ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΤΑ «ΘΗΡΙΑ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΜΕΡΟΣ 1ο

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

H απόδοση του νοήματος της Αγίας Γραφής ιδιαιτέρως της Παλαιάς Διαθήκης, δεν είναι εύκολον έργον. Αντιθέτως είναι πολύ δύσκολον, κυρίως δια το βάθος των νοημάτων αλλά και το προσιδιάζον εις αυτήν γλωσσικόν ύφος. Εκείνο που πρέπει να γνωρίζουμε ως προς την σχέση της Μεταφράσεως των Ο΄ της Παλαιάς Διαθήκης προς το αντίστοιχο Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο, είναι ότι η μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) είναι ασυγκρίτως αρχαιότερη από το Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο1 και συγκρινόμενη επιστημονικώς με αυτό, είναι όχι μόνον πιο αξιόπιστη, αλλά η Αυθεντική και Θεόπνευστη Γραφή.

Η Μετάφραση των Ο΄ άρχισε από τον 3ο π. Χ. αιώνα, ενώ η όλη εργασία των Μασοριτών έγινε από τον 6ον ή 7ον μέχρι τον 10ον μ. Χ. αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι η Μετάφραση των Ο΄ στηρίχθηκε σε πρότυπα Εβραϊκά κείμενα (χωρίς φωνήεντα), πολύ αρχαιότερα και ασυγκρίτως πιο αξιόπιστα από εκείνα που χρησιμοποίησαν οι Μασορίτες με την προσθήκην μεταγενεστέρως, φωνηεντικών σημείων.

Παρ’ όλον που οι Ο΄ βασίστηκαν σε αρχαιότερα Εβραϊκά γραπτά κείμενα (πρότυπα), είναι πιθανόν, να έγιναν αντιγραφικά και ερμηνευτικά λάθη, διότι κατά την γενομένη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) από Ελληνίζοντες Εβραίους, εκ της Εβραϊκής στην ομιλουμένην τότε Ελληνικήν, την ονομαζομένην «κοινήν», λέξεις, όροι και φράσεις μετεφράσθησαν και απεδόθησαν με ανθρωποπαθείς λέξεις, όρους και εκφράσεις, διάστικτους από αναπόφευκτους Εβραϊσμούς.

Παρά ταύτα, επειδή τα βιβλία της Αγίας Γραφής και ιδιαιτέρως της Παλαιάς Διαθήκης, υπέστησαν εξονυχιστκούς και μακροχρόνιους ελέγχους ιστορικότητος, αυθεντικότητος και αξιοπιστίας, από εξέχοντες Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και επικυρώθηκαν οριστικώς και αμετακλήτως ως γνήσια βιβλία, η Παλαιά Διαθήκη, το καθ’ ημάς Βιβλίον των Βιβλίων, είναι το αρχαιότατον πάντων των γνωστών βιβλίων της παγκόσμιας γραμματείας, το πλέον αξιόπιστον, αυθεντικόν, θεόπνευστον, και ως τοιούτον (θεόπνευστον) είναι και αλάθητον σε θέματα σωτηρίας.

Βεβαίως για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, «θεόπνευστο» βιβλίο δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και «αλάθητο». Για τους Χριστιανούς, αλάθητος είναι μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, και το σώμα Του, η Εκκλησία, ως σύνολο, διαχρονικώς η οποία αποτελεί τον «στύλο και εδραίωμα τής αληθείας» (Α΄ΤΙΜΟΘ: 3/15), το κατοικητήριον τού ζωντανού Αγίου Πνεύματος.

Για τους παραπάνω συνοπτικώς εκτεθέντας λόγους, η ερμηνεία και απόδοση των ιερών κειμένων της Παλαιάς Διαθήκης, παρουσιάζει ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες. Φυσικόν αποτέλεσμα ήταν, στα μεταφρασθέντα από ανθρώπους και δι’ ανθρώπους, διαφόρων μάλιστα εποχών, διαφόρου κοινωνικής θέσεως και μορφώσεως, κείμενα ενός θεοπνεύστου βιβλίου, να παρουσιάζονται φραστικές ατέλειες, επαναλήψεις και ανθρωποπαθείς εκφράσεις,  αποκρύπτουσες πλήθος βαθύτερων εννοιών που πολλές φορές διαφεύγουν της προσοχής μας…

Αυτές οι κεκρυμμένες έννοιες, απεδόθησαν από τους τότε μεταφραστές, με ανθρώπινες παραστατικές εκφράσεις, για να γίνουν περισσότερον κατανοητές και ίσως πιο εντυπωσιακές στους ανθρώπους. Έτσι, δεν απεκαλύφθησαν στους μεταγενέστερους μελετητές, αφού η συντριπτική πλειονότητα αυτών, απέδωσε τα αντίστοιχα κείμενα, με κυριολεκτική ή ορθολογιστική ερμηνεία (χωρίς συγκριτιστικήν μελέτην με τα πρωτόπτυπα ή άλλα αξιόπιστα κείμενα), την οποίαν συνήθως αποδίδουμε όταν προβαίνουμε σε κατά γράμμα ερμηνεία λέξεων και κειμένων, με απλή ανάγνωση ή επιφανειακή μελέτη των Ιερών Γραφών….

Δεν είναι βεβαίως εύκολον με μία απλή μελέτη να εισχωρήσει κανείς εις τα ύψιστα νοήματα της Αγίας Γραφής. Χρειάζεται ειδικός τρόπος μελέτης. Για να κατανοήσουμε την ορθή σημασία των λέξεων ή φράσεων, καθώς και των δυσκόλων χωρίων της Αγίας Γραφής, απαιτούνται: Αυτογνωσία, κριτική ικανότητα, συγκριτιστική μελέτη με άλλα κείμενα (Αγιογραφικά ή Πατερικά, αξιόπιστα ιστορικά, κλπ), με τις ερμηνείες των αντίστοιχων λέξεων του πρωτοτύπου Εβραϊκού κειμένου της Π.Δ. [Εκείνου το οποίον μετέφρασαν οι Εβδομήκοντα (Ο΄)].

Προ παντός όμως, απαιτείται προπαρασκευή της καρδίας, ακλόνητη πίστη προς την Θεοπνευστία και Αυθεντία της Αγίας Γραφής και προσευχή προς τον Θεόν, «να διανοίξη την καρδίαν και να φωτίσει τον νουν προς μελέτη κάθε ιερού κειμένου».

Δύο τέτοιες λέξεις της Αγίας Γραφής, με μεγίστη σημασία και βαθύτερη έννοια, με κεκρυμμένους θησαυρούς γνώσεως, που ανατρέπουν τα συμβατικά, παραπλανητικά συνθήματα και δογματικές θεωρίες του Συστήματος περί ανθρωπισμού, ρατσισμού, αυτόματης δημιουργίας του κόσμου (Big Bang),  εξελίξεως των ειδών, κ.λπ., είναι ο «άνθρωπος» και τα «θηρία».

Οι δύο αυτές λέξεις  που καταγράφονται σε αρκετά χωρία της Αγίας Γραφής, κυρίως στο βιβλίον της ΓΕΝΕΣΕΩΣ, δίδουν απάντηση σε πολλά ερωτήματα, οντολογικά, ανθρωπολογικά, κ.α. που παραμένουν επί αιώνες τώρα αναπάντητα, όπως:

.Τι σημαίνει η λ. άνθρωπος;

.Πως εδημιουργήθησαν οι διάφορες ανθρώπινες φυλές που γνωρίζομεν σήμερα;

.Ποιάν φυλή εκπροσωπεί ο Αδάμ;

.Γιατί ο Κάϊν καίτοι αδελφός εξ αίματος του Άβελ και υιός του Αδάμ, δεν αναφέρεται στην Αδαμική Γενεαλογία, της οποίας συνέχεια είναι η εκ των Ιούδα και Δαυϊδ γενεαλογία του Ιησού Χριστού (ΛΟΥΚΑΣ: 3/21-38);

.Πως δημιουργήθηκαν και σε ποια/ποιες φυλή/φυλές ανήκαν οι άνθρωποι, τους οποίους  βρήκε ο Κάϊν μετά την εξορίαν του από τον Παράδεισο, ετεκνοποίησε, εδημιούργησε οκογένεια, πόλιν, και ξεχωριστή βιολογική γραμμή, όταν γνωρίζουμε (ή μάλλον όπως μας έχουν διδάξει εδώ και αιώνες), ότι οι μόνοι άνθρωποι που υπήρχαν τότε (μετά την δολοφονία του Άβελ), ήσαν οι γονείς του, Αδάμ και Εύα που έκτοτε ζούσαν μακράν του Κάϊν και ΟΥΔΕΜΙΑΝ επαφήν είχαν μαζί του;

Με φόβον Θεού, χωρίς να διεκδικούμε την αυθεντίαν, θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τις δύο αυτές αγιογραφικές λέξεις και να αποκρυπτογραφήσουμε τυχόν άγνωστα νοήματα και μηνύματα, τα οποία το Σύστημα  αποσιώπησε και αποσιωπά, διαστρέφει  όχι από άγνοια, κατά την άποψή μας, αλλά από σκοπιμότητα, για λόγους συσκοτίσεως-παγιδεύσεως-παραπλανήσεως των ανθρώπων, στα πλαίσια του ευρύτερου στρατηγικού σχεδίου του, για:

-Απογαλακτισμό τους από την Χριστιανική Εκκλησία και απομακρύνσεώς τους από την Ορθή Πίστη (Δόγματα Ορθοδόξου Πίστεως).

-Πλύση του εγκεφάλου ατόμων και λαών και πλήρη έλεγχο του νου τους (μετατροπή τους σε απλά άβουλα και άλαλα αθύρματα στις ορέξεις των αρχιερέων του Συστήματος [αφανών και φανερών (Τραπεζιτών-τοκογλύφων-Ταλμουδιστών Ιουδαίων)].

-Εξαφάνιση των Εθνών και απόλυτη κυριαρχία μιας Ιουδαιοταλμουδικής υπερκυβερνήσεως με ταυτόχρονη επικράτηση του Οικουμενιστικού-κοσμοπολιτικού, δήθεν ανθρωπιστικού και φιλελεύθερου πνεύματος, σε μία τρομοκρατημένη ανθρωπότητα, υποτεταγμένη στους αδίστακτους, αντίχριστους, εωσφοριστές βιαστές της.

-Επιβολή παγκοσμίως, της λατρείας του Εωσφόρου, αρχικώς με πρόσχημα την ανεξιθρησκείαν (Οικουμενισμός) με διάφορα ονόματα [Αλλάχ (μουσουλμάνων), Εβλίς/Ιμπλίς (ταλμουδιστών Ιουδαίων), Βούδας (Σιντάρτα Γκαουτάμα) των Βουδιστών, Βραχμάν (Ινδουϊστών), Θεός (ανωνύμως), Υπέρτατον Όν, Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος, Ψευδο-Ιεχωβά των Χιλιαστών, Μητέρα Φύσις (Οικολόγων, κλπ) και επώνυμες «θεότητες» των νεοπαγανιστών/ Εθνικών, κλπ], και στην συνέχειαν φανερώς και με το όνομά του,  Σατανάς/ Εωσφόρος!!!

1. Η επικρατούσα συμβατική ετυμολογία της λ. άνθρωπος

Όπως προκύπτει από την ελληνική γραμματεία και την διδακτέα ύλη που περιλαμβάνεται στα σχολικά και φοιτητικά εγχειρίδια, οι ελληνόπαιδες των τελευταίων γενεών και όλοι εμείς οι πρεσβύτεροι, εδιδάχθημεν ότι η ετυμολογία της λέξεως άνθρωπος (επικρατούσα άποψη) προέρχεται από: Το άνω+θρώσκω ή άνω+όπωπα (αρχαϊκός ή β΄ παρακείμενος του ρ. οράω-ώ).

Η παραπάνω ετυμολογία είναι ανακριβής, αβάσιμη και δεν τεκμηριώνεται επιστημονικώς διότι:

 Η λέξη άνθρωπος είναι αβεβαίας ετυμολογίας2 ή προέρχεται από αμάρτυρο τύπο3 δηλαδή που δεν απαντά στα σωζώμενα κείμενα. Συνεπώς η διδασκαλία της συμβατικής ετυμολογίας περίπου με την μορφή αξιώματος/δόγματος, δεν είναι απλώς επιπολαία επιλογή, αλλά αντιεπιστημονική αυθαιρεσία.

 Στο ρήμα θρώσκω υπάρχει το στοιχείο του «άνω». Συγκεκριμένα:

Θρώσκω=αναπηδώ, πηδώ επάνω.4

Παράγωγα: Θρωσμός= Το αναπηδάν ή εξέχειν, ύψωμα. Θορός= Το σπέρμα του άρρενος.

Έτσι ο επιρρηματικός αναδιπλασιασμός (άνω άνω), εκτός από περιττολογία, μειώνει την επιστημοσύνη όλων των υποστηρικτών ή διδαξάντων την συγκεκριμένη προέλευση της λέξεως και  καταρρίπτει την επικρατούσα ετυμολογική ερμηνεία.

 Το γράμμα «ν» δεν υφίσταται στις αρχαιότερον, προϊστορικώς, καταγε-γραμμένες λέξεις για τον άνθρωπο καθ’ όσον προστέθηκε πολύ αργότερα κυρίως για λόγους ευφωνίας.

«Η παρεμβολή του ν εις την Ελληνικήν ήτο συνηθεστάτη… ούτω παρ’ Ομήρω, ιδρύνθην αντί ιδρύθην κλπ. Ούτω και άνθρωπος αντί άθ-ρωπος…».5

Στην προκειμένη περίπτωση έπρεπε να αναζητηθούν πρώτα συνθετικά, λέξεις, προθέσεις, επιρρήματα, κ.λπ. που να αρχίζουν από την ρίζα αθ- (αρχαιοτάτη καταγραφή) και όχι από αν- ή ανθ- (νεωτέρα μεταγραφή).

 Η αρχαιότερη καταγεγραμμένη λέξη άνθρωπος απαντάται σε πινακίδα που βρέθηκε στην Πύλο (PY Ta 722.1) και καταγράφει έπιπλα πολυτελούς κατασκευής. Η μυκηναϊκή αυτή συλλαβογραφία στην οποίαν δεν περιλαμβάνεται το γράμμα ν,  έχει ως εξής: a-to-ro-po6 που σημαίνει: ανθρώπω (Δοτική-οργανική ενικού της λ. άνθρωπος).

Σε ανάλογη αρχαιοτάτη συλλαβογραφία (Κυπριακή) η λ. άνθρωπος εμφανίζεται και πάλι χωρίς το ν ως εξής: a-to-ro-po-se.

Δηλαδή, αγνοήθηκε η αρχική καταγραφή της λέξεως χωρίς το ν, από την οποία θα προέκυπτε και η πραγματική ερμηνεία που της απέδιδαν οι αρχαιότατοι λεξιπλάστες-συλλαβογράφοι και επεβλήθη η γνωστή ετυμολογική ερμηνεία με την μεταγενέστερη προσθήκη του ν. Έτσι, ήταν επόμενο να δοθεί εσφαλμένη ετυμολογία.

Το ερώτημα που προβάλλει αμειλίκτως είναι:

Η αρχική καταγραφή της λ. ά(ν)θρωπος χωρίς το γράμμα ν αγνοήθηκε από χιλιάδες επιστήμονες (μελετητές και ερευνητές), τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες, σκοπίμως ή όχι; Ίδωμεν!

Το ίδιο λάθος από άγνοια ή σκόπιμη ενέργεια, γίνεται και με άλλες λέξεις των οποίων επιχειρείται η ετυμολογία, όπως έχουν διαμορφωθεί στα μεταγενέστερα χρόνια και όχι όπως είχαν διατυπωθεί και καταγραφεί από τους αρχαιοτάτους γραμματολόγους-λεξιπλάστες-συλλαβογράφους.

 Πριν από την αποκρυπτογράφηση της λέξεως άνθρωπος, στην Μυκηναϊκή συλλαβογραφία, στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το γράμμα ν, είχε προταθεί η ετυμολογία της λ. άνθρωπος από το *ανθρ-ωκ^Wος (πβ. ωψ, ωπός=πρόσωπο, όψη)7 και όχι το άνω+θρώσκω.

Δια ποίον λόγον λοιπόν, οι μεταγενέστεροι «ερευνητές» αγνόησαν εκείνη την πρόταση και την αντικατέστησαν με το τελείως αβάσιμον και αντιεπιστημονικόν άνω+θρώσκω;

Γιατί δεν ανεζήτησαν όλες τις λέξεις που αρχίζουν από ανθρ- και να επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν την λέξη άνθρωπος επί νέας επιστημονικής βάσεως;

Μήπως μία τέτοια ερμηνεία προσέβαλλε σοβαρώς τις συστημικές θεωρίες περί «εξελίξεως» του ανθρωπίνου γένους αφού η μοναδική λέξη που ταιριάζει στην περίπτωση, είναι ο ανθρ-αξ/ανθρ-ακος (Πολύτιμος λίθος χρώματος ερυθρού);8

Με άλλα λόγια, εάν εδέχοντο τον ετυμολογικόν συσχετισμόν της λ. άνθρωπος με την λ. ανθρ-αξ, δεν θα μπορούσαν να αιτιολογήσουν βασίμως, την ερμηνεία:

Ανθρωπος = άνθρ-(ακ)+ωψ(ωπός) = Το λογικόν ον του οποίου η όψη είναι ερυθρωπή. Και αυτό διότι θα έπρεπε να καθορίσουν την φυλετική (ανθρώπινη) γραμμή της οποίας ο γενάρχης είχε ερυθρωπή όψη. Δεν το έπραξαν όμως. Γιατί;

.Μήπως επειδή δεν εστηρίζετο γραμματοσυντακτικώς, γλωσσολογικώς κ.λπ. η επιστημονική διαδικασία αναζητήσεως της προελεύσεως της λέξεως άνθρωπος;

.Μήπως επειδή εκινδύνευαν να χαρακτηρισθούν ρατσιστές; Επειδή θα κατέρρεαν οι μύθοι των εξελικτικών επιστημόνων και η θεωρία-απάτη-παραμύθι περί εξελίξεως των ειδών; Για κάποιους άλλους λόγους;

 Η άποψη [εικαζομένη αναγωγή σε άνω+θρώσκω [«αναπηδώ»+όπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ορώ = βλέπω)], βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει άνω και κινείται εμπρός, προσκρούει στους μορφολογικούς κανόνες της ελληνικής, διότι παρουσιάζει τονισμό που δείχνει ότι πρόκειται για παράγωγο και όχι για σύνθετο, το δε ρ. θρώσκω δεν έχει δώσει παράγωγα επίθετα τέτοιας μορφής.9

Και όμως αυτή η αυθαίρετη άποψη, δηλαδή ότι η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω και θρώσκω, διδάσκεται στους ελληνόπαιδες, επί γενεές και γενεές, ως δόγμα! 

Πνευματικός ξεπεσμός ή σκόπιμη ενέργεια πνευματικής συσκοτίσεως;

2. Εναλλακτικές ετυμολογικές ερμηνείες της λ. άνθρωπος

Παραλλήλως με  την επικρατούσα συμβατική ετυμολογική ερμηνεία για την λέξη άνθρωπος, εδιδάχθημεν και διάφορες εναλλακτικές απόψεις, όπως:

o Το ανήρ+ωψ/ωπος (όψις, πρόσωπον, μορφή) δηλαδή ζωντανό πλάσμα που έχει μορφήν ανδρός.

o Το Ανα+θρέω, ανα+δρώπω, Ανα+δράω, Ανα+θερ+ωψ/ωπός = Αυτός που κατευθύνει την όψη του προς τα επάνω. Η ρίζα -Θερ>ferire=Διευθύνω, φέρω.

10

Οι συγκεκριμένες ερμηνείες είναι πλημμελείς, λογικοφανείς, εμπεριέχουν σφάλματα ανάλογα εκείνων που έγιναν κατά την ετυμολογία από το άνω+θρώσκω, κάποιες έχουν επιστημονική βάση αλλά είναι ανεπαρκείς και χρήζουν περαιτέρω συγκριτικής ερεύνης με ιαπετικές ρίζες, που προσδίδουν μεγαλύτερη επιστημονική βαρύτητα.   Συγκεκριμένα:

 Το πρώτο συνθετικό ανήρ-ανδρός, αρχικώς καθιστά ελλιπή και προβληματική την ετυμολογική ερμηνεία καθ’ όσον, αποκλείει την γυναίκα από τον γενικό χαρακτηρισμό της λ. άνθρωπος.

Εδώ θα ισχυρισθούν κάποιοι ότι, ο όρος «άνθρωπος» κατά την αντίληψη των αρχαίων δεν περιελάμβανε μόνον το άρρεν φύλλον της ανθρωπότητος. Επίσης ότι η λέξη ανήρ-ανδρός δεν σημαίνει μόνον άνδρας αλλά και άνθρωπος11. Αυτό είναι αληθές, αλλά δεν αρκεί για μία εμπεριστατωμένη ετυμολογία της λέξεως. Μερικά παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν:

o «Προσηύχοντό τε την άνθρωπον και εδέκοντο Πεισίστρατον».12 Η άνθρωπος ήταν η Φύα, την οποίαν οι Αθηναίοι εξέλαβον ως την «Θεόν» Αθηνάν, προσηύχοντο δε σ’ αυτήν και εδέχοντο τον Πεισίστρατον.

o Οι Λάκωνες, κατά τον Ησύχιον, προσωνόμαζον την γυναίκα «η ανθρωπώ».13

o «Η άνθρωπος παρά τοις Λάκωσι ελέγετο ανθρωπώ και σήμαινε η γυνή κατ’ αντίθεσιν προς το ανήρ».14

o Οι αοιδοί «κλείουσι» (δοξάζουν) τα έργα «ανδρών τε θεών τε» (ΣΣ: Ανθρώπων και θεών).15

 Όσοι αποδέχονται τον παραπάνω ισχυρισμό, ότι δηλαδή η λ. άνθρωπος προέρχεται από τις λέξεις ανηρ/ανδρος+ωψ/ωπος, θα πρέπει να αιτιολογήσουν γιατί οι πρόγονοί μας χαρακτήριζαν την γυναίκα ως «ανθρωπώ». Την ονόμασαν ως αυτοδαείς (αυτοδίδακτοι), αυτόφωτοι ή στηριζομενοι σε κάποιο κείμενο που είχαν υπόψη τους;

Ο πρωτόπλαστος Αδάμ που επλάσθη από τον Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης (Π.Δ.) ωνομάσθη άνθρωπος και εκ της πλευράς του ανθρώπου-Αδάμ προήλθε η γυναίκα Εύα.

«Ο Θεός εξ αρχής εποίησεν τον άνθρωπον  άρσεν και θήλυ» (ΓΕΝ:1/27).

Γνωρίζοντες λοιπόν την ονομασίαν του άρρενος Αδάμ (άνθρωπος) και ότι «εκ μιάς των πλευρών του ανθρώπου (Αδάμ) ανεπλήρωσε σάρκα αντ’ αυτής (ΓΕΝ:2/21-22), ευλόγως οι αρχαίοι πρόγονοί μας ονόμασαν  την γυναίκα (Εύα) ανθρωπώ.

Όσοι δεν δέχονται την άποψη ότι οι πρόγονοί μας εχαρακτήρισαν την γυναίκα ως ανθρωπώ, γνωρίζοντας την προέλευση του ονόματος από την Παλαιά Διαθήκη, όπου αναφέρεται ότι από την μίαν σάρκαν του ανθρώπου-Αδάμ, επλάσθη η Εύα (ανθρωπώ), θα πρέπει να αποδείξουν την «αυτόφωτη» ονοματολογία ή να παρουσιάσουν την διαφορετική πηγή ή πηγές από τις οποίες αρύσθηκαν τα στοιχεία για να ονομάσουν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, την γυναίκα,  η άνθρωπος ή η ανθρωπώ.

 Στην αρχαιότερον καταγεγραμμένη λέξη ανήρ (Μυκηναϊκή συλλαβογραφία) ελλείπει το γράμμα ν όπως και στην λέξη άνθρωπος. Η καταγραφή έχει ως εξής: a-da-ra-ko [Α(ν)δρός, ανήρ]. Ούτε και στην λέξη ανήρ υπήρχε αρχικώς το ν σε αντίθεση με άλλες λέξεις στις οποίες από της αρχικής προϊστορικής καταγραφής τους, υπήρχε το ν- (π.χ. α-ni-o-kο= ανίοχος/ηνίοχος).

Απορρέοντα Συμπεράσματα

-Η εναλλακτική ετυμολογική ερμηνεία της λέξεως άνθρωπος έχει λογική βάση, αλλά δεν είναι αυθεντική και επαρκώς αιτιολογημένη.

-Όποιος επιδοκιμάζει την παραπάνω θέση, αλλά αδυνατεί να αιτιολογήσει διαφοροτρόπως την αρχική πηγή της λέξεως η «ανθρωπώ», σημαίνει ότι αποδέχεται την αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης και τον Θεό Δημιουργό της Π.Δ., διότι μόνον εξ αυτής τεκμαίρεται λογικώς και επιστημονικώς, ο χαρακτηρισμός της γυναικός ως «ανθρωπώ».

-Σ’ αυτή την περίπτωση, επιβάλλεται να διερευνηθούν:

Η ετυμολογία της λέξεως ανήρ και η σχέση της με την λέξη άνθρωπος.

Η ετυμολογία της λέξεως Αδάμ και η σχέση της με τις λέξεις άνθρωπος και ανήρ.

Το σαρκικό χρώμα του Αδάμ και της Εύας.

Ποια φυλή εκπροσωπεί ο Αδάμ (Ολόκληρο το ανθρώπινο γένος ή συγκεκριμένη φυλή και ποίου χρώματος;).

Ποια η σχέση του Αδάμ με τις άλλες φυλές;

Πώς εξ ενός ανθρωπίνου ζεύγους (Αδάμ-Εύας) συγκεκριμένου χρώματος (υπό έρευνα), προήλθαν οι υπόλοιπες φυλές; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο;

Εάν υποθέσουμε ότι ο Αδάμ-Εύα ήσαν λευκοί πώς δημιουργήθηκαν οι άλλες φυλές; Οι κίτρινοι, οι μαύροι, οι ερυθρόδερμοι, οι Μελανήσιοι, οι Ινδοί, κ.α.;

Εξηγείται επιστημονικώς από ένα ανδρόγυνο λευκών ανθρώπων να γεννώνται τέκνα και από αυτούς άλλα κ.ο.κ., επί χιλιετίες και να προκύπτουν απόγονοι διαφορετικοί του λευκού χρώματος; Εάν ναι, καλούνται οι θιασώτες της «εξελίξεως» να δώσουν πειστικές απαντήσεις μακράν από προσωπικές δοξασίες, απλές λογικοφανείς εικασίες, καλοβαλμένες «αποδείξεις» και θεωρίες επιστημόνων, υπερεκτιμημένες «μεταλλάξεις» που είναι εξαιρέσεις-ανωμαλίες των εμψύχων κτισμάτων, την βολική γι’ αυτούς εφεύρεση της «μελανίνης» και τους «θαυματουργικούς» ανέμους της Άπω Ανατολής (Έτσι εξηγούν την σχιστοφθαλμική εμφάνιση των κιτρίνων!!!).

Δυστυχώς, όλα αυτά τα σοβαρά θέματα, αποδίδονται γενικώς και αορίστως στην Φύση(!) με αναδρομή και «ασφαλή καταφυγή», στο παντελώς άγνωστο και απώτατο παρελθόν (εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια έτη πριν) και εκεί (στο παντελώς άγνωστο και απώτατο προϊστορικό παρελθόν), οι συστημικοί «ιστορικοί» και «επιστήμονες», εδράζουν και ολοκληρώνουν τις «επιστημονικές» μελέτες και ερμηνείες τους. Για παράδειγμα, λένε:

«Η φύση έχει επιλέξει ανθρώπους με σκουρότερο δέρμα στα τροπικά μέρη, κυρίως στις περιοχές όπου δεν υπάρχει δασική κάλυψη και όπου η υπεριώδης ακτινοβολία φτάνει στην μεγαλύτερη έντασή της».16

 Τι λέτε ανόητοι; Ποιά φύση; Η απρόσωπη και άλογη; Η «θεϊκή» δύναμη της λεγομένης φύσεως που εκδηλώνεται στα μετεωρολογικά και γεωφυσικά φαινόμενα; Τι εστίν Φύσις; Αόρατη Υπερδύναμη; Μα αφού είναι αόρατη πώς προσδιόρισαν τις περιόδους δράσεώς της και τις ιδιότητές της; Εάν είναι ορατή, μόνη της «ανεφύη»; Ποιος την εδημιούργησε;

Είναι ποτέ δυνατόν από άλογη ενέργεια, οποιασδήποτε μορφής, να δημιουργηθούν ζωή και λογικά δίποδα όντα/άνθρωποι;

Μόνον φρενοβλαβείς ή επιτήδειοι συστημικοί λαοπλάνοι, μπορούν να ισχυρισθούν κάτι τέτοιο…

Συνεχίζεται

---

1 Το Εβραϊκό Μασοριτικό κείμενο.

Η Εβραϊκή λ. Μασόρα σημαίνει παράδοση (Μασορέθ ή Μασσορέθ, συνηθέστερο δε Μάσορα, το οποίο οξυτονούμενο γίνεται Μασορά. Στη Νεοεβραϊκή/Ιουδαϊκή γλώσσα, mesar σημαίνει παραδίδειν, μεταφέρειν).

Το Εβραϊκό μασοριτικό κείμενο είναι κατά τους Μασορίτες, κριτική διδασκαλία του κειμένου της Γραφής, που διδάσκει την κατ’ αυτούς, ορθή ανάγνωση και γραφή των λέξεων αυτής και αφορά στην «ασφαλή διατήρηση της ακεραιότητος και γνησιότητος του ιερού κειμένου» (κατά ραββινική έκφραση, φραγμός ή έρκος / προπύργιο ή φύλακας της Γραφής).

Οι πρώτοι Μασορίτες φαίνεται ότι παρουσιάσθηκαν περί τον 7ον μ.Χ. αιώνα και ενώ η κατάσταση των Εβραϊκών κωδίκων ήταν απελπιστική, λόγω της πληθώρας των διαφθορών, προσθαφαιρέσεων και πλαστογραφιών που είχαν γίνει μέχρι εκείνη την περίοδο.

Οι διαφθορές και αυθαίρετες προσθαφαιρέσεις, τις οποίες επέφεραν οι Μασορίτες συνοψίζονται:

-Στον αριθμό των στίχων (διέστελαν κόμματα ή περιόδους. Κατ’ αυτούς οι στίχοι ήσαν 23.206), αλλά και στους αριθμούς πάσης φύσεως που αφορούσαν στα μεγέθη, ποσότητες κλπ.

-Στα γράμματα, δηλαδή στα στοιχεία των λέξεων (εναλλαγή, μετάθεση, πρόσθεση, αφαίρεση) καθώς και στις λέξεις.

-Στα κόμματα και στις περιόδους (πρόσθεση, μετάθεση, αφαίρεση).

-Στην ανάγνωση:

·Σημείωσαν ότι υπήρχαν κενοί στίχοι με ελλείπουσες λέξεις και αυτοί έκριναν ότι το νόημα ήταν ασαφές.

·Λόγω μεταποιήσεως των φωνηέντων αλλά και αυτών ακόμα των συμφώνων, οι Μασορίτες μετασχημάτισαν πλείστα κύρια ονόματα της Π.Δ.

·Συμπεριέλαβαν λέξεις και χωρία υπό το όνομα Κερί (αναγνωστό κείμενο) και Κετίβ (γραπτό), δηλαδή έγραψαν στο περιθώριο της σελίδος την αναγνωστέα λέξη, αντί της γραπτής στο κείμενο. Αυτή υπήρξε η μεγαλύτερη διαφθορά του κειμένου.

-Στην στίξη των φωνηέντων.

Έστιξαν αυθαιρέτως λέξεις και άλλαξαν το νόημά τους. Εισήγαγαν γραμματική τέχνη, ενώ μέχρι τότε (1000 μ.Χ.) δεν υπήρχε γραμματική στους Ιουδαίους. Ας σημειωθεί ότι η σημερινή κρατούσα μορφή του Μασοριτικού κειμένου είναι τελείως διαφορετική της αρχαιότερης. Η διαφορά αυτή οφείλεται κυρίως στο ότι αρχικά οι ραββίνοι έγραψαν τις παρατηρήσεις και σημειώσεις τους σε ιδιαίτερα σχέδια ή χαρτιά, τις οποίες επεξηγούσαν προφορικά στους μαθητές τους.

Οι προσωπικές σημειώσεις και οι παρατηρήσεις των ραββίνων, με την πάροδο του χρόνου, αυξάνονταν από τους διαδόχους τους και τελικά αποτέλεσαν ιδιαίτερο βιβλίο το οποίο υπερέβαλε τα κείμενα των Γραφών.

Έτσι, ενώ ονόμασαν την Μασόρα φραγμό, φαίνεται ότι οι ίδιοι οι Μασορίτες δεν είχαν κανένα φραγμό στην συγγραφή αλλοιωμένων κειμένων, αφού παρέβησαν και αυτήν ακόμα την εντολή του Θεού: «Ου προσθήσετε προς το ρήμα ό εγώ εντέλλομαι υμίν και ουκ αφελείτε απ’αυτούς» (ΔΕΥΤΕΡΟΝ: 4/2).

Ποιοί ήσαν οι πρώτοι πατέρες της Μασόρας; Περί αυτού διαφωνούν οι κριτικοί. Οι ραββίνοι ισχυρίζονται ότι η Μασόρα ανάγεται στην εποχή τού Μωϋσέως (προφορικές παραδόσεις προς τους μεταγενεστέρους)!!! Τερατώδες ψεύδος! Ο Μωϋσής έγραψε μόνο την Πεντάτευχο, ενώ η Μασορά περιλαμβάνει όλα σχεδόν τα βιβλία της Π.Δ.    

Για να καλύψουν το υπαρκτό «χάσμα θεοπνευστίας», μεταγενέστεροι Μασορίτες και Μοσοριτόφιλοι ισχυρίσθηκαν ότι τις παραδόσεις διατήρησε ακέραιες και μεταβίβασε στους επιγόνους ο Έσδρας. Οι Μασορίτες εξέφρασαν αυτές τις τερατολογίες «ου πίνακας και κύρβεις αρχαίων δέλτων, ουχ ιστορίας απόδειξιν, ή χρόνων αναγραφάς, ουδέ μάρτυρας ιερούς και αξιοπίστους εισάγοντες προς βεβαίωσιν, αλλά χθιζών τινών ραββίνων ονείρους (προς ους άλλοι πάλιν αντιλέγουσι ραββείς) και λόγους κεκαλλιεπημένους, και προς το πιθανώτατο μόρφωμα της αληθείας απεικασμένους».

Ο φθόνος, το ψεύδος και η κακία της Συναγωγής των Θεοκτόνων Ιουδαίων, δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία της παγκόσμιας γραμματείας. Οι Μασορίτες ιερείς και υπηρέτες του Εωσφόρου έφθασαν σε τέτοιο επίπεδο, ώστε διέστρεψαν τις ιερές γραφές σε απίστευτο βαθμό με απίθανα τεχνάσματα και αυθαίρετες προσθαφαιρέσεις.

Όλοι οι καθ’ ημάς επίσημοι κριτικοί, τουλάχιστον μέχρι και τον 19ον αιώνα, ομολογούν τις ποικίλες διαφορές και διαστροφές του Μασοριτικού κειμένου.

Οι παραχαράξεις και απαρχαϊσμοί έγιναν από τους Ιουδαίους στις χρονολογίες συγγραφής των Εβραϊκών χειρογράφων, όπως απέδειξαν έγκριτοι κριτικοί της Βίβλου (Kennicot, Diss. general p. 331-334 / Jahn, Einleit, 1, Bd. p.425 / Rossi  compedio di critica, sacra des diffiletti,... Parmae, 1811). Κατά τον Rossi μόνο ένα χειρόγραφο ήταν του 9ου ή 10ου αιώνος, τα υπόλοιπα χρονολογούνταν από τον 11ον μέχρι τον 15ον μ.Χ. αιώνα!!!

-Οι Εβραίοι παρουσίαζαν κώδικες αναγεγραμμένους και διορθωμένους πολλάκις τους οποίους για ευνόητους λόγους ετεροχρόνιζαν ή αναδρομικώς προσάρμοζαν προς την των Μασοριτών φωνηεντική γραμματική. Έτσι, ο επίσημος Εβραϊκός κώδικας ο ευρισκόμενος κατά τον 19ον αιώνα στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη της Βιέννης (ηλικίας 980 ή 1020 μ.Χ.) που περιείχε τους προφήτες και τα αγιόγραφα, όπως αποδείχθηκε επιστημονικώς, «παρεβιάσθη προς τους Μασοραίους κανόνες, υπό χειρός νεωτέρας τονισθείς».

Από το 1.300 μέχρι το 1.400 μ.Χ. οι Ιουδαίοι καθόρισαν νέον κανόνα τον λεγόμενο κοινό ή καθολικό (Μασόρα), συντιθέμενο από νεότερους και παλαιότερους κώδικες (πολλαχού διεφθαρμένους και δια τούτο συμφωνούντες σε αρκετά σημεία τα οποία ήσαν άγνωστα προηγουμένως). Αποτέλεσμα της νέας κακουργίας ή μάλλον στόχος της νέας κακουργίας ήταν: Η πλήρης διαστροφή των γραμμάτων, των λέξεων και των νοημάτων της Αγίας Γραφής.

Παρ’ όλα αυτά, με θεία πρόνοια οι Μασορίτες διατήρησαν προφητείες περί του Μεσσία, σύμφωνες προς την ερμηνεία των Ο΄ «ίνα και των την θειότητα των Γραφών δυσεβώς αρνουμένων το στόμα φραγή και το γνήσιον της αρχαιοτάτης και αγιωτάτης μεταφράσεως των Ο΄, λαμπρότερον αναφανή».

2 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 89.

3 Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.88 (Ετυμ. Παρατήρηση).

4 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.386-387.

5 Οι Πελασγοί-Νίκ. Ελευθεριάδου, Εκδ. Κάκτος, 1997, Πρώτη έκδοση 1931, σ.237.

6 Ιωάννης Προμπονάς, Σύντομος εισαγωγή εις την Μυκηναϊκήν Φιλολογίαν, 1990, σ.150.

7 ο.α., σ.151.

8 Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 88-Βλ. Λεξ. Σταματάκου, σ.117,32

9 Βικιπαίδεια, λ. άνθρωπος.

10 Λεξικόν Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, Αθήνησιν, 1839, σ. 105.

11 Λεξ. Δορμπαράκη, σ.86.

12 Ηρόδοτος, Κλειώ, 60.

13 Λεξικόν Ησυχίου, Αιλίου Διογενειανού – Περιεργοπένητες, σ.162.

14 Λεξ. Liddel-Scott, σ. 227.

15 Ομήρου Οδύσσεια, στ.α 28.

16 Ελένη Φατσέα, Περιοδ. Περισκόπιο της επιστήμης Νο 295, Ιούλ-Αύγ 2005, σ.42-52