H MONH KAI AΛΗΘΙΝΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Η ΡΩΜΑΙΪΚΗ/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!MAKE HELLAS,  HELLENIC EMPIRE AGAIN!!!

 

ΕΓΓΥΣ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΜΑΣ.

ΤΗΕ «LIBERATΙΟΝ DAY» ΟF CONSTANTINOPLE,  OUR EMPIRE’S CAPITAL AND WORLDWIDE TOWNS’ QUEEN, IS IN SIGHT.

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ).

THE DIACHRONIC CRIMES OF THE JEWISH-TALMUDIC SYSTEM AGAINST THE ANTHROPOTIS (HUMANITY) [COMMITTED AFTER THE CRUCIFIXION OF JESUS CHRIST TILL NOWADAYS].

«Αυτοί που χειρίζονται τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας, αποτελούν μία αόρατη κυβέρνηση, η οποία είναι η πραγματική δύναμη εξουσίας της χώρας μας. Τα μυαλά μας παίρνουν το σχήμα…κυρίως από ανθρώπους που ούτε καν έχουμε ακούσει πως υπάρχουν». [Edward Bernays, (Austrian-American pioneer in the field of public relations and propaganda, referred to in his obituary as "the father of public relations"), Propaganda. (Routledge, 1928)].

Μέρος 1ον

1.               Οι φοβεροί Διωγμοί των πρωτοχριστιανών.

α. Οι Ιουδαίοι Της διασποράς κατά την προχριστιανική περίοδο

Οι Ιουδαίοι της διασποράς, είχαν μεταναστεύσει στην Ρώμη από τις περιοχές της Παλαιστίνης (Γη του παλαιού λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης), της Ανατολίας, της Βαβυλώνος και Αλεξανδρείας, κατά την περίοδο από των αυτοκρατόρων Πτολεμαίου και Σελευκιδών, μεταξύ 4ου και 1ου π.Χ. αιώνων.. Τότε η Ιουδαϊκή κοινότητα ευημερούσε και κατέστη σημαντικώτατο τμήμα μεταξύ του πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, κατά τον 1ον μ.Χ. αιώνα…

«Jewish diaspora had migrated to Rome and to the territories of Roman Europe from the Palestine, Anatolia, Babylon and Alexandria…between the Ptoemaic and Seleucid empires from the 4th to the 1st centuries BC. In Rome, Jewish communities thrived economically. Jews became a significant part of the Roman Empire's population in the first century AD…1

Οι Ιουδαίοι ζούσαν στην Ρώμη, ελεύθεροι και ευημερούντες, τουλάχιστον από τον 2oν π.Χ. αιώνα. Οι Ιούλιος Καίσαρ και Αύγουστος εψήφισαν νόμους που επέτρεπαν στους Ιουδαίους να λατρεύουν τον «θεόν» τους και μάλιστα υπό την προστασία του Αυτοκράτορος. Οι συναγωγές τους αναβαθμίστηκαν σε κολλέγια και επετρέπετο να εισπράτουν φόρους από τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους..

«Jews in Rome «Jews had lived in Rome since the second century BC. Julius Caesar and Augustus supported laws that allowed Jews protection to worship as they chose. Synagogues were classified as colleges to get around Roman laws banning secret societies and the temples were allowed to collect the yearly tax paid by all Jewish men for temple maintenance.

There had been upsets: Jews had been banished from Rome in 139 BC, again in 19 AD and during the reign of Claudius. However, they were soon allowed to return and continue their independent existence under Roman law».2

Σύμφωνα με άρθρο για την Ρώμη, στην Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια:     

«Jews have lived in Rome for over 2,000 years, longer than in any other European city. They originally went there from Alexandria, drawn by the lively commercial intercourse between those two cities. They may even have established a community there as early as the second pre-Christian century…» [Jewish Encyclopedia: Rome: Early Settlement in Rome].

β. Όπως προκύπτει λοιπόν και από Ιουδαϊκές πηγές:

1/. Οι σχέσεις των Ιουδαίων της διασποράς που είχαν μεταφερθεί στην Ρώμη ως σκλάβοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων (μετά το 70 μ.Χ.), δεν ήσαν οίες πιθανώς να νομίζομεν μεταξύ αφέντη και δούλου. Περιέργως, τους είχαν δοθεί πολλά προνόμια. Αποκτούσαν την ελευθερία τους έναντι χρηματικών ανταλλαγμάτων που εδίδοντο από τους ομοθρήσκους τους, της προ Χριστού ευημερούσης εκεί Ιουδαϊκής κοινότητος ή απελευθερώνονταν από τους ευγενείς Ρωμαίους αφέντες τους επειδή δεν άντεχαν να βλέπουν τα «αποκρουστικά έθιμα» που τηρούσαν οι Ιουδαίοι «δούλοι» τους. Τέλος, είχαν απαλλαγεί από την κατάταξη και υπηρέτηση στις τάξεις του Ρωμαϊκού Στρατού!!!

2/. Το γεγονός ότι επετρέπετο ακόμη και στους Ιουδαίους δούλους να τηρούν ελευθέρως τα έθιμά τους, σε αντίθεση με τους Χριστιανούς οι οποίοι εδιώκοντο απηνώς με αποτέλεσμα να κρύπτονται σε σπήλαια και κατακόμβες, ευλόγως μας οδηγεί στο απορρέον συμπέρασμα ότι:

Κατά τους μεγάλους αντιχριστιανικούς διωγμούς που έγιναν από τους παγανιστές Ρωμαίους, οι προνομιούχοι Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Κ-Τ-Ι), τουλάχιστον από τον 2ον μεγάλον διωγμόν, εχρησιμοποιούντο από τους Ρωμαίους παγανιστές, ως  ωτακουστές και καταδότες κατά των Χριστιανών, ως μικρόν «αντάλλαγμα» των υπερβολικών προνομίων που τους παρείχοντο από τους Ρωμαίους.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι, ήταν κοινός ο «θεός» που ελατρεύετο από αμφοτέρους (Ρωμαίους και Ιουδαίους) με διαφορετικόν όνομα [Δίας/Jupiter και Εωσφόρος/Σατανάς αντιστοίχως] και συνακολούθως, η διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιησού (Χριστιανισμός) ήταν «εχθρική» προς την θρησκεία αμφοτέρων (Ρωμαίων και Ιουδαίων).          

γ. Λαμβανομένων λοιπόν υπ’όψη των συνθηκών εκείνης της εποχής, οι σχέσεις μεταξύ Ρωμαίων και Ιουδαίων ήσαν τοιαύτες του συνεργάτη, φίλου, συμμάχου και από πλευράς των Ιουδαίων, «συμβούλου» ακόμη και χρηματοδότου. Σχέσεις οι οποίες κάλλιστα ήταν δυνατόν να μετατραπούν ευκόλως σε εκείνες του ωτακουστού ή καταδότη σε βάρος των Χριστιανών, τότε «εχθρών» αμφοτέρων, Ρωμαίων και Ιουδαίων.

The Jewish Encyclopedia describes the evolution of the Jewish population in Rome: ... the Jewish community in Rome grew very rapidly. The Jews who were taken to Rome as prisoners were either ransomed by their coreligionists or set free by their Roman masters, who found their peculiar custom obnoxious. They settled as traders on the right bank of the Tiber, and thus originated the Jewish quarter in Rome.

Even before Rome annexed Judea as a province, the Romans had interacted with Jews from their Diasporas settled in Rome for a century and a half. Many cities of the Roman provinces in the eastern Mediterranean contained very large Jewish communities, dispersed from the time of the sixth century BCE.3

Writing around 90 CE, the Jewish author Josephus cited decrees by Julius Caesar, Mark Antony, Augustus and Claudius, endowing Jewish communities with a number of rights.4 Central privileges included the right to be exempted from polis religious rituals and the permission "to follow their ancestral laws, customs and religion". Jews were also exempted from military service and the provision of Roman troops.5  

δ. Οι μεγάλοι διωγμοί

64 μ.Χ. Μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης.

1ος Μεγάλος διωγμός τών Χριστιανών από τον Νέρωνα.

Ο ιστορικός Τάκιτος, που γεννήθηκε γύρω στο 56 μ.Χ., μας πληροφορεί ότι ο Νέρων, για να αποσείσει τις υποψίες από πάνω του, κατηγόρησε τους Χριστιανούς για την πυρκαγιά, τους οποίους τότε «τους κατασπάραξαν τα σκυλιά και πέθαναν» και «τους έκαιγαν ρίχνοντάς τους στις φλόγες για να χρησιμεύουν ως νυχτερινός φωτισμός, όταν έσβηνε το φως τής ημέρας. Ο Νέρων πρόσφερε τους κήπους του γι' αυτό το θέαμα». (Τα Χρονικά, Βιβλίο ΧV, παρ. 44).

71 μ.Χ. Κτίζεται το Κολοσσαίον στην Ρώμη.

Μεγάλος αριθμός Χριστιανών ρίχνεται στα θηρία ή μαρτυρούν με άλλους τρόπους.

81 μ.Χ. 2ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός από τον Δομιτιανό (81-86 μ.Χ.)

Τότε μαρτύρησαν ο 1ος επίσκοπος Αθηνών Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην πυρά και ο Τιμόθεος επίσκοπος Εφέσου, μαθητής τού Αποστόλου Παύλου. Θα ακολουθήσει ο Πούπλιος.

Ήταν σύντομος διωγμός, όμως πολύ σφοδρός. Ο Δομιτιανός, εφήρμοσε το σύστημα των προδοσίας, της καταγγελίας και της δημεύσεως της περιουσίας. Οι Χριστιανοί διώχθηκαν επειδή αρνήθηκαν να πάρουν μέρος στην απόδοση λατρευτικών τιμών προς τον αυτοκράτορα. Δολοφονήθηκαν περίπου 40.000 Χριστιανοί στην Ρώμη και σε ολόκληρη την Ιταλία, ανάμεσα στους οποίους και ο Φλάβιος Κλήμης εξάδελφος τού αυτοκράτορα, ενώ η γυναίκα του Φλαβία Δομίτιλλα, εξορίσθηκε, Εξορίσθηκε τότε και ο απόστολος Ιωάννης στην Πάτμο, όπου έγραψε την Αποκάλυψη (Συνοπτική Εγκυκλοπαίδεια Halley, σελ. 959,1053,1059).

98 μ.Χ. 3ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός από τον Τραϊανό (98-117 μ.Χ.)

Οι Χριστιανοί κατηγορήθηκαν επειδή δεν λάτρευαν τον αυτοκράτορα και δεν θυσίαζαν στους θεούς των Ρωμαίων. Διήρκεσε σε όλη την διάρκεια τής βασιλείας τού αυτοκράτορος. Διασώζεται αποκαλυπτική επιστολογραφία τού αυτοκράτορα με τον Πλίνιο, περί τού διωγμού αυτού. Εκεί ο Πλίνιος φαίνεται απογοητευμένος, επειδή στην περιοχή του οι Χριστιανοί είναι τόσοι πολλοί, που οι ειδωλολατρικοί ναοί είναι έρημοι, και μόνο μετά τους διωγμούς άρχισαν πάλι να γίνονται θυσίες.

Στους διωγμούς αυτούς μαρτύρησαν ο Συμεών, επίσκοπος Ιερουσαλήμ, ο οποίος σταυρώθηκε το 107 μ.Χ., και επίσης ο Ιγνάτιος, δεύτερος επίσκοπος Αντιοχείας, τον οποίο πήραν στην Ρώμη, και τον έριξαν στα θηρία. Μαρτυρούν εν Φιλίπποις μεταξύ άλλων, ο Παρμενάς, ο Ζώσιμος, και το 109-110 μ.Χ. ο επίσκοπος Δυρραχίου Άστιος.

117 μ.Χ. Διωγμός τού Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.)

Ο Τηλεφόρος, ποιμένας τής Εκκλησίας τής Ρώμης μαρτύρησε τότε, μαζί με πολλούς άλλους. Στις ημέρες του αυτοκράτορα αυτού, ο Χριστιανισμός δυνάμωσε πολύ, κερδίζοντας πιστούς και από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Επί Αδριανού (125-126 μ.Χ.) διατυπώνεται η πρώτη απολογία του Κοδράτου και του Αριστείδη. Από τους διωγμούς παραλίγο να διαλυθεί η Χριστιανική παροικία στις Αθήνες, αλλά αποσοβήθηκε με τους λόγους και την εμψύχωση από τον Κοδράτο.

138 μ.Χ. Διωγμός τού Αντωνίου Πίου (138-161 μ.Χ.)

Στις ημέρες του εμαρτύρησαν αρκετοί Χριστιανοί, μεταξύ τών οποίων και ο Πολύκαρπος, η περιγραφή τού μαρτυρίου τού οποίου διασώζεται στο ομώνυμο πρωτοχριστιανικό βιβλίο: (Μαρτύριον Πολυκάρπου).

156 μ.Χ. Θάνατος τού Πολυκάρπου, επισκόπου Σμύρνης δια πασσαλώσεως.

161 μ.Χ. 4ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Μάρκου Αυρηλίου (161 - 180 μ.Χ.)

Οι σκληρότεροι διωγμοί από την εποχή τού Νέρωνα ως τότε. Όπως ο Ανδριανός, θεώρησε και αυτός πολιτική ανάγκη την υποστήριξη τής επίσημης θρησκείας τής αυτοκρατορίας. Με μεγάλη σκληρότητα αποκεφάλισε και έριξε στα θηρία πολλές χιλιάδες Χριστιανούς, ανάμεσα στους οποίους τον γνωστό πρωτοχριστιανό συγγραφέα Ιουστίνο τον Μάρτυρα. Την θηριωδία του την γνώρισε ιδιαίτερα η Νότια Γαλατία. Υπέβαλε τα θύματά του σε απίστευτα βασανιστήρια. Μια Χριστιανή δούλη, ο Βλαντίνα, ενώ την βασάνιζαν από το πρωί μέχρι αργά την νύκτα, δεν έκανε τίποτα άλλο από το να λέει: «Είμαι Χριστιανή. Κανείς από εμάς δεν έκανε τίποτα κακό».

Τα χρόνια εκείνα βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε η Αγία Παρασκευή. Ο Μάρκος Αυρήλιος  επισκέπτεται την Ελλάδα και φονεύονται πολλοί χριστιανοί από τους διωγμούς. Την συνέχεια των διωγμών αναλαμβάνει ο υιός του Κόμοδος.

193 μ.Χ. 5ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός, επί Σεπτιμίου Σεβίρου. (193-211 μ.Χ.)

Περισσότερο υπέφεραν η Αίγυπτος, η Γαλατία και η Βόρεια Αφρική. Στην Αλεξάνδρεια έκαιγαν στην φωτιά, εσταύρωναν ή αποκεφάλιζαν καθημερινά πολλούς μάρτυρες, ανάμεσα στους οποίους και ο Λεωνίδας, ο πατέρας τού Ωριγένη, ο Ειρηναίος, επίσκοπος τού Λουγδούνου (σημερινής Λυών τής Γαλλίας) και η Αγία Περπέτουα στην Καρχηδόνα, μια αριστοκράτισσα με την πιστή δούλη της, την Φελίσιτα, τις οποίες τις κομμάτιασαν τα θηρία.

197 μ.Χ. Ο Τερτυλιανός γράφει: «Το αίμα τών μαρτύρων εχύθη» και «Δεν υπάρχει πράγματι έθνος που να μην είναι Χριστιανικόν».

200 μ.Χ. Η κατάσταση παγκοσμίως 160 έτη μετά  Χριστόν. Ο κόσμος κατά 3,4% είναι Χριστιανοί. Ευαγγελισμένος 32%. Οι Γραφές μεταφρασμένες σε επτά (7) γλώσσες.

Διωγμοί στην Αίγυπτο, με χιλιάδες Χριστιανούς μάρτυρες.

235 μ.Χ. 6ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Μαξιμίνου. (235-238 μ.Χ.)

Στους διωγμούς αυτούς, κυνηγήθηκαν και θανατώθηκαν ιδιαίτερα οι ηγέτες τών Χριστιανών.

249 μ.Χ. 7ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί στρατιωτικού ηγεμόνος Δεκίου. Συστηματική κρατική απόπειρα καταστροφής τού Χριστιανισμού (249-251 μ.Χ.)

Ο Δέκιος  αποφάσισε να εξοντώσει τον Χριστιανισμό επειδή θεωρούσε τους Χριστιανούς, ως αιτία τού ξεπεσμού τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τότε συνελάμβαναν και βασάνιζαν κυρίως τον κλήρο και τους Επισκόπους.

Ο διωγμός του απλώθηκε σε όλη την έκταση τής αυτοκρατορίας, και ήταν πολύ σφοδρός. Πλήθη ολόκληρα Χριστιανών, θανατώθηκαν με τα πιο σκληρά βασανιστήρια στην Ρώμη, στην Βόρεια Αφρική, στην Αίγυπτο και στην Μικρά Ασία. Ο Κυπριανός γράφει ότι «ολόκληρος ο κόσμος ερημώθηκε». Ο διωγμός κράτησε σε όλη την διάρκεια τής βασιλείας του. Μεταξύ των Αθηναίων θανατώνονται ο Ηράκλειος, ο Παυλίνος και ο Βενέδημος. Στην Κόρινθο μαρτυρικό θάνατο έχει ο Κυπριανός Παύλος.

Στους διωγμούς θανατώθηκαν πάρα πολλές γυναίκες και η Αγία Χάρισσα, στην δε Αθήνα ο επίσκοπος Λεωνίδας που τον κρέμασαν αφού τον βασάνισαν. Αργότερα του έφτιαξαν βασιλική «Μαρτύριον» στον Ιλισό που ανακαλύφθηκε κατά τις ανασκαφές. Το ίδιο συνέβη στην Κρήτη (Κύριλλος 84 ετών και Θεόδουλος, Σατουρνίνος, Εύπορος, Γελάσιος, Ευνίκιος, Αγαθόπους, Ζωτικός, Κλεομένης, Βασιλείδης και Ευάρεστος), στην Χίο (Άγιος Ισίδωρος), στην Κόρινθο (13 μάρτυρες), στην Θεσσαλονίκη (Ελκιονίς, μνήμη 28 Μαΐου).

.253 μ.Χ. 8ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Βαλεριανού (253-260 μ.Χ.)

Δριμύτερος διωγμός από τον προηγούμενο τού Δεκίου. Κράτησε από το 257 ως το 259 μ.Χ. Εμαρτύρησαν πολλοί, μεταξύ τών οποίων και ο Κυπριανός, επίσκοπος Καρχηδόνος.

(270-275 μ.Χ.) 9ος μεγάλος Ρωμαϊκός αυτοκρατορικός διωγμός επί Αυρηλιανού.

(303-305 μ.Χ.) 10ος και τελευταίος μεγάλος αυτοκρατορικός Ρωμαϊκός διωγμός, επί Διοκλητιανού, με την παρακίνηση τού καίσσαρα Γαλέριου. Διατάχθηκε καταστροφή όλων τών Εκκλησιαστικών κτιρίων και Γραφών. Περίπου 500.000 Χριστιανοί εξετελέσθηκαν σε 9 χρόνια συστηματικών σφαγών (284-305 μ.Χ.)

Ο χειρότερος από όλους τους άλλους διωγμούς, ο πιο δριμύς, καταστροφικός και καθολικός σε όλη την έκταση τής αυτοκρατορίας. Επί εννέα (9) χρόνια τα όργανα τού αυτοκράτορα κυνηγούσαν τους Χριστιανούς στα δάση και τις σπηλιές, για να τους κάψουν ή να τους ρίξουν στα θηρία, και να τους κάνουν κάθε είδους βασανιστήριο που επινοούσε η ειδωλολατρική θηριωδία.

Στην Μ. Ασία υπολογίζεται ότι θανατώθηκαν 15.000 Χριστιανοί, στην Αίγυπτο 140.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Όμως οι Χριστιανοί άντεξαν και πάλι. Ο Διοκλητιανός αλλά και ο ίδιος ο Γαλέριος, διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να νικήσουν τον Χριστιανισμό, και έτσι το 311 μ.Χ. παραχώρησε ο ίδιος ανεξιθρησκεία.

Επί Διοκλητιανού το 303 θανατώνεται και ο Άγιος Δημήτριος, στην Παλαιστίνη ο Άγιος Γεώργιος, στην Αίγυπτο η Αγία Αικατερίνη. Επί Γαλέριου έγινε μεγάλη σφαγή Χριστιανών στην Κόρινθο όπου και αναγνώστηκαν τα εξής ονόματα (Μύρων, Βικτωρίνος, Βίκτωρ, Νικηφόρος, Κλαυδιανός, Σαραπίων, Παπίας, Κοδράτος, Κορίνθιοι) και γύρω από την Κόρινθο (Κυπριανός, Διονύσιος, Άνεκτος, Παύλος, Κρίσκης, Λεωνίδας, Ειρήνη, Αδριανός). Στην Νίκαια μαρτυρούν οι εκ Θεσσαλονίκης Αγάπη, Χιονία και Ειρήνη. Στην Θεσσαλονίκη Ματρώνα, Αλέξανδρος, Ανυσία, Αγαθόπους διάκονος, Θεόδουλος αναγνώστης, Φλωρέντιος, Ταυρίων. Στην Κέρκυρα κάηκαν ζωντανοί οι μάρτυρες Ζήνων, Ευσέβιος, Νέων και Βιτάλιος.

313 μ.Χ. Ο Μέγας Κωνσταντίνος εκδίδει Διάταγμα Ανοχής, που νομιμοποιεί τον Χριστιανισμό σε όλη την αυτοκρατορία.

339 μ.Χ. Διωγμός τών Χριστιανών στην Περσία μέχρι το 379 μ.Χ.

345 μ.Χ. Διωγμός στην Ανατολική Συρία.

378 μ.Χ. Ο Ιερώνυμος γράφει: «Από Ινδίας μέχρι Βρετανίας, όλα τα έθνη αντηχούν τον θάνατον και την Ανάστασιν τού Χριστού» (Isaiam Cliv, Epistol. XIII Ad Paulinum).

Υπολογίζει από τα στοιχεία που υπάρχουν, ότι 1.900.000 Χριστιανοί εμαρτύρησαν από το 30 μ.Χ.

Μερικά εκατομμύρια Χριστιανοί είναι γνωστό ότι ετάφησαν σε κατακόμβες κοντά στην Ρώμη, επί 3 αιώνες πριν από την χρονολογία αυτή. Οι τάφοι τών Χριστιανών που κρύβουν οι κατακόμβες τής Ρώμης, υπολογίζονται από 2 ως 7 εκατομμύρια, και έχουν βρεθεί πρισσότερες από 4.000 επιγραφές που ανήκουν στην περίοδο από τον Τιβέριο ως τον Κωνσταντίνο. (Εγκυκλοπαίδεια τού Χάλεϋ σελ. 1061).6    

2. H δυσφημιστική εκστρατεία, οι διωγμοί και πρωτοφανείς σφαγές των Πρωτοχριστιανών, ιδιαιτέρως των Ελλήνων, από τους Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Κ-Τ-Ι).

α. 34 μ.Χ. περίπου. Μαρτύριο τού πρωτομάρτυρος Στεφάνου και διωγμός των Χριστιανών της Ιουδαίας.

44 μ.Χ. Διωγμός τών Χριστιανών στην Ιερουσαλήμ από τον βασιλιά Ηρώδη Αγρίππα τον 1ον, τους δημίους και τα λυσσαλέα στίφη του.  Αποκεφαλισμός τού Ιακώβου. Φυλάκιση και διαφυγή τού Πέτρου.

β. «Οι Φαρισαίοι Ταλμουδιστές ή Σιωνιστές, εξαπέλυσαν μεγάλους διωγμούς κατά των Χριστιανών και ειδικώς των Ελλήνων, οι οποίοι περισσότερο κάθε άλλου λαού, διέδωσαν και διέσωσαν τον Χριστιανισμό, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος εξ αιτίας των Ιουδαίων. Το Σανχέντριν (Συνέδριο) εξαπέλυσε προς όλες τις παροικίες της διασποράς εκατοντάδες μυστικών ταχυδρόμων, με γραπτές εντολές όπως οι ανά τον κόσμο Ιουδαίοι αρχίσουν αμέσως έντονον δυσφήμιση των Χριστιανών» [Σιωνισμός, Θανάσιμος Απάτη κατά της ανθρωπότητος, Dr.Yermak, Αθήναι, 1977, σ. 19.---Συνωμοσία και Αγάπη, Ι. Αντωνόπουλος, 1979, σ.36.].

Την εποχή εκείνη παρετηρήθη μία πρωτοφανής σε έκταση ανθελληνική και αντιχριστιανική δράσις των Ταλμουδιστών Ιουδαίων.

«Η παρατηρούμενη πρωτοφανής εμμονή και συστηματική αντίχριστος δράσις των απειθούντων Εβραίων βάσει «κεχαραγμένου Σχεδίου» και η αλληλένδετος και ενωμένη ενέργεια αυτών σε όλες τις χώρες και τις εποχές, επιβεβαιώνει την ύπαρξη Μυστικής Κυβερνήσεως η οποία διοικεί με πλήρη δικαιώματα τους Εβραίους όλου του κόσμου. Οι αρχηγοί της άτυπης αυτής αρχής «κατά τας μαρτυρίας του ραββίνου Βράχμα, φέρονται ως απόγονοι του Δαυΐδ και έλαβον τον τίτλον του Πατριάρχου ή ηγεμόνος του Ισραήλ εν εξορία». [Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων, Αρ. Ανδρόνικος, σ.27---Συνωμοσία και Αγάπη, Ι. Αντωνόπουλος, σ.37].

γ. Η μισελληνική φρενίτις των Καϊνιτών Ταλμουδιστών Ιουδαίων (ΚΤ-Ι).

Την πρώτη δράση αυτής της κρυφής κυβερνήσεως, του Μυστικού Φαρισαϊκού-Ταλμουδικού Αρχηγείου, βλέπουμε κατά την επανάσταση του 150 μ.Χ. στην Κυρηναϊκή και την Κύπρον και από εκεί στην Αίγυπτο  με τάση διαδόσεως στην Συρία.

Ο Ερνέστος Ρενάν λέγει, ότι «κατέλαβε φρενίτις τους Ιουδαίους ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των φονευομένων από αυτούς, τα δε έντερά των τα χρησιμοποιούσαν για ζώνη».7

Οι σφαγέντες από τους επαναστάτες Ταλμουδιστές Ιουδαίους, στην Κυρηναϊκή, ανήρχοντο σε 240.000, στην δε Κύπρο σε 100.000 Έλληνες.

«Από την Βασιλεία του Νέρωνα σ’ αυτήν του Αντωνίνου Πίου γράφει ο Γίββων8 «οι Εβραίοι αποκάλυψαν μία θηριώδη ανυπομονησία εναντίον της κυριαρχίας της Ρώμης και επανειλημένα οδηγήθηκαν στις πλέον άγριες σφαγές και ανταρσίες. Η ανθρωπότητα ταράχθηκε μπροστά στα τρομερά εγκλήματα που διέπραξαν στις πόλεις της Αιγύπτου και της Κύπρου, όπου απεκάλυψαν την προδοτική φιλία που προσποιούντο πως είχαν με τους ανύποπτους πολίτες….

Στην Κυρήνεια εσφάγησαν 220.000 Έλληνες και στην υπόλοιπη Κύπρο άλλοι 240.000, στην Αίγυπτο ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός. Πολλά από αυτά τα ατυχή θύματα πριονίστηκαν στην μέση...».9  

Tο ανατριχιαστικό αυτό κείμενο της σφαγής των ανυποψίαστων γηγενών Ελλήνων από τους Ιουδαίους, βρίσκεται στο μνημειώδες έργον του «Ιστορία της Παρακμής και της Πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» και αναφέρεται και στο βιβλίο «Trial» (H Δίκη) του William Grimstand, Aryan Press Incorporated, ed. 1973, Washington, USA.

[ΣΣ:  Το Σύστημα εφρόντισε να εξαφανίσει το βιβλίον από τις προθήκες των βιβλιοπωλείων όλου του κόσμου, αλλά και οι διατελέσαντες διαχρονικώς πολιτικοί και πνευματικοί ταγοί των Ελλήνων, ΟΥΔΟΛΩΣ ενδιαφέρθηκαν για την αναζήτησή του]. 

δ. Μετά την καταστολή της «Ιουδαϊκής» επαναστάσεως από τις Ρωμαϊκές λεγεώνες του Αλεξάνδρου Τιβερίου (ΣΣ: Κατά τον Ρενάν,  ο Τιβέριος ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής), τα ίχνη της Ιουδαιοταλμουδικής Υπερκυβερνήσεως χάνονται για πολύ καιρό.

Η ανθρωπότης συνταράχθηκε, τότε,  από τα εγκλήματα των Ταλμουδιστών Ιουδαίων εναντίον των Ελλήνων, ξένοι συγγραφείς κατέγραψαν τις απίστευτες θηριωδίες εκείνων των πνευματικών «προγόνων» των σημερινών τζιχαντιστών.

Κανένας όμως, συντάκτης σχολικού ή πανεπιστημιακού εγχειριδίου κατέγραψε εκείνα τα συγκλονιστικά γεγονότα, προκειμένου να τα διδάσκονται σήμερα  οι Ελληνόπαιδες. Ούτε ενδιαφέρθηκε να ερευνήσει τα αίτια του προαιώνιου μίσους και της μισελληνικής ψυχώσεως των Ταλμουδιστών Ιουδαίων (ΚΤ-Ι)., που εκδηλώνεται διαχρονικώς, τουλάχιστον από τον 2ον π. Χ. αιώνα.

Ένα σύμπλεγμα μίσους και μειονεξίας απέναντι στο ελεύθερο, ανυπότακτο και Ρωμαίϊκο/Ορθόδοξο Ελληνικό πνεύμα.

Ουδείς έγραψε ή μας μίλησε για εκείνες τις ανείπωτης φρικαλεότητος σφαγές των Ελλήνων και για τις διαχρονικές μισελληνικές ενέργειες των Ταλμουδιστών Ιουδαίων.

Αυτά απαγορεύτηκαν από το ΣΥΣΤΗΜΑ!!!

3. Το πνευματικόν έγκλημα, κατά της παγκόσμιας Γραμματείας (Αρχαίας Ελληνικής, Αγίας Γραφής,  και προχριστιανικών παραδόσεων λαών παγκοσμίως).

α. Τους τέσσαρες (4) πρώτους αιώνες μετά την Σταύρωση-Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, όλες οι τότε αντιχριστιανικές δυνάμεις του Συστήματος [Αιγύπτιοι ιερείς, Ρωμαίοι παγανιστές, Έλληνες ψευδοφιλόσοφοι-αποκρυφιστές, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, αλλοεθνείς «νεοπλατωνιστές»-νεοπυθαγόρειοι, Χαλδαίοι, Ζωροάστρες, κ.α.) με πρωτοστάτες τους Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Κ-Τ-Ι) των οποίων οι βιολογικοί απόγονοι αργότερον αυτοπροσδιορίσθησαν ως Jews], συνεμάχησαν, συνωμότησαν και διέπραξαν ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά εγκλήματα της Παγκόσμιας Ιστορίας, που συνίστατο στα εξής:

1/. Πνευματική ανθελληνική και αντιχριστιανική κακουργία, ήτοι:

-Πλαστογράφηση-Παραποίηση-Ετεροχρονισμός των αρχαίων κλασσικών κειμένων.

-Κακουργία επί των χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης (κυρίως στα αρχαία Εβραϊκά κείμενα, του Εσδραίου Κανόνος). Με βάση τα διεφθαρμένα-αλλοιωμένα κείμενα συνεγράφη αργότερον το Μασοριτικό, έργο καθαρώς των ταλμουδιστών Ιουδαίων.

-Συγγραφή κειμένων με αυθαίρετες οντολογικές ερμηνείες και πλαστογραφημένες  κοσμογονικές θεωρήσεις. που διελαμβάνοντο στο κεφάλαιο περί δημιουργίας του κόσμου» στην Π.Δ. Χαρακτηριστικώτερες περιπτώσεις είναι τα λεγόμενα «Ορφικά», τα Πυθαγόρεια δόγματα και τα Πυθαγόρεια έπη.

-Συρραφή μύθων ή αποκρυφιστικών δοξασιών αναφερομένων δήθεν στην μυθολογία και την προϊστορία των λαών.

-Σφετερισμός ονομάτων αρχαίων συγγραφέων και καταγραφή έργων «ανωνύμων» δήθεν, συγγραφέων.

-Αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών-πολιτικών-θρησκευτικών πληροφοριών και γεγονότων της αρχαιότητος που ανατρέπουν τα περιλαμβανόμενα στα συμβατικά βιβλία του Συστήματος και όσα πληροφορούνται οι πολίτεςτου κόσμου, και ειδικώτερα οι Έλληνες τουλάχιστον τους τελευταίους τρείς αιώνες.

-Αυθαίρετος ετεροχρονισμός ιστορικών-φιλοσοφικών και θρησκευτικών έργων.

-Συγγραφή «αποκρύφων» κειμένων, ιδίως επιστολών και βιβλίων της Αγίας Γραφής( Π.Δ.-Κ.Δ.), τα οποία παρουσιάζουν ως… αυθεντικά.

-Ίδρυση Χριστιανικών αιρέσεων και αποκρυφιστικών Σεκτών.

-Κατασυκοφάντηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της Χριστιανικής διδασκαλίας.        

2/. Αποσιώπηση-Διαγραφή κειμένων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και εξεχουσών προσωπικοτήτων από διάφορες χώρες σ’όλο τον κόσμο, αναφερόμενα στην προσδοκία των λαών τους για την έλευση ενός μελλοντικού λυτρωτού της ανθρωπότητος (Προχριστιανικές προφητείες περί Γεννήσεως του Ιησού Χριστού). Συγκεκριμένα:

α/. Στην θρησκευτική ιστορία όλης της ανθρωπότητας, η θεανθρώπινη προσδοκία, προβάλλει ως αναγκαία και λογική συνέπεια της αδυναμίας του ανθρώπου να γνωρίσει τον Ένα Θεό του, τον Αναζητούμενο δια μέσου των αιώνων…Απ’ αυτό διαμορφώθηκε σιγά σιγά στην συνείδηση της ανθρωπότητας η προσδοκία της καθόδου στην γη του Θεού με την μορφή ανθρώπου, και της επανόδου μέσω Αυτού, της χρυσής εποχής της αρχικής παραδείσιας καταστάσεως, προσδοκία η οποία από τον 6ον-5ον αι. π.Χ. αιώνα προβάλλει σαφής σε παγκόσμια έκταση, ως παγκόσμια θεανθρώπινη προσδοκία.

«Δεν υπήρχε λαός που δεν είχε τέτοια προσδοκία»,10 εύστοχα δε η προσδοκία αυτή χαρακτηρίζεται ως «η μη συνειδητή νοσταλγία της ανθρώπινης ψυχής προς τον Χριστό».11

Σ’ όλον τον κόσμο κορυφαίοι θρησκευτικοί ή πνευματικοί εκπρόσωποι (Κινέζοι, Ινδοί, Αιγύπτιοι, Ρωμαίοι, Πέρσες, Θιβετιανοί, Κέλτες, Ερυθρόδερμοι προκολομβιανής περιόδου, Γερμανοί, Σκανδιναυοί, κ.α.), ανεφέρθησαν προχριστιανικώς στην προσδοκία των λαών τους για την έλευση ενός μελλοντικού λυτρωτού της ανθρωπότητος (Προχριστιανικές προφητείες Γεννήσεως του Ιησού Χριστού.

β/. Όλες αυτές τις προφητείες και τις καταγραφές, οι προμνησθείσες αντιχριστιανικές δυνάμεις του Συστήματος, η Ανίερη Αντιχριστιανική Συμμαχία, επεχείρησαν να «ενταφιάσουν», είτε δια της αποσιωπήσεως είτε δια της διαστροφής-κακουργίας των κειμένων, είτε δια της διαγραφής-καταστροφής των σχετικών κωδίκων, ώστε να μην πληροφορηθεί περί αυτών η αναγεννωμένη/εκχριστιανιζομένη ανθρωπότης.

Ευτυχώς κατά θεία πρόνοια, Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και  μεταχριστιανικοί μελετητές-αναζητητές κειμένων αναφερομένων στις προχριστιανικές παραδόσεις των λαών (προφητείες), από διάφορες χώρες, διέσωσαν σημαντικά κείμενα από τα έργα των προγόνων των διαφόρων λαών, αναφερόμενα στην έλευση ενός «Σωτήρος της Ανθρωπότητος».  Ειδικώτερα για τις προφητείες των αρχαίων Ελλήνων, καταγράφομεν μεταξύ άλλων τα εξής:

1//. Πρώτος έκαμε λόγο για την χαμένη «Χρυσή Γενιά» ο μεγάλος ποιητής Ησίοδος (8ος – 7ος π. Χ. αιών), η οποία χάθηκε εξαιτίας της ανθρώπινης αδικίας, δίνοντας το έναυσμα για επιστροφή από το σημερινό «Σιδηρούν Γένος», στο «Χρυσούν Γένος». Ο μεγάλος Έλλην ποιητής αναφέρει πως η «Χρυσή Γενιά» ταυτίζεται με την κυριαρχία του Κρόνου, κατά την οποία οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς με ευδαιμονία. Η κατάπτωση στο «Σιδηρούν Γένος» έφερε την δυστυχία στην ανθρωπότητα. Η επιστροφή στο «Χρυσούν Γένος» είναι το ζητούμενο και η προσδοκία στον μεγάλο ποιητή, (Έργα και Ημέρες, στιχ.109-201), ο οποίος εκφράζει την γενική προσδοκία της απολυτρώσεως από το κακό και την δυστυχία.

Η πίστη των αρχαίων Ελλήνων σε σωτήρες ημιθέους, δηλαδή πρόσωπα που είχαν θεϊκή καταγωγή. όπως ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Περσέας, κ.α., εκφράζει ακριβώς την προσδοκία, ότι την λύτρωση από τα κακά θα φέρει κάποιος «θεάνθρωπος».

2//. Ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος (525-456 π. Χ.), στην περίφημη τραγωδία του: «Προμηθεύς Δεσμώτης» αναφέρεται σε θείο σωτήρα. Ο Τιτάνας Προμηθέας, ευεργέτης των ανθρώπων και εκπρόσωπός τους, καρφωμένος από τους θεούς στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (στ. 908,920).

Ο Ερμής απεσταλμένος από τον Δία, προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής αξιοθαύμαστα: «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθη τα δικά σου πάνω του και με την θέλησή του κατέβει στον Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043). Μια απίστευτη πρόρρηση, η οποία παραπέμπει στα Αγιογραφικά κείμενα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας!

Ο ποιητής ορίζει μάλιστα και τον χρόνο που θα ελευθερωθεί ο Προμηθεύς – ανθρώπινο γένος, από τον θεϊκό λυτρωτή: μετά από δεκατρείς (13) γενεές. Και όντως, μετά από 450 χρόνια αφότου διδάχτηκε η τραγωδία, μετά ακριβώς από δεκατρείς γενιές, γεννήθηκε ο Χριστός!!!

3//.  Ο Σωκράτης (470-399 π. Χ.), πριν πάρει το κώνειο και πεθάνει, επειδή εδίδασκε «καινά δαιμόνια» (νέα θρησκεία) στο λαόν, προανήγγειλε στους δικαστές του, στην περίφημη «Απολογία» του: «Την υπόλοιπη ζωή σας θα την περάσετε στον πνευματικό λήθαργο, εάν ό Θεός δεν στείλει κάποιον άλλον προς εσάς φροντίζοντας για σας» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18. 31 Α), εκφράζοντας την βεβαία προσδοκία του στην εκ του Θεού σωτηρία.

Επίσης στο διάλογο «Αλκιβιάδης Β΄», ο Σωκράτης πληροφορεί τον μαθητή του Αλκιβιάδη, πώς να προσεύχεται στους θεούς. Ότι είναι ανάγκη να περιμένει κανείς, μέχρι να φθάσει ό καιρός να διδαχθεί από κάποιον πώς πρέπει να συμπεριφέρεται προς τούς θεούς και τούς ανθρώπους. Και όταν ό Αλκιβιάδης τον ρωτά, ποιός θα τα διδάξει αυτά, ο Σωκράτης άπαντα: «Αυτός ό οποίος φροντίζει και για σένα».

Στην ερώτηση του Αλκιβιάδη, «πότε θα έρθει», απάντησε: «όχι μετά από πολύ χρόνο» (Πλάτων, Αλκιβιάδης Β΄, XIII-XIV, 150 D έ.). Ο μέγιστος των φιλοσόφων περίμενε με αγωνία και προσμονή, τάχιστα την έλευση του Σωτήρα του κόσμου!

4//. Ο Πλάτων (427-347 π. Χ.) στην «Πολιτεία» του, αναφέρεται σε έναν μελλοντικό δίκαιο άνδρα, ο οποίος θα έρθει στην γη και θα διδάξει την δικαιοσύνη. Αυτόν, όμως «θα τον απογυμνώσουμε από όλα τα άλλα, εκτός από την δικαιοσύνη… έτσι χωρίς να έχει κάμει ποτέ την παραμικρή αδικία, ας τον θεωρούν για τον χειρότερο κακούργο… Και έτσι συμπεριφερόμενος ό δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα ριχτεί στις φυλακές, θα τυφλωθεί με πυρωμένο σίδερο, και τελευταία, αφού περάσει απ’ όλα το βασανιστήρια, θα ανασκολοπιστεί» (Πλάτωνος Πολιτεία Β΄, IV-V, 361-362 Α)!

5//. Τέλος, ο Αριστοτέλης (384-322), λοιπόν, είπε πως «Ακατάβλητη φύση Θεού θα γεννηθεί, η οποία δεν έχει αρχή. Από αυτόν λοιπόν αποκτά ουσία ο παντοδύναμος Λόγος». Ο δε εις εκ των επτά σοφών, ο Σόλων (640-558), επίσης είπε: «Αυτός είναι ο οποίος ήλθε από τους ουρανούς, αφού υπέταξε το αθάνατο πυρ της φλογός. Αυτόν τρέμει ο ουρανός, η γη και ή θάλασσα, οι τάρταροι και οι υποχθόνιοι δαίμονες, τρισμακάριος ο ίδιος ο Πατέρας»!   

β. Ο Μέγας Αθανάσιος (296-373) βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πρόλαβε και διέσωσε αυτές τις πολύτιμες μαρτυρίες της αρχαιοελληνικής Γραμματείας. Αναφέρει ορισμένες καταπληκτικές προρρήσεις αρχαίων φιλοσόφων, οι οποίοι αποδεικνύεται ότι ανέμεναν Τον Σωτήρα της ανθρωπότητας. Αυτές οι αναφορές απαλειφτήκαν από τα κείμενα της συμμαχίας των φανατικών παγανιστών και των (Κ-Τ-Ι) των πρωτοχριστιανικών χρόνων, προφανώς για να μην δίνουν τροφή στους χριστιανούς Απολογητές.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι, οι αέναοι αναζητητές της Αλήθειας, σοφοί πρόγονοί μας, είχαν αφιερώσει και τον περίφημο βωμό: «τω Αγνώστω Θεώ», τον οποίο βρήκε στην Αθήνα ο απόστολος Παύλος (ΠΡΑΞΕΙΣ: 17,23), διότι λάτρευαν Αυτόν που περίμεναν εναγωνίως. Δικαίως, λοιπόν:

-Ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης Αλεξανδρέας (+215 μ. Χ.), αναφωνεί πως «Δεν νομίζω ότι μπορούσε να επικυρωθεί από τούς Έλληνες σαφέστερα ό Σωτήρας μας» (ΣΤΡΩΜ. 5, 13, PG 9,125 Β).

-Οι αρχαίοι φιλόσοφοι πρόγονοί μας, θεωρούνται από την Εκκλησία μας, ως οι προ Χριστού Χριστιανοί και εικονίζονται στους πρόναους των εκκλησιών μας, μεταξύ των αγίων, ως άγιοι!

4. Η εφεύρεση-βιαία επιβολή του ανιστόρητου και ΑΝΤΙ-Αγιογραφικού όρου «Φύσις» και της αντι-επιστημονικής και ΑΝΤΙ-Αγιογραφικής θεωρίας της «Εξελίξεως».

Ως συνέπεια των επί μέρους πνευματικών εγκλημάτων που διέπραξε η Ανίερη Αντιχριστιανική Συμμαχία (παρ. 3), ήταν και η εφεύρεση-επιβολή  του ΑΝΤΙ-Αγιογραφικού όρου «φύσις» αντί του ορθού «Κτίσις» και της αντι-επιστημονικής θεωρίας της Εξελίξεως αντί της ορθής περί Δημιουργίας.

α. Οι Σύμμαχοι αντιχριστιανοί συνωμότες, προκειμένου να απομακρύνουν τους ανθρώπους από την έννοια του Κτίστου-Δημιουργού του Σύμπαντος και των ατελευτήτων συμπάντων, εφηύραν τον όρο «Φύσις» ως ο κόσμος να (αν)εφύη μόνος του, από το πουθενά, ως να προήλθε  χωρίς την εύλογη επενέργεια ενός Υπερλογικού Νοός/Όντος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που εφηύραν και επέβαλλαν την θεωρία της αυτομάτου (Μεγάλης) εκρήξεως και εξελίξεως. Για να αποσιωποιηθεί η ύπαρξη Κτίστου-Δημιουργού και να προωθηθούν οι όροι «Φύσις» και «Εξέλιξις» αντί της Κτίσεως και Δημιουργίας.

Μόνο ανόητοι, φρενόπληκτοι μέχρις ηλιθιότητος ή «φρόνιμοι» (πανούργοι) ως ο όφις του παραδείσου, δέχονται την δημιουργίαν-σύνθεση-λειτουργία των θαυμαστών και απεριγράπτων του σύμπαντος αλόγων και λογικών υπάρξεων, μεταξύ των οποίων και ΟΛΑ τα έλλογα δίποδα όντα (άνθρωποι και «άνθρωποι» κάθε φυλής και χρώματος), από τύχη, με την διαδικασία της εξελίξεως, χωρίς την επέμβαση κάποιου Υπερλογικού Όντος/ Προσώπου, με Νού, βούληση, σκέψη και κρίση.

Δεν υπάρχει Φύσις αλλά Κτίσις. Ο όρος Φύσις που χρησιμοποιούν οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων δυστυχώς και πλείστων καθ’ ημάς ιερέων και λαϊκών θεολόγων, αποτελεί προϊόν πλάνης εάν όχι απάτης...

β. Η διατύπωση και διδασκαλία με την μορφή δόγματος της θεωρίας περί αυτόματης δημιουργίας-εξελίξεως του σύμπαντος από μία τυχαία έκρηξη (χωρίς να μας αιτιολογούν σαφώς και επιστημονικώς, πως βρέθηκαν/ποιός και πως κατεσκεύασε, τα υλικά της εκρήξεως και ποιος ή τι προεκάλεσε την έκρηξη).

Στις σκοτεινές στοές οι φρενο-τέκτονες λατρεύουν τον «θεό» τους ,τον οποίον αποκαλούν μεγάλο αρχιτέκτονα του σύμπαντος (ΜΑΤΣ). Εκεί παραδέχονται την ύπαρξη αρχιτέκτονος/δημιουργού, δηλαδή όντος-προσώπου με νου, βούληση και κρίση, που δημιούργησε-έκτισε τον κόσμο. Εκτός στοών και σκοτεινών συναγωγών, όμως, δεν δέχονται ότι υπάρχει Κτίστης-Δημιουργός!!!

Το έγκλημα του Συστήματος (Σ) λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις από το γεγονός ότι, οι φρενο-τέκτονες αρνούνται Τον Αληθινόν Κτίστη-Θεόν, που δεν είναι άλλος από τον Δημιουργό  ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, τον Ιησού Χριστό, και αντ’Αυτού λατρεύουν στις στοές ως «θεόν» ένα άϋλο κτίσμα Του, τον Εωσφόρον!!!

«…ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. πάντα δι᾽ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν·  ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων· καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/1-5).

 

---

1 Barraclough Geoffrey, ed. (1981) [1978]. Spectrum–Times Atlas van de Wereldgeschiedenis [The Times Atlas of World History] (in Dutch). Het Spectrum. pp. 102–103.

Pasachoff, Naomi E.; Littman, Robert J. (1995). A Concise History of the Jewish People. Reference, Information and Interdisciplinary Subjects Series. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield (published 2005). p. 68. ISBN 9780742543669. Retrieved 27 May 2021.

Feldman, Louis H.: Judaism And Hellenism Reconsidered. p. 185. Brill, 2006.

2 In the First Century.The Roman Empire. Jews in Rome..PBS, https://www. pbs. org>empires>romans>empire>jews..

3 E. Mary Smallwood (2001). The Jews under Roman Rule: From Pompey to Diocletian: a Study in Political Relations. BRILL. pp. 120–. ISBN 0-391-04155-X.

4 Jos., AJ XIV 185–267; 301–323; XVI 160–178; XIX 278–311

5 Jos, AJ XIV 228.

6 Τα στοιχεία τού χρονολογικού πίνακα, λήφθηκαν κυρίως από το 2ον μέρος τής Παγκόσμιας Χριστιανικής Εγκυκλοπαίδειας, όπως δημοσιεύθηκε από την αδελφότητα τής Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής (Θεσσαλονίκη 1990). Χρησιμοποιήθηκαν επίσης οι εγκυκλοπαίδειες: Σύγχρονη Σχολική εγκυκλοπαίδεια. Εκδόσεις Πιπέρη Σωτήρα σελ. 188 και Εγκυκλοπαίδεια Γιοβάνη, Τόμος 7ος σελ. 155. (ΟΟΔΕ, Μορφοποίηση 19-4-2017).

7 Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων, Αριστ. Ανδρόνικος, 1975, Β΄ έκδοση, σ.88---Ερνέστος Ρενάν, Αντίχριστος, εκδ. Αναγνωστίδη-Πάσχα Κυρίου, Α. Δ. Δελήμπαση, 1985, σ.601-603.

8 Edouard Gibbon (1737-1794). Άγγλος ιστορικός, "Ιστορία της παρακμής και της πτώσεως της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»-Ο Ιούδας δια μέσου των αιώνων, Αριστ. Ανδρόνικος, 1975, Β΄ έκδοση, σ.88-Ερνέστος Ρενάν, Αντίχριστος, εκδ. Αναγνωστίδη..

9 Παγκόσμια επανάσταση, Νέστα Γουέμπστερ, Εκδ. Στερέωμα, σ.139.

10 Αυγούστου Νικολάου, Φιλοσοφικαί Μελέται περί Χριστιανισμού, τομ. Α’  (Αθήναι 1910), σ. 433.

11Adolf VyKopal, Jesus Christus Mittelpunkt der Weltanschaung, I Band (Louvain – Paderborn 1953), σ. 8.