Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ - ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ / ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

 Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΕΡΟΣ 1ο

Α. ΓΕΝΙΚΑ – ΕΙΔΗ ΑΓΑΠΗΣ- ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

1.  Γενικά

Ο σύγχρονος άνθρωπος, μεθυσμένος από τον ίλιγγο της τεχνολογικής εξελίξεως, αποσβολωμένος από τα δημοσιοποιούμενα επιστημονικά  «θαύματα», βομβαρδιζόμενος ασταμάτητα από τον οπιούχο κοσμοπολίτικο «διαφωτισμό» των ΜΜΕ και μεταλλασόμενος σταδιακώς στους αόρατους μετασχηματιστές του Συστήματος, έχει φτάσει ήδη στο ανώτατο σημείο ενός απίστευτου εγωκεντρισμού /φιλαυτίας, αλαζονείας αλλά και αδιάφορης ψυχονευρωτικής καταστάσεως και πνευματικής ερημώσεως.

Το στάδιο αυτό του ατομικισμού ή άκρατου ετσιθελισμού με την μορφή που έχει πάρει, λίγο απέχει από την αυτοθεοποίηση και αυτολατρεία του ανθρώπου. Έτσι αυτοθεοποιημένος, σχεδόν, ο άνθρωπος ερμηνεύει δοκησισόφως, ΕΓΩ-Θεσκελικά,1 λέξεις, φράσεις και φαινόμενα, μόνον με την ΛΟΓΙΚΗ του. Μάλιστα όχι με την φυσική λογική του (την λογική προέκταση της ψυχής του), αλλά σύμφωνα με ένα πρότυπο κατασκευασμένου και θεσμοθετημένου, κατά μια έννοια, συστημικού ορθολογισμού, που έχει εμφυτευθεί στον εγκέφαλό του από τους Βαρώνους-Ινστρούχτορες της Ενημερώσεως, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, και λοιπούς επιστήμονες «διεθνούς κύρους», του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Όμως ο αυτοθεοποιούμενος άνθρωπος δεν σταματά εκεί.  Προχωρεί και θέτει τις ερμηνείες και αναλύσεις του για όλα τα θέματα, υπεράνω πάσης αμφισβητήσεως, έστω και αν οι τελευταίες αντικρούονται και καταρρίπτονται από την διεθνή γραμματεία, την οποίαν συνήθως αγνοεί, τα ιστορικά κείμενα ή τα Ιερά κείμενα των Γραφών, τα οποία έχει απορρίψει ή ουδόλως λαμβάνει υπ’ όψιν του. 

Πολλές φορές μάλιστα φθάνει στο εξωφρενικό σημείο να υποστηρίζει ότι αληθινό είναι ΜΟΝΟΝ ό,τι προκύπτει δια της λογικής του και αποδεικνύεται δια της επιστήμης!!!

2.  Είδη Αγάπης

Μια από τις λέξεις που ο σύγχρονος άνθρωπος βιάζει, διαστρέφει και ερμηνεύει με το σκεπτικό της κοσμοπολίτικης και νεοεποχήτικης ΛΟΓΙΚΗΣ, είναι η ΑΓΑΠΗ! Η βάση του Ανθρωπισμού και της Παγκόσμιας Ειρήνης, λένε ΟΛΟΙ, είναι  η ΑΓΑΠΗ.  Χριστιανοί και μη, Ορθόδοξοι και Αιρετικοί. Ορθόδοξοι Έλληνες και Αλλόδοξοι. Ζούμε στην Εποχή της ακατάσχετης βαττολογίας και αδολεσχίας περί Αγάπης, βιώνουμε ήδη την Νέα Εποχή της Συστημικής Αγαπολογίας.

Σύμφωνοι! Αλλά ποίας Αγάπης;

Της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ όπως την ερμηνεύει και εφαρμόζει ο άνθρωπος σε όλες τις φάσεις του βίου του;

Της ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ όπως την ερμηνεύουν και χαρακτηρίζουν οι αρχαιολάτρες που δέχονται τον Χριστό σαν Φιλόσοφο ή Μύστη και όχι σαν Θεό;

Της ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της ΑΓΑΠΗΣ του Θεού και ΣΩΤΗΡΟΣ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, όπως την φανέρωσε και δίδαξε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός;

3.  Ετυμολογία- σημασία της λ. Αγάπη

Στην καθημερινή μας ζωή χρησιμοποιούμε συχνά την λέξη αγάπη. Τί σημαίνει άραγε η λέξη αγάπη;

Το ρήμα αγαπώ, είναι αβεβαίας ετυμολογίας2 και το παράγωγον αγάπη έχει ποικιλία νοημάτων στην ζωή μας, ανάλογα με το εκάστοτε αντικείμενο τής αγάπης μας. Επί παραδείγματι:

-Αγαπώ = Είμαι ευχαριστημένος, αγαπώ τον Θεόν, τους γονείς μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τον ευεργέτην μου, την σύζυγόν μου, την ερωμένην μου, κ.λ.π.

-Αγάπη = Ψυχική κλίσις, στοργική διάθεσις, φιλαδελφία, φιλανθρωπία, συναίσθημα φιλίας και στοργής, έρωτας, έντονο ενδιαφέρον, συχνή ενασχόληση με κάτι, εκδηλώσεις τρυφερότητας και οικειότητας (στον πληθ.).3

Kατά την παλαιοδιαθηκικήν γραμματείαν, η αντιστοιχία της εβραϊκής λέξεως αγάπη (love) προς την ελληνική, είναι ahab {ahab=αχάπ(η)/αγάπ (η);]=love (αγάπη)}4

Όλοι λοιπόν ομιλούν περί αγάπης. Και ο Αιγύπτιος, και ο Ιαπωνέζος, και ο Ινδιάνος,  και ο Κινέζος, και ο Έλληνας, και ο ψευδομάρτυρας του Ιεχωβά, και ο μασόνος, και ο άθεος, αλλά και ο Χριστιανός. Η ύπαρξη τού κόσμου οφείλεται στην παρουσία τής αγάπης. Όταν εκλείψει παντελώς η αγάπη, τότε ο κόσμος θα καταστραφεί.

Εκεί δυστυχώς οδηγείται η ανθρωπότης αφού είναι εμφανέστατο ότι σήμερα λείπει η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και λαών και έχει αντικατασταθεί από μία ψεύτικη αγάπη-απάτη, που χρησιμοποιείται κατά κόρον, από τις δυνάμεις του σκότους, του μίσους, της διαστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς, του πολέμου και της καταστροφής του ανθρώπινου πολιτισμού, ως πρόσχημα για την υποδούλωση ανθρώπων-λαών-κρατών-εθνών.

Και εδώ συμβαίνει ένα περίεργο και πρωτοφανές φαινόμενο.  Οι περισσότεροι άνθρωποι, Χριστιανοί και μη, ερμηνεύουν και επιμένουν στην Ερμηνεία της Αγάπης του Χριστιανικού Ευαγγελίου, και την επικαλούνται έστω κι’ αν δεν έχουν ανοίξει ποτέ την Αγία Γραφή ή απλά και μόνον επειδή έχουν ακούσει ότι στην Χριστιανική Διδασκαλία περιλαμβάνονται και τρεις (3) φράσεις:

«Ο Θεός Αγάπη Εστί»

«Αγαπάτε αλλήλους»

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν»

Ποια είναι όμως, η αλήθεια για την αγάπη;

Σύμφωνα με την διδασκαλία του Κυρίου, η αγάπη υπάρχει σε όλο το Σύμπαν, διότι και το Σύμπαν δημιουργήθηκε από αγάπη και λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους της. Ο κεντρικός άξονας του κόσμου είναι η αγάπη. Όμως η τέλεια αγάπη είναι ο Θεός. Και αυτή η αγάπη φανερώνεται με πολλούς τρόπους. Ο σπουδαιότερος τρόπος είναι η μεγαλειώδης απόφαση του Κυρίου να στείλει τον Υιό του στην γη, να θυσιαστεί για την σωτηρία του ανθρώπου. Τα τρία πρόσωπα του ενός Θεού είναι ύψιστο δείγμα αγαπητικής κοινωνίας. Η αληθινή αγάπη προϋποθέτει κοινωνία.

Εφ’ όσον ο Θεός είναι η τέλεια αγάπη δεν μπορεί να είναι ένας, γιατί τότε θα ήταν αυταγάπη, δηλαδή θ’ αγαπούσε τον εαυτό του, ενώ η αγάπη είναι κοινωνία. Αλλά και δυάδα δεν μπορεί νά είναι ο Θεός, γιατί τότε θα ήταν έρωτας, δηλ. μιά μορφή αγάπης μεταξύ δύο προσώπων. Μόνο με την Τριάδα φτάνουμε στο πλήρωμα της αγάπης. Ο Θεός λοιπόν είναι Αγία Τριάς, πού δείχνει την τέλεια αγάπη και κοινωνία των προσώπων, αλλά και Μονάς, διότι τα τρία πρόσωπα είναι ενωμένα αγαπητικά σε ΕΝΑ, γι’ αυτό είναι πρόσωπα.

Τουτέστιν, ο Θεός είναι Μονάς εν τη Τριάδι και Τριάς εν τη Μονάδι. Η αγάπη λοιπόν αποτελεί το δομικόν στοιχείον του υλικού και του πνευματικού κόσμου. Είναι η αιτία τής υπάρξεως των όντων και το κριτήριο της συμπεριφοράς τους.

Όπου δεν υπάρχει αγάπη, εκεί η ύπαρξη μεταβάλλεται σέ ανυπαρξία και η συμπεριφορά της καθίσταται μηδενική. Όταν ο άνθρωπος δεν επικοινωνεί με τους άλλους είναι ανύπαρκτος σαν πρόσωπο, καθ’ όσον πρόσωπον= Προς+ωψ/ωπός [Κατά την διεύθυνσιν/μπροστά στην όψιν (του απέναντι ευρισκομένου/συνομιλούντος, κλπ)].

Δηλαδή ένας άνθρωπος για να υπάρξει ως πρόσωπον πρέπει να έχει απέναντί του, να κοινωνεί, με έναν άλλον, διαφορετικά υπάρχει μόνον σαν άτομο, γι’ αυτό και δεν μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά. Η αληθινή επικοινωνία είναι μία μορφή αλληλεγγύης και ευτυχίας και αυτή γίνεται μόνο με την αγάπη.

Η αγάπη σπάει τα δεσμά της μοναξιάς και κάνει τον άνθρωπο να λειτουργεί ορθά, σύμφωνα με τις προδιαγραφές και την αποστολήν του, από τον Δημιουργόν του, τον Ιησούν Χριστόν.

4. Αγιογραφική Ερμηνεία της Αγάπης

α. Προκειμένου λοιπόν, να δούμε τι είναι ΑΓΑΠΗ, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα με βάση αυτά που μας λέει ο Κύριος στην Θεϊκή Διδασκαλία Του, περί ΑΓΑΠΗΣ!  Διότι η ορθή έννοια τής αγάπης υπάρχει στον αυθεντικό και αναλλοίωτο Λόγο τού Θεού, στην Αγία Γραφή, κυρίως στην Καινή Διαθήκη. Διότι μόνο ο Θεός, ο οποίος είναι Αγάπη, μπορεί να μας δώσει την ορθή έννοια της Αγάπης.

β. Μερικά από τα χαρακτηριστικώτερα χωρία της Αγίας Γραφής (Α.Γ.) περί Αγάπης, είναι τα εξής:

.«Τους  έκανα γνωστό  το όνομα σου και θα το κάνω γνωστόν, λέγει ο Χριστός προς τον Πατέρα Του δια να είναι μέσα τους η ΑΓΑΠΗ με την οποία με αγάπησες και εγώ να είμαι μέσα τους» (ΙΩΑΝΝΗΣ:17/26).

.«Η αγάπη εκ Θεού εστί και πας ο αγαπών εκ Θεού γεγέννηται και γιγνώσκει τον θεόν. Ο μη αγαπών ουκ έγνω τον  Θεόν» (Α’ ΙΩΑΝ:4/7).

.«Δι’ αυτόν τον λόγον γονατίζω προσευχόμενος προς τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού......να σας δώσει κατά τον πλούτο της δόξης του, να ενισχυθείτε με δύναμη δια του πνεύματός του, να κατοικήσει ο Χριστός δια της πίστεως στις καρδιές σας…να είσθε ριζωμένοι και θεμελιωμένοι εις την αγάπην, δια να μπορέσετε να καταλάβετε μαζί με όλους τους αγίους ποιο είναι το πλάτος και μήκος και βάθος και ύψος και να γνωρίσετε την αγάπην του Χριστού η  οποία ξεπερνά την γνώσιν και να καταστείτε πλήρεις σε όλη την πληρότητα του Θεού» (ΕΦΕΣΙΟΥΣ: 3/14-19).

.«Σκοπός της παραγγελίας είναι αγάπη εκ καθαράς καρδίας και συνειδήσεως αγαθής και πίστεως ανυποκρίτου..»  (Α΄ΤΙΜΟΘ: 1/5)

γ. Ο Χριστός λοιπόν μας διδάσκει:

1/. Να έχουμε μέσα μας την ΑΓΑΠΗ που είχε ο Θεός-Πατήρ για τον Υιό του. 

Ποιος άνθρωπος σήμερα από όλους αυτούς που ξεφωνίζουν ότι αγαπούν, είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το τέκνο του ή τον εαυτό του για εκείνον τον οποίον ισχυρίζεται ότι αγαπά;

Κάποιοι θα ειπούν ότι τέτοιου είδους αγάπη έδειξε ο Ιησούς γιατί ήταν Θεάνθρωπος ενώ εμείς είμαστε άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες, συνεπώς αδυνατούμε να μιμηθούμε τον Ιησούν. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα μας έλεγε ο απόστολος Παύλος.

Εφ. 5,1 Γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά,

Εφ. 5,1 Και σεις, λοιπόν, σαν τέκνα αγαπητά του Θεού επιδιώκετε να γίνεσθε μιμηταί αυτού, ο οποίος τόσην αγάπην και μακροθυμίαν δεικνύει προς τους αμαρτάνοντας.

Εφ. 5,2 καὶ περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμὴν εὐωδίας.

Εφ. 5,2 Να πορεύεσθε και να συμπεριφέρεσθε με αγάπην, όπως ο Χριστός μας έχει αγαπήσει και παρέδωκε τον ευατόν του στον σταυρικόν θάνατον προς χάριν ημών, προσφοράν και θυσίαν στον Θεόν, και η οποία θυσία είναι ως ευώδες άρωμα ενώπιον του Θεού.

Εφ. 5,3 πορνεία δὲ καὶ πᾶσα ἀκαθαρσία ἢ πλεονεξία μηδὲ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθὼς πρέπει ἁγίοις,

Εφ. 5,3 Πορνεία δε και κάθε σαρκική ακαθαρσία η αχόρταστος επιθυμία δια τα υλικά αγαθά, δεν πρέπει ούτε και να ονομάζεται καν μεταξύ σας, όπως άλλωστε αρμόζει εις ανθρώπους, που έχουν αγιασθή από τον Θεόν και προχωρούν εις την αγιότητα.

Εφ. 5,4 καὶ αἰσχρότης καὶ μωρολογία ἢ εὐτραπελία, τὰ οὐκ ἀνήκοντα, ἀλλὰ μᾶλλον εὐχαριστία.

Εφ. 5,4 Ακόμη δε δεν πρέπει ούτε και να αναφέρεται μεταξύ σας καμμιά αισχρότης και μωρολογία η απρεπής αστειολογία και βωμολοχία, ρυπαρά λόγια, που δεν τεριάζουν στους Χριστιανούς, αλλά πιο πολύ πρέπει να ακούεται μεταξύ σας προσευχή ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς τον Θεόν.

Εφ. 5,5 τοῦτο γάρ ἐστε γινώσκοντες, ὅτι πᾶς πόρνος ἢ ἀκάθαρτος ἢ πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας υπενθυμίζει ότι οι σπουδαίες προσωπικότητες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας,  δεν λειτούργησαν με γνώμονα της επιτυχίας τους τον εαυτό τους και το χάρισμά τους, αλλά την μίμηση του Αρχιποίμενος Χριστού.5

Προϋπόθεση για έναν άνθρωπο να αποβάλλει τις ατομικές δυνατότητες και επιδιώξεις του ως βάση για την πορεία του και να επιλέξει την μίμηση κάποιου προτύπου, ιδιαιτέρως στο θέμα της αληθινής Αγάπης, είναι η αληθινή ταπείνωση. Ίσως κάποιοι πολέμιοι και αρνητές του Ιησού ως Θεού, να παρατηρήσουν ότι όταν κάποιος μιμείται έναν άνθρωπο, τότε δεν του δίδονται οι δυνατότητες να αναπτύξει τα δικά του προσόντα και ικανότητες, αλλά παραμένει προσκεκολλημένος στο πρότυπό του, με αποτέλεσμα να μην είναι ελεύθερος.

Το λάθος όσων προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς είναι ότι δεν καλούμεθα να μιμηθούμε έναν θνητόν άνθρωπον, όπως προτείνει το Σύστημα, αλλά τον ίδιον τον Θεόν! Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν μιμήθηκαν έναν άνθρωπο, αλλά τον Θεάνθρωπον Ιησού Χριστό. Και μέσα από αυτή την μίμηση, ο άνθρωπος εναποθέτοντας την ελευθερία του στα χέρια του Θεανθρώπινου προτύπου του, την αποκτά ως αντίδωρο της αληθινής αγάπης.

Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού δικό του θέλημα, στην ουσία πραγματοποιεί το θέλημά του, γιατί ενσυνειδήτως άφησε να γίνεται πράξη το θέλημα του Θεού που το εμπιστεύθηκε για δικό του, και ζει την χαρά της κατά Θεόν ελευθερίας.

Η μίμηση του Χριστού πηγάζει από την επιλογή του ανθρώπου να έχει προσωπική σχέση μαζί Του. Και είναι οντολογική αυτή η σχέση, η οποία έχει ως χαρακτηριστικά εκείνα της αρχιερωσύνης του Χριστού, που δεν είναι επίκτητα, αλλά ενυπάρχουν στον Ιησούν Χριστόν εξαιτίας της κοινωνίας της ανθρώπινης φύσεώς Του με την Θεία.

Ο Απόστολος Παύλος, μάλιστα, παραθέτει ορισμένα χαρακτηριστικά αυτής της αρχιερωσύνης (ΕΒΡ: 7/26), που αποτελούν την βάση της μιμήσεως και για τον άνθρωπο. Συγκεκριμένα:

-Ο Χριστός είναι όσιος αρχιερέας.

Αυτό σημαίνει ότι έχει ως χαρακτηριστικό του την αγιότητα. Δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για αμαρτία, για στοιχείο ζωής που τον χωρίζει από τον Θεό-Πατέρα. Ο άνθρωπος αρχιερέας από μόνος του δεν μπορεί να είναι όσιος, με την έννοια ότι έχει να πολεμήσει όλες τις επιθετικές μεθοδεύσεις του διαβόλου, του κοσμικού πνεύματος και των παθών του.

Αυτόν τον δρόμο της αγιότητας ακολούθησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Έχοντας στην ύπαρξή τους διαρκή την αίσθηση της μετάνοιας, ακόμη και για τον ελάχιστο λογισμό τους, είλκυσαν την χάρη του Θεού και διατήρησαν την αρχιερωσύνη τους αγία, για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν ήταν δική τους κατάκτηση, αλλά δωρεά του Θεού εν τη Εκκλησία. Μετάνοια και ασκητικότητα είναι οι δρόμοι της μιμήσεως του Χριστού.

-Ο Χριστός είναι άκακος αρχιερέας.

Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για εμπάθεια, για χρήση της ιδιοτέλειας και ωφελιμισμό. Συγχώρεσε και τους εχθρούς Του, τους αμφισβητίες της υποστάσεώς Του, όλους εκείνους που αρνήθηκαν την χάρη Του. Και αυτή η συγγνώμη παρατείνεται εις τους αιώνας. Απομένει σε όσους στάθηκαν και στέκονται απέναντι να την εκτιμήσουν και να την αποδεχτούν, για να γίνουν παιδιά του Αρχιποίμενος.

Ο άνθρωπος αρχιερέας, με την βοήθεια του Χριστού, της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας, επιλέγει κι αυτός την αγάπη που γίνεται θυσία, αλλά και την συγχωρητικότητα προς όποιον τον βλάπτει, τον αμφισβητεί, αρνείται την αποστολή του, τον κάνει να υποφέρει ως άνθρωπος. Δεν επιλέγει τι συμφέρει τον ίδιο, αλλά θυσιάζει την ζωή του υπέρ των αδελφών και των πλησίον του. Θυσία και συγγνώμη είναι οι δρόμοι της μιμήσεως του Χριστού.

-Ο Χριστός είναι αμίαντος αρχιερέας.

Είναι δηλαδή αψεγάδιαστος και τέλειος. Αυτή η τελειότητα πηγάζει από την αγάπη και την χαρά της κοινωνίας με τον Πατέρα, αλλά και την αγάπη και χαρά της κοινωνίας με την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε, αλλά και τον άνθρωπο-πλησίον, δηλαδή το κάθε πρόσωπο, ακόμη και τους αντιθέτους, τους αδιάφορους, τους αδύναμους στην πίστη, όσους έχουν επιλέξει την αμαρτία.

Ο άνθρωπος αρχιερέας, μέσα από την κοινωνία με τον Χριστό, έχει την αίσθηση της αποστολής ως βάση της ζωής του και χαίρεται, ακόμη και με τους σταυρούς που σηκώνει χάριν των άλλων. Είναι η σχέση με τον Χριστό που του δίδει χαρά και αγάπη και η οποία αίρει και την λύπη από τις κατά άνθρωπον πίκρες και απογοητεύσεις.

Είναι η προσευχή ενώπιον του Θεού, η μελέτη, δηλαδή η πνευματική τροφή μέσα από το λόγο του Ευαγγελίου, η ασκητική ζωή, η αγάπη έναντι των ανθρώπων, που δεν καθηλώνει τον άνθρωπο αρχιερέα στην μετριότητα, αλλά τον κάνει διαρκώς να ανανεώνεται για να παραμείνει δεκτικός της αγάπης του Θεού. Αποστολή, χαρά και αγάπη είναι οι δρόμοι της μιμήσεως του Χριστού.

Ο άνθρωπος αρχιερέας, μέσα από το χάρισμα και την κλήση του, και κυρίως με την πίστη ότι υπάρχει ελπίδα, που είναι ο Χριστός, ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα, αλλά η αρχή της αιωνιότητας, βεβαιούται ότι τα πάντα μπορούν να λειτουργήσουν με την προοπτική της ανόδου προς στον Θεό. Άνοδος προς τον Θεό της υπάρξεως και διάκριση από την αμαρτία και το κοσμικό φρόνημα, είναι οι δρόμοι της μιμήσεως του Χριστού.6

2/. Ότι η πραγματική ΑΓΑΠΗ πηγάζει από καθαρή καρδιά, αγαθή συνείδηση και ανυπόκριτη κρίση. 

Χωρίς αυτές τις τρεις βασικές προϋποθέσεις δεν υπάρχει ΑΓΑΠΗ και όποιος διδάσκει περί αγάπης, απογυμνωμένης από τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις, είναι ανόητος ή ψεύτης και απατεών.

3/. Ότι η ΑΓΑΠΗ του Θεού, η Ευαγγελική ΑΓΑΠΗ, είναι Μία και Μοναδική.

Η αληθινή Αγάπη είναι ΜΙΑ, ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ, ΑΛΗΘΙΝΗ και διαφορετική από την απατηλή ανθρώπινη αγάπη, όπως την ερμηνεύουν οι ορθολογιστές κατά την δοξοσοφίαν τους και τελείως διαφορετική/ακριβώς αντίθετη από εκείνην που διδάσκουν οι αγαπολόγοι-απατεώνες της Νέας Εποχής.

Η Αγάπη του Θεού, είναι το γνησιώτερο πιστοποιητικό αναγνωρίσεως του Ορθοδόξου Χριστιανού.

«Παραλόγως με σέβονται διότι εγκαταλείπουν  την ιδικήν μου αλήθειαν και διδάσκουν διδασκαλίας και εντολάς ανθρώπων. Η ευσέβεια του λαού περιορίζεται εις υποκριτικά λόγια, η δε καρδία του απέχει πολύ από Εμέ»  (ΗΣΑΪΑΣ: 29/13).

Συνεχίζεται

---

1Θέσκελος=Όμοιος προς Θεόν, θεοειδής, θαυμαστός, Θεός+Εϊσκω / εϊσκω=θεωρώ όμοιον, καθιστώ όμοιον, παρομοιάζω (τινι τι).

2 Εκ της ρ. πα- χωρίς βεβαιότητα από το ρ. πάομαι= Εξ ιαπετικής ρίζης που σημαίνει κτήσιν ή δύναμιν, Λεξ Δορμπαράκη, σ. 16 και 602.

3 Λεξ. Μπαμπινιώτη, εκδ. ΕΛ. ΤΥΠΟΣ, σ.3.

4 The Hebrew bible, Hebrew and Chaldee Dictionary, Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible,1978, p. 7.

5 Η  μίμηση του Χριστού, ο άγιος ιωάννης ο χρυσόστομος... πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός - Προσκυνητής https:// proskynitis.blogspot.com / 2011/11/blog-post_7486.html

6 Αυτή την πορεία χάραξε στη ζωή του ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Άνθρωπος μετανοίας και ασκητικότητας, άνθρωπος που παρά τους κόπους, τα βάσανα, τις εξορίες, την αμφισβήτηση, τόσον από τους συνεπισκόπους του στην Εκκλησία, όσον και από τους ισχυρούς της εξουσίας, θα δοξάζει τον Θεό μέχρι το τέλος της ζωής του, συγχωρώντας όλους όσους τον ταλαιπώρησαν και τον οδήγησαν στο θάνατο.

Άνθρωπος που μιλούσε στο λαό του για τον Θεό, για την Αγία  Γραφή, για το ήθος, την αρετή, τον πνευματικό αγώνα, ερμηνεύοντας τις Γραφές και καθοδηγώντας το ποίμνιό του προς την οδόν που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού κι αυτό με την χαρά να πλημμυρίζει την ύπαρξή του, είτε είχε να απευθυνθεί στον ταπεινό νεωκόρο του ναού, είτε σε χιλιάδες ακροατών, γιατί μιλούσε για το Χριστό που αγαπούσε, άνθρωπος που λειτουργούσε στην ζωή του. Έτσι ανέβαινε στον Θεό και ανέβαζε και άλλους μαζί του.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν και ο άνθρωπος που διέκρινε την αμαρτία και το κακό και έθετε το όριο το οποίο έδειχνε τι θέλει ο Θεός και τι όχι, χωρίς φόβο για την ζωή του, αναδείχτηκε μεγάλος Πατήρ της Εκκλησίας, Αρχιερεύς και Οικουμενικός Διδάσκαλος.