OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός.» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«14 Ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. Ἔφθασε δὲ ἐπ' αὐτοὺς ἡ οργὴ εἰς τέλος». (Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2/14-16).

«9 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν· ἀλλὰ πλούσιος εἶ καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 2/9 και 3/9).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

 «…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

 Μέρος 6ον

Γ΄ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ (Συνέχεια 5ου μέρους).

3. Ο «ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ» (5oς π.Χ.) ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ.

α. Ποταμοί μελάνης έχουν χυθεί δια την περίοδον διακυβερνήσεως των Αθηνών από τον Περικλή (495/494π.Χ.-429 π.Χ.), την οποίαν πολλοί θεωρούν ως περίοδον γενέσεως της «αληθινής» Δημοκρατίας εις την αρχαία Ελλάδα και ονομάζουν γενικώτερα τον 5ον αιώνα, ως «Χρυσούν αιώνα» του Περικλέους.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια;

Το πολίτευμα επί του Περικλέους, το οποίον οι σύγχρονοι «κοινωνιολόγοι» και πολιτειολόγοι αποκαλούν Δημοκρατία, εστηρίζετο εις τους εξής θεμελιώδεις θεσμούς και νόμους:

1/.Το εκλογικό δικαίωμα παρείχετο μόνον εις τους νομίμους απογό­νους Αθηναίου πατρός και Αθηναίας μητρός. Κατά την θητεία του άρχοντα Αντιδότου [451 π.Χ.], λόγω του μεγάλου αριθμού των πολιτών, ψήφισαν πρόταση του Περικλή να θεωρείται πολίτης ο άνδρας που είχε γεννηθεί από δύο γονείς που ήταν γεννημένοι Αθηναίοι πολίτες. (Αριστοτέλης, Αθηναίων πολιτεία, 26).

2/.Απηγορεύτο η τέλεσις γάμου μεταξύ Αθηναίου πολίτου και γυναικός μη Αθηναίας και αντιστρόφως.

3/.Διετηρήθη η διάκρισις σε πολίτες και δούλους.

«Σύμφωνα με τους τελευταίους υπολογισμούς τον πληθυσμόν των Αθηναίων και της Αττικής αποτελούσαν 172.000 Αθηναίοι και 115.000 δούλοι».1

Το αθηναϊκό κράτος, μολονότι ήταν το πολυπληθέ­στερο ελληνικό (μαζί με το κράτος των Συρακουσών), έφθασε να έχει, το 431 π.Χ., το πολύ πολύ, 318.000 κα­τοίκους (165.000 Αθηναίους, 33.000 μετοίκους. 120.000 δούλους). Κατά τα μέσα του 4ου αιώνα είχε πληθυ­σμό της τάξεως των 250.000 (93.000 Αθηναίους, 20.000 μετοίκους). Οι Αθηναίοι πολίτες, δηλαδή οι ενήλι­κοι άρρενες της πολιάδας κοινότητας, ήσαν περίπου 45.000 το 431 π.Χ., 31.000 το 322 π.Χ.2

4/. Τα νομικά δικαιώματα περιωρίζοντο μόνον εις τους ελευθέρους πολίτας οι οποίοι είχαν απόλυτο δικαίωμα εξουσίας επί των δούλων. Οι δούλοι εις τους οποίους απηγορεύτο ακόμη και να γυμνάζωνται στα γυ­μναστήρια ή να αλείφωνται με λάδι, δεν είχαν δικαίωμα να εγείρουν αγωγήν εναντίον οιουδήποτε, παρά μόνον μέσω κάποιου «προστάτου» Αθηναίου πολίτου.

5/.Οι καταθέσεις των δούλων ελαμβάνοντο μετά από βασανιστήρια. Εθεωρείτο ως δεδομένον ότι πάσα κατάθεσις λαμβανομένη χωρίς βα­σανιστήρια ήτο ψευδής.

«Η δουλεία και η ελευθερία όταν μένουν μέσα στο μέτρο, γίνονται το μέγιστο αγαθό».3  

«Αν ένας δούλος πάνω στην οργή του τραυματίσει κανένα ελεύθε­ρο, ο κύριος του δούλου να τον παραδώσει στον παθόντα με το δικαίωμα να του κάνη ό,τι θέλει».4

6/.Εις πάντα ενάγοντα μη δυνάμενον να απόδειξη τις καταγγελίες του επεβάλλετο χρηματικόν πρόστιμον. Εφ’ όσον ελάμβανε ολιγώτερον του 1/5 των ψήφων των ενόρκων, υπεβάλλετο σε μαστίγωση.

7/.Τα βασανιστήρια απηγορεύοντο δια τους πολίτες. Εις τους δούλους όμως, επεβάλλοντο ποινές όπως: Απλή μαστίγωσις, πρόστιμον, στέρησις πολιτικών δι­καιωμάτων, κατάσχεσις, εξορία ή οστρακισμός, θάνατος.

8/.Επεξετάθησαν οι αρμοδιότητες των στρατηγών οι οποίοι όχι μόνον διοικούσαν τον στρατόν και το ναυτικόν, αλλά διεπραγματεύοντο με ξένες πολιτείες και ήλεγχαν τα έσοδα και τα έξοδα της πόλεως.

9/.Με το πρόσχημα της υπερασπίσεως της Δημοκρατίας, καθιερώθη η λογοκρισία και διετηρήθη η δι’ εξορίας (οστρακισμός) εξόντωσις παντός πολιτικού αντιπάλου του Περικλέους.

10/.Εδημιουργήθη ο θεσμός των κληρούχων (Κληρουχία: Η διανομή δια κλήρου κατακτηθείσης με πόλεμον χώρας, μόνον εις τους Αθηναίους πολίτας).

Αυτό ήταν σε γενικές γραμμές, το θεσμικό, πολιτικό και νομικό πλαίσιο της Αθηναϊκής πολιτείας την εποχή του Περικλεούς.

β. Η πορεία «εκδημοκρατικοποιήσεως» της Αθηναϊκής πολιτείας.

1/. Μετά την άνοδον του Περικλέους εις την εξου­σίαν, οι λεγόμενοι «δημοκρατικοί» με πρόσχημα την «εκδημοκρατικοποίηση» και «φιλελευθεροποίηση» του πολιτικού βίου, άρχισαν την αθρόα πολιτογράφηση χιλιάδων δούλων και ξένων, ως Αθηναίων πολιτών. Απώτερος στόχος τους δεν ήταν η διεύρυνσις των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά η εξισορρόπησις και στην συνέ­χειαν απόκτησις αριθμητικής υπεροχής (πλειοψηφία), έναντι των ολιγαρχι­κών, απαραίτητης δια την άνοδον, παγίωση και μονοπώληση της εξουσίας.

Έτσι, παρεχωρήθησαν πολιτικά δικαιώματα σε τυχωδιώκτες, αγραμμά­τους, ωτακουστές και κάθε λογής άτομα, τα οποία ευρίσκοντο μέχρι τότε εις το περιθώριον ή την αφάνεια, ως ακατάλληλοι, ανίκανοι, αλλογενείς και επι­κίνδυνοι δια τον δημόσιον βίον.

Οι δούλοι βρήκαν την ευκαιρίαν να βγάλουν τα απωθημένα τους, να «εκδικηθούν» τα πρώην αφεντικά τους χρησιμοποιούμενοι κυρίως ως κα­τήγοροι των ολιγαρχικών (Σύμφωνα με την νομοθεσίαν εάν ο κατηγορού­μενος κατεδικάζετο, αποκτούσαν την ελευθερία τους). Φανταζόμεθα την «συμβολήν» των λεγομένων δημοκρατικών πολιτών στις καταδικαστικές αποφάσεις σε βάρος των ολιγαρχικών…

Μετά τον θάνατον του Περικλέους:

-Εψηφίσθη θεσμός για την παγίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, σύμφωνα με το οποίον [«Ψήφισμα του Δημοφάντους» (410/409 π.Χ.)]:

«Ἐάν τις δημοκρατίαν καταλύῃ τήν Ἀθήνησιν ἤ ἀρ­χήν τίνα ἄρχῃ καταλελυμένης τῆς δημοκρατίας, πο­λέμιος ἔστω τῶν Ἀθηναίων καί νηποινί τεθνάτω καί τά χρήματα αὐτοῦ δημόσια ἔστω καί τοῦ θεοῦ τό ἐπιδέκατον, ὁ δέ ἀποκτείνας τόν ταῦτα ποιήσαντα καί ὁ συμβουλεύσας ὅσιος ἔστω καί εὐαγής...».5  

-Οι αμετανόητοι…δημοκράτες υπό την αρχοντία του Φρυνίχου (336 π.Χ.), την πρυτανεία της Λεωντίδος φυλής, την γραμματεία του Χαιρέστρατου του Αμεινίου, από τις Αχαρνές, με ψήφισμα του Μενέστρατου του Αιξωνέα, από τους προέδρους, και πρόταση του Ευκράτη του Αριστοτίμου από τον Πειραιά, ενέκριναν το παρακάτω ψήφισμα (σε ελεύθερη μετάφραση):

«Με την αγαθή τύχη του Δήμου των Αθηναίων, οι νομοθέτες αποφάσισαν : Αν κάποιος επαναστατήσει ενάντια στο Δήμο για να φέρει τυραννίδα, ή εγκαταστήσει τυραννίδα ή το Δήμο των Αθηναίων ή την Αθηναϊκή Δημοκρατία καταλύσει, αν κάποιος σκοτώσει αυτόν που κάνει κάποια από αυτά θα θεωρείται όσιος από το Δήμο. Και ο βουλευτής που ανεβαίνει στη Βουλή του Άρειου Πάγου, όταν έχει καταλυθεί ο δήμος ή η δημοκρατία της Αθήνας, ή παραβρίσκεται στις συνελεύσεις, ή λαμβάνει αποφάσεις να θεωρείται άτιμος και αυτός και οι απόγονοι του, και η περιουσία του να δημεύεται και να αφιερώνεται στο θεό το ένα δέκατο.

Αυτή η απόφαση να αναγραφεί σε δύο λίθινες στήλες, και να τοποθετηθεί η μια στην είσοδο του βουλευτηρίου του Αρείου Πάγου, η άλλη στην Εκκλησία του Δήμου, για την αναγραφή δε να δωθούν στον ταμία του δήμου δραχμές από τα κονδύλια του δήμου για τα ψηφίσματα».

Δηλαδή όποιος επιχειρούσε να καταλύσει το πολίτευμα της υποτιθέμενης Αθηναϊκής Δημοκρατίας και να εγκαταστήσει ένα άλλο (κατά την αυθαίρετη άποψη των δημοκρατών να εγκαταστήσει τυραννία ή ολιγαρχία), έπρεπε να δολοφονείται, να δημεύεται η περιουσία του, ο δε δολοφόνος να ανακηρύσσεται …Άγιος!!!!

Τον θεσμόν αυτόν χαρακτήρισαν οι τότε «δημοκράτες», άκουσον! άκουσον! ως «δικαίωμα και καθήκον αντιστάσεως κατά της καταλύσεως της δημοκρατίας».

Όμως, αυτή η αυθαίρετη και ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ θέση, αντίθετη με την διαπιστωμένη πολιτική φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων και τις διατυπωθείσες κρυστάλλινες αδογμάτιστες θέσεις των σοφών της ελληνικής αρχαιότητος, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ακόμη απόδειξις της ολοκληρωτικής ιδεολογίας και του απολυταρχικού-αντιδημοκρατικού πνεύματος των κατά περίπτωση και περίσταση, αρχαίων ελλήνων ψευτοδημοκρατών.

2/. Υπό αυτές τις κρατούσες συνθήκες, οι αλλογενείς και αλλόδοξοι (μη Αθηναίοι πολίτες):

.Επεδίωξαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, δια να απαλλα­γούν από το μετοίκιο (φόρος παραμονής τους εις την πολιτείαν) και να α­ποκτήσουν έγγειον ιδιοκτησία.

Ο Ισοκράτης κατηγορούσε την δημοκρατία δια την ευκολία με την οποίαν έδιδε πολιτικά δικαιώματα σε ξένους και βαρβάρους.6

.Δολοφονούσαν ολιγαρχικούς διότι σύμφωνα με «δημοκρατική» διάταξη (ψήφισμα), όποιος δολοφονούσε ολιγαρχικούς/ αντιδημοκράτες, όχι μόνον αποκτούσε πολιτικά δικαιώματα, αλλά ανεκηρύσσετο και ήρως/άγιος των Αθηνών.

Σε μία στήλη της Ακροπόλεως, χρονολογουμένη το 409, αναγράφονται τιμητικώς τα ονόματα των δολοφόνων ενός θεωρουμένου ως ολιγαρχικού ονόματι Φρύνιχος. Ο ένας από τους δολοφόνους είναι αλλοδαπός, ο οποίος ανεκηρύχθη ήρως/άγιος.7

Την ίδια εποχή «παρουσιάζονται και οι σοφιστές που με την διδα­σκαλία τους εκθεμελιώνουν τους παλαιούς κανόνες της διαγωγής των αν­θρώπων και παρέχουν επιχειρήματα σ’ εκείνους που δεν ήθελαν ν’ αντιστέ­κονται στους πειρασμούς που εμφανίζει η ζωή στην ηθική αντοχή μας».8

γ. Ο απώτερος στόχος των (τότε) «δημοκρατών», τα «προσόντα» τους και τα αποτελέσματα της «δημοκρατικής αλλαγής».

1/. Είναι προφανές ότι, οι τότε θιασώτες της δημοκρατίας, αισθανόμενοι την αδυναμίαν τους να πείσουν τους πολίτες πως είναι ικανοί να κυβερνήσουν σύμφωνα με τις αρχές των Σοφών τους και τους νόμους της Πολιτείας, συνέταξαν το κατάπτυστο εκείνο ψήφισμα, με σκοπό να «νομιμοποιήσουν» και παγιώσουν την κυριαρχίαν τους, τουτέστιν να επιβάλλουν ως θέσφατον και «ελιξήριον" της τότε πολιτικής ζωής, το πολίτευμα που οι ίδιοι ονόμαζαν «Δημοκρατίαν».

Ο απώτερος στόχος τους ήταν προφανής:

Να μετατρέψουν το πολιτικό σύστημα της αποκαλουμένης Δημοκρατίας σε διαρκή δικτατορίαν, με το βερμπαλιστικό «άλλοθι» της (δήθεν) Δημοκρατίας, ώστε να κυβερνούν μονοκρατορικώς, όσοι απλώς υλακτούσαν περί…δημοκρατίας, σε βάρος των υπολοίπων πολιτών...

2/. Στο σημείον αυτό προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:

α/. Ποιοι αντιπροσώπευαν αυτήν την κατηγορία που θεοποιούσαν την Δημοκρατία και συνέτασσαν ψηφίσματα περί δήθεν προστασίας του δημοκρατικού πολιτεύματος;

β/. Τι είδους «άνθρωποι»  θα μπορούσαν να σκέπτονται κατ’ αυτόν τον τρόπον, να διακηρύσσουν ότι μόνον αυτοί κατέχουν την πολιτικήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ, μόνον αυτοί είναι ικανοί να κυβερνήσουν, να αγιοποιούν δηλαδή τους εαυτούς τους με μοναδικό πιστοποιημένο «θαύμα» τους, την δολοφονία των πολιτικών αντιπάλων τους;

γ/. Είναι ποτέ δυνατόν, φυσιολογικοί, δίκαιοι, έντιμοι και φιλοπάτριδες πολίτες να «κοσμούνται» από τοιαύτα χαρακτηριστικά και να διαπράττουν όσα οι τότε «Αθηναίοι δημοκράτες» διέπρατταν, και να χαρακτηρίζονται ως «δημοκράτες»;

Η αληθής Ιστορία/αποκρυπτομένη από το Σύστημα, απαντά:

Μόνον οι αδύναμοι, οι άχρηστοι, οι μέτριοι, οι βδελυροί, βροτοστυγείς, οι κυνόφρονες, οι αυτοστεφανηφόροι, οι πρώην υποδμώες (δευτερεύοντες δούλοι), οι χαμαιτύπες (ευτελείς πόρνες), οι υλακόμωροι ψευδοσωτήρες, οι ασυνείδητοι ψευδουργοί, και ακατάλληλοι-μιάσματα-απόβλητοι της κοινωνίας.

ΟΛΟΙ αυτοί, όντες «στιγματισμένοι» με αδυναμίες, ελαττώματα, κάθε είδους κακία (πονηρία, ποταπότης, φαυλότης, ανανδρία, αλαζονεία, φιλαρχία, ανθελληνισμός, κλπ) και στερούμενοι πάσης αρετής, μετασχημάτιζαν/μετονόμαζαν αυθαιρέτως τις κακίες σε «αρετές-θέσφατα» και την ανικανότητα, ακαταλληλότητα σε ικανότητες και προσόντα, τα οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ είχαν και ΟΥΔΕΠΟΤΕ επρόκειτο να αποκτήσουν, λόγω της εγκληματικής φύσεώς τους!

Η άνοδος των δημοκρατικών και η παγίωσίς τους εις την ε­ξουσίαν, δεν επέφερε μόνο πολιτικές «ανακατατάξεις». Είχε ταυτόχρονα θλιβερές κοινωνικές και θρησκευτικές συνέπειες που εγένοντο εμφανέστε­ρες όσο το νυστέρι της «εκδημοκρατικοποιήσεως» προχωρούσε βαθύτερα.

Με την δύναμη της «πλειοψηφίας», οι δημοκρατικοί προέβησαν σε αναθεώρηση των νόμων και περιορισμό των αρμοδιοτήτων των δικαστηρίων. Δεν ήσαν λίγες οι περιπτώσεις που εδήμευσαν τις περιουσίες των ολι­γαρχικών, με ψευδείς μαρτυρίες και πάντοτε με τις κραυγές και την. . . ψήφο του δήμου.

Ενώ μέχρι τότε το άτομο φιλοσοφούσε, αναζητούσε την αλήθεια και ερευνούσε το μυστήριον της ζωής, συνδέοντας παρελθόν και μέλλον με το θείον, με την διείσδυση της Δημοκρατίας (Δ.) στην Αθηναϊκή κοινωνία, άρχισε να αμφισβητεί την ύπαρξη των μέχρι τότε λατρευομένων θεών, να ακολουθεί νέες ξενόφερτες δισειδαιμονίες, να σκέπτεται εφήμερα και ρεαλιστικά (ορθολογιστικά), διαμορφώνοντας την ζωήν του σύμφωνα με τις προσωπικές αντιλήψεις και τις ιδιοτελείς απαιτήσεις του.

3/. Τα αίτια της «δημοκρατικής» μεταλλαγής.

Η αιτιολόγησις αυτής της μεταλλαγής είναι εύλογος. Αφού ο άνθρωπος:

-Κατώρθωσε να αλλάξει τους νόμους της (αντιδημοκρατικής/ αριστοκρατικής) πολιτείας που εθεωρούντο απόλυτοι, αμετάβλητοι και θεϊκής προελεύσεως.

Η Νέμεσις εθεωρείτο ως προσωποποίησις της θείας οργής, Θεά που εταπείνωνε τους υπερόπτες και τιμωρούσε τα εγκλήματα.

«Ο Θεός δι’ ημάς θεωρείται ως μέτρον όλων των πραγμάτων». (Πλάτων, Νόμοι, 716, D).

-Εξισώθηκε με τους πρώην απλησίαστους αφέντες του, δηλαδή ο κατά φύσιν δούλος απέκτησεν εξουσίαν κυρίου, ο έπηλυς, αλλογενής και αλλόδοξος απέκτησε ίδια δικαιώματα με τον αυτόχθονα πολίτην,

Εσχηματίσθη από το άτομον η πεποίθησις (ουσιαστικώς διεμορφώθη η κοινή γνώμη) ότι, ο άνθρωπος:

.Είχε πέσει θύμα των φιλοσοφικών διδασκαλιών, των θρησκευτικών προκαταλήψεων και της «δεσποτικής» πολιτικής των βασιλέων/αρχόντων (τους οποίους χαρακτήριζαν συλλήβδην τυράννους), των νόμων των σοφών της αρχαιότητος, και των αντιδημοκρατών.

.Ήταν ο ίδιος το κέντρον κάθε ενεργείας και όχι ο Θεός.

.Ήταν ο άξων διαμορφώσεως κάθε πτυχής του βίου του (ανθρωποκεντρισμός-αυτοθεοποίησις).

4/. Συνέπειες της «εκδημοκρατικοποιήσεως» της Αθηναϊκής Πολιτείας.

Τα αποτελέσματα αυτής της νέας «δημοκρατικής» αντιλήψεως της ζωής, δεν άργησαν να φανούν:

-Αμφισβητήθηκε και επολεμήθη η ύπαρξις του θεού ή των θεών.

-Άρχισε να κλονίζεται η παραδοσιακή αρχαία Ελληνική θρησκεία και έπαυσαν να θεωρούνται ως ιεροί και απαραβίαστοι χώροι, οι ναοί και οι βωμοί.9

-Η μυστηριακή λατρεία, η μαντική τέχνη, ο τσαρλατανισμός και ο αποκρυφισμός, έλα­βαν επιδημικήν μορφήν. Επίδοξοι «υποφήτες», και αστρολόγοι, υποστηρίζοντες ότι είχαν εμπνεύσεις και μαντικές δυνάμεις, άρχισαν να φύωνται παντού σαν τους αμανίτες.

-Αντικαταστάθηκαν αυτομάτως οι αρετές και οι ηθικές αξίες της ζωής (εντιμότης, αυτοθυσία, αλληλεγγύη, ηρωϊσμός, σωφροσύνη, ανδρεία), τις οποίες είχαν διδάξει οι φιλόσοφοι, με τα ανθρώπινα πάθη (απληστία, ψεύδος, εξουσιολαγνεία, χρηματοθηρία, απάτη, κ.α.), τα ποταπά ένστικτα και τον θεοποιημένον ατομικισμό.

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» θα διακηρύξει αργότερα ο σοφιστής Πρωταγόρας:

.O οποίος δια του σοφιστικού επαγγέλματος (Λοξευομένη αυτογνωστική δημαγωγία), απέκτησε πλούτον 10πλάσιον του Φειδίου και δέκα άλ­λων αδριαντοποιών και

.Του οποίου ο πατέρας Αρτέμων, κατά πληροφορία του Φιλοστράτου, εφιλοξένησε τους μάγους που ακολουθούσαν τους Πέρσες του Ξέρξη, στην εκστρατεία κατά της Ελλάδος.10

-Ανετράπη η έννομος τάξις και διελύθη η πειθαρχημένη κοινωνί­α. Έτσι εισέβαλλε ανενόχλητα στον πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικόν βίον των αρχαίων Ελλήνων, ο ανεύθυνος και αχαλίνωτος όχλος ως ρυθ­μιστής των πάντων.

-Την θέση των πεπαιδευμένων φιλοσόφων και ανθρώπων- προσωπικοτήτων κατέλαβον οι επιτήδειοι, οι μαζοποιημένοι άνθρωποι, οι «ευτελείς και απαίδευτοι» (Αριστοφάνης, Βάτραχοι, 1083-1086/ Ξενοφώντος απομνημονεύματα, 3ον, 4ον, 1-18, 7ον, 1-9), οι «δημοπίθηκοι και υπογραμματείς» (Λυσίου, κατά Νικομάχου, 28).

-Οι συκοφάντες μετέτρεψαν την διαστροφή τους εις επάγγελ­μα, εξελιχθέντες σε χρηματιζομένους εκβιαστές.11

-Οι πολίτες, με την προτροπήν των νεοτιτλούχων εις τα πολιτικά δικαιώματα {ΣΣ: Οι νέο(ψευτο)δημοκράτες [παντός νεοφανούς κόμματος] όπως συμβαίνει στην εποχήν μας}, κατελήφθησαν από την μανίαν της εξουσίας και την αχαλίνωτη δίψαν του πλουτισμού, οι δε ασχολούμενοι με την πολιτικήν δεν ενδιεφέροντο για τον λαόν, αλλά «περί των ιδία συμφερόντων εκάστου».12 

-Η δημαγωγία έγινε η νέα πολιτική επιστήμη (με την βοήθειαν των γοήτων της ρητορικής τέχνης, των Σοφιστών, των τότε δημοκόπων/ λαοπλάνων). Κύριοι εκπρόσωποι της νέ­ας...δημοκρατικής πολιτικής επιστήμης ήσαν:

.O λυχνοπώλης Υπέρβολος (ο μοχθηρός πολίτης και ο «προστάτης», δηλαδή ο τότε «νονός» του λαού, κατά τον Αριστοφάνη (Ειρήνη, 681/683 - Ιππής, 1304) και

.O διαφθορέας του δήμου κατά τον Αριστοτέλην, Κλέων «..δοκεί μάλιστα διαφθείραι τον δήμον ταις ορμαίς».

Αμφότεροι καθώς και άλλοι, από το κοινωνικόν αντικόρυφον σημείον, κατώρθωσαν με «ταχύρυθμες...δημοκρατικές» διαδι­κασίες, να ανέλθουν αστραπιαίως εις την κορυφήν της ηγετικής κλίμακος της… δημοκρατικής μερίδος, αποκτήσαντες κολοσσιαίαν περιουσίαν. Άραγε πως;

Ασφαλώς όπως γίνεται και επί σημερινής κοινοβουλευτικής ψευτο-δημοκρατίας: Αναξιοκρατικώς και οφιοειδώς.

-Οι φατριασμοί έφθασαν σε ανεξέλεγκτα όρια με αποτέλεσμα κλο­πές, δολοφονίες, συνομωσίες, συκοφαντίες, απειλές και απηνείς διωγμούς των ολιγαρχικών.13

5/. Τα πολιτικά φρονήματα του Περικλέους και των διαδόχων του.

Ο ίδιος ο Περικλής ποτέ δεν υπήρξε δημοκράτης. Λόγω καταγωγής και ιδεολογίας, ανήκει εις τον χώρον των αντιδημοκρατών, με ι­διαίτερα γνωρίσματα την πανουργίαν, τον καιροσκοπισμό και την ιδιοτέ­λεια.

Αυτό βέβαια δεν τον απαλ­λάσσει από την μεγάλη ευθύνη της μεταλλαγής της Ελληνικής κοινωνίας που ήρχισε επί των ημερών του, με αφορμή την παροχήν, δήθεν, περισσοτέ­ρων ελευθεριών. Ο Περικλής:

-«Εκολάκευσε τον λαό για να κτυπήση την δημοτικότητα του Κίμωνα, γιατί ο Κίμων έστρωνε καθημερινά το τραπέζι στους πεινασμένους, έδινε ρούχα στους πιο γέρους και έβγαζε τους φράχτες από τα περιβό­λια του για να παίρνει ο καθένας ό,τι θέλει. Βλέποντας λοιπόν ο Περικλής να υποσκελίζεται, ύστερα από συμβουλή του Δάμωνα προβαίνει σε παρα­χωρήσεις, μοιράζοντας το χρήμα του δημοσίου σε συντάξεις δικαστι­κών, θεωρικά, επιδόματα, κολακεύντας τον λαό και χρησιμοποιώντας τον λαό εναντίον της δυνάμεως της βουλής του Αρείου πάγου της οποίας ποτέ δεν ήταν μέλος αφού ποτέ δεν κληρώθηκε επώνυμος άρχων, ούτε θεσμοθέ­της, ούτε πολέμαρχος, ούτε βασιλιάς».14

-«Για να αποφύγει την φθορά ερχόταν σε επαφή με τον λαό μόνο κατά διαστήματα...ησχολείτο μόνο με τις σοβαρές υποθέσεις, ενώ τις άλλες τις ανέθετε σε φίλους και άλλους πολιτικούς».15  

-«Εγκαινίασε μία πολιτική με τα χαρακτηριστικά του αριστοκρα­τικού και βασιλικού τρόπου διακυβερνήσεως. Κρατώντας την πολιτική αυτή σταθερή, δημαγωγούσε και έπειθε τον λαό…».16

-Είχε τον τρόπον του να πείθει ακόμη και όταν έκανε παρανομίες ή συναλλαγές με αντιπάλους του. Ενδεικτικά αναφέρεται η περίπτωσις του μυστικού κονδυλίου «εις το δέον», το οποίον ο Περικλής είχε δικαιολογήσει ως απόρρητο ενώ επρόκειτο για καθαρή δωροδοκία από τον Πλειστοάνακτα, σύμβουλο του βασιλέως της Σπάρτης.

«Ο δε δήμος απεδέξατο, μη πολυπραγμονήσας, μηδ’ ελέγξας το απόρρητον».17  

Μετά τον θάνατον του Περικλέους:

.Οι πολιτικοί σύρονται από τον δήμο, που του κολακεύουν τις κα­τώτερες ορμές. Εκείνο που είπε ο Ηράκλειτος (απ.104) γι’ άλλους, εφαρμόζε­ται και σ’ αυτούς: Διδασκάλω χρέοντας ομίλω (Τον όχλο έχουν για οδηγό τους).

.Η Αθηναϊκή Δημοκρατία υπέστη πολιτική και όχι μόνον, εκφύλι­ση. Αι Αθήναι, αποδεκατισμένες από την πανώλην, πολιτικώς ανίσχυροι και ηθικώς εκπεσμένες, μετατρέπονται εις κέντρον παρανομίας και ακολασίας.

«Ο Κλέων αφού ανέλαβε την εξουσίαν διέφθειρε το πολίτευμα και ακόμη περισσότερον οι μετ’ αυτόν, οι οποίοι όλην την πολιτικήν ζωήν εγέμισαν από παρανομίας και εφόνευσαν όχι ολιγωτέρους των πεντακοσίων από τους πολίτας…».18

Αυτά ήταν μερικά από τα κυριώτερα έργα και ημέρες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνος, τον οποίον οι σύγχρονοι ψευτοδημοκράτες έχουν θεοποιήσει, χαρακτηρίζοντάς τον ως «χρυσούν»!

Συνεπώς, ο 5ος π.Χ. αιών, προκειμένου περί της Αθηναϊκής Πολιτείας των αρχαίων Ελλήνων, όχι μόνον δεν είναι «Χρυσούς» αλλά αποτελεί το αιώνιον πολιτικόν στίγμα και όνειδος για την αληθή Δημοκρατία!!!

Εάν οι σύγχρονοι δήμιοι της αλήθειας, αποκαλούν τον 5ον π.Χ. αιώνα «Χρυσούν», πως θα έπρεπε να χαρακτηρίσουν τον επόμενον αιώνα (4ον) της Ελληνικής κοσμοκρατορίας, κατά τον οποίον εκυριάρχησαν οι ασυλλήπτου μεγέθους φυσιογνωμίες του Φιλίππου Β΄ και του Μεγάλου Αλε­ξάνδρου;

Ο πολιτικός και ιστορικός Σπυρίδων Μαρκεζίνης, βαθύς μελετητής της αρχαίας Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ομολογεί: «Η γενεά του Αριστείδου ωδήγησεν εις τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους και η εικοσαετία του Περικλέους ωδήγησεν εις την πτώσιν των Αθηνών. Προτιμώ να ανήκω εις την γενεάν του Αριστείδου….».19

 

Συνεχίζεται

---

1 Ιστορία του πολιτι­σμού, πανεπιστ. Οξφόρδης, εκδοτική, σ. 187.

2 Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, (ΑΦΙΕΡΩΜΑ - Ιστορικά - ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 25, 06 - 04 – 2000).

3 Πλάτωνος επιστολή προς τους οικείους του Δίωνος, 354β.

4 Πλάτωνος Νόμοι, Θ/879α.

5 Βλ. Ακαδημία Αθηνών, Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, Μελέτες για το πολίτευμα και την ιδεολογία των Αθηναίων, Αθήνα, 1995---Ανδοκίδης, Περί των μυστηρίων 96-97.

⁶ Περί Ειρή­νης, 8. 50-54.

7 Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων, σ. 97/98-Πληροφορία Λυσία, Επιτάφιος, 66/67- R. Meiggis και D. M. Lewis, A. Selection of Greek Hhistorical Inscriptions, 1969, Νο 85.

⁸ Άπαντα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, Πάπυρος, Εισαγωγή στις Τρωάδες του Ευριπίδη, σ.4-5.

9 Ανδοκίδου, περί της εαυτού καθόδου, παρ.15.

¹⁰ Εγκ. ΗΛΙΟΣ, τ. 16ος, σ. 458.

11 Λυσίου, Δήμου καταλύσεως απολ.1, 26, 30-Υπέρ Πολυστράτου, 7-Περί Σηκού, 39.

¹² Λυσίου, Δήμου καταλύσεως απολογία, 10-ΨευδοΞενοφώντος,Αθην. Πολι­τεία, 1,3.

13 Ξενοφ. Ελληνικά, 3ον, 1-4 --- Αριστοφάνης, Αχαρνής, στ. 634.

14 Πλουτάρχου Βίοι παράλληλοι, Περι­κλής, 9.

15 όπως ανωτ.,8.

16 όπως ανωτ., 15.

17 όπως ανωτ., 22-23.

18 Αθην. Πολιτεία, Ηρακλείδου επιτομή, 9.

19 Σπυρ. Μαρκεζίνης, Επίσημα πρακτικά των συνεδριάσεων της Βουλής, Συνεδρίασις 14/2/1963, σ. 19.