ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

                                                           Τρομοκρατίας Νονός.

                                                           Οχλοκόπων Υπερπολίτευμα.

 

                                                            Σανχέντριν Eωσφοριστών.

                                                            Υπερκόμπων Έρεισμα.

                                                            Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.

                                                            Ταλμουδιστών Ιδεολογία.

                                                            Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.

                                                            Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.

                                                            Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.

MEΡΟΣ 21ον

8. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ (18oς-19ος αι.) [Συνέχεια 20ου μέρους]

β. Πόλεμοι-Επαναστάσεις [Συνέχεια 20ου μέρους]

3/. Η Γαλλική Επανάσταση.

α/. Ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορική αλήθεια για το πότε, που, ποιοι και διατί, συνέλαβαν την αρχική ιδέα της Γαλλικής Επαναστάσεως, καθ’όσον το Σύστημα εφρόντισε να αποκρύψει τα πραγματικά γεγονότα, και να μας τα παρουσιάζει εδώ και τρείς αιώνες, όπως συνηθίζει, παραποιημένα, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχοντα με την αλήθεια και  ανακατασκευασμένα, από τους εντολοδόχους «ειδικούς» και «επιστήμονες», σύμφωνα με τις οδηγίες του Συστήματος.

Κατά την επικρατέστερη εκδοχή, που βασίζεται στα υπάρχοντα και επιμελώς αποκρυπτόμενα ιστορικά στοιχεία, φορέας αυτής της ιδέας ήταν ο Ταλμουδιστής Ιουδαίος χρυσοχόος, Άμσελ Μόζες Μπάουερ, στα πλαίσια ενός ευρύτερου στρατηγικού σχεδίου εκρήξεως ενός Παγκόσμιου Επαναστατικού Κινήματος.

Το σχέδιο για την έκρηξη ενός παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος συμπεριλαμβανομένης της Γαλλικής Επαναστάσεως (Γ.Ε.) και την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας Ιουδαιοταλμουδικής κυβερνήσεως, αμφισβητείται ακόμη και σήμερον από τους Ιουδαιοταλμουδιστές, οι οποίοι το  εντάσσουν στις θεωρίες συνωμοσιολογίας των αντιπάλων τους. Όμως, ένας γνωστός Εβραίος δικηγόρος της Νέας Υόρκης, ο Χένρυ Κλάϊν,1 «γνωρίζοντας τα πράγματα εκ των έσω», ετόλμησε να αποκαλύψει ότι το ΣΧΕΔΙΟ για την παγκόσμια κυβέρνηση είναι υπαρκτό, ισχυρίστηκε ότι υπάρχει από την εποχή της Σταυρώσεως του Ιησού Χριστού,  και στην πραγματικότητα είναι «Η παγκόσμια συνωμοσία του Ιουδαϊκού Σαχέντριν (Συνεδρίου)». Γράφοντας στο περιοδικό Women’s Voice του Σικάγο, το 1945, επιβεβαίωσε τις αποκαλύψεις του και εγγράφως, προσθέτοντας  ότι:

«Οι συμφυλέτες μου Ιουδαίοι με απέπεμψαν από την φυλή μας, διότι αποκήρυξα τα αποτρόπαια σχέδιά τους».2

Λίγο πριν την «αυτοκτονία» του το 1955, ο Henry H. Klein, ένας ενάρετος Εβραίος, προειδοποίησε την ανθρωπότητα με τα παρακάτω προφητικά λόγια:

«Zionism is a political program for the conquest of the world...Zionism destroyed Russia by violence as a warning to other nations. It is destroying the United States through bankruptcy, as Lenin advised. Zionism wants another world war if necessary to enslave the people. Our manpower is scattered over the world. Will we be destroyed from within or will we wake up in time to prevent it?" (Pamphlet "Zionism Rules the World").

Like Robert Edmondson, Klein is another American hero flushed down the memory hole for defying the Rothschild -Rockefeller cartel. There is no Wikipedia entry for this Hebrew who fought the Masonic bankers all his life as a crusading NYC reporter, editor, author, city official and Mayoral candidate. (He said the Rockefellers and most other tycoons are under Zionist control). He became a lawyer and defended pro bono Christian patriots in the famous "Sedition" Show Trial of 1942-1944. 

Klein represents the true Hebrew spirit, not exclusive to Jews, of serving God, the inborn universal principle of absolute truth and justice.  Like other groups, Hebrews have been betrayed by the Luciferian (Illuminati) central bankers using various “isms” including Zionism, Communism, Liberalism, Fascism, Socialism and Feminism.

β/. Σήμερα δυστυχώς, ελάχιστοι από τους αναγνώστες της συστημικής ιστορίας, δυσπιστούν, αμφιβάλλουν ή προβληματίζονται για το αν πρέπει να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για την Γ.Ε. όπως  έχουν διαμορφωθεί, με βάση εκείνα που εδιδάχθησαν  στις εκπαιδευτικές τους διαδρομές ή με όσα έχουν διαβάσει σε βιβλία της συμβατικής προπαγάνδας ή συστημικών συγγραφέων. Εκτιμάται ότι, οι ενστάσεις τους, πιθανώς να διατυπώνονται ως εξής:

«Αποτελούν υπερβολή τα περί Μασωνίας, Ιλλουμινοποιημένης ή όχι….Αδιαφορούμε για Μασωνία, Ιουδαίους και μυστικές εταιρείες… Εμείς γνωρίζουμε ότι το 1789 ο Γαλλικός λαός επανεστάτησε αυθόρμητα και ανέτρεψε την τυραννία των βα­σιλέων και ευγενών-φεουδαρχών, για να εγκαθιδρυθεί κράτος ισότητος, ελευθερίας και λαϊκής κυριαρχίας….». Αυτά πιστεύουν σήμερα οι λαοί σε όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου.

Κατ’αρχάς, για την ιστορική και επιστημονική αντίκρουση της παραπάνω ενστάσεως, θα αντλήσουμε πληροφορίες για την Γαλλική Επανάσταση, από τρεις σημαντικές πηγές:   

- Αλφρέδος Ραμπώ (Alfred Nicolas Rambaud, 1842-1905), μέλος της Ακα­δημίας των καλών τεχνών των Παρισίων, διδάκτωρ της φιλολογίας, καθηγη­τής της Ιστορίας, υπουργός Παιδείας, Διευθυντής της εκδόσεως της Γενικής ιστορίας της Γαλλίας.3

- Γουσταύος Λε Μπον, κορυφαίος κοινωνιολόγος.4

- Παναγιώτης Κανελλόπουλος, γνωστός Έλλην πολιτικός, θεωρού­μενος από πολλούς σαν ένας από τους πατριάρχες της σύγχρονης Δημο­κρατίας.

γ/. Καταγραφές των γεγονότων-Αποδεικτικά στοιχεία

1η/ «Αν τα περί Μασωνίας είναι υπερβολικά, γιατί είχαν φροντίσει να έ­χει κάθε Σύνταγμα Στρατού και από μία Μασωνική στοά, όπου έκαναν α­δελφοποίηση οι αξιωματικοί με τους λοχίες; Διατί το πρώτον έργον των ε­παναστατών δεν ήταν η αδελφοποίησις, αλλά ο ομαδικός πνιγμός των Α­ξιωματικών του πολεμικού Ναυτικού;» [Alfred Nicolas Rambaud, Histoire de la civilisation française (2 vols., 1885, 1887; 9th ed., 1901)].

2η/ «Ο λαός αποδέχεται γενικά μίαν επανάσταση χωρίς να γνωρίζει το γιατί και όταν τυχαία φθάσει στο σημείο να το αντιληφθεί, η επανάσταση έ­χει πια τελειώσει από πολύν καιρό. Ο λαός κάνει μίαν επανάσταση, γιατί σπρώχνεται να την κάνει αλλά επειδή δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγμα­τα από τις ιδέες των δημαγωγών του, τις εξηγεί με τον τρόπον του κι’ ο τρό­πος αυτός δεν μοιάζει καθόλου με τον τρόπον των αληθινών πρωτεργατών του κινήματος. Η Γαλλική επανάσταση παρέχει σ’ αυτό το σημείο ένα εκ­πληκτικό παράδειγμα.

Η Επανάσταση του 1789 είχε σαν πραγματικό σκοπό να αντικατα­στήσει την εξουσία των ευγενών με την εξουσία της αστικής τάξεως. Στην πρώτη αυτή φάση της Γαλλικής Επαναστάσεως πολύ λίγο έμπαινε ζήτημα για τον λαό. Είχε βέβαια διακηρυχθεί η λαϊκή κυριαρχία, αλλά μεταφραζόταν μόνο με το δικαίωμα να εκλέγει τους αντιπροσώπους του. Ο λαός εντελώς αμόρφωτος, μη ελπίζοντας, όπως η αστική τάξη, ν’ ανεβεί τις βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας, μη νοιώθοντας διόλου τον εαυτό του ισότιμο με τους ευγενείς και μη φιλοδοξώντας να το πετύχει, είχε βλέψεις και συμφέροντα πολύ διαφορετικά από τα συμφέροντα των ανεπτυγμένων τάξεων της κοι­νωνίας.

Οι αγώνες της Εθνοσυνελεύσεως με την βασιλική εξουσία οδήγη­σαν στην ανάμιξη του λαού σ’ αυτήν την πάλη. Η όλο και μεγαλύτερη συμ­μετοχή του λαού μετέβαλε πολύ γρήγορα την αστική επανάσταση σε λαϊ­κή. Η μεταμόρφωση αυτή έγινε πολύ γρήγορα, όταν ο λαός άκουσε τους αν­θρώπους εκείνους, που τους θεωρούσε σαν κυβερνήτες του να τον διαβεβαιώνουν, ότι ήταν ίσος με τους παλαιούς αφέντες του. Εθεώρησε τότε τον εαυτόν του θύμα κι’ άρχισε να λεηλατεί, να πυρπολεί, να σφάζει, νομίζοντας ότι εξασκεί κάποιο δικαίωμα. Η μεγάλη δύναμη των επαναστατικών αρχών, κατέληξε γρήγορα στο να δώσει ελεύθερη διέξοδο στα ένστικτα της πρωτό­γονης βαρβαρότητας, που χαλιναγωγούνταν ως τότε από τους πανάρχαιους απαγορευτικούς φραγμούς του κοινωνικού περιβάλλοντος, από την παρά­δοση και τους νόμους.

Τα πλήθη σπάζοντας κάθε μέρα όλους τους κοινωνικούς φραγμούς που τα συγκρατούσαν, είχαν την εντύπωση πως αποκτούσαν μια απεριόρι­στη εξουσία και δοκίμαζαν την χαρά να βλέπουν τους παλιούς αφέντες τους να αφανίζονται και να απογυμνώνονται...Ο νόμιμος(;) αυτός θρίαμβος των αταβιστικών ενστίκτων ήταν τρομερός...

Οι νόμοι της ψυχολογίας των όχλων δείχνουν ότι ο λαός δεν ενεργεί ποτέ χωρίς δημαγωγούς...Ο όχλος που ξεσηκώνεται από τους δημαγωγούς, ενεργεί κυρίως σαν μάζα. Η δράση του μπορεί να παραβληθεί με την δράση μιας οβίδας, που τρυπάει ένα θώ­ρακα με την ενέργεια μιας δύναμης που δεν εδημιούργησε. Ο όχλος σπανίως αντιλαμβάνεται κάτι από τις επαναστάσεις, που συντελέστηκαν με την βοήθειά του. Ακολουθεί υπάκουα τους δημαγωγούς, χωρίς καν να προσπαθεί να μαντέψει τι επιθυμούν να γίνει. Ανέτρεψε τον Κάρολο τον Ι΄, εξ αιτίας των διαταγμάτων του, χωρίς νάχει καμμίαν ιδέα για το περιεχόμενό τους και θα βρισκόταν σε αμηχανία, αν τον ρωτούσαν αργότερα, γιατί ανέτρεψε τον Λουδοβίκο-Φίλιππο» (Η ψυχολογία των επαναστάσεων, Γουσταύος Λε Μπον, εκδ. Μαρή, σ. 63-67).

3η/ «Γεύθηκε ο λαός, γράφει ο Οκτάβ Ωμπρύ, το αίμα. Από την στιγμή ε­κείνη θάναι αιμοχαρής. Η νίκη του τον έκανε να μεθύσει. Το μυαλό του τρι­κλίζει. Οι αστοί του Δημαρχείου τον κολακεύουν με χαμέρπεια. Ένας θρύ­λος διαμορφώνεται (Σ.Σ: Ένας μύθος διαμορφώνεται. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ). Οι νικητές της Βαστίλλης που είναι ληστές, γίνονται ήρωες» (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, 1976, τ. 6ος σ. 373-374).

Να, ποιος ήταν ο ρόλος του Γαλλικού λαού στα τραγικά γεγονότα του 1789, τον οποίον οι σύγχρονοι Ηρακλείς της Δημοκρατίας, σκόπιμα αποκαλούν «κυρίαρχο» εκθειάζουν δήθεν και υπερεκτιμούν για ευνόητους λόγους, σαν «πρωταγωνιστή».

Ο αυτόφωτος και βουλομάχος Γαλλικός λαός ήτο ΑΠΩΝ από τα γεγονότα του 1789, προ της παραδόσεως-πτώσεως της Βαστίλλης. Ο θλιβερός «πρωτα­γωνιστής» της περιόδου εκείνης ήταν ο σκοταίος όχλος (διότι μόνον ο ό­χλος συμμαχεί και καθοδηγείται από τις σκοτεινές και αποκρυφιστικές δυ­νάμεις που στοχεύουν ΠΑΝΤΟΤΕ στην διάλυση Εθνών-λαών-κρατών).

δ/. Εκείνο το θηριοποιημένο πλήθος συμπαρέσυρε αργότερα βιαίως και με την απειλήν του αποκεφαλισμού και άλλες λαϊκές μάζες, οι οποίες συνολικώς και συγκριτικώς με τον γαλλικό πληθυσμό, ήταν ένα μικρό τμήμα του γαλλικού λαού, με τις οποίες συναπετέλεσε την καταστροφική καταιγίδα που εσάρωσε την άλλοτε κραταιά Γαλλία.

Ο «Επαναστάτημένος Γαλλικός λαός», λοιπόν, τον Ιούλιον του 1789, ήταν μια ετεροφορτισμένη, άβουλη, φλεγόμενη, αφιονισμένη και αιμοχαρής μάζα εγκληματιών, καταδίκων, αλητόβιων, λιποτακτών που απελευθέρωσε όλα τα κτηνώδη ένστικτά της και εστάλη στην πρώτη γραμμή, σαν υπνωτι­σμένος ψυχρός και αδίστακτος εκτελεστής-καταλυτής του νόμου και της τάξεως, από τον «άγνωστο υλακόμωρον υπνωτιστήν του». Ποίον;

Τον ιστορικώς καταγεγραμμένον εμπρηστή της Παγκόσμιας Ειρήνης και καταστροφέα της ανθρωπότητος. Τον φθονερό, μισαρό, φαρισαίο, και πανούργο λάτρη του Σατανά (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: 2/9 και 3/9), τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο!!!.

Τον Ιουδαίο με τους διαβολικούς συνεργάτες του (ιερείς και νεωκόρους του Ναού του Εωσφόρου), που είχαν προκαθορισμένη αποστολή, τουτέστιν να εγκαθιδρύσουν στην Γαλλία, μία νέα τυραννική Τάξη πραγμάτων, την ούτω αποκληθείσα, κατ’ ευφημισμόν, Αστική Δημοκρατία.

Μία δημοκρατία που οι Ιουδαίοι είχαν την δύναμη και τα μέσα να ελέγχουν ή τουλάχιστον όπως απεδείχθη από τα μεταγενέστερα γε­γονότα, τους τρόπους και τα μέσα να αποκτήσουν σταδιακά τον ολοκληρωτικό έλεγχό της, όπου και αν επεκράτησε, σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου.     

ε/. Ο μύθος περί αυθόρμητης εξεγέρσεως του Γαλλικού λαού (κοινωνικής επαναστάσεως) κατά του απολυταρχικού καθεστώτος.

Οι θιασώτες της Γ.Ε. ισχυρίζονται ότι η πολιτική, κοινωνική και θεσμική αλλαγή του 1789 στην Γαλλία, ήταν μία αυθόρμητη Κοινωνική Επανάσταση /Εξέγερση του  Γαλλικού λαού. Η πολιτική, κοινωνική και Πολιτειακή αλλαγή του 1789 στην Γαλλία, ΔΕΝ ήταν ούτε Γαλλική, ούτε Κοινωνική, ούτε Επανάσταση.

Δεν ήταν Γαλλική, διότι:

.Η Εθνική ταυτότης των καθοδηγητών ήτο διαφορετική από αυτή των καθοδηγουμένων. Εμπνευστές και αυτουργοί ήσαν αλλοεθνείς Ιουδαίοι (Jews) και όργανα του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος (Μασώνοι Ιλλουμινάτοι, Θεοσοφιστές, αθεϊστές, αναρχικοί, κ.α.).

.Όταν ξέσπασε η Γ.Ε. οι Ιλλουμινάτοι από όλη την Ευρώπη έρχονταν να γίνουν μάρτυρες του θεάματος και του δράματος του Γαλλικού λαού. Ανάμεσα σ’αυτούς ήταν και ο εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του  Adam Wieshaupt, ο Πρώσσος βαρώνος, Oλλανδικής καταγωγής Anacharsis Cloots [Jean-Baptiste du Val-de-Grâce, baron de Cloots (24 June 1755 – 24 March 1794)].

Ο Cloots ανέλαβε την φροντίδα των 36 ξένων Ιλλουμινάτων που είχαν έλθει στο Παρίσι για να συντονίσουν το όργιο αίματος της Γ.Ε. Αυτός και όχι κάποιος Γάλλος, διοργάνωσε το Επαναστατικό Εθνικό Συμβούλιο της 17 Ιουνίου 1789 και συνέταξε τον κατάλογον των συμμετασχόντων. Αυτός ενσάρκωσε το πνεύμα του αντι-πατριωτισμού και του Διεθνισμού που επεβλήθη στην Γαλλία το 1793.5

.Ενισχύθη και υπεστηρίχθη από ομοϊδεάτες διεθνιστές «αδελφούς» της Ευρώπης, με σκοπό την ηθική και υλική συμπαράσταση των πρωτοκλασσάτων αριστοκρατών, ευγενών και αστών «αδελφών», στην συνωμοσία τους κατά του μοναρχικού καθεστώτος, προκειμένου να ανακτήσουν τα προνόμια που τους είχαν αφαιρεθεί ή περιορισθεί από την Μοναρχίαν και ΟΧΙ να υπερασπισθούν τα συμφέροντα  του Γαλλικού λαού ή να επιβάλλουν την αληθή Δημοκρατίαν.

Δεν ήταν Κοινωνική, καθ’ όσον:

-Δεν επανεστάτησε το σύνολον του γαλλικού λαού/της γαλλικής κοινωνίας ή η πλειοψηφία ή έστω μια υπολογίσημη μερίδα του Γαλλικού λαού. Η συντριπτική πλειοψηφία αντιμετώπισε την έκρυθμη κατάσταση και τις εξελίξεις, κατ’αρχάς παγερώς, αργότερα με έκπληξη και στο τέλος, με φόβο/τρόμο.

-Συμμετείχε μία ασήμαντη μερίδα περιθωριακών (ο Παρισινός υπόκοσμος), σε σχέση με τον συνολικόν πληθυσμόν των Παρισίων, με εμφανή απωθημένα, σε μία αναρχική/οχλοκρατική εξέγερση μιας καθοδηγούμενης αναρχοτρομοκρατικής χιλιαρχίας μαζανθρώπων.

-Δεν ήταν αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση αλλά κατευθυνομένη και μάλιστα υποκινούμενη από εξωτερικές της Γαλλίας δυνάμεις, και προ μηνών από της ενάρξεώς της, χρημοτοδοτημένη (οι αρχηγοί και οι πυρήνες των τρομοκρατικών, λεγομένων επαναστατικών ομάδων).

Δεν ήταν Επανάσταση, διότι:

.Την θέση της ανατραπείσης κληρονομικής παντοδυναμίας του Βασιλέως, δεν κατέλαβε η κυριαρχία του Γαλλικού λαού, αλλά η απολυταρχική αιμοδιψής τρομοκρατία της Γαλλικής νεοαστικής τάξεως και των μεταλλαγμένων αριστοκρατών-ευγενών, η οποία (νεοαστική τάξη) απλώς αντικατέστησε τον αυτοκρατορικήν απολυταρχία.

Οι δύο αυτές τάξεις, αδιαφορούσες πλήρως για τον γαλλικό λαό, μετά την επικράτησή τους, «ενομιμοποίησαν» την βία, την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα, και όχι την ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία, όπως ήταν οι αρχικές διακηρύξεις τους.

.Δεν συμμετέσχε σ’ αυτήν αυθόρμητα και συνειδητά ο Γαλλικός λαός, αλλά ο τυφλώς καθοδηγούμενος όχλος, ήτοι θηριοποιημένες λαϊκές μάζες αποβρασμάτων της γαλλικής κοινωνίας (αλητοπρολετριάτο, πόρνες, ποινικοί κατάδικοι, ξένοι αναρχικοί, μισθοφόροι, λιποτάκτες στρατού, τα περιτρίμματα της Γαλλικής κοινωνίας, κλπ), οι οποίες ενεργούσαν εν αγνοία τους, πλην των μυημένων πυρήνων, για το συμφέρον της κινούσης τα νήματα Αρχής των Ιλλουμινάτι, δια των οργάνων της, των μεταλλαγμένων αριστοκρατών-ευγενών και των νεοαστών.

στ/. Ο μύθος της Αλώσεως της Βαστίλλης

1//.  Ένας από τους πολλούς μύθους που διαιωνίζουν μέχρι σήμερα, οι αρχιψεύτες του Συστήματος, για την λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση, είναι και ο εξής:

«Ο λαός κατέλαβε τις φυλακές της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους πολιτικούς κρατουμένους του Μοναρχικού καθεστώτος».

Δυστυχώς για τους θιασώτες του κατ’ευφημισμόν «Διαφωτισμού» και της Γ.Ε., το θέμα έχει ξεκαθαριστεί εδώ και πολύ καιρό.

Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν πολιτικές φυλακές. Άλλωστε οι ανέσεις που παρείχοντο στους φυλακισμένους αρκετό καιρό πριν την 14ην Ιουλίου, σε καμμία περίπτωση δεν θύμιζαν φυλακές, όπως τις προπαγανδίζει το Σύστημα, μέχρι σήμερα.

Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές ένας μικρός αριθμός ατόμων [επτά (7) έγκλειστοι], για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες και κάποιοι ξένοι εγκάθετοι-μισθοφόροι, ως επί το πλείστον Γερμανοί αναρχικοί πράκτορες των Ιλλουμινάτων, που αναζητούσαν πολεμοφόδια. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες που προέρχονται από αρχηγούς της Γ.Ε., όπως ο Paul Barras και ο Jean-Paul Marat. 

Απόσπασμα από το βιβλίον του Παναγιώτη Κανελλοπούλου, «Ιστορία Του Ευρωπαϊκού Πνεύματος» (Τ. 6ος, σ. 374)

2//. Το πρωϊνό της 14ης Ιουλίου, οι επαναστάτες έστειλαν αντιπροσωπεία που συναντήθηκε με τον διοικητή της Βαστίλλης, ζητώντας του να παραδοθεί, ενώ ήδη είχαν σχεδιάσει την επίθεση εναντίον του φρουρίου. Αρχηγός της εφόδου ήταν ο μασόνος Μορετόν ντε Σαμπριγιάν, ενώ επιμέρους αρχηγοί των τριών ομάδων επιτιθέμενων ήταν οι Μασόνοι Σαντερέ και Παλού (ομάδα Α', συνοικία Σαν Αντουάν), Φουρνιέ (ομάδα Β', συνοικία των Χαλ), και Κασονιέρ (ομάδα Γ', περιοχή Αψίδας του Θριάμβου).

Ο ενορχηστρωτής της όλης επιχειρήσεως ήταν ο πρίγκιπας Λουδοβίκος Φίλιππος της Ορλεάνης, ο οποίος μέσα από το παλάτι του υποκινούσε και χρηματοδοτούσε την λεγόμενη Επανάσταση, γεγονός που είχε γίνει ευρύτατα γνωστό και είχε καταγγελθεί από όλες τις βασιλικές Αυλές της Ευρώπης. Φαίνεται λοιπόν καθαρά ότι δεν ήταν καθόλου αυθόρμητη και ασχεδίαστη η επίθεση εναντίον της Βαστίλλης και είναι πλέον φανερό με τις εγγυήσεις και τις εντολές ποίου, ο διοικητής της, την παρέδωσε αμαχητί μαζί με την φρουρά της στους επαναστάτες.

Ο όχλος αφού κατέσφαξε τον διοικητή της Βαστίλλης μαρκήσιο Ντε Λονέ και τους αξιωματικούς του φρουρίου, παρά το γεγονός ότι είχαν παραδοθεί, σηκώνει θριαμβευτικώς στα χέρια τούς αποφυλακισθέντες, τέσσαρες (4) πλαστογράφους, δύο (2) τρελλούς και έναν ερωτομανή, τα «θύματα της απολυταρχίας».6

Την επόμενη ημέρα της παραδόσεως και όχι της Αλώσεως της Βαστίλλης, όπως ψευδώς κατέγραψαν και μετέφεραν στις επόμενες γενεές οι συστημικοί κανδυλοφόροι, η επαναστατική επιτροπή που έδρευε στο Δημαρχείο σχημάτισε την Κομούνα των Παρισίων, με δήμαρχο τον μασόνο Μπεϊλύ, ενώ η ένοπλη δύναμη των αστών μετασχηματίσθηκε σε Εθνική Φρουρά, υπό την ηγεσία του Μασόνου Μαρκησίου Λα Φαγιέτ, ο οποίος, έστω και πρόσκαιρα, συγκέντρωσε με αυτό τον τρόπο στα χέρια του την μόνη αξιόλογη δύναμη εκείνης της εποχής, την «δύναμη των επαναστατών». Έτσι, μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου, τόσο ο βασιλιάς όσο και η Εθνοσυνέλευση, ουσιαστικά περιήλθαν στον έλεγχο του Μαρκησίου και δι’ αυτού στην Ιλλουμινοποιημένη Μασονία.

3//. Τι εορτάζουν διθυραμβικώς, οι Γάλλοι την 14ην Ιουλίου κάθε έτους;

Ως γνωστόν στην Γαλλία, κάθε χρόνο εορτάζεται ένα από τα σημαντικότερα, κατ’αυτούς, γεγονότα της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως, την Άλωση της Βαστίλλης που συνέβη στις 14 Ιουλίου του 1789 εις Παρισίους και τιμάται κάθε χρόνο ως Εθνική Εορτή της Γαλλίας, καθιερωθείσα από το 1880.

Οι σημερινοί Γάλλοι, οι συντάκτες όλων των ιστορικών εγχειριδίων του Συστήματος, ισχυρίζονται, αλλά και κάθε χρόνο διαβάζουμε και ακούμε από όλα τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, ότι την 14ην Ιουλίου 1789, ο γαλλικός λαός επαναστάτησε κατά του δεσποτικού καθεστώτος του βασιλέως, μετέβη στις φυλακές του φρουρίου της Βαστίλλης και απελευθέρωσε εκατοντάδες, και κατ’ άλλους, πολλαπλάσιους αγνώστου αριθμού πολιτικούς κρατουμένους,  αντιπάλους του βασιλέως, οι οποίοι εκρατούντο και εβασανίζοντο από το αυταρχικό καθεστώς του Λουδοβίκου.  Έτσι η Βαστίλλη κατέστη σύμβολον της ανατροπής του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄…

Όμως, η λεγόμενη άλωση της Βαστίλλης ως ιστορικόν δήθεν γεγονός, και δήθεν σύμβολον κατά της βασιλικής απολυταρχίας και  πτώσεως της τυραννίας του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, όπως συνοπτικώς αποδείξαμεν προηγουμένως, και λεπτομερέστατα καταρρίψαμε κατά την προγενέστερη εξειδικευμένη ανάλυση του σχετικού θέματος,7 αποτελεί μέγαν ΜΥΘΟΝ, διότι:

1ον/ Δεν υπήρξε λαϊκή έφοδος στις φυλακές της Βαστίλλης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές και η φρουρά παρεδόθη άνευ όρων. Εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, κρατούνταν σε αυτές επτά (7) άτομα καταδικασμένα για εγκλήματα του κοινού ποινικού κώδικος. 

2ον/ Οι συνθήκες κρατήσεως των εγκλείστων στα κελλιά τους και γενικώτερα η διαβίωσή τους στις φυλακές (φαγητό, ανάγνωση εφημερίδων, τζάκι και επιπλωμένα κελλιά, αλληλογραφία με συγγενείς, κ.λπ.), θύμιζαν μάλλον εξοχική διαβίωση ερημίτου, παρά φυλακές..

3ον/ Στις φυλακές εισέβαλαν  μερικοί αλήτες, ληστές του παρισινού υποκόσμου και κάποιοι ξένοι, ως επί το πλείστον Γερμανοί μισθοφόροι των Ιλλουμινάτι, με την μορφήν όχλου που αναζητούσαν όπλα και πολεμοφόδια.

Modern historians of this period, such as Hans-Jürgen Lüsebrink, Simon Schama and Monique Cottret, concur that the actual treatment of prisoners in Bastille was much better than the public impression left through these writings.8

Nonetheless, fuelled by the secrecy that still surrounded the Bastille, official as well as public concern about the prison and the system that supported it also began to mount, prompting reforms.9 As early as 1775, Louis XVI's minister Malesherbes had authorised all prisoners to be given newspapers to read, and to be allowed to write and to correspond with their family and friends.10

In the 1780s Breteuil, the Secretary of State of thw maison du Roi, began a substantial reform of the system of lettres de cachet that sent prisoners to the Bastille: lettres were now required to list the length of time a prisoner would be detained for, and the offence for which they were being held.11

Contrary to its later image, conditions for prisoners in the Bastille by the mid-18th century were in fact relatively benign, particularly by the standards of other prisons of the time.12  The typical prisoner was held in one of the octagonal rooms in the mid-levels of the towers. The calottes, the rooms just under the roof that formed the upper storey of the Bastille, were considered the least pleasant quarters, being more exposed to the elements and usually either too hot or too cold. The cachots, the underground dungeons, had not been used for many years except for holding recaptured escapees.

Prisoners' rooms each had a stove or a fireplace, basic furniture, curtains and in most cases a window. A typical criticism of the rooms was that they were shabby and basic rather than uncomfortable.13

Like the calottes, the main courtyard, used for exercise, was often criticised by prisoners as being unpleasant at the height of summer or winter, although the garden in the bastion and the castle walls were also used for recreation.14

Despite a thorough search, the revolutionaries discovered only seven prisoners in the Bastille, rather fewer than had been anticipated. Of these, only one – de Whyte de Malleville, an elderly and white-bearded man – closely resembled the public image of a Bastille prisoner; despite being mentally ill, he was paraded through the streets, where he waved happily to the crowds. Of the remaining six liberated prisoners, four were convicted forgers who quickly vanished into the Paris streets; one was the Count de Solaqes, who had been imprisoned on the request of his family for sexual misdemeanours; the sixth was Tavernier, who also proved to be mentally ill and, along with Whyte, was in due course reincarcerated in the Charenton asylum.15

ζ/. Οι συνεπακόλουθοι μύθοι

Μετά την επικράτηση της λεγομένης επαναστάσεως, η αθεϊστική αλητο-elite, στρατολόγησε αποβράσματα της γαλλικής κοινωνίας, που δεν ήσαν φυλακισμένοι στην Βαστίλλη την 14ην Ιουλίου 1789, μεταξύ των οποίων πρώην ποινικοί κρατούμενοι, και με βάση «ομολογίες-μαρτυρίες» τους για τα «βασανιστήρια» που υφίσταντο στις φυλακές, έπλασε άλλους μύθους προσαρτηθέντες στον μεγάλο μύθο της Βαστίλλης.

Τις «μαρτυρίες» τους, άλλοι στρατολογηθέντες «φωτισμένοι» λόγιοι και συγγραφείς, μετέφεραν ως γεγονότα, σε λογοτεχνικά και θεατρικά έργα που αναγιγνώσκονται ή προβάλλονται (πολύ αργότερα και στην μικρή οθόνη) μέχρι σήμερα.

Έτσι προέκυψαν: Οι τρείς Σωματοφύλακες, Ο Καρδινάλιος Ρισελιέ, η πόρνη Λίλιθ, Το σιδηρούν προσωπείον, Το χαμένο περιδέραιο της βασίλισσας, κ.α. που συντηρούνται μέχρι σήμερα μέσα από τα μυθιστορήματα και ιστορικά βιβλία αλλά και τις κινηματογραφικές ταινίες, των (υπ)ανθρώπων του Συστήματος.

As a result, in the days after 14 July, the fortress was searched for evidence of torture: old pieces of armour and bits of a printing press were taken out and presented as evidence of elaborate torture equipment. Latude returned to the Bastille, where he was given the rope ladder and equipment with which he had escaped from the prison many years before. The former prison warders escorted visitors around the Bastille in the weeks after its capture, giving colourful accounts of the events in the castle.16

Stories and pictures about the rescue of the fictional Count de Lorges – supposedly a mistreated prisoner of the Bastille incarcerated by Louis XV – and the similarly imaginary discovery of the skeleton of the "Man in the Iron Mask" in the dungeons, were widely circulated as fact across Paris.17

In the coming months, over 150 broaside publications used the storming of the Bastille as a theme, while the events formed the basis for a number of theatrical plays.18

Την 14ην Ιουλίου 1789, ένας ΜΥΘΟΣ διαμορφώνεται, ο οποίος συντηρείται μέχρι τις ημέρες μας, συμπλασθείς από τους Ιλλουμινάτους και τους μισθωμένους «ειδικούς και επιστήμονες» του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Οι οργανωτές-δημαγωγοί και εκτελεστές της αιματοβαμμένης πολιτικο-κοινωνικο-πολιτειακής αλλαγής στην Γαλλία, οι αυτοδαφνοστεφανωμένοι «νικητές» της Βαστίλλης και ο σκοταίος όχλος των Παρισίων, που είναι ανθρωπόμορφα τέρατα, αδίστακτοι δολοφόνοι, δεδηλωμένοι αντιχριστιανοί, κοινωνικά περιτρίμματα, ληστές και σκοταδιστές, γίνονται…ήρωες,… ανθρωπιστές, … δημοκράτες και …διαφωτιστές!!!

 

Συνεχίζεται

---

1 Henry H. Klein (April 10, 1879 - July 18, 1955) was an anti-Zionist Jewish attorney who defended Col. Eugene Nelson Sanctuary accused in the Great Sedition Trial of 1944. The judge during the trial sentenced Klein to 90 days in jail for contempt of court. Klein had to leave the case in July--six months into the trial--after receiving a number of death threats from fellow Jews.Klein contributed articles to the publication Women’s Voice. He was a Jewish convert to Christianity. In his courageous defence of American patriots in the wartime sedition trials, Klein exposed the cancer that is devouring the world today [Πηγές:  "Attorney Gets 90 Day Term in Mass Trial", The Milwaukee Journal, Sept. 29, 1944--- Women of the Far Right: The Mothers' Movement and World War II, by Glen Jeansonne, p.98--- Henry Makow Ph.D. Nov. 9, 2008. Henry H. Klein - Jewish Anti- Zionist Martyr, May 29, 2015. (See more at : http://henrymakow.com/henry_h_kleinjewish_martyr_fo.html#sthash.fPVxW6Zf.dpuf)].

2 Η κρυμμένη Κυβέρνηση, J. Scott-R. Spenser- G. Winrod, εκδ. Στερέωμα, σ. 137.

3 Alfred Nicolas Rambaud, was born in Besançon. After studying at the École Normale Supérieure, he completed his studies in Germany. He was appointed répétiteur at the École des Hautes Études on its foundation in 1868.

His researches were at that time directed towards the Byzantine period of the Middle Ages, and to this period were devoted the two theses which he composed for his doctorate in letters, De byzantino hippodromo et circensibus factionibus (revised in French for the Revue des deux mondes, under the title of Le monde byzantin; le sport et l'hippodrome, 1871), and L'Empire grec au Xe siècle, Constantin Porphyrognete (1870).

After teaching history in the Faculties of Arts at Caen (1871) and Nancy (1873), he was called to the Sorbonne (1883), where he was the first to occupy the chair of contemporary history. By this time he had already entered into politics; he had been chef du cabinet of Jules Ferry (1879–1881), though this did not distract him from his literary work. It was under these conditions that he composed his Histoire de la civilisation française (2 vols., 1885, 1887; 9th ed., 1901) and his Histoire de la civilisation contemporaine en France (1888; new ed. entirely revised, 1906), and undertook the general editorship of the Histoire générale du IVe siècle jusqu'à nos jours.

The plan of this great work had been drawn up with the aid of Ernest Lavisse, but the entire supervision of its execution was carried out by Rambaud.

He was anxious to see the rise of a Greater France, on the model of Greater Britain, and it was with this idea that he undertook to present to the public a series of essays, written by famous explorers or political men, under the title of La France coloniale, histoire, geographie, commerce (1886; 6th ed., 1893).

He was finally elected a member of the Académie des Sciences morales et politiques on 11 December 1897 in place of the duc d'Aumale, of whose life he wrote an account (vol. xxii. 2nd series, of the Mémoires of this academy). His many interests ended by wearing out even his robust constitution, and he died at Paris in 1905.

4 Ο Γουσταύος Λε Μπον (1841, Nogent-le-Rotrou - 1931, Παρίσι) ,υπήρξε ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός και αρχαιολόγος. Από το 1876 αφοσιώθηκε στην ανθρωπολογία, την ιστορία και την αρχαιολογία, χωρίς όμως να πάψει να ενδιαφέρεται για την ιατρική.

5 Νέα παγκόσμια Τάξη. William Still, εκδ. Στερέωμα, 1992, σ.132--- Nesta Webster, World Revolution, UK Britons Publishing Co, 1971 edition, originally published 1921), p.48-49.   

6 Λέγεται ότι ένας από τους δύο τρελλούς ήταν ο μαρκήσιος ντε Σαντ, καταδικασμένος για την δολοφονία μιας πλειάδας γυναικών της υπαίθρου προκειμένου να ικανοποιήσει τις ιδιαίτερες σεξουαλικές του διαστροφές. Το Σύστημα όμως, για ευνόητους λόγους, κατέγραψε ότι ο μαρκήσιος ντε Σαντ κρατήθηκε στον Πύργο της Ελευθερίας (Tour de la Liberté) των φυλακών της Βαστίλλης έως τις 2 Ιουλίου 1789.  Από εκεί, δέκα ημέρες πριν την πυρπόληση της Βαστίλλης από τους «επαναστάτες», διαμετακομίστηκε με βασιλική εντολή στο άσυλο φρενοβλαβών του Σαρεντόν, το οποίο διηύθυνε το τάγμα των Αδελφών του Ελέους.

Όποια και αν είναι η αλήθεια, το βέβαιον είναι πως ένας από τους κρατουμένους τότε στις φυλακές της Βαστίλλης ήταν και ο διαβόητος Ντε Σαντ (από το όνομά του προήλθε ο σαδισμός=η σεξουαλική διαστροφή μετά πόνου και βασανιστηρίων), που χαρακτηρίστηκε φρενοβλαβής.

7 «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ», Οι Μύθοι και η Αλήθεια για την Γαλλική Επανάσταση (Μέρος 12ον-20ον/19 Σεπτ.-7 Οκτ. 2016).

8 Schama, Simon (2004), p.334. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.

9 Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997), p.27. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and Freedom. Durham, US: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-1894-1. 

10 Funck-Brentano, Frantz (1899), pp.78-79. Legends of the Bastille. London: Downey. OCLC 657054286.

11 Gillispie, Charles Coulston (1980), p.247, Science and Polity in France: the End of the Old Regime. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-11849-9. Funck-Brentano, p.78.

12 Schama, pp.331–2; Lüsebrink and Reichardt, pp.29–32.

13 Schama, pp.332; Linguet, •Linguet, Simon-Nicolas-Henry (2005). Memoirs of the Bastille,p. 69--- Coeuret, August (1890). La Bastille 1370–1789: historie, description, attaque et prise. p. 54-5, Paris: Rothschild. OCLC 65031248. (French). citing Charpentier (1789).

14 Bournon, Fernand (1898). La Bastille: histoire et description des bâtiments, administration, régime de la prison, événements historiques. p.30.Paris: Imprimerie Nationale. OCLC 422090746. (French).

•Graham E. Rodmell, French drama of the revolutionary years, Taylor & Francis, 1990, p.96

•Neil Schaeffer, The Marquis de Sade: A Life, Harvard University Press, 2000, p.382.

15 Schama, 345 ----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt, p. 106-107.

16 Schama, Simon (2004), p.345 and 348. Citizens: a Chronicle of the French Revolution. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101727-3.

17 Reichardt, Rolf (1980). "Prints: Images of the Bastille", in Darnton and Roche (eds) (1989), p.241-242.

18 Reichardt, Rolf (1980), p226.----Lüsebrink, Hans-Jürgen and Rolf Reichardt (1997), p.98-99. The Bastille: a History of a Symbol of Despotism and Freedom. Durham, US: Duke University Press. ISBN 978-0-8223-1894-1