Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ 35ο

13.  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

 ε. Κοινοβουλευτισμός και πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα

Οι υπέρμαχοι του κοινοβουλευτισμού ισχυρίζονται ότι η Δημοκρατία εκτός από το καλύτερο και ορθώτερο πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως, αποτελεί ασπίδα κατά της δικτατορίας και των πραξικοπημάτων και εξασφαλίζει την πολιτική-κυβερνητική σταθερότητα και κοινωνική ειρήνη.

Ψεύδος! Ψεύδος!

Η πολιτική ιστορία της Ελλάδος αποδεικνύει ότι στο όνομα της …δημοκρατίας και του…κοινοβουλευτισμού έγιναν εγκλήματα κατά της Ελλάδος…Από το 1915 μέχρι το 1935, δηλαδή σε διάστημα 20 ετών, σχηματίστηκαν 39 κυβερνήσεις (πλήρης πολιτική και κυβερνητική αστάθεια και αβεβαιότητα) και έγιναν 36 κινήματα και πραξικοπήματα…στο όνομα της δημοκρατίας.

Από το 1828 μέχρι  το 1980, ήτοι σε διάστημα 152 ετών, εσχηματίσθησαν 188 κυβερνήσεις!!!1

                         

                             116) 25 Ιουλίου 1924: Θεμιστοκλής Σοφούλης (2 και1/2 μήνες) 

                      

                      

Το Θλιβερόν συμπέρασμα

Για την Ελλάδα τα 160 χρόνια ζωής (από το 1821 μέχρι το 1981) πήγαν χαμένα, ως επί το πλείστον, αναλωθέντα σε πολιτική αστάθεια-αβεβαιότητα και κοινωνικές αναταραχές, εξ αιτίας των συνεχών επαναστατικών κινημάτων και πραξικοπημάτων.

στ. Κοινοβούλιον

Η κοινοβουλευτική αδελφότης των βουλευτών χρησιμοποιεί ως τόπους συγκεντρώσεως και συζητήσεως των «προβλημάτων» διαφόρους χώρους, όπως κλειστά εντευκτήρια, κλάμπς, στοές (Lodges), κομματικές οργανώσεις καθώς και το κοινοβούλιον (Βουλή ή Βουλευτήριον).­

Το κοινοβούλιον είναι:

-Ο μηχανισμός συντηρήσεως του πολύμορφου/πολύχρωμου καπιταλισμού (αστικού, μαρξιστικού, σοσιαλιστικού, ψευδοεθνικιστικού), της συναλλαγής, της γεροντοκρατίας, των πολιτικών μετριοτήτων και αναξιοτήτων.

-Ο κατοικητήριος οίκος μιας μωροφιλόδοξης και παντοιοτρόπως ραδιουργούσης πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας, αλαζονικής βουλευτοκρατίας και κληρονομικής οικογενειοκρατίας.

Κατά τον Αυστριακόν συγγραφέα Ιουδαϊκής καταγωγής, Μαξ Νορντάου:2

«…Τα Κοινοβούλια διευθύνονται όχι από την σύνεσι, αλλά από την ισχυρογνωμοσύνη και τα φουσκωμένα λόγια… Εκεί όπου είναι πραγματικότης ο κοινοβουλευτισμός και διοικεί μόνον το κοινοβούλιον, τότε έχουμε μόνο δικτατορία από μερικές ισχυρές προσωπικότητες, που μοιράζονται εναλλάξ την εξουσία… Με τι τρόπο γίνεται κανείς βουλευτής; Μήπως οι εκλογείς βρίσκουν μόνοι τους ένα δοκιμασμένο, τίμιο και συνετό άνδρα και τον παρακαλούν να τους επροσωπήση στο κοινοβούλιο;… Πραγματικά, ο πολίτης ψηφίζει κάποιον για τον οποίον δεν γνωρίζει τίποτε, εκτός από εκείνα που διατυμπανίζουν οι πληρωμένοι απ’ αυτόν…Πολλές φορές ό κοινοβουλευτισμός είναι ή βιτρίνα, ενώ στό παρασκήνιο καιροφυλακτεί ή απολυταρχία. Ό κοινοβουλευτισμός στήν εξουσία δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή διακυβέρνηση τού κράτους από τούς λίγους.

Η εξουσία όμως ασκείται από τούς αρχηγούς τών κομμάτων. Οί πεποιθήσεις θά έπρεπε νά διαμορφώνονται βάσει τών αποτελεσμάτων τών κοινοβουλευτικών συζητήσεων. Μά δέν γίνεται έτσι. Οί πεποιθήσεις, αντίθετα, διαμορφώνονται βάσει τής θελήσεως τών αρχηγών, πού κοιτάνε πρώτα τά συμφέροντά τους.

Είπαμε πρίν πως, θεωρητικά, ή εκλογή τού υποψηφίου είναι αποτέλεσμα τού γεγονότος πώς ό πολίτης τόν γνωρίζει καλύτερα καί, κατά συνέπεια, τόν εμπιστεύεται. Ψηφίζουμε όμως κάποιον χωρίς νά τόν γνωρίζουμε, στηριζόμενοι σέ ό,τι έχουμε ακούσει γι’ αυτόν από τούς δικούς του ανθρώπους.

Η δραστηριότητα, ό εγωϊσμός, η ευγλωττία διευθύνουν τήν κρατική μηχανή. Μπορεί, λοιπόν, τό θράσσος καί η φιλοδοξία νά υπερσκελίσουν μιά διάνοια μέ ευγενικό χαρακτήρα…Ό άνθρωπος δέν απολαμβάνει κανένα από τά κυριαρχικά δικαιώματα, πού εγγυάται ό κοινοβουλευτισμός. Πληρώνει, υπακούει, πονάει, όπως πρίν».3

-Το άντρον των  δικτατορίσκων, των νεοφεουδαρχίσκων, των αδολεσχών και κολάκων.

-Το πεδίον μάχης πολιτικών φατριών, λογοκόπων, οιηματιών, λαο­πλάνων, αλληλοσπαρασσομένων πολιτικών ομάδων συμμαχουσών ή συ­γκρουομένων και εις ουδέν έτερον αποβλεπουσών, παρά εις την κατάληψη και την λεηλασίαν της εξουσίας.

-Το σύγχρονον τέμενος του Βάαλ, το οικητήριον των αθέων,  αντιχρίστων, κρυπτοταλμουδιστών ιουδαίων και Ιουδαιολάγνων.

«… Ο Τύπος ωνόμασε το Βουλευτήριον συναγωγήν… ημείς νομίζομεν την λέξιν χάβραν καταλληλοτέραν… Οι κ.κ. Νομάρχαι, συγχαρέντες τηλεγραφικώς την Κυβέρνησιν δια την επιτευχθείσαν εσχάτως απαρτίαν της Βουλής, ενθυμίζουν κόλακα συγχαιρέντα ευνούχον επί τη αποκτήσει… γνησίου τέκνου… Εκ των χειλέων του αξιοτίμου κοινοβουλευτικού υπουργού Οικονομικών, εξέφυγον κατά την τελευταίαν, αυτού, αγόρυσιν εν τη βουλή οι ακόλουθοι αξιομνημόνευτοι λόγοι: Η Κυβέρνησις πρέπει να φροντίζει και περί των συμφερόντων έθνους!…Ο ορισμός του κοινοβουλευτικού κόμματος: Ομάς ανθρώπων, υγιειών, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό οιονδήποτε, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι…». (Εμμανουήλ Ροΐδης, «Ασμοδαίος», 1875).

-Ο ναός διακονίας της αλαζονείας, της απληστίας, της χρηματοθηρίας, της μωροφιλοδοξίας (εξουσιομανίας), της υλιστοκρατίας και της πλεονεξίας των βουλευτών.

-Το χρηματιστήριο των πολιτικών συνειδήσεων, το εντευκτήριον των συναλλαγών εμπόρων του λαού και η τεφροδόχος των εθνικών συμφερόντων.

-Το μεταλλακτήριον-ανταλλακτήριον ψυχών-ιδεών και αρχών.

-Η πηγή της αδελφοκρατίας με όλες τις ερμηνείες της λέξεως.

-Η κατευθυνόμενη δημ(ι)οκρατική συναγωγή εντός της οποίας λαμβάνονται αποφάσεις αντίθετες προς τα συμφέροντα τού λαού και ασυμβίβαστες προς την αξιοπρέπεια του Έθνους.

Είναι τουλάχιστον αηδιαστικός και βλάσφημος ο ισχυρισμός των ψευτοδημοκρατών ότι το κοινοβούλιον είναι «Ο ναός της Δημοκρατίας».Της ψευδωνύμου δημοκρατίας τους, ναι! Της αληθινής Δημοκρατίας, ΟΧΙ!  Την κατάντια του κοινοβουλίου την ζούμε εντόνως την τελευταία δεκαετίαν και εντονώτερον τα τελευταία 4 χρόνια.

Αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε λοιπόν, για το κοινοβούλιον θα πρέπει να το ερμηνεύσουμε ως ακολούθως:

Καπιταλισμού Οζοθήκη, Ισοπεδωτισμού Ναός, Οσφυοκαμπτών Βόθρος, Οικογενείας Υποπτέρων Λίκνον, Ιουδαιοσυναγωγή, Ομήγυρις Νεο-φεουδαρχίσκων/πλουτιζόντων.

ζ. Επιβαλλόμενα και απορρέοντα συμπεράσματα περί κοινοβουλευτισμού.

Ο κοινοβουλευτισμός είναι:

-Η συμπύκνωση όλων των αρνητικών ιδεών (δόλου, ψεύδους, κομπίνας, μωροφιλοδοξίας, οκνηρίας, φιλαρχίας, αταξίας, αναισχυντίας, χρηματολαγνεί­ας, κενοδοξίας, ωφελιμισμού, συναλλαγής, ευρωλαγνείας, αρνησιπατρίας) σε πολιτικό σύστημα.

-Ένα αγγλοσαξονικό πολιτικόν κατασκεύασμα, με εμπνευστές Ιουδαιοταλ-μουδιστές, αρχιτέκτονες κυρίως τους Γαλλο-γερμανούς Ιλλουμινάτους, οι οποίοι αφού αλλοίωσαν, κατά το «ενδιαφέρον» αυτούς μέρος, τον αποκρυφιστικόν «γαλάζιον» τεκτονισμόν και άλωσαν τις τεκτονικές στοές, σφετερίστηκαν και κακοποίησαν το όνομα της Δημοκρατίας.

-Ο μανδύας προστασίας των φαύλων, των ωτακουστών, των συνομιλητών με μυστικές υπηρεσίες, των αχυρανθρώπων, των μετρίων, των τυχάρπαστων, των ιδιορρύθμων, των πολιτικών γυρολόγων, των εμμίσθων πρακτόρων ξένων κέντρων αποφάσεων, των Ταλμουδιστών Ιουδαίων και Ιουδαϊζόντων.

-Μία φαρισαϊκή και οφιώδης υπόσχεση περί δημοκρατικής ελευθερίας, ανθρωπισμού και ισότητος  στην θεωρία, αλλά στην πραγματικότητα (στην πράξη), ένας ωραιοποιημένος μύθος και μία κραυγαλέα απάτη.

«Είναι εύκολο νά δούμε πώς ό Κοινοβουλευτισμός, ψεύδεται πρός τήν θεωρία, στήν πράξη. Ό κόσμος ψάχνει κάποιον ικανό άντρα γιά νά τόν εκλέξει βουλευτή; Τού ζητούν νά τους αντιπροσωπεύσει στό Κοινοβούλιο; Όχι. Τό αντίθετο συμβαίνει. Κάποιος εμφανίζεται καί διεκδικεί τήν ψήφο τών πολιτών γιά νά τους αντιπροσωπεύει, λέγοντάς τους πώς είναι άξιος καί τίμιος. Γιατί τά λέει αυτά; Θέλει νά βοηθήσει τό λαό; Όχι,βέβαια. Είναι σπάνιο σήμερα αυτό, γιατί αυτοί οί άνθρωποι δέν θά ‘διναν τόσες καί τόσες υποσχέσεις, ούτε θά λεγαν τόσα πομπώδη λόγια γιά νά πείσουν ότι αξίζουν. Θά υπέμεναν καί θά προσπαθούσαν από μόνοι τούς νά βοηθήσουν χωρίς νά εκλιπαρούν τούς άλλους. Οι άνθρωποι που προσπαθούν από μόνοι τους να βοηθήσουν δεν παρακαλούν γιά ψήφους. Εγωϊστές είναι εκείνοι πού δέν σκέφτονται τίποτ’ άλλο παρά τό κέρδος τους.

Οί κυβερνώντες είναι εγωϊστές, επιζητούν τήν δημοσιότητα,υποστηρίζοντας πώς ενεργούν γιά τό συμφέρον τού λαού. Κάνουν υποκλίσεις, γελούνε, λένε ψέματα στούς ανθρώπους γιά νά κάνουν φίλους καί γνωριμίες. Κολακεύουν καί υπόσχονται συνεχώς. Είναι γενναίοι καί αποκρουστικοί, όμως ό ίδιος ό λαός τούς ψηφίζει….»4

-Η Ιουδαϊκή αλαζονεία, πλεονεξία και αντιχριστιανική παραφροσύνη, μετασχηματισμένες σε πολιτικό σύστημα, που επιδιώκει να κάνει άπληστους, γενίτσαρους, αντιχριστιανούς και οπαδούς της παγκοσμιοποιήσεως, δηλαδή παράφρονες, όλους τους ανθρώπους.

«Οι Εβραίοι (ΣΣ: Ταλμουδιστές Ιουδαίοι) είναι φυσικά με τις δημοκρατίες γιατί με άλλο σύστημα δεν μπορούν να επικρατήσουν»(Ο πρωθυπουργός του «ΟΧΙ» Ιωάννης Μεταξάς).

- Ο νεκροθάπτης των εκλεκτών του Έθνους, καθ’ όσον σχεδόν ΠΑΝΤΟΤΕ αναβιβάζει στην εξουσία τους «εκλεκτούς» του Συστήματος, τους δημεγέρτες, τους υπό φυσιολογικές συνθήκες πολιτικώς μέτριους, ηθικώς επιβλαβείς, και εθνικώς επικίνδυνους.

«Ο κοινοβουλευτικός βίος θυσιάζει τον άνθρωπον που σκέπτε­ται, που μελετά, που ενεργεί, που έχει την ικανότητα των πραγματοποιήσεων, εις τον άνθρωπον που ρητορεύει, εις τον κενολόγον δημαγωγόν..».5

Οι εξαιρέσεις του ανωτέρω κοινοβουλευτικού αξιώματος, είναι ελά­χιστες μέσα στην πολύχρονη διαδρομή του κοινοβουλευτισμού και απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

- Ασυμβίβαστος προς τις ευαγγελικές ρήσεις και τα αγιογραφικά δόγματα της ορθοδόξου πίστεως, αντίθετος προς κάθε ιδέα περί Έθνους και Γένους και αντίρροπος προς την φυσικήν ι­στορικήν πορεία του γένους των ανθρώπων.

-Ψευδο-δημοκρατία, Δικτατορία κεκαλυμμένη με ψευδώνυμο…δημοκρατικό μανδύα, για να τυφλώνει τις υπνωτισμένες, αφιονισμένες, πολτοποιημένες και ξεδοντιασμένες ανθρωπομάζες.

Αψευδέστερος μάρτυς, το μέχρι τώρα διαβρωτικόν έργον του κοινο­βουλευτισμού, το οποίον έχει διαλύσει κοινωνίες, έχει διαφθείρει λαούς και τείνει να εξαφανίσει τα έθνη, αντικαθιστώντας τα πάντα με μία αντεθνική, κοσμοπολίτικη και χωρίς σκέψη ανθρωπομάζα, υποτεταγμένη πλήρως στην παγκόσμια Ιουδαιοταλμουδική Υπερκυβέρνηση.

«Εις την θέσιν των παρουσών κυβερνήσεων θα θέσωμεν εν φόβητρον, το οποίον θα ονομάζεται Διοίκησις της υπερτάτης κυβερνήσεως. Αι χείρες του θα είναι τεταμμέναι πανταχόθεν ως αρπάγαι και ο διοργανισμός του θα είναι τόσον κολοσσιαίος, ώστε όλοι οι λαοί κατ’ ανάγκην θα υποταχθώσιν εις αυτό».6

Αυτή είναι η αλήθεια που προκύπτει από την διεθνή κοινοβουλευτική πραγματικότητα και την ιστορία του κοινοβουλευτικού βίου των κρατών και κυρίως της Ελλάδος..

Δια τούτο αν θέλουμε να ακριβολογήσουμε για τον κοινοβουλευτισμό, θα πρέπει να τον ερμηνεύσουμε ως ακολούθως:

Καταφύγιον Ολεσηνόρων, Ιδεολόγημα Ναρκίσσων, Ορθοδοξίας Βάραθρον, Ονείδειον Ύβρισμα Λαού, Έθνους Υπνωτήριον, Ταλμουδιστών Ιδεολογία, Στήριγμα Μιαστόρων, Ολετήρ Στρατού.

Συνεχίζεται

                           

---

1 Ελληνισμός και Σιωνισμός, Ανδρέας Δενδρινός, 1981, εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, σ.111-119.

2 Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ιουδαϊκής καταγωγής Αυστριακού συγγραφέα και στοχαστή Μαξιμίλιαν Ζίμον Ζίντφελτ (Maximilian Simon Suedfeld). Ο πατέρας του ήταν ορθόδοξος ραβίνος, σεφραδίτικης καταγωγής.

3 Από τό έργο του «Τά κατά Συνθήκη Ψεύδη τού πολιτισμού μας», κεφάλαιο 4ον, το Πολιτικό Ψεύδος.

4 Από το έργο του Μάξ Νόρνταου: «Τά Κατά Συνθήκη Ψεύδη τού πολιτισμού μας», κεφάλαιο 4ο, το Πολιτικό Ψεύδος.

5 AndreTardieux, La profession Parlemantaire.

6 Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, Roger Lambelin, Αθήναι, 1962, σ.44.