AΔAMANTIOΣ KOΡΑΗΣ: ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Ή ΜΕΓΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;

ΜΕΡΟΣ 6ον

8. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

α. Ο Κοραής ήταν φυγοπόλεμος/απόλεμος, αλλά αυτόπτης μάρτυς στα τραγικά γεγονότα προ και μετά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Έζησε τις φρικαλεότητες του κατευθυνόμενου Γαλλικού όχλου, τις αθρωποσφαγές αθώων, τους αποκεφαλισμούς πολιτών, τις λεηλασίες των απελευθερωθέντων ποινικών καταδίκων, τις προκλητικές παρελάσεις των πορνών των Παρισίων και περιχώρων, τους διωγμούς και δημόσιους εξευτελισμούς κατά των παπικών κληρικών, την απαγόρευση πάσης χριστιανικής δραστηριότητος, τις δημόσιες σοδομιστικές πράξεις του σκοταίου Γαλλικού όχλου, τις εκτελέσεις επιστημόνων από τις ορδές του άθεου μασόνου Ροβεσπιέρου, τις αλληλοκατηγορίες και αλληλοεξοντώσεις των πρωταγωνιστών της «Επαναστάσεως», την εγκαινίαση της Λογικής ως νέας θρησκείας και εορτασμόν της  λατρευτικώς, εντός των βεβηλωθέντων παπικών θρησκευτικών χώρων και τόσα άλλα καταγεγραμμένα απίστευτα κακουργήματα.

Παρ’όλα αυτά, ο Κοραής, όχι μόνον ΔΕΝ κατεδίκασε την αιματοσφαγή κοινωνική «αλλαγή» του 1789, αλλά ούτε καν ανέφερε κάτι περί αυτών. Αντιθέτως, υπεραμύνθηκε όλων των παραπάνω, σιωπηρώς και…βρονταίως, χωρίς ποτέ να αναφερθεί στην ταυτότητα των «αρχιεπαναστατών» ούτε στην αλλοδοξία και αλλοεθνία των οργανωτών, υποκινητών, των αποβρασμάτων της Γαλλικής κοινωνίας, αλλά ούτε και για τα συμβάντα στον πύργον της Βαστίλλης την 14ην Ιουλίου 1789.

β. O Koραής δια της απαράδεκτης και λογικώς ανεξήγητης ΣΙΩΠΗΣ του, καίτοι ήταν αυτόπτης μάρτυς των γεγονότων, δεν είδε τίποτε, ούτε επληροφορήθη τι ακριβώς είχε συμβεί ακόμη και στον πύργον της Βαστίλλης. Εάν όμως συνέβη το αντίθετον, δηλαδή ότι είδε, διεπίστωσε ή επληροφορήθη τα συμβάντα, όπως είναι και η αναμφισβήτητη ΑΛΗΘΕΙΑ, και εσιώπησε για ΟΛΑ ή ΔΕΝ κατεδίκασε τις φρικαλεότητες, είναι δυνατόν ένας τοιούτου χαρακτήρος και τοιαύτης συμπεριφοράς άνθρωπος, να χαρακτηρίζεται διδάσκαλος ιστορίας και (Δια) φωτιστής της αληθείας;

Συνεπώς, απεδέχθη μεταξύ των άλλων και την θέση των Γάλλων επαναστατών, ότι η Βαστίλλη υπήρξεν σύμβολον κατά της βασιλικής απολυταρχίας και  πτώσεως της τυραννίας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, όπως εξακολουθούν να υποστηρίζουν μέχρι σήμερα οι οπαδοί του Διαφωτισμού και να εορτάζουν πομπωδώς την 14ην Ιουλίου, υπό την αιγίδα της Μεγάλης Μασονικής στοάς της Ανατολής, τα ανθρωποειδή μηρυκαστικά της Γαλλικής Επαναστάσεως.

 Όμως τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα κραυγάζουν δια μέσου των αιώνων, ότι η συντηρούμενη συστημική εκδοχή περί αλώσεως της Βαστίλλης, αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:

1ον/ Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλλης, για τον απλούστατο λόγο ότι ΔΕΝ υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές, μόνον επτά (7) άτομα καταδικασμένα για εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικος. 

2ον/ Οι συνθήκες κρατήσεως των εγκλείστων στα κελλιά τους και γενικώτερα η διαβίωσή τους στις φυλακές (φαγητό, ανάγνωση εφημερίδων, τζάκι και επιπλωμένα κελλιά, αλληλογραφία με συγγενείς, κ.λπ.), θύμιζαν μάλλον εξοχική διαβίωση ερημίτου, παρά φυλακές..

3ον/ Στις φυλακές εισέβαλε ένας ξενοκίνητος όχλος, αλητών και ληστών του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι απεσταλμένοι των Ιλλουμινάτι, που αναζητούσαν πολεμοφόδια.

Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τούς αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή, τα «θύματα της απολυταρχίας».1

Την 14ην Ιουλίου 1789, διεμορφώθη ένας μύθος. Οι νικητές της Βαστίλλης, που είναι αλητόβιοι και ληστές, γίνονται ήρωες!!!2

Οι αποδείξεις για τον Μύθο της Βαστίλλης, το δήθεν «σύμβολον» της Γαλλικής Επαναστάσεως, τις αρχές της οποίας απάσθηκε, μεταξύ των άλλων, ο…διαφωτιστής και ….διδάσκαλος του Γένους, Αδαμάντιος Κοραής, είναι καταγεγραμμένες στην αληθινή ιστορία και επιβεβαιωμένες από ιστορικούς, αντικειμενικούς κριτές πέραν πάσης αμφιβολίας!3

γ.  Ο Κοραής:

1/. Δεν φαινόταν να περίμενε την πολιτική εξέλιξη αυτή, αν και διέγνωσε πως οι συνθήκες μέσα στην γαλλική κοινωνία κυοφορούσαν μια τέτοια μεταβολή. Αρχικά υποστήριζε τις ενέργειές της και τα κηρύγματά της όπως αυτά εκδηλώθηκαν από τους αρχικούς ηγέτες της. Η Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (Decleration) χρησιμοποιούνται εκτενώς στα Κοραϊκά κείμενα: Στην Ἀδελφικὴ Διδασκαλία, στην επιστολή του «προς τους φιλοπάτριδας προεστῶτας τῆς Πελοποννήσου καὶ τῆς λοιπῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος» (1822) και στις αδημοσίευτες «Σημειώσεις εἰς τὸ προσωρινὸν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος», ενώ μετέφρασε την Decleration στα ελληνικά, χωρίς να την δημοσιεύσει.

2/. Ζώντας σχεδόν σ’ όλη την ζωή του, εκτός Ελλάδος, σ’ ένα καθαρώς ευρωπαϊκό/Φραγκικό περιβάλλον, αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς των αιματηρών γεγονότων της Γαλλικής Επαναστάσεως, καίτοι αυτοαπεκαλείτο «φωτισμένος», τουτέστιν γνώστης και διδάσκαλος της ΑΛΗΘΕΙΑΣ:

-ΔΕΝ διεπίστωσε, ούτε κατέγραψε τίποτε το επιλήψιμο από τους αιματορρόφους πρωταγωνιστές του 1789 και φυσικά ΔΕΝ κατεδίκασε κανένα από τα διαπραχθέντα αποτρόπαια εγκλήματα.

-Δεν ανεκάλυψε κάτι αρνητικό στις χιλιάδες των σελίδων που ανέγνωσε στα θεολογικά, φιλοσοφικά και ιστορικά κείμενα, προτεσταντών, κυρίως και παπικών, για τα γεγονότα του 1789.

-Δεν αντελήφθη κάτι το ύποπτο ή αντιχριστιανικό να διενεργείται από τους πολυπληθείς προτεστάντες και παπικούς αξιωματούχους και φίλους του ανά την Ευρώπη, εκτός από τις αρχηγικές τάσεις του πάπα και τα δόγματα περί αλαθήτου και πρωτείου, εξ αιτίας των οποίων αναγκάστηκε να χαρακτηρίσει τον παπισμόν ως αίρεση, σύμφωνα και με τις διακηρυγμένες περί τούτου, θέσεις του προτεσταντισμού....

Ανεκάλυπτε όμως και κατήγγειλε προφορικώς και εγγράφως, «μελανά σημεία» στην θεολογία της Ορθοδοξίας και συνέτασσε κείμενα μόνον κατά Ορθοδόξων ιερέων, μοναχών και των ιερών μας παραδόσεων! 

9. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821.

α. Λόγω του δουλοπρεπούς χαρακτήρος του, ο Κοραής ήταν αντίθετος προς την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο Κοραής ήταν κατά της εθνεγερσίας του 1821, ισχυριζόμενος ότι η Επανάσταση ήταν πρόωρη, οι Έλληνες πνευματικώς ανώριμοι, άποψη που είχαν εκφράσει και οι Οθωμανόφρονες Φαναριώτες;

Ο Κοραής έζησε την Γαλλική Επανάσταση και την απήχησή της στην Ελλάδα. Σε επιστολή του στα τέλη του 1814, έγραφε, «Δὲν ἔμεινεν ἀμφιβολία [...] ὅτι ἔφθασε καὶ τῶν Γραικῶν ὁ καλὸς καιρός. καὶ ἔφθασε μὲ τόσην ὁρμήν ὥστε καμμία δύναμις ἀνθρώπινος δὲν εἶναι πλέον καλὴ νὰ μᾶς ὀπισθοποδίσῃ». Στα 1818 έγραφε, «ἤρχισα νὰ φοβοῦμαι ὄχι μὴ φωτσιθῇ τὸ γένος, ἀλλὰ μή, πρὶν ἀποκτήσῃ φῶτα ἀρκετά, κεφαλαί τινες ἐνθουσιαστικαὶ ἐπιχειρήσωσι πρὸ τοῦ πρέποντος καιροῦ τὴν συντριβὴν τοῦ ζυγοῦ».4

Γύρω στον Απρίλιο του 1821, ο Κοραής πληροφορήθηκε την είδηση περί εκδηλώσεως της Επαναστάσεως στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Σε επιστολή του προς τον Παντολέοντα Βλαστό, έγραψε: «Χαίρω χαρὰν δὲν ἐμπορεῖς νὰ φαντασθῇς πόσην[...]Εἴκοσι ἔτη ἡλικίας ὀλιγότερα νὰ εἶχα, οὔτε θεοὶ οὔτε δαίμονες ἤθελον μ' ἐμποδίσει», να κατέβει δηλαδή κι’ αυτός στην επαναστατημένη Ελλάδα.5

Ω φαρισαίε Κοραή! Η πίστη για την απαλλαγή από την Οθωμανική τυρρανία, δεν εξηρτάτο από την ηλικία των αγωνιστών, αλλά από το πύρωμα της καρδιάς και την θέληση για αγώνα μέχρις εσχάτων!!

β. Η πεποίθησή του ότι η Επανάσταση ήταν πρόωρη, επαναλαμβάνεται συχνά, όπως στην επίσημη επιστολή του προς τις Ελληνικές αρχές τον Αύγουστο του 1825 και στα 1831, οπότε σε επιστολή του προς τον Αλέξανδρο Κοντόσταυλο, έγραψε:

«Ἡ ἐπανάστασις τῆς Ἑλλάδος ἦτο δικαιοτάτη, ἀλλὰ ἔγινεν ἀκαίρως. Ὁ καιρός της ἦτο τὸ 1850 ἔτος, ὅτε ἠθέλαμεν ἔχει πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἔτι σπουδάζοντας νέους μας, ἡλικιωμένους ἄλλους μεταξὺ 30 καὶ 40 ἐτῶν, καὶ ἄλλους ὑπὲρ τὰ 40, καὶ διδαγμένους ἀπὸ τὰ συμβάντα καὶ συμβαίνοντα σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην, ἱκανοὺς νὰ δράξωσι τὰ πράγματα καὶ νὰ διαλύσωσι τὰς φατρίας».6

Σύμφωνα με τον Αλέξη Πολίτη, δεν ήταν μόνο η σύνδεση μεταξύ της ανόδου του εκπαιδευτικού επιπέδου και των καλύτερων όρων για την επαναστατική εκδήλωση, που προϋπέθετε ο Κοραής, αλλά και ο προηγούμενος περιορισμός της κοινωνικής επιρροής των κοτσαμπάσηδων, ιερωμένων και των Φαναριωτών, για να μην αντικατασταθούν οι Οθωμανοί (ΣΣ: Τούρκους αποκαλεί τους Οθωμανούς ο Κοραής), από χριστιανοὺς τουρκίζοντας.

γ. Εξέφραζε ουτοπικές θέσεις σχετικά με την «πνευματική προκοπή των Ελλήνων», ως προϋποθέσεως για τον Εθνικό ξεσηκωμό. Συνδύαζε την έναρξη της Επαναστάσεως με την απόλυτη εξάρτηση, βοήθεια και προστασία από τους ξένους (κυρίως της Γαλλίας).

Ανήκε στην ομάδα εκείνων που αντετίθεντο στην Επανάσταση, με την απαράδεκτη και οφιούχο δικαιολογία, ότι την θεωρούσε άκαιρη, καθώς οι Έλληνες δεν είχαν μορφωθεί ακόμη αρκετά!!! (ΣΣ: Προφανώς από τους «φωτισμένους» αντιχριστιανούς της Δύσεως και τους Ελληνόφωνους μαθητές ή πράκτορές τους).

δ. Κατά την έναρξη της Επαναστάσεως του 1821, εξέφρασε την αντίθεσή του ισχυρισθείς ότι οι Έλληνες πνευματικώς ήσαν ανώριμοι ακόμη, αλλά απεφάσισε να βοηθήσει τον αγώνα εκ του …μακρόθεν και δι’ επιστολογραφίας προς τα «φωτισμένα έθνη», αυτοπροσδιοριζόμενος ως εκπρόσωπος του αγωνιζομένου έθνους, προτρέποντας αυτά να βοηθήσουν τους Έλληνες.

Σε επιστολή του στα τέλη του 1814, έγραφε, «Δὲν ἔμεινεν ἀμφιβολία [...] ὅτι ἔφθασε καὶ τῶν Γραικῶν ὁ καλὸς καιρός. καὶ ἔφθασε μὲ τόσην ὁρμήν ὥστε καμμία δύναμις ἀνθρώπινος δὲν εἶναι πλέον καλὴ νὰ μᾶς ὀπισθοποδίσῃ». Στα 1818 έγραφε, «ἤρχισα νὰ φοβοῦμαι ὄχι μὴ φωτισθῇ τὸ γένος, ἀλλὰ μή, πρὶν ἀποκτήσῃ φῶτα ἀρκετά, κεφαλαί τινες ἐνθουσιαστικαὶ ἐπιχειρήσωσι πρὸ τοῦ πρέποντος καιροῦ τὴν συντριβὴν τοῦ ζυγοῦ».

Ποιούς υπονοούσε ο Κοραής, με την φράση «ενθουσιώδεις κεφαλές» χωρίς να έχουν «φωτισθεί» προηγουμένως (ΣΣ: Με τα «φώτα» που είχε λάβει και ο ίδιος);

Προφανώς, τους πρωταγωνιστές, ήρωες, και εθνομάρτυρες της Επαναστάσεως του 1821.

ε. Ο Κοραής πίστευε πως η επανάσταση του '21 έγινε άκαιρα και είχε πολλές απώλειες, επειδή οι αρχηγοί της Φιλικής εταιρείας, ήσαν μωροί !!!

Δ. Τους μωρούς της Εταιρείας λέγεις, και κρίνεις χάριτος αξίους; Μόλις είναι άξιοι συγχωρήσεως.

Π. Συχωρήσεως οι ελευθερωταί του γένους!

Δ. Ναι, συγχωρήσεως˙ επειδή με αίματα πολλών μυριάδων ανδρών, με καταισχύνας αναριθμήτων γυναικών, και φθοράς παρθένων, με πολλού πλήθους κορασίων και μειρακίων τουρκισμόν, με ολοκλήρων πόλεων καταστροφήν, ηγόρασαν ελευθερίαν, ή μάλλον είδωλον ελευθερίας, ήτις μετά είκοσι, ή το πολύ τριάκοντα έτη, έμελλ’ αληθώς και απαραιτήτως να αποκτηθή χωρίς τα τόσα, ή καν με ασυγκρίτως ολιγώτερα κακά.

(….)

Δ. Αντάρτης, φίλε μου, λογίζεται, όστις κινεί πολιτικήν κατάστασιν έθνους, χωρίς την θέλησιν του έθνους.

Π. Ακόμη και κατάστασιν τυραννικήν;

Δ. Ακόμη και τυραννικήν, εάν το έθνος την υποφέρη;

[Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Περί των ελληνικών συμφερόντων διάλογος δεύτερος, 1826), τ. Γ., σ. 533].

στ. Ο Αδαμάντιος Κοραής, ήταν η μορφή εκείνη της ιντελλιγκέντσιας του «Νεοελληνικού Διαφωτισμού» που έδωσε στην Επανάσταση του 1821,  νέον Συστημικόν εθνοφυλετικόν χαρακτήρα.7

Ένα χαρακτήρα που αποτυπώθηκε στην πίστη του Κοραή για μία Νέα Εθνοφυλετική Ελλάδα (Γραικία την ονόμαζε), με βόρεια σύνορα τα τοιαύτα της αρχαιότητος, μέχρι την Θεσσαλία. Όμως, η επανάσταση του 1821, ήταν ένας γενικός ξεσηκωμός του Γένους των υπόδουλων στους Οθωμανούς, των ανά την υφήλιον Ρωμηών/ Ελλήνων, με Οικουμενικό και Υπερεθνικό χαρακτήρα και στρατηγικό στόχο:

Την Ανάσταση της Ρωμηοσύνης και Ανασύσταση της Ρωμαίϊκης/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

Όσοι, λοιπόν, χρησιμοποιούν την Εθνοφυλετική ιδεολογία του Κοραή (Κοραϊσμός), ας γνωρίζουν ότι δεν ανήκει στην Ρωμαίϊκη/Ελληνική πνευματική παράδοση, αλλά είναι αποτέλεσμα του λειχοφραγκισμού του, με την μορφήν ιδεολογικο-πολιτικού αντιδανείου από τους αντιχριστιανούς Εγκυκλοπαιδιστές και «Διαφωτιστές», οι οποίοι σχεδίασαν, οργάνωσαν και υλοποίησαν την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση.

ζ. Από τις διάφορες αντιλήψεις για το τι -είναι- το ελλαδικό κράτος, άρα και για το πως πρέπει να πορεύεται στην Ιστορία, φαίνεται να επικράτησε στο σημερινό ελλαδικό κράτος, η τάση του Κοραϊσμού, η οποία συμπυκνώνεται στην φράση που ακούμε συχνάκις από τους εκάστοτε πολιτάρχες μας:

«Δεν διεκδικούμε τίποτε, αλλά και δεν παραχωρούμε και τίποτε».

Γιατί δεν διεκδικούμε τίποτε;

Δεν μας έχουν κλέψει οι γείτονες, πατρογονικά εδάφη, δεν έχουν σφετερισθεί τον πολιτισμόν μας, τα Ελληνικά ονόματα και την Ελληνική ιστορία;

Δεν ξερριζώθηκαν βιαίως, μετά από γενοκτονίες, εκατομμύρια Ρωμηών/Ελλήνων από τις πατρογονικές εστίες τους, διαχρονικής ιστορικής, αρχαιολογικής και γεωγραφικής Ελληνικής κυριότητος;

Δεν κατέχονται σήμερον και από τους τέσσαρες (4) γείτονές μας, Ελληνικά εδάφη τουλάχιστον διπλάσια της σημερινής εδαφικής εκτάσεως της Ελλάδος;

Τι άλλο να παραχωρήσουμε αφού οι ευρωλιγούρηδες υποτακτικοί του Συστήματος, τα έχουν εκχωρήσει σχεδόν ΟΛΑ και μετά από τις παγίδες που μας έστησαν οι «σύμμαχοί» μας και μας οδήγησαν σ’αυτές εσκεμμένως [Μικρασιατική καταστροφή, Γενοκτονίες των Ρωμηών στον Πόντο και Μικρά Ασία, διωγμοί/Πογκρόμ από τις πατρογονικές εστίες (Βόρειος Ήπειρος, Βόρεια κατεχομένη Μακεδονία, Ανατολική Ρωμυλία, Ανατ. Θράκη, Πόντος, Βιθυνία, Ιωνία, Καπαδοκκία), Κυπριακή τραγωδία, κλπ], κατάντησαν την πατρίδα μας ένα απολειφάδι του παρελθόντος, ένα υπόλειμμα της πάλαι ποτέ κραταιάς Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας (Ρωμανίας);

Για ποια θέματα διαπραγματεύονται σήμερα οι πολιτάρχες μας με τους απογόνους των Οθωμανών για το Αιγαίον μας και όχι μόνον;

Τέτοιες διαπραγματεύσεις, με την μορφήν δήθεν, ΜΟΕ (Μέτρων Οικοδομήσεως Εμπιστοσύνης), δεν υποδηλώνουν κάποιου είδους παραχωρήσεις; Εάν όχι, προς τι οι κρυφές διαπραγματεύσεις;

Εάν δεν έχυναν ποταμούς αίματος οι εθνομάρτυρες των Βαλκανικών πολέμων, σήμερα η Ελλάδα μας θα ήταν μία Ελλαδίτσα-Επαρχία ή έστω περιφέρεια της Ευρώπης (ΣΣ: Όπως την φαντάστηκε και ο Κοραής, και σχεδιάζουν να την μετατρέψουν στις ημέρες μας οι Ευρωπαίοι φίλοι και λοιποί «σύμμαχοί» μας).

«Μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, ο Κοραϊσμός, χάρη στις λόγχες των Βαυαρών, επιβλήθηκε κυριαρχικά σαν επίσημη κρατική ιδεολογία». [Γιανναράς, Χρήστος: Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα, Αθήνα, Δόμος 1992.---- Εφημερίδα «Καθημερινή», 3.2.2008, σ. 21].

η. Η θέση του για τον ρόλο της Εκκλησίας στην Επανάσταση του 1821 

Ο Αδ. Κοραής «δεν έδωσε την ζωούλα του», ουσιαστικώς τίποτε για την επανάσταση (πέθανε 85 ετών στο Παρίσι), όχι μόνο γιατί απαξίωσε να επισκεφτεί την Ελλάδα για λόγους μικροπολιτικής αντιθέσεως κυρίως προς τον Ιωάννη Καποδίστρια (στην δολοφονία του οποίου συνετέλεσε τα μέγιστα, ως ηθικός αυτουργός). Ήταν από αυτούς που αντετίθεντο στην Επανάσταση, επειδή ακριβώς, όπως προαναφέραμε, την θεωρούσε άκαιρη!!

« …Αλλά τώρα τι γίνεται; Ο επί θρόνου μακελλάριος του Βυζαντίου, πωλεί, ως κτήνη εις την αγοράν, τας γυναίκας, τα τέκνα των ταλαίπωρων Γραικών, ληστεύει τα υπάρχοντά των, κολυμβά ο αιμοβόρος αγαλλόμενος εις αυτά των τα αίματα, και οι φωτισμένοι της Ευρώπης ηγεμόνες δεν τολμούν να ραπίσωσι τον μακελλάριον! Ο μακελλάριος Σουλτάνος κατασκάπτει τους χριστιανικούς ναούς, καταμιαίνει τα ιερά θυσιαστήρια, κατασφάζει τους λειτουργούς των θυσιαστηρίων, αναγκάζει τα ανήλικα των χριστιανών τέκνα να αποτάσσωνται τον Χριστόν, και να συντάσσωνται με τον Σατανάν; και ο Μακαριώτατος Πάπας, ο ονομαζόμενος από τους οικείους του κεφαλή της Εκκλησίας και Χριστός άλλος επί γης, ως κτυπημένος από θανατηφόρον αποπληξίαν, έχασε την φωνήν, με την οποίαν άλλοτε οι προκάτοχοί του εσήκοναν τους ηγεμόνας εις τους σταυροφορικούς πολέμους!..( Ηθικά Νικομάχεια, σ. 65-66).

«..δεν εντράπησαν να κηρύξωσιν ως παράβασιν Ευαγγελίου και αυτάς των ιερέων μας τας υπέρ της νίκης δεήσεις, τας οποίας και υπό τον ζυγόν ακόμη αναστενάζουσα η εκκλησία μας δεν έπαυσε να αναφέρει εις τον θεόν». (Ηθικά Νικομάχεια, σ.83).

«..Η απόκτησις της ελευθερίας είναι κατόρθωμα μόνων των Χριστιανών Ελλήνων˙ αντί συνεργών, οι Τούρκοι την επολέμουν, και οι Ιουδαίοι ηύχοντο κρυφά να μην την αποκτήσωμεν ποτέ» (Περί των ελληνικών συμφερόντων διάλογος, σ. 203).

Με άλλα λόγια, ο Κοραής αντίθετα με τις θέσεις μεγάλης μερίδος των πνευματικών απογόνων του, ισχυρίζετο ότι:

.Η Εκκλησία τόσον κατά την Οθωμανοκρατία όσον και κατά την Επανάσταση, προσευχόταν για την απελευθέρωση των Ελλήνων.

.ΜΟΝΟ οι Χριστιανοί πολέμησαν κατά την Επανάσταση του 1821..

10. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

α. Οι επαίσχυντοι «διάλογοι» του Κοραή

Όταν ανέλαβε την διοίκηση του νεσύστατου Ελλαδικού κράτους ο Ιω. Καποδίστριας, ο Κοραής άνευ λόγου και αφορμής, επετέθη με σφοδρότητα κατά του κυβερνήτου, αδιαλλείπτως και αδικαιολογήτως. Τον κατηγορούσε για ολοκληρωτικές τάσεις και ότι ήθελε να υποδουλώσει τους Έλληνες. Τοσαύτη ήταν η σφοδρότητα κατά του Καποδίστρια, ώστε κυκλοφόρησε δύο κατάπτυστους διαλόγους με το ψευδώνυμο Γ. Πανταζίδης, εναντίον του, με τίτλο, «Τί συμφέρει εἰς τὴν ἐλευθερωμένην ἀπὸ τοὺς Τούρκους Ἑλλάδα νὰ πράξῃ εἰς τὰς παρούσας περιστάσεις διὰ νὰ μὴ δουλωθῇ εἰς Χριστιανοὺς Τουρκίζοντας».

Ο πρώτος διάλογος δημοσιεύθηκε το 1830 και δεύτερος μετά το θάνατο του Καποδίστρια, το 1831. Το δεύτερο κείμενο καταστράφηκε από τους Καποδιστριακούς στην Εθνοσυνέλευση του Ναυπλίου το 1832.8

Ποιούς χαρακτηρίζει ο Κοραής, εκ της μακρυνής και ασφαλούς ξενιτιάς, ως «Χριστιανούς Τουρκίζοντας»; Προφανώς τους πρωταγωνιστές της Επαναστάσεως του 1821, Ορθόδοξους Έλληνες Ρωμηούς.

«Ουαί, ουαί», γράφει, «τέκνα μου αγαπητά, δυστυχείς απόγονοι των Ελλήνων. Εσυντρίβη τέλος πάντων και ο ρωμαϊκός ζυγός και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εκρημνίσθησαν από του Βυζαντίου θρόνου» (Αδ. Κοραής: «Άπαντα, εκδ. Μπίρη, Αθήναι 1970, σελ. 30).

β. Η απόφασή του να στραφεί κατά του Καποδιστριακού καθεστώτος, επηρέασε το κύρος του αντικυβερνητικού αγώνα και τον πλούτισε με νέα «επιχειρήματα». Παράλληλα, έφερε, με το διαφημιζόμενον από το Σύστημα κύρος και την επιρροή του Κοραή, νέους οπαδούς στην αντιπολίτευση, κυρίως Έλληνες της διασποράς, ενώ εξασφάλισε πρόσβαση σε πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, για να στραφεί η γαλλική κοινή γνώμη κατά του Εθνικού Κυβερνήτου.

γ. Οι συστημικοί μελετητές του Καποδίστρια και Κοραή, αποφεύγουν να αποκαλύψουν τα πραγματικά αίτια της Αντικαποδιστριακής στροφής του Κοραή, ισχυριζόμενοι:  «Οπωσδήποτε, η πληροφόρηση του Κοραή για τα ελληνικά πράγματα ήταν μονομερής. Ωστόσο κι’ αν ακόμη είχε την δυνατότητα σφαιρικότερης ενημέρωσης, η σύγκρουση με τον Καποδίστρια δύσκολα θα αποφευγόταν».9

Σύμφωνα με τις απόψεις των περισσοτέρων συστημικών, τα αίτια της ξαφνικής μεταστροφής του Κοραή εναντίον του Καποδίστρια, θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα εξής:

1/. Η προσήλωση του Κοραή στις δημοκρατικές και φιλελεύθερες αρχές, και η εσφαλμένη άποψή του, ότι ο Καποδίστριας ήταν αυταρχικός και αντιδημοκράτης.

2/. Γινόταν αποκλειστικά δέκτης των επικριτικών και δυσφημιστικών μηνυμάτων και πληροφοριών που έφταναν από την Ελλάδα (δι’ αλληλογραφίας, επισκέψεων και εφημερίδων που έφταναν σε αυτόν).

3/. Η υπόθεση της Χίου και των Χίων, συμπατριωτών του, δεν επιλυόταν από τον Κυβερνήτη.

4/. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Γαλλία την ίδια περίοδο:τον Ιούλιο του 1830 ανατρέπεται το -μισητό για τον Κοραή- καθεστώς των Βουρβώνων και ανεβαίνει στο θρόνο ο Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης.

Ψεύδος! Άγνοια ή Υποκρισία;

ΔΕΝ είναι αυτοί οι βαθύτεροι λόγοι του αντικαποδιστριακού μένους του καθ’ όσον, ο Κοραής:

1/. ΔΕΝ ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός, αλλά ευσεβιστής, μεταλλαγμένος «χριστιανός», ενεργός αντικληρικαλιστής,10 εθελοθρησκευόμενος κρυπτοπροτεστάντης, πολέμιος της εκκλησίας και ιδιαιτέρως του μοναχισμού, σε αντίθεση με τον Καποδίστρια που ήταν γνήσιος Ρωμηός, Έλλην Ορθόδοξος Χριστιανός, υπέρμαχος της Εκκλησίας και του μοναχισμού ως προπυργίων της Ρωμηοσύνης.
Ειρωνεύεται τους Ορθοδόξους, τους απλοϊκούς κυρίως μοναχούς, αυτούς τους «χυδαίους» όπως τους αποκαλεί, «οι οποίοι δι’ άλλο δεν επιθυμούν την καταστροφήν των Τούρκων, παρά διά να ακούσωσιν την λειτουργίαν εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας». (Αδ. Κοραής: «Άπαντα, εκδ. Μπίρη, Αθήναι 1970, σελ. 100).
Προτείνει την διάλυση του μοναχισμού, την σύντμηση των Ακολουθιών, την κατάργηση της αγαμίας των Επισκόπων, της νηστείας.11

2/.  Δεν απεδέχετο την συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι τις ημέρες μας, και θεωρούσε την Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία, ως ξένο σώμα και τους Ρωμαίους/ Ρωμηούς, ως κατακτητές των αρχαίων Ελλήνων.

Ζώντας στο Παρίσι ο Κοραής, βιώνοντας και υιοθετώντας τον αντικληρικαλισμό και αντιχριστιανισμό του λεγόμενου Διαφωτισμού και το μένος του κατά της Ρωμηοσύνης (Βυζάντιο), αποκόπτει αυθαιρέτως, ακρίτως και ανιστορήτως, την αδιάσπαστη συνέχεια του Γένους, και στρέφει τα κηρύγματα και δημοσιεύματά του, στην στείρα, αρχαιολατρεία. (Από την οποία ανέκυψε και η καθαρεύουσα, γλώσσα άγνωστη στον λαό. Φόρτωσαν στον αγράμματο λαό μια γλώσσα όλο στόμφο και επιτήδευση, τις «ελληνικούρες» και αποσιωπήθηκαν ο ζωντανός, πηγαίος, «βουνίσιος» λαϊκός λόγος, η γλώσσα του Μακρυγιάννη, πράγμα που είχε τραγικές συνέπειες για την πνευματική αναγέννηση της πατρίδας μας).

«Εκείνος που ήρχισε τον πόλεμον κατά την Ρωμηοσύνης ήτο ο Αδαμάντιος Κοραής», γράφει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης,12 και παραπέμπει στην γνωστή φράση του Κοραή ότι, «επρόκρινα το όνομα Γραικός, επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης».

3/. ΔΕΝ απεδέχετο ότι τα όρια του Ελλαδικού κράτους, επεκτείνονταν πάνω από τα όρια Ηπείρου και Θεσσαλίας, ενώ ο Καποδίστριας ήταν  οραματιστής της Μεγάλης του Γένους Ιδέας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
«Η κατάρατος αύτη φιλαρχία εγέννησε την διχόνοιαν, διήγειρε τας πόλεις και τους πολίτας κατ’ αλλήλων, άναψε των εμφυλίων πολέμων την πυρκαϊάν και υπέταξε τους Ελληνας πρώτον εις τους Μακεδόνας, έπειτα εις ξένον έθνος τους Ρωμαίους και τελευταίον εις το βαρβαρώτερον και αγριώτατον όλων των εθνών του κόσμου, τους Τούρκους» «Αδ. Κοραής: «Άπαντα, εκδ. Μπίρη, Αθήναι 1970, σελ. 173) (Η υποταγή «εις τους Μακεδόνας» ολίγον απέχει της προδοσίας).
4/. Θεωρούσε την Ευρώπη ως τόπον επαγγελίας, ενώ ο Καποδίστριας επίστευε ότι  η Ευρώπη ήταν εστία διαφθοράς, κυρίως των νέων.
«Και εγώ αναγκαιότατον κρίνω να συλλέξωμεν και επαναγάγωμεν εις την Ελλάδα τους νέους Ελληνας, όσοι επί προφάσει μαθήσεως διαφθείρωνται εν Ευρώπη» (Ιω. Καποδίστριας).

Ο Κοραής είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την υποτίμηση του «Βυζαντίου», για το στήσιμο μιας «αερογέφυρας» όπως προσφυώς ειπώθηκε μεταξύ των Νεοελλήνων και των αρχαίων Ελλήνων. Είμαστε παιδιά του παππού μας, έλεγε, και όχι του πατέρα μας, του Ρωμαίου/Ρωμηού της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης.

5/. Ήταν «φιλήκοος των ξένων», πιστόν κυνάριον των δήθεν προστατών μας. Ο Καποδίστριας ήταν Ελληνόψυχος, αδέσμευτος και πολέμιος κάθε ξενικής επεμβάσεως.   

δ. Ευρισκόμενος στο Παρίσι, σύμφωνα με κάποιους, ως πράκτορας του Ναπολέοντος, μόλις πληροφορήθηκε την δολοφονίαν του Εθνάρχου, Καποδίστρια, εξέφρασε ικανοποίηση και αγαλλίαση , επειδή κατ’ αυτόν, ο Καποδίστριας ήθελε, (άκουσον! άκουσον! άκουσον!) «να φθείρη τα ήθη του έθνους και να το καταστήσει αληθώς άξιον δουλείας σβένων εις τις ψυχές των πολιτών, τον έρωτα της ελευθερίας», θεωρώντας ταυτόχρονα ότι «η μεγαλύτερη ποινή δεν ήταν ο φόνος του Καποδίστρια, αλλά η έξωσή του από την Ελλάδα»!!!

Θεέ μου, Τι μίσος! Τι φθόνος! Τι φανατισμός! Τι ανθελληνισμός! Τι Φραγκολαγνεία! Τι εωσφορική αλαζονεία! Τι μικροψυχία! Τι ασέβεια προς τον Νεκρόν!

Όλα αυτά προς ποίον και από ποιόν;

Προς ποίον;

Προς τον Ελληνόψυχον  Κυβερνήτην των μπαρουτοκαπνισμένων, πενομένων και μόλις απελευθερωθέντων ραγιάδων, τον αρνηθέντα πλούτη και αξιώματα στο εξωτερικό και ελθόντα να κυβερνήσει την Ελλάδα αμισθί, τον φωτεινόν Εθνάρχην και μάρτυρα της Ρωμηοσύνης, Ιωάννην Καποδίστρια!!! 

Από ποίον;

Από τον αποστάτη της Ορθοδόξου πίστεως, τον πραιτωριανόν του γαλλικού σκοτεινού «Διαφωτισμού», τον διαμένοντα μονίμως και διάγοντα βίον τρυφηλόν στο εξωτερικό, τον Εφιάλτην του Ελληνισμού, το πιστό κυνάριον των Φράγκων, τον αρνητήν της Ιστορικής Ελληνικής συνεχείας, τον αρνητήν της Ελληνικότητος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των Μακεδόνων, τον Αδαμάντιον Κοραή.

Ενώ ο απλός λαός «έχασε τα λογικά του» από την οδύνη για τον χαμό του Εθνάρχου του, κάποιοι… πανηγύριζαν. Ο ευρισκόμενος στην Παρισινή θαλπωρή, Αδαμάντιος Κοραής, είχε την κακόγουστη ιδέα να κατηγορήσει τους δολοφόνους, ότι…έσωσαν τον Καποδίστρια από την τύχη που του άξιζε περισσότερο: Να τον διώξουν από την Ελλάδα !!

Ήμαρτον Κύριε! Οι  Έλληνες/Ρωμηοί δεν συμμετείχαν ούτε συμμετέχουν σε τέτοια Εθνικά ανοσιουργήματα!

Το ποιός ήταν ο Καποδίστριας και εάν ήταν λαοφιλής, αυθεντικός Εθνάρχης ή αντιδημοκράτης, δεν θα μας το πεί ο μισέλλην Γραικύλος Κοραής, ούτε οι συστημικού μελετητές και απολογητές του έργου του, αλλά Έλληνες αξιωματούχοι, και κυρίως ο λαός που εθρήνησε όσον κανείς άλλος τον θάνατον του κυβερνήτου.

«Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του» θα πει θρηνώντας ο φίλος του και μεγάλος ευεργέτης της πατρίδος μας, Ελβετός Φιλέλληνας Εϋνάρδος.

Ο Κολοκοτρώνης στην «Διήγησιν Συμβάντων» για την αντίδραση του λαού στο φρικτό νέο, μας λέει: «Την αυγήν όπου το έμαθαν οι πολίται της Τριπολιτσάς, έμειναν νεκροί, άφησαν τα εργαστήριά των, τες δουλειές τους και επερπατούσαν εις τους δρόμους ωσάν τρελλοί». («Απαντα, περί Κολοκοτρωναίων», έκδ. «ΔΕΒ», σελ. 239).

Εάν το γεγονός ότι η πολιτική και πνευματική ηγεσία  της Ελλάδος, διαχρονικώς αποκαλεί και διδάσκει τον Κοραή ως «Διδάσκαλον του Γένους», δεν συνιστά Εθνική παραφροσύνη και ομαδική παράκρουση, τότε τι είναι;

Απάγετε

Ιησουΐτες

Δύσθεοι

Ωτακουστές (του)

Συστήματος !

Αντιχριστιανοί

Χρηματοθήρες

Ριψάσπιδες

Εξουσιολάγνοι

Ιθύφαλλοι  

Οχλοκόποι    

Ιουδαιοφραγκόφρονες

Συνεχίζεται

---

1 Λέγεται ότι ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ, καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του διαστροφές. Το Σύστημα όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789.  Από εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλλης από τους «επαναστάτες», διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών του Ελέους. Όποια και αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που είχε χαρακτηρισθεί φρενοβλαβής.

2 Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος Παναγιώτη Κανελλόπουλου, μέρος τρίτο, τόμος VI, Αθήναι 1976, σελ. 374.

3 Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως, η αθεϊστική αλητο-elite, στρατολόγησε αποβράσματα της γαλλικής κοινωνίας, που δεν ήσαν φυλακισμένοι στην Βαστίλλη την 14ην Ιουλίου 1789, μεταξύ των οποίων πρώην ποινικοί κρατούμενοι, και με βάση «ομολογίες-μαρτυρίες» τους για τα «βασανιστήρια» που υφίσταντο στις φυλακές, έπλασε άλλους μύθους προσαρτηθέντες στον μεγάλο μύθο της Βαστίλλης. Τις «μαρτυρίες» τους άλλοι στρατολογηθέντες «φωτισμένοι» λόγιοι και συγγραφείς, μετέφεραν ως γεγονότα, σε λογοτεχνικά και θεατρικά έργα  που αναγιγνώσκονταν ή προβάλλονταν (πολύ αργότερα και στην μικρή οθόνη), τότε και συνεχίζουν να αναγιγνώσκονται ή προβάλλονται μέχρι σήμερα.

Έτσι προέκυψαν: Οι τρείς Σωματοφύλακες, Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ, η πόρνη Λίλιθ, Το σιδηρούν προσωπείον, Το χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας, κ.α. που συντηρούνται μέχρι σήμερα μέσα από τα μυθιστορήματα και ιστορικά βιβλία, αλλά και τις κινηματογραφικές ταινίες, των (υπ)ανθρώπων του Συστήματος.

4 Πολίτης, Αλέξης (2008). «"Αν ήρχιζε μετά είκοσι χρόνους...". Ο Κοραής, οι κοινωνικές ιδέες του Διαφωτισμου και η Ελληνική Επανάσταση.» (pdf). Ο Ερανιστής (Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού) 26: σ. 242.

5 Πολίτης, Αλέξης (2008). «"Αν ήρχιζε μετά είκοσι χρόνους...". Ο Κοραής, οι κοινωνικές ιδέες του Διαφωτισμου και η Ελληνική Επανάσταση.» (pdf). Ο Ερανιστής (Όμιλος Μελέτης του Ελληνικού Διαφωτισμού) 26: σ.241.

6 Πολίτης Αλέξης (2008). Όπως παραπάνω, σ. 244-245.

7 Η έννοια του «Έθνους», ως συστημικού φυλετικού μορφώματος και όχι ως διαχρονικής συνιστώσας της ταυτότητος ενός ιστορικώς καταγεγραμμένου και διαχρονικώς δρώντος λαού, κυοφορήθηκε στα πλαίσια της Γαλλικής Επαναστάσεως και συνιστά «όρο» κατ’εξοχήν της λεγομένης νεοαστικής σκέψεως, της οποίας εκπρόσωπος υπήρξε και ο Κοραής.

8 Κουλούρη Χριστίνα; Λούκος Χρήστος (1996). Τα πρόσωπα του Καποδίστρια. Ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας και η νεοελληνική ιδεολογία (1831-1996). Αθήνα: Πορεία. σελ. 25. --- Κούκκου, Eλένη. «Κοραής και Καποδίστριας». σελίδες 309–342.

9 Λούκος, Χρήστος (2003). «Ο Κυβερνήτης Καποδίστριας. Πολιτικό έργο,συναίνεση και αντιδράσεις». Ιστορία του Νέου Ελληνισμού 1770–2000. 3ος τόμος, Η Ελληνική Επανάσταση, 1821–1832. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. σ. 208.

10 Ως κληρικαλισμός, κληρικισμός, κληρικοκρατία ή κληροκρατία περιγράφεται η τάση του εκκλησιαστικού κλήρου να ασκεί επιρροή και να υπεισέρχεται καταχρηστικώς σε θέματα του δημοσίου, πολιτικού, κοινωνικού, πολιτιστικού ή ιδιωτικού βίου, επιβάλλοντας με την επιρροή του συγκεκριμένους χειρισμούς. Περιγράφει επίσης την τακτική υποστήριξης της ισχύος ή των απόψεων του κλήρου της Εκκλησίας είτε από τον ίδιο τον κλήρο είτε από άλλους υποστηρικτές του. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί παρόμοια ο όρος εκκλησιολατρεία.

11 Καποδίστριας και Κοραής: Από την Ρωμηοσύνη στην μετακένωση των ψευδοφώτων της Δύσης, Απρίλιος 22, 2014…
Πηγή: Καποδίστριας και Κοραής: Από την Ρωμηοσύνη στην ...maxitis.gr› kapodistrias-korais-romiosini, 22 Απρ 2014 - ).

12 «Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη», εκδ. «Ρωμηοσύνη», σελ. 12.