[9.44.1]..μετὰ δὲ τὴν ἐπειρώτησιν τῶν χρησμῶν καὶ παραίνεσιν τὴν ἐκ Μαρδονίου νύξ τε ἐγίνετο καὶ ἐς φυλακὰς ἐτάσσοντο. ὡς δὲ πρόσω τῆς νυκτὸς προελήλατο καὶ ἡσυχίη τε ἐδόκεε εἶναι ἀνὰ τὰ στρατόπεδα καὶ μάλιστα οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐν ὕπνῳ, τηνικαῦτα προσελάσας ἵππῳ πρὸς τὰς φυλακὰς τὰς Ἀθηναίων Ἀλέξανδρος ὁ Ἀμύντεω, στρατηγός τε ἐὼν καὶ βασιλεὺς Μακεδόνων, ἐδίζητο τοῖσι στρατηγοῖσι ἐς λόγους ἐλθεῖν.

[9.44.2] τῶν δὲ φυλάκων οἱ μὲν πλεῦνες παρέμενον, οἱ δ᾽ ἔθεον ἐπὶ τοὺς στρατηγούς, ἐλθόντες δὲ ἔλεγον ὡς ἄνθρωπος ἥκοι ἐπ᾽ ἵππου ἐκ τοῦ στρατοπέδου τοῦ Μήδων, ὃς ἄλλο μὲν οὐδὲν παραγυμνοῖ ἔπος, στρατηγοὺς δὲ ὀνομάζων ἐθέλειν φησὶ ἐς λόγους ἐλθεῖν.

[9.45.1] οἱ δὲ ἐπεὶ ταῦτα ἤκουσαν, αὐτίκα εἵποντο ἐς τὰς φυλακάς. ἀπικομένοισι δὲ ἔλεγε Ἀλέξανδρος τάδε· Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, παραθήκην ὑμῖν τὰ ἔπεα τάδε τίθεμαι, ἀπόρρητα ποιεύμενος πρὸς μηδένα λέγειν ὑμέας ἄλλον ἢ Παυσανίην, μή με καὶ διαφθείρητε· οὐ γὰρ ἂν ἔλεγον, εἰ μὴ μεγάλως ἐκηδόμην συναπάσης τῆς Ἑλλάδος.

[9.45.2] αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον, καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα. λέγω δὲ ὦν ὅτι Μαρδονίῳ τε καὶ τῇ στρατιῇ τὰ σφάγια οὐ δύναται καταθύμια γενέσθαι· πάλαι γὰρ ἂν ἐμάχεσθε. νῦν δέ οἱ δέδοκται τὰ μὲν σφάγια ἐᾶν χαίρειν, ἅμα ἡμέρῃ δὲ διαφαυσκούσῃ συμβολὴν ποιέεσθαι· καταρρώδηκε γὰρ μὴ πλεῦνες συλλεχθῆτε, ὡς ἐγὼ εἰκάζω. πρὸς ταῦτα ἑτοιμάζεσθε. ἢν δὲ ἄρα ὑπερβάληται τὴν συμβολὴν Μαρδόνιος καὶ μὴ ποιῆται, λιπαρέετε μένοντες· ὀλιγέων γάρ σφι ἡμερέων λείπεται σιτία. [ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Βιβλίον 9ον (ΚΑΛΛΙΟΠΗ)].1

«Η ραγδαία άνοδος του βουλγαρικού αλυτρωτισμού κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, επιστεγάσθηκε το 1893 με την ίδρυση στην Σόφια της ΒΜRΟ (ελληνιστί ΕΜΕΟ = Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση). ΕΜΕΟ, (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση, αγγλιστί, IMRO – Internal Macedonian Revolutionary Organization).

Το Εσωτερικό Μακεδονο-Αδριανουπολίτικο Επαναστατικό Κομιτάτο ή αργότερα Εσωτερική Μακεδονική Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΑΟ, Βουλγαρικά: Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО, Βάτρεσνα Μακεντόσκα Ρεβολγιουστιόνα Οργκανιζάτσιγια), ήταν μια Βουλγαρική μυστική, αυτονομιστική οργάνωση που συστάθηκε στην Χερσόννησο του Αίμου (Βαλκάνια) το 1893, κατά ορισμένους στην Ρέσνα, της περιοχής Πόλογκ των σημερινών Σκοπίων, και κατά άλλους στην Θεσσαλονίκη, και δραστηριοποιήθηκε με ένοπλο αγώνα από τα τέλη του 19ου αιώνα ως τις αρχές του 20ου στην περιοχή των Βαλκανίων και κυρίως στην Μακεδονία.

Ιδρυτής της ΕΜΕΟ και ιθύνων νους της κατά τα πρώτα της βήματα ήταν ο Δαμιανός Γκρούεφ, από το Σμίλεβο του Μοναστηρίου. Ήταν εκπαιδευτικός και είχε φυλακισθεί, μάλιστα, επί τρία χρόνια στο Μοναστήρι από τις Οθωμανικές Αρχές για φιλοβουλγαρική δραστηριότητα…Αρχικά η οργάνωση αποτελείτο κυρίως από Βουλγάρους που κατοικούσαν στην περιοχήν της Μακεδονίας και-με βάση τις αυστροουγγρικές πηγές- μέχρι το 1902, είχε την ονομασία «Βουλγαρική Μακεδονο-Αδριανουπολίτικη Επαναστατική Επιτροπή».
Ωστόσο τα μέλη της θεωρούσαν την Μακεδονία μια αδιαίρετη περιοχή και υπολόγιζαν όλους τους κατοίκους της ως «Μακεδόνες», με γεωγραφικόν προσδιορισμόν, ανεξαρτήτως θρησκείας, φυλής και εθνικότητας.
Αρχικός στόχος της οργανώσεως φέρεται πως ήταν η απελευθέρωση των χριστιανικών πληθυσμών της Μακεδονίας και της περιοχής Ανδριανουπόλεως από τον Οθωμανικό ζυγό και η θέσπιση αυτόνομου καθεστώτος, που πιθανόν μελλοντικά να οδηγούσε και σε ένωση αυτών των περιοχών με την Βουλγαρία, καθώς και η διατήρηση της βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας.

Το σύνθημα της οργάνωσης ήταν "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" και τονίζονταν ότι οι χριστιανικές εθνότητες θα συνεργάζονταν για την αποκήρυξη του παρηκμασμένου και καταπιεστικού Οθωμανικού ζυγού, κάτι που θα οδηγούσε σε μια αυτόνομη Μακεδονία.
Τότε ερρίφθη το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες», το οποίον «αποσκοπούσε μεν στην αυτονόμηση της Μακεδονίας, αλλά ουσιαστικά αποσκοπούσε στην ενσωμάτωσή της στην Βουλγαρία», (Κωνσταντίνος Βαβούσκος, καθηγητής Πανεπιστημίου, Πρόεδρος Εταιρείας Μακεδονικών σπουδών, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών).

«Όσοι Ελλαδίτες βουλευτές, εκλεγμένοι με καθεστώς κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας, από τον ευκολόπιστον και πάντα προδομένον Ελληνικόν λαόν, τολμήσουν να παραδώσουν δια της ψήφου τους, το όνομα της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας».

*

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ (ΨΕΥΔΟ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ: Η ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ  ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΕΡΟΣ 6ο

2. Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΙΣΤΟΡΙΚΟ) [Συνέχεια 5ου Μέρους]

δ. Περίοδος Μεταπολιτεύσεως (Συνέχεια 5ου μέρους)

5/. 5η Περίοδος, Ν.Δ. Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009. Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (Συνέχεια 5ου μέρους)

Κώστας Καραμανλής : +30% - ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ = 130% (2009)

γ/. Το παράδοξο των δαπανών

Αντίθετα με την κυρίαρχη εντύπωση, την 4ετία 2008-2011, οι δαπάνες του κράτους διατηρήθηκαν σε υψηλότερα επίπεδα από το 2007, την τελευταία «καλή χρονιά» της ελληνικής οικονομίας. Αν οι δαπάνες του δημοσίου για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές πάγωναν στα επίπεδα του 2007, η χώρα την περίοδο 2008-2011, θα χρειαζόταν 40 δισ. Ευρώ λιγότερα δάνεια! Επίσης, αν μέρος των 40 δισ. Ευρώ, διοχετευόταν σε δημόσιες επενδύσεις, η ύφεση θα ήταν ηπιώτερη και η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, μικρότερη.

Αύξηση δαπανών για μισθούς, συντάξεις & κοινωνικές παροχές σε σχέση με το 2007 (δισ. €)

Παρατηρείται το εξής παράδοξο: Το 2007 οι μισθοί του δημοσίου ήταν ικανοποιητικοί, η γενική αίσθηση για τις αποδοχές των περισσότερων συνταξιούχων ήταν επίσης ικανοποιητική και η κατάσταση στην Υγεία, αν και απείχε πολύ από το ιδανικό, δεν εμφάνιζε εικόνα αποσυνθέσεως και κρίσεως.

Το 2011, όλοι αισθάνονται πτωχότεροι, καθ’ όσον οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις έχουν περικοπεί, είναι 12 αντί 14, και τα νοσοκομεία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα χρηματοδοτήσεως. Κι’ όμως, το 2011, το κράτος ξόδεψε 7,7 δισ. περισσότερα από το 2007 για μισθούς, συντάξεις και δαπάνες Υγείας!

Αυτό είναι το παράδοξον το οποίον, μόνον σε καθεστώς κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας μπορούσε να συμβεί!!!

Η κρίση κορυφώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2008 και μεταδόθηκε γρήγορα σαν ντόμινο στις ευρωπαϊκές Τρά­πεζες, που είχαν επενδύσει σε αυτά τα «τοξικά ομόλογα», όπως ονομάστηκαν, τα οποία ήταν πια… αέρας κοπανι­στός, χωρίς κανένα αντίκρισμα!

H μεγάλη αυτή χρηματοπιστωτική φούσκα, μόλυνε τε­λικά όλο το σύστημα μέσα από μια αναπόφευκτη αλυσι­δωτή αντίδραση.

δ/. Η εκτίναξη του χρέους την τετραετία 2008-2011

Την 4ετία 2008-2011 ο ρυθμός αύξησης του χρέους επιταχύνθηκε.

Η Ελλάδα προσέθετε 29 δισ. Ευρώ νέου χρέους ετησίως, ενώ κατά την προηγούμενη 7ετία (2001-2007) η αύξηση του χρέους δεν ξεπερνούσε τα 13 δις ετησίως. Η 7ετία 2001-2007 το 72% (66 δις) του νέου χρέους, αφορούσε σε τόκους που συσσωρεύονταν και μόλις το 28% (26 δις) αφορούσε σε δανεισμό για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων της Γενικής Κυβερνήσεως. Την επόμενη 4ετία, μόλις το 45% του νέου χρέους αφορούσε σε τόκους που συσσωρεύονταν, ενώ ο δανεισμός για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων της Γενικής Κυβερνήσεως, εκτινάχτηκε στα 64 δις ή 55% του νέου χρέους.

Στην προσπάθειά τους να ελέγξουν την κρίση και να διασώσουν το χρηματοοικονομικό σύστημα, οι κεντρικές Τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν τοξικά ομόλογα αναζωογονώντας τις Τράπεζες που ασφυκτι­ούσαν από έλλειψη ρευστότητας. Η κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε για την διάσωση των Τρα­πεζών πληθωριστικό χρήμα ύψους 1,8 τρισ. δολλαρίων, επιβαρύνοντας το ήδη κολοσσιαίο από τις δαπάνες του πολέμου δημόσιο χρέος της χώρας και τον κρατικό προ­ϋπολογισμό. Με ένα έλλειμμα επίσης 800 δισ. δολάρια ετησίως και με την απροθυμία όλο και περισσότερων πια χωρών να στηρίξουν το δολλάριο σαν ένα διεθνές αποθε­ματικό νόμισμα, η οικονομική παντοδυναμία και ηγεμο­νία των ΗΠΑ αμφισβητείται πλέον έντονα παγκοσμίως.

Ανάλογες ενέσεις ρευστότητας πρόσφερε στις ευρω­παϊκές Τράπεζες η ΕΚΤ, φορτώνοντας και αυτή την ζη­μιά στους λαούς και όχι στους τραπεζίτες που έπαιξαν κερδοσκοπικά εις βάρους των απλών πολιτών και έχα­σαν. Οι διασωθείσες στην συνέχεια Τράπεζες, θα κερδο­σκοπούσαν πάλι εις βάρος του λαού που τις έσωσε.

Οι ελληνικές πάντως Τράπεζες, επλήγησαν στην αρχή λι­γότερο, γιατί δεν είχαν επενδύσει σε μεγάλη έκταση πάνω σε αυτά τα τοξικά παράγωγα ή σε άλλα ανάλογα χρηματιστικά προϊόντα που απαξιώθηκαν, με εξαίρεση το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ορισμένα αμοιβαία κε­φάλαια της Εθνικής Τράπεζας και της Alpha Bank. Λόγω της διασυνδέσεως πάντως και αλληλεξαρτήσεως του παγ­κόσμιου τραπεζικού συστήματος, δοκίμασαν και αυτές τελικά μια κρίση ρευστότητας. Απλά απέφυγαν την κα­τάρρευση.

Η Βρετανία, παρ’ ότι διέθετε μεγάλα χρηματικά απο­θέματα, ακολούθησε γρήγορα την Αμερική και ήταν από τις πρώτες Ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την κρίση. Πολλές τότε Τράπεζες κρατικοποιήθηκαν και άλ­λες συγχωνεύθηκαν.

Το μεγαλύτερο πάντως χτύπημα στην Ευρώπη το δέ­χτηκε η Ισλανδία, οι Τράπεζες της οποίας, είχαν αγοράσει πολλά τοξικά ομόλογα και κατάρρευσαν το 2008. Μεταξύ αυτών ήταν και η διαδικτυακή Τράπεζα lcesave στην οποία είχαν καταθέσεις επίσης Βρετανοί και Ολλανδοί.2

Μερικοί αποδίδουν την κρίση στην μεγάλη απληστία ολίγων διεθνών τραπεζιτών και πρότειναν περισσότερη διαφάνεια, παρεμβάσεις, ρυθμιστικά μέτρα, ελέγχους και συντονισμό σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.

Στην πραγματικότητα όμως, οι οικονομικές κρίσεις είναι έμ­φυτες αν όχι τεχνητές, στο οικονομικό σύστημα που εφαρμόζεται στα καθεστώτα της κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας.3

6/. 6η Περίοδος, Jeffrey-Γ. Παπανδρέου (2009-2012)

α/. Τον Οκτώβριο του 2009 κέρδισε τις εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου με το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και υποσχέσεις για αυξήσεις. Με τις προεκλογικές του εξαγγελίες  για τις τράπεζες και για τις καταθέσεις, πολλοί πολίτες αλλά και πολλές επιχειρήσεις έστειλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό. Αυτό ήταν εις βάρος της οικονομίας.

Το χρέος που παρέλαβε ο Jeffrey-Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) τον Οκτώβριο 2009, ήταν 270 δισεκατομμύρια ευρώ. Από  τον Οκτώβριο 2009 έως 31.12.2009,  το χρέος έφθασε στα 298 δισεκατομμύρια  Ευρώ, ήτοι 126,8 % του ΑΕΠ.

Λόγω της κακής καταστάσεως της οικονομίας οι οίκοι οικονομικής αξιολογήσεως υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, με αποτέλεσμα η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, να γίνει δυσβάστακτη για την ελληνική οικονομία Ήδη από το 2009  μετά την παραπάνω εξέλιξη, η χώρα δανείζονταν με όλο και υψηλά επιτόκια.

Το χρέος της Ελλάδος στις 31 Μαρτίου 2010, είχε φθάσει στα 315 δισεκατομμύρια  Ευρώ!!!

Απίστευτο και όμως αληθινό!!!

β/. Η … Διάσωση μέσω Μνημονίου

Τα ασύστολα ψέματα, οι μυστικές συμφωνίες, η σκό­πιμη μετάθεση ευθυνών, η στείρα προπαγάνδα, ο εκφο­βισμός, η παράλυση -και χειραγώγηση τελικά- του λαού, μαζί με την βοήθεια των απολύτως ελεγχομένων από το Σύστημα ΜΜΕ, βοήθησαν την κυβέρνηση ΓΑΠ, που διαδέχθηκε στις 5 Οκτωβρίου 2009 την κυβέρνηση Καραμανλή, να επιβάλει τις προειλημ­μένες αποφάσεις της, για προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ.

Ο ΓΑΠ έκανε ό,τι μπορούσε για να πείσει τον λαό, πως η προσφυγή αυτή ήταν μια αναπόφευκτη οι­κονομική αναγκαιότητα, ενώ ουσιαστικά επρόκειτο για μια πολιτική του απόφαση (ΣΣ: Δι’ ημάς, απόρροια έξωθεν εντολών), πριν ακόμα κι’ από τις εκλο­γές! Όπως αποκάλυψε ο υφυπουργός Οικονομικών, Φί­λιππος Σαχινίδης, σε μια συνέντευξή του στην κρατική τηλεόραση στις 5 Μαΐου 2010, «όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ την διακυβέρνηση της χώρας, διαπίστωσε ότι η μόνη εναλλακτική επιλογή που είχε ήταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τόνισε μάλιστα ότι, η προ­σφυγή αυτή, ήταν η πρώτη και μοναδική επιλογή αμέ­σως μετά την 5η Οκτωβρίου. Το ίδιο άλλωστε αποκά­λυψε και ο Γάλλος δημοσιογράφος Νικολά Εσκουλάν, στην συνέντευξη με τον Ντομινίκ Στρος Καν.

Μπορεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να διαμήνυσε ανερυθρίαστα προεκλογικά στο λαό πως «λεφτά υπάρχουν», αλλά όπως αποδείχτηκε γνώριζε ήδη την οικονομική κα­τάσταση της χώρας, έχοντας ενημερωθεί γι’ αυτήν τόσον από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, όσον και από τον τέως υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, σοσιαλδημοκράτη Πέερ Στάϊνμπρικ. Ο τε­λευταίος αποκάλυψε σε ένα προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του, ότι είχε ενημερώσει πλήρως τον ΓΑΠ για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας από τον Ιανουάριο του 2009, πολύ πριν από τις βουλευ­τικές εκλογές του Οκτωβρίου. Υποστηρίζει μάλιστα, ότι μετά από αυτήν την ενημέρωση, ο Παπανδρέου φάνηκε προβληματισμένος και εξέφρασε τον …ενδοιασμό του, αν θα έπρεπε να κερδίσει ή όχι τις εκλογές, κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Ο πρόεδρος του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, έχει ήδη ομολογήσει δημόσια πως οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, γνώριζαν ήδη από δεκαετίες την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά έκαναν τα στραβά μάτια, επειδή η Γερμανία και η Γαλλία επωφελούνταν τα μέγιστα από τις εξαγωγές τους στην χώρα μας!

Επομένως, και ο Γ. Παπανδρέου ήξερε πολύ καλά τι ακριβώς συνέβαινε, πολύ πριν τις εκλογές, όπως και οι Ευρωπαίοι.

Όλες οι πληροφορίες συμβάλλουν στο ένα και μονα­δικό γεγονός πως ο ΓΑΠ είπε ψέματα, όταν έταζε προεκλογικά στον λαό ότι «λεφτά υπάρχουν» και όταν ισχυριζόταν πως δεν ήξερε τίποτα για την οικτρή οικονομική κατάσταση της χώρας και το έμαθε δήθεν, όταν έγινε πρωθυπουργός!

Ακόμα και η «ανακάλυψη» και αποκάλυψη στο πανελ­λήνιο, αλλά και διεθνώς, της στατιστικής μαγειρικής που χρησιμοποίησε η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ, για να αποκρύψει το πραγματικό ύψος των ελλειμμάτων της, το 2009, φαίνεται να ήταν μέρος της ήδη προαποφασισθείσας και προκεχαραγμένης στρατηγικής του επι­τελείου του ΠΑΣΟΚ για τις αιτιολογίες, ψυχολογικές πιέσεις και τα μέσα που θα χρησιμοποιούσε για να κα­θοδηγήσει τον κόσμο στο να αποδεχτεί τελικώς, χωρίς πολλές αντιδράσεις, την «μία και μοναδική» λύση του Μνημονίου.

Ο «σοσιαλιστής» ηγέτης, αρνήθηκε να δανειστεί τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο του 2009, όταν τα επιτόκια ήταν χαμηλά. Αντ’ αυτού έκανε ό,τι μπορούσε για να εκθέσει διεθνώς την άσχημη οικονο­μική κατάσταση της χώρας, τρομοκρατώντας τις «αγο­ρές», που άρχισαν να ανεβάζουν επικίνδυνα τα επιτόκια δανεισμού. Πρόβαλε με «ειλικρίνεια» τα υψηλά δημο­σιονομικά ελλείμματα της ΝΔ και το υπέρογκο δημόσιο χρέος, διακηρύσσοντας συγχρόνως ότι κυβερνά μια εν­τελώς διεφθαρμένη χώρα. Άλλοι υπουργοί του διαμή­νυαν πως «δεν υπάρχει σάλιο στα ταμεία» και ότι η ελ­ληνική οικονομία ήταν σαν τον Τιτανικό, έτοιμη να βου­λιάξει!

H κυβέρνηση πρόβαλε σκοπίμως και όχι από ανι­κανότητα, την αρνητική αυτή εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό.

Η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ περιελάμβανε την έμπρα­κτη «απόδειξη» της μη δυνατότητας δανεισμού της χώ­ρας μας και τον πλήρη αποκλεισμό αυτού του ενδεχο­μένου, ώστε να παραμείνουν μόνον τα δύο άλλα δυνατά ενδεχόμενα: Η χρεωκοπία και η προσφυγή στο ΔΝΤ.

H πρώτη δαιμονοποιήθηκε στο έπακρον και ταυτίστηκε με την κατάρρευση του δημοσίου και την καταστροφή της χώρας. Ήταν με απλά λόγια «παράλογη» κι’ επομένως δεν έμενε παρά η λύση του ΔΝΤ, όσο οδυνηρή και να ήταν αρχικά. Υπέσχοντο οι κυβερνώντες ότι η λύση του ΔΝΤ, το πολύ σε 2-3 χρόνια, θα έφερνε την ανάκαμψη και ευημερία.

Ένα ακόμη τερατώδες ψεύδος!

Η Γερμανία αντέδρασε αρχικά στην ιδέα του μηχανι­σμού στήριξης και ανέβασε ακόμα περισσότερο τα spreads. Αναρωτιέται κανείς μήπως ήταν και αυτή, όπως και η Γαλλία, από την αρχή «μέσα στο κόλπο»… Το γερμανικό περιοδικό Focus μας έδειξε στο εξώφυλλό του την γυμνή Αφροδίτη με ανυψωμένο το μεσαίο της δάκτυλο… H επί­θεση των κερδοσκόπων που στοιχημάτιζαν σε CDS4 υπέρ της χρεωκοπίας της Ελλάδας κλιμακώθηκε, ανε­βάζοντας ακόμα περισσότερο τα spreads. Ο δανεισμός φαινόταν πρακτικά αδύνατος και η χώρα οδηγείτο ανα­πόφευκτα στην χρεοκοπία… εκτός αν προσέφευγε στο ΔΝΤ ή αν δημιουργόταν ένας «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης»…

Όλα παρουσιάζονταν απολύτως λογικά, αλλά ήταν και επιμελώς προσχεδιασμένα!

Τρεις Τράπεζες ελέγχουν διεθνώς σε συντριπτική πλειοψηφία την χρηματιστηριακή αγορά των CDS: η Goldman Sachs, η J. P. Morgan και η γερμανική Deutsche Bank. Υποστηρίζεται πως ο ιδιοκτήτης του γερμανικού Focus, Hubert Burda, είναι σύμβουλος αυτών των Τρα­πεζών και ότι τον συνέφερε επομένως η χρεωκοπία της χώρας μας και η μη εξεύρεση λύσεως στο πρόβλημα δα­νεισμού.

Σημειώνουμε εδώ ότι τις ισχυρότερες κερδοσκοπικές επιθέσεις «για την αποσταθεροποίηση», όπως λέγανε, της Ευρωζώνης, δεν τις έκαναν, όπως θα περίμενε ίσως κα­νείς, αμερικανικά ή κινεζικά χρηματιστικά κεφάλαια, αλλά Τράπεζες της ίδιας της Ευρωζώνης!

Στις 25 Ιανουαρίου 2010, η Ελλάδα δοκίμασε να δανει­στεί, αφού οι αγορές είχαν λάβει ήδη τα μηνύματά της… Μπόρεσε να δανειστεί τελικά 8 δισ. ευρώ, αλλά με ένα πανάκριβο επιτόκιο 6,2%. Φαινόταν καθαρά και πρα­κτικά πως δεν μπορούσε να συνεχίσει να δανείζεται με τέτοιες τοκογλυφικές τιμές. Παρ’ ότι η Goldman Sachs, έχει χαρακτηριστεί σαν ένα «βαμπίρ που ρουφά διαρκώς το αίμα της ανθρωπότητας», στην προκειμένη περί­πτωση ήταν κατά την άποψή μερικών αναλυτών, σε συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση και μέσα στο κόλπο!!!

β/. Τον Μάϊον του 2010, η Ελλάδα κατέφευγε στον μηχανισμό στήριξης υπογράφοντας το πρώτο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, λαμβάνοντας €110 δις επίσημης βοήθειας, από το ΔΝΤ (€30 δις) και από τις Ευρωπαϊκές χώρες (€80 δις), με επιτόκιο 5%.

Η χρηματοδότηση αυτή έγινε υπό όρους, με την υποχρέωση της χώρας να λάβει επώδυνα μετρά δημοσιονομικής προσαρμογής (Μνημόνιο). H δανειακή αυτή σύμβαση έχει καθαρά αποικιοκρατικό χαρακτήρα διότι εκτός των άλλων καταργούσε το εθνικό δίκαιο και εφήρμοζε αυθαίρετα το αγγλικό δίκαιο, πα­ρ’ ότι κανένας από τους συμβαλλομένους δεν είναι Άγ­γλος και αυτό γιατί το αγγλικό δίκαιο είναι ιδιαίτερα σκληρό απέναντι στον οφειλέτη, υπερασπιζόμενο κυ­ρίως, αν όχι αποκλειστικώς, τα δικαιώματα του δανειστή.

Είχε προηγη­θεί άλλωστε μια συνάντηση του Jeffrey-ΓΑΠ, ένα μήνα μετά την εκλογή του, στο ξενοδοχείο «Πεντελικό» στην Κηφισιά, με προσωπικότητες από την Ελλάδα και τον πρόεδρο της Goldman Sachs, Gary Cohn. Τι να συ­ζήτησαν άραγε;

Το χρέος όμως συνέχισε την άνοδό του κυρίως λόγω της υφέσεως στην οικονομία, και της αυξήσεως της ανεργίας. Οι δανειστές επέβαλαν όλο και σκληρότερα μέτρα, προκειμένου να συνεχίσουν να μας δανείζουν με στόχο, όπως έλεγαν, την «εξυγίανση» της οικονομίας και βέβαια για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Επακολούθησαν έτσι και άλλα μνημόνια με πολύ επώδυνα μέτρα τα οποία βάθαιναν την ύφεση αλλά και τις …αντιδράσεις.

Οι όροι που θα επέβαλε τελικά το ΔΝΤ ήταν ιδιαίτερα επαχθείς και αντιλαϊκοί και δεν θα έπρεπε με τίποτα να φανεί ότι το είχε καλέσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο πρόεδρος όμως του ΔΝΤ, Στρος Καν, μας βεβαιώνει πως το Ταμείο ήλθε, γιατί το κάλεσε η κυβέρνηση!

Μεταξύ των άλλων δεσμευτικών όρων που επέβαλλαν οι δανειστές στην κυβέρνηση ήταν και οι εξής:           

-Να μη συνά­ψει άλλο δάνειο από καμιά άλλη χώρα, μέχρι να αποπλη­ρώσει το συγκεκριμένο.

-Να καταβάλλει  ανελλι­πώς όχι μόνο τις δόσεις αυτού του δανείου, αλλά και τις δόσεις όλων των δανείων που έχει πάρει στο παρελθόν και έληγαν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα.

-Να μην κηρύξει στάση πληρωμών ή να αρνηθεί οποιοδήποτε μέρος από το παλιό χρέος της.

-Να απαγορεύσει την αμφισβήτηση νομικώς,  οποιαδήποτε στιγμή, της υπογραφείσης συμβάσεως.

-Να παραιτηθεί «αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά την ίδια ή τα περιουσιακά της στοιχεία».

Με απλά λόγια, το δάνειο αυτό είναι ενυπόθηκο, καλυμμένο με την εγ­γύηση της εθνικής περιουσίας! Η Ελλάδα μας είχε ήδη μετατραπεί, σε μία πολυεθνική εταιρεία του Συστήματος!

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα δεν πήρε ούτε ένα ευρώ από αυτά τα 110 δις!  Όπως παραλαμβάνονταν τα δανεικά, τα έστελνε αμέσως στους κατόχους των ελληνικών ομο­λόγων που έληγαν. Το επιτόκιο του δανείου ήταν τοκο­γλυφικό. Ας μην ξεχνούμε πως η Γερμανία δανειζόταν από τις αγορές με επιτόκιο 3% και οι Τράπεζες από την ΕΚΤ με επιτόκιο μόνον 1%. Έτσι, η Γερμανία, η Γαλλία, αλλά και άλλα κράτη της Ευρωζώνης εκέρδιζαν «χοντρά λε­φτά» από την «βοήθεια» που μας προσφέρουν.

H Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα άφηνε ποτέ την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, γιατί το κόστος για την ίδια και το παγκόσμιο σύστημα, θα ήταν τρομακτικό. Παρ’ ότι το γνώριζε αυτό η Ελλαδική κυβέρνηση, δεν έπαιξε αυτό το ισχυρό χαρτί που διέθετε, να απειλήσει δηλαδή πως «θα πεθάνει μετά των αλλοφύλων»…

Δεν αρνήθηκε το επαχθές μέρος του δημόσιου χρέους της χώρας, δεν προσποιήθηκε τουλάχιστον πως είναι έτοιμη να κάνει στάση πληρωμών και να ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους. Αντί να εκφοβίσει τους τοκογλύφους, επί χρόνια δανειστές κι’ εκμεταλλευτές μας, έκανε ό,τι μπορούσε για να τους προστατεύσει και να τρομοκρατήσει αντίθετα τους πολίτες της.

Ακόμα και τώρα η ελλαδική κυβέρνηση, αρνείται την λέξη «αναδιάρθρωση» στο λεξιλόγιο της, ίσως επειδή αυτή συνδέεται συνήθως με τη χρεωκοπία. Θέλει απλά χρόνο, θέλει «επιμήκυνση» (ΣΣ:Τι σημαίνει επιμήκυνση; Παρατεταμένη διάρκεια ζωής των Ελλήνων, μέχρι να λεηλατηθούν οι περιουσίες τους και να βγει…η ψυχή τους). Θέλει να ξεπληρώσει πλήρως όλα όσα τις επιβάλλουν οι τοκογλύφοι. Όλα τα πανωτόκια, όλο το επαχθές χρέος, μέχρι και την τελευταία δεκάρα!5

Σύμφωνα με την πιθανώτερη εκδοχή, η Goldman Sachs ήξερε πως δεν θα χρεωκοπούσαμε και κέρδισε «χοντρό χρήμα» από το όλο παι­χνίδι, τόσον εξ αιτίας των εσωτερικών πληροφοριών που διέθετε από την ίδια την κυβέρνηση Παπανδρέου, όσο και από κανένα επιπλέον «δωράκι» που πιθανώτατα έλαβε από αυτήν, σαν αυτά που της είχαν δοθεί παλαιότερα για το swap. Αποκλείεται να χρεωκοπούσαμε με αυτό τον τρόπο.

Όλα αυτά, απλά ήσαν προσχεδιασμένα, για να οδηγηθούμε γρήγορα στο μηχανισμό στηρίξεως και στο Μνημόνιο.

Και ερωτώμεν ευθέως:

-Ποιος Έλληνας πατριώτης θα εδέχετο να υπογράψει τέτοιους δουλοκτητικούς όρους;

-Ποιος θα υποθήκευε τον εθνικό πλούτο της χώρας, με τέτοιους δυσβάστακτους και περιοριστικούς όρους (ακόμη και αν κάποιος άλλος μας δάνειζε ατόκως χρήματα ή με μικρότερο, επιτόκιο, να ΜΗΝ έχουμε δικαίωμα, βάσει της συμβάσεως, να εξοφλήσουμε τα χρεωστούμενα);

Δώσατε εσείς την απάντηση αν εκείνοι που υπέγραψαν την σύμβαση μπορούν να χαρακτηρισθούν διαφορετικά από προδότες και δωσιλόγους…Και όλα αυτά, με καθεστώς…δημοκρατίας, ανθρωπισμού, αλληλεγγύης και προ παντός…ελευθερίας και λαϊκής …κυριαρχίας.

Εάν ΟΛΑ αυτά και όσα ακολούθησαν, ΔΕΝ συνιστούν αποδείξεις ενοχής, της τότε κυβερνήσεως του Jeffrey-ΓΑΠ, αλλά και των μεταγενεστέρων που τα δέχθηκαν και συνέχισαν την ίδια πολιτική υποτελείας στους δανειστές-δυνάστες μας, για τέλεση εθνικού κακουργήματος εσχάτης προδοσίας, τότε τι είναι;;;

Όσοι ΔΕΝ μπορούν ή ΔΕΝ θέλουν να καταλάβουν τον ρόλο της Κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας (Κ.Δ.) σ’ αυτές τις απάτες και εγκληματικές ενέργειες κατά του λαού και του Έθνους, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι έχουν καταστεί συνένοχοι των εθνοκτόνων ελλαδικών κυβερνήσεων που επιλέγουν, πλην όμως θα είναι αργά.

Συνεχίζεται

---

1 Μετάφραση: Η. Σπυρόπουλος. 1995. Ηροδότου “Ιστορίαι”. ΟΥΡΑΝΙΑ-ΚΑΛΛΙΟΠΗ. Αθήνα: Εκδόσεις Γκοβόστη.

2 Οι καταθέτες αυτοί αποζημιώθηκαν από τις κυβερνή­σεις τους, οι οποίες συμφώνησαν με την κυβέρνηση της Ισλανδίας να τους αποπληρώσει το χρέος των 3,8 δισ. ευρώ μέχρι το 2024, Κάτω από έντονη λαϊκή πίεση η Ισ­λανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να διεξάγει δημοψή­φισμα για την αποδοχή ή όχι, αυτής της συμφωνίας. Η συμφωνία απερρίφθη τελικά από το 93% των πολιτών! Αυτό για να καταλάβουμε πώς αντιδρούν ορισμένοι λαοί στις μεγάλες αδικίες που απεργάζονται οι κυβερνήσεις τους εις βάρος τους.

3 Για να γίνει κατανοητό πόσο φούσκες είναι όλα αυτά τα χρηματιστηριακά προϊόντα, αρκεί να σημειωθεί ότι ενώ το παγκόσμιο ΑΕΠ υπολογίζεται περίπου 50 τρισ. δολλάρια, η χρηματιστηριακή αγορά μετοχών, ομολόγων και τραπεζικών καταθέσεων είναι τριπλάσια (150 τρις) και η χρηματιστική αγορά παραγώγων Μπλάσια (700 τρισ. δολλάρια).

Υπάρχει δηλαδή μια τεράστια ψαλίδα μεταξύ του πραγματικού παραγόμενου πλούτου και των πλασματι­κών δομημένων «παραγώγων» του διεθνούς χρηματο­πιστωτικού συστήματος. Ολόκληρη η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται σε μια σειρά από τέτοιες φούσκες. Απλά μια από αυτές έσκασε στις μέρες μας…

4 Τα CDS (credit default swaps) ή «ασφάλιστρα αντι­στάθμισης κινδύνου έναντι χρεοκοπίας» είναι ασφάλι­στρα που πληρώνονται στην περίπτωση μη αποπληρω­μής ενός χρέους. Μια Τράπεζα που αγοράζει ομόλογα από ένα κράτος, π.χ. από την Ελλάδα, ασφαλίζει τα λε­φτά που έδωσε στην Ελλάδα σε μια άλλη Τράπεζα, η οποία είναι υποχρεωμένη να της δώσει αυτά τα ασφάλι­στρα, όταν αυτό το κράτος χρεοκοπήσει. Προφανώς όσο πιο επισφαλής είναι η οικονομική κατάσταση μιας χώ­ρας, τόσο υψηλότερα ασφάλιστρα θα απαιτήσει η Τρά­πεζα που ασφαλίζει το χρέος.

5 Α. Ξένος, ένθετο «Χρήμα, Δάνεια και Χρέη»,στο τεύχος 189 του περιοδικού «Τρίτο Μάτι».

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ (ΨΕΥΔΟ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ: Η ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ  ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΕΡΟΣ 5ο

 

[9.44.1]..μετὰ δὲ τὴν ἐπειρώτησιν τῶν χρησμῶν καὶ παραίνεσιν τὴν ἐκ Μαρδονίου νύξ τε ἐγίνετο καὶ ἐς φυλακὰς ἐτάσσοντο. ὡς δὲ πρόσω τῆς νυκτὸς προελήλατο καὶ ἡσυχίη τε ἐδόκεε εἶναι ἀνὰ τὰ στρατόπεδα καὶ μάλιστα οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐν ὕπνῳ, τηνικαῦτα προσελάσας ἵππῳ πρὸς τὰς φυλακὰς τὰς Ἀθηναίων Ἀλέξανδρος ὁ Ἀμύντεω, στρατηγός τε ἐὼν καὶ βασιλεὺς Μακεδόνων, ἐδίζητο τοῖσι στρατηγοῖσι ἐς λόγους ἐλθεῖν.

[9.44.2] τῶν δὲ φυλάκων οἱ μὲν πλεῦνες παρέμενον, οἱ δ᾽ ἔθεον ἐπὶ τοὺς στρατηγούς, ἐλθόντες δὲ ἔλεγον ὡς ἄνθρωπος ἥκοι ἐπ᾽ ἵππου ἐκ τοῦ στρατοπέδου τοῦ Μήδων, ὃς ἄλλο μὲν οὐδὲν παραγυμνοῖ ἔπος, στρατηγοὺς δὲ ὀνομάζων ἐθέλειν φησὶ ἐς λόγους ἐλθεῖν.

[9.45.1] οἱ δὲ ἐπεὶ ταῦτα ἤκουσαν, αὐτίκα εἵποντο ἐς τὰς φυλακάς. ἀπικομένοισι δὲ ἔλεγε Ἀλέξανδρος τάδε· Ἄνδρες Ἀθηναῖοι, παραθήκην ὑμῖν τὰ ἔπεα τάδε τίθεμαι, ἀπόρρητα ποιεύμενος πρὸς μηδένα λέγειν ὑμέας ἄλλον ἢ Παυσανίην, μή με καὶ διαφθείρητε· οὐ γὰρ ἂν ἔλεγον, εἰ μὴ μεγάλως ἐκηδόμην συναπάσης τῆς Ἑλλάδος.

[9.45.2] αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον, καὶ ἀντ᾽ ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα. λέγω δὲ ὦν ὅτι Μαρδονίῳ τε καὶ τῇ στρατιῇ τὰ σφάγια οὐ δύναται καταθύμια γενέσθαι· πάλαι γὰρ ἂν ἐμάχεσθε. νῦν δέ οἱ δέδοκται τὰ μὲν σφάγια ἐᾶν χαίρειν, ἅμα ἡμέρῃ δὲ διαφαυσκούσῃ συμβολὴν ποιέεσθαι· καταρρώδηκε γὰρ μὴ πλεῦνες συλλεχθῆτε, ὡς ἐγὼ εἰκάζω. πρὸς ταῦτα ἑτοιμάζεσθε. ἢν δὲ ἄρα ὑπερβάληται τὴν συμβολὴν Μαρδόνιος καὶ μὴ ποιῆται, λιπαρέετε μένοντες· ὀλιγέων γάρ σφι ἡμερέων λείπεται σιτία. [ΗΡΟΔΟΤΟΣ, Βιβλίον 9ον (ΚΑΛΛΙΟΠΗ)]

Μετάφραση

[9.44.1] Ύστερ᾽ απ᾽ την ερώτησή του για τους χρησμούς και την παραίνεση που απηύθυνε ο Μαρδόνιος, έπεσε η νύχτα και οι σκοποί πήραν τις θέσεις τους. Και καθώς η νύχτα είχε προχωρήσει πολύ κι είχες την εντύπωση ότι ησυχία βασίλευε πέρα για πέρα στα στρατόπεδα και πως τους στρατιώτες τούς έχει πάρει για τα καλά ο ύπνος, εκείνη την ώρα ο Αλέξανδρος, ο γιος του Αμύντα, που ήταν στρατηγός και βασιλιάς των Μακεδόνων, πλησίασε με τ᾽ άλογό του τις προφυλακές των Αθηναίων και ζητούσε και καλά να συναντήσει τους στρατηγούς τους.

[9.44.2] Λοιπόν, οι περισσότεροι απ᾽ τους σκοπούς έμεναν στη θέση τους, ενώ άλλοι πήγαν τρεχάτοι στους στρατηγούς· κι όταν έφτασαν, τους έλεγαν πως ήρθε ένας καβαλάρης απ᾽ το στρατόπεδο των Μήδων, που δεν άνοιξε το στόμα του να πει τίποτ᾽ άλλο, παρά μόνο πως θέλει να συναντήσει τους στρατηγούς, αναφέροντάς τους ονομαστικά.

[9.45.1] Κι εκείνοι, όταν άκουσαν αυτά, αμέσως τους ακολούθησαν στις προφυλακές. Κι όταν έφτασαν, τους έλεγε ο Αλέξανδρος τα εξής: «Άνδρες Αθηναίοι, καταθέτω εμπιστευτικά στη φύλαξή σας αυτά τα λόγια, με την παράκληση να μείνουν απόρρητα, μονάχα στον Παυσανία να τα πείτε και σε κανέναν άλλο, για να μη με πάρετε στο λαιμό σας· γιατί δεν θα μιλούσα, αν η έγνοια μου για ολόκληρη την Ελλάδα δεν ήταν μεγάλη.

[9.45.2] Γιατί κι’ εγώ στην καταγωγή ανέκαθεν είμαι Έλληνας και δεν θα ήθελα να βλέπω την Ελλάδα, να χάσει τη λευτεριά της και να γίνει σκλάβα. Λέω λοιπόν πως στάθηκε αδύνατο οι θυσίες να δώσουν προγνωστικά που να ευφράνουν την ψυχή του Μαρδονίου και του στρατού του· γιατί, τότε, θα είχατε έρθει στα χέρια εδώ και καιρό. Λοιπόν, τώρα αποφάσισε να κάνει πέρα τις θυσίες και, με το χάραμα της μέρας, να δώσει μάχη· γιατί, όπως υποθέτω, τον έζωσε φόβος μήπως συναχτείτε περισσότεροι. Μ᾽ αυτά τα δεδομένα, αρχίστε τις ετοιμασίες. Και πάλι, αν ο Μαρδόνιος αναβάλει τη σύγκρουση και δεν την επιχειρήσει, κάντε κουράγιο μένοντας στη θέση σας· γιατί τα τρόφιμα που του έμειναν είναι για λίγες μέρες.1

«Όσοι Ελλαδίτες βουλευτές, εκλεγμένοι με καθεστώς κοινοβουλευτικής (ψευδο) δημοκρατίας, από τον ευκολόπιστον και πάντα προδομένον Ελληνικόν λαόν, τολμήσουν να παραδώσουν δια της ψήφου τους, το όνομα της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας».

*

2. Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΙΣΤΟΡΙΚΟ) [Συνέχεια 4ου Μέρους]

δ. Περίοδος Μεταπολιτεύσεως (Συνέχεια 4ου μέρους)

3/. 3η Περίοδος, Οικουμενική-ΝΔ (Ιούνιος 1989-Οκτώβριος 1993)- Κυβερνήσεις Κων. Μητσοτάκη.

Κωνσταντίνος Μητσοτάκης : +83% - ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ = 110% (1993)

Μετά το «βρώμικο ’89», τον Μάρτιο του 1990 ανέλαβε υπηρεσιακή κυβέρνηση για να οδηγήσει την χώρα στις εκλογές του Απριλίου του ίδιου έτους. Στις εκλογές κέρδισε η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος τοποθέτησε τον Γιώργο Σουφλιά στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, με υφυπουργό τον Αριστείδη Τσιπλάκο. Στο υπουργείο Οικονομικών τοποθετήθηκε ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς με υφυπουργό τον Αριστοτέλη Παυλίδη. Η χρονιά (1990) κλείνει με τεράστιο έλλειμμα 16,1%.

Μετά την παραπομπή του Ανδρέα στο Ειδικό Δικαστήριο και την προσωρινή οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, ο Μητσοτάκης προσπάθησε να μει­ώσει με διαρθωτικές αλλαγές το δημόσιο τομέα, προκα­λώντας όμως την έντονη αντίδραση των «σοσιαλιστών» και των συνδικαλιστών. Προώθησε επίσης την ιδιωτι­κοποίηση των προβληματικών δημόσιων επιχειρήσεων που είχε διατηρήσει για «φιλολαϊκούς» λόγους ο Αν­δρέας. Η θεωρούμενη ως «άκρως νεοφιλελεύθερη» πο­λιτική του, προκάλεσε την έντονη αντίδραση της «σοσια­λιστικής» αντιπολιτεύσεως.

Η προσπάθεια «νοικοκυρέματος» του κράτους συνεχίστηκε. Ενός νοικοκυρέματος στα λόγια και τα χαρτιά. Τα ελλείμματα υποχωρούν στα χαρτιά, αλλά όχι και στην πραγματικότητα, όπου οι λογιστικές αλχημείες ξεκινούν.

Αν και θα περίμενε κανείς ότι με την οικουμενική το χρέος δεν θα αυξανόταν σημαντικά, καθώς η εμπειρία από το εξωτερικό έδειχνε ότι οι συγκυβερνήσεις δεν προχωρούν σε σημαντικές παροχές και γενικότερα δεν κάνουν πολλά πολλά χατίρια, στην Ελλάδα συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Μέσα σε έναν χρόνο, από το 1989 στο 1990 τα χρωστούμενα της χώρας, αυξήθηκαν κατά 6,8% του ΑΕΠ (από 64,2% σε 71%), ποσοστό που αντιπροσωπεύει την δεύτερη μεγαλύτερη άνοδο έως εκείνη την χρονιά (την πρώτη θέση κατείχε η περίοδος 1983-84 με 7%).

Τα επόμενα χρόνια της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, πραγματοποιήθηκε ακόμα ένα ρεκόρ: Το χρέος σε ένα και μόνο έτος αυξήθηκε κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες- από 78,3% το 1992 έφτασε το 98,2% του ΑΕΠ το 1993. Η ιλιγγιώδης αύξηση του χρέους κατά την τελευταία χρονιά της κυβερνήσεως Μητσοτάκη οφείλεται εκτός από τους τόκους που συνεχίζουν να αυξάνονται, και στην εκκαθάριση των υποχρεώσεων, της προ Μάαστριχτ εποχής.

Επισημαίνει ο καθηγητής  Νίκος Καραβίτης: «Τότε έγινε η ρύθμιση των χρεών από την Τράπεζα της Ελλάδος: Ό,τι χρήματα είχαμε τυπώσει στο παρελθόν για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων θεωρούνταν πλέον χρέος και το Δημόσιο εξέδωσε ομόλογα στην ΤτΕ».

Η χώρα εισέρχεται σε ύφεση - μείωση παραγόμενης αξίας προϊόντων και υπηρεσιών - λόγω των μεγάλων έμμεσων φόρων που επιβάλλει η κυβέρνηση με υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών τον Στέφανο Μάνο (1992-1993) και επηρεασμένη από την φθίνουσα πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, λόγω μειώσεως του ΑΕΠ, η χώρα μας έκλεισε το 1993 με μεγαλύτερο έλλειμμα, ήτοι 13,8%. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε τις εκλογές ή «ανετράπη από τα οικονομικά συμφέροντα», όπως ισχυρίστηκε ο τότε πρωθυπουργός.

Από το 1990 έως το 1993, το χρέος συνολικά αυξήθηκε 27,2% του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας τον μεγαλύτερο μέσο ετήσιο ρυθμό ανόδου στην ελληνική ιστορία: 6,8 μονάδες. Αμέσως μετά έρχεται η οκταετία Ανδρέα Παπανδρέου, με 4,7% μέση αύξηση ανά έτος.

4/. 4η Περίοδος, ΠΑΣΟΚ (Οκτώβριος 1993- Μάρτιος 2004). Κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, Κώστα Σημίτη.

Στις εκλογές κερδίζει και πάλι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέλαβε ο Γιάννος Παπαντωνίου και Οικονομικών ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Το έλλειμμα μειώνεται σε 10% το 1994, για να υποχωρήσει περαιτέρω στο 7,3% το 1996 και 4%

το 1997

ΠΗΓΗ: Η Ελληνική Οικονομία 1961-1997, μελέτη του Ι. Σιδηρόπουλου, Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας

Λόγω των ιδιαίτερα αυξημένων επιτοκίων, την πρώτη χρονιά διακυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, πληρώνουμε τους υψηλότερους, ως ποσοστό του ΑΕΠ, τόκους, καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτεύσεως: Φτάνουμε τα 9,8 δισ. Ευρώ, την ώρα που το συνολικό χρέος δεν υπερβαίνει τα 80 δισ. Ευρώ.

Το 1996 ο Παπανδρέου παραιτήθηκε για λόγους υγείας, αντικαθιστάμενος από τον «εκσυγ­χρονιστή» Κ. Σημίτη, που ανέλαβε να υλοποιήσει τις «υποδείξεις» του ΔΝΤ για μια σταθερή νομισματική και οικονομική πολιτική. Ανέλαβε, με άλλα λόγια, να εκτελέσει τις εντολές των ομοφύλων και ομοθρήσκων αφεντικών του…

Από τον Ιανουάριο του 1996, ο Κων. Σημίτης, έλαβε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, με υπόδειξη της κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ., μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου στις 18 Ιανουαρίου 1996. Τα δημόσια ελλείμματα πάν­τως συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα να συνεχιστεί και ο δανεισμός και η αύξηση του δημόσιου χρέους της χώ­ρας.

Απίστευτο!!! Πληρώναμε 12% για τόκους και συνεχίζαμε να δανειζόμαστε….

Εάν αυτό δεν είναι ενσυνείδητη πορεία προς την οικονομική καταστροφή της χώρας, τότε τι είναι;

Κατά την περίοδον 1993-2004, το χρέος από 68,8 δις Ευρώ το 1993 (111,8 % ΑΕΠ) έφθασε στα 170 δις Ευρώ.

Πολύ μεγάλο μέρος αυτού του δανεισμού, χρησιμοποιήθηκε για εξυπηρέτηση τόκων και ληξιπροθέσμων δανείων  για διάφορα έργα που βρίσκονταν σε εξέλιξη (ολυμπιακά έργα, μετρό, Αττική οδός  κ.λ.π.) και για κάλυψη ελλειμμάτων των προϋπολογισμών.

Αργότερα όμως αποκαλύφθηκε ότι τα στατιστικά στοιχεία του χρέους ως προς το ΑΕΠ και τα στοιχεία των ελλειμμάτων των προϋπολογισμών, ήταν πλασματικά και οφείλονταν σε απόκρυψη ελλειμμάτων και δανείων.

Βέβαια, ο στόχος των εγχωρίων διαχειριστών του Συστήματος, ήταν να μπούμε στο ευρώ. Η Ελλάδα μπήκε στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα τον Ιανουάριο 2002. Η είσοδός μας στο Ευρώ, θεωρητικώς είχε πλεονεκτήματα, αλλά αρχικώς ήλθαν  ανατιμήσεις υπηρεσιών και προϊόντων που δυσαρέστησαν την κοινωνία και στην συνέχεια οδηγηθήκαμε στην στενωπόν της πολιτικο-οικονομικής υποτελείας μας.

Κώστας Σημίτης : +66% - ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ = 100% (2004)

 

ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΜΑΝΔΥΑ και ΘΥΜΑΤΑ 11 ΕΚΑΤ. ΕΛΛΗΝΕΣ

Ένας από τους πλέον γνωστούς γνωμικογράφους της Πολωνίας, ο Αντρέϊ Μαζέφσκι (Andrzej Majewski 1966-) είχε γράψει κάποτε έναν αφορισμό για την Πολιτική, χαρακτηρίζοντάς την ως «μεγάλη τέχνη, επειδή πείθει τους ανθρώπους να πληρώσουν γι’ αυτά που τους κλέψανε».

Αυτή η οπτική φαίνεται πως ταιριάζει «γάντι» στην εποχή μας, που κανείς, ούτε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, δεν θέλει να ονομάσει «Μνημόνιο 4», αν και ως τέτοιο λογίζεται πρακτικά αυτό που μας ετοιμάζουν και πάλιν, οι δανειστές-δυνάστες μας.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν αρχίζει κανείς να καταπιάνεται με αρκετά θολές και περίεργες ιστορίες που στιγμάτισαν την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου, χρόνια πριν από την μαύρη επταετία των Goldman Sachs;

Σε αυτές τις σκοτεινές υποθέσεις εντάσσεται, για παράδειγμα, το περιβόητο «αμαρτωλό» swap του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, που «φέσωσε» την Ελλάδα με 16 δισ. ευρώ, έδωσε «δωράκι» 600 εκατ. Ευρώ, στον τραπεζικό «κολοσσό» της Goldman Sachs και αποτέλεσε το θλιβερό πρελούδιο για την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στις 23 Μαΐου 2010 από το Καστελλόριζο, η οποία αποτέλεσε το σημείο της οριστικής εισόδου της χώρας στα «πέτρινα χρόνια» μιας πολιτικο-οικονομικής κατοχής. 

Τι ήταν, όμως, αυτό το swap;2

Κάπου μέσα στο 2001, ανάμεσα στην πρώτη και την δεύτερη κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και λίγο προτού η χώρα μπει στο ευρώ, ένα περίεργο δίστηλο κάνει την εμφάνισή του στον ελληνικό έντυπο Τύπο και αναφέρει ότι βάσει μιας εκθέσεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου, «πληρώθηκαν 775 εκατ. ευρώ για έξοδα για το κρυφό swap του Σημίτη». Τι είχε γίνει;

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 2000, κι’ ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σε τροχιά εντάξεως στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), η τότε κυβέρνηση συνήψε μια σύμβαση ανταλλαγής (swap) ύψους 2,8 δισ. Ευρώ, με αντισυμβαλλόμενο την Deutsche Bank και διαμεσολαβητή την Goldman Sachs. Αυτή η κίνηση έγινε επειδή το ύψος του δημοσίου χρέους την συγκεκριμένη χρονιά, υπολογιζόταν στο 103,5% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό απαγορευτικό για την είσοδο της χώρας στο ευρώ.

Η τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, για να μειώσει το δημόσιο χρέος και να εκπληρωθεί το κριτήριο της εντάξεως, θεώρησε το σύνολο των υποχρεώσεων της Ελλάδας ως ένα νοητό αριθμητικό κεφάλαιο και το αντάλλαξε από δολλάρια σε ιαπωνικά γεν. Στην συμφωνία που θα είχε διάρκεια 30 έτη, τέθηκε ως αριθμητική βάση το ποσόν του δημοσίου χρέους, με μια πολύ συγκεκριμένη ρήτρα:

Εάν το γεν ενισχυόταν έναντι του δολλαρίου, τότε το Κράτος θα κέρδιζε, ενώ το αντίστροφο αποτέλεσμα θα σήμαινε οικονομική ζημία για το Δημόσιο.

Όμως σε αυτή την συμφωνία, υπήρξε μια αρκετά σοβαρή παρατυπία ως προς την ρήτρα κι αυτή είχε να κάνει με το ότι ίσχυσαν με αναδρομική ισχύ πενταετίας (1995-2000), οι τιμές του γεν, όταν αυτό κινείτο ακόμη ανοδικά έναντι του δολλαρίου.

Κι’ από εκείνο, ακριβώς, το σημείο ξεκίνησε ένα απίστευτο οικονομικό έγκλημα. Και τούτο, γιατί αν και η Ελλάδα κατόρθωσε να μπει τελικά στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης, πλήρωσε ένα εξαιρετικά βαρύ τίμημα: Ενδεικτικά, μέσα στο διάστημα από το 2000 μέχρι και το 2009, το γεν υποχώρησε σημαντικά έναντι του δολλαρίου, με αποτέλεσμα το ελληνικό κράτος να υποστεί ζημία συνολικού ύψους 21 δισ. ευρώ.3

Οι ρόλοι των: Παπακωνσταντίνου, Τόμσεν, Τρισέ και Γεωργίου

Αρχικά, ο άνθρωπος που φέρεται ότι ήξερε τα πάντα από το 2001 για όλη αυτή την ιστορία με τον Γεωργίου, τον πρόεδρον της ΕΛΣΤΑΤ, ήταν ένα πρόσωπο που εργάστηκε αρχικά ως σύμβουλος του Κώστα Σημίτη και αργότερα διετέλεσε και ο ίδιος υπουργός Οικονομικών: Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Από την θέση του υπουργού Οικονομικών χρόνια αργότερα (ΣΣ: Ανέλαβε καθήκοντα επί κυβερνήσεως Γιώργου Παπανδρέου στις 7 Οκτωβρίου 2009), ο ίδιος θα έδινε εντολή για την καταβολή ποσού ύψους 1,5 δισ. Ευρώ, ως προμήθεια για το «αμαρτωλό» swap και μάλιστα δίχως ποτέ αυτά τα χρήματα να εμφανίζονται πουθενά, ούτε καν σε κάποια εγγραφή του Προϋπολογισμού. Έτσι δόθηκε μια γερή ώθηση προς τα πάνω, στο έλλειμμα της χρονιάς εκείνης.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της «Ελευθεροτυπίας», στις 3 Απριλίου του 2009, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) εντόπισε, βάσει σημειώματός της, για πρώτη φορά ασυνήθιστες οικονομικές συναλλαγές της Ελλάδας, με χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού και μάλιστα υπό ασυνήθεις όρους.

Την είδηση έφερε στο φως της δημοσιότητας το πρακτορείο Bloomberg, ενώ λίγο αργότερα στις 15 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, έρχεται και η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat), να αναφέρει πως κατά το διάστημα 2001-2007, η Ελλάδα είχε συνάψει ιδιωτικές συμβάσεις ανταλλαγής εκτός αγοράς. Κατά την Eurostat, ήταν αυτές ακριβώς οι συμβάσεις που ζημίωσαν το χρέος της χώρας κατά τουλάχιστον 5,3 δισ. ευρώ.

Μάλιστα, το Bloomberg, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και στις 21 Δεκεμβρίου 2010, κατέθεσε αγωγή εναντίον της ΕΚΤ, ζητώντας την δημοσιοποίηση εγγράφων που δείχνουν πως η Ελλάδα χρησιμοποίησε παράγωγα προκειμένου να αποκρύψει το δημόσιο έλλειμμά της, με αποτέλεσμα να πυροδοτηθεί έτσι η περιφερειακή κρίση κρατικών χρεών στην περιοχή.

Κι εδώ είναι που  τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα: Σε απαντητική επιστολή που απέστειλε στο Bloomberg στις 21/12/2010, ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ  Ζαν-Κλοντ Τρισέ, απορρίπτει το αίτημα του ειδησεογραφικού πρακτορείου για αποκάλυψη των στοιχείων:

«Οι πληροφορίες που περιλαμβάνουν τα δύο έγγραφα θα υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στον τρόπο άσκησης της οικονομικής πολιτικής. Η αποκάλυψη (των εγγράφων) στις παρούσες συνθήκες των πολύ ευάλωτων αγορών, ενέχει τον ουσιαστικό και οξύ κίνδυνο να ενισχύσει την μεταβλητότητα και αστάθειά τους», έγραφε χαρακτηριστικά στην επιστολή του ο διοικητής της ΕΚΤ.

Λίγους μήνες νωρίτερα και με την Ελλάδα να βρίσκεται ήδη εντός του «Μνημονίου 1», ο τότε επικεφαλής της Τρόϊκας και μετέπειτα διευθυντής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, μαζί με τον πρώην πρόεδρο της τότε Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας της Ελλάδας (ΕΣΥΕ), Ανδρέα Γεωργίου, υποχρεώνουν την ελληνική κυβέρνηση να συμπεριλάβει στο χρέος και το ποσό των 21 δισ. ευρώ που αντιστοιχούσε στην ζημία από το swap.  

Ενδεικτικά, η απαίτηση Τόμσεν υποχρέωνε την Ελλάδα να καταβάλλει σε ετήσια βάση, για το διάστημα 2010-2014, ποσό ύψους 5 δισ. ευρώ. Αναφερόμαστε στον ίδιο άνθρωπο που πριν από καιρό, παραδέχθηκε δημοσίως ότι η «συνταγή» των Μνημονίων ήταν λανθασμένη. Αμέσως το χρέος εκτινάχθηκε στο 115% επί του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να θεωρείται στο εξής ως «μη εξυπηρετήσιμο».

Για την Ιστορία, υπενθυμίζεται, πως μέχρι και σήμερα ο κ. Γεωργίου παραμένει υπόδικος, καθώς εκκρεμεί σε βάρος του ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών η υπόθεση των καταγγελιών για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος του 2009, προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα στο καθεστώς των Μνημονίων.

Φυσικά το Σύστημα που τον προστατεύει, της εντολές του οποίου εκτελούσε, απαιτεί να αθωωθεί και να αποδοθεί «λευκός» στην κοινωνία….

2010 – 2017: Θλιβερές πρωτιές…

Δυστυχώς, ως χώρα κατέχουμε μια θλιβερή πρωτιά σε δύο βασικές κατηγορίες: 

Η πρώτη αφορά στο γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα του ευρώ που πλήρωσε προκαταβολικά την ζημία από την σύμβαση ενός swap, το οποίο αναμένεται να λήξει το 2030.

Η δεύτερη, εξίσου σοβαρή έχει να κάνει με την (μη) απόδοση ευθυνών στους έμμεσα και άμεσα υπεύθυνους, σε εκείνους που έβαλαν, ο καθένας ξεχωριστά, το δικό του «λιθαράκι», ώστε να περιέλθει η Ελλάδα σε αυτή την δεινή θέση της μόνιμης επιτροπείας, ουσιαστικώς της πτωχεύσεως και της εξαθλιώσεως.

5/. 5η Περίοδος (Ν.Δ. Μάρτιος 2004 - Οκτώβριος 2009): Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή

Κώστας Καραμανλής : +30% - ΧΡΕΟΣ/ΑΕΠ = 130% (2009)

α/. Ο Σημίτης παραιτήθηκε από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ στις 7 Ιανουαρίου 2004 και τον διαδέχθηκε στις 8 Φεβρουαρίου ο Γιώργος Παπανδρέου. Στις βουλευ­τικές εκλογές του Μαρτίου του ίδιου έτους ανακηρύ­χθηκε νικητής των βουλευτικών εκλογών, ο νέος πρό­εδρος της ΝΔ, Κώστας Κα­ραμανλής.

Ο Κ. Καραμανλής υποσχέθηκε την επανίδρυση του κράτους και την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών. Παρ’ ότι υποσχέθηκε επίσης την μείωση του κράτους, επι­βάρυνε τον ήδη βεβαρημένο δημόσιο τομέα με νέες άχρηστες, κομματικές προσλήψεις, ακυρώνοντας ου­σιαστικά πλήρως τον προηγούμενο Νόμο Πεπονή, που προσπαθούσε να θέσει έναν έλεγχο στο πελατειακό κρά­τος.

Το χρέος αυξάνεται. Δανεισμός 62 δισεκατομμυρίων Ευρώ για τόκους και τοκοχρεολύσια προηγουμένων δανείων. Δανεισμός 20 δισεκατομμυρίων Ευρώ για τα ολυμπιακά έργα και παλαιές υποχρεώσεις για εξοπλισμούς. Δανεισμός 18 δισεκατομμυρίων Ευρώ για κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.

Όμως το φθινόπωρο του 2004, η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία ζήτησε από τον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας  Γ. Αλογοσκούφη οικονομική απογραφή που αποκάλυψε απόκρυψη δαπανών προηγουμένων κυβερνήσεων. Έτσι έγινε αναθεώρηση των ελλειμμάτων προηγουμένων ετών τα οποία προστεθήκαν στο χρέος.

Από τον Οκτώβριο του 2008, η ελληνική οικονομία εκτροχιάζεται λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσεως, με αύξηση των ελλειμμάτων με γρήγορους ρυθμούς.

Τον Μάρτιο του 2004, η Ν.Δ. παραλαμβάνει χρέος ίσο με 97,4% του ΑΕΠ. Η περίοδος σύγκλισης έχει τελειώσει, η Ελλάδα έχει μπει στο ευρώ για τα καλά και η νέα φάση των οικονομικών της χώρας, κατά την οποία οι αρμόδιοι θα έπρεπε να επικεντρώσουν στον στόχο της μειώσεως του χρέους, δίνει την θέση της στην... απογραφή Αλογοσκούφη. Σε αυτό το κομβικό σημείο, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπήκε ο θεμέλιος λίθος για την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας στα μάτια των κοινοτικών και για την δημοσιονομική περιπέτεια που ακολούθησε.

Εξετάζοντας συνολικά τα οικονομικά στοιχεία της εξαετίας 2003-2009, ο  Ν. Καραβίτης, αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου Πανεπιστημίου, επισημαίνει ότι: «το οικονομικό πλήγμα Καραμανλή φαίνεται καθαρά, αν απλώς παρατηρήσουμε ότι το 2009 οι δαπάνες χωρίς τόκους είχαν αυξηθεί 5,5% του ΑΕΠ (χωρίς να υπολογίζουμε τα διάφορα απλήρωτα χρέη), ενώ τα έσοδα από 39,1% του ΑΕΠ το 2003 έπεσαν στο 36,9% το 2009. Με άλλα λόγια, οι δαπάνες αυξήθηκαν 40 δισ. και τα έσοδα 20 δισ. Αυτό είναι φανερό σημάδι κάκιστης δημοσιονομικής πολιτικής».

Αν και μέχρι το 2007 το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνεται- το εθνικό εισόδημα αυξανόταν κατά 12-15 δις τον χρόνο, σε σχέση με τους τόκους που έφταναν τα 10 δις κατά μέσον όρο-, το διάστημα από το 2008 μέχρι και την αποχώρηση της κυβερνήσεως Καραμανλή, χαρακτηρίζεται ως «η διετία της κατάρρευσης»: Η Ελλάδα προσθέτει στο χρέος της 57 δισ. ευρώ, τρεις φορές πάνω από το συνηθισμένο των προηγούμενων χρόνων.

β/. Όπως επεσήμανε ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης, μεγάλο ρόλο στην εκτίναξη του ελλείμματος που οδήγησε στον εκτροχιασμό, έπαιξαν η αύξηση των εισαγωγών σε είδη πολυτελείας, η ευνοϊκή μεταχείριση των υπεράκτιων εταιρειών, η κατάργηση των υψηλών τεκμηρίων, ενώ η απόφαση της κυβερνήσεως Καραμανλή να επιδοτήσει μέσα στην κρίση την αγορά πολυτελών αυτοκινήτων, για να μη δυσαρεστήσει τις εμπορικές εταιρείες ήταν απίστευτη.

Ακόμα, το 2009 για εξοπλισμούς έχουμε νέα δάνεια 2,5 δισ. ευρώ, η ενίσχυση των τραπεζών φτάνει τα 5,5 δισ. και τα ασφαλιστικά ταμεία εκταμιεύουν περίπου 2 δις από τα αποθεματικά τους. Η άνοδος των σπρεντ διογκώνει τους τόκους των εντόκων γραμματίων κατά 1 δισ. ευρώ και όλα μαζί οδηγούν στην αύξηση ρεκόρ, κατά 36 δισ. ευρώ

Στο σημερινό αδιέξοδο περιήλθαμε λόγω του άκρατου…κρατικού υπερδανεισμού που μαζί με την υπέρμετρη ιδιωτική κατανάλωση ξεπέρασε κάθε όριο αντοχής......

H αρχική απογραφή που είχε κάνει ο νέος υπουργός οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης προσδιόρισε το έλλειμμα του 2004 στα 2,95% του ΑΕΠ, σε αντίθεση με το 1,2% που είχε προϋπολογήσει ο προηγούμενος υπουργός οι- κονομικών του ΠΑΣΟΚ, Ν. Χριστοδουλάκης. Μετά από χρόνια, η Eurostat έδειξε πως αυτό ήταν 7,5%, καθώς ο Χριστοδουλάκης είχε αποκρύψει διάφορες δαπάνες των Ολυμπιακών Αγώνων.

Τα ελλείμματα της ΝΔ για τα έτη 2005, 2006, 2007 και 2008 ήσαν αντίστοιχα 5,2%, 2,9%, 3,7% και 7,7% . Όσο για το έλλειμμα του 2009, αυτό είχε μια μυθιστορηματική εξέλιξη. Στην αρχή, η κυβέρνηση της ΝΔ μιλούσε για έλ­λειμμα 4% και αργότερα για ένα έλλειμμα 6%. Στην συ­νέχεια ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γ. Προβόπουλος, μίλησε για έλλειμμα 8 ή 9% που θα αύξανε κάθε μήνα κατά 1 μονάδα και ενημέρωσε, όπως βεβαί­ωσε αργότερα, γι’ αυτό τον Καραμανλή και τους λοιπούς αρμοδίους…

Συνεχίζεται

---

1 Μετάφραση: Η. Σπυρόπουλος. 1995. Ηροδότου “Ιστορίαι”. ΟΥΡΑΝΙΑ-ΚΑΛΛΙΟΠΗ. Αθήνα: Εκδόσεις Γκοβόστη.

2 Το Swαp ή Σύμβαση Ανταλλαγής, αποτελεί μια συμφωνία μεταξύ δύο συμβαλλομένων για ανταλλαγή μελλοντικών χρηματοροών (legs), με τρόπο που έχουν προκαθορίσει μεταξύ τους. Λεπτομέρειες για  Swαp, βλέπε στην παρ.4, SWAP ή «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΗ» της GOLDMAN SACHS, Μέρος 9ο.

3http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/789066/pos-to-egklimatiko-swap-toy-simiti-esteile-tin-ellada-sto-dokano-ton-mnimonion#ixzz4y6P3mjkD. Γράφει ο Χρήστος Θ. Παναγόπουλος.