ΤΟ  ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ  ΖΗΤΗΜΑ

«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα (της Βορείου Ηπείρου) υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι’ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος….. Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο... η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος» [Γεώργιος Παπανδρέου (Ο «Γέρος της Δημοκρατίας»). Από ομιλία του στην Βουλή των Ελλήνων στις 12/6/1960].

ΜΕΡΟΣ 11ο

Η.        ΤΟ  ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΙΣΤΙΚΟΥ   ΑΓΩΝΟΣ  ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ  ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ  (Συνέχεια 10ου μέρους).

3. Φάσεις του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος (Συνέχεια 10ου μέρους)

ε. Ε΄ Φάση: (Μετακομμουνιστική Περίοδος)1

Το 1991 υπήρξε, αναμφισβήτητα, μί­α χρονιά - σταθμός για την νε­ό­τε­ρη ιστορία της Βορείου Ηπείρου, καθώς η πτώ­ση του κομ­μου­νι­στικού καθεστώτος στην Αλβανία,  ση­μα­το­δό­τη­σε την είσοδο της χώ­ρας σε μί­α μακρά δι­α­δι­κα­σί­α εκδημοκρατισμού και ενσωματώσεως στην διεθνή κοι­νό­τη­τα. Στις 31 Μαρ­τί­ου δι­ε­ξή­χθη­σαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές με­τά από τέσ­σε­ρις και πλέ­ον δε­κα­ε­τί­ες, ενώ ταυ­τό­χρο­να ξε­κί­νη­σε και η προ­σπά­θει­α επανασυνδέσεως της χώ­ρας με τους διεθνείς ορ­γα­νι­σμούς. Το Ελληνικό στοιχείο έσπευσε να επωφεληθεί από τις πολιτικές εξελίξεις, ιδρύοντας την Δημοκρατική Ένωση της Εθνικής Ελληνικής Μει­ο­νό­τη­τας «Ομόνοια», στις 11 Ιανουαρίου 1991. Ως εκπρόσωπος της Βορειοηπειρωτικής Εθνικής μει­ο­νό­τη­τας, ἡ Ομόνοια έλαβε μέ­ρος στις εκλογές της 31ης Μαρ­τί­ου, εξέλεξε πέν­τε βουλευτές και αναδείχθηκε τρί­τη δύ­να­μη στο αλβανικό Κοι­νο­βού­λι­ο.

Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, δεν επέφερε στην Αλβανία άνθηση μιας κοινωνίας των πολιτών. Η οργανωμένη σύμφωνα με ένα σύστημα πατριών (φάρες) Σκιπετάρικη κοινωνία, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο χοτζικό σύστημα. Την κοινωνική βάση του κομμουνισμού στην Αλβανία, αποτέλεσαν οι ακτήμονες αγρότες του Νότου και οι «καταλλήλως καταρτισμένοι» σε Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, ψευτο-διανοούμενοι, στις πόλεις. Οι κύριοι των αγροκτημάτων ήταν Μουσουλμάνοι, κατά την αρχήν των ληστοσυμμοριτών φυλάρχων προγόνων τους, ενώ οι καλλιεργητές ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Η ιταλική κατοχή και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επέτρεψε στους κομμουνιστές του Εμβέρ Χότζα - που ηγεμόνευαν στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - να καταλάβουν την εξουσία. Την διατήρησαν χάρις στο κατασκευασθέν και επιβληθέν από το Σύστημα, γεωπολιτικό περιβάλλον.

Στην Αλβανία, δημιουργήθηκε ένα καθεστώς  εξωτικού αυτάρκους εθνο-κομμουνισμού, με καταστολή των αντιφρονούντων και με συστηματική πολιτική αφομοιώσεως των μειονοτικών ομάδων. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας [(ΣΚΑ), μετασχηματισμός του άλλοτε μοναδικού κόμματος, του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας], επικράτησε στις βουλευτικές εκλογές της 31 Μαρτίου/7 Απριλίου 1991, αλλά βγήκε εκτός κυβερνητικής εξουσίας μετά την νίκη στις νέες εκλογές της 22/29 Μαρτίου 1992 του Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανίας (ΔΚΑ), του πρώτου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο νόμιμου κόμματος της αντιπολίτευσης στην Αλβανία, με ηγέτη τον Σαλί Μπερίσα (προσωπικός γιατρός του Εμβέρ Χότζα). Ο κομμουνιστής Ραμίζ Aλία, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από το αξίωμα του αρχηγού του κράτους υπέρ του ηγέτη του τελευταίου, παρασύροντας στην πτώση του το ΣΚΑ.

Η Ιταλία ήταν από τις πρώτες χώρες που προσέφερε οικονομική βοήθεια στην Αλβανία. Η σπουδαία οικονομική συνεισφορά της Ιταλίας μπορούσε να εξηγηθεί τόσο από την ανησυχία των αρχών της να δουν να συρρέουν στις ακτές της νέοι Αλβανοί μετανάστες, όσο και από τις γνωστές από την μουσσολινική φασιστική περίοδο γεωπολιτικές βλέψεις της Ιταλίας που φαίνονταν ότι αναβίωναν στο συγκείμενο των μετά το 1989-1991 μεταβολών.

Η Αλβανία το 1994 είχε πληθυσμό 3.374.000 κατοίκων. Περίπου 165 έως 325 χιλιάδες δήλωναν ελληνικής εθνικότητας. Ως προς το θρήσκευμα ήταν Μουσουλμάνοι 70%, Χριστιανοί ορθόδοξοι 20%, παπικοί 10%.  

Εδώ γεννάται ένα άλλο ερώτημα: Τι συνέβη και το ποσοστόν των Ελλήνων της Αλβανίας, επί του συνολικού πληθυσμού, από 10% που ήταν το 1994  «κατρακύλησε» στο 0,8% κατά την απογραφή του 2011; Τι μεσολάβησε και το ποσοστό των Ορθοδόξων Χριστιανών από 20% «συρρικνώθηκε» στο 4% κατά την ίδια απογραφή;

Μετά το 1991, η Ουάσιγκτον χορήγησε στην Αλβανία σημαντική βοήθεια και την υποστήριξε στους Διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς. Η Ε.Ε. προσέφερε στην χώρα όχι αμελητέα βοήθεια. Ήταν από τις πρώτες χώρες της άλλης Ευρώπης που προσχώρησε στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΝΑΤΟ).

Ήσαν άραγε ανιδιοτελείς οι φροντίδες των Δυτικών κυβερνήσεων για την ανόρθωση της Αλβανίας και την σύσφιγξη των σχέσεών της με άλλα κράτη των Βαλκανίων; Η ιστορία απαντά: ΟΧΙ!

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 άρχισε να γίνεται λόγος για το αλβανικό ζήτημα. Υποστηρίζεται ότι αυτό «λύθηκε με κακό τρόπο πριν από τον πόλεμο και έμεινε παγωμένο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου από την απομόνωση». Το αλβανικό ζήτημα δεν αποτελεί στις μέρες μας την Αχίλλειο πτέρνα της Ν/Α Ευρώπης, όπως υποστηρίζουν μερικοί, αλλά ένα ισχυρό «όπλο», λόγω προγονικών Σκιπετάρικων ληστρικών καταβολών, στην επιχειρούμενη εφαρμογή της νέας τάξης στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια)..

Ενθαρρυμένες από την υποστήριξη που παρέσχε αρχικά η Ουάσιγκτον στο καθεστώς Μπερίσα και επωφελούμενες από την διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας και την κατασταλτική πολιτική του Μιλόσεβιτς, αναπτύχθηκαν στο αλβανικό προτεκτοράτο,  οι αλυτρωτικές/εθνικιστικές δυνάμεις. Σημαντικό μέρος τους, θέτει ως κύριο στόχο την ένωση σε ένα κράτος των Aλβανών του Koσόβου και της FYROM, ενώ αναπτύσσεται προπαγάνδα και για την λεγομένη «Τσαμουριά».

Το Κοσσυφοπέδιο προσφέρει στις εξωβαλκανικές Δυνάμεις και στην Τουρκία, ευκαιρίες αναμίξεως στις υποθέσεις της περιοχής. Από τις σπουδαίες συνέπειες αυτής της καταστάσεως, ήταν η διαιώνιση του πολιτικού κατατεμαχισμού των Βαλκανίων. Το 1998 υπογράφηκε συμφωνία ανάμεσα στην Τουρκία και την Αλβανία για την παροχή οικονομικής και υλικής υποστηρίξεως αναφορικά με την προσπάθεια αναδιοργανώσεως του αλβανικού ναυτικού.

Η Αλβανία, πρώτη από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, ζήτησε να γίνει μέλος του ΝΑΤO. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις της συμμαχίας τελικώς με την σύμφωνη γνώμη και της Ελλάδος, η Αλβανία εισήλθε στην Συμμαχία του ΝΑΤΟ, την 1η Απριλίου 2009, χωρίς προηγουμένως να ζητηθεί από την Ελλάδα, δέσμευση της Αλβανίας για επίλυση του Β/Η Ζητήματος... Μία ακόμη επιπόλαια, απαράδεκτη (ή κατά διαταγήν του αφεντικού;) απόφαση της πλαδαρής ελλαδικής κυβερνήσεως…

Με το σκεπτικό των ιθυνόντων του ΝΑΤΟ, ότι οι Αλβανοί ανέρχονται σε 7 εκατομμύρια, ζώντας στο έδαφος πέντε κρατών [κάτοικοι της Aλβανίας, 2 εκατομμύρια στο Kόσοβo και άλλοι 2 εκατομμύρια στα Σκόπια (πΓΔΜ), στο Μαυροβούνιο και ...στην Ελλάδα], οι Σκιπετάροι-Φύλαρχοι/Αρχιμαφιόζοι στα Τίρανα, έδειχναν από τότε, να πιστεύουν ότι «μπορούσαν να προσφέρουν στο ΝΑΤΟ μια σημαντική δύναμη στα Βαλκάνια».

Η αδυναμία των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων, να επιλύσουν το βορειοηπειρωτικό ζήτημα,  αδρανοποίησε κάθε προσπάθεια, καίτοι είχαμε όλα τα διπλωματικά όπλα στα χέρια μας (Το θέμα αυτό, είχε τεθεί στο διαπραγματευτικό τραπέζι της Διάσκεψης Ειρήνης των Παρισίων, και είχε αποφασισθεί να λυθεί μετά την επίλυση του Αυστριακού και Γερμανικού προβλήματος).

Τα προβλήματα που αφορούσαν στην Αυστρία και την Γερμανία επιλύθηκαν. Το Βορειοηπειρωτικό παραμένει ακόμη ΑΛΥΤΟΝ! Οι από το 1989 και μετά κυβερνήσεις των Αθηνών, άσκησαν την πιο ανώδυνη γι’ αυτές, την πιο οδυνηρή ωστόσο για τους Βορειοηπειρώτες και την Ελλάδα λύση: Ταύτισαν τους Βορειοηπειρώτες με τους Αλβανούς και τους οδήγησαν στα μονοπάτια της λαθρομεταναστεύσεως, ώστε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, χωρίς δυνατότητες επιστροφής, όπως γινόταν προπολεμικά.

Μήπως με την φυγή των Βορειοηπειρωτών επεδίωκαν οι Ελλαδίτες εξουσιαστές, να κλείσει το Βορειοηπειρωτικό;

Πρώτο αίτημα των αλβανικών κυβερνήσεων μετά την πτώση της κομμουνιστικής δικτατορίας στην Αλβανία, ήταν η άρση του εμπολέμου από την Ελλάδα.

Το αίτημα αυτό των αλβανικών κυβερνήσεων ετίθετο κατ’ επανάληψη. Τέθηκε και κατά τις τελευταίες επισκέψεις στα Τίρανα του Ε. Βενιζέλου και στην συνέχεια του τότε πρόεδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια.2

*

Δυστυχώς η αλβανική κυ­βέρ­νη­ση δεν είχε την ικανότητα, ή α­κό­μη και την θέ­λη­ση, να ξε­πε­ρά­σει τίς αγ­κυ­λώ­σεις του πα­ρελ­θόν­τος. Στα πλαί­σι­α αυ­τά εντάσσεται και η α­πό­φα­ση της 27ης Ι­ου­νί­ου 1991, με την ο­ποί­α α­πα­γο­ρευ­ό­ταν η συμ­με­το­χή στις ε­κλο­γές κομ­μά­των ή ορ­γα­νώ­σε­ων συγ­κρο­τη­μέ­νων σε ε­θνι­κή ή θρη­σκευ­τι­κή βά­ση. Η α­πό­φα­ση αυ­τή πυ­ρο­δό­τη­σε έ­να κλί­μα εντάσεως με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Αλ­βα­νί­ας, πού ο­ξύν­θη­κε ι­δι­αί­τε­ρα στις πα­ρα­μο­νές των ε­κλο­γών τής 22ας Μαρ­τί­ου 1992. Στις ε­κλο­γές εκείνες, η ελ­λη­νι­κή μει­ο­νό­τη­τα των Βορειοηπειρωτών, εκ­προ­σω­πή­θη­κε α­πό την Έ­νω­ση των Αν­θρω­πί­νων Δι­και­ω­μά­των, η ο­ποί­α ε­ξέ­λε­ξε δύ­ο βου­λευ­τές.

Ή­ταν πλέ­ον φα­νε­ρό ό­τι η κα­χυ­πο­ψί­α που χα­ρα­κτή­ρι­ζε τις ελ­λη­νο­αλ­βα­νι­κές σχέ­σεις, δεν προ­οιώνιζε ο­μα­λές ε­ξε­λί­ξεις  για το μέλ­λον. Πράγ­μα­τι, η ή­δη τε­τα­μέ­νη κα­τά­στα­ση έ­φθα­σε σε ο­ρι­α­κό ση­μεί­ο, ό­ταν στις 25 Ι­ου­νί­ου 1993, η αλ­βα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­χώ­ρη­σε σε α­πέ­λα­ση α­πό το Αρ­γυ­ρο­κά­στρο του αρ­χι­μαν­δρί­τη Χρυ­σο­στό­μου Μα­ϋ­δώ­νη με την κα­τη­γο­ρί­α αν­τι­αλ­βα­νι­κών ε­νερ­γει­ών, μί­α κί­νη­ση που προ­κά­λε­σε βί­αι­α ε­πει­σό­δι­α με­τα­ξύ των Ελ­λή­νων Βορειοηπειρωτών και των αλ­βα­νι­κών αρ­χών και α­νάγ­κα­σε την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να α­παν­τή­σει με σα­ρω­τι­κές συλ­λή­ψεις και α­πε­λά­σεις Αλ­βα­νών λα­θρο­με­τα­να­στών.

Και οι δύ­ο ε­νέρ­γει­ες, ω­στό­σο, προ­κά­λε­σαν την δι­ε­θνή α­πο­δο­κι­μα­σί­α, με α­πο­τέ­λε­σμα οι δύ­ο κυ­βερ­νή­σεις να ρί­ξουν τους τό­νους της αν­τι­πα­ραθέσεως και να κα­τα­βά­λλουν κά­ποιες προ­σπά­θει­ες συ­νεν­νοήσεως. Η εμ­φα­νής στρο­φή που ση­μει­ώ­θη­κε στην στά­ση των δύ­ο χω­ρών σφρα­γί­στη­κε με την ε­πί­σκε­ψη του Έλ­λη­να υ­πουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών στα Τί­ρα­να, τον Νο­έμ­βρι­ο 1993. Δυ­στυ­χώς, το ευ­νο­ϊ­κό κλί­μα που εί­χε δη­μι­ουρ­γη­θεί, δεν έ­μελ­λε να κρα­τή­σει πο­λύ, κα­θώς λί­γους μό­λις μή­νες αρ­γό­τε­ρα ξέ­σπα­σε η σο­βα­ρό­τε­ρη κρί­ση που έ­χει κα­τα­γρα­φεί στις σχέ­σεις με­τα­ξύ των δύ­ο χω­ρών κα­τά τη με­τα­πο­λε­μι­κή πε­ρί­ο­δο.

Την 10η Απριλίου 1994, ση­μει­ώ­θη­κε αι­μα­τη­ρό ε­πει­σό­δι­ο α­πό το αλ­βα­νι­κό συ­νο­ρι­α­κό φυ­λά­κι­ο τής Ε­πι­σκο­πής. Η αλ­βα­νι­κή αν­τί­δρα­ση ή­ταν ά­με­ση: Κα­τη­γό­ρη­σε την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά ως υ­πεύ­θυ­νη για το ε­πει­σό­δι­ο και προ­χώ­ρη­σε σε μα­ζι­κές συλ­λή­ψεις και α­να­κρί­σεις Ελ­λή­νων μει­ο­νο­τι­κών που θε­ω­ρή­θη­καν ως ύ­πο­πτοι. Λί­γες μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα φυ­λά­κι­σε έ­ξι α­πό τα η­γε­τι­κά στε­λέ­χη της Ο­μό­νοι­ας, πα­ρα­πέμ­πτον­τάς τους σε δί­κη με την κα­τη­γο­ρί­α της εσχάτης προ­δο­σί­ας. Η ελ­λη­νι­κή η­γε­σί­α τή­ρη­σε σκλη­ρή στά­ση α­πέ­ναν­τι στην αλ­βα­νι­κή α­δι­αλ­λα­ξί­α, δι­α­κό­πτον­τας ή­δη α­πό την στιγ­μή της συλλήψεως των έ­ξι στε­λε­χών της Ο­μό­νοι­ας κά­θε δι­ά­λο­γο με την αλ­βα­νι­κή πλευ­ρά και θέ­τον­τας ως ό­ρο για την ε­πα­νέ­ναρ­ξή του την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των κρα­του­μέ­νων.

Ταυ­τό­χρο­να, φρόν­τι­σε να δι­α­τη­ρή­σει ε­νερ­γό το εν­δι­α­φέ­ρον της δι­ε­θνούς δι­πλω­μα­τί­ας για το θέ­μα, κα­τα­φεύ­γον­τας σε ε­πα­νει­λημ­μέ­νες κα­ταγ­γε­λί­ες των αλ­βα­νι­κών ε­νερ­γει­ών σε ό­λους τους δι­ε­θνείς ορ­γα­νι­σμούς και μπλο­κά­ρον­τας την πα­ρα­χώ­ρη­ση της οι­κο­νο­μι­κής βο­ή­θει­ας 35 εκατομμυρίων ΕCU πού εί­χε προ­γραμ­μα­τί­σει η Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση για την ε­νί­σχυ­ση τής Αλ­βα­νί­ας. Η α­πο­φυ­λά­κι­ση των πέν­τε Ελ­λή­νων μει­ο­νο­τι­κών ά­νοι­ξε τον δρό­μο για μί­α εκ νέ­ου προ­σέγ­γι­ση των δύ­ο χω­ρών, πού ε­πι­σφρα­γί­στη­κε και με το τα­ξί­δι τού Έλ­λη­να υ­πουρ­γού Ε­ξω­τε­ρι­κών στα Τί­ρα­να, στις 13 Μαρ­τί­ου 1995. Στα πλαί­σι­α αυ­τά α­πο­φα­σί­στη­κε η δη­μι­ουρ­γί­α ει­δι­κών μι­κτών ε­πι­τρο­πών πού θα ε­πι­λαμ­βά­νον­ταν της ε­πιλύσεως των ση­μαν­τι­κό­τε­ρων θε­μά­των, ό­πως της ελ­λη­νι­κής εκ­παιδεύσεως, της οι­κο­νο­μι­κής συ­νερ­γα­σί­ας, των συ­νό­ρων, της α­μυν­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας, της δη­μό­σι­ας α­σφά­λει­ας, των προ­ξε­νι­κών αρ­χών κ.α.

Η προ­σπά­θει­α της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς ε­πι­κεν­τρω­νό­ταν κυ­ρί­ως το θέμα των μειονοτικών ζωνών που είχε καταργήσει η Αλβανία, και στο ά­νοιγ­μα νέ­ων σχο­λεί­ων για την ε­λεύ­θε­ρη δι­δα­σκα­λί­α τής ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας, ό­που υ­πήρ­χε ελ­λη­νι­κό στοι­χεί­ο. Ό­μως ο κίν­δυ­νος που πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ό­λα απειλούσε την ελ­λη­νι­κή εκ­παί­δευ­ση στην Αλ­βα­νί­α, ήταν η α­ραί­ω­ση του ελ­λη­νι­κού στοι­χεί­ου, που πα­ρα­τη­ρεί­το κα­τά τρό­πο ι­δι­αί­τε­ρα έν­το­νο τα τε­λευ­ταί­α χρό­νι­α. Έ­τσι, ε­νώ το ελ­λη­νι­κό στοι­χεί­ο της Αλ­βα­νί­ας α­ριθ­μού­σε στα 1990 πε­ρί­που 300.000 (σύμ­φω­να με τις δη­λώ­σεις της Ο­μό­νοι­ας προς την Δι­ά­σκε­ψη για την Αν­θρώ­πι­νη Δι­ά­στα­ση της ΔΑΣΕ, που έ­γι­νε τον Σε­πτέμ­βρι­ο 1991 στη Μό­σχα), σή­με­ρα φαί­νε­ται να προ­σεγ­γί­ζει με­τά βί­ας τις 150.000. Με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, ε­πο­μέ­νως και σε πε­ρί­πτω­ση που δεν συμ­βούν θε­α­μα­τι­κές αλ­λα­γές που να προ­κα­λέ­σουν την οι­κο­νο­μι­κή και η­θι­κή ε­νί­σχυ­ση του ελ­λη­νι­κού στοι­χεί­ου, σε βαθ­μό που να του ε­πι­τρέ­ψει την πα­ρα­μο­νή και την ευ­η­με­ρί­α του στα πά­τρι­α ε­δά­φη, οι προ­βλέ­ψεις δεν μπο­ρούν πα­ρά να εί­ναι δυ­σοί­ω­νες για την τύ­χη του Ελ­λη­νι­σμού της Αλ­βα­νί­ας.

Εδώ και είκοσι χρόνια  οι ελληνοαλβανικές σχέσεις  βρίσκονται στο χειρότερο σημείο τους, όπως απέδειξαν για πολλοστή φορά, οι επισκέψεις του τότε υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου στα Τίρανα.3  Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον σοσιαλιστή Έντι Ράμα, μάλλον χειροτέρεψε παρά βελτίωσε τις κακές και επί Σαλί Μπερίσα σχέσεις, των δύο χωρών. Άλλωστε το Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας με αρχηγό τον Έντι Ράμα, το οποίο τότε βρισκόταν στην αντιπολίτευση, είναι αυτό που το 2009 είχε κάνει προσφυγή στο Συνταγματικό Δικαστήριο των Τιράνων ζητώντας να ακυρωθεί η συμφωνία Ελλάδας - Αλβανίας τον Απρίλιο του 2009, η οποία οριοθετούσε τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) των δύο γειτονικών κρατών.

Ο Αλβανός υπουργός ζήτησε επίσης να καταργήσει η Ελλάδα τον νόμο περί εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία και «να αναγνωρίσει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Απαντώντας ο Ευ. Βενιζέλος δήλωσε ότι «την ειρηνική κατάσταση μεταξύ των δύο χωρών την έχει επισήμως διακηρύξει το ελληνικό υπουργικό συμβούλιο το 1987». Αυτό είναι αλήθεια, αλλά δεν ισοδυναμεί με αυτό που ζητούν οι Αλβανοί.

Δεν πέρασε ποτέ από την ελληνική Βουλή αυτή η απόφαση του υπουργικού συμβουλίου της κυβερνήσεως του Ανδρέα Παπανδρέου για να γίνει νόμος του ελληνικού κράτους η άρση του εμπολέμου με την Αλβανία, ούτε υπογράφτηκε φυσικά κάποια ελληνοαλβανική συμφωνία, αποκατάστασης ειρηνικών σχέσεων των δύο γειτονικών κρατών.

Να αναφέρουμε εδώ την άρνηση του τότε πρόεδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Σαρτζετάκη να υπογράψει την απόφαση αυτή της κυβερνήσεως Παπανδρέου. Μετά το 1987, δεν υπογράφηκε καμιά άλλη διακρατική συμφωνία που να αποκαθιστά τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών.

Το άνοιγμα των συνόρων Ελλάδας - Αλβανίας και τα προβλήματα που γεννήθηκαν στις σχέσεις των δύο χωρών, οδήγησαν σε απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας εικοσαετίας να επωμιστούν το πολιτικό βάρος της αποφάσεως για άρση του εμπολέμου.  Οι σοβαρές διαφορές που χωρίζουν την Ελλάδα με την Αλβανία, δεν έχουν «γεφυρωθεί», απλά έχουν ξεχαστεί, επειδή η Ελληνική Κυβέρνηση έχει επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην αντιμετώπιση της μείζονος οικονομικής και λαθρομεταναστευτικής κρίσεως (οι κυβερνητικοί αποκαλούν, τρομάρα τους(!) τους λαθρομετανάστες, πρόσφυγες και μετανάστες). Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι, δεν υφίστανται σοβαρές εκκρεμότητες στο μέτωπο των Εθνικών μας Θεμάτων…

Η μετάθεση σε βάθος χρόνου της αντιμετωπίσεως σοβαρών πολιτικο-διπλωματικών προβλημάτων, όχι μόνο δεν συνιστά λύση, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, τα χρονίζοντα προβλήματα επιδεινώνονται και τελικά προκύπτουν επώδυνες λύσεις, για τα Εθνικά μας συμφέροντα. Η άτυπη επίσκεψη στην Αθήνα του Πρωθυπουργού της Αλβανίας του σοσιαλιστή Εντυ Ράμα, αλλά και η επίσημη επίσκεψη στα Τίρανα του Αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών Β. Βενιζέλου, ανέδειξαν το εύρος των ελληνο-αλβανικών διαφορών, που είχαν παραμείνει σε λανθάνουσα κατάσταση. Σήμερα τα μεγάλα «αγκάθια» στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, είναι: Η οριοθέτηση της ΑΟΖ,4 η ελληνική Εθνική μειονότητα των βορειοηπειρωτών, τα μνημεία-σύμβολα του Ελληνισμού στην Βόρειο Ήπειρο, και οι αξιώσεις των «Τσάμηδων» σε βάρος της Ελλάδας.5

Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας:

Ο αριθμός των Ελλήνων που ζουν στην Αλβανία, μειώνεται συνεχώς. Ένας από τους λόγους, είναι και οι διώξεις που υφίστανται οι Έλληνες, από οργανωμένα συμφέροντα του Αλβανικού κράτους. Αρκετές από τις περιουσίες των Ελλήνων έχουν καταπατηθεί από το Αλβανικό κράτος, διώκονται οι Έλληνες Δάσκαλοι και οι Ιερείς, βεβηλώνονται Ορθόδοξοι Ναοί και προπηλακίζονται οι αιρετοί τοπικοί άρχοντες, που είναι ελληνικής καταγωγής.

Δυστυχώς η Ελλάδα, χωρίς να έχει εξασφαλίσει από την Αλβανική Κυβέρνηση του Εντυ Ράμα, δεσμεύσεις, για την Ελληνική μειονότητα και για την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., τον Ιούνιο 2014, έδωσε την ψήφο της για να πάρει η Αλβανία το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη χώρας. Και όχι μόνον αυτό. Ο Ε. Ράμα, μετά την συνάντησή του, στην Άγκυρα με τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Α. Νταβούτογλου, ανακοίνωσε, ότι η Αλβανία θα προσλάβει τούρκους συμβούλους, για θέματα Ενέργειας και για την αναδιοργάνωση του Αλβανικού Στρατού!! Ακολούθησε η επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μαζί με τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα, στο Κοσσυφοπέδιο, τον Μάϊο 2015.6  

Η Ελλάδα, δηλώνει κάθε φορά ότι επιθυμεί την εξομάλυνση των ελληνοαλβανικών σχέσεων, αλλά δεν αρκεί αυτό, μάλλον θα πρέπει να συμφωνεί και ο… Τούρκος!!! Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική διπλωματία συνεχίζει να στηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας, όπως στήριξε και την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Η Ελληνική Διπλωματία, όμως, θα έπρεπε να έχει την «αρετή» της προβλεψιμότητας και της στοχευμένης παρεμβάσεως, ώστε να είναι και αποτελεσματική στον διπλωματικό αγώνα, για την περιχαράκωση των εθνικών μας συμφερόντων.

Οι ελληνο-αλβανικές σχέσεις, όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα, ιδιαιτέρως στο θέμα του Β/Η Ζητήματος, όχι μόνον δεν αποτελούν επιτυχία για την ελληνική διπλωματία αλλά προδικάζουν την «εξόδιο ακολουθία» του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος!!!

Συνεκτιμώντας την στάση των Σκιπετάρων απέναντι στην πατρίδα μας, και προς τους ηρωϊκούς Βορειοηπειρώτες της ανεγνωρισμένης διεθνώς Ελλληνικής μειονότητος στην Αλβανία, τις ερωτοτροπίες με Ιταλία και Τουρκία, την  συμπεριφορά προς την Ευρώπη και τον υπερατλαντικό προστάτη της, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:

-Που βαδίζει η Αλβανία σήμερα; Εντός ή εκτός Ευρώπης; Το σχετικό ερώτημα μόνον ρητορικό και άτοπο δεν είναι. Η Αλβανία, τα τελευταία είκοσι χρόνια του μεταπολιτευτικού της βίου, πορεύεται ιδιότυπα μεταξύ Ευρώπης και εκτός αυτής, ηθελημένα ή μη.

-Προς τι η απίστευτη και αδικαιολόγητη Εθνικιστική υστερία των Σκιπετάρων σε βάρος όχι μόνον της ορθοδόξου Ελλάδος αλλά και των ομοδόξων Σέρβων; Ο αγνώστου εθνικής ταυτότητος λαθροεισβολέας  στην Ελληνική γη της Ηπείρου, ΔΕΝ έχει κοιταχθεί ακόμη στον αλάνθαστο καθρέπτη της Ιστορίας για τα διαπιστώσει ότι είναι παρείσακτος και παρεπιδημών στην Ελληνική γη;

-Που στηρίζεται και εμφανίζεται δύσκολος, «βαθύτατα αδικημένος» από το ιστορικό παρελθόν του, προσπαθεί «να κερδίσει το χαμένο έδαφος», να αποκαταστήσει τις «ιστορικές αδικίες» που διεπράχθησαν εις βάρος του, εκδηλώνοντας άλλοτε συμπλέγματα ηττοπάθειας και άλλοτε άκρατης εθνικιστικής υπεροψίας;

-Γιατί ονειρεύεται ότι έχει καταστεί τώρα περισσότερο υπολογίσιμος παράγοντας στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια) από ό,τι πιστευόταν στο παρελθόν;

-Γιατί αρέσκεται, να ζει στον αστερισμό των εθνικιστικών μυθευμάτων περί ιστορικής κατάφορης αδικίας και βολεύεται με το άλλοθι και το πρόσχημα της αποκαταστάσεως, χωρίς να καταβάλει προσπάθειες να απογαλακτιστεί και να αυτονομηθεί από το νηπιώδες και εριστικό αυτό πλέγμα, παρ’ όλον που η αλβανική κοινωνία έχει πλήρη επίγνωση ότι τόσο το πλέγμα της ηττοπάθειας όσο και ο έξαλλος και ζηλωτικός εθνικιστικός εθισμός είναι αδιέξοδα;

*

Το Βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τι­κό ως ε­θνι­κό θέ­μα πα­ρό­λο ό­τι εί­χε τις πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τα άλ­λα ε­θνι­κά θέ­μα­τα δυ­να­τό­τη­τες να λυ­θεί ευ­νο­ϊ­κά για την Ελ­λά­δα, ε­λά­χι­στα α­πα­σχό­λη­σε την ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή της χώ­ρας ή πάν­το­τε βρι­σκό­ταν στην 3η ή 4η σει­ρά προ­τε­ραι­ό­τη­τας. Έ­τσι χά­θη­καν οι πολ­λές και με­γά­λες ευ­και­ρί­ες που δό­θη­καν για την ε­πί­λυ­σή του. Δεν έ­γι­νε κα­μι­ά ου­σι­α­στι­κή ε­νέρ­γει­α α­πό την πλευ­ρά της Ελ­λά­δος με­τά την πα­ρα­πομ­πή του θέ­μα­τος στο συμ­βού­λι­ο των τεσ­σά­ρων υ­πουρ­γών των ε­ξω­τε­ρι­κών. Αυ­τό εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα να ο­δη­γη­θεί το βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τι­κό σε πλή­ρη α­πο­τελ­μά­τω­ση. Η μο­νο­με­ρής «άρ­ση τού εμ­πό­λε­μου» με­τα­ξύ των δύ­ο χω­ρών, χω­ρίς συν­θή­κη ει­ρή­νης και χω­ρίς την πα­ρα­μι­κρή δι­α­πραγ­μά­τευ­ση, στέ­ρη­σε α­πό την Ελ­λά­δα το ι­σχυ­ρό­τε­ρο δι­α­πραγ­μα­τευ­τι­κό α­τού και έ­δει­ξε κά­ποιο στοι­χεί­ο ητ­το­πά­θει­ας της χώ­ρας μας, α­πέ­ναν­τι στη μι­κρή και α­νί­σχυ­ρη Αλ­βα­νί­α.

Κυ­ρί­ως ό­μως έ­δει­ξε ό­τι, για την ε­πί­ση­μη Ελ­λά­δα, δεν υ­φί­στα­ται βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τι­κό ζή­τη­μα με την ε­δα­φι­κή έν­νοι­α, αλ­λά μο­νά­χα ως θέ­μα προ­στα­σί­ας των αν­θρω­πί­νων δι­και­ω­μά­των της ε­κεί ελ­λη­νι­κής μει­ο­νό­τη­τας.

Ό­πως πα­ρα­τη­ρεί σύγ­χρο­νος ι­στο­ρι­κός, το βο­ρει­ο­η­πει­ρω­τι­κό ζή­τη­μα ε­ξε­λί­χθη­κε σέ δί­πρα­κτο δρά­μα, του ο­ποί­ου η μεν πρώ­τη πρά­ξη παί­χτη­κε στα πε­δί­α των μα­χών και κα­τέ­λη­ξε σέ νι­κη­τή­ρι­ο θρί­αμ­βο, ε­νώ η δεύ­τε­ρη πρά­ξη ε­κτυ­λί­χτη­κε στα σκο­τει­νά πα­ρα­σκή­νι­α της δι­πλω­μα­τί­ας και με­τα­βλή­θη­κε σε ε­θνι­κή τρα­γω­δί­α, που α­να­μέ­νει ει­σέ­τι την προ­σή­κου­σα κά­θαρ­ση. Γε­νι­κά χρει­ά­ζε­ται και για το με­γά­λο αυ­τό ε­θνι­κό μας πρό­βλη­μα, σω­στή ε­θνι­κή στρα­τη­γι­κή και υ­πεύ­θυ­νη αν­τι­με­τώ­πι­ση, για­τί «οι και­ροί ου με­νε­τοί» και οι ι­στο­ρι­κές συν­θή­κες με­γά­λες.

Δυστυχώς δια της αποκαταστάσεως των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, έληξε η εμπόλεμη κατάσταση και το Β/Η Ζήτημα εισήλθε σε μία φάση λεπτή και δυσκολότερη. Στις αρχές του 1990 και μετά τα γεγονότα στην Ανατολική Ευρώπη (κατάρρευση του συστήματος του υπαρκτού Σοσιαλισμού) σημειώθηκαν και στην Αλβανία παρόμοιες εξελίξεις, με αποτέλεσμα την δημιουργία πολιτικής ρευστότητας και ανασφάλειας, την επιδείνωση της οικονομικής καταστάσεως και την πρόκληση κοινωνικών εντάσεων και αναταραχών (απεργίες, βίαιες διαδηλώσεις κλπ.) που είχαν σαν συνέπεια την ομαδική φυγή πολιτών προς το εξωτερικό.

Το Ελληνικό Β/Η στοιχείο, το οποίο είχε ιδιαίτερα καταπιεστεί και ταλαιπωρηθεί από το Αλβανικό καθεστώς, διακατεχόμενο από φόβο και ανασφάλεια, εμφορούμενο από μία έντονη τάση επικοινωνίας με τους ομοεθνείς του και χειμαζόμενο οικονομικά, άρχισε και συνεχίζει να διαφεύγει κατά κύματα στην Ελλάδα, είτε νόμιμα είτε και λάθρα. Έτσι καθημερινά εκατοντάδες Έλληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και άλλοι Αλβανοί πολίτες εξακολουθούν να φθάνουν στην χώρα μας προκειμένου να αποφύγουν νέες ενδεχόμενες καταπιέσεις και την στέρηση της ελευθερίας τους και με σκοπό την εξασφάλιση μιας καλύτερης τύχης.

Η Αλβανική κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές (31-3-1991), δεν κατάφερε εξ αιτίας κυρίως των πολλών πολιτικοκοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων, να συμβάλλει στην ομαλοποίηση της καταστάσεως, με αποτέλεσμα να διατηρηθεί η τάση φυγής των Β/Η προς την χώρα μας.

Άλλη μία επικίνδυνη πτυχή αφορά στην υλοποίηση του συμφώνου φιλίας-συνεργασίας και καλής γειτονίας που είχε υπογράψει το 1996 ο τότε ΥΠΕΞ Θόδωρος Πάγκαλος με τον Αλβανό ομόλογό του Άλφρεντ Σερέκι. Το σύμφωνο αυτό παρέμεινε μέχρι σήμερα ανενεργό, καθώς μεταξύ άλλων προέβλεπε την «τακτοποίηση» των εκκρεμοτήτων των περιουσιών «που έχουν οι υπήκοοι του ενός μέρους στην επικράτεια του άλλου». Είναι αυτή η παράγραφος που εκμεταλλεύονται οι Τσάμηδες για να επιμένουν στις ανιστόρητες απαιτήσεις τους στην Ελλάδα.

Να σημειωθεί εδώ ότι έχει προκαλέσει αλγεινή εντύπωση στις βορειοηπειρωτικές οργανώσεις η ταχύτητα με την οποία κινήθηκε η ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη στο συγκεκριμένο ζήτημα, κάτι που δεν έχει κάνει αντιστοίχως έναντι άλλων καυτών εκκρεμοτήτων της εξωτερικής μας πολιτικής. Θεωρείται δε αυτό απότοκος της έντονης δράσης του αμερικανικού παράγοντα και της αντίληψης που έχει για τον τρόπο και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν ώστε να «τακτοποιηθούν» άμεσα όλες οι «βαλκανικές εκκρεμότητες» που στέκονται εμπόδιο στην αμερικανική πολιτική.

Τέλος, πρέπει να επισημανθεί ότι οι βορειοηπειρωτικές οργανώσεις είναι αποφασισμένες να αντιδράσουν έντονα – και όχι μόνον αυτές – στην κύρωση της συμφωνίας από την Ελληνική Βουλή.  

Μετά την ανατροπή της Κυβερνήσεως του Σαλί Μπερίσα (1997) λόγω των γνωστών οικονομικών σκανδάλων και την ένοπλη λαϊκή εξέγερση, την εξουσία ανέλαβε ο σοσιαλιστής ηγέτης  Φάτος Νάνο. Καίτοι η κατάσταση των Ελλήνων της Β.Η. δεν άλλαξε θεαματικά, εν τούτοις φαίνεται ότι έγιναν θετικά μεν αλλά πολύ μικρά βήματα κυρίως στους τομείς της παιδείας, οικονομίας και ελεύθερης θρησκευτικής λατρείας. Στα υπόλοιπα πολιτιστικά και κοινωνικο-οικονομικά και θέματα εθνικής κληρονομιάς και ταυτότητος, η κατάσταση των Βορειοηπειρωτών επιδεινώθηκε.

Η Ελλάδα το μόνο που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, αν και περιορίστηκε αισθητά την τελευταία πενταετία λόγω της ενσκηψάσης σοβαρής οικονομικής κρίσεως, ήταν: Μέσω της διπλωματικής οδού να προσεγγίζει τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν ή δημιουργούνται και για να τα επιλύει ειρηνικά, χωρίς να απεμπολεί τα απαράγραπτα εθνικά της δίκαια.  Στα πλαίσια των δυνατοτήτων που της παρέχονται και με σεβασμό των διεθνών κανόνων δικαίου, επιδιώκει την ενίσχυση των επαφών της με την Αλβανική Κυβέρνηση παρέχοντας ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια στους Β/Η αλλά και γενικότερα στον Αλβανικό πληθυσμό.  Παράλληλα προσπαθεί να συστήσει ή να ενισχύσει τους προβλεπόμενους από το Διεθνές Δίκαιο μηχανισμούς (Προξενεία, Εκκλησίες, Επιμελητήρια κλπ.) ώστε να δημιουργήσει τις αναγκαίες προϋποθέσεις προκειμένου οι Βορειοηπειρώτες:

(α)  Να παραμείνουν στις εστίες τους και να ζήσουν ελεύθερα και ειρηνικά, διατηρώντας την επικοινωνία τους με τη μητέρα πατρίδα.

(β) Να επιστρέψουν (σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό) στις εστίες τους (όσοι εγκατέλειψαν την Β.Η. για διάφορους λόγους) και να κάνουν αισθητή την Ελληνική παρουσία τους τόσο στην Αλβανία όσο και στην Διεθνή Κοινότητα.

Τέλος, με αίσθημα απογοητεύσεως ενημερωθήκαμε για τα αποτελέσματα - τουλάχιστον όπως αυτά βγήκαν στην δημοσιότητα - της πρόσφατης επίσκεψης του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκου Κοτζιά στα Τίρανα και την Πρίστινα. Εκτός από κάποιες καθαρά διακρατικές διαφορές, για τον Ελλαδίτη ΥΠΕΞ Κοτζιά, σε γενικές γραμμές, οι σχέσεις της Ελλάδος με την «φίλη και γείτονα» Αλβανία είναι μια χαρά, με την ελληνική κυβέρνηση μάλιστα να προετοιμάζεται, όπως δήλωσε, για την ενταξιακή πορεία των Τιράνων στην Ευρωπαϊκή Ένωση!

Όσον αφορά στα ζητήματα του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών αρκέστηκε να αναφερθεί στον χιλιοειπωμένο χαρακτηρισμό της «γέφυρας φιλίας», ταυτίζοντας μας με την κοινότητα των αλβανών οικονομικών μεταναστών στην Ελλάδα.

Καμία νύξη για τις αλλεπάλληλες καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και του εμφανούς πλέον σχεδίου εξοντώσεως των Ελλήνων και εξαφανίσεως κάθε ίχνους που θυμίζει Ελληνισμόν. Καμία αναφορά για τις υφαρπαγές ιδιοκτησιών, για τις δημογραφικές αλλοιώσεις, για την Ελληνική Παιδεία και γλώσσα στην Βόρειο Ήπειρο και όλα όσα παρουσιάσαμε μέχρι τώρα. Καμμία αναφορά για το ΥΠΟΜΝΗΜΑ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού από το αλβανικό κράτος, που απέστειλαν οι  καταπιεζόμενοι από τους απογόνους των ορεσίβειων ληστάρχων, τον Μάϊο 2015, στους Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς.

Μάλιστα με αφορμή το υπόμνημα αυτό των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, ο Ελλαδίτης ΥΠΕΞ  Κοτζιάς, τόνισε ότι: “Μόνιμο μέλημα του Υπουργείου Εξωτερικών, αποτελεί, η πλήρης και συστηματική ενημέρωση των συμμάχων, εταίρων και των άλλων διεθνών συνομιλητών μας για τις εξελίξεις σε θέματα της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Αλβανία”, χωρίς να θέσει θέμα, ως όφειλεν για καταπάτηση των ανθρωπίνων και εθνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων που ζουν στην κατεχόμενη από τους Σκιπετάρους γη των Ελλήνων, σαν σκλάβοι.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Ελλαδίτης ΥΠΕΞ δήλωσε ότι: "Στις επόμενες συμφωνίες που είναι να συνάψουμε, θα βρούμε έναν νομικό τρόπο να επιβεβαιώσουμε ότι δεν είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Δεν είμαστε αλλά θα το επιβεβαιώσουμε".

Η επίσημη άρση του εμπολέμου με την Αλβανία, δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από την οριστική και τυπική πλέον απεμπόληση των δικαιωμάτων και διεκδικήσεων της Ελλάδας στην Βόρειο Ήπειρο.

Η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη την πολιτική της υποχωρητικότητας που έχει καθιερωθεί από το 1991, με το σκεπτικό ότι με την προώθηση της Αλβανίας προς τους διεθνείς και ευρωπαϊκούς θεσμούς «θα ελέγχουμε τους γείτονες εκ των έσω». Η τακτική αυτή όμως, αποδεικνύεται περίτρανα ότι έχει φέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα, αφού τα τελευταία 25 χρόνια συντελείται μεθοδευμένη γενοκτονία, ηπίας εντάσεως, εις βάρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Όλες αυτές οι κινήσεις «καλής θελήσεως» κρίνονται ως απαράδεκτες και δείγματα ηττοπαθείας από Ελλαδικής πλευράς. Εφ’ όσον δεν επιλυθεί πρώτα, το εθνικό ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, όπως προβλέπει το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας και η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1946, ΟΥΔΕΜΙΑ συζήτηση με τους επίδοξους «υπεργολάβους» νεκροθάπτες του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος.

Οποιαδήποτε κίνηση της ελληνικής κυβερνήσεως, για επισημοποίηση της άρσης του εμπολέμου με την Αλβανία ή για αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου ως ανεξάρτητο κράτος, συνιστά πράξη εθνικής προδοσίας η οποία και θα εκδικασθεί, συντόμως, στο Εθνικό δικαστήριο της συνειδήσεως των Ελλήνων!!!

                                                                                                                                                                                                                                                   Συνεχίζεται

---

[1] Στο ναδίρ οι σχέσεις της Ελλάδας με τη γειτονική Αλβανία ... ΕΘΝΟΣ, 16/10/2013,www.ethnos.gr/.../sto_nadir_oi_sxeseis_tis_elladas_me_ti_geitoniki_alba...---- ΑΛΒΑΝΟΙ, ΑΛΒΑΝΙΑ & ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣToυ Θ. Μπατρακούλη Δικηγόρου - Μέλους ΣΕΠ ΕΑΠ. www.elesme.gr/elesmegr/periodika/t24/t24_03.htm---www.onalert.gr/stories/epideinosi-stis-ellinoalvanikes-sxeseis-aoz.../2960...21 Οκτ 2013---- Διλήμματα στα Τίρανα, 100 χρόνια μετά την ανεξαρτησία, Σταύρος Γ. Ντάγιος ---- Ελληνοαλβανικές σχέσεις και το Εμπόλεμο Τετάρτη, 13 Νοεμβρίου 2013 19:32 Κώστας Ζαφειράτης είναι δημοσιογράφος και διευθυντής της βορειοηπειρωτικής εφημερίδας “Ελληνισμός”---- Εθνικός Σύλλογος "Βόρειος Ήπειρος 1914", 17 - 07 – 2015, Πηγή: http://www.himara.gr

2 Πως τέθηκαν σε εμπόλεμη κατάσταση η Ελλάδα και η Αλβανία;

Στις 12 Απριλίου 1939, σε συνεδρίασή της η Αλβανική Συντακτική Συνέλευση προσέφερε το Αλβανικό Βασιλικό Στέμμα στον βασιλιά της Ιταλίας Βίκτωρα Εμμανουήλ, με την θερμή παράκληση να το δεχθεί.

Στις 26 Μαΐου 1939, μετά από αίτηση του Αλβανικού Υπουργικού Συμβουλίου, αποφασίστηκε η συγχώνευση των ενόπλων δυνάμεων της Ιταλίας και Αλβανίας. Οι Αλβανοί αξιωματικοί και στρατιώτες εντάχθηκαν στην 6η Ιταλική Στρατιά που είχε έδρα την Αλβανία. Συγκροτήθηκαν ανεξάρτητα τάγματα όπως Dajti, Drini, Tomori, Taraboshi και άλλα. Υπήρχαν επίσης μονάδες Αλβανών μελανοχιτώνων και 3.500 άτακτοι εθελοντές Αλβανοί που προθυμοποιήθηκαν να λάβουν μέρος στον ιταλικό στρατό κατά την εισβολή του στην Ελλάδα.

Στις 16 Μαρτίου 1940, ο Αλβανός πρωθυπουργός Μουσταφά Κρούγια δηλώνει ότι η ένωση με την Ιταλία, μετά και την παραχώρηση του βασιλικού στέματος στον Βίκτωρα Εμμανουήλ από την Αλβανική Συνταγματική Συνέλευση, ουδόλως έθιγε την ανεξαρτησία της Αλβανίας.

Στις 10 Ιουνίου 1940, η Αλβανική Κυβέρνηση αποφάσισε πως το Βασίλειο της Αλβανίας, θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εναντίων των εμπόλεμων χωρών με την Ιταλία.

Στις 4 Ιουλίου 1940, με τον αλβανικό νόμο Αρ. 319, που κυρώθηκε από την αλβανική Βουλή, στο άρθρο 1, ορίζεται ότι κάθε κράτος που θα περιέλθει σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία περιέρχεται αυτομάτως σ’ αυτή και με την Αλβανία. Συγκεκριμένα: «Το Αλβανικό Βασίλειον αναγνωρίζει ότι ευρίσκεται εις πόλεμων με εκείνα τα κράτη με τα οποία το Βασίλειο της Ιταλίας θα ευρεθεί εις πόλεμων». Δηλαδή με το νόμο αυτό η Αλβανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, ΗΠΑ.

Στις 10 Νοεμβρίου 1940, η Αλβανία την περίοδο της κηρύξεως του πολέμου εκ μέρους της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας, αποτελούσε τμήμα του ιταλικού Βασιλείου, μετά από απόφαση της αλβανικής Βουλής και της προσφοράς του βασιλικού στέμματος της Αλβανίας στον Βασιλιά της Ιταλίας.

Κατά την διάρκεια της ιταλικής επιθέσεως, σχεδόν το σύνολον των στρατιωτικών δυνάμεων της Αλβανίας, πολέμησαν στο πλευρό του ιταλικού στρατού κατά της Ελλάδας. Η Ελλάδα κήρυξε την Ιταλία και Αλβανία ως εχθρικά κράτη με το Βασιλικό Διάταγμα Α.Ν. 2636/40 «Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών» που υπογράφηκε στις 10 Νοεμβρίου 1940. Ο νόμος αυτός, που ήταν σύμφωνος προς το Διεθνές Δίκαιο, καταργήθηκε στην διάρκεια της Κατοχής, αλλά επανήλθε σε ισχύ μετά την απελευθέρωση, με τον εν δυνάμει νόμο 13/1944, που αφορά για το πια κράτη θεωρούνται εχθρικά. Για την Ιταλία ο χαρακτηρισμός ως εχθρικό κράτος, έπαψε να ισχύει με την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης το 1947.    

3 Επίσκεψη του Ε. Βενιζέλου στα Τίρανα την 14 Οκτ. 2013---Κοινές δηλώσεις Αντιπρόεδρου της κυβερνήσεως και ΥΠΕΞ Ευ. Βενιζέλου και ΥΠΕΞ Αλβανίας Ditmir Bushati, μετά την συνάντησή τους (Τίρανα, 21.02.2014)

4 Ελληνοαλβανική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ):  Τον Απρίλιο του 2009, Ελλάδα και Αλβανία, υπέγραψαν διμερή συμφωνία, η οποία οριοθετούσε τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) των δύο γειτονικών κρατών. Όμως η τότε αντιπολίτευση, το Σοσιαλιστικό κόμμα της Αλβανίας, με επικεφαλής τον σημερινό πρωθυπουργό Ε. Ράμα, προσέφυγε στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας. Οι Αλβανοί σοσιαλιστές υποστήριζαν, ότι οι ελληνικές βραχονησίδες βορείως της Κέρκυρας δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και κατά συνέπεια κακώς παραχωρήθηκε στην Ελλάδα περισσότερη ΑΟΖ από αυτήν που πραγματικά δικαιούται. Τον Ιανουάριο του 2010 το Αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, ακύρωσε τη συμφωνία Ελλάδας-Αλβανίας, για τον καθορισμό των ΑΟΖ των δύο κρατών. Η Κυβέρνηση της Αλβανίας, εμμένει στην θέση της και ο Υπουργός Εξωτερικών Bushati, μετά την συνάντηση με τον Έλληνα ομόλογό του Ευ. Βενιζέλο, δήλωσε στην κοινή συνέντευξη τύπου ότι: «για την αλβανική κυβέρνηση δεν τίθεται θέμα πώς θα διαβάσει την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου Αλβανίας. Η απόφαση αυτή είναι ξεκάθαρη. Για την αλβανική Κυβέρνηση το θέμα που τίθεται είναι πώς θα προχωρήσουμε προς τα εμπρός, πώς θα δώσουμε λύση σε αυτό το θέμα». Ο Αλβανός Υπουργός Εξωτερικών είπε απλά και ξεκάθαρα, ότι μπορούμε να συζητήσουμε την οριοθέτηση της ΑΟΖ, εφόσον η Ελλάδα αποδεχτεί την Απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Αλβανίας, ότι δηλαδή, οι ελληνικές νησίδες βορείως της Κέρκυρας, δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα!!
5 Οι « Τσάμηδες»:

Είναι χαρακτηριστικό ότι, δύο μέρες, πριν από τη επίσκεψη του τότε ΥΠ.ΕΞ. Β. Βενιζέλου στα Τίρανα, δημοσιεύθηκε από την αλβανική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, το ψήφισμα του κόμματος των Αλβανοτσάμηδων–PDIU, το οποίο αναφέρεται στην επίλυση του «ζητήματος των Τσάμηδων». Το PDIU ζητάει, να αναγνωριστεί στην Ελλάδα Τσάμικη μειονότητα, να επιστραφούν οι περιουσίες στους αλβανοτσάμηδες και οι τρεις ελληνικές βραχονησίδες βόρεια της Κέρκυρας, να αναγνωριστούν ως Αλβανική Επικράτεια!! Ο Αλβανός ΥΠΕΞ Ντιτμίρ Μπουσάτι, μετά την συνάντησή του με τον Έλληνα ομόλογό του τόνισε την ανάγκη «να καταργήσει η Ελλάδα τον νόμο του εμπόλεμου και να αναγνωρίσει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο», έτσι ώστε «οι σχέσεις των δύο χωρών να κάνουν ένα ποιοτικό βήμα». Παράλληλα, απαντώντας εάν έθεσε το λεγόμενο «Τσάμικο» στον κ. Βενιζέλο, δήλωσε ότι το συγκεκριμένο θέμα «αποτελεί μέρος του διπλωματικού μας φακέλου με την Ελλάδα και σήμερα είναι η στιγμή να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα και να ξεπεράσουμε τα ιστορικά εμπόδια και να μη μείνουμε όμηροι του λαοκρατικού εθνικισμού»!!!

6 Αμέσως μετά το τέλος της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν στα Τίρανα, εκδηλώθηκε μία άκρως επιθετική εθνικιστική πολεμική εναντίον της Ελλάδας, που δικαιολογημένα προκαλεί υποψίες για τους στόχους της, προβληματίζει και ανησυχεί, με δεδομένη την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας μας, που μείωσε εξαιρετικά τις αντιστάσεις της. Η ανακοίνωση του Ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών ήταν από χλιαρή έως και έκφραση φόβου προς έναν ηγέτη, τον Εντι Ράμα, που ευεργετήθηκε από τους διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς. Το βασικό ερώτημα είναι εάν ο πρωθυπουργός της Αλβανίας βρίσκεται σε διατεταγμένη αποστολή (από την Τουρκία) ή απλά εκμεταλλεύεται τις ελληνικές αδυναμίες για να ενισχύσει το ηγετικό προφίλ του στους Αλβανούς υπηκόους. Υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, αλλά δεν έχουμε στοιχεία για να στηρίξουμε τον πιθανό ρόλο του Ταγίπ Ερντογάν στο ανθελληνικό παραλήρημα του κ. Ράμα, ο οποίος ζήλεψε την… δόξα των μαφιόζων ηγετών του Κοσόβου που αιματοκύλισαν την περιοχή την δεκαετία του ’90. Πηγή: Μιχάλης Ιγνατίου, 31 Μαΐου 2015.