ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ: Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ή Βουλευτική Δικτατορία;

ΜΕΡΟΣ 6^ο

  

 6ο. Οι βουλευτές δεν είναι οι νόμιμοι εκπρόσωποι του λαού αλλά οι «νόμιμοι» εκπρόσωποι του εαυτού τους και των δυνάμεων-συμφερόντων που τους επέλεξαν και επέβαλλαν για την θέση του υποψηφίου βουλευτού, υπουργού, πρωθυπουργού, προέδρου Δημοκρατίας.

Η ανθρωπομάζα του εκλογικού σώματος που το Σύστημα ονομάζει «λαό», τους επέλεξε στις εκλογές, διότι δεν είχε δυνατότητα άλλης επιλογής. 

Οι κανόνες του κοινοβουλευτισμού υποχρεώνουν τον «λαό» να ψηφί­ζει τυφογέροντες, πολιτικοφενακίζοντες, γόνους «τζακιών», νεόπλουτους μετεωρίτες, απίθανους τύπους, γνωστούς... λικνιζόμενους τηλεοπτικούς αστέρες και λοιπούς λαοπλάνους υποψηφίους, ελλείψει άλλων οι οποίοι δεν συμμετέχουν στις εκλογές είτε λόγω αντιθέσεως προς την κοινοβουλευτική φαρσοκωμωδία, είτε διότι εξαφανίζονται από την πολιτική σκηνή ε­πειδή δεν προσφέρουν «γην και ύδωρ» στο Σύστημα.

Οι βουλευτές που ανοήτως ή ειρωνικώς αποκαλούνται «εθνοπατέρες», δεν είναι εκπρόσωποι του Έθνους, διότι:

-Όλοι ή σχεδόν όλοι οι εκλεγόμενοι βουλευτές, είναι διεθνιστές, ευρωπαϊστές, κοσμοπολίτες, άθεοι, παλαιομαρξιστές, νεομπολσεβίκοι, νεοσοσια-ληστές, νεο-φραγκέψαντες/δοσίλογοι, οικουμενιστές, αποκρυφιστές, νεο-διαφωτιστές (σκοταδιστές), ιουδαιόφρονες, μουσουλμάνοι, αντιχριστιανοί, «άχρωμοι» που είναι πολέμιοι του Έθνους, της πατρίδος και του πατριωτισμού. Δεν πιστεύουν στις έννοιες του Έθνους, της πατρίδος και του γνησίου πατριωτισμού.

-Όσοι απ’ αυτούς αναφέρονται στο Έθνος, στον πατριωτισμό και στην πατρίδα, χρησιμοποιούν τις λέξεις σφετεριζόμενοι ή χαλκεύοντες την σημασία τους, για επικοινωνιακούς, ψηφοθηρικούς και μόνον, λόγους.

Εάν επίστευαν στο Έθνος και τον πατριωτισμό, τότε θα επρότασσαν τις έννοιες  της Εθνικής Ελευθερίας και Εθνικής κυριαρχίας και όχι τον χιλιομεταλλαγμένο και περιφερόμενο δημαγωγικώς όρον  περί λαϊκής κυριαρχίας. 

Θα εγνώριζαν ότι χωρίς Εθνική κυριαρχία, ΔΕΝ υπάρχουν ατομικές ελευθερίες, δεν υπάρχει ελεύθερος λαός, δεν υπάρχει λαϊκή κυριαρχία. Τελεία και παύλα!  

-Στην βουλή της κοινοβουλευτικής…δημοκρατίας δεν λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για τον λαό και το Έθνος. Εκεί εκφράζονται προσωπικές, ιδιοτελείς απόψεις και ψηφίζονται νομοσχέδια που βραχυπροθέσμως, μεσοπροθέσμως ή μακροπροθέσμως, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των οικογενειών τους, με την ευρύτερη έννοια, και των αφεντικών τους.

-Οι βουλευτές αντιπροσω­πεύουν ένα αμελητέο ποσοστό πολιτικών «αποβλήτων» κάθε Έθνους, που μοναδικό στρατηγικό στόχο έχουν την απόκτηση-διατήρηση της λίαν προνομιούχου βουλευτικής/ νεοφεουδαρχικής έδρας. 

Δύο συνήθη γεγονότα-βουλευτικές δραστηριότητες, μία προεκλογική και μία μετεκλογική, που αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό μας είναι τα εξής:

-Η εμετικώς φαρισαϊκή και σε αρκετές περιπτώσεις αντισυναδελφική συμπεριφορά των υποψηφίων βουλευτών προς τους ψηφοφόρους κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Ακατάσχετη υποσχεσιολογία, αυτοπροβολή του ανύπαρκτου προσωπικού και κυβερνητικού έργου, παρουσίαση των «ηθικών αρχών» του υποψηφίου, υπόγειες διεργασίες- συμμαχίες κατά συνυποψηφίων,  κυριολεκτικώς ζητιανιά μιάς ψήφου, κλπ.1

-Η σφοδρή διαμάχη που ξεσπά μεταξύ κυβερνητικού υποψηφίου βουλευτού και εκλεγομένου πρωθυπουργού, όταν ο τελευταίος αποφασίσει  ποια έδρα να κρατήσει. Τότε ο κλαυθμός και οδυρμός του βουλευτού στην εκλογική περιφέρεια του οποίου ο εκλεγείς πρωθυπουργός ή διατελέσας πρωθυπουργός επιλέξει να διατηρήσει την έδρα του2.

Ο καυγάς λοιπόν στις κοινοβουλευτικές εκλογές δεν γίνεται ούτε για τα εθνικά συμφέροντα, αφού οι υποψήφιοι είναι ποικιλόμορφοι διεθνιστές ούτε για να αποφασίσει ο «κυρίαρχος λαός» αφού αυτός είναι μονίμως στο περιθώριο. Γίνεται για την απόκτηση του πολιτικού φέουδου, της περιβόητης, της υπερπρονομιακής βουλευτικής έδρας και μόνον!

-Υπηρετούν με αφοσίωση τα συμφέροντα και εκτελούν πιστώς τις εντολές ενός κλειστού διεθνιστικού/ Ιουδαιοταλμουδικού κυκλώματος, ελέγχοντος την κλίκα των καπιταλιστών και καπιταλίσκων3.

7ο. Οι βουλευτές είναι συνήθως οι σκυταλοδρόμοι της εθνικής μειοδοσίας, του ηθικού μηδενισμού, του πολιτικού παχυδερμισμού και του εθνικού μαρασμού. Προσβλέπουν πάντοτε χωρίς οράματα στο παρόν, προσκεκολημμένοι μονίμως στα πεδία του ατομικού ωφελιμισμού, του οικογενειοκρατικού φε­ουδαρχισμού και του νεοεποχίτικου ψευτοανθρωπισμού, στοιχεία ολέθρια για λα­ούς και έθνη.

8ο. Η εξουσία που προέρχεται από τις κοινοβουλευτικές εκλογές και ασκείται μετεκλογικώς, είναι αντιδημοκρατική, δικτατορική και παράνομη, διότι:

-ΔΕΝ είναι δημοκρατική, με την έννοια των προαναφερθεισών προϋποθέσεων της αληθούς δημοκρατίας (βλέπε μέρος 4ο).

-Είναι δικτατορική/νεοφεουδαρχική,  με τις εξής έννοιες:

oΤου τρόπου λήψεως των κοινοβουλευτικών αποφάσεων, ήτοι για 4 ή 5 έτη τα πάντα να εξαρτώνται από τις διαθέσεις 151, 201 ή 301,κοκ βουλευτών, αναλόγως της αριθμητικής συνθέσεως των κοινοβουλίων, σε πληθυσμιακό σύνολο δεκάδων ή εκατοντάδων εκατομμυρίων εκλογέων.

Συνήθως οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες αντιπροσωπεύουν πολύ χαμηλότερα ποσοστά, ακόμη και κάτω του 50% των ψηφισάντων ή κάτω του 30% του συνόλου του εκλογικού σώματος. Που στηρίζουν λοιπόν την περιβόητη λαϊκή κυριαρχία-ετυμηγορία;

oΔεν υπάρχει ασφαλιστική δικλείδα, τουτέστιν δυνατότητα παρεμβάσεως - επεμβάσεως του λαού, για περιπτώσεις αντεθνικών, αντισυνταγματικών, αντιλαϊκών αποφάσεων-νόμων (χαρακτηριστικά παραδείγματα τα μνημόνια που ψήφισε η Ελληνική βουλή, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, η παράδοση του ονόματος «Μακεδονία» στους Σκοπιανούς, κ.α...).

oΤης λειτουργίας των αρχηγικών-προσωποπαγών κομμάτων και της επιβαλλομένης απ’ αυτούς, «κομματικής πειθαρχίας».

oΤου αποδειχθέντος εκ της ιστορίας του κοινοβουλευτισμού, ιδιαιτέρως του ελληνικού κοινοβουλευτικού βίου, μεγάλου μύθου περί της συνταγματικής επιταγής «ψηφίσεως κατά συνείδηση».

Τις τελευταίες δεκαετίες της ιστορίας του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, αρχής γενομένης από την αποστασία του 1964 και παλαιότερον, έχουν καταγραφεί αμέτρητες περιπτώσεις «έξωθεν εντολών», «αργυρώνητων ψήφων», ψήφων «εξαργυρώσεως αποκτηθείσης βουλευτικής έδρας», ψήφων «εκ μεταγραφής», για ανατροπή κυβερνήσεων, διαγραφής του θρησκεύματος από τις ταυτότητες [παρά το δημοψήφισμα περί προαιρετικής αναγραφής από τρία και πλέον εκατομμύρια Ελλήνων (Έτσι εννοεί ο κοινοβουλευτισμός την λαϊκή κυριαρχία)], φοροαπαλλαγές μεγαλοκαρχαριών, αντεθνικών συμβάσεων, κλπ.

oΤων εκβιαστικών μύθων της ψηφίσεως νομοσχεδίων προς σωτηρίαν της πατρίδος από εθνική συμφορά, όπως δαπάνες για εξοπλισμούς, δυσανάλογες σε σχέση με τα αποκτώμενα οπλικά συστήματα, η τρομοκράτηση για πιθανή χρεωκοπία της χώρας ή στάση πληρωμών εάν δεν ψηφισθούν οι μνημονιακές υποχρεώσεις, κλπ.

oΤης ψηφίσεως νόμων, κατ’εντολήν, τις μεταμεσονύκτιες ώρες ή από τα θερινά τμήματα της βουλής, με πλειοψηφία 1-2 ψήφων από μία βουλευτική…ενδεκάδα παρόντων βουλευτών.  

oΤης διαχύτως αλαζονικής και νεοφεουδαρχικής συμπεριφοράς των εκλεγομένων βουλευτών και της προσφερομένης σ’αυτούς, αδιανοήτως και προκλητικώς, ασυλίας.

oΤης κληρονομικής διαδοχής στα βουλευτικά αξιώματα, όπως εγένετο πάλαι ποτέ με τους βασιλείς και φεουδάρχες. Μία ματιά στα ονοματεπώνυμα εκλεγέντων βουλευτών, από συστάσεως κοινοβουλευτικού κράτους στην Ελλάδα, θα επιβεβαιώσει τον διαχρονικόν… θρίαμβον της οικογενειοκρατίας (νεποτισμός), της νεοφεουδαρχικής κληρονομικής βουλευτοκρατίας.

Άλλωστε σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές, συμπεριφέρονται αλαζονικώς ως νεοφεουδάρχες, αφού είναι «κολλημμένοι» με την βουλευτική έδρα, εκλεγόμενοι από νεανικής ηλικίας μέχρι βαθέος γήρατος,  με μοναδικό «άλλοθι» την «λαϊκή ετυμηγορία».

oΤης σχέσεως εξαρτήσεως-υποτελείας των βουλευτών στα γνωστά-άγνωστα «προωθητικά-προστατευτικά» Ιουδαιοταλμουδικά πολιτικοοικονομικά κέντρα που «συνέβαλαν» στην πολιτική τους ανέλιξη. Μία σχέση ανάλογη με εκείνη των ηγεμόνων και φεουδαρχών υποτελών της περιόδου 9^ου-15^ου αι4.  

- Η πολιτική εξουσία είναι νόμιμη ΜΟΝΟΝ όταν :

oΑσκείται συμφώνως με τις επιταγές και τους νόμους του Έθνους, που έχουν καθορισθεί οριστικώς και αμετακλήτως από την διαχρονική Εκκλησία (δήμος) του Γένους.

oΟι επιταγές και οι νόμοι της διαχρονικής εκκλησίας του Γένους, έχουν καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας του Έθνους και διδάσκονται ως ιερά παρακαταθήκη, στις νεώτερες γενεές.

oΟι επιταγές και νόμοι της διαχρονικής εκκλησίας του Γένους, προσαρμόζονται στις σύγχρονες απαιτήσεις και προσδοκίες του λαού, χωρίς να αλλοιώνεται η ταυτότητά του.

oΕπιτρέπεται στον λαό να μετέχει στην διαχρονική ιστορία του Έθνους του.

Σε διαφορετική περίπτωση, η πολιτική εξουσία που προέρχεται από κοινοβουλευτικές εκλογές, είναι Εθνικώς παράνομη.

Βεβαίως είναι «νόμιμη», κατά ανθρώπινους νόμους που έχουν ψηφισθεί από άτομα που:

-Δεν πιστεύουν στο ελληνικό έθνος.

-Δεν είναι Έλληνες κατά το γένος και την πίστη.

-Είναι διεθνιστές, άθεοι, ελληνόφωνα ελλαδο-ιζήματα, μεταλλαγμένα σε πιστά κυνάρια αλλόδοξων εχθρών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, «γεννήματα  Ιουδαϊκών εχιδνών».

-Αγνοούν ή έχουν αλλοιώσει σκοπίμως την ιστορία του Ελληνικού Έθνους.

-Αγνόησαν ή δεν έλαβαν υπόψη τους το περιεχόμενο των πρώτων μετεπαναστατικών ελληνικών συνταγμάτων (μετά την εθνικήν επανάσταση του 1821, Επιδαύρου, Άστρους, Τροιζήνος, Άργους), των συνταχθέντων από εκείνους που έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι!

Σ’ εκείνα τα πρώτα συντάγματα επαναλαμβάνονται και καταγράφονται οι βασικές επιταγές και νόμοι της διαχρονικής λειτουργίας του Ελληνικού Έθνους-κράτους!!! 

*

Οι θιασώτες του κοινοβουλευτισμού ισχυρίζονται ότι δια της πολιτικής ελευθερίας, παρέχεται η δυνατότης δημιουργίας πολιτικών κομμάτων, ιδρυμάτων, συλλόγων, οργανώσεων σε όσους το επιθυμούν, με τον περιορισμό βέβαια ότι οι παραπάνω πολιτι­κοί οργανισμοί θα εφαρμόζουν πιστώς τα υπό των κοινοβουλευτικών νόμων διατασσόμενα.

Αλλά το κοινοβουλευτικόν σύστημα διακυβερνήσεως είναι ένα από τα ισχύσαντα κατά το παρελθόν ή ισχύοντα σήμερον, πολιτικά συστήματα και αντιστοιχεί σε μία από τις διάφορες πολιτικές ιδεολογίες που κατά καιρούς ενεφανίσθησαν και εφηρμόσθησαν στο πολιτικό στερέωμα της ανθρωπό­τητος.

Όταν αυτοί που αποφασίζουν την ίδρυση κάποιου κόμματος ή πολι­τικού οργανισμού υποχρεούνται από τον νόμο να υπογράψουν δήλωση πί­στεως στην ψευτοδημοκρατία της βουλευτικής δικτατορίας, τότε χάνει κάθε περιεχόμενο η έννοια της πολιτικής ελευθερίας.    Τότε έχουμε ανελεύθερη και άκριτη πολιτική σκέψη, πολιτική χαλκεί­α, ολοκληρωτική υποδούλωση της πολιτικής σκέψεως και εχινοποίηση της πολιτικής ελευθερίας των ατόμων. Έχουμε παράδοση των πολιτών, χωρίς όρους, στις ορέξεις της βουλευτοκρατίας προς την οποίαν οι πολίτες εντέλλονται όπως προσβλέπουν σαν την μοναδική πηγή Ηθικής και Δικαίου, το μοναδικό «φιλελεύθερο» σύστημα διακυβερνήσεως.

Είναι τόσο «φιλελεύθερη και πολυφωνική» η κοινοβουλευτική δημοκρατία ώστε έχει αποκλεί­σει οποιαδήποτε πολιτική πρόσβαση για «αντικοινοβουλευτική» πληροφόρη­ση. Απαγορεύει αυστηρά ακόμη και την γνώση της υπάρξεως ιδεολογικού αντιπάλου με διαφορετικές θέσεις και προγράμματα που δεν στηρίζονται σε πλαστογραφίες, μυθεύματα και ψευδολογίες αλλά στην αλήθεια, την οποίαν αποκρύπτουν οι ειδικά εκπαιδευμένοι κολοιοί της.

Αυτό δεικνύει τον τρόμο της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας στην ιδέα ότι θα πέσει η μάσκα της, όταν μάλιστα η ίδια διακηρύσσει πως και η λανθασμένη γνώμη είναι ε­λεύθερη και πρέπει να ακούγεται.

Κραυγάζουν λοιπόν οι κοινοβουλευτικοί ψευτοδημοκράτες για πολιτική ελευθερία και άρ­νηση οποιουδήποτε εξαναγκασμού στην επιλογή της πολιτικής ιδεολογίας.

Όμως τι είδους επιλογή μπορεί να γίνει όταν η μόνη πολιτική ιδεολογία που αναγνωρίζεται επισήμως και κατοχυρώνεται συνταγματικώς είναι     μία επίπλαστη «Δημοκρατία»; Πολυφωνία δήθεν, υποταγής στην μοναδικότητα της δημοκρατία τους;

H σοβιετική/μπολσεβικική, η μπααθική, η κινεζική, η σοσιαλιστική , η αμερικανική, η Αγγλική, η Γαλλική, η σκανδιναυϊκή, η αιγυπτιακή, η Ινδική, του Αζερμπαϊτζάν, η Αυσραλιανή, η Καναδική, η νοτιαφρικάνικη; Ποια απ’όλες και γιατί; Συνδυασμός όλων, κάποιων και ποίων;  

Ο όρος επιλογή θα είχε σημασία και αξία εάν προσεφέροντο στο ά­τομο δύο η περισσότερα συστήματα ή ιδεολογίες. Στην κοινοβουλευτική …δημοκρατία αντί προσφοράς προς επιλογή, ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ η αποδοχή του ψευτοδημοκρατικού δόγματος με όλες τις πολιτικές αποχρώσεις του [σοσιαλισμός, δημοκρατικό κέντρο, σοσιαλδημοκρατία, κομμουνισμός, μεταρρύθμιση, δημοκρατία του κέντρου (κεντρισμός), Λαϊκή δημοκρατία κλπ.], καμμία από τις οποίες συνιστά αληθινή δημοκρατία.

ΟΛΕΣ είναι μορφές ασκήσεως δικτατορικής εξουσίας με δημοκρατικό μανδύα.

Συνεχίζεται

---

1 Όλοι μας τα έχουμε διαπιστώσει κατά την διάρκεια των προεκλογικών περιόδων. Αρκεί να υπενθυμίσουμε το περιεχόμενο των  βιογραφικών και των υποσχέσεων, με όρκον τιμής, που περιλαμβάνονται στα προεκλογικά φυλλάδια, τις αλλεπάλληλες τηλεφωνικές κλήσεις-προσκλήσεις-παρακλήσεις, κυρίως από απίθανους τύπους-αγνώστους μέχρι τότε υποψηφίους, και τα αμέτρητα ενοχλητικά μηνύματα από γνωστούς και αγνώστους υποψηφίους, μέσω κινητής τηλεφωνίας.

2 Το τι ακολουθεί σε τέτοιες περιπτώσεις, αποδεικνύεται από το τι ακολούθησε μετά τις εθνικές εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015 στην εκλογική περιφέρεια της Μεσσηνίας (έγγραφες δηλώσεις-αντιδράσεις υποψ. βουλευτού Λαμπροπούλου, μετά την απόφαση του Αντ. Σαμαρά να διατηρήσει την έδρα στην εκλογική περιφέρεια του τόπου καταγωγής του).

3 Καπιταλίσκοι: Είναι οι δορυφόροι του καπιταλιστικού κατεστημέ­νου. Οι αγωγοί συνδέσεως καπιταλιστών και ευρέων λαϊκών στρωμάτων. Οι μεταφορείς της ρουσφετολογίας από τον αιτηματία εις τον ικανοποιούντα και τανάπαλιν. Οι συνδετικοί κρίκοι της Καπιταλιστικής αλαζονείας με την αγνότητα, την αφέλεια, την άγνοια, την ανωριμότητα του λαού. Οι δεσμοφύ­λακες των εγκλείστων στις φυλακές του καπιταλισμού. Χωρίς τους καπιταλίσκους η κυριαρχία των καπιταλιστών εξασθενεί και καθίσταται μετέωρη.

4 Βλέπε υποσημείωση (2) 4^ου μέρους, Φεουδαρχία και Νεοφεουδαρχία.