ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ- ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΣ ΨΕΥΤΟΜΕΣΣΙΑΣ–ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

 Μέρος 5ον

3. ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ, Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ.

α. Πριν αποκαλύψουμε την ταυτότητα και τον ρόλο του Αντιχρίστου όπως αυτή καταγράφεται στην Αγία Γραφή, κρίνεται απαραίτητο να αναγνωρίσουμε την ταυτότητα και τον σκοπό εμφανίσεως του Αληθινού Μεσσία.

Όπως προκύπτει από τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης και όχι μόνον, το περιεχόμενο του όρου «Μεσσίας» και ο σκοπός της ελεύσεώς του, δεν ήταν αυτός που διεκήρυτταν και εξακολουθούν να διακηρύττουν στις ημέρες μας, οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews). Ο αναμενόμενος Μεσσίας ήταν ένας απεσταλμένος από τον Αληθινόν Θεόν, προκειμένου να λυτρώσει την ανθρωπότητα από το άγος του προπατορικού αμαρτήματος και όχι να απελευθερώσει μόνον τους Εβραίους από τον Ρωμαϊκόν ζυγόν. Συγκεκριμένα:

1/. Σύμφωνα με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ο αναμενόμενος από τον παλαιό λαό Ισραήλ Μεσσίας, θα ήταν ένας βασιλιάς, προερχόμενος από την βιολογική γραμμή του βασιλέως Δαβίδ (Αδαμική Γραμμή), ο οποίος θα λύτρωνε τους ανθρώπους από το προπατορικό αμάρτημα. Την αντίληψη αυτή οι Εβραίοι ΔΕΝ κατενόησαν και για τον λόγο αυτό και τους προφήτες τους εφόνευσαν και τις προφητείες τους διέστρεψαν, ως προς την ταυτότητα και αποστολή του Μεσσία, με αποτέλεσμα να τον αναμένουν αποκλειστικώς ως ένα απελευθερωτήν από τα δεσμά της δουλείας τους στους Ρωμαίους.

Υπεύθυνη γι’ αυτήν την διαστροφική ερμηνεία των προφητειών, ήταν η πολιτικοθρησκευτική ηγεσία του Παλαιού λαού Ισραήλ, η οποία τουλάχιστον από τον 7ον-6ον π.Χ. αιώνα (περίοδος προφήτου Δανιήλ), είχε αρχίσει να αλώνεται, εξ αιτίας της αφανούς διεισδύσεως σ’αυτήν, «διπόδων όφεων», απογόνων της Καϊνικής Γραμμής.

2/. Ο Ιησούς Χριστός αποτελούσε την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης ως ο Βασιλιάς της Βασιλείας του Θεού και Αρχιερέας μεταξύ των ανθρώπων και του Θεού.. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν και οι δύο όροι, Χριστός και Μεσσίας (IΩΑΝΝ:1/42 και 4/25). Αμφότεροι οι όροι συμπίπτουν και αναφέρονται στο πρόσωπο του θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

β. Το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου

1/. Πως έσωσε ο Θεός τον κόσμο ;

Με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου Του, του Ιησού Χριστού. Η σωτηρία επετεύχθη ήδη κατά την στιγμή της μορφώσεως του θεανδρικού προσώπου του Χριστού. 'Η ανθρώπινη φύση με την ένωσή της με την θεία φύση, αγιάζεται και θεοποιείται. Αποβάλλει την φθορά, ανακαινίζεται και αναδημιουργείται, ανατρέχουσα στην προπτωτική της κατάσταση, στην καθαρότητα και την εικόνα, που αμαυρώθηκε από την αμαρτία. Με την σάρκωσή Του, ο Θεός έγινε άνθρωπος και ο άνθρωπος κατά χάρη, Θεός.

Η Ορθοδοξία ως Πίστη εδραία, αμετακίνητη και τεθεμελιωμένη, στον Ένα και Αληθινό Θεό, αποθέτει μεγάλο βάρος στο γεγονός της εισόδου του Χριστού στον κόσμο, στην γέννηση του Σαρκωμένου Λόγου.  Ο Ιησούς, συγκεντρώνοντας στο πρόσωπό Του σε απόλυτο βαθμό τα τρία  αξιώματα, του Αρχιερέα, του Προφήτη και του Βασιλιά, ήταν ο κατ' εξοχήν Χριστός.1

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ήλθε για να εξιλεώσει τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του, και να τον ειρηνεύσει με τον Θεό διά της Σταυρικής Του θυσίας. Να τον φωτίσει και τον οδηγήσει σε όλη την αλήθεια με την διδασκαλία Του, και να τον ελευθερώσει από τα δεσμά της τυραννικής δουλείας της αμαρτίας με την θεία χάρη και εξουσία Του. Αυτό υπήρξε το απολυτρωτικό έργο Του.

Για την εκπλήρωση του απολυτρωτικού του, ο Χριστός κατείχε τρία αξιώματα, το προφητικόν, το αρχιερατικόν και το βασιλικόν. Στην ουσία αυτά είναι αδιαίρετα και αρρήκτως ενωμένα στο Ένα και το αυτό πρόσωπο του  Λυτρωτού της Ανθρωπότητος.

Σημειώνεται ότι, οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρονται στο πρόσωπο του Μεσσία, παρουσιάζουν Αυτόν ως προφήτη, ως ιερέα και ως βασιλιά. Δηλαδή με τα τρία αξιώματά Του. Έτσι και ο απόστολος Παύλος, όταν μας λέει, ότι ο Κύριος Ιησούς «εγενήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε καί αγιασμός καί απολύτρωσις» (Α΄ ΚΟΡΙΝΘ:1/30), παρουσιάζει και τις επί μέρους πλευρές του. Το προφητικόν με το «σοφία», το αρχιερατικόν με το «δικαιοσύνη τε και αγιασμός» και το βασιλικόν με το «απολύτρωσις».

2/. Το Προφητικό έργο και αξίωμα του Χριστού

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ως προφήτης, δηλαδή ως διδάσκαλος των θείων αληθειών, παρουσιάσθηκε στους ανθρώπους, μόλις άρχισε το επί γης έργο του. Όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης κήρυτταν τον λόγο του Θεού, για να οδηγήσουν τους ανθρώπους στον αληθινό Θεό, δια της εφαρμογής του Θελήματός Του, έτσι και ο Κύριος. Αλλ’ όχι όπως ένας από τους προφήτες της Παλαιάς, αλλ’ ως Προφήτης, ο Μέγας, ο μέγιστος και υπερτέλειος των προφητών, ο Μοναδικός, ο Αρχιπροφήτης, προφήτης και διδάσκαλος, ο ύψιστος διδάσκαλος της ανθρωπότητας, που όμοιος όπως εκείνος δεν είχε παρουσιασθεί πριν, ούτε και στο μέλλον θα παρουσιασθεί.

Στοn Χριστόν απέβλεπαν οι λόγοι του προφήτη Ησαΐα: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με· ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με… κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν καί τυφλοίς ανάβλεψιν.» (ΗΣΑΪΑΣ:61/ 1). Και ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του, ότι είναι «η οδός καί η αλήθεια καί η ζωή», ότι είναι «τό φώς του κόσμου» και ότι όποιος τον ακολουθεί «ου μή περιπατήση εν τή σκοτία, αλλ’ έξει τό φώς της ζωής» (ΙΩΑΝΝ: 8/12).

Διδάσκαλος και προφήτης με θείο και ουράνιο κύρος καλούσε τους ανθρώπους να τον ακολουθήσουν, για να βρουν κοντά του την ανάπαυση των ψυχών τους. Και όταν δίδασκε ο Κύριος, παρουσίαζε τον εαυτό Του πρότυπο ηθικής τελειότητας με την εφαρμογή στην ζωή Του, όλων όσα δίδασκε.

3/. Το αρχιερατικό αξίωμα του Κυρίου

Ο ίδιος ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να σώσει τον εαυτό του, αφού ήταν αμαρτωλός. Πολύ περισσότερο ήταν ΑΔΥΝΑΤΟΝ να σώσει και άλλους, να σώσει όλο το ανθρώπινο γένος. Για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, χρειαζόταν ένα θύμα αναμάρτητο και άγιο, πρόσωπο άπειρης-ανεκτίμητης αξίας και Θείας χάριτος, προκειμένου να αναλάβει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Να τις αναλάβει και φορτωμένος, αίρων, όπως λέει η Γραφή, τις αμαρτίες τις δικές μας να υποστεί τον θάνατο, στον οποίον ήταν καταδικασμένος ο άνθρωπος, να θυσιάσει τον εαυτόν Του υπέρ και αντί των αμαρτωλών ανθρώπων.

Πράγματι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Πατρός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, υπήρξε το πρόσωπο και το θύμα για την απολύτρωσή μας. «Ούτω, λέει ο Κύριος, ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (ΙΩΑΝΝ:3/16).

O Υιός του Θεού, ο Κύριος Ιησούς, αφού πήρε σάρκα από την Αγία Αειπάρθενον Θεοτόκον και όντας Θεός και άνθρωπος, αληθής Θεάνθρωπος, ήταν το μόνο κατάλληλο και ικανό πρόσωπο για να σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου και να σώσει τον άνθρωπο.

Πρoσέφερε ιλαστήρια θυσία την Άγια και αναμάρτητη ζωή Του. ῎Εχυσε το αίμα Tου επάνω στον Σταυρό για να ξεπλύνει τα αίσχη της φθοράς και τον ρύπο της προγονικής παραβάσεως. Με τον θάνατό Tου πάτησε τον θάνατο, αμβλύνας το φοβερό κέντρο του και μεταλλάσσοντάς τον σε πύλη εισάγουσα στην ουράνια ζωή.

4/. Το βασιλικό αξίωμα του Κυρίου

Το βασιλικό του αξίωμα ανεδείχθη και απεδείχθη με την νίκη Του πάνω στον Σταυρό και την συντριβή του σατανά, καθώς επίσης και με την αναγνώρισή Του ως βασιλιά, από τον ευγνώμονα ληστή, ο οποίος του απηύθυνε και την θερμή ικεσίαQ «μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (ΛΟΥΚΑΣ:23/42).

Αλλ’ η βασιλική του εξουσία εξέλαμψε με την κάθοδό του στον Άδη. Εκεί συνέτριψε πύλας χαλκάς, διέλυσε το βασίλειο του Άδη και ανέστησε τους νεκρούς που εκοιμώντο εκεί από αιώνες. Έπειτα αναστήθηκε από τους νεκρούς ως παντοδύναμος Θεός και Κύριος της ζωής και του θανάτου. Και αναστήθηκε, διότι «ουκ ήν δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον Αρχηγόν της ζωής», αλλά και για να δώσει το θείο κύρος και την θεία ισχύ στην Σταυρική Του θυσία, προς σωτηρία των αμαρτωλών. Ακόμη και για να συναναστήσει με τον Εαυτόν Του, τον Αδάμ και όλο το ανθρώπινο γένος.

Ο Χριστός ενασκώντας το βασιλικό λυτρωτικό του αξίωμα, έσωσε τον άνθρωπο και με την ζωηφόρο Του Ανάσταση.

Με την Ανάστασή Tου κατήργησε τον θάνατο και δώρισε ζωή και αφθαρσία στο γένος των ανθρώπων. Τότε ο ίδιος διακήρυξε το· «εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης» (ΜΑΤΘ: 28/18).

Η Aνάσταση του Κυρίου ανακαίνισε γή καί ουρανούς.

Επίσης ο Κύριος έσωσε τον άνθρωπο με την ένδοξη στον ουρανό 'Ανάληψή του.

Δια της Αναλήψεως πληρούται το λυτρωτικό έργο του Χριστού, με την σφραγίδα και την υπογραφή του Θεού. Από τότε ο Θεάνθρωπος καθεζόμενος ακλονήτως, στα δεξιά του Πατρός, στους κόλπους της θεότητας, στην τριαδική φωταύγεια και δόξα, κυβερνά την Εκκλησία Του, την θριαμβεύουσα στους ουρανούς και την στρατευόμενη πάνω στη γη, την οποία παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις των εχθρών και πολεμίων της, την κρατά αήττητη βασιλεία του Θεού πάνω στηn γη.

Τέλος, η λάμψις της παμβασιλικής εξουσίας Του, θα είναι απειροσυμπαντική και δικηφόρος, κατά την Δεύτερη Παρουσία Του, οπότε θα έλθει με δόξα και με συνοδεία χιλιάδων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς, ως κραταιός βασιλιάς Ουρανού και γης, του ορατού Σύμπαντος και των ατελευτήτων αοράτων Συμπάντων.  

γ. Η αποστολή του Θεανθρώπου επί της γης.

1/. To όνομα «Ιησούς» που εμφανίζεται σε διάφορες γλώσσες, είναι η μεταγραφή της λέξεως «Ιησούς» στην ελληνική, προερχόμενη από την αραμαϊκή λέξη «ישוע» (Γιεσούα), η οποία με την σειρά της προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «יהושוע‎» (Γεχοσούα) που σημαίνει «Ο Ιαχβέ είναι Σωτηρία».

Λέγοντας απολύτρωση, εννοούμε την σωτηρία του ανθρώπου. 'Ο άνθρωπος είναι ον λογικό και ελεύθερο. Είναι αυτεξούσιος και αυτοπροαίρετος. Με ποια έννοια όμως είναι σκλάβος, από τι πιέζεται και ασφυκτιά, ώστε να έχει ανάγκη σωτηρίας;

α/. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι εξωτερικά ελεύθερος, όμως στο εσωτερικό βάθος της ψυχής του είναι δούλος της αμαρτωλής του φύσεως, του νόμου της σάρκας που κυριαρχεί στα μέλη του, δούλος κάτω από τον πιεστικό ζυγό του άρχοντος του κόσμου τούτου, του διαβόλου.

Από τότε που εξέπεσε στην 'Εδέμ, δυνάμεις ξένες προς την φύση του εισώρμησαν σ’ αυτή, την κατέλαβαν και την καταδυνάστευσαν. Σκότισαν το μυαλό του, επηρέασαν την βούλησή του, τον αιχμαλώτισαν και τον καθοδήγησαν στην οδό της Ανομίας/Αποστασίας. Άλλαξε αυθέντη ο άνθρωπος. Ενώ στην αρχή ήταν δοσμένος στον Δημιουργό του, αφοσιωμένος στο θείον θέλημά Του κι’ ευτυχισμένος κοντά Του, με την πτώση του, άλλαξε αυθέντη και Κύριο, υποτάχθηκε στον εχθρό του Θεού, τον διάβολο, ο οποίος, αφού τον παραπλάνησε, έγινε άρχοντας του κόσμου τούτου. Η ζωή του παραβάτη έκτοτε γέμισε δεινά και αθλιότητα.

Η αμαρτία τον πίεζε μέχρι θανάτου, έκανε την ζωή του αφόρητη κόλαση. Κινδύνευε να χαθεί το ωραιότερον των πλασμάτων του Θεού. Ο διάβολος φαινόταν ότι νίκησε τον Θεό, αφού μπόρεσε να καταστρέψει την εικόνα Του!

Καμιά άλλη κτιστή δύναμη δεν μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο. Μόνο ο αγαθός, παντοδύναμος και πάνσοφος Δημιουργός, μπορούσε να πάρει στα χέρια του το διεφθαρμένο από την αμαρτία πλάσμα Του, να το αναπλάσει, να το αναπαλαιώσει και να το κάνει και πάλι «παραδείσου πολίτην», όπως ήταν όταν πρωτοδημιουργήθηκε από τον ίδιο τον Δημιουργό του.

Για να πετύχει αυτό, ο Θεός έγινε άνθρωπος, έζησε την ιστορική ζωή στην γη, αναλαμβάνοντας ο ίδιος να διεκπεραιώσει αυτή την αποστολή προς όφελος του παραβάτη ανθρώπου.

β/. Ο Θεός δεν έσωσε τον άνθρωπο ευθύς μετά την πτώση του, όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Η βουλή και ενέργεια του Θεού είναι υπερλογικές δυνάμεις, ενταγμένες στην Ευαγγελική (και όχι ανθρώπινη) Αγάπη, την Αγιότητα, την Πανσοφία και την δικαιοσύνη Του.

Ο Θεός έχει τα δικά του κριτήρια, τα οποία εμείς οι ατελείς άνθρωποι αδυνατούμε να κατανοήσουμε. Ο Θεός θέλησε να σώσει τον άνθρωπο στον κατάλληλο καιρό, στο πλήρωματού χρόνου. Προηγουμένως όμως ο άνθρωπος έπρεπε να ποθήσει ο ίδιος την σωτηρία του. Αν τον έσωζε ο Θεός ευθύς μετά την πτώση του, χωρίς καμιά άλλη εσωτερική διεργασία, το πράγμα δεν θα είχε νόημα για ένα πλάσμα λογικό που θέλει και βουλεύεται ελεύθερα.

 Η παιδαγωγούσα πρόνοια του Θεού άφησε τον άνθρωπο στην αθλιότητα της εκπεσούσης φύσεώς του, να πονέσει, να υποφέρει, να συνειδητοποιήσει το βάρος της αμαρτωλότητάς του, ν’ απελπισθεί από κάθε δυνατότητα να σωθεί από μόνος του και έτσι, να στραφεί εναγωνίως προς τον Θεό, ζητώντας την εξ ύψους δύναμη.

Από την άλλη ο Θεός, δεν άφησε αβοήθητο τον αμαρτωλό άνθρωπο. Με την Παλαιά Διαθήκη Του, τους προφήτες, με το φως του σπερματικού λόγου Του, που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο, ιδιαιτέρως στους αποκληθέντες προχριστιανικούς σοφούς και προφήτες, η πρόνοια του Θεού προετοίμαζε το έδαφος και καλλιεργούσε τα πνεύματα, ώστε ευκολώτερα να γίνει αποδεκτό το κήρυγμα της Σωτηρίας του Θεανθρώπου, από τον άνθρωπο.

2/. Όταν ο Ιησούς έφθασε στα Ιεροσόλυμα, προείπε με ξεκάθαρο τρόπο ότι, θα θανατωθεί (ΜΑΡΚΟΣ: 8/31). Ακούγοντας τα λόγια αυτά ο Πέτρος, άρχισε να διαμαρτύρεται επιτιμητικώς προς τον Κύριον. Τότε ο Ιησούς επετίμησε τον Πέτρον λέγοντάς του ότι: «δεν σκέπτεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αλλά σύμφωνα με το θέλημα των ανθρώπων» (8/33).

Όπως φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα στο σημείο αυτό, ο Πέτρος και μαζί με αυτόν και οι υπόλοιποι μαθητές, αλλά και όλοι οι Εβραίοι της εποχής εκείνης, ανέμεναν έναν επίγειο Μεσσία, έναν Μεσσία ο οποίος θα ηγείτο της επαναστάσεως εναντίον των Ρωμαίων, και τελικά θα αποκαθιστούσε το αρχαίο βασίλειο του Ισραήλ.

Ο Ιησούς όμως ΔΕΝ κηρύττει την έλευση ενός τέτοιου επίγειου βασιλέως, αλλά την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Θεού· Δεν είναι ο Μεσσίας που θα επαναστατήσει εναντίον των Ρωμαίων και θα τους εκδιώξει από την Γη της Επαγγελίας, αλλά ο Μεσσίας που θα παραδοθεί εκουσίως στα χέρια των εχθρών του για να θανατωθεί από αυτούς.2

Αμέσως μετά το περιστατικό αυτό, ο Ιησούς απευθυνόμενος όχι μόνο στους μαθητές του, αλλά και στο πλήθος που τον ακολουθεί, εξηγεί ότι πραγματικός μαθητής του είναι αυτός που θα απαρνηθεί τον εαυτό του, θα σηκώσει τον σταυρό του και θα τον ακολουθήσει (8/34).

Πρόκειται για την εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθέτηση από εκείνη του Πέτρου. Όλες οι πιο πάνω στιγμές, αδιαχώριστες, εκφράζουν ολοκληρωμένο το σχέδιο της θείας περί της σωτηρίας του ανθρώπου οικονομίας. Η αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους τελειούται στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού, γεγονός για το οποίον μίλησαν τόσον ο προφήτης Μωϋσής 1.500 περίπου χρόνια π.Χ. όσον και ο απόστολος Παύλος:

«…οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (ΓΕΝ: 49/10).

«4.4 ὅτε δὲ ἦλθεν τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 4.5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 4.6 Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ θεὸς τὸ πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, κρᾶζον, Αββα ὁ πατήρ. 4.7 ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος ἀλλὰ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος διὰ θεοῦ. (ΓΑΛΑΤΕΣ: 4/4-5).

Για τους παραπάνω συνοπτικώς αναφερθέντες λόγους, ο Ιησούς Χριστός είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ, ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝΟΣ ΑΠ’ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ ΩΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ, όπως θα διαπιστώσουμε και από τις αμέτρητες και εκπληκτικές προφητείες Ιουδαίων και Εθνικών, μέρος των οποίων θα παρουσιάσουμε κατωτέρω.

4. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΜΕΣΣΙΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.3

α. Οι προφήτες της Π.Δ. επισημαίνουν και οραματίζονται μια μεσσιανική εποχή, στην οποία ο άρχοντας της Ειρήνης, ο Ιησούς Χριστός, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια χρυσή εποχή Δικαιοσύνης και Ευαγγελικής Αγάπης. Η αξία επομένως της Παλαιάς Διαθήκης, βρίσκεται στις ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΣΣΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ, που είναι εκατοντάδες, με τις οποίες αναδεικνύεται ο Χριστός ως το μόνο ιστορικό πρόσωπο, του οποίου η έλευση προφητεύθηκε αιώνες πριν γεννηθεί, σε αντίθεση με τους φανταστικούς ψευτο-θεανθρώπους (ψευδοθεούς) του εθνικού κόσμου, που δεν υπήρξαν πραγματικά, αλλά επρόκειτο για αυτοθεοποιήσεις θνητών ανθρώπων και προσωποποιήσεις των εποχών και λειτουργιών της Κτίσεως (ΣΣ: Της ανοήτως και αντιχριστιανικώς χαρακτηριζομένης ως Φύσεως).

Και όταν πραγματοποιήθηκαν όλες κατά γράμμα, οι προφητείες, ο τρόπος γεννήσεώς Του, ο τόπος, η καταγωγή, τα θαύματά του, τα πάθη Του, η Σταύρωσή Του, η Ανάσταση και Ανάληψή Του, τότε φάνηκε και η ουσιαστική αξία της Π.Δ. ως προπαιδείας στο μυστήριον του Ιησού, καθ’όσον προ Χριστού, παρέμενε ημιτελής η ερμηνεία και εν πολλοίς ακατανόητη για τον πυρήνα του περιεχομένου της. Οι καταπληκτικές προφητείες της Βίβλου, που ειπώθηκαν αιώνες π.Χ., είναι ένα πραγματικό διαχρονικό θαύμα, αψευδής μαρτυρία περί της Θεότητος και Μεσσιακής ιδιότητος του Ιησού Χριστού, μέχρι της συντελείας των αιώνων.

β. Ανθολόγιον από τις εκπληκτικές όντως, προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης..

1/. Το πρωτοευαγγέλιο.

«14 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου. 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (ΓΕΝ:3/14-15).4

Αυτά τα λόγια που είπε ο Θεός στον διάβολο, εκείνη την τραγική για τους πρωτόπλαστους στιγμή είναι, το πρώτο χαρμόσυνο άγγελμα, το πρώτο Ευαγγέλιο (Πρωτευαγγέλιο) της Σωτηρίας του ανθρώπου. Προαναγγέλλει τον ερχομό στον κόσμο του Ιησού Χριστού, που, με την διδασκαλία, τα θαύματά Του, τα άγια Πάθη Του και την Ανάσταση Του, σύντριψε την δύναμη του διαβόλου.

Το μόνο που μπόρεσε να κάμει ο διάβολος στον Χριστό ήταν να ξεσηκώσει τον φθόνο των αρχιερέων και γραμματέων και να πετύχει τον Σταυρικό Του θάνατο. Αυτό σήμαιναν και τα λόγια του Θεού ότι ο διάβολος θα του πληγώσει την πτέρνα, δηλαδή θα δείξει όλη του την μοχθηρία, αλλά δεν θα μπορέσει να νικήσει τον αντίπαλο του.

Απεναντίας η Ανάστασή του Χριστού είναι η οριστική νίκη κατά του θανάτου (συντριβή της κεφαλής του όφεως) και απαρχή της σωτηρίας του ανθρώπου. Από την στιγμή εκείνη αρχίζει και το θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Από τότε ο Θεός προετοιμάζει όλους τους λαούς, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο, κατά την κρίση Του και το άγνωστο Σχέδιό Του, για να δεχτούν την σωτηρία που θα τους πρόσφερε με τον Υιό Του, για να γίνει μια Νέα ανθρωπότητα με γενάρχη το «νέο Αδάμ», τον Ιησού Χριστό. Αυτό διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος:

«...22 ὥσπερ γὰρ ἐν τῷ ᾿Αδὰμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καὶ ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται.» (Α' ΚΟΡ:15/22).

2/ Η προφητεία του Ιακώβ.

Ο πατριάρχης Ιακώβ, λίγο πριν πεθάνει, καλεί τα παιδιά του και τους αναγγέλλει την μελλοντική έλευση του Μεσσία, Σωτήρος /Ειρηνοποιού όλων των Εθνών και όχι μόνον των Εβραίων, επισημαίνοντας τον ρόλο της φυλής του Ιούδα και όχι των αγαπημένων του, Ιωσήφ και Βενιαμίν, ούτε και του Λευΐ από την οποία θα προερχόταν η Ιουδαϊκή ιεροσύνη. Το εβραϊκό κείμενο επικεντρώνεται στην φράση «Σηλώ», την οποία η Ιουδαϊκή και χριστιανική παράδοση ερμηνεύουν ως «Ειρηνοποιός» και «Μεσσίας».

«Ἰούδα, σὲ αἰνέσαισαν οἱ ἀδελφοί σου· αἱ χεῖρές σου ἐπὶ νώτου τῶν ἐχθρῶν σου· προσκυνήσουσί σοι οἱ υἱοὶ τοῦ πατρός σου.σκύμνος λέοντος Ἰούδα· ἐκ βλαστοῦ, υἱέ μου, ἀνέβης· ἀναπεσὼν ἐκοιμήθης ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος· τίς ἐγερεῖ αὐτόν; οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καὶ ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἐὰν ἔλθῃ τὰ ἀποκείμενα αὐτῷ, καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν…» (ΓΕΝΕΣΗ: 49/8-10) 

3/. Η προφητεία του Βαλαάμ.

Ο Βαλαάμ υπήρξε προφήτης (Β΄ ΠΕΤΡΟΥ: 2/16) και λάτρευε τον Θεό (ΑΡΙΘΜΟΙ: 22/5-24/20) στην Μεσοποταμία, όπου και η πατρίδα του Αβραάμ. Προσκληθείς υπό του Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, να καταρασθεί τους Ισραηλίτες επειδή φοβήθηκε την δύναμή τους (ΑΡΙΘΜΟΙ:22/6), αυτός αντίθετα με την εντολή του βασιληά, προέβη σε ευλογία του Ισραήλ και προφήτευσε το μέλλον του, λέγοντας:

«φησὶ Βαλαὰμ υἱὸς Βεώρ, φησὶν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀληθινῶς ὁρῶν, ⁴ φησὶν ἀκούων λόγια ἰσχυροῦ, ὅστις ὅρασιν Θεοῦ εἶδεν ἐν ὕπνῳ, ἀποκεκαλυμμένοι οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ· ⁵ ὡς καλοὶ οἱ οἶκοί σου Ἰακώβ, αἱ σκηναί σου Ἰσραήλ! ⁶ ὡσεὶ νάπαι σκιάζουσαι καὶ ὡσεὶ παράδεισοι ἐπὶ ποταμῷ καὶ ὡσεὶ σκηναί, ἃς ἔπηξε Κύριος, καὶ ὡσεὶ κέδροι παρ᾿ ὕδατα. ⁷ ἐξελεύσεται ἄνθρωπος ἐκ τοῦ σπέρματος αὐτοῦ καὶ κυριεύσει ἐθνῶν πολλῶν, καὶ ὑψωθήσεται ἢ Γὼγ βασιλεία αὐτοῦ, καὶ αὐξηθήσεται βασιλεία αὐτοῦ. ⁸ Θεὸς ὡδήγησεν αὐτὸν ἐξ Αἰγύπτου, ὡς δόξα μονοκέρωτος αὐτῷ· ἔδεται ἔθνη ἐχθρῶν αὐτοῦ καὶ τὰ πάχη αὐτῶν ἐκμυελιεῖ καὶ ταῖς βολίσιν αὐτοῦ κατατοξεύσει ἐχθρόν· ⁹ κατακλιθεὶς ἀνεπαύσατο ὡς λέων καὶ ὡς σκύμνος· τίς ἀναστήσει αὐτόν; οἱ εὐλογοῦντές σε εὐλόγηνται, καὶ οἱ καταρώμενοί σε κεκατήρανται. ¹⁰ καὶ ἐθυμώθη Βαλὰκ ἐπὶ Βαλαὰμ καὶ συνεκρότησε ταῖς χερσὶν αὐτοῦ, καὶ εἶπε Βαλὰκ πρὸς Βαλαάμ· καταρᾶσθαι τὸν ἐχθρόν μου κέκληκά σε, καὶ ἰδοὺ εὐλογῶν εὐλόγησας τρίτον τοῦτο· ¹¹ νῦν οὖν φεῦγε εἰς τὸν τόπον σου· εἶπα, τιμήσω σε, καὶ νῦν ἐστέρησέ σε Κύριος τῆς δόξης. (ΑΡΙΘΜΟΙ:24/4-11).

¹² καὶ εἶπε Βαλαὰμ πρὸς Βαλάκ· οὐχὶ καὶ τοῖς ἀγγέλοις σου, οὓς ἀπέστειλας πρός με, ἐλάλησα λέγων· ¹³ ἐάν μοι δῷ Βαλὰκ πλήρη τὸν οἶκον αὐτοῦ ἀργυρίου καὶ χρυσίου, οὐ δυνήσομαι παραβῆναι τὸ ρῆμα Κυρίου ποιῆσαι αὐτὸ καλὸν ἢ πονηρὸν παρ᾿ ἐμαυτοῦ· ὅσα ἐὰν εἴπῃ ὁ Θεός, ταῦτα ἐρῶ. ¹⁴ καὶ νῦν ἰδοὺ ἀποτρέχω εἰς τὸν τόπον μου· δεῦρο συμβουλεύσω σοι, τί ποιήσει ὁ λαὸς οὗτος τὸν λαόν σου ἐπ᾿ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν. ¹⁵ καὶ ἀναλαβὼν τὴν παραβολὴν αὐτοῦ εἶπε· φησὶ Βαλαὰμ υἱὸς Βεώρ, φησὶν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἀληθινῶς ὁρῶν, ¹⁶ ἀκούων λόγια Θεοῦ, ἐπιστάμενος ἐπιστήμην παρὰ ὑψίστου καὶ ὅρασιν Θεοῦ ἰδὼν ἐν ὕπνῳ, ἀποκεκαλυμμένοι οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ· ¹⁷ δείξω αὐτῷ, καὶ οὐχὶ νῦν· μακαρίζω, καὶ οὐκ ἐγγίζει· ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ,5 ἀναστήσεται ἄνθρωπος ἐξ Ἰσραὴλ καὶ θραύσει τοὺς ἀρχηγοὺς Μωὰβ καὶ προνομεύσει πάντας υἱοὺς Σήθ. (…Λόγος του Βαλαάμ, γιού του Βεώρ, Λόγος εκείνου …που βλέπει οράματα του Παντοδύναμου και που, όταν πέφτει σε έκσταση, τα μάτια του ανοίγονται. Τον βλέπω, αλλά όχι τώρα. Τον ατενίζω, μα όχι από κοντά. ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΘΑ ΑΝΑΤΕΙΛΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒ, ραβδί ηγεμονικό θα υψωθεί απ’ τον Ισραήλ, που θα χτυπήσει τα μηλίγγια της Μωάβ και την κορφή του κεφαλιού όλων του Σηθ των απογόνων…)» (ΑΡΙΘΜΟΙ: 24,12-17)

4/. Η προφητεία του Μωϋσέως.

«17 καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ὀρθῶς πάντα ὅσα ἐλάλησαν πρὸς σέ· 18 προφήτην ἀναστήσω αὐτοῖς ἐκ τῶν ἀδελφῶν αὐτῶν, ὥσπερ σέ, καὶ δώσω τὰ ρήματα ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ, καὶ λαλήσει αὐτοῖς καθ᾿ ὅτι ἂν ἐντείλωμαι αὐτῷ· 19 καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὃς ἐὰν μὴ ἀκούσῃ ὅσα ἂν λαλήσῃ ὁ προφήτης ἐκεῖνος ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ἐκδικήσω ἐξ αὐτοῦ. 20 πλὴν ὁ προφήτης, ὃς ἂν ἀσεβήσῃ λαλῆσαι ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου ρῆμα, ὃ οὐ προσέταξα λαλῆσαι, καὶ ὃς ἂν λαλήσῃ ἐν ὀνόματι θεῶν ἑτέρων, ἀποθανεῖται ὁ προφήτης ἐκεῖνος.» (ΔΕΥΤΕΡ:18/17-19).

[Τότε ο Κύριος μού είπε (καταγράφει ο Μωϋσής): «Εγώ, θα αναδείξω μέσα από τον ίδιο τους το λαό ΕΝΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ, ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ. Θα βάλω τα λόγια μου στο στόμα του και θα τους λέει όλα όσα εγώ θα τον διατάζω. Αν κάποιος ασεβήσει και δεν δώσει προσοχή στα λόγια μου, δηλαδή σ’ αυτά που θα λέει ο προφήτης εξ ονόματός μου, εγώ ο ίδιος θα τον τιμωρήσω» ].               

Μόνον ο Μεσσίας μπορούσε όμως να είναι όμοιος με τον Μωυσή, ο οποίος και σύμφωνα με την Συναγωγή υπήρξε ο μέγιστος προφήτης

«10 καὶ οὐκ ἀνέστη ἔτι προφήτης ἐν ᾿Ισραὴλ ὡς Μωυσῆς, ὃν ἔγνω Κύριος αὐτὸν πρόσωπον κατὰ πρόσωπον…» (ΔΕΥΤΕΡ: 34/10).

Ο Μεσσίας δηλαδή αναμενόταν από τους Ιουδαίους και ως νέος Μωϋσής.

Ήδη στα χρόνια του Ιωάννη του Προδρόμου, οι Ιουδαίοι βεβαιώνουν ότι δεν έχει γεννηθεί ακόμη ο προφήτης της συγκεκριμένης προφητείας: Ερώτησαν τον Πρόδρομο Ιωάννη, «Μήπως είσαι ο προφήτης που περιμένουμε;», κι’ εκείνος απάντησε: «‘Όχι»

«Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἰωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐξ Ἱεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευΐτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· σὺ τίς εἶ; καὶ ὡμολόγησε, καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι οὐκ εἰμὶ ἐγὼ ὁ Χριστός. καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· τί οὖν; Ἠλίας εἶ σύ; καὶ λέγει· οὐκ εἰμί. ὁ προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, οὔ.». (ΙΩΑΝΝΗΣ:1/20-21).

5/. Ο Μεσσιανικός Ψαλμός του Δαβίδ.

«Ἱνατί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ. (διάψαλμα). Διαῤῥήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀποῤῥίψωμεν ἀφ᾿ ἡμῶν τὸν ζυγὸν αὐτῶν. ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καὶ ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς. τότε λαλήσει πρὸς αὐτοὺς ἐν ὀργῇ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ θυμῷ αὐτοῦ ταράξει αὐτούς. Ἐγὼ δὲ κατεστάθην βασιλεὺς ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐπὶ Σιὼν ὄρος τὸ ἅγιον αὐτοῦ διαγγέλλων τὸ πρόσταγμα Κυρίου. Κύριος εἶπε πρός με· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε» (ΨΑΛΜΟΙ: 2/1-7)

Ο Ψαλμός είναι βασιλικός και μεσσιανικός. Το γεγονός ενισχύει η θεολογική γραμμή του Παύλου, που αναφέρεται στον ψαλμό για να δηλώσει ότι ο Υιός δεν είναι άγγελος Θεού (ΣΣ: Όπως βλασφημούν τον Θεάνθρωπον οι Ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι), αλλά Θεός ο ίδιος. Διότι λέγει:

«ΠΟΛΥΜΕΡΩΣ καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ Θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις, ἐπ' ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, 2 ὃν ἔθηκε κληρονόμον πάντων, δι' οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν· 3 ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, δι' ἑαυτοῦ καθαρισμὸν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, 4 τοσούτῳ κρείττων γενόμενος τῶν ἀγγέλων, ὅσῳ διαφορώτερον παρ' αὐτοὺς κεκληρονόμηκεν ὄνομα. 5 Τίνι γὰρ εἶπέ ποτε τῶν ἀγγέλων· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε; καὶ πάλιν· ἐγὼ ἔσομαι αὐτῷ εἰς πατέρα, καὶ αὐτὸς ἔσται μοι εἰς υἱόν; 6 ὅταν δὲ πάλιν εἰσαγάγῃ τὸν πρωτότοκον εἰς τὴν οἰκουμένην, λέγει· καὶ προσκυνησάτωσαν αὐτῷ πάντες ἄγγελοι Θεοῦ. …». (ΕΒΡ:1,4-5).

Σε κανέναν από τους αγγέλους, μας λέγει ο Παύλος, δεν είπε ποτέ ο Θεός: «Εσύ είσαι ο Υιός μου, εγώ σήμερα σε γέννησα. Ούτε πάλι είπε για κανέναν: ‘Εγώ θα είμαι πατέρας του και αυτός θα είναι Υιός μου».

Οι πρώτοι χριστιανοί αναφερόμενοι στον ψαλμόν αυτόν, εννοούσαν τον Ιησούν και έλεγαν προσευχόμενοι:

«…ὁ διὰ στόματος Δαυΐδ παιδός σου εἰπών· ἵνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ Χριστοῦ αὐτοῦ. συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου Ἰησοῦν, ὃν ἔχρισας, Ἡρῴδης τε καὶ Πόντιος Πιλᾶτος σὺν ἔθνεσι καὶ λαοῖς Ἰσραήλ, ποιῆσαι ὅσα ἡ χείρ σου καὶ ἡ βουλή σου προώρισε γενέσθαι». (ΠΡΑΞΕΙΣ: 4/25-28).

6/.  Η προφητεία του Μιχαία (Τόπος γεννήσεως Του Κυρίου).

Ότι ο Μεσσίας θα προερχόταν από την Βηθλεέμ, και θα επέφερε την ειρήνη στην γη.

«Καὶ σύ, Βηθλεέμ, οἶκος τοῦ Ἐφραθά, ὀλιγοστὸς εἶ τοῦ εἶναι ἐν χιλιάσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ, καὶ αἱ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος…. καὶ ἔσται αὕτη εἰρήνη· ὅταν Ἀσσύριος ἐπέλθῃ ἐπὶ τὴν γῆν ὑμῶν καὶ ὅταν ἐπιβῇ ἐπὶ τὴν χώραν ὑμῶν, καὶ ἐπεγερθήσονται ἐπ᾿ αὐτὸν ἑπτὰ ποιμένες καὶ ὀκτὼ δήγματα ἀνθρώπων· (Μιχαίας 5/1,4).

Πέρα από την επισήμανση του τόπου γεννήσεως του Μεσσία, η προφητεία αναφέρεται και σε κάτι σπουδαιότερο. Το προφητευόμενο πρόσωπο, θα ήταν όχι μόνο άνθρωπος, αλλά θα προϋπήρχε και αιώνια (άχρονος), σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους.  Αυτό σημαίνει η πρόταση της προφητείας: «ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος…. ».

Η έξοδος του παιδιού της Βηθλεέμ, δηλ. η ανατολή του, η εμφάνισή του, χάνεται στην αιωνιότητα. Το χωρίο αυτό αναφέρεται στην προαιώνια ύπαρξη του Μεσσία ως  Θεού-Θεανθρώπου («Υπόμνημα εις το βιβλίο του Μιχαίου», Νικ. Παπαδόπουλου, Αθήναι, 1975). 

                                                                                                               Συνεχίζεται    

                                                                                                                    

                                                                                                                    

---

1 Τα τρία αξιώματα του Κυρίου-Χριστιανική φοιτητική Δράση, https:// xfd.gr> …>Δογματική ,Sep 3, 2010.

2 Ο Ιησούς διδάσκει ότι όποιος θέλει να σώσει την ζωή του τελικά θα την χάσει. Ενώ όποιος χάσει την ζωή του για χάρη του ιδίου και της Διδασκαλίας Του, θα την σώσει (ΜΑΡΚΟΣ: 8/35). Επομένως είναι σαφές το τι σημαίνει να σηκώνει κάποιος τον Σταυρό του και να ακολουθεί τον Ιησού. Σημαίνει να Τον ακολουθήσει για να πεθάνει τελικά και ο ίδιος μαζί του.

3 .Η  ΠΑΛΑΙΑ  ΔΙΑΘΗΚΗ  ΠΡΟΦΗΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΠΡΟΣ  ΤΟΝ  ΜΕΣΣΙΑ  ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου. Η Παλαιά Διαθήκη προφητεύει και προσανατολίζει προς τον…,

https:// www.impantokratoros.gr>pd…jan 3, 2015.

.Ο Ιησούς Χριστός, η Προσδοκία των Εθνών, Ιερόν κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη Αγίου Όρους, 2000.

4 Οι Ο΄ (Εβδομήκοντα) με την λέξη «σπέρμα» αποδίδουν την εβραϊκή λέξη «ζερά», η οποία είναι συλλογική με γραμματική μορφή ενικού αριθμού. Ήδη η αρχαία Εκκλησία (π.χ. Ειρηναίου Λυώνος «Κατά Αιρέσεων» 3,22, PG 7,957 εξ.) είδε στην πρώτη αναφορά (‘στο σπέρμα σου’) τον διάβολο. Και στην δεύτερη (‘στο σπέρμα της’ = στον απόγονό της), την προτύπωση της γεννήσεως του Χριστού από την Παρθένο Μαρία. Την ίδια έννοια αποδίδει και ο Παύλος στο χωρίο, όταν λέει: «Οι επαγγελίες δόθηκαν στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει: «και στους απογόνους», όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: «και στον απόγονό σου».

Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός» (ΓΑΛ: 3/16). Και πάλι λέγει: «Ο Θεός της ειρήνης ταχέως θέλει συντρίψει τον Σατανά υπό τους πόδας σας» (ΡΩΜ:16/20). Η θεολογική σημασία του στίχου έγκειται στο γεγονός ότι, όπως δια μέσου της γυναίκας (Εύας) η πανουργία του διαβόλου έφερε την αμαρτία και τον θάνατο στον κόσμο, έτσι πάλι δια μέσου της γυναίκας (Παναγίας), η χάρις του Χριστού θ’ απαλλάξει την πεπτωκυΐα ανθρωπότητα από την αμαρτία και τον θάνατο  (βλ. Στ. Καλαντζάκη, «‘Εν αρχή εποίησεν ο Θεός», εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη.)

5 Το άστρο κατά την παλαιά Ανατολή σήμαινε κάποιον Θεό ή βασιλέα θεοποιηθέντα. Θυμίζει Δαβιδική μοναρχία αλλά και την έλευση του Μεσσία από τη γενιά του Δαβίδ. Ως Μεσσιανική προφητεία την εξέλαβαν και όλοι οι Ιουδαίοι νομοδιδάσκαλοι. Άλλωστε και η προσωρινή επιτυχία του ψευτομεσσία Βαρκοχεβά προέκυψε από την ετυμολογία του ονόματός του, που σήμαινε «υιός αστέρος», και την οποίαν (προφητεία) προσήρμοσε στον εαυτόν του.