ΕΔΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ, ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ Ή ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)

Μέρος2ον

Α΄ ΚΥΡΙΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ  [Συνέχεια 1ου μέρους]  

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4).

7. Η Παλαιά Διαθήκη είναι το αρχαιότερο Βιβλίο του κόσμου (Πηγή προϊστορικών και ιστορικών γεγονότων).

α. Η Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.) υπερέχει συντριπτικά τόσο ως προς τον αριθμό όσο και ως προς την αρχαιότητα των σωζομένων κωδίκων σε σχέση με τους κώδικες όλων των άλλων αρχαίων κειμένων και γραπτών μνημείων, ιδιαίτερα αυτών της Ελληνικής Μυθολογίας - Κοσμογονίας - Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Σώζονται 2.500 κώδικες που περιέχουν ολόκληρη την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή) αλλά και αριθμός από άλλους 25.000 κώδικες που περιλαμβάνουν κυρίως κείμενα της Καινής Διαθήκης (Τι είναι Χριστός; Μητροπολίτου Μελετίου, 1991, σ.31).

β. Κανένας κώδικας πλήρους αρχαίου Ελληνικού συγγράμματος δεν είναι αρχαιότερος από την Π.Δ. Μάλιστα στα περισσότερα αρχαιοελληνικά γραπτά η χρονολογική διαφορά των σωζομένων αντιγράφων/κωδίκων, είναι τόσο μεγάλη σε σύγκριση με τους κώδικες της Π.Δ., ώστε κάθε συζήτηση επί του θέματος είναι περιττή. Για παράδειγμα αναφέρονται :

· Χειρόγραφα Σοφοκλέους: Τα 90 σωζώμενα είναι αντίγραφα ενός αντιτύπου ευρισκομένου στην Λαυρεντιανή βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας (32,2 - του 10ου  ή 11ου αιώνος μ.Χ.). Περιέχουν και τις 7 σωζόμενες τραγωδίες, γραμμένες 1.500 χρόνια μετά την συγγραφή ή θεατρική παρουσίασή τους!

· Για την Ιλιάδα του Ομήρου σώζωνται 643 κώδικες όλοι γραμμένοι μετά το 1200 μ.Χ.! δηλαδή 2.400 χρόνια μετά τα γεγονότα του Τρωϊκού πολέμου!!!

· Η ιστορία του Θουκυδίδη εξιστορεί γεγονότα του 5ου μ.Χ. αιώνος. Σώζονται 8 χειρόγραφα (αντίγραφα) γραμμένα μετά το 900 μ.Χ.! Δηλαδή 1.400 χρόνια μετά τα πραγματικά γεγονότα!!!

· Κώδικες Πλάτωνος: Ο Κλαρκιανός κώδιξ (895 μ.Χ.) περιέχει έργα του Πλάτωνος, γραμμένα 1.300 χρόνια μετά την συγγραφή τους.

γ. Μαρτυρίες περί Αρχαιότητος της Π.Δ. έναντι της Ελληνικής Μυθολογίας / Κοσμογονίας / Φιλοσοφίας / Θρησκείας:

· “....Ότι λοιπόν ο Μωϋσής αποδεικνύεται αρχαιότερος από όλους τους συγγραφείς (όχι δε μόνον αυτός αλλά και οι περισσότεροι μετ’ αυτόν ζήσαντες προφήται) και του Κρόνου και του Βήλου και του Τρωϊκού πολέμου, είναι φανερόν....” (Θεόφιλος Αντιοχείας, προς Αυτόλυκον, Βιβλ. Γ΄).

·“....Μάρτυρας σ’ αυτά είναι ο Βηρώσος άνθρωπος Χαλδαίος, πολύ γνωστός σ’ όσους καταγίνονται στα γράμματα, γιατί αυτός έχει κάνει γνωστά στους Έλληνες τ’ αστρονομικά και φιλοσοφικά συγγράμματα των Χαλδαίων....” (Φλαβίου Ιωσήπου, κατ’ Απίωνος Α΄, 19/128-129).

· “Οι Χαλδαίοι Αστρολόγοι στηριζόμενοι επί αρχαιοτάτης θρησκείας και επί χιλιετούς παρατηρήσεως των αστέρων εύρον ακρόασιν παρά τοις Έλλησι κατά τους τελευταίους του Εθνισμού χρόνους” (Ελληνική Γραμματολογία, Γ. Μιστριώτου, Περί Σιβυλλιακών και Χαλδαϊκών Χρησμών, Τ. 1ος, Αθήναι, 1894, σ. 196).

· Ο Αριστόβουλος πρώτος ισχυρίσθηκε ότι όχι μόνον ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων αλλά και οι αρχαιότεροι των Ελλήνων Φιλοσόφων είχον γνώσιν των συγγραμμάτων του Μωϋσέως (Υπόμνημα στην Πεντάτευχον συνταχθέν υπό του Ιουδαίου περιπατητικού Αριστοβούλου, αφιερωμένο στον Πτολεμαίο τον Φιλομήτορα, 181/145 π.Χ.).

·  “Καθώς δε εσκεπτόμην τα σπουδαία θέματα (ΣΣ: Έκανε μελέτες επί της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας και των ποιητών/φιλοσόφων), συνέβη να εύρω μερικάς βαρβαρικάς γραφάς (ΣΣ: Εννοεί την Π.Δ.) πρεσβυτέρας μεν ως προς τα δόγματα των Ελλήνων θειοτέρας δε ως προς την πλάνην εκείνων” (Τατιανός, Χριστιανός απολογητής, Προς Έλληνας, 30α).

· “Επομένως απεδείχθη από τα προειρημένα ότι ο Μωϋσής είναι πρεσβύτερος των ηρώων, πόλεων, δαιμόνων. Και πρέπει να πιστεύωμεν εις τον αρχαιότερον κατά την ηλικίαν, παρά εις τους Έλληνας, οι οποίοι ηρύσθησαν τα δόγματα εκείνου, ως από πηγήν, όχι κατ’ επίγνωσιν. Διότι οι σοφισταί αυτών, χρησιμοποιούντες πολλήν περιέργειαν, όσα έμαθαν από τα του Μωϋσέως και των ομοίως με αυτόν φιλοσοφούντων, επεχείρησαν να παραχαράξουν, πρώτον μεν δια να νομισθούν ότι λέγουν κάτι ιδικόν των, δεύτερον δε δια να επικαλύψουν όσα δεν κατενόησαν με κάποιαν επίπλαστον ρητολογίαν και να διαστρέψουν την αλήθεια εις Μυθολογίαν” (Τατιανού, προς Έλληνας, 40).

· “Ώστε ότι το σύμπαν εδημιουργήθη δια του λόγου του Θεού εκ των προϋποκειμένων και ανωτέρω δηλωθέντων πραγμάτων, και ο Πλάτων και οι όμοια λέγοντες και ημείς εμάθομεν από τον Μωϋσήν και σεις δύνασθε να πεισθήτε περί τούτου. Και το καλούμενον από τους ποιητάς έρεβος, γνωρίζομεν ότι πρώτος ωνόμασε ο Μωϋσής. Και το αναφερόμενον δε εις τον Τίμαιον του Πλάτωνος περί της φύσεως του υιού του Θεού, όταν λέγη «ετοποθέτησα αυτόν ωσάν Χ εις το σύμπαν» (Τίμαιος, 36BC, περί της ψυχής του Σύμπαντος), το είπε παραλαβών αυτό ομοίως από τον Μωϋσήν (ΣΣ: Ο επί πασάλου χάλκινος όφις του Μωϋσέως, ΑΡΙΘΜΟΙ: 21/6-9). Αναγνώσας ταύτα ο Πλάτων και μη κατανοήσας ακριβώς μήτε εννοήσας ότι πρόκειται περί τύπου του σταυρού, αλλά εκλαβών αυτό ως Χ, είπε ότι η μετά τον πρώτον Θεόν δύναμις έχει χιασθεί εις το σύμπαν...” (Ιουστίνου, Απολογία Α΄,59, 5-6 και 60,1-5).

· “Ο κατακλυσμός στην κοσμογονία των Χαλδαίων φαίνεται φανερά ότι ήταν ο Κατακλυσμός του Νώε. Αλλά οι Χαλδαίοι μετήλλαξαν μερικά δια να μη γνωρίζηται ίσως, ότι έλαβον αυτόν παρά της Αγίας Γραφής. Παρομοίαν περιγραφήν ευρήσομεν και εις τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνος. Και αύτη είναι η κοσμογονία των Χαλδαίων.....” (ΩΓΥΓΙΑ ή Αρχαιολογία, Αθ. Σταγειρίτου, Αυγ. 1815, Βιβλ. Α΄, 6.5).

· “Πλην δε τούτων και η μετά των Ιουδαίων επαφή των Εθνικών δεν έμεινεν άνευ ροπής τινός επί τον θρησκευτικόν καθόλου βίον των Εθνών. Αύτη είναι και η ουσία των αρχαίων Πατερικών δοξών, ότι οι μεν πρωτοστάται της Ελληνικής παιδείας δεν ήσαν πάντη αγνώτες του Μωσαϊσμού και των αρχετύπων της Ιουδαϊκής φιλολογίας μνημείων, η δ’ εν τη Παλαιά Διαθήκη προπαιδευτική του Θεού ενέργεια επεκτείνεται επί πάντα τα Έθνη, τουθ’ όπερ υπεμφαίνει άλλως και η Γραφή” (Δογματική της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, Χρήστου Ανδρούτσου, Έκδ. 2α, 1956, σ. 166-167).

· “Επειδή λοιπόν η Γραφή κάνει λόγον δια ουρανόν και “ουρανόν του ουρανού” και “ουρανούς των ουρανών”... λέγομεν ότι εις την δημιουργίαν του Σύμπαντος έχομεν την παράδοσιν περί της δημιουργίας του ουρανού, τον οποίον οι εκτός της Εκκλησίας σοφοί ονομάζουν άναστρον σφαίραν, αφού οικειοποιήθησαν την διδασκαλίαν του Μωϋσέως” (Ιωάννης Δαμασκηνός, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, σ. 155-157).

· “Οιανδήποτε γνώμην κι’ αν έχει κανείς περί της ιστορικότητος ενός δοθέντος ατόμου (ΣΣ: προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης) υπάρχει λόγος να πιστεύωμεν ότι πολλά ήθη, έθιμα και πίστεις της απώτατης αρχαιότητος διετηρήθησαν παρά την μακροχρόνιον προφορικήν και γραπτήν μεταβίβασιν. Από κριτικής σκοπιάς μελετωμένη (η Γένεσις) αποτελεί πρωταρχικήν πηγήν δια την αρχαίαν ιστορίαν” (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 6ος, σ. 291).

· «Άλλοι Ελληνομαθείς Εβραίοι συγγραφείς της χρυσής Αλεξανδρινής εποχής ήσαν, ο φιλόσοφος Αριστόβουλος, ο οποίος έγραψε έργο που αφιέρωσε στον βασιλέα Πτολεμαίο τον ΣΤ΄ τον φιλομήτορα, και εξέφρασε την αντίληψη ότι ο Πυθαγόρας και ο Πλάτωνας εμπνεύστηκαν από την Βίβλο...» (Συμπεράσματα διεθνούς συμποσίου που έγινε στη Βέροια τον Ιούνιον 1998, με θέμα Αλέξανδρος ο Μέγας - από την Μακεδονία στην Οικουμένη, εφημ. Ελεύθερος Τύπος, 21-6-1998). 

· «Οι απόγονοι του Έβερ κλήθηκαν Εβραίοι, η δε γλώσσα αυτών Εβραΐς ή Εβραϊκή. “Έβερ γαρ εκείνου καλουμένου, Εβραΐς αύτη κέκληται. Η Εβραΐς γλώσσα είναι πασών των λαλιών πρεσβυτέρα” (Ιωάννου Χρυσοστόμου, ΡG, 56, 318).

· “Των Ιερών γραφών η αρχαιότης και το κύρος εισίν ανώτερα πάσης αμφισβητήσεως. Διότι ουδέποτε υπήρξεν βιβλίον έτερον φέρον πλειότερα τα μαρτύρια της αρχαιότητος και γνησιότητος και ουδέν έτερον εφρουρήθη μετά τοσαύτης ευλαβείας και ενδιαφέροντος όσον η Ιερή Γραφή. Η Παλαιά Διαθήκη, εν η πλεονάζουσιν αι προφητείαι, αείποτε εφρουρείτο υπό των πολιτικών και ιερών αυτών νόμων, εν ω διεγράφη το του πολιτεύματος και της λατρείας αυτών σύστημα. Εξ αυτής έτι της πορρωτάτω αρχαιότητος αύτη ην κατά πολλούς συνεχείς αιώνας το μόνον της Ιστορίας αυτών υπόμνημα, και εν αυτή κείνται αι τας μελλούσας αυτών τύχας προλέξασαι και τας αποκειμένας αυτοίς προλέγουσι Προφητείαι” (Χριστολογία, Αγίου Νεκταρίου, Εκδ. Ν. Παναγόπουλος, σ. 277-278).

· “Αλλ’ αν η Εξαήμερος (ΣΣ: Η Εξαήμερος δημιουργία που αναφέρεται στην Π.Δ). είναι ιστορία όλης της περιόδου του προαδαμιαίου κόσμου, ή μόνον των τελευταίων αυτής εξ ημερών, είναι ουχ ήττον το αρχαιότερον πάντων των αρχαίων υπομνημάτων, και ου μόνον τούτο αλλ’ είναι, αυτό καθ’ εαυτό, το αρχαιότατον βιβλίον ή γραπτόν υπόμνημα εν τω κόσμω. Τούτο είναι παραδεδεγμένον και υπ’ αυτών των απίστων. διότι ο Πορφύριος (ΣΣ: Νεοπλατωνικός Φιλόσοφος, μαθητής του Λογγίνου, 233 μ.Χ. - 304 μ.Χ.) ο τολμηρότατος και φοβερώτατος πάντων των ανταγωνιστών της Αποκαλύψεως, παραδέχεται, μετά επίμονον έρευναν, ότι ο Σαγχωνιάθων (ΣΣ: Σαγχωνιάθων ή Σαγχουνιάθων: Κατά τους Φοίνικας ο αρχαιότερος συγγρα-φεύς ζήσας προ του Τρωϊκού πολέμου) εφέρετο ως συγγραφεύς πολυτόμου “Φοινικικής Ιστορίας” της οποίας αποσπάσματα ανέφερον μεταγενεστέρως Έλληνες συγγραφείς.

Ήτο ο αρχαιότερος των ειδωλολατρικών ή εθνικών συγγραφέων, τα δε συγγράμματα αυτού περιέχουσι άφθονα αποσπάσματα των βιβλίων του Μωϋσέως. Πρέπει δε ωσαύτως να παραδεχθώμεν, ότι ουδέ εν των μετά την γένεσιν ιερών ή ειδωλολατρικών συγγραμμάτων κρείττον, τοσούτον αφελώς και μετά τοσούτου μεγαλείου γλώσσης και οικονομίας ουδέποτε περιέγραψε την προοιμιακήν σκηνήν της δημιουργίας...” [Λόγοι εν Λίθοις, η Γραφή βεβαιούμενη υπό της γεωλογίας, Δομίνικος Μακωσλάνδος QC LLD,  Μετάφρασις υπό Αρχιεπισκόπου Αργολίδος Δανιήλ Πετρούλια, Αθήναι εκ του τυπογραφείου της Λακωνίας (Οδός Αδριανού 153), 1867, σ. 146-147)].

δ. Αρχαιολογικές μαρτυρίες περί της γνησιότητος / αξιοπιστίας ονομάτων - γεγονότων - τοποθεσιών της Π.Δ.

1/. Μέχρι και τα τέλη του περασμένου αιώνος, οι αρνητές της Π.Δ. διεκήρυτταν θριαμβευτικά ότι τα βιβλία της Π.Δ. ήσαν μυθεύματα και λογοτεχνικά ιστορήματα που γράφτηκαν από διάφορους άγνωστους συγγραφείς και όχι από τους παρουσιαζόμενους υπό της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι αρνητές στήριζαν τους ισχυρισμούς τους σε αυθαίρετα συμπεράσματα κυριώτερα των οποίων ήσαν τα εξής:

· Τα κείμενα των σημαντικότερων κεφαλαίων της Π.Δ. είναι μυθικές αφηγήσεις και τα ονόματα όλων σχεδόν των βασιλέων είναι μυθώδη.

· Τα ονόματα των κυριωτέρων προσώπων της Π.Δ. (Αβραάμ, Μωϋσής, Ιακώβ, Δαυΐδ, Σολομών κλπ) αλλά και τα γεγονότα που αναφέρονται σ’ αυτή είναι άγνωστα στην ιστορία και γράφτηκαν για εξυπηρέτηση των λογοτεχνικών αναγκών των κειμένων.

· Οι περιπέτειες των Εβραίων στην Αίγυπτο (Δουλεία - Μωϋσής – Έξοδος, κλπ) και την έρημο είναι φανταστικές.

· Η Πεντάτευχος δεν γράφτηκε από τον Μωϋσή, γιατί την εποχή εκείνη η γραφή (μέθοδος του γράφειν) ήταν άγνωστη.

2/. Από τις αρχές όμως του 20ου  αιώνος, όταν η αρχαιολογική σκαπάνη άρχισε να φέρει στην επιφάνεια τους αρχαιολογικούς θησαυρούς, τα άψυχα ευρήματα έστειλαν αποστομωτικούς κεραυνούς - απάντηση στους απίστους, οι οποίοι πανικόβλητοι σήμαναν άτακτη υποχώρηση.

Δια του λόγου το αληθές παρατίθενται μερικές μόνο από τις ατελείωτες αρχαιολογικές μαρτυρίες, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την γνησιότητα, αρχαιότητα και αξιοπιστία των κειμένων της Π.Δ:

· Ο σφραγιδόλιθος της Tepe Gawra (βρίσκεται στο Μουσείο του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας). Βρέθηκε λίγο έξω από τη Νινευΐ από τον E.A. Speiser κατά τις ανασκαφές του 1930-1932 (Απεικονίζει σκηνή του πειρασμού των πρωτοπλάστων Αδάμ-Εύας και χρονολογείται περί το 3.500 π.Χ.).

· Οι πήλινες πινακίδες της Βαβυλώνος (περί Παραδείσου, Εδέμ, ποταμού που πήγαζε από την ΕΔΕΜ και των τεσσάρων αρχών του - ΓΕΝ: 2/10-14) και οι επιγραφές (ανασκαφές Βαβυλώνος 1903) με τα ονόματα των βασιλέων του 14ου κεφ. της ΓΕΝΕΣΕΩΣ.

· Οι σκελετοί γιγαντοσώμων ανθρώπων στο σπήλαιο της Wâd, el-mughara παρά τον Κάρμηλο - Τα θρησκευτικά μνημεία Kromlech (Περί Γιγάντων - ΓΕΝΕΣΗ, κεφ. 6).

· Οι επτά πήλινες πινακίδες της Νινευΐ και οι 22.000 πλάκες σφηνοειδούς γραφής της βιβλιοθήκης του βασιλέως Ασσουρμπανιπάλ (Ιστορία και πολιτισμός των βιβλικών λαών της Μεσοποταμίας).

· Τα ευρήματα που μαρτυρούν την χρήση χαλκού από 4.000-3.000 π.Χ (Θοβάλ - ΓΕΝΕΣΗ: 4/22).

· Τα ευρήματα ανασκαφών στην πόλη Ουρ των Χαλδαίων τον Μάρτιο του 1929 (Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Τσαρλς-Λέοναρντ Γούλλεϋ) και στην πόλη Κις (Καθηγητής Λάνγκτον) 100 χλμ. βόρεια της Ουρ (Ίχνη μεγάλων πλημμυρών, πιθανώτατα του κατακλυσμού Νώε), στο γεωλογικό στρώμα της εποχής του βασιλέως Χαμουραμπή. 

· Οι βιβλιοθήκες οι οποίες ανακαλύφθηκαν στην Ουρ, Λαγάς, Νιππούρ και Σιππάρτ, με εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία παντός είδους γραμμένα επάνω σε πήλινες ψημμένες πινακίδες, εγκυκλοπαίδειες, επίσημα χρονικά βιβλία με ασκήσεις εξαγωγής κυβικών ριζών, αστρονομικά, θρησκευτικά και πολιτικά.

· Τα κατάλοιπα ενός μεγάλου Ζιγκουράτ (Πύργου) κοντά στα ερείπια της αρχαίας Βαβυλώνος - Ερείπια πολυόροφων πύργων σε πόλεις της Μεσοποταμίας (Τεχνική πύργου Βαβέλ).

· Τα ερείπια της αρχαίας πόλεως Νεβρώδ (νότια της Μοσούλης) που ανακαλύφθηκε το 1845 από τον Άγγλο διπλωμάτη και αρχαιολόγο Λέϋναρντ (Νεβρώδ - ΓΕΝΕΣΗ: 10/9-11).

· Τα ερείπια της Ουρ, γενέτειρας του Αβραάμ (ανασκαφές Αμερικανο-βρετανικής αποστολής από 1922-1934).

«Η ηνωμένη αρχαιολογική αποστολή του Βρεττανικού Μουσείου και του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας εξακολουθεί τας από ετών αρξαμένας ανασκαφάς της Μεσοποταμίας. Ήδη ανεσκάφη η οδός εκείνη της πόλεως Ουρ - Πατρίδος του Πατριάρχου Αβραάμ - επί της οποίας ευρίσκετο η πατρική του Πατριάρχου οικία. Της οικίας ταύτης εν τη οποία ο Αβραάμ έζησε προ της αναχωρήσεώς του εκ Μεσοποταμίας εδημοσιεύθη και εικών, δεικνύουσα και δωμάτιον ιδιαίτερον, εις το οποίον εφυλάσσοντο και ανετρέφεντο τα νήπια. Και ούτω δια μίαν ακόμη φοράν η επιστημονική έρευνα και η αρχαιολογική σκαπάνη επιμαρτυρεί γεγονότα βεβαιούμενα υπό της Αγίας Γραφής...» (περ. ΖΩΗ, 8-3-1927, σ.80).

· Ο θεμέλιος ιερός βράχος του Ναού του Σολομώντος, που έχει καλυφθεί από το Μωαμεθανικό τέμενος Χαράμ-ες-Σχερίφ (Τέμενος του Ομάρ).

· Οι χάλκινοι καθρέπτες της σκηνής του Μαρτυρίου (Παρόμοιοι ευρίσκονται στα Μουσεία της Φυσικής Ιστορίας του Σικάγου και του Ανατολικού-Δυτικού Πανεπιστημίου του Σικάγου).

· Οι πήλινες επτάφωτες λυχνίες (Ανασκαφές στο Τελ-Μπαϊτ-Μιρσίμ από τους Αμερικανούς W. Albright και Kyle το 1926 - 1928).

· Τα ερείπια του ειδωλολατρικού ναού των Φιλισταίων, αφιερωμένου στο θεό Δαγών (όταν οι Φιλισταίοι αιχμαλώτισαν την Κιβωτό την τοποθέτησαν κοντά στο άγαλμα του ειδωλολατρικού εκείνου θεού) που βρέθηκαν στην Φοινικική πόλη Ουγκαρίτ (Ρας-Σχάμρα).

· Ανανώθ (ΙΗΣΟΥΣ ΝΑΥΗ (Ι.Ν.) : 21/18–ΙΕΡΕΜ:1/1): Ανακαλύφθηκε 4 χλμ. ΒΑ της Ιερουσαλήμ από την Αμερικάνικη αποστολή Ανατολικών ερευνών.

· Βαιθσεμύς (Ι.Ν: 19/22-ΚΡΙΤ: 1/33-Α’ ΒΑΣΙΛ: 6/9): Ευρήματα κεραμικής, αποσπάσματα πρωτοεβραϊκής γραφής και διαφωτιστικά ίχνη της τελευταίας Χαναανιτικής και της πρώτης εβραϊκής κατοχής, ΝΔ της Ιερουσαλήμ κοντά στις ακτές της Μεσογείου, από τους Ντάνκαν  Μακένζι, Έλιον Γκράντ, Κλάρενς Φίσερ, Αλαν Ρόϋ και Τζ. Ράϊτ.

· Γεράρα (ΓΕΝ: 10/19 και 26/6,17,20): Ανακαλύφθηκαν κοσμήματα, όπλα και σκεύη νοτίως της Γάζης από τον Φλίντερς και την Χίλντα Πετρί.

· Σηλώμ (Α! ΒΑΣ: 1/24,3/21-ΙΝ:18/1,8-ΚΡΙΤ:18/31): Τα ίχνη της Σηλώμ η οποία καταστράφηκε από τους Φιλισταίους γύρω στα 1050 π.Χ. ανακαλύφθηκαν από τους W. Albright, Νέλσον Γκλύκ και τους Δανούς Άγκε Σμίντ και Κιγιάερ.

· Η «πέτρα του Μωάβ» που ανακαλύφθηκε το 1868 από τον Γερμανό F. Klein. Αναφέρει περιστατικά από την ιστορία των Μωαβιτών και το επαναστατικό κίνημα εναντίον του Ισραήλ. Η επιγραφή επιβεβαιώνει όσα γράφει η Βίβλος (Β΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 1/1,6/5, κλπ.).

· Ο μαύρος οβελίσκος του Σαλμανάσαρ Γ´.

· Το Εξάγωνο πρίσμα του Σεναχειρείμ (Εξιστόρηση της εκστρατείας του εναντίον του βασιλέως Εζεκία).

· Τα αρχαιολογικά ευρήματα των ανασκαφών στις αρχές του 20ου αιώνος (πινακίδες και επιγραφές σε ακκαδικούς (ασυροβαβυλωνιακούς) και περσικούς χαρακτήρες).

“Η σπουδαιότης των μαρτυριών αυτών έγκειται κυρίως εις το φως το οποίον επιχέουν επί της Ιστορίας και του πολιτισμού των Πατριαρχών, καθώς και επί των νομικών θεσμών του αρχαιοτάτου Ισραήλ…. Αι μαρτυρίαι αυταί επιχέουν επίσης φως επί του αγώνος μεταξύ Χαναάν και Ισραήλ προ, κατά και μετά την εποχήν του Μωϋσέως..” (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ. τ. 1ος, σ. 176).

· Τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Ιεριχώ και πλησίον χώρους.

Αι γενόμεναι εις Ιεριχώ ανασκαφαί κατά τα έτη 1907-1909 υπό γερμανικής Εταιρείας υπό την διεύθυνσιν του Sellin, έπειτα τα έτη 1929-1931 υπό του Άγγλου Garstang, απεκάλυψαν στενήν ζώνην τειχών, κρημνισθείσαν βιαίως, εις εποχήν ήτις δύναται να τοποθετηθεί εις τους αιώνας ΙΕ΄-ΙΓ΄ π.Χ. Πολλοί την ταυτίζουν με τα πεσόντα επί Ιησού (του Ναυή) τείχη.

Άλλαι ανασκαφαί, από το 1902, διενεργήθησαν αποδοτικώς εις Γαι, Γαζέρ, Βαιθήλ, Λάχις. Ουδείς ερευνητής δύναται πλέον να αμφιβάλλη ως προς την ιστορικήν ύπαρξιν ενός πολεμικού ηγέτου, όστις διηύθυνε κατ’ εκείνην περίπου την εποχήν, μίαν είσδυσιν εις Χαναάν από την ΝΑ έρημον” (Ηθική και Θρησκ. Εγκυκλοπαίδεια, λ. Ιησούς, σ. 854).

· Τα ονόματα των Αβραάμ και Ιακώβ τα οποία βρέθηκαν σε επιγραφές, χρονολογούμενες περί το 2.000 π.Χ. και 18ον π.Χ. αιώνα, στην Βαβυλώνα και Shagar Bajar της Β.Μεσσοποταμίας αντίστοιχα, με τις μορφές Abamrama / Abarama / Abaamraam και Ya-ah-qu-ab-el.

· Οι πλίνθοι της Πιθώμ (ανακαλύψεις Naville  το 1883 και Kyle του 1908). Επιβεβαίωση της αφηγήσεως των κεφαλαίων 1ου και 5ου της ΕΞΟΔΟΥ.

Εκατοντάδες άλλα ονόματα πόλεων / βασιλείων και γεγονότων τα οποία αναφέρονται στην Π.Δ. επιβεβαιώθηκαν από το πλήθος των πινακίδων που ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο (πινακίδες Αμάρνα), Παλαιστίνη, Συρία (Ουγκαρίτ, Κάτνα, Αλαλάχ) και στην πρωτεύουσα των Χετταίων Πτερία (Νυν Μπογκάζκιοϊ).

ε. Τα παρατεθέντα στοιχεία για την γνησιότητα και αξιοπιστία της Π.Δ. και γενικά της Αγίας Γραφής, τα απέδειξαν επιστημονικώς και τα ομολόγησαν διαπρεπείς βιβλικοί αρχαιολόγοι, κορυφαίοι ερευνητές και καθηγητές πανεπιστημίων όπως:

Þ Frederick Kenyon, (The Bible and Archaeology, New York, 1940), Διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου.

Þ J. Free, (Archaeology and Bible History, Wheaton III, 1969).

Þ Dr. C. L. Woolley, (“Ur of the Chaldee”).

Þ William Albrighit, (Recent Discoveries in Bible Lands, New York, 1955).

Þ Werner Keller, (The Bible as History A Confirmation of the Book of Books - Η Επιβεβαίωση του Βιβλίου των Βιβλίων - 1956).

Εάν οι παρατεθείσες αποκαλυπτικές μαρτυρίες (υπάρχουν κι’άλλες) περί της αναμφισβήτητης αρχαιότητος της Π.Δ. έναντι της Ελληνικής και ξένης (Παρα) μυθολογίας / Κοσμογονίας / Φιλοσοφίας / θρησκείας, δεν πείθουν όσους διατυπώνουν διαφορετική άποψη, χωρίς να αντικρούουν τα αποδεικτικά στοιχεία από την παγκόσμια γραμματεία που παραθέσαμε,  τότε φρονούμε ότι καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να θεραπεύσει την ψυχοπάθειά τους!

στ. Η Παλαιά Διαθήκη είναι το Βιβλίο των Βιβλίων, η πλέον αξιόπιστος πηγή προϊστορικών και ιστορικών γεγονότων. Παρά ταύτα, το Σύστημα μετήλθε τα πάντα προκειμένου να συκοφαντήσει την Παλαιά Διαθήκη (Π.Δ.), και να χαλκεύσει/αναπροσαρμόσει/παρερμηνεύσει σκοπίμως,  όλα τα επίμαχα χωρία που απεδείκνυαν:  

-Την αγραμματοσύνη και τους παραπλανητικούς/αντιεπιστημονικούς ισχυρισμούς των οπαδών της εξελικτικής θεωρίας και γενικώς των αρνητών της Π.Δ.

-Το αντιχριστιανικόν μένος των οπαδών του «διαφωτισμού» και νεοπαγανισμού οι οποίοι δεν ήθελαν να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του προφητευμένου στην Π.Δ. και αναμενομένου Αληθινού Μεσσία-Σωτήρα της ανθρωπότητος Ιησού Χριστού, αφού ο δικός τους διατυμπανιζόμενος και αναμενόμενος Μεσσίας, είναι ο Αντίχριστος.

Παραλλήλως, εγκάθετοι του Συστήματος, συνήθως του νεοπαγανιστικού/ «αντισημητικού» χώρου, απευθυνόμενοι σε ακροατήριον ή αναγνώστες που έχουν παντελή άγνοια ή πλημμελή γνώση σε θέματα Π.Δ., ισχυρίζονται ψευδώς  ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι το θρησκευτικό βιβλίο των σημερινών Ιουδαίων, επιχειρούν να τους παραπλανήσουν με ανιιστόρητες θέσεις ή αυθαίρετες ερμηνείες επίμαχων χωρίων και να «φυτεύσουν» στον εγκέφαλόν τους, ανερμάτιστον αντισημιτισμό, και αλαζονικές δοκησισοφίες ΑΝΤΙΓΝΩΣΕΩΣ!!!!

Μα, είναι τόσον αγράμματοι, ανόητοι και ανιστόρητοι;

Είναι γνωστόν σε όλους τους άδολους ερευνητές και σώφρονες μελετητές πως, οι σημερινοί απανταχού της γης Ιουδαίοι (Jews) :

.ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τους Εβραίους του Παλαιού λαού Ισραήλ αλλάξαντες ακόμη  και το όνομά τους [από το Εβραίοι (Hebrews) σε Ιουδαίοι (Jews).

.Έχουν ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ την Παλαιά Διαθήκη και ασπάζονται ως ιιερόν τους βιβλίον, το αποκρυφιστικόν και βλάσφημο Ταλμούδ.

.Δεν ανήκουν στην Αδαμική γραμμή απ’όπου προέρχονται οι Εβραίοι του παλαιού λαού Ισραήλ, αλλά στην Καϊνική γραμμή (βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των Καϊνιτών Φαρισαίων).

.Είναι σφετεριστές των ονομάτων και ωρισμένων όρων- γεγονότων της Π. Δ. με εμφανέστερη περίπτωση τον σφετερισμόν του ονόματος «Σιών», όπως έπραξαν και οι Σκοπιανοί με τον σφετερισμό του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας και των Ελλήνων Μακεδόνων.

8. Ο Ιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης

Το κεντρικό πρόσωπο της Π.Δ. είναι ο Γιαχβέ ή Ιαχβέ, ο Θεός που συνομιλούσε με τους πρωτοπλάστους, που προειδοποίησε το Νώε για τον κατακλυσμό, που αποκαλύφθηκε στον Μωϋσή, που διέταξε τον Αβραάμ να εγκαταλείψει την πατρίδα του και έχρισε βασιλέα του οίκου Ιούδα, τον Δαυΐδ.

Ο Ιαχβέ δεν είναι κανένας άλλος παρά ο Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Ο Ιησούς Χριστός! Ο προϋπάρχων της αρχής του κόσμου. Είναι ανόητοι, αγγράμματοι και ανιστόρητοι αγιογραφικώς, οι αρνητές της Π.Δ.  που απορρίπτουν τον Ιαχβέ  με τον γελοίον ισχυρισμό ότι είναι ο Θεός των …Εβραίων.

Όταν ο Φίλιππος βρίσκει το Ναθαναήλ του λέγει: «Ευρήκαμεν εκείνον, δια τον οποίον έγραψεν ο Μωϋσής εις τον Νόμον και οι Προφήτες, τον Ιησούν, τον υιόν του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ» (ΙΩΑΝΝ: 1/45-46).

              Ανόητοι, υποκριτές, λαοπλάνοι, τι άλλες αποδείξεις θέλετε;

 “Ακριβέστερον ειπείν, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιαχβέ Υιός, άτε του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αποτελούντων εν όνομα, ως περιφανέστερον παντός άλλου δεικνύει το κλασσικόν περί του Τριαδικού Θεού χωρίον “Πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα Έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…” (ΜΑΤΘ: 28/19).  (Ο Ιησούς Γιαχβέ, Νικ. Σωτηρόπουλος, Αθήναι, 1976, σ.32).

9. Τα λογικά δίποδα όντα της Δημιουργίας

α. Τα λογικά δίποδα όντα απάσης της δημιουργίας χωρίζονται σε τρεις μείζονες κατηγορίες:

1/. Άνθρωποι της Αδαμικής γραμμής.

2/. (Υπ)άνθρωποι της Καϊνικής γραμμής.

3/. «Θηρία» της Αγίας Γραφής.

Τα «θηρία» είναι ΟΛΕΣ οι λοιπές φυλές που εδημιούργησε ο Θεός, ΠΡΟ της δημιουργίας του Αδάμ και του Κάϊν. Με κάποια από αυτά τα «θηρία» [Ζωντανά λογικά δίποδα δημιουργήματα (Γκόϊμ κατά την αγιογραφική γραμματεία)], ήλθε σε επαφή ο Κάϊν μετά την έξωσή του από τον παράδεισο και εδημιούργησε αρχικώς οικογένεια, στην συνέχεια ολόκληρη πόλη και τέλος την  δική του  προϊστορική γενεαλογική γραμμή, η οποία υπέστη μεταβολές και προσμίξεις με διάφορες φυλές, ανά τους αιώνες, διατηρουμένη, ανθούσα και κυριαρχούσα μέχρι τις ημέρες μας..

Όταν ο Κάϊν προέβη στην αδελφοκτονία «εξήλθε από προσώπου του Θεού και ώκησε εν γη Ναΐδ κατέναντι της Εδέμ» (ΓΕΝΕΣΗ: 4/16), κι εκεί «εγνώρισε την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκε τον Ενώχ» (ΓΕΝΕΣΗ: 4/17). Στην συνέχεια και έως τον στίχο 24, η Γένεση αναφέρει την γενεαλογία του Κάϊν («Καϊνική γραμμή»), δηλαδή τους απογόνους του ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ, όπως ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ αναφέρονται στην συνέχεια, οι απόγονοι του Αδάμ έως τον Νώε και τους υιούς του.

Με άλλα λόγια,  ο αποστάτης Κάϊν - και κατ' επέκτασιν οι απόγονοί του, αποκοπείς και απομακρυνθείς από τους βιολογικούς γονείς του, δημιούργησε με «ανθρώπους» αγνώστου φυλής (μη Αδαμικούς), την δική του «Καϊνική γενεαλογική γραμμή».

Μέχρι τότε, υπήρχαν μόνον τρεις άνθρωποι στον κόσμο, Αδάμ, Εύα, Κάϊν, και ο ίδιος ζούσε μακρυά και χωριστά από τους βιολογικούς του γονείς, τον Αδάμ και την Εύα  (ΓΕΝΕΣΗ: 4/17-24). Εάν δεν υπήρχαν «άλλοι άνθρωποι» (άλλα δίποδα λογικά όντα) πως δημιούργησε οικογένεια , ολόκληρη πόλη και γενεαλογική γραμμή ;

Ο αδελφοκτόνος Κάϊν απεκόπη από την Ανθρώπινη Αδαμική Γραμμή, καθ’όσον από την « Αδαμική Γενεαλογική Γραμμή» θα προήρχετο ο προφητευμένος Μεσσίας Ιησούς Χριστός, η προσδοκία των Εθνών. [Η γενεαλογία του Κυρίου αναφέρεται από τον Λουκά (3/21-38)].

β. Στο σημείο αυτό πιθανώς να τεθεί το ερώτημα:

«Υπήρχαν / Εκτίσθησαν όντως από Τον Δημιουργό, τέτοια έλλογα δίποδα κτίσματα προ του Αδάμ, ώστε να δικαιολογείται και η δημιουργία της Καϊνικής γραμμής με «άλλους ανθρώπους», μη Αδαμικής προελεύσεως»;

Την εγκυρώτερη ίσως, απάντηση στο ερώτημα, δίδει ο άγιος Ορθοδόξων και παπικών, Αυγουστίνος  (5ος μ.Χ. αι., προ του Σχίσματος Ανατολής-Δύσεως).

Ο Αυγουστίνος μας διαβεβαιοί ότι: «….Επίσης ΔΕΝ αμφιβάλλω ότι υπήρχαν άνθρωποι προ της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου…» (Η Πολιτεία του Θεού, κεφ.ΙΖ)

Κεραυνός εν αιθρία και εν Πνευματική ερήμω, ειδικώς για τους αρχιερείς του Συστήματος και τους θιασώτες της θεωρίας της εξελίξεως και της….μελανίνης.

Με άλλα λόγια, προ της δημιουργίας του ανθρώπου, είχαν δημιουργηθεί από τον Τριαδικόν Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης Ιαχβέ/Ιησούν Χριστόν, άλλα δίποδα έλλογα όντα, τα οποία ο Αυγουστίνος ονομάζει ανθρώπους, προφανώς επειδή όπως και οι πρωτόπλαστοι (ως δίποδα λογικά όντα), είχαν ονομασθεί από τον Κύριον, άνθρωποι!!!

Μετά την απάντηση του Αγίου Αυγουστίνου, ερωτώμεν τους «φωτιστές»–σκοταδιστές του Συστήματος:

-Εάν οι «άλλοι άνθρωποι» που προϋπήρχαν της δημιουργίας των πρωτοπλάστων, δεν είναι ΟΛΕΣ οι άλλες φυλές που σήμερα γνωρίζομεν, πλην της Λευκής Αδαμικής, τότε ποίοι ήσαν ή ποίες φυλές αντιπροσώπευαν;

-Γνωρίζουν πως όταν ανεκαλύφθη η ήπειρος της Αμερικής (1492), οι Παπικοί δεν ανεγνώρισαν τους ιθαγενείς ερυθρόδερμους Ινδιάνους ως ανθρώπους αλλά τους χαρακτήρισαν κτήνη, θηρία, ζώα. Που εστηρίζοντο για τέτοιους χαρακτηρισμούς, εάν δεν είχαν υπόψη τους τα σχετικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης;

Χρειάστηκε να περάσει περίπου μισός αιώνας για να αναγνωρισθούν οι ερυθρόδερμοι-Ινδιάνοι ως άνθρωποι, εγγράφως μάλιστα, με την εγκύκλιον του Πάπα Παύλου Γ΄ «Sublimus Dei» (29 Μαΐου 1537).

Ασφαλώς τα γνωρίζουν, διότι εάν δεν τα γνωρίζουν τότε είναι ανιστόρητοι και αγράμματοι. Είναι προφανής λοιπόν, η αλλαγή στάσεως των παπικών, και μάλιστα με επίσημο έγγραφο του Πάπα, σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα.

Εάν οι παπικοί συνέχιζαν να αποκαλούν τους ερυθροδέρμους Ινδιάνους κτήνη, ζώα και θηρία, πως θα δικαιολογούσαν τον ανθρωπισμόν, τον αντιρατσισμό, την φαρισαϊκή αγαπολογία τους, και την επιστημονικοποιημένη θεωρία της εξελίξεως;

Επί πλέον, θα έπρεπε να αποδεχθούν εμμέσως ή αμέσως, την ερμηνεία της βιβλικής λέξεως «θηρία» και κάτι τέτοιο δεν τους συνέφερε, αφού θα υπεχρεούντο να αναγνωρίσουν τα «θηρία» της Π.Δ. ως λογικά δίποδα όντα.

«24 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως. 25 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος, καὶ τὰ κτήνη κατὰ γένος αὐτῶν καὶ πάντα τὰ ἑρπετὰ τῆς γῆς κατὰ γένος αὐτῶν. καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά…» (ΓΕΝΕΣΗ : 1/24-26).

Γιατί αναφέρεται η λ. θηρία ξεχωριστά (παρ.24) αφού υπάρχει και η αναφορά σε τετράποδα; Το ίδιο συμβαίνει και με την αναφορά σε θηρία ξεχωριστά (παρ.25) ενώ αμέσως μετά καταγράφονται τα κτήνη, τα οποία φυσικά αντιστοιχούν στην κατηγορία των τετραπόδων, της προηγουμένης παραγράφου.

Ο νοών νοείν νοείτω…

ΤΙΝΑ ΕΙΣΙΝ ΤΑ ΘΗΡΙΑ;

 Προχριστιανικώς, όλες οι γνωστές σήμερα φυλές των λογικών δίποδων όντων, εκτός της Αδαμικής τοιαύτης (Λευκής).

 Μεταχριστιανικώς, όλα τα έλλογα δίποδα όντα,  πάσης εθνικότητος και φυλετικού χρώματος, απολέσαντα, για διαφόρους λόγους ή θεοποιήσαντα τον ορθολογισμόν τους, αρνούμενα ή αμφισβητούντα την μοναδικότητα του Θεανθρώπου ως Αληθινού Θεού, λατρεύοντα ως θεούς τις ανθρώπινες επινοήσεις όλων των γνωστών θρησκειών και σεκτών,  και πολεμούντα παντοιοτρόπως, μόνον τον Τριαδικόν Θεόν της Ορθοδόξου Πίστεως, ήτοι:

Θηράτορες (κακού) πλούτου.

Ηδονοπλήγες [Ηδονοπλήξ-ήγος (ο,η)= Ο κυριευμένος από ηδονάς].

Ραδιούργων εσμός.

Ιεροφάντες του Εωσφόρου.

Αδικομηχάνων Γένος [Αδικομήχανος (ο, η)= Ο μηχανώμενος (επινοών) αδικίας ή ο αδικών δολίως].

10. Ετυμολογία της λ. Άνθρωπος.

α. Η επικρατούσα συστημική/συμβατική ετυμολογία της λ. άνθρωπος .

Όπως προκύπτει από την ελληνική γραμματεία και την διδακτέα ύλη που περιλαμβάνεται στα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια, οι ελληνόπαιδες των τελευταίων γενεών και όλοι εμείς οι πρεσβύτεροι, εδιδάχθημεν ότι η ετυμολογία της λέξεως άνθρωπος (επικρατούσα άποψη) προέρχεται από : Το άνω+θρώσκω ή άνω+όπωπα (αρχαϊκός ή β΄ παρακείμενος του ρ. οράω-ώ).

Η παραπάνω ετυμολογία είναι ανακριβής, ανιστόρητη και ατεκμηρίωτη επιστημονικώς διότι:

Η λέξη άνθρωπος είναι αβεβαίας ετυμολογίας1 ή προέρχεται από αμάρτυρο τύπο2 δηλαδή που δεν απαντά στα σωζώμενα κείμενα. Συνεπώς η διδασκαλία της συμβατικής ετυμολογίας περίπου με την μορφή αξιώματος/δόγματος, δεν είναι απλώς επιπολαία επιλογή, αλλά αντιεπιστημονική αυθαιρεσία.

Στο ρήμα θρώσκω υπάρχει το στοιχείο του «άνω». Συγκεκριμένα:

Θρώσκω=αναπηδώ, πηδώ επάνω.3

Παράγωγα: Θρωσμός= Το αναπηδάν ή εξέχειν, ύψωμα. Θορός= Το σπέρμα του άρρενος.

Ο επιρρηματικός αναδιπλασιασμός (άνω άνω), εκτός από περιττολογία, μειώνει την επιστημοσύνη όλων των υποστηρικτών ή διδαξάντων την συγκεκριμένη προέλευση της λέξεως και  καταρρίπτει την επικρατούσα ετυμολογική ερμηνεία.

Το γράμμα «ν» δεν υφίσταται στις αρχαιότερον, προϊστορικώς, καταγεγραμμένες λέξεις για τον άνθρωπο καθ’ όσον προστέθηκε πολύ αργότερα κυρίως για λόγους ευφωνίας.

«Η παρεμβολή του ν εις την Ελληνικήν ήτο συνηθεστάτη… ούτω παρ’ Ομήρω, ιδρύνθην αντί ιδρύθην κλπ. Ούτω και άνθρωπος αντί άθ-ρωπος…».4

Στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να αναζητηθούν πρώτα συνθετικά, λέξεις, προθέσεις, επιρρήματα, κ.λπ. που να αρχίζουν από την ρίζα αθ- (αρχαιοτάτη καταγραφή) και όχι από αν- ή ανθ- (νεωτέρα μεταγραφή).

 Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη λέξη άνθρωπος απαντάται σε πινακίδα που βρέθηκε στην Πύλο (PY Ta 722.1) και καταγράφει έπιπλα πολυτελούς κατασκευής. Η μυκηναϊκή αυτή συλλαβογραφία στην οποίαν δεν περιλαμβάνεται το γράμμα ν,  έχει ως εξής: a-to-ro-po5 που σημαίνει: ανθρώπω (Δοτική-οργανική ενικού της λ. άνθρωπος).

Σε ανάλογη αρχαιοτάτη συλλαβογραφία (Κυπριακή) η λ. άνθρωπος εμφανίζεται και πάλι χωρίς το ν ως εξής: a-to-ro-po-se.

Δηλαδή, αγνοήθηκε η αρχική καταγραφή της λέξεως χωρίς το ν, από την οποία θα προέκυπτε και η πραγματική ερμηνεία που της απέδιδαν οι αρχαιότατοι λεξιπλάστες-συλλαβογράφοι και επεβλήθη η γνωστή ετυμολογική ερμηνεία με την μεταγενέστερη προσθήκη του ν. Έτσι, ήταν επόμενο να δοθεί εσφαλμένη ετυμολογία.

Το ερώτημα που προβάλλει αμειλίκτως είναι:

Η αρχική καταγραφή της λ. ά(ν)θρωπος χωρίς το γράμμα ν αγνοήθηκε από χιλιάδες επιστήμονες (μελετητές και ερευνητές), τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες, σκοπίμως ή όχι; Ίδωμεν!

 Πριν από την αποκρυπτογράφηση της λέξεως άνθρωπος, στην Μυκηναϊκή συλλαβογραφία, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το γράμμα ν, είχε προταθεί η ετυμολογία της λ. άνθρωπος από το *ανθρ-ωκ^Wος (πβ. ωψ, ωπός=πρόσωπο, όψη)6 και όχι το άνω+θρώσκω.

Γιατί δεν ανεζήτησαν όλες τις λέξεις που αρχίζουν από ανθρ- και να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν την λέξη άνθρωπος επί νέας επιστημονικής βάσεως;

Μήπως ακόμη και μία τέτοια ερμηνεία, θα προσέβαλλε σοβαρώς τις συστημικές θεωρίες περί «εξελίξεως» του ανθρωπίνου γένους, αφού η μοναδική λέξη που ταιριάζει στην περίπτωση, είναι ο ανθρ-αξ/ανθρ-ακος [Πολύτιμος λίθος χρώματος ερυθρού, (βεβαίως υπάρχει  και η λ. ανθρήνη, η οποία όμως ουδεμία σχέση έχει με την λ. άνθρωπος, καθ’ όσον σημαίνει είδος σφηκός)]);7

Με άλλα λόγια, εάν εδέχοντο τον ετυμολογικόν συσχετισμόν της λ. άνθρωπος με την λ. ανθρ-αξ, δεν θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν βασίμως, την ερμηνεία:

Ανθρωπος = άνθρ-(ακ)+ωψ(ωπός) = Το λογικόν ον του οποίου η όψη είναι ερυθρωπή. Και αυτό διότι θα έπρεπε να καθορίσουν την φυλετική (ανθρώπινη) γραμμή της οποίας ο γενάρχης είχε ερυθρωπή όψη.

Δεν το έπραξαν όμως. Γιατί;

Διότι θα κατέληγαν πάλιν σε αδιέξοδο, αφού ο πρώτος άνθρωπος ΑΔΑΜ, στην Αγιογραφική γραμματεία σημαίνει «..to show blood in the face or ruddy» = Ανθρώπινον ον στου οποίου το πρόσωπο φαίνεται το αίμα, ή ο ερυθρωπός) [Hebrew and Chaldee dictionary, p.8, (Ehhaustive Concordance of the Bible, James Strong, S.T.D.,LLD, Abingdon, Nashville, thirty seven printing, 1978)].

Σε ποίου λογικού διπόδου όντος φαίνεται το αίμα στο πρόσωπό του; Μόνον στου Λευκού ανθρώπου. Δηλαδή επιβεβαίωση ότι ο Αδάμ ήταν ο προϊστορικός γενάρχης της Λευκής ανθρώπινης φυλής!!!

 Η άποψη {εικαζομένη αναγωγή σε άνω+θρώσκω [«αναπηδώ»+όπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ορώ = βλέπω)], βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει άνω και κινείται εμπρός, προσκρούει στους μορφολογικούς κανόνες της ελληνικής, διότι παρουσιάζει τονισμό που δείχνει ότι πρόκειται για παράγωγο και όχι για σύνθετο, το δε ρ. θρώσκω δεν έχει δώσει παράγωγα επίθετα τέτοιας μορφής.8

Και όμως αυτή η αυθαίρετη άποψη, δηλαδή ότι η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω και θρώσκω, διδάσκεται στους ελληνόπαιδες, επί γενεές και γενεές, ως δόγμα

Πνευματικός ξεπεσμός ή σκόπιμη ενέργεια πνευματικής συσκοτίσεως;

β. Η αρχαία Ελληνική Γραμματεία (Περί ανθρώπων και θηρίων)

1/. Σε σχετική ερώτηση του Ερμογένη, ο Σωκράτης απαντά:

«Ώδε. Σημαίνει  τούτο το όνομα ο ‘’άνθρωπος’’  ότι τα μεν άλλα θηρία ων ορά  ουδέν επισκοπεί,  ουδέ αναλογίζεται  ουδέ  αναθρεί, ο δε άνθρωπος άμα εώρακεν τούτο δ’ εστί όπωπεν. Εντεύθεν δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος ‘’άνθρωπος’’ ονομάσθη, αναθρών α όπωπε» [Πλάτων, Κρατύλος (399C)]

(Από όλα τα θηρία, μόνον ό άνθρωπος ωνομάσθη ορθώς «άνθρωπος», διότι παρατηρεί και εξετάζει με προσοχή όσα έχει ιδή).

Αναθρέω-ω = Αναθεωρέω, παρατηρώ (μετά προσοχής αυτό που έχω δει) και βλέπω προς τα πάνω

Όπωπα = β’ παρακείμενος του οράω (βλέπω)

Ανάθρησις = Ακριβής παρατήρησις9

Εδώ δημιουργείται ένα άλλο μείζον θέμα στο οποίον καλούνται να απαντήσουν, κυρίως, όλοι όσοι επί δεκαετίες, συνέγραφαν σχολικά/ πανεπιστημιακά εγχειρίδια ή εδίδασκαν/εξέδιδαν οδηγίες προς το εκπαιδευτικό προσωπικό δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως, με τις οποίες τους διέτασσαν να διδάσκουν την ετυμολογία της λέξεως άνθρωπος από το άνω+θρώσκω (επικρατήσασα) ή ανήρ+ωψ/ωπος (εναλλακτική), που είναι όλως αβάσιμη/ αντιεπιστημονική και πλημμελής/λογικοφανής αντιστοίχως.

2/.  Πώς όριζαν οι αρχαίοι Έλληνες τον όρον «άνθρωπος»;

Όμηρος-Αριστοτέλης

Ο Όμηρος θεωρεί τον άνθρωπον πλάσμα αντιδιαστελλόμενον τόσον έναντι των θεών όσον και έναντι των κτηνών10

Ο Αριστοτέλης ορίζει τον άνθρωπον ως «ζώον πολιτικόν» ή «πας άνθρωπος ζώον», «Τελειωθέν βέλτιστον των ζώων άνθρωπος» ή «ζώον ου μόνον πολιτικόν αλλά και οικονομικόν και κοινωνικόν».

Πλουτάρχου  βίοι  παράλληλοι. Αλέξανδρος,  51, 134

« Οι Έλληνες ανάμεσα στους Μακεδόνες,  δεν φαίνονται σαν ημίθεοι  που περπατούν ανάμεσα σε θηρία;».

Θαλής ο Μιλήσιος  (Διογένης  Λαέρτιος  1,32)

Ο  Θαλής ο Μιλήσιος ευγνωμονούσε την τύχη του  διότι  «πρώτον εγεννήθη  άνθρωπος  και όχι θηρίον,  δεύτερον εγεννήθη  άνδρας και όχι γυναίκα  και τρίτον εγεννήθη  Έλλην  και όχι βάρβαρος».

γ. Επιβαλλόμενα και απορρέοντα ερωτήματα:

1/. Γιατί οι Πλάτων και Σωκράτης συγκαταλέγουν τον άνθρωπο (έλλογον δίποδον ον) μεταξύ των θηρίων (άλογα τετράποδα, κ.λπ.) [ δει εξ όλων των θηρίων…];

2/. Τι εννοούσαν με την λέξη θηρία; Όντως άγρια ζώα, κτήνη, άλογα όντα, τετράποδα και λοιπά ζώα ή μήπως κάτι άλλο;

3/. Οι αρχαίοι Έλληνες με την λέξη «θηρία» εννοούσαν ενίοτε ή συνήθως, έλλογα δίποδα όντα, ώστε να δικαιολογείται και η σύγκριση των θηρίων με τον άνθρωπον στο συγκεκριμένο χωρίο (Πλάτωνος, Κρατύλος, 399C) ;

4/. Αφού υπήρχε στην αρχαία ελληνική γραμματεία ο ετυμολογικός ορισμός της λέξεως «άνθρωπος» (Πλάτων, Κρατύλος,399 C), δια ποίον λόγον, οι φωστήρες φιλόλογοι και καθηγητές γυμνασίων/λυκείων-πανεπιστημίων, αλλά και μεταγενέστεροι «ερευνητές», αγνόησαν εκείνη την πρόταση και την αντικατέστησαν με το τελείως αβάσιμον, ανιστόρητον και αντιεπιστημονικόν άνω+θρώσκω;

δ. Απαντήσεις

1η/ (10γ1/). Οι φιλόσοφοι Πλάτων και Σωκράτης δεν θα διακινδύνευαν την φήμη, τις γνώσεις και την αξιοπιστία τους με το να κατατάξουν τον άνθρωπο, το δίποδον λογικόν ον, στην ίδια κατηγορία με ανόμοια όντα, με άλογα ζώα, τετράποδα, πολύποδα, με θηρία. Δεν είπαν ότι «ο άνθρωπος διαφέρει από τα θηρία επειδή…» αλλά «Μεταξύ όλων των θηρίων, μόνον ο άνθρωπος…».

Τον κατέταξαν στην οικογένεια των θηρίων, δεν τον διαφοροποίησαν από τα θηρία. Σαφέστατα λοιπόν με την λέξη «θηρία» δεν εννοούσαν τα γνωστά σε μας άλογα δίποδα, τετράποδα, κτήνη, άγρια ζώα, ζώα, κ.λ.π..

Συνεπώς ο Πλάτων εγνώριζε τα περί «Θηρίιων» ως διπόδων λογικών κτισμάτων. Από που;

Προφανώς από την Παλαιά Διαθήκη (ΓΕΝΕΣΗ 1/24-26).

2η/ (10γ2/). Με την λέξη «θηρία» εννοούσαν διάφορα είδη διπόδων λογικών όντων. Ακριβώς ό,τι εννοούσε και ο Θαλής ο Μιλήσιος στην φράση του: «τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος».11

Γιατί να ευχαριστεί ο Θαλής τους θεούς ή την θεά τύχη, κάνοντας αντιπαραβολή των στοιχείων της ιδιοπροσωπείας του, της ταυτότητός του ως διπόδου λογικού όντος (άνθρωπος-ανήρ-Έλλην) με δύο αντίστοιχα έλλογα όντα (βάρβαρος-γυνή) και ένα άλογον ζώον (θηρίον) που μπορεί να ήταν ένα από τα εκατοντάδες είδη ζώων;

Δεν θα ήταν ακατανόητο, παράλογο, ανεξήγητο και μάλιστα για έναν σοφό της εποχής του, όπως ήταν ο Θαλής, να κάνει μία τέτοιου είδους αντιπαραβολή;

Συνεπώς το θηρίον που αναφέρει ο Θαλής, αντιπροσωπεύει έμψυχον-έλλογον-δίποδον ον (άνθρωπον ή κάποιο άλλο είδος «ανθρώπου»).

Άλλωστε, από την αντιπαραβολή/αντιστοιχία των λέξεων άνθρωποςàθηρίον, άνδραςàγυνή, Έλληνàβάρβαρος, σαφέστατα προκύπτει το παραπάνω συμπέρασμα, ήτοι,  ο άνθρωπος, άνδρας, γυνή, Έλλην, βάρβαρος είναι άπαντα δίποδα λογικά όντα και τα θηρία είναι ομοίως δίποδα λογικά όντα, άλλως η φράση «ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον» είναι λογικώς ακατάληπτη και επιστημονικώς αλλοπρόσαλλη.

3η/ (10γ3/). Ναι! Οι αρχαίοι Έλληνες με την λ. θηρία, εννοούσαν και δίποδα λογικά όντα. Μερικά παραδείγματα:

-«Ω Ζευ, πάτερ Ζευ, σον μεν ουρανού κράτος συ δ’ εργ’ επ’ ανθρώπων οράς λεωργά και θεμιστά, σοι δε θηρίων ύβρις τε και δίκη μέλει»12

(Ω Ζεύ, πατέρα Ζεύ, συ βλέπεις όλα τα έργα των ανθρώπων και τα πονηρά και τα καλά, συ επίσης φροντίζεις για την συκοφαντία/ακολασία και την δικαιοσύνη των θηρίων).

Ο «Θεός» Ζεύς μεριμνούσε για θέματα που αφορούσαν στις ακολασίες-συκοφαντικές πράξεις και απόδοση δικαιοσύνης, στα άλογα θηρία (δίποδα,τετράποδα, κλπ);

Έχετε ακούσει ποτέ να έχουν θεσμοθετηθεί ανθρώπινοι νόμοι που να διευκολύνουν την παρά φύση σεξουαλική απόλαυση και «απόδοση δικαιοσύνης», των γνωστών σ’ εμάς ζώων, θηρίων;

Μόνο φρενοβλαβείς θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο, αφού η δικαιοσύνη, κατά τον Πλάτωνα,  είναι ένα από τα τέσσαρα χαρακτηριστικά (τα υπόλοιπα είναι η σωφροσύνη, η ανδρεία  και η σοφία), μιας ευνομούμενης κοινωνίας ανθρώπων, τουτέστιν πολιτείας διπόδων λογικών όντων (Πολιτεία, 427D- 434B).

Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, Αριστοτέλους, Α2, 10-13 και 15-16).

-Ουδέν εστίν θηρίον γυναικός αμαχώτερον».13

-«Εγένοντο δε οι περί του Προυσίαν, περί την των θηρίων συναγωγήν».14

-«Και δη και πάλαι ου νόμιμον δοκεί τούτο το επιτήδευμα και τας κατά φύσιν περί τα αφροδίσια ηδονάς ου μόνο ανθρώπων αλλά θηρίων διεφθαρκέναι…».15

[«Πολύ περισσότερο μάλιστα που ο θεσμός αυτός (ο θεσμός των ομαδικών γυμνασίων και συσσιτίων) νομοθετημένος από παλιά καθώς είναι, φαίνεται ότι έχει διαφθείρει τις κατά φύσιν ερωτικές απολαύσεις όχι μόνον των ανθρώπων αλλά και των θηρίων»].

4η/ (10γ4/) Η συνομοταξία των λεγομένων «διαφωτιστών» ήγουν σκοταδιστών, που ελέγχονται –προστατεύονται από το ΣΥΣΤΗΜΑ και παραλλήλως ελέγχουν τα της Παιδείας-Εκπαιδεύσεως παγκοσμίως, ΔΕΝ επιθυμούσαν να αποκαλυφθούν αλήθειες, οι οποίες:

- Προέκυπταν από την ερμηνεία του παραπάνω χωρίου του Πλάτωνος, όχι μόνον σε ό,τι αφορά τον άνθρωπον αλλά και την πιθανότητα υπάρξεως «άλλων ανθρώπων» (δημιουργία διαφόρων φυλών), προ της δημιουργίας του Αδάμ, κάτι που θα απεδείκνυε εκτός των άλλων, την αυθεντία και αξιοπιστία της Π.Δ.

- Εκρύπτοντο στην φράση-κλειδί του σχετικού χωρίου: «…δη μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος ωνομάσθη «άνθρωπος»….». 

- Ανέτρεπαν τον μύθο της εξελίξεως του ανθρωπίνου είδους, που σήμερα τον έχουν ως σημαία, με διάφορες παραλλαγές, όλοι οι διεθνιστές, αντιχριστιανοί, οπαδοί του «διαφωτισμού», κ.α., οι οποίοι θα έπρεπε να εξηγήσουν στους μαθητές-φοιτητές, το ανεξήγητον, τουτέστιν πως είναι δυνατόν ο  έλλογος άνθρωπος  να συγκρίνεται με άλογα θηρία και πως  είναι δυνατόν  τα άλογα θηρία να  παρατηρούν με προσοχή και να θαυμάζουν (!!!!) τα λοιπά δημιουργήματα του Θεού.

Συνεπώς, η φράση «αναθρών ά όπωπε», επιβεβαιώνει την αβάσιμη, ανακριβή και αντιεπιστημονική ερμηνεία του άνω+θρώσκω, αφού:

«αθρέω=ακριβώς και διαρκώς παρατηρώ, θεωρώ, κοιτάζω. Ίσως δεν είναι τολμηρά η εκ του α επιτατικού και του θορ-θρώσκω, ο.ε. αναπηδώ εκ της ηρεμίας και της ησυχίας, ανορθώ την κεφαλή και τα ώτα, ανίσταμαι ίνα ίδω τι ή ακούσω. Επομένως κυριολεκτικώς σημαίνει το γίνομαι προσεκτικός»16

Μόνον ο όντως άνθρωπος ή ένα δίποδον λογικόν ον έχει την δυνατότητα να παρατηρεί με προσοχή τα δημιουργήματα της Κτίσεως και να θαυμάζει ή να τρομάζει από την επενέργεια των διαφόρων κτισμάτων της Θεϊκής δημιουργίας.

 ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

             Ανωθεν Σοφίας Μυσταγωγός

             Ναός Αγίου Πνεύματος

             Θύραθεν Σοφίας Παιδαγωγός

             Ρυπαρών Έργων Απότροπος

             Ωδοποιός Δόξης Δημιουργού (Ανθρώπων, «Θηρίων» και πάσης Κτίσεως)

             Περισπούδαστον Θεού Κτίσμα

             Ολεσηνόρων Πολέμιος

             Συναγωγής Θεοκτόνων Ιάλεμος (θρήνος).

 Ουαί υμίν αγράμματοι, ανιστόρητοι και εθελοτυφλούντες διδάσκαλοι των Ελληνοπαίδων/Ορθοδόξων Χριστιανών, ότι είσθε ένοχοι, συνένοχοι ή αναγκαίοι συνεργοί για την πνευματική Ερημία τους!!!

                                                                                     Συνεχίζεται  

 

 

---

1 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 89.

2 Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.88 (Ετυμ. Παρατήρηση).

3 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.386-387.

4 Οι Πελασγοί-Νίκ. Ελευθεριάδου, Εκδ. Κάκτος, 1997, Πρώτη έκδοση 1931, σ.237.

5 Ιωάννης Προμπονάς, Σύντομος εισαγωγή εις την Μυκηναϊκήν Φιλολογίαν, 1990, σ.150.

6 ο.α., σ.151.

7 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 88 και 89-Βλ. Λεξ. Σταματάκου, σ.117,32

8 Βικιπαίδεια, λ. άνθρωπος.

9 Λεξικόν Ελληνικής γλώσσης, Σκαρλάτου Βυζαντίου, 1852, τόμος Α, σ.19 και 83.

10 Eγκ. ΗΛΙΟΣ, λέξη άνθρωπος-ΙΛΙΑΣ, Ε, 442 κ.α.

11 «….34 Ἕρμιππος δ' ἐν τοῖς Βίοις (FHG iii. 39) εἰς τοῦτον ἀναφέρει τὸ λεγόμενον ὑπό τινων περὶ Σωκράτους. ἔφασκε γάρ, φασί, τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος….» Πηγή: Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, Βιβλίον Α' [ed. H S Long, Oxford 1964]

12 Αρχίλοχος, Επωδός 103.

13 Αριστοφάνης, Λυσιστράτη, 1014.

14 Λεξ. Σουϊδα.

15 Πλάτωνος Νόμοι, 636, B,C.

16 Λεξικόν Ελληνικής γλώσσης, Σκαρλάτου Βυζαντίου, 1852, τόμος Α, σ.19 και 83.