Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 10ον

       

9. ΠΕΛΑΣΓΟΙ

α. Γενικά- Προϊστορία των Ελλήνων1

Ποιοί είναι οι προϊστορικοί/προχριστιανικοί πρόγονοί μας; Ποιό ή ποιά φύλα αποτέλεσαν την Μεγάλη Ελληνική Οικογένεια;

Οι μαρτυρίες που έχουμε από τα πανάρχαια χρόνια είναι πολλές, αλλά συγκεχυμένες και αρκετές από αυτές αμφιβόλου αυθεντικότητος. Δηλαδή, δεν είναι τόσον ξεκάθαρες και διαφωτιστικές.. Σε πολλές από αυτές, είναι τόσο καλά αναμειγμένα τα ιστορικά γεγονότα με μύθους και θρύλους, που ακόμα και αυτοί οι πεπαιδευμένοι ειδικοί, δυσκολεύονται στον διαχωρισμό.

Πέραν από αυτό, οι αρχαίοι συγγραφείς έχουν ο καθένας τις δικές του πηγές με συνέπεια να υπάρχει μεγάλη σύγχυση και να δημιουργεί προβλήματα στους σύγχρονους ιστορικούς και άλλους ερευνητές και ο καθένας να διατυπώνει την δική του άποψη.

Στην μακραίωνα ιστορία, οι πρόγονοι των Ελλήνων, αναφέρονται με πολλά διαφορετικά ονόματα. Σήμερα επικρατεί η άποψη ότι τέσσερα ήταν τα κυρίως φύλα που αποτέλεσαν τον ελληνικό κόσμο: Ίωνες, Αχαιοί, Αιολείς και Δωριείς.. Όμως, στον τόπο αυτό, εμφανίζονται να έχουν εγκατασταθεί και αρκετά άλλα φύλα ή άλλα που οι ιστορικοί από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, τα θεωρούν αυτόχθονα, όπως οι Πελασγοί.. Αυτά τα φύλα, στους ιστορικούς χρόνους, επικρατούσε η αντίληψη ότι κατοικούσαν στην Ελλάδα πολύ πριν τους Αχαιούς, Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς.

Τι συνέβη, που πήγαν αυτοί οι λαοί; Εκτοπίστηκαν άραγε ή παρέμειναν και αναμείχθηκαν με τα φύλα που αποτέλεσαν το ελληνικό γένος; Ή μήπως όλα αυτά τα φύλα δεν ήταν, παρά της ίδιας φυλετικής ομοεθνίας;

Ο Όμηρος στα Έπη του, κυρίως στην Ιλιάδα, αναφέρει τους Έλληνες, που πήραν μέρος στον πόλεμο εναντίον της Τροίας, με τρία διαφορετικά ονόματα: Αχαιοί, Δαναοί και Αργείοι..  Μάλιστα χρησιμοποιεί το όνομα Αχαιοί, 598 φορές.. Το όνομα «Έλληνες», στα ομηρικά χρόνια, ως ΦΥΛΗ, ΔΕΝ υπάρχει. Αντιστοιχούσε, όμως,  σύμφωνα με μία μαρτυρία, μόνο σ’ ένα φύλο, που κατοικούσε στην περιοχή γύρω από τον Σπερχειό ποταμό στην περιοχή Φθία στο νοτιοανατολικό άκρο της Θεσσαλίας, το οποίο είχε ως βασιλιά του τον Αχιλλέα, γιο του Πηλέα.

Οι Έλληνες αυτοί, είναι πιο γνωστοί σε μας με το όνομα Μυρμιδόνες.

Κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. συναντάμε επίσης μόνον μία φορά την λ. «Πανέλληνες» (ΙΛΙΑΣ: Β/530) η οποία κατά πιθανώτατη εκδοχή, σύμφωνα με τον «ευρυμαθέστατον των Ελλήνων» Ευάγγελον Φωτιάδην,2 «είναι εμβόλιμος προσθήκη πολύ αργότερον». Από εκεί αργότερα αποσπάστηκε και γενικεύτηκε η ονομασία Έλληνες.

Ως πρώτοι κάτοικοι στην ηπειρωτική Ελλάδα, με κέντρο την Αρκαδία της Πελοποννήσου, αναφέρονται οι Πελασγοί. Στο Αιγαίον οι Αιγαίοι ή συγγενικά φύλα με τους Αιγαίους της Κρήτης, η οποία, σύμφωνα με τους ερευνητές και τα ευρήματα, που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, στο νησί και στην Αίγυπτο, πρέπει να κατοικήθηκε περί το 3.400 π.Χ. Μερικοί μάλιστα θεωρούν ότι η Κρήτη είχε κατοικηθεί από το 6.000 π.Χ., στηριζόμενοι στα διάφορα ευρήματα στις αρχαιολογικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν στα μεταγενέστερα χρόνια.. Η χρονολογία αυτή όμως, απορρίπτεται, με βάση όσα παρουσιάσαμε στον Γενεαλογικόν Μύθον των Ελλήνων (παρ. 8γ3/.).

Από τα γνωστά φύλα που έζησαν στα νησιά του Αιγαίου, αναφέρονται οι Λέλεγες, οι Κάρες, οι Λυδοί, οι Φρύγες κ.ά. που, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, ανήκαν στην ίδια φυλή.

Στην εποχή του Μίνωος, οι Κρήτες κυριαρχούσαν στα νησιά του Αιγαίου, κυρίως στις Κυκλάδες.. Ο εκπληκτικός ΚρητοΜινωϊκός πολιτισμός, έχει την αρχή του από την 3ην χιλιετηρίδα π.Χ. τουλάχιστον, και προκαλεί τον θαυμασμόν του σημερινού κόσμου. Σ’ αυτόν περιλαμβάνεται και ο πολιτισμός στις Κυκλάδες και τα άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως ο προηγμένος πολιτισμός της Σαντορίνης (αρχαία Θήρα), που κάθε μέρα η αρχαιολογική σκαπάνη μας αποκαλύπτει τα μυστικά αυτού του πανάρχαιου πολιτισμού… Φαίνεται πως τόσον στην Θήρα, όσο και στην Κρήτη οι δυο αυτοί προϊστορικοί πολιτισμοί, αναπτύχθηκαν σε συνθήκες ειρήνης, μέχρι πριν την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, που, σύμφωνα με τις τελευταίες μετρήσεις, πιθανολογείται ότι έγινε μεταξύ του 1627 και 1600 π.Χ. με πιθανώτερη χρονολογία το 1614 π.Χ. περίπου και όχι το 1500 με 1450 π.Χ., όπως μας είχαν πληροφορήσει οι «επιστήμονες», πριν λίγα χρόνια.

Η Κρήτη, υπέστη μεγάλο πλήγμα από την έκρηξη... Ολοκληρωτική ήταν η καταστροφή στις βόρειες και ανατολικές ακτές της Κρήτης.. Τα νότια και δυτικά παράλια του νησιού φαίνεται ότι δεν επηρεάστηκαν καθόλου.

Η Κρήτη αργότερα, υπέστη και άλλες καταστροφές από μεγάλον ή μεγάλους σεισμούς. Πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν το νησί και αναζήτησαν άλλους τόπους για να ζήσουν, όπως Μικρά Ασία, Μέση Ανατολή (γνωστή είναι η ιστορία που μιλάει για τους λαούς που ήρθαν από τη θάλασσα και εισέβαλαν στην Αίγυπτο, στο Δέλτα του Νείλου, προερχόμενοι, δηλαδή, από την Μεσόγειο θάλασσα). Δεν αποκλείεται αυτοί οι λαοί να ήταν Κρήτες που για άγνωστους λόγους εγκατέλειψαν την Κρήτη και πήγαν προς την Αίγυπτο και άλλα μέρη της Ανατολής.. Έτσι, όταν, περί το 1450 π.Χ. αποβιβάστηκαν στην Κρήτη οι Μυκηναίοι (Αχαιοί), την κατέλαβαν πολύ εύκολα και προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές. Το ανάκτορο της Κνωσού καταστράφηκε οριστικά από μεγάλη πυρκαγιά περί το 1350 π.Χ.

Ο Πολιτισμός των Αχαιών φέρει το όνομα Μυκηναϊκός πολιτισμός από την πρωτεύουσά τους Μυκήνες όπου εκεί υπήρχε το Αχαϊκό κέντρο. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Μυκηναϊκός πολιτισμό εξαπλώθηκε και κυριάρχησε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στα νησιά του Αιγαίου, την Μικρά Ασία, την Κύπρο, καθώς και σε άλλες ανατολικές περιοχές.

Η κυριαρχία των Αχαιών κράτησε 1000 χρόνια περίπου. Προφανώς μετά τις καταστροφές που προκάλεσαν στην αρχή οι Αχαιοί στην Κρήτη, ακολούθησε γρήγορα η συμφιλίωση και η ειρηνική συνύπαρξη. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από τους στίχους της ραψωδίας Τ/172 – 179 στην Οδύσσεια.3

Αρκετά αργότερα, κατά το 1000 με 800 π.Χ., η Κρήτη δέχεται νέους εισβολείς, τους οποίους οι ερευνητές τους αποκαλούν «Δωριείς», που ήταν τραχείς και πολεμικός λαός και κατέλαβαν το νησί με σχετική ευκολία….

Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι Κρήτες συμμετείχαν στον Τρωϊκό πόλεμο (1200 π.Χ. περίπου) με 80 πλοία και με αρχηγό τους τον Ιδομενέα.. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Κάρες είχαν έρθει στην ηπειρωτική Ελλάδα από τα νησιά της Μικράς Ασίας (εννοεί, βεβαίως, τα νησιά του Αιγαίου, που είναι κοντά στα παράλια της Μ. Ασίας). Οι παραδόσεις αναφέρουν ότι οι Κάρες και οι Λέλεγες κατοικούσαν ίσως στην Λοκρίδα, την Βοιωτία, την Εύβοια, την Ακαρνανία, την Θεσσαλία, Τριφυλία, Μεσσηνία, Λακωνία, στις Κυκλάδες και Μικρά Ασία..

Προφανώς, οι παραπάνω στίχοι δεν αναφέρονται στα χρόνια του Τρωϊκού πολέμου, αφού οι «Δωριείς», φέρεται να εμφανίζονται στον ελληνικό χώρο περί το 1100 π.Χ. και στην Κρήτη μεταξύ του 1000 με 800 π.Χ. Δηλαδή, 100 με 200 και πλέον χρόνια μετά τα γεγονότα της Τροίας (1200 π.Χ. περίπου). Ίσως εδώ να πρόκειται για νεότερη προσθήκη στην Οδύσσεια.. Σε κάθε περίπτωση, αν είναι στίχοι του Ομήρου, τότε ο επικός μας ποιητής αναφέρει τι συνέβαινε την περίοδο που οι Δωριείς είχαν ήδη εγκατασταθεί στην Κρήτη ή στην δική του εποχή (8ος αιώνας π.Χ.).

Εκείνο που γίνεται φανερό από τους στίχους αυτούς είναι ότι στην Κρήτη κατοικούσαν αρμονικώς διάφορα φύλα που αποτέλεσαν αργότερα, το ελληνικό έθνος.. Επίσης, την εποχή εκείνη η Κρήτη ήταν πυκνοκατοικημένη και πως κάθε φύλο μιλούσε την δική του διάλεκτον.

Σε ό,τι αφορά τους Κρήτες, ο επικός μας ποιητής τους αναφέρει με την ονομασία Ετεοκρήτες, που σημαίνει «γνήσιοι Κρήτες», δηλαδή λαός αυτόχθων. Το ίδιο αναφέρουν οι πανάρχαιες πηγές και υποστηρίζουν πολλοί ιστορικοί και ερευνητές για τους Πελασγούς.. Ότι, δηλαδή, ήταν λαός αυτόχθων.. Τόσο οι παραδόσεις, όσο και οι αρχαίοι συγγραφείς, μας παραδίδουν διάφορες περιοχές ως αρχική κατοικία τους.

Οι έρευνες απέδειξαν ότι η εξάπλωση αυτή των Πελασγών επεκτάθηκε και σε άλλα μέρη εκτός Ελλάδος, όπως στην Μικρά Ασία, Κύπρο, Ετρουρία ή Τυρρηνία (χώρα που βρισκόταν σχεδόν στο κέντρο της Ιταλικής χερσονήσου), Κρήτη, ακόμα και στις ακτές της Βορείου Αφρικής, όπως Λιβύη και Κυραναϊκή.. Επίσης, Ελλήσποντο, Τροία, Εύξεινο Πόντο, Σικελία και Βαλκάνια.

Οι περισσότερες πηγές θεωρούν ως παλαιότερους κατοίκους της Ελλάδος τους Πελασγούς, ακόμα και από τους Κρήτες.. Δεν αποκλείεται να υπήρξαν την ίδια εποχή.

Πάντως οι πανάρχαιες Ελληνικές παραδόσεις, αναφέρουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι της ηπειρωτικής Ελλάδος ήταν οι Πελασγοί.. Πολλοί ιστορικοί, καθώς και άλλοι ερευνητές, ισχυρίζονται, πως από αυτούς, κατάγονται και τα μεταγενέστερα φύλα (Ίωνες, Αχαιοί, Αιολείς και Δωριείς και δεκάδες άλλα), δηλαδή ανεμείχθησαν με τους Πελασγούς και όλα αυτά τα φύλα αποτέλεσαν τους σημερινούς Έλληνες!!!

Το συμπέρασμα αυτό το βγάζουν, λένε, από τις αρχαίες πηγές, καθώς και τα ευρήματα που έχουν έρθει στο φως κατά τις ανασκαφές που έχουν γίνει σε διάφορα μέρη της Ελλάδος.

Το πελασγικό έθνος ήταν πολύ μεγάλο και κατά τον διασκορπισμό του σε άλλα μέρη, τα διάφορα τμήματά του, πήραν άλλα ονόματα, με τα οποία εμφανίστηκαν όταν επέστρεψαν πάλι στην γη των προγόνων τους.. Γι’ αυτό οι μελετητές θεωρούν πως όλα αυτά τα φύλα ήταν συγγενικά με τους Πελασγούς. Για τον λόγο αυτό, προφανώς, οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται στους Πελασγούς, μερικοί από τους οποίους υποστηρίζουν ότι, πράγματι, οι μακρινοί πρόγονοί μας, ήταν οι Πελασγοί.

Στο εγκυκλοπαιδικό λεξικό «ΗΛΙΟΣ», εκδόσεως στις αρχές του 1950, γράφει επί λέξει τα εξής για τους Πελασγούς: «Είναι οι παλαιότατοι κάτοικοι της Ελλάδος. Γενική ονομασία των ελληνικών φύλων κατά τους προϊστορικούς χρόνους…» (τ. 15ος, σ. 691). Μαρτυρίες για τους Πελασγούς έχουμε από τον Όμηρο. Ο επικός μας ποιητής, αναφέρει πως οι Πελασγοί κατοικούσαν στην αρχή γύρω από το Μαντείο της Δωδώνης και από εκεί εξαπλώθηκαν στην Θεσσαλία, Λοκρίδα, Βοιωτία, Αττική και Πελοπόννησο, Κρήτη, Μικρά Ασία και πολλά άλλα μέρη.. Στην Ιλιάδα, παρουσιάζει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στο Δωδωναίο Δία ως τον αρχέγονο θεό των Πελασγών..! Επίσης ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, αναφέρει ότι οι Πελασγοί της Λάρισας (πόλη της Θράκης) ήταν σύμμαχοι των Τρώων.

Ο Ησίοδος, που είναι νεότερος από τον Όμηρο, μας πληροφορεί πως ο Πελασγικός λαός ζούσε αρχικά στην περιοχή της Αρκαδίας και είχε ως γενάρχη του και βασιλιά τον Πελασγό, που ήταν και αυτός αυτόχθων και πρώτος κάτοικος της Αρκαδίας. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Πελασγός, γιος του Δία, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αναδύθηκε από την Γη και έγινε έτσι, γενάρχης των ανθρώπων..! Επίσης, ο ιστορικός Έφορος, δέχεται ότι οι Πελασγοί ξεκίνησαν από την Αρκαδία και επικράτησαν σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο Ηρόδοτος και ο Στράβων γράφουν πως οι Πελασγοί ήταν αυτόχθονες που δεν μετακινήθηκαν ποτέ.. Επίσης ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι οι Αθηναίοι ήταν πελασγικής καταγωγής, καθώς και οι Αιολείς, οι Αρκάδες, οι Αργείοι, Δωδωναίοι και ότι ήσαν βάρβαροι. Εδώ ο Ηρόδοτος δεν το εννοεί με την πραγματική έννοια του όρου, αλλά ότι μιλούσαν άλλη γλώσσα. Τώρα, όσον αφορά στον Γενάρχη και ήρωα των Πελασγών, τον Πελασγό, οι διάφορες παραδόσεις τον εμφανίζουν ως γιο του Δία και με διαφορετική πατρίδα. Όπως την Αρκαδία, το Άργος, την Θεσσαλία, κλπ. Ανάλογα, δηλαδή, με την παράδοση της κάθε περιοχής.

Ο τραγικός μας ποιητής Αισχύλος αναφέρει για ένα πανάρχαιο Πελασγικό κράτος με κέντρο το Άργος, που απλωνόταν μέχρι τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Ο Θουκυδίδης υποστηρίζει ότι οι κάτοικοι της Ελλάδος, Πελασγοί και Έλληνες, αποτελούν από αρχαιοτάτων χρόνων ένα Έθνος! Άλλες πηγές θεωρούν τους Πελασγούς ως ένα προελληνικό ισχυρό φύλο.

Ο Παυσανίας ο Περιηγητής, αναφέρει πως όταν βασίλευε στην Αρκαδία ο Πελασγός, όλη η Πελοπόννησος λεγόταν Πελασγία.

Παρατηρούμε ότι όλοι, σχεδόν, οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται στους Πελασγούς, από τους οποίους οι περισσότεροι θεωρούν συγγενικά φύλα τους Πελασγούς με τους Ίωνες, Αχαιούς, Αιολείς και Δωριείς και τα άλλα φύλα που κατοίκησαν κατά καιρούς στον Ελληνικό χώρο. Υπάρχουν μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες, οι Πελασγοί εφεύραν δική τους γραφή. Από την γλώσσα αυτή, έχουν διασωθεί ελάχιστες λέξεις ως τις μέρες μας. Υπάρχουν διάφορα τοπωνύμια και πόλεις με πελασγικές ονομασίες, όπως για παράδειγμα η «Λάρισα».

Ο πατέρας της ιστορίας, Ηρόδοτος μας πληροφορεί πως την γλώσσα αυτή τη μιλούσαν και στην εποχή του σε περιοχές της Μακεδονίας και του Ελλησπόντου.. Πελασγική είναι και η καταγωγή των ονομάτων των θεών του Ολύμπου, εκτός από το όνομα του Ποσειδώνα. Δεν αποκλείεται οι πανάρχαιοι Κρήτες, να διδάχτηκαν τη γραφή από τους Πελασγούς. Επίσης, δεν αποκλείεται και οι Φοίνικες αργότερα να πήραν την γραφή από τους Κρήτες.. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Κρήτες προϋπήρξαν των Φοινίκων κατά 1.000 χρόνια, τουλάχιστον.4

Σήμερα, υπάρχουν ερευνητές που υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν μόνο τα γνωστά φύλα Ιώνων, Αχαιών, Αιολέων και Δωριέων, που εισέβαλαν από το βορρά στον ελλαδικό χώρο. Στην ιστορία αναφέρονται και πολλά άλλα, που η καταγωγή τους χάνεται στα βάθη των χιλιετιών, όπου οι πηγές, προφορικές και γραπτές είναι εντελώς ανύπαρκτες.. Και όσα γνωρίζουμε σήμερα, προέρχονται από τους πολύ νεότερους συγγραφείς, καθώς και από όσα έχουν έρθει μέχρι τώρα στο φως από τις διάφορες αρχαιολογικές ανασκαφές.. Παρ’ όλα αυτά, οι ειδικοί επιμένουν ότι ανήκουν στην ίδια φυλή..

Φύλα τέτοια, είναι οι Άβαντες, που είναι από τα πιο πανάρχαια. Η παράδοση αναφέρει ότι ήρθαν και αυτοί από τον βορρά, την Θράκη, με το βασιλιά τους Άβαντα στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. και διασκορπίστηκαν στην Πελοπόννησο και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στη Φωκίδα και από εκεί στην Εύβοια, η οποία στα πολύ παλιά χρόνια ονομαζόταν Αβαντίδα. Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Άβαντες, λίγο αργότερα, επεκτάθηκαν στην Αττική, την Ιωνία και σε μερικά νησιά του Αιγαίου. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Άβαντες είχαν Ιωνικό δεσμό. Τους συναντάμε, επίσης, στην Ιλιάδα του Ομήρου, ότι πήραν μέρος στον Τρωϊκό πόλεμο, με 50 πλοία.

Οι ιστορικοί, καθώς και άλλοι ερευνητές, που μελετούν την προϊστορική εθνολογική ενότητα των διαφόρων φύλων που υπήρχαν ή ήρθαν και κατοίκησαν στον ελληνικό χώρο και αποτέλεσαν τον ελληνικό κόσμο, δεν αποκλείουν και οι Άβαντες να ήταν λαός από τα Πελασγικά φύλα, που επέστρεφαν πάλι στην «πατρίδα» τους. Πάντως για να πάρουν μέρος στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας, προφανώς, ανήκαν στην ευρύτερη ελληνική οικογένεια. Μετά τον τρωϊκό πόλεμο, χάνονται τα ίχνη τους.. Ίσως συγχωνεύθηκαν με τα άλλα ελληνικά φύλα γι’ αυτό δεν αναφέρονται ως ξεχωριστός λαός, πλέον. Μόνο ο Παυσανίας αναφέρει ότι έλαβαν μέρος στην αποίκηση της πόλεως Θρόνιον στον Μαλιακό κόλπο, χωρίς αυτό να μπορεί να επιβεβαιωθεί.

Άλλος λαός ήταν οι Λέλεγες, που εμφανίζονται στην Ιλιάδα ως σύμμαχοι των Τρώων. Ένα πανάρχαιο ελληνικό φύλο, που ζούσε στην Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου και την ανατολική Μικρά Ασία και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδος. Ο Αλκαίος συσχετίζει την Άντανδρο της Τρωάδος με τους Λέλεγες, αργότερον όμως ο Ηρόδοτος ομιλεί για εκεί Πελασγούς,  χωρίς όμως να γνωρίζουμε την πρωταρχική κοιτίδα τους.

Γενάρχης και βασιλιάς τους θεωρείται ότι ήταν ο Λέλεγας ή Λέλαξ, ο οποίος, σύμφωνα με τον Παυσανία τον Περιηγητή, ήταν αυτόχθων από την Λακωνία, που την ονόμασε Λελεγία και τους κατοίκους Λέλεγες.. Άλλη παράδοση τον θέλει να κατάγεται από τα Μέγαρα ή την Λευκαδία Ημαθίας, κοντά στη Νάουσα.

Τους Λέλεγες ανακαλύπτει κανείς στα Μέγαρα, στην Ήπειρο εγγύς των Μολοσσών, στην Θεσσαλία (παραλλήλως ή μετά τους Πελασγούς), στις Κυκλάδες, στην Μικρασία, σε πολλά μέρη της σημερινής Στερεάς Ελλάδος, στην Λευκάδα και στην Μεσσηνία. Αναφέρονται ως και τον 5ο π. Χ. αιώνα μεμονωμένες λελεγικές κοινότητες, στην Κρηστωνία και στην Προποντίδα [Η Κρηστωνία ήταν αρχαία επαρχία της Μακεδονίας. Εκτεινόταν στα βοειοανατολικά της Μυγδονίας, νότια της Παιονίας και Μαιδικής, και δυτικά της Βισαλτίας, δίπλα στις πηγές του Εχέδωρου ποταμού (του σημερινού Γαλλικού)].

Επίσης ο Ηρόδοτος αναφέρει μια παράδοση, που προέρχεται από την Κρήτη και σύμφωνα με την οποία οι Λέλεγες ταυτίζονται με τους Κάρες, που κατοικούσαν στο Αιγαίον και ήταν υποτελείς στον Μίνωα, τον οποίο προμήθευαν με πολεμικά πλοία. Σύμφωνα με την ίδια παράδοση, οι Λέλεγες εκδιώχτηκαν από τους Δωριείς και τους Ίωνες και κατέφυγαν στην Καρία και ονομάστηκαν Κάρες.

Ο Φερεκύδης από την Λέρο, όμως, περιγράφει τους Λέλεγες κατοικούντες στην ακτή της Καρίας (νοτιοδυτικά μικρασιατικά παράλια) από την Έφεσο ως την Φώκαια, ενώ για τους Κάρες λέει πως ζούσαν νοτιώτερον, προς την Μίλητο, διαφοροποιώντας τους έτσι, από τους Λέλεγες.

Άλλα πανάρχαια ελληνικά φύλα ήταν  οι Αινιάνες και οι Μινύες.

Οι  Αινιάνες καταγόταν από τους Αιολείς. Αρχικά ήταν εγκατεστημένοι στην περιοχή της Θεσσαλίας, αλλά κατά τον 11ο αιώνα π.Χ. εκτοπίστηκαν από τους Θεσσαλούς ή τους Δωριείς και εγκαταστάθηκαν νοτιότερα στην κοιλάδα του Σπερχειού ποταμού.

Οι Μινύες, κατατάσσονται στο φύλον των Αιολέων.. Αναφέρονται στο αρχαίο κείμενο, τα «Αργοναυτικά», του Απολλώνιου του Ρόδιου. Πολλοί θέλουν τους Μινύες να κατάγονται από τους Πελασγούς.. Ο λαός αυτός καταγράφεται ως κατοικών στον Ορχομενό Βοιωτίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία τον Περιηγητή, γενάρχης των Μινύων ήταν ο Μινύας.. Υπήρξε λαός δραστήριος, ανέπτυξε σχέσεις με άλλα ελληνικά φύλα, που ως φαίνεται ήταν ομόδοξα και είχαν την ίδια γλώσσα. Κατά τον 9ον αιώνα π.Χ., μετά την ολοκληρωτική επικράτηση των «Δωριέων», το κράτος των Μινύων εξαφανίζεται.. Προφανώς συγχωνεύθηκαν μαζί τους, καθώς και με τα άλλα φύλα που, τελικά, αποτέλεσαν το ελληνικό Έθνος.

Αρκετοί σύγχρονοι μελετητές, θεωρούν ότι τα διάφορα φύλα δεν ήταν παρά ομάδες που όλες μαζί αποτελούσαν την ίδια φυλή…!! Έτσι οι λαοί που έφεραν διάφορα ονόματα, όπως Λέλεγες, Κάρες, Δωδωναίοι, Μολοσσοί, Αθαμάνες, Παίονες, Θεσπρωτοί, Φρύγες, Αιγαίοι, Αχαιοί, Δαναοί και πολλοί άλλοι, είχαν ένα γενικότερο όνομα, που φαίνεται ότι ήταν Πελασγοί.

Άλλα πανάρχαια φύλα που κατοικούσαν στην Θεσσαλία και ανήκαν και αυτά, όπως οι Αινιάνες και οι Μινύες στους Πελασγούς-Αιολείς, είναι τα εξής: Λαπίθες, Φλεγύες, Περραιβοί, Μυρμιδόνες, Φθίοι, Δόλοπες, Μαλιείς, Οιταίοι, κ.α.5

*

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα όπως προέκυψαν από πηγές και πορίσματα της Συμβατικής Ιστορίας, εξάγουμε το αρχικόν συμπέρασμα, πως όλα τα φύλα, προελληνικά, προϊστορικά, πρωτοελληνικά, όπως και να τα ονομάσουμε, όποια χρονολογία και αν κατοίκησαν σ’ αυτόν τον τόπο, είτε ήταν αυτόχθονα, είτε ήρθαν αργότερα, συγχωνεύθηκαν και αποτέλεσαν τον ελληνικόν κόσμον.

Έχει όμως έτσι ακριβώς, το θέμα των προϊστορικών Ελληνικών φύλων; Η προϊστορική πορεία των Πελασγών, εξελίχθηκε όπως προαναφέρθηκε γενικώς και περιληπτικώς; Ποια είναι η ταυτότητα των λεγομένων Πελασγών;

Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε συνοπτικώς και να διερευνήσουμε αντικειμενικώς και επιστημονικώς, κατά ανθρώπινη δυνατότητα, το ζήτημα των Πελασγών, με βάση την αρχαία γραμματεία και την Αγίαν Γραφή (Παλαιά Διαθήκη), που πιθανώτατα, είναι οι παλαιότατοι-προϊστορικοί πρόγονοι των Ελλήνων ή καλύτερα των Προελλήνων..

β. Όνομα-Προέλευση

Πελασγοί είναι το περιληπτικό - προϊστορικό όνομα του συνόλου ή του μεγαλυτέρου τμήματος των Προελλήνων και του συνόλου των Πρωτοελλήνων. Το όνομα αυτό:

.Είναι η αρχαιότατη γενική/ενιαία ονομασία των προϊστορικών κατοίκων της Ελλάδος χωρίς σαφή εθνολογική έννοια (Κων. Ι. Αμάντου, ακαδημαϊκού, ομοτίμου καθηγητού του Πανεπ. Αθηνών, Μικρά μελετήματα, άρθρα και λόγοι, 1940, σ.102).

.Σημαίνει το σύνολον διαφορετικών μεν αλλά συγγενών πατριών συγκεκριμένου φυλετικού/ανθρώπινου κλάδου (Λευκής φυλής), συγκεκριμένης Ομοεθνίας, της Αρίας ή λεγομένης Ινδοευρωπαϊκής.

.Προσδιορίζει αδρά την αρχέγονη κοιτίδα τους, την Ανατολή, διότι:

1ον: Περιελάμβανε όλα τα συγγενικά φύλα που ζούσαν τότε, στον μετέπειτα ονομασθέντα Ελλαδικό/Ελληνικό χώρο.

«Αττικόν Έθνος, εόν Πελασγικόν» (Ηρόδοτος, Α/57).

«Ως αρχαιότατοι κάτοικοι της Θάσου αναφέρονται διάφορα Θρακικά φύλα (Ηδωνοί, Σάϊοι, Σάππαι) πελασγικής καταγωγής» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΥ, λ. Θάσος, σ. 360).

«Τους δε Πελασγούς, ότι μεν αρχαίον τι φύλον κατά την Ελλάδα, πάσαν επιπολάσαν» (Στράβων, Γεωγραφικά, Ε/2).

«Του γηγενούς Παλαίχθονος είμαι εγώ γυιός, ο Πελασγός, και αφού είμαι Βασιληάς, φυσικό είναι να πάρουν το όνομά τους από εμένα οι Πελασγοί που κατοικούν στην χώρα. Και όλη αυτή την χώρα κυβερνάω που την διασχίζει ο αγνός Στρυμώνας στην δυτική πλευρά του. Και την χώρα των Περραιβών ακόμη εξουσιάζω και όσα είναι μέρη πέρα από την Πίνδο. Πολύ κοντά στην χώρα των Παιόνων (Οι παρά τον Αξιόν ποταμόν κατοικούντες) και της Δωδώνης τα βουνά. Τα σύνορά μου ορίζει η Θάλασσα...» (Αισχύλου, Ικέτιδες, 250).

«...Ενώ ο Βρασίδας, μετά την άλωσιν της Αμφιπόλεως, μαζί με τους συμμάχους εξεστράτευσε κατά της καλουμένης Ακτής, η οποία εκτείνεται από της διώρυγος του βασιλέως (ΣΣ: Η διώρυγα του Ξέρξη-ΗΡΟΔ: Α/23 και ΣΤΡΑΒΩΝ: Ζ/331), και το υψηλό όρος Άθως είναι τμήμα της και καταλήγει εις το Αιγαίον Πέλαγος. Πόλεις δε έχει την Σάνην, αποικίαν των Ανδρίων πλησίον της Θυσσόν, Κλεωνάς, Ακροθώους, Ολόφυξον και Δίον αι οποίαι κατοικούνται από ποικίλους βαρβάρους λαούς διγλώσσους (ΣΣ: Πλην της δικής τους γνώριζαν και την Ελληνική). Εις τας πόλεις ταύτας υπάρχουν και ολίγοι Χαλκιδείς, αλλά οι πλείστοι είναι Πελασγοί, εξ εκείνων οι οποίοι υπό το όνομα των Τυρρηνών κατώκησαν εις την Λήμνον και εις τας Αθήνας, Βισάλται, Κρηστωναίοι και Ήδωνες, κατοικούν δε κατά μικράς πόλεις» (ΘΟΥΚ. ΙΣΤ: Δ/109-Πρβλ. ΗΡΟΔ: 1/57,5/26-ΘΟΥΚ.ΙΣΤ: Ζ/ 27, Β/ 96, Α/3 - ΟΔ: Τ/152 μέχρι 177,κ.α.).

«Δοκέει εμοί η γυνή αύτη της νυν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλουμένης...» (ΗΡΟΔ: 2/56).

«Πελασγοί και άλλα τε έθνεα πολλά αναμεμίχαται» (ΗΡΟΔ: Α/146).

«Προ του Έλληνος, ούτε καν υπήρχε το όνομα τούτο, διάφοροι δε λαοί όπως και ο Πελασγικός έδιδαν το όνομά τους εις μεγάλην έκτασιν της χώρας» (ΘΟΥΚ. ΙΣΤ: Α/3).

«Ούτω κατά τον Στράβωνα -Γεωγραφικά Ε/22- Οι Πελασγοί ήσαν αρχαίον φύλον κατά την Ελλάδα πάσαν επιπολάσαν και μάλιστα παρά τοις Αιολεύσι τοις κατά Θετταλίαν ... και της Κρήτης έποικοι γεγόνασι ως φησίν Όμηρος ... και το Πελασγικόν Άργος η Θετταλία λέγεται ... πολλοί δε και τα ηπειρωτικά έθνη Πελασγικά ειρήκασι ... και την Πελοπόννησον Πελασγίαν φησίν έφορος κληθήναι ... Αντικλείδης δε πρώτος φησίν τα περί την Λήμνον και Ίμβρον οικήσαι και δη τούτω τινάς και μετά Τυρρηνού του Άββυος εις την Ιταλίαν συνάραι και οι την Ατθίδα συγγράψαντες ιστορούσι περί των Πελασγών ως και Αθήνηση γενομένων» (Λεξ. ΗΛΙΟΣ, σ. 63).

2ον: Αναφερόταν γενικά σε όλους τους Προέλληνες- Πρωτοέλληνες που κινήθηκαν, κυρίως, δια θαλάσσης, από την Ασία/ Ινδία-Ανατολή (αρχική κοιτίδα) προς τις χώρες της σημερινής Ευρώπης-Δύσεως εξ ού και ο όρος Ινδοευρωπαίοι (Ι/Ε)}.

Οι Πελασγοί και κυρίως οι Αρκάδες θαλασσοκράτησαν της Μεσογείου αποίκησαν και την Κρήτη και έφθασαν μέχρι την Φοινίκη αφού εγκαταστάθηκαν και στις Αθήνες (Απολλόδωρος, Γ και Ι-Παυσανίας, Αρκαδικά Β και Αττικά, Ιγ - Ηρόδοτος, Κλειώ/66, Μελπ./145-Θουκυδ.Δ/ρθ, κλπ).

                                                            *

Το διαφωτιστικώτερο, ίσως, παράδειγμα-οδηγός για την μελέτη της αρχικής κοιτίδος καθώς και της πορείας των Ι/Ε από την Ανατολή προς την Δύση, είναι οι Πελασγοί της Κρήτης.

Οι αρχαίοι Πελιστεείμ γνωστοί ως Φιλισταίοι, είναι Πελασγοί και θεωρούνται από τους αρχαιότερους αν όχι οι αρχαιότατοι κάτοικοι της Κρήτης. Οι Πελασγοί αυτοί, δεν ήσαν αυτόχθονες του λεγόμενου Μεσογειακού ή Αιγειακού χώρου, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «ψευτοεθνικιστές» θιασώτες της «πατρώας» (βλέπε αρχαιοπαγανιστικής), όπως λέγουν, θρησκείας, αλλά ήλθαν από την Ανατολή.

Το ερώτημα είναι: Όταν οι Πελιστεείμ αφίχθησαν στην Κρήτη, η νήσος ήταν ακατοίκητη ή υπήρχαν άλλοι προϊστορικοί κάτοικοι;

Συνεχίζεται

---

1 Πηγές: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

-Κ. Παπαρρηγόπουλου Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδος

-Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, πανεπιστημίου του Καίμπριτζ

-Εγκυκλοπαίδεια «ΗΛΙΟΣ» (παλαιά δεκαετία του ’50 και την νεότερη)---Εγκυκλοπαίδεια«Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα»

-Εγκυκλοπαίδεια Δομή---Βασική Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια, Χάρη Πάτση

-τόμος «Ελλάς». Ελληνική Μυθολογία, Ι. Κακριδή…(έρευνα-μελέτη, Αρίδας Γεώργιος, Κεχρινιά Αμφιλοχίας)

2 Ευάγγελος Φωτιάδης (1909-1973): Εδίδαξεν ιστορίαν στις στρατιωτικές σχολές και στην σχολή δημοσιογραφίας. Διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης Ελλάδος κατά τα έτη 1954-1965. Μεταξύ των έργων του: «Η ενότης των Ελλήνων» (1950), «Εισαγωγικά μαθήματα εις την ιστορίαν του ελληνικού Έθνους» (1962).

3 «Στη μέση του θαμπού γιαλού ένα νησί ‘ναι η Κρήτη όμορφη και πολύκαρπη και θαλασσοκλεισμένη, πόχει κατοίκους άπειρους κ’ έχει χωριά ενενήντα. Κάθε λαός κι’ η γλώσσα του. Των Αχαιών τα γένη, κι’ οι Κρητικοί λεοντόκαρδοι κι’ άξιοι Κυδωνιάτες, κι’ των Δωριέων τρεις φυλές, κι’ οι Πελασγοί λεβέντες. Πόλη μεγάλη είν’ η Κνωσό της Κρήτης όπου ο Μίνως του Δία συνομιλητής βασίλευε εννιά χρόνια» (Οδύσσεια τ 172 – 179).

4 Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ωρισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το (άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου.

Οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν εγνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ. Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανέσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανεκάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου.

Με δεδομένα α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Εβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Ελληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.

Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ.

Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Ελληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1.400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.

Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες, απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Ελληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000π.Χ. Πράγματι στο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανεκάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5.250π.Χ.

Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων ("όστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000 π.Χ.

Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά αγγεία" των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.(Πηγή :

https://olympia.gr/2013/02/24/ολη-η-αληθεια-για-το-αλφαβητο-και-την-ελ/ 24 Φεβ 2013).

5 Μερικά από τα φύλα αυτά, αργότερα, προωθήθηκαν νοτιώτερα (Φωκίδα) ή μετανάστευσαν στα απέναντι μικρασιατικά παράλια λόγω της εισβολής Βοιωτών και άλλων φύλων στην Θεσσαλία. Και αυτά τα φύλα ανήκαν στον μεγάλο λαό, τους Πελασγούς, όπως και οι Άονες, Αιγιαλείς, Καύκωνες, Κουρήτες, Κραναοί, Τέμικες, Τηλεβόες (Ταφίοι).