H MONH KAI AΛΗΘΙΝΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Η ΡΩΜΑΙΪΚΗ/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!

MAKE HELLAS,  HELLENIC EMPIRE AGAIN!!!

ΕΓΓΥΣ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΜΑΣ.

ΤΗΕ «LIBERATΙΟΝ DAY» ΟF CONSTANTINOPLE,  OUR EMPIRE’S CAPITAL AND WORLDWIDE TOWNS’ QUEEN, IS IN SIGHT.

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ).

THE DIACHRONIC CRIMES OF THE JEWISH-TALMUDIC SYSTEM AGAINST THE ANTHROPOTIS (HUMANITY) [COMMITTED AFTER THE CRUCIFIXION OF JESUS CHRIST TILL NOWADAYS].

Η δημόσια δήλωση-αποκάλυψη του τ. προέδρου των ΗΠΑ Τζον Κέννεντυ προς τα μέλη της Ομοσπονδίας των εκδοτών Αμερικανικών εφημερίδων, την 27ην Απριλίου 1961, περί υπάρξεως μιας «μονολιθικής και ανελέητης παγκόσμιας Συνωμοσίας» (a monolithic and ruthless conspiracy around the world).1

 Μέρος 3ον

9. Η αντιχριστιανική δράση, στους πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής και Αφρικής.

Αυτή επετεύχθη δια της ιδρύσεως:

α. Της νέας θρησκείας του Ισλαμισμού,

1/.Το Κοράνιον και το Ταλμούδ έχουν κοινές ρίζες, κοινόν «θεόν» και αμφότερα διδάσκουν κοινή στρατηγική επιδίωξη (Εξάλειψη του Χριστιανισμού και Παγκόσμια κυριαρχία).

  

«…Μohammed had an extensive Knowledge of Judaism and Jewish practice… (p. 54)…As their links with the new metropolis strengthened, the luminaries of Sura and Pumbedita found they had much in common with their opposite numbers in the Islamic world. They discovered they were grappling with similar issues, actively applying their scholarship, legal and religious traditions, to regulate the day-to-day lives of their co-religionists.

Each faith influenced the other. This is obvious both from the structure of their legal systems and some of the legislation itself. Their influence upon each other was more than just a simple two-way process; Gideon Libson (in Halakhah and Reality in the Geonic Period) explains it as a feedback model in which the talmudic system first impacted Islam, which at a later stage left its imprint on talmudic law.

Both Islam and Judaism are religions which minutely regulate every aspect of the believer’s life. They’re each based on a God-given written document – the Torah for Judaism and the Qu’ran for Islam. These «divine» texts are each interpreted and expanded upon by an oral tradition – the Talmud and the Hadith respectively. Both traditions contain legal and ethical material, and the legal material in each distinguishes between religious laws and social laws.

The Jewish system of law is called halachah, the Islamic system is called shar’ia. Both names mean a “pathway” or a “way to go”…. In fact the two religions are so close in terms of their structure that the tenth-century rabbinic leader Saadia Gaon would unselfconsciously refer to Jewish law as shar’ia, to the prayer leader in a synagogue as an imam and the direction in which Jews faced when praying as qibla.

Although in these twin systems the Qu’ran and Torah parallel each other as divinely revealed written texts, the Qu’ran was written down long after the Torah. So whilst we find characters, ideas and motifs from the Torah in the Qu’ran (eg Sura V.44) we shouldn’t expect to find them the other way round.

However, the Talmud and Qu’ran do originate from a similar period and it’s not hard to find concepts from the Talmud occurring in both the Qu’ran and Hadith, and vice versa…»

2/. Εκ της λαμπράς μελέτης και εμβριθούς ερεύνης του Louis Daste (La Bastille, 1908), αποδεικνύεται ότι ο Ισλαμισμός αναμφιβόλως εδημιουργήθη με πρωτοβουλία των Ιουδαίων. Αυτοί, δια να φέρουν αντιπερισπασμόν στον σφριγώντα Χριστιανισμόν, ώθησαν τον Μωάμεθ στην δημιουργίαν νέας θρησκείας, η οποία για να εξουδετερώσει τον Χριστιανισμόν προέβη στην αναγνώριση ενός και μόνον Θεού, ως και εις την αποδοχήν του Μωϋσέως και του Χριστού ως προφητών.2

3/. Ο Μπερνάρ Λαζάρ, γνωστός Ιουδαίος συγγραφέας  μας πληροφορεί ότι: «Η εμφάνισις του  Ισλάμ, εις την Αραβίαν έθεσε τέρμα εις την εξάπλωση του Χριστιανισμού, ακριβώς διότι σ’αυτήν έχουν υποβληθεί όλες οι Ιουδαϊκές ιδέες της κυριαρχίας του κόσμου…».3  

4/. Το κοράνι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά:

α/.Αναμασήματα κακοποιημένων Αγιογραφικών αποσπασμάτων, κυρίως της Παλαιάς Διαθήκης, με προσθήκες, εντέχνως συνδυασμένες, Ταλμουδικών και αποκρυφιστικών δοξασιών.

β/.Σύνθεση χωρίων και δογμάτων, προσηρμοσμένων στην νέα ισλαμική θρησκεία που επενόησε ο Μωάμεθ, σύζυγος της πλούσιας Ιουδαίας Κατίτζα, εξαδέλφης του «αστρολόγου» του Μωάμεθ, ταλμουδιστού ιουδαίου, Ουάρακα.4

β. Νέων σεκτών  και αποκρυφιστικών εταιρειών, όπως:

Ισμαηλίτες, Καρμαθίτες, Καραϊτες, Φατιμίδες, Δρούσοι, Ασσασίνοι, Μπαμπή,5 Βεκτασίτες, Μεβλεβίτες, Σιΐτες, Σουνίτες, Ντονμέδες, κλπ.

1/. Σιϊτισμός

Οι ιδρυτές της  σέκτας των Σϊιτών υποστήριξαν ότι μετά τον θάνατον του Μωάμεθ, η εξουσία έπρεπε να περάσει στο γαμπρό και εξάδελφο του «Προφήτη Μωάμεθ», Αλή, και στην συνέχεια στους αρσενικούς διαδόχους του. Οι Σιΐτες, πιστεύουν ότι ο Μωάμεθ λίγο πριν πεθάνει, ύψωσε το χέρι του Αλή και τον όρισε διάδοχόν του. Αντιθέτως οι αντίπαλοι τού Αλή υπεστήριζαν ότι , σύμφωνα με την δική τους παράδοση (Σούνα), ο Μωάμεθ ώρισε ως διάδοχόν του και νέο πνευματικό ηγέτη τους, τον πεθερό του Προφήτη, Αμπού Μπάκρ, που θεωρείται και ο ιδρυτής του Σουνιτικού Ισλάμ.

Από τότε άρχισαν οι διαμάχες και η διατύπωση πολιτικών διαφορών που εξελίχτηκαν σε πολιτικο-θρησκευτικές διαφορές..Το όνομα των Σιϊτών προέρχεται από την αραβική λέξη «σ(χ)ία», που σημαίνει διαχωρισμός, αποχωρισμός.

Τελικά ο Αλή επελέγη για να γίνει ο τέταρτος χαλίφης το 656 μ.Χ., κάτι που προκάλεσε κύμα αναταραχών και βιαιοτήτων. Το σχίσμα παγιώθηκε το 680 μ.Χ., όταν δολοφονήθηκε στην Καρμπάλα του Ιράκ, ο γιος του Αλή, Χουσεΐν.

Οι Σιΐτες ηττήθηκαν, αλλά διατήρησαν τις κοινότητές τους σε πολλές περιοχές του μουσουλμανικού κόσμου, με κυριώτερη το Ιράν και συσπειρώθηκαν γύρω από τον γιο του Χουσεΐν. Οι Σουνίτες, που πήραν το όνομα τους από την λέξη Σούνα (παράδοση) ακολούθησαν τον γιο του κυβερνήτη της Δαμασκού, Γιαζίντ.

2/. Ουαχαμπισμός (Σουνιτισμός)

α/. Ακραίο Σουνιτικό κίνημα, επιλεγόμενο κίνημα επιστροφής στο «αληθινό Ισλάμ» (Το Ισλάμ στην Σαουδική Αραβία). Προήλθε από τον Μωχάμεντ Άμπντ Αλ Ουαχάμπ (μελετητής του Ισλάμ). Το 1744, ο Μωχάμεντ Ιμπν Σαούντ, ηγεμόνας πόλεως πλησίον του σημερινού Ριάντ, ένωσε τις δυνάμεις του με τον Ουάχαμπ, λόγιο και ιμάμη, για να δημιουργήσουν μία νέα θρησκευτικοπολιτική οντότητα.

Muhammad ibn Abd al-Wahhab

Αυτό το μουσουλμανικό κίνημα θεμελιώθηκε από τον «Άραβα» θεολόγο Muhammad ibn Abd al- Wahhāb (1703–1792), όπως τουλάχιστον αναφέρει η επίσημη Iστορία των Σουνιτών. Όμως, ως συνήθως, φαίνεται ότι τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.  Μία άκρως απόρρητη έκθεση της Γενικής Διευθύνσεως Στρατιωτικών  Πληροφοριών του Ιράκ, με τίτλο: «Η  εμφάνιση   και οι ιστορικές ρίζες του Ουαχαμπισμού»,  η οποία συντάχθηκε τον Σεπτέμβριο του 2002 και κυκλοφόρησε στις 13 Μαρτίου του 2008 από την Αμερικανική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών, μεταφρασμένη στα Αγγλικά, αποκαλύπτει τις ιουδαϊκές/Ντονμέ ρίζες του ιδρυτή του Ουαχαμπισμού, του Muhammad ibn Abd al-Wahhāb.

Ένα μεγάλο μέρος των πληροφοριών  συγκεντρώθηκαν από τα απομνημονεύματα ενός βρετανού κατασκόπου ονόματι Humfer. Aυτός ο οποίος χρησιμοποίησε το όνομα «Μωάμεθ» και, όπως φαίνεται,  ήταν ένας Αζέρος (από το Αζερμπαϊτζάν) που μιλούσε τουρκικά, περσικά και αραβικά και ήλθε σε επαφή με τον Wahhab στα μέσα του 18ου αιώνος, με σκοπό την δημιουργία μιας αιρέσεως του Ισλάμ, τελικά θα επέφερε μία αραβική εξέγερση κατά των Οθωμανών, ώστε να ανοίξει τον δρόμο για την ίδρυση ενός ιουδαϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Η ιρακινή έκθεση κάνει επίσης κάποιες εκπληκτικές αποκαλύψεις, για την οικογένεια Σαούντ. Αναφέρεται στο βιβλίο του  Αμπντούλ Ουαχάμπ Ιμπραχίμ αλ-Σαμαρί, «Το Κίνημα Ουαχάμπι»:

«Η αλήθεια και οι διαδρομές, ότι ο Βασιλιάς Abdul Aziz Ibn Saud, ο πρώτος βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, καταγόταν από τον Μordechai  bin  Ibrahim bin Moishe, έναν Ιουδαίο έμπορο, επίσης, από την  Βασόρα. Στην Νατζντ, ο Moishe εντάχθηκε στην φυλή Aniza και άλλαξε το όνομά του σε Markhan bin Ibrahim bin Musa. Τελικώς, ο Mordechai πάντρεψε τον γιο του, Τζακ Νταν, ο οποίος μετονομάστηκε σε Al-Qarn, με μια γυναίκα από την φυλή Anzah της Νατζντ. Από αυτή την ένωση γεννήθηκε η μελλοντική οικογένεια Σαούντ...»

Ο βασιλικός οίκος Saudi

Οι Σαούντ καθιέρωσαν τον Ουαχαμπισμό, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του νέου Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας και, όπως και οι Κεμαλιστές στην Τουρκία, άρχισαν να κινούνται ενάντια σε άλλες ισλαμικές πεποιθήσεις και δόγματα, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών Σουνιτών και Σιϊτών.

Το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας ιδρύθηκε το 1932.

β/. Σαλαφισμός: Ο Ουαχαμπισμός λέγεται και Σαλαφισμός (Από την λ. Σαλάφ= Προκάτοχος, που περιγράφει τους συντρόφους του Μωάμεθ και τις δύο γενεές των διαδόχων του). Αλ-σαλάφ αλ-σαλίχ, σημαίνει «οι ευσεβείς πρόγονοι»...Οι Σαλαφιστές απορρίπτουν τον θρησκευτικό νεωτερισμό ή μπίντα (αίρεση) και υποστηρίζουν την εφαρμογή της σαρία (ισλαμικό νόμο)...

3/.  Η δολοφονία του βασιλέως της Σαουδικής Αραβίας Faisal  bin Abdulaziz Al Saud (1906-1975).

 Στις 25 Μαρτίου 1975 εδολοφονήθη ο βασιλεύς της Σαουδικής Αραβίας Faisal  bin Abdulaziz Al Saud από  τον ανηψιό του Faisal bin Musaid, (Φαϊζάλ, υιό του Μωϋσή) υιό του αδελφού του Musaid bin Abdulaziz (Μωϋσή, υιό του Αβδουλαζίζ).

 Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που προέκυψαν από την αναζήτηση των αιτίων του εγκλήματος από ανεξάρτητους ερευνητές, ο Φαϊζάλ εδολοφονήθη, διότι:

 α/. Διεπίστωσε ότι η χώρα του Ιουδαιοκρατείτο και βρισκόταν στο έλεος των μυστικών πρακτόρων της CIA  και της Mossad.

 β/. Διετέλεσε θερμός υποστηρικτής των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της δημιουργίας «Παλαιστινιακού κράτους» και όχι μόνον.

γ/. Κατεδίκαζε τον Σιωνισμό και κατηγορούσε τους Ισραηλινούς ως Σιωνιστές.

δ/. Ηρνείτο την επίσημη αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ και την σύναψη διπλωματικών σχέσεων, καθ’ όσον υπεστήριζε ότι εκυβερνάτο από Σιωνιστές..

ε/. Απεκάλυψε την Ιουδαϊκή ταυτότητα της ερωμένης του ανηψιού του (Christine Surma), η οποία υπεστήριζε διακαώς την «σύναψη συνθήκης ειρήνης» με το Ισραήλ, την οποίαν και κατηγόρησε ως χειραγωγούμενη πράκτορα των Μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ.

στ/. Σε ομιλία του ενώπιον του Συμβουλίου του ΟΗΕ, στις 22 Σεπτ. 1947 είχε ομιλήσει με σκληρά λόγια κατά του Σιωνισμού και των Σιωνιστών, παρομοιάζοντάς τους με τους Ναζί, ως προς τους τρόπους και μεθόδους που χρησιμοποιούσαν..

«…But today the Arabs wish to repel the aggression of a political minority group, namely, the Zionists. It is a group which does not represent world Jewry. It is a group which is more political than religious, a group whose ways and methods are not different from those of the Nazis».

Αυτά ήσαν συνοπτικώς «τα θανάσιμα αμαρτήματα» του Σαουδάραβα ηγέτη για τα οποία το ΣΥΣΤΗΜΑ των Ιουδαιοταλμουδιστών έδωσε εντολή στο «κυνάριόν» του, τον ανηψιό του Φαϊζάλ, υιό του Μωϋσή, να δολοφονήσει τον θείο του!!!   

Οι έχοντες νουν νοείν, νοείτωσαν!!!

10. Οι αιματηρές εξεγέρσεις-αποσχιστικές ενέργειες των (Κ-Τ-Ι) κατά της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας («Βυζάντιον»).

α. Η πρώτη αφορά τις δύο εξεγέρσεις των Σαμαρειτών το 484 μ.Χ. και 529 μ.Χ. στην Παλαιστίνη. Η πρώτη έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορος Ζήνωνος ενώ η δεύτερη στα χρόνια του Ιουστινιανού. Υπήρξε και μια τρίτη επανάσταση μικρότερης εκτάσεως το 556 μ.Χ.

β. Χαρακτηριστικώτερη και μεγαλύτερης διαρκείας είναι η Ιουδαϊκή εξέγερση του 614–628, η οποία πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια του Ελληνοπερσικού πολέμου (602-628). Η εξέγερση ξεκίνησε με την μάχη της Αντιοχείας (613) και κορυφώθηκε με την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ το 614 από τους Πέρσες και τις Ιουδαϊκές δυνάμεις και την ίδρυση του Ιουδαϊκού αυτόνομου κρατιδίου. Το 614 ο Πέρσης στρατηγός του Σαρ-Μπαράζ καταλαμβάνει ολόκληρη την Παλαιστίνη, σφάζοντας χιλιάδες Χριστιανούς και παίρνοντας σαν λάφυρο το θρησκευτικό κειμήλιο του Τίμιου Σταυρού από τον ναό του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ.

Σύμφωνα με τον Αντίοχο τον Στρατηγό, χιλιάδες Ορθόδοξοι χριστιανοί σφαγιάστηκαν κατά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ. Οι εκτιμήσεις που βασίζονται σε αντίγραφα χειρογράφων ποικίλουν, και ο αριθμός των σφαγιασθέντων κυμαίνεται από 4.518 έως 66.509. Ο στρατηγός έγραψε ότι, οι Ιουδαίοι «προσφέρθηκαν» να τους βοηθήσουν αλλά προκειμένου να ξεφύγουν από τον θάνατο, έπρεπε να ασπασθούν τον Ταλμουδικό Ιουδαϊσμό και να αρνηθούν τον χριστιανισμό. Απελάθηκαν 37.000 και πολλές περισσότερες χιλιάδες πουλήθηκαν ως σκλάβοι/σκλάβες από τους Ιουδαίους.

Όλα τα μοναστήρια και οι εκκλησίες πυρπολήθηκαν, ενώ οι μοναχοί εδιώκοντο ή εφονεύοντο από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους. Ένας μαζικός τάφος στο σπήλαιο Μαμίλλα ανακαλύφθηκε το 1989 από τον ισραηλινό αρχαιολόγο "Ronny Reich" κοντά στο σημείο που ο Αντίοχος ανέφερε ότι είχε βρεθεί ο μεγαλύτερος αριθμός πτωμάτων.

Τα ανθρώπινα λείψανα ήταν σε κακή κατάσταση και ήταν τουλάχιστον 526 άτομα.

11. Η δημιουργία των δύο Σχισμάτων Ανατολής-Δύσεως

α. Το πρώτο Σχίσμα του 867 μ.Χ.

1/. Την δεκαετία του 860 εξέσπασε σοβαρή κρίση ανάμεσα στην Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη, με αφορμή την ενθρόνιση στον πατριαρχικό θρόνο της δεύτερης, του πατριάρχου Φωτίου.  Ο πάπας Νικόλαος έκρινε πως η αναρρίχηση του Φωτίου στην θέση του πατριαρχικού θρόνου, ήταν αντικανονική και ζήτησε την επάνοδο του καθαιρεθέντος πατριάρχου Ιγνατίου στην θέση του. Ο Φώτιος αντέδρασε στις παπικές κατηγορίες υπερασπιζόμενος την αυτονομία του Οικουμενικού πατριαρχείου και καταγγέλλοντας τις δυτικές καινοτομίες όπως, η προσθήκη του «filioque» στο Σύμβολο της Πίστεως, η αγαμία του κλήρου και η χρήση αζύμου άρτου στην Θεία Ευχαριστία, ως αιρετικές. 

Το 867 ο νέος αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ πιεζόμενος προφανώς από τους Δυτικούς, καθαίρεσε τον Φώτιο και αποκατέστησε τον Ιγνάτιο.  Η κρίση τυπικώς έληξε με την Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 (Η΄ Οικουμενική), όπου ο πατριάρχης Φώτιος επέστρεψε στον θρόνο του, αναγνωρισθείς τελικώς και από τον Πάπα της παλαιάς Ρώμης, Ιωάννη Η΄ (872-882). 

2/. Τον επόμενο ένα και μισό αιώνα, οι σχέσεις Πρεσβυτέρας και Νεωτέρας Ρώμης υπήρξαν ψυχρές.  Οι δογματικές διαφορές δεν επουλώθηκαν και ουσιαστικώς οι δύο Εκκλησίες συνέχιζαν να θεωρούνται σε ένωση επειδή δεν είχε παρουσιαστεί κάποια αφορμή για επίσημη ρήξη. 

Το 1004 ο παπισμός επισήμως εισήγαγε ως δόγμα το filioque του Καρλον(μ)α(γ)νου στο «Πιστεύω», που είχε καθιερωθεί από την λεγομένη «κολοβή Σύνοδο» του Άαχεν (809) και έκτοτε η Κωνσταντινούπολη σταμάτησε να μνημονεύει τον πάπα στα πατριαρχικά δίπτυχα. 

Υπογραμμίζεται ότι η οικογένεια των Φράγκων Καρολιδών, στην οποίαν ανήκε και ο αποστάτης Καρλομάγνος, ακολουθούσε την ψευδοχριστιανική αίρεση των Αρειανιστών (δηλαδή ΔΕΝ ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός) και διατηρούσε «στενώτατες σχέσεις» με τους (Κ-Τ-Ι).

3/. Αποδεικτικά στοιχεία των «στενών σχέσεων», μεταξύ των Καρολιδών-Καρόλου Α΄ και των (Κ-Τ-Ι)

Charlemagne had eighteen children with eight of his ten known wives or concubines. Nonetheless, he had only four legitimate grandsons, the four sons of his fourth son, Louis. In addition, he had a grandson (Bernard of Italy, the only son of his third son, Pepin of Italy), who was illegitimate but included in the line of inheritance. Among his descendants are several royal dynasties, including the Habsburg, Capetian and Plantagenet dynasties. By consequence, most if not all established European noble families ever since can genealogically trace some of their background to Charlemagne.

«King of the Franks and emperor of the West; born April, 742; died Jan. 28, 814. His attitude toward the Jews was rather that of a clever politician than of a liberal-minded man. He realized the advantages to be derived by the country from the business abilities of the Jews, and gave them complete freedom with regard to their commercial transactions. Some Jews seem to have occupied prominent places at his court. Thus, Charlemagne had for his physician one named Ferragut. A Hebrew named Isaac was a member of an embassy sent by Charlemagne to Harun al-Rashid, probably in the capacity of dragoman. The account which connects Charlemagne with the coming of Makhir to Narbonne is apocryphal».[Jewish Encyclopedia ,By: Richardd Gottheil, Isaac Broydé, Jewish Encyclopedia.com].

Isaac the Jew [Yitzhak al-Yahudi, Hebrew, Isaac ben Nechemiah II] also known by his Latin name "Isaac Judaeus" was a 8th century Frankish Jew who was a favoured diplomat of Carolingian emperor Charlemagne. Isaac also served as an important community leader for the Frankish Jewish community, and is a notable member of the House of Exilarchs through his paternal great grandmother, Salome bat' Hisdai Shahrijar, the daughter of the 35rd Exilarch, Hisdai I ben Bostanai, and the wife of Natronai ben Nehemiah.

Isaac was born in Narbonne, (modern day France) to Natronai II Ibn Habibai, who was the Exilarch of Pumbeditha & Almeria, his mother was the daughter of Eleazar ben Kalir. Isaac's brother, Makhir of Narbonne would go on to lead the Jewish community of Narbonne. In his adult years, Isaac became a prominent merchant in the Frankish lands, eventually gaining the attention of Charlemagne who took a liking to the young Jew. Isaac was first employed by Charlemagne to go to the holy land and bring back precious merchandise, this was greatly successful and strengthened relations between the two men.

In 797 Isaac, alongside two other diplomats (Lantfroi and Sigismond) were sent to Harun al-Rashid, the fifth Abbasid Caliph. The diplomatic mission was highly rewarding and was important in fortifying Abbasid-Carolingian relations…. Possibly with the help of Ibrahim ibn al-Aghlab, Isaac set sail with Abul-Abbas, from the city of Kairouan and traveled the remaining miles to Europe via the Mediterranean Sea. They landed in Genoa in October 801…

In today’s selection – in the 9th century CE, the great Charlemagne himself had recruited Jewish trading communities from Italy to the Rhine region in an enlightened move to add the dynamic of trade to his largely agricultural kingdom. These Jews called the area to which they relocated Ashkenaz and became known as Ashkenazy Jews. …».

Early in Charlemagne's rule he tacitly allowed Jews to monopolise money lending. At the time, lending of money for interest was proscribed in 814 because it violated Church law. Christians were forbidden to loan money at an interest rate, a restriction not shared by the Jews.

Charlemagne introduced the Capitulary for the Jews, a prohibition on Jews engaging in money-lending due to the religious convictions of the majority of his constituents, in essence banning it across the board, a reversal of his earlier recorded general policy….

His Capitulary for the Jews, however, was not representative of his overall economic relationship or attitude towards the Frankish Jews, and certainly not his earlier relationship with them, which evolved over his life. His personal physician, for example, was Jewish, and he employed one Jew, Isaac, who was his personal representative to the Muslim caliphate of Baghdad. Letters have been credited to him that invited Jews to settle in his kingdom.

Charlemagne gave the Jews legal protection because they were an invaluable resource to his empires wealth.

They were an important part of the economy because they were the middlemen between Muslim and Christian merchants who were not on good terms at the time. In order to prevent the interruption of trade, the Jews were used as middlemen. Because they filled this important role, Charlemagne gave them legal protection. Jews were dhimmis in the Muslim empire and had to pay tax because they were not Muslim. Except for a lack of legal protection and paying tax, the Jews were treated the same by Charlemagne and the Muslims.

According to a tradition preserved by Abraham ibn Daud in his Sefer ha-Oabbalah, written about 1161, Makhir was a descendant of the house of David. Ibn Daud wrote:

«Then King Charles sent to the King of Baghdad [Caliph] requesting that he dispatch one of his Jews of the seed of royalty of the House of David. He hearkened and sent him one from there, a magnate and sage, Rabbi Makhir by name. And [Charles] settled him in Narbonne, the capital city, and planted him there, and gave him a great possession there at the time he captured it from the Ismaelites [Arabs].

And he [Makhir] took to wife a woman from among the magnates of the town; *...* and the King made him a nobleman and designed, out of love for [Makhir], good statutes for the benefit of all the Jews dwelling in the city, as is written and sealed in a Latin charter; and the seal of the King therein [bears] his name Carolus; and it is in their possession at the present time. The Prince Makhir became chieftain there. He and his descendants were close [inter-related] with the King and all his descendants».

In 791 Charlemagne confirmed the status of the Jewish Principate and made the title of Nasi permanent!!!

The Makhir family enjoyed for centuries many privileges and that its members bore the title of "Nasi" (prince). Benjamin of Tudela, who visited Narbonne in 1165, speaks of the exalted position occupied by the descendants of Makhir, and the "Royal Letters" of 1364 also record the existence of a rex Judaeorum (King of the Jews) at Narbonne. The place of residence of the Makhir family at Narbonne was designated in official documents as "Cortada Regis Judæorum".

Makhir is said to have founded a Talmudic school there which vied in greatness with those of Babylonia and which attracted pupils from many distant points.

β. Το οριστικόν σχίσμα (1054)

Το 1053 ο μητροπολίτης Αχρίδος Λέων κοινοποίησε εγκύκλιο στους δυτικούς επισκόπους όπου καυτηρίαζε την χρήση αζύμων, ενώ ο πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος διέταξε να κλείσουν οι λατινικές ενορίες της Κωνσταντινουπόλεως, σε αντίποινα για τα γεγονότα της Ιταλίας. Ο πάπας Λέων Θ΄ αντέδρασε αποστέλλοντας τριμελή πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής τον καρδινάλιο Ουμβέρτο. Ο πάπας του εμπιστεύθηκε επιστολές προς τον αυτοκράτορα και τον πατριάρχη, ενώ παράλληλα τον εξουσιοδότησε να τους αφορίσει εάν η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.

Οι παπικοί εκπρόσωποι διατράνωσαν τα…πρωτεία της Ρώμης και αμφισβήτησαν το δικαίωμα του πατριάρχη να ονομάζεται οικουμενικός.  Ο πατριάρχης προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί με τον αδιάλλακτο και πείσμωνα Ουμβέρτο.  Με τις συνομιλίες να οδηγούνται σε αδιέξοδο, στις 16 Ιουλίου του 1054 οι παπικοί εκπρόσωποι εισήλθαν βιαίως στην Αγία Σοφία ενώ προετοιμαζόταν η Θεία Λειτουργία και κατέθεσαν βούλα με την οποία αναθεμάτιζαν τον Κηρουλάριο. 

Ο πατριάρχης συγκάλεσε άμεσα σύνοδο και ανταπέδωσε τον αφορισμό κατά του Ουμβέρτου και της συνοδείας του.

Το Σχίσμα Ανατολής-Δύσεως ήταν πλέον ΟΡΙΣΤΙΚΟΝ!!!

Μήπως αντελήφθητε τώρα:

Α΄ Ποιοι είναι οι αληθινοί εμπνευστές, οργανωτές και «όρατοι εκτελεστές» (Ηθικοί Αυτουργοί) του «Διπλού» Εγκλήματος των δύο Σχισμάτων Ανατολής και Δύσεως και προς ποίον σκοπόν έγιναν Σχίστες της Ενιαίας μέχρι τότε, Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Β΄ Γιατί οι αντιχριστιανοί (υπ)άνθρωποι του Ιουδαιο-ταλμουδικού Συστήματος:

1ον/. Στα εκδιδόμενα βιβλία ή διδόμενες διαλέξεις ή προβαλλόμενα από τα ΜΜΕ ιστορικά γεγονότα, υπερτονίζουν ΠΑΝΤΟΤΕ ότι η  ιστορία της Ευρώπης αρχίζει από την περίοδο του Καρλομ(ν)άγ(ν)ου [8ος-9οςαι.] και αγνοούν επιδεικτικώς την ένδοξη περίοδο (3ος-15ος αι.) της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορία μας;

 2ον/. Έχουν ανεγείρει αδριάντες του Καρλομ(ν)άγ(ν)ου,  σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως Γαλλία, Βέλγιον και Γερμανία [Στο Άαχεν όπου συνεκλήθη η «Κολοβή Σύνοδος» από τον αιρετικό ψευδοχριστιανό Αρειανιστή Φράγκο Καρλομ(ν)άγ(ν)ο), ο οποίος με προτροπή και χρηματοδότηση των (Κ-Τ-Ι), καθιέρωσε το filioque ως δόγμα, που εσήμανε την αρχή της Αποστασίας της Δύσεως από την καθ’ημάς Ανατολήν];

Aγάλματα του Καρλομάγνου στο Άαχεν, το Βέλγιον και το Παρίσι (του Καρλομάγνου και των Λόρδων του).

Οι έχοντες νουν νοείν, νοείτωσαν!!!

12. ΄Ιδρυση νέων θρησκειών και «παραφυάδων» τους -Συνεργασία με τους αποστάτες της Δύσεως-Σχίστες της Ενιαίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το έτος 809 μ.Χ. στο Άαχεν (Ακυΐσγρανον), η αντικανονική και παράνομη ιεραρχία των Φράγκων, αφορισμένη από τον πάπα της Ρώμης κατ’ εντολή του Καρόλου Α΄, πρόσθεσε το «Filioque/ Φιλιόκβε» στο «Πιστεύω», την αίρεση δηλαδή ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, όχι μόνο από τον Πατέρα, όπως μάς το είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός (ΙΩΑΝΝΗΣ, 15/26). Αυτό το γεγονός, ετέθη ως θέσφατον» ¨από τον Φράγκο βασιλέα, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τον Πάπα Λέοντα Γ΄ να το αποδεχθεί, πλην όμως ο Λέων αρνήθηκε.

Δηλαδή ο Κάρολος Α΄ αγνόησε και τους δύο πάπες, τον Αδριανό και τον Λέοντα Γ΄, για δογματικά θέματα, απεφάσισε ετσιθελικώς ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι/Ρωμηοί (Έλληνες και Ελληνοποιημένοι αλλοεθνείς), δεν ήσαν ούτε Ρωμαίοι/Ρωμηοί ούτε Ορθόδοξοι και προσέθεσε το Filioque/ Φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως !!!

α. Φραγκοπαπισμός.

1/. Tο γεγονός ότι από του οριστικού απογαλακτισμού των παπικών από την Ορθόδοξη Εκκλησία (1054), ΟΥΔΕΙΣ πάπας, καρδινάλιος ή παπικός (ιερωμένος ή θεολόγος), έχει ομολογήσει δημοσίως ή εγγράφως, ότι Ο Ιησούς Χριστός, Ο Τριαδικός Θεός, είναι ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός, είναι παράδοξο, απίστευτο αλλά αληθινό!  

Πως άλλωστε να το ομολογήσουν αφού από τον 11ον-12ον αιώνα, άρχισαν τα μεν υπόγεια του Βατικανού να μετατρέπονται σε στοές τα δε ανώγεια να πλημμυρίζουν με κρυπτο-Ιουδαιοταλμουδιστές ψευδοχριστιανούς πάπες, καρδινάλιους, επισκόπους, θεολόγους και παπικούς «συμβούλους»;

Δεν έχει καταγραφεί ή διαπιστωθεί ομολογία πίστεως προς τον Ιησού Χριστόν, ως τον μόνον Αληθινόν Τριαδικόν Θεόν, διότι στο Βατικανό  άρχισε να λατρεύεται πλέον αποκρύφως, από το φραγκοπαπικό ιερατείο, ο «θεός» των Καϊνιτών Ιουδαιοταλμουδιστών, ο Εωσφόρος!!! 

Συνεπώς ο Φραγκοπαπισμός δεν είναι ούτε Σχίσμα, όπως διατείνονται κάποιοι αθεολόγητοι ψευτοορθόδοξοι, ούτε αίρεση όπως πιστεύουν μερικοί ορθόδοξοι ζηλωτές!

Ο Φραγκοπαπισμός είναι αποκρυφιστική Ιουδαιοταλμουδική εταιρεία, κρυπτο-σατανιστική εθελοθρησκεία και αντιχριστιανική ετεροδιδασκαλία!6

2/. Η ίδρυση του καταχθόνιου θεσμού της Ουνίας

Ο Ιννοκέντιος Γ΄ στην Σύνοδο του Λατερανού (1215), για να αντιμετωπίσει την Ορθόδοξη αντίσταση και να διευκολύνει την υποταγή ευρύτερων μαζών στο παπικό δόγμα, εφεύρε τον καταχθόνιο θεσμό της Ουνίας.7

Η λέξη Ουνία χρησιμοποιήθηκε γιά πρώτη φορά στην Πολωνία, όπου οι Ιησουΐτες συνέλαβαν και εφήρμοσαν σχέδιο γιά την ένωση των Ορθοδόξων μετά της Παπικής ετεροδιδασκαλίας. Η ίδια προσπάθεια επεξετάθη αργότερα στους Κόπτες, τους Νεστοριανούς, τους Χριστιανούς του Μαλαμπάρ, τους Μαρωνίτες και γενικώς σε όλους τους αιρετικούς ψευδοχριστιανούς, οι οποίοι δεν ακολουθούσαν τον Πάπα.

Η ένωση γιά τον παπισμό ήταν/είναι το πρόσχημα. Ο αληθής σκοπός της Ουνίας είναι η υποταγή των πάντων στον Πάπα!!

Ουνίτες [Ουνιάτες ή Ελληνοπαπικοί]. Έτσι ονομάζονται όσοι ορθόδοξοι έχουν προσηλυτιστεί στον παπισμό. Αυτοί αναγνωρίζουν τον Πάπα, αλλά διατηρούν το ορθόδοξο ιερατικό σχήμα, την γενειάδα και τον γάμο των ιερέων. Είναι δημιούργημα του Βατικανού, ακολουθεί το ορθόδοξο τελετουργικό, αλλά «υπακούει» και ακολουθεί τα δόγματα του Παπισμού (Της «Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας» όπως ισχυρίζονται).

Η Ουνία, είναι ένα θρησκευτικοπολιτικό σχήμα που επινοήθηκε, ιδρύθηκε, οργανώθηκε και καθοδηγείται από το Βατικανό και στοχεύει στον «εκδυτισμό της μη λατινικής Ανατολής, την πνευματικό-πολιτική υποταγή της στην εξουσία του Πάπα».

Η Ουνία ταυτίστηκε με την Ιερά Εξέταση και συμβαδίζουν ιστορικά. Στοχεύει στην εξουδετέρωση των ανυπότακτων στην παποφραγκική εξουσία. Έτσι δικαιολογείται και η χρησιμοποίησή της από το ναζιστικό καθεστώς του Κροάτη Πάβελιτς, με την προτροπή του Βατικανού, ώστε να καμφθεί η άρνηση των ορθοδόξων Σέρβων να ασπασθούν τον παπισμό.

Η παπική «Εκκλησία» ανέδειξε ως πρωταρχική προσπάθειά της την επικράτηση του δόγματος των Λατίνων μετά την επικράτηση του πνεύματος της Αντιμεταρρυθμίσεως και ύστερα από την Σύνοδο του Τρέντο (1545). Στοχεύοντας την ενσωμάτωση στον Παπισμό και την αφομοίωση όλων των κατά τους Λατινόφρονες παπικούς, "αιρετικών" και ιδιαίτερα των «σχισματικών» ορθοδόξων (ΣΣ: Όπως αποκαλούσαν οι παπικοί, τους Χριστιανούς της Οθωμανοκρατούμενης Ελλάδας και εν γένει της Ανατολής), με απώτερο στρατηγικό σκοπό την ένωση των Εκκλησιών κάτω από την ηγεσία του πάπα και της παπικής «Εκκλησίας».

 

Συνεχίζεται

 

 

 

 

---

1 Ο Τζον Φιτζέραλντ  Κέννεντυ, 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ, δολοφονήθηκε στις 12:30 τοπική ώρα, την Παρασκευή 22 Νοεμβρίου του 1963, στην πλατεία Ντίλι στο Ντάλας του Τέξας.

2 Ανδρόνικος Αριστ. Ο ΙΟΥΔΑΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ, Αθήναι, 1975, Β΄ Έκδοση, σ.140-141.

3 ο.α..

4 Σκοτεινές Δυνάμεις και Χριστιανισμός, Νικ. Ψαρουδάκης, Αθήνα, 1966, σ.23.

5 Ιδρυτής των Μπαμπή υπήρξεν ο Αλή Μιζρά-Μωάμεθ (19ος αι.). Η σέκτα του διείσδυσε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της Περσίας.

6 Προς τούτοις, επικαλούμεθα τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουμε καταθέσει σε προηγούμενες σχετικές αναρτήσεις στον ιστότοπόν μας, για τον Φραγκοπαπισμό…

7 Το όνομα ΟΥΝΙΑ, προέρχεται εκ της Πολωνολατινικής λέξεως Unia που σημαίνει ένωση, και κατ’ άλλους από την λατινική λέξη unio, unionis (ένωση), που εμφανίστηκε επισήμως το 1596 στην Πολωνία, όταν ορισμένοι ορθόδοξοι αποφάσισαν την προσχώρησή τους στον Παπισμό με την αναγνώριση του Πάπα ως κυρίαρχου, μοναδικού αλάθητου ηγέτη.