Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

       ΜΕΡΟΣ 4ο 

Γ. Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ [Α´ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (13/1-13) 1

Ο Ύμνος της Αγάπης, όπως είναι γνωστός στον χριστιανικό κόσμο, το τμήμα του 13ου Κεφαλαίου της προς Κορινθίους Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου, προς την παλαιοχριστιανική αδελφότητα της Αρχαίας Κορίνθου και διασώζεται μέσω της Καινής Διαθήκης, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα της Αγίας Γραφής.

Σύμφωνα με την επιστολή του Αποστόλου Παύλου,2 το δώρο της αγάπης έχει τόσο μεγάλη αξία που ξεπερνά κάθε αρετή. Ο Απόστολος των Εθνών, όπως είναι επίσης γνωστός ο Απόστολος Παύλος, επισημαίνει ότι η αγάπη αποτελεί ένα ειλικρινές κατόρθωμα του εαυτού μας, αφού από αυτήν αντλούμε την δύναμη να ξεπεράσουμε τον εγωϊσμό μας (οὐ λογίζεται τὸ κακόν, 13/5). Υπογραμμίζει επίσης την σημασία της πίστεως μέσα από μια αδιάκριτη και απροϋπόθετη εμπιστοσύνη (πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, 13/7).

Ο Ύμνος της Αγάπης συχνά αναφέρεται ως ο Ύμνος των Ύμνεων της Καινής Διαθήκης και στα εκκλησιαστικά κείμενα ως το κεφάλαιο της Αγάπης. Σε πολλές χριστιανικές εκκλησίες, το κείμενο αναγιγνώσκεται κατά την ακολουθία του μυστήριου του γάμου.

Το κείμενο

Κοινή Ελληνιστική Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.      Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.     Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.     Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

Νεοελληνική Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη την γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με την δύναμή της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα την συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Στην ανθολογούμενη ενότητα διακρίνονται δύο μέρη: Στο πρώτο (1-7) διακηρύσσεται κατ᾽ αρχήν η ανωτερότητα της αγάπης έναντι των χαρισμάτων της γλωσσολαλίας και της προφητείας (1-3) και εν συνεχεία περιγράφονται χαρακτηριστικές ιδιότητες της αγάπης (4-7). Στο δεύτερο μέρος (8-13) ο Παύλος τονίζει τον εφήμερο χαρακτήρα των χαρισμάτων και την κατάργησή τους με την έλευση της μέλλουσας βασιλείας του Χριστού, ενώ παράλληλα επισημαίνει τον «νηπιακό», ατελή χαρακτήρα της γνώσεως που αποκτάται μέσω αυτών.

Στο τέλος παραμένει μόνο η αγάπη, γιατί αποτελεί το κατ’ εξοχήν γνώρισμα του Θεού και αποκαλύπτει το αιώνιον μέσα στον χρόνο.

Δ. ΠΕΡΙ  ΚΑΘΑΡΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

1. Η Αγάπη του Χριστού και των ανθρώπων (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος) 3

α. Η καινή εντολή

Ο Κύριος, λίγο πριν παραδοθεί στους Ιουδαίους και σταυρωθεί, ονόμασε την εντολή της αγάπης, νέα: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν» (Σᾶς δίνω μιά νέα ἐντολή), είπε στους μαθητές Του, «ίνα αγαπάτε αλλήλους» (νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλο) [ΙΩΑΝΝ: 13, 34)].

Γιατί, όμως, την ονομάζει νέα, αφού και στην Παλαιά Διαθήκη υπήρχε η εντολή της αγάπης;

Επειδή την έδωσε με νέο, πλήρως διευκρινιστικό περιεχόμενο, ώστε να μην υπάρχει ουδεμία αμφιβολία αλλά και δικαιολογία από τους πιστούς. Γι’ αυτό πρόσθεσε:

«Ὅπως σᾶς ἀγάπησα Ἐγώ ἔτσι ν’ ἀγαπᾶτε κι ἐσεῖς ὁ ἕνας τόν ἄλλον». Με άλλα λόγια ήθελε να τους πει: «Ἡ ἀγάπη μου γιά σᾶς, δέν εἶναι ἀνταπόδοση σέ κάτι ποῦ μου προσφέρατε, γιατί ἐγώ πρῶτος σας ἀγάπησα. Μέ τόν ἴδιον τρόπο κι’ ἐσεῖς πρεπεῖ νά εὐεργετεῖτε τούς συνανθρώπους σας, ὄχι ἀνταποδοτικά, ἀλλ’ ἀπό ἀγάπη αὐθόρμητη».

Και αφού παρέλειψε τα θαύματα, που θα έκαναν στο όνομά Του και με την δύναμή Του, είπε ότι η αγάπη είναι εκείνη που θα τους χαρακτηρίζει ως μαθητές Του.

Εκ πρώτης αναγνώσεως το κείμενο φαίνεται παράξενο! Η αγάπη και όχι τα θαύματά Του θα εχαρακτήριζε τους αποστόλους ως μαθητές Του; Διατί;

Διότι η αγάπη είναι το κύριο γνώρισμα των αγίων και αποτελεί το θεμέλιό πάσης αρετής. Μ’ αυτήν προπαντός, σωζόμαστε όλοι, αυτή δημιουργεί εργάτες του Χριστού, αυτή σαγηνεύει τις ψυχές, αυτή φέρνει το απολωλός ποίμνιον στο ποιμνιοστάσιον της Εκκλησίας.

Μα, και τα θαύματα, που θα έκαναν οι απόστολοι, δεν θα φανέρωναν πως ήταν μαθητές Του;

Κάποτε είπεν ο Κύριος: «Πολλοί θά μοῦ ποῦν: “Κύριε, δέν προφητέψαμε στό ὄνομά Σου; Δέν διώξαμε δαιμόνια στό ὄνομά Σου; Δέν κάναμε τόσα θαύματα στό ὄνομά Σου;”. Και τότε θα τους πω κι εγώ «Ποτέ δέν σᾶς ἤξερα/ουδέποτε έγνων υμάς…» (ΜΑΤΘ:7/22-23).

Μίαν άλλη φορά, όταν οι απόστολοι ήταν χαρούμενοι, γιατί και τα δαιμόνια τους υπάκουαν, ο Κύριος τούς είπε: «Μή χαίρεστε γι’ αὐτό, ἀλλά γιατί τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφτεῖ στόν οὐρανό/χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς» (ΛΟΥΚ:10/20).

Τα θαύματα πού έκαναν, βέβαια, βοήθησαν στην προσέλκυση της ειδωλολατρικής οικουμένης στην χριστιανική πίστη, αυτό όμως έγινε  πρώτον επειδή στα αρχικά στάδιά ήταν απαραίτητη για την εξάπλωση του Χριστιανισμού και δεύτερον, το σπουδαιότερον, επειδή προϋπήρχε η αγάπη, χωρίς την οποία ΔΕΝ θα γίνονταν θαύματα.

Η αγάπη τους έδωσε την αγιότητα και την δυνατότητα να έχουν όλοι μια ψυχή και μια καρδιά. Αν δεν ήταν ενωμένοι με τον δεσμό της αγάπης, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα.

Αυτά, όμως, ο Κύριος δεν τα έλεγε μόνο για τους τότε μαθητές Του, αλλά και για όλους όσοι στο μέλλον θα πίστευαν σ’ Εκείνον.

Σήμερα, αυτό πού κρατάει τους άπιστους μακριά από τον Χριστό δεν είναι το ότι δεν γίνονται θαύματα, όπως λένε μερικοί, αλλά το ότι τους λείπει η αγάπη, όπως λείπει και από τους κατ’ όνομα χριστιανούς (Ορθοδόξους και αιρετικούς).

Τους άπιστους δεν τούς ελκύουν τόσον τα θαύματα, όσον η ενάρετη και ταπεινή ζωή, που μόνο η αγάπη την δημιουργεί. Τους θαυματοποιούς πολλές φορές τους κατηγόρησαν σαν ταχυδακτυλουργούς, χρηματέμπορους της πίστεως ή εκμεταλλευτές της αγνοίας των ανθρώπων και λαοπλάνους, ποτέ όμως εκείνους πού είχαν βίον άγιο και έκαναν αληθινά θαύματα.

Η αγάπη είναι το γνώρισμα του αληθινού χριστιανού και φανερώνει τον σταυρωμένο μαθητή τού Χριστού, πού τίποτα το κοινό δεν έχει με τα γήϊνα πράγματα. Χωρίς την αγάπη, ακόμη και το μαρτύριο καθόλου δεν ωφελεί.

Όποιος έχει την αγάπη πού θέλει ο Θεός, δεν αγαπάει μόνο τους φίλους του, που τον αγαπούν, μα όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς του, που τον μισούν και τον αδικούν.

Το λέει ο Κύριος: «Ν’ ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας, νά δίνετε εὐχές σ’ αὐτούς πού σᾶς δίνουν κατάρες, νά εὐεργετεῖτε αὐτούς πού σᾶς μισοῦν καί νά προσεύχεστε γι’ αὐτούς πού σᾶς κακομεταχειρίζονται καί σᾶς καταδιώκουν, γιά νά γίνετε παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα, γιατί Αὐτός ἀνατέλλει τόν ἥλιό Του γιά κακούς καί καλούς καί στέλνει τήν βροχή σέ δικαίους καί ἀδίκους. Ἄν ἀγαπήσετε μόνο ὅσους σᾶς ἀγαποῦν, ποιάν ἀμοιβή περιμένετε ἀπό τόν Θεό;» (ΜΑΤΘ:5/44-46).

Εκείνος που δεν έχει αγάπη, όσα θαύματα κι αν κάνει, όσο τέλεια γνώση των θείων αληθειών κι’ αν έχει, όσους νεκρούς κι αν αναστήσει, τίποτα δεν θα κερδίσει, αφού ζει μόνο για τον εαυτό του, μακριά από τους άλλους.

Γι’ αυτό ακριβώς ο Χριστός καθόρισε την αγάπη στον πλησίον ως δείγμα της τέλειας, της καθαρής αγάπης σ’ Εκείνον.

«Ἄν μ ἀγαπᾶς», εἶπε στόν ἀπόστολο Πέτρο, «ποίμαινε τά πρόβατά μου» (ΙΩΑΝΝ:21/16). Σαφής υπαινιγμός, ότι η αγάπη έχει μεγαλύτερη αξία από το μαρτύριο.

Αν στην κοινωνία μας επικρατούσε η αγάπη, ο διάβολος και οι δαίμονές του θα ήταν ολότελα άγνωστοι και ανίσχυροι. Γιατί από κάθε τείχος ισχυρότερη και από κάθε μέταλλο, δυνατότερη είναι η αγάπη.

Δεν την καταβάλλουν ούτε ο πλούτος ούτε η φτώχεια· ή μάλλον, όπου αυτή επικρατεί, εκεί δεν υπάρχουν πλούτος και φτώχεια, αλλά μόνο τα καλά και των δύο: Από τον πλούτο παίρνει η φτώχεια τα αναγκαία για την συντήρηση μέσα, ενώ από την φτώχεια παίρνει ο πλούτος την αμεριμνησία. Έτσι εξαφανίζονται και τού πλούτου οι φροντίδες και τής φτώχειας οι φόβοι.

Με πόση χαρά και ειρήνη πλημμυρίζει την ψυχή, που την κατέχει τέτοιου είδους αγάπη! Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της.

Μόνο η γνήσια αγάπη φέρνει καθαρή και ανόθευτη χαρά. Και γνήσια αγάπη δεν είναι η κοσμική, η αγοραία, που αποτελεί μάλλον κακία, πάθος και ελάττωμα, αλλά η χριστιανική, η πνευματική, εκείνη που μας ζητάει ο απόστολος Παύλος, εκείνη που αποβλέπει στο συμφέρον του πλησίον. Αυτήν την αγάπη είχε ο απόστολος, που έλεγε:

«Ποιός ἀσθενεῖ καί δέν ἀσθενῶ κι ἐγώ; Ποιός ὑποκύπτει στόν πειρασμό καί δέν ὑποφέρω κι ἐγώ;» (Β΄ ΚΟΡ:11/29).

Τίποτα δεν παροργίζει τόσο τον Θεό, όσο η αδιαφορία μας για τον πλησίον. Γι’ αυτό πρόσταξε να τιμωρηθεί αυστηρά ο δούλος που έδειξε σκληρότητα στους συνδούλους του. Γι’ αυτό είπε πως οι μαθητές Του πρέπει να έχουν γνώρισμά τους την αγάπη. Γιατί η αγάπη φυσιολογικά οδηγεί στο ενδιαφέρον για τον πλησίον.

Και πάλι μερικοί θα ερωτήσουν: Μήπως όταν φροντίζουμε τόσον πολύ για τον πλησίον, θα παραμελήσουμε την δική μας σωτηρία;

Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Απεναντίας, μάλιστα. Γιατί εκείνος που ενδιαφέρεται για τους άλλους, σε κανέναν δεν προξενεί λύπη. Όλους τους συμπαθεί και όλους τους βοηθάει, όσο μπορεί. Δεν αρπάζει τίποτε από κανένα. Ούτε πλεονέκτης είναι, ούτε κλέφτης, ούτε ψεύτης. Αποφεύγει κάθε κακό και πάντα επιδιώκει το καλό. Προσεύχεται για τους εχθρούς του. Ευεργετεί όσους τον αδικούν. Δεν βρίζει και δεν κακολογεί, ό,τι κι’ αν του κάνουν. Με όλα τούτα δεν συμβάλλουμε στη σωτηρία μας;

Ἡ καθαρή ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Αὐτόν τόν δρόμο ἄς ἀκολουθήσουμε, γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή.

«Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ἦλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;

Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ; Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο; Διατὶ ἀντλεῖς νερὸ μὲ τρυπημένο πιθάρι; Διότι αὐτὸ σημαίνει νὰ καταπονῆσαι εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν. Διατὶ λαναρίζεις τὴν φωτιά; Διατὶ πυγμαχεῖς εἰς τὸν ἀέρα; Διατὶ τρέχεις ἄδικα; Κάθε τέχνη δὲν ἔχει καὶ ἕνα σκοπόν; Εἰς τὸν καθένα εἶναι ὁπωσδήποτε φανερόν. Δεῖξε μου καὶ σὺ τὸν σκοπὸν τῆς σπουδῆς εἰς τὴν ζωήν….». {Ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος πρὸς ἡμᾶς [Ἁγίου Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου, ἀπόσπασμα ἐκ τῆς οστ´ (76) ὁμιλίας αὐτοῦ εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον 24,16-31] (ΕΠΕ τόμ. 12, σελ. 34)}.

β. Απάνθισμα  από λοιπούς περί Αγάπης λόγους, του Ιωάννου Χρυσοστόμου.

- Η αγάπη είναι όλων των αρετών η ρίζα, η μητέρα, η πηγή, η βασίλισα, η κορωνίδα, η κορυφή, η ασφάλεια. (Π.Ανθ.Αγ.Ι. Χρυσοστ.Α-26).

- Οι ιδιότητες της αγάπης είναι : Είναι έμφυτη στον άνθρωπο, είναι ταπεινή, είναι γενναιόδωρη, ευεργετεί, δεν ζητεί τα εαυτής, είναι ακούραστη, δεν είναι μόνο λόγια αλλά και έργα. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-32).

- Τίποτε δεν μπορεί να ανυψώσει τόσο την ψυχή και να την γεμίσει ηδονή, όσο το να αγαπάει και να αγαπιέται ειλικρινά. (Π.Ανθ.Αγ. Ι. Χρυσοστ.Α-190).

- Κι αν ακόμη δεν ευεργετηθήκαμε καθόλου από κάποιον, αλλά ακούμε ότι μας αγαπάει, μας επαινεί και μας θαυμάζει, αμέσως προκολλόμαστε σ' αυτόν και τον δεχόμαστε σαν ευεργέτη μας. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-213).

- Να μισούμε την κακία, αλλά να αγαπούμε τους κακούς. Η συμπάθεια προς τους παρεκτραπέντες τους βοηθεί να επανασυνδεθούν με το σώμα της εκκλησίας. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-34).

- Όλα τα κατορθώματα χωρίς την αγάπη είναι μάταια. Αν δεν αποκτήσουμε την τέλεια αγάπη, δεν μας σώζει ούτε η ακτημοσύνη ούτε το μαρτύριο. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-38).

- Δεν ωφελούν τίποτε όλες οι άλλες αρετές και ότι όλα εκείνα διαλύονται, όταν δεν γίνονται με αγάπη. Όλες τις αρετές η αγάπη τις δένει και τις ενισχύει· οποιοδήποτε αγαθό κι’ αν αναφέρεις, όταν απουσιάζει η αγάπη, δεν αξίζει τίποτε, αλλά ευτελίζεται... Και στην περίπτωση του σώματος, κι’ αν ακόμη είναι μεγάλα τα οστά, αν λείπουν οι σύνδεσμοι, δεν υπάρχει κανένα όφελος. Οποιαδήποτε κατορθώματα κι’ αν έχει να παρουσιάσει κανείς, όλα είναι μάταια, όταν δεν υπάρχει η αγάπη. (Π.Ανθ.Αγ.Ι. Χρυσοστ.Α-207).

- Την αγάπη δε την γνήσια την αποδεικνύει όχι η συμμετοχή σε τραπέζια, ούτε ο απλός χαιρετισμός, ούτε τα κολακευτικά λόγια, αλλά το να διορθώσουμε τον πλησίον και να φροντίσουμε για το συμφέρον του το να σηκώσουμε αυτόν που είναι πεσμένος, το να δώσουμε χέρι βοηθείας στον αμαρτωλό που παραμέλησε την σωτηρία του, και να επιζητήσουμε πριν από τα δικά μας αγαθά τα του πλησίον μας. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-205).

- Αυτός που αγαπάει, δεν επιθυμεί μόνον να διατάσσει, αλλά και να διατάσσεται και χαίρεται περισσότερο όταν διατάσσεται, παρά όταν διατάσσει. (Π.Ἄνθ.Ἄγ.Ι.Χρυσοστ.Α-214).

- Αυτοί που αγαπούν είναι περισσότερο φιλόστοργοι από τους πατέρες. Και όπως αυτοί που αγαπούν τα χρήματα δεν θα προτιμούσαν ποτέ να δαπανήσουν χρήματα, αλλά θα θεωρούσαν περισσότερο ευχάριστο να στερηθούν, παρά να δούν τα χρήματα να λιγοστεύουν, έτσι και αυτός που αγαπά πολύ κάποιον, θα προτιμούσε να πάθει άπειρα κακά παρά να δεί αυτόν που αγαπά ζημιωμένο. (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-215).

- Μόνο εκείνος αγαπάει αληθινά, που επιδιώκει όσα συμφέρουν τον αγαπώμενον . όποιος δεν επιδιώκει το καλό του αγαπώμενου κι αν μυριάκις λέγει ότι αγαπά, είναι ο χειρότερος από όλους τους εχθρούς.(Π. Ανθ. Αγ. Ι.Χρυσοστ.Α-223).

- Αυτή είναι ειλικρινής αγάπη και αγάπη πραγματική, όταν χωρίς να είμαστε καθόλου χρήσιμοι σ' αυτόν που μας αγαπά, εν τούτοις αγαπιόμαστε απ' αυτόν. Γιατί μας αγαπά όχι για να λάβει αλλά για να δώσει.  (Π.Ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-224).

- Η ομόνοια και η αγάπη μπορούν να κατορθώσουν πολλά . ακόμη κι αν αξιώνεις κάτι μεγάλο, ενώ είσαι ανάξιος, μη φοβάσαι . θα γίνεις εισακουστός λόγω της καλής σου διαθέσεως. (Π. Ανθ. Αγ. Ι. Χρυσοστ.Α-211).

- Όταν κάποιος βρίσκεται σε συμφορά και έχει ανάγκη από βοήθεια, δεν πρέπει να λέμε ότι είναι κακός, γιατί αυτό είναι απόδειξη σκληρότητας και απανθρωπιάς και αλαζονείας. (Π.ανθ.Αγ.Ι.Χρυσοστ.Α-236).

- Ο μεν ένας αγαπάει, επειδή τον αγαπούν· ο δε αγαπάει, επειδή τον ετίμησαν, ο δε άλλος, επειδή ο τάδε του φάνηκε χρήσιμος σε κάποια άλλη βιοτική υπόθεση· και άλλος αγαπάει γιατί του πρόσφεραν κάποια άλλη παρόμοια υπηρεσία. Είναι όμως δύσκολο να βρεις κάποιον, που να αγαπάει τον πλησίον ειλικρινά και όπως πρέπει να τον αγαπάει, χάριν του Χριστού. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέονται φιλικά μεταξύ τους εξ αιτίας υλικών συμφερόντων (Π. Ανθ. Αγ. Ι.Χρυσοστ. Α-254).

2. Περί καθαρής Αγάπης των ανθρώπων (Αγίου γέροντος Παϊσίου) 4

 «Όταν από την αγάπη μας δεν βγάλωμε τον εαυτό μας, η αγάπη μας, όσο μεγάλη και νάναι, δεν είναι καθαρή. Είναι «ταγκιασμένη». Όταν όμως βγάλωμε τον εαυτο μας είναι λαμπικαρισμένη. Όταν μέσα στην αγάπη μας υπάρχει ο εαυτός μας, σημαίνει πως μέσα στην αγάπη υπάρχει ο εγωϊσμός. Αλλά ο εγωϊσμός και η αγάπη δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Η αγάπη και η ταπείνωση είναι δύο δίδυμα αδελφάκια σφικταγκαλιασμένα. Όποιος έχει αγάπη έχει και ταπείνωση, και όποιος έχει ταπείνωση έχει και αγάπη.

Μπορεί να κοπιάζωμε, να αγωνιζώμαστε, αλλά, αν η αγάπη μας δεν είναι καθαρισμένη και λαμπικαρισμένη, δεν θα βλέπουμε καρπούς. Ο Θεός χαρίτωσε τον μέγα Αντώνιο με την χάρι των θαυμάτων, επειδή είχε την καθαρή αγάπη, ενώ οι κόποι άλλων, που ήταν μεγαλύτεροι, πήγαν κατά κάποιο τρόπο χαμένοι…». 

Κακοφροσύνης πολέμιος5

Αρετών μήτρα

Θαυματουργίας χάρισμα

Ανιδιοτελείας εργάτις6

Ραιστήρ ατομικισμού

Ηγήτειρα σωτηρίας

Αζηλότυπος κριτίς7

Γαζοφυλάκιον Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας

Αγαπολογίας Ενταφή8

Πονηρευμάτων ανιχνευτής

Ηνιοστρόφος (Ηνίοχος) οδού Αληθείας

Συνεχίζεται

---

1 www.diakonima.gr/2014/06/.../ο-ύμνος-της-αγάπης-προς-Κορινθίους-α-ε...29 Ιουν 2014   

2 Ο Απόστολος Παύλος έγραψε την πρώτη επιστολή προς τους Κορινθίους,  μετά από τρία χρόνια παραμονής του στην Έφεσσο της Μικράς Ασίας. Στις Πράξεις των Αποστόλων γίνεται αναφορά στην πρώτη επίσκεψή του στην Κόρινθο και την ίδρυση της τοπικής Εκκλησίας σε αυτή την πόλη, τα έτη 51 με 52 μ. Χ. παραμείνας εκεί περί τους 18 μήνες. Σε αυτήν, ο Απόστολος Παύλος απαντούσε σε επιστολή που του είχαν αποστείλει οι Κορίνθιοι προκειμένου να τους συμβουλεύσει θεολογικώς, σχετικά με το μυστήριο του γάμου.

3 Πηγή: (προέλευση κειμένου): Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους--Η χριστιανική αγάπη. Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, «Ἡ χριστιανική ἀγάπη». Από το βιβλίο «ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ». Ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, Παρασκευή, 10 Φεβρουαρίου 2012.--- Αποσπάσματα από το σχετικόν βιβλίον που εκδίδει η Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττική.

4 Ιερομονάχου Ισαάκ, Άγιον Όρος, 2004, σ.526-527.

5 Πολέμιος, α ή ος, ον= Εχθρικός, εχθρός, ενάντιος.

6 Εργάτις-ιδος (η)= Θηλ. του εργάτης.

7 Κριτίς= Θηλ. του κριτής [κριτής= ο κρίνων (εξετάζων και αποφασίζων), δικαστής].

8 Ενταφή (η) [ενθάπτω]= Ενταφιασμός.