OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

          [OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

         ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

        (WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

 «4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«14 Ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. Ἔφθασε δὲ ἐπ' αὐτοὺς ἡ οργὴ εἰς τέλος». (Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2/14-16).

«9 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν· ἀλλὰ πλούσιος εἶ καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 2/9 και 3/9).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

         «…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Μέρος 4^ον

Β΄ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΠΡΟΕΛΛΗΝΩΝ- ΠΕΛΑΣΓΟΙ- ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ, ΑΡΧΑΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ-ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ) [Συνέχεια 3ου Μέρους]

8. ΕΛΛΗΝΕΣ

α. Προϊστορία- Όνομα

1/. Οι Έλληνες / Ίωνες κατάγονται από την ευλογημένη Οικογένεια του Νώε, του αρχέγονου προπάτορα του Αβραάμ, με γενάρχη τον υιό τού Ιάφεθ, τον Ιωΰαν/Ίωνα (εκ του οποίου και το όνομα των πρωτοελλήνων Ίωνες).

«Όπως είναι εξακριβωμένο αρχηγοί των Ελλήνων υπήρξαν οι Ίωνες, από τον Ιωΰαν, ένα από τους άνδρες που έκτιζαν τον πύργο, όταν διαιρέθηκαν οι γλώσσες..» (Ιωάννης Δαμασκηνός, περί αιρέσεων, γ, 22-25).

«Υιοί Ιάφεθ: Γαμέρ και Μαγώγ και Μαδοί και Ιωΰαν και Ελισά...» (ΓΕΝΕΣΗ : 10/2).

«...Η Γένεσις καθιστούσε απόλυτα σαφές ότι οι Σημίτες (Εβραίοι/Ισραηλίτες,Άραβες) και οι Χαμίτες (Αιγύπτιοι, Κουσίτες, κ.α.), προέρχονταν αντίστοιχα από τον Σημ και τον Χαμ. Στην συνέχεια ανατέθηκε στον τρίτο γιό του Νώε, τον Ιάφεθ, να αποτελέσει τον πρόγονο μεγάλου μέρους της εναπομένουσας ανθρώπινης φυλής και επομένως δεν ήταν ασυνήθιστο να ονομάζουν τους πρώϊμους λαούς και τις πρώϊμες γλώσσες της Ευρώπης ιαπετικούς» (Οι Ινδοευρωπαίοι, J.P.Mallory, Εκδ. Δελφίνι, 1995, σ.15).

2/. Η ευλογία του Νώε προς την γενεά του Ιάφεθ, πατρός του Ίωνος, περιλαμβάνει προφητεία για την κλήση των Ελλήνων ως εκλεκτών του Θεού.

.Η λέξη Ιάφεθ που στην Μωσαϊκή γλώσσα σημαίνει εξάπλωση, προέρχεται από την ρ. pâthâh= απλοποιώ, ξεκαθαρίζω, επεκτείνομαι, μεγαλώνω, αλλά και παρασύρω, αποπλανώ, πείθω, δογματίζω (Hebrew and Chaldaee dictionary, The Exhaustive Concordance of the Bible, James Strong, S.T.D., LL.D., p 97).

Η προφητευόμενη σημασία της λέξεως υλοποιήθηκε κυριολεκτικά στους Ιαφεθίτες/Ίωνες οι οποίοι:

-Eξαπλώθηκαν στα πέρατα της Οικουμένης [Ελληνικές Αποικίες στις ακτές της σημ. Βόρειας Αφρικής, της Νότιας Ευρώπης  μέχρι τις στήλες του Γιβλαρτάρ, Αυτοκρατορία Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις Ινδίες, Ελληνική Αυτοκρατορία/ Ρωμανία («Βυζάντιο»)].

-Εδίδαξαν τους λαούς την ειδωλολατρική θρησκεία  (Ελληνισμός/ Εθνικοί) και το εισαχθέν από την Αίγυπτο Δωδεκάθεον.1

-Έπεισαν με τον Ελληνικό λόγο τους λαούς, να αποδεχθούν την Χριστιανική Αλήθεια και διατύπωσαν με την δύναμη της Ελληνικής γλώσσας, τα δόγματα της Χριστιανικής πίστεως. 

΄Ομως επειδή η λ. pethûh-êl (Βαθουήλ - ΙΩΗΛ: 1/1) που προέρχεται και αυτή από την ίδια ρίζα (pâthâh) {o.α.}, σημαίνει αυτός που μεγαλώνει με την χάρη του Θεού, τότε Japheth (Ιάφεθ) = Jah(el)+pâthâh ή Petha+jah ή Ya+pheth, σημαίνει ο Θεός έχει μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να μεγαλώσει ή είθε αυτός (ο Θεός) να του χαρίσει μεγάλη γη.                      

«Νομίζω ότι με τας ευλογίας αυτάς, του Σημ και του Ιάφεθ, υπαινίσσεται την κλήσιν των δύο λαών. Και δια μεν του Σημ εννοεί τους Ιουδαίους (ΣΣ: Εβραίους/Ισραηλίτες του παλαιού λαού Ισραήλ) διότι από εκείνον προέρχεται ο πατριάρχης Αβραάμ και το γένος των Ιουδαίων. Δια του Ιάφεθ δε εννοεί την κλήσιν των Εθνών. Διότι πρόσεχε, ότι και η ιδία ευλογία αυτό προαναγγέλλει, αφού λέγει: «Ας μεγαλώσει και αυξήσει ο Θεός τον Ιάφεθ και ας κατοικήσει αυτός εις τα σκηνώματα του Σημ». Τούτο βλέπομεν να πραγματοποιείται εις τα Έθνη» (Ιωάννης Χρυσόστομος, ομιλία 29η, τ. 3ος, εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, σ. 259).

Σαφέστατα λοιπόν, δια της λέξεως «Έλληνες» χαρακτηρίζονται όλα τα ειδωλολατρικά έθνη (Εθνικοί), συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού.

3/. Η καταγεγραμμένη σχέση του βιβλικού Ιάφεθ με τον μυθολογικό Ιαπετό των Ελλήνων και η φωτογραφιζόμενη ταυτοπροσωπεία του Ίωνος της τραγωδίας του Ευριπίδη με τον βιβλικό Ίωνα, επιβεβαιώνουν τους πανάρχαιους φυλετικούς δεσμούς των Ιστορικών Ελλήνων με τους προϊστορικούς απογόνους του Ιάφεθ και ιδιαίτερα του Ίωνος.

«....Η αρχή της Ελληνικής ποιήσεως ανάγεται εις την αρχαίαν Ιαπετικήν φυλήν, εις την οποίαν ανήκουν και οι Έλληνες» (Γουλιέλμος Κρίστ, Γερμανός Ελληνιστής του 19ου αιώνος, Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας, κ.9). 

«Από πολύ παλιά καταβλήθηκε προσπάθεια συνδέσεως του Ιαπετού με τον Ιάφεθ, ένα από τους τρείς γιούς του Νώε, που, σύμφωνα με την βιβλική αφήγηση θεωρείται γενάρχης της της λευκής φυλής...» (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.771).

«Ιαπετός (Μυθολογία): Υιός του Ουρανού και της Γης και αρχηγός των Τιτάνων.......Ως σύζυγος της Ασίας ήτο ιδίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης των οποίων κατά την Παλαιάν Διαθήκην πρόγονος ήτο ο Ιάφεθ. Κατά την παράδοσιν ταύτην ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους εν Ευρώπη και ΒΔ Ασία κατοικούντας λαούς και Ιαπετική γλώσσα, η περιλαμβάνουσα τας υπό των ειρημένων λαών ομιλουμένας γλώσας» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.12ος, σ.787).

4/. Το πρώτο (προϊστορικό) όνομα των αρχαίων προγόνων μας (στις περιοχές όπου σαφέστατα καθορίζει ο λόγος του Θεού ότι κατοικούσε ο κατά Χάρη κληθείς Νέος Ισραήλ), με το οποίον ήσαν  γνωστοί στους πάντες, ήταν Ίων-ες.

Σήμερα όλοι οι τότε αλλά και νεώτεροι γείτονες (Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Σύριοι, λοιποί Άραβες, Πέρσες, κλπ.) συνεχίζουν να αποκαλούν επισήμως την χώραν μας και τους Έλληνες, Γιουνανιστάν, Ιουνάν (Γιουνάν), Ιουνανί (Γιουνανί), δηλ. Ελλάς - Έλληνες. Αυτή είναι μία αδιαφιλονίκητη απόδειξη ότι οι κάτοικοι τους οποίους εγνώρισαν για πρώτη φορα στις περιοχές όπου το πρώτον εισέβαλλον, και μάλιστα μετά Χριστόν, εξακολουθούσαν, μετά από τόσους αιώνες, να ονομάζονται Ίωνες, διατηρούσαν ζωντανή την παράδοση των αρχαίων προγόνων τους και ένοιωθαν υπερήφανοι να τους αποκαλούν Ίωνες.

«Οι ανατολικοί λαοί οίτινες πρώτους εκ των Ελλήνων εγνώρισαν τους Ίωνας (και πρώτοι πιθανώς εκάλεσαν αυτούς ούτως) απεκάλουν πάντας τους αρχαίους Έλληνας με το όνομα εκείνων (Οι Εβραίοι Ιωΰαν, οι Ασσύριοι Ιαβάν, οι Αιγύπτιοι Ουϊνίμ και οι Πέρσαι Γιουνάν)» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ. τ.13ος,σ. 397).

5/. Οι πρώτοι απόγονοι του γυιού του Ιάφεθ, του Ίωνος (Ελισά-Κίτιοι- Ροδανείμ/ Ρόδιοι ή Δωδανείμ-Θαρσείς) διεσπάρησαν από τον Θεόν, στα διάφορα νησιά των Εθνών και στα παράλια της Μεσογείου (ΓΕΝ: 10/2-5). Αυτοί απετέλεσαν τους Προελληνικούς/ Ιωνικούς πυρήνες και έγιναν «απολωλότα πρόβατα».

6/. Οι αρχαίοι Λακεδαιμόνιοι (γνωστοί σ’ εμάς σαν ηγέτες των «Δωριέων», κατά την συστημικήν ιστορία αλλά «Αχαιοί» στην πραγματικότητα) ήσαν «αδελφοί» των Εβραίων (του παλαιού λαού Ισραήλ της Π.Δ.)2 εκ γένους Αβραάμ [ΣΣ: «Αχαιοί»=Αδελφοί, κατά την Παλαιά Διαθήκη].

Αυτή η μαρτυρία αποτελεί καταλυτική απόδειξη της Αδαμικής/ανθρώπινης γενεολογίας των Ελλήνων.

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών ων έγραψεν Ιωνάθαν τοις Σπαρτιάταις: «Ιωνάθαν αρχιερεύς και η γερουσία του έθνους και οι ιερείς και ο λοιπός δήμος των Ιουδαίων Σπαρτιάταις τοις αδελφοίς χαίρειν...» (Α΄ ΜΑΚΚΑΒ: 12/5-6).

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών ων απέστειλαν Ονία:«Αρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν.Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ....» (Α΄ ΜΑΚΚΑΒ: 12/19-23).

Αυτού του είδους το αδελφικό αίμα εννοούσε προφανώς ο Παυσανίας, όταν αποκαλούσε Λακεδαιμονίους και Αργείους, Αχαιούς δηλαδή αδελφούς.

7/. Η λέξη Έλλην:

.Περιλαμβάνει την θεϊκή ρίζα -ελ η οποία δεν απαντά σε κανένα άλλο όνομα  ιστορικού λαού, στον σύγχρονο κόσμο (πρώην Εθνικοί).

.Φανερώνει τον όντως άνθρωπο, τον άνθρωπο του Θεού, καθόσον ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που έχει «εστραμμένους τους οφθαλμούς του συνεχώς προς το Θεό».3

Στην αρχαιότητα κάτι τέτοιο συνέβαινε μόνο στους καθ’ αυτό Έλληνες το γένος. Μετά Χριστόν, πρώτοι οι Έλληνες ως λαός, από τους άλλους Εθνικούς, δέχθηκαν την διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιησού και αποτέλεσαν τον θεϊκό πυρήνα του Νέου Λαού του Θεού που περιέλαβε αργότερα και οποιονδήποτε από άλλη φυλή, που ασπαζόταν την Χριστιανική πίστη.

9/. Τριαδικός ήταν ο Θεός των Ιάφεθ και Ιωΰαν. Ο Χριστός ήταν ο Ιαχβέ της Π.Δ. ο άσαρκος Λόγος Του. Ο ίδιος Τριαδικός Θεός είναι ο Θεός των Ορθοδόξων Ελλήνων, ο Κύριος όλων των Ορθοδόξων λαών.

«ΩΦΘΗ δὲ αὐτῷ ὁ Θεὸς πρὸς τῇ δρυΐ τῇ Μαμβρῇ, καθημένου αὐτοῦ ἐπὶ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ μεσημβρίας. 2 ἀναβλέψας δέ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ τρεῖς ἄνδρες εἱστήκεισαν ἐπάνω αὐτοῦ· καὶ ἰδὼν προσέδραμεν εἰς συνάντησιν αὐτοῖς ἀπὸ τῆς θύρας τῆς σκηνῆς αὐτοῦ καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὴν γῆν. 3 καὶ εἶπε· κύριε, εἰ ἄρα εὗρον χάριν ἐναντίον σου, μὴ παρέλθῃς τὸν παῖδά σου·…» (ΓΕΝΕΣΙΣ 18/1-3).

Στο παραπάνω χωρίον απεικονίζεται η Αγία Τριάδα (Τριάς εν τη Μονάδι και Μονάς εν τη Τριάδι) καθ’όσον Ο ΘΕΟΣ ΙΑΧΒΕ εμφανίζεται στον Αβραάμ, ο οποίος  ενώ βλέπει τρεις άνδρες (αγγέλους), γονυπετεί και προσκυνεί ΕΝΑΝ, αποκαλώντας Τον «ΚΥΡΙΕ»..

«Εκ των μέχρι τούδε ειρημένων φρονούμεν ότι απεδείχθη σαφώς ότι ο αποκαλυφθείς εν τη Παλαιά Διαθήκη Θεός υπό το όνομα Ιεχωβά (Ιαχβέ), ο Ων, ήτο το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος,ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός,ο δι’ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν ενανθρωπήσας Κύριος Ιησούς Χριστός,ού τω ελέει πάντες σωθείημεν. Αμήν.» (Χριστολογία, Αγίου Νεκταρίου, σ.275).

10/. Ο Θεός ήταν ο δοτήρ της μεγαλειώδους/υπερανθρώπινης Ελληνικής φιλοσοφίας, και δεδομένου ότι ο αληθινός Θεός είναι ΕΝΑΣ, ο δοτήρ του θείου δώρου των Ελλήνων προγόνων μας είναι ο Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτού του Θεού, οι Ίωνες/Έλληνες αποτελούσαν μέρος της οικογενείας Του, προετοιμαζόμενοι μυστικώς ως οι πρωτόκλητοι και πρωτότοκοι του νέου λαού Του (Νέος Ισραήλ), να Τον δεχθούν σαν τον προφητευμένο Μεσσία-Σωτήρα της ανθρωπότητος!

«....Ναι! ο Έλληνας γεννήθηκε από την θέληση της θείας πρόνοιας διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αυτό το έργο είναι η πνευματική κληρονομία του, αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του μεταξύ των εθνών....» (Περί Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν, Άγιος Νεκτάριος, 17 Ιουνίου 1896, εκδ. Νεκταρίου Παναγοπούλου,1995, σ.13).

11/. Οι Έλληνες δημιούργησαν την Ρωμαίϊκη/Ελληνική/Ορθόδοξη Χριστιανική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, την Ρωμανία.

Η Αυτοκρατορία μας μετονομάσθηκε σκόπιμα το 16ον αιώνα, για πρώτη φορά, από το Φραγκο-κρυπτο-ιουδαιοταλμουδιστή Ιερώνυμο Βόλφ και τον Φράγκο Du Cange (Δουκάγγιο), σε Βυζάντιο. Έκτοτε άπαντες οι συστημικοί κονδυλοφόροι και κεκράκτες καθώς και πολλά ανιστόρητα μιμητικά κυνάρια (σκοπίμως ή εξ αγνοίας), διέγραψαν τους ιστορικούς όρους Ρωμαίος/Ρωμηός, Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία (Ρωμανία) και μας επέβαλλαν ΒΙΑΙΩΣ τους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινοί, κλπ.

Το όνομα Νέα Ρώμη  καταδηλώνει το θέλημα του Θεού να χρισθούν οι Έλληνες ως Νέος Ισραήλ [Ρώμη=Ισχύς, Δύναμις. Ισραήλ= Ισχυρός. Στην κυριολεξία Ισραήλ=«θα κυβερνήσει σαν Θεός»]. Πράγματι οι Έλληνες Αυτοκράτορες κυβέρνησαν σαν «θεοί» και η Ελληνική Αυτοκρατορία κυριάρχησε στην τότε γνωστή Οικουμένη, επί χίλια περίπου χρόνια !!!

Οι κάτοικοι της Ελλάδος άρχισαν να ονομάζονται βαθμηδόν Έλληνες πολύ μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον (1187 π.Χ.). Περί του πόθεν παράγονται οι λέξεις Ελλάς-Έλλην, έχουν γραφεί πολλά υπό αρχαίων και νεωτέρων συγγραφέων.

Το όνομα Ελλάς και των κατοίκων της Έλληνες εμφανίζεται κατά την περίοδο 1100-800 π.Χ.   Από τον Όμηρο οι κάτοικοι της Ηπειρωτικής Ελλάδος μετά των πέριξ νήσων καλούνται Αχαιοί - Αργείοι - Δαναοί, ενώ αναφέρονται:

α/. Ως Ελλάς η πρωτεύουσα της χώρας του Αχιλλέως.

β/.Ως Έλληνες οι κάτοικοι του τρίτου περίπου του βασιλείου του Αχιλλέως (Μυρμιδόνες - Έλληνες - Αχαιοί).

β. Εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος Έλλην/ Έλληνες.

1η: Προς τον Θεόν είναι στραμμένοι οι οφθαλμοί μου {Elyoweynay (Elioanai): Elyoweyn (Elioan)/Έλληόαν ή Έλλην ή Ελλάν (προς τον θεό είμαι στραμμένος)-ayin: Οφθαλμοί, κυριολ. και μεταφορ.)}.

Elyoweynay (Ελληονάϊ ή Ελλην-αίος) = Προς τον Ιαχβέ/Ιησούν Χριστόν, είναι (στραμμένα)  τα μάτια μου (Προς τον Ιαχβέ/άγνωστο Θεό είχαν στραμμένα τα μάτια ψυχής και σώματος οι αρχαίοι Έλληνες). Αυτή εκτιμάται ως πιθανότερη.

2η: Αυτός που ανήκει στον Ισχυρό λαό ή προέρχεται από τον ισχυρό λαό (ρ.Elah ή Elon=Ισχυρό δένδρο, όπως η δρυς-Eloni/ Ελονί. Παράβαλε και λ. ελαία). Συνεπώς Έλλην = Ο Ισχυρός (Ισραήλ).

3η: Τέκνο του Θεού {El-iy=Toυ(εκ) Θεού}/Τα κλήματα της αμπέλου ή «καινό της αμπέλου γέννημα» (ελινός-μτφ).

«Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα»(ΙΩΑΝΝΗΣ: 15/5).

Ελινοί= Κλήματα αμπέλου (Ησύχ. 2,62).

Διονύσιος Ελινοφόρος (Νόνν. 17,383).

4η:  Ο ιερέας του Θεού/ο προσευχόμενος στο Θεό {Εκ της αρχέγ. ρ.Sael/Σαλ (Strong’s Concordance,Hebrew and Chaldee Dictionary,p.111)= Προσεύχομαι, ικετεύω, ζητώ, συμβουλεύομαι. Αργότερα το σ}. Από την ρίζα Σαλ, προέρχονται οι λέξεις:

Σαούλ: Αυτός που ζητήθηκε για βασιλιάς/έγινε μετά από αίτηση/ προσευχή,  Σαλός: Ο διαρκώς προσευχόμενος, Σαλότης (δια Χριστόν): Ειδικό χάρισμα του Αγίου Πνευματος, σε λίγους εκλεκτούς (π.χ. Όσιος Ανδρέας),  Σόλων: Ευχέτης, ικέτης, Ελλοί ή (Σ)ελλοί: Από τους αρχαιότερους κατοίκους της Ελλάδος.

-Το αρχαίο Ελληνικό Ελ είναι ρίζα άγνωστης επιστημονικής ετυμολογίας λέξεων, που συμβολίζουν ή εκφράζουν Φως, δύναμη, ανθρώπινες ενέργειες απευθυνόμενες ή αναφερόμενες στο Θεόν/θεούς. Επομένως οι λέξεις που περιέχουν αυτή την ρίζα είναι δυνατό να ερμηνευθούν μόνο εάν συνδεθεί η Ελληνική ρ. ΕΛ με την αντίστοιχη Μωσαϊκή.

γ. Η  σημασία  του  ονόματος  Έλλην

Με βάση τα παραπάνω, το όνομα Έλλην:

.Είναι πολύ μεταγενέστερο των ονομάτων Ίωνες, Αιολείς, Δωριείς, Αχαιοί, Δαναοί αλλά και Γραικοί (Αριστοτέλης, Μετεωρολογικά, Α, 352α-Συλλογή Επιγραφών Ελληνικών,2374.11, Πάρος), ασυγκρίτως δε μεταγενέστερο του ονόματος Πελασγοί.

.ΔΕΝ είναι όνομα με φυλετική σημασία.

Ο Ισοκράτης διετύπωσε με σαφήνεια το πνευματικό και όχι το φυλετικό περιεχόμενο της λέξεως Έλλην: «...ώστε και το όνομα των Ελλήνων πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» (Πανηγυρικός, 50).                

.Χρονολογικά εξεταζόμενο δεν προσδιορίζει την αρχική ταυτότητα κάποιας φυλής, άσχετα με τα παραμύθια, για αμαθείς-αφελείς - ακατήχητους - μυθιστοριογράφους - θεατρικούς συγγραφείς - σεναριογράφους της τηλοψίας και μικρά παιδιά, της Ελληνικής Μυθολογίας, περί του Έλληνος ως γενάρχου των Ελλήνων.

.Έχει ιστορική/Εθνική σημασία και δηλώνει το σύνολον ενός διαχρονικού λαού (Έθνος), τον πυρήνα και το αίμα του οποίου (φυλή) αποτελούν οι Ίωνες της Αδαμικής (ανθρώπινης) γραμμής, από μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και εντεύθεν. Φυσικά στους Έλληνες περιλαμβάνονται και τα άλλα όμαιμα των Ιώνων, Πελασγικά φύλα τα οποία εφ’όσον προηγήθηκαν των αδελφών Ιώνων, στα προϊστορικά Ελληνικά εδάφη της Πελασγίας, αφομοιώθηκαν από τους Ίωνες και τελικά έλαβαν κατά τρόπο μυστηριακό και ανεξήγητο μέχρι σήμερα το κοινό όνομα Έλληνες.

.Είναι πνευματικός και θρησκευτικός τίτλος, μυστικής προελεύσεως και εν πολλοίς δυσεξήγητος, ο οποίος έλαβε Οικουμενικό χαρακτήρα.                                                    

9. ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (ΑΡΧΑΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΥΣ-ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ).

α. Η καταγωγή των προϊστορικών-αρχαίων Ρωμαίων.

Οι πρώτοι οικιστές της περιοχής που σήμερα ονομάζεται Ιταλία, ήσαν Έλληνες Πελασγοί (Οίνωτροι εξ Αρκαδίας, Χαλκιδείς, Κρήτες, Λακεδαιμόνιοι, Αχαιοί, κλπ).4

Οι πρώτοι Έλληνες άποικοι φέρονται ότι εγκαταστάθηκαν εκεί στην εποχή του βασιλέα Ουρανού, τον οποίον η παράδοση της χώρας, τον αναφέρει ως Ιανό. Μετά τον Ιανό-Ουρανό, ως κύριος της χώρας, φέρεται ο γιος του Κρόνος, τον οποίο η παράδοση της χώρας, αναφέρει ως Σατούρνο.

 
 

Στα μετέπειτα χρόνια, ως επί μέρους βασιλέας της Ιταλίας αναφέρεται ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονος της γενεάς του βασιλέα Ουρανού, αρχηγού των Γιγάντων.

Από τον Πελασγό και την Δηϊάνειρα, γεννιέται ο Λυκάων, ο οποίος  παίρνει για γυναίκα την Κυλλήνη, Νηΐδα Νύμφη. (εξ’ού και βουνό Κυλλήνη). Από αυτούς, γεννήθηκαν oι Οίνωτρος και Πευκέτιος. Οίνωτροι καλούνται οι κατοικήσαντες στην Ιταλική χερσόνησο και Πευκέτιοι οι κατοικήσαντες στο Ιόνιο. Ονομάστηκε δε Ιταλία απ’ τον βασιλιά Ίταλο.

Ποιοι ήσαν οι Οίνωτροι;

Ο πρώτος που αποφάσισε να μεταναστεύσει σε άλλους τόπους (κατά τους αρχαίους Έλληνες) και να κτίσει αποικία, ήταν ο Οίνωτρος, γιος του Λυκάονα από την Αρκαδία, επειδή οι κάτοικοι εκεί είχαν αυξηθεί και δεν μπορούσε η γη να τους θρέψει. Με τις ευλογίες και την βοήθεια του βασιλιά αδελφού του, Νύκτιμου, ο Οίνωτρος έφτιαξε πλοία, πήρε μαζί του πολλούς Αρκάδες και ανάμεσά τους τον αδελφό του τον Πευκέτιο, κι’ έπλευσε Δυτικά.

Έφθασαν στην Απουλία (νοτιοανατολική Ιταλία), πρώτοι αυτοί, 17 γενιές πριν από τον πόλεμο της Τροίας, μετά την λήξη του οποίου, κατά την Ρωμαϊκήν (παρα)Μυθολογίαν, ο Αινείας έφυγε από την Τροία και έγινε οικιστής του Λατίου.

Στην Απουλία, λοιπόν, εγκαταστάθηκε ο Πευκέτιος και έτσι ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής ονομάστηκε Πευκετία. Κοντά του έσπευσαν τα αδέλφια του από την Αρκαδία, ο Ίαπυς που συγχέεται με τον Ιάπυγα, γιο του Δαίδαλου, και που έγινε επώνυμος της Ιαπυγίας (περιοχή της Καλαβρίας στην Νότια Ιταλία, απέναντι από την Σικελία), και ο Δαύνος, οικιστής της Δαυνίας (της περιοχής γύρω από το σημερινό Μπάρι). 

Ο Οίνωτρος συνέχισε, διέσχισε τον πορθμό της Σικελίας κι’ έφτασε ως την Αυσονία («τότε» περιοχή ανάμεσα στον Πορθμό και τις εκβολές του Λείρι ποταμού, ανάμεσα στην Καμπανία και το Λάτιο). Η περιοχή ονομάστηκε Οινωτρία και από αυτήν, Οινωτρία ονομάστηκε ολόκληρη η χερσόνησος. Πολύ αργότερα, ο βασιλιάς Ίταλος, Πελασγός κι αυτός, ονόμασε την χώρα Ιταλία.

β. Πηγές της αρχαίας γραμματείας, όπου αναφέρονται τα περί καταγωγής των αρχαίων Ρωμαίων από τους (προ)Έλληνες.

1/. Αποσπάσματα από το έργον του Διονυσίου Αλικαρνασέως (Ρωμαϊκή Αρχαιολογία) [ XI. 1,2,3- XII. 1- XIII. 1,2,3-]....

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα

XI. 1,2.

-Οἱ δὲ λογιώτατοι τῶν Ῥωμαϊκῶν συγγραφέων, ἐν οἷς ἐστι Πόρκιός τε Κάτων ὁ τὰς γενεαλογίας τῶν ἐν Ἰταλίᾳ πόλεων ἐπιμελέστατα συναγαγὼν καὶ Γάϊος Σεμπρώνιος καὶ ἄλλοι συχνοί, Ἕλληνας αὐτοὺς εἶναι λέγουσι τῶν ἐν Ἀχαΐᾳ ποτὲ οἰκησάντων, πολλαῖς γενεαῖς πρότερον τοῦ πολέμου τοῦ Τρωικοῦ μεταναστάντας…(1)

2. Πρῶτοι γὰρ Ἑλλήνων οὗτοι περαιωθέντες τὸν Ἰόνιον κόλπον ᾤκησαν Ἰταλίαν, ἄγοντος αὐτοὺς Οἰνώτρου τοῦ Λυκάονος·…(2)

XII. 1,2,3

-Ἐκαλεῖτο δὲ ἥ τε χώρα πᾶσα πολλὴ οὖσα ὅσην κατέσχεν Οἰνωτρία, καὶ οἱ ἄνθρωποι πάντες ὅσων ἦρξεν Οἴνωτροι, τρίτην μεταλαβόντες ὀνομασίαν ταύτην…..(1). 

-Μαρτυρεῖ δέ μοι τῷ λόγῳ Σοφοκλῆς μὲν ὁ τραγῳδοποιὸς ἐν Τριπτολέμῳ δράματι· ….τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τῆς Οἰνώτρων οἰκήσεως ποιησαμένη……(2). 

-Ἀντίοχος δὲ ὁ Συρακούσιος, συγγραφεὺς πάνυ ἀρχαῖος, ἐν Ἰταλίας οἰκισμῷ τοὺς παλαιοτάτους οἰκήτορας διεξιὼν, ὡς ἕκαστοί τι μέρος αὐτῆς κατεῖχον, Οἰνώτρους λέγει πρώτους τῶν μνημονευομένων ἐν αὐτῇ κατοικῆσαι, εἰπὼν ὧδε· ….‘ ἥτις νῦν Ἰταλίη καλεῖται, τὸ παλαιὸν εἶχον Οἴνωτροι’. ‘Οὕτω δὲ Σικελοὶ καὶ Μόργητες ἐγένοντο καὶ Ἰταλίητες ἐόντες Οἴνωτροι’…(3)

«Antioco figlio di Senofane scrisse sull'Italia le notizie più degne di fede e più vere derivanti dalle antiche tradizioni: questa terra, che ora si chiama Italia, anticamente la occupavano gli Enotri. ». (IT)

«‘Ἀντίοχος Ξενοφάνεος τάδε συνέγραψε περὶ Ἰταλίης ἐκ τῶν ἀρχαίων λόγων τὰ πιστότατα καὶ σαφέστατα· τὴν γῆν ταύτην, ἥτις νῦν Ἰταλίη καλεῖται, τὸ παλαιὸν εἶχον Οἴνωτροι’. » (GRC) (Dion. Hal., Antichità romane, I, 12, 3.)

2/. Ο Πλούταρχος έζησε πολλά χρόνια στην Ρώμη (τουλάχιστον από το 80 – 90 μ.Χ.), όπου μετείχε στον δημόσιο βίο και δημιούργησε σχέσεις με επιφανείς Ρωμαίους, που επισφραγίστηκαν με την παραχώρηση σ’ αυτόν τόσον του τίτλου του Ρωμαίου πολίτη όσον και δημοσίων αξιωμάτων, μεταξύ των οποίων εκείνο του υπάτου.

Γνώριζε επομένως εξ ιδίας αντιλήψεως σημαντικές πληροφορίες που προέρχονταν από την ίδια την Ρωμαϊκή Βιβλιογραφία και πνευματική τάξη εκείνης της εποχής, τις οποίες και συμπεριέλαβε στο έργο του, «Βίοι Παράλληλοι, Ρωμύλος». Σύμφωνα με αυτές, οι Ρωμαίοι κατάγονται:

α/. Από το προελληνικό φύλο των Πελασγών, οι οποίοι αφού περιπλανήθηκαν στους περισσοτέρους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσοτέρους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό και ονόμασαν έτσι την πόλη από την ρώμη των όπλων τους.

β/. Από την Τρωάδα (Ιωνίδα) Ρώμη, η οποία διακρινόταν για την γενναιότητα και την φρόνησή της και πρότεινε στους Τρώες πρόσφυγες να κάψουν τα πλοία τους με τα οποία έφθασαν στην Τυρρηνία και ορμίστηκαν στον Θρύμβη ποταμό, προκειμένου να εγκατασταθούν στο Παλλάντιο, αντί να συνεχίσουν να περιπλανώνται. Επειδή η χώρα ήταν εύφορη και οι γειτονικοί λαοί τους δέχονταν καλά, προσέφεραν στην Ρώμη τιμές, ενώ έδωσαν στην πόλη το όνομά της.

3/.. Ο Ρωμαίος ποιητής  Βιργίλιος, διηγούμενος ιστορίες του αποικισμού της Ιταλίας, από τα Ελληνικά φύλα της τότε εποχής (Αινειάδα, 31-32-33), γράφει σχετικώς:

«...Υπάρχει τόπος, τον οποίον οι Έλληνες τον ονομάζουν Εσπερία. Είναι μια αρχαία εύφορη γη. Την αποίκησαν άνδρες του βασιλέα Οινώτρου. Οι μεταγενέστεροι ονόμασαν την χώρα αυτή, Ιταλία, από το όνομα του βασιλέα της Ιταλού. Εκείνοι οι πρίγκιπες ήσαν οι πρόγονοι του γένους μας...» Και πιο κάτω:

«Πρώτοι γαρ Ελλήνων αυτοί περαιωθέντες τον Ιόνιον κόλπον, ώκησαν Ιταλίαν, άγοντος αυτούς Οινώτρου του Λυκάονος

«Πρώτοι αυτοί ήσαν από τους Ελληνες  οι οποίοι, έχοντας διασχίσει τους κόλπους του Ιωνίου Πελάγους,5 κατοίκησαν την Ιταλία, όπου τους οδήγησαν ο Οινωτρός  του Λυκάονος…..

4/. Ο Παυσανίας, (Αρκαδικά, 3), μας πληροφορεί ότι ο νεώτερος γιος τού Λυκάονος, ο Οίνωτρος, «επεραιώθη ναυσίν εν Ιταλίαν, και η Οινωτρία χώμα το όνομα έσχεν από Οινώτρου βουλεύοντος».

5/. Μετά τον Οίνωτρο, ένας από τους μεταγενεστέρους βασιλείς των Οινωτρών ήταν ο Ιταλός ή Ίταλος, ο οποίος βασίλεψε τον 17ον αι. π.Χ. Σύμφωνα με την καταγραφή του μύθου των πρώτων κατοίκων της Ιταλίας από τον Λατίνο συγγραφέα Gaius Julius Hyginus, (64 π.Χ.- 17μ.Χ.), στο έργο του "In his Fabularum Liber" (ή "Fabulae"), ο Οίνωτρος ήταν γιος της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου, και συνεπώς εγγονός του Οδυσσέα. Κατά μια άλλη παράδοση ήταν γιος της κόρης του Μίνωα, Σατυρίας.

Ο Ιταλός νυμφεύθηκε την Λευκαρία. Ως τέκνα τους αναφέρονται ο Ρώμος και η Ρώμη, οι ιδρυτές της Ρώμης. Η χώρα του ονομάστηκε προς τιμή του, Ιταλία, και από τα χρόνια του συνεχίστηκε να ονομάζεται έτσι.

6/.Την άποψη ότι η Ιταλία οφείλει το όνομά της στον βασιλέα Ιταλό, διατυπώνει και ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου»:

«Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Σικελοί στην Ιταλία, και η χώρα πήρε το όνομά της από τον Ιταλό, τον ούτως ονομαζόμενο βασιλέα των Σικελών» (6.2.4).

Σύμφωνα μ' αυτήν, το όνομά της Ιταλίας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "ιταλός" που σημαίνει "ταύρος" (1.35). Έτσι, τα μέλη της αρχαίας αυτόχθονης φυλής ονομάστηκαν Ιταλοί και από αυτούς πήρε το όνομά της και η χώρα.

7/. Διάφορες φυλές ελληνικής καταγωγής, όπως Αβοριγίνες (πανάρχαια ελληνική φυλή από Αχαΐα), Πελασγοί απ’ την Λάρισα κ.α. υπήρχαν στην Ιταλία. Από τους Αρκάδες αυτούς αποίκους, οι Αβοριγίνες6 απλώθηκαν σε όλη την Ιταλία.

Ο Μάρκος Πόρκιος Κάτων (ο πρεσβύτερος) καθώς και άλλοι Ρωμαίοι που έγραψαν γενεαλογίες, ανέφεραν ότι οι Αβοριγίνες ήταν Αρκάδες.7

8/. Σύμφωνα με τους Αιγυπτιακούς παπύρους, ανάμεσα στο 1220 και στο 1193 π.Χ., (περίπου τότε έπεσε και η Τροία), δέχθηκε την επίθεση των «λαών της θάλασσας». Οι Φαραώ αντιμετώπισαν και αυτοί στράφηκαν προς την Παλαιστίνη. Στα 1174 ξαναφάνηκαν στην Αίγυπτο, αποκρούστηκαν και σκόρπισαν. Ονομάζονταν Σαντάνα, Τούρσα, Σέκελες, Ρούκι, Νερντέν, Πλέστ κλπ. Από αυτούς, οι Σέκελες (Σικελοί), απλώθηκαν στην Ιταλία. Αυτούς έδιωξαν οι Αρκάδες όταν έφτασαν εκεί., και τους περιόρισαν στο νησί που ονομάστηκε Σικελία.

Από αυτές τις φυλές «Ρωμαίους» και Σαβίνους (ΣΣ: Οι Σαβίνοι ήσαν άποικοι Λακεδαιμόνιοι), ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι «Ιταλίας και Σικελίας το πλείστον Πελοποννήσιοι».8 [ΣΣ: Ιταλία πιθανώτατα εννοεί την εκτός Σικελίας χώρα].

9/. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει, ότι Κρήτες εγκαταστάθηκαν στον Ακράγαντα της Σικελίας, ο οποίος ονομάσθηκε αρχικώς Μινώα: «Αύτη δε ...υπό Μίνωος εκτίσθη».9

Το 2001, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «CORPUS» (τεύχος 28, Ιούνιος 2001) ένα σημαντικότατο άρθρο που υπογράφει ο Ιταλός αρχαιολόγος Τσάο Τσεβάλι, με τίτλο «Μυκηναίοι, οι πρώτοι Έλληνες στην Ιταλία». Σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα, οι Ιταλοί αρχαιολόγοι είναι πλέον βέβαιοι ότι η ελληνική (Πελασγική) παρουσία στην Ιταλία ξεκινά από τον 16ον αιώνα π.Χ.

10/. Ο Στράβων, σε πολλά αποσπάσματα του έργου του, αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: (Στράβων, «Γεωγραφικά», ΣΤ I, 12).

«…η Πίσα είναι κτίσμα των Πισάτων της Πελοποννήσου, πού ήλθαν με τον Νέστορα στο Ίλιο και στην επιστροφή περιπλανήθηκαν, άλλοι στο Μεταπόντιο κι άλλοι στο Πισάτις» (Στράβων «Γεωγραφικά» Ε΄ Π, 5). (Στράβων «Γεωγραφικά», ΣΤ΄,ΙΙΙ, 6). 

Ο Στράβων, ο μεγαλύτερος γεωγράφος της ιστορίας, αναφέρει την Ραουέννα (Ραβένα C 124) ως κτίσμα των Ελλήνων. Στην περιοχή της Αδριατικής είχε δράσει ο Έλλην Διομήδης, για τον οποίο είχαν στήσει Ιερόν «τω μυχώ τον Αδρίου» ενώ, οι νυν Τρέμιτι νήσοι, ελέγοντο «Διομήδειοι νήσοι» (C 215).

Ακόμη και ο Τάραντας ήταν αρχικά πόλη της Κρήτης.10

11/. Αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη επιβεβαιώνει τους Ιταλούς αρχαιολόγους και φυσικά πάνω απ’ όλους τους αρχαίους συγγραφείς, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη ελληνικών αποικιών από την μυκηναϊκή περίοδο (1600-1100 π.Χ.).

                             

 

Μια από τις πανάρχαιες κτήσεις των Προ-Ελλήνων Πελασγών, η Νότιος Ιταλία.

γ. Συμπεράσματα

1/. Από τα τέσσαρα (4) σημαντικώτερα φύλα που συγκροτούσαν το Αρχαίο Ρωμαϊκό Βασίλειο και αργότερα την Αρχαία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μόνον οι Λατίνοι δεν είχαν (προ) Ελληνικές ρίζες. Άλλωστε σύμφωνα με την παράδοσή τους, οι προϊστορικοί πρόγονοί τους είχαν κατέλθει στην ιταλική χερσόνησο από την κεντρική Ευρώπη, γύρω στο 1200 π.Χ. και όχι από Ανατολάς όπως συνέβαινε με τα υπόλοιπα τρία (3) φύλα.

2/. Οι Ρωµαίοι δεν είχον λατινικήν εθνικήν συνείδησιν αλλά Ρωµαϊκήν. Δεν ήσαν Λατίνοι. Ήσαν…Ρωµαίοι. Εκλαϊκευμένα σήμερα θα απεκαλούντο Ρωμηοί. Οι Λατίνοι δεν είχαν Ελληνική συνείδηση. Έτσι εξηγείται πως επεκράτησεν, οι Φράγκοι του  µεσαίωνος να λέγονται υπό των εν Ανατολή Ρωµαίων «Λατίνοι». Δηλαδή οι εν Νέα Ρώµη ηµέτεροι συνήθιζον ως φαίνεται να δίδουν εις νεωτέρους εχθρούς, ονόµατα αρχαίων εχθρών.

3/. Τα υπόλοιπα φύλα της αυτοκρατορίας (Ρωμαίοι, Ετρούσκοι, Σαβίνοι), δεν ήσαν απλώς ελληνοποιημένα αλλά Ελληνικής καταγωγής, γνωστά από τους κλασσικούς χρόνους με το γενικό όνομα Ρωμαίοι.

4/. Οι Λατίνοι μετά από την βαριά ήττα που υπέστησαν μαζί με τους Καμπανούς συμμάχους τους, στο Τριφάνον (Trifanum), το 340 π.Χ. και μετά την συνθηκολόγηση των Καμπανών, υπετάγησαν στους Ρωμαίους. Η Λατινική Συμπολιτεία διελύθη το 338 π.Χ. αλλά διετηρήθη η λατινική γλώσσα στα λαϊκά στρώματα, εντός της Ρωμαϊκής βασιλείας

Οι Λατίνοι, ως Ρωμαίοι πολίτες, εκμεταλλεύθηκαν την απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων, άλλοι απερροφήθησαν πλήρως εντός του ανερχόμενου ρωμαϊκού κράτους, και άλλοι δραστηριοποιήθηκαν έστω και χωρίς το δικαίωμα ψήφου (civitas sine suffragio).

Λόγω της μη Ελληνικής καταγωγής τους, ο μετέπειτα ρόλος των Λατίνων για την σταδιακή αφελληνοποίηση της αυτοκρατορίας των Ρωμαίων/ Ρωμηών, αρχής γενομένης από τον 3ον μ.Χ. αιώνα, θα αποδειχθεί καθοριστικός. Αυτός πιθανολογείται ότι είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους μετεφέρθη η πρωτεύουσα Ρώμη από την παλαιά θέση της, στην Ελληνική Ανατολή, στην νέα θέση (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολη).

5/. Η παρουσία των Ελλήνων στην Ιταλική χερσόνησο, με το γενικό προελληνικό όνομα Πελασγοί, χάνεται στα βάθη των χιλιετιών και το βάσιμο συμπέρασμα που προκύπτει, είναι σαφές: Οι προ Χριστού Ρωμαίοι, δεν είχαν απλώς ταυτισθεί με τον Ελληνικό κόσμο και πολιτισμό, πολλούς αιώνες πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο, αλλά ήταν αναμφισβήτητης ελληνικής καταγωγής.

Δηλαδή, οι αρχαίοι Ρωμαίοι της Παλαιάς Ρώμης,  προχριστιανικώς και πρωτοχριστιανικώς, ήσαν…Ρωμαίοι/ Ρωμηοί/ Έλληνες….

6/.  Οι Έλληνες δεν είναι μόνον οι πρόγονοι των αρχαίων Ρωμαίων, αλλά και οι γεννήτορες ή οι δημιουργοί του λατινικού αλφαβήτου και της λατινικής γραφής.

Το λατινικό αλφάβητο, προέρχεται από το ελληνικό και κατά άλλους από το ετρουσκικό αλφάβητο. Αλλά και αν δεχθούμε ότι ισχύει η δεύτερη εκδοχή, πάλι η προέλευσή του είναι ελληνική αφού και το ετρουσκικό αλφάβητο, προέρχεται από το ελληνικό.

Τα ετρουσκικά γράφονταν με το Χαλκιδικό αλφάβητο το οποίον δανείστηκαν οι Ετρούσκοι (Rasna ή Rasenna στα ετρουσκικά) από τις ελληνικές αποικίες στην Ιταλία και Σικελία. Από το ετρουσκικό σύστημα γραφής, προήλθε με την σειρά του το λατινικό αλφάβητο.

Το λατινικό αλφάβητο είναι το δυτικό ελληνικό αλφάβητο της Χαλκίδας, που μεταφέρθηκε στην Ιταλία και διαδόθηκε από τους Ρωμαίους και τούτο διδάσκεται από πολλούς έγκριτους γλωσσολόγους.

7/. Η λατινική, γλώσσα λαού αγροτικού, επήρε από την ελληνική όλο το αφηρημένο και τεχνικό λεξιλόγιο. Σε κάθε χρονική στιγμή της ιστορίας, διακρίνονται νέες εισροές εκ της ελληνικής. Η λατινική γλώσσα, δεν θεωρείτο ξένη για τους αρχαίους Έλληνες. Ο ρήτορας Κουϊντιλιανός, φρονεί πως η «Αιολική» ελληνική διάλεκτος, είναι η πιο κοντινή στην Λατινική.

Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και γι’ αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετή ισχύ και γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.

8/. Από την συνεκτίμηση των καταγεγραμμένων μύθων και ερμηνευτικών απόψεων για την ετυμολογία του ονόματος της Ρώμης προκύπτουν σαφώς, τόσον η ελληνόρριζη ετυμολογική προέλευση του ονόματος, όσον και η ελληνικότης της Ρώμης.

9/. Οι αρχαίοι Ρωµαίοι ουδέποτε επεχείρησαν να εκλατινίσουν και να εκπολιτίσουν τους Έλληνες,  απλούστατα διότι ήσαν οι ίδιοι και αισθάνοντο  Έλληνες και όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν ελληνικές ρίζες, είχαν γίνει (εκαλούντο) Έλληνες κατά την γλώσσαν,  την παιδείαν και τον πολιτισµόν, πριν κατακτήσουν τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος.

10/.  Η παλαιά Ρώμη ήταν Ελληνική, τουλάχιστον 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη που δέχονται κατά μεγάλην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές που αναφέρονται στην σχετική γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ. αι.).  

Σύμφωνα με κάποιους άλλους, και όχι μόνον κατά τον ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα, «η Ρώμη ήταν Ελληνική, ως Αρκαδική αποικία, από το 1240 π.Χ.».

Τελικά όποια αρχαία πέτρα και αν σηκώσεις στην μείζονα αρχαία περιοχή της σημερινής Ιταλίας, θα βρείς Έλληνα και σε όποια σημερινή σημαντική Ιταλική πόλη κι’αν ετεροχρονίσεις τις ρίζες της, θα ανακαλύψεις την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ της.

Δεν είναι τυχαία η λαϊκή ρήση που έχει τις ρίζες της στην Ιταλία και διετηρήθη στο πέρασμα των αιώνων, αφορώσα στην σχέση Ιταλών και Ελλήνων (Το Σύστημα εφρόντισε να την αποσιωπήσει/διαγράψει κι’αυτή), ότι:

Una faccia una razza «Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα/Μία φάτσα μία φυλή».

Συνεχίζεται

---

1 -«Σχεδόν δε και πάντων τα ουνόματα των θεών εξ Αιγύπτου ελήλυθε ες την Ελλάδα. Διότι μεν γαρ εκ των βαρβάρων ήκει, πυνθανόμενος ούτω ευρίσκω εόν. Δοκέω δ’ ων μάλιστα απ’ Αίγυπτον απίχθαι» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,50). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη» (σειρά «Οι Έλληνες» #45), Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 101.

-Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 270-271, σημ. #81.

-«Και της Δήμητρος τελετής περί, την οι Έλληνες Θεσμοφόρια καλέουσι […] αι Δαναού θυγατέρες ήσαν αι την τελετήν ταύτην εξ Αιγύπτου εξαγαγούσαι και διδάξασαι τας Πελασγιώτιδας γυναίκας» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,171). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 245.

-Εισαγωγή στο Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1 (Βιβλιοθήκης ιστορικής, Βίβλος πρώτη)», Κάκτος, Αθήνα 1997, σελ. 22.

-Charlotte R. Long, «The twelve gods of Greece and Rome», E.J. Brill, New York 1987, σελ. 150: «A scholion on Apollonius Rhodius’ Argonautica […] refers to the Twelve Gods (of Egypt) as protectors of the zodiac signs».

2 Όπως στην παρ. ΑΧΑΙΟΙ, Μέρος 3ον, π. 4δ(2).

3 Αναζητώντας την αλήθεια. Η Ταυτότητα των Ελλήνων, Σπ. Αρώνης, 2007, σ. 204.

4 Διονυσίου Αλικαρνασσέως, Ρωμαϊκής αρχαιολογίας, Λόγος πρώτος.

5 Ακριβέστερος είναι ο τύπος «Ιώνιον Πέλαγος» και όχι «Ιόνιον Πέλαγος», καθ’ όσον κατά τον Αρχέμαχον η ονομασία του Πελάγους προήλθε «εκ των απολεσθέντων εν αυτώ Ιώνων», όπως και η Ιωνία (Μ. Ασία) έλαβε το όνομα από τους αρχαίους αποίκους Ίωνες, φυλετικούς προγόνους των Ελλήνων (Λεπτομέρειες στο βιβλίον, Αναζητώντας την Αλήθεια, Η Ταυτότητα Των Ελλήνων, 2007, σ. 153-162).

6 Αβοριγίνες ονομάζονταν οι υπεράκριοι, αυτοί που κατά το Αρκαδικόν σύστημα κατοικούσαν στα άκρα, αλλά και οι αυτόχθονες (από το Λατινικό ab origine που σημαίνει γνήσιοι, πρωταρχικοί).

7 Πατριδογνωσία, 21 Σεπτεμβρίου 2003, τεύχος 84, σελ. 3041-3043.

8 Πελοπ. Πόλεμος, Α' 12, 4.

9 Ιστορική Βιβλιοθήκη, 9.

10 Στράβων «Γεωγραφικά» ΣΤ ΠΙ, 2 και 6.  Λεπτομέρειες όπως σε απόσπασμα άρθρου  στο περιοδικό «Ελληνόραμα», τ. 25oν. Άρθρον «Προϊστορικοί Ελληνες στην Ιταλία», σελ 9-15 [http://www.hellinon. net/ GreekRome.htm]