ΕΔΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ, ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ Ή ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)

Μέρος 3ον

Α΄ ΚΥΡΙΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ  [Συνέχεια 2ου μέρους]  

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4).

11. Ο προϊστορικός Γενάρχης των Προελλήνων

α. Ο προϊστορικός Γενάρχης των (προ) Ελληνων είναι ο  Ιωΰαν/ ΄Ιων/Ιαβάν ένας από τους υιούς του Ιάφεθ.  Οι Ίωνες (Ιάονες στην Ομηρική γλώσσα <la Foves, Ιαβάνα στα σανσκριτικά) είναι:

 Ιαφεθικά φύλα, ο κύριος αν όχι ο αποκλειστικός πυρήνας των Προελλήνων, με γενάρχη τον υιό του Ιάφεθ ή Ιαπετού όπως διεσώθη το όνομά του στους ιστορικούς απογόνους του Έλληνες.

Ο μυθολογικός Ιαπετός ως σύζυγος της Ασίας εθεωρείτο ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και Ευρώπης. Κατά την παράδοση  ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους εν Ευρώπη και Β.Δ. Ασία κατοικούντας λαούς.

 Το πανάρχαιο φυλετικό όνομα των Πρωτοελλήνων. Αυτό επιβεβαιώνεται από την Βίβλο γιατί επί Φαλέγ και Ιωΰαν διεσπάρησαν οι κάτοικοι της γης, για πρώτη φορά, κατά τις διάφορες φυλές μεταξύ των οποίων και των Ιώνων.

β. Το όνομα Ίων/Ιαβάν/Ιωΰαν:

 Προέρχεται από την ασυνήθη αγιογραφική ρίζα Yayin( effervesce) που σημαίνει ζυμώνομαι, αναβράζω, οίνος που έχει υποστεί ζύμωση.

 Είναι ταυτόσημη της λέξεως Javan που έχει την ίδια προέλευση με την λέξη Yayin. Συναφής είναι η λέξη Johanan (Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠ.: 3/15) που σημαίνει Jehovah has favored (Ο Θεός/Ιαχβέ/Ιησούς έχει ευνοήσει). Ο οίνος συμβολίζει το αίμα (ΛΟΥΚ: 22/18).

Κατά συνέπεια, οι αρχαίοι Ίωνες/Προέλληνες/Έλληνες, κατά ανεξήγητη θεϊκή εύνοια υφίσταντο μυστηριακή ζύμωση/προπαιδεία ώστε στον κατάλληλο χρόνο, να καταστούν ικανοί να κοινωνήσουν με τον ενσαρκωθέντα/αποκαλυφθέντα Ιαχβέ/Ιησού Χριστό.

Η λέξη Ίωνες σημαίνει:

 Οι προετοιμαζόμενοι υπό του Θεού (ζυμούμενοι δια του σπερματικού λόγου, των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων) προς διάδοση του Θείου λόγου, της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως.

 Οι προετοιμάσαντες την οδό του Χριστιανισμού (Ορθοδοξία) όπως ο Ιω(α)ννης ο Πρόδρομος, που προετοίμασε την οδό του Κυρίου.                                                                               

12. Οι αληθινοί Εβραίοι (Hebrews ή Israelites) του Παλαιού Λαού Ισραήλ, ανήκαν στην Αδαμική γραμμή από την οποίαν προήρχετο, κατά την ανθρώπινη φύση του, και ο Ιησούς. Οι Φαρισαίοι ΔΕΝ ανήκαν στην γραμμή Αδάμ, αλλά στην Καϊνική γραμμή.

α. Ο Ιησούς συνεχώς  προειδοποιούσε τον λαό Ισραήλ, και επεσήμανε να αποφεύγουν την διδασκαλία των Φαρισαίων, αποκαλώντας τους «Ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν», και «τέκνα των δολοφόνων των προφητών» (ΜΑΤΘ: 23/29-33).

Ο Ιησούς με τις σαφείς και συγκεκριμένες φράσεις Του, μη επιδεχόμενες παρερμηνείας, κατατάσσει και τις τρείς τάξεις (Φαρισαίους, Γραμματείς και Σαδδουκαίους) στην γραμμή του όφεως, στην γενεά που διέπραξε πνευματική μοιχεία, με τον Διάβολον [Γενεά πονηρά και μοιχαλίς (ΜΑΤΘ: 16/4)].

Ποια ήταν αυτή η γενεά;

Με τους χαρακτηρισμούς Του ο Ιησούς, προσδιόρισε σαφέστατα, το γενεαλογικό τους δένδρο (φυλετική γραμμή του Κάϊν), αλλά και την θρησκευτική/πνευματική τους ταυτότητα (τέκνα του διαβόλου).

Αναφερόμενος ή απευθυνόμενος προς τους Φαρισαίους είπεν:

«…Υμείς ποιείτε τα έργα του πατρός υμών. Είπον ούν αυτώ. Υμείς…ένα πατέρα έχομεν τον θεόν (ΣΣ: Είπαν αορίστως τον Θεόν, δεν ανέφεραν τον Θεόν-Ιαχβέ)…είπεν δε αυτοίς ο Ιησούς….Υμείς εκ του πατρός του Διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν….» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 8/41-44).

«..Εν τούτω φανερά εστί τα τέκνα του Θεού και τα τέκνα του Διαβόλου…ου καθώς ο Κάϊν εκ του πονηρού ην (…όχι όπως ο Κάϊν που ήταν τέκνον του Διαβόλου) και έσφαξεν τον αδελφόν αυτού…ότι τα έργα αυτού πονηρά ην τα δε του αδελφού αυτού δίκαια…» (Α΄ ΙΩΑΝΝΟΥ:3/9-12).

«Τότε προσελθόντες οι μαθηταί αυτού είπον αυτώ. Οίδας ότι οι Φαρισαίοι εσκανδαλίσθησαν ακούσαντες τον λόγον; Ο δε αποκριθείς είπε: Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσε ο Πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται» (ΜΑΤΘ: 15/12-13).

β. Η βιολογική γραμμή του Κάϊν ή Καϊνική γραμμή (Καϊνίτες), αναφέρεται στην Π.Δ. ως ξεχωριστή της Αδαμικής τοιαύτης και προσδιορίζεται μέχρι και τους απογόνους του Λάμεχ.

Μετά απ’ αυτούς (απογόνους του Λάμεχ),1 τα ίχνη της γραμμής....χάνονται ιστορικώς, αλλά δεν χάνονται βιολογικώς, είτε ως «καθαρόαιμοι» απόγονοι είτε ως επίμικτοι με μη Αδαμικούς ή αποβληθέντες της Αδαμικής γραμμής…

Παρουσιάζονται ιστορικώς με άλλα ονόματα, συναφή του ονόματος του γενάρχου τους (Καϊναίοι, Κιναίοι, Χ(Κ)αναναίοι, κ.α) ή διαφορετικά (Φοίνικες, Εδωμίτες, Θιραθίτες, Αιμαθίτες, Ρηχαβίτες, κ.α.).

Επίσης οι Φαρισαίοι απεκαλούντο:

«Κατάρας τέκνα» (Β΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/15-17)-«Οι πάλαι προγεγραμμένοι» (ΙΟΥΔΑΣ: 4)-«Yιοί νυκτός και σκότους» (Α΄ ΘΕΣΣΑΛ:5/5)-«Γενεά σκολιά» (ΠΡΑΞΕΙΣ:2/40)-«Κλέφτες και ληστές» (ΙΩΑΝΝ:10/1)-«γενεά διεστραμμένη» (ΦΙΛΙΠΠ: 2/15).

Οι παραπάνω φοβεροί και αποκαλυπτικοί χαρακτηρισμοί του Κυρίου επιβεβαιώνουν την διαφορετικήν βιολογική γραμμή των απογόνων του Κάϊν, από εκείνην του Αδάμ.

13. Σιών-Σιωνισμός

α. Η λέξη Σιών2 αναφερομένη στην Παλαιά Διαθήκη που έχει απορριφθεί από τους Ταλμουδιστές από τους χρόνους των Προφητών ή κατ’ άλλους από την εποχήν της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας (6ος π.Χ. αιών), ήταν η προτύπωση της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού (Ιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης).

 «Δια τούτο ούτω λέγει Κύριος Κύριος. Ιδού εγώ εμβαλώ εις τα θεμέλια Σιών λίθον πολυτελή, εκλεκτόν ακρογωνιαίον, έντιμον, εις τα θεμέλια αυτής και ο πιστεύων επ’ αυτώ ου μη καταισχυνθή» (ΗΣΑΪΑΣ: 28/16).

« Τέρπου και ευφραίνου θύγατερ Σιών, διότι ιδού εγώ έρχομαι και κατασκηνώσω εν μέσω σου λέγει Κύριος…» (ΖΑΧΑΡΙΑΣ, 2/1415)

Η Σιών καλείται να χαίρει διότι ο Κύριος έρχεται και θα κατασκηνώσει ανάμεσά της.

«Τέρπεσθαι γάρ και ευφραίνεσθαι προστέταχεν αναγκαίως την νοητήν Σιών, ήτις εστίν Εκκλησία Θεού ζώντος…» (Κύριλλος Αλεξανδρείας).

«Προς όν προσερχόμενοι λίθον ζώντα υπό ανθρώπων μεν αποδεδοκιμασμένον, παρά τώ Θεώ δε εκλεκτόν, έντιμον… ιεράτευμα άγιον ανενέγκαι πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους δια Ιησού Χριστού, διότι περιέχει εν τη Γραφή : Ιδού τίθημι εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον εκλεκτόν…» (Α΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/4-6).

Ποιος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Σιών;

«Τι ούν εστί  το γεγραμμένον τούτο λίθον όν απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας; » (ΛΟΥΚ: 20/17).

«… και Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας» (ΕΦΕΣ: 5/23).

«Κυκλώσατε λαοί, Σιών και περιλάβετε αυτήν, και δότε δόξαν εν αυτή τώ αναστάντι εκ νεκρών ότι αυτός εστί ο Θεός ημών ο λυτρωσάμενος ημάς εκ των ανομιών ημών» (Λειτουργία Μεγ. Σαββάτου).

Δια  της λέξεως Σιών υποδηλώνεται ο Λαός του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης που είναι ο ίδιος (Θεός) και στην Καινή Διαθήκη, δηλαδή ο Ιαχβέ/ Ιησούς Χριστός. Με άλλα λόγια Σιών είναι η Εκκλησία του Θεού, του Νέου Ισραήλ της Χάριτος. Για τον λόγο αυτόν, ο Θεός ξεχώρισε την θυγατέρα Σιών (Χριστιανοί) από την θυγατέρα Βαβυλώνος (Αντιχριστιανοί/ Ταλμουδιστές/«Σιωνιστές»).

Συμπέρασμα: Oι Ταλμουδιστές-«Σιωνιστές» είναι σφετεριστές της λέξεως Σιών και της σημασίας της και κατ’ επέκταση του όρου Σιωνισμός. Γιατί όμως διέπραξαν τον σφετερισμόν;

-Για τους ίδιους ή παρόμοιους λόγους που οι Σκοπιανοί εσφετερίσθησαν το όνομα της Μακεδονίας και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

-Για να αποκρύψουν τα καταχθόνια σχέδιά τους που περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ και στα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».

-Για να αποπροσανατολίσουν τους ασχολουμένους με την αναζήτηση της Αληθείας μέσω της Παλαιάς Διαθήκης, ώστε όσοι διαπιστώσουν τα εγκλήματα των Ταλμουδιστών, να απορρίπτουν και το θεωρούμενο από αυτούς (τους ερευνητές) ως Θρησκευτικό Σύνταγμά τους, δηλαδή την Παλαιά Διαθήκη [Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των λεγομένων Χριστιανών αγνοεί την ύπαρξη του Ταλμούδ και φρονεί ότι ο θρησκευτικός φανατισμός των Ταλμουδιστών (Jews) προέρχεται από το «αισχρό και μισαλλόδοξο» περιεχόμενο, όπως ανοήτως και βλασφήμως χαρακτηρίζουν, της Παλαιάς Διαθήκης].

-Για να ιστορικοποιήσουν τα σημερινά τους ονόματα ως προερχόμενα από τους «προγόνους» τους που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (Αδάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Αβραάμ, Μωϋσής, Εσθήρ, Ραχήλ, Σάρα, κλπ). και  να αποκρύψουν της Καϊνική βιολογική γραμμή τους.

-Για να παρουσιάσουν τίτλους αρχαιότητος και κυριότητος της φυλής τους αφού ο όρος Σιών αναφέρεται πολλάκις στην Παλαιά Διαθήκη.

β. Οι σημερινοί «αντισιωνιστές» δεν αναφέρονται ούτε σχολιάζουν το Ταλμούδ ούτε στρέφονται κατά των Ταλμουδιστών που είναι οι πραγματικοί εχθροί της ανθρωπότητος, αλλά κατά όσων θεωρούν οι ίδιοι ως Σιωνιστές, τους οποίους ταυτίζουν με φανατικούς πιστούς της Παλαιάς Διαθήκης ή Εβραιόφιλους..

Έτσι οι Ιουδαίοι (Jews), αυτοχαρακτηριζόμενοι ως Σιωνιστές, αφ’ενός αποκρύπτουν την πραγματική τους ιδεολογία (Ταλμουδισμός ή Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός), για τους λόγους που προαναφέραμε, αφ’ετέρου πείθουν τους αφελείς εχθρούς τους, ότι ακολουθούν την διδασκαλία της Παλαιάς διαθήκης. Αποτέλεσμα το μίσος όλων των μη Ιουδαίων για την Π.Δ., και η δημιουργία του κύματος αντισημιτισμού/αντισιωνισμού που εξυπηρετεί αποκλειστικώς και μόνον, τους Ταλμουδιστές..

Οι Ταλμουδιστές έχοντας σφετερισθεί την λέξη Σιών και τον όρο «Σιωνισμός», εδημιούργησαν προσφάτως δια των οργάνων τους και μία κίνηση μεταξύ Προτεσταντικών κύκλων στις ΗΠΑ, την οποίαν ωνόμασαν Χριστιανικόν Σιωνισμόν. Η κίνηση βασίζεται στην αντίληψη ότι «οι Εβραίοι παρ’ ότι αρνήθηκαν  να αναγνωρίσουν τον Ιησού Χριστό ως Μεσσία, παραμένουν πάντοτε ο εκλεκτός λαός του Θεού και έχουν μέχρι σήμερα ειδική θέση στα πλαίσια του θείου σχεδιασμού. Σ’ αυτόν τον σχεδιασμό εντάσσεται και η αποκατάσταση του Ισραήλ ως κράτους.».

Επίσης κατά τους ισχυρισμούς των οπαδών του Χριστιανικού Σιωνισμού, « κάθε λαός που εναντιώνεται ή αντιτίθεται στο Ισραήλ εναντιώνεται στον Θεό».

Ο έχων ους ακούειν ακουέτω και νουν νοείν νοείτω !!!

14. Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews)-Ταλμουδισμός

α. Οι σημερινοί Ιουδαίοι (Jews):

-Πιστεύουν ότι όλοι οι μη Ιουδαίοι (non Jews)  δεν είναι άνθρωποι, αλλά αγέλη ζώων, ειδωλολάτρες, κτήνη (γκοϊμ).

 

-Χαρακτηρίζουν εαυτούς υιούς του φωτός και περιφρονητικώς τους απογόνους του Αδάμ και της Εύας (Αδαμικής γραμμάς) «Υιούς της ιλύος (λάσπης)».  Ξεκάθαρα λοιπόν αυτοτοποθετούνται στην βιολογική γραμμή του του Κάϊν και επαίρονται αυτοχαρακτηριζόμενοι ως «Υιοί του φωτός», προφανώς όχι του ηλιακού ή άλλου φωτός, αλλά του Εωσφορικού, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του θρησκευτικού τους Συντάγματος (Ταλμούδ).…

-Ακολουθούν την αποκρυφιστική λατρευτική Διδασκαλία που περιλαμβάνεται στο θρησκευτικό τους βιβλίο, το Ταλμούδ, και στην « ιερή» γι’αυτούς παράδοση, την Καμπάλα.3 Τα θρησκευτικά δόγματα που περιλαμβάνονται στην διδασκαλία του Ταλμούδ, αναφέρονται :

oΣτις απόψεις των Ιουδαίων για τον Θεό τους, τους μη Ιουδαίους, τον Χριστό, τους Χριστιανούς και την αποστολήν των Ιουδαίων (Jews) στην γη.

oΣτην συμπεριφορά και τις σχέσεις τους τόσον με τους μη Ιουδαίους (αλλοφύλους-αλλοθρήσκους, ιδιαιτέρως τους Χριστιανούς) όσον και μεταξύ τους (θρησκευτική-κοινωνική-νομική).

oΣτις αποκρυφιστικές ερμηνείες κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης (Πεντατεύχου-Τορά), ιδιαιτέρως για την κοσμογονία και την δημιουργία των ανθρωπίνων φυλών.

-Εδημιούργησαν τους όρους «αντισημιτισμός» και «αντισιωνισμός», ως αντίδραση κατά της διαχρονικής δράσεως του διεθνούς Σιωνισμού και των φανερώς ή κρυφίως δρώντων Ιουδαιοταλμουδιστών Σιωνιστών, προκειμένου να διατηρούν τους μύθους κυρίως του αντισημιτισμού, προς πολιτικόν όφελος..

β. Η θρησκεία των σημερινών Ιουδαίων (Jews) δεν είναι ο Ιουδαϊσμός όπως διδάσκεται παραπλανητικώς στους σημερινούς Έλληνες και όχι μόνον, αλλά ο Ταλμουδισμός. Είναι μονοθεϊστική θρησκεία και λατρεύουν ως «θεόν» τους, τον Εωσφόρο/Εβλίς!!!

Σύμφωνα με την διδασκαλία του Ταλμούδ και των αποκρύφων επισημάνσεων-ερμηνειών της Καμπάλα :

- Οι Ιουδαίοι (Jews) είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού τους, τέκνα του Αγγέλου του Φωτός (Εβλίς), τουτέστιν του Εωσφόρου [Oι μόνοι που απεκλήθησαν από τον Εβλίς άνθρωποι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους (διαφορετικής φυλής, εθνικότητος, θρησκεύματος)].

- Τα μυστήρια της σοφίας εδόθησαν αρχικώς στον Αδάμ όταν ήταν ακόμη στον κήπο της Εδέμ, στον τύπο ενός βιβλίου που παραδόθηκε από τον άγγελο Ραζαήλ. Στην συνέχεια το βιβλίο πέρασε διαδοχικώς στους Σηθ, Ενώχ, Νώε, Αβραάμ, Μωϋσή και τελικώς στους «σοφούς της Σιών». Τα μυστήρια της σοφίας περιλαμβάνονται στο Ταλμούδ και τις απόκρυφες ερμηνείες της Καμπάλα.

- Όλοι οι μη Ιουδαίοι είναι ζώα/θηρία (γκόϊμ), ακάθαρτοι και προορισμένοι να είναι υπηρέτες των Ιουδαίων (Jews), χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν από αυτό το καθήκον.

- Μετά την καταστροφή τού ναού της Ιερουσαλήμ η μόνη απαραίτητη θυσία είναι η εξολόθρευση των Χριστιανών (ΣΣ: Επειδή όλες οι διοικήσεις των άλλων θρησκευτικών «Χριστιανικών δογμάτων» έχουν αλωθεί πλήρως και ουσιαστικώς ο μόνος εχθρός για τους Ταλμουδιστές είναι πλέον, η Ορθοδοξία και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί).

- Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι έχουν θείον προορισμόν και εντολή να κυριαρχήσουν στην ανθρωπότητα και να υποτάξουν όλους τους λαούς της γης σε μία παγκόσμια κυβέρνηση υπό την απόλυτη εξουσία τους!!!

γ. Το «ιερό» βιβλίο των σημερινών Ιουδαίων (Jews), το Ταλμούδ, είναι το μόνο από ΟΛΑ τα θεωρούμενα ως ιερά βιβλία των διαφόρων θρησκειών και θρησκευτικών δογμάτων που ΔΕΝ κυκλοφορεί στο εμπόριο (δημοσίως), ούτε ευρίσκεται στις Βιβλιοθήκες (δημόσιες και ιδιωτικές). Οι μυούμενοι  στο Ταλμούδ, διδάσκονται το περιεχόμενό του από τους ραββίνους, κεκλεισμένων των θυρών αποκλειστικώς και μόνον στις Συναγωγές. Γιατί άραγε;

Ο έχων νουν νοείν νοείτω !

Αυτήν την Σατανικήν μονοθεϊστική θρησκεία των Ταλμουδιστών μαζί με την ετέρα, τον Ισλαμισμό, τοποθετούν οι άθλιοι συντάκτες των διδακτικών βιβλίων, όλων των βαθμίδων εκαιδεύσεως; στην ίδια μοίρα και αξία με την Χριστιανική Διδασκαλία, με τον γενικόν όρον Χριστιανισμός!!! 

Και τι  διδάσκουν δια των οργάνων τους στους Έλληνες;

Επειδή και οι τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Ισλαμισμός, Χριστιανισμός) λατρεύουν Ένα Θεόν, αλλά με διαφορετικούς τρόπους η κάθε μία, μαζί και με τις άλλες Ανατολικές και διάφορες σέκτες, θα πρέπει τελικώς να ενωθούν σε μία οικουμενιστική πανθρησκεία, στην οποίαν θα λατρεύεται ο Ένας Θεός!

Εδώ ερωτώμεν τους ανίερους Χριστιανομάχους, μισέλληνες και μισανθρωπιστές πάσης θρησκείας:

Αυτός ο «θεός» της οικουμενιστικής πανθρησκείας είναι ή όχι ο Εωσφόρος, όπως προκύπτει μέσα από τα κείμενα του Ταλμούδ και της Καμπάλα; Εάν όχι τότε ποιος είναι ;

Όσοι λοιπόν είναι θιασώτες της πανθρησκείας του Οικουμενισμού, ανήκουν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

Αφελείς/ανόητοι, ανιστόρητοι, εθελοθρησκευόμενοι, εθνομηδενιστές /αναρχικοί, καιροσκόποι, ή ενσυνείδητοι αντιχριστιανοί, παγανιστές, μισέλληνες, σατανιστές.

Όλοι οι παραπάνω θιασώτες του Οικουμενισμού, καλούνται να μελετήσουν και τις παρ. Ισλαμισμός και Φραγκοπαπισμός (στο ακολουθούν 4ον μέρος), και εάν επιμένουν ότι η σχεδιαζόμενη ένωση των εκκλησιών, υπό ένα Οικουμενιστικόν «Θεόν» και ένα Ναόν «Παγκόσμιας κατανοήσεως» δεν καταλήγει στην λατρεία του Εωσφόρου, όπως σχεδιάζει το Σύστημα, τότε ΟΥΔΕΙΣ δύναται να θεραπεύσει την ψυχοπαθειά τους!  

Τέλος, η κοσμοθεωρία των σημερινών Ταλμουδιστών(Jews) δύναται να ορισθεί και ως Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός, ο οποίος περιλαμβάνει δύο τάσεις, τον Οικονομικο-θρησκευτικόν Σιωνισμόν και τον Εθνικοπολιτικόν Σιωνισμόν.

15.  Ο «χρυσούς αιών» του Περικλέους.

α. Το πολίτευμα του Περικλέους το οποίον οι σύγχρονοι «κυνο-νηολόγοι» και πολιτειολόγοι αποκαλούν Δημοκρατία, εστηρίζετο εις τους εξής θεμελιώδεις θεσμούς και νόμους:

 -Το εκλογικό δικαίωμα παρείχετο μόνον εις τους νομίμους απογό­νους Αθηναίου πατρός και Αθηναίας μητρός. Κατά την θητεία του άρχοντα Αντιδότου [451 π.Χ.], λόγω του μεγάλου αριθμού των πολιτών, ψήφισαν πρόταση του Περικλέους να θεωρείται πολίτης ο άνδρας που είχε γεννηθεί από δύο γονείς που ήταν γεννημένοι Αθηναίοι πολίτες. (Αριστοτέλης: Αθηναίων πολιτεία, 26).

-Απηγορεύτο η τέλεσις γάμου μεταξύ Αθηναίου πολίτου και γυναικός μη Αθηναίας και αντιστρόφως.

-Διετηρήθη η διάκρισις εις πολίτας και δούλους.4

-Τα νομικά δικαιώματα περιωρίζοντο μόνον εις τους ελευθέρους πολίτας, οι οποίοι είχαν απόλυτο δικαίωμα εξουσίας επί των δούλων. Οι δούλοι εις τους οποίους απηγορεύτο ακόμη και να γυμνάζωνται στα γυ­μναστήρια ή να αλείφωνται με λάδι, δεν είχαν δικαίωμα να εγείρουν αγωγήν εναντίον οιουδήποτε, παρά μόνον μέσω κάποιου «προστάτου» Αθηναίου πολίτου.

-Οι καταθέσεις των δούλων ελαμβάνοντο μετά από βασανιστήρια. Εθεωρείτο ως δεδομένον ότι πάσα κατάθεσις λαμβανομένη χωρίς βα­σανιστήρια ήτο ψευδής.

-Εις πάντα ενάγοντα μη δυνάμενον να απόδειξη τις καταγγελίες του επεβάλλετο χρηματικόν πρόστιμον. Εφ’ όσον ελάμβανε ολιγώτερον του 1/5 των ψήφων των ενόρκων, υπεβάλλετο σε μαστίγωση.

-Τα βασανιστήρια απηγορεύοντο δια τους πολίτες. Εις τους δούλους όμως, επεβάλλοντο ποινές όπως: Απλή μαστίγωσις, πρόστιμον, στέρησις πολιτικών δι­καιωμάτων, κατάσχεσις, εξορία ή οστρακισμός, θάνατος.

-Επεξετάθησαν οι αρμοδιότητες των στρατηγών οι οποίοι όχι μόνον διοικούσαν τον στρατόν και το ναυτικόν αλλά διεπραγματεύοντο με ξένες πολιτείες και ήλεγχαν τα έσοδα και τα έξοδα της πόλεως.

-Με το πρόσχημα της υπερασπίσεως της Δημοκρατίας, καθιερώθη η λογοκρισία και διετηρήθη η δι’ εξορίας (οστρακισμός) εξόντωσις παντός πολιτικού αντιπάλου του Περικλέους.

-Εδημιουργήθη ο θεσμός των κληρούχων (Κληρουχία: Η διανομή δια κλήρου κατακτηθείσης με πόλεμον χώρας, μόνον εις τους πολίτας των Αθη­νών).

-Εψηφίσθη θεσμός για την παγίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, σύμφωνα με το οποίον [«Ψήφισμα του Δημοφάντους» (410/409 π.Χ.)], όποιος επιχειρούσε να καταλύσει το πολίτευμα της (υποτιθέμενης) Αθηναϊκής Δημοκρατίας και να εγκαταστήσει ένα άλλο (κατά την αυθαίρετη άποψη των δημοκρατών να εγκαταστήσει τυραννία), έπρεπε να δολοφονείται, να δημεύεται η περιουσία του, ο δε δολοφόνος να ανακηρύσσεται …Άγιος!!!!5

β. Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές, το θεσμικό, πολιτικό και νομικό πλαίσιο της πολιτείας του Περικλεούς, η οποία έφερε τις Αθήνες σε κατάσταση πλήρους διαλύσεως και φυσικά ανίκανες να αν­τιμετωπίσουν τους Σπαρτιάτες εις τον αρξάμενον ήδη Πελοποννησιακόν πόλεμον, με αποτέλεσμα να υποκύψουν εις τους Λακεδαιμονίους με ταπει­νωτικούς όρους (404π.Χ.).

Προηγουμένως θα προστεθεί ένα ακόμη πολιτικόν έγκλημα εις το ε­νεργητικόν της Αθηναϊκής δημοκρατίας: Η καταδίκη εις θάνατον του αντιδημοκράτου και μεγάλου Αθηναίου ρήτορος Αντιφώντος (411 π.Χ.), του κατά τον Θουκυδίδην πρώτου εις την αρετήν (Ιστορία, Η, 68).

Ο «Χρυσούς Αιών» αφήνει την τελευταίαν του πνοήν. Παρ’ όλα αυτά μόλις με την χαραυγήν του ακολουθούντος αιώνος (399 π.Χ.) ο επιλεγόμενος «Χρυσούς αιών», γίνεται κατάμαυρος, αφού η Αθηναϊκή Δημοκρατία δεν διστάζει να καταδικάσει εις θάνατον τον μοναδικόν, τον υπέροχον Έλ­ληνα διδάσκαλον, τον Σωκράτην, όχι επειδή εισήγαγε «καινά δαιμόνια» ή «διέφθειρε» τους νέους όπως ισχυρίσθησαν οι κατευθυνόμενοι μάρτυρες κατηγορίας Άνυτος, Μέλητος και Λύκων, αλλά διότι ο Σωκράτης ως δεδηλωμένος αντι-δημοκράτης ήταν εμπόδιο εις τα καταχθόνια σχέδια των ψευτο-δημοκρατών.

«Το 399 π.Χ. η Δημοκρατία εισήγαγε εις δίκην και εξετέλεσε τον Σω­κράτη, του οποίου αι επικρίσεις κατά της δημοκρατίας των συνελεύσεων του δήμου αντεπροσώπευον δια τους ηγέτας της σαφή και άμεσον κίνδυνον….».6

 «Η αρχή της πλειοψηφίας και ακόμη περισσότερον η εκλογή των υπαλλήλων με ψήφο αντιστρατευόταν στην τάση του Σωκράτη για ειδικό­τητα σε κάθε λειτούργημα, μάλιστα σ ένα τόσο σπουδαίο πεδίο, όπως είναι η διακυβέρνηση».7

«Ο Σωκράτης εδίδασκε ανοικτά ότι το βασικόν μειονέκτημα της δη­μοκρατίας συνίστατο εις το ότι ηδιαφόρει εάν οι ηγέται της διέθετον τας απαιτουμένας ικανότητας, ότι ανέθετεν την κατεύθυνσιν των τυχών του λαού εις χείρας ανδρών μη επαρκώς εμπείρων περί την πολιτικήν και ότι, προκειμένου να κριθή η ηθική και η δικαιοσύνη μιάς πολιτικής ενεργείας, έθετεν εις ίσην μοίραν και αξίαν όλας τας γνώμας των πολιτών...Πρόσθετος λόγος της υπό των δημοκρατικών διώξεως του Σωκράτους ήτο ο στενός προσω­πικός του δεσμός μετά του Κριτίου, ενός εκ των πλέον αδιαλλάκτων μετα­ξύ των τριάκοντα τυράννων ως και μετά του Αλκιβιάδου…..».8

«Ο Σωκράτης ήτο μεν ανυπόδητος και διητάτο λιτώς, αλλ’ η διδα­σκαλία αυτού ήτο αριστοκρατική, εις ην κατά το πλείστον ώφειλε την κα­ταδίκην αυτού».9

«Ούτε η δύναμις ούτε ο πλούτος έπρεπε να εκλέγουν τους λειτουρ­γούς του κράτους. Η τυραννία και η πλουτοκρατία είναι εξ ίσου κακαί όπως και η Δημοκρατία. Ο λογικός συμβιβασμός είναι μία αριστοκρατία, όπου τα αξιώματα θα περιορίζωνται μεταξύ εκείνων που είναι διανοητικώς κατάλ­ληλοι και πεπαιδευμένοι προς τούτο».

«Να κυβερνούν όσοι γνωρίζουν να άρχουν και όχι όσοι έχουν εκλε­γεί από ψηφοφορίαν τυχόντων ανθρώπων. Όλοι οι άλλοι, λίγοι ή πολλοί, υποχρεούνται να υπακούουν διότι αυτό συμφέρει στους ίδιους και το σύνολο».

Για τις αντιδημοκρατικές ιδέες του που συνοψίζονται στις παραπά­νω φράσεις, για την πίστη του εις την ιδέαν της πατρίδος ως σεμνοτέρας και αγιωτέρας από κάθε άλλην ιδέαν ή θεσμόν, ο Σωκράτης κατεδικάσθη εις θάνατον δια κώνειου από την Δημοκρατίαν, του κατ’ ευφημισμόν αποκληθέντος 5ου π.Χ. αιώνος ως «Χρυσού αιώνος».

δ. Αυτή υπήρξεν η πολυθρύλητος Δημοκρατία του 5ου π. Χ. αιώνος εις την αρχαίαν Ελλάδα, με μητρόπολιν τις Αθήνες.

Ένα αναξιοκρατικό, ψευδοδημοκρατικό, ασύμβατο με την ελληνική ψυχοσύνθεση πολιτικό σύστημα, το οποίον σε όσες Ελληνικές πόλεις επεκράτησε, εφήρμοσε δεσποτικές και απολυταρχικές μεθόδους και «αντιδημοκρατικές» αρχές.

 Αποκαλούν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΝ:

-Την κατά Θουκυδίδην, πολιτείαν του ενός ανδρός (λόγω μεν δημο­κρατία, έργω δε η του πρώτου ανδρός αρχή), δια τον οποίον οι πρεσβύτεροι ησθάνοντο κατάπληξιν λόγω της ομοιότητάς του με τον Πεισίστρατον.

-Την προαγωγεία της δημαγωγίας, του χαφιεδισμού και του ωτακουστισμού, με αποτέλεσμα την καλλιέργεια της αταξίας, την προώθηση της διαφθοράς και την νομιμοποίηση του ψεύδους, όπως έπραξαν και εις την περίπτωση του Φειδίου (ΣΣ: Ο Φειδίας εσυκοφαντήθη από τον φίλον του Περικλή δια κατάχρηση του δημοσίου και ενεκλείσθη στις φυλακές με­τά από «μαρτυρία» του Μένωνος. Τελικά απεβίωσε στην φυλακή από κα­κουχίες και βασανιστήρια, κατά μίαν άλλην εκδοχήν δηλητηριασθείς από τους δεσμοφύλακές του).

-Τον επονείδιστον θεσμόν του Οστρακισμού, δια του οποίου εδιώκοντο ή εξωρίζοντο από τας Αθήνας, προληπτικώς ή κατασταλτικώς, όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλεούς ακόμη και εκείνοι που ανήκαν εις την δημοκρατικήν παράτα­ξη. Με αυτήν την μέθοδον εξωστρακίσθησαν ή εδιώχθησαν:

.Ο στρατηγός Θουκυδίδης ο Μελησίου επειδή κατηγόρησε τον Πε­ρικλή, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ότι «άφησε αχαλίνωτον τον δήμον και πολιτευόταν έτσι ώστε να γίνεται αρεστός».

.Ο Αριστείδης (482 π.Χ), ο νικητής της ναυμαχίας στην Σαλαμίνα, Θεμιστοκλής (472/1) και  ο  Κίμων (462/1 π.Χ.).

.Οι δύο αγαπητοί διδάσκαλοι του Περικλέους «ο Δάμων που του εί­χε διδάξει μουσική και πολιτική και ο φιλόσοφος Αναξαγόρας ο Κλαζομένιος».

Ο Αναξαγόρας κατήγετο από αριστοκρατικήν οικογένειαν. Υπήρξε φίλος και διδάσκαλος του Περικλέους. Εκατηγορήθη από την δημοκρατίαν για αθεΐα με αφορμή μία μελέτη του περί σύμπαντος, η οποία απηγορεύθη με ειδικώς θεσπισθέντα νόμον, προς δόξαν της …ελευθερίας του λόγου.

-Την σαφέστατη διάκριση της Αθηναϊκής κοινωνίας σε δούλους και πολίτες, κορυφουμένη με τις εξοντωτικές ποινές και βασανιστήρια, εις τα οποία υπεβάλλοντο οι δούλοι, ακόμη και για ασήμαντα θέματα ή απλές παραβάσεις τους.

-Την απροκάλυπτη λογοκρισία κατά παντός θεατρικού ή πνευματι­κού έργου, ο δημιουργός του οποίου είχε αριστοκρατικές ιδέες ή επέκρινε τα φαύλα ήθη της κοινωνίας, με αυστηρότητα, όπως συνέβη με τον Αριστοφά­νη.

Ο Αριστοφάνης:

Περιέγραφε την Ασπασίαν ως Μιλησίαν πόρ­νην, κατηγορούσε τον Περικλή ότι επεχείρει να δωροδοκήσει τους Σπαρτιάτας δια να μην επιτεθούν κατά των Αθηνών (Αχαρναί, 832), [Δωρολήπτης ήταν ο Κλεανδρίδης σύμβουλος του βασιλέως της Σπάρτης Πλειστοάνακτος], εστιγμάτιζε την δημοκρατίαν και τους οπαδούς της ως καθαρή δημαγωγία (Ολκάδες, Βαβυ­λώνιοι).

Απεκάλει τον «δημοκρατικόν» δήμον των Αθηνών, «γερόντιον ηλίθιον και αναποφάσιστον» (Σφήκες, 1285).

Απεκάλυπτε την αλαζονείαν της δημοκρατικής εξουσίας (Σφήκες, 710-Ιππείς, 158 και 837), τις υποκριτικές κινδυνολογίες (Ιππείς 236 - Σφήκες, 491) και τις απάτες σε βάρος του λαού (Ιππείς 280, 775, 802, 866).                                                                                          

ε. Εάν η Δημοκρατία (Δ) εγεννήθη και εμεγαλούργησε στην Ελλάδα, όπως ισχυρί­ζονται οι σύγχρονοι δημοκράτες, πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι ΟΛΟΙ σχεδόν οι στρατιωτικοί, πολιτικοί  ηγέτες και φιλοσοφικές μορφές της αρχαιότητος (Φίλιππος, Αλέξανδρος, Πεισίστρατος, Μιλτιάδης, Σωκράτης, Πλάτων, Σοφοκλής, Αρι­στοτέλης, κ.α.), ήσαν καθαρόαιμοι ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ;

-Εάν ο «χρυσούς αιών» των Αθηνών είναι αποτέλεσμα του δημο­κρατικού πνεύματος των Αθηναίων, όπως υποστηρίζουν οι πολιτικοί και αμπελοφιλόσοφοι απολογητές της σημερινής Δ. πως εξηγείται η αντιδημοκρατική-ρατσιστική-δουλοκτητική δομή και λειτουργικότητα της Αθηναϊκής πολιτείας του 5ου π.Χ. αιώνος, με απόλυτο μονοκράτορα τον Περικλή, επί ...δύο συνεχόμενες δεκαετίες, χωρίς εναλλαγή στην πολιτική εξουσία;

Η Δημοκρατία οδήγησε τις αρχαίες Αθήνες και τους Αθηναίους πολίτες, στον δημογραφικό μαρασμό, πέραν της οικονομικής εξαθλιώσεως και πολιτιστικής εξαχρειώσεως που προεκάλεσεν στην πάλαι ποτέ κραταιάν Πολιτείαν των Αθηνών του Πεισιστράτου!!!

-Εάν η αντιδημοκρατική ιδεολογία ή το αντιδημοκρατικό πολιτικό σύστημα σημαίνει άρνηση, οπισθοδρόμηση, απολυταρχία, ανελευθερία, καταστροφή, κλπ, όπως διδάσκουν οι ιεροφάντες της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας, πως ερμηνεύονται τα θαύματα των Θερμοπυλών, του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος, της μεγαλειώδους πορείας του Ελληνισμού μέχρι τις Ινδίες και την Αφρική,  της παγκόσμιας χιλιετούς κυριαρχίας της Ρωμαϊκής/Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης (Νέας Ελληνι­κής Δυνάμεως), της κακώς και ανιστορήτως επιλεγομένης Βυζαντινής, του θαύματος της Εθνεγερσίας του 1821, του αντιφασιστικού έπους του 1940, με πρωταγωνιστές δεδηλωμένους ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ;

Μήπως ο Λεωνίδας, ο Πεισίστρατος, ο Φίλιππος, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Μιλτιάδης, ο Κίμων, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Φωκίων, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, και μυριάδες άλλοι ΕΛΛΗΝΕΣ δεν ήσαν ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ;

Αντιθέτως η Αρχαία Δημοκρατία είναι εκείνη η οποία εδολοφόνησε, εφυλάκισε, εξόρισε ή συκοφάντησε όλους σχεδόν τους αρίστους της αρχαίας Ελλάδος και τους περισσοτέρους από τους μεγάλους του Γένους που ετόλμησαν να υπεραμυνθούν του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και της Πατρίδος.

Οι  ΣΩΚΡΑΤΗΣ (θάνατος), ΞΕΝΟΦΩΝ (εξορία), ΦΩΚΙΩΝ (θάνατος), ΑΝΤΙΦΩΝ (θάνατος), ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ (εξορία), ΘΕΟΓΝΙΣ (εξορία), ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ (θάνατος), ΚΙΜΩΝ (εξορία), ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ (θάνατος στην φυλακή), ΗΡΟΔΟΤΟΣ (εξορία), ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ (εξορία),  ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ (εξορία, δολοφονία), ΦΕΙΔΙΑΣ (θάνατος στην φυλακή), ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ (εξορία, αυτοκτονία), ΑΙΣΧΙΝΗΣ (εξορία), ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ (φυλακή, αυτοκτονία), ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (αυτοεξορία), ΠΛΑΤΩΝ (αυτοεξορία), ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ (καταδίκη σε θάνατο), ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ (θάνατος ενώ εδραπεύτευε), ΑΙΣΧΥΛΟΣ (αυτοεξορία), ΦΡΥΝΙΧΟΣ (θάνατος), ΙΠΠΑΡΧΟΣ (θάνατος), ΚΡΙΤΙΑΣ (θάνατος), κ.α., δεν εδιώχθησαν, εφονεύθησαν και εξορίστηκαν από την Δημοκρατία; 

Οι σύγχρονοι εθνομάρτυρες και αγωνιστές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, Ιωάννης Καποδίστριας, Θεόδ. Κολοκοτρώνης, Οδ. Ανδρούτσος, Γ. Καραϊσκάκης, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, Ίων Δραγούμης, Ιω. Μεταξάς, Γ. Παπαδόπουλος, Τάσος Παπαδόπουλος, μακαριστός Χριστόδουλος, κ.α.,  δεν εδολοφονήθησαν, καταδικάστηκαν εις θάνατον (πολιτικόν, βιολογικόν) από την δημοκρατίαν;

16. Οι (Προ)Έλληνες Πελασγοί (Οίνωτροι εξ Αρκαδίας, Χαλκιδείς, Κρήτες, Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, κλπ), ήσαν οι πρώτοι οικιστές της σημερινής  Ιταλίας και ιδρυτές της αρχαίας Ρώμης [Πλείονα αποδεικτικά στοιχεία μετά δεκάδων πηγών, στο εκτενώς αναλυθέν θέμα, αναρτηθέν στο ιστολόγιό μας, «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» (15 Μαΐου-3 Αυγούστου 2016)].

α. Μια από τις πρώτες πανάρχαιες κτήσεις των προελλήνων Πελασγών,  είναι και η σημερινή Νότιος Ιταλία. Πριν εγκατασταθούν στην χώρα αυτή, τα προ-Ελληνικά φύλα της εποχής εκείνης, η Ιταλία κατά την παράδοση, βρισκόταν σε πρωτόγονη κατάσταση και ήταν αραιοκατοικημένη. Οι προϊστορικοί/πρώτοι Έλληνες άποικοι, φέρονται ότι εγκαταστάθηκαν εκεί στην εποχή του βασιλέα Ουρανού, τον οποίο η παράδοση της χώρας, τον αναφέρει ως Ιανό. Μετά τον Ιανό-Ουρανό, ως κύριος της χώρας, φέρεται ο γιος του Κρόνος, τον οποίο η παράδοση της χώρας, αναφέρει ως Σατούρνο.

Στα μετέπειτα χρόνια, ως επί μέρους βασιλέας της Ιταλίας αναφέρεται ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονος της γενεάς του βασιλέα Ουρανού, αρχηγού των Γιγάντων.

Από τον Πελασγό και την Δηϊάνειρα, γεννιέται ο Λυκάων, ο οποίος  παίρνει για γυναίκα την Κυλλήνη, Νηΐδα Νύμφη. (εξ’ού και βουνό Κυλλήνη). Από αυτούς, γεννήθηκαν oι Οίνωτρος και Πευκέτιος. Οίνωτροι καλούνται οι κατοικήσαντες στην Ιταλική χερσόνησο και Πευκέτιοι οι κατοικήσαντες στο Ιόνιο. Ονομάστηκε δε Ιταλία απ’ τον πελασγό βασιλιά Ίταλο.

Δηλαδή, οι αρχαίοι Ρωμαίοι προχριστιανικώς και πρωτοχριστιανικώς, ήσαν …Ρωμαίοι / Ρωμηοί/ Έλληνες.

β. Παρά το γεγονός ότι οι πληροφορίες που αντλούνται από την παγκόσμια γραμματεία, περί των πανάρχαιων λαών της Ιταλίας, προέρχονται σχεδόν αποκλειστικώς από την μυθολογία και τις κρατούσες κατά τους ιστορικούς χρόνους παραδόσεις, η επικρατήσασα άποψη, από πολλές πηγές, επιβεβαιώνει την ελληνική καταγωγή των Ρωμαίων, Ετρούσκων και Σαβίνων.

-Σύμφωνα με τον Διονύσιον τον Αλικαρνασσέα αλλά και άλλους Ρωμαίους ιστορικούς, όπως ο Porcius Cato και ο Gaius Sempronius, η προέλευση των Ρωμαίων, είναι Ελληνική (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Roman Antiquities, Βιβλίο 1).

Τιμώντας την Αρκαδική καταγωγή τής ονομασίας του λόφου Παλλαντίνον της Ρώμης, ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων Αντωνίνος [138-161 μ.Χ., όταν η Ελλάς τελούσε υπό ρωμαϊκή κατοχή], επισκέφθηκε το Παλλάντιο της Αρκαδίας και τον εκεί οικισμό τον μετέτρεψε σε πόλη, την οποίαν απήλλαξε από κάθε φόρο, αναγνωρίζοντας ότι από εκεί είχαν έλθει οικιστές στον λόφο Παλλατίνον της Ρώμης (Παυσανίας, Αρκαδικά, 43)].

-Άλλο στοιχείο που αποδεικνύει την Αρκαδική καταγωγή των Ρωμαίων, είναι οι κοινές εορτές. Μία από τις δημοφιλέστερες Ρωμαϊκές εορτές ήταν τα «Λουπερκάλια» (Lupus= λύκος), τα οποία δεν ήταν παρά μεταφύτευση της εορτής των «Λυκαίων» από την Αρκαδία στην Ρώμη. Ο Πλούταρχος γράφει ότι  στην Ρώμη είχαν εορτές για την Καρμέντα, σύζυγο του εποικιστού της Ρώμης, Ευάνδρου, από την Αρκαδία και για τον Λύκιο Απόλλωνα της Αρκαδίας (Ρωμύλος, 13).

Ο Στράβων, αναφέρει και την Ραουέννα (Ραβένα, C, 124) ως κτίσμα των Ελλήνων. Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C, 215).

-Οι Σαβίνοι, ήσαν απόγονοι Λακεδαιμονίων «Οι δε Σαβίνοι... κώμας  ώκουν ατειχίστους ως προσήκον αυτους μέγα φρονείν και μη φοβείσθαι Λακεδαιμονίων αποίκους ούσιν» (Πλούταρχος. Ρωμύλος, 16). Σαβίνος ήταν και ο βασιλέας-νομοθέτης των Ρωμαίων, Νουμάς (Πλούταρχος. Νουμάς, 1).

-Ο Ρωμαίος Οβίδιος (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) μας λέει, πώς στην θέση που ήταν επί των ήμερων του η Ρώμη, η πρωτεύουσα του κόσμου, υπήρχαν χόρτα μόνον και λίγα βόσκοντα πρόβατα, αραιά δέντρα και αραιότερες καλύβες, όταν έφτασε εξόριστος από την Αρκαδία ο Εύανδρος, φέρνοντας μαζί του τους πατρώους θεούς. Όταν ο Εύανδρος και η ακολουθία του έφθασαν εκεί, τους σταμάτησε η προφήτισσα μητέρα του λέγοντας:«Σταθείτε, ο τόπος αυτός είναι προορισμένος να γίνει το κέντρο μιας αυτοκρατορίας».

Και συνεχίζει την γραφή του ο Οβίδιος: «Ο Νωνάκριος ήρωας άκουσε την θεόπνευστη μητέρα του και έμεινε εκεί, δίδαξε τους ντόπιους τις ιερουργίες του τόπου του, ιδίως τους έμαθε να τιμούν τον Πάνα και τον φτεροπόδαρο θεό Ερμή» [Fasti (Εορταστικόν Ημερολόγιον) 5, 91 κ.π.].

Οι Έλληνες αποκαλούσαν τον αυτοκράτορα Αδριανό μεταξύ άλλων «νέον Διόνυσον» και «Πανελλήνιον αρχηγέτην».

-Το 52-1 π.Χ. γραμματέας της Αθηναϊκής βουλής και του δήμου, υπήρξε κάποιος Ρωμαίος, Γάϊος Γαϊου Αλαιεύς. Συνέβαινε δε και το αντίθετο:  Ο περίφημος Ηρώδης ο Αττικός, ήταν Αθηναίος, και υπήρξε  «ύπατος» της Ρώμης. Ενώ σώζεται και το όνομα του Τιβέριου Ιουλίου Κέλσου, Έλληνα από την Έφεσο, που επίσης έγινε ύπατος.

-Οι αρχαίοι Ρωµαίοι ουδέποτε επεχείρησαν να εκλατινίσουν και να εκπολιτίσουν τους Έλληνες,  απλούστατα διότι ήσαν οι ίδιοι και αισθάνοντο  Έλληνες και όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν ελληνικές ρίζες, είχαν γίνει (εκαλούντο) Έλληνες κατά την γλώσσαν,  την παιδείαν και τον πολιτισµόν, πριν κατακτήσουν τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος.

Πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αποδεικνύουν τους δεσμούς αίματος, ανάμεσα σε Ρωμαίους και τους Έλληνες της υπόλοιπης Ελλάδας. Υπενθυμίζουμε (και πάλι!) πως η λεγόμενη «Magna Grecia», η «Μεγάλη Ελλάδα», ήταν ένα μεγάλο και ελληνικώτατο τμήμα της Ιταλίας, του οποίου οι κάτοικοι είχαν αποκτήσει δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη, ήδη από τον 1ο μ.Χ. αιώνα!

 

-Όλες σχεδόν οι προχριστιανικές πηγές και άλλες του 1ου μ.Χ. αιώνος, Ρωμαϊκές ή Ελληνικές, υποστηρίζουν την Ελληνική καταγωγή των αρχαίων Ρωμαίων. Ελάχιστοι ιστορικοί της προμνησθείσης περιόδου ή μεταγενέστεροι, διετύπωσαν την άποψη περί αυτοχθονίας των Ρωμαίων, συνδέοντάς τους με το Λάτιον και τους Λατίνους.

Όταν μετεφέρθη η Ελληνική πόλη Ρώμη, στην νέα θέση της (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολις), λεγόμασταν ήδη (πολλούς αιώνες προ Χριστού!!) και Ρωμαίοι. Στην συνέχεια για άλλα 1.500 περίπου χρόνια, Ρωμαίοι/Ρωμηοί/Έλληνες.

γ. Οι πρώτοι ιδρυτές της αρχαίας Ρώμης.

Παραθέτουμε αποσπάσματα γνωστών αρχαίων συγγραφέων, τα όποια επιβεβαιώνουν την Ελληνοπελασγική καταγωγή των Ρωμαίων, και αποδεικνύουν την Ελληνικότητα των «θεμελίων» της αρχαίας Ρώμης:

-«…..Λένε, λοιπόν, πώς ένας Εύανδρος ξεπερνούσε όλους τους Αρκάδες στην σύνεση και στην πολεμική ικανότητα. Ήταν γιος μιας νύμφης, κόρης του Λάδωνα και του Ερμή. Αυτός στάλθηκε σε αποικία με ομάδα Αρκάδων από το Παλλάντιο και ιδρυσε πόλη, παρά τον Τίβερη ποταμό. Ένα μέρος της σύγχρονής μας πόλης της Ρώμης, εκείνο που είχε εγκατασταθεί ο Εύανδρος με τους Αρκάδες του, ονομάστηκε Παλλάντιο, σ’ ανάμνηση της αρκαδικής πόλεως. Γι’ αυτούς τους λόγους έγιναν οι τιμητικές παραχωρήσεις εκ μέρους του αυτοκράτορα στους Παλλαντιείς».[ Παυσανίας, Αρκαδικά 43, 1-3.].

-«…Η Ρώμη υπήρξε Αρκαδική αποικία υπό τον Εύανδρο. Αυτός φιλοξένησε τον Ηρακλή, τότε που πήγαινε για τα βόδια του Γηρυόνη. Ο Εύανδρος έμαθε από την μάνα του, την Νικοστράτη, που ήταν έμπειρη στα μαντικά, ότι ήταν πεπρωμένο του Ηρακλή να γίνει θεός, όταν θα τελείωνε τους άθλους του. Το ομολόγησε στον Ηρακλή, καθόρισε έναν ναό και έκανε θυσία προς τιμήν του, συμφώνα με το ελληνικό έθιμο - μία θυσία πού γίνεται ακόμη και σήμερα. Ακόμη και ο ιστορικός των Ρωμαίων, Κοίλιος, θεωρεί αυτή την θυσία απόδειξη, ότι η Ρώμη είναι ελληνικό κτίσμα, αφού πρόκειται για πατρογονική θυσία, ελληνική, στον Ηρακλή. Οι Ρωμαίοι τιμούν και την μητέρα του Ευάνδρου. Την ονόμασαν Καρμέντη και την θεωρούν μία από τις νύμφες.» [Στράβων, «Γεωγραφικά», Ε΄, 111,3].

Πολύ πριν την κατάκτηση της υπόλοιπης Ελλάδας από τους Ρωμαίους (195 π.Χ.), υπήρχε στις Αθήνες ναός της "θεάς Ρώμης" [Περισσότερα: Mellor, R., «THEA ROMA: The Worship of the Goddess Rome in the Greek World» , Gottingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1975].

-Ο Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας, Ηρακλείδης ο Ποντικός, μαθητής του Πλάτωνα, τον 4ον π. Χ. αιώνα, αποκαλεί την Ρώμη "πόλιν Ελληνίδα".

-Ο Βιργίλιος, αναφέροντας την ίδρυση της πρώτης πόλεως, από τον βασιλέα Εύανδρο, ανάμεσα στους παρά τον Τίβερη λόφους, προσθέτει πώς είχε δοθεί σ' αυτήν το όνομα της μητροπόλεώς του «Παλλάντιον» και πώς οι Αρκάδες, που εγκαταστάθηκαν εκεί μαζί με τον Εύανδρο, κατάγονται από την Παλλάδα. ( Αινειάδα, 8, 51 κπ).

-Η Ρώμη είχε από πολύ παλιά - το 228 π.Χ. - δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς αγώνες, δικαίωμα που δινόταν μόνο σε Έλληνες το γένος. Οι Ρωμαίοι ενεφανίσθησαν στην Ολυμπία σαν ειρηνευτές του σπαρασσόμενου, τότε, ελληνικού κόσμου και για να αιτιολογήσουν την ανάμειξή τους, στα ελληνικά πράγματα, ζήτησαν και έλαβαν την άδεια να συμμετάσχουν στους αγώνες της Ολυμπίας, αφού προηγουμένως επικαλούμενοι τους σχετικούς Ελληνικούς μύθους, μπόρεσαν να αποδείξουν πως και αυτοί είναι ελληνικής καταγωγής και άρα Έλληνες.

-«Η Ρώμη ήταν Ελληνική, ως Αρκαδική αποικία, από το 1240 π.Χ. και όχι μόνον κατά τον ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα» (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, εκδόσεις Κάκτος – Χατζόπουλος). Τέλος η ελληνόρριζη ετυμολογική προέλευση του ονόματος Ρώμη, επικυρώνει και την ελληνικότητά της. Με άλλα λόγια, η Ρώμη ήταν Ελληνική, πολλούς αιώνες πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη που δέχονται κατά την μεγίστην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές που αναφέρονται στην αρχαία γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ.αι.).  

Το όραμα ενός Οικουμενικού Ελληνιστικού κράτους, του οποίου τις βάσεις έθεσε ο Μέγας Αλέξανδρος, άνθισε υπό την εποπτεία της Ελληνικώτατης Ρώμης. Συνέχεια εκείνου του οράματος, υπήρξε η Οικουμενική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Σήμερα, η Ελλαδική πνευματική ηγεσία σιωπά, και όλα τα κόμματα της Ελλαδικής Βουλής, σιγούν ή πλειοδοτούν στους εκπλειστηριασμούς ελληνικών εδαφών, ελληνικού πλούτου και αποσιωπούν ή αρνούνται την ελληνικότητα, τόσον της αρχαίας Ρώμης όσον και του Ρωμαϊκού πολιτισμού, τον οποίον ακρίτως αποκαλούν ελληνορωμαϊκόν ή εξελληνισθέντα.

δ. Από τα τέσσαρα (4) σημαντικώτερα φύλα που συγκροτούσαν το Ρωμαϊκό Βασίλειο και αργότερα την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μόνον οι Λατίνοι δεν είχαν (προ) Ελληνικές ρίζες. Άλλωστε σύμφωνα με την παράδοσή τους, οι προϊστορικοί πρόγονοί τους είχαν κατέλθει στην ιταλική χερσόνησο από την κεντρική Ευρώπη, γύρω στο 1200 π.Χ. και όχι από Ανατολάς όπως συνέβαινε με τα υπόλοιπα τρία (3) φύλα.

-Οι Ρωµαίοι δεν είχον λατινικήν εθνικήν συνείδησιν αλλά ρωµαϊκήν. Δεν ήσαν Λατίνοι. Ήσαν…Ρωµαίοι. Εκλαϊκευμένα σήμερα θα απεκαλούντο Ρωμηοί.  Πολύ περισσότερον, οι Λατίνοι δεν είχαν Ελληνική συνείδηση. Έτσι εξηγείται πως επεκράτησεν, οι Φράγκοι του  µεσαίωνος να λέγονται υπό των εν Ανατολή Ρωµαίων «Λατίνοι». Δηλαδή οι εν Νέα Ρώµη ηµέτεροι συνήθιζον ως φαίνεται, να δίδουν εις νεωτέρους εχθρούς, ονόµατα αρχαίων εχθρών.

Τα υπόλοιπα φύλα της αυτοκρατορίας (Ρωμαίοι, Ετρούσκοι, Σαβίνοι), δεν ήσαν απλώς ελληνοποιημένα αλλά Ελληνικής καταγωγής, γνωστά από τους κλασσικούς χρόνους με το γενικό όνομα Ρωμαίοι.

-Οι Λατίνοι μετά από την βαριά ήττα που υπέστησαν μαζί με τους Καμπανούς συμμάχους τους, στο Τριφάνον (Trifanum), το 340 π.Χ. και μετά την συνθηκολόγηση των Καμπανών, υπετάγησαν στους Ρωμαίους.

Η Λατινική Συμπολιτεία διελύθη το 338 π.Χ. αλλά διετηρήθη η λατινική γλώσσα στα λαϊκά στρώματα, εντός της Ρωμαϊκής βασιλείας.

ε.  Οι Λατίνοι, εκμεταλλεύθηκαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων και τον τίτλον του πολίτου που τους έδωσαν οι Ρωμαϊκές αρχές, άλλοι απερροφήθησαν πλήρως εντός του ανερχόμενου ρωμαϊκού κράτους, και άλλοι δραστηριοποιήθηκαν έστω και χωρίς το δικαίωμα ψήφου (civitas sine suffragio).

-Με την σταδιακή υποταγή των υπολοίπων λαών της Ιταλικής χερσονήσου στην Ρώμη και την βαθμιαία αφομοίωσή τους, οι γλώσσες τους θα εξαφανισθούν, προς όφελος της δημώδους Λατινικής από την εξέλιξη της οποίας, στους νεώτερους χρόνους, θα προκύψουν οι λεγόμενες Ρωμανικές γλώσσες, Ιταλική, Γαλλική, Ισπανική, Πορτογαλική, Ρουμανική κ.λπ.

Το λατινικό αλφάβητο, κατά την επικρατέστερη θεωρία, προέρχεται από το ελληνικό και κατά άλλους από το ετρουσκικό αλφάβητο. Αλλά και αν δεχθούμε ότι ισχύει η δεύτερη εκδοχή, πάλι η προέλευσή του είναι ελληνική αφού και το ετρουσκικό αλφάβητο, προέρχεται από το ελληνικό.

Τα ετρουσκικά γράφονταν με το Χαλκιδικό αλφάβητο το οποίον δανείστηκαν οι Ετρούσκοι (Rasna ή Rasenna στα ετρουσκικά) από τις ελληνικές αποικίες στην Ιταλία και Σικελία. Από το ετρουσκικό σύστημα γραφής προήλθε με την σειρά του το λατινικό αλφάβητο.

Δηλαδή, το λατινικό αλφάβητο είναι το δυτικό ελληνικό αλφάβητο της Χαλκίδας, που μεταφέρθηκε στην Ιταλία και διαδόθηκε από τους Ρωμαίους.

Η λατινική γλώσσα, δεν θεωρείτο ξένη για τους αρχαίους Έλληνες. Ο ρήτορας Κουϊντιλιανός, φρονούσε πως η «Αιολική» ελληνική διάλεκτος, είναι η πιο κοντινή στην Λατινική.

-Λόγω της μη Ελληνικής καταγωγής τους, ο μετέπειτα ρόλος των Λατίνων για την σταδιακή αφελληνοποίηση της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων/Ρωμηών, αρχής γενομένης από τον 3ον μ.Χ. αιώνα, θα αποδειχθεί καθοριστικός.

Αυτός πιθανολογείται ότι είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους μετεφέρθη η πρωτεύουσα Ρώμη από την παλαιά θέση της, στην Ελληνική Ανατολή, στην νέα θέση (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολη).

                     

 

                                                                                     Συνεχίζεται

---

1 Στην Π.Δ. σαφώς αναφέρεται ότι ο Κάϊν δημιούργησε την δική του ξεχωριστή φυλετική γραμμή: Κάϊν-Ενώχ-Γαϊδάδ-Μαλλελεήλ-Μαθουσάλα - Λάμεχ…(ΓΕΝΕΣΙΣ: 4/16-24).

² Η λέξη Σιών έχει τις εξής σημασίες: Κατευθυντήριος Κίων, Όρος της Ιερουσαλήμ, Πρωτεύουσα (Μόνιμη), Λαός του Θεού

3 Καμπάλα ή Καββάλα: Η λέξη σημαίνει παραδοχή, εισδοχή, παράδοση. Είναι το σύνολον των οντολογικών, φιλοσοφικών και θεοσοφικών δογμάτων των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, στηριζoμένων στις αποκρυφιστικές ερμηνείες της Παλαιάς Διαθήκης, κυρίως της Πεντατεύχου (Τορά), δι’ αντικαταστάσεως λέξεων με άλλες των οποίων τα γράμματα έχουν ίσην αριθμητικήν αξία με τις αντίστοιχες παλαιοδιαθηκικές.

    Περιλαμβάνει μέρος της κατά τους ταλμουδιστές, «προφορικής παραδόσεως» του Μωϋσέως, αναφερομένη στις αποκρυφιστικές έννοιες των λέξεων, τις οποίες οι Καμπαλιστές ισχυρίζονται ότι εξάγουν μυστικώς και με θεία έμπνευση (!!!) από κάθε γράμμα της λέξεως!!!

    Τα δόγματα και η διδασκαλία της Καμπάλα περιέχονται στα αποκρυφιστικά βιβλία, «Σεφέρ Γετζίραχ» (Βιβλίο Δημιουργίας), και Ζοχάρ ή Σεφέρ Χα Ζοχάρ (Βιβλίο του Φωτός). Η Καμπάλα δεν μεταδίδεται σε κανένα μη μυημένο και πιστεύεται ότι είναι έργο σκοτεινών κύκλων του 6ου π.Χ. αιώνος (The Life and Times of Jesus the Messiah, Alfred Edersheim,1883,II, 689).]

⁴ «Σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς τον πληθυσμόν των Αθηναίων και της Αττικής αποτελούσαν 172.000 Αθηναίοι και 115.000 δούλοι».

Κατά νεωτέραν απογραφήν γενομένην το 309 π.Χ. υπό του Δημητρίου Φαληρέως αναφέρονται 21.000 Αθηναίοι πολίτες, 10.000 ξένοι και 400.000 δούλοι.

Το αθηναϊκό κράτος, μολονότι ήταν το πολυπληθέ­στερο ελληνικό (μαζί με το κράτος των Συρακουσών), έφθασε να έχει, το 431 π.Χ., το πολύ πολύ, 318.000 κα­τοίκους (165.000 Αθηναίους, 33.000 μετοίκους. 120.000 δούλους). Κατά τα μέσα του 4ου αιώνος, είχε πληθυ­σμό 250.000 (93.000 Αθηναίους, 20.000 μετοίκους). Οι Αθηναίοι πολίτες, δηλαδή οι ενήλι­κοι άρρενες της πολιάδας κοινότητας, ήσαν περίπου 45.000 το 431 π.Χ., 31.000 το 322 π.Χ.

5 «…Ἐάν τις δημοκρατίαν καταλύῃ τήν Ἀθήνησιν ἤ ἀρ­χήν τίνα ἄρχῃ καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας, πο­λέμιος ἔστω τῶν Ἀθηναίων καί νηποινί τεθνάτω καί τά χρήματα αὐτοῦ δημόσια ἔστω καί τοῦ θεοῦ τό ἐπιδέκατον, ὁ δέ ἀποκτείνας τόν ταῦτα ποιήσαντα καί ὁ συμβουλεύσας ὅσιος ἔστω καί εὐαγής...».   

   Αργότερα οι αμετανόητοι δημοκράτες υπό την αρχοντία του Φρυνίχου (336 π.Χ.), την πρυτανεία της Λεωντίδος φυλής, την γραμματεία του Χαιρέστρατου του Αμεινίου, από τις Αχαρνές, με ψήφισμα του Μενέστρατου του Αιξωνέα, από τους προέδρους, και πρόταση του Ευκράτη του Αριστοτίμου από τον Πειραιά, εψήφισαν το παρακάτω ψήφισμα (σε ελεύθερη μετάφραση):

«…..Αν κάποιος επαναστατήσει ενάντια στο Δήμο για να φέρει τυραννίδα, ή εγκαταστήσει τυραννίδα ή το Δήμο των Αθηναίων ή την Αθηναϊκή Δημοκρατία καταλύσει, αν κάποιος σκοτώσει αυτόν που κάνει κάποια από αυτά θα θεωρείται όσιος από το Δήμο. Και ο βουλευτής που ανεβαίνει στη Βουλή του Άρειου Πάγου, όταν έχει καταλυθεί ο δήμος ή η δημοκρατία της Αθήνας, ή παρευρίσκεται στις συνελεύσεις, ή λαμβάνει αποφάσεις, να θεωρείται άτιμος και αυτός και οι απόγονοι του, και η περιουσία του να δημεύεται και να αφιερώνεται στο θεό το ένα δέκατο. Αυτή η απόφαση να αναγραφεί σε δύο λίθινες στήλες, και να τοποθετηθεί η μια στην είσοδο του βουλευτηρίου του Αρείου Πάγου, η άλλη στην Εκκλησία του Δήμου, για την αναγραφή δε να δωθούν στον ταμία του δήμου δραχμές από τα κονδύλια του δήμου για τα ψηφίσματα».

6 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, λ. Πλάτων, τ. 18ος, σ. 411.

7 Εδ. Τσέλλερ, Γουλ. Νεστλέ, σ. 130---Ξενοφώντος απομνημο­νεύματα. 1ον, 2-9, 3ον, 9-10, 4ον, 4-6---Πλάτωνος Πρωταγόρας, 319b/ Γοργίας, 521d.

8 Μεγ. Αμερι­κανική Εγκυκλ. τ. 20ος, σ. 62.

9 Ελληνική Γραμματολογία, Γ. Μιστριώτου, 1894, τ. 1ος, σ. 17.