AΔAMANTIOΣ KOΡΑΗΣ: ΜΕΓΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ Ή ΜΕΓΑΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ;

ΜΕΡΟΣ 2oν

3. ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ, ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

α. Περί των Αρχαίων Ελλήνων.

1/. Τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αι. και τις πρώτες του 19ου αι., η στροφή στην αρχαιότητα που γίνεται πιο αισθητή, εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο από τον λαό που ζούσε επί τέσσαρες (4) αιώνες, κάτω από τον Οθωμανικόν ζυγόν, και από τους …λογίους, όπως ο Κοραής, οι οποίοι ζούσαν βίον τρυφηλόν και ασφαλή, μακράν της σκλαβωμένης πατρίδος.

Για τους σκλαβωμένους Ρωμηούς/Έλληνες, οι αρχαίοι πρόγονοι, γίνονται ινδάλματα και μύθος, και ενσωματώνονται στην λαϊκή παράδοση, ως διαρκή παραδείγματα, μιμήσεως ηρωϊσμού, πνευματικής αίγλης, φιλοπατρίας και αδιάκοπης συνέχειας του Γένους των Ελλήνων.

Για τους λογίους όμως, οι αρχαίοι Έλληνες αποτελούν πηγήν συστηματικής ενασχολήσεως στις έρευνές τους, με κυρίαν εάν όχι μοναδικήν  επιδίωξη, αφ’ενός την εξιδανίκευσή τους, σε ό,τι αφορούσε την φυλήν, την αρχαίαν/πατρώα θρησκείαν και τον συστημικόν φυλετισμόν/εθνικισμόν τους, αφ’ετέρου την αποδέσμευση εάν όχι απαγόρευση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την παντός είδους εμπλοκήν της με αυτούς. Με άλλα λόγια, την αποσιώπηση όσων αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας για τους αρχαίους Έλληνες, την λήθη των ιδίων των Πατέρων της Εκκλησίας, και το χειρότερον, την μετατροπήν της Ορθοδόξου Πίστεως, σε ανθρώπινη θρησκεία, με αρχές και μηνύματα, ερμηνευόμενα ορθολογιστικώς και δοκησισόφως..

Αυτό σε γενικές γραμμές ήταν το επικρατούν κλίμα, όταν για πρώτη φορά, αναφέρεται το όνομα του Θουκυδίδη στην αλληλογραφία του Αδαμαντίου Κοραή.1

2/. Την ίδια περίοδο, ετοιμάζει μετάφραση του Θουκυδίδη και ο αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Δούκας (1803).2 Η πρώτη μετάφραση εκδόθηκε στην Βιέννη το 1805. Ο Κοραής δεν μπορούσε να «χωνέψει» ότι ένας Ορθόδοξος κληρικός, είχε τέτοιες και τόσες γνώσεις που τον ανταγωνιζόταν στο θέμα των αρχαίων ελλήνων συγγραφέων..Έτσι αυτός, ο χαρακτηρισθείς από το Σύστημα, ως …μέγας διδάσκαλος του Γένους, δεν άργησε να φθονήσει τον Δούκα, να εποφθαλμιά το έργον του και τελικώς να συγκρουσθεί μαζί του.

Μια σύγκρουση που προήλθε αποκλειστικώς από τον Κοραή, αφού χωρίς να προηγηθεί πρόκληση από πλευράς Νεοφύτου Δούκα, ο Κοραής επέκρινε τον Δούκα και τον αποκάλεσε «αμαθή, αναλφάβητο, αγράμματο, σχολαστικόν, αντιφιλόσοφον…».3

Ποίον απεκάλεσε ο…διδάσκαλος του Γένους Κοραής, «αμαθή, αναλφάβητον, αγράμματον, σχολαστικόν, και αντιφιλόσοφον…»;

Τον Έλληνα ορθόδοξο ιερωμένο, του οποίου το συγγραφικό έργο είναι πλουσιώτατον, απίστευτον και ενδεικτικόν της πολυμαθείας του, αφού σ’ αυτό ανήκουν, μεταξύ άλλων, και τα ακόλουθα: «Λογική», «Ηθική», «Φυσική», «Μεταφυσική», «Ρητορική», «Ξενωρίς», «Σοφιστής», «Πανηγυρικός» — που εκδόθηκαν, στην Αίγινα — «Η Γραμματική Τερψιθέα» (1804), και οι παραφράσεις των: «Θουκυδίδου» (1805), τόμοι 10, «Ευτροπίου» (Βιέννη 1807), τόμοι 2, «Αρριανού» (1809), «Ο­μήρου», «Ευριπίδου» «Σοφοκλέους» (Αίγινα 1834-5), «Αισχύλου» (1839) και «Θεοκρίτου».

Επίσης, από τον Δούκα εξεδόθησαν και σχολιάστηκαν και τα πιο κάτω έργα: «Δίων Χρυσόστομος» (Βιέννη 1810), τόμοι 3, «Μάξιμος Τύριος» (1810), «Απολλόδωρος» (1811), οι δέκα ρήτορες με σχετικό Λεξικό (1812-1813), τόμοι 10, «Ηρωδιανός» (1813), «Αισχίνης ο Σωκρατικός» (1814), «Πίνδαρος» (1842), «Αριστοφάνης» (1845), τόμ. 3 κ.ά.

Στην αναίτια, αισχρή και παντελώς αβάσιμη αυτή πρόκληση του Κοραή, ο Δούκας απήντησε: «Ει Θουκυδίδης μου περιέχει αντιφιλοσοφίαν και εντεύθεν διαφθείρει τους νέους, δειξάτω ο σοφός Κοραής και ημείς παραδώσωμεν αυτόν τω πυρί παρανάλωμα» (Θεριανός,τ. ΙΙ, σ. 274).

Η εωσφορική αλαζονεία, το ανθελληνικόν μίσος και το αντι-ορθόδοξον μένος, που χαρακτηρίζει όλους τους μη ορθοδόξους ψευδοχριστιανούς, εμφανίζονται σε όλο το μεγαλείον τους, στο πρόσωπο του Κοραή.

3/. Όμως, πέραν της Κοραϊκής αλαζονείας και του αντικληρικανισμού του, οι πραγματικοί λόγοι της αήθους επιθέσεως του Κοραή κατά του Νεοφύτου Δούκα ήταν άλλοι. Ο Κοραής ήρθε σε σύγκρουση με τον Δούκα, για τα θέματα των αρχαίων συγγραφέων και της γλώσσας του Έθνους, διότι ο Δούκας:

α/. Ήταν ιερωμένος, ανήκε στην τάξη των ορθοδόξων κληρικών, τους οποίους ο Κοραής συλλήβδην κατηγορούσε ως αγραμμάτους και ακαταλλήλους για κατήχηση των Ελλήνων, ιδιαιτέρως της Ελληνικής Νεολαίας. Δεν διενοείτο λοιπόν, ο Κοραής να διεκδικεί «τα πρωτεία», ο ένας ορθόδοξος αρχιμανδρίτης.

β/. Σε αντίθεση με τον Κοραή :

.Επίστευε ότι βασικό εργαλείο για την αναγέννηση του ελληνισμού, ήταν οι αρχαίοι συγγραφείς και η αρχαΐζουσα γλώσσα, την οποία θεωρούσε έκφραση του κλασικού πνεύ­ματος και μέσον προσεγγίσεως των αρχαίων προγόνων: «…αν και φράσεις μιμώμεθα, τα καλά των λόγων μιμούμεθα και των προγόνων ημών μίμησιν έχομεν...ο δε ταύτα μιμείσθαι δυνάμενος ουκ εις μακράν και προς τα άλλα χωρήσει», έγραφε το 1813.

.Θεωρούσε ότι η ανάσταση του Έθνους θα πραγματοποιηθεί με τις δικές του δυνάμεις και όχι με επέμβαση των ξένων. Το 1819 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, την οποία αντιλαμβανόταν ως πυρήνα του αγώνος και μέσο ενότητας.             

Το αδικαιολόγητον, για έναν υποτιθέμενον καλλιεργημένον πνευματικώς, λόγιον, μίσος του Κοραή κατά του Δούκα ήταν τόσον βαθύ, ώστε τον παρέσυρε, μετά την προμνησθείσα  ανταπάντησή του, στο να συνασπίσει εναντίον του δημοτικιστές, οι όποιοι επιχείρησαν ακόμα και την δολοφονία του, με ηθικό αυτουργό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον όποιον γι' αυτήν την πράξη του, δεν δίστασε να κατηγορήσει ο Δούκας. Η δολοφονική απόπειρα πραγματοποιήθηκε στο Βουκουρέστι και είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό του Δούκα, που χρειάστηκε να νοσηλευτεί για δύο χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, ο Δούκας προσπάθησε να υπηρετήσει την Εθνική ενότητα και με το προσωπικό του παράδειγμα αφήνοντας κατά μέρος, την δια­μάχη του με τον Κοραή, συνέταξε μια επαινετική για τον Κοραή σκιαγραφία, όπου τον χαρακτήριζε ενδοξότατο φιλόσοφο και άριστο Φιλόλογο.

Αυτή είναι μία απόδειξις για τις ουσιώδεις διαφορές, που χαρακτηρίζουν τους Αλαζόνες Διαφωτιστές και Ευρωπαϊστές, ήγουν σκοταδιστές και Ευρωλειχήνορες, από τους Αντιδιαφωτιστές, ήγουν Σόφρωνες, αγνούς πατριώτες και όντως Φωτισμένους..

4/. Ο Κοραής, εσχολίασε και εξέδωσε τον Όμηρο, τον Πλάτωνα , τον Αριστοτέλη, τον Ισοκράτη, τον Ξενοφώντα, τον Πλούταρχο και πολλούς άλλους αρχαίους φιλοσόφους. Τον Σεπτέμβρη του 1821 εξέδωσε στο Παρίσι τα Πολιτικά του Αριστοτέλους. Στα «Προλεγόμενά» του, εξηγεί την χρησιμότητα των Πολιτικών του Αριστοτέλους στην δεδομένη συγκυρία.

Σύμφωνα με κάποιους μελετητές και ερμηνευτές των κειμένων του, ο Κοραής:

-Προβάλλει ορισμένες από τις προωθημένες θέσεις του, όπως την υπεράσπιση της αβασίλευτης δημοκρατίας, την διάκριση των εξουσιών, την διάδοση των νεωτεριστικών ιδεών της Ευρώπης, την αποδέσμευση της Ελληνικής εκκλησίας από το Πατριαρχείο.

-Διακηρύττει το μήνυμα  πως κανένα σύγχρονο έθνος δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του αν δεν έχει πρόσβαση στις βασικές ιδέες που διαμόρφωσαν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό (Βασίλης Κάλφας, καθηγητής αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, ΑΠΘ).

-Θεωρεί την αμάθεια, ως τον πλέον ύπουλο εχθρό, και φρονεί ότι εάν έφερνε τους ξεσηκωμένους Έλληνες σε στενότερη επαφή με τις ηθικές αρχές των ένδοξων προγόνων, εφοδιάζοντάς τους με εκδόσεις των κλασικών, που ο ίδιος ετοίμαζε με πάθος και φιλολογική ακρίβεια, την μία μετά την άλλη, θα μπορούσε να νικήσει την αμάθειά τους.

5/. Ο Κοραής επιμελήθηκε δεκαεπτά τόμους αρχαίων συγγραφέων, χάρη στην οικονομική συμπαράσταση των Ζωσιμάδων, αδελφών που είχαν εμπορικές επιχειρήσεις με έδρα το Λιβόρνο. Παρουσίαζε κάθε έργο του στους συμπατριώτες του με «προλεγόμενα», σε μορφή επιστολής, που περιείχαν «αυτοσχέδιους στοχασμούς περί παιδείας και γλώσσης», σημειώσεις και παρατηρήσεις του, περί των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.

Συγχρόνως έγραψε «Πολιτικάς παραινέσεις προς του Έλληνας», που περιείχαν πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά και άλλα παραγγέλματα, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με Έλληνες και ξένους, υπέβαλε υπόμνημα στο Ναπολέοντα και ζήτησε "την ελπιζόμενην απ' αυτόν ελευθερίαν της Ελλάδος", εξέδωσε πατριωτικά φυλλάδια, όπως το "Υπόμνημα περί της παρούσας καταστάσεως του πολιτισμού εν Ελλάδι" και το "Πολεμιστήριον σάλπισμα", καθώς και άλλα θρησκευτικά, παιδαγωγικά και ιατρικά βιβλία.

Μερικά παραδείγματα:

«Εις τους χρόνους του Ιεροκλέους είχε λάβειν τον τόπον της αληθινής παιδείας η υποχονδριακή των ονομασθέντων Νεοπλατωνικών φιλοσοφία, μίγμα τερατώδες πολλών και διαφόρων παλαιών φιλοσοφικών ορθών δογμάτων, με του Ζοροάστρου τας δόξας, και με των Χαλδαίων τας μαγείας. Η αναξία του ονόματος αύτη φιλοσοφία εσύγχυσε τας εννοίας της αληθείας και του ψεύδους, της αρετής και της κακίας, και ετάραξε την ηθικήν όλου του έθνους» (Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ιεροκλέους Φιλοσόφου Αστεία, 1812), τ. Β΄, σ. 161).

Οι Νεοπλατωνικοί έμιξαν την ορθήν φιλοσοφίαν με τα τερατώδη της κεφαλής των γεννήματα» (Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ιεροκλέους Φιλοσόφου Αστεία, 1812), τ. Β΄, σ. 162)

«Είναι γελοίος τον οποίον έγραψε μακρόν κατάλογον των Νεοπλατωνικών ενθουσιαστών ο Νεοπλατωνικός Ευνάπιος» (Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ιεροκλέους Φιλοσόφου Αστεία, 1812), τ. Β΄, σ. 162)

«Εξ ενός μέρους η φιλοσοφία των Νεοπλατωνικών, από τάλλο των σοφιστών και των σχολαστικών φιλολόγων ο πολυπλασιασμός, εσυνερίζοντο να εξαλείψωσιν από τας ψυχάς των Ελλήνων πάσαν αίσθησιν καλού» (Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ξενοκράτους και Γαληνού, περί της από των ενύδρων τροφής, 1814), τ. Β΄, σ. 191)

[ο Ιουλιανός] «ήθελε κατασταθήν ενδοξότερος, αν δεν εκυριεύετο από την μανιώδη προθυμίαν να βάλη εις τόπον της χριστιανικής θρησκείας, χειροτέραν και αυτής της ασοφίας, την σοφίαν των Νεοπλατωνικών» (Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Ξενοκράτους και Γαληνού, περί της από των ενύδρων τροφής, 1814), τ. Β΄, σ. 192)

«Τα ευρισκόμενα εις το σύνταγμα τούτο περί Ειμαρμένης, και τας περί θεού και περί ψυχής εννοίας, όχι πάντοτε ορθάς, είναι περιττόν να τας ελέγξω, επειδή λαλώ περί Στωϊκούς, και όχι Χριστιανού φιλοσόφου. Εάν ημείς δοξάζωμεν περί των τοιουτων ευσεβέστερα, χρεωστούμεν την τοιαύτην γνώσιν εις την ιεράν ημών θρησκείαν» [Προλεγόμενα στους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς (Μάρκου Αντωνίνου Αυτοκράτορος τα εις εαυτόν, 1816), τ. Β΄, σ. 404] {Πηγή: epub.lib.uoa.gr › index.php › epetirisphil › article › download.. Ε. Κοντιάδη - ‎2015}.

β. Περί της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας.

Ο Κοραής, επίστευε ότι:

1/. Αιτία της παρακμής της Ελλάδας ήταν ο Πολυθεϊσμός.

2/. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων ήταν τόσο ανήθικοι, ώστε ήταν αδύνατο με τέτοια θρησκεία να υπάρξει εύνομη και ακμάζουσα πολιτεία και κράτος.

«…Παρά τας οποίας έλεγα αιτίας της δουλώσεως των Ελλήνων είναι και τούτο˙ όχι μόνον επίστευαν πολλούς θεούς, αλλά και θεούς τοιούτους, των οποίων ο μυθολογούμενος και πιστευόμενος βίος δεν εσυγχώρει κοσμικήν εύνομον πολιτείαν». (Περί των ελληνικών συμφερόντων διάλογος δεύτερος. σ. 430).

γ. Περί του Ελληνισμού

1/. Ο Κοραής ΔΕΝ πίστευε στην ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, ούτε στις παραδόσεις και τα πνευματικά αποθέματα του Έθνους, ισχυριζόμενος ότι η συνέχεια του Έθνους είχε διακοπεί, από την κυριαρχία των Ρωμαίων, εννοώντας τους απογόνους των αρχαίων Ρωμαίων, οι οποίοι κατ’ αυτόν, ήσαν κατακτητές και υποδούλωσαν τους Έλληνες..

Δηλαδή, δεν εδέχετο ότι η χιλιόχρονη Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη Αυτοκρατορία (Βυζάντιον) ήταν Ελληνική, δική μας, ταυτιζόμενος πλήρως, με όσα επίστευαν και διέδιδαν οι Φραγκοπαπικοί και προτεστάντες της Δύσεως, αρχής γενομένης από την εποχή του Καρλομάγνου, κυρίως όμως, από τον 16ον αιώνα ..

2/. Μια τέτοια παραχάραξη της Ιστορίας, και ενώ η πλειοψηφία των ομοεθνών του, ακόμα ζούσαν υποδουλωμένοι, δημιουργούσε σοβαρούς εθνικούς κινδύνους. Και πώς να μην δημιουργούσε, αφού ο Κοραής είχε εργασθεί για την αποδοχή μιας τέτοιας θεωρήσεως, προσπαθώντας να «φωτίσει» τους Έλληνες/Ρωμηούς με λόγια όπως: «το έθνος είναι πτώμα σπαραττόμενον από κόρακας. Απέθανεν η πατρίς.... αφ’ ότου μας επάτησεν ο Φίλιππος έως το 1453». [«Στοχασμοί Κρίτωνος», σ. 5].

Κατά τον Κοραή, λοιπόν, τον γαλουχημένον με την Γαλλική/ Φραγκική «παιδεία» του, ο Φίλιππος και ο μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες, αλλά ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ που "πάτησαν" την Ελλάδα!!!.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΗΘΕΝΤΑ….ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ!!!

Και το αμείληκτον ερώτημα που προκύπτει, είναι το εξής:

Δεν εγνώριζαν τις απόψεις αυτές του Κοραή, περί μη συνεχείας του Ελληνικού Έθνους, περί των Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου, όσοι τον ανακήρυξαν «μέγα διδάσκαλον» και «φωτιστήν» του γένους και του ανήγειραν προτομές και αγάλματα;

Ασφαλώς και τις εγνώριζαν…Αλλά όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένως, το ΣΥΣΤΗΜΑ, φροντίζει να τροφοδοτεί τους συγχρόνους Έλληνες, με εικόνες εντυπωσιασμού και αποχαυνώσεως, να τους γαλουχεί με μύθους, τουτέστιν ανιστόρητα ψεύδη και πλαστογραφημένα-παραποιημένα ιστορικά γεγονότα και να ωραιοποιεί-ηρωοποιεί ιστορικά πρόσωπα με αμφιλεγόμενες ιδέες, περίεργες δοξασίες ευρωλαγνείας  ή σαφώς ανθελληνικές και αντι-ορθόδοξες απόψεις και να τα παρουσιάζει ως πρότυπα… ανθρωπισμού και …φωτισμένων διδασκάλων, προς μίμηση από τις νεώτερες γενεές !!!

Να μία ακόμη εξήγηση, στο γιατί ο Κοραής φρονούσε ότι, η ανάσταση του Έθνους, θα έλθει μόνον με την βοήθεια των «φωτισμένων» Εθνών της Ευρώπης.

3/. Σύμφωνα με τον Π. Καρολίδη, επιμελητή της "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους" του (Εθνικού μας Ιστορικού)  Παπαρρηγόπουλου: «αι τοιαύται γελοιωδώς παράδοξοι δοξασίαι (ΣΣ: Του Αδ. Κοραή), προϊόντα αμαθείας και ακρισίας, είχον και την πολιτικήν αυτών ροπήν επί μερίδα λογίων κηρυττόντων ότι των νυν ελλήνων αι πολιτικαί ροπαί και τάσεις και εθνικαί ιδέαι πρέπει να μη υπερβαίνωσιν τα όρια της αρχαίας Ελλάδος».

Ο Κοραής, θύμα της δυτικοθρεμμένης προπαγάνδας, που ξεκίνησε από τον Ιερώνυμο Βολφ (16ος αι.), και πολύ πιο πριν από τους Φράγκους, επίστευε και διεκήρυττε πως τα όρια της Ελλάδος της εποχής του δεν έπρεπε να υπερβαίνουν τα όρια της αρχαίας Ελλάδος, τα οποία κατ’ αυτόν,  δεν συμπεριελάμβαναν ούτε την Μακεδονίαν ούτε την Θράκην ούτε την Μικρά Ασία και τας νήσους του Αιγαίου !!!

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΣΑΦΩΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ/ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΗΘΕΝΤΑ….ΦΩΤΙΣΤΗΝ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

Ευτυχώς που δεν έχουν ανακαλύψει, ακόμα, τον Κοραή, οι Σκοπιανοί, κυρίως όμως ο γενίτσαρος Ταγίπ Ερντογάν (ΣΣ: Δισεγγονός του εξισλαμισθέντος Έλληνα Ποντίου από την Ποταμιά του Πόντου, Δημήτρη ή Μίμη Μπακάτογλου).4

4/. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω, ήταν η βίαιη αποκοπή του Γένους από την χιλιετή Ρωμαίϊκη/Βυζαντινή παράδοση και η εξ αλλοτρίων κέντρων επιβολή ηθικών και φιλοσοφικών αρχών που προερχόταν κατ’ευθείαν από την αρχαιοελληνική κληρονομιά. Γι’ αυτό και η διάπλαση της ιστορικής συνειδήσεως του Νεώτερου Ελληνισμού, στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στους Αρχαίους Έλληνες.

Το ιστορικό λοιπόν ατόπημα ήδη είχε συντελεσθεί. Κι’ αυτό, διότι, ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το εξής απλό: Ότι δηλαδή, ένα από τα θεμελιώδη μαθήματα που μας παρέδωσε η μακρόχρονη Ρωμαίϊκη/«Βυζαντινή» κληρονομιά, είναι αυτό που θέλει την Ορθοδοξία να εμπεριέχει ολάκερο τον Ελληνισμό και όχι αντίστροφα, ο Ελληνισμός την Ορθοδοξία.5

δ. Αρχικά Συμπεράσματα-Σχόλια:

1/. Είναι βέβαιον πως ο Κοραής, δεν αυταπατάται θεωρώντας ότι τα πρωτότυπα κείμενα του Αριστοτέλη ή των άλλων Ελλήνων φιλοσόφων, θα διαβαστούν από τους εξεγερμένους Έλληνες, ούτε είναι από εκείνους που πιστεύουν ότι η εξοικείωση με το ένδοξο παρελθόν αρκεί για την παλιγγενεσία των Ελλήνων. Αντιθέτως, θεωρεί την Επανάσταση που μόλις είχε ξεσπάσει, πρόωρη και άκαιρη, με βάση το μορφωτικό επίπεδο των υπόδουλων Ελλήνων.

Τότε προς τι ο θόρυβος και η…αγωνία του, για τους επαναστάτες Έλληνες;

Αγνοούσε ότι οι ρακένδυτοι και «αγράμματοι» ραγιάδες, εγνώριζαν εάν όχι τα πάντα, τα βασικώτερα ιστορικά στοιχεία της Ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας, μέσα από τις λαϊκές παραδόσεις τους;

Δεν εγνώριζε ή δεν τον είχαν πληροφορήσει ότι τα πλοία των εξεγερμένων Ελλήνων και τα κανόνια των Μεσολογγιτών, έφεραν ονόματα των αρχαίων Ελλήνων;

Αγνοούσε την συμβολή της Εκκλησίας στην φανερή και κρυφή επιμόρφωση των σκλαβωμένων Ελληνοπαίδων;

Εάν ναι, τότε ήταν ανάξιος και ύποπτος ως εντολοδόχος ξένων κέντρων αποφάσεως. Εάν όχι, τότε κρίνεται αναξιώτατος να διεκδικεί πρωτεία και τίτλον του «διδασκάλου του Γένους».

2/. Όσοι αναλυτές-ερμηνευτές των «Προλεγομένων» του Κοραή στα «Πολιτικά» τού Αριστοτέλους, ισχυρίζονται ότι, ο Κοραής υπεστήριζε την αβασίλευτη δημοκρατία, είναι ανόητοι και ανιστόρητοι, διότι:

α/. Ο Αριστοτέλης, η συγκλονιστικώτερη ίσως φυσιογνωμία της αρχαιότητος, τον οποίον εξεθείαζε ο Κοραής, υπήρξεν ο πρώτος Έλλην φιλόσοφος ο οποίος διέκρινε τα πολι­τεύματα με γνώμονα τον Εθνοκρατικόν ιδεαλισμόν των φορέων της εξου­σίας, το κοινόν συμφέρον και εχαρακτήριζε την Δημοκρατίαν ως «παρέκβαση»,6 δηλαδή παρεκτροπή της Ορθής, δικαίας και ευνομούμενης  Πολιτείας.

«Όσαι μεν πολιτείαι το κοινή συμφέρον σκοπούσι, αύται μεν ορθαί τυγχάνουσι, όσαι δε το συμφέρον των αρχόντων ημαρτημέναι και πάσαι πα­ρεκβάσεις των ορθών πολιτειών» (Πολιτικά,Γ,1279).

β/. Κατά τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο, υπάρχουν οι εξής μορφές ορ­θών πολιτευμάτων:

-Μοναρχία, όπου ο άρχων είναι ένας(Βασιλεύς).

-Αριστοκρατία, όπου την εξουσίαν ασκούν οι ολίγοι αλλά άριστοι.

-Πολιτεία, όπου διοικούν οι πολλοί αλλά κατά την αρετήν ίσοι και όμοιοι.

Αντίστοιχες παρεκβάσεις τούτων (Παρεμβατικές ή μη ορθές πολιτεί­ες), είναι:

-Τυραννίς (παρέκβασις της Μοναρχίας). Όταν ο Μονάρχης αδιαφο­ρεί για το σύνολον και ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτόν του, την οικογένειάν του και την αυλήν του.

-Ολιγαρχία (παρέκβασις της αριστοκρατίας). Όταν οι άρχοντες είναι η τάξις των πλουσίων, χρηματιζόμενοι εις βάρος των άλλων λαϊκών τάξεων.

-Δημοκρατία (παρέκβασις της πολιτείας). Όταν κυβερνούν οι πολ­λοί, τους οποίους συνήθως αποτελούν τα πενέστερα κοινωνικά στρώμα­τα, και μετατρέπονται εις όχλον καταπιέζοντες τις άλλες τάξεις με αποτέλε­σμα την διατάραξη της ομαλής ζωής, την οχλοκρατίαν.

Δια τον Αριστοτέλην, λοιπόν, η Πολιτεία είναι Ορθή/Αληθής Δημοκρατία, όταν δεν ελέγχεται ούτε από από τους μεγιστάνες του πλούτου ούτε από τις πενόμενες μάζες (λίαν ανδραποδώδες πλήθος), αλλά από την Μέση Τάξιν. Η μέση τάξις αντισταθμίζει τις δύο προαναφερθείσες, καθ’ όσον κατά κανόνα δεν εί­ναι ανδραποδώδης και διαθέτει ποιότητα, αρετή, σωφροσύνη και λόγον α­λήθειας.

Με την παραπάνω διάκριση των πολιτευμάτων σε ορθά και παρεκβάσεις (παράνομες εκτροπές, όπως τις αποκαλεί) συμφωνεί και ο Δίων ο Συρακούσιος.7

γ/. Ο Κοραής, σε στιγμές εκλάμψεως, υπερημύνθη ή υπεννόει ότι εστήριζεν την Βασιλείαν και όχι την Δημοκρατίαν.

«Εάν ο μέλλων να βασιλεύση ήναι της δυτικής εκκλησίας, να μη συγχωρήση ποτέ εις τα πολυπληθή μοναστικά των δυτικών τάγματα, και εξαιρέτως του φαρισαϊκού των Ιησουϊτών τάγματος την είσοδον της Ελλάδος˙ ουδ’ ιερείς δυτικούς να εμβάση εις αυτήν πλειότερους, παρά όσοι αρκούν αν υπουργώσιν εις τας εκκλησίας των ολίγων ομογενών και συμπολιτών μας δυτικών χριστιανών» (Περί των ελληνικών συμφερόντων, διάλογος δεύτερος, σ. 424).

«Των Ανατολικών την θρησκείαν χρεωστεί να πρεσβεύη όστις επιθυμεί να βασιλεύη εις την Ελλάδα» (Περί των ελληνικών συμφερόντων, διάλογος δεύτερος, σ. 426).

Συνεπώς, ο Κοραής ήθελε, όπως ακριβώς υπεστήριζε και ο Μακρυγιάννης, αν η Ελλάδα γινόταν βασιλεία κι’ όχι δημοκρατία, ο βασιλιάς να είναι Ορθόδοξος κι όχι Παπικός,.

3/. Είναι αδιανόητο και καθ’ ημάς προϊόν «πλύσεως εγκεφάλου», ένας ελληνόφωνος, όπως ο Κοραής που έζησε όλα σχεδόν τα παραγωγικά χρόνια του εκτός Ελλάδος, γαλουχήθηκε με την Γαλλική/Φραγκική «παιδεία», να διατυμπανίζει εγγράφως, ότι ο Φίλιππος και ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνες, αλλά ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ που «πάτησαν» την Ελλάδα.

4/. Είναι εξ ίσου απαράδεκτον, αδιανόητον, και  παρανοϊκόν, το γεγονός ένας αυτοεξόριστος, σε όλο σχεδόν το διάστημα του παραγωγικού βίου του, ιδίως όταν το έθνος εμάχετο για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού, που διετύπωσε τις παραπάνω ανθελληνικές και άλλες παρόμοιες, γελοιωδώς παράδοξες δοξασίες, προϊόντα αμαθείας και ακρισίας, να χαρακτηρίζεται ως Μέγας διδάσκαλος και φωτιστής του Γένους και προς τιμήν του να έχουν ανεγερθεί αδριάντες και κατασκευασθεί προτομές!!!

Αιδώς Αχρείοι εκμαυλιστές της Ελληνικής Νεολαίας, λειχήνορες των ευρωσκοταδιστών, παραχαράκτες της Ελληνικής Ιστορίας και κατασκευαστές Ειδώλων και ηρωοποιημένων Ελληνόφωνων πολεμίων του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας!!!

  Συνεχίζεται

---

1 Αλληλογραφία (Τόμοι Α΄,Β΄,Γ΄,Δ΄,Ε΄,ΣΤ΄), Αχρονολόγητα.

2 Δούκας Νεόφυτος (1760 - 1845)

Γεννήθηκε στα Άνω Σουδενά (σημερινά Άνω Πεδινά) του Ζαγορίου το 1760, όπου και έμαθε τα πρώτα γράμματα. Αφού έμεινε ορφανός από πατέρα στα δέκα του χρόνια, αφιερώθηκε από τη μητέρα του στο Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στο χωριό του. Ακολούθως, χειροτονήθηκε ιεροδιάκονος και ιερέας και συνέχισε τις σπουδές του πρώτα στα σχολεία των Ιωαννίνων κι έπειτα του Μετσόβου, όπου παρέδιδε ιδιωτικά μαθήματα σε αρχοντικές οικογένειες. Στα 1786 ήταν εφημέριος και δάσκαλος ιδιωτικών μαθημάτων στο Βουκουρέστι, ενώ φοιτούσε και στην Ελληνική Ακαδημία, όπου δίδασκε ο Λάμπρος Φωτιάδης. Γρήγορα ξεχώρισε για το οξύ πνεύμα του, την επιμέλεια, την φιλομάθεια και τον τί­μιο χαραχτήρα του κι έστρεψε το ενδιαφέρον του στην ορθή διαπαιδαγώγηση των νέων. Για το λόγο αυτό συνέταξε μια μεθοδική γραμματική της ελληνικής γλώσσας με τίτλο «Τερψιθέα».

Το 1803 μετέβη στην Βιέννη και διετέλεσε Εφημέριος του Ιερού Ναού «Άγιος Γεώργιος» της Ελληνικής Κοινότητας. Για δώδεκα χρόνια προσπάθησε να καταρτίσει πνευματικούς ηγέτες και να εμφυσήσει το μήνυμα της ελευθερίας. Συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις στην Ελληνική Κοινότητα της Βιέννης, ενισχύοντας την πολιτιστική της δραστηριότητα και επιδιώκοντας με κάθε μέσο το φωτισμό των νέων της εποχής.

Το 1815, μετά το θάνατο του Λάμπρου Φωτιάδη και μετά από πρόσκληση της Ελληνικής Κοινότητας Βουκουρεστίου, πήγε στο Βουκουρέστι. Αφιερώθηκε στην ανασυγκρότηση της Σχολής και με τις προσπάθειές του αύξησε τον αριθμό των εξήντα μαθητών σε τετρακόσιους. Έχοντας αντιληφθεί τη σημασία της παιδείας και την συμβολή του κλήρου, εστίασε στη δημιουργία μορφωμένων κληρι­κών. Τα λόγια του είναι χαρακτηριστικά: «οι ιερείς δεν αρκεί να είναι απλώς αγαθοί και όμοιοι τοις πολλοίς, αλλ' άρχοντες όντες των άλλων και οδηγοί, οφείλουσι δια ταύτα να είναι και άριστοι και των άλλων υπε­ρέχοντες αρετή και σοφία, φως όντες των υπ' αυτοίς και οφθαλμός εν όλω τω σώματι, επειδή χαρακτήρ του ιερέως και γνώρισμα πρώτιστον έστι το διδάσκειν».

Έτσι, προέτρεπε τους πλού­σιους Έλληνες, τους Αρχιερείς και τα Ηγουμενοσυμβούλια των Μοναστηριών να θέσουν ως στόχο τη μόρφωση πνευματικά και ηθικά άριστων νέων, κατάλληλων για τους βαθμούς της Ιεροσύνης. Συχνά άσκησε κριτική στον κλήρο της εποχής που δεν επιτελούσε ούτε τον πνευματικό ούτε τον εκπαιδευτικό του ρόλο. Οι θέσεις του προκάλεσαν αντιδράσεις και ορισμένοι Αρχιερείς τον κατήγγειλαν ως αιρετικό.

Προκειμένου για την πνευματική καλλιέργεια του υπόδουλου έθνους ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση. Συνέγραψε αρκετά έργα και τα εξέδωσε με δικές του δαπάνες. Ανέλαβε την έκδοση έργων των αρχαίων Ελ­λήνων εμπλουτίζοντάς τα με ερμηνείες και σχόλια. Βοήθησε στην ίδρυση σχολείων και στη διάδοση της Ελληνικής γλώσσας σε όλη τη διοικητική έκταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Η έναρξη της επαναστάσεως τον βρήκε στη Στεφανούπολη της Τρανσυλβανίας, οπού παρέμεινε ως δάσκαλος για έξι χρόνια. Με την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα ο Δούκας του έστειλε δώδεκα χιλιάδες αντίτυπα των εκδόσεών του για να διανεμηθούν δωρεάν στους άπορους σπουδαστές και για να εμπλουτιστούν οι Βιβλιοθήκες. Μετά από πρόσκληση του Καποδίστρια γύρισε στην Ελλάδα κι ανέλαβε την διεύθυνση του νεοσύστατου Ορφανοτροφείου στην Αίγινα, χωρίς καμιά αμοιβή. Παράλληλα, εξέδωσε με δικά του έξοδα παραφρασμένα έργα του Ομήρου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και άλλων και τα διέθεσε δωρεάν στα σχολεία και στους άπορους μαθητές.  

Γενικότερα, εξέδωσε και διέθεσε δωρεάν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα συμβάλλοντας στην πνευματική αφύπνιση του ελληνισμού στη Ρωσία, στις Παραδουνάβιες χώρες, στην Αίγυπτο, στα βάθη της Ανατολικής Μικράς Ασίας και τη Δυτική Ευρώπη. Ο Δούκας με την όλη του πορεία υπήρξε μεγάλος πνευμα­τικός ηγέτης και εθνικός ευεργέτης.

Με την μεταφορά της πρωτεύουσας του Κράτους στις Αθήνες ορίστηκε Διευθυντής της «Ριζαρείου Σχολής» στην Αθή­να από τον Υπουργό Ιωάννη Κωλέττη υλοποιώντας τον οραματισμό του για την ίδρυση κοινού σχολείου στο Ζαγόρι αλλά και του Γ. Γεν­νάδιου να ιδρυθεί «Γυμνάσιο» στα Ιωάννινα. Αργότερα, λόγω της προχωρημένης του ηλικίας αρνήθηκε τη θέση του Καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του νεοσύστατου Πανεπιστημίου της Αθήνας και αφιερώθηκε στη συγγραφή και την έκδοση των βιβλίων του ως το τέλος της ζωής του. Πέθανε το 1845 σε ηλικία 85 ετών και ετάφη στην Ριζάρειο Σχολή. Η πλούσια πνευματική και εθνική του προσφορά τον κατέταξε με ψήφισμα και της Βουλής των Ελλήνων μεταξύ των εθνικών ευεργετών.

3 Θεριανός Διονύσιος (1889). Αδαμάντιος Κοραής.  Τεργέστη.,τ. ΙΙ, σ. 273.

4 Ας μην κατηγορούμε, λοιπόν, τους δυτικούς, τους Σκοπιανούς και τους εξ Ανατολών παρείσακτους γείτονες. Μόνοι μας, τους παραδίνουμε την κληρονομιά μας. Μόνοι μας, τους παραδίδουμε τον πολιτισμόν, τα εδάφη και την ιστορίαν  της Ρωμανίας και της Μακεδονίας μας !!!

5 Όσοι έως σήμερα αποτόλμησαν να κρίνουν αρνητικά την άποψη αυτή, φοβούμαστε ότι έχουν οδηγηθεί σε πολλαπλά σφάλματα. Στην προκείμενη περίπτωση, είναι πολύτιμη η συμβολή του πρωτ. Γ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, Αρμός, Αθήνα 2003.

6 Λεξικόν Ελληνικής Γλώσσης, Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, Αθήναι, 1839, σ. 931.

7 Περί Βασιλείας, 115R και 44Μ.

Δίων ο Συρακούσιος (409-354 π.Χ.): Πλατωνικός φιλόσοφος και άρχων των Συρακουσών. Επεχείρησε να εφαρμόσει τις περί Πολιτείας αντιλήψεως του Πλάτωνος στην περιοχή της δικαιοδοσίας του, αλλά εδολοφονήθη υπό του Αθηναίου Καλλίππου.

Κάλλιππος: Αθηναίος Μαθητής του Πλάτωνος. Κατηγορηθείς υπό του Απολλοδώρου κατέφυγε στις Συρακούσες (360-357 π.Χ.), στον τύραννο Δίωνα. Φοβούμενος την απιστίαν τού Δίωνος, συνεννοήθηκε με τους δυσαρεστημένους μισθοφόρους και τον εφόνευσε. Έγινε ο ίδιος τύραννος των Συρακουσίων επί ένα (1) έτος, αλλά εφονεύθη από τους συντρόφους του με το ίδιο εγχειρίδιο με το οποίον εφονεύθη ο Δίων.