια της θαλάσσης ή παραλία (νησί, βραχονησίδα, νησαίο έδαφος).

Ακ-τή=Αγ-τή (Λεξ. Σκαρλ. Βυζαντίου).

Η άποψη αυτή ισχυροποιείται από το γεγονός ότι Αιγαίοι απεκλήθησαν συνοπτικά «οι αρχαιότεροι κάτοικοι των ακτών και των νήσων του Αιγαίου πελάγους» (Εγκ.Λεξ. ΗΛΙΟΣ,τ.1ος, σ.670).

Η Ελληνική ρίζα αιγ- προσδιορίζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο σχέση με ύδωρ αλλά και με την ρ. αγ-,Fαγ-(άγ-νυμι, αγ-νύω. Παράγωγα αγ-τή ή ακ-τή, ακταίο, Ακ-τική ή Αττική).

[Αιγάδες Νήσοι (πλησίον Σικελίας)-Αιγαί (πόλις Της Αχαϊας μεταξύ Αιγείρας και Βούρας), Αίγιον, Αιγεύς, Αίγινα, αιγιαλός, Αιγίπιος (ποταμός της Ασιατικής Σαρματίας), Αιγλήτης (Επίθετον του Απόλλωνος ως φωτοβόλου), Αιγός ποταμοί, Αίγυπτος (ποτ. Νείλος), Αίγων ο θαλασσοκράτωρ (πανάρχαιος βασιλεύς της Ευβοίας ), κλπ].

Συνεπώς έχουμε Αγ(τ)αίο/ Αιγ(τ)αίο/ Αιγαίο (Αποβολή του τ κατά το πτόλις-πόλις). Δηλαδή η απέραντη θαλάσσια έκταση (Ωκεανός-Ωγύϊον/ Ωκύϊον/Ωγυγία=μυστηριώδης νήσος) με τα χιλιάδες νησιά, βραχονησίδες και νησαία εδάφη.   

γ. Το όνομα Αχαιός :

-Δεν έχει φυλετική σημασία γιατί δεν αποτελεί ξεχωριστό Ελληνικό φύλο.  Προσδιορίζει, κατά μία έννοια, την αρχαιότερη πολιτική-γεωγραφική ονομασία των συγγενών Πελασγικών/ προελληνικών φύλων, των ομογάλακτων αδελφών.

-Δηλώνει, από μία περίοδο και μετά, τους απανταχού της προελληνικής Πελασγίας ομογάλακτους πολίτες, γιατί με την εκστρατεία των Αχαιών κατά της Τροίας (12ος π.Χ. αιών), πραγματοποιείται η πρώτη πολιτική ενοποίηση των προελληνικών «ευσύνοπτων» πόλεων. Με την λήψη καθολικής πολιτικής αποφάσεως για την εκστρατεία έχουμε την εμφάνιση, για πρώτη φορά, ενιαίας και ενεργού πολιτικής συνειδήσεως.

Αχαιοί εθεωρούντο κυρίως οι Σπαρτιάτες και οι Αργείοι (Παυσανίας,7.1-Λεξ.Lindell and Scott,τ.1ος,σ.465) και όχι Δωριείς όπως καταγράφονται στην συστημική ιστορία.  

.Οι Αθηναίοι οι οποίοι ήσαν αδιαφιλονίκητα Ίωνες φυλετικά, θεωρούσαν εαυτούς και Αχαιούς (ΗΡΟΔ: Ε/72).

.Οι Δωριείς ήσαν Αχαιοί που μετονομάσθηκαν για διάφορους λόγους (Λοιπά στην ακολουθούσα παρ. ΔΩΡΙΕΙΣ).

3. Δωριείς

α. Οι Δωριείς όπως και οι Αιολείς, δεν είναι ιδιαίτερο προ-ελληνικο ή πρωτοελληνικό φύλο, όπως διδάσκει ή συμβατική ιστορία, άλλα μυθοπλασμένη μετονομασία Αχαϊκών φύλων, διότι:

1/. Η Κάθοδος των Δωριέων με την μορφή της καθόδου ενός από τα τέσσερα υποτιθέμενα βασικά Προ-Ελληνικά φύλα, όπως διδάσκεται μέχρι σήμερα, ΔΕΝ υπήρξε ποτέ1 

2/. Η αρχαιότατη ιστορία των Δωριέων  δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθεί.

Όλες οι αντικειμενικές μελέτες σοβαρών επιστημόνων και τα πορίσματα αξιόπιστων ερευνητών, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο μύθος της καθόδου των Δωριέων και η σύνδεση αυτού με τους Ηρακλείδες είναι ένα προϊστορικό μύθευμα πολιτικής σκοπιμότητος. Για τον λόγο αυτό, υποτέθηκε και συνεχίσθηκε ως παράδοση ότι :

«Οι Δωριείς ήσαν μικρός λαός οίκων περί τον Όλυμπον, εξετάθη δε μετά το όνομά τους σε άθροισμα μαχίμων κατοίκων της Στερεάς Ελλάδος, μορφωθέντων εις ιδίαν φυλήν, μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον, ηθέλησαν να παρουσιάσουν την μεταβολήν εκείνων ως έργον κάποιας εξαίρετης μοίρας του Ελληνικού Έθνους, διά τούτο και έπλασαν τον μύθον του Δώρου, υιού του Έλληνος, ως γενάρχου των Δωριέων».2

3/. Οι παραδόσεις περί τής καθόδου των Ηρακλειδών δεν  μνημονεύουν ρητώς συμμαχίες Ηρακλειδών και Δωριέων, οι οποίες αναφέρονται το πρώτον, υπό τού Πινδάρου (6ος π.Χ.). Κατά τούς ιστορικούς χρόνους, καίτοι το γεγονός τής συμμαχίας Ηρακλειδών και Δωριέων ομολογείται ως παράδοση από πολλούς, «πουθενά εις το εσωτερικό τής Σπάρτης δεν απαντώμεν το των Δωριέων όνομα αν και φυσικώτατον ήτο να αναφαίνετο τούτο απανταχού επικρατέστατον».3

4/. Την κάθοδον των Δωριέων αμφισβήτησαν και κορυφαίοι ιστο­ρικοί όπως οι Beloch4 και Κ. Παπαρρηγόπουλος.

Οι μυθολογούντες ισχυρίζονται ότι ή κάθοδος των Δωριέων συν­δέεται με την λεγομένη κάθοδο των Ηρακλειδών. Όμως, ο Θουκυδίδης και ο Πλάτων «Βεβαιούν ότι οι Ηρακλείδαι τής Παραδόσεως ουδέν άλλον ήσαν παρά φυγάδες της Πελοποννήσου, ανακτήσαντες τας πατρίδας τους από τας οποίας είχαν εξωσθεί. Διαρκούντος δηλαδή τού Τρωϊκού πολέμου, νέα γενεά έπεκράτησε εις τας πόλεις τής Ελλάδος, όταν δε επέστρεψαν οι ήρωες από τον Τρωϊκό Πόλεμον, προέκυψαν πολλές στάσεις, σφαγές, φυγές και κά­θοδος και εκ τούτων συνέβη και η μεταβολή εις την Πελοπόννη­σον»5

«Πράγματι η υπό το όνομα των Ηρακλειδών παλιννοστήσασα οίκοι Πελοποννησιακή αριστοκρατία, εν μόνη τη Σπάρτη κατόρθωσε να παγιώσει το κράτος αυτής, διά του παραδόξου πολιτεύματος, το όποιον εισαχθέν περί τα τέλη της 9ης εκατονταετηρίδος φέρει το όνομα του Λυκούργου. Θαυμασίως δε ένισχυθείσα διά του πολιτεύματος τούτου και μετ’ ολίγον κυριαρχήσασα απάσης της Λακωνικής, ήρχισε από της 8ης και 7ης εκατονταετηρίδος να επεκτείνη το κράτος αυτής εις Μεσσηνίαν, εις Αρκαδίαν και εις Αργολίδα. Αλλά συγχρόνως εθεώρησεν ίσως συντελεστικώτατον εις την πολιτικήν αυτής ενέργειαν, να χαρακτηρίσει μεν την υπ’ αυτής κατασκευαζομένην νέαν των πραγμάτων της Πελοποννήσου κατάστασιν, διά νέου ονόματος, να περιποιήση δε εις το νέον τούτο όνομα προέχουσα τινά κατά την Ελλάδα γενεαλογικήν και φυλετικήν τάξιν».6

5/. Στην αρχαιότητα πιστευόταν ευρέως πώς «οι Αχαιοί που είχαν διωχθεί μετά τον πόλεμο, επανήλθαν στην Λακωνική με το όνομά τους αλλαγμένο σε Δωριείς».7

«Αχαιοί φυγάδες από την Πελοπόννησο (ΣΣ: Ίωνες ή Ιαφεθίτες) που επανήλθαν στην Λακωνική, μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, με αλλαγμένο όνομα Δωριείς» (Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 837/Ευριπίδης, Ανδρομάχη,  Επεισοδ. Γ΄ , 501-765/ ΗΡΟΔ: Ε,72/Σπ. Ιακωβίδης, ακαδημαϊκός -  αρχαιολόγος, εφ. ΒΗΜΑ,5 Νοε.1995).

6/. Όταν ο Κλεομένης βασιλεύς της Σπάρτης ευρισκόμενος στις Αθήνες ηθέλησε να εισέλθει στον Ναό της Αθήνας επί της Ακροπόλεως, η ιέρεια τον εξεδίωξε (στον Ναό επετρέπετο η είσοδος μόνο Αχαιών /Ιώνων και όχι Δωριέων), διότι τον θεωρούσαν ως Δωριέα και όχι Αχαιό, αλλά ό Κλεομένης ό Βασιλεύς των υποτιθέμενων Δωριέων έδωσε στήν ιέρεια την εξής εκπληκτική απάντηση: «Άλλ’ ου Δωριεύς είμι, άλλ’ Αχαιός» (Ήρόδ.: Ε/72).

Όταν ό Βασιλεύς της θεωρούμενης από τους συστημικούς διδασκάλους ως μητροπόλεως των Δω­ριέων Σπάρτης, ομολογεί ότι είναι Αχαιός και όχι Δωριεύς, τότε τι άλλο χρειάζεται για να αποδείξουμε ότι ή Κάθοδος των Δωριέων από βορρά (τής Ελλάδος) είναι ένα πολιτικό παραμύθι, το οποίον δυστυχώς, διδάσκεται σήμερα στους Ελληνόπαιδες ως Ελληνική Προϊστορία;

4. Ίωνες

Το όνομα Ίωνες είναι το αρχαιότερο φυλετικό όνομα των πρωτοελλήνων, διότι:

-Οι Ίωνες κατάγονται από την θεϊκή οικογένεια του Νώε με αρχαιότατο γενάρχη (Φυλετικό πατριάρχη) τον Ιωΰαν/Ίωνα (εκ του οποίου και το όνομα Ίωνες), γιό του Ιάφεθ.

-Η εμφάνιση των Ιώνων στον Ελλαδικό χώρο εξακριβωμένα προηγείται, κατά πολλούς αιώνες, τόσο των λεγομένων και αναφερομένων ως λοιπών προελληνικών φυλών, Αχαιών - Αιολέων - Δωριέων, όσο και της εμφανίσεως του ονόματος «Έλληνες».

.Πουθενά δεν υπάρχουν  καταγεγραμμένες, την περίοδο της κυριαρχίας των Αχαιών/ Ιώνων, οι λέξεις Έλλην-Ελλάς. Το όνομα Ελλάς εμφανίζεται αμυδρώς, για πρώτη φορά, στον Όμηρο (Ο Όμηρος έζησε περί τον 8ον π.χ. αιώνα) ως δηλωτικό τμήματος της Αχαΐας Φθιώτιδος στην νότια Θεσσαλία. Κατά την αρχή των Ολυμπιάδων το όνομα εξαπλώνεται από των Θερμοπυλών προς νότο και λαμβάνει καθολική σημασία (Επίτομο Ορθογραφικό και Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ΗΛΙΟΥ,σ.1514 - Επίτομο Λεξικό ΠΡΩΪΑΣ, σ.984).

.Για πρώτη φορά το όνομα Έλληνες εμφανίζεται στην γενική του σημασία σε επίγραμμα του Αρκάδος αυλωδού Εχεμβρότου. Το επίγραμμα αναφέρεται στην Ολυμπιάδα 48/3 (584 π.χ.)

«Εχέμβροτος Αρκάς έθηκε τω Ηρακλεί νικήσας τοδ’ άγαλμα Αμφικτυόνων αέθλοις, Έλλοισι δ’άδων μέλεα και ελέγους» (Παυσανίας, Περιηγητικά,10,7,3).

.«Προ του Έλληνος, ούτε καν υπήρχε το όνομα τούτο, διάφοροι δε λαοί όπως και ο Πελασγικός έδιδαν το όνομά τους εις μεγάλην έκτασιν της χώρας» (Θουκυδ. Ιστ. Α/3).

.Ο Θεμιστοκλής, κατά τους Περσικούς πολέμους, προκειμένου να επιτύχει την μείωση της μαχητικής ικανότητος των Περσών ανέγραψε πάνω σε βράχια ορατά από την θάλασσα, σε λιμάνια και όρμους που λιμενιζόταν ο Περσικός στόλος του Ξέρξη, κατά την κάθοδόν του στην Ελλάδα, τα εξής: «Άνδρες Ίωνες κάνετε μεγάλο σφάλμα αγωνιζόμενοι κατά των πατέρων σας βοηθώντας τον εχθρό για την υποδούλωση της Ελλάδος....».

Απευθυνόμενος ο Θεμιστοκλής προς τους Ίωνες ασφαλώς και εννοεί τους Έλληνες. Είναι σαφής όμως η ψυχολογική επίδραση που ασκεί, την περίοδον εκείνη, το όνομα Ίωνες κάτι που φανερώνει ότι υπάρχουν βαθειές ρίζες των Προελλήνων που καταλήγουν στον Βιβλικό Ίωνα και δηλώνει την παραδοσιακή πίστη των προγόνων μας στις θεϊκές καταβολές τους.

.Ιστορικοί και άλλοι επιστήμονες {Ερνέστος Κούρτιος -Καζωμπόν Ισαάκ (Ελβετός λόγιος και θεολόγος-1559/1614, βιβλιοφύλακας της βιβλιοθήκης των Παρισίων), κ.α.} έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα ότι οι Ίωνες που είναι απόγονοι-ταυτοπρόσωποι των Ιαβανών (Ιαβάν= Αρχική απόδοση του ονόματος Ίων) είναι οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδος.

«Μεταξύ όλων των Ελλήνων αρχαιότατοι υπήρξαν οι Ασιατικοί Ίωνες, απόγονοι των Ιαβανών»(Ισαάκ Καζωμπόν).

«Η Αττική απ’ όπου φέρεται ότι εξεπήγασε ο εξιωνισμός της Μ. Ασίας, έγινε Ιωνική έπειτα από μετανάστευση από τα ανατολικά και για πρώτη φορά από την ανατολική μικρασιατική παραλία....Η αμοιβαία επικοινωνία μεταξύ των δύο ακτών αποτελεί την κυρία ουσία της αρχαιότερης ιστορίας του Ελληνικού λαού»(Οι Ίωνες πριν από την Ιωνική μετανάστευση, Ernst Curtius).

Σε αρχαία Αιγυπτιακή επιγραφή του 15ου αιώνος π.Χ. ανεγνωρίσθη το όνομα των Ιώνων, με το οποίον κατά τον Κούρτιο ονομάζονταν αρχικά οι Ίωνες της Μ. Ασίας και από αυτούς έλαβαν μετέπειτα την ονομασία οι Ίωνες της Ευρώπης και οι Αθηναίοι. Επίσης και ο Sayce στα χρονικά του Σενναχερείβ (781-704 π.χ.) βρήκε μνημονευόμενο το όνομα Iavan (Πελασγοί, Νικόλαος Ελευθεριάδης, εκδ. Κάκτος, επανέκδοση 1997,σ. 329), ταυτόσημο του Ίωνα.

«Οιοιδήποτε όμως και αν ήσαν οι κατοικούντες τον Ελλαδικόν χώρον, και την Αιγηΐδα λαοί, κατεκτήθησαν υπό των επιδραμόντων Ελλήνων. Οι τελευταίοι ούτοι κατήλθον κατά διαδοχικά κύματα, πιθανώς πρώτοι οι Ίωνες, είτα οι Αιολείς και οι Αχαιοί και τέλος οι Δωριείς» {Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ.  ΕΛΛΑΣ, σ.123 (59)}.

«Αιώνας τινάς μετά τους Ίωνας, περί το 1800 π.Χ., κατήλθαν οι λεγόμενοι Αιολείς ή Αχαιοί, οι οποίοι υπό το δεύτερον όνομα είναι γνωστοί και εις τα επιγραφικά μνημεία των Χεταίων τα γνωσθέντα τους τελευταίους χρόνους...» (Κων. Αμάντου, Μικρά μελετήματα, Άρθρα και Λόγοι,1940, σ. 102).

«Ως πρώτοι κάτοικοι της Αιγιαλείας θεωρούνται οι Πελασγοί από της εποχής του Αιγιαλέως μέχρι του Σελινούντος. Επί του βασιλέως της Αχαΐας Σελινούντος, ήλθον εις την Αιγιάλειαν Ίωνες, ο αρχηγός των οποίων Ίων.....Τους Ίωνας διεδέχθησαν οι Αχαιοί οι οποίοι πιεζόμενοι υπό των Δωριέων εγκατεστάθησαν εις την ΒΔ περιοχήν της Πελοποννήσου η οποία έκτοτε ονομάζεται Αχαΐα» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ.1ος,σ. 685).

.«Οι πρώτοι μυθικοί κάτοικοι στον χώρο των Πατρών, οι αυτόχθονες, είχαν βασιλιά τους τον Εύμηλο που διδάχθηκε από τον Τριπτόλεμο τον ήμερο καρπό και την άροση της γης. Γι’ αυτό και η κώμη που ίδρυσε ο Εύμηλος ονομάσθηκε Αρόη. Οι άλλες δύο κώμες η Άνθεια και η Μεσάτις ανήκουν στην ίδια μυθική παράδοση....Κατά τον Παυσανία ο Αχαιός Πατρεύς από την Λακωνία έδιωξε αργότερα τους Ίωνες και συνοίκισε στον χώρο της Αρόης τις τρείς πόλεις....» (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, λ. Πάτρα, σ. 250).

.«Οι Ίωνες έφθασαν στην Πάτρα το 1406 π.Χ. εξ Αττικής, όταν ευρίσκοντο ήδη εκεί τρείς μικρές πόλεις, η Αρόη, η Άνθεια και η Μεσάτις....(ΣΣ: Πελασγικές πόλεις)» (Εγκ. ΗΛΙΟΣ, λ. Πάτραι,σ.84).

«Αχαΐα: Αρχαία χώρα της ΒΔ Πελοποννήσου.........Πρότερον εκαλείτο Αιγιάλεια  και  κατωκείτο υπό Ιώνων εκδιωχθέντων υπό Αχαιών (1100 π.Χ.) οίτινες ορμηθέντες εκ της Φθιώτιδος....» (Επίτομο Εγκ. Λεξ. ΠΡΩΪΑΣ, σ. 625).

«Οι ανατολικοί λαοί, οίτινες πρώτους εκ των Ελλήνων εγνώρισαν τους Ίωνας (και πρώτοι πιθανώς εκάλεσαν αυτούς ούτως) απεκάλουν πάντας τους αρχαίους Έλληνας με το όνομα εκείνων ( Οι Εβραίοι Ιωΰαν, οι Ασσύριοι Ιαβάν, οι Αιγύπτιοι Ουϊνίμ και οι Πέρσαι Γιουνάν)» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ., τ. 13ος,σ.397).

«Οι πολλοί απεδέχθησαν ότι πρώτοι οι Ασιανοί Ίωνες έλαβον το όνομα τούτο ως Εθνικό» (ο.α.).

Μέχρι σήμερα ΟΛΟΙ οι Ασιατικοί λαοί μας αποκαλούν Γιουνάν-Γιουνανί και την χώρα μας Γιουνανιστάν. Φρονούμεν ότι αυτό επισφραγίζει την θέση ότι οι Ίωνες αποτελούν τον πυρήνα των προ-ελληνικών φύλων με γενάρχη των προ-ελλήνων, τον προϊστορικό Ίωνα.

5. Πελασγοί.

α. Πελασγοί είναι το περιληπτικό - προϊστορικό όνομα του συνόλου ή του μεγαλυτέρου τμήματος των Προελλήνων και του συνόλου των Πρωτοελλήνων. Το όνομα αυτό:

.Είναι η αρχαιότατη γενική/ενιαία ονομασία των προϊστορικών κατοίκων της Ελλάδος χωρίς σαφή εθνολογική έννοια (Κων. Ι. Αμάντου, ακαδημαϊκού, ομοτίμου καθηγητού του Πανεπ. Αθηνών, Μικρά μελετήματα, άρθρα και λόγοι, 1940, σ.102).

.Σημαίνει το σύνολο διαφορετικών μεν αλλά συγγενών πατριών συγκεκριμένου φυλετικού/ ανθρώπινου κλάδου (Λευκής φυλής), συγκεκριμένης Ομοεθνίας, της Αρίας ή Ινδοευρωπαϊκής.

.Προσδιορίζει αδρά την αρχέγονη κοιτίδα τους, την Ανατολή, διότι:

1ον: Περιελάμβανε όλα τα συγγενικά φύλα που ζούσαν τότε, στο μετέπειτα ονομασθέντα Ελλαδικό/Ελληνικό χώρο.

«Αττικόν Έθνος, εόν Πελασγικόν» (Ηρόδοτος, Α/57).

«Ως αρχαιότατοι κάτοικοι της Θάσου αναφέρονται διάφορα Θρακικά φύλα (Ηδωνοί, Σάϊοι, Σάππαι) πελασγικής καταγωγής» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΥ, λ. Θάσος, σ. 360).

«Τους δε Πελασγούς, ότι μεν αρχαίον τι φύλον κατά την Ελλάδα, πάσαν επιπολάσαν» (Στράβων, Γεωγραφικά, Ε/2).

«Του γηγενούς Παλαίχθονος είμαι εγώ γυιός, ο Πελασγός, και αφού είμαι Βασιληάς, φυσικό είναι να πάρουν το όνομά τους από εμένα οι Πελασγοί που κατοικούν στην χώρα. Και όλη αυτή την χώρα κυβερνάω που την διασχίζει ο αγνός Στρυμώνας στην δυτική πλευρά του. Και την χώρα των Περραιβών ακόμη εξουσιάζω και όσα είναι μέρη πέρα από την Πίνδο. Πολύ κοντά στην χώρα των Παιόνων (Οι παρά τον Αξιόν ποταμόν κατοικούντες) και της Δωδώνης τα βουνά. Τα σύνορά μου ορίζει η Θάλασσα...» (Αισχύλου, Ικέτιδες, 250).

«...Ενώ ο Βρασίδας, μετά την άλωσιν της Αμφιπόλεως, μαζί με τους συμμάχους εξεστράτευσε κατά της καλουμένης Ακτής, η οποία εκτείνεται από της διώρυγος του βασιλέως (ΣΣ: Η διώρυγα του Ξέρξη-ΗΡΟΔ: Α/23 και ΣΤΡΑΒΩΝ: Ζ/331), και το υψηλό όρος Άθως είναι τμήμα της και καταλήγει εις το Αιγαίον Πέλαγος. Πόλεις δε έχει την Σάνην, αποικίαν των Ανδρίων πλησίον της Θυσσόν, Κλεωνάς, Ακροθώους, Ολόφυξον και Δίον αι οποίαι κατοικούνται από ποικίλους βαρβάρους λαούς διγλώσσους (ΣΣ: Πλην της δικής τους γνώριζαν και την Ελληνική). Εις τας πόλεις ταύτας υπάρχουν και ολίγοι Χαλκιδείς, αλλά οι πλείστοι είναι Πελασγοί, εξ εκείνων οι οποίοι υπό το όνομα των Τυρρηνών κατώκησαν εις την Λήμνον και εις τας Αθήνας, Βισάλται, Κρηστωναίοι και Ήδωνες, κατοικούν δε κατά μικράς πόλεις» (ΘΟΥΚ. ΙΣΤ: Δ/109-Πρβλ. ΗΡΟΔ: 1/57,5/26-ΘΟΥΚ.ΙΣΤ: Ζ/ 27, Β/ 96, Α/3 - ΟΔ: Τ/152 μέχρι 177,κ.α.).

«Δοκέει εμοί η γυνή αύτη της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης...» (ΗΡΟΔ: 2/56).

«Πελασγοί και άλλα τε έθνεα πολλά αναμεμίχαται» (ΗΡΟΔ: Α/146).

«Προ του Έλληνος, ούτε καν υπήρχε το όνομα τούτο, διάφοροι δε λαοί όπως και ο Πελασγικός έδιδαν το όνομά τους εις μεγάλην έκτασιν της χώρας» (ΘΟΥΚ. ΙΣΤ: Α/3).

«Ούτω κατά τον Στράβωνα -Γεωγραφικά Ε/22- Οι Πελασγοί ήσαν αρχαίον φύλον κατά την Ελλάδα πάσαν επιπολάσαν και μάλιστα παρά τοις Αιολεύσι τοις κατά Θετταλίαν ... και της Κρήτης έποικοι γεγόνασι ως φησίν Όμηρος ... και το Πελασγικόν Άργος η Θετταλία λέγεται ... πολλοί δε και τα ηπειρωτικά έθνη Πελασγικά ειρήκασι ... και την Πελοπόννησον Πελασγίαν φησίν έφορος κληθήναι ... Αντικλείδης δε πρώτος φησίν τα περί την Λήμνον και Ίμβρον οικήσαι και δη τούτω τινάς και μετά Τυρρηνού του Άββυος εις την Ιταλίαν συνάραι και οι την Ατθίδα συγγράψαντες ιστορούσι περί των Πελασγών ως και Αθήνηση γενομένων» (Λεξ. ΗΛΙΟΣ, σ. 63).

Οι Πελασγοί και κυρίως οι Αρκάδες θαλασσοκράτησαν της Μεσογείου αποίκησαν και την Κρήτη και έφθασαν μέχρι τη Φοινίκη αφού εγκαταστάθηκαν και στις Αθήνες (Απολλόδωρος, Γ και Ι-Παυσανίας, Αρκαδικά Β και Αττικά, Ιγ - Ηρόδοτος, Κλειώ/66, Μελπομένη/145-Θουκυδ.Δ/ρθ, κλπ).

2ον: Αναφερόταν γενικά σε όλους τους Προέλληνες- Πρωτοέλληνες που κινήθηκαν, κυρίως, δια θαλάσσης, από την Ασία/Ινδία-Ανατολή (αρχική κοιτίδα) προς τις χώρες της σημερινής Ευρώπης-Δύσεως εξ ού και ο όρος Ινδοευρωπαίοι (Ι/Ε)}.

*Το διαφωτιστικότερο, ίσως, παράδειγμα-οδηγός για την μελέτη της αρχικής κοιτίδας καθώς και της κινήσεως των Ι/Ε από την Ανατολή προς την Δύση, είναι οι Πελασγοί της Κρήτης.

Οι αρχαίοι Πελιστεείμ γνωστοί σαν Φιλισταίοι, είναι Πελασγοί και θεωρούνται από τους αρχαιότερους κατοίκους της Κρήτης. Οι Πελασγοί αυτοί, δεν ήσαν αυτόχθονες του λεγόμενου Μεσογειακού ή Αιγειακού χώρου, αλλά ήλθαν από την Ανατολή.

β. Ο μυθικός γενάρχης των Πελασγών δεν είναι ο (παρα)μυθολογικός Πελασγός αλλά ο Βιβλικός Φελέγ ή Φελέγκ ή Φαλέγ ή Πελέγ(κ) ή Πελάγ, διότι:

Ο Φαλέγκ είναι ο πρώτος υιός του Έβερ. Επί των ημερών του Φαλέγ διεσπάρησαν για πρώτη φορά οι άνθρωποι στην γη, όταν επιχείρησαν να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ.

«Ο Έβερ απέκτησε δύο υιούς. Το όνομα του ενός ήτο Φαλέγκ (ΣΣ: Το όνομα Φελέγκ σημαίνει χωρισμός), διότι επί των ημερών αυτού διεσπάρησαν οι κάτοικοι της γης...» (ΓΕΝΕΣΗ: 10/25).

Με την σύγχυση των γλωσσών, ο Θεός ανάγκασε τους ανθρώπους να χωρισθούν σε ομάδες τις οποίες και διεσκόρπησε σε όλη την γη  (ΓΕΝ: 11/7-9).

.Η λέξη Φαλέγκ (Peleg) στα εβρ. σημαίνει σεισμός, τουτέστιν ο σεισμός που προκλήθηκε λόγω συγχύσεως των γλωσσών, προς τον οποίο συσχετίζεται προφανώς ο παραμυθολογούμενος προκατακλυσμιαίος σεισμός των Τεμπών. Η λέξη αυτή προέρχεται από την ρίζα peleg (ποταμός, ύδωρ, υδάτινο ρέμμα/αυλάκι). Δηλαδή πλήρης ταύτιση με το κοινό κωδικό στοιχείο (ύδωρ) όλων των παραδόσεων περί του Πελασγού.

.Η ρ. Peleg προέρχεται από την αρχέγονη Ιαπετική (Ι/Ε) Pâlag που σημαίνει διαχωρισμός, αποκοπή, απόσχιση (κυριολ. και μεταφορικά-Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible,Hebrew and Chaldee Dictionary, 1978,33^η έκδοση,σ.94). Δηλαδή αποκοπή/ χωρισμός των απογόνων του Πελέγκ από τον βασικό κορμό των Αρίων ή Ι/Ε και κίνηση προς Δυσμάς αφού είναι βεβαιωμένο ότι το κτίσμα της Βαβέλ είναι «ο ημιτελής πύργος που άφησαν οι απόγονοι του Νώε, και όπου αργότερα κτίσθηκε η Βαβυλών. Στα ερείπια της Βαβέλ έγινε «ο πύργος του Βήλ»,περίοπτο οικοδόμημα της πόλεως, στο οποίο λατρευόταν ο Βάαλ» (Λεξικό της Αγίας Γραφής, Βασ. Μουστάκη, Αθήναι 1955, σ.35).           

γ. Αν παράγουμε την ερμηνεία του ονόματος από την γεωγραφική διασπορά των Πελασγών και το πλήθος των μεταναστευτικών ρευμάτων των συγγενών φύλων, τότε θα πρέπει να δεχθούμε σαν πιθανότατη ερμηνεία την εξής:

Πελασγός: Μετανάστης, παρεπιδημών, αποσχισμένος, περάτης.

Πελασγοί= Μετανάστες, αποσχισμένοι, περάτες. Δηλαδή με την ίδια σημασία που έχει και η λέξη Εβραίος/ Εβραίοι (Βλέπε βιβλίο «Αναζητώντας την Αλήθεια - Η Παλαιά Διαθήκη, Σπ. Αρώνη, 1999, σ.116-119).

δ. Μετανάστες/Πελασγοί ήσαν:

-Οι Ίβηρ-ες {Εβ(ε)ρ-αίοι=περάτες/μετανάστες} της σημερινής Γεωργίας/ Ιβηρίας (επί του Καυκάσου) και Ιβηρ-ικής Χερσονήσου (Ισπανία, Πορτογαλία και Ανδόρα). Οι τελευταίοι επεκτάθηκαν στα νότια της Γαλλίας (απόγονοι αυτών θεωρούνται οι Βάσκοι). Εκτός των άλλων η λέξη Ίβηρ :

.Δηλώνει σχέση με νερό, θάλασσα και πέρασμα μέσω ύδατος.

.Αποτελεί στοιχείο για το γεωγραφικό προσδιορισμό της εξαπλώσεως των πανάρχαιων Πελασγών (από την Μεσοποταμία μέχρι την Ισπανία).

*Έβρος: Ποταμός της Ισπανίας, ο Ίβηρ των αρχαίων Ελλήνων και Iberus των Ρωμαίων (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ. τ.8ος, σ.448).

*«Ίβηρες: Όνομα έθνους, και Ιβηρία χώρα. Έστι δε και άλλη Ιβηρία η Εσπερία, η και Ισπανία λεγομένη» (Λεξ. Σούδα,σ.51).

-Οι Πελαγόνες ή Πελαγούν της αρχαίας Μακεδονίας(Πελαγ-ίν= πληθυντικός του Πελάγ-) οι οποίοι αρχικά κατοίκησαν στην κοιλάδα του Αξιού ποτ. και αργότερα παρά τον Ερικώνα ποτ. και την Ορεστίδα χώραν. Φυλετικά «οι Πελαγόνες ήσαν συγγενείς προς τους Ελ-ιμειούς και τους Ορ-εστούς Ηπ-ειρώτας, αναμειχθέντες από τους προιστορικούς χρόνους με τους (Π)αίωνες» (Μεγ.Αμερικανική Εγκυκλ. τ.18ος,σ.234-235).

-Οι Παφλαγόνες ή Φα-φαλεγ-ούν της Μικρασιατικής Παφλαγονίας.

«Οι Παφλαγόνες της Μ.Ασίας είναι οι Φαφαλεγούν, κατ’ αναδιπλασιασμόν του αρχικού συμφώνου,συνηθέστατον εις τας Σημιτικάς γλώσσας. Ο τοιούτος δε αναδιπλασιασμός ήτο αρχαιότερον συνηθέστατος εν τη Ελληνική ουχί μόνον κατά τον παρακείμενον και υπερσυντέλικον αλλά και κατά τους άλλους χρόνους του ρήματος, και τον αόριστον και τον μέλλοντα,ως τα γίνομαι γίγνομαι (η ρίζα γιν), δεδέχομαι, πέπιθον, ήραρον, κεχαρήσω, κλπ..» (Οι Πελασγοί, Νικ.Ελευθεριάδης, 1997, σ. 131).

-Οι Πελιγ-νοί (Στράβων,241), αρχαίος λαός της μέσης Ιταλίας. 

-Οι Φ(ε)λεγ-ύες ή Φλεγοί ή Πελα(σ)γοί απόγονοι του μυθικού Φλεγύα, βασιλέως της ομώνυμης Θεσσαλικής φυλής, υιού του Άρεως.

-Οι Φελεσσαίοι Ιταλίας (Στέφανος, 661).

-Οι Φιλισταίοι Παλαιστίνης και Ιταλίας παρά τον Πάδο (Πλίνιος, 3.20).

-Βλίσκοι και Βλίσσιοι, οι Βοιωτοί, πρώην (Ησύχ. Ι,382).

-Belascae οι Θράκες της Βοιωτίας (Gl. Lt. 2, 28).

-Pilaski, κάποιος λαός αναφερόμενος σε σφην. γραφή ή Pilazki, Pinazki (Κeilschr. βιβλ. 1,197,29 -Rawlinson, 3,66,7).

ε. Τέλος γραμματολογικώς υπάρχει επιβεβαίωση για το ταυτόσημο των λέξεων Peleg και Πελασγός, αφού η βιβλική ρ. Peleg/Pβlag/Πελάγ- έγινε Πελαγ-ός/Πελαγ-σκός/ Πελασγός, διότι:

.«Εάν το θέμα λήγει εις μέσον ή δασύ,το ηχηρόν του μέσου και το δασύ επιδρά επί το k του επιθήματος sk,ώστε γίνεται μέσον ή δασύ.Παράβαλε σφαγή,(σ)φα(γ)-σκανον-φάσγανον, όπως και ligo λί(γ)σκος-λί(γ)σγος, πελαγ-σκος, Πελα(γ)σγός.....» (Γ.Χατζηδάκης,  Ακαδημεικά αναγνώσματα, σ. 216).

.«Πως από το Φελάγ ή Πελάγ εγένοντο οι Πελασγοί είναι εύκολον να εξηγηθή....Και από το Πελάγ εγένετο εν τη Ελληνική Πελά-σ-γ τη παρεμβολή ενός ευφωνικού σ, πράγμα συνηθέστατον ως π.χ. από το έγχος πάλλω γίνεται εγχέ-σ-παλος αντί εγχέπαλλος,όπως λέγεται  μίγνυμι και μί-σ-γω και σ-μίγδην, μικρός, σ-μικρός, κλπ..» (Πελασγοί, Νικ. Ελευθεριάδη, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ,1997, σ.130).                                       

Συνοψίζοντες τα παραπάνω μπορούμε να καταλήξουμε στο ασφαλέστερο κατά ανθρώπινη δύναμη, συμπέρασμα ότι η λέξη Πελασγοί σημαίνει:  Οι ομογάλακτοι θαλασσοκράτορες (Σημίτες-Ιαφεθίτες).

Οι αποκοπέντες (από τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστό/Δημιουργό), εκ της ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ομοεθνίας και γενόμενοι ισχυροί-ριψοκίνδυνοι θαλασσοπόροι, επικυρίαρχοι του από Ανατολής μέχρι Δύσεως Θαλάσσιου χώρου( Αιγαίο-Μεσόγειος).

6. Έλληνες

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ» ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ/ΕΛΛΗΝΩΝ!!! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!!! (ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)

α. Προϊστορία- Όνομα

Οι κάτοικοι της Ελλάδος άρχισαν να ονομάζονται βαθμηδόν Έλληνες πολύ μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον (1187 π.Χ.). Περί του πόθεν παράγονται οι λέξεις Ελλάς-Έλλην, έχουν γραφεί πολλά υπό αρχαίων και νεωτέρων συγγραφέων. Η χώρα ονομάσθηκε οριστικά Ελλάς και οι κάτοικοι Έλληνες κατά την περίοδο 1100-800 π.Χ., το δε όνομα σταθεροποιήθηκε κατά την αρχή των Ολυμπιάδων (776 π.Χ.).

Από τον Όμηρο οι κάτοικοι της Ηπειρωτικής Ελλάδος μετά των πέριξ νήσων καλούνται Αχαιοί - Αργείοι - Δαναοί, ενώ αναφέρονται:

(1) Ως Ελλάς η πρωτεύουσα της χώρας του Αχιλλέως.

(2) Ως Έλληνες οι κάτοικοι του τρίτου περίπου του βασιλείου του Αχιλλέως (Μυρμιδόνες - Έλληνες - Αχαιοί).

β. Αιγιμιός

Τι σημαίνουν τα ονόματα Ελλάς - Έλλην; Ποιός έδωσε για πρώτην φορά τα ονόματα αυτά στους κατοίκους της Πελασγικής γης και γιατί;

Πως μετονομάσθηκαν (με ποιές διαδικασίες και κάτω από ποιές συνθήκες) όλοι αυτοί οι Πελασγοί (Ίωνες - Αχαιοί - Αιολείς - Δωριείς κλπ.), σχετικά τόσο γρήγορα, σε Έλληνες;

1/. Το όνομα Έλληνες διαδόθηκε πολύ αργότερα (10ος – 8ος π.Χ. αιών) «κατά τρόπο ανεξήγητο από κάποιον βασιλέα των Δωριέων Αιγιμιό του οποίου ο ρόλος στην Ελληνική προϊστορία χαρακτηρίζεται ως ανάλογος του ρόλου του Μωϋσέως εις την αντίστοιχη προϊστορία του Ισραήλ» (Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ. 1ος,σ. 690-Εγκ.Λεξ.Ελευθερουδάκη, τ.1ος,  σ.464).

Η διάδοση του ονόματος Έλλην γενικά παραμένει ανεξήγητη. Πιθανολογείται όμως (και υπάρχει καταγεγραμμένη άποψη) ότι αυτή πραγματοποιήθηκε από κάποιο βασιλέα των Δωριέων Αιγίμιο ή Αιγιμιό.

Η μνήμη του Αιγιμιού ως πρώτου νομοθέτου των Δωριέων είχει μείνει τόσο νωπή ακόμη και στον 5ον π.Χ. αιώνα ώστε ο Πίνδαρος (Πυθιονίκες, 1, 64) αναφέρει ότι οι Δωριείς Σπαρτιάτες ήθελαν να μείνουν πιστοί στους θεσμούς του Αιγιμιού (Εγκ. Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, τ. 4ος, σ. 201).

Κατά την παράδοση την οποίαν δέχεται ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Αιγιμιός διεξήγαγε πόλεμον εναντίον των Λαπιθών.

Κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη, γενάρχης των Λαπιθών ήτο ο Λαπίθης, υιός του Απόλλωνος και της Νύμφης Στίλβης. Τον υιόν του Καινέως (Καϊν-έως) Κόρωνα οι Φιλάδαι της Αττικής εθεώρουν γενάρχη τους.

2/. Ετυμολογία της λ. Αιγίμιος

Η Ετυμολογία της λέξεως είναι άγνωστη. Το βέβαιο είναι ότι το πρώτο συνθετικόν Αιγ- είναι δηλωτικό της αιγός (του ποιμνίου) ή της θαλάσσης/του θαλασσινού. Με βάση αυτό το αδιαμφισβήτητο στοιχείο αλλά και τον προϊστορικό ρόλο του Αιγιμιού οι πιθανότερες εκδοχές για την ετυμολογία της λέξεως είναι:

(α) Αιγιμιός = Αιγιείμ (πληθυντ. Του Αιγ-, κατά το Κιτιείμ,Φιλιστιείμ, Χιτιείμ,κλπ) +ιος(ποιητ. έκφρ. Του είς,ένας). Δηλαδή Αιγίμιος:  Ο ένας μεταξύ των αιγών, ο ποιμένας των αιγών.

(β) Αιγ-ιμ-ιος (ιμ: εβρ. σύνδεσμος που σημαίνει με/μετά -ιος, αντί του είς, ένας μοναδικός/ Λεξ. Σταματάκου, σ. 309 και 470).

Αιγίμιος: Ο ένας και μοναδικός μεταξύ των αιγών.

.Αιγι + μιγ/ων, ος = Αυτός που συνενώνει το κοπάδι των αιγών (ο ποιμένας).

(γ) Αιγ(ι) + ιος (ποιητ. έκφρ. του είς/ένας)

Συχνά το μ προστίθεται ή εκπίπτει εν αρχή λέξεως ή εν μέσω λέξεως (Λ. Σταματάκου, σ. 590) π.χ. ια (μία) -όσχος (μόσχος) - Άρης (Mars) - όμβριμος (όβριμος) = δυνατός / ισχυρός.

Τότε Αιγι-(μ)-ιος = Ο πρώτος μεταξύ των Αιγών. (Αρχιποίμην/οδηγός)

Αρχιποίμην (οδηγός των Πελασγών) Ο Αιγιμιός, Αρχιποίμην (οδηγός των Εβραίων του Παλαιού Ισραήλ) και ο Μωϋσής !!!

Ο Έχων νουν νοείν, νοείτω !

γ. Εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος Έλλην/ Έλληνες.

1η: Προς τον Θεόν είναι στραμμένοι οι οφθαλμοί μου {Elyoweynay (Elioanai): Elyoweyn (Elioan)/Έλληόαν ή Έλλην ή Ελλάν (προς τον θεό είμαι στραμμένος)-ayin: Οφθαλμοί, κυριολ. και μεταφορ.)}.

Elyoweynay  (Ελληονάϊ ή Ελλην-αίος) = Προς τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστό, είναι (στραμμένα)  τα μάτια μου (Προς τον Ιαχβέ/άγνωστο Θεό είχαν στραμμένα τα μάτια ψυχής και σώματος οι αρχαίοι Έλληνες).

Αυτή εκτιμάται ως πιθανότερη διότι:

.Ισχυροποιείται και από την βιβλική ρίζα (primitive particle) el (ελ) που δηλώνει «motion towards (ΣΣ: Κίνηση του σώματος προς κάπου ή κάτι) but occationally used of a quiescent position (ΣΣ: κατάσταση ηρεμίας-ακινησίας) i.e. near, with or among....» (Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible, Hebrew and Chaldee Dictionary, 1978, p.12).

.Επιβεβαιώνεται από το περιεχόμενο - άξονα των προχριστιανικών φιλοσοφικών αναζητήσεων, τον προορισμό και την Οικουμενική αποστολή των Ελλήνων.

.Αυτός που προσβλέπει στο Θεό (towards God) και προσεύχεται είναι συνήθως ήρεμος, ακίνητος. Αυτή την σημασία έχει και το αρχ. Ιωνικό ρήμα ελινύω= αναπαύομαι, άγω ησυχία/ ειρήνη.

2η: Αυτός που ανήκει στον Ισχυρό λαό ή προέρχεται από τον ισχυρό λαό (ρ.Elah ή Elon=Ισχυρό δένδρο, όπως η δρυς-Eloni/ Ελονί. Παράβαλε και λ. ελαία). Συνεπώς Έλλην = Ο Ισχυρός (Ισραήλ).

3η: Τέκνο του Θεού {El-iy=Toυ(εκ) Θεού}/Τα κλήματα της αμπέλου ή «καινό της αμπέλου γέννημα» (ελινός-μτφ).

«Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα»(ΙΩΑΝΝΗΣ: 15/5).

Ελινοί= Κλήματα αμπέλου (Ησύχ. 2,62).

Διονύσιος Ελινοφόρος (Νόνν. 17,383).

4η:  Ο ιερέας του Θεού/ο προσευχόμενος στο Θεό {Εκ της αρχέγ. ρ.Sael/Σαλ (Strong’s Concordance,Hebrew and Chaldee Dictionary,p.111)= Προσεύχομαι, ικετεύω, ζητώ, συμβουλεύομαι. Αργότερα το σ}. Από την ρίζα Σαλ, προέρχονται οι λέξεις:

Σαούλ: Αυτός που ζητήθηκε για βασιλιάς/έγινε μετά από αίτηση/ προσευχή,  Σαλός: Ο διαρκώς προσευχόμενος, Σαλότης (δια Χριστόν): Ειδικό χάρισμα του Αγίου Πνευματος, σε λίγους εκλεκτούς (π.χ. Όσιος Ανδρέας),  Σόλων: Ευχέτης, ικέτης, Ελλοί ή (Σ)ελλοί: Από τους αρχαιότερους κατοίκους της Ελλάδος.

-Το αρχαίο Ελληνικό Ελ είναι ρίζα άγνωστης επιστημονικής ετυμολογίας λέξεων, που συμβολίζουν ή εκφράζουν Φως, δύναμη, ανθρώπινες ενέργειες απευθυνόμενες ή αναφερόμενες στο Θεόν/θεούς. Επομένως οι λέξεις που περιέχουν αυτή την ρίζα είναι δυνατό να ερμηνευθούν μόνο εάν συνδεθεί η Ελληνική ρ. ΕΛ με την αντίστοιχη Μωσαϊκή.

δ. Η  σημασία  του  ονόματος  Έλλην

Με βάση τα παραπάνω το όνομα Έλλην:

-Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί, Δαναοί αλλά και Γραικοί (Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά, Α, 352α-Συλλογή Επιγραφών Ελληνικών,2374.11, Πάρος), ασυγκρίτως δε μεταγενέστερο του ονόματος Πελασγοί.

-ΔΕΝ είναι όνομα με φυλετική σημασία.

Ο Ισοκράτης διετύπωσε με σαφήνεια το πνευματικό και όχι το φυλετικό περιεχόμενο της λέξεως Έλλην: «...ώστε και το όνομα των Ελλήνων πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Πανηγυρικός, 50).                

.Χρονολογικά εξεταζόμενο δεν προσδιορίζει την αρχική ταυτότητα κάποιας φυλής, άσχετα με τα παραμύθια, για αμαθείς-αφελείς - ακατήχητους - μυθιστοριογράφους - θεατρικούς συγγραφείς - σεναριογράφους της τηλοψίας και μικρά παιδιά, της Ελληνικής Μυθολογίας, περί του Έλληνος ως γενάρχου των Ελλήνων.

.Έχει ιστορική/Εθνική σημασία και δηλώνει το σύνολον ενός διαχρονικού λαού (Έθνος), τον πυρήνα και το αίμα του οποίου (φυλή) αποτελούν οι Ίωνες της Αδαμικής (ανθρώπινης) γραμμής, από μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και εντεύθεν. Φυσικά στους Έλληνες περιλαμβάνονται και τα άλλα όμαιμα των Ιώνων, Πελασγικά φύλα τα οποία εφ’όσον προηγήθηκαν των αδελφών Ιώνων, στα προϊστορικά Ελληνικά εδάφη της Πελασγίας, αφομοιώθηκαν από τους Ίωνες και τελικά έλαβαν κατά τρόπο μυστηριακό και ανεξήγητο μέχρι σήμερα το κοινό όνομα Έλληνες.

.Είναι πνευματικός τίτλος, μυστικής προελεύσεως και εν πολλοίς δυσεξήγητος, ο οποίος έλαβε Οικουμενικό χαρακτήρα.

                                                 Συνεχίζεται

                                                                                                   

---

1 Σπ. Ιακωβίδης,’Ακαδημαϊκός και αρχαιολόγος, Έφ. Βήμα τής Κυριακής, 5/11/1995-

2 Εγκ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 836 - Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ. 8ος, σ. 337.

3 Νεοελληνική Ιστοριογραφία. Β' - Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος - Επιμέλεια Ευαγγέλου Φωτιάδου σ. 260.

4 Griechische Geshichte, I, σ. 9.

5 Έγκ. Έλευθερουδάκη, λ. Δωριεύς, σ. 837.

6 Νεοελληνική Ιστοριογραφία, Β', Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, Επιμέλεια Ευαγγ. Φωτιάδη, σ. 260.

7 Ευριπίδης, Ανδρομάχη, Επεισόδιο Γ', 501-765/Τόμος Γ', Εισαγωγή, σ. 8,9.