H MONH KAI AΛΗΘΙΝΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!
Η ΡΩΜΑΙΪΚΗ/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
ΜΑΣ ! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!
MAKE HELLAS,
HELLENIC EMPIRE AGAIN!!!
ΕΓΓΥΣ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΜΑΣ.
ΤΗΕ «LIBERATΙΟΝ DAY» ΟF
CONSTANTINOPLE, OUR EMPIRE’S CAPITAL AND
WORLDWIDE TOWNS’ QUEEN, IS IN SIGHT.
ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ).
THE DIACHRONIC CRIMES OF THE JEWISH-TALMUDIC
SYSTEM AGAINST THE ANTHROPOTIS (HUMANITY) [COMMITTED AFTER THE CRUCIFIXION OF
JESUS CHRIST TILL NOWADAYS].
Μέρος 2ον
5. Διαστροφή της ετυμολογίας και
ανιστόρητη-αντιεπιστημονική ερμηνεία του
ονόματος «Άνθρωπος».
α. Άνθρωπος
1/. Οι εντεταλμένοι από το (Σ) παγκόσμιοι συνωμότες:
α/. Σχεδίασαν και
εξαπέλυσαν μεθοδευμένη και «επιστημονική» επίθεση κατά του ανθρώπου/της
ανθρωπότητος, με την αλλοίωση ακόμη και της ετυμολογικής ερμηνείας της λέξεως
άνθρωπος, την οποίαν πλήθος γενεών εδιδάχθη και διδάσκεται ακόμη, ως δήθεν
προερχομένη εκ των: Άνω+Θρώσκω. Η παραπάνω ετυμολογία είναι
ανακριβής, ανιστόρητη και επιστημονικώς αβάσιμη, διότι:
Είναι αβεβαίας ετυμολογίας1 ή προέρχεται από αμάρτυρο τύπο2 δηλαδή που δεν απαντά στα σωζώμενα κείμενα. Συνεπώς η διδασκαλία της συμβατικής
ετυμολογίας περίπου με την μορφή αξιώματος/δόγματος, δεν είναι απλώς επιπολαία
επιλογή, αλλά κατ’επιεική
χαρακτηρισμόν, αντιεπιστημονική αυθαιρεσία.
Στο ρήμα θρώσκω υπάρχει το στοιχείο του «άνω». Συγκεκριμένα:
Θρώσκω= Αναπηδώ, πηδώ επάνω.3
Παράγωγα: Θρωσμός= Το αναπηδάν ή εξέχειν,
ύψωμα. Θορός= Το σπέρμα του άρρενος.
Έτσι, ο επιρρηματικός αναδιπλασιασμός (άνω άνω), εκτός
από περιττολογία, μειώνει την επιστημοσύνη όλων των υποστηρικτών ή διδαξάντων
την συγκεκριμένη προέλευση της λέξεως και
καταρρίπτει την επικρατούσα ετυμολογική ερμηνεία.
Το γράμμα «ν» ΔΕΝ υφίσταται στις
αρχαιότερον, προϊστορικώς, καταγεγραμμένες λέξεις για τον άνθρωπο, καθ’ όσον
προστέθηκε πολύ αργότερα κυρίως για λόγους ευφωνίας.
«Η παρεμβολή του ν εις την Ελληνικήν ήτο συνηθεστάτη… ούτω παρ’ Ομήρω, ιδρύνθην αντί ιδρύθην κλπ. Ούτω και άνθρωπος αντί άθ-ρωπος…».4
Στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να αναζητηθούν πρώτα
συνθετικά, λέξεις, προθέσεις, επιρρήματα, κ.λπ. που να αρχίζουν από την ρίζα αθ- (αρχαιοτάτη καταγραφή) και όχι από αν- ή ανθ- (νεωτέρα μεταγραφή).
Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη λέξη
«άνθρωπος», απαντάται σε πινακίδα που βρέθηκε στην Πύλο (PY Ta 722.1) και καταγράφει έπιπλα
πολυτελούς κατασκευής. Η μυκηναϊκή αυτή συλλαβογραφία στην οποίαν δεν περιλαμβάνεται το γράμμα ν, έχει ως εξής: a-to-ro-po5 που σημαίνει: ανθρώπω
(Δοτική-οργανική ενικού της λ. άνθρωπος).
Σε ανάλογη αρχαιοτάτη συλλαβογραφία (Κυπριακή) η λ.
άνθρωπος εμφανίζεται και πάλι χωρίς το ν ως εξής: a-to-ro-po-se.
Δηλαδή, αγνοήθηκε η αρχική καταγραφή της λέξεως χωρίς το ν, από την οποία θα προέκυπτε
και η πραγματική ερμηνεία που της απέδιδαν οι αρχαιότατοι
λεξιπλάστες-συλλαβογράφοι και επεβλήθη η γνωστή ετυμολογική ερμηνεία με την
μεταγενέστερη προσθήκη του ν. Έτσι,
ήταν επόμενο να δοθεί εσφαλμένη ετυμολογία και καθ’ημάς σκοπίμως.
Πριν από την αποκρυπτογράφηση της λέξεως άνθρωπος,
στην Μυκηναϊκή συλλαβογραφία, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το γράμμα ν, είχε
προταθεί η ετυμολογία της λ. άνθρωπος από το *ανθρ-ωκWος (πβ. ωψ,
ωπός=πρόσωπο, όψη)6 και όχι το άνω+θρώσκω.
Όμως, σε προφανή συμπαιγνία με μεταγενέστερους συστημικούς «ερευνητές», αγνοήθηκε και εκείνη η πρόταση και αντικαταστάθηκε με το τελείως αβάσιμον, ανιστόρητον και αντιεπιστημονικόν άνω+θρώσκω.
Και όμως αυτή η αυθαίρετη και αντιεπιστημονική άποψη, δηλαδή ότι η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω και θρώσκω, διδάσκεται στους ελληνόπαιδες, επί γενεές και γενεές, μέχρι τις ημέρες μας, ως δόγμα!!
Πνευματικός ξεπεσμός ή σκόπιμη ενέργεια πνευματικής συσκοτίσεως, δηλαδή ενσυνείδητου πνευματικού εγκλήματος;
2/. Οι Συστημικοί πνευματικοί εγκληματίες, οι θιασώτες της θεωρίας της
εξελίξεως και πλαστογράφοι της Ιστορίας:
α/. Μετάλλαξαν-Διέστρεψαν την έννοια «άνθρωπος», διότι η αποκάλυψη της πραγματικής ετυμολογίας της
λέξεως άνθρωπος ανέτρεπε όλες τις εξελικτικές περί ανθρώπου θεωρίες και ενίσχυε
την θέση του Θεού-Δημιουργού, όπως αναφέρεται στην αρχαία Γραμματεία, κυρίως
στην Παλαιά Διαθήκη (Άδάμ= Ονομασία
του ανθρώπου).
«Ποιήσωμεν
άνθρωπον κατ' εικόνα ημετέραν και καθ' ομοίωσιν» (ΓΕΝΕΣΙΣ:
1/26).
β/. Προέβησαν σε αυθαίρετες και ανιστόρητες αντικαταστάσεις των υψηλών νοημάτων των λέξεων άνθρωπος και ανθρωπισμός, με καινοφανείς αρχές-ιδέες όπως, ανωθρώσκων, αδελφοποίηση, κοσμοπολιτισμός, διεθνισμός, ουμανισμός, κλπ. Αποτέλεσμα της μεταλλάξεως αυτής ήταν η άρνηση της ανθρώπινης αξίας, τουτέστιν άρνηση των δοκιμασμένων και παραδοσιακών ηθικών κανόνων-αρχών της ανθρώπινης ζωής και απαξίωση πάσης αρετής. Αυτό καλείται μηδενισμός.7
γ/. Απεσιώπησαν τον καταχωρισμένον σε αρχαίον κείμενον ορισμόν που είχε
δώσει ο Πλάτων (Κρατύλος, 399 C) για τον άνθρωπον, στο
οποίον ανέφερε ότι: «ο άνθρωπος εξ όλων των θηρίων, άνθρωπος ονομάζεται, αναθρών ά
όπωπε»..
Δηλαδή, ο άνθρωπος μεταξύ όλων των θηρίων, ονομάζεται άνθρωπος παρατηρώντας με
προσοχή προς τα άνω θαυμαζοντας/ βλέποντας τα δημιουργήματα του Δημιουργού..
Απεσιώπησαν το σημαντικώτατον χωρίον του
Πλάτωνος, εσκεμμένως, καθ’όσον, έτσι απέφευγαν:
1//.Να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί ο Πλάτων
συνέκρινε τον άνθρωπο με τα θηρία, τα οποία λογικοφανώς εθεωρείτο ότι
αφορούσαν τετράποδα ζώα, και συνεπώς αδυνατούσαν να δώσουν πειστική εξήγηση.
2//.Να αιτιολογήσουν τον συσχετισμό με τα «θηρία» της ΓΕΝΕΣΕΩΣ (1/24-25), τα οποία όπως έχουμε αναλύσει και
αποδείξει, ήσαν έλλογα δίποδα όντα (όλες οι άλλες φυλές εκτός της Αδαμικής
βιολογικής γραμμής). Δηλαδή κατερρίπτετο
η θεωρία της Εξελίξεως και απεδεικνύετο η τοιαύτη περί Δημιουργίας του Κόσμου.
Σε
αμφότερες τις περιπτώσεις, θα έπρεπε να συνδέσουν το ρηθέν υπό του Πλάτωνος με
τον Δημιουργό της Π.Δ. και κάτι τέτοιο
ήταν/είναι απηγορευμένο γι’ αυτούς, αφού ο Αληθινός Δημιουργός ήταν ο
μισούμενος και πολεμούμενος από αυτούς,
δηλαδή Ο Ιαχβέ της Π.Δ./Ιησούς
Χριστός.
3//. Την βάσανον να ενημερώσουν τους ανθρώπους για τον σκοπόν της δημιουργίας του ανθρώπου και
της παρουσίας του στην γη, αφού είχαν δογματοποιήσει αν όχι θρησκειοποιήσει την
θεωρία της Εξελίξεως. Με άλλα λόγια, θα απεδεικνύοντο αναξιόπιστοι και
απατεώνες…..
4//. Να απαντήσουν σε
πιθανές ερωτήσεις για την σχέση της
υπάρξεως του ανθρώπου με την Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού. Με άλλα λόγια, να μην μάθει ποτέ ο άνθρωπος, ποιος είναι,
ποιος τον εδημιούργησε, ποιά ήταν/είναι η αποστολή του επί της γης και τι
αληθώς συμβαίνει μετά τον θάνατόν του.
5//. Να ευρεθούν στην δεινή θέση του κατηγορουμένου για διάπραξη
πανανθρώπινου πνευματικού εγκλήματος και ιστορικής πλαστογραφίας, απέναντι στην απλή
λογική σκέψη ότι οι φιλόσοφοι Πλάτων και Σωκράτης δεν θα
διακινδύνευαν την φήμη, τις γνώσεις και την αξιοπιστία τους με το να κατατάξουν
τον άνθρωπο, το δίποδον λογικόν ον,
στην ίδια κατηγορία με ανόμοια όντα, με άλογα ζώα, τετράποδα, πολύποδα, με θηρία.
Ο Έλλην πρωτοστάτης φιλόσοφος Πλάτων, ξεκάθαρα
δεν είπε ότι «ο άνθρωπος διαφέρει από τα θηρία επειδή…» αλλά «…μεταξύ όλων των θηρίων, μόνον ο άνθρωπος…».
3/. Όντως, με την λέξη «θηρία» οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν διάφορα είδη διπόδων λογικών όντων, ακριβώς ό,τι εννοούσε και ο Θαλής ο Μιλήσιος στην φράση του: «τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος».
Γιατί να
ευχαριστεί ο Θαλής τους θεούς ή την
θεά τύχη, κάνοντας αντιπαραβολή των στοιχείων της ιδιοπροσωπείας του, της
ταυτότητός του ως διπόδου λογικού όντος (άνθρωπος-ανήρ-Έλλην) με δύο αντίστοιχα
έλλογα όντα (βάρβαρος-γυνή) και ένα άλογον ζώον (θηρίον) που μπορεί να ήταν ένα
από τα αμέτρητα είδη ζώων;
Δεν θα ήταν
ακατανόητο, παράλογο, ανεξήγητο και μάλιστα για έναν σοφό της εποχής του, όπως
ήταν ο Θαλής ή κατ’άλλους ο
Σωκράτης,8 να κάνει μία τέτοιου είδους αντιπαραβολή;
Το «θηρίον» που
αναφέρει ο Θαλής, αντιπροσωπεύει έμψυχον-έλλογον-δίποδον ον (άνθρωπον ή κάποιο άλλο είδος «ανθρώπου»).
Άλλωστε, από την αντιπαραβολή/αντιστοιχία των λέξεων άνθρωποςàθηρίον, άνδραςàγυνή, Έλληνàβάρβαρος, σαφέστατα προκύπτει το παραπάνω συμπέρασμα, ήτοι, ο άνθρωπος, άνδρας, γυνή, Έλλην, βάρβαρος είναι άπαντα δίποδα λογικά όντα και τα θηρία είναι ομοίως δίποδα λογικά όντα, άλλως η φράση «ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον» είναι λογικώς ακατάληπτη και επιστημονικώς αλλοπρόσαλλη.
4/. Ναι! Οι αρχαίοι Έλληνες με την λ. θηρία,
εννοούσαν και τα δίποδα λογικά όντα. Μερικά παραδείγματα:
-«Ω Ζευ, πάτερ Ζευ, σον μεν ουρανού κράτος συ δ’ εργ’ επ’ ανθρώπων οράς λεωργά και θεμιστά, σοι δε θηρίων ύβρις τε και δίκη μέλει».9
(Ω Ζεύ, πατέρα
Ζεύ, συ βλέπεις όλα τα έργα των ανθρώπων και τα πονηρά και τα καλά, συ επίσης
φροντίζεις για την συκοφαντία/ακολασία και την δικαιοσύνη των θηρίων).
Ο «θεός» Ζεύς
μεριμνούσε για θέματα που αφορούσαν στις ακολασίες-συκοφαντικές πράξεις και
απόδοση δικαιοσύνης, στα άλογα θηρία;
Μόνο φρενοβλαβείς θα υποστήριζαν κάτι τέτοιο, αφού η δικαιοσύνη, κατά τον
Πλάτωνα, είναι ένα από τα τέσσαρα
χαρακτηριστικά (τα υπόλοιπα είναι η σωφρωσύνη, η ανδρεία και η σοφία), μιας ευνομούμενης κοινωνίας ανθρώπων,
τουτέστιν πολιτείας διπόδων λογικών όντων (Πολιτεία, 427D- 434B).
Τα παραπάνω
επιβεβαιώνονται και από άλλα χωρία της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας:
- Ουδέν εστίν θηρίον γυναικός αμαχώτερον».10
- «Εγένοντο δε οι περί του Προυσίαν, περί την των θηρίων συναγωγήν».11
- «Και δη και πάλαι ου νόμιμον δοκεί τούτο το επιτήδευμα και τας κατά φύσιν περί τα αφροδίσια ηδονάς ου μόνο ανθρώπων αλλά θηρίων διεφθαρκέναι…».12
[«Πολύ
περισσότερο μάλιστα που ο θεσμός αυτός (ο θεσμός των ομαδικών γυμνασίων και
συσσιτίων) νομοθετημένος από παλιά καθώς είναι, φαίνεται ότι έχει διαφθείρει
τις κατά φύσιν ερωτικές απολαύσεις όχι μόνον των ανθρώπων αλλά και των θηρίων»].
Έχετε ακούσει
ποτέ να έχουν θεσμοθετηθεί ανθρώπινοι νόμοι που να διευκολύνουν την παρά φύση
σεξουαλική απόλαυση των γνωστών σ’ εμάς ζώων, θηρίων;
5/. Ο
«Υιός του Ανθρώπου»
α/. Ο Ιησούς αναφέρεται ως ο «Υιός του Ανθρώπου», κατά
την ανθρώπινη φύση Του, δεκάδες φορές στην Καινή Διαθήκη. Μια πρώτη
έννοια της φράσεως ο «Υιός του Ανθρώπου» είναι η αναφορά στην προφητεία του
Δανιήλ….
«13 ἐθεώρουν ἐν ὁράματι
τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν
ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. 14 καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ
καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία
αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ
διαφθαρήσεται» (ΔΑΝΙΗΛ:7/13-14).
Ο Ιησούς όμως ήταν ο Θεός (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/1), αλλά
ταυτόχρονα ήταν και άνθρωπος (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/14). Στην Καινή Διαθήκη, ο Ιησούς Χριστός, μας παρουσιάζεται από τους
Ευαγγελιστές ως «Υιός του Θεού» αλλά
και ως «Ο υιός του ανθρώπου».
«..καὶ
τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται
πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον
ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς…» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 24/30 και 26/64).
«Ἀρχὴ τοῦ
εὐαγγελίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ τοῦ Θεοῦ…» (ΜΑΡΚΟΣ: 1/1).
β/. Πώς γίνεται να ισχύουν όμως και οι δύο όροι στο Πρόσωπο
του Χριστού, αφού δείχνουν να είναι μεταξύ τους αντίθετοι;
Οι δύο όροι «υιός του
ανθρώπου» και «Υιός του Θεού», δηλώνουν το δόγμα για τις δύο φύσεις του
Χριστού. Σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ο Χριστός είναι
Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Στο πρόσωπό Του είναι ενωμένες και οι δύο φύσεις ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως, αδιαιρέτως.
Εάν παρεδεχοντο λοιπόν
οι Συστημικοί, τον λόγον για τον οποίον αποκαλείται ο Ιησούς «άνθρωπος», μοιραίως θα έπρεπε να
καταλήξουν τόσον στον Αδάμ της Π.Δ.
όσον και στην άλλη φύση Του Ιησού, την
θεότητά Του. Όμως, τότε:
-Οι ίδιοι
θα υπεχρεούντο να αναγνωρίσουν την θεανθρώπινη φύση και να αποδεχθούν τον
αληθή όρον «Θεανθρωπος», πράγμα το
οποίον για ευνόητους λόγους, ΔΕΝ επιθυμούσαν, αλλά μετεχειρίσθησαν χίλια δύο
μέσα και τρόπους, ώστε όχι μόνον να μην το πληροφορηθούν ποτέ οι άνθρωποι, αλλά
να υποβαθμίσουν Τον Ιησού σ’ένα απλόν άνθρωπο.... Αν και δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που αρνήθηκαν/αρνούνται ακόμη και
την ιστορική ύπαρξη του Ιησού.
-Οι
άνθρωποι θα διεπίστωναν ότι ο Ιησούς δια των λόγων Του (στην Παλαιά και Καινή
Διαθήκη), τους απεκάλυπτε την ταυτότητά Του, λέγοντας:
«ιδού εγώ θα είμαι (ο) Άνθρωπος, προς Τον Οποίον έτεινε
ολόκληρος η Ιστορία, εις Τον Οποίον η ανθρωπότης εύρε την ενότητα αυτής, περί
Τον Οποίον ως περί άξονα στρέφεται η Ιστορία αυτής ως το τέρμα των αρχαίων και
αρχή των νέων αιώνων».
6/. Συμπερασματικώς, τα κύρια ερωτήματα που απευθύνονται
αμείλικτα, σε κάθε εχέφρονα αναζητητή της Αληθείας, είναι:
α/. Είναι δυνατόν ένας πραγματικός επιστήμων ή
ανεξάρτητος και αντικειμενικός ερευνητής, να αγνοεί βασικά χωρία περί
«ανθρώπου», από την αρχαία γραμματεία και ιδιαιτέρως την Αγία Γραφή;
β/. Δικαιολογείται άγνοια
της αρχικής καταγραφής της λ. άνθρωπος χωρίς το γράμμα (ν); Γιατί δεν ασχολήθηκαν με την συλλαβογραφία
της λ. «άθρωπος» (a-to-ro-po και a-to-ro-po-se);
γ/. Δικαιολογείται άγνοια του αποκαλυπτικού χωρίου του
Πλάτωνος (Κρατύλος, 399c) και πολλών άλλων χωρίων της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας περί
«θηρίων»;
δ/. Δεν είναι προφανές ότι ΣΚΟΠΙΜΩΣ επελέγη από τους
εγκαθέτους του (Σ) και παραχαράκτες της προϊστορικής-ιστορικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ,
η ετυμολογική ερμηνεία της λ. άνθρωπος
από το (άνω+θρώσκω), η οποία καίτοι είναι αντιεπιστημονική, ανιστόρητη και
οφθαλμοφανώς άσχετη με την Αλήθεια, εν τούτοις διδάσκεται τουλάχιστον τους
τελευταίους αιώνες, σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων
εκπαιδεύσεως ;
Να γατί πιστεύομεν ακραδάντως και «χαλκοκραυγάζομεν» ότι, το Σύστημα
διαστρέφοντας σκοπίμως την ετυμολογία και την ερμηνεία της λ. «άνθρωπος»,
διέπραξε/διαπράττει αμετανοήτως, ένα από τα στυγερώτερα πνευματικά εγκλήματα
κατά της ανθρωπότητος!!!
6. Ανίερος
σφετερισμός της Παλαιάς Διαθήκης των Εβραίων/ Ισραηλιτών (ονομάτων, ιστορίας,
εδαφών, κλπ), και μετάλλαξη της θρησκείας τους σε Ταλμουδισμό ή Ταλμουδικό Ιουδαϊσμό...
Οι βιολογικοί απόγονοι των Φαρισαίων–Σταυρωτών του
Ιησού Χριστού, όπως έχουμε
καταγράψει πολλάκις στο παρελθόν, ανήκουν στην
Καϊνική/ υπανθρώπινη (γραμμή του όφεως) εκ της οποίας
προέρχονται και οι σημερινοί Ταλμουδιστές Ιουδαίοι/Ισραηλινοί (Talmudist Jews/Israelians),. Οι Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την Παλαιά Διαθήκη και τους Eβραίους/Ισραηλίτες (Hebrews/ Israelites) της Παλαιάς Διαθήκης. Συγκεκριμένα:
α. Οι απανταχού της γης
Καϊνίτες Ταλμουδιστές/Καμπαλιστές Ιουδαίοι (Cainite Talmudist Jews) [Κ-Τ-Ι] και από το
1948 μέχρι σήμερα, οι ομόφρονες της πολιτικο-θρησκευτικής ηγεσίας του σημερινού
κράτους του Ισραήλ (Ισραηλινοί/Israelians):
1/. Ισχυρίζονται ψευδώς ότι είναι «Ιουδαίοι». Ψεύδονται,
αφού λατρεύουν ως θεόν τους τον Σατανά/Εωσφόρο δι’ό και απεκλήθησαν από τον
Ιησούν Χριστόν δια στόματος του Αγίου Ιωάννου Θεολόγου «Συναγωγή του Σατανά» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 2/9 και 3/9).
2/. Έχουν απορρίψει ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ και ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ την
Παλαιά Διαθήκη. Έχουν ως θρησκευτικό Σύνταγμά τους το Αποκρυφιστικό
Ταλμούδ το οποίον αρνούνται να δώσουν στην δημοσιότητα, αλλά το
διδάσκουν αποκρύφως και μόνον στις Συναγωγές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το Ταλμούδ
είναι:
α/. Το «ιερό» βιβλίο τους, θρησκευτικού και νομικού περιεχομένου που
περιλαμβάνει σε κανονισμούς και θεματικές ενότητες όλες τις, κατά τους
Ταλμουδιστές, προφορικές παραδόσεις (χαλαχά),
αφηγήσεις (χαγγαδά), ερμηνείες (μιδράς) και διαταγές των ραββίνων για:
-Την θρησκευτική, κοινωνική και νομική
συμπεριφορά των Ιουδαίων μεταξύ τους και απέναντι του Συνεδρίου (Σανχέντριν).
-Την ταυτότητα του θεού τους και τους τρόπους
λατρείας τόσον στις συναγωγές όσον και στις οικίες ή άλλους χώρους.
-Τις απόψεις τους για τον Χριστό, τον
Χριστιανισμό, τους μη Ιουδαίους, και τις σχέσεις των Ιουδαίων με τους
μη-Ιουδαίους.
β/. Η
μυστική εσωτερική Ιουδαϊκή παράδοση που θεωρεί (ΣΣ: Καθ’ημάς
αυθαιρέτως, ανιστορήτως και παραπλανητικώς), ως πρώτο διδάσκαλο τον Μωϋσή. Οι (Κ-Τ-Ι), υποστηρίζουν ότι παράλληλα με τον γραπτό νόμο που
έλαβε από τον Θεό πάνω σε πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά, έγινε αποδέκτης και
του Ζωντανού λόγου, δηλαδή προφορικού νόμου. Γι’ αυτό, υποστηρίζουν οι
Ταλμουδιστές, παρέμεινε ο Μωϋσής στο όρος Σινά 40 ημέρες.
Kατά την ταλμουδική
διδασκαλία, ο Μωϋσής μετέδωσε τον προφορικό νόμο στον Ιησού του Ναυή και αυτός
με την σειρά του στους εβδομήκοντα (70)
πρεσβυτέρους, αυτοί στους προφήτες, οι προφήτες στην Μεγάλη Συναγωγή και οι
διάφοροι, κατά καιρούς αρχιερείς της συναγωγής, στους ραββίνους μέχρι των
ημερών μας.
3/. Διδάσκουν ότι η θρησκεία τους που ονομάζεται Ταλμουδισμός ή
Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός (Talmudism Talmudist Jewishm):
α/. Είναι η αποκρυφιστική
διδασκαλία που περιλαμβάνεται στο
Ταλμούδ, και στην Καμπάλα13 και αφορά:
-Στις απόψεις των Ιουδαίων για τον Θεό, τους μη
Ιουδαίους, τον Χριστό, τους Χριστιανούς και την αποστολήν των Ιουδαίων (Jews)
στην γη.
-Στην
συμπεριφορά και τις σχέσεις τους τόσον με τους μη Ιουδαίους
(αλλοφύλους-αλλοθρήσκους, ιδιαιτέρως τους Χριστιανούς) όσον και μεταξύ τους
(θρησκευτική-κοινωνική-νομική).
-Στις
αποκρυφιστικές ερμηνείες κεiμένων της Παλαιάς
Διαθήκης (Πεντατεύχου-Τορά), ιδιαιτέρως για την κοσμογονία και την δημιουργία
των ανθρωπίνων φυλών.
β/. Αναφέρεται σε γενικές
γραμμές στα εξής:
-Οι Ιουδαίοι (Jews) είναι ο
εκλεκτός λαός του Θεού, τέκνα του Αγγέλου του Φωτός (Εβλίς), οι μόνοι που απεκλήθησαν από Αυτόν
άνθρωποι, σε αντίθεση με όλους τους άλλους (διαφορετικής φυλής,
εθνικότητος, θρησκεύματος) που δεν είναι άνθρωποι, αλλά κτήνη/θηρία/γκόϊμ και «υιοί της λάσπης».
-Τα
μυστήρια της σοφίας εδόθησαν αρχικώς στον Αδάμ όταν ήταν ακόμη στον κήπο της
Εδέμ, στον τύπο ενός βιβλίου που παραδόθηκε από τον άγγελο Ραζαήλ. Στην συνέχεια το βιβλίο πέρασε διαδοχικώς στους Σηθ, Ενώχ,
Νώε, Αβραάμ, Μωϋσή και τελικώς στους «σοφούς της Σιών». Τα μυστήρια της σοφίας περιλαμβάνονται στο
Ταλμούδ και τις απόκρυφες ερμηνείες της Καμπάλα.
-Οι μη Ιουδαίοι είναι
ζώα, ακάθαρτοι και προορισμένοι να είναι υπηρέτες των Ιουδαίων, χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν από αυτό το καθήκον.
-Μετά
την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ η μόνη απαραίτητη θυσία είναι η
εξολόθρευση των Χριστιανών (ΣΣ:
Επειδή έχουν ήδη αλωθεί πλήρως οι διοικήσεις των άλλων…Χριστιανικών δογμάτων,
ουσιαστικώς ο μόνος εχθρός για τους
Ταλμουδιστές είναι πλέον, η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη (Ορθοδοξία) και οι
Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δηλαδή οι Ρωμηοί/Έλληνες).
-Οι Ιουδαίοι έχουν θείον προορισμόν και εντολή να κυριαρχήσουν στην
ανθρωπότητα και να υποτάξουν όλους τους λαούς της γης σε μία παγκόσμια
κυβέρνηση υπό την απόλυτη εξουσία τους.
4/. Είναι
αδίστακτοι σφετεριστές της ιστορίας, της γης, και των ονομάτων των
Εβραίων/Ισραηλιτών του παλαιού λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ακριβώς
έπραξαν/πράττουν οι σημερινοί Σκοπιανοί και οι παράφρονες υπερεθνικιστές Βουλγαροι
με τον ανίερον και ανιστόρητον σφετερισμόν της ιστορίας, των ονομάτων, της
εθνικότητος και της πανάρχαιας γης των αρχαίων Προελλήνων και Ελλήνων
Μακεδόνων.
Ειδικώτερον ως προς την γην που πρότερον κατοικούσαν
οι πρόγονοί τους Καϊνίτες και ονομαζόταν «γη Χαναάν» (Σημερινή
Παλαιστίνη κατεχομένη παρανόμως από τους Ισραηλινούς), ο Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός
τους εξεδίωξε βιαίως περί το 1.200 π.Χ. επί διαδόχου του Μωϋσέως Ιησού του Ναυή
και την ονόμασε «Γη
της Επαγγελίας»..
β. Ο Ίδιος Ο Ιησούς με την αποστομωτική απάντηση
που δίδει στους συναγώγους Φαρισαίους, επιβεβαιώνει τον σφετερισμόν του
ονόματος του Μωϋσέως και γενικώτερα της Παλαιάς Διαθήκης και ουσιαστικώς
αποκαλύπτει την ΑΠΑΤΗΝ τους..
«Ο Μωϋσής στον οποίον εσείς (λέτε ότι) έχετε στηρίξει
τις ελπίδες σας είναι ο κατήγορός σας / Ο κατήγορος υμών Μωϋσής, εις όν υμείς
ηλπίκατε / Διότι εάν επιστεύατε εις
τον Μωϋσή θα επιστεύατε και εις εμέ, διότι περί εμού έγραψε εκείνος…»
(ΙΩΑΝΝΗΣ:5/45-46).
Oι καταγγελτικές μαρτυρίες Του Ιησού ότι οι Φαρισαίοι
και Γραμματείς ΔΕΝ επίστευαν στα λόγια του Μωϋσέως (Γραπτούς νόμους της
Πεντατεύχου-Τορά), με άλλα λόγια, ΔΕΝ εφήρμοζαν
τις εντολές Του Ιαχβέ, όπως
περιλαμβάνονταν στην Π.Δ., αποκαλύπτουν,
μεταξύ των άλλων, την διαφορετική θρησκευτική πίστη των Φαρισαίων, από εκείνη
των πιστών Ισραηλιτών του Παλαιού Ισραήλ.
Συνεπώς,
είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΝ να διδάσκονται σήμερα οι Ελληνόπαιδες (και των τριών βαθμίδων
Εκπαιδεύσεως) :
1ον/. Ότι υπάρχει χώρα με το όνομα
Ισραήλ, χωρίς να αναφέρεται το πλήρες ιστορικόν της, το προϊστορικόν και
ιστορικόν της όνομα και οι αρχέγονοι ιδιοκτήτες της, τους οποίους εγκατέστησε ο Θεός των
αληθινών Εβραίων/ Ισραηλιτών,
εκδιώξας τους
λαθροεισβολείς ειδωλολάτρες Χαναναίους, απογόνους του Κάϊν....
2ον/. Ότι υπάρχουν τρεις (3)
μονοθεϊστικές θρησκείες (Χριστιανισμός-Ιουδαϊσμός- Ισλαμισμός), χωρίς να
διευκρινίζεται το όνομα του Θεού και το Όν που αντιπροσωπεύει εκάστη.
Ανοησία,
αγραμματοσύνη, πλάνη ή ενσυνείδητη ΑΠΑΤΗ των συστημικών συγγραφέων των σχετικών
εκπαιδευτικών εγχειριδίων;
Καθ’ ημάς, οι προμνησθέντες συνεχίζουν ενσυνειδήτως και φυσικά με το …αζημίωτον, την διάπραξη του εγκλήματος του σφετερισμού της Παλαιάς Διαθήκης των Εβραίων/ Ισραηλιτών (ονομάτων, ιστορίας, εδαφών, κλπ), και μεταλλάξεως της θρησκευτικής πίστεώς τους στον Αληθινό Θεόν Ιαχβέ/Ιησού Χριστόν, σε Ταλμουδισμό ή Ταλμουδικό Ιουδαϊσμό, ήτοι θρησκευτικής λατρείας του Εωσφόρου/Σατανά.
γ. Αντιθέτως,
οι Εβραίοι/Ισραηλίτες (Hebrews/Israelites) της Π. Δ. :
1/. Ανήκαν στην Αδαμική βιολογική γραμμή της Παλαιάς
Διαθήκης, από την οποίαν προήλθε κατά την ανθρώπινη φύση Του ο Ιησούς Χριστός
(ΛΟΥΚΑΣ: 3/21-38), και η οποία ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με τον Κάϊν και την
βιολογική γραμμή του, αφού:
.Ο Θεός Ιαχβέ της Π.Δ. διέγραψε τον Κάϊν από την Αδαμική γραμμή, τον
απέπεμψε λόγω της δολοφονίας του αδελφού του Άβελ (ΓΕΝΕΣΙΣ, 4/11, 14,16), αντικαταστήσας ακόμη και το σπέρμα του Άβελ με το σπέρμα του
Σηθ, ώστε να μην υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο βιολογικών γραμμών.
.«…εξανέστησε γαρ μοι ο θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ,
ον απέκτεινε Κάϊν» (ΓΕΝΕΣΙΣ, 4/25-26)
2/. Τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια τους Νόμους του Ιαχβέ
της Παλαιάς Διαθήκης/Άσαρκου Ιησού Χριστού, οι οποίοι είχαν παραδοθεί μεθ’
όρκου στους Εβραίους/ Ισραηλίτες από τον Μωϋσή (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ, κεφ. 27) και
τους άλλους προφήτες τους.
3/. Πριν από την αφανή διείσδυση των αλλοφύλων/αλλοδόξων
Καϊνιτών Φαρισαίων στις τάξεις της Αδαμικής γραμμής, εδιδάσκοντο και εδίδασκαν
την Παλαιά Διαθήκη όπως την γνωρίζουμε σήμερα και ως μετάφραση των Εβδομήκοντα
(Ο΄) [εγκεκριμένη από τον 3ον π.Χ. αιώνα από το ιερατείον των Εβραίων/
Ισραηλιτών].
Οι Εβραίοι της Αλεξανδρείας, την ημέρα της μεταφράσεως
της Π.Δ. εις την Ελληνικήν από το αρχαίον Εβραϊκόν κείμενον, εθεώρουν ως μέγα
ιστορικόν γεγονός και εκάστην επέτειον αυτής, τιμούσαν ως λαμπράν εορτήν...
7. Διαστροφή της ετυμολογίας και της ερμηνείας του
όρου «Ανθρωπισμός».
α. Ανθρωπισμός
Η ίδια τακτική που ακολουθήθηκε από τους
εγκαθέτους του (Σ) με την ετυμολογία-ερμηνεία της λέξεως «άνθρωπος,
ακολουθήθηκε και με τον παράγωγον όρον «ανθρωπισμός».
1/. Κατά τους κεκράκτες
του (Σ),
οι συνιστώσες οι οποίες αποτελούν σε γενικές γραμμές τον όρον «ανθρωπισμός», είναι:
Η διαχρονική προσπάθεια αναζητήσεως των
«κωδικών», δια των οποίων θα επελύετο το μυστήριον-άνθρωπος (το πλάτος, το ύψος
και το βάθος, της περί του ανθρώπου ιδέας), ο καθορισμός των παραμέτρων της
ανθρωπίνης προσωπικότητος, η συστηματική προσπάθεια καλλιεργείας και αναπτύξεως
του ανθρώπου, και τέλος η πίστη στην ιδέα και την αξία του ανθρώπου.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο όρος ανθρωπισμός είναι
μετάφραση του λατινικού όρου «Humanismus» (ουμανισμός). Όμως, η ιστορική αλήθεια μας αποκαλύπτει μία άλλη απάτη, ένα άλλο πνευματικό
και μισελληνικό έγκλημα του (Σ), διότι ό όρος ανθρωπισμός είναι
αρχαίος ελληνικός και παραδίδεται από τον Διογένη τον Λαέρτιο στον βίο του
φιλοσόφου Αριστίππου του Κυρηναίου.
«άμεινον, έφη (Αρίστιππος ο Κυρηναίος), επαίτην
ή απαίδευτον είναι οι μεν γαρ χρημάτων οι δ' ανθρωπισμού δέονται».(Διογένης Λαέρτιος, 2,70).
Επομένως, κατά τον Αρίστιππο, ο ανθρωπισμός
ταυτίζεται με την πρωτογενή ιδέα των
προγόνων μας περί της Ελληνικής παιδείας και κατ’ αρχάς, εδήλωνε την κλασική
παιδεία και την ενασχόληση με τα κλασικά γράμματα και ΟΧΙ με τις αυθαίρετες, υποκριτικές και υποβολιμιαίες
ερμηνείες των αυτοχριζομένων σήμερον ως «ανθρωπιστών» και σύγχρονων «Ρομπέν των
πεζοδρομίων».
2/. Εις την Λατινικήν γλώσσαν, δεν ευρίσκομεν
χρησιμοποιούμενον τον όρον humanismus. Ο Κικέρων χρησιμοποιεί
την λέξιν humanitas,
για να δηλώσει τον
εξευγενισμόν της ανθρωπίνης φύσεως, πραγματοποιούμενον δια της ελληνικής
παιδείας.
Ο όρος humanismus (ουμανισμός), παράγεται από το
λατινικό επίθετο humanus (ανθρώπινος, από το
ουσιαστικό homo=άνθρωπος). Αρχαίος
λατινικός είναι μόνον ο όρος humanitas, αναφερόμενος στο έργο
του λατίνου συγγραφέα Aulus Gelius
(Noctes Atticae, Αττικές Νύκτες, 13, 17).
Η λέξη humanitas δηλώνει το στοιχείο που διαχωρίζει τον άνθρωπο
από όλα τα άλλα έμβια όντα. Δηλαδή αυτό ακριβώς, που είναι το ιδιαίτερο
χαρακτηριστικό του ανθρώπου, ο
πολιτισμός.
Συνεπώς, ο όρος ουμανισμός είναι ο εκλατινισμένος
όρος της Ελληνικής λ. Ανθρωπισμός, ο
οποίος:
àΈχει
επικρατήσει να λέγεται από την περίοδο της στροφής που υποτίθεται ότι έκαναν οι
Φράγκοι της Δύσεως και «οι συν αυτοίς»,
αλλόδοξοι, αλλοεθνείς και αιρετικοί, προς την μελέτη και γνώση, της αρχαίας
Ελληνικής γραμματείας, την οποίαν ασυστόλως, ανιέρως και διαχρονικώς
εκακοποίησαν !!!.
àΕίναι ασυγκρίτως μεταγενέστερος της Ελληνικής λέξεως ανθρωπισμός, όπως απεδείχθη προηγουμένως.
Είναι απορίας άξιον, γιατί οι λεγόμενοι μελετητές της κλασικής αρχαιότητος, δεν καθιέρωσαν τον όρον «ανθρωπισμός» και επέβαλλαν τον λατινογενή «ουμανισμός», αφού όλες οι σχετικές με τον άνθρωπον, επιστημονικές λέξεις που χρησιμοποιούνται στην διεθνή επιστημονική ορολογία και βιβλιογραφία (Webster’s Dictionary, 1971, p.38), έχουν ελληνικότατες ρίζες:
Anthropocentric: Ανθρωποκεντρικός
Anthropogenesis: Ανθρωπογένεσις
Anthropography: Ανθρωπογραφία (κλάδος
της ανθρωπολογίας)
Anthropoid : Ανθρωποειδές
Anthropology : Ανθρωπολογία
Anthropic-Anthropical-Anthropometric
Η ρίζα Anthrop ή Anthropo,
προέρχεται από την ελληνική λέξη άνθρωπος.
Άρα, θα έπρεπε να είχαν επικρατήσει οι όροι: Αnthropism ή anthropismus, anthropistic αλλά και anthropotis (Ανθρωπότης). Κάτι που δεν συμβαίνει σήμερον. Οι
Φραγκολατίνοι και οι (Κ-Τ-Ι) «σύμβουλοί» τους, ασφαλώς είχαν τους
λόγους τους στην καθιέρωση του λατινογενούς και όχι του Ελληνικού όρου
ανθρωπισμός (Humanismus).
Δεν
ήθελαν και δεν θέλουν και σήμερον, η λέξη να τους θυμίζει Ελληνική προέλευση,
αλλά και Τον Δημιουργόν του ανθρώπου, όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη.
β. Θεανθρωπισμός
1/. Σε αντίθεση με τον κοσμικό/Συστημικό
ανθρωπισμό, ο
Θεανθρωπισμός διδάσκει την
ολοκληρωτική άρνηση του Εγώ, την μίμηση του Χριστού κατά πάντα και την αποδοχή
των αρετών, που διαμορφώνουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, όπως: Η δικαιοσύνη, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, η
ταπεινοφροσύνη, η υπομονή, η πίστη και η ελπίδα.
Αυτές οι αρετές και άλλες, μαζί με την μετάνοια, την
προσευχή και την συμμετοχή στα μυστήρια της εκκλησίας, αποτελούν τις
προϋποθέσεις για την ασφαλή πορεία του
ανθρώπου προς την θέωση που είναι και η επίγεια αποστολή του. Όσο
μεγαλύτερη πνευματική ζωή, εντός της Ορθόδοξης εκκλησίας, κάνουν οι άνθρωποι
μιας κοινωνίας, τόσο πιο ανθρώπινο γίνεται το πρόσωπό της.
Χωρίς την βιωματική αυτή ένταξη και μέθεξη της θείας
Χάριτος, με ευαγγελική
αγάπη, άσκηση, μετάνοια, προσευχή και ζήλο εν επιγνώσει, δεν είναι δυνατή η
πρόληψη και θεραπεία της ανθρωπίνης φύσεως. Είναι αδύνατο το κτίσιμο κοινωνίας
με θηριοποιημένο (ψευτο) ανθρώπινο πρόσωπο, όπως το διδάσκουν σήμερον οι κατ’
ευφημισμόν ανθρωπιστές.
Ο άνθρωπος
φτάνει στην τελειότητα, μόνον όταν ενωθεί με τον Ιησού Χριστό, ενώ εκτός
Χριστού και άνευ Αυτού, είναι ματαία κάθε προσπάθεια του ανθρώπου.
«…ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ
κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν
οὐδέν. ἐὰν
μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ
καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται…» (ΙΩΑΝΝΗΣ 15/5-6)
2/. Ο Λόγος του Θεού, η Χριστιανική Διδασκαλία, δεν
είναι απλώς μία θεωρία περί ηθικής, όπως η ανθρωπιστική συνταγή για την ηθική ή
πνευματική ανύψωση του ανθρώπου ή μια
θρησκευτική διδασκαλία. Δεν είναι καν θρησκευτική διδασκαλία, αφού η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ είναι θρησκεία, αλλά η εδραία και τεθεμελιωμένη Πίστη στον
Αληθινό Θεό, Η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος ασφαλής και φωτεινός παρά
μόνον αυτός τον οποίον μας δείχνει ο Θεάνθρωπος μέσα από τον θείον Λόγον Του
(Αγία Γραφή). Κάθε
άλλος δρόμος είναι εσφαλμένος, ψεύτικος, παραπλανητικός, καταστροφικός.
Ο άνθρωπος που αποδέχεται τον Ιησούν Χριστόν, ως
Δημιουργό, Σωτήρα και Λυτρωτή, το αποδεικνύει ΜΟΝΟΝ όταν ζει κατά Χριστόν και όχι κατά
τους ανθρωπίνους νόμους. Έτσι ξεχωρίζει από την υπόλοιπη
δημιουργία και καταλαμβάνει την αληθινή θέση του, ως εικόνα του Θεού, με την
δυνατότητα να ομοιωθεί προς Αυτόν και να γίνει θεός κατά Χάρη.
Αυτός είναι ο πραγματικός ανθρωπισμός, ο
Ορθόδοξος Χριστιανικός ανθρωπισμός, Ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ.
Ο
ανθρωπισμός των ημερών μας, όπως διδάσκεται και προβάλλεται ποικιλοτρόπως από τους
εγκαθέτους του Συστήματος, είναι αθεϊστικός και αγνωστικιστικός. Είναι μία ακόμη
ΑΠΑΤΗ, στην υπηρεσία του Συστήματος!!!
Ο άνθρωπος έφθασε εδώ που έφθασε διότι, αντί να
αναπτυχθεί μέσα εις το άπλετον φως της Ορθόδοξης Χριστιανικής πίστεως,
επροτίμησε να ακολουθήσει ίδιον αυτόφωτον, αλαζονικόν δρόμον, όπως του
υπεδείκνυαν/υποδεικνύουν οι ψευτοανθρωπιστές του Συστήματος.
Έτσι, ο Συστημικός ανθρωπισμός, κατέπνιξε την θεμελιώδη
ιδιότητα της ανθρωπίνης ψυχής, δηλαδή την φοράν και κλίση της προς τον Θεόν,
εβυθίσθη εις μίαν αυτάρκη εκκοσμίκκευση, οδήγησε τον άνθρωπον στον πανηδονιστικόν ΣΟΔΟΜΙΣΜΟΝ και τελικώς
τον αφήκεν μόνον και έρημον..Ο σύγχρονος
ουμανισμός ΔΕΝ συγκινεί πλέον τον άνθρωπον. ΔΕΝ ικανοποιεί τις ανάγκες του,
ούτε λύει τα προβλήματά του!!
Απεδείχθη μισανθρωπισμός!!!
8. Διαστροφή
της ετυμολογίας και ερμηνείας της λ. «Αγάπη».
α. Μια από τις λέξεις που ο σύγχρονος άνθρωπος
βιάζει, διαστρέφει και ερμηνεύει με το σκεπτικό της κοσμοπολίτικης και νεοεποχήτικης
ΛΟΓΙΚΗΣ είναι η ΑΓΑΠΗ! Η βάση του
Ανθρωπισμού και της Παγκόσμιας Ειρήνης, λένε ΟΛΟΙ, είναι η ΑΓΑΠΗ. Χριστιανοί και μη, Ορθόδοξοι και Αιρετικοί.
Ορθόδοξοι Έλληνες και Αλλόδοξοι. Ζούμε στην Εποχή της ακατάσχετης βαττολογίας
και αδολεσχίας περί Αγάπης, βιώνουμε ήδη την Νέα Εποχή της Συστημικής
Αγαπολογίας. Σύμφωνοι! Αλλά ποίας Αγάπης;
Της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ όπως
την ερμηνεύει και εφαρμόζει ο άνθρωπος σε όλες τις φάσεις του βίου του;
Της ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ όπως την ερμηνεύουν και
χαρακτηρίζουν οι μυστικιστές που δέχονται τον Χριστό σαν Φιλόσοφο ή Μύστη και
όχι σαν Θεό;
Της ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της ΑΓΑΠΗΣ του Θεού και
ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, όπως την φανέρωσε και δίδαξε ο ΘΕΟΣ-ΠΑΤΗΡ και ο
ΘΕΟΣ-ΥΙΟΣ;
Κατά την συστημικήν ερμηνεία, η αγάπη είναι συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσιώσεως. Στην φιλοσοφία, η αγάπη είναι αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, συμπόνοια και στοργή. Αγάπη= ψυχική κλίσις, στοργική διάθεσις, φιλαδελφία, φιλανθρωπία, συναίσθημα φιλίας και στοργής, έρωτας, έντονο ενδιαφέρον, συχνή ενασχόληση με κάτι, ανιδιοτέλεια και αφοσίωση.14
Κατά την συστημική/ανθρώπινη ερμηνεία η λ. Αγάπη είναι αβέβαιης ετυμολογίας15 και σημαίνει ψυχική κλίσις, στοργική διάθεσις. Καθ’ημάς όμως, ΟΥΔΕΙΣ γνωρίζει την ετυμολογίαν της,
διότι εάν την εγνώριζε θα μπορούσε να ερμηνεύσει και την παρακάτω φράση και να
κατανοήσει ΤΙ και ΠΟΙΟΣ είναι Ο (ΑΛΗΘΙΝΟΣ) ΘΕΟΣ!
«Ο Θεός αγάπη εστί
και ο μένων εν τη αγάπη εν τω θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α΄ ΙΩΑΝΝ.: 4/16).
β. Κατά την Ορθόδοξη ερμηνεία, η
Ευαγγελική Αγάπη είναι κάτι τελείως διαφορετικό που δεν έχει σχέση με
ετυμολογία της λ. «αγάπη» που της δίδουν οι Συστημικοί ή η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων..Την ευαγγελική Αγάπη την εγνώρισε ο Ιωάννης, κατά προνόμιον, το οποίον
μόνον ο Θεός γνωρίζει γιατί παραχωρήθηκε σε αυτόν. Όταν έσκυψε επάνω στο στήθος
του Κυρίου και άκουσε τους χτύπους της καρδιάς Του, κατά προνόμιο αυτός ο
αγαπημένος μαθητής, ο επιπεσών επί το στήθος του Κυρίου, έμαθε απ’ ευθείας απ’
αυτή την σωματική του κοινωνία με τον Θεό, «ότι ο Θεός είναι αγάπη».
Συνεπώς, η
ΑλΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει κανείς να έλθει σε κοινωνία
με τον Θεό. Και αυτή η σωματική
επικοινωνία του Ιωάννου με τον Κύριο, μας αποκαλύπτει ότι το να λέμε ότι αγαπούμε
τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας, δεν είναι αρκετό εάν δεν έχουμε μαζί Του και κοινωνία πνευματική-σωματική αντιστοίχως.
Αυτή την σωματική κοινωνία με Τον Θεό-Δημιουργό, μας
προσφέρει η Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε φόρα που συμμετέχουμε στο Μυστήριο της Θείας
Ευχαριστίας. Δεν μπορούμε να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία εξ αποστάσεως. Ούτε
δια μέσου των μέσων ενημερώσεως, πολύ περισσότερο με την «τεχνητή νοημοσύνη».
Έτσι, μας
αποκαλύπτει ο Ιωάννης, τι ήταν αυτό που συνέβη σε εκείνον, όταν επέπεσε επί το
στήθος του Κυρίου και ενώθηκε με Το Σώμα Του. Αυτό συμβαίνει και σε εμάς κάθε φορά που κοινωνούμε,
που τελούμε την Θεία Ευχαριστία, με τις προϋποθέσεις που εθέσπισαν οι Πατέρες
της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Σύμφωνα με την επιστολή του Αποστόλου Παύλου, η
Αγάπη είναι δώρο και προνόμιο που δίδεται από τον Θεό και έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε
αρετή. Ο Απόστολος των Εθνών, επισημαίνει ότι η αγάπη αποτελεί ένα
ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, με την προϋπόθεση ότι τηρούμεν και
εκπληρώνουμε τον Νόμον του Θεού, χωρίς υποκρισία..(Α΄ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ: 13/4-8).
|
γ. Οι Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Κ-Τ-Ι), αντί της αληθινής αγάπης, προωθούν την Φαρισαϊκή
Αγαπολογία ή Αγαπισμόν, κρυπτόμενοι όπισθεν της
παναιρέσεως του Οικουμενισμού, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους,
διαστρεβλώνοντας και διαστρέφοντας την κορυφαία έκφραση της Ορθόδοξης
Εκκλησίας, την ΑΓΑΠΗ. Στην θέση της Αληθινής Αγάπης ανέπτυξαν και
προέβαλλαν/προβάλλουν μία νέα μορφή
«αγάπης», την «αγαπολογία».
Ο αγαπισμός αυτός, προωθώντας μια ψεύτικη και επιφανειακή επί γης ειρήνη, και μία φαρισαϊκή πανανθρώπινη συναδέλφωση των λαών, πολεμεί την Αλήθεια, και τα αποτελέσματά της είναι ορατά στην σημερινή τρικυμιώδη παγκόσμια πραγματικότητα.
Το κύριο επιχείρημα των επικίνδυνων
«αγαπολόγων» είναι ότι, ο νόμος της
αγάπης μας διδάσκει, ότι δεν πρέπει να κοιτάμε, τι μας χωρίζει από τους
αιρετικούς και τους αλλοδόξους, αλλά τι μας ενώνει και χρησιμοποιούν
αποσπασματικά χωρία της Αγίας Γραφής για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και
για να πλανέψουν τους πιστούς, όπως «ο
Θεός αγάπη εστίν», «ίνα εν ωσιν»,
κλπ, τα οποία παρερμηνεύουν με πονηρή αιτιολογία και κατά την εγωϊστική δοκησισοφία τους.
Ακόμη και την φράση Του Ιησού που
απηύθυνε αποκλειστικώς προς τους μαθητές Του («Αγαπάτε Αλλήλους»), χρησιμοποιούν
αποσπασματικώς, διαστρέφοντας και ερμηνεύοντας το «αλλήλους», ότι δήθεν,
απευθύνετο σε όλους τους ανθρώπους παγκοσμίως.
«Ὅτε οὖν ἐξῆλθε, λέγει ὁ Ἰησοῦς· νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου,καὶ
ὁ Θεὸς ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ…. τεκνία, ἔτι μικρὸν μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι.
ζητήσετέ με, καὶ καθὼς εἶπον τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι ὅπου ὑπάγω ἐγώ, ὑμεῖς οὐ
δύνασθε ἐλθεῖν, καὶ ὑμῖν λέγω ἄρτι… ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς
ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ
μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 13/31-35). [ΣΣ: Ο
Ιούδας είχε εξέλθει από τον χώρον συγκεντρώσεως των μαθητών Του Κυρίου, όταν ο
Ιησούς απηύθυνε προς αυτούς τους Λόγους Του].
[Ο Ιησούς
απευθυνόμενος στον στενόν κύκλον των μαθητών Του, μετά την αποχώρηση του Ιούδα
από την μυστική εκείνη Σύναξη (ΣΣ: Ο οποίος απεδείχθη ΑΝΑΞΙΟΣ μαθητής Του Κυρίου και ΑΠΕΒΛΗΘΗ από την
οικογένειάν Του), είπε σ’αυτούς «.. Σας δίδω μίαν νέαν εντολήν· να
αγαπάτε με όλην σας την δύναμιν ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας ηγάπησα με πλήρη
και τελείαν αγάπην, έτσι και σεις με την ίδιαν αγάπην πρέπει να
συνδέεσθε μεταξύ σας…Με αυτό θα μάθουν οι πάντες
(ΣΣ: Όσοι σας βλέπουν και σας ακούουν) και θα πεισθούν ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχετε αγάπην μεταξύ σας»].
«Ο μη αγαπών ουκ έγνω Θεόν, ότι Θεός αγάπη
εστίν»
1 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 89.
2 Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.88 (Ετυμ. Παρατήρηση).
3 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.386-387.
4 Οι Πελασγοί-Νίκ. Ελευθεριάδου, Εκδ.
Κάκτος, 1997, Πρώτη έκδοση 1931, σ.237.
5 Ιωάννης Προμπονάς, Σύντομος εισαγωγή εις την
Μυκηναϊκήν Φιλολογίαν, 1990, σ.150.
6 ο.α., σ.151.
7 Ο όρος μηδενισμός έχει τριπλή σημασία,
διακρινόμενος σε :
üΓνωσιολογικό μηδενισμό (ακραία μορφή σκεπτικισμού κατά την οποίαν είναι
αδύνατη η γνώση πάσης αλήθειας).
üΗθικό μηδενισμό (απόρριψη όλων των ισχυόντων μέχρι πρότινος κανόνων
ηθικής).
üΠολιτικό μηδενισμό (παραλλαγή του Αναρχισμού που πρεσβεύει ότι η εξουσία
υπό οποιαδήποτε μορφή δεν είναι επιθυμητή ούτε αναγκαία. Ο Αναρχισμός δεν
στρέφεται μόνον εναντίον της κρατικής αλλά και εναντίον πάσης άλλης οργανωμένης εξουσίας, θρησκευτικής,
κοινωνικής κ.λπ.).
8 «….34 Ἕρμιππος
δ' ἐν τοῖς Βίοις (FHG iii. 39) εἰς τοῦτον ἀναφέρει τὸ λεγόμενον ὑπό τινων περὶ
Σωκράτους. ἔφασκε γάρ, φασί, τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν
ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην
καὶ οὐ βάρβαρος….» Πηγή:
Διογένης Λαέρτιος, Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων, Βιβλίον Α'
[ed. H S Long, Oxford 1964]
9 Αρχίλοχος, Επωδός 103.
10 Αριστοφάνης,
Λυσιστράτη, 1014.
11 Λεξ. Σουΐδα.
12 Πλάτωνος Νόμοι, 636, B,C.
13 Καμπάλα ή Καββάλα: Η λέξη σημαίνει
παραδοχή, εισδοχή, παράδοση. Είναι το σύνολον των φιλοσοφικών και θεοσοφικών
δογμάτων των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στηριζoμένων στις
αποκρυφιστικές ερμηνείες της Παλαιάς Διαθήκης, κυρίως της Πεντατεύχου (Τορά),
δι’αντικαταστάσεως λέξεων με άλλες, των οποίων τα γράμματα έχουν ίσην
αριθμητικήν αξία με τις αντίστοιχες παλαιοδιαθηκικές (Γκεμάτρια).
Περιλαμβάνει μέρος της «προφορικής
παραδόσεως» του Μωϋσέως, αναφερομένη στις αποκρυφιστικές έννοιες των λέξεων,
τις οποίες οι Καμπαλιστές ισχυρίζονται ότι εξάγουν μυστικώς και με θεία
έμπνευση από κάθε γράμμα της λέξεως!!! Τα δόγματα και η διδασκαλία της Καμπάλα
περιέχονται στα αποκρυφιστικά βιβλία, «Σεφέρ Γετζίραχ» (Βιβλίο Δημιουργίας),
και Ζοχάρ ή Σεφέρ Χα Ζοχάρ (Βιβλίο του Φωτός).
Η Καμπάλα ΔΕΝ μεταδίδεται σε κανένα μη
μυημένο και πιστεύεται ότι είναι έργο σκοτεινών κύκλων του 6ου π.Χ. αιώνος (The
Life and Times
of Jesus the
Messiah, Alfred Edersheim,1883,II,
689).
14 Λεξ. Μπαμπινιώτη, εκδ. ΕΛ. ΤΥΠΟΣ, σ.3.
15 Εκ της ρ. πα- χωρίς βεβαιότητα από το ρ. πάομαι
(ΣΣ ??)= Εξ ιαπετικής ρίζης που
σημαίνει κτήσιν ή δύναμιν, Λεξ Δορμπαράκη, σ. 16 και 602.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου