ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ- ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΣ ΨΕΥΤΟΜΕΣΣΙΑΣ–ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

Μέρος 2oν

2. ΟΙ «ΜΕΣΣΙΕΣ» ΠΟΥ ΕΝΕΦΑΝΙΣΘΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

α. Μεσσίας

1/. Ο όρος Μεσσίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του εβραϊκού όρου μασιάχ (מָשִׁיחַ‎), που σημαίνει «κεχρισμένος». Προέρχεται από το εβραϊκό ρήμα μασάχ που σημαίνει χρίω, ενώ ο ελληνικός όρος Χριστός, με τον οποίο αποδίδουν οι Εβδομήκοντα (Ό) τον Μεσσία, σημαίνουν «Κεχρισμένος».

Messiah (Hebrew: מָשִׁיחַ‎, mašíaḥ, or המשיח‎, mashiach; Aramaic: משיחא‎; classical Syriac: ܡܫܺܝܚܳܐ‎, Məšîḥā; Latin: Messias) literally means «anointed one».

Αρχικά σήμαινε οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίον εχρίετο με λάδι κατά την ανάληψη ενός αξιώματος, μεταξύ των Εβραίων του παλαιού λαού Ισραήλ (Ισραηλιτών/Hebrews/Israelites). Στην Παλαιά Διαθήκη Χριστοί ονομάζονταν όσοι χρίονταν με αγιασμένο έλαιο προκειμένου να αναλάβουν θρησκευτικό αξίωμα ή βασιλική εξουσία στο λαό του Ισραήλ. Κατ' αυτό τον τρόπο, χρίονταν οι Αρχιερείς, οι προφήτες και οι Βασιλείς (ΛΕΥΪΤ: 4/3,16, Γ΄ ΒΑΣΙΛ: 19/15,16).

H αναμονή ενός Μεσσία αναφερόταν στην πανάρχαιη ελπίδα του Εβραϊκού λαού της Παλαιάς Διαθήκης, που είχε ως κέντρο της, την προσδοκία ενός απογόνου της βιολογικής γραμμής του Δαβίδ, ο οποίος θα απελευθέρωνε/απελύτρωνε τον λαό Ισραήλ από τα δεσμά της δουλείας σε διάφορους κατακτητές. Ο πόθος αυτός που έγινε εντονώτερος από την περίοδο της εξεγέρσεως των Μακκαβαίων και εφεξής (2ος π.Χ. αι.), συνεδέθη έντονα με την πολιτική πλευρά του ρόλου του και με την διαμόρφωση μιας κοσμικής Ιουδαϊκής αυτοκρατορίας.

2/. Για τους σημερινούς Ταλμουδιστές Ιουδαίους (Jews), οι οποίοι, όπως έχουμε αποδείξει πλειστάκις στο παρελθόν, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με την Παλαιά Διαθήκη, αφού την έχουν προ πολλού απορρίψει,  ακολουθούντες το Καμπαλιστικό Ταλμούδ (Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός), ο αναμενόμενος Μεσσίας:

.Αποτελούσε προσδοκία αφ’ ενός προς σωτηρία-απελευθέρωση των Ιουδαίων της διασποράς και επανάκαμψή τους στην γη Ισραήλ, αφ’ ετέρου στην παγκόσμια κυριαρχία τους εφ’ όλων των λαών της γης..

.ΔΕΝ έχει εμφανισθεί ακόμη προς εκπλήρωση των εσχατολογικών προσδοκιών της πίστεώς τους. 

The Messiah in Judaism (Hebrew: מָשִׁיחַ‎, romanized: māšîaḥ) is the savior and liberator figure in Jewish eschatology, whose role is to restore Judaism by enabling the Jewish people to observe all 613 commandments through building the Temple in Jerusalem and then gathering the Jewish people to the Land of Israel.1

The Messiah will also transform the nations of the world to worship God. Thus bringing the world to a state where godliness is openly apparent.2 The concept of messianism originated in Judaism.3

β. Διαχρονικοί διεκδικητές του Ιουδαϊκού Μεσσιανικού τίτλου (Jewish Messianic title claimants, through the centuries).

1/. Κατά την διάρκεια της παγκόσμιας ιστορίας, εμφανίστηκαν πολλοί «μεσσίες» προερχόμενοι από τον μεταχριστιανικόν Ιουδαϊκόν λαόν (Jewish people). Άπαντες ήσαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, βιολογικοί ή πνευματικοί απόγονοι της Καϊνικής γραμμής, αρνητές ή σφετεριστές της Παλαιάς Διαθήκης, ισχυριζόμενοι (προ και μετά την ανακήρυξη του σημερινού κράτους του Ισραήλ), ότι ήσαν απεσταλμένοι από τον Θεόν όχι μόνον για να απελευθερώσουν τους Ιουδαίους (Jews) από τα δεσμά της Ρωμαϊκής δουλείας, και να τους οδηγήσουν στην γη τους (Παλαιστίνη), αλλά και για να καταστήσουν τους Ιουδαίους (Jews), κοσμοκράτορες (κυρίαρχους σε όλους τους λαούς της γης).

Για την εμφάνιση αυτών των «Μεσσιών», ο Ιησούς Χριστός, είχε προειδοποιήσει εγκαίρως τους ανθρώπους.

«..καὶ πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐγερθήσονται καὶ πλανήσουσι πολλούς, ¹² καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. ¹³ ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται. ¹⁴ καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος. ¹⁵ …

²⁴ ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. ²⁵ ἰδοὺ προείρηκα ὑμῖν. ²⁶ ἐὰν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μὴ ἐξέλθητε, ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις, μὴ πιστεύσητε….»· (ΜΑΤΘΑΙΟΣ: 24/ 11 και 24).

2/. 1oς αιώνας μ.Χ.

Ακόμη και στις ημέρες που ο Ιησούς βρισκόταν στην γη, και στην διάρκεια του 1ου αιώνος, ο Ιούδας της Γαλιλαίας [ιδρυτής της σέκτας των λεγομένων «Ζηλωτών» (;- )], ο Αθρογγαίος ή Αθρογγαίος ο ποιμήν,[4] ο Θευδάς ( ;-46 μ.Χ.), και ο Σίμων ο μάγος (πρώην σκλάβος, ιουδαίος επαναστάτης), εξαπάτησαν πολλούς Ιουδαίους στην Παλαιστίνη. Και οι τέσσαρες (4) αναφέρονται από τον Ιώσηπον (Ιώσηπος, Ιστορία του Ιουδαϊκού πολέμου προς Ρωμαίους).

Menahem ben Judah (Μεναχέμ μπεν Γιεχούντα)

Ο Ιούδας από την Γάμαλα ή Ιούδας ο Γαλιλαίος ήταν ο ηγέτης της εξεγέρσεως των Ζηλωτών που ξέσπασε περί το 6 μ.Χ. εξαιτίας της απογραφής που διέταξε ο έπαρχος της Συρίας Κυρήνιος, να διενεργηθεί στα εδάφη που αποτελούσαν την πρώην εθναρχία του Ηρώδη Αρχελάου.

Ο Ιώσηπος ονομάζει τον Ιούδα "σοφιστή" και τον θεωρεί δημιουργό ενός δικού του νέου μεσσιανικού κινήματος. Την άποψη αυτή ασπάζονται πολλοί σύγχρονοι ερευνητές. Άλλοι ερευνητές όμως, αντιπαραθέτουν την μαρτυρία αυτή του Ιώσηπου απέναντι σε μία επίσης δική του μαρτυρία που μας αναφέρει ότι, ο Ιούδας ήταν γιος του στασιαστή Εζεκία τον οποίο είχε εξοντώσει ο Ηρώδης σε νεαρή ηλικία.5

Ο Ιούδας είχε δυο γιούς τον Ιάκωβο και τον Σίμωνα που έδρασαν την εποχή που στην Ιουδαία έπαρχος ήταν ο Τιβέριος Ιούλιος Αλέξανδρος. Ένας από τους ηγέτες του μεγάλου πολέμου εναντίον των Ρωμαίων που ξέσπασε το 66 μ.Χ., ο Μεναχέμ (ή Μαναήμ ή Μεναχέμ μπεν Γιεχούντα) θεωρούμενος από αρκετούς ερευνητές απόγονος (ίσως εγγονός) του Ιούδα, επιστεύετο ότι ήταν εκ θεού απεσταλμένος να απελευθερώσει τους Ιουδαίους από τον Ρωμαϊκόν ζυγόν. Η επίθεσή του εναντίον του οχυρού της Μασάντα, αποτέλεσε μια από τις αφορμές του πολέμου. Η ανάμειξη του όμως στις εμφύλιες διαμάχες που έφερε η κήρυξη του πολέμου, οδήγησε στην δολοφονία του. .

Menahem, the son of Judas the Galilean and grandson of Hezekiah, the leader of the Zealots, who had troubled Herod, was a warrior. When the war broke out he attacked Masada with his band, armed his followers with the weapons stored there, and proceeded to Jerusalem, where he captured the fortress Antonia, overpowering the troops of Agrippa II. Emboldened by his success, he behaved as a king, and claimed the leadership of all the troops.

Thereby he aroused the enmity of Eleazar, another Zealot leader, and met death as a result of a conspiracy against him (ib. ii. 17, § 9). He is probably identical with the Menahem b. Hezekiah mentioned in Sanh.98b, and called, with reference to Lam. i. 17, "the comforter "menaḥem" that should relieve" (comp. Hamburger, "R. B. T." Supplement, iii. 80) [Πηγή: Jewish Encyclopaedia] .

Αθρογγαίος ή Αθρογγαίος ο ποιμήν

Ήταν βοσκός που μαζί με τα υπόλοιπα τέσσερα αδέλφια του, επαναστάτησε εναντίον της κεντρικής εξουσίας ύστερα από τον θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου (4 π.Χ.), εκμεταλλευόμενος το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε στην περιοχή και εμφανιζόμενος ως εκ Θεού Λυτρωτής των Εβραίων από τον Ρωμαϊκόν ζυγόν.

Ο Αθρογγαίος αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς και μοίρασε στους οπαδούς του στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα (τους ονόμασε στρατηγούς και σατράπες). Εμφανιζόταν φορώντας διάδημα και ο ίδιος ησχολείτο με «βασιλικές» υποθέσεις, ενώ οι οπαδοί του σχημάτιζαν λόχους και εξαπέλυαν επιδρομές κατά των Ρωμαίων.

Σε μια από αυτές τις επιδρομές επιτέθηκαν σε ένα ρωμαϊκό απόσπασμα που μετέφερε τρόφιμα στην περιοχή της Αμμαούντας (Εμμαούς) σκοτώνοντας τον εκατόνταρχο Άρειο που ήταν επικεφαλής και σαράντα στρατιώτες. Το απόσπασμα θα εξοντώνονταν ολοκληρωτικά αν δεν έσπευδε σε βοήθεια των στρατιωτών ο διοικητής του ρωμαϊκού πεζικού στην περιοχή Γράτος με μια μονάδα 3.000 στρατιωτών από την Σεβαστή (πρώην Σαμάρεια). 

Οι τρεις αδελφοί του Αθρογγαίου συνελήφθησαν (ένας από τον Αρχέλαο, ένας από τον Γράτο και ένας από τον πρώην σύμβουλο του Ηρώδη του Μεγάλου, Πτολεμαίο) και ο τέταρτος παραδόθηκε με την θέλησή του στον Αρχέλαο, η τύχη όμως του ιδίου του Αθρογγαίου είναι άγνωστη.

Θευδάς

Το 44 μ.Χ.  διορίστηκε επίτροπος της επαρχίας (procurator) της Ιουδαίας ο Κούσπιος Φάδος. Το πιο σημαντικό γεγονός που συνέβη κατά την διάρκεια της διακυβερνήσεώς του, ήταν η εμφάνιση ενός ψευδοπροφήτη, που ονομαζόταν Θευδάς. Το κίνημα του Θευδά χαρακτηριζόταν από την προσδοκία της παρεμβάσεως του Θεού μέσω της ελεύσεως ενός κεχρισμένου εκπροσώπου του, που θα απελευθέρωνε τον ιουδαϊκό λαό από τα δεινά του. Το κίνημα αυτό (400 περίπου άνθρωποι), όσο και ο Θευδάς, είχαν οικτρή τύχη: Ο Κούσπιος Φάδος κατάσφαξε τους οπαδούς του και τον ίδιο.

Σίμων ο μάγος

Κατά την μετάβαση του Αποστόλου Φιλίππου στην Σαμάρειαν και ενώ εκήρυττε, ο Σίμων ένας ιουδαίος αποκρυφιστής, επίδοξος μεσσίας του λαού Ισραήλ, εθαύμασε όσα έκανε ο Φίλιππος με την δύναμη του Θεού και πίστεψε ότι βρήκε έναν επικερδέστερο από τον δικό του ταχυδακτυλουργικό/ αποκρυφιστικό τρόπο, να πλουτίζει. Για τον λόγο αυτό, προσποιήθηκε πως ασπάζεται την διδασκαλία του Χριστού, και αφού εβαπτίσθη παρέμενεν πλησίον του Φιλίππου.

Όταν οι Απόστολοι οι οποίοι παρέμεναν στα Ιεροσόλυμα, επληροφορήθησαν ότι η Σαμάρεια εδέχθη τον Λόγον του Θεού, απέστειλαν προς τους Σαμαρείτας τον Πέτρον και τον Ιωάννην. Τότε και ενώ οι Απόστολοι μετέδιδαν στους εκεί βαπτισθέντες διάφορα χαρίσματα και έκαναν θαύματα, ο Σίμων προσπάθησε να «εξαγοράσει» από τους Αποστόλους το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος, θεωρώντας ότι αυτό ήταν κάποια μαγική δύναμη:

«...ἰδὼν δὲ ὁ Σίμων ὅτι διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων δίδοται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, προσήνεγκεν αὐτοῖς χρήματα λέγων· δότε κἀμοὶ τὴν ἐξουσίαν ταύτην, ἵνα ᾧ ἐὰν ἐπιθῶ τὰς χεῖρας λαμβάνῃ Πνεῦμα Ἅγιον.» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 8/18-19).

Γι' αυτή του την απαίτηση, δηλαδή να εξαγοράσει το δικαίωμα της μεταδόσεως του Αγίου Πνεύματος, ο Απ. Πέτρος τον επέπληξε:

«Πέτρος δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτᾶσθαι. οὐκ ἔστι σοι μερὶς οὐδὲ κλῆρος ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ· ἡ γὰρ καρδία σου οὐκ ἔστιν εὐθεῖα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.»  (ΠΡΑΞΕΙΣ: 8/20-21).

Σύμφωνα με τον Άγιον Ιππόλυτον Ρώμης,6 ο Σίμων σε αντίδραση της αρνητικής απαντήσεως του Πέτρου, ισχυρίσθηκε ότι είναι ο Χριστός,  μπήκε μέσα σε λάκκο και θάφτηκε ζωντανός, με την υπόσχεση ότι θα ανέσταινε τον εαυτό του την τρίτη ημέρα, αλλά δεν ξαναεμφανίστηκε «επειδή δεν ήταν ο Χριστός».

Ο Ιππόλυτος στο έργο του «Κατά Πασών Αιρέσεων Έλεγχος» (6.15), το οποίον γράφτηκε στις αρχές του 3ου αιώνος π.Χ., αναφέρει: «Οὗτος ἐπὶ τέλει ἐλθὼν ἐν τῇ Γίττῃ, ὑπὸ πλάτανον καθεζόμενος ἐδίδασκε. Καὶ δὴ λοιπὸν ἐγγὺς τοῦ ἐλέγχεσθαι γινόμενος διὰ τὸ ἐγχρονίζειν, ἔφη ὅτι εἰ χωσθείη ζῶν ἀναστήσεται τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ. Καὶ δὴ τάφρον κελεύσας ὀρυγῆναι ὑπὸ τῶν μαθητῶν ἐκέλευσε χωσθῆναι· οἱ μὲν οὖν τὸ προσταχθὲν ἐποίησαν͵ ὁ δὲ ἀπέμεινεν ἕως νῦν· οὐ γὰρ ἦν ὁ Χριστός».

3/. 2ος αιών μ.Χ.

Σίμων Μπαρ Κοχέβα (Simon bar Kokhba)

Με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, έπαυσε η εμφάνιση Μεσσιών. Εξήντα χρόνια αργότερα ενεφανίσθη ένας νέος «Μεσσίας» ονόματι Σίμων Μπαρ Κοχέβα [Simon bar Kokhba (επίσης Bar Kosiba) [;-135], o οποίος εχρίσθη «Μεσσίας»-Βασιλεύς από τον  Rabbi Akiva7 και ξεκίνησε μία επανάσταση κατά των Ρωμαίων (132-135 μ.Χ.).

Οι Ιουδαίοι τον ονόμασαν Μπαρ Κοχμπά και τον ταύτισαν με την προφητεία του Βαρλαάμ που είδε «άστρο (Εβραϊστί κοκάβ»),να ανατέλλει εξ Ιακώβ..», και ο οποίος θα εξολόθρευε όλους τους εχθρούς του Ισραήλ. (ΑΡΙΘΜΟΙ: 24/17).

Σύντομα όμως ο Σίμων άρχισε να επιδεικνύει αυταρχική και αντιμεσσιανική συμπεριφορά, δολοφονώντας όσους δεν τον εδέχοντο ως Μεσσία. Οι Ρωμαίοι κατέστειλαν την εξέγερση οι οπαδοί του εξοντώθηκαν και άλλοι τον εγκατέλειψαν. Ο ίδιος εφονεύθη κατά την πολιορκία του φρουρίου Βetar, κατά την διάρκεια του 3ου Ιουδαιο-ρωμαϊκού πολέμου.

With the destruction of the Jerusalem, the appearance of messiahs ceased for a time. Sixty years later a politico-Messianic movement of large proportions took place. Bar Kokhba was hailed as Messiah-king by Rabbi Akiva. His messiahship was doubted by some, but bar Kokhba led a rebellion and founded a short-lived Jewish state. He was killed in the siege of Betar, which was the final battle of the Third Jewish-Roman War that devastated Judea.

4/. 5ος αιών

Ο Μωϋσής από την Κρήτη

Υποσχέθηκε να «παραμερίσει»  τα νερά της Μεσογείου θαλάσσης για να μπορέσουν οι Ιουδαίοι της Κρήτης να περάσουν μαζί του και να μεταβούν στην γη του Ισραήλ. Όταν άρχισε το εγχείρημα, προφέροντας  κάποιες ακατανόητες φράσεις και κουνώντας τα χέρια του, πρότεινε στους οπαδούς του να εισέλθουν στην θάλασσα και να βαδίσουν προς την μεριά που βρισκόταν η γη Ισραήλ. Μέσα σε λίγα λεπτά εκατοντάδες από τους οπαδούς του πνίγηκαν.

Όσοι γλύτωσαν, οργισμένοι άρχισαν να φωνάζουν για εκδίκηση, δεν μπορούσαν όμως να βρουν πουθενά τον «Μεσσία» Μωϋσή. Σύμφωνα με το χρονικό του Ιωάννου Νικίου, ο Μωϋσής του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν «Fiskis», επνίγη και αυτός.

Moses of Crete: The unsuccessful conclusion of the Bar Kokba put an end for a while to Messianic movements, but Messianic hopes were nonetheless cherished. In accordance with computations found in the Talmud, the Messiah was expected to appear in the years 440 (Sanh. 97b) or 471 ('Ab. Zarah 9b). This expectation in connection with the disturbances in the Roman Empire, attendant upon invasions may have raised up hopes of the Messiah.

Moses of Crete appeared about this time and won over many Jews to his movement. He promised to lead the people, like the ancient Moses, dry-shod through the sea back to Israel. In about 440–470, his followers, convinced by him, left their possessions and waited for the promised day, when at his command many cast themselves into the sea to return to Israel, many found death while others were rescued. The putative Messiah himself disappeared. Socrates of Constantinople states that Moses of Crete fled.8

The Chronicle of John of Nikiû claims that he perished in the sea. While he called himself Moses, the Chronicle gives his actual name as 'Fiskis'.9

5/. 7oς αιών

Στο χρονικό του Khuzistan,10  καταγράφεται ένας άλλος αγνώστου ονόματος, διεκδικητής του Μεσσιανικού τίτλου, ο οποίος ενεφανίσθη κατά την περίοδο κατακτήσεως του Khuzistan από τους Μουσουλμάνους. Αυτός ο «Μεσσίας» βρήκε την ευκαιρία και κατέστρεψε αρκετές χριστιανικές εκκλησίες στο Ιράκ αλλά και στα παράλια του Ιράν.

The Khuzistan Chronicle records an otherwise-unknown Messianic claimant who arose alongside the Muslim conquest of Khuzistan. This Messiah led the Jews in destroying numerous Christian churches in Iraq and coastal Iran.11

6/. 8ος αιών

Οι διεκδικητές του Μεσσιανικού τίτλου που ακολούθησαν έπαιξαν τον ρόλον τους στην Ανατολή, και ταυτόχρονα αποτέλεσαν τους λεγόμενους μεταρρυθμιστές, οι θέσεις των οποίων επηρέασαν στην δημιουργία του Καραϊτισμού, που ενεφανίσθη κατά το πρώτο ήμισυ του 8ου αιώνος …Συγκεκριμένα:

·  Ishak ben Ya'ḳub Obadiah Abu 'Isa al-Isfahani of Ispahan.12

He lived in the reign of Marwan II (744–750).13 Known as Abu Isa, he claimed to be the last of the five forerunners of the Messiah and that God had chosen him to free Israel. Having gathered a large number of followers he rebelled against the caliph in Persia.14 He was defeated and killed at Rai. His followers claimed that he was inspired, offering as proof the fact that he wrote books - even though he was illiterate. He founded the first sect that arose in Judaism after the destruction of the Temple, the «Isawiyya».

·  Yudghan, called "Al-Ra'i" ("the shepherd of the flock of his people").

He lived and taught in Persia in the first half of the 8th century. He was disciple of Abu Isa who continued the faith after Isa was slain.. He declared himself to be a prophet, and was regarded by his disciples as the Messiah. He admonished his followers to lead an ascetic life, to abstain from meat and wine, and to pray and fast often, following in this his master Abu 'Isa. He held that the observance of the Sabbath and festivals was merely a matter of memorial. After his death his followers formed a sect, the Yudghanites, who believed he had not died but would return at a future date.

·  Serene

Γεννήθηκε στην Συρία, ήταν εκχριστιανισθείς Ιουδαίος και προσπάθησε να ξεσηκώσει τους Εβραίους εναντίον των Μουσουλμάνων, που τότε είχαν υπό την κατοχή τους την περιοχή του σημερινού Ισραήλ. Ανεκήρυξε τον εαυτόν του «Μεσσία» και ως νέος Μωϋσής, υπέσχετο ότι θα τους οδηγούσε στην «γη της επαγγελίας». 

Όταν συνελήφθη και οδηγήθηκε έμπροσθεν του χαλίφη Yazid II, εδήλωσε πως όλα όσα εκήρυττε και έπραττε, τα έκανε…χάριν αστεϊσμού και μόνον. Mετά ταύτα ο χαλίφης τον παρέδωσε στους ομοεθνείς του προς παραδειγματική τιμωρία.

Serene the Syrian was born a Christian (his name is given variously in the sources as Sherini, Sheria, Serenus, Zonoria, Saüra, Severus). He preached in the district of Mardin between 720 and 723. Those Christian sources dependent on Theophilus's history report that "Severus" proclaimed himself Messiah;15 the Zuqnin Chronicle reports that he proclaimed himself Moses "sent again for the salvation of Israel".16

Serene promised "to lead you into the desert in order to introduce you then to the inheritance of the Promised Land which you shall possess as before";17 more as a "prophet like Moses" than as a Davidic "anointed one" as such. The immediate occasion for his appearance may have been the restriction of the liberties of the Jews by the caliph Omar II (717–720) and his proselytizing efforts.18 Serene had followers even in Spain, where the Jews were suffering under the oppressive taxation of the new Arab rulers they had enthusiastically welcomed, and many left their homes for the new Moses.19 These Jews paid instead a tithe to Serene (Αυτοί οι Εβραίοι επλήρωναν τον φόρον της δεκάτης (1/10) στον Serene).20

Serene was arrested. Brought before Caliph Yazid II, he declared that he had acted only in jest, whereupon he was handed over to the Jews for punishment21

7/. 12ος αιών

Την περίοδο της κυριαρχίας των Σταυροφόρων, ο αριθμός των Μεσσιών αυξήθηκε. Καταγράφουμε κατωτέρω μερικούς από αυτούς:

Under the influence of the Crusades the number of Messiahs increased, and the 12th century records many of them:

·Ένας αγνώστων πραγματικών στοιχείων ενεφανίσθη στην Γαλλία περί το 1087 ο οποίος τελικώς εσφαγιάσθη από τους Γάλλους . One appeared in France (c. 1087) and was slain by the French.22

·Moses al-Dari

Α Morroccan teacher, gained a large following. He was convinced that the Messiah would free the Jews in the Almoravid countries at Passover 1127.23

·Δαβίδ Αλρόϋ (David Alroy) ή Alrui, γνωστός και ως Ibn ar-Ruhi και David El-David

Ο David Alroy ήταν Ιουδαίος που γεννήθηκε στην Amadiya του Ιράκ με το όνομα Menaḥem ben Solomon (מְנַחֵם בֵּן שְׁלֹמֹה‎) και ενεφανίσθη στο προσκήνιο περί το 1160. Εσπούδασε Torah και Talmud, με διδασκάλους τον  Hasad (πολιτικοθρησκευτικο ηγέτη της εκεί Ιουδαϊκής κοινότητος/ Exilarch)24 και τον Ali, επικεφαλής της μουσουλμανικής ακαδημίας της Bαγδάτης. Aυτοανακηρύχθηκε Μεσσίας και εξώθησε τους Ιουδαίους κατά των Μουσουλμάνων με σύνθημα «σκοτώστε τους». Ο μόνος που σκοτώθηκε σ’ εκείνη την εξέγερση, ήταν ο Δαβίδ Αλρόϋ.

David Alroy or Alrui, who was born in Amadiya, appeared in Persia about 1160 declaring himself a Messiah. He was also well-versed in Muslim literature and known as a worker of magic.

The caliphate in the days of Alroy was in a chaotic state. The Crusades had caused a general condition of unrest and a weakening of the authority of the sultans of Asia Minor and Persia. Defiant chieftains set up small independent states and a heavy poll taxes were levied on all males above the age of fifteen. Taking advantage of his personal popularity, the disturbed and weakened condition of the caliphate, and the discontent of the Jews, who were burdened with a heavy poll tax, he set out upon his political schemes, asserting that he had been sent by God to free the Jews from the Muslim yoke and to lead them back to Jerusalem.

For this purpose he summoned the warlike Jews of northern Persia and his coreligionists of Mosul and Baghdad to come armed to his aid and to assist in the capture of Amadia. From this point his career is enveloped in legend.

His movement failed, and he is said to have been assassinated, while asleep, by his own father-in-law. A heavy fine was exacted from the Jews for this uprising. After his death Alroy had many followers in Khoy, Salmas, Tabriz, and Maragheh, and these formed a sect called the Menahemists, from the Messianic name "Menahem," assumed by their founder. Benjamin Disraeli wrote the novel “Alroy” based on this man's life.

·Ο Μεσσίας της Υεμένης (The Yemenite Messiah).

Ήταν ένας ανώνυμος Ιουδαίος, κατ’ άλλους Ιουδαιομουσουλμάνος, υποτακτικός του Ιουδαίου φιλοσόφου Μαϊμονίδη (Μωϋσής Μπεν Μαϊμόν), που ενεφανίσθη στην  πόλη Fez ως πρόδρομος του αναμενόμενου Μεσσία, την περίοδο κατά την οποίαν οι μουσουλμάνοι προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν τους Ιουδαίους στον Ισλαμισμό.

Tόσο μεγάλη ήταν η φήμη του, ώστε ο χαλίφης τον κάλεσε να παρουσιασσθεί ενώπιόν του και τον ερώτησε εάν αληθεύουν οι ισχυρισμοί του ότι είναι Μεσσίας (πρόδρομος του αναμενομένου Μεσσία). Ο Υεμένιος κοίταξε τον Χαλίφη πονηρά και του είπε: «Κόψε μου το κεφάλι και εγώ θα επανέλθω στην ζωή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα απ’αυτό». Ο χαλίφης του απάντησε «Εάν κάνεις κάτι τέτοιο, τότε όλος ο κόσμος θα σε πιστέψει συμπεριλαμβανομένου κι’εμού».

Ο χαλίφης διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό του «Μεσσία της Υεμένης» και το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο..Ο ψευτομεσσίας  ….ανεχώρησε για πάντα από την ζωή.

Η μοναδική αναφορά γι’αυτόν γίνεται από τον Μαϊμονίδη σε σχετική επιστολή του "Iggeret Teman" (The Yemen Epistle).

The Yemenite Messiah was an anonymous alleged forerunner of the Messiah from Yemen, who appeared in Fez. Just as the Muslims were making determined efforts to convert the Jews living there. He declared the misfortunes of the time to be prognostications of the coming Messianic kingdom, and called upon the Jews to divide their property with the poor, preaching repentance that those who gave their worldly possessions to the poor would gain a treasure in heaven.

This anonymous Messiah candidate was the subject of Maimonides’ Iggeret Teman. He continued his activity for a year, when he was arrested by the Muslim authorities and beheaded at his own suggestion, it is said, in order that he might prove the truth of his mission by returning to life.25 Nothing is known beyond the mention of him in Maimonides’ "Iggeret Teman" (The Yemen Epistle).26

8/. 13ος αιών

·Abraham ben Samuel Abulafia (περί το1240–μετά το 1291).

Γεννήθηκε στην Σαραγόσα της Ισπανίας περί το 1240. Ήταν ο ιδρυτής του σχολείου της «Προφητικής Καμπάλα», όπου εδιδάσκοντο μεταφυσικές και μυστικιστικές τεχνικές. Ανέγνωσε τα φιλοσοφικά συγγράμματα του διάσημου Ιουδαίου Μαϊμονίδη (Ραββί Μωϋσής-Μπεν Μαϊμούν), διάφορα καμπαλιστικά συγγράμματα καθώς ακόμη και έργα του Πλάτωνος και Αριστοτέλη. Πολύ νέος επιχείρησε ταξίδι στην Παλαιστίνη με σκοπό να εισέλθει στην Ασία, πλην όμως εξ αποτυχίας επέστρεψε στην Ισπανία αφού παρέμεινε επί μακρόν στην Ελλάδα και στην Ιταλία.

Μετά την επιστροφή του, ο ίδιος ομολογούσε πως έβλεπε οράματα, ενώ φαντάστηκε τον εαυτόν του Προφήτη και Μεσσία, που είχε εκλεγεί από τον Θεό και άρχισε περιπλανώμενος να κηρύσσει νέα διδασκαλία στους Ιουδαίους. Λόγω των αποκρυφιστικών δοξασιών του, επιστεύετο από αρκετούς συμπατριώτες του ότι ήταν προφήτης, ενώ σε βιβλίο του που εδημοσίευσε στο   Urbino (1279), διεκήρυξε ότι …συνωμιλούσε με τον ίδιο τον θεό.

Το 1280, αποπειράθηκε να προσηλυτίσει στις ιδέες του τον Πάπα, γεγονός που οδήγησε στην σύλληψή του και την καταδίκη του εις θάνατο, ωστόσο τελικά αφέθηκε ελεύθερος. Τα επόμενα χρόνια επισκέφτηκε την Σικελία, όπου εμφανίστηκε ως Μεσσίας, ωστόσο οι ισχυρισμοί του καταδικάστηκαν επισήμως, με επιστολή του ραβίνου Solomon ben Adret.

Τα επόμενα χρόνια (1285-1288), ο Αμπουλάφια ολοκλήρωσε την συγγραφή του Sefer ha- ot (Το Βιβλίο του Οιωνού) στο νησί Κομίνο, κοντά στην Μάλτα, ενώ το 1291 έγραψε το τελευταίο του έργο, με τίτλο Imre Shefer (Λέξεις της Ομορφιάς). Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τα τελευταία χρόνια της ζωής του, για αυτό και είναι άγνωστος ο χρόνος του θανάτου του. Πιθανολογείται ότι απεβίωσε μετά το 1291.

Δύο από τους «αποστόλους» του ο Joseph Gikatilla και ο Samuel, αργότερα ισχυρίστηκαν ότι ήσαν κι’ αυτοί προφήτες και έκαναν θαύματα. Ο δεύτερος μάλιστα «προφήτευσε» σε ακατάληπτη γλώσσα στην Ayllon της επαρχίας Segovia (Ισπανία), την έλευση του Μεσσία σε σύντομο χρονικό διάστημα…Ακόμα τον περιμένουν!!!

Ο Abulafia απέκτησε διασημότητα στην εποχή μας, καθώς το όνομά του δόθηκε σε έναν υπολογιστή που χρησιμοποίησε ένα από τα τρία κύρια πρόσωπα στο μυθιστόρημα του, ο Umberto Eco, «Το εκκρεμές του Φουκώ» (Foucault's Pendulum).

Abraham ben Samuel Abulafia the Kabbalist, began the series of putative Messiahs whose activity is deeply influenced by their Kabbalistic speculations. Because of his mystic studies, Abulafia came to believe first that he was a prophet; and in a prophetic book, which he published in Urbino (1279), he declared that God had spoken to him. It is thought, though not proven, that in Messina, on the island of Sicily, where he was well received, and won disciples, he declared himself the Messiah and announced 1290 as the year for the Messianic era to begin.

Two of his disciples, Joseph Gikatilla and Samuel, both from Medinaceli, later claimed to be prophets and miracle-workers (Θαυματοποιοί).  The latter foretold in mystic language at Ayllon in Segovia the advent of the Messiah.

Abulafia gained much modern notoriety as the name for the computer of a character in Umberto Eco’s novel, Foucault's Pendulum.27

Rabbi Solomon ben Adret28 who was appealed to with regard to Abulafia's claims, condemned him, and some congregations declared against him. Persecuted in Sicily, he went to the island of Comino, near Malta (c. 1288), still asserting in his writings his mission. His end is unknown.

 

Συνεχίζεται

---

1 The Lubavitcher Rebbe explains that Maimonides does not immediately require the Messiah to have the Halachic status of a king, who is appointed by the Sanhedrin and a prophet, because Rabbi Akivah recognized Bar Kochva as the Messiah without those qualifications. יעמוד מלך: עכצ׳׳ל שאין הכוונה ע׳׳פ ב׳׳ד של ע׳ ונביא (הל׳ מלכים פ׳׳א ה׳׳ג), וע׳׳ד ראיית הרמב׳׳ם (כאן ה׳׳ג) אין הדבר כך שהרי רע׳׳ק אמר על בן כוזיבא המלך שהוא המלך המשיח, (ולא הי׳ שם נביא וכו׳) –– כ׳׳א ע׳׳ד שכותב על בן כוזיבא המלך Translation: "a king will arise": We must say, that the intention here is not [A king] appointed by the court of 70 with a Prophet (Hilchos Melachim 1:3). Rather, in accordance with the proof of Maimonides (Hilchos Melachim 11:3) "the matter is not so, for Rabbi Akiva said regarding King Ben Koziva that he is the King Messiah, (and there was no Prophet [who appointed Ben Koziva]...). Rather, [the meaning of King] is similar to what is written regarding King Ben Koziva.

2 According to the continuation of Maimonides there (In uncensored editions): "If he does and is successful, and is victorious over all surrounding nations"[Hilchos Melachim 11:4]. The implication is that the (Fundamental[?]) battle is not for the sake of conquering the physical Land of Israel, rather "to be free to involve themselves in Torah and wisdom without any pressures or disturbances" (Language of Maimonides [Hilchos Melachim] 12:4). See also Likkutei Sichos V. 18 pg. 279.

Moshiach will bring to the fullfillment of Torah, through being liberated from the subjugation of the nations. On the contrary, Moshiach will rule over them. We will be able to "Perform Torah and Mitzvos properly" "We will be free to occupy ourselves in Torah and her wisdom and there will not be any stumbling or obstacle" (As Maimonides expounds at length [Hilchos Melachim 12:4-5].

According to this it is simply understood why the definition and obligation of a king is to fight the wars of God (In accordance with Maimonides Hilchos Melachim 1:8 and end of chapter 4 and elucidating why these laws are called "Hilchos Melachim U'Milchomosahem (Laws of kings and their wars)]. Also, this that "A king was initially appointed to fight Obligatory wars (Having difficulty appropriately translating Milchemes Mitzva in context)... this is the wars of the seven nations and wars with Amalek and saving the Jewish people from oppression" (Hilchos Melachim Beginning chapter 5). These matters specifically prevent the Jewish People from fulfilling Torah and Mitzvos. Not so an optional war.

3 The Old Testament pseudepigrapha and the New Testament: Page 111 James H. Charlesworth – 1985 "The seminar was focused on an assessment of the importance of the various messianic titles and ideas in the Old Testament Pseudepigrapha and their significance for a better understanding of the origins of Christology."

4 Athrogod, or Athrongeus (23 BCE - c 18 CE..: Αθρογγαίος, Athrongaíos; likely derived from etrog, "citron") was a leader of the Jews during the insurrection under Herod Archelaus. He was a shepherd, in common with his four brothers. However, his humble occupation did not work against him. Athronges led the rebellion against Archelaus and the Romans.

5 Νεώτεροι ερευνητές θεωρούν ότι το κίνημα των Ζηλωτών προήλθε από την διάσπαση μιας μεγαλύτερης ομάδας Σαδδουκαίων σε πολλά τμήματα. Η ομάδα αυτή υπήρχε ήδη κατά την εποχή της βασιλείας του Ηρώδη και τον αντιπολιτεύονταν. Ένα από αυτά τα τμήματα εξελίχθηκε τελικά στο κίνημα των Ζηλωτών.

Τέλος υπάρχει ακόμα μία ομάδα ερευνητών που υποστηρίζει ότι το κίνημα των Ζηλωτών ήταν μια αδιάλλακτη παραλλαγή της αιρέσεως των Φαρισαίων. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι συνιδρυτής μαζί με τον Ιούδα του νέου κινήματος ήταν κάποιος Φαρισαίος που ονομάζονταν Σαδδούκ.

6 Ο Ιππόλυτος Ρώμης (Ippolito di Roma, 170-235), ήταν ελληνικής καταγωγής Ρωμαίος θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας. Είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Ανατολικής και Δυτικής, προ του σχίσματος). Όταν ο άγιος Ιππόλυτος παρέλαβε και ενταφίασε με τις οφειλόμενες τιμές το τίμιο λείψανο του αγίου Λαυρέντιου, η ενέργεια αυτή προκάλεσε την οργή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να του φέρουν ενώπιόν του τον Άγιο και πρόσταξε αμέσως να τον μαστιγώσουν με σιδερένιες κινάρες (αλυσίδες που είχαν οξύτατα δόν­τια) και στην συνεχεία να τον δέσουν σε άγριους ίππους. Συρόμενος με βία πάνω σε κακοτράχαλους τόπους και σε μεγάλη απόσταση, παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό και έλαβε τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

Λέγεται δε ότι επτά ημέρες μετά από το μαρτύριο του Ιππολύτου, οι αυτοκράτορες Δέκιος και Βαλεριανός πή­γαν έφιπποι στο θέατρο, όπου και εξέπνευσαν. Ο Δέκιος, προτού ξεψυχήσει, είπε με όλη την δύναμη της φωνής του: «Ιππόλυτε, με σύρεις δεμένο σαν αιχμάλωτο;». Ο δε Βαλεριανός είπε: «Ιππόλυτε, με έδεσες με πύρινες αλυσίδες και με σύρεις;». Τα λόγια αυτά των δύο αυτοκρατόρων έγιναν γνωστά σε όλη την οικουμένη και όλοι στερεώθη­καν στην πίστη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. (Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Με τους Αγίους μας -Μήνας Αύγουστος, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 51-54).

Η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη του στις 30 Ιανουαρίου και οι Παπικοί στις 13 Αυγούστου.

7 Rabbi Akiva, referred to him misinterpreted passages of Old Testament (Numbers xxiv. 17: "There shall come forth a star out of Jacob, and a sceptre shall rise out of Israel, and shall smite through the corners of Moab," and Hag. ii. 21, 22) και επικαλούμενος χωρίον από το Ταλμουδ: «I will shake the heavens and the earth and I will overthrow the thrones of kingdoms....» (Talmud tractate Sanhendrin, 97b).

8 John of Nikiu, "Chronicle," LXXXVI.1–11.

9 Socrates, "Historia Ecclesiastica," vii. 38; Grätz, "Gesch." 3d ed., iv. 354–355.

10 Khuzestan Province is one of the 31 provinces of Iran. It is in the southwest of the country, bordering Iraq and the Persian Gulf. Its capital is Ahvaz and it covers an area of 63,238 square kilometres (24,416 sq mi). Since 2014 it has been part of Iran's Region 4. As the Iranian province with the oldest history, it is often referred to as the "birthplace of the nation", as this is where the history of the Elamites begins. Historically, one of the most important regions of the Ancient Near East, Khuzestan is what historians refer to as ancient Elam, whose capital was in Susa.

The Achaemenid Old Persian term for Elam was Hujiyā when they conquered it from the Elamites, which is present in the modern name. Khuzestan, meaning "the Land of the Khuz", refers to the original inhabitants of this province, the "Susian" people (Old Persian "Huza" or Huja, as in the inscription at the tomb of Darius the Great at Naqsh-e Rostam). They are the Shushan of the Hebrew sources where they are recorded as "Hauja" or "Huja". In Middle Persian, the term evolves into "Khuz" and "Kuzi". The pre-Islamic Partho-Sasanian inscriptions gives the name of the province as Khwuzestan.

11 Robert Hoyland, Seeing Islam as Others Saw It (Princeton: Darwin Press, 1997), 28 -- Khuzistan Chronicle.

12 For other forms of his name and for his sect see "J. Q. R." xvi. 768, 770, 771; Grätz, l.c. v., notes 15 and 17.

13 This is the dating of the Muslim heresiologist Shahrastani. As of 1997, there was an alternate dating ascribed to the Karaite Qirqisani: Robert Hoyland, 28. Note 60 cites: L. Nemoy, "Al-Qirqisani's Account of the Jewish Sects", Hebrew Union College Annual 7 (1930), 317–397; 328. Stephen M. Wasserstrom, "The Isawiyya Revisited", Studia Islamica 75 (1992), 57–80; EIr, "Abu Isa Esfahani", Yoram Erder, "The Doctrine of Abu Isa al-Isfahani and its Sources", JSAI 20 (1996), 162-199. To that we may now add Halil Ibrahim Bulut, "ISEVIYYE (Islam Dunyasinda Ortaya Cikan Ilk Yahudi Mezhebi)", Ekev Academic Review, 8.18 (Jan. 2004) 297–318; 300–301.

14 Robert Hoyland, ibid.

15 Hoyland, 654. Also Theophanes, trans. Harry Turtledove (U. of Penn. Press, 1982), 93 but without naming him.

16 Hoyland, 28; on the publications of this Chronicle up to 1997: Hoyland, 739.

17 Zuqnin Chronicle apud Hoyland.

18 Jewish Encyclopedia 1901–1905. Hoyland cites instead Leo III's forced baptism of Jews, but if that were the case then Serene should have been agitating against Constantinople rather than against the Muslim amirate.

19 Jewish Encyclopedia

20 Hoyland, citing Theophilus. This must be from the synopsis between Agapius, the 1234 Chronicle, and Michael the Syrian. Theophanes says only that he "deceived" them.

21 Theophilus in Hoyland, 654, just says that Yazid had him executed.

22 Jewish Messiah, By Dan Cohn-Sherbok

23 Moses al-Dar'i (c.1127) on livius.org

24 The exilarch was the leader of the Jewish community in Mesopotamia (Iraq) during the era of the Parthians, Sassanids and Abbasids up until the Mongol invasion of Baghdad in 1258, with intermittent gaps due to political developments.

25  The Yemenite Messiah (c.1172) on livius.org

26 The Epistle to Yemen or Yemen Letter (Hebrew: אגרת תימן‎, romanized: Iggeret Teiman, Arabic: الرسالة اليمنية‎) was an important communication written by Maimonides and sent to the Yemenite Jews. The epistle was written in 1173/4.

27 Το "εκκρεμές του Φουκώ" που έχει χαρακτηριστεί ως "Ο κώδικας Ντα Βίντσι του σκεπτόμενου ανθρώπου" [Solomon, Deborah (November 25, 2007). «Questions for Umberto Eco». The New York Times], εκδόθηκε αρχικώς από τις εκδόσεις "Bompiani" στο Μιλάνο το 1988. Μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Την ελληνική μετάφραση έκανε η - σχεδόν μόνιμη - μεταφράστρια του Έκο στα ελληνικά, Έφη Καλλιφατίδη και εκδόθηκε από τους εκδοτικούς οίκους σε διαφορετικές χρονολογίες.

Το βιβλίο αρχίζει με ένα μεγάλο απόσπασμα στα Εβραϊκά, το οποίο προέρχεται από την Καββάλα και συγκεκριμένα από την συλλογή κειμένων του Ραββίνου Ισαάκ Λουρία. Στο βιβλίο δεν δίνεται η μετάφρασή του (ούτε στο πρωτότυπο ούτε στις μεταφράσεις). Το κείμενο αυτό  (μεταφρασμένο) αναφέρεται στα εξής:

«Όταν το φως του Ατέρμονος συντάχθηκε με τη μορφή μιας ευθείας γραμμής στο Κενό ... δεν συντάχθηκε και επεκτάθηκε αμέσως προς τα κάτω, μάλιστα επεκτάθηκε σιγά - δηλαδή, στην πρώτη γραμμή του Φωτός άρχισε να επεκτείνεται και κατά την έναρξη της επέκτασής της στο μυστικό της Γραμμής που συντάχθηκε και διαμορφώνεται σε έναν τροχό, τέλεια κυκλικό στο περίγραμμά του…».

Καθένα από τα 119 κεφάλαια που περιέχει το βιβλίο αρχίζει επίσης με ένα ή δύο αποσπάσματα, κατά κύριο λόγο από βιβλία αποκρυφισμού (περιλαμβάνονται και αποσπάσματα από το: «The Holy Blood and the Holy Grail»). Το πλέον ασυνήθιστο από αυτά προέρχεται από την ιδιωτική αλληλογραφία του Έκο με τον διάσημο αρχιτέκτονα και μηχανικό Μάριο Σαλβαντόρι (Mario Salvadori), στο οποίο περιγράφονται οι αρχές της φυσικής ενός (αιωρούμενου) θύματος, ως προσέγγιση απλού ή διπλού εκκρεμούς.

Στο «Εκκρεμές του Φουκώ», αναφέρονται μεταξύ άλλων και δραστηριότητες των εξής μυστικών εταιρειών και οργανώσεων: Ναΐτες Ιππότες, Ροδόσταυροι, Γνωστικοί, Ελευθεροτέκτονες, Ιλλουμινάτοι («Πεφωτισμένοι»), Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών,, Ασσασίνοι, Καμπαλιστές, Καθαροί, Βογόμιλοι, Ιησουΐτες.

Για τα κείμενα που αναφέρουν τον χαρακτήρα με το όνομα Abulafia, σημειώνομεν τα εξής:

Τρείς επιμελητές εκδόσεων, οι Τζάκομπο Μπέλμπο, Ντιοταλλέβι και Καζαουμπόν, αφού διάβασαν πάρα πολλά χειρόγραφα σχετικά με τον αποκρυφισμό και τις διαχρονικές δραστηριότητες των αποκρυφιστών, καταγράφουν με μορφή μυθιστορήματος, γεγονότα που συνδέονται με πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ενίοτε παρηλλαγμένα για ευνόητους λόγους, τα οποία εντάσσονται στο Σχέδιο της Παγκόσμιας συνωμοσίας του Συστήματος. Ο Μπέλμπο ανακαλύπτει ότι είναι στόχος μιας πραγματικής μυστικής εταιρείας, που πιστεύει ότι κατέχει το κλειδί για την αποκάλυψη του θησαυρού των Ναϊτών Ιπποτών.

Οι τρεις επιμελητές αρχίζουν να αναπτύσσουν το "Σχέδιο της Παγκόσμιας Συνωμοσίας", ως εν μέρει διασκεδαστικό, εν μέρει λογοτεχνικό και εν μέρει διανοητικό παιχνίδι. Ξεκινώντας από το «μυστικό χειρόγραφο» του Αρντέντι, εξυφαίνουν έναν ιστό από μυστικές διασυνδέσεις. Αρχίζουν να χρησιμοποιούν τον μικρό υπολογιστή του Μπέλμπο, ο οποίος τον έχει ονομάσει "Αμπουλάφια" (αναφορά στον Ισπανό Εβραίο Αβραάμ Αμπουλάφια, ιδρυτή της Σχολής της "Προφητικής Καββάλα").

Ο Μπέλμπο χρησιμοποιεί τον υπολογιστή κυρίως για ν' αποθηκεύει τα προσωπικά του κείμενα (στο βιβλίο περιέχονται πολλά αποσπάσματά τους), τα οποία ανακαλύπτει ο Καζαουμπόν καθώς τον ερευνά), αλλά διαθέτει κι’ ένα πρόγραμμα που μπορεί να αναδιευθετεί τυχαία τις λέξεις ενός κειμένου και συνεπώς να αλλάζει το πραγματικό τους νόημα (ΣΣ: Αυτό μας θυμίζει Καμπαλιστική μεθοδολογία). Με αυτόν τον τρόπο, χρησιμοποιούν το πρόγραμμα για να δημιουργήσουν τις διασυνδέσεις, οι οποίες εμπνέουν το "Σχέδιο", εισάγοντας τυχαίες λέξεις από τα κείμενα των "Διαβολικών",  αλήθειες (όπως τα έργα και οι ημέρες των Ναϊτών ιπποτών) και "ουδέτερα στοιχεία", όπως η Μίνι (αρραβωνιαστικιά του Μίκυ Μάους).

Έτσι ο "Αμπουλάφια" δημιουργεί νέο κείμενο (ΣΣ: Όπως ακριβώς το περιεχόμενο του Ταλμουδ των σημερινών Ταλμουδιστών Ιουδαίων, οι οποίοι αφού παραποίησαν αυθαιρέτως, διεστρέβλωσαν ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ και σφετερίστηκαν ανιέρως, τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, παρουσίασαν το δικό τους θρησκευτικό/αποκρυφιστικό/Σατανιστικό Σύνταγμα που αποκρύπτεται από τους πολίτες όλων των κρατών του κόσμου, αλλά αναγιγνώσκεται μόνον στις Ιουδαϊκές συναγωγές).

28 Shlomo ben Avraham ibn Adret (Solomon son of Abraham son of Aderet) (1235 – 1310) was a medieval rabbi, halakhist, and Talmudist. He is widely known as the Rashba (Hebrew: רשב״א‎), the Hebrew acronym of his title and name: Rabbi Shlomo ben Avraham. He became a successful banker and leader of Spanish Jewry of his time. As a rabbinical authority his fame was such that he was designated as El Rab d'España ("The Rabbi of Spain"). He served as rabbi of the Main Synagogue of Barcelona for 50 years.