OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

 

Μέρος 8ον

Γ΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ (Συνέχεια 7ου μέρους).

6. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ-ΓΕΦΥΡΑΙΩΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΒΙΟΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

α. Σημαντικό μερίδιο εις την αντίδραση κατά του ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ Πολιτικού βίου του αρχαίου Ελληνισμού, ανήκει στούς Φοίνικες-Γεφυραίους.1 Οι λόγοι είναι πολλοί, με σπουδαιότερον εκείνον της απώλειας, από τους Φοίνικες, της κυριαρχίας του Αιγαίου Πελάγους, λόγω της Ελληνικής θαλασσοκρατορίας.

Ο διπλός στόχος των Φοινίκων, ήτοι της κυριαρχίας τους επί της παλαιόθεν Ελληνικής Μεγαλίμνης (Αιγαίον Πέλαγος) και της εξοντώσεως του προαιώνιου εχθρού τους, των Ελλήνων, μοιραίως τους έσυρε σε πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με τους Aιγυπτίους, τους Πέρσες και αργότερα με τους Ρωμαί­ους, τους οποίους εβοήθησαν ποικιλοτρόπως για την υλοποίηση των κατά της Ελλάδος σχεδίων τους.

-Οι Καϊνίτες Γεφυραίοι (βιολογικοί ιστορικοί πρόγονοι των Φαρισαίων-Σταυρωτών του Ιησού Χριστού και μακρυνοί πρόγονοι  των σημερινών Ταλμουδιστών Ιουδαίων):

.Εισήγαγαν τις «δημοκρατικές»-ισοπεδωτικές-οχλοκρατικές ιδέες στους Αθηναίους πολίτες, τους Θηβαίους και όχι μόνον.

.Προώθησαν την ομοφυλοφιλία και διεξήγαγαν εμπόριον δούλων.

.Επεχείρησαν να καταστρέψουν την πατρώα θρησκεία των Ελλήνων, άλωσαν το μαντείον των Δελφών,  αλλοίωσαν τα θρησκευτικά θέσμια των Αθηναίων και πιθανολογείται βασίμως ότι, συνείργησαν μετά των Αιγυπτίων, στην είσοδον του Δωδεκαθεϊσμού στην Ελλάδα.

-Οι Καϊνίτες-Φοίνικες ομοφυλόφιλοι (Θουκιδίδου ιστορίαι, ΣΤ, 54-61 και ΗΡΟΔΟΤΟΣ: 5/57-58) Αρμόδιος και Αριστογείτων, με την συνεργασία της Γεφυραίας πόρνης Λέαινας, εδολοφόνησαν τον Ίππαρχο.

Αιτία: Οι Πεισιστρατίδες είχαν ωδηγήσει τας Αθήνας στην μεγίστη ακμή και τας κατέστησαν κυρίαρχη πολιτεία του ηπειρωτικού και θαλασσί­ου χώρου.

Αφορμή: Η απαγόρευση συμμετοχής ως κανηφόρου, στην εορτήν των Παναθηναίων, της αδελφής του Αρμοδίου Λέαινας ως αλλόθρησκης.

-Οι εκ της «γης Χαναάν» (Cainites/Καϊνίτες), βιολογικοί απόγονοι του Κάδμου (Φοίνικες), εβοήθησαν την «δημοκρατικήν συμμαχίαν» των Θηβαίων εναντίον των Σπαρτιατών.

Ας έχουν τις αντιρρήσεις τους οι αυτοαποκαλούμενοι αρχαιολάτρες/νεοπαγανιστές που για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έπλασαν τον μύθο του Έλληνος Κάδμου. Οι Φοίνικες του Κάδμου ήσαν τοσον Έλληνες, όσον Μακεδόνες είναι οι σημερινοί Σκοπιανοί.

β. H Φοινικοκρατούμενη Πολιτεία των Θηβών.

1/. Η περίπτωση της πολιτείας των Θηβών είναι ιδιάζουσα. Η ιδιομορφία του καθεστώτος συνίστατο στο εξής. Οσάκις επικρατούσε η δημοκρατική μερίς, η δημοκρατία παρεχαράσσετο περισσότερον, λόγω της πλήρους εκμεταλλεύσεως από τους αλλόθρησκους και αλλογενείς Φοίνικες, που διατηρούσαν ισχυρή παροικία, επηρεάζουσα και όχι σπανίως, επιβάλλουσα τους κανόνες λειτουργίας της!

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι Θηβαίοι εθεωρούντο από τους Αθηναίους ως οι χειρό­τεροι εχθροί τους! (Θουκυδ. Ιστορία, Β/71).

Άραγε, γιατί δεν εσκέφθη ποτέ κανένας σύγχρονος ιστορικός να ερευνή­σει τους λόγους για τους οποίους:

.Οι Αθηναίοι εχρησιμοποιούσαν αυτή την γλώσσα κατά των «γειτόνων» τους (Φοινικιζόντων) Θηβαίων;

.Ο Μέγας Αλέξανδρος ισοπέδωσε τις Θήβες όταν τις κατέλα­βε, διαφυλάξας μόνον την οικίαν του Πινδάρου (Αρριανού, Α/9-Πλουτάρχου, Αλέξανδρος, 11 -Αιλιανού, Ποικίλ. Ιστορ. 13/7);

.«Εκεραύνωσαν την γη των Θηβών τα βέλη του Διός» (Πινδάρου Επίνικοι Εις Θεαίον Αργείον, 6-8);

.Ο Αισχύλος απέφυγε να χρησιμοποιήσει το όνομα Θήβαι, στο έργο του «Επτά επί Θήβαις», που απετελείτο από 1078 στίχους;

2/. Στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδου και όχι μόνον, υπάρχουν αρκετά απο­δεικτικά στοιχεία για την καταγωγή και την «μυστηριώδη» συμπεριφορά των άλλοθεν ελθόντων, Φοινικικών φύλων της Βοιωτίας:

«Εάν κακοπάθη η επτάπυλη αυτή χώρα μαζί της και η Φοινίκη θα υποφέρη». (244)

Ο χορός απευθυνόμενος στον Πολυνείκη που μόλις έχει τελειώσει συνομιλία με την μητέρα του Ιοκάστη λέγει: «Και εγώ αν και δεν είμαι θρέμμα της Ελλάδος (ΣΣ: Και εμείς αν και δεν καταγόμεθα από την Ελλάδα/αν και ΔΕΝ είμαστε Έλληνες), όμως θεωρώ πως μίλησες με φρονιμάδα» (497).

«Ο Κάδμος έφθασε στην χώρα αυτή από την Τύρο...» (698).

Τα ένοπλα τμήματα του Κάδμου αναφέρονται ως στρατεύματα των Φοινίκων και οι κάτοικοι των Καδμείων Θηβών εκαλούντο Φοίνικες (Παυσανίου, Βοιωτικά, δ. 1 -2).

3/. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η περιοχή των Θηβών:

α/. Απετέλεσε εστία πολιτικών αναταραχών και συνωμοσιών εξικνουμένων σε φιλομηδισμόν.

«Έχει απόλυτο δίκαιο ο Ηρόδοτος όταν τους κατηγορεί για φιλοπερσική στάση κατά τους μηδικούς πολέμους, γεγονός εις το οποίο συμφω­νεί ο Θουκυδίδης και ο Πίνδαρος» (Γενική εισαγωγή εις την ιστορίαν του Ηροδότου, σ.22-23).

«Ο Δαρείος είχε μόλις ανεβεί στο θρόνο. Νοιώθοντας ότι εγγίζει η καταιγίδα που θα κατέβαινε από τον Βορρά, έστειλε χιλιάδες τάλαντα στην Ελλάδα για να προκαλέσει αντιπερισπασμό στον Αλέξανδρο. Οι Θηβαίοι - και άλλοι - τα δέχθηκαν φανερά» (Ιστορία της αρχαίας Ελλάδος, Παν. Κανελλόπουλος, τ. 1ος, βιβλίο 2ον, σ. 283).

«Όταν ήλθον εναντίον της Ελλάδος οι βάρβαροι (ΣΣ: Οι Πέρσες), οι Πλαταιείς ισχυ­ρίζονται ότι ήσαν οι μόνοι από τους Βοιωτούς που δεν πήγαν με το μέρος των Περσών» (Θουκυδίδου Ιστορία, Γ/62).

«Αποφάσισε, λοιπόν (ο Μαρδόνιος), να υποχωρήσει στην Θήβα και να πολεμήσει κοντά σε φιλική πολιτεία. Εκεί παρά το γεγονός ότι οι Θη­βαίοι ήσαν με το μέρος του, έκοψε όλα τα δένδρα...» (Ηρόδοτος, 1,13-15).

β/. Εξελίχθη σε κέντρο τοκογλυφίας (Μ. Feyel, Ρolybe et Ηistoire de Βeotie, Ρ, 1942), σήμα κατατεθέν των Ιουδαίων-Φαρισαίων (ΛΟΥΚΑΣ, 16/14), απογόνων των Φοινίκων των οποίων, ένα από τα χαρακτη­ριστικά ήτο η αισχροκέρδεια-φιλοχρηματισμός όπως μας πληροφορούν οι:

-Πλάτων (Πολιτεία, Δ, 43 5e-Νόμοι, Ε, 747c) και

-Όμηρος (Οδύσσεια, Ο, 415-416).

«Ένθα δε Φοίνικες ναυσίκλητοι ήλυθον άνδρες τρώκται...», δηλαδή «οι Φοίνικες άνδρες αισχροκερδείς που ήσαν γνωστοί για τα πλοία τους...».

4/. Οι αρχαίες Θήβες:

α/. Ήταν ζώνη ελευθέρας δράσεως των παιδεραστών και ομοφυλοφί­λων, της ομοφυλοφιλίας κατωχυρωμένης νομικώς, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα (πλην της Ηλείας), όπου η παιδεραστία και η ομοφυλοφιλία από της εποχής ακόμη του Ζαλεύκου, απηγορεύοντο δια νόμου (Αισχίνης, κατά Τιμάρχου, 15-19 / Πλά­των, Νόμοι, 8 3 6β/Πλούταρχος, Λακωνικά, 23 7,7).

«Εκείνοις μεν γαρ ταύτα παιδικά νόμιμα, ημίν δ’ επονείδιστα» (Ξενοφών, Συμπόσιον, 8/34).

«Ένιοι δε φασίν εξ εραστών και ερωμένων γενέσθαι το σύστημα τούτο...» (Πλούταρχος, Πελοπίδας, 18).

Η φράση αναφέρεται στον λεγόμενον «ιερόν λόχον» ο οποίος συνεκροτήθη νομίμως από ομοφυλοφίλους-πιστούς της δημώδους Αφροδίτης που δεν απεχωρίζοντο τους εραστές τους ούτε και όταν μετέβαιναν εις την μάχην.

β/. Απέβησαν ο αιμοδότης ή άμεσος σύνδεσμος τροφοδοσίας του παρακει­μένου μαντείου των Δελφών, σε μάγους/μάγισσες-αποκρυφιστές και κατέ­στη το λημέρι των ωτακουστών, πληροφοριοδοτών και συνεργατών των πάσης φύσεως εχθρών της Ελλάδος.

Από αυτές τις δραστηριότητες με τις οποίες ησχολούντο παλαιόθεν και οι πρόγονοί τους, προέκυψαν και οι σύγχρονες ερμηνείες των λέξεων:

-Φοινίσσω: Αιματώνω, τραυματίζω, φονεύω (..Κατά γλώσσαν δ’ εστί την Περραιβών, το αιμάξα, φοινίξαι-Αριστοτέλης, Περί θαυμάσιων ακου­σμάτων).

-Φοινικίζω: Μιμούμαι τους Φοίνικας (σφάζω αιμοδιψώς), παραδίδο­μαι εις παρά φύσιν ασέλγεια (Λεξ.Δορμπαράκη,σ.870).

-Φοινός: αιμοχαρής, αιματοβαφής, φονικός.

-Φοίνικες: Ικανοί έμποροι γνωρίζοντες πολλούς τρόπους εξαπατήσεως, πολλά «κόλπα» (Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 870 και Λεξ. Σταματάκου, σ. 1081- 1082).

γ. Ο σκοτεινός ρόλος του Φοινικοκρατούμενου μαντείου των Δελφών.

1/. Το μαντείον των Δελφών «πρωτοστάτης» σε φιλομηδισμόν, κατά τους Ελληνοπερσικούς πολέμους.

α/. Την εποχή των Περσικών πολέμων, το μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και οι Πυθίες τους καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς/ιέρειες έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν..

Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία είπε στους Έλληνες : «Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας.» (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορία Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140).

Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις, η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169)!!

β/. Οι Φοίνικες είναι οι πραγματικοί υπαίτιοι των Ελληνοπερσικών πολέμων. {Φοίνικες: Οι Καϊνίτες/Χαναναίοι κάτοικοι της Φοινίκης, ήτοι τμήματος της Χαναάν (Σιδών, Τύρος, Βύβλος) και όχι οι Ισραηλίτες/ Εβραίοι της Παλαιάς Διαθήκης που επολέμησαν κατά των Χαναναίων και τους εξεδίωξαν από την γην Χαναάν κατά την επιστροφή τους εκ της αιχμαλωσίας από την Αίγυπτον}.

.«Οι Φοίνικες πάντοτε διέβαλλον τους Έλληνας εις τους Πέρσας» (Ηρόδοτος, Η, 90).

.«Οι λόγιοι των Περσών διατείνονται ότι αίτιοι της διαφοράς τους με τους Έλληνας υπήρξαν οι Φοίνικες» (Ηρόδ. Α, 1).

    .Οι Φοίνικες συμμετείχαν με προσωπικό και άφθονο χρυσό στους πολέμους εναντίον του Μ. Αλεξάνδρου (Αρριανού Ανάβασις, Α,18/7).

.Οι Φοίνικες εδηλητηρίασαν τον Ηφαιστίωνα και τον Μέγα Αλέξανδρο (Αι αφανείς ρίζαι του κακού, Αλέξανδρος Ρολίδης,1971, σ. 38-Ανθρώπινα πιράνχας, Κυρ. Διακογιάννης, 1981, σ. 286-αναφορές στο έργο του Θεόδ. Μπίρτ, «Αλέξανδρος ο Μέγας»),

.Οι Φοίνικες έμποροι υποδαύλισαν την αποτυχούσαν εξέγερση της Ιωνίας, με επακόλουθο την εγκατάσταση «δημοκρατικών αρχόντων» από τον εκ Παλαιστίνης «Πέρσην» Μαρδόνιον (Μαρδόχιον/ Μαρδοχαίον, Περσικά Μαρντούκ) στην θέση των σφαγιασθέντων «τυράννων» και λοιπών Ελλήνων αντιδημοκρατών.

.Με Φοινικικά πλοία μετεφέρθη ο χρυσός του Αρταξέρξη προς τους δημοκρατικούς Αθηναίους, με αντάλλαγμα την κήρυξη πολέμου κατά των Σπαρτιατών.

.Οι Φοίνικες διέθεσαν στους Πέρσες στρατόν και πλοία, τα πλέον σύγχρονα και ταχύπλοα δια την εποχήν τους, για την διεξαγωγήν του πολέ­μου εναντίον των Ελλήνων (Ηρόδοτος, Ζ, 34, 44, 96).

Όταν η δύναμις των Ιώνων είχε φθάσει εις μεγάλην ακμήν εξεστράτευσεν εναντίον αυτών η Περσική εξουσία του Κύρου…Ύστερον και ο Δαρείος κυριαρχών δια του ναυτικού των Φοινί­κων υπέταξε τας νήσους» (Θουκυδίδου Ιστορία, Α/16 και Β/69).

«Ω ξειν εύυδρον ποτ’ εναίομεν άστυ Κορίνθου, νυν δ’ αμ’ Αίαντος νάσος έχει Σαλαμίς. Ενθάδε Φοινίσσας νήας και Πέρσας ελόντες και Μήδους ιεράν Ελλάδα ρυσάμεθα» (Επίγραμμα Σιμωνίδου για τους πεσόντας στην Σαλαμίνα Κορινθίους).

.Οι Φοίνικες με τους Πέρσες υπεδούλωσαν την Ελληνικήν Κύπρον την οποίαν απελευθέρωσε ο Κίμων το 465 π.Χ. (Παλατινή ανθολογία, τ. Α΄, κεφ. 8, σ. 330---Ηρόδοτος Ε, 108/109).

.Οι βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των Φοινίκων και των Φαρισαίων, οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Talmudist Jews) έσφαξαν στην Κύπρον 240.000 Χριστιανούς (Έλληνες και άλλους), επειδή ο Χριστιανισμός α­ποτελούσε εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδια των Ταλμουδιστών.

2/. Ο διχαστικός ρόλος του Μαντείου των Δελφών κατά τον εμφύλιον Πελοποννησιακόν πόλεμον

Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Πίσω από αυτή την γενοκτονία που έγινε κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, βρισκόταν το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες, παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικές συγκρούσεις και θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκοπίμως (Θουκυδiδης, Ιστορία. Α΄,4).

Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας παγανιστικής θρησκείας του Μαντείου των Δελφών, υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν, να πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη αποκρυφιστική θρησκεία των Φοινίκων από την Αίγυπτο.

Ειδικά ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος στο Β΄ βιβλίο του, προσκομίζει ατράνταχτα στοιχεία σχετικά με την Αιγυπτιακή προέλευση του δωδεκαθέου και την εισβολή των Φοινίκων στην Ελλάδα. 

Γι’ αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο αρχικώς  την ανατροπή του Περικλή, ο οποίος εκυβερνούσε με τρόπον κατ’επίφαση δημοκρατικόν, την απομάκρυνση των «άθεων» φίλων του (επειδή δεν απεδέχοντο το εισαχθέν «Δωδεκάθεον») και τον περιορισμό της διαδόσεως της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στις Αθήνες και αλλαχού.

3/. Η προσπάθεια του Πλουτάρχου να συκοφαντήσει τον Ηρόδοτον.

Από την αρχαιότητα, ο μέγας Έλλην ιστορικός Ηρόδοτος,  κατηγορήθηκε από τα σκοτεινά Φοινικικά ιερατεία, πως ό,τι αναφέρει ως ιστορικά γεγονότα είναι μεροληπτικά ή φανταστικά. Ποιος τον κατηγόρησε;

Ο Πλούταρχος (46-127 μ.Χ.), ο οποίος διετέλεσε αρχιερεύς του Πυθίου Απόλλωνος εις τους Δελφούς, μισή χιλιετία μετά την συγγραφή της Ιστορίας του Ηροδότου. Την αφορμήν για τις συκοφαντίες του έλαβε από τις αναφορές του Πατρός της ιστορίας περί μηδισμού των Θηβαίων και ιδιαιτέρως των ιερέων του μαντείου των Δελφών.

Για τον λόγο αυτόν, ο Πλούταρχος τον κατηγόρησε στο δοκίμιό του «Περί Ηροδότου κακοηθείας», όπου ο βιογράφος, φιλόσοφος, και αρχιερέας του Φοινικικού μαντείου των Δελφών, κατηγορεί τον Έλληνα ιστορικό, επειδή περιγράφει με ιδιαίτερη επιμονή την προδοσία των Βοιωτών, οι οποίοι με τις Θήβες επικεφαλής, συνεμάχησαν με τους Πέρσες.

Η οργή του Πλουτάρχου, ο οποίος αποκαλεί τον Ηρόδοτο «συκοφάντη», δεν είναι παρά μια βδελυρή, σκόπιμη, ετεροχρονισμένη ενέργεια παραπλανήσεως/εξαπατήσεως, των μελλοντικών Ελληνικών γενεών. Η κριτική που ασκήθηκε εναντίον του Ηροδότου από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή, ότι δήθεν αναφέρει φανταστικά στοιχεία, είναι κακοήθης, άδικη-συκοφαντική κατευθυνόμενη από το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών το οποίον ήδη έπνεε τα λοίσθια, μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

Ο Ηρόδοτος όχι μόνον δεν εξαπάτησε ποτέ και κανέναν με τα γραφόμενα του, αλλά είχε ως μοναδικό στόχο να παρουσιάσει τα όσα αναφέρει, όπως τα διεπίστωσε ο ίδιος αυτοπροσώπως κατά τις περιοδείες του. Γράφει ο ίδιος ότι κατέγραψε τα όσα είδε, τα όσα άκουσε και τα όσα έλεγε η παράδοση των λαών που συναντούσε. Παράλληλα υπεγράμμιζε πράγματα και γεγονότα τα οποία του εφαίνοντο αμφιλεγόμενα.

Όσο εμπλουτιζόταν η Ελληνική παιδεία και εξελισσόταν η πολιτιστική κληρονομιά μας, τους τελευταίους αιώνες, με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις, σχετικά με τον αρχαίο κλασικό πολιτισμό, επαληθεύονταν στο ακέραιο, τα όσα γράφει ο Ηρόδοτος, ακόμη και για εκείνα τα γεγονότα, για τα οποία ο ίδιος, ήταν επιφυλακτικός. Η ανάγνωση της Ιστορίας του Ηροδότου είναι μια μοναδική και ανεπανάληπτη αναδρομή στην αρχαία ιστορία, με οδηγό τον αδιαφιλονίκητο πατέρα της Ιστορίας, τον Ηρόδοτο.

Συνεπώς, ο Πλούταρχος έγραψε εναντίον του Ηροδότου με στόχο να «καλύψει» την Φοινικινή/Καϊνική καταγωγή των Θηβαίων, ιδιαιτέρως του ιερατείου των Δελφών και των άλλων εισβολέων στην Ελληνική επικράτεια. Παράλληλα ο Αρχιερέας του Φοινικικού μαντείου, επιθυμούσε να εκδικηθεί τον Ηρόδοτο, για τις αναφορές του, σχετικά με τους απατηλούς χρησμούς των Δελφών.

Το αποκορύφωμα της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών πρωταγωνιστών της αρχαίας θρησκείας του εξ Αιγύπτου «Δωδεκαθέου», ήταν οι διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και η θανάτωση φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, ρητόρων, κλπ (Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Φειδία, Θουκιδίδη, κ.α.).

δ. Τα κύρια αίτια της μισελληνικής στάσεως των Φοινίκων

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, δεν είναι εκτός λογικών και ιστορικών ορίων, η θέση ότι: Ο Φοινικισμός/Καϊνισμός ή Βααλισμός και η μετεξέλιξή αυτού, ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός, υπήρξεν ο διαρκής πολέμιος, η δηλητηριώδης έχιδνα και η μόνιμη απειλή (εσωτερική και εξωτερική) για την ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΝ/ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΝ ΕΛΛΑΔΑ της αρχαιότητος. Διατί όμως;

Ο Ελληνισμός επεδίωξε και επέτυχε να φωτίσει τον αρχαίο  κό­σμο με σοφία, επιστημονικήν γνώση και αρετή. Δια τούτο η ανθρωπότης εδέχθη και ανεγνώρισε την κυριαρχική δύναμη και ανωτερότητα του αριστοκρατικού Ελλη­νικού πνεύματος.

Ο Φοινικισμός-ειδωλολατρικός Ιουδαϊσμός, τέκνο των σατανιστών αποκρυφιστών της Βαβυλώνος και των συμμάχων τους Αιγυπτίων σατανιστών, επεδίωξε αλλά απέτυχε να κατακτήσει τον αρχαίο κόσμον με την βίαν, την απάτην, το ψεύδος, την ύλη, τις χρηματοδοτούμενες επιθέσεις κατά του ελληνισμού.

Ο Φοινικισμός μαχόμενος λυσσωδώς κατά της Ελληνικής ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ/ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, ήταν φυσικό να υποστηρίζει, υποθάλπτει και συντηρεί την «Δημοκρατία», την ψευδο-δημοκρατία, με κάθε διαθέσιμο μέσο και κατασκευασμένο μύθευμα.

Έτσι, οι υπηρέτες του Φοινικισμού δια μέσου των αιώνων, επεδίωξαν την παραχάραξη της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφικής εννοίας της Δημοκρατίας, ώστε να την χρησιμο­ποιήσουν, μεταλλαγμένη πλέον, ως πολιτικό δίαυλο διεισδύσεως στην πολιτικήν ζωή των Ελλήνων, αλλά και της ανθρωπότητος!

Σ’ αυτό, όμως, που απέτυχε κατά την αρχαιότητα ο Φοινικισμός, καθ’όσον απερρίφθη με την δύναμη των αστείρευτων Ελληνικών όπλων - πνευματικών και υλικών (Πολύβιος, Ιστορία, ΙΣΤ, 39), επέτυχε πολύ αργότερα, όταν το επέτρεψαν οι πολιτικο-οικονομικές συνθήκες, τις οποίες ο ίδιος ο Νέο-Φοινικισμός κατεσκεύασε, εξέθρεψε και ενεφάνισε ως δήθεν αποτέλεσμα …πολιτικής ωριμάνσεως των λαών!!!

7. ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΣ: Η ΚΟΙΤΙΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Ή  ΤΟ ΛΙΚΝΟΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ/ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ);.

α. Το Σύστημα για να επιβιώσει έπλασε κατά καιρούς διαφόρους μύ­θους. Ένας από αυτούς είναι και ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Από της Ομηρικής περιόδου μέχρι και της οριστικής πολιτικής υποταγής των Ελλήνων στους Ρωμαίους, η αριστοκρατική/ αντιδημοκρατική οργάνωση και λειτουργία των Ελληνικών πολιτειών, εδέσποζε και αποτελούσε το θεμέλιο του πολιτικού βίου των προγόνων μας.

Βεβαίως, η αρχαία Ελληνική Αριστοκρατία/Αντιδημοκρατία:

1/. ΔΕΝ αποτελούσε ελιξήριον της πολιτικής ζωής των αρχαίων Ελλήνων, δεδομένων των ανθρώπινων αδυναμιών και παθών, ιδίως κατά την προχριστιανική/ειδωλολατρική εποχή.

2/. Συγκρινομένη όμως με την φοινικικής εμπνεύσεως και κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη  δημοκρατία και αξιολογούμενη από τα αποτελέσματα-επιτεύγματα εκ της εφαρμογής εκάστης, στις περιόδους του μακρού πολιτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, απεδείχθη ασυγκρίτως ανώτερη της (ψευτο) Δημοκρατίας, απαραμίλλως ωφελιμώτερη από Εθνικής πλευράς και το μόνον πολιτικόν σύστημα, συμβατόν με το DNA των αρχαίων προγόνων μας.

β. Οι σποραδικές εκλάμψεις δημοκρατισμού, εντονώτερες στις Αθήνες και Θήβες, όχι μόνο δεν είχαν σχέση με την περί δημοκρατίας πολιτι­κή φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά συνιστούσαν πολιτική διαστροφή του προβληματισμού τους και των φιλοσοφικών αναζητήσεών τους. Ουσιαστικώς υπεστήριζαν την δημοκρατία:

.Οι πολιτικοί ανεμοδείκτες όπως ο Θηραμένης που για την αστάθειά του στις πολιτικές πεποιθήσεις, ονομάσθηκε Κόθορνος.

.Οι αισχροί και βωμολόχοι όπως ο Κλέων που σαν ρήτορες «εγοήτευαν» τους πολίτες και αποκτούσαν επιρροή (Πλουτάρχου. Νικίας, 3, 8).

.Οι συκοφάντες, για να καλλιεργούν την διχόνοιαν και να διατη­ρούν προσβάσεις στον λαό.

.Οι αργυρομανείς, όπως ο Εργοκλής, για την απόκτηση χρημάτων (ανήθικον κέρδος) από εσωτερικές παραοικονομικές δραστηριότητες ή διπλωματικές αποστολές (Λυσίου λόγος κατά Εργοκλέους).

.Οι καταχραστές όπως ο Αγύρριος ο οποίος αν και είχε καταδικασθεί για κατάχρηση, επέτυχε να καταλάβει υψηλά πολιτικά αξιώματα και να ονομασθεί ναύαρχος (!!!) μετά τον θάνατον του Θρασυβούλου (Ξενοφώντος, Ελληνικά, Δ, 8/31).

.Οι αγράμματοι (υπογραμματείς), όπως ο Τεισαμεύς και ο Μηχανίων, ανελθόντες δια των σιελογόνων αδένων τους, αναξιοκρατικά, στην κλίμακα της πνευματικής και πολιτικής ιεραρχίας.

.Οι αλλογενείς ξένοι (οι μέτοικοι, επήλυδες, μετανάστες/ λαθρομετανάστες, με πρωτεργάτες τους Φοίνικες), για να εξυπηρε­τούνται τα εμπορικά τους συμφέροντα (Λυσίου λόγος, επιτάφιος) και να απο­κρύπτουν καλύτερα την κακία τους (Ξενοφ. Αθην. Πολιτεία, Ι, 14).

.Οι δούλοι, για να χρησιμοποιούνται ως κατήγοροι των ολιγαρχικών/αντιδημοκρατικών, με επιδίω­ξη, αρχικώς την αποκτήσεως της ελευθερίας των (εφ’ όσον η κατηγορία «απεδεικνύετο» αληθής), σύμφωνα και με την ισχύουσαν νομοθεσίαν, και τελικώς να καταλάβουν την θέσιν των πρώην αφεντών τους, ως πολίτες και βουλευτές της δημοκρατίας.

.Οι δημαγωγοί όπως ο Υπέρβολος και ο Κλεοφών.

.Οι αργόσχολοι (αργότατοι), δηλαδή οι παρεργάτες, οι ανίδεοι (άνευ ιδρώτος), για να απολαμβάνουν τα υλικά αγαθά χωρίς προσφορά και εργα­σία.

.Οι φαύλοι για να αποσπούν ανώδυνα και με τεχνήματα, τις περιου­σίες του δημοσίου η άλλων πολιτών.

.Οι μωροφιλόδοξοι και επίκλοποι για να αποκτήσουν πολιτικά αξιώματα είτε με την τύχη (δια κληρώσεως) είτε διαπλεκόμενοι με την εκάστοτε εξουσία.

γ.  Η πολιτική κατάστασις στην υπόλοιπη Ελλάδα (Πλην των Αθηνών και Θηβών)

Στην υπόλοιπη Ελλάδα συμπεριλαμβανομένων και των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα κυριαρχούντα πολιτεύματα ουδεμία σχέση είχαν με Δημοκρατία.

.Εις την Ήπειρον εξακολουθεί να ανθεί ο θεσμός της βασιλείας.

.Η Μακεδονία με τους βασιλείς της Φίλιππον και Αλέξανδρον και η Σπάρτη με την νομοθετημένην αυστηρά οργάνωση της πολιτείας, είναι δύο από τα ζωντανώτερα παραδείγματα ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ/ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ λειτουργίας του πολιτικού βίου των Ελλήνων.

Αυτές τις αντιδημοκρατικές πολιτείες απεδέχθησαν άπαντες οι Έλ­ληνες ως φυσικές ηγέτιδες των Ελλήνων, σε διαφορετικές περιόδους, παρά τις λυσ­σώδεις προσπάθειες των «δημοκρατών» της εποχής τους:

-  Την Μακεδονίαν του Φιλίππου και Αλεξάνδρου όταν οι Έλληνες ενωθέντες για πρώτη φορά επετέλεσαν το θαύμα της Ελληνικής Αυτοκρατο­ρίας από τον Όρβηλον, την Πελαγονία, την Παιονία και την Πέλλα έως την Υρκανίαν θάλασσα.

-  Την Σπάρτην όταν διαβλέποντες τους κινδύνους από τις ουτοπιστικές και ανθελληνικές βλέψεις των δημοκρατών, αντίκρυζαν το Σπαρτιατικόν πρότυπον ως το ωφελιμώτερο και Ελληνικώτερο πολιτικό σύστημα.

«Φρονώ ότι το σύνολο των λαών της Πελοποννήσου και μάλιστα οι δημοκρατικοί οι οποίοι διάκεινται εχθρικώς προς ημάς, ποθούν σήμερον την ημέραν κατά την οποίαν θα φροντίσωμεν δια τα συμφέροντά των. Διότι από τότε που επανεστάτησαν καμμία από τις ελπίδες τους δεν επαγματοποιήθη. Αντί της ελευθερίας των εύρον την δουλείαν διότι έχασαν τους αρίστους εκ των συμπολιτών τους και έπεσαν εις τα χέρια των χειριστών. Αντί της πολιτικής τους ελευθερίας έχουν περιπέσει εις πάρα πολλάς και φοβεράς παρανομίας».2

«Οι Σπαρτιάτες είναι οι ηγεμόνες των Ελλήνων. Μία ηγεμονία που δεν την πήραν άδικα, παρά τους την χάρισε η έμφυτη αρετή τους και η πο­λεμική τεχνική τους» (Λυσίου λόγος, Ολυμπιακός, 7).

Η αντιδημοκρατική Σπάρτη:

.Ενίκησε χάρη στο πολιτικοστρατιωτικό σύστημα οργανώσεως.

.Επέζησε διότι οι Σπαρτιατόπαιδες, άρρενες και θήλεις, εδιδάσκοντο τους άγραφους νόμους του Λυκούργου με την μορφή ευαγγελίου και α­παραβίαστου νομοθέτου.

.Επεβλήθη διότι είχε συζύγους βασιλέων όπως η Γοργώ (σύζυγος του Λεωνίδα) η οποία όταν μία ξένη της είπε πως «μόνο εσείς αι Λάκαιναι εξουσιάζετε τους άνδρες σας» απήντησε: «Διότι μόνον ημείς γεννώμεν άνδρας» (Πλουτάρχου, Λυκούργος, 14-Ηθικά,227ε).

.Εμεγαλούργησε διότι είχε μητέρες που προέπεμπον τα τέκνα τους εις τον πόλεμον με την φράσιν: «Η ταν ή επί τας».

.Οι Πτολεμαίοι θεωρούνται «ισολύμπιοι» μονάρχες Αιγύπτου και Λιβύης. «Η πολιτεία των Πτολεμαίων είχε θεοκρατικήν δομήν. Οι Πτολεμαίοι ελατρεύοντο ως θεοί εις ειδικάς τελετάς καλουμένας «Πτολεμαία», τα οποία ετελούντο ανά 4ετίαν με την μορφήν των ολυμπιακών αγώνων» (Αθήναιος, 5, 196).

.Εις την Κρήτην ανώτατος άρχων είναι ο βασιλεύς ο οποίος ασκεί απόλυτον εξουσίαν με αμέσους βοηθούς του τα μέλη της βασιλικής οικογενείας. Εξακολουθεί να υπάρχει η διάκρισις ελευθέρων και δούλων.

.Ο στρατηγός Λυσίμαχος είναι ο απόλυτος μονάρχης της Θράκης.

.Ο Αντίγονος «στρατηγός αυτοκράτωρ» και οι διάδοχοί του κυριαρ­χούν εις την Ασίαν, ενώ ο Σέλευκος είναι ο ηγεμών της Βαβυλώνος.

.Εις τα κρατίδια της Θεσσαλικής γης την εξουσίαν ασκεί ο «επεστάκων ταγός».

Το δημοκρατικό πολίτευμα διετηρήθη ή επανήλθε για μικρό χρονι­κό διάστημα, σε ωρισμένες μόνο περιοχές, όπως συνέβη εις την Λέσβο το 349 μετά την ανατροπήν του Κάνυος και εις την Εύβοιαν το 341 με την δημιουργίαν της Ευβοϊκής συμμαχίας (Χαλκιδείς-Ωρείτες), υπό τας ευλογίας της «δημοκρατίας» των Αθηνών.

δ. Σε όσες πόλεις της Ελλάδος επαρουσιάζετο....δημοκρατική δράστηριότης, όπως προαναφέραμε, επικεφαλής των λεγομένων δημοκρατικών μερίδων ή παρατά­ξεων, ετίθεντο σχεδόν πάντοτε, άνθρωποι λαοπλάνοι, ραδιούργοι, αλαζόνες, αγράμματοι, τυχοδιώ­κτες και αλλογεννείς, οι οποίοι συντηρούντες την αντιζηλίαν, μωροφιλοδο­ξίαν και την προσωπικήν έχθραν κατά των αριστοκρατών/αντιδημοκρατών, παρέσυραν τους πολίτες, δια ψευδολογιών και δημαγωγιών εις την επισφαλή ατραπόν της κατ’επίφαση «Δημοκρατίας».

Είναι «κληρονομικά προνόμια» των ιερέων της θεάς Αράς, τα πα­θολογικά φαινόμενα καιροσκόπων, οσφυοκαμπτών, ματαιόδοξων αρριβιστών, εγωπαθών οιηματιών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δηλαδή ανθρώπων που ενδιεφέροντο «ου περί πολιτείας αλλά περί των ιδία συμφε­ρόντων εκάστω».3

ε.   H δημοκρατία, ως φιλοσοφική σκέψις διήλθε ως πολιτικός μετεωρίτης από τον νουν των Ελλήνων. Τα ΠΑΝΤΑ εντός της ιδεατής αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατί­ας, όπως και εντός των λοιπών αντιδημοκρατικών πολιτευμάτων, εκινούντο εντός του ΔΙΚΑΙΟΥ/ ΘΕΟΤΡΕΠΤΟΥ ΝΟΜΟΥ.

Όταν ο Νόμος έπαψε, να λειτουργεί ως Θεότρεπτος και ο άν­θρωπος από υπηρέτης του μετεβλήθη σε χρησιμοθηρικό ερμηνευτή και «αλάθητο» αναθεωρητή του Νόμου, τότε και η Δημοκρατία μετέπιπτε σε Οχλο­κρατία και η αριστοκρατία/αντιδημοκρατία μετετρέπετο σε ολιγαρχία ή τυραννία.

«Ο Αριστοτέλης ωνόμασε τον νόμον «νουν άνευ ορέξεως» ο δε Πλάτων «δεσπότην και τύραννον».Η κυριαρχία του νόμου ήτο απέρα­ντος ,αρκεί να ενθυμηθεί κανείς ότι εις τας αρχαίας Αθήνας κατεδικάσθησαν εις θάνατον οι νικηταί στρατηγοί οι οποίοι διηύθυνον την εν Αργινούσαις ναυμαχίαν, διότι δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς...Πέραν του γραπτού νό­μου υπάρχει και το στοιχείον του αγράφου νόμου..είναι τα Θέσμια εις τα οποία απεδόθη θεία καταγωγή, δι’ αυτό και εθεωρούντο ισότιμα προς το θε­τόν δίκαιον» (Εισαγωγή εις την πολιτικήν ιστορίαν του Ελληνικού Έ­θνους, Ευάγγελος Φωτιάδης, 1962, σ. 123).

στ. Η ιδανική/αληθινή Δημοκρατία, ΟΥΔΕΠΟΤΕ εφηρμόσθη σε αρχαία Ελληνική Πολιτεία αλλά και από τότε μέχρι των ημερών μας,  ΟΥΔΕΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο ΔΕΝ εφαρμόστηκε, ούτε διαγράφονται  προοπτικές μελλοντικής εμφανίσεώς της, καθ’ όσον :

-Έχει αλλοιωθεί πλήρως το περιεχόμενον και οι βασικές αρχές της, μετατραπείσης πλέον σε πολιτικόν όργανον-«άλλοθι» των κατά χώρα εξουσιαστών-υποτελών διαχειριστών του Συστήματος και καταπιεστών των λαών.

-Εξέλιπον, καταπολεμούνται, συκοφαντούνται ή δαιμονοποιούνται, οι προϋποθέσεις εφαρμογής της και εθνοφελούς-κοινωφελούς λειτουργίας της, όπως:

-Η αντι-ισοκρατική αντίληψις των αρχαίων που αποτελούσε τον οδηγό για κάθε φιλοσοφική θεώρηση ή ερμηνεία των πολιτικο-κοινωνικών παραμέτρων.

-Το ομαδικόν ιδανικόν και η ομαδική συνείδησις που ήσαν τα πρωτογε­νή στοιχεία του ομαλού πολιτικού και κοινωνικού βίου των προγόνων μας.

-Οι έννοιες του Γένους-Έθνους και Φυλής που καθώριζαν/ καθορίζουν τα κράτη των ιστορικώς δημιουργηθέντων από τον Κτίστην-Δημιουργόν Εθνών  και δημιουργηθεισών Φυλών και γλωσσών,4 μετασχηματίζοντας τα κράτη σε πολιτικο-κοινωνικο-πολυπολιτισμικά εκτρώματα ή κατεσκευάζοντας νέα ανύπαρκτης ή κλοπιμαίας Εθνικής ταυτότητος και Ιστορικής καταγραφής (Σκόπια, Βοζνία, Κόσσοβο, Ουκρανία, Σκιπερία/Αλβανία, Cayman, Taiwan, κ.α.).

-Η διαχρονική εμμονή των αρχαίων Ελλήνων εις την Αριστοκρατία του πνεύματος, της αρετής και των ανθρωπίνων αξιών, η οποία προέκυψε από το θεόδοτον Ελληνικόν πνεύμα, αλλά και τα εμφανή απο­τελέσματα εκ της πρακτικής εφαρμογής όλων των πολιτικών συστημάτων.

-Οι στρατιωτικοπολιτικοί ηγέτες με τα προσόντα που καθώρισαν οι παγκοσμίου ακτινοβολίας αρχαίοι  Έλληνες φιλόσοφοι και στρατιωτικοί «γίγαντες», ήτοι διακατεχόμενοι από εθνοφελείς-κοινωφελείς πολιτικές και πολεμικές αρετές αντιστοίχως!!

Όλα τα πολιτεύματα εδοκιμάσθησαν στην πράξη, εις την κάμινον του Θεϊκού Πνευματικού Σιδηρουργείου της Ελληνικής Φυλής. Όλα τα ακάθαρτα για την Ελληνική ψυχή κατεκάησαν και παρέμεινε ως δεδοκιμασμένον πολιτι­κόν χρυσίον η φυσική/αντι-ισοπεδωτική Αριστοκρατία, με δικλείδα ασφαλείας το δόγμα:

«Πάντων χρημάτων (πραγμάτων) μέτρον Θεός».

«Είσθε οι πρώτοι και καλύτεροι στο να γοητεύεσθε με νέες μορφές λόγου και στο να αντιδράτε σε δοκιμασμένα σχήματα. Είσθε δούλοι κάθε ανοησίας και παραδοξολογίας» (Θουκυδίδου,Γ,38/5).

Η διάχυτη εκ των ιστορικών κειμένων αλήθεια είναι ότι:

Εκπνέοντος του 4ου π.Χ. αιώνος, η ακόλαστος Αθηναϊκή δημο­κρατία μετά των Φοινικοκρατούμενων Θηβών, και οι ελάχιστες νεοφώτιστες «δημοκρατολογούσες» πολιτείες,  απο­τελούν τα μελανά στίγματα και τις σπιλάδες, αντιστοίχως, που εμόλυναν το απέραντο, θεογεννές και διαφανές ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΟΝ/ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ πολιτικό στερέωμα της αχανούς Ελληνικής Επικρά­τειας.

Ο ιός του δημοκρατισμού απερρίφθη από τους Αρχαίους Έλληνες διότι ήταν σώμα ξένον, ασυμβίβαστον προς την ψυχοσύνθεσή τους και αντί­θετο προς την εκ Θεού δοθείσα Οικουμενική αποστολή του Ελληνισμού!

*

Αυτή ήταν η αρχαία Ελλάς, σύμφωνα με τα ιστορικά γεγονότα όπως καταγράφονται στα διασωθέντα  κείμενα της αρχαίας Γραμματείας. Συνεξεταζομένου λοιπόν, του πολιτικού βίου της κατά την προ Χριστού ιστορικής περιόδου, μέχρι της οριστικής υποταγής των Ελλήνων στους Ρωμαίους, καταλήγουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι, η Αρχαία Ελλάς: 

-Ήταν ΦΩΤΟΔΟΤΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΘΑΛΑΣΣΟΚΡΑΤΕΙΡΑ, ΑΝΤΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ / ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ, και όχι ετερόφωτη  ανίσχυρη, ισοπεδωτική, δημοκρατική, όπως την παρουσιάζουν σήμερα οι θιασώτες του Ιουδαιοταλμουδικού «Διαφωτισμού» και οι (ψευτο) δημοκρατικές πολιτικο-οικονομικές και επικοινωνιακές (ΜΜΕ) Ιερεμιάδες.

-Συνιστά το ιστορικόν λίκνον της Αντιδημοκρατίας και της Αριστοκρατίας του Πνεύματος και των Αρετών, αμαυρωθέντος από ένια ψευτοδημοκρατικά στίγματα και πρόσκαιρες ψευτοδημοκρατικές σπιλάδες, ενιαχού της Ελληνικής επικρατείας, οι οποίες όμως εξηφανίζοντο εις το Αντιδημοκρατικόν/Αριστοκρατικόν στερέωμα της αχανούς Ελληνικής κοσμοκρατορίας μας!!!

Συνεχίζεται

---

  1 Οι Γεφυραίοι ήταν αρχαία φυλή που κατοικούσε στην περιοχή περί την αρχαία Τανάγρα.. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, που είχε κάνει προσωπική έρευνα γι’ αυτούς,  οι Γεφυραίοι δεν ήσαν Έλληνες αλλά Φοίνικες των οποίων οι πρόγονοι αρχικώς είχαν μεταναστεύσει μετά του Κάδμου στην Ερέτρια  και Βοιωτία και στην συνέχεια εγκατεστάθησαν αρχικώς στην περιοχή περί την αρχαία Τανάγρα και στην συνέχεια στην Αττική.

Οι Φοίνικες Αρμόδιος και Αριστογείτων εδολοφόνησαν τον Πεισιστρατίδη Ίππαρχον, ενώ είχαν διαφορετική θρησκεία απ’ εκείνη των Ελλήνων Αθηναίων, με αποτέλεσμα να μην γίνονται δεκτοί κατά την Ελληνικήν εορτή των Παναθηναίων....

«ἐναργεστάτην κτείνουσι Ἀριστογείτων καὶ Ἁρμόδιος, γένος ἐόντες τὰ ἀνέκαθεν Γεφυραῖοι»,(5.55.1)

«Οἱ δὲ Γεφυραῖοι, τῶν ἦσαν οἱ φονέες οἱ Ἱππάρχου, ὡς μὲν αὐτοὶ λέγουσι, ἐγεγόνεσαν ἐξ Ἐρετρίης τὴν ἀρχήν, ὡς δὲ ἐγὼ ἀναπυνθανόμενος εὑρίσκω, ἦσαν Φοίνικες τῶν σὺν Κάδμῳ ἀπικομένων Φοινίκων ἐς γῆν τὴν νῦν Βοιωτίην καλεομένην, οἴκεον δὲ τῆς χώρης ταύτης ἀπολαχόντες τὴν Ταναγρικὴν μοῖραν»[5.57.1]

«..οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σὺν Κάδμῳ ἀπικόμενοι, τῶν ἦσαν οἱ Γεφυραῖοι…» [5.58.1]

«…έχουν ιδρύσει στην Αθήνα ναούς, στους οποίους ποτέ δεν μπαίνουν οι υπόλοιποι Αθηναίοι, δηλαδή ναούς ξεχωριστούς, προπάντων ένα, το ναό της Δήμητρας Αχαίας με τις μυστηριακές τελετές της…» [5.61.2]     

2 Ισοκράτους, Αρχίδαμος, 28.

3 Λυσίου λόγοι, δήμου καταλύσεως απολογία, 9, 10.

4 «ότε διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη ως διέσπειρε υιούς Αδάμ, έστησε όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού…». (ΔΕΥΤ:32/8).

«Εκ τούτων (υιών Ιάφεθ/Ιαπετού) αφωρίσθησαν νήσοι των εθνών εν τη γη αυτών, έκαστος κατά γλώσσαν εν ταις φυλαίς αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών…». (ΓΕΝ:10/5).

«Ούτοι υιοί Χαμ, εν ταις φυλαίς αυτών, κατά γλώσσας αυτών, εν ταις χώραις αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών». (ΓΕΝ:10/20).

«Ούτοι υιοί Σήμ, εν ταις φυλαίς αυτών, κατά γλώσσας αυτών, εν ταις χώραις αυτών και εν τοις έθνεσιν αυτών». (ΓΕΝ:10/31).

«Αύται αι φυλαί υιών Νώε κατά γενέσεις αυτών, κατά έθνη αυτών…από τούτων διεσπάρησαν νήσοι των εθνών επί της γης μετά τον κατακλυσμόν». (ΓΕΝ:10/32).