Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 34ο

        ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ  Ή  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

13. ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

γ. Βουλευτική Ολιγαρχική Δικτατορία- Βουλευτοκρατία (συνέχεια 33ου μέρους)

5ο/ Η εξουσία που προκύπτει από τις κοινοβουλευτικές εκλογές και ασκείται μετεκλογικώς, είναι αντιδημοκρατική, δικτατορική και παράνομη, διότι:

-ΔΕΝ είναι δημοκρατική, με την έννοια των προαναφερθεισών προϋποθέσεων της αληθούς δημοκρατίας (βλέπε προηγουμένη παράγραφο,13β/Γ/4ο).

-Είναι δικτατορική/νεοφεουδαρχικής αντιλήψεως,  με τις εξής έννοιες:

oΤου τρόπου λήψεως των κοινοβουλευτικών αποφάσεων, ήτοι για 4 ή 5 έτη τα πάντα να εξαρτώνται από τις διαθέσεις 151, 201 ή 301, κοκ βουλευτών, αναλόγως της αριθμητικής συνθέσεως των κοινοβουλίων, σε αντιστοιχία με πληθυσμιακό σύνολο δεκάδων ή εκατοντάδων εκατομμυρίων εκλογέων.

oΤου ποσοστού εκλογής των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών που ασκούν εξουσίαν. Συνήθως αντιπροσωπεύουν πολύ χαμηλότερα ποσοστά, κάτω του 50% των ψηφισάντων ή ακόμη και κάτω του 40% του συνόλου του εκλογικού σώματος. Καταλύεται λοιπόν, ουσιαστικώς, η δημοκρατική αρχή της λαϊκής κυριαρχίας-ετυμηγορίας.

oΤης ελλείψεως ασφαλιστικής δικλείδος, τουτέστιν αδυναμίας παρεμβάσεως – αποτρεπτικής επεμβάσεως του λαού, για περιπτώσεις αντεθνικών, αντισυνταγματικών, αντιλαϊκών αποφάσεων-νόμων (χαρακτηριστικά παραδείγματα τα μνημόνια που ψήφισε ετσιθελικώς η Ελληνική βουλή, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας στους αρχιτοκογλύφους αδίστακτους δανειστές, η πιθανολογούμενη παράδοση του ονόματος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς, κ.α...).

oΤης λειτουργίας αρχηγικών-προσωποπαγών κομμάτων και της επιβαλλομένης από τους αρχηγούς, «κομματικής πειθαρχίας».

oΤου αποδειχθέντος εκ της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού, ιδιαιτέρως του ελληνικού κοινοβουλευτικού βίου, μεγάλου μύθου περί της συνταγματικής επιταγής «ψηφίσεως κατά συνείδηση» από τους βουλευτές και των διαχρονικών οργίων νοθείας των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Τις τελευταίες δεκαετίες της ιστορίας του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, αρχής γενομένης από την αποστασία του 1964 και παλαιότερον, έχουν καταγραφεί αμέτρητες περιπτώσεις «έξωθεν εντολών», «αργυρώνητων ψήφων», ψήφων «εξαργυρώσεως αποκτηθείσης βουλευτικής έδρας», ψήφων «εκ μεταγραφής», για ανατροπή κυβερνήσεων, διαγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες [παρά το δημοψήφισμα περί προαιρετικής αναγραφής του θρησκεύματος από τρία και πλέον εκατομμύρια Ελλήνων (Έτσι εννοεί ο κοινοβουλευτισμός την λαϊκή κυριαρχία)], φοροαπαλλαγές μεγαλοκαρχαριών, αντεθνικών συμβάσεων, κλπ.

oΤης τρομοκρατήσεως για πιθανή χρεωκοπία της χώρας ή στάσεως πληρωμών, εάν δεν ψηφισθούν οι κατοχικής αντιλήψεως μνημονιακές υποχρεώσεις, κλπ.

oΤης ψηφίσεως νόμων, τις μεταμεσονύκτιες ώρες ή από τα θερινά τμήματα της βουλής, με πλειοψηφία 1-2 ψήφων από μία βουλευτική…ενδεκάδα παρόντων βουλευτών. 

oΤης διαχύτως αλαζονικής και νεοφεουδαρχικής συμπεριφοράς των εκλεγομένων βουλευτών και της προσφερομένης σ’ αυτούς, αδιανοήτως και προκλητικώς, ασυλίας.

oΤης σχέσεως εξαρτήσεως-υποτελείας των βουλευτών στα γνωστά-άγνωστα «προωθητικά-προστατευτικά» πολιτικοοικονομικά κέντρα που «συνέβαλαν» στην πολιτική τους ανέλιξη. Μία σχέση ανάλογη με εκείνη των ηγεμόνων και φεουδαρχών υποτελών της περιόδου 9ου-15ου αι.1.  

- Είναι παράνομη, με την έννοιαν που ανεφέρθη στην παράγραφο 13βΔ.

6ο/ Οι διακηρύξεις του κοινοβουλευτισμού περί ελευθερίας, ισότητος και δικαιοσύνης, είναι απατηλές και υστερικές κραυγές ενόχων που προσπαθούν να καλύψουν τα εγκλήματά τους (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά, εθνικά).

Στον κοινοβουλευτισμό οι μόνοι «ελεύθεροι και κυρίαρχοι», ως άλλοι νεοφεουδάρχες, είναι οι βουλευτές και οι αρχιθαλαμηπόλοι τους. Όλοι αυτοί οργανωμένοι σε ένα συνδικάτο μαζί με τους εντοπίους και ξένους καθοδηγητές τους, αποτελούν την μόνιμη μηχανή καταπιέσεως του λαού και συνθλίψεως της αληθούς λαϊκής ελευθερίας  και  της εθνικής αλκής.

7ο/ Στον κοινοβουλευτισμό, υποβαθμίζονται δογματικώς, αγνοούνται συστηματικώς, εμποδίζονται βαναύσως και συκοφαντούνται αναιτίως, όλες οι προϋποθέσεις εμφανίσεως του αγνού, υγιούς και οργανικού δημοκρατικού πνεύματος, κυριώτερες των οποίων είναι:

-Καθολική και δωρεάν Εθνική παιδεία.

-Ελευθέρα άθληση της αρετής.

-Αυτάρκης και ανεξάρτητη Πολιτεία.

-Ισοδύναμη κατανομή του εθνικού εισοδήματος.

-Ανεξάρτητη δικαιοσύνη.

-Εθνικές και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.

8ο/ Οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας που έχουν και την ευθύνην επιλογής των υποψηφίων βουλευτών, είναι οι κυριώτεροι εκφραστές του νεποτισμού και της φεουδαρχικού τύπου οικογενειοκρατίας.

Η διαδοχή στα βουλευτικά αξιώματα, γίνεται τυπικώς δια των εκλογών, ουσιαστικώς όμως, όπως εγένετο πάλαι ποτέ με τους βασιλείς και φεουδάρχες (κληρονομικώς). Μία ματιά στα ονοματεπώνυμα εκλεγέντων βουλευτών, από συστάσεως κοινοβουλευτικού κράτους στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει τον διαχρονικόν…….θρίαμβον της οικογενειοκρατίας (νεποτισμός), της νεοφεουδαρχικής κληρονομικής βουλευτοκρατίας.

Οι Έλληνες πολιτικοί που κυβερνούν ή αντιπολιτεύονται, ανήκουν στην πλειοψηφία τους, στο αδελφικό κύκλωμα το οποίον ήλεγχε και ελέγχει τον πολιτικό βίο της Ελλάδος, αποτελεί συνέχεια της οικογενειοκρατικής ε­ξουσίας των τσιφλικάδων, των κοτσαμπάσηδων και των πολιτικών σατρα­πών της μετεπαναστατικής περιόδου (μετά την δολοφονία του Εθνάρχου Ιωάννου Καποδίστρια (1831) και την βιαίαν επιβολήν του «δημοκρατικού» Συντάγματος (1843).

Επώνυμα όπως Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου, Τσαλδάρης, Βαρβιτσιώτης, Μερκούρης, Τσιριμώκος, Τσουδερός, Κεφαλογιάννης, Ράλλης, Αλευράς, Κωστόπουλος, Τζιτζικώστας, Στεφανό­πουλος, Δήμας, Παπαπολίτης, Παπαληγούρας, Ζαϊμης, Ανδριανόπουλος, Μητσοτάκης, Καλαντζής, κ.α. είναι αρκετά για να πείσουν κάθε κα­λόπιστο και ανησυχούντα πολίτη, ότι ο λαός είναι εμπεπλεγμένος σε ένα α­νώμαλο πολιτικο-οικονομικό σύμπλεγμα, το οποίο συντηρεί μηχανικώς, ο ίδιος.

Χρειαζόμεθα άλλες αποδείξεις από το γεγονός ότι μεταπολεμικώς, κυβερνούν την Ελλάδα, εναλλασσόμενοι στην εξουσία, οι γόνοι τριών οικογενειών (Καραμανλή, Μητσοτάκη, Παπανδρέου);

Άλλωστε, εκτός του στενού περιβάλλοντος της προαναφερθείσης οικογενειακής δυναστικής τριάδος,  οι περισσότεροι από τους υπολοίπους βουλευτές, συμπεριφέρονται αλαζονικώς ως νεοφεουδάρχες, αφού είναι «κολλημμένοι» με την βουλευτική έδρα, εκλεγόμενοι από νεανικής ηλικίας μέχρι γήρατος,  με «άλλοθι», την «λαϊκή ετυμηγορία».

Αυτή την νεοφεουδαρχική/κυριαρχική επί του λαού δύναμη, κληρονομούν οι βουλευτές μέσα από τα πλέγματα του κοινοβουλευτικού συστήματος και την ανανεώ­νουν κατά διαστήματα δια των εκλογών, με το άλλοθι της  ψευδώνυμης δημοκρατίας και της «λαϊκής ετυμηγορίας».

9ο/ Οι βουλευτές παγιδεύουν τους πολίτες με δέλεαρ τον πολυκομματισμό.

Οι θιασώτες του κοινοβουλευτισμού ισχυρίζονται ότι δια της πολιτικής ελευθερίας, παρέχεται η δυνατότης δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, ιδρυμάτων, συλλόγων, οργανώσεων σε όσους το επιθυμούν, με τον περιορισμό βέβαια ότι οι παραπάνω πολιτι­κοί οργανισμοί θα εφαρμόζουν πιστώς τα υπό των νόμων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διατασσόμενα.

Αλλά το κοινοβουλευτικόν σύστημα είναι ένα από τα ισχύσαντα κατά το παρελθόν ή ισχύοντα σήμερον, πολιτικά συστήματα διακυβερνήσεως και η κοινοβουλευτική δημοκρατία αντιστοιχεί σε μία από τις διάφορες πολιτικές ιδεολογίες που κατά καιρούς ενεφανίσθησαν και εφηρμόσθησαν στο πολιτικό στερέωμα της ανθρωπό­τητος.

Όταν αυτοί που αποφασίζουν την ίδρυση κάποιου κόμματος ή πολι­τικού οργανισμού υποχρεούνται από τον νόμο να υπογράψουν δήλωση πί­στεως στην ψευτοδημοκρατία της βουλευτικής νεοφεουδαρχίας, τότε χάνει κάθε περιεχόμενο η έννοια της πολιτικής ελευθερίας. Τότε έχουμε ανελεύθερη και άκριτη πολιτική σκέψη, πολιτική χαλκεί­α, ολοκληρωτική υποδούλωση της πολιτικής σκέψεως και εχινοποίηση της πολιτικής ελευθερίας των ατόμων.

Ο πολυκομματισμός είναι ένας παγιδοφόρος θεσμός, ελκυστικός και ελπιδοφόρος που οδηγεί τους πολίτες, χωρίς όρους, στα άντρα της κομματοκρατίας και τους προθαλάμους των βουλευτικών γραφείων, αφού προηγουμένως δηλώσουν ότι προσβλέπουν στην δημοκρατία, σαν την μοναδική πηγή Ηθικής και Δικαίου, το μοναδικό «φιλελεύθερο» σύστημα διακυβερνήσεως.

Είναι τόσο «φιλελεύθερη και πολυφωνική» η κοινοβουλευτική δημοκρατία ώστε έχει αποκλεί­σει οποιαδήποτε πολιτική πρόσβαση για «αντικοινοβουλευτική» πληροφόρη­ση. Απαγορεύει αυστηρά ακόμη και την γνώση της υπάρξεως ιδεολογικού αντιπάλου με διαφορετικές θέσεις και προγράμματα, που δεν στηρίζονται σε πλαστογραφίες, μυθεύματα και ψευδολογίες αλλά στην αλήθεια, την οποίαν αποκρύπτουν οι ειδικά εκπαιδευμένοι κολοιοί της.

Αυτό δεικνύει τον τρόμο της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας στην ιδέα ότι θα πέσει η μάσκα της, όταν μάλιστα η ίδια διακηρύσσει πως και η λανθασμένη γνώμη είναι ε­λεύθερη και πρέπει να ακούγεται.

Κραυγάζουν λοιπόν οι κοινοβουλευτικοί ψευτοδημοκράτες για πολιτική ελευθερία και άρ­νηση οποιουδήποτε εξαναγκασμού στην επιλογή της πολιτικής ιδεολογίας.

Όμως τι είδους επιλογή μπορεί να γίνει όταν η μόνη πολιτική ιδεολογία που αναγνωρίζεται επισήμως και κατοχυρώνεται συνταγματικώς, είναι μία επίπλαστη και ψευδώνυμη «Δημοκρατία»;

Ποίου είδους δημοκρατία; H τέως Σοβιετική/Μπολσεβικική, η Μμπααθική, η Κκινεζική, η Σοσιαλιστική , η Αμερικανική, η Αγγλική, η Γαλλική, η Σκανδιναυϊκή, η Αιγυπτιακή, η Ινδική, η Αζέρικη, η Αυσραλιανή, η Καναδική, η Νοτιαφρικάνικη; Ποια απ’ όλες και γιατί; Συνδυασμός όλων, κάποιων και ποίων; 

Ο όρος επιλογή θα είχε σημασία και αξία εάν προσεφέροντο στο ά­τομο δύο η περισσότερα συστήματα ή ιδεολογίες. Στην κοινοβουλευτική …δημοκρατία αντί προσφοράς προς επιλογή, ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ η αποδοχή του ψευτοδημοκρατικού δόγματος με όλες τις πολιτικές αποχρώσεις του, ουδεμία από τις οποίες, συνιστά αληθινή δημοκρατία [σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, κεντροδεξιά, σοσιαλδημοκρατία, κομμουνισμός, οικολογία, μεταρρύθμιση, δημοκρατία του κέντρου (κεντρισμός), λαϊκή δημοκρατία, κλπ.].

ΟΛΕΣ οι πολιτικές αποχρώσεις στα δημοκρατικά καθεστώτα, είναι μορφές ασκήσεως ολιγαρχικής/δικτατορικής εξουσίας με δημοκρατικό μανδύα.

Ο κοινοβουλευτισμός με άλλοθι την καλοστημένη παγίδα του πολυκομματισμού (ουσιαστικώς δικομματισμού ή τρικομματισμού), παγιδεύει τους πολίτες, ενώ οι βουλευτές θριαμβολογούν μετά το εκλογικόν αποτέλεσμα του….κυρίαρχου λαού.

Που ευρίσκουν λοιπόν, αυτοί οι αγγελιαφόροι και νωτοφόροι εντολών ξένων πρεσβειών, σκοτεινών κέντρων, τοκογλύφων-τραπεζιτών-δανειστών, το θράσος να αυτοαποκαλούνται «εθνοπατέρες»;

Ερώτημα:

Ποίοι ευθύνονται για την απεριόριστη, ανεξέλεγκτη και νεοφεουδαρχικής αντιλήψεως, κυριαρχική δύναμη των βουλευτών; Οι εντολοδότες της εξουσίας, οι εντολοδόχοι βουλευτές ή ο ίδιος ο λαός;

Απάντηση:

Θεωρητικώς, την μεγάλη ευθύνην φέρει ο λαός «ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», με τις πολιτικές επιλογές του.

Ουσιαστικώς όμως, κύριος υπεύθυνος είναι το πολιτικόν σύστημα της ψευδώνυμης Δημοκρατίας, καθ’ όσον είναι δομημένο κατά τέτοιον τρόπον ώστε, να επιτρέπει στους αφανείς ή φανερούς εντολοδότες της εξουσίας, δια των διαχειριστικών οργάνων τους (εντολοδόχων) [Βουλευτές, ΜΜΕ, παραεξουσιαστές, αξιωματούχοι θεσμών, κλπ.], να ναρκώνουν τον λαόν και να βαυκαλίζουν τους πολίτες με «αφιόνια», τουτέστιν παραπλανητικά συνθήματα, αληθοφανή ψεύδη, ελκυστικά μυθεύματα, ανέφικτες υποσχέσεις, φρούδες ελπίδες.

Έτσι ο ναρκωμένος λαός, αυθυποβάλλεται, και αφού ξεδοντιάζεται και ευνουχίζεται, πείθεται ότι έχει κυριαρχική δύναμη και ναρκωμένος όπως είναι, φυσιούται και εκλέγει τους «δικούς του» ανθρώπους, τους ψευτοθόδωρους..

Τα προαναφερθέντα και τεκμηριωμένα, κατά την άποψή μας, περί υπεπρονομίων, κυνικής εξουσιαστικής συμπεριφοράς των βουλευτών, εξαρτήσεώς τους από εσωτερικούς και εξωτερικούς εντολοδότες, περί πολιτικών παγίδων σε βάρος του λαού, συνεκτιμώμενα, συνιστούν μίαν μορφήν βουλευτικής δικτατορίας και εξουσίες-δραστηριότητες, νεοφεουδαρχικής αντιλήψεως.

Συγκρίνατέ τα με τα δικαιώματα, τις δραστηριότητες και τις υποχρεώσεις των υπολοίπων απλών Ελλήνων πολιτών. Εάν η κοινοβουλευτική κατάσταση που βιώνουμε σήμερον δεν συνιστά καθεστώς βουλευτοκρατίας και μορφήν νεοφεουδαρχίας, τότε τι είναι;

δ. Κοινοβουλευτισμός και άμεση Δημοκρατία 2

Ενώ όλοι σχεδόν, οι ορθολογιστές οποιασδήποτε πολιτικής αποχρώσεως, εκτός από την εκατονταρχία της εξουσίας και την χιλιαρχία της παραεξουσίας, παραδέχονται την αποτυχία και την απάτη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κάποιοι υποτιθέμενοι πολέμιοι ή αρνητές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, προτείνουν ως λύση την λεγόμενη άμεση δημοκρατία,3 ισχυριζόμενοι ότι:

-Η άμεση δημοκρατία, γνωστή και υπό τον όρο «καθαρή» ή συμμετοχική  δημοκρατία, αποτελεί έναν τύπο δημοκρατίας και θεωρίας πολιτικών δικαιωμάτων όπου η εξουσία εδράζεται στην συνέλευση όλων των πολιτών (ΣΣ: Όλων των πολιτών;) που συμμετέχουν σε αυτήν, δηλαδή ο λαός ασκεί ο ίδιος εξουσία χωρίς την διαμεσολάβηση αντιπροσώπων. Αναλόγως με το σύστημα που ισχύει κάθε φορά, η συνέλευση μπορεί να έχει εκτελεστικές εξουσίες, νομοθετικές αρμοδιότητες, να ορίζει και να απολύει αξιωματούχους, καθώς και να δικάζει. Υπό την θεώρηση αυτή, η άμεση δημοκρατία είναι αντίθετη της αντιπροσωπευτικής.

-Η άμεση δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, όπου η εκκλησία του δήμου, ελάμβανε τις πολιτικές αποφάσεις και για την εκτέλεσή τους όριζε κάποιους αξιωματούχους άμεσα ανακλητούς και ελέγξιμους, με περιορισμένη διάρκεια θητείας, προκειμένου να μην «επαγγελματοποιηθούν» ως πολιτικοί ηγέτες (ΣΣ: Η συνέλευση όλων των πολιτών της αθηναϊκής πόλεως-κράτους, καθ’ όσον ουσιαστικώς μόνον στις Αθήνες, υποτίθεται,  εδοκιμάσθη το σύστημα της λεγομένης άμεσης δημοκρατίας).

-Στην αρχαία ελληνική άμεση ή συμμετοχική δημοκρατία, ο δήμος ή λαός δεν αναγνωρίζει σε κανέναν άλλο το δικαίωμα να νομοθετεί και να λαμβάνει αποφάσεις για την πολιτεία παρά μονάχα τον εαυτό του. Όλοι ανεξαιρέτως συμμετέχουν άμεσα στην συζήτηση και την διαμόρφωση των νόμων και στην λήψη των αποφάσεων. Ο ίδιος ο λαός εδώ συμμετέχει πλήρως σε όλες τις μορφές εξουσίας: Κυβερνητική, δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική.

-Η αρχαία έννοια της άμεσης δημοκρατίας, απέχει από το σημερινό έκτρωμα της λεγόμενης «αντιπροσωπευτικής» ή κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (ΣΣ: Η φράση «έκτρωμα» ανήκει σε αμεσοδημοκρατικούς). Στην τελευταία, ο λαός είναι υποχρεωμένος από το σύνταγμα να παραχωρήσει όλα τα κυριαρχικά του δικαιώματα, όλες τις εξουσίες, τις κρίσεις και αποφάσεις του σε μια ολιγαρχική ομάδα, την οποία επιλέγει με την ψήφο του ανάμεσα σε διάφορες άλλες ολιγαρχικές ομάδες, αποκαλούμενες κόμματα και «αντιπροσώπους» του, οι οποίες προστρέχουν σαν μύγες στο μέλι σε κάθε εκλογική διαδικασία, τάζοντάς του «λαγούς και πετραχείλια» για να υφαρπάξουν την ψήφο του.

-Θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας είναι συνταγματικοί μηχανισμοί που επιτρέπουν στον λαό να αυτοκυβερνάται, ήτοι να συμμετέχει αμέσως στην άσκηση της εξουσίας.

Οι θεμελιώδεις θεσμοί άμεσης δημοκρατίας, παραλλαγές των οποίων συναντώνται στα εθνικά συντάγματα, είναι το δημοψήφισμα, η  νομοθετική  πρωτοβουλία πολιτών και  η ανάκληση. Οι τρεις αυτοί θεσμοί αποτελούν μηχανισμούς άμεσης συμμετοχής του λαού, χωρίς δηλαδή την παρεμβολή αντιπροσώπων, στην άσκηση της εξουσίας.

Οι θεσμοί της άμεσης δημοκρατίας, εμφανίζονται κατά κανόνα στον τομέα της νομοθετικής εξουσίας. Στο πεδίο της εκτελεστικής εξουσίας η άμεση συμμετοχή του λαού στα κοινά, βρίσκει την βασικότερη και σπουδαιότερη έκφρασή της στις εκλογές, ενώ κατ’ άλλους αμεσοδημοκράτες, στο πεδίο της δικαστικής εξουσίας οι εξειδικευμένες γνώσεις οι οποίες απαιτούνται δεν αφήνουν περιθώρια για άμεση ανάμειξη του λαού στην άσκησή της.

Άμεση Δημοκρατία: Το πολιτικό σύστημα-απάτη, με νομοτελειακή κατάληξη την Αναρχία και Οχλοκρατία.

Οι ισχυρισμοί των θεωρητικών της Άμεσης Δημοκρατίας (Α.Δ.) συνιστούν μία από τις πολλές δελεαστικές θεωρίες-απάτες-πλάνες του συστήματος, ανάλογες με εκείνες της συνθηματολογίας: Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης και των εθνοκαπηλικών κραυγών του συστημικού εθνικισμού.4

Το Σύστημα διαβλέποντας πως αργά ή γρήγορα οι λαοί θα αντιληφθούν την απάτη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, έσπευσε, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, όπως έπραξε με τον Ναζισμό και τον Φασισμό, αρχικώς να επιλέξει δικούς του ανθρώπους, και στην συνέχεια να τους χρησιμοποιήσει ως κεκράκτες της «εναλλακτικής λύσεως», της λεγομένης άμεσης δημοκρατίας.

Κύριος πυρήνας της αμεσοδημοκρατικής θεωρίας είναι η αποκήρυξη ή «διόρθωση, διασκευή, διεύρυνση» της  κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προκειμένου να αποτρέψει την «διαφυγή» των αφυπνιζομένων πολιτών από τις φυλακές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και να τους παρασύρει για μια ακόμη φορά, στις «αγκάλες» του Συστήματος, αλλά αυτή την φορά, από διαφορετικόν πολιτικόν δρόμον.

Η επίκληση της Α.Δ. ως αληθούς δήθεν δημοκρατίας και γνησίας εκδηλώσεως της λαϊκής κυριαρχίας, συνιστά εθνοκτόνον παγίδα και πολιτικήν απάτην, διότι:

1ο/ Οι αμεσοδημοκρατικοί είναι διεθνιστές και επιδιώκουν την απαλλαγή από τα σημερινά σύνορα των κρατών, απορρίπτουν την έννοιαν του έθνους-κράτους και κάθε ιδέαν περί πατρίδος, θρησκείας και πατριωτισμού ή τουλάχιστον ερμηνεύουν τον πατριωτισμόν με τον δικό τους ανιστόρητον τρόπον, και προτρέπουν τους λαούς να ανιχνεύουν αυτές τις έννοιες με διεθνιστικές-νεοεποχήτικες «διόπτρες». Συγκεκριμένα λένε:

«Αν δεν απαλλαγούμε από τα όρια του εθνικού κράτους, από το φαντασιακό της εθνικής επικράτειας, δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε το πώς θα μπορούσε να αυτοκυβερνηθεί αυτή ακριβώς η επικράτεια. Με σημερινούς όρους συνόρων δεν θα μπορούσε, ακόμη και αν τα εθνοκράτη δεν κατέρρεαν, όπως καταρρέουν. Δεν έχουμε λόγο να περιοριζόμαστε σε αυτά τα όρια».

2ο/ Υποστηρίζουν την ψήφιση δια δημοψηφίσματος του νέου «Ευρωσυντάγματος» και υπερθεματίζουν την κυριαρχίαν της Ε.Ε. όταν όλοι οι λαοί, παρά το γεγονός ότι ευρίσκονται υπό την πολιτικο-οικονομική κατοχή του ιερατείου των Βρυξελλών, υποστηρίζουν σθεναρώς το Έθνος-κράτος τους, επιδιώκοντας ουσιαστικώς την απαγκίστρωσή τους τους από την μέγγενη των Βρυξελλών.

Ήδη, μετά την υπογραφή της νέας «Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως,5 που αντικατέστησε χωρίς ουσιώδεις διαφορές το «Ευρωσύνταγμα», χωρίς την απαραίτητη κύρωσή της με δημοψηφίσματα σε όλες τις χώρες μέλη, οι αμεσοδημοκράτες ξεκίνησαν νέο αγώνα για Δημοψηφίσματα σ’ αυτό και άλλα σημαντικά θέματα του δημόσιου βίου και αποφάσισαν την συμμετοχή της πολιτικής κινήσεως «Ευρωπαϊκή Συμπολιτεία γι’ Άμεση Δημοκρατία» στις Ευρωεκλογές, αιτιολογώντας την συμμετοχήν τους ότι: «το Ευρωκοινοβούλιο δεν νέμεται ουσιαστική πολιτική εξουσία, πέραν της κύρωσης του Προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αλλά λειτουργώντας προπαρασκευαστικά στην αυτοθέσμιση των Ευρωπαίων πολιτών, αποτελεί προνομιακό χώρο έκφρασης των αρχών και προταγμάτων ‘Αμεσης Δημοκρατίας σε όλα τα συζητούμενα ζητήματα».

3ο/ Θεωρούν ως λαόν, το οποιοδήποτε συνοθύλευμα αλλοδόξων και αλλογενών και αδιαφορούν για την εθνική ταυτότητα, την δημογραφική ομοιογένεια των σημερινών ευρωπαϊκών λαών, μάλλον δε επιδιώκουν την δημογραφική αγελοποίηση και εθνολογική πολτοποίηση. Έτσι αντί λαού με τις προϋποθέσεις που έχουμε προαναφέρει, επιδιώκουν την συγκρότηση ενός αγελαίου πλήθους και την εγκαθίδρυση ενός  αγελαίου πολιτεύματος, με τον μανδύα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Το αγελαίο πολίτευμα όμως, δεν απευθύνεται στην λογική αλλά στο συναίσθημα και τα ζωώδη ένστικτα ενός ακατέργαστου πλήθους.

4ο/ Οι αμεσοδημοκρατικοί υποκρίνονται πως επιθυμούν μια οργανωμένη κοινωνία ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών που θα συμμετέχουν στην λήψη των αποφάσεων. Θέλουν ασύνδετες μάζες και απευθύνονται στα ένστικτα και κυρίως στα αγελαία κατώτερα ένστικτα. Εργαλεία που χρησιμοποιούν (χαρακτηριστικά του αγελαίου μοντέλου) είναι ο υπερσυγκεντρωτισμός, ο ηγετισμός, η τεχνητή πολιτική πόλωση, τα κομματικά μαντριά, το διαίρει και βασίλευε, η τρομοκρατία, η βία και ο κοινωνικός αυτοματισμός. Δηλ. κάθε λογής –ισμός εκτός από Εθνικισμός και Χριστιανισμός.6  

5ο/ Οσάκις εφηρμόσθη στην αρχαία Ελληνική Δημοκρατία, την οποίαν επικαλούνται ως πρότυπον άμεσης δημοκρατίας, κάποια μορφή δημοκρατικής διοικήσεως (και ήσαν ελάχιστες χρονικές περίοδοι), δικαίωμα ψήφου στην συνέλευση του δήμου είχαν μόνο άρρενες ενήλικοι Έλληνες πολίτες που είχαν ολοκληρώσει την διετή (από τα 18 μέχρι τα 20) στρατιωτική τους θητεία. Η πλειονότητα του πληθυσμού, εστερείτο του δικαιώματος ψήφου, δηλαδή οι δούλοι, οι γυναίκες, οι αλλοεθνείς, οι αλλόδοξοι και οι μέτοικοι.

Επίσης, δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν στις συνελεύσεις του δήμου, αυτοί των οποίων τα πολιτικά δικαιώματα είχαν ανασταλεί (συνήθως γιατί δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις οφειλές τους προς την πόλη). Για ορισμένους Αθηναίους αυτό ισοδυναμούσε με μόνιμη (και κληρονομήσιμη) στέρηση δικαιώματος. Υπήρχε και όριο ελάχιστης απαιτούμενης περιουσίας ή εισοδήματος.

Η μεγάλη πλειονότητα των αξιωματούχων επιλεγόταν με κλήρωση και όχι με ψηφοφορία, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, από το σύνολο των συμμετεχόντων στην εκκλησία του δήμου.

Τέλος, όπως αποδείξαμε αναλυτικώτατα (μέρος 1ο-11ο), η αρχαία Ελληνική πολιτεία ήταν Ισχυρά, αντι-δημοκρατική/αριστοκρατική/θεοφόρητος και όχι μικρή, διεθνιστική, πλουραλιστική-ισοπεδωτική, δημοκρατική, όπως ψευδώς και ανιστορήτως την παρουσιάζουν σήμερα, οι θιασώτες της άμεσης δημοκρατίας και οι δημοκρατικές πολιτικο-οικονομικές και επικοινωνιακές Ιερεμιάδες (ΜΜΕ)...

Ψεύδονται λοιπόν και εξαπατούν τον λαόν, όσοι σύγχρονοι ανιστόρητοι αμεσο/εμμεσο-δημοκράτες, συσχετίζουν την αρχαία ελληνική, φυλετική και βραχυβίως εφαρμοσθείσα δημοκρατία, με την σημερινή πολυπολιτισμική-πολυφυλετική ψευδώνυμο δημοκρατική κοινωνία.

6ο/ Το μεγάλο παραμύθι με την άμεση δημοκρατία είναι ότι κάποιοι επιτήδειοι την προβάλλουν ως ελιξήριο πολιτικό φάρμακο κατά της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Είναι μία νέα απάτη του Συστήματος, αφού:

(1) Τα θέματα που μπορεί να τεθούν σε τέτοιου είδους λαϊκά δημοψηφίσματα είναι περιορισμένα από την φύση τους. Τα εξειδικευμένα όπως τα εθνικά, οι εξοπλισμοί των Ε.Δ., το στρατηγικό αμυντικό ή επιθετικό δόγμα, απονομή δικαιοσύνης, κλπ είναι αντικείμενο ειδικών εμπειρογνωμόνων, επιστημόνων και αξιωματούχων και όχι του συρφετού των λαϊκών συνελεύσεων στις πλατείες και τα στάδια.  

(2) Τα λαϊκά δημοψηφίσματα μπορεί να οδηγήσουν σε εξτρεμιστικές και ανεξέλεγκτες καταστάσεις εξικνούμενες από εκδηλώσεις πολιτικού φανατισμού μέχρι εμφυλίου αλληλοσπαραγμού.

(3) Ο λαός πάντα είναι ευκολόπιστος στους δημαγωγούς, επιρρεπής στην ιδιοτέλεια και ευάλωτος στις ωφελιμιστικές ευκαιρίες. Έτσι ένα δημοψήφισμα εύκολα μετατρέπεται σε πεδίο αντεγκλήσεων αντιμαχομένων παρατάξεων, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Πως είναι δυνατόν επί παραδείγματι, μια κοινότητα να λάβει ορθή απόφαση για το θέμα των συντελεστών δόμησης σε δημοψήφισμα;

Πως θα δεχθεί η μειοψηφία την επιλογή ως εκπροσώπων της άτομα που κατά την άποψή της δεν είναι ικανά και κατάλληλα;

Ποιοι και με ποια κριτήρια θα αποφασίζουν για τα μείζονα Νομικά και Εθνικά θέματα;

Ποια θα ήταν η αντίδραση μιας αμεσοδημοκρατικής λαϊκής συνελεύσεως για την  πρόταση πολιτιγραφήσεως όλων των λαθρομεταναστών και ποιες οι επιπτώσεις για την κοινωνία, από μια θετική επί του θέματος απόφαση;

7ο/ Η άμεση δημοκρατία, δύσκολα θα έχει πρόσβαση σε όλα ή αρκετά από τα σημερινά ….δημοκρατικά ΜΜΕ για να κοινωνήσουν τα μέλη της τις πολιτικές τους ιδέες. Όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ, η χρήση τους για την ενημέρωση της κοινωνίας επί των απόψεων της Α.Δ. δεν θα είναι εύκολη. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος της απολύτου εξαρτήσεως των οργανωτών και προπαγανδιστών της Α.Δ. από τους καναλάρχες και τους διαπλεκομένους (ΜΚΟ, χρηματοδότηση από διεθνιστικές οργανώσεις, κλπ). Έτσι, το πιθανώτερο είναι να έχουμε μία νέα πολιτική κατάσταση εξαρτήσεως από τα γνωστά κέντρα, παρόμοια και όχι διαφορετική της προηγουμένης (αντιπροσωπευτική δημοκρατία).

8ο/ Όσοι μελετούν εμβριθώς, πως θα είναι μια κοινωνία η οποία θα λαμβάνει αποφάσεις με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, διαπιστώνουν πολλά δισεπίλυτα προβλήματα και «κινδύνους», όπως:

α/ Το θέμα της καταλληλότητος των εισηγητών και της ικανότητος των εκτελεστών του προτεινομένου προς συζήτηση θέματος.

Τι είδους θέμα ή θέματα θα επιλεγούν; Ποιοι θα τα εισηγηθούν, ποιοι θα επιχειρηματολογήσουν και ποιοι θα πείσουν το συγκεντρωμένο πλήθος για την ορθώτερη απόφαση; Είμαστε μάρτυρες κατά το παρελθόν της εξωφρενικής καταστάσεως που επικρατούσε στις συγκεντρώσεις των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος, την ακατανόητη οχλοβοή, τα λαϊκά χορευτικά πανηγύρια και τις αντισυγκεντρώσεις των αναρχικών και «μπαχαλάκηδων».

Ποια ήσαν τα αποτελέσματα; Μηδέν! Μάλλον η οχλοποίηση της κοινωνίας.. Από εκείνες τις συγκεντρώσεις ΔΕΝ ξεπήδησαν ομάδες και ηγετίσκοι με αμεσοδημοκρατικές ιδέες, αλλά κάποιες «ομάδες» με επιτήδειους τελάληδες-γυρολόγους, που φωνασκούσαν διεμαρτύροντο και συνέλεγαν υπογραφές διαμαρτυρίας.

Προς έκπληξη πάντων, από εκείνους τους τελάληδες της πλατείας συγκροτήθηκε ένας πολιτικός φορέας, με συστημικό εθνικιστικό (δημοκρατικό) φιλοχριστιανικό ιδεολογικό-προεκλογικό πρόγραμμα (ΑΝΕΛ), αντίθετο των ιδεών της άμεσης δημοκρατίας. Ο φορέας εκείνος σύντομα έγινε κόμμα, που παραπλάνησε τον ελληνικό λαό, εισήλθε στο κοινοβούλιο με πατριωτικά συνθήματα και αντιμνημονιακές κορώνες, για να καταλήξει τελικώς «λαγός» του αντιπροσωπευτικού συστήματος και σήμερα να συγκυβερνά με τους διεθνιστές, αθέους και αντιχριστιανούς νεομπολσεβίκους.

Άγνωστες οι…βουλές της πανούργου/παγιδευτικής Δημοκρατίας. Συνεπώς:

«Άμεση δημοκρατία με τη λογική της πλατείας Συντάγματος είναι η οχλοποίηση της κοινωνίας ...Αυτό είναι καθαρά βαρβαρισμός. Το είδαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Πήγαμε οι ίδιοι και το είδαμε να συμβαίνει στην Πλατεία. Όποιος είχε "μέσον", τσαμπουκά ή θράσος, ανέβαινε σε ένα "καφάσι", για να πει αυτά, τα οποία ήθελε ν' ακούσει ο "αγανακτισμένος" όχλος, για να τον "χαϊδέψει" και να "δοξαστεί" ο ίδιος εκ του ασφαλούς. Αυτοί, οι οποίοι εξέφραζαν την πρωτόγονη αυτή διαδικασία, θεωρούν ότι αυτή ήταν η "δημοκρατία", που είχαν "εφεύρει" οι βιολογικοί τους πρόγονοι; ...Ακόμα και οι αγέλες των ζώων με "άμεση δημοκρατία" λειτουργούν, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι πλειοψηφίες των αγελών είναι αυτές, οι οποίες καθορίζουν τις τελικές συλλογικές συμπεριφορές τους….».7

β/. Το θέμα της μειοψηφίας.

Σύμφωνα με τους θιασώτες της Α.Δ. οποιαδήποτε απόφαση, θα λαμβάνεται με βάση την πλειοψηφία. Όμως τι θα γίνεται με όσους έχουν διαφωνήσει με την απόφαση αυτή; Κάποιοι  φανατικοί της Α.Δ. έχουν προτείνει την λύση της ομοφωνίας ή πιο απλά το 100% των ψήφων για την λήψη μιάς αποφάσεως. Η ομοφωνία μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει πώς είναι μη ρεαλιστική/ανέφικτη και λίαν επικίνδυνη πρόταση, καθ’ όσον είναι βέβαιον ότι θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε διαφωνίες, αντεγκλήσεις, συγκρούσεις, αναρχία ή ολοκληρωτικές καταστάσεις.

γ/. Η «κλοπή»  της θετικής ή αρνητικής ψήφου

Στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες γίνεται ακόμα πιο εύκολο να «υποκλαπεί» από επιτήδειους προπαγανδιστές, η θετική ή αρνητική ψήφος των αριθμομαζοποιημένων ατόμων, σχετικά με μία απόφαση που ενδιαφέρει άμεσα ένα άτομο ή μία ομάδα. Με άλλα λόγια, η ψηφοθηρία θα μπορούσε πολύ εύκολα να ευνοηθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες.

δ/. Ο τρόπος μεταβιβάσεως όλης της εξουσίας (νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής) στους πολίτες.

Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει, να προκαταλάβει τον τρόπο οργανώσεως και ομαλής λειτουργίας ενός αυτοδημιούργητου/αυτοδιαχειριζόμενου παλλαϊκού οργάνου εξουσίας και αυτονομίας.

Οι αμεσοδημοκρατικοί ισχυριζονται ότι:

-Οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλεως ή της χώρας, παίρνοντας όλες τις αποφάσεις στις συνελεύσεις τους, θα καθορίσουν την εξέλιξη του, την οριστική ή την μεταβατική μορφή του.

-Για να περάσει όλη η εξουσία στα χέρια των πολιτών, για να αναγεννηθεί ή πόλη άμεσα και δημοκρατικά, θα πρέπει να λυθούν δύο μεγάλα ζητήματα:

1/ Της άμεσης επικοινωνίας όλων των πολιτών, που σε παλαιότερες εποχές λυνόταν με την συνάθροισή τους στην  παλλαϊκή συνέλευση της πόλεως ή την εκκλησία του Δήμου.

2/ Της πλήρους ενημερώσεως του κάθε πολίτη για όλα τα προβλήματα της πόλεως ή της χώρας, αλλά και τις δυνατότητες επιλύσεώς τους, γιατί μόνο ο πλήρως ενημερωμένος πολίτης μπορεί να ασκεί τα κυριαρχικά και διοικητικά του καθήκοντα.

Οι αμεσοδημοκρατικοί ισχυρίζονται επίσης ότι οι δυνατότητες πολλαπλασιάζονται με την ύπαρξη ψηφιακών φαντασιακών κοινοτήτων στο Διαδίκτυο, όπως για παράδειγμα οι Anonymous που εμφανίζουν ακόμη πιο σύγχρονους τρόπους συλλογικής συνυπάρξεως και ελεύθερης επικοινωνίας. Το δημοκρατικό πρόταγμα. λένε, απελευθερώνει το μέλλον από την μέγγενη του παρελθόντος, επαναδημιουργώντας την ελεύθερη κοινωνική χρονικότητα (ΣΣ: Κουλτουριάρικες αηδίες και αμπελοφιλοσοφικές ασάφειες).

Παραμύθια της Χαλιμάς και αναγνώσματα για να αποκοιμίζουν μειράκια!

Τα ερωτήματα που προβάλουν αμείλικτα είναι:

·Ποιοι θα αναλάβουν την άμεση ενημέρωση και επικοινωνία των πολιτών, με ποιο δικαίωμα και ποίων την εξουσιοδότηση; Ποία τα εχέγγυα της γνώσεως του θέματος και της καθαρότητος των σκοπών τους; Ποία πιστοποιητικά επιστημονικής καταρτήσεως, πολιτικής καταλληλότητος, θα διαθέτουν; Πως θα πείσουν για την αλήθεια των λεγομένων και την ορθότητα των εισηγήσεών τους; Τι μέσα και τρόπους θα χρησιμοποιήσουν για την αντιμετώπιση των αντιθεμένων;

·Ποια είναι η ταυτότητα των Anonymous; Γιατί δεν παρουσιάζονται στο πολιτικο-κοινωνικό προσκήνιο; Εκείνοι που πολεμούν για τα συμφέροντα των λαών δεν κρύπτονται πίσω από ανωνυμίες αλλά προμαχούν στην πρώτη γραμμή….Αν τολμούν ας μας παρουσιάσουν την ταυτότητα των Anonymous.

·Τι χρηματικές πηγές θα χρησιμοποιούν για τα έξοδα οργανώσεως των συνελεύσεων και πραγματοποιήσεως της επικοινωνίας; Ποία η σχέση τους με τα ΜΜΕ, τις συστημικές ΜΚΟ; Τι έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία από τέτοιου είδους εκδηλώσεις;

·Ποιοι συγκροτούν τις ηγετικές ομάδες τέτοιων λαϊκών συνελεύσεων (ταυτότητα, βιογραφικά); Πως ανέλαβαν την πρωτοβουλία για την οργάνωση των συνελεύσεων; Αυτοβούλως; Η διεθνής και εγχώρια εμπειρία αποδεικνύει ότι σε τέτοιου είδους ηγετικές ομάδες, πρωταγωνιστούν οι συνετοί, νηφάλιοι, ειρηνόφιλοι, μη αναμεμιγμένοι με το Σύστημα ή οι περιθωριακοί, αναρχικοί, τυχοδιώκτες, σκληροπυρηνικοί και εγκάθετοι των μυστικών υπηρεσιών;    

ε/. Η ψυχολογία της μάζας και ο άμεσος κίνδυνος της αναρχίας.

Οι αναρχικοί ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα του αναρχικού χώρου, έχει υιοθετήσει την συγκεκριμένη αντίληψη περί άμεσης δημοκρατίας και αυτοδιαχειρίσεως και ενδεχομένως την έχει κάνει και αυτοσκοπό.

Η ιστορία των αναρχικών κινημάτων, αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες τόσον για την ομαλή διεξαγωγή της ψηφοφορίας, όσον και για την κατάλληλη/ ικανώτερη ομάδα ή τις ιδέες που θα επικρατήσουν σε τέτοιου είδους αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις. Η πιθανώτερη αν όχι βεβαία και νομοτελειακή κατάληξη μιας τέτοιας διαδικασίας, από την εφαρμογή του συστήματος της άμεσης δημοκρατίας, είναι η αναρχία και το χάος…

Χαρακτηριστικόν παράδειγμα αναρχοτρομοκρατίας είναι η κομμούνα των Παρισίων, που επικράτησε θνησιγενώς, με το πρόσχημα της άμεσης δημοκρατίας.8

Τι σημαίνει επικράτηση της αναρχίας;

1/.  Κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στην γη, τις πρώτες ύλες και τα μέσα εργασίας.

2/. Κατάργηση της κυβερνήσεως και κάθε εξουσίας, που ψηφίζει τους νόμους και τους επιβάλλει στους άλλους. Επομένως, κατάργηση των μοναρχιών, των δημοκρατιών, των κοινοβουλίων, των στρατών, των αστυνομιών, των δικαστικών εξουσιών και κάθε θεσμού που κατέχει τα «μέσα καταναγκασμού».

3/. Οργάνωση της κοινωνικής ζωής με βάση τις ελεύθερες ενώσεις και ομοσπονδίες των παραγωγών και των καταναλωτών, οι οποίες δημιουργούνται και τροποποιούνται σύμφωνα με τις επιθυμίες των μελών τους.

4/. Πόλεμος ενάντια στις θρησκείες και σ’ όλα τα επιστημονικά επιτεύγματα.

5/. Πόλεμος ενάντια στο Έθνος και τον πατριωτισμό. Κατάργηση των συνόρων, «συναδέλφωση» όλων των λαών.

     6/. Αναδόμηση τής οικογένειας με τέτοιο τρόπο ώστε να απορρέει από την πρακτική του έρωτα, ελεύθερου από κάθε νομικό δεσμό, από κάθε οικονομική και φυσική καταπίεση, από κάθε θρησκευτική προκατάληψη. (Ερρίκο Μαλατέστα, Ιταλός αναρχικός, Ένα αναρχικό πρόγραμμα)

Για τους παραπάνω λόγους:

«Είναι ντροπή για την Ελλάδα να υπάρχουν "οπαδοί" της Άμεσης Δημοκρατίας όπως την είδαμε" αυτήν να ενσαρκώνεται στην "κάτω" πλατεία Συντάγματος — των πιο άσχετων από τους "αγανακτισμένους". Γιατί είναι ντροπή; Γιατί ούτε καν σαν "αναπαράσταση" της αρχαίας λειτουργίας δεν μπορούμε να δούμε το εμετικό "σόου" της Πλατείας Συντάγματος ...Στις Πλατείες συγκεντρώνονταν και οι βάρβαροι, για να βγάλουν "αποφάσεις" ...Ακόμα και οι "μάγισσες" του Μεσαίωνα σε κάποιες πλατείες αγανακτισμένων πλειοψηφιών καταδικάζονταν σε θάνατο. Τι σχέση έχει αυτή η βαρβαρική "συνάθροιση" των άσχετων και των αιμοβόρων με τους αρχαίους Έλληνες; Η ευφυΐα των αρχαίων Ελλήνων αποκαλύπτεται μόνον αν κατανοήσει κάποιος τη λειτουργία της "εφεύρεσής" τους.

Αυτό ήταν το "επίτευγμα" των αρχαίων Ελλήνων, που τους έκανε διάσημους στους αιώνες; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση κανένας δεν τους εξασφάλιζε από τη βαρβαρότητα και την ασχετοσύνη των πλειοψηφιών. Ποιος είπε ότι η επιβολή της άποψης της πλειοψηφίας είναι το μοναδικό ζητούμενο για τη Δημοκρατία; Ποιος είπε ότι οι πλειοψηφίες "γνωρίζουν" την αλήθεια;

Ποιος θα μας σώσει από τις "πλειοψηφίες", όταν είναι γνωστό ότι μέσα στις πλειοψηφίες αυτές βρίσκεται πάντα ό,τι πιο άσχημο, απολίτιστο και βάρβαρο διαθέτει μια κοινωνία; ……»9

Συνεχίζεται

---

1 Βλέπε υποσημείωση (2) 5ου μέρους, Φεουδαρχία και Νεοφεουδαρχία.

2 -Αμεση Δημοκρατία, άμεση ελευθερία, Νικος Μπουντούκης Isokratia, isokratia.gr/el/readText. asp?textID=31.

-Η άμεση δημοκρατία, κίνδυνος για την αναρχία... - Indymedia,https://athens.indymedia. org/post/ 1316358/

-Κλασσική Δημοκρατία vs Αγελαία Δημοκρατία | Τerrapapers, terrapapers.com/?p=30615.

-Σχολή Ν.Ο.Π.Ε. - Τμήμα Νομικής, Εργασία Μηλίδου Αφροδίτη. ‘’Θεσμοί Άμεσης Δημοκρατίας’’, Ακαδημαϊκό έτος 2012-2013,Υπεύθυνος Καθηγητής Ανδρέας Δημητρόπουλος.

3 Η άμεση δημοκρατία χρησιμοποιείται ως όρος κατ' αντιδιαστολή προς την αντιπροσωπευτκή δημοκρατία (ή έμμεση δημοκρατία), όπου η εξουσία ασκείται από μια ομάδα ανθρώπων, που συνήθως επιλέγεται μέσα από εκλογές αναδείξεως αντιπροσώπων.

4 Πλήρης ανάλυση, διαχωρισμός και αιτιολόγηση των μορφών Εθνικισμού, στην ανάπτυξη του θέματος: Ορθόδοξος Εθνικισμός (5 Οκτ.-21 Νοε. 2015).

5 Στις 13 Δεκεμβρίου του 2007, οι αρχηγοί των κρατών μελών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) υπέγραψαν στην Λισσαβώνα την Μεταρρυθμιστική Συνθήκη (Reform Treaty), που για τον λόγο αυτό αποκλήθηκε «Συνθήκη της Λισσαβώνας». Πρόκειται για την Συνθήκη που συντάχθηκε από την Διακυβερνητική Διάσκεψη του 2007, μετά την αποτυχία της διαδικασίας επικυρώσεως της Συνταγματικής Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Κατά τους εμπνευστές της:

-Η Συνθήκη της Λισσαβώνας είναι μια ακόμη Συνθήκη μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, με την οποία «τροποποιούνται, βελτιώνονται και συμπληρώνονται οι Συνθήκες που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση», δηλαδή η Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΣΕΚ) και η Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ).

-Η Συνταγματική Συνθήκη, που είχε συνταχθεί από εκατόν πέντε εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, των εθνικών κοινοβουλίων, των κυβερνήσεων των κρατών μελών και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχε ως σκοπό «την απλοποίηση και τον εκσυγχρονισμό του νομικού και θεσμικού πλαισίου της ΕΕ, προκειμένου η Ένωση να αποκτήσει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και διαφάνεια, καθώς και συνοχή στις εξωτερικές της δράσεις, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της τελευταίας μεγάλης διευρύνσεως και στις απαιτήσεις της νέας εποχής της παγκοσμιοποίησεως και της υψηλής τεχνολογίας».

6 Όταν ομιλούμε για Εθνικισμό εννοούμε τον Ορθόδοξο Εθνικισμό/Αγνό πατριωτισμό και όχι τον Συστημικό Εθνικισμό (Νεοναζισμό, νεοφασισμό, Σιωνισμό ή Ιουδαιοταλμουδικό φασισμό, κλπ). Λεπτομέρειες στην ανάπτυξη του θέματος: Ορθόδοξος Εθνικισμός (5 Οκτ.-21 Νοε. 2015).

7 Κίνημα για την πραγματική δημοκρατία, EAM B' - ΥΔΡΟΧΟΟΣ (26 Ιουλίου 2012), eamb-ydrohoos.blogspot.com/2012/07/kinima-pragmatikis-dimokratias.html 

8 Η Παρισινή Κομμούνα ήταν η εργατική αναρχική κυβέρνηση που εγκαθιδρύθηκε στο Παρίσι, μετά την εξέγερση της εθνοφρουράς και των εργατών της πόλεως και διήρκεσε από τις 26 Μαρτίου του 1871 μέχρι τις 28 Μαΐου της ίδιας χρονιάς.

9 Κίνημα για την πραγματική δημοκρατία EAM B' - ΥΔΡΟΧΟΟΣ (26 Ιουλίου 2012), eamb-ydrohoos.blogspot.com/2012/07/kinima-pragmatikis-dimokratias.html