AΔAMANTIOΣ KOΡΑΗΣ: ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΤΗΣ
ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Ή ΜΕΓΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;
ΜΕΡΟΣ 7ον
ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
1. Ο 18ος αιών, σημαδεύτηκε από το φιλοσοφικό και κοινωνικό
κίνημα του λεγομένου Διαφωτισμού και της αποκληθείσης από το Σύστημα, Γαλλικής
Επαναστάσεως (1789),1 η οποία αποτέλεσε την έμπρακτη εφαρμογή του. Ο Διαφωτισμός καθόρισε την περαιτέρω πορεία του Παπικο-προτεσταντικού ή Δυτικού λεγομένου, Χριστιανισμού. Ο
Αδαμάντιος Κοραής, έγινε θετικός αποδέκτης των ζυμώσεων αυτών, καθ’ότι:
α. Έλαβε τα πρώτα του
γράμματα, στην Προτεσταντική (Ευαγγελική) Σχολή της Σμύρνης, από κάποιον
αγνώστου ονόματος Ιουδαίο, διδάχθηκε την Ιουδαϊκή γλώσσα, κι’ από
τον Ολλανδό πάστορα, ιουδαϊκής καταγωγής, του Ολλανδικού προξενείου της
Σμύρνης, Bernhard Keun,
τα λατινικά. Τόσον εκτιμούσε τον Keun ο Κοραής, ώστε
του αφιέρωσε αργότερα, την συντεταγμένη στα λατινικά, διπλωματική του εργασία..
β. Έζησε την Γαλλική
Επανάσταση ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας και επηρεάστηκε πλήρως τόσον από τους
Εγκυκλοπαιδιστές και τον Διαφωτισμόν, όσον και από τις προηγηθείσες
διεργασίες-γεγονότα, διαρκούσης της Γαλλικής Επαναστάσεως και μετά ταύτην.
Οι παράγοντες αυτοί, στάθηκαν καθοριστικοί για
την διαμόρφωση των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Αν και είχε
Ορθόδοξες πατρογονικές καταβολές, εστράφη προς την φιλοσοφία του Διαφωτισμού
και την συνυφασμένην με αυτόν, θρησκείαν της λογικοκρατίας..
2. Ο Αδαμάντιος Κοραής:
α. Εξέφραζε τις θέσεις των
«διαφωτιστών» της Ευρώπης, απάδουσες με την Ορθόδοξη πίστη. Σε ορισμένα σημεία
μάλιστα, πλησιάζουν προς τον Δεϊσμό.2 Στα τέλη της ζωής του φαίνεται να απαρνήθηκε τις
δεϊστικές θέσεις του, χωρίς ωστόσο, να επανέλθει στην Ορθόδοξη πίστη. Η
χριστιανική του πίστη, την οποίαν διετείνετο ότι ακολουθούσε, δεν ήταν παρά
εκείνη του κριτικώς διακείμενου προς την θρησκείαν λογίου, τουτέστιν μία
εθελοθρησκεία προτεσταντικών θέσεων και αρχών.
β. Ανήκε στην ομάδα εκείνων
που αντετίθεντο στην Εθνική Επανάσταση του 1821, με την απαράδεκτη δικαιολογία,
ότι την θεωρούσε άκαιρη, καθώς οι Έλληνες δεν είχαν μορφωθεί ακόμη, αρκετά !!!.
Συνέδεε την Ελευθερίαν της Ελλάδος με τους δικούς του όρους τους οποίους
συνεδύαζε πάντοτε, με τον Διαφωτισμό και την Δυτική Παιδεία (ΣΣ: Προφανώς από τους «φωτισμένους»
αντιχριστιανούς της Δύσεως και τους Ελληνόφωνους μαθητές τους). Φρονούσε ότι, η ανάσταση του Έθνους, θα
έλθει μόνον με την βοήθεια των «φωτισμένων» Εθνών της Ευρώπης.
Κατά την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821, απεφάσισε να…βοηθήσει
τον αγώνα εκ του…μακρόθεν και δι’ επιστολογραφίας προς τα «φωτισμένα έθνη», αυτοπροσδιοριζόμενος
ως εκπρόσωπος του αγωνιζομένου έθνους, προτρέποντας αυτά να
βοηθήσουν τους Έλληνες.
γ. Απέρριπτε
ενσυνειδήτως την Ορθόδοξη παράδοση στην ουσία της ή την κατέτασσε σε
δευτερεύουσα θέση. Δια
των φίλων και ομοϊδεατών λογίων, προώθησε την αλλαγή στην παιδεία, της οποίας
το οικοδόμημα, επί αιώνες μέχρι τότε,
στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικώς στην Ελληνορθόδοξη παράδοση, μέχρι τις
παραμονές της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Οι λόγιοι του κύκλου του, παραγκωνίζοντες
αφανώς ή εμφανώς τους παραδοσιακούς Ρωμηούς/Έλληνες (λαϊκούς και ρασοφόρους), στελέχωσαν
τα μεγαλύτερα σε ακτινοβολία σχολεία.3
Ομιλεί βέβαια για Πατέρες της Εκκλησίας και παραθέτει
απόψεις τους, αλλά τους χρησιμοποιεί υπέρ της ιδεολογίας του και για την
εξυπηρέτηση των δικών του στόχων. Ήθελε
να ποδηγετήσει το Έθνος μας, σύμφωνα με τις αρχές και πεποιθήσεις του, στον
προτεσταντικό ευσεβισμό («ηθικοποίηση») και όχι στην Ορθόδοξη ευσέβεια
(Αγιότητα) των Αγίων μας. Ήταν ο βασικός εισηγητής φράγκικων, αντιχριστιανικών και ανθελληνικών
αντιλήψεων που υπονόμευσαν την
Ορθοδοξία και τις αυθεντικές λαϊκές παραδόσεις.
δ. Ζώντας στο Παρίσι,
επηρεάστηκε από τον λεγόμενο Γαλλικό Φιλελευθερισμό, αλλά όχι και το
επαναστατικό πνεύμα. Προσπάθησε να επανασυνδέσει το Γένος με την αρχαιότητα
(ανάμνηση), υποτιμώντας όμως, μάλλον απαλείφοντας την χιλιετή παρουσία της
Ρωμανίας («Βυζάντιο»), στο τότε παγκόσμιον γίγνεσθαι, δημιουργώντας κατά
κάποιον τρόπον, μία «ιστορική
αερογέφυρα». Η άποψη μερικών
συστημικών ερμηνευτών του Κοραή, σύμφωνα με την οποίαν, η επιστροφή στην
Πατερική διδασκαλία, για τον Κοραή
σημαίνει «αναγέννηση του δημοκρατικού πνεύματος του χριστιανισμού, μέσα
από την φιλοσοφία την οποία και οι ίδιοι οι Πατέρες υπηρέτησαν», είναι αβάσιμη
και ανιστόρητη.
ε. Καίτοι εθεωρείτο
«φωτισμένος», όντας αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς των αιματηρών γεγονότων της
Γαλλικής Επαναστάσεως, τουτέστιν γνώστης
και διδάσκαλος της ιστορικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ:
-ΔΕΝ διεπίστωσε, ούτε
κατέγραψε τίποτε το επιλήψιμο από τους αιματορρόφους πρωταγωνιστές του 1789 και
φυσικά ΔΕΝ κατεδίκασε κανένα από τα διαπραχθέντα αποτρόπαια εγκλήματα.
-Δεν ανεκάλυψε κάτι
αρνητικό στις χιλιάδες των σελίδων που ανέγνωσε στα θεολογικά, φιλοσοφικά και
ιστορικά κείμενα, προτεσταντών, κυρίως αλλά και παπικών, για τα γεγονότα του
1789.
Τα λόγια αληθείας που είχε διατυπώσει ο
Καποδίστριας, για τους σκοταδιστές φίλους τού Κοραή και τον Γαλλικό όχλο που
έδρασε στο Παρίσι το 1789 («…Είναι μια γενεά
ανθρώπων χωρίς θρησκείαν, χωρίς τιμήν, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχάς, μία γενεά
την οποία πρέπει να τιμωρήσωμεν και να διορθώσωμεν…»), αφηνίασαν τον
Κοραή και το Σύστημα.
Έτσι αμφότεροι (Κοραής-Διοικούσα Αρχή
του Συστήματος), απεφάσισαν να εξοντώσουν τον Καποδίστρια, εκτοξεύοντες
απίστευτες, ψευδέστατες και συκοφαντικές κατηγορίες εναντίον του, όπως:
Αντιδημοκράτης, Ρωσόφιλος, τύραννος, κλπ.
στ. Όπως προκύπτει από τα
σωζώμενα έγγραφα, ΔΕΝ διεπίστωσε κάτι το ύποπτο ή αντιχριστιανικό να
διενεργείται ή να γράφεται για τα θέματα του Χριστιανισμού, από τους
πολυπληθείς προτεστάντες και παπικούς αξιωματούχους και φίλους του ανά την
Ευρώπη, εκτός από τις αρχηγικές τάσεις του πάπα και τα δόγματα περί αλαθήτου
και πρωτείου, εξ αιτίας των οποίων αναγκάστηκε να χαρακτηρίσει τον παπισμόν ως
αίρεση, σύμφωνα και με τις διακηρυγμένες περί τούτου, θέσεις του
προτεσταντισμού....
Ανεκάλυπτε και κατήγγειλε,
όμως, προφορικώς και εγγράφως, ως…άλλος «ιερός Χρυσόστομος» και «Μέγας Βασίλειος», «μελανά σημεία» στην θεολογία της Ορθοδοξίας
και συνέτασσε κείμενα μόνον κατά Ορθοδόξων ιερέων, μοναχών και των ιερών μας
παραδόσεων!
ζ. Θεωρούσε την
κατ’αυτόν «φωτισμένη Ευρώπη» [καθ’ημάς σκοτισμένη Ευρώπη], άμεση κληρονόμο του
ελληνικού πνεύματος, αδιαφορώντας όμως για την πνευματική αλλοτρίωση, πού η
μεσαιωνική Ευρώπη, είχε υποστεί (Ολοκληρωτικός εκφραγκοπαπισμός), παραβλέποντας
το γεγονός, ότι ο Ελληνισμός δεν μπορεί να νοηθεί χωριστά από την Ορθοδοξία. Έτσι
προέκυψε και το βασικό αίτημα του Κοραή, η μετακένωση ό,τι «ωφέλιμου» εξ Ευρώπης προς την Ελλάδα.
Υπεστήριζε την ανάγκη «μετακένωσης» της
δυτικής/ Ευρωπαϊκής (ΣΣ: Φραγκοπαπικής-προτεσταντικής) παιδείας στην Ελλάδα,
τον «εκσυγχρονισμόν» της διδασκαλίας, με νέα διδακτέα ύλη και σχολικά βιβλία, καθώς
και την εξ αρχής κατάρτιση διδασκάλων και εκπαίδευση μαθητών (ΣΣ: Προφανώς κατά
τα δυτικά/Φραγκοπαπικά πρότυπα). Ο Κοραής, άγευστος της Ορθοδόξου πίστεως
και των χριστοειδών ηθών της, προκρίνει την «μετακένωσιν» των φώτων και
επρότεινε να μιμηθούμε την Ευρώπη, τα «πεφωτισμένα έθνη της Εσπερίας», όπως τα
αποκαλούσε, προκειμένου να συγκαταριθμηθώμεν μεταξύ των «πεπολιτισμένων» εθνών.
Με άλλα λόγια, μετακένωση ή
Κοραϊσμός σημαίνει: Πλήρης αφομοίωση ή προσαρμογή της Ελληνικής Παιδείας στα
δυτικά πρότυπα, των κατά τον Κοραή, «πεφωτισμένων της εσπερίας εθνών» (Πλήρης
μετάλλαξη της Ελληνικής παιδείας).
3. Στο ζήτημα της γλώσσας, με την αναζήτηση της «μέσης οδού»,
έγινε δημιουργός τού «γλωσσικού ζητήματος», πού με την εμφάνιση και του Γιάννη
Ψυχάρη (1854-1929) θα ταλαιπωρήσει το Γένος με μακροχρόνιες, άσκοπες και
ανώφελες συγκρούσεις.
Ο Κοραής, ήταν δημιουργός μιας
τεχνητής γλώσσας, της καθαρεύουσας, με καταστρεπτικές συνέπειες για την
πνευματική εξέλιξη του Νέου Ελληνισμού. (Oι «προοδευτικοί διανοούμενοι»
αποσιωπούν μεθοδικώς – ή μήπως αγνοούν;
– ότι δημοτικιστές ήταν και οι κατασυκοφαντημένοι αντίπαλοι του «προοδευτικού»
Kοραή, οι «Kολλυβάδες».
4. ΔΕΝ πίστευε στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, ούτε στα
πνευματικά αποθέματα του Έθνους, ισχυριζόμενος ότι η συνέχεια του Έθνους είχε
διακοπεί, από την κυριαρχία των Ρωμαίων, εννοώντας ως τοιούτους, τους απογόνους
των αρχαίων Ρωμαίων, οι οποίοι κατ’αυτόν, υποδούλωσαν τους αρχαίους Έλληνες και
τους κρατούσαν υπόδουλους για μία χιλιετία περίπου (μέχρι το 1453 μ.Χ.)..
Δηλαδή,
ΔΕΝ εδέχετο ότι η χιλιόχρονη Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη Αυτοκρατορία («Βυζαντινή»), ήταν
Ελληνική, δική μας.
Πλήρης ταύτιση, με όσα επίστευαν και διέδιδαν
οι Φραγκοπαπικοί και προτεστάντες της Δύσεως, αρχής γενομένης από την εποχή του
Καρλομάγνου/Καρλονάνου,
και με μεγαλύτερη ένταση από τον 16ον αιώνα.
Κατά τον Κοραή,
γαλουχημένον με την Γαλλική/Φραγκική «παιδεία» του, ο Φίλιππος και ο Μέγας
Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες, αλλά ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ που «πάτησαν» την Ελλάδα !!!.
5. Ο Κοραής απεδείχθη ότι ήταν σφόδρα αντικληρικός,
αντιμοναχικός και κρυπτο-οικουμενιστής. Εισηγήθηκε δραστικές αλλαγές στην
εκκλησιαστική ζωή των Ελλήνων. Εκείνο όμως που τον απασχόλησε ιδιαίτερα, ήταν η
παιδεία γενικώς αλλά και η θρησκευτική αγωγή ειδικώτερα. Όμως, όλες οι
προτάσεις του περί παιδείας αρύονταν από την φιλοσοφία του Διαφωτισμού.
Προπαγάνδιζε με οφιοειδή μέθοδο την Ένωση των
Εκκλησιών, αντί να την αποκλείει, λόγω της διαχρονικής αμετανοησίας και
εωσφορικής αλαζονείας των ετεροδόξων αυτοαποκαλούμενων χριστιανικών ομολογιών.
6. Ο Αδαμάντιος Κοραής:
α. Δεν ήταν Ορθόδοξος
ούτε καν Χριστιανός. Ήταν κατ’ όνομα μόνον Χριστιανός. Μελετούσε καθώς ηδύνατο,
την Αγία Γραφή και κατέληξε στο αλαζονικό συμπέρασμα «να μένη πάντοτε εις τας σταθεράς και αμετακινήτους
αρχάς της χριστιανικής πίστεως, υπηγορευμένες από τον ορθόν λόγον και
σφραγισθείσας από την αποκαλυφθείσαν θρησκείαν, και ο κόσμος όλος ήθελε
κρίνει το εναντίον», χωρίς
ποτέ να αποδεχθεί την Θεοπνευστία και Αυθεντία της Αγίας Γραφής, την Πατερική
γραμματεία την οποίαν χρησιμοποιούσε επιλεκτικώς, χωρίς ποτέ να ομολογήσει ότι
ο Τριαδικός θεός της Ορθοδόξου Πίστεως, είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Πάντοτε
επεκαλείτο αορίστως την αλήθειαν της Αγίας Γραφής, κατά την δική του ερμηνεία,
όπως ακριβώς έκαναν και κάνουν σήμερα οι προτεστάντες και οι παπικοί !
β. Ήταν χλευαστής της
Ορθοδοξίας, αν όχι άθεος παρά τον ισχυρισμόν κάποιων υποστηρικτών του ότι
διάφορα κείμενά του αποδεικνύουν το αντίθετο (τα έγραφε για παραπλάνηση και να
ρίπτει «στάκτην» στα μάτια των επικριτών του), και κατανοούσε τον φωτισμόν,
μόνο «υπό το γλυκό φως του Ευαγγελίου του Χριστού», τον οποίον βεβαίως δεν
θεωρούσε Θεάνθρωπον αλλά ένα μεγάλον Μύστη (ΣΣ: Μήπως ούτε καν μύστην, αλλά έναν κοινόν θνητόν ηθικολόγον;).
Η αρχική πλαδαρή χριστιανική πίστη του Κοραή,
μετετράπη σταδιακώς, λόγω των
καθημερινών συναναστροφών του με αιρετικούς, στο εξωτερικόν, σε μία μορφή
προτεσταντικής εθελοθρησκείας. Ο ίδιος ήταν ένας αιρετικός δοκησίσοφος, χαρακτηριζόμενος από εωσφορικήν αλαζονείαν,
ένας προτεσταντικός λύκος με δοράν χριστιανικού προβάτου, αμετανόητος πολέμιος
της Ορθοδοξίας.
δ. Αντί να αποστασιοποιηθεί
από το Φράγκικο περιβάλλον που έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο
εξωτερικό, αφομοιώθηκε με απίστευτη ταχύτητα και ευκολία. Αλλοτριώθηκε
πλήρως και έγινε ένας
Φραγκοφορεμένος και Φραγκολάγνος προτεστάντης.
7. Ο Κοραής, με τα λεγόμενα
ανθρωπιστικά-ουμανιστικά (ΣΣ: Ενός
«Ανθρωπισμού» Φραγκοπαπικών προδιαγραφών) και ηθικολογικά κριτήρια, αποκαλείται
από τους συστημικούς μελετητές και οπαδούς του προτεσταντισμού ή παρεμφερών
θρησκευτικών δοξασιών, πρότυπο χριστιανικότητας και από τους οπαδούς του
Διαφωτισμού και των «αρχών» της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως,
μέγας….ευεργέτης του Ελληνικού Έθνους
(ΣΣ: Σε τι ευεργέτησε άραγε το Ελληνικόν Έθνος, ο εσαεί μετανάστης, υβριστής
του Ορθόδοξου Ελληνισμού στην Ευρώπην και αρνητής της Ιστορικής συνεχείας τους
Έθνους των Ελλήνων;).
Σεβαστός Ιεράρχης, πριν από χρόνια κατέκρινε
εκείνους που ασκούν κριτική στον Κοραή, λέγοντας ότι: «μας έκανε ο Κοραής ηθικούς και χρηστούς
πολίτες». Και η ταπεινή απάντησή ενός άλλου ταπεινού ιερέως:
«Δεν μας έκαμε όμως Ορθοδόξους, αλλά
εύχρηστους από τις εξουσίες του κόσμου τούτου».
8. Η «επαναστατική ρήξη (του Κοραή) με τα
παραδοσιακά πρότυπα» που είχε γνωρίσει στην πατρίδα του, έγινε μετά την
μετάβασή του στην Ολλανδία το 1771. Εκεί ταυτίστηκε με τον Καλβινισμό,
«ρέποντας προς την αδιαφορία» του Διαφωτισμού, τον «αδιαφορισμό», που
κατακρίνει ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813). Έτσι, «αρτιώθηκε ένας νέος ανθρώπινος τύπος, τον οποίον ο Κοραής θα
ενσαρκώσει με συνέπεια, ως τα έσχατα γηρατειά του».
Όλα αυτά τα επισημαίνει ξεκάθαρα ο ιστορικός Φίλιππος
Ηλιού: «Ο Κοραής προσφέρει μιάν
ηθικιστική κηρυγματική χωρίς τον Χριστό των πατέρων ημών, τον Χριστό της
Ορθοδοξίας, και έξω από την πατερική εμπειρική βίωσή Του. Η Ορθοδοξία γι’ αυτόν είναι μια θρησκευτική ιδεολογία και ηθική, ενώ η
φιλοσοφία είχε κατ’ αυτόν «δύναμιν ισόθεον».
9. Ο Κοραής
απεδείχθη Βαρλααμικός 4 στην θεώρηση της Χριστιανικής Πίστεως. Εύκολα όμως μπορεί να εξαπατήσει τους αφελείς,
ακατήχητους, αγράμματους και ανιστόρητους, τους επιφανειακώς Ορθοδόξους, διότι
αποσιωπούν και δεν αναφέρονται, στο απορριπτικόν πάθος του, για το δογματικό
περιεχόμενο της ορθόδοξης διδασκαλίας.
Αυτό το τέχνασμα-παγίδα
χρησιμοποιούν και οι οπαδοί του, για να γίνονται αποδεκτοί ακόμη και από τους
Ορθοδόξους και να θαυμάζονται από αυτούς για την Λογιοσύνη τους, με όλα τα
συναφή οφέλη για τους προσηλυτίζοντες.
10. Οι
θρησκευτικές απόψεις του Κοραή, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν έχανε την
ευκαιρία να καταδικάσει την αθεΐα και να επισημαίνει την ανάγκη υπάρξεως μιας
λογικής θρησκείας, την οποία θα υπηρετούν και θα διαδώσουν «πεφωτισμένοι» ιερείς στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης….δημοκρατικής
κοινωνίας, χαρακτηρίζονται ακραίες,
αιρετικές και κατά μίαν έννοιαν αθεϊστικές, διότι ο Κοραής:
α. Ουδέποτε
εχαρακτήρισε τον Ιησούν Χριστόν ως Θεάνθρωπον (Έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν, Τον
Υιόν του Θεού, κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και
Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπίσαντα…), και ουδέποτε Τον εδέχθη ως Θεόν.
β. Ουδέποτε
διευκρίνησε, οσάκις ανεφέρετο στον όρον Θεός, ποίον εννοούσε ως τοιούτον, και
εις ποίον θεόν επίστευε.
γ. Ουδέποτε
εδέχθη ή ομολόγησε το Ορθόδοξον δόγμα της Αγίας Τριάδος..
δ. Απέρριπτε άλλοτε
σιωπηρώς και άλλοτε εμμέσως, την Αειπαρθενίαν της Θεοτόκου.
ε. Απέρριπτε την
Αυθεντία και Θεοπνευστία της Αγίας Γραφής και θεωρούσε τις αποφάσεις των
Οικουμενικών Συνόδων ανθρώπινες ερμηνείες και προσωπικές απόψεις των ιερωμένων.
στ. Δια των
διακηρυχθεισών θέσεών του, αντικαθιστούσε:
1/. Την κάθαρση της καρδίας δια της χρεωκοπημένης πλέον
φιλοσοφικής ηθικής,
2/. Τον φωτισμόν της καρδίας δια του ετοιμοθανάτου
μεταφυσικού φωτισμού της διανοίας και
3/. Την προ του θανάτου θέωσιν δι’ ουδενός.
«Απέστειλεν δηλαδή
την Ορθοδοξίαν εις την ειδωλολατρίαν των αρχαίων Ελλήνων όπως εύρη τα
τετριμμένα θεμέλια, άτινα είχον ήδη εύρει οι Φράγκοι ακολουθούντες τον
Αρειανισμόν και τους αιρεσιάρχες της Δύσεως».
Συμπερασματικώς, επεδίωκε τον
μετασχηματισμόν της Ορθοδόξου πίστεως σε ανθρώπινη θρησκεία, κατά τα
προτεσταντικά πρότυπα…
11. Ο Κοραής, είναι
εκείνος που για πρώτη φορά στην µακραίωνα ιστορία του Ελληνισµού, έκαµε τον
Έλληνα να ντρέπεται και να νοιώθει κοµπλεξικός για την καταγωγή του και να αλληθωρίζει
αποκλειστικώς προς τους Ευρωπαίους, σαν φτωχός συγγενής, ικέτης, αγροίκος και
αμαθής!
Αυτή
την ντροπή δεν κατορθώσαμε σαν Έθνος να την αποβάλλουμε μέχρι σήμερα.
Μέ
τήν αντιχριστιανική ξενόφερτη και αντίθετη με την Ελληνική, παραδοσιακή, σχολική
καί πανεπιστηµιακή Παιδεία, πού συµφύρθηκε µε τόν µειοδοτικό Κοραϊσμό καί καλλιεργήθηκε,
στηρίχθηκε καί στηρίζεται από ολόκληρο τό µετακαποδιστριακό πολιτικό
κατεστηµένο της χώρας µας, διαµορφώθηκε ένας
«νεόπτωχος» πνευµατικώς, νεοελληνισµός. Ἕνας νεοελληνισµός, εντελώς
αγνώριστος και ανάξιος των σοφών και πνευματικών προγόνων του, ο οποίος από
αρχοντόπουλο κατήντησε παρίας και αξιολύπητος λειχήνωρ, επαίτης της Ευρωπαϊκής ελεηµοσύνης!
12. Η Προτεσταντική νοοτροπία, που επέβαλε ουσιαστικώς,
στην ζωή του τόπου μας ο Κοραής, µας οδήγησε σταδιακώς στόν αποχριστιανισµό,
στον αδιαφορισμό και στον αθεϊσµό, χωρίς
να βρεθούν στο πέρασμα του χρόνου, από της δολοφονίας του Εθνάρχου Καποδίστρια
και εξής, ανάλογα πνευµατικά αναστήµατα να τήν καυτηριάσουν, να τήν αναχαιτίσουν,
και να απαιτήσουν την λήψη άμεσων μέτρων, προκειμένου:
.Να
απαλλαγούμε από την αριστοτεχνική σατανικότητα του Κοραϊσμού και
.Να
ενσωματωθεί η Ελληνορθόδοξη νοοτροπία και ταυτότητα στήν βιοθεωρία µας, ως αναπόσπαστον
µέρος της!
Για την αποβολή αυτής της συνεχιζόμενης καταισχύνης
του αντιχριστιανικού και ανθελληνικού Κοραϊσμού, που επισκιάζει το ένδοξο Γένος
των Ρωμηών/Ελλήνων, εργάζονται νυχθημερόν στις ημέρες μας, ΜΟΝΟΝ οι αφανείς
εργάτες της ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Δυστυχώς για την πατρίδα μας, ο Καποδίστριας,
δεν πρόλαβε να θέσει τις βάσεις ενός καθαρού Ελληνικού/ Ρωμαίϊκου Συστήματος,
όπως διακαώς επιθυμούσε και επεδίωκε, τόσον στην πολιτική όσον και στην
κοινωνική και πνευματική ζωή του νεοσύστατου Ελλαδικού κράτους. Οι ηθικοί
αυτουργοί της δολοφονίας του, επέβαλλαν δια της βίας, τις προτεσταντικές/ αντικληρικές ιδέες και
τις αρχές του δυτικού διαφωτισμού, όπως τις είχε διατυπώσει ο άκαπνος και εκ του μακρόθεν…διδάσκαλος, ο εν Παρισίοις και
αλλαχού της Ευρώπης διάγων τρυφηλόν βίον Αδαμάντιος Κοραής, στα δρώμενα της
νέο-Ελλαδικής Πολιτείας, δίκην προεδρικών διαταγμάτων, από τα πρώτα κιόλας
βήματα του νεοελληνικού κράτους.
Την 3ην
Σεπτεμβρίου του 1843, δόθηκε η χαριστική βολή, δια του πραξικοπήματος της
Φρουράς των Αθηνών, υπό τον Συνταγματάρχην Καλλέργην, της εμφανούς επιβλέψεως
των οργανωτών και ηθικών αυτουργών, παπικο-προτεσταντών Αγγλογάλλων πρέσβεων
και Βαυαρών, και του επιβληθέντος ετσιθελικώς, από τους προμνησθέντες, στον
τότε φιλέλληνα βασιλέα Όθωνα, του λεγομένου δημοκρατικού Συντάγματος…(Λεπτομέρειες για το πραξικόπημα της 3ης
Σεπτ. 1843, όπως στο αναλυθέν θέμα: « Ο Μύθος της «Επαναστάσεως» της 3ης
Σεπτεμβρίου 1843», 26-31 Αυγ. 2019).
Από τότε μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τις
περιόδους 1936-1941, της κατοχικής περιόδου 1941-1944, όπου έπαυσε η ελεύθερη
λειτουργία του κράτους, και μερικώς την περίοδον 1967-1973, φαίνεται να επικράτησε στο ελλαδικό κράτος, η τάση του Κοραϊσμού.
Ειδικώτερα από της μεταπολιτεύσεως (1974) μέχρι τις ημέρες μας, εφαρμόζεται
στην πατρίδα μας, από ανάξιους Ελλαδίτες πολιτικούς και πνευματικούς ταγούς (Παιδείας
και θρησκείας), υποτελείς του Συστήματος, ο επάρατος Κοραϊσμός ως επίσημη
κρατική ιδεολογία.
«Μετά την
δολοφονία του Καποδίστρια, ο Κοραϊσμός, χάρη στις λόγχες των Βαυαρών,
επιβλήθηκε κυριαρχικά σαν επίσημη κρατική ιδεολογία». [ Γιανναράς,
Χρήστος: Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα, Αθήνα, Δόμος 1992.--- Εφημερίδα «Καθημερινή», 3.2.2008,
σ. 21].
Να σημειωθεί ότι, δεν έκαμνεν και μεγάλη
εντύπωση στους άλλους Ρωμαίους/Ρωμηούς, το ότι οι Έλληνες της τότε Ελλάδος,
ωνόμασαν συνταγματικώς μόνον τον εαυτόν τους Έλληνας, αφού τούτο ήταν επαρχιακόν
και όχι εθνικόν όνομα.
Εσκανδάλισε όμως, το γεγονός ότι
οπαδοί του Κοραή, ειργάσθησαν με φανατισμόν να ξερριζώσουν την Ρωμηοσύνην και
να χωρίσουν την αυτοδημιούργητον νέαν Εκκλησίαν της Ελλάδος από το Οικουμενικόν
Πατριαρχείον, ωσάν να μην είναι ορθόν Έλληνες να ανήκουν εις Ρωμαίον/ Ρωμηόν
Πατριάρχην.
Αρκετοί
Πατέρες µας καί πραγµατικοί Διδάσκαλοι τού Γένους µας, προσπάθησαν νά κρατήσουν
αναµµένη την λαµπάδα της Αληθινής Παραδόσεώς µας καί, µάλιστα, ο Ορθόδοξος
Χριστιανός (Ρωμηός) Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, και όσον καιρόν κατείχε την
δύναµη της εξουσίας, έθεσε τήν Ὀρθόδοξη Ζωή «ἐπί τήν λυχνίαν» του Κράτους και
περιέβαλε την Ορθόδοξη Εκκλησία µέ τιµή καί σεβασµό, θέτοντας ως προτεραιότητα
της ανασυστάσεως της Πατρίδος µας, τόν πνευµατικόν καταρτισµόν Κλήρου και λαού.
Το ότι οι Μεγάλες
Δυνάμεις επέβαλαν την γραικοφραγκικήν γραμμήν του Αδαμαντίου Κοραή και έδωσαν
την χαριστικήν βολήν εις την Ρωμαίϊκην γραμμήν του Ρήγα του Βελεστινλή και του
Καποδίστρια, φαίνεται σαφώς από τα λεχθέντα και καταγεγραμμένα εις τα σχετικά
πρακτικά.
Αυτόν τον γενίτσαρον της Ορθοδοξίας και αποστάτην του Έθνους
των Ελλήνων, τον Αδαμάντιον Κοραή, αρνητήν της Ελληνικότητος της Μακεδονίας,
της διαχρονικής ιστορικής συνεχείας του Έθνους και αποδεχθέντα τα ονόματα με τα
οποία μας αποκαλούν σήμερα οι ξένοι, ήτοι Γραικοί (Greeks) και
την πατρίδα μας Γραικία (Greece), το Σύστημα,
εχαρακτήρισε και επέβαλλε στις μεταγενέστερες γενεές, ως «διδάσκαλον και φωτιστήν του Γένους» και
έτσι τον διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες, σήμερον!!!
Αιδώς Νέο-Αργείοι!!!
Δυστυχώς, αυτόν τον χαρακτηρισμόν,
απεδέχθησαν όλοι σχεδόν οι μετακαποδιστριακοί κυβερνήτες και πνευματικοί ταγοί της
Ελλάδος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων!!!
Όπως και ο ίδιος
επεσήμαινε, οι αιτιάσεις των αντιπάλων του επί των θρησκευτικών του απόψεων,
δεν είναι θεολογικές, αλλά ιδεολογικές και πολιτικές. Με λίγα λόγια ισχυρίζετο
ο Κοραής ότι ήθελε να χτυπήσει τα πολιτικά κεκτημένα του κλήρου, και όχι το
δόγμα.
«Είναι αποδεδειγμένον εις τους όσους έχουν μυαλόν, και όχι άχυρα εις την
κεφαλήν, ότι οι λόγοι μου ελέγχουσιν εκείνους οι οποίοι περιορίζουσι την
θρησκείαν εις ψιλήν δογμάτων ομολογίαν, χωρίς έργα φιλανθρωπίας (…). Αλλ’ εγώ έχω παντάπασιν διάφορον ιδέαν
του χριστιανισμού, αν όχι σύμφωνον μ’ αυτούς, την αυτήν όμως, την οποίαν είχαν
και οι πατέρες της Εκκλησίας».
Όλα αυτά όμως, αποτελούν
προφάσεις εν αμαρτίαις και αβάσιμες
δικαιολογίες.
Η Κοραϊκή πτέρυγα του κινήματος του Διαφωτισμού, «… ελέγχεται συστηματικά για τις νέες
αντιλήψεις που προβάλλει και για τις ανατρεπτικές ιδέες που προωθεί (…) τα
συστατικά στοιχεία της θεωρίας του νεοελληνικού διαφωτισμού, θα αποκρουσθούν
ένα προς ένα, γιατί το καθένα χωριστά, αντιστρατεύεται και υπονομεύει ριζικά,
αντίθετες και παγιοποιημένες αντιλήψεις που πρεσβεύει η εκκλησία και η
παραδοσιακή παιδεία, για τα αντίστοιχα θέματα».Τελικά
τι επεδίωκε ο Κοραής με την επίμονη στάση του και τις εχθρικές προς την
Ορθόδοξη Εκκλησία συμπεριφορά του;
Κατά τους
συστημικούς ερμηνευτές του, επιδίωκε μια «αποκαθαρμένη θρησκεία» με πλήρη
λειτουργικότητα, στο δυτικογενές κοινοβουλευτικο δημοκρατικό πολίτευμα [ΣΣ:
Καθ’ημάς, Ιουδαιοταλμουδικόν (ψευτο) δημοκρατικό πολίτευμα ή Βουλευτοκρατία
υπερπρονομιούχων νεοφεουδαρχίσκων].
Όμως, ο πραγματικός
στρατηγικός στόχος του ήταν: Η μετάλλαξη της Ορθοδοξίας, της Μοναδικής Αληθινής
Πίστεως, ήτοι Εκπροτεσταντισμός και θρησκειοποίησή της, και η εκδημοκρατικοποίηση
της πολιτικής ζωής του Ελληνικού λαού, κατά τα δυτικά αντιχριστιανικά πρότυπα,
και όχι σύμφωνα με την ψυχοσύνθεση των Ορθοδόξων Ελλήνων... Αυτός ήταν ο λεγόμενος Κοραϊσμός..
Κάποιος γνωστός συγγραφεύς, ἔχει γράψει
διδακτορική διατριβή γιά τόν Ἀδαμάντιο Κοραή καί λέγει ὅτι «μέ τόν Κοραή φτάσαμε νά γίνουμε οὐραγοί τῆς
Εὐρώπης καί δεθήκαμε πολιτικά καί πνευματικά, πολιτιστικά, στό εὐρωπαϊκό ἅρμα»!
Ὁ Σκαρίμπας, ὁ μακαρίτης, γνωστός λογοτέχνης, ἔλεγε πολλά ὡραῖα... Ἕνα ἀπ' αὐτά
εἶναι ὅτι «ξυνόμαστε ἀκόμη ἀπό τήν ψώρα
τοῦ Κοραή»!
Απότοκον αυτής της «ψώρας του Κοραή» είναι καί τό σύνθημα «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν».
Ας το ακούσουν για μία ακόμη φορά εχθροί και
φίλοι!
Εμείς ΔΕΝ ανήκουμε στήν Δύση... «Ἀνήκουμε
στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή καί εἴμαστε πρωτότοκοι ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς ἀνάμεσα στούς
Ὀρθοδόξους ὁμοπίστους μας. Χωρίς νά παύει αὐτό νά μᾶς ἐπιτρέπει νά ἔχουμε
συμμαχίες, νά συναγωνιζόμεθα γιά ὅποιο κοινωνικό πρόβλημα ὑπάρχει, κ.λ.π. Ὁπότε, τό Κοραϊκό αὐτό σύνδρομο τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ
μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε συνεχῶς ὑποτεταγμένοι, μέ πνεῦμα δουλικότητος στά εὐρωπαϊκά
ἀφεντικά μας, καί στά ἀμερικανικά, πού εἶναι προέκταση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀφεντικῶν
μας, καί στήν Ρωσία ἀπό τήν ἄλλη μεριά που επιδιώκει την πρωτοκαθεδρίαν της
Ορθοδοξίας παγκοσμίως...».
Ελησμόνησε βέβαια η σημερινή κυβέρνηση και το
Πατριαρχείον της Ρωσίας πως εάν σήμερα οι Ρώσοι είναι ορθόδοξοι, το οφείλουν
αποκλειστικώς στους Ρωμηούς/ Έλληνες!!!
*
Περατουμένης της συνοπτικής μεν αλλά καθ’ημάς,
πλήρως αιτιολογημένης αναλύσεως του θέματος, υποχρεούμεθα να απαντήσουμε στο ερώτημα
το οποίον ετέθη ως τίτλος του:
«Υπήρξεν
ο Κοραής, μέγας διδάσκαλος και φωτιστής του γένους ή μέγας σκοταδιστής και
ολετήρας του Έθνους;»
Ο βίος του (εξ ολοκλήρου σχεδόν εκτός Ελλάδος
και μακράν από τους κινδύνους της Εθνικής Επαναστάσεως) και τα ιστορικά
κείμενα, αποδεικνύουν την αλήθεια που αποκρύπτουν οι σύγχρονοι κονδυλοφόροι και
γλώσσες των πολιτικών και πνευματικών ταγών της νεωτέρας Ελλάδος.
Και
ποία είναι η ιστορική αλήθεια που προκύπτει από τα γεγραμμένα/ καταχωρισμένα
στην υφισταμένη γραμματεία και τα πεπραγμένα του Αδ. Κοραή;
Λόγω της χαλαράς ή ανύπαρκτης συνδέσεώς του
με τον Ελληνισμόν και την Ορθοδοξία, της επιρροής την οποίαν εδέχθη ανοήτως, ως
άβουλον μειράκιον, από τους «διαφωτιστές» και προτεστάντες της εποχής του, τις
αρχές των οποίων απεδέχθη ανιστορήτως και ακρίτως, ο Κοραής:
1ον/. Ως
διδάσκαλος- πρότυπον Ελληνικής Παιδείας και δημιουργός μιας τεχνητής γλώσσας, της καθαρεύουσας,
με καταστρεπτικές συνέπειες για την πνευματική εξέλιξη του Νέου Ελληνισμού, αποτελεί Εθνικόν
όνειδος και παράδειγμα προς αποφυγήν, πολύ περισσότερον ως Διαφωτιστής και διδάσκαλος του Γένους,
αφού:
.Είχε ενστερνισθεί πλήρως τις ξενόφερτες αρχές της Δύσεως,
υποβαθμίζοντας ή αγνοώντας τον διαχρονικόν Ελληνικόν πολιτισμόν, την μήτραν
γενέσεως του πολιτισμού των ευρωπαϊκών λαών.
.Αγνόησε εσκεμμένως ή όντας αφιονισμένος από τους εγκυκλοπαιδιστές
της Δύσεως, ότι οι Έλληνες είναι οι πρώτοι παιδαγωγοί και διδάσκαλοι της
Οικουμένης, ενώ οι Δυτικοί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, υπήρξαν οι διαχρονικώς
μεταξεταστέοι ή απορριπτέοι μαθητές των Ελλήνων διδασκάλων !!!
.Υπεστήριζε θέσεις και ιδέες, αποδεδειγμένως ανιστόρητες,
ανθελληνικές και αιρετικές τις οποίες διετύπωναν αυθαιρέτως και αβασίμως, οι
προμνησθέντες μαθητές και απόγονοί τους, των Ελλήνων διδασκάλων.
2ον/. Μετά
βδελυγμίας απορρίπτεται ως …Μέγας Διδάσκαλος του Γένους:
.Λόγω της ενσυνείδητης αντιθέσεώς του στην συνέχεια του
Ελληνισμού, αρνήσεως της Ελληνικότητος των αρχαίων Μακεδόνων Βασιλέων
(Φιλίππου, Μεγ. Αλεξάνδρου, κ.α.), και αρνήσεως της ιστορικώς καταγεγραμμένης
Ελληνικότητος της Ρωμαίϊκης/ Ρωμαϊκής/ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μας (Ρωμανίας).
.Επειδή απέρριπτε κάθε
ιδέα και συζήτηση περί Ρωμηοσύνης και Ρωμαίων/ Ρωμηών/Ελλήνων της Νέας Ρώμης, ταυτίζοντάς
τους, ανοήτως, ανιστορήτως και υστεροβούλως,
με τους αρχαίους Ρωμαίους της Παλαιάς Ρώμης, τους οποίους καθύβριζε ως
κατακτητές των αρχαίων Ελλήνων, τουλάχιστον από της ιδρύσεως της
Κωνσταντινουπόλεως (330 μ.Χ.) και μέχρι της Αλώσεως της Πόλεως από τους
Οθωμανούς (1453)..
Με αυτό
το απαράδεκτο και παρανοϊκό σκεπτικό, απέρριπτε όχι μόνον τους αρχαίους Έλληνες
Μακεδόνες βασιλείς, αλλά ΟΛΟΥΣ τους Αυτοκράτορες του Ελληνικού Βυζαντίου, που
απεκαλούντο και υπέγραφαν ως «Αυτοκράτορες των
Ρωμαίων» (Από τον Μέγα Κωνσταντίνο, μέχρι τον Έλληνα Μακεδόνα Βασίλειο
τον Βουλγαροκτόνο και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο), και ΟΛΟΥΣ τους πρωταγωνιστές
της εθνικής επαναστάσεως (Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Νικηταράς, Καραϊσκάκης,
Ανδρούτσος, κ.α), οι οποίοι αυτοαπεκαλούντο Ρωμηοί/Έλληνες ή ύμνησαν τους
Ρωμηούς και την Ρωμηοσύνη.
.Επειδή η Οικουμενική
έννοια του Ελληνικού Γένους, ήταν άγνωστη γι’αυτόν και ως ιδέα απαράδεκτη, με
αποτέλεσμα όχι μόνον να απορρίπτει την Οικουμενική αποστολήν του Ελληνισμού/της
Ρωμηοσύνης, αλλά να ταυτίζει την Ελλάδα (την Γραικίαν
όπως την ωνόμαζε), με ένα γεωγραφικό απολειφάδι, εξικνούμενο μέχρι την Θεσσαλία,
ΧΩΡΙΣ την Ενιαία Ήπειρο, την Ενιαία Μακεδονία,
την Ενιαία Θράκη, τον Πόντο, την Ιωνία-Καππαδοκία, την Κύπρο και το Ελληνικόν
Αιγαίον Αρχιπέλαγος !!!
3ον/. Υπήρξεν σκοταδιστής με την έννοιαν της αποδοχής των
αρχών του Διαφωτισμού και της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, έργον των σκοταδιστών τεκτόνων Ιλλουμινάτι5 και Ολετήρ του Γένους, καθ’όσον οι
θεωρίες του (Κοραϊσμός),
που εδιδάχθησαν γενεές και άσκησαν επιρροήν στους άδολους Ελληνόπαιδες
και ακατήχητους Έλληνες μέχρι σήμερα, περιέχουν ανατρεπτικά και εθνομειοδοτικά στοιχεία,
αντίθετα με τις διαχρονικές Ελληνορθόδοξες παραδόσεις, την ένδοξη ιστορία του
Ελληνικού Έθνους και την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων.
Με αίσθημα Εθνικής ευθύνης και φόβον Θεού,
καταθέσαμε κατά την ανάλυση του θέματος, επαρκώς τεκμηριωμένα στοιχεία, για τις
πνευματικές διαδρομές, τις κατασταλλαγμένες πεποιθήσεις και την ιδεολογία του
Αδαμαντίου Κοραή. Με βάση αυτά, φρονούμε ότι, το να ευρίσκεται σήμερον, το
άγαλμα του Κοραή, ενός δυτικόδουλου σκοταδιστού και ολετήρος του Έθνους, εντός
του Ελλαδικού χώρου και μάλιστα έμπροσθεν των προπυλαίων του Εθνικού
Πανεπιστημίου Αθηνών, συνιστά Εθνική αισχύνη και παραφροσύνη, εάν όχι Εθνική προδοσίαν!!!
*
΄Ω
ανόητοι, αμετανόητοι, ανιστόρητοι, κοσμοπολίτες/ διεθνιστές και ασπόνδυλοι Ευρωλάγνοι
Νεοκοραϊστές, αυτός ήταν ο
πνευματικός-ιδεολογικός προγονός σας!
Όσον εξακολουθείτε
να ασπάζεσθε τις ιδέες του και να υποστηρίζετε
μία Ελλάδα, περίπου όπως την φαντάστηκε ο πνευματικός και ιδεολογικός
πατριάρχης σας Αδαμάντιος Κοραής, θα καθίστασθε oι κύριοι αν όχι
αποκλειστικώς ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, για την σημερινή κατάντια της χώρας μας..
Είστε,
αξιολύπητοι, απάτριδες και επικίνδυνοι καθ’όσον, ΔΕΝ πιστεύετε στην Αληθινή
Πατρίδα των Ελλήνων, αλλά ως εντεταλμένοι διαχειριστές ή κολαούζοι του
Συστήματος, διαπράττετε τα πολιτικά-οικονομικά-πνευματικά εγκλήματά σας, σε ένα
γεωγραφικό τμήμα (απολειφάδι), της πραγματικής «Γαλάζιας
Πατρίδος» των Ελλήνων, εσαεί πτωχευμένο, πολιτικώς ορφανευμένο από
Έλληνες πατριώτες, δημογραφικώς μεταλλαγμένο και εξαρτώμενο πλήρως, από τους
δανειστές-δυνάστες, αλλοεθνείς και αλλοδόξους τραπεζίτες-τοκογλύφους,
το οποίον ο πατριάρχης σας Κοραής, ονόμασε «Γραικία» (GREECE) και όχι
Ελλάδα (HELLAS)..Σας υπενθυμίζουμε
ότι:
ΔΕΝ υπάρχει άλλη πατρίδα, εκτός από την εικονιζομένη, «Γαλάζια
Πατρίδα», ανήκουσα κατά ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΚΥΡΙΟΤΗΤΑ, ιστορικώς, γεωγραφικώς, διαφυλετικώς,
Εθνολογικώς και αρχαιολογικώς, στους Ρωμηούς/Έλληνες!!
Αυτήν
την Πατρίδα, την Ρωμανίαν, τον προαιώνιον πόθον της Ρωμηοσύνης, με την δύναμη
του Μοναδικού Αληθινού Θεού, του Τριαδικού θεού της Ορθοδόξου Πίστεως, οι
Ρωμηοί/Έλληνες θα ξανακάνουν Αυτοκρατορία των Ελλήνων, απελευθερώνοντες ΟΛΑ τα
κατεχόμενα εδάφη, από αλλοεθνείς και αλλοδόξους κατακτητές !!!
Εάν κάτι τέτοιο σας φαίνεται ακατόρθωτο,
απίθανο και ΑΔΥΝΑΤΟΝ, σας
υπενθυμίζουμε:
«Τα
αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν» (ΛΟΥΚΑΣ:18/27).
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ !
Λοιπή Βασική Βιβλιογραφία
•ΒΑΛΕΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, Αδαμάντιος Κοραής – Αδελφική
Διδασκαλία. Εισαγωγή – Επιμέλεια, Πηγή, Αθήνα 1949.
•ΔΗΜΑΡΑΣ Κ.Θ., Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Ερμής, 9η Έκδ.,
Αθήνα 2007.
•Αδαμαντίου Κοραή, Προλεγόμενα στους αρχαίους Έλληνες
συγγραφείς, Μ..ΙΕ.Τ., Αθήνα 1984.
•ΔΗΜΑΡΑΣ Κ.Θ., ΑΓΓΕΛΟΥ Α., ΚΟΥΜΑΡΙΑΝΟΥ ΑΙΚ., ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΕΜΜ, Αδαμάντιος Κοραής – Αλληλογραφία, ΟΜΕΔ, τόμος Α’, Αθήνα 1964.
Α. Κοραής: Ο
μίσος των Εβραίων για μάς ξεπερνά και αυτό των ...
greeknewsondemand.com › 2018/12/07 › α-κοραής-ο-μίσος-των-εβραίων-...7 Δεκ 2018
greeknewsondemand.com › 2018/12/07 › α-κοραής-ο-μίσος-των-εβραίων-...7 Δεκ 2018
·Ενεπεκίδης Πολυχρόνης (1967). Κοραής - Κούμας - Κάλβος. Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της
Εστίας.
·Λούκος, Χρήστος (2003). «Ο Κυβερνήτης Καποδίστριας.
Πολιτικό έργο, συναίνεση και αντιδράσεις». Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770–2000.
3ος τόμος, Η Ελληνική Επανάσταση, 1821–1832. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
σελίδες 185–216.
·Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη,
Ελένη (1997). «Οι αντιλήψεις των ξένων για τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό.» (pdf). Ο
Ερανιστής (Όμιλος Μελέτης
του Ελληνικού Διαφωτισμού)
•ΜΠΟΝΗΣ ΚΩΝ., Αι περί θρησκείας και Εκκλησίας
ιδέαι του Κοραή και η εποχή μας (ανάτυπο), Αθήνα 1972.
•ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΥ ΚΟΡΑΗ,
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ,
ΤΟΜΟΣ Γ΄. ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΔΡΟΥΛΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Μ.Ι.Ε.Τ., 1990.
•Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του Αδαμαντίου
Κοραή και η επίδρασή τους στη σχολική θρησκευτική αγωγή κατά το 19ο αιώνα… The
religious beliefs of Adhamantios Korais and their impact on school religious
education during 19th century, Συγγραφείς Μπαλούμη Στυλιανή-Χιονία Βασιλείου,
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεολογική Σχολή, Τμήμα Ποιμαντικής και
Κοινωνικής Θεολογίας (Επιβλέπων Ρεράκης, Ηρακλής.. Συμβουλευτική Επιτροπή: Καραθανάσης,
Αθανάσιος.. Κογκούλης, Ιωάννης)].
•π. Βασίλειος Ε.
Βολουδάκης, «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ».. Ἀρ.
Τεύχους 147, Νοέμβριος 2014.
1 Τα αποδεικτικά στοιχεία
για τον ανιστόρητον,
αντικοινωνικόν/αντιεπιστημονικόν και
απατήλιον χαρακτηρισμόν των γεγονότων του 1789 στο Παρίσι, και όσων
ακολούθησαν στο Παρίσι και εκτός αυτού, ως Γαλλικής
Επαναστάσεως, έχουν καταχωρισθεί στο αναρτηθέν και αναλυθέν θέμα «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (Μέρος
12ον-19ον) [Οι Μύθοι και η Αλήθεια για
την Γαλλική Επανάσταση] {19 Σεπτ.-7 Οκτ. 2016}.
Ο χαρακτηρισμός των γεγονότων του Παρισίου, το
1789, ως Γαλλικής Επαναστάσεως,
είναι:
-Ανιστόρητος διότι, κατεγράφησαν από τους
μισθωμένους υπό του Συστήματος ψευδή, παραποιημένα ή ανακατασκευασμένα εκ των
υστέρων γεγονότα, σε σχέση με τα αληθώς διαδραματισθέντα, τα πλείστα των οποίων
απεκρύβησαν.
-Αντικοινωνικός/αντιεπιστημονικός διότι, ενώ ως
επανάσταση ενός λαού κατά του υφισταμένου καθεστώτος συγκεκριμένου ομοεθνούς
κράτους, χαρακτηρίζεται η γενικευμένη
συμμετοχή του, στην ανατροπή του και η επικράτηση αρχών και ιδεών,
εκφραζομένων με αντίστοιχα συνθήματα, στην προκειμένη περίπτωση:
·Η
αριθμητική συμμετοχή του Γαλλικού λαού σε σχέση με την πληθυσμιακήν σύνθεση
(ποιοτική και ποσοτική του Παρισίου και γενικώτερα της Γαλλίας), ήταν μία ελαχίστη μειοψηφία, αποτελουμένη
από κοινωνικά περιτρίμματα (Αλητόβιους, κλέπτες, νυκτίπλαγκτους και
νυκτιπόλους, εκβιαστές, ψευδομάρτυρες, κλπ), απελευθερωθέντες ποινικούς καταδίκους, γύναια του πεζοδρομίου
(πόρνες), πράκτορες, αλλοεθνείς μισθοφόρους, που αποτελούσαν τα «επαναστατικά Τάγματα εφόδου», υπό την
καθοδήγηση πολιτικών και στρατιωτικών (τεκτόνων
στο σύνολό τους), ελεγχομένων ΑΠΟΛΥΤΩΣ, από Ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες του
Ρότσιλντ.
·Σε
ΟΛΑ τα γεγονότα, συμμετείχαν και πρωτοστατούσαν, αλλοεθνείς και αλλόδοξοι, εγκάθετοι και πληρωμένοι (υπ)άνθρωποι των
Σκοταδιστών/Ιλλουμινάτι.
-Απατήλιος, διότι άλλος ήταν ο
διακηρυχθείς σκοπός και τα συνθήματά της [απαλλαγή από το καθεστώς της
Βασιλείας και την κυριαρχίαν των ευγενών και επιβολή καθεστώτος
ελευθερίας-ισότητος (πολιτικής, οικονομικής- κοινωνικής) και αδελφότητος] και διαφορετικής κοινωνικο-πολιτικής μορφής,
ήταν το επιβληθέν καθεστώς [Αναρχία, τρομοκρατία και σφαγές απλών πολιτών, διατήρηση
των προνομίων των ευγενών (ελάχιστον ποσοστόν από αυτούς εξετελέσθησαν) και μετονομασία
τους σε αστική τάξη, προστασία των τοκογλυφικών Ιουδαϊκών τραπεζών, κυριαρχία
της Μασωνίας, μαζικές δολοφονίες ιερέων και μοναχών, κλπ].
2 Δεϊσμός/Θεϊσμός ή Ντεϊσμός (Deismus), αναφέρεται στην θεωρία εκείνη η οποία δέχεται μεν την
ύπαρξη του Θεού, αλλά αποκλείει οποιαδήποτε επέμβαση αυτού εις την πορείαν του
κόσμου, απορρίπτοντας ως εκ τούτου τα θαύματα, την Θείαν πρόνοιαν, κλπ.. Με
άλλα λόγια, η άποψη ότι η λογική μάλλον, παρά η θεία Αποκάλυψη ή η παράδοση,
πρέπει να τοποθετούνται στην βάση της πίστεώς μας στον Θεό.
Οι λέξεις
ντεϊσμός και θεϊσμός, σχετίζονται στενά και αυτό μερικές φορές οδηγεί σε
αντιπαλότητα. Η ρίζα της λέξης ντεϊσμός είναι από το λατινικό deus,
που σημαίνει θεός, ενώ η ρίζα της λέξης θεϊσμός προέρχεται από το
ελληνικό θεός. Ωστόσο, ο θεϊσμός μπορεί να περιλαμβάνει πίστη ή αποκάλυψη ως
βάση των πεποιθήσεων, ενώ ο ντεϊσμός περιλαμβάνει μόνο πεποιθήσεις που μπορούν
να υποστηριχθούν μέσω της λογικής.
Οι ντεϊστές απορρίπτουν την
οργανωμένη Θρησκεία και προωθούν την λογικήν ως τον κρίσιμο παράγοντα στη λήψη
ηθικών αποφάσεων. Η λογική
αυτή βάση είθισται να θεμελιώνεται στο κοσμολογικό επιχείρημα (επιχείρημα
σχετικά με το Πρώτο Αίτιο), το τελεολογικό επιχείρημα (επιχείρημα του
Σχεδιασμού), καθώς και άλλες πλευρές αυτού που ονομαζόταν φυσική θρησκεία. Ο ντεϊσμός κατέληξε να ταυτιστεί με την κλασική
πεποίθηση ότι ο Θεός δημιούργησε μεν τον κόσμο, αλλά δεν παρεμβαίνει πλέον στην
λειτουργία του, μολονότι τούτο δεν αποτελεί απαραίτητο συστατικό του ντεϊσμού.
Πολλοί ντεϊστές έχουν διαφορετικές απόψεις για την φύση του Θεού, ειδικά σε
σχέση με το κατά πόσον ο Θεός παρεμβαίνει στον κόσμο.
Η κλασική άποψη είναι ότι, ο κόσμος
δημιουργήθηκε από έναν Θεό ο οποίος στην συνέχεια δεν παρεμβαίνει περαιτέρω
στις υποθέσεις του. Κατά την άποψη αυτή, ο λόγος για τον οποίο ο Θεός δεν
παρεμβαίνει στον κόσμο (μέσω θαυμάτων) δεν
είναι ότι αδιαφορεί, αλλά μάλλον ότι ο βέλτιστος δυνατός κόσμος έχει ήδη
δημιουργηθεί και οι όποιες παρεμβάσεις δεν θα μπορούσαν να τον βελτιώσουν.
Ιστορικώς,
πολλοί ντεϊστές προσυπέγραφαν αυτή την άποψη, άλλοι διατηρούν την πιο
πανθεϊστική άποψη, ότι δημιουργώντας τον κόσμο, ο Θεός έγινε ο κόσμος και δεν
υπάρχει ως ξεχωριστή οντότητα διαφορετική από αυτόν, και άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Θεός παρεμβαίνει μόνο ως μια διακριτική δύναμη
πειθούς στο σύμπαν.
3 Η επιρροή του στο Φιλολογικό Γυμνάσιο
Σμύρνης, στο Γυμνάσιο Χίου, στην Ακαδημία Κυδωνιών, στο Ελληνικό Σχολείο
Τεργέστης, στην Ελληνεμπορική Σχολή Οδησσού και στην Ηγεμονική Ακαδημία
Βουκουρεστίου υπήρξε άμεση και καταλυτική ως προς την οργάνωση και λειτουργία
τους. Εισήχθη σ’ αυτά, η μελέτη των επιστημών, πράγμα απαραίτητο, μολονότι
είχαν ήδη γίνει προσπάθειες εισαγωγής τους στα σχολεία. Το Πατριαρχείο ευνοούσε κάθε προσπάθεια βελτιώσεως της παιδείας, αλλά
αντέδρασε έντονα, όταν αποδείχθηκε ότι οι Κοραϊκοί επιζητούσαν να εισάγουν τους
διαφωτιστικούς όρους, δηλαδή να θεοποιήσουν την επιστήμη και να
περιθωριοποιήσουν την Ορθόδοξη πίστη.
4 Ο Βαρλαάμ (1290-1348) (Bernardo
Massari) ήταν λόγιος μοναχός από την Καλαβρία, ο οποίος σπούδασε στην Ρώμη
(Μαθηματικά, φιλοσοφία και θεολογία). Ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της
αναβιώσεως της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας (ουμανιστής).
Ανταποκρινόταν, έτσι, στο ιδανικό της παλαιολόγειας εποχής και γι’ αυτό, όταν
επισκέφθηκε (1330) -μιμούμενος τον Ιωάννη Ιταλό- τα πάτρια εδάφη (Άρτα,
Θεσσαλονίκη, και Κωνσταντινούπολη), έγινε δεκτός με τιμές. Διορίσθηκε καθηγητής
στην Κωνσταντινούπολη (επί Ανδρονίκου Γ΄ Παλαιολόγου) και του ανατέθηκαν θεολογικές
αποστολές.
Κατά την διάρκεια των
ετών 1333-1334, ο Βαρλαάμ ανέλαβε να διαπραγματευτεί την ένωση των εκκλησιών με
τους εκπροσώπους του Πάπα Ιωάννης ΚΒ΄. Αυτήν την περίοδο έγραψε 21 πραγματείες
κατά του δόγματος της Παπικής («Καθολικής») Εκκλησίας, με επιχειρήματα κατά του
παπικού πρωτείου και του Filioque. Ο αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄ έστειλε τον
Βαρλαάμ ως διπλωμάτη σε αποστολές στις αυλές του Ροβέρτου του «Σοφού» στη
Νεάπολη και του Φιλίππου ΣΤ΄ της Γαλλίας. Το 1339, εστάλη στην αυλή του εξόριστου
Πάπα Βενέδικτου ΙΒ΄ στην Αβινιόν, για να προτείνει μια σταυροφορία ενάντια
στους Οθωμανούς και για να συζητήσουν την ένωση των εκκλησιών, αλλά δεν ήταν
επιτυχής σε αυτό το εγχείρημα. Εκεί
συνάντησε τον «ανθρωπιστή» Πετράρχη.
Ο Βαρλαάμ αντιτάχθηκε
στο κίνημα του Ησυχασμού. Γελοιοποιήσε τους Ησυχαστές και την ασκητική μέθοδό
τους, χαρακτηρίζοντάς τους όχι μόνο «ομφαλοσκόπους» και «ομφαλοψύχους», αλλά
και αιρετικούς (Μασσαλιανούς). Το 1337 ήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για να
προκαλέσει συνοδική καταδίκη των Ησυχαστών, θεωρώντας την παράδοσή τους ξένη
προς την Ορθοδοξία. Αυτό ήταν και το έναυσμα για την ανοικτή πια σύγκρουση.
Η Σύνοδος του έτους 1341 (η οποία θεωρείται Οικουμενική από
την Ορθόδοξη εκκλησία), δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια
του Θεού, επικύρωσε την διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά και των Ησυχαστών και
καταδίκασε ως αιρετικούς τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό, τον Γρηγόριο Ακίνδυνο και τον
Νικηφόρο Γρηγορά.
5 Λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία, όπως
στο αναρτηθέν και αναλυθέν θέμα: «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» (Μέρος 16ον-20ον),
26 Σεπτ. -7 Οκτ. 2016.
