H MONH KAI AΛΗΘΙΝΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ!

Η ΡΩΜΑΙΪΚΗ/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΣ! Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΜΑΣ!

MAKE HELLAS, HELLENIC EMPIRE AGAIN!!!

ΕΓΓΥΣ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΔΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ ΜΑΣ.

ΤΗΕ «LIBERATΙΟΝ DAY» ΟF CONSTANTINOPLE,  OUR EMPIRE’S CAPITAL AND WORLDWIDE TOWNS’ QUEEN, IS IN SIGHT.

ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ (ΔΙΑΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ).

THE DIACHRONIC CRIMES OF THE JEWISH-TALMUDIC SYSTEM AGAINST THE ANTHROPOTIS (HUMANITY) [COMMITTED AFTER THE CRUCIFIXION OF JESUS CHRIST TILL NOWADAYS].

«Αυτοί που χειρίζονται τον αόρατο μηχανισμό της κοινωνίας, αποτελούν μία αόρατη κυβέρνηση, ο οποία είναι η πραγματική δύναμη εξουσίας της χώρας μας. Τα μυαλά μας παίρνουν το σχήμα…κυρίως από ανθρώπους που ούτε καν έχουμε ακούσει πως υπάρχουν». [Edward Bernays, (Austrian-American pioneer in the field of public relations and propaganda, referred to in his obituary as "the father of public relations").Propaganda (Routledge, 1928)].

 Μέρος 4ον

12. ΄Ιδρυση νέων θρησκειών και «παραφυάδων» τους -Συνεργασία με τους αποστάτες της Δύσεως- Σχίστες της Ενιαίας Ορθόδοξης Εκκλησίας (Συνέχεια 3ου Μέρους).

β.  Προτεσταντισμός.

1/. Ο προτεσταντισμός εμφανίστηκε τον 16ον αιώνα μ.Χ. στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, ως θρησκευτικό κίνημα, με την ονομασία μεταρρύθμιση ή διαμαρτύρηση. Αρχικώς παρουσιάστηκε ως θρησκευτική μεταρρύθμιση, που στρεφόταν κατά της αυταρχικής εξουσίας που ασκούσε και της φορολογίας που επέβαλλε, στις περιοχές της δυτικής Ευρώπης,  η Παπική εκκλησία.

Πρωτεργάτες εκείνης της αποστασίας από τον Φραγκοπαπισμό, η οποία από τους τότε αποστατήσαντες αλλά και σύγχρονους κριτικούς, ονομάστηκε θρησκευτική μεταρρύθμιση, θεωρούνται οι Λούθηρος, Ζβίγγλιος και Καλβίνος.

Οι τρεις αιρεσιάρχες ελαυνόμενοι από αλαζονεία και άγνοια τής αληθούς Χριστιανικής πίστεως, καθοδηγούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από Ιουδαιοταλμουδιστές, έσχισαν την Παπική «εκκλησία» και πυροδότησαν το δογματικό χάος τού Προτεσταντισμού.

Οι περισσότεροι από τους Καλβινιστές, από τον 17ον αιώνα και μετά, παραδόθηκαν στην λατρεία του Μαμμωνά, διότι ο Καλβινισμός τους οδήγησε εκεί, αφού είχαν πάψει να είναι Χριστιανοί. Ο Καλβινισμός του κρυπτο-ιουδαίου Ζαν Κοέν, Κο(β)έν/Καλβίνου, απέρριψε την απαγόρευση του τόκου που είχε επιβάλλει ο Παπισμός, βοήθησε στην αθέμιτη κερδοσκοπία [η οποία διευκόλυνε μόνον τους αρχιτοκογλύφους Καϊνίτες Ταλμουδιστές ιουδαίους (Κ-Τ-Ι), την αντι-παραγωγική διακίνηση του χρήματος και, βεβαίως, στην αύξησή του.

Ο βασικώτερος και θεωρητικός υποστηρικτής του προτεσταντισμού, που τελικώς εξελίχθηκε σε αίρεση, του ήδη Σχίστη της Χριστιανοσύνης, (Φραγκο) Παπισμού, ήταν ο Γερμανός Ιουδαιοτραφής και αποκρυφιστής, μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος (Martin Luther 1483-1546). 

Ο πρωτεργάτης των διαμαρτυρόμενων, χρηματοδοτούμενος από Ιουδαϊκές πηγές, αντέδρασε με βασικό αίτιο την ανάμειξη της παπικής Εκκλησίας στην κοσμική εξουσία. Το 1517 άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες διαμαρτυρίες ενάντια στον παπισμό όταν ο Λούθηρος, τοιχοκόλλησε στην Βυρτεμβέργη τις 95 θέσεις του. Σ' αυτές τις θέσεις, ο Λούθηρος, μεταξύ των άλλων, κατέκρινε δριμύτατα την τακτική της παπικής Εκκλησίας, στο ζήτημα της αφέσεως των αμαρτιών και στην πώληση των συγχωροχαρτίων.

2/. Οι ηγέτες της λεγομένης Διαμαρτυρήσεως ή Μεταρρυθμίσεως:

α/. Εφηύραν και επέβαλλαν κακοδοξίες τελείως ανιστόρητες με την επί 1.500 χρόνια ιερά Χριστιανική Παράδοση και όλως αντίθετες σε σχέση με την Αγία Γραφή.

β/. Δεν δικαιολογούνται για τις αντιβιβλικές / αντι-αγιογραφικές δοξασίες τους, καθ’ όσον, ήσαν καλώς ενημερωμένοι ότι στην πρώτη Εκκλησία η αυθεντία της Ιεράς Παραδόσεως και η αποστολική συνέχεια, φυλάσσονταν ως θησαυροί, περισσότερο από καθετί άλλο.

γ/. Απέρριψαν αυθαιρέτως, την αυθεντία και το αλάθητο των Οικουμενικών Συνόδων. Παραλλήλως και αναιτιολογήτως, εχαρακτήρισαν αυθεντικές και μη επιδεχόμενες αμφισβητήσεως, τις δικές τους αυθαίρετες/ προσωπικές ερμηνείες των κειμένων της Αγίας Γραφής..

δ/. Αντικειμενοποίησαν την Αποκάλυψη του Θεού και απέρριψαν το τελευταίο βιβλίον της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψη του Ιωάννου.

ε/. Με την δογματική θέση τους για τον απόλυτο προορισμό, αρνήθηκαν την ελεύθερη βούληση, την ελεύθερη συνεργία του ανθρώπου στην πραγμάτωση του θελήματος του Θεού.

στ/.  Άνοιξαν την πόρτα στην μόνιμη κυριαρχία τού σκεπτικισμού, του άκρατου ορθολογισμού, ακόμη και τού αθεϊσμού. Παραλλήλως με τον σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό, εμπέδωσαν τον νέο-σχολαστικισμό.

ζ/. Υπήρξαν Σχίστες της Χριστιανικής Ενότητος, με συνέπειες, μεγαλύτερες και τραγικώτερες από εκείνες που προέκυψαν μετά την οριστική αποστασία των παπικών (1054).

Με την αποτυχημένη προσπάθειά τους για την μεταρρύθμιση της Παπικής «εκκλησίας», άνοιξαν για καλά το κουτί της Πανδώρας με κατακερματισμό των μεταρρυθμιστών και σειρά βεβήλων και βλασφήμων ενεργειών τους.

3/.     Ο Προτεσταντισμός:

.Είναι μία από τις τρεις κύριες αιτίες δημιουργίας του κατ’ ευφημισμόν λεγομένου «Διαφωτισμού».

.Θεωρείται το θεολογικό και ηθικό «άλλοθι» της αιματοσφαγούς Γαλλικής Επαναστάσεως, η οποία υπήρξεν ΑΠΟΚΛΕΙ­ΣΤΙΚΟ έργο του Εωσφορικού Ιουδαϊσμού μέσα από τις απόλυτα ελεγ­χόμενες από αυτόν, γερμανικές μυστικές εταιρείες που ήλεγχαν κρυπτο-ιουδαίοι Γερμανοί προτεστάντες και φραγκοπαπικοί.

.Δεν είναι απλώς μία αιρετική εθελοθρησκεία, χωρίς ΧΡΙΣΤΟ! Είναι θρησκευτική δικτατορία με οργάνωση και δραστηριότητες της αλήστου μνήμης Ιεράς Εξετάσεως.

.Είναι ο κεντρικός πυρήνας της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, καθοδηγουμένου δια του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

.Διαμόρφωσε συγκεκριμένη αντίληψη περί εργασίας, ανθρωπίνης ηθικής και γενικώς περί ανθρώπου και ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Εξελίχθηκε στον σημαντικώτερο υπηρέτη αναπτύξεως του καπιταλισμού.

.Άσκησε θετική επίδραση για την καθιέρωση και παγκόσμια κυριαρχία του Ιουδαϊκού Καπιταλισμού, μέσω του Ιουδαιοταλμουδικού τραπεζικού συστήματος.

Ο Καπιταλισμός όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, καταδεικνύει ότι  η Προτεσταντική ηθική, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο «ξενιστής» του Ιουδαιοταλμουδικού Τραπεζιτικού Συστήματος. Στην τελευταία του επαναστατική φάση, που είναι και η πιο σημαντική, εκφράστηκε σαν πολιτικό-οικονομικό κίνημα.

Αυτός είναι ο Προτεσταντισμός!

4/. Παραφυάδες του Προτεσταντισμού (πλέον των τριών κυρίων σεκτών).

Αμέτρητες είναι οι παραφυάδες του Προτεσταντισμού. Μερικές απ’αυτές:

Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Πρεσβυτεριανοί, Αντβεντιστές της 7ης Ημέρας, Αναβαπτιστές, Πεντηκοστιανοί, Αναβαπτιστές, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, Κουακέροι,  Αρμινιανιστές, Μελετητές της Βίβλου, η Παγκόσμια Εκκλησία του Θεού (όσοι παραμένουν πιστοί στον Armstrong), η εκκλησία της Χριστιανικής Επιστήμης, κλπ

Διαλέγετε και παίρνετε!!!

γ. Αγγλικανισμός

1/. Η Βρετανία ήταν κάποτε η χώρα της Βίβλου. Τον χριστιανισμό διέδωσε στην Βρετανία, ο άγιος Αριστόβουλος ο Κύπριος, συνεργάτης του αποστόλου Παύλου, αδελφός του αποστόλου Βαρνάβα, ιδρυτού και προστάτου της Εκκλησίας της Κύπρου. Ο Αριστόβουλος είναι ένας από τους εβδομήκοντα Αποστόλους, για τους οποίους κάνει λόγο το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (ΛΟΥΚ:10/17). Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 15 Μαρτίου και 31 Οκτωβρίου.

Αλλ’ η Βρετανία απομακρύνθηκε σταδιακά από την σώζουσα αλήθεια του Ευαγγελίου, το οποίο της κήρυξε με αφάνταστες θυσίες ο άγιος  Αριστόβουλος, όταν στην χώρα κατοικούσαν άγριες ειδωλολατρικές φυλές. Μετά το σχίσμα του 11ου αιώνος, αλλά και από τότε που η Εκκλησία της Αγγλίας χωρίσθηκε από τον Παπισμό, πλήθυναν οι αιρετικές ομολογίες του λεγόμενου Αγγλικανισμού. Ήδη όμως προχώρησε ακόμη περισσότερο.

Την απάντηση μας δίδει και αιτιολογεί, με τον δικό του τρόπο, ο θεωρητικός του καπιταλισμού, Άνταμ Σμιθ, στο έργο του «Ο πλούτος των εθνών»:

«Δεν αναμένουμε το δείπνο μας από την ευσπλαχνία του κρεοπώλη ή του φούρναρη, αλλά κυρίως από την φροντίδα που δείχνουν για τα δικά τους συμφέροντα. Δεν απευθυνόμαστε στον ανθρωπισμό τους, αλλά στον εγωϊσμό τους. Και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας, αλλά για τα κέρδη τους…».

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ:3/2)

 Ο Άνταμ Σμιθ ανήκε σε προτεσταντική (Αγγλικανική) οικογένεια και ως εκ τούτου, πολλοί θεωρούν ότι επίστευε στην ύπαρξη του Θεού...Ο Αγγλο-Αμερικανός οικονομολόγος, όμως, Ronald Coase, αμφισβήτησε την άποψη ότι ο Άνταμ Σμιθ ήταν Ντεϊστής,1 με βάση το γεγονός ότι στα έργα του ποτέ δεν επικαλείται ρητά τον Θεό ως μια εξήγηση της αρμονίας του φυσικού ή του ανθρώπινου κόσμου. Σύμφωνα με τον Coase, αν και ο Σμιθ αναφέρεται μερικές φορές στον «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος» (ΣΣ: Απόδειξη ότι ο Σμιθ ήταν τέκτων), μεταγενέστεροι λόγιοι όπως ο Jacob Viner, έχουν «υπερβάλλει όσον αφορά την έκταση στην οποία ο Άνταμ Σμιθ είχε αφοσιωθεί σε μια πίστη και σε έναν προσωπικό Θεό».

Πέραν του ότι καλλιεργεί από πολλών ετών την μαγεία, τώρα αποδέχεται και επισήμως την… ειδωλολατρία!

2/. Όπως μας πληροφορεί το αμερικανικό Περιοδικό «Τime», «για πρώτη φορά η αρχαία παγανιστική παράδοση – δοξασία του Δρυϊδισμού έχει αναγνωρισθεί» στην Βρετανία «ως επίσημη  θρησκεία. Η (δε) επιτροπή φιλανθρωπικών οργανώσεων για την Αγγλία και την Ουαλλία παρεχώρησε στο Δίκτυο των Δρυϊδών (Druid Network), μια ομάδα 350 μελών», προνομιακό  φορολογικό καθεστώς!!

Έτσι  ο Δρυϊσμός απαλλάσσεται από τους φόρους επί των δωρεών, όπως και άλλες θρησκευτικές ομάδες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν σήμερα περί τους 10.000 Δρυΐδες.2 Καθώς όμως έχει απλωθεί και σ’  άλλες χώρες η ειδωλολατρική αυτή  θρησκεία, αριθμεί κάποια εκατομμύρια πιστών.3

Δρυΐδες ήσαν ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Δρ Ρόουαν Ουΐλλιαμς, και η κεφαλή της Αγγλικανικής «Εκκλησίας» τ. βασίλισσα Ελισάβετ η  Β΄!!!

Ο Ρόουαν Oυΐλιαμς (Rowan Douglas Williams, Baron Williams of Oystermouth, γενν. 14 Ιουνίου 1950) ήταν ο 104ος αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπερι, προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αγγλίας και της Αγγλικανικής Κοινωνίας από 2002 μέχρι το 2012, οπότε παραιτήθηκε.

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ «έγινε  επίτιμο μέλος της Αδελφότητος των Δρυΐδων της Ουαλλίας», τον Αύγουστο του 2002, δύο μήνες πριν από την επίσημη ανάληψη των καθηκόν των του ως Αρχιεπισκόπου. Τότε  εχρίσθη «Δρυΐδης – Βάρδος» από τον Αρχιδρυΐδη της Βρετανίας, κρυπτο-ιουδαίο (crypto-Jewish) Ρόμπιν Λιούζ. Στην ίδια τελετή έγιναν Δρυΐδες και άλλα 50 μέλη.

Από το 2012 μέχρι τις 12 Νοεμβρίου 2024, ο 105ος αρχιεπίσκοπος ήταν ο Ιουστίνος (Τζάστιν Ουέλμπι) που ενθρονίστηκε στις 21 Μαρτίου 2013. Ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να παραιτηθεί υπό το βάρος πιέσεων για συγκάλυψη σεξουαλικών σκανδάλων με θύματα νεαρά άτομα.

 Εκεί κατάντησε η Βρετανία! Να έχει Αρχιεπίσκοπο και βασίλισσα ειδωλολάτρες Ιδιαίτερα αρχιεπίσκοπο συνένοχο για παιδοβιασμούς στον 21ον αιώνα!!! Κατήντησε εκεί, διότι απώθησε τον αληθινό Θεό της αγάπης και στήριξε την ελπίδα της στο πλήθος του πλούτου της, την δύναμη και επιρροή της, στην ματαιοδοξίες των βασιλέων και Αρχιεπισκόπων της.

 Ή όπως το λέγει ο θεοκίνητος Δαβίδ: «Ἰδοὺ ἄνθρωπος (ΣΣ: ἐν προκειμένῳ, ἰδοὺ λαός), ὃς οὐκ ἔθετο τὸν Θεὸν βοηθὸν αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὐτοῦ καὶ ἐνεδυναμώθη ἐπὶ τῇ ματαιότητι αὐτοῦ» (ΨΑΛΜ: 51/ 9).4

δ. Νεοπαγανισμός

Η Νεοειδωλολατρεία είναι συνέχεια των αρχαίων προχριστιανικών παγανιστικών θρησκειών, με παγανιστικά σύμβολα, ναούς κυρίως υπαίθριους και σαφή λατρευτική απόδοση προς τον Εωσφόρο ! Ανάλογη και αποκρυφιστική, είναι η Σατανολατρεία που εφαρμόζεται από τους οπαδούς της λεγομένης «Εκκλησίας του Σατανά», επιτρεπομένης/αναγνωρισμένης σε ορισμένες χώρες.

13. Αφανής διείσδυση των Καϊνιτών Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Κ-Τ-Ι) στους κόλπους της Παπικής «εκκλησίας»-Σταδιακή  διάβρωση, μετάλλαξη και τελικώς άλωσή της.

α. Για να κατακτήσει τον Χριστιανικό κόσμο, ο Ιουδαιο-ταλμουδικός Ιμπεριαλισμός, θεώρησε απαραίτητον και αναπόφευκτον, τον έλεγχον της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι (Κ-Τ-Ι)  διείσδυσαν στα ενδότερα της Δυτικής «εκκλησίας» ως χρηματοδότες, αστρολόγοι, χρυσοχόοι, αλλά και ως πάπες, καρδινάλιοι, ιερείς και μοναχοί, αφού προηγουμένως είχαν «εκχριστιανισθεί» (κατόπιν άνωθεν εντολών) ή βιαίως [διατηρήσαντες κρυφίως την πατρώα θρησκεία τους (Ταλμουδισμός)],  δρώντες ως «πέμπτη φάλαγγα».

Οι σατανικοί σκοποί διεισδύσεως των κρυπτο-Ταλμουδιστών Ιουδαίων ως προβατόσχημοι λύκοι με την δορά του «χριστιανού» στον κλήρο, έχουν καταγραφεί σ’ένα έγγραφο που έπεσε στα χέρια των Γαλλικών αρχών, δημοσιεύθηκε από τον Abbe Chabauty (1827-1914) και αφορά σ’ ένα γράμμα από τον μυστικό ηγέτη του Ιουδαϊκού Σανχέντριν που έζησε περί τα τέλη του 15oυ αι. στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος υπογράφει ως «V.S.S.V.E.F., Casleo 21,1489.».

Οι σκοποί αυτοί συμπυκνώνονται σε μία σατανική φράση προς το τέλος της επιστολής που αναφέρει τα εξής:

« …Έτσι θα κυβερνήσετε τους Χριστιανούς, θα ελέγξετε τις χώρες τους και θα τους εκδικηθείτε…Ακολουθήσατε τις εντολές που σας δίνουμε..» (Πηγή: Port Louis, Mons. Leon Meurin, S.J. «Φιλοσοφία της Μασωνίας», New Publishers, Madrid, 1957, p.223).

β.  Η «5η Φάλαγγα» (Κρυπτο-Ιουδαίοι)

Οι παγκόσμιοι συνωμότες Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Κ-Τ-Ι), από τον 5ον μ.Χ. αιώνα, άρχισαν δειλά-δειλά, κατ’ αρχάς, να διεισδύουν μέσα στους κόλπους των θρησκευτικών διοικήσεων και οργανώσεων των λαών, αρχίζοντας από την Ευρώπη, δήθεν ως νέοι θιασώτες και πιστοί της θρησκείας την οποίαν υποτίθεται ότι είχαν ασπασθεί, ενώ μυστικώς διατηρούσαν  την παλιά θρησκεία τους (ταλμουδικός Ιουδαϊσμός) λατρεύοντες κρυφίως, στις συνάξεις των αποκρυφιστικών οργανώσεών τους, τον Εωσφόρο.

Έτσι, οι Ιουδαίοι, άρχισαν να δραστηριοποιούνται εκεί, ακολουθούντες εντολές του Σανχέντριν, ασκούντες δραστηριότητες όπως είχαν σχεδιαστεί στις μυστικές συνάξεις τους. Προς τούτοις, άλλαξαν τα ιουδαϊκά τους επίθετα και πήραν χριστιανικά ονόματα πολλάκις συνδεόμενα με ονόματα των νονών τους. Κατάφεραν να αναμιχθούν στην Χριστιανική κοινωνία και να πάρουν ονόματα από εξέχουσες οικογένειες της Γαλλίας, Ιταλίας, Αγγλίας, Ισπανίας, Γερμανίας, Πολωνίας και άλλων χωρών της Χριστιανικής Ευρώπης.

Με αυτόν τον τρόπον οι «πεμπτοφαλαγγίτες» συνωμότες δρούσαν ανενόχλητοι, μετά τον «εκχριστιανισμόν» τους, όχι μόνον στις περιοχές των ενοριών και τους χώρους των ναών, αλλά και στα μοναστήρια.

«…τοποθέτησαν τα παιδιά τους στον κλήρο και τα μοναστήρια, με τόσο καλά αποτελέσματα ώστε είχαν την εύνοιαν των κληρικών, των επισκόπων και άλλων χριστιανικών προσωπικοτήτων, ακόμη δε καικαρδιναλίων. Όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Η φιλοδοξίες τους έφθασαν σε σημείο να κάνουν και δικό τους Πάπα. Αυτό το  φιλόδοξο σχέδιο το πέτυχαν το 1130, όταν ο καρδινάλιος Πιέρ Λεόνι, ένας ψευτοχριστιανός κρυπτο-εβραίος, πέτυχε με απάτη και ψέμματα να τον εκλέξουν Πάπα της Ρώμης, τα τρία τέταρτα των Καρδιναλίων, με το όνομα Ανάκλητος ο 2ος…».

Παραθέτουμε λέξη προς λέξη επίσημο έγγραφο της Συναγωγής, από την Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια:

«Pierleoni, σεβάσμια Ρωμαϊκή οικογένεια του 11ου-13ου αι. Baruj Leoni, χρηματοδότης του πάπα, βαπτίστηκε και ονομάστηκε Benedict Christian.     Ο γιός τού Leo, Pedro Leonis (Pierleoni) , ήταν επίσης ηγέτης του παπικού κόμματος  και υποστήριξε τον Paschalis II κατά του γερμανού αυτοκράτορα     Henry V.  Ο γιός του Pierleoni II προήχθη σε καρδινάλιο το 1116 και εξελέγη πάπας το 1130 με το όνομα Ανάκλητος ΙΙ. Η Lucrezia Pierleoni έγραψε στην βάση του αγάλματός, της τις διασυνδέσεις της οικογενείας της με τους βασιλικούς οίκουςτης Αυστρίας και της Ισπανίας.  Παρά το (Χριστιανικό) βάπτισμα και τους μικτούς γάμους οι Pierleoni συνεδέοντο επί αιώνες με της Εβραϊκή κοινότητα..» (Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 8ος, λέξη Pierleoni, σελ. 452, στ.2.).

γ.  Ο Ιουδαίος ιστορικός Cecil Roth που τόσο πολύ εξετιμάτο από τους εβραϊκούς κύκλους μας διαβεβαιώνει στην «ιστορία των Μαρράνος»:

«…Παρέμεναν στην καρδιά τέλειοι εβραίοι, όπως και ήσαν. Εξωτερικά ζούσαν ως Χριστιανοί. Πήγαιναν τα παιδιά τους στην εκκλησία να βαπτισθούν…Πήγαιναν στον ιερέα για να νυμφευθούν….και στα σπίτια τους έκαναν άλλη τελετή… Κατά περιπτώσεις σύχναζαν στις συναγωγές για τον εξαγνισμό τους για τον οποίον τακτικά έστελναν δώρα από λάδι….σχημάτιζαν οργανώσεις με καθολική κάλυψη με το όνομα κάποιου Χριστιανού Αγίου….Ήσαν Ιουδαίοι σ’όλα εκτός από το όνομα και Χριστιανοί σε τίποτε εκτός από τον τύπο…»    (Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο, Maurice Pinay, εκδ. Ελληνικόν Αύριον, 2/1982, σ.37).5

14. Διαχρονική εχθρότης και καταπολέμηση  της Ρωμαϊκής/ Ελληνικής Αυτοκρατορίας («Βυζάντιον»)-Συμμαχία με επίδοξους εχθρούς της Αυτοκρατορίας μας.

Ραδιουργώντας αφανώς μέσα στα σπλάχνα της Αυτοκρατορίας μας, οι (Κ-Τ-Ι)  συνέβαλλαν τα μέγιστα, τόσον στην πρώτη άλωση (1204) από τους Φραγκολατίνους, όσον και στην πτώση-υποδούλωση της Πόλης (1453) στους αλλογενείς, αλλόθρησκους Οθωμανούς Ισλαμιστές.

α. Οργάνωση και εκτέλεση της Επιχειρήσεως «Άλωση και Λεηλασία της Πόλης» το 1204.

1/. Ο σχέδιον της διανομής διοικήσεως, εδαφών και λαφύρων (πριν από την έναρξη της επιχειρήσεως).

Μάρτιος 1204: Μεταξύ Βενετίας και Σταυροφόρων πραγματοποιήθηκε συνθήκη, σχετικά με την διαίρεση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αποδεικνύοντας έτσι τον κύριο στόχο των Ενετών και Σταυροφόρων. Η πρώτη πρόταση της συνθήκης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή: «Εν ονόματι του Χριστού, πρέπει να καταλάβουμε, δια των όπλων, την πόλη». Τα κύρια σημεία της συνθήκης είχαν ως εξής:

α/. Η κυβέρνηση των Λατίνων θα εγκαθίστατο στην πόλη και οι σύμμαχοι τους θα συμμετείχαν στην κατανομή των λαφύρων,

β/. Επιτροπή αποτελούμενη από έξι Βενετούς και έξι Φράγκους (Γάλλους), θα εξέλεγε εκείνον που κατά την γνώμη τους θα κυβερνούσε καλύτερα τη χώρα «προς δόξαν του Θεού, της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας και της Αυτοκρατορίας» (ΣΣ: Εννοούσαν την «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», όπως απεκαλούσαν ο Καρλονάνος και οι διάδοχοί του, τις Φραγκοκρατούμενες περιοχές της Ευρώπης, σφετερισθέντες το όνομα της Ελληνικής/Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας-Ρωμανίας).  

γ/. Ο Λατίνος αυτοκράτορας θα είχε στην διάθεσή του το 1/4 της Πόλης, την έξω από την πόλη περιοχή, καθώς και δύο ανάκτορα εντός της Πόλης. Τα υπόλοιπα 3/4 θα δίνονταν κατά το ήμισυ στους Βενετούς και το υπόλοιπο στους άλλους Σταυροφόρους και

δ/. Εκτός από τον Ερρίκο Δάνδολο, όλοι οι Σταυροφόροι που θα λάμβαναν μικρές ή μεγάλες κτήσεις, όφειλαν να ορκιστούν πίστη στον αυτοκράτορα Όθωνα Δ΄.

2/. Αρχηγός της Αντιχριστιανικής Σταυροφορίας ήταν ο γηραιός κρυπτο-(Κ-Τ-Ι), Δόγης Δάνδολος.  Ο Ερρίκος Δάνδολος (περ. 1192-1205 μ.Χ.), έχοντας  πρόθεση να πετύχει την επέκταση της κυριαρχίας του Ενετικού εμπορίου, που βρισκόταν στα χέρια των συμφυλετών του, και στα ανατολικά, ήρθε σε επαφή με τον αλαζόνα Φραγκολατίνο-Ιουδαιόφρονα πάπα Ιννοκέντιον Γ΄ που διεκήρυττε ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Ανατολής είναι «αιρετικοί» πρέπει να ενωθούν με τους Λατινόφρονες και να υποταχθούν άνευ όρων, στον  πάπα.

Έτσι αμφότεροι, συναποφάσισαν την εκστρατεία εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως προς:

.Υποταγή των Ορθοδόξων/Ρωμηών Ελλήνων της Ανατολής, στους Φραγκο-λατίνους του Πάπα και του Φράγκολατίνου Αυτοκράτορα που ήδη είχε αυτοανακηρυχθεί ως «Αυτοκράτωρ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», ο Όθων Δ΄(1175/1176-1218).

.Λεηλασία του αμύθητου πλούτου της Ρωμαϊκής/Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας-Ρωμανίας. 

Ο Δάνδολος είχε κι’έναν άλλο λόγο που απεφάσισε να εκστρατεύσει κατά της Κωνσταντινουπόλεως..Δεν ξεχνούσε την ατιμωτική απέλαση του από την Πόλη όταν υπηρετούσε εκεί ως πρέσβης, εξ αιτίας των ραδιουργιών και προδοτικών ενεργειών που έκανε σε βάρος των Ρωμηών/Ελλήνων και της Ρωμανίας γενικώτερον. Του φάνηκε ως η καλύτερη ευκαιρία να κτυπήσει τελικά την Κωνσταντινούπολη και ως εμπορικός ανταγωνιστής, με την συμμετοχή των συμφυλετών του, που κυριαρχούσαν στο εμπόριο της Βενετίας.

3/. Οι σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, και λοιπά εγκλήματα της συμμαχίας αντιχρίστων παπικών και στιφών μισθωμένα από τον Δάνδολον και τους Ιουδαίους εμπόρους. 

α/. Επίσκοποι και άλλοι κληρικοί (ιερείς, μοναχοί), υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης (Ιωάννης Γ΄) μόλις μπόρεσε, ανυπόδυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, μέσα σε πρωτοφανείς σκηνές φρίκης. Στην λεηλασία πρωτοστατούσε ο παποφραγκικός (λατινικός) κλήρος.

Μόνο την πρώτη ημέρα δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ιδιαίτερος και επιλεγμένος στόχος των (αντίχριστων) σταυροφόρων, ήταν ο ορθόδοξος Κλήρος. Και το χειρότερο: Πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της.  

Επί πολλά χρόνια τα πλοία των δυτικών λεηλατών, μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη στην Δύση, όπου ακόμη και σήμερα κοσμούν «εκκλησίες», μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Βασικός τόπος συγκεντρώσεως των διαρπαγέντων θησαυρών ήταν ο ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία.

Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τους ελληνικούς θησαυρούς της Ρωμηοσύνης, του Αγίου Μάρκου, εκποιήθηκε το 1795 από την Βενετική Δημοκρατία, για πολεμικές ανάγκες της.

β/. Περιγράφοντας τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Σταυροφόροι, ο αυτόπτης μάρτυς Νικήτας Χωνιάτης:

-Γράφει με οργίλον ύφος:  «Πήρατε τον Σταυρό και ορκιστήκατε πάνω σ’ αυτόν και στα ιερά Ευαγγέλια, ότι θα περνούσατε από την επικράτεια των χριστιανών χωρίς να χύσετε αίμα και χωρίς να στραφείτε προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά. Μας είπατε ότι είχατε πάρει τα όπλα μόνο εναντίον των Σαρακηνών και θα πνίγατε μόνο εκείνους στο αίμα τους. Υποσχεθήκατε να παραμείνετε αγνοί ενόσω φέρατε τον Σταυρό, όπως άρμοζε σε στρατιώτες που υπηρετούν τη σημαία του Χριστού. Αντί να υπερασπιστείτε τον τάφο Του, βιαιοπραγήσατε σε βάρος των πιστών που είναι μέλη του. Φερθήκατε στους χριστιανούς χειρότερα απ’ ότι οι Άραβες φέρονται στους Λατίνους γιατί οι τελευταίοι σέβονται τουλάχιστον τις γυναίκες».

-Συγκρίνει την αγριότητα αυτών των «προδρόμων του αντίχριστου» στην Κωνσταντινούπολη με την συγκρατημένη στάση των Σαρακηνών στην Ιερουσαλήμ, οι οποίοι είχαν σεβαστεί τον ναό του Παναγίου Τάφου και δεν είχαν θίξει ούτε τους ίδιους τους χριστιανούς ούτε τις περιουσίες τους..

-Ομιλεί για τους βαρβάρους οι οποίοι ήταν ανίκανοι να εκτιμήσουν και, ως εκ τούτου, να σεβαστούν την ομορφιά της. Για εκείνον η Αγία Σοφία ήταν «ένας επίγειος παράδεισος, ένας θρόνος θείας μεγαλοπρέπειας, μια εικόνα του απείρου που είχε δημιουργήσει ο Παντοδύναμος».

-Αναφερόμενος στην βεβήλωση του Μεγάλου Ναού,  μας πληροφορεί ότι οι αντίχριστοι Φραγκο-λατίνοι και Ταλμουδιστές Ιουδαίοι λεηλάτες «εγκατέστησαν μια πόρνη στην πατριαρχική καθέδρα και χόρευε και τραγουδούσε ένα άσεμνο τραγούδι προς τέρψη των στρατιωτών».

Η λεηλασία του ίδιου ναού το 1453 εκ μέρους του Μωάμεθ Β’, δεν ήταν τόσο εκτεταμένη όσο εκείνη εκ μέρους των Σταυροφόρων το 1204. Η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «έπεσε αφού υπέστη την επίθεση αυτής της εγκληματικής και πειρατικής εκστρατείας που λέγεται Δ΄ Σταυροφορία

4/. Μετά την κατάληψη της Πόλης, επί τρεις μέρες, οι Λατίνοι χρησιμοποίησαν φοβερή σκληρότητα, λεηλατώντας κάθε τι που είχε συγκεντρωθεί, δια μέσου των αιώνων, στην Κωνσταντινούπολη. Τίποτα δεν έμεινε σεβαστό: οι εκκλησίες, τα λείψανα, τα μνημεία τέχνης, τάφοι.

α/. Οι Ρωμαίοι / Ρωμηοί / Έλληνες αυτοκράτορες είχαν ταφεί στον περίβολο του ναού των Αγίων Αποστόλων, μια θέση που επέλεξε μετέπειτα ο Μωάμεθ Β΄ για να ανεγείρει το τέμενος που φέρει το όνομά του. Οι τάφοι, με πρώτο εκείνον του Ιουστινιανού, λεηλατήθηκαν σε αναζήτηση θησαυρών. Μόνο αφού το ίδιο έγινε και στα ανάκτορα των ευγενών, στους ναούς και στους τάφους, οι «ευσεβείς ληστές», έστρεψαν την προσοχή τους στα αγάλματα.

Η λαγνεία των στρατιωτών δεν εφείσθη ούτε των κοριτσιών ούτε των αφιερωμένων στον Θεό παρθένων. Η βία και η ακολασία ήταν παρούσες παντού. Οι κραυγές, οι θρήνοι και τα βογγητά των θυμάτων αντηχούσαν σε ολόκληρη την πόλη και παντού η λεηλασία ήταν απεριόριστη και η λαγνεία αχαλίνωτη. Η πόλη είχε περιέλθει σε χάος. Ευγενείς, γέροντες, γυναίκες και παιδιά έτρεχαν εδώ κι εκεί προσπαθώντας να σώσουν τον πλούτο, την τιμή και τη ζωή τους. Ιππότες, πεζικάριοι και Ενετοί ναύτες ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε ένα τρελό αγώνα λεηλασίας.

Οι απειλές κακοποιήσεως και οι υποσχέσεις ασφάλειας, αν αποκαλύπτονταν τα σημεία απόκρυψης των θησαυρών, αναμειγνύονταν με τις κραυγές των βασανιζομένων. Κράδαιναν τα ξίφη τους και λεηλατούσαν κατοικίες κι’ εκκλησίες. Οι μοναχοί και οι ιερωμένοι υπέστησαν προσβλητική μεταχείριση. Οι Σταυροφόροι τοποθετούσαν τα άμφια των ιερέων στις ράχες των αλόγων τους. Οι εικόνες αποσπώνταν ανελέητα από τα πλαίσιά τους ή θρυμματίζονταν.

Τα ιερά οικήματα διερευνήθηκαν επιμελώς για τα ιερά κειμήλια ή τις πολύτιμες σαρκοφάγους τους. Τα δισκοπότηρα απογυμνώθηκαν από τους πολύτιμους λίθους τους και μεταβλήθηκαν σε κρασοπότηρα. Οι ιεροί δίσκοι γέμισαν με λάφυρα. Τα καλύμματα των Αγίων Τραπεζών και τα χρυσοκέντητα και πλούσια διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους παραπετάσματα αποσπάστηκαν από τις θέσεις τους, τεμαχίστηκαν και διαμοιράστηκαν μεταξύ των στρατευμάτων ή καταστράφηκαν για χάρη του χρυσού και του αργύρου με τον οποίο είχαν κεντηθεί.

Οι Άγιες Τράπεζες της Αγίας Σοφίας, που τις θαύμαζε όλη η Οικουμένη, τεμαχίστηκαν, προκειμένου να προσποριστούν οι Σταυροφόροι τα πολύτιμα υλικά τους. Άλογα και μουλάρια οδηγήθηκαν στον ναό για να μεταφέρουν τα φορτία των ιερών σκευών, των χρυσών και αργυρών πλακών του θρόνου, των αμβώνων και των θυρών και των όμορφων διακοσμήσεών του. Οι στρατιώτες βεβήλωσαν τον μέγιστο ναό της Χριστιανοσύνης.

Στην διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά την αρχική συμφωνία με τους φρακολατίνους ληστές, και ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄ (1198-1216).

β/. Ο Ηenry Gregoire, αναφερόμενος στη Δ΄ Σταυροφορία ομιλεί για «αίσχος της Δύσεως», ο Colin Morris παρατηρεί ότι «the Latin capture of Constantinople was a disaster for Christendom», ο δε Steven Ranciman, στο κλασικό έργο του για τις Σταυροφορίες, δεν διστάζει να γράψει, ότι :

«…Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τη Δ΄ Σταυροφορία».

Είναι γεγονός ότι η συμπεριφορά των Σταυροφόρων μετά την άλωση της Πόλης (13.4.1204) τεκμηριώνει αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Οι Φράγκοι «χριστιανοί» διέπραξαν ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιάκριτα γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλάτησαν και διήρπασαν τον πλούτο της «βασίλισσας των πόλεων του κόσμου».

Στην λεηλασία πρωτοστατούσε ο αντίχριστος φραγκο-λατινικός κλήρος.

Επί πολλά χρονιά τα δυτικά πλοία μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη στη Δύση, Οπού ακόμη και σήμερα κοσμούν εκκλησίες, μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Βασικός τόπος συγκέντρωσης των διαρπαγέντων θησαυρών ο ναός του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος από τους «βυζαντινούς» θησαυρούς του Αγ. Μάρκου εκποιήθηκε το 1795 από την Ιουδαιοκρατούμενη  Βενετική Δημοκρατία, για πολεμικές ανάγκες.

5/.  Η συμπεριφορά όμως των εισβολέων Σταυροφόρων απεκάλυψε στους Ανατολικούς το αληθινό πρόσωπο της Φραγκο-λατινικής Δύσεως, εκατόν πενήντα χρόνια μετά το μεγάλο Εκκλησιαστικό σχίσμα (1054). Βαθύτερα ίχνη από την ίδια την καταστροφή της «πόλεως των πόλεων» χαράχθηκαν μέσα στις ψυχές των Ορθοδόξων. Για τους Ρωμηούς ήταν πια απόλυτα βεβαιωμένο, ότι η Δ΄ Σταυροφορία στόχευε απ’ αρχής στην διάλυση της Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης (Ρωμανίας).

Οι δυτικές, μάλιστα, πηγές ρίχνουν το βάρος στην εκκλησιαστική πλευρά του θέματος. Συγκεκριμένα:

.Την καταστροφή της Κωνσταντινούπολης είδαν/βλέπουν ως…τιμωρία των «αιρετικών» Γραικών, που ήταν «ασεβείς και χειρότεροι από τους Εβραίους»!!!

.Την άλωση της Πόλης αποτίμησαν/αποτιμούν ως «νίκη της Χριστιανοσύνης»!!! (ΣΣ: Της Ιουδαιοταλμουδικής Αντιχριστιανοσύνης τους).

Οι Ρωμαίοι / Ρωμηοί / Έλληνες («Βυζαντινοί») συνειδητοποίησαν επί τέλους, πλην όμως ήταν πολύ αργά, ότι μετά το 1204 ουσιαστικός εχθρός τους ήταν οι Λατινοφράγκοι, Παπικοί (αυτουργοί και συναυτουργοί) και αναμφισβήτητοι ηθικοί αυτουργοί οι (Κ-Τ-Ι), διότι μόνο από αυτούς κινδύνευε/κινδυνεύει η Ορθόδοξη πίστη και η παράδοση του Γένους/της Ρωμηοσύνης!!

6/. Έτσι, διαμορφώθηκε και υποστασιώθηκε η στάση των ανθενωτικών, που προέκριναν την (πρόσκαιρη) συνεργασία με τους Οθωμανούς από την «φιλία» των παπικών Φραγκολατίνων, επιλέγοντας ενσυνείδητα μεταξύ των δύο κακών. Είναι η συνείδηση, που θα εκφρασθεί θεολογικά -και αναντίρρητα- τον 18ον αιώνα από τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό:

«Και διατί δεν έφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισεν; Ήξερεν ο Θεός, πώς τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει. Άσπρα (χρήματα) δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και διά να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη…».

Ο άγιος Κοσμάς έδινε, τότε, αλλά και σήμερα, απάντηση στους δυτικόφρονες/δυτικολάγνους/Ευρωλάγνους ενωτικούς.

Μαζί με την κατάληψη της Πόλης οι αντίχριστοι «Σταυροφόροι» συμφώνησαν (κάτω από τα τείχη της υπεγράφη η συνθήκη) για την ίδρυση φραγκολατινικού Κράτους Κωνσταντινουπόλεως και τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας (partition Romaniae). Ήταν ο σχετικός όρος, στον οποίον σώζεται, από τους εχθρούς του Γένους, το αληθινό όνομα της «Βυζαντινής» αυτοκρατορίας: ΡΩΜΑΝΙΑ.

7/. Ο παπικός θρόνος, είναι γεγονός, στο πρόσωπο του μεγαλεπήβολου Ιουδαιόφρονος πάπα Ιννοκεντίου Γ’, επεδίωξε με την λατινο-φραγκική επικράτηση, την διεύρυνση των πολιτικών ερεισμάτων του στην Ανατολή, ως και την άμεση υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στον πάπα της Ρώμης. Αυτός άλλωστε ήταν ο αμετάθετος σκοπός του παπισμού μετά το Οριστικό Σχίσμα.

Ο δόγης της Βενετίας Ερρίκος Δάνδολος υποστήριξε την εκλογή του συμφυλέτου του Ταλμουδιστού Ιουδαίου Θωμά Μοροζίνι ως πρώτου Λατίνου Ιουδαϊκής καταγωγής, πατριάρχη της Κωνσταντινουπόλεως και πνευματικού ηγέτη της «λατινικής αυτοκρατορίας». Διοργανώθηκε γι’ αυτό η λατινική ιεραρχία κατάλληλα, ώστε να διεξαγάγει τελεσφόρο αγώνα για την βιαία μεταστροφή και ολοκληρωτική υποταγή των Ορθοδόξων.

Ο Θωμάς Μοροζίνι6 ήταν:

α/.Μέλος Ιουδαϊκής οικογενείας από την Βενετία, πρόγονος του πρώτου αλλαξοπιστήσαντος Ιουδαίου της Βενετίας με το επώνυμον Μοροζίν, που ιταλοποίησε το όνομά του («Αντισημιτισμός», Μπερνάρ Λαζάρ, σ. 90).

β/.Βοηθός διακόνου τον οποίον οι Βενετοί «προήγαγαν» απ’ευθείας σε…Πατριάρχη της ονομασθείσης «Λατινικής Αυτοκρατορίας», εντός μιας νυκτός, παρά τις αντιρρήσεις ακόμη και του πάπα Ιννοκεντίου… Απίστευτο και όμως αληθινό !!!

Μετά την αναγόρευση του Ιουδαιοταλμουδιστού-ψευτοχριστιανού Μοροζίνι σε Πατριάρχη εξεδόθη από τους Λατίνους εγκύκλιος σύμφωνα με την οποίαν «΄Οσοι δεν ανεγνώριζαν τον λατίνο αυτοκράτορα και την λατινική Ιεραρχία χαρακτηρίζονταν σχισματικοί και εδιώκοντο παντοιοτρόπως».

Τα 57 χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1261) εβάρυναν πολύ στα πεπραγμένα της Ρωμανίας. Να μην λησμονούμε και τις λεηλασίες σε βάρος του πνευματικού και υλικού πλούτου της Αυτοκρατορίας (1204). Σύμφωνα με τον Βιλλαρδουΐνο, η αξία μόνο του κλαπέντος χρυσού έφθασε στα 800.000 μάρκα της εποχής.7

Μετά το 1204, η Πόλη δεν μπόρεσε να ανακτήσει την αρχική της αίγλη και δύναμη και όλα έδειχναν πως βαδίζει στην τελική πτώση. Το Ιουδαιο-παποφραγκικό πλήγμα εναντίον της ήταν τόσο δυνατό, που από τον 13ον αι. η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια Πόλη καταδικασμένη να χαθεί».

 

Συνεχίζεται

---

1 Ντεϊσμός: φιλοσοφικό, θρησκευτικό κίνημα του 17ου και 18ου αιώνα που πρέσβευε ότι η πίστη στον θεό προκύπτει από την λογική και την παρατήρηση. Επίσης, ότι δεν υπάρχει θεϊκή παρέμβαση στην φύση και την ζωή.

2 «Time» 18-10-2010, σελ. 13.

3 Ο Δρυϊσμός είναι ειδωλολατρική δοξασία που ξεκίνησε από την Ιρλανδία και Βρετανία και κηρύσσει την αρμονία στον άνθρωπο και στην φύση. Τα μέλη της τιμούν ως θεότητες τον κεραυνό, τον ήλιο, την γη, καθώς και τα πνεύματα που κατοικούν στα βουνά, στα ποτάμια κλπ.

Οι Δρυΐδες πρόσφεραν και ανθρωποθυσίες, όπως αναφέρουν οι ιστορικοί Πλίνιος ο Πρεσβύτερος και Τάκιτος. Το κατ’ εξοχήν τραγικό για την Αγγλία είναι ότι,  Δρυΐδες ήσαν ο Αγγλικανός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ Δρ Ρόουαν Ουΐλλιαμς, και η κεφαλή της Αγγλικανικής «Εκκλησίας» βασίλισσα Ελισάβετ η  Β΄!.

4 Πηγή: http://www.osotir.org/images/stories/pdf/2013/2013EP.pdf

5 Λοιπά για τους Marranos, οπως υποπαράγραφος 8δ2/γ/ «Το Ιδεολογικόν υπόβαθρον των Ιλλουμινάτων», στο αναλυθέν στο ιστολόγιό μας θέμα [«Το Σύστημα δια μέσου των αιώνων» (11 ιουλίου-14 Δεκεμβρίου 2020)].

6 Thomas Morosini (Venice, c. 1170/1175 – Thessalonici, June/July 1211) was the first Latin Patriarch of Constantinople, from 1204 to his death in July 1211. Morosini, then a sub-deacon, was elected patriarch by the Venecians immediately after the sack of Constantinople by the Fourth Crusade and the establishment of the Latin Empire. At first, his election was contested as uncanonical by Pope Innocent III.

7 -Νικήτας Χωνιάτης/Ακομινάτος (1155-1216), Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπόλεως από το 1118 έως το 1207).

-Gunther von Pairis (1150-1220) Κιστερκιανός μοναχός. Αφηγείται την ιστορία της αλώσεως σύμφωνα με μαρτυρία του Μάρτιν του Pairis, αββά, που συνόδευσε τους σταυροφόρους. (Hyκαι οι storia Constantinopolitana).

-Σερ Εντγουϊν Πήαρς, Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, το 1204.

-Γοδεφρείδος Βιλλαρδουϊνος, Χρονικό της κατακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως.

-Η Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Νίκος Μοσχονάς, Ινστ. Βυζ,. Ερευνών, ένθετο «Εστία Ημέρες» Εφ. Καθημερινή 1-11-1998.

-Το Βυζάντιο και Εμείς, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.