Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ 1^ο

«Η βαθύτερη αιτία κάθε αιρέσεως είναι η φιλονικεία και στάσις και φιλαρχία και απόνοια με σκοπό την διάρρηξη της ενότητος της Εκκλησίας. Πατέρας και αρχηγός των αιρέσεων είναι ο Σατανάς και μητέρα τους η επιθυμία της φιλαρχίας, ενώ ως αφορμή έχουν την σκληροκαρδία και την απουσία της αγάπης για την εκκλησία, αλλά και την υπερηφάνεια καθώς και την έλλειψη ταπεινώσεως εκ μέρους των οπαδών τους….» (Ιωάννης Χρυσόστομος, PG,61,670---PG 56,421--- PG 62,641-642)

Συμπληρώνονται φέτος 1006 χρόνια από το 1009 που άρχισε να συντελείται εμφανώς, το λεγόμενο «σχίσμα των Εκκλησιών» και 961 χρόνια από το 1054 που οριστικοποιήθηκε το σχίσμα μεταξύ της Φραγοκρατούμενης τότε, Παπικής Εκκλησίας, και της Ορθόδοξης εκκλησίας της καθ’ ημάς Ανατολής.

Στην πρωτοχριστιανική εποχή ΟΛΟΙ οι Χριστιανοί, παρά τις υφιστάμενες, κατά τόπους εκκλησιαστικές διαφορές, από πλευράς δογματικής πίστεως ήσαν ενωμένοι. Στην Δύση και στην Ανατολή ήμασταν όλοι Ορθόδοξοι. Οι Πάπες της Δύσεως ήσαν Ορθόδοξοι.

Από την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας γνωρίζουμε ότι η Παλαιά Ρώμη υποστήριξε τους αγώνες των αγίων Πατέρων και μάλιστα τους αγώνες του Μεγάλου Αθανασίου εναντίον των αιρέσεων. Η παλαιά Ρώμη είχε κοινωνία και ενότητα με την νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, και με όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, μέχρις ότου τον 7^ον αιώνα άρχισαν να εμπλέκονται στα θέματα της πίστεως οι Φράγκοι που από τον προηγούμενο αιώνα είχαν ασπασθεί τον Χριστιανισμόν.

Ποίοι ήσαν οι Φράγκοι;

Το όνομα Φράγκοι αποδίδεται σε ομάδα γερμανικών φύλων προερχομένων από την Βαλτική, τα οποία κατά τον 3^ον μ.Χ. αιώνα κατοικούσαν βορείως και ανατολικώς του μέσου και κάτω Ρήνου και μεταξύ 3^ου και 6^ου αιώνος προωθήθηκαν προς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Μνημονεύονται το πρώτον υπό του Ρωμαίου ιστορικού Φλαβίου Ουοπίσκου, ο οποίος αναφέρεται στην νίκην την οποίαν κατήγαγε εναντίον τους ο Αυρηλιανός παρά το Magontiacum (Μαγεντίαν, σημερινό Μάϊντς της Γερμανίας).

Ήσαν οι πρόγονοι των σημερινών Γερμανών και Γάλλων.

Κατά τον 5^ον-6^ον αιώνα εισέβαλαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και κατέκτησαν την Ρωμαϊκή Γαλατία (σημερινή Γαλλία). Δεν είναι τυχαίο ότι η καθ’ ημάς σημερινή Γαλλία (Gallia ή Γαλατία), στην γλώσσα τους λέγεται Φραγκία (France) και ότι οι πάντες ομιλούν σήμερον, περί Γαλλογερμανικού άξονος στην υποτιθέμενη ενωμένη Ευρώπη.

Οι Φράγκοι έδωσαν το όνομά τους στην Γαλλία αν και τελικώς δεν επικράτησε η γλώσσα τους, πρωτίστως λόγω της ισχυρής επιδράσεως της Ελληνικής γλώσσης και δευτερευόντως λόγω της ελληνογενούς λατινικής γλώσσης (Η σημερινή Γαλλική γλώσσα είναι σύνθεση της Ελληνικής και λατινικής με προσθήκες γερμανικών ριζών).

Ο βασιλεύς των Σαλίων Φράγκων Χλωδοβίκος Α΄[Clovis-Λουδοβίκος (481-511)] ασπάστηκε τον Χριστιανισμό (Ορθοδοξία), νίκησε και φόνευσε τον Συάριο, γιό και διάδοχο του Αιγιδίου, δημιουργώντας το πρώτο κράτος των Φράγκων παρά την ευρύτερη περιοχή των σημερινών Παρισίων. 

Ο Χλωδοβίκος βαπτίσθηκε στο ορθόδοξο δόγμα και έγινε μέλος της Ορθόδοξης καθολικής εκκλησίας1.

Αυτό ακριβώς γράφει και ο Αγαθίας Σχολαστικός, στις Ιστορίες του: «Χριστιανοί γαρ άπαντες τυγχάνουσιν όντες (οι Φράγκοι) και τη ορθοτάτη χρώμενοι δόξη»2

Η αποδοχή του Χριστιανισμού από τον Χλωδοβίκο τον καθιστούσε τον μόνο Ορθόδοξο βάρβαρο ηγεμόνα, σε μια περίοδο που όλα τα υπόλοιπα βαρβαρικά φύλα ήσαν αιρετικοί Αρειανοί. Οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι υπήκοοί του θα τον αποδέχονταν ευκολότερα, εφόσον είχε την ίδια πίστη με αυτούς. Από την άλλη δημιουργούσε τα ερείσματα και τις προϋποθέσεις για να επεμβαίνει δυναμικά στις υποθέσεις τον γειτόνων του και να εμφανίζεται ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και προστάτης των διωκόμενων Ορθοδόξων από τους διώκτες τους Αρειανούς, Βησιγότθους και Οστρογότθους.

Όταν με τον στρατό του έφθασε στα σύνορα της χώρας του με την επικράτεια των Βησιγότθων παρά τον ποταμό Λίγηρα, φέρεται να είπε: «Το φέρω κατάκαρδα που αυτοί οι Αρειανοί κατέχουν μέρος της Γαλατίας. Ας πάμε με την βοήθεια του Θεού να τους κατακτήσουμε και να φέρουμε την χώρα υπό τον έλεγχό μας»3.

Το 517 μ.Χ. και ο βασιλιάς των Βουργουνδών Σιγισμούνδος βαπτίστηκε Ορθόδοξος, ίσως σε μια προσπάθεια να κερδίσει την χαμένη εύνοια της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά δεν έγινε μαζική προσχώρηση στην Ορθοδοξία, όπως είχαν κάνει οι Φράγκοι. 

Οι Φράγκοι ήσαν ειδωλολάτρες και έπειτα έγιναν Ορθόδοξοι χριστιανοί.

Ο Χλωδοβίκος, ως ένδειξη αποδοχής της επικυριαρχίας του αυτοκράτορα, χάραξε την μορφή του Ορθοδόξου αυτοκράτορος Αναστασίου  στα νομίσματα της επικράτειάς του (Ο Αναστάσιος από το 512 και μετά υπό την επίδραση του αιρετικού πατριάρχου Σεβήρου εστράφη προς τον μονοφυσιτισμό). Το ιδιαίτερο σημείο αυτής της αποδοχής είναι ότι καμία προαγωγή, καμιά ανάδειξη σε υψηλότερο αξίωμα δεν μπορούσε να κάνει ο βασιλιάς των Φράγκων, χωρίς την έγκριση του ανώτατου άρχοντος της Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Χλωδοβίκος πέθανε το 511 μ.Χ. σε ηλικία 45 χρονών. Το κράτος του μοιράστηκε στους τέσσερις γιούς του:

α) Χιλδεβέρτο (Hilde-bert=λαμπρός πολεμιστής, Childebert A') στο Παρίσι,

β) Χλωδομερο (Hlodo-mer=ξακουστός βασιλιάς, Clodomir) στην Ορλεάνη,   

γ) Κλοθάριο (Hlot-her=γενναιό-τερος,Clotaire) στη Σουασσόν,

δ) Θεοδέριχο (Theode-rik=εξαίσιος μονάρχης,Thierry) στην Μετζ.

Δυστυχώς, μετά τον θάνατο του Χλωδοβίκου τα πράγματα άλλαξαν. Οι διάδοχοί έδειξαν διαθέσεις απογαλακτισμού από την Ορθοδοξία και σφετερισμού του τίτλου του αυτοκράτορος. Προέκυψαν αντιθέσεις μεταξύ των διαδόχων και «ευγενών» με αποτέλεσμα η ορθόδοξη πίστη να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμεταλλεύσεως.

Έτσι οι διάδοχοι παρά το γεγονός ότι είχαν ασπασθεί τον Ορθόδοξο χριστιανισμό, άρχισαν να επενέρχονται στις φράγκικες ειδωλολατρικές-παγανιστικές δεισιδαιμονίες τους, τις οποίες ανέμειξαν με την Ορθοδοξία, δημιουργήσαντες μία νέα ψευδεπίγραφο χριστιανική εθελοθρησκεία αναμεμειγμένη με πληθώρα αιρετικών (κυρίως αρειανικών) και παγανιστικών στοιχείων.

Ο Φράγκικος λαός απογαλακτισμένος από την Ορθόδοξη εκκλησία μετεμορφώθη πάλιν σε βάρβαρο και απολίτιστο. Οι Φράγκοι με ισχυρό στρατό και δύναμη που διέθεταν, εσκόρπιζαν στο πέρασμά τους τον τρόμο και τον θάνατο και με τις ανελέητες σφαγές τους πλημμύριζαν στο αίμα πόλεις, χωριά, όρη και πεδιάδες. Από της επανεμφανίσεώς τους κατέστησαν σαφές ότι, ήθελαν να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη και να επιβάλλουν το δικό τους πολιτικοθρησκευτικό καθεστώς.

Ουσιαστικώς οι Φράγκοι διάδοχοι του Χλωδοβίκου διεμόρφωσαν την Δύση και επέβαλαν δια των όπλων την νοοτροπίαν τους επί της δυτικής Ευρώπης. Σφετεριζόμενοι μάλιστα την ρωμαίϊκη ιστορία της Γαλατίας έπλασαν τον μύθο «οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες».   

Η επικράτεια των Φράγκων διαιρέθηκε σταδιακά σε δυο μεγάλα διοικητικά τμήματα την Αυστρασία (Oster-Rike= Ανατολική Μοναρχία) και την Νευστρία [Nioster-Rike=όχι Ανατολική (δηλ. Δυτική) Μοναρχία].

Το 523 μ.Χ. οι Χλωδόμερος και Θεοδέριχος επιτέθηκαν στους Βουργουνδούς και κατέλαβαν την χώρα τους. Ο Χλωδόμερος σκοτώθηκε στην μάχη. Σημαντικός βασιλιάς της δυναστείας των Μεροβιγγίων υπήρξε ο Δαγοβέρτος Α' (628-638) που επέκτεινε την χώρα του και ένωσε με την χώρα των Βάσκων (Gascony) με αυτήν.

Την εποχή του Κλαθάριου Β' (584-629) κάνουν την εμφάνισή τους οι Μαϊορδόμοι (major-domus)4.   
      Την εποχή του Δαγοβέρτου Α' επιφανής μαϊορδόμος είναι ο Πεπίνος ο Πρεσβύτερος (Pepin-de-Landen), του οποίου απόγονοι είναι οι Καρολίδες. Τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας ήταν ο Χιλδέριχος Β' (742-751). Αυτός ανετράπη από τον Πεπίνο του Εριστάλ, πατέρα του Καρόλου Μαρτέλου.

Ακολουθούν αναλυτικοί πίνακες των βασιλέων της Μεροβίγγιας δυναστείας.

Συνεχίζεται

---

1 Για την ημερομηνία της βαπτίσεώς του έχουν προταθεί διάφορες ημερομηνίες κατά καιρούς από διάφορους ιστορικούς. Ενδεικτικά αναφέρουμε την πρόταση του J.B. Bury για το 496 μ.Χ., την οποία ακολουθούν οι Wallace-Hadrill και H. Davis, την πρόταση της Αικ. Χριστοφιλοπούλου για το 494 μ.Χ. και του Τηλ. Λουγγή για τα Χριστούγεννα του 506 μ.Χ. ( Bury J.B., The invasion..., σελ. 244, Χριστοφιλοπούλου, Αικ. Βυζαντινή Ιστορία, τ. Α', σελ. 231, Λουγγής Τηλέμαχος, Η χριστιανική αυτοκρατορία της Ανατολής..., τ. Ζ', σελ.144). Αν δεχθούμε την συνάρτηση των γεγονότων (γάμος με την Χλωτίλδη το 500, νίκη επί των Αλαμανών στο Τολβίακο το 506) όπως προκύπτει από την ιστορία του Γρηγορίου, τότε τα Χριστούγεννα του 506 μ.Χ. είναι η επικρατέστερη άποψη. Η βάπτιση έγινε στον καθεδρικό ναό της Ρεμ από τον επίσκοπο της πόλης Ρεμίγγιο. Κατά την διάρκεια της τελετής αυτός είπε στον Χλωδοβίκο:

«Κλίνον τον αυχένα Σικαμβρέ˙ Λάτρεψε εκείνα που έκαψες, κάψε εκείνα που λάτρευες». Μαζί του βαπτίσθηκαν και 3.000 από τους επιφανείς Φράγκοι ομοεθνείς του.

[Gregory, Historia Francorum, II.31: "Mitis depone colla Sicamber; adora quod incendisti, incende quod adorasti". Το «Σικαμβρέ» δέον να εννοηθεί κατά την παλαιά συνήθεια με την οποία οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα αρχαία ονόματα των λαών].

2 Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Ι.2.4, (Κανάκης, Αθήνα 2008, σε μετάφραση Αλέξανδρου Αλεξάκη).

3 Gregory, Historia Francorum, II.37.5 "Valde molestum fero, quod hi Arriani partem teneant Galliarum. Eamus cum Dei adiutorium, et superatis redegamus terram in ditione nostra".

4 Μαϊορδόμοι ή Μαγιορδόμοι: Ανώτεροι αυλικοί με αυξημένες αρμοδιότητες, στους οποίους περιήλθε σταδιακώς η διοίκηση του βασιλείου των Φράγκων. Οι βασιλείς περιορίζονται σε διακοσμητικό ρόλο και αυτό που τους κρατά στην εξουσία μέχρι το 751 μ.Χ. είναι η αφοσίωση των Leudes (πιστοί, αφοσιωμένοι) στην δυναστεία καθ' εαυτή

.

ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΣΕ ΧΩΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ

ΜΕΡΟΣ 3^ο

     5. «Καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε·…καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν»(ΓΕΝ.3/4-5).

α. Απορρέοντα ερωτήματα:

   (1) Τι είναι το καλό;

   (2) Τι είναι το πονηρό;

   (3) Πως παρουσιάζει ο όφις τον Θεό στους Πρωτοπλάστους και γιατί;

   (4) Εγνώριζαν οι Αδάμ-Εύα προ της βρώσεως, το καλό και το πονηρό; Εάν ναι γιατί έφαγαν;

  (5) Μετά την βρώση οι Πρωτόπλαστοι, εγνώρισαν το καλό και το κακό; Έγιναν θεοί όπως τους υποσχέθηκε ο όφις;

β. Απαντήσεις

   5α(1) Το καλό είναι η υπακοή στις εντολές και τους νόμους του Δημιουργού.  

Η εντολή του Θεού εδόθη σαν μία ακόμη δοκιμασία προς τους πρωτοπλάστους στην πορεία τους προς την τελειοποίηση (θέωση).

Η Υπακοή, εκτός της τηρήσεως των νόμων του Θεού ήταν και απόδειξη της αγάπης του ανθρώπου προς Αυτόν. «Εἰ ἀνηγγέλη σοι, ἄνθρωπε, τί καλόν; ἢ τί Κύριος ἐκζητεῖ παρὰ σοῦ ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ποιεῖν κρίμα καὶ ἀγαπᾶν ἔλεον καὶ ἕτοιμον εἶναι τοῦ πορεύεσθαι μετὰ Κυρίου Θεοῦ σου;»(ΜΙΧΑΙΑΣ. 6/8).

5α(2) Το πονηρό ή κακό είναι η παρακοή των εντολών και νόμων του Κυρίου και η απομάκρυνση από τον Θεό.

   5α(3) Ο Σατανάς ενδυθείς τον μανδύα του φρονίμου και φιλανθρώπου παρουσιάζει τον Θεό ψεύτη και ζηλότυπον για να δημιουργήσει αμφιβολίες ως προς την Δύναμη και την Αγάπη του Δημιουργού και να εξαπατήσει τους Πρωτοπλάστους. Η αμφιβολία δημιουργείται στους απίστους, ολιγοπίστους, εγωϊστές, άφρονες σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

    5α(4) Ο Αδάμ εγνώριζε από πριν ότι καλό μεν είναι η υπακοή, κακό δε η παρακοή διότι:

·Ήτο σοφός αφού έδωσε ονόματα σε όλα τα άγνωστα σ’ αυτόν δημιουργήματα του Θεού. Είναι αδιανόητο για έναν σοφό να μην γνώριζε να διακρίνει το καλό από το κακό.

·Ο Νομοθέτης δεν θέτει απαγορευτικούς νόμους στους εκτελεστές αν δεν γνωρίζουν εκ των προτέρων τι είναι παράβαση του νόμου και ποιές είναι οι επιπτώσεις από την διάπραξη κακών πράξεων.

    Τα ίδια ισχύουν και δια την Εύα για τους λόγους που αναφέρονται στις παρ. 1ε, 1στ του 1ου μέρους και 2ε του 2ου μέρους.

·Πως ήτο δυνατόν «Τους κατ’ εικόνα θείαν γεγενημένους ουκ έχειν διάκρισιν αγαθού και κακού;».

Τότε γιατί οι πρωτόπλαστοι διέπραξαν την παράβαση; Διότι:

·Ο Αδάμ/ Εύα ενώ ήσαν ακόμα ατελείς, εν τούτοις επεδίωξαν την Παγγνωσία.

·Η πίστη τους προς τον Θεόν δεν ήταν εδραία και τεθεμελιωμένη.

·Εκτός της παρακοής κατά του Υψίστου εξεδήλωσαν τις ανθρώπινες αδυναμίες-αμαρτίες της υπερηφανείας, αυθαδείας προς τον Δημιουργόν τους.

·Αντελήφθησαν τον Θεόν ως Υπερτάτη Δύναμη και όχι ως Αγάπη, Αιώνια Ζωή και Δημιουργό των πάντων, άρα και του εαυτού τους.

·Επίστευσαν ακρίτως στα λόγια του άρχοντος του ψεύδους ότι θα αποκτούσαν παγγνωσία και θα εγένοντο «Θεοί» καίτοι είχαν κατά χάριν αυτό το προνόμιο, αφού συνομιλούσαν με τον Θεό και ευρίσκοντο σε κατάσταση πνευματικής-ψυχικής κοινωνίας με Αυτόν. Η γυνή ηπατήθη υπό του όφεως και ο ανήρ επείσθη υπό της γυναικός.

   5α(5)  Οι Πρωτόπλαστοι μετά την παράβαση:

·Eγνώρισαν τις επιπτώσεις της, εμπειρικώς δηλαδή γεύθηκαν τους καρπούς του ΔΓΤΚΚΠ (φυσικός θάνατος, παύση πνευματικής ηδονής, στεναγμοί, θλίψεις, εκδίωξη από τον Παράδεισο, κλπ).

·Εγνώρισαν το καλόν και το κακόν όχι ως ο Θεός τους διέταξε, εν τω φωτί της θείας αληθείας και αγιότητος, αλλά με δική τους ευθύνη και κόστος. Εσκοτίσθη  ο νούς, έχασαν την αγιότητα και αθωότητά τους και στο σώμα τους προσεκολλήθησαν οι ασθένειες και η θνητότης.

Το πνεύμα του ανθρώπου επανεστάτησε κατά του Θεού και ταυτοχρόνως (μετά την παράβαση) το σώμα κατά του πνεύματος του ανθρώπου.

·Δεν έγιναν Θεοί όπως τους υπεσχέθη ο όφις διότι ο όφις απεδείχθη ψεύτης και απατεών αφού τίποτε το αληθές λέγει.

             «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστέ...καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν...(δεν στέκεται στην Αλήθεια)» (ΙΩΑΝΝΗΣ, 8/44).

Δίδαγμα: Πόσο μεγάλο κακό είναι η παρακοή στους Νόμους του Θεού και πόσο μεγάλο καλό είναι η Υπακοή.

Αυτή είναι η ουσία της ονομασίας του δένδρου «δένδρου γνώσεως του καλού και του κακού».
    6. «...καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔῤῥαψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα...» (ΓΕΝΕΣΗ, 3/7).

     α. Μετά την παρακοή οι πρωτόπλαστοι κατάλαβαν ότι ήσαν γυμνοί και ένοιωσαν ντροπή. Αμέσως έρραψαν φύλλα από συκιά για να καλύψουν την γύμνια τους. Τότε ο Θεός βλέποντάς τους κρυμμένους, τους ρώτησε γιατί είναι κρυμμένοι και ο Αδάμ  «καὶ εἶπεν αὐτῷ· τῆς φωνῆς σου ἤκουσα περιπατοῦντος ἐν τῷ παραδείσῳ καὶ ἐφοβήθην, ὅτι γυμνός εἰμι, καὶ ἐκρύβην» (Γεν. 3,10).

        β. Μέχρι τότε, οι πρωτόπλαστοι περιπατούσαν με απάθεια, χωρίς ντροπή, διότι ήσαν καλυμμένοι με την θεοΰφαντη στολή, δηλαδή με την αγνότητα και την καθαρότητα, απαλλαγμένοι από τα πάθη. Άκουσαν τον Θεό και κρύφτηκαν φοβισμένοι επειδή τους ήλεγχε για την πράξη που είχαν διαπράξει.

Και ο Θεός «καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός· τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ, εἰ μὴ ἀπὸ τοῦ ξύλου, οὗ ἐνετειλάμην σοι τούτου μόνου μὴ φαγεῖν, ἀπ᾿ αὐτοῦ ἔφαγες;» (Γεν. 3,11). Τότε τους αποκαλύπτει ότι έμειναν γυμνοί επειδή παρήκουσαν την εντολή Του.
        γ. Δια της παρακοής, εισήλθεν η αμαρτία (α-νομία) σ'αυτούς και δι' αυτών σ'όλη την ανθρωπότητα.

δ. Επειδή μετά την ανομία τους οι πρωτόπλαστοι έρραψαν φύλλα συκής για να κρύψουν την γύμνια τους, πιθανολογείται ότι το δένδρον ΓΤΚΚΠ ήταν η συκή και, επί ή περί την συκήν, ενεφανίσθη στους Αδάμ-Εύα, ο όφις (Σατανάς).

ε. Η συκή είναι το συμβολικό δένδρο της βιολογικής (Καϊνικής γραμμής) και πνευματικής οικογενείας του Σατανά.

« ὃς φυτεύει συκῆν φάγεται τοὺς καρποὺς αὐτῆς, ὃς δὲ φυλάσσει τὸν ἑαυτοῦ Κύριον, τιμηθήσεται...» (ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ, 27/18).

«...καὶ εἶπον τὰ ξύλα τῇ συκῇ· δεῦρο βασίλευσον ἐφ᾿ ἡμῶν. .καὶ εἶπεν αὐτοῖς ἡ συκῆ· ....καὶ εἶπεν αὐτοῖς ἡ ἄμπελος...» (ΚΡΙΤΑΙ, 9/10-13).

«....καὶ οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν, ὡς συκῆ βάλλουσα τοὺς ὀλύνθους αὐτῆς...»  (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, 6/13).

«Την συναγωγήν συκήν Χριστός, Εβραίων, Καρπών άμοιρον πνευματικών εικάζων, Αρά ξηραίνει, ης φύγωμεν το πάθος..».

Εδώ οι Εβραίοι (Ταλμουδιστές Ιουδαίοι), παρομοιάζονται με την ξηρανθείσα συκή, την καταρασθείσα υπό Του Κυρίου.

«…καὶ ἰδὼν συκῆν ἀπὸ μακρόθεν ἔχουσαν φύλλα…οὐ γὰρ ἦν καιρὸς σύκων. και ιδών συκήν από μακρόθεν έχουσα φύλλα…ου γαρ ην καιρός σύκων. Καὶ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῇ· (τη συκή)  μηκέτι ἐκ σοῦ εἰς τὸν αἰῶνα μηδεὶς καρπὸν φάγοι…» (ΜΑΡΚΟΣ,11/13-14).

 Δηλαδή, όπως η ξηραμένη συκή είναι άκαρπος, δεν αποφέρει καρπούς, έτσι και οι Εβραίοι, ως συναγωγή του Σατανά (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, 2/9-3/9), δεν ποιούν πνευματικούς καρπούς. Για τον λόγο αυτό οι άνθρωποι πρέπει να αποφεύγουν , να μην μιμούνται τους λόγους και τις πράξεις τους, ώστε να μην προσβληθούν από την ίδια ασθένεια (πάθος) που επιφέρει τον πνευματικό θάνατο.  

στ. Η δια της ανθρωπίνης φαντασίας διασωθείσα παράδοση περί μήλου, ως απηγορευμένου καρπού που δήθεν έφαγαν οι πρωτόπλαστοι, εάν δεν είναι σκόπιμη διαστρέβλωση της αληθείας, τότε πρόκειται περί λανθασμένης μεταφοράς της λατινικής λέξεως malum1 από κάποιο αρχαίο λατινικό χειρόγραφο. 

ζ. Ο ιερός υμνωδός ο ποιητής του κανόνος της Τυρινής, ερανισθείς από την διήγηση του βιβλίου της Γενέσεως τις παραστάσεις που αναφέρονται, τις χρησιμοποιεί για να πλέξει τους ύμνους του κανόνος

«Στολήν με ἐνέδυσας, θεοΰφαντον Σωτήρ, ἐν τῇ Ἐδὲμ ὡς εὔσπλαγχνος΄ ἐγὼ δέ σου παρεῖδον τὴν ἐντολήν, πεισθεὶς τῷ ἀλάστορι, καὶ γυμνὸς καθωράθην ὁ ταλαίπωρος». 

Ο στίχος που αναφερόμαστε, είναι από την 4^η ωδή του κανόνος της Τυρινής και μας μιλά για την περιβολή των πρωτοπλάστων που φορούσαν στην ευλογημένη Εδέμ και εξ αιτίας της παρακοής την απώλεσαν και έμειναν γυμνοί. 

Η στολή τους ήταν Θεοΰφαντη δηλαδή όταν δημιουργήθηκαν «ἦσαν οἱ δύο γυμνοί, ὅ τε Ἀδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο» (Γεν.2.25) δεν υπήρξε ντροπή, γιατί όλα τα κτίσματα ήσαν όπως τα έφτιαξε ο δημιουργός Θεός, καλά λίαν.

Αυτό διήρκησε έως την στιγμή που παρήκουσαν την θεία εντολή του και τότε  θηριοποιήθηκε η κτίση. Έτσι «διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔῤῥαψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα» (Γεν. 3,7)

      7. «καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ ὄφει· ὅτι ἐποίησας τοῦτο, ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου» (ΓΕΝΕΣΗ, 3/14).

 Eδώ προκύπτουν τα εξής ερωτήματα2:

-Αφού ο Κύριος καταράται τον όφι (ερπετόν) γιατί τον συμπεριλαμβάνει ανάμεσα σε όλα τα θηρία και κτήνη και δεν τον καταράται με την φράση « επικατάρατος από πάντων (των αλόγων κτισμάτων) ή από πάντων των ερπετών»;

-Γιατί χρειάστηκε να τον καταρασθεί αφού, ως γνωστόν, ο όφις είναι ερπετόν και έρπει με το στήθος και την κοιλίαν; Μήπως ο όφις αρχικώς δεν ήταν ερπετόν και ήταν κάτι άλλο ή συμβολίζει κάτι διαφορετικόν; 

8. «καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν.» (ΓΕΝΕΣΗ, 3/15).

 α. Ο Θεός δείχνοντας άπειρη συγκατάβαση, αγαθότητα και ευσπλαχνία προς τον πεσόντα άνθρωπο, προανήγγειλε και προπαρασκεύασε με την αγαθή του πρόνοια την μετάνοια και σωτηρία του ανθρώπου.

Οι λόγοι του Κυρίου στον διάβολο μέσα στον Παράδεισο, «ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν», ήταν η πρώτη προφητεία για την ανόρθωση και σωτηρία του ανθρώπου με το σπέρμα και τον απόγονο της γυναίκας, που δεν ήταν άλλος από τον Υιό της Παρθένου, τον Ιησού Χριστό.

Ο Χριστός  καταργήσας τον θάνατον, δια της Αναστάσεώς Του, συνέτριψε την κεφαλήν του αρχαίου όφεως, του Διαβόλου, του υπευθύνου για τον θάνατον του Αδάμ/της ανθρωπότητος, ενώ αυτός προξένησε στον Κύριον μόνο μία μικρή πληγή (Σταύρωση) .

 Επειδή η γυναίκα δεν έχει σπέρμα, στο συγκεκριμένο χωρίο προφητεύεται και η υπερφυσική και άσπορος, χωρίς ανδρική παρέμβαση, σύλληψη της Θεοτόκου.

 β. Διά μέσου των αιώνων προπαρασκεύασε ο Θεός τον κόσμο να δεχθεί «την μέλλουσαν έσεσθαι σωτηρίαν», προπαρασκεύασε τους εθνικούς με το αμυδρό έστω φως της συνειδήσεώς τους. Η προπαρασκευή έγινε ακόμη και με σοφές γνώμες πολλών και εξεχόντων Ελλήνων φιλοσόφων της αρχαιότητας (σπερματικός λόγος), με την επίδραση του λόγου τους ανάμεσα σε όλα τα έθνη της γης.

Προπαρασκεύασε όχι μόνο τους εθνικούς και ειδωλολάτρες, αλλά και τους Ιουδαίους – κυρίως αυτούς – με τον Μωσαϊκό νόμο και τους Προφήτες, με όλη την Παλαιά Διαθήκη, η οποία «παιδαγωγός γέγονεν εἰς Χριστόν» του λαού του Ισραήλ, όπως το τονίζει ο απόστολος Παύλος (ΓΑΛΑΤΕΣ, γ, 24).

 γ. Έτσι, με την προπαρασκευή αυτή, «ὅτε ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. δ’ 4-5).

9. «Ιδού ο Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών...Και νύν μήποτε εκτείνει χείρα … ζήσεται εις τον αιώνα»(ΓΕΝ. 3/22).

·Τρείς είναι οι ερμηνείες της φράσεως «γέγονεν ως είς εξ ημών»:

  «Ειρωνικώς»                  Συμπαθητικώς,                      Ελεγκτικώς

   Ανθρωποπαθής           Επεξήγηση του Θεού           Για να συναισθανθεί

   έκφραση, διότι                 της διαβολικής                   ο Αδάμ το μέγεθος

     ο Κύριος δεν                  επαγγελίας του                    της α-νομίας του.

    «ειρωνεύεται».                    Ψεύδους.

·Το δένδρον, αυτό καθ’ εαυτό, δεν παρείχε την αθανασίαν. Πως φθαρτή ουσία θα έδιδε αθανασία; Αυτό θα εγένετο μόνον κατόπιν εντολής του Θεού. Ο Θεός απηγόρευσε στον Αδάμ τον καρπόν του δένδρου της ζωής, ίνα μη γίνει το κακό αθάνατον αφού οντολογικώς δεν υπάρχει το κακόν (Κακόν=απουσία καλού).

·Όταν ο Θεός λέγει ότι «Ἰδού Ἀδάμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν;» με ποίον τον συγκρίνει; Την απάντηση μας την δίδει ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής…

·Πρός τίνα λέγει ὁ Θεός· Ἰδού Ἀδάμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν; «Εἰ μέν πρός τόν Υἱόν, καί πῶς συγκρίνεται Ἀδάμ Θεῷ, μή ὤν τῆς οὐσίας αὐτοῦ; Εἰ δέ πρός ἀγγέλους, πῶς τόν ἄγγελον πάλιν ἑαυτῷ συγκρίνει, ὡς πρός ἴσον κατά τήν οὐσίαν λέγων τό, «Ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν;»

Απόκρισις.

·Ἤδη μέν εἶπον ἐν τῷ περί πυργοποιίας κεφαλαίῳ, ὅτι κατά τήν ὑποκειμένην τῇ ψυχῇ τῶν προνοουμένων διάθεσιν, ἡ Γραφή λαλοῦντα τόν Θεόν διαπλάττεται· διά τῶν κατά φύσιν ἡμῖν συμφύτων τρόπων, τήν θείαν αἰνιττομένη βουλήν. Καί ἐνταῦθα τοίνυν οὐχ ἁπλῶς λέγοντα τόν Θεόν ἡ Γραφή δείκνυσι, τό, (416) Ἰδού γέγονεν Ἀδάμ ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, ἀλλά δηλονότι μετά τήν παράβασιν· προσθεῖσα καί τήν αἰτίαν τῆς λέξεως, ἥν ὑμεῖς ἐντάξαι τῷ κεφαλαίῳ παρελίπατε, τῆς ὅλης σαφηνιστικήν ὑπάρχουσαν ἐννοίας. Εἰπών γάρ ὁ λόγος· Ἰδού Ἀδάμ γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, προσέθηκε· Τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν· καί νῦν μήποτε ἐκτείνῃ τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί λάβῃ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καί φάγῃ, καί ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα. Ἐπειδή γάρ ἅμα τῇ συμβουλῇ πολυθεΐαν αὐτόν ἐδίδαξεν ὁ διάβολος, εἰπών· ᾟ δ᾿ ἄν ἡμέρα φάγητε ἀπό τοῦ ξύλου, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοί, καί ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλόν καί πονηρόν· διά τοῦτο μεθ᾿ ὑποκρίσεως, καί οἷον εἰπεῖν εἰρωνευτικήν καί ὀνειδιστικήν εἰς ἔλεγχον τοῦ πεισθέντος ἀνθρώπου τῷ διαβόλῳ, τήν τό, Γέγονεν ὡς εἷς ἐξ ὑμῶν, πρός τήν ἐντεθεῖσαν διά τῆς ἀπάτης παρά τοῦ ὄφεως τῷ Ἀδάμ περί θεότητος ἔννοιαν, πληθυντικῶς ποιεῖται φωνήν ὁ Θεός.

·Καί μή τις δόξῃ τῆς Γραφικῆς συνθήκης ἀλλότριον τό εἶδος τῆς κατ᾿ εἰρωνείαν λέξεως, ἀκούων τῆς Γραφῆς ἐκ προσώπου τοῦ Θεοῦ λεγούσης πρός τόν Ἰσραήλ· Ἐάν πορευθῆτε πρός με πλάγιοι, κἀγώ πορεύσομαι πρός ὑμᾶς πλάγιος. Εἰδώς μηδέν διαφέρειν εἰρωνείας πλαγιασμόν· καί πάλιν εὑρίσκων πῶς τήν τοῦ Ἀχάβ συνεσκεύασεν ἀπάτην, ὡς ἀλήθειαν αὐτῷ προ[σ]βαλλόμενος τό ψεῦδος, δι᾿ ὧν ἥμαρτε, φέρων αὐτῷ δικαίως τήν κόλασιν. Εἰ γάρ μή πρός τήν πλάνην τοῦ Ἀδάμ ἡ Γραφή τόν Θεόν λέγοντα τό, Ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν, εἰσήγαγε, πῶς ἐπέφερε, Τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν, ὡς σύνθετον ἔχοντα γνῶσιν, καί ἐξ ἐναντίων συγκειμένην; ὅπερ ἀμήχανον ἐπί Θεοῦ κἄν ἐννοῆσαι, μή ὅτι γε τοῦ εἰπεῖν τολμῆσαι τοῦ μόνου ἁπλοῦ τήν οὐσίαν καί τήν δύναμιν καί τήν γνῶσιν, καί μόνην τήν τοῦ καλοῦ γνῶσιν ἔχνοντος· μᾶλλον δέ, αὐτοουσία καί δύναμις καί γνῶσις ὄντος.

·Ἀλλ᾿ οὐδέ τις τῶν ἐκ Θεοῦ καί μετά Θεόν λογικῶν οὐσιῶν ἔχει ὁμοῦ τε καί κατά ταυτόν ἐν τῷ τῆς διανοίας ἁπλῷ κενήματι, κατά τήν σύνθεσιν ἐκ τῶν ἐναντίων ὑφισταμένην τήν γνῶσιν· διότι πέφυκεν ἡ θατέρα τῶν ἀλλήλοις ἀντικειμένων γνῶσις, τήν τοῦ ἑτέρου ποιεῖσθαι γνώσεως ἄγνοιαν. Ἀμιγής γάρ τῶν ἀντικειμένων ἡ γνῶσις καί παντάπασιν ἀσυνύπαρκτος· ἐπείπερ ἡ τοῦδε γνῶσις τήν θατέρου τῶν ἀντικειμένων συνίστησιν ἄγνοιαν, ὥσπερ οὔτε ὀφθαλμός τοῦ ἄνω τε καί τοῦ κάτω, καί τοῦ ἐφ᾿ ἑκάτερα κατά ταυτόν, χωρίς τῆς πρός θάτερον ἰδιαζούσης ἐπιστροφῆς, καί τῶν ἄλλων πάντη κεχωρισμένης, ἀντιλαμβάνεσθαι.

·Τό τοίνυν πάθος τοῦ Ἀδάμ οἰκειούμενον ἡ Γραφή τόν Θεόν παραδείκνυσιν· ἤ τόν Ἀδάμ ἐπί τῇ συμβουλῇ τοῦ ὄφεως διαλέγχει, πρός συναίσθησιν ἄγουσα τῶν ἐκ τῆς ἀπάτης ἐπιτριβέντων αὐτῷ περί πολυθεΐας ὕθλων. Καί εἰ μέν οὕτως ἔχει καλῶς, ἅλις τῶν ζητημάτων· ἐπείτοι γε αὐτός παρ᾿ ἑαυτοῦ τό μεῖζον εὑρίσκων, μετάδος κἀμοί τῆς χορηγουμένης σοι (417) περί τῶν ὄντων θεόθεν χάριτος. Τό δέ, Καί νῦν, μήπως ἐκτείνῃ τήν χεῖρα αὐτοῦ καί λάβῃ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, καί ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, τήν κατά τήν πρᾶξιν, ὡς οἶμαι, τῶν ἀμίκτων προνοητικῶς ποιεῖται διαίρεσιν· ἵνα μή ἀθάνατον γένηται τό κακόν τῇ μετοχῇ τοῦ καλοῦ συντηρούμενον. Ἄμικτον γάρ εἶναι βούλεται περί τόν αὐτόν ἄνθρωπον κατά τήν σχέσιν τῶν ἀντικειμένων τήν γνῶσιν, ὁ ποιήσας τόν ἄνθρωπον.

·β΄. Ὁ τό ψεῦδος ἀγαπῶν, αὐτῷ παραδίδοται πρός ἀπώλειαν, ἵνα γνῷ πάσχων, ὅπερ ἐκών περιεῖπεν, καί μάθῃ κατά τήν πεῖραν γενόμενος, ὡς ἐλάνθανεν ἀντί ζωῆς περιπτυσσόμενος θάνατον.

  10. «Και εξέβαλε τον Αδάμ και κατώκεισεν αυτόν απέναντι… και έταξε τα Χερουβίμ…φυλλάσειν την οδόν του ξύλου της ζωής»(ΓΕΝ. 3/24).

α. Εξεβλήθη ο Αδάμ για να ατενίζει τον Παράδεισο, να συλλογίζεται τι έχασε εξ αιτίας της ανομίας του και να μισεί την αμαρτία ως πρόξενον της επιπόνου ζωής.

β. Εξεβλήθη ο Αδάμ ώστε δια της ειλικρινούς μετανοίας του να αποδείξει την αγάπη του προς τον Κύριο [Συνεχής προσευχή, νηστεία και ταπείνωση με εδραία και τεθεμελιωμένη πίστη, για να ξαναγίνει Πολίτης του Παραδείσου (Κάτι που έγινε δυνατό μόνον με τον Σταυρικό Θάνατο του Κυρίου)].

γ. Λόγω της πτώσεως των Πρωτοπλάστων αντεκατεστάθη ο φύλαξ του Παραδείσου Αδάμ υπό των Χερουβίμ, τα οποία δεν είχαν ή τουλάχιστον δεν αναφέρεται στην Α.Γ. ότι είχαν την αποστολήν των φυλάκων του Παραδείσου μέχρι τότε.

  Για ποίο λόγο ετάχθησαν τα Χερουβίμ;

«Της ρομφαίας εκείνης δια του στρέφεσθαι πάσας τας εκεί φερούσας οδούς αποφραττούσης και διηνεκή τον φόβον αυτώ και την υπόμνησιν παρέχει δυναμένης».

Τα Χερουβίμ σήμερα είναι φύλακες του Αγίου Θυσιαστηρίου και φρουροί του Θρόνου της Χάριτος.

δ. Η οδός του ξύλου της ζωής είναι απρόσιτη για τους αιρετικούς, αντιχρίστους, παραβάτες, αμετανοήτους, αποκρυφιστές και όλους όσοι ΔΕΝ υπακούουν στους Νόμους του Δημιουργού, του μόνου Αληθινού Θεού. Όποιος τολμήσει μέσω οποιασδήποτε «ατραπού» ή άλλης «οδού» να διέλθη την οδόν του ξύλου της ζωής [Να υποστηρίξει ότι διδάσκει ή εκφράζει την αλήθεια ή ότι η διδασκαλία του Κυρίου (Χριστιανισμός- Ορθοδοξία) οδηγεί στον όλεθρο], θα αντιμετωπίσει την «Φλογίνην Ρομφαίαν» του Κυρίου, διότι:

(1) «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (Ιωάν. 14/6).

(2) Απρόσιτα και άγνωστα είναι τα όσα υπάρχουν και συμβαίνουν τόσο στην οδό όσο και στο τέρμα της οδού του ξύλου της ζωής.

(3) Μόνο οι άξιοι θα γευθούν την χαρά της κοινωνίας με τον ΙησούνΧριστόν που είναι το ξύλο της ζωής και θα έχουν ζωήν αιώνιον. «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 11/40). «…Ουκ είπον σοι, ότι εάν πιστεύσης όψει την δόξαν του Θεού;»(12/46-48).

(4) Οποιαδήποτε διδασκαλία (οδός) εκτός της Αγίας Γραφής είναι εθελοθρησκεία, ετεροδιδασκαλία, ψεύδος, απάτη, πνευματικός θάνατος.

«Πυρόμορφον όχημα του Λόγου, χαίρε, Δέσποινα, έμψυχε Παράδεισε, το ξύλον εν μέσω έχων ζωής τον Κύριον, ού ο γλυκασμός ζωοποιεί πίστει τους μετέχοντας και φθοράν υποκύψαντας» (Ακολουθία Ακαθίστου Ύμνου, τροπάριον).

ε.  Κατά τον Διονύσιον τον Αρεοπαγίτη τα χερουβείμ ήσαν πολυόμματα όντα και η λέξη στα εβραϊκά σημαίνει πλήθος γνώσεων, απόσταγμα σοφίας. Εάν δεχθούμε ότι η ερμηνεία ανταποκρίνεται και στην ειδική αποστολή των Χερουβείμ, τότε ως φλογίνη ρομφαία των Χερουβείμ δύναται να νοηθούν οι πύρινοι λόγοι των Προφητών, των Αποστόλων, των Αγίων και γενικώτερα ο πύρινος Λόγος (Διδασκαλίας) της Εκκλησίας.

Ο Λόγος της Μοναδικής Αλήθειας, της ανίκητης Δυνάμεως που αντικρούει, καταρρίπτει και διαλύει κάθε αιρετική, αντιχριστιανική και δαιμονική διδασκαλία.

ΤΕΛΟΣ  ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

 

---

1 malum-i= Μήλο, κακόν/αμαρτία, πληθυντικός mala.

2 Επειδή οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα απαιτούν εξονυχιστικήν διερεύνηση, συσχετισμό με άλλα χωρία της Αγίας Γραφής, και συνεπώς εκτενή ανάλυση, θα επιχειρήσουμε απάντηση στα συγκεκριμένα ερωτήματα, κατά δύναμη, σε ξεχωριστή παρουσίαση.

Σε κάθε περίπτωση τίθενται ως διφυές ερώτημα προς μελέτη και έρευνα, προς πάντα ενδιαφερόμενο.