OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ  ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ  ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR  LAST  RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE  BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

 

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις……. 7 καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα. 8 καὶ ἐγὼ ἤκουσα καὶ οὐ συνῆκα καὶ εἶπα· Κύριε, τί τὰ ἔσχατα τούτων; 9 καὶ εἶπε· δεῦρο Δανιήλ, ὅτι ἐμπεφραγμένοι καὶ ἐσφραγισμένοι οἱ λόγοι, ἕως καιροῦ πέρας· 10 ἐκλεγῶσι καὶ ἐκλευκανθῶσι καὶ πυρωθῶσι καὶ ἁγιασθῶσι πολλοί, καὶ ἀνομήσωσιν ἄνομοι· καὶ οὐ συνήσουσι πάντες ἄνομοι, καὶ οἱ νοήμονες συνήσουσι…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4-10).

«6 Οὕτως λέγει ὁ Θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ ὁ ρυσάμενος αὐτὸν Θεὸς σαβαώθ· ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα· πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστι Θεός..» ΗΣΑΪΑΣ: 44/6).

«3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν…» (ΙΩΑΝΝΗΣ: 17/3).

«..ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. 9 ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ' ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω. 10 ἄρτι γὰρ ἀνθρώπους πείθω ἢ τὸν Θεόν; ἢ ζητῶ ἀνθρώποις ἀρέσκειν; εἰ γὰρ ἔτι ἀνθρώποις ἤρεσκον, Χριστοῦ δοῦλος οὐκ ἂν ἤμην..(ΓΑΛΑΤΕΣ:  1/8-10).

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις». (ΕΦΕΣΙΟΥΣ:  6/12).

«14 Ὑμεῖς γὰρ μιμηταὶ ἐγενήθητε, ἀδελφοί, τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ τῶν οὐσῶν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὅτι τὰ αὐτὰ ἐπάθετε καὶ ὑμεῖς ὑπὸ τῶν ἰδίων συμφυλετῶν καθὼς καὶ αὐτοὶ ὑπὸ τῶν Ἰουδαίων, 15 τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων, 16 κωλυόντων ἡμᾶς τοῖς ἔθνεσι λαλῆσαι ἵνα σωθῶσιν, εἰς τὸ ἀναπληρῶσαι αὐτῶν τὰς ἁμαρτίας πάντοτε. Ἔφθασε δὲ ἐπ' αὐτοὺς ἡ οργὴ εἰς τέλος». (Α ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ 2/14-16).

«9 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν θλῖψιν καὶ τὴν πτωχείαν· ἀλλὰ πλούσιος εἶ καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων ᾿Ιουδαίους εἶναι ἑαυτούς, καὶ οὐκ εἰσίν, ἀλλὰ συναγωγὴ τοῦ σατανᾶ». (ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ 2/9 και 3/9).

«..Όταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, 32 καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων….» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 25/31-32),

«Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι». [Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)].

«…Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί!». (Κωστής Παλαμάς, 1925)

«Μια φορά εβαπτίσθημεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μία με το αίμα δια την ελευθερίαν της Πατρίδος μας» (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης).

«…Κατεβαίνω πολεμιστής είς το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων πού είναι φυτευμένες είς ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση είς την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό, ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης.» [Ιωάννης Καποδίστριας, σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα (Γ. Τερτσέτης, «Τα Απόλογα του Καποδίστρια»)].

Β΄ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ (ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΠΡΟΕΛΛΗΝΩΝ- ΠΕΛΑΣΓΟΙ- ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΥΛΑ, ΑΡΧΑΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ-ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ)

Μέρος 3ον

3. ΑΙΓΙΕΙΣ-ΑΙΓΑΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ.

α. Οι αποκληθέντες στην εποχή μας Αιγαίοι ή Αιγιείς, δεν είναι άλλοι παρά οι Προέλληνες Πελασγοί, τα πρώτα προϊστορικά Ινδοευρωπαϊκά φύλα που μετοίκησαν από την Ανατολή (Ασία/Ινδία) στην Δύση (Ευρώπη-Αιγηΐδα),1 πολύ αργότερα από την φανταστική περίοδο όπως αυτή διατυπώθηκε από τους εφευρέτες της αόριστης γενετικής αρχής (των «Αιγέων»), των δεκάδων ή εκατοντάδων ή δισεκατομμυρίων ετών!!!

«Οι Αιγιείς είναι Ινδοευρωπαϊκός λαός της Ευρώπης, που όπως απεδείχθη εκ των τελευταίων ανασκαφών κυρίως της Κρήτης είχον πολιτισμόν λίαν προηγμένον, αγνώστου όμως καταγωγής. Ο πολιτισμός ούτος ήκμασε περί το 2.500-1.500 π.Χ. (Κρήτη-Κυκλάδες) και κατεστράφη εκ της εισβολής των Δωριέων αφού προηγουμένως ανεμείχθη με τους Αχαιούς» (Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη. τ.6ος, σ.735).

β. Αιγαίον (Πέλαγος).

1/. Η αχανής ανοικτή (θαλάσσια) λίμνη με τα ταραγμένα κύματα, τα νερά της οποίας λάμπουν (καθώς οι ακτίνες του φλεγόμενου ήλιου πέφτουν επάνω σ’αυτά, σαν σε καθρέπτη, ή λόγω της λάμψεως από τις αστραπές στην διάρκεια των  καταιγίδων).

Ο θαλάσσιος χώρος του οποίου τα αφρισμένα κύματα μοιάζουν με κινούμενες αίγες ή οι μετακινούμενοι σ’ αυτόν παρομοιάζονταν με τις αίγες λόγω της πρωτόγονης φορεσιάς τους από δέρμα αιγός.

2/. Ο θαλάσσιος χώρος στον οποίο μετακινούνταν και δρούσαν οι Αίγ-ιγες/ Πελασγοί (Οι πυρροί/ ηλιοκαμμένοι-φλογισμένοι στην όψη λόγω της μακροχρόνιας εκθέσεώς τους στον ήλιο), οι οποίοι εξ αυτού έλαβαν και το όνομα (λαοί της θάλασσας).

-Τοπωνύμια που περιλαμβάνουν την ρ. αιγ- σημαίνουν πόλεις/ παράκτιες, παραθαλάσσιες περιοχές ή λαμπρές (κυρ. και μτφ).

-Κύρια ονόματα που περιλαμβάνουν την ρ. αιγ- σημαίνουν τον θαλασσοπόρο, τον ερυθρωπό-φωτοβόλο, λευκό (Αιγεύς), τον κάτοικο πόλεως ή περιοχής που έχει και αυτή την ρ. αιγ-, το λαμπρό (κυρ. και μτφ.).

3/. Η λέξη Αιγαίον κατά την πιθανώτερη εκδοχή προέρχεται από την λέξη Ακταίον διότι:

-Ακτή: Ακροθαλασσιά, βραχώδης ή αμμώδης. Γενικά κάθε ύψωμα που εξέχει από την επιφάνεια της θαλάσσης ή παραλία (νησί, βραχονησίδα, νησαίο έδαφος).

-Ακ-τή=Αγ-τή (Λεξ.Σκαρλάτου Βυζαντίου).

Η άποψη αυτή ισχυροποιείται από το γεγονός ότι Αιγαίοι απεκλήθησαν συνοπτικά «οι αρχαιότεροι κάτοικοι των ακτών και των νήσων του Αιγαίου πελάγους» (Εγκ.Λεξ. ΗΛΙΟΣ,τ.1ος, σ.670).

Η Ελληνική ρίζα αιγ- προσδιορίζει καθ’οιονδήποτε τρόπο σχέση με ύδωρ αλλά και με την ρ. αγ-,Fαγ-(άγ-νυμι, αγ-νύω. Παράγωγα αγ-τή ή ακ-τή, ακταίο, Ακ-τική ή Αττική).

[Αιγάδες Νήσοι (πλησίον Σικελίας)-Αιγαί (πόλις της Αχαϊας μεταξύ Αιγείρας και Βούρας), Αίγιον, Αιγεύς, Αίγινα, αιγιαλός, Αιγίπιος (ποταμός της Ασιατικής Σαρματίας), Αιγλήτης (Επίθετον του Απόλλωνος ως φωτοβόλου), Αιγός ποταμοί, Αίγυπτος (ποτ. Νείλος), Αίγων ο θαλασσοκράτωρ (πανάρχαιος βασιλεύς της Ευβοίας ), κλπ].

Συνεπώς έχουμε Αγ(τ)αίον/ Αιγ(τ)αίον/ Αιγαίον (Αποβολή του τ κατά το πτόλις-πόλις). Δηλαδή Αιγαίον:

-Η απέραντη θαλάσσια έκταση (Ωκεανός-Ωγύϊον/ Ωκύϊον/ Ωγυγία= Μυστηριώδης νήσος) με τα χιλιάδες νησιά, βραχονησίδες και νησαία εδάφη.

-Το Αρχιπέλαγος των Πελασγών/Ιώνων/Ελλήνων.

4. ΑΧΑΙΟΙ

α. Μυθολογία

Κατά την Ελληνική μυθολογία ο Αχαιός είναι ο γενάρχης των Αχαιών, υιός του Ξούθου και της Κρεούσης ή του Διός και της Φθίας ή του Ποσειδώνος και της Λαρίσσης, αδελφός του Ίωνος.

Αυτή είναι η συνηθεστέρα μυθική διατύπωση της καταληκτικής διαιρέσεως του Ελληνικού Έθνους σε τέσσαρες φυλές (Αχαιοί, Δωριείς, Ίωνες, Αιολείς). Αλλά «ο τοιουτοτρόπως διασκευασθείς μύθος δεν αναφέρεται ειμή υπό συγγραφέως της δευτέρας προ Χριστού εκατονταετηρίδος. Ο Απολλόδωρος ήντλησε μεν από του Εκαταίου, του Ελλανίκου,του Φερεκίδου, αλλά και οι λογογράφοι ούτοι δεν είναι προγενέστεροι της 5ης εκατονταετηρίδος ή το πολύ του τέλους της 6ης.

Προς δε τούτοις, το κείμενον αυτών δεν σώζεται, ουδ’ είναι γνωστόν πόθεν ηρύσθησαν αυτοί τας μυθικάς αυτών παραδόσεις. Και ενώ ο παρά τω Απολλοδώρω σωζώμενος τύπος του περί Έλληνος και των παίδων αυτού μύθου, δεν ανατρέχει ως εκ των γνωστών αυτού πηγών, εις εποχήν προγενεστέραν του τέλους της 6ης εκατονταετηρίδος, εξελέγχεται προσέτι μηδόλως υπάρχων μέχρι της 8ης, διαφωνών προς ποικίλας άλλας του μύθου διασκευάς, προς τα αρχαιότατα μνημεία της Ελληνικής ιστορίας, προς τας ιστορικάς δοξασίας του Ηροδότου και περιέχων πολλάς ασαφείας και αντιφάσεις.

Τω όντι ο μύθος ούτε εν τη Ιλιάδι ούτε εν τη Οδυσσεία αναφέρεται......ώστε είναι βέβαιον, ότι μεταξύ της 9ης και 8ης εκατονταετηρίδος, καθ’ ήν πιθανώτατα εποιήθησαν τα Ομηρικά έπη και είχον ήδη απαρτισθή πάσαι αι στοιχειώδεις σχέσεις του Ελληνικού Έθνους, η του Έλληνος και των παίδων αυτού γενεαλογία δεν υπήρχεν...» (Από λόγον του Κων. Παπαρρηγοπούλου, εκφωνηθέντος στο Πανεπιστήμιο κατά την έναρξη του ακαδημαικού έτους 1855-1856 και δημοσιευθέντος το πρώτο στα φυλλάδια 138,139,140,141 της «Πανδώρας»).  

β. Όνομα -προέλευση  

Αχαιοί είναι το προϊστορικό όνομα των λαών της θαλάσσης και η αρχαιότερη (προιστορική) πολιτική ονομασία των συγγενών Πελασγικών (προελληνικών-πρωτοελληνικών) φύλων, διότι :

-Οι πρωτοέλληνες εμφανίζονται με αυτό το όνομα σε όλο τον τότε προϊστορικό Ελλαδικό/Ελληνικό χώρο.

«Εις την αρχαιότητα Αχαιοί εκαλούντο όλοι οι Έλληνες» (Λεξ. Ελευθερουδάκη, τ.2ος, σ.755).

«Γιατί (ο Κινύρας) είχε ακούσει στην Κύπρο την μεγάλη φήμη ότι οι Αχαιοί επρόκειτο να αποπλεύσουν για την Τροία και γι’αυτό του έδωσε (στον Αγαμέμνονα) τον θώρακα ως δώρο»(ΙΛΙΑΣ:Λ/20-22). 

«Το όνομα Αχαΐα χρησιμοποιείται ήδη από του Ομήρου, κατά την εποχήν όμως εκείνην εσήμαινε πολύ μεγαλυτέραν περιοχήν, σχεδόν όλην την Ελλάδα (ΙΛΙΑΣ:Α/54,Η/124, κ.α.). Κατά τον Ηρόδοτον (Ζ/173), η Αχαΐα περιελάμβανε το ΝΑ τμήμα της Θεσσαλίας, αλλά κατ’άλλους συγγραφείς περιελαμβάνετο εις αυτήν και η βόρειος ακτή της Πελοποννήσου, η οποία εκαλείτο Αιγιαλός ή Αιγιάλεια και κατοικείτο υπό των Πελασγών Αιγιαλέων» (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ.,τ.4ος, σ.326).

«Ο Όμηρος καλεί ενίοτε πάντας τους Έλληνας Αχαιούς. Κατά τους χρόνους της ακμής των οι Αχαιοί ήσαν κύριοι όλης της Στερεάς Ελλάδος (πλην της Αττικής) και της Αν.Πελοποννήσου» (Επίτομο Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό «ΠΡΩΙΑΣ»,τ.1ος, σ.626) 

-Η λέξη δηλώνει τους ομαίμους που διακινούνταν κυρίως δια θαλάσσης, αφού:

.Η Ιαπετική ή Ινδοευρωπαική ρίζα Akh ή Ακβ εναλάσσεται διαδοχικά με τις ακ,αχ,αφ  που σημαίνουν νερό, εξ ού και το Λατινικό όνομα aqua (ακ-ουα) {Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια,τ.2ος,σ.40-Οι περιπέτειες των Εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, Παναγ. Χρήστου, σ.32}.

.Η λέξη Akh στα Χαλδαϊκά (Αρχαία Εβραϊκά), σημαίνει αδελφός (Αιγυπτιακή επιγραφή αναφέρει τους Ακχαιούσος που εισέβαλλαν από τον χώρο της θαλάσσης-Βλέπε και ΓΕΝΕΣΗ:4/2-4/9).

-Οι προέλληνες (Σημίτες Πελασγοί) κατά την προϊστορική εκείνη περίοδο (2η χιλιετία), έχουν αρχίσει να αφομοιώνονται ή είχαν αφομοιωθεί από τους αδελφούς Ιαφεθίτες/ Ίωνες.  

-Με την εκστρατεία των Αχαιών κατά της Τροίας πραγματοποιείται η πρώτη πολιτική ενοποίηση των Πρωτοελληνικών «ευσύνοπτων» πόλεων. Δεν έχουμε ακόμη την εμφάνιση ενεργού Εθνικής συνειδήσεως αλλά έχουμε την εξωτερίκευση πολιτικής συνειδήσεως (λήψη ενιαίας πολιτικής αποφάσεως για την εκστρατεία). Δεν υπάρχει ενεργός Εθνική συνείδηση αλλά λανθάνουσα, γιατί δεν έχει παρουσιασθεί ακόμη εξωτερική απειλή, κάτι που έγινε πολύ αργότερα με την εισβολή των Περσών στην Ελλάδα.

γ. Εμφάνιση-Εξάπλωση

Οι Αχαιοί εμφανίζονται στο προσκήνιο περί την 3ην χιλιετία π.Χ. με αρχική κοιτίδα την Θεσσαλία, οπόθεν ορμώμενοι και εκτοπίζοντες άλλα Πελασγικά φύλα, κυριαρχούν βαθμηδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα.

«Οι Αχαιοί αποτελούσι την μεγαλυτέραν, μαχιμωτέραν και παντοειδώς ανωτέραν φυλήν της Ελληνικής ομοφυλίας κυριαρχούσαν από της νεολιθικής και μάλιστα από της χαλκής περιόδου μέχρι της εισβολής των Δωριέων (3.000-1.000 π.Χ.). Κοιτίς αυτών φαίνεται πιθανώτατον ότι υπήρξεν η περί την Όθρυν χώρα της Ν. Θεσσαλίας» (Λεξ.Ελευθερουδάκη, τ.2ος,σ.755). 

Με την πάροδο του χρόνου οι Αχαιοί εξελίσσονται σε σύγχρονο για την εποχή τους ναυτικό λαό και εξαπλώνονται στα νησιά του Αιγαίου, στην Κύπρο, στην Κρήτη και στα παράλια της Μικράς Ασίας. Στην μεγίστη ακμή φθάνουν περί τα μέσα της 2ας χιλιετηρίδος,με την ανάπτυξη του περίφημου Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Μετά την Τροία εγκαθίσταται στην Κύπρο ο Τεύκτρος, αδελφός του Αίαντος του Τελαμώνιου. Αυτός ίδρυσε την Σαλαμίνα δίδοντας το ίδιο όνομα με τον τόπο καταγωγής του την Σαλαμίνα Αττικής (Πίνδαρος,Νεμεονίκες,4/46-Παυσανίας,1,3,11,29-Αισχύλος,Πέρσες, 895).

Μία παραλία στην βόρεια πλευρά της Καρπασίας ονομάζεται «Αχαιών ακτή» (Στράβων,14,682).

Τα ονόματα των Κυπριακών πόλεων στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Ελληνικά, μάλιστα σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ότι οι αντίστοιχες τοπωνυμίες της κυρίως Ελλάδος( Reallexion der Alertumswissen-schaften, τόμος 23ος, σ.95).  

Τα ευρήματα στην Φιλακοπή της Μήλου, στην Ιαλυσσό της Ρόδου, στην Κω, στην Χίο, στην Λέσβο και στον οικισμό της Λίνδου, δεν αφήνουν αμφιβολίες για την κυριαρχία των Αχαιών στις Κυκλάδες και τα Δωδεκάννησα.

Απόδειξη της επιδράσεως του Ιωνικού-Αχαϊκού πολιτισμού στην Κύπρο, αποτελεί και η συγγραφή πλήθους Κυπριακών επών, περισσοτέρων από τις διασωθείσες τραγωδίες, από τα οποία ελάχιστα σώζονται μέχρι σήμερον (Αριστοτέλης, Ποιητική, 23/3).        

Οι Αχαιοί αποίκησαν στην Κρήτη από τις Μυκήνες και το Άργος (υπό την αρχηγία του Ταλβυθίου) μετά τον Τρωϊκό πόλεμο. Ανέπτυξαν το εμπόριο με τους τότε λαούς της Μεσογείου, ιδιαίτερα με την Αίγυπτο (επί Αμενόφιος Β΄και Γ΄/1450-1380 π.Χ.), και διεδέχθησαν τους Κρήτες στην θαλασσοκρατορία.

Μία περίφημη Αιγυπτιακή επιγραφή αναφέρει ότι άνθρωποι ήλθαν από τον «Μεγάλο Ένα, από το Κεφτιού που βρίσκεται στο μέσο της μεγάλης θάλασσας». Επίσης αναφέρεται μεταφορά ξυλείας με πλοία των Κεφτί. Στην στήλη του Τούθμωσι Γ΄αναγράφεται ότι: «Οι Κεφτί είναι κάτω από την δύναμή σου».

Σε ντοκουμέντα των Χεττιτών που χρονολογούνται μεταξύ 14ου-13ου π.Χ. αιώνος, γίνεται λόγος για το κράτος των «Αχιγιάβα» που δεν είναι άλλοι από τους Αχαιούς.

Κατά τους ιστορικούς χρόνους:

-Χάνεται σταδιακά το όνομα Πελασγός και αρχίζει να διαδίδεται σε ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο, κατά τρόπο άγνωστο μέχρι σήμερα, το όνομα Έλλην.

-Η λέξη Αχαιός αποκτά την σημασία του Έλληνος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα Αχαιοί να καλούνται ουσιαστικά μόνο οι κάτοικοι της Ν. Θεσσαλίας (όπου και η περιοχή όπου γίνεται το πρώτον και άπαξ αναφορά, κατά την προϊστορική περίοδο, του ονόματος Έλληνες)  και της ΒΔ Πελοποννήσου (Αχαΐα).

δ. Ετυμολογία της λέξεως Αχαιός

1/.Κυριώτερες απόψεις ιστορικών-ερευνητών γλωσσολόγων

Η λ. Αχαιοί <* ΑχαιFοί είναι άγνωστης ετυμολογίας.

Σχετικά με τον τόπο που προσδιορίζει αρχικά η λέξη στην Μυκηναϊκή περίοδο, διατυπώθηκαν διάφορες απόψεις από τις οποίες επικρατέστερες είναι η Κνωσσός (L.Palmer) και η Ρόδος (D. Page) {Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ. 338}.

Η λέξη Αχαιός περιλαμβάνει την ρ. Αχ- που σημαίνει γενικά ύδωρ αλλά και στεναγμός, θλίψη επειδή το συνηθισμένο αποτέλεσμα της θλίψεως είναι τα δάκρυα.

Η χρήση στον Όμηρο του ηχή (ηχ-ώ, Δωρ. αχά), δείχνει ότι η λέξη εχρησιμοποιείτο για να δηλώσει ήχο της θάλασσας (θάλασσα ηχήεσσα, Α/ 157- Ηχή θεσπεσίη, ως ότε κύμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης, Β/209- ήχο ανέμων, Π/ 769- αλαλαγμό, Ν/837). 

Αχ: Στην σφηνοειδή γραφή σημαίνει ύδωρ (Μεγ.Αμερικ. Εγκυκλ., λ. Αχ, σ. 40).

Αχελώος: Ποτάμιος θεός, γιός του Ωκεανού και της Τηθύος-Ησίοδος.Θεογονία, 340 ή της Γαίας, του οποίου το όνομα έλαβε ο ποταμός της Αιτωλοακαρνανίας.

Αχελώος: «Ο ποταμός «Αχ». Ως προσηγορικόν, παν ρεύμα, πας χείμαρρος ή εν γένει το ύδωρ (παράβαλε του Βιργιλίου Acheloia pocula)» {Λεξ. Σταματάκου. Σ.202}.

Αχέρων: Ποταμός της Θεσπρωτίας. Το όνομα θεωρήθηκε από άλλους ότι παράγεται από το «άχεα ρέων» (ΟΜ.ΟΔ: Κ/513).

Αχαΐα: Τόπος βροχών/περιβρεχόμενος από θάλασσα.

Αχρίς: Λίμνη (Σκιπερία/«Αλβανία»).

Αχάτης: Ποταμός της Σικελίας μεταξύ Καμαρίνης και Γέλας, από τον οποίο ονομάσθηκε ο αχάτης λίθος που βρέθηκε το πρώτο εκεί (Θεόφρ.π.λίθ. απόσπ. 2-Plin. ΧΧΧVII,10,54-Sil. XIV,229).

Αχερουσία λίμνη - Αχινού λίμνη-αχηβάδα, κλπ.

2/. Ετυμολογία με βάση την Π.Δ.

Η λέξη Αχαιός είναι δηλωτική συγγενών λαών (φύλων). Το Αχ (Akh ή Ach) στα Χαλδαϊκά σημαίνει αδελφός ( «και προσέθηκε τεκείν τον αδελφόν αυτού, τον Άβελ»- ΓΕΝ: 4/2. «Και είπεν ο Κύριος προς τον Κάϊν που εστίν Άβελ ο αδελφός σου;- ΓΕΝ: 4/9). Την ίδια σημασία έχει και η βιβλική ερμηνεία των λέξεων:

Achiy=αδελφικός ( Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠ: 5/15)

«Αχί ο υιός του Αβδιήλ..». Στην μετάφρ. Ο΄ η φράση έχει ως εξής: «αδελφού υιού Αβδιήλ.......»

Ach-i-yam= Ο αδελφός της μητέρας (Β΄ ΒΑΣΙΛ: 23/33).

Ach-i-yah= Ο αδελφός του Θεού (Α΄ ΒΑΣΙΛ: 14/13).

Achio ή Ahio ή Achyow= Αδελφοί, αδέλφια (Β΄ ΒΑΣΙΛ: 6/3- Α΄ ΠΑΡΑΛ: 8/14). ).

5. ΔΩΡΙΕΙΣ

α. Οι Δωριείς όπως και οι Αιολείς, δεν είναι ιδιαίτερο προ-ελληνικον ή πρωτοελληνικόν φϋλον, όπως διδάσκει η συμβατική ιστορία, αλλά μυθοπλασμένη μετονομασία Αχαϊκών φύλων, διότι:

1/. Η Κάθοδος των Δωριέων με την μορφή της καθόδου ενός από τα τέσσερα υποτιθέμενα βασικά Προ-Ελληνικά φύλα, όπως διδάσκεται μέχρι σήμερα, ΔΕΝ υπήρξε ποτέ2.

2/. Η άρχαιότατη ιστορία των Δωριέων  δεν κατέστη δυνατόν να εξακριβωθεί.

Όλες οι αντικειμενικές μελέτες σοβαρών επιστημόνων και τα πορίσματα αξιόπιστων ερευνητών, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο μύθος της καθόδου των Δωριέων και η σύνδεση αυτού με τους Ηρακλείδες είναι ένα προϊστορικό μύθευμα πολιτικής σκοπιμότητος. Για τον λόγο αυτό, υποτέθηκε και συνεχίσθηκε ως παράδοση ότι :

«Οι Δωριείς ήσαν μικρός λαός οίκων περί τον Όλυμπον, εξετάθη δε μετά το όνομά τους σε άθροισμα μαχίμων κατοίκων της Στερεάς Ελλάδος, μορφωθέντων εις ιδίαν φυλήν, μετά τον Τρωϊκόν πόλεμον, ηθέλησαν να παρουσιάσουν την μεταβολήν εκείνων ως έργον κάποιας εξαίρετης μοίρας του Ελληνικού Έθνους, διά τούτο και έπλασαν τον μύθον του Δώρου, υιού του Έλληνος, ως γενάρχου των Δωριέων».3

3/. Οι παραδόσεις περί τής καθόδου των Ηρακλειδών δεν  μνημονεύουν ρητώς συμμαχίες Ηρακλειδών και Δωριέων, οι οποίες αναφέρονται το πρώτον, υπό τού Πινδάρου (6ος π.Χ.). Κατά τούς ιστορικούς χρόνους, καίτοι το γεγονός τής συμμαχίας Ηρακλειδών καί Δωριέων ομολογείται ως παράδοση από πολλούς, «πουθενά εις το εσωτερικό τής Σπάρτης δεν απαντώμεν το των Δωριέων όνομα αν και φυσικώτατον ήτο να αναφαίνετο τούτο απανταχού επικρατέστατον».4

4/. Την κάθοδον των Δωριέων αμφισβήτησαν και κορυφαίοι ιστο­ρικοί όπως οι Beloch5 και Κ. Παπαρρηγόπουλος.

Οι μυθολογούντες ισχυρίζονται ότι ή κάθοδος των Δωριέων συν­δέεται με την λεγομένη κάθοδο των Ηρακλειδών. Όμως, ο Θουκυδίδης και ο Πλάτων «Βεβαιούν ότι οι Ηρακλείδαι τής Παραδόσεως ουδέν άλλον ήσαν παρά φυγάδες της Πελοποννήσου, ανακτήσαντες τας πατρίδας τους από τας οποίας είχαν εξωσθεί. Διαρκούντος δηλαδή τού Τρωϊκού πολέμου, νέα γενεά έπεκράτησε εις τας πόλεις τής Ελλάδος, όταν δε επέστρεψαν οι ήρωες από τον Τρωϊκό Πόλεμον, προέκυψαν πολλές στάσεις, σφαγές, φυγές και κά­θοδος και εκ τούτων συνέβη και η μεταβολή εις την Πελοπόννη­σον».6

«Πράγματι η υπό το όνομα των Ηρακλειδών παλιννοστήσασα οίκοι Πελοποννησιακή αριστοκρατία, εν μόνη τη Σπάρτη κατόρθωσε να παγιώσει το κράτος αυτής, διά του παραδόξου πολιτεύματος, το όποιον εισαχθέν περί τα τέλη της 9ης εκατονταετηρίδος φέρει το όνομα του Λυκούργου. Θαυμασίως δε ένισχυθείσα διά τοϋ πολιτεύματος τούτου και μετ’ ολίγον κυριαρχήσασα απάσης της Λακωνικής, ήρχισε από της 8ης και 7ης εκατονταετηρίδος να επεκτείνη το κράτος αυτής εις Μεσσηνίαν, εις Αρκαδίαν και εις Αργολίδα.

Αλλά συγχρόνως εθεώρησεν ίσως συντελεστικώτατον εις την πολιτικήν αυτής ενέργειαν, να χαρακτηρίσει μεν την υπ’ αυτής κατασκευαζομένην νέαν των πραγμάτων της Πελοποννήσου κατάστασιν, διά νέου ονόματος, να περιποιήση δε εις το νέον τούτο όνομα προέχουσα τινά κατά την Ελλάδα γενεαλογικήν και φυλετικήν τάξιν».7

5/. Στην αρχαιότητα πιστευόταν ευρέως πώς «οι Αχαιοί που είχαν διωχθεί μετά τον πόλεμο, επανήλθαν στην Λακωνική με το όνομά τους αλλαγμένο σε Δωριείς».8

«Αχαιοί φυγάδες από την Πελοπόννησο (ΣΣ: Ίωνες ή Ιαφεθίτες) που επανήλθαν στην Λακωνική, μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, με αλλαγμένο όνομα Δωριείς» (Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 837/Ευριπίδης, Ανδρομάχη,  Επεισοδ. Γ΄ , 501-765/ ΗΡΟΔ: Ε,72/Σπ. Ιακωβίδης, ακαδημαϊκός -  αρχαιολόγος, εφ. ΒΗΜΑ,5 Νοε.1995).

6/. Όταν ο Κλεομένης βασιλεύς της Σπάρτης ευρισκόμενος στις Αθήνες ηθέλησε να εισέλθει στον Ναό της Αθηνάς επί της Άκροπόλεως, η ιέρεια τον εξεδίωξε (στον Ναό επετρέπετο η είσοδος μόνο Αχαιών /Ιώνων και όχι Δωριέων), διότι τον θεωρούσαν ως Δωριέα και όχι Αχαιό, αλλά ό Κλεομένης ό Βασιλεύς των υποτιθέμενων Δωριέων, έδωσε στήν ιέρεια την εξής εκπληκτική-αποστομωτική απάντηση:

«Άλλ’ ου Δωριεύς είμι, άλλ’ Αχαιός» (ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ε/72).

Όταν ό Βασιλεύς της θεωρούμενης από τους συστημικούς διδασκάλους ως μητροπόλεως των Δω­ριέων Σπάρτης, ομολογεί ότι είναι Αχαιός και όχι Δωριεύς, τότε τι άλλο χρειάζεται για να αποδείξουμε ότι ή κάθοδος των Δωριέων από βορρά (τής Ελλάδος) είναι ένα πολιτικό παραμύθι, το οποίον δυστυχώς, διδάσκεται μέχρι σήμερα στους Ελληνόπαιδες ως Ελληνικόν προϊστορικόν γεγονός;

6. ΙΩΝΕΣ

α.Το όνομα Ίωνες είναι το αρχαιότερο φυλετικό όνομα των πρωτοελλήνων, διότι:

-Οι Ίωνες κατάγονται από την θεϊκή οικογένεια του Νώε με αρχαιότατο γενάρχη (Φυλετικό πατριάρχη) τον Ιωΰαν/Ίωνα (εκ του οποίου και το όνομα Ίωνες), γιό του Ιάφεθ.

-Η εμφάνιση των Ιώνων στον Ελλαδικό χώρο εξακριβωμένα προηγείται, κατά πολλούς αιώνες, τόσο των λεγομένων και αναφερομένων ως λοιπών προελληνικών φυλών, Αχαιών - Αιολέων - Δωριέων, όσο και της εμφανίσεως του ονόματος «Έλληνες».

-ΟΥΔΑΜΟΥ υπάρχουν  καταγεγραμμένες, την περίοδο της κυριαρχίας των Αχαιών/Ιώνων, οι λέξεις Έλλην-Ελλάς. Το όνομα Ελλάς εμφανίζεται αμυδρώς, για πρώτη φορά, στον Όμηρο (Ο Όμηρος έζησε περί τον 8ον π.Χ. αιώνα) ως δηλωτικό τμήματος της Αχαΐας Φθιώτιδος στην νότια Θεσσαλία. Κατά την αρχή των Ολυμπιάδων το όνομα εξαπλώνεται από των Θερμοπυλών προς νότον και λαμβάνει καθολική σημασία (Επίτομο Ορθογραφικό και Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ΗΛΙΟΥ,σ.1514 - Επίτομο Λεξικό ΠΡΩΪΑΣ, σ.984).

Για πρώτη φορά το όνομα Έλληνες εμφανίζεται στην γενική του σημασία σε επίγραμμα του Αρκάδος αυλωδού Εχεμβρότου. Το επίγραμμα αναφέρεται στην Ολυμπιάδα 48/3 (584 π.χ.)

«Εχέμβροτος Αρκάς έθηκε τω Ηρακλεί νικήσας τοδ’άγαλμα Αμφικτυόνων αέθλοις, Έλλοισι δ’άδων μέλεα και ελέγους» (Παυσανίας, Περιηγητικά,10,7,3).

-.«Προ του Έλληνος, ούτε καν υπήρχε το όνομα τούτο, διάφοροι δε λαοί όπως και ο Πελασγικός έδιδαν το όνομά τους εις μεγάλην έκτασιν της χώρας» (Θουκυδ. Ιστ. Α/3).

-Ο Θεμιστοκλής, κατά τους Περσικούς πολέμους, προκειμένου να επιτύχει την μείωση της μαχητικής ικανότητος των Περσών ανέγραψε πάνω σε βράχια ορατά από την θάλασσα, σε λιμάνια και όρμους που λιμενιζόταν ο Περσικός στόλος του Ξέρξη, κατά την κάθοδόν του στην Ελλάδα, τα εξής: «Άνδρες Ίωνες κάνετε μεγάλο σφάλμα αγωνιζόμενοι κατά των πατέρων σας βοηθώντας τον εχθρό για την υποδούλωση της Ελλάδος....».

Απευθυνόμενος ο Θεμιστοκλής προς τους Ίωνες ασφαλώς και εννοεί τους Έλληνες. Είναι σαφής όμως η ψυχολογική επίδραση που ασκεί, την περίοδον εκείνη, το όνομα Ίωνες κάτι που φανερώνει ότι υπάρχουν βαθειές ρίζες των Προελλήνων που καταλήγουν στον Βιβλικό Ιωΰαν/Ίωνα και δηλώνει την παραδοσιακή πίστη των προγόνων μας στις θεϊκές καταβολές τους.

-Ιστορικοί και άλλοι επιστήμονες {Ερνέστος Κούρτιος -Καζωμπόν Ισαάκ (Ελβετός λόγιος και θεολόγος-1559/1614, βιβλιοφύλακας της βιβλιοθήκης των Παρισίων), κ.α.} έχουν καταλήξει σε συμπεράσματα ότι οι Ίωνες που είναι απόγονοι-ταυτοπρόσωποι των Ιαβανών (Ιαβάν= Αρχική απόδοση του ονόματος Ίων), είναι οι αρχαιότεροι κάτοικοι της Ελλάδος.

«Μεταξύ όλων των Ελλήνων αρχαιότατοι υπήρξαν οι Ασιατικοί Ίωνες, απόγονοι των Ιαβανών» (Ισαάκ Καζωμπόν).

«Η Αττική απ’ όπου φέρεται ότι εξεπήγασε ο εξιωνισμός της Μ. Ασίας, έγινε Ιωνική, έπειτα από μετανάστευση από τα ανατολικά και για πρώτη φορά από την ανατολική μικρασιατική παραλία....Η αμοιβαία επικοινωνία μεταξύ των δύο ακτών αποτελεί την κυρία ουσία της αρχαιότερης ιστορίας του Ελληνικού λαού» (Οι Ίωνες πριν από την Ιωνική μετανάστευση, Ernst Curtius).

β. Σε αρχαία Αιγυπτιακή επιγραφή του 15ου αιώνος π.Χ. ανεγνωρίσθη το όνομα των Ιώνων, με το οποίον κατά τον Κούρτιο ονομάζονταν αρχικά οι Ίωνες της Μ. Ασίας και από αυτούς έλαβαν μετέπειτα την ονομασία οι Ίωνες της Ευρώπης και οι Αθηναίοι. Επίσης και ο Sayce στα χρονικά του Σενναχερείβ (781-704 π.χ.) βρήκε μνημονευόμενο το όνομα Iavan (Πελασγοί, Νικόλαος Ελευθεριάδης, εκδ. Κάκτος, επανέκδοση 1997,σ. 329), ταυτόσημο του Ίωνα.

«Οιοιδήποτε όμως και αν ήσαν οι κατοικούντες τον Ελλαδικόν χώρον, και την Αιγηΐδα λαοί, κατεκτήθησαν υπό των επιδραμόντων Ελλήνων. Οι τελευταίοι ούτοι κατήλθον κατά διαδοχικά κύματα, πιθανώς πρώτοι οι Ίωνες, είτα οι Αιολείς και οι Αχαιοί και τέλος οι Δωριείς» {Εγκ. Λεξ. Ελευθερουδάκη, λ.  ΕΛΛΑΣ, σ.123 (59)}.

«Αιώνας τινάς μετά τους Ίωνας, περί το 1800 π.Χ., κατήλθαν οι λεγόμενοι Αιολείς ή Αχαιοί, οι οποίοι υπό το δεύτερον όνομα είναι γνωστοί και εις τα επιγραφικά μνημεία των Χεταίων τα γνωσθέντα τους τελευταίους χρόνους...» (Κων. Αμάντου, Μικρά μελετήματα, Άρθρα και Λόγοι,1940, σ. 102).

«Ως πρώτοι κάτοικοι της Αιγιαλείας θεωρούνται οι Πελασγοί από της εποχής του Αιγιαλέως μέχρι του Σελινούντος. Επί του βασιλέως της Αχαΐας Σελινούντος, ήλθον εις την Αιγιάλειαν Ίωνες, ο αρχηγός των οποίων Ίων.....Τους Ίωνας διεδέχθησαν οι Αχαιοί οι οποίοι πιεζόμενοι υπό των Δωριέων εγκατεστάθησαν εις την ΒΔ περιοχήν της Πελοποννήσου η οποία έκτοτε ονομάζεται Αχαΐα» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ.1ος,σ. 685).

«Οι πρώτοι μυθικοί κάτοικοι στον χώρο των Πατρών, οι αυτόχθονες, είχαν βασιλιά τους τον Εύμηλο που διδάχθηκε από τον Τριπτόλεμο τον ήμερο καρπό και την άροση της γης. Γι’ αυτό και η κώμη που ίδρυσε ο Εύμηλος ονομάσθηκε Αρόη. Οι άλλες δύο κώμες η Άνθεια και η Μεσάτις ανήκουν στην ίδια μυθική παράδοση....Κατά τον Παυσανία ο Αχαιός Πατρεύς από την Λακωνία έδιωξε αργότερα τους Ίωνες και συνοίκισε στον χώρο της Αρόης τις τρείς πόλεις....» (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, λ. Πάτρα, σ. 250).

«Οι Ίωνες έφθασαν στην Πάτρα το 1406 π.Χ. εξ Αττικής, όταν ευρίσκοντο ήδη εκεί τρείς μικρές πόλεις, η Αρόη, η Άνθεια και η Μεσάτις....(ΣΣ: Πελασγικές πόλεις)» (Εγκ. ΗΛΙΟΣ, λ. Πάτραι,σ.84).

«Αχαΐα: Αρχαία χώρα της ΒΔ Πελοποννήσου.........Πρότερον εκαλείτο Αιγιάλεια  και  κατωκείτο υπό Ιώνων εκδιωχθέντων υπό Αχαιών (1100 π.Χ.) οίτινες ορμηθέντες εκ της Φθιώτιδος....» (Επίτομο Εγκ. Λεξ. ΠΡΩΪΑΣ, σ. 625).

«Οι ανατολικοί λαοί, οίτινες πρώτους εκ των Ελλήνων εγνώρισαν τους Ίωνας (και πρώτοι πιθανώς εκάλεσαν αυτούς ούτως) απεκάλουν πάντας τους αρχαίους Έλληνας με το όνομα εκείνων (Οι Εβραίοι Ιωΰαν, οι Ασσύριοι Ιαβάν, οι Αιγύπτιοι Ουϊνίμ και οι Πέρσαι Γιουνάν)» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ., τ. 13ος,σ.397).

«Οι πολλοί απεδέχθησαν ότι πρώτοι οι Ασιανοί Ίωνες έλαβον το όνομα τούτο ως Εθνικό» (ο.α.).

Μέχρι σήμερα ΟΛΟΙ οι Ασιατικοί λαοί μας αποκαλούν Γιουνάν-Γιουνανί και την χώρα μας Γιουνανιστάν. Φρονούμεν ότι αυτό επισφραγίζει την θέση ότι οι Ίωνες αποτελούν τον πυρήνα των προ-ελληνικών φύλων με γενάρχη των προ-Ελλήνων, τον προϊστορικό Ίωνα.

7. ΑΙΟΛΕΙΣ

Οι Αιολείς δεν είναι όνομα ιδιαίτερου προελληνικού φύλου, αλλά μυθοπλασμένη μετονομασία Αχαϊκών και Πελασγκών φύλων ή ονομασία που δήλωνε τις ποικίλες (αιόλες) διαφορές γλωσσικών διαλέκτων του πλήθους των πατριών (φύλων) που αντιπροσώπευαν, διότι:

-Τα περί Αιόλου ως γενάρχου Ελληνικής φυλής, είναι κατασκεύασμα της δημιουργικής Ελληνικής φαντασίας.

«Ομολογούμενο είναι ότι των των Αιολέων όνομα, το οποίον ήτο άγνωστον εις τον Όμηρον, ουδέποτε προσηρτήθη εις ιδίαν τινά φυλήν, αλλά περιέλαβε πάντοτε πολλούς και ποικίλους της Ελλάδος κατοίκους,εν Ευρώπη τε και Ασία.Τωόντι και κατά γενικήν περί της Αιολικής αποικίας παράδοσιν, αύτη συνέκειτο εξ Αχαιών της Πελοποννήσου και πολλών κατοίκων της Βοιωτίας.Και κατά τα ειδικώς περί της εισημοτέρας Αιολικής αποικίας της Κύμης λεγόμενα, συνήλθον εν αυτή παντοδαπά Ελληνικά Έθνη» (Διαμόρφωση του Ελληνικού Έθνους, Ομιλία Κων. Παπαρρηγοπούλου στο Πανεπιστήμιο Όθωνος κατά το ακαδ. έτος 1855-1856).

Η επιβεβαίωση περί ανθρώπινης μυθοπλασίας προκύπτει από το πλήθος των παραλλαγών του μύθου που επικρατούσαν στις διάφορες περιοχές της Ελλάδος. Οι παραλλαγές του μύθου της γενεαλογίας των Αιολέων δείχνει και τις διαδοχικές περιοχές που κατέλαβον οι Αιολείς σε όλη την Ελλάδα κατά την αρχική τους εγκατάσταση. Συγκεκριμένα

-Στον Αίολο αποδίδονται πολλοί υιοί ως ιδρυτές διαφόρων Αιολικών κτίσεων (Λεξικό Ελληνικής αρχαιολογίας, Αλέξανδρος Ραγκαβής, τ.1ος, σ.39).

Δηλαδή το όνομα συμβόλιζε τον γενάρχη πολλών (αιόλων) πατριών. Κατά τον Απολλόδωρον, επτά γιοί και πέντε θυγατέρες, κατ’ άλλους δέκα γιοί, κλπ.

-Οι Αχαιοί είναι έθνος Αιολικόν και όχι ένα από τα τέσσερα υποτιθέμενα Ελληνικά φύλα κατά την συστημική (παρα)μυθολογία.

«....Οι μεν ούν Ίωνες εξέπεσαν πάλιν ταχέως υπό Αχαιών, αιολικού έθνους...», (Στράβων, C,333).

Οι Αχαιοί και Αιολείς είχαν σαν κοινή αρχική κοιτίδα την Θεσσαλία (Ηρακλείδης ο Ποντικός/ Παρ’ Αθηναίω εν Δειπνοσοφ.,ΙΔ, 624- Νεώτ. Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ. 2ος, σ.264) {Θεσσαλοί γαρ εισίν οι την αρχήν του γένους Αιολεύσι μεταδόντες}.

-Ως Αιολίς ή Αιολία (Γεωγραφικώς) ορίζεται αρχαία χώρα της Μικρασίας που οφείλει το όνομά της στους Αιολείς που μετανάστευσαν από την Θεσσαλία, αλλά: «Αιολίς ήτο μάλλον Εθνολογική και γλωσσολογική ενότης παρά γεωγραφικός χώρος» (Μεγάλη Αμερικαν. Εγκυκλ.,τ. 1ος, σ. 176).

-«Εκείνο που διέκρινε τα διάφορα τμήματα των Ελλήνων μεταξύ τους ήταν κυρίως οι διαλεκτικές διαφορές στην γλώσσα τους και μερικές ειδικές λατρείες και παραδόσεις...Μέσα στην έκταση όπου μιλιόταν (η γλώσσα) αυτή, διαμορφώθηκαν τα διάφορα Αιολόφωνα φύλα με διαφορετικά ονόματα και παραδόσεις αλλά και με κοινά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Οι Έλληνες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις διαλεκτικές ομοιότητες καθώς και τις όμοιες παραδόσεις που παρατηρούσαν σε διάφορες περιοχές και που οφεόλονταν σε παλιότερη εγκατάσταση πρωτο-αιολικών φύλων λέγοντας ότι σ’ αυτές τις περιοχές είχαν κατοικήσει απόγονοι του Αιόλου» (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλ., τ. 1ος, σ. 636). 

-«Σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα της έρευνας, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται αρκετά με τα πρώϊμα Ελληνικά φύλα και τις μετακινήσεις τους, οι Αιολείς θα πρέπει να ήταν τμήμα των Ελλήνων που διέφερε από τα άλλα στην διάλεκτο και σε μερικές λατρευτικές παραδόσεις» (Πάπυρος -Λαρούς- Μπριτάνικα, τ. 5ος, σ. 70).

-Ενισχυτικά των παραπάνω θέσεων είναι τα εξής:

.Η αρχαία λ. αιόλος που σημαίνει εύστροφος, πανούργος, ποικίλος, ορμητικός (π.χ. Αιολείς=ποικίλα Πελασγικά φύλα - Πελασγοί =Ορμητικοί σαν τον άνεμο/Αίολο).

.Η χρησιμοποίηση του όρου Αιολείς από τους προγόνους μας για να δηλώσουν τους παλαιότερους από την εποχή τους κατοίκους της Θεσσαλίας  (ΗΡΟΔ. 7,176-ΔΙΟΔ. 4,67),της Βοιωτίας(ΑΘΗΝ.14,624 - ΘΟΥΚΙΔ. 7,57), της Πελοπονήσου (ΠΑΥΣΑΝ.10,8 και 9,27 - ΘΟΥΚΙΔ. 4, 42),ακόμη και της Αιτωλίας και της Ήλιδος.

.Το αρχαίο ρ. αολλίζω που σημαίνει συναθροίζω/ συναθροί-ζομαι.

.Οι αρχαιοελληνικές λέξεις αλής (ηθροισμένος), αλίη (συνάθροισις) και  αολλής (συνήθως κατά πλυθυντικό, Αολής ή Αιολείς) που σημαίνει καθ’ομάδας {Λεξ.J.B. Hofmann,σ.13 και Σταματάκου,σ.141}.

.Η αβέβαιη ετυμολογία της λέξεως Αιολείς της οποίας οι ρίζες χάνονται στα βάθη των αιώνων (Λεξ. Μπαμπινιώτη,σ.91).

Άρα οι Προέλληνες ήσαν κατά βάση,  Ίωνες και διάφορες/ποικίλες αδελφικές Ιαφεθικές πατριές (Αιολείς) ή Ιαφεθικές πατριές  οι οποίες μιλούσαν διαφορετικές-Αιόλους- διαλέκτους.

Αυτά τα προϊστορικά-προελληνικά φύλα (Αχαιοί), συναποτελούσαν τον ομογάλακτο Λαό της θαλάσσης (Αιγαίοι ή Πελασγοί).

Συμπερασματικώς, οι Αιολείς ήσαν ποικίλα (διαφορετικά) Αχαϊκά και Πελασγικά φύλα και όχι ξεχωριστή φυλή, όπως ήσαν οι προϊστορικοί προπάτορές μας Ίωνες. 

    Συνεχίζεται

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

1 Προσφάτως αλλά και κατά το παρελθόν, διατυπώθηκαν και συνεχίζουν να διατυπώνονται έντονες   αμφισβητήσεις για την ύπαρξη της Ινδοευρωπαϊκής Φυλής. Οι περισσότερες αντιδράσεις προέρχονται κυρίως από τους λεγόμενους Αρχαιολάτρες/Νεοπαγανιστές που προσπαθούν να πείσουν τους αφελείς ότι δεν υπήρξε ποτέ τέτοια Ινδοευρωπαϊκή (Ι/Ε) Φυλή. Οι κυριότεροι ισχυρισμοί που προβάλλουν οι αρνητές των Ινδοευρωπαίων, συνοψίζονται στα εξής :

α. Δεν υπάρχει κανένα αρχαίο γραπτό ή αρχαιολογικό μνημείο που να αποδεικνύει την ύπαρξη της Ι/Ε Φυλής.

β. Οι Έλληνες (που συμπεριλαμβάνονται στους Ινδοευρωπαίους):

-Είναι αυτόχθονες και οι αρχαιότεροι κάτοικοι της περιοχής.

-Δεν ήλθαν από την Ανατολή. Αντίθετα από την Ελλάδα αποίκισαν στην Ανατολή, στην Δύση και στον Νότο.

γ. Μερικά Μυθολογικά και Ιστορικά στοιχεία, τα οποία παρουσιάζουν, με την ερμηνεία που τους δίδουν, σαν ενισχυτικά των απόψεών τους.

Το πρώτο και βασικό λάθος των αντιρρησιών της Ι/Ε Ομοεθνίας, σκόπιμο ή εξ αγνοίας, είναι ότι επιδιώκουν να αποδείξουν πως δεν υπήρξε το γενεαλογικό δένδρο των Ινδοευρωπαίων, παρ’όλο που υπάρχουν αρκετά στοιχεία κοινής γεωγραφικής ή γλωσσικής, τουλάχιστον, ταυτότητος των επί μέρους φυλετικών κλάδων του δένδρου.

«Η ύπαρξις του λαού τούτου συνήχθη κατά τους νεωτέρους χρόνους υπό της συγκριτικής γλωσσολογίας κατόπιν της ανευρέσεως εις τας γλώσσας των ανωτέρω λαών πολλών ομοιοτήτων, ελλείπουν όμως καθ’ ολοκληρίαν άλλα πλην των γλωσσικών περί αυτής τεκμήρια. Τον λαόν τούτον οι Άγγλοι αποκαλούν Ινδοευρωπαίους οι Γερμανοί Ινδογερμανούς και οι Ιταλοί Αριοευρωπαίους» (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ.,τ. 6ος,σ.900)

Αυτό το φυλετικό δέντρο ονομάσθηκε «Ινδοευρωπαικό»:

1/. Λόγω της γλωσσικής συγγενείας λαών της Ασίας και της Ευρώπης.

2/. Για να δώσει το στίγμα μιας Φυλετικής Ομοεθνίας η οποία:

α/. Πρωτοπαρουσιάσθηκε στην Ανατολή (περιοχή η οποία τότε-την εποχή της επιστημονικής «βαπτίσεως» των Ι/Ε-ήταν γνωστή ως Ινδία, και η οποία συμπεριελάμβανε όχι μόνον την σημερινήν Ινδία, αλλά και τους σημερινούς δυτικούς γείτονες της Ινδίας. Για παράδειγμα το Πακιστάν ήταν επί αιώνες Ινδική περιοχή και αποσπάσθηκε από την Ινδία μόλις το 1947).

«Οι  αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζον την χώραν Ινδικήν δηλαδή χώρα των Ινδών του λαού όστις έζη πλησίον του ποταμού Ινδού. Η βασική Ελληνική λέξις Ινδός, απετέλει προσαρμογήν της αρχαίας Περσικής και Αβεστικής λ.Hindu δια της οποίας εκαλείτο η επαρχία της Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών η παρακειμένη εις τον Ινδόν ποταμόν και η οποία εσήμαινε χώρα του μεγάλου ποταμού» (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλ.,τ.11ος, σ.511).

«Όνομα ιθαγενές της Ινδικής χερσονήσου δεν υπήρχεν. Επί πολλούς αιώνες εννοούντο δια του όρου Ινδία όλες οι χώρες της Ανατολικής Ασίας. Το όνομα Ινδική περιωρίσθη εις την υπό εξέτασιν χερσόνησον μόνον μετά την εν αυτή εγκατάστασιν Ευρωπαίων (ΣΣ: Πορτογάλλοι τον 16ον αιώνα)» (Σύγχρονος Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια «Πρωίας», τ.1ος, σ.1247).

«Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια: Ο όρος Ινδοευρωπαϊκός εχρησιμοποιήθη το πρώτον το 1813 υπό του Άγγλου Τόμας Γιάνγκ, του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ» (Μεγ.Αμερικ.Εγκ.τ.7ος, σ.225).

β/. Επιστοποίησε την επί αιώνες εκεί ύπαρξή της και στην συνέχεια μετακινήθηκε, διασκορπίσθηκε (άγνωστο πως για τους επιστήμονες) και εδραιώθηκε/ δημιούργησε πολιτισμό με διάφορα ονόματα, δυτικά και Β.Δ. του λίκνου γεννέσεως, στον ευρύτερο χώρο της σημερινής Ευρώπης, εξ ού και το όνομα Ινδοευρωπαϊκή [Ινδοευρωπαίοι (I/E)].

Σήμερα οι όροι «Ινδοευρωπαίος», «Ινδοευρωπαϊκός», δείχνουν περισσότερο την Γεωγραφική - Ιστορική - Γλωσσική ταυτότητα παρά την Εθνολογική/ Φυλετική τοιαύτη.

2 Σπ. Ίακωβίδης,’Ακαδημαϊκός καί άρχαιολόγος, Έφ. Βήμα τής Κυριακής, 5/11/1995-

3 Έγκ. Έλευθερουδάκη, λ. Δωριείς, σ. 836 - Μεγ. Άμερ. Έγκ. τ. 8ος, σ. 337.

4 Νεοελληνική Ιστοριογραφία. Β' - Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος - Επιμέλεια Ευαγγέλου Φωτιάδου, σ. 260.

5 Griechische Geshichte, I, σ. 9.

6 Έγκ. Έλευθερουδάκη, λ. Δωριεύς, σ. 837.

7 Νεοελληνική Ιστοριογραφία, Β', Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, Επιμέλεια Εύαγγ. Φωτιάδη, σ. 260.

8 Ευριπίδης, Ανδρομάχη, Επεισόδιο Γ', 501-765/Τόμος Γ', Εισαγωγή, σ. 8,9.