ΕΔΡΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ (ΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΕΣ,

ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΜΕΝΕΣ Ή ΧΑΛΚΕΥΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ)

Μέρος 6ον

Α΄ ΚΥΡΙΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ  [Συνέχεια 5ου μέρους]  

«4 καὶ σύ, Δανιήλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνώσις…» (ΔΑΝΙΗΛ: 12/4).  

24. Οι συνέπειες του διαχρονικού Mισανθρωπισμού και Μισελληνισμού του Συστήματος [συνέχεια 5ου μέρους].

α. Διαπραχθέντα Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος (συνέχεια 5ου μερους).1

6/. Η ακολουθήσασα την περίοδο του αιμοσταγούς Λένιν (1918-1924),  φρικιαστική  Σταλινική περίοδος (1924-1953).

Τον Φεβρουάριο του 1989, δύο χρόνια πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, ερευνητική εργασία του γεωργιανού ιστορικού Roy Aleksandrovich Medvedev που δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Argumenti i Fakti, ανέφερε ότι ο αριθμός των νεκρών υπό την ηγεσία του Στάλιν ανήλθε σε περίπου 20 εκατομμύρια, οι οποίοι προστέθηκαν στα 20 εκατομμύρια σοβιετικών στρατευμάτων και πολιτών που έχασαν τη ζωή τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για μια συνολική καταγραφή των 40 εκατομμυρίων. 

«Είναι σημαντικό ότι καταφέραμε να δημοσιευτεί η έρευνα αν και από μόνοι τους οι αριθμοί προκαλούν» δήλωσε στους New York Times, εκείνη την εποχή ο Μεντβέντεφ. «Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν τον πατέρα μου».

Η ζοφερή λογιστική του Μεντβέντεφ περιελάμβανε τα εξής:

1.000.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν μεταξύ 1927-1929

9-11.000.000 αγρότες εκδιώχθηκαν από την γη τους 

2-3.000.000 αγρότες συνελήφθησαν ή εξορίστηκαν κατά το πρόγραμμα μαζικής κολεκτιβοποιήσεως. 

6-7.000.000 αποβίωσαν από έναν «τεχνητό λιμό» από το 1932 έως το 1934.2

1.000.000 εξορίστηκαν από την Μόσχα και το Λένινγκραντ το 1935.

1.000.000 εκτελέστηκαν κατά την διάρκεια της «Μεγάλης Τρομοκρατίας» του 1937-1938.

4-6.000.000 εστάλησαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.

10 έως 12.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

1.000.000 άτομα συνελήφθησαν για διάφορα «πολιτικά εγκλήματα» 1946-1953.

Άλλες εκτιμήσεις από επιστήμονες και ιστορικούς κυμαίνονται μεταξύ 20 και 60 εκατομμυρίων. 

Ο IG Dyadkin στο βιβλίο του, «Αφύσικοι θάνατοι στην ΕΣΣΔ: 1928-1954», εκτιμά ότι η ΕΣΣΔ υπέστη 56-62.000.000 «αφύσικους θανάτους» κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, με 34 έως 49.000.000 να συνδέονται άμεσα με τον Στάλιν.

Ο Βρετανός ιστορικός Norman Davies, στο βιβλίο  «Η Ευρώπη μια Ιστορία»,  υπολόγισε ότι 50 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 1924-1953, εξαιρώντας τα θύματα του Β΄ΠΠ.

Ο Alexander Nikolaevich Yakovlev, σοβιετικός πολιτικός και ιστορικός, έκανε εκτίμηση για 35 εκατομμύρια θανάτους. Ακόμη και ορισμένοι ιστορικοί που βασίζουν τις εκτιμήσεις τους στην έρευνα, παραδέχονται ότι οι υπολογισμοί τους μπορεί να είναι ανεπαρκείς.

Ο Αγγλο-Αμερικανός ιστορικός Robert Conquest στο περίφημο βιβλίο του «Ο Μεγάλος Τρόμος: Εκκαθάριση του Στάλιν της δεκαετίας του '30», έγραψε: «Μας έχουν πει για έναν αριθμό 20 εκατομμυρίων νεκρών (υπό το καθεστώς του Στάλιν) το οποίο είναι πολύ χαμηλό και θα χρειαζόταν να το αυξήσουμε σε 50%».3

7/.  Η Μυστική Εγκληματική Εταιρεία του Ιουδαιο-Ναζισμού (Βλέπε 4ον μέρος)

8/. Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).

Πρόκειται για μία φανερή συμφωνία μεταξύ ισχυρών κρατών, υπό την καθοδήγηση των Ιλλουμινάτων, αφού προηγήθηκαν μυστικές διεργασίες σε τεκτονικές στοές και λέσχες (Τύμβος Skull and Bones, New Heaven, Bilderberg, Ordo Templi Orientis, Κοινό της Σιών, κλπ) προκειμένου να κινούν τα νήματα οικονομικώς, πολιτικώς, κοινωνικώς, εμπορικώς, των χωρών της Ευρώπης, προς εξυπηρέτηση των ιδίων συμφερόντων, τηρήσεως των χωρών μελών σε διαρκή πολιτικο-οικονομική ομηρία και εξυπηρετήσεως «του μεγάλου Σχεδίου του Συστήματος».

9/. Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων (FRB).

Ιδρύθηκε με δόλιο τρόπο το 1913 και με συνταγματική ρήτρα ότι «ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ». Διοικείται και στελεχώνεται από Ιουδαιοταλμουδιστές και μέλη τεκτονικών στοών. Είναι ρυθμιστικό μέσο της οικογενείας των Ρότσιλντ που κυβερνά τις ΗΠΑ, καθορίζοντας την νομισματική πολιτική, εκδίδουσα χατρονομίσματα και…δανείζουσα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ τις εκάστοτε κυβερνήσεις των ΗΠΑ !!!.. Διοικεί, χρηματοδοτεί και ελέγχει σχεδόν ΟΛΕΣ τις μεγάλες τράπεζες του κόσμου. .

10/. Μεγάλα Τραπεζικά και Χρηματιστηριακά ιδρύματα.

Οι Τιτάνες του χρήματος και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα κάθε έθνους, κατευθύνουν την πολιτική των κυβερνήσεων, και κρατούν στα χέρια τους την μοίρα  των ανθρώπων. Αυτά καθορίζουν την πτώχευση ή αναστολή εργασιών μιας μικρής τράπεζας ή χρηματιστηριακής εταιρείας, σύμφωνα με οργανωμένο σχέδιο οικονομικής υποδουλώσεως τραπεζών εταιρειών και κρατών. Αυτά ανεβάζουν και κατεβάζουν τις κυβερνήσεις.

11/.Τάγμα OPUS DEI («Το Έργο του Θεού»).

Οργάνωση μυστήριο που ιδρύθηκε το 1928 στην Ισπανία, αποκληθείσα «Αγία Μαφία». Ιδρυτής ο παπικός Χοσέ Μαρία Εσκριβά ντε Μπαλαγκουέρ.  Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, επανεμφανίσθηκε με αρχηγό τον Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Το 2002 το Βατικανό αγιοποίησε τον ιδρυτή της οργανώσεως!!!

Απέκτησε τεράστια δύναμη οικονομική και πολιτική, την οποία διατηρεί μέχρι τις ημέρες μας.

12/. Η επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ (7 Δεκ. 1941).

Η ιστορία αποκαλύπτει πως ο πρόεδρος Φρανγκλίνος Ντελάνο Ρούσβελτ, τέκτων 33ου βαθμού, και οι συνεργάτες του εγνώριζαν εκ των προτέρων για την επικείμενη επίθεση των Ιαπώνων καθ’όσον οι αμερικανοί είχαν σπάσει τον ιαπωνικό κώδικα, αλλά ΣΚΟΠΙΜΩΣ δεν ειδοποίησαν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους στο Περλ Χάρμπορ, με οδυνηρά αποτελέσματα για τις εδρεύουσες εκεί στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ.

Η FRΒ όμως που έλεγχαν οι αδίστακτοι  Ιλλουμινάτοι, απαίτησαν να εισέλθουν οι ΗΠΑ στον 2ον Παγκ. Πόλεμο.  Προς τούτοις, χρειάζονταν μία πρόφαση/σοβαρή αφορμή, για να οδηγήσουν τους Αμερικανούς πολίτες στο σφαγείον του πολέμου, παρά την καθολική επιθυμία του αμερικανικού λαού να παραμείνουν αμέτοχοι οι αμερικανοί, αφού ΟΥΔΕΙΣ τους απειλούσε ή είχε την δυνατότητα να τους βλάψει4

13/. Εμφύλιος Πόλεμος Βορείων και Νοτίων στις ΗΠΑ.

Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865) ήταν ο πλέον καταστροφικός πόλεμος που έζησε ποτέ το κράτος των (ΗΠΑ) και ταυτόχρονα ιστορικό γεγονός με σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία. Οι απώλειες στις μάχες ξεπέρασαν τις 600.000, οι θάνατοι στον πληθυσμό τις 500.000, ενώ καταστράφηκε περίπου το 40% της εθνικής οικονομίας.

Οι Ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες οργάνωσαν και υπεκίνησαν τον αιματηρόν εμφύλιον στην Αμερική μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Χρηματοδότησαν αμφοτέρους, αλλά παρασκηνιακώς εργάσθηκαν υπέρ των Βορείων, για διαφόρους λόγους μεταξύ των οποίων σπουδαιότεροι ήσαν ο υπερπατριωτισμός των Νοτίων και η πλειάδα των εθελόδουλων Βορείων τυχοδιωκτών.

14/. Οικονομικό κραχ 1929.

Η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929 ήταν μια κατάσταση διεθνούς οικονομικής ύφεσης που διήρκεσε από ένα μέχρι δέκα χρόνια σε διάφορες χώρες του κόσμου. Επρόκειτο για την μεγαλύτερη οικονομική ύφεση της σύγχρονης ιστορίας. Η «Μεγάλη Ύφεση», όπως χαρακτηρίστηκε στις ΗΠΑ, προκλήθηκε μετά από το χρηματιστηριακό κραχ, που ξεκίνησε στις 24 Οκτωβρίου του 1929. Το τέρμα της κρίσεως στις ΗΠΑ ταυτίστηκε με το έναυσμα της πολεμικής οικονομίας του Β' Παγκόσμιου Πολέμου γύρω στο 1939.

Η κρίση είχε καταστροφικές επιπτώσεις τόσο στον ανεπτυγμένο, όσο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η οικονομία πόλεων ανά τον κόσμο επλήγη σε  βαθμό ολικής καταστροφής, ιδίως εκείνων που εξαρτώνταν άμεσα από την βαρειά βιομηχανία.

15/. Διεθνής τρομοκρατία (Αναρχισμός).

α/. Στους θεωρητικούς του αναρχισμού περιλαμβάνονται οι «αδελφοί» τέκτονες:

Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν. Μυήθηκε στις 8.1.1847 στην Στοά Sincιritι Parfaite Union et Constant Amitiι Rιunies στην Ανατολή Μπεζανσόν της Γαλλίας. 

Μιχαήλ Μπακούνιν. Ο πατέρας του ήταν τέκτων και επί πλέον ανέφερε με υπερηφάνεια ότι συμμετείχε στην κατάληψη της Βαστίλλης. Ήταν φανατικός αγκιτάτορας και θεωρητικός του αναρχισμού. Μυήθηκε το 1845. Όταν βρισκόταν το 1864 στο Τορίνο και φοιτούσε στην Στοά Il Progresso Sociale, κατείχε τον 30ο βαθμό που του απένειμε ο τέκτων Γκαριμπάλντι.

Η οικογένεια Ρεκλού εξέθρεψε τρία αδέλφια και έναν ανεψιό τέκτονες και αναρχικούς. Ο αδελφός Ελισαίος Ρεκλού (1830-1905) έγραψε διάφορα αναρχικά βιβλία και πρόλογο σε βιβλίο του Πιότρ Κροπότκιν. Το 1894 έκανε ομιλία περί αναρχισμού στην Στοά Les Amis Philanthropes των Βρυξελλών. Οι αδελφοί Ρεκλού ήσαν μέλη της Στοάς Les Elus d’Hiram στο Παρίσι.    

Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν) ήταν μέλος της Στοάς L’Union de Belleville στο Παρίσι.

Σεβαστιανός Φωρ. Το 1888 έγινε τέκτων και την ίδια περίοδο εγκατέλειψε τις άλλες του πολιτικές απασχολήσεις και συνταυτίστηκε με το Μπακούνιν και τους αδελφούς Ρεκλού.

Ο Μαξ Στίρνερ, ο Ρίκο Μαλατέστα, συγγραφέας της Αναρχίας. Ο πρίγκιπας Πιότρ Κροπότκιν, συγγραφέας μεταξύ άλλων της Αναρχικής Ηθικής. Ο Κάρολος Μαλάτο, συγγραφέας της «Φιλοσοφίας της Αναρχίας και Από την Κομούνα στην Αναρχία». Ο Κάρολος Αλμπέρ, συγγραφέας του Ελεύθερου Έρωτα και άλλοι.

Αναρχικοί στην Ελλάδα Στην περίοδο 1893-95 υπήρχαν δέκα περίπου σοσιαλιστικές, αναρχικές τάσεις. Από τους αναρχικούς της εποχής εκείνης ξεχωρίζουμε τους:   Πλάτωνα Δρακούλη, Σπύρο Νάγο και Ρόκκο Χοϊδά. Και οι τρεις ήσαν τέκτονες. Μάλιστα προς τιμήν του  Σπύρου Νάγου, λειτουργεί από το 1949 και η ομώνυμη Στοά της Ανατολής Αθηνών.

β/. Αναρχισμός και Τεκτονισμός.

Ο Λεό Καμπιόν, γνωστός αναρχικός του προ περασμένου αιώνα, στο βιβλίο του «Οι αναρχικοί στον Ελευθεροτεκτονισμό, ή οι αναρχικοί κρίκοι της τεκτονικής αλύσου», γράφει ότι o Tεκτονισμός είναι :

.Αν όχι ο μοναδικός, ένας από τους ελάχιστους οργανισμούς όπου ο οπαδός της απόλυτης ελευθερίας και ο αναρχικός μπορούν να ανήκουν χωρίς να εγκαταλείψουν τις πεποιθήσεις τους.

.Μια οργάνωση ελεύθερης σκέψεως και η ελευθερία σκέψεως καταδιώκεται από τους φανατικούς, τους μισαλλόδοξους και τους δικτάτορες. «Όπου καταδιώκεται ο Τεκτονισμός, καταδιώκονται και οι αναρχικοί».

Ο Ανρί Λαφονταίν επισημαίνει ότι: «στις Στοές προετοιμάστηκαν οι μεγάλες επαναστάσεις. Εκεί δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε τα συγκεκριμένα άτομα να ηγηθούν επαναστάσεων στην ιδιωτική τους δραστηριότητα».

Ο Μαριούς Λεπάζ έγραφε: «Κοινωνιολογικά είμαι αναρχικός. Φιλοσοφικά είμαι τέκτονας», και τέλειωνε: «Ο Τεκτονισμός εργάζεται στο ιδεολογικό επίπεδο, η αναρχία εργάζεται στο κοινωνικό και ηθικό επίπεδο».

γ/. Σήμερα ο Διεθνής Αναρχισμός ή Διεθνής Τρομοκρατία, είναι ένας από τους ισχυρότερους «αφανείς» βραχίονες του Συστήματος.

Τα τρομοκρατικά κτυπήματα, στο εμπορικό κέντρο της Νέας Υόρκης και Οκλαχόμα (1993 και 1995) καθώς η επίθεση στους Διδύμους Πύργους (11 Σεπτ. 2001), προκάλεσαν απώλειες χιλιάδων ανθρώπων. Και στις τρεις περιπτώσεις η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενέχεται, όπως απεδειξαν πολλά αντισυστημικά Μέσα Ενημερώσεως, με επιστημονικά και άλλα στοιχεία, τα οποία εδημοσιοποίησαν εγγράφως ή σε παρουσιάσεις σε αντισυστημικά ΜΜΕ και δημόσιες διαλέξεις.

16/. Πόλεμος του Βιετνάμ (1 Νοε. 1955-30 Απρ. 1975).

Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν κατά πολλούς, η μεγαλύτερη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Δύσεως και Ανατολής κατά την διάρκεια του Ψυχρού πολέμου. Θεωρητικά η μάχη ήταν μεταξύ του Δημοκρατικού Στρατού του Βιετνάμ (Βόρειο Βιετνάμ) και της Δημοκρατίας του Βιετνάμ (Νότιο Βιετνάμ). Στην πραγματικότητα όμως, ήταν ένας πόλεμος μέσω αντιπροσώπων μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, ένας από τους πολλούς που έγιναν λόγω της απροθυμίας των υπερδυνάμεων να εμπλακούν σε απευθείας πόλεμο μεταξύ τους που ίσως θα κατέληγε σε πυρηνική καταστροφή.

Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, εκήρυξε τον πόλεμο κατά των κομμουνιστών του Βιετνάμ, με τον αστείο ισχυρισμό ότι «Βορειοβιετναμέζικα πλοία έρριψαν πυρά  σε αμερικανικό πλοίο στις ακτές του Βιετνάμ».

Γελοίος ισχυρισμός για να αποτελέσει αφορμή ενόπλου επιθέσεως ενός ισχυρού κράτους κατά ενός άλλου, ασυγκρίτως υποδεεστέρου σε ισχύ και απέχοντος παρασάγγας από το κράτος που υποτίθεται προέβη σε επιθετική ενέργεια.. Ο πακτωλός αίματος σε ανθρώπινες ζωές και καταστροφές, υποδομών, υλικών-μέσων, καλλιεργειών, κλπ, ως συνέπειες εκείνου του πολέμου, είναι γνωστός σε όλους.

Χρόνια αργότερα, απεκαλύφθη πως κανένα βορειοβιετναμέζικο πλοίο δεν είχε επιτεθεί σε πλοίο των ΗΠΑ [John Torrell,The Dove, Summer 1995,p.p.2-22, published by European American Evangelistic Crusades,PO Box, 41001, Sacramento, California, 95841].

17/. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι (Α΄1914-1918, Β΄1939-1945).

α/. Οι Ιλλουμινάτοι και οι διεθνείς τραπεζίτες οργάνωσαν τόσον την δολοφονία του διαδοχικού ζεύγους της Αυστροουγγαρίας, η οποία υπήρξε αφορμή για την κήρυξη του Α΄ΠΠ, όσον και την αντικατάσταση του πρωθυπουργού της Αγγλίας Χ.Χ. Άσκουϊθ, ο οποίος ήταν Αντισιωνιστής. Στην κυβέρνηση συνασπισμού που διεδέχθη τον Άσκουϊθ, συμμετείχαν οι Λόϋντ Τζωρτζ και Γουϊνστον Τσώρτσιλ. Ο Λόϋντ Τζωρτζ υπήρξε επί χρόνια δικηγόρος υποστηρικτής του Σιωνιστικού κινήματος και ο Τσώρτσιλ υπήρξε υποστηρικτής του πολιτικού Σιωνισμού.

β/. Ο τέκτων Σερ Άντονυ Ήντεν σε ραδιοφωνική ομιλία του στην Αμερική, λίγες μόλις ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου 11 Σεπτεμβρίου 1939), ανέφερε μεταξύ άλλων «Ο νέος μας πολιτισμός πρέπει να οικοδομηθεί σ’ ένα εμπόλεμο κόσμο… Μπορούμε τελικώς να απαλλάξουμε την Ευρώπη από το φράγμα των τάξεων, της θρησκείας και των προκαταλήψεων….».

Τα συνολικά θύματα και των δύο πολέμων υπολογίζονται σε 120.000.000 ανθρώπινες ψυχές.

18/. Οι Προκάτ Επιδημίες ιών και μεταλλάξεις αυτών, οι ανεξέλεγκτες δραστηριότητες των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και οι δογματικές αποφάσεις του Συστήματος.

Τα επιστημονικώς τεκμηριωμένα αίτια των θανάτων και των παρενεργειών, από ιούς και επιδημίες ιών, κυρίως από εμβολιασμούς, της τελευταίας τριετίας, αλλά και η πηγή/οι πηγές των ιών, αποκρύπτονται επιμελώς από τους λεωργούς του Συστήματος. Οι τελευταίοι μας παρουσιάζουν στοιχεία δογματικώς, μας παραπληροφορούν μονομερώς και επιβάλλουν μέτρα και «θεραπείες» ετσιθελικώς, τα οποία έρχονται σε αντίθεση ή είναι σαφώς διαφοροποιημένα από στοιχεία που παρουσιάζουν άλλοι διακεκριμένοι επιστήμονες και τα οποία αποσιωπούνται ή αγνοούνται παντελώς...

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι οι συστημικοί αλωνίζουν ανενόχλητοι σε όλα τα ΜΜΕ, (ιδιοκτήτες-χρηματοδότες των εταιρειών, παχυλώς αμειβόμενα golden boys-girls, εκτελεστικά όργανα, πολιτάρχες, ιατροί, διοικητικά συμβούλια διεθνών οργανισμών, ΠΟΥ, κλπ), προστατεύονται με το ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟΝ, εγείρει σοβαρές υποψίες ότι το Σύστημα αποκρύπτει την Αλήθεια. Η επιστημονική Αλήθεια για τα σοβαρά θέματα που ενεφανίσθησαν την τελευταία τριετία παγκοσμίως, με αφορμή τον κορωναϊόν (Covid-19 και τις «παραφυάδες του»), θα προέκυπτε μόνον από ένα Ζωντανό Δημόσιο Διάλογο,.

Όμως, τέτοιου είδους διάλογον αρνείται πεισματικώς το Σύστημα, προς δόξαν της…δημοκρατίας, της…ελευθερίας του λόγου και «ενταφιασμόν» της επιστημονικής Αληθείας.

Η επίκληση περί «θεωριών Συνωμοσίας», από πλευράς του Συστήματος, για να δικαιολογήσουν την άρνηση διεξαγωγής ενός τέτοιου Επιστημονικού Διαλόγου, ενισχύει την άποψη εκείνων που πιστεύουν ότι, πραγματικοί συνωμότες είναι οι αποκλείοντες τους αντιφρονούντες επιστήμονες και αρνούμενοι τον δημόσιον ζωντανόν διάλογον,  και όχι οι «αποκλειόμενοι», τους οποίους όχι λίγες φορές, υποτιμούν αλαζονικώς, υποβιβάζουν και συκοφαντούν τις επαγγελματικές τους ικανότητες.

Η αληθής επιστήμη ΔΕΝ δέχεται δόγματα, όπως δογματικώς αντιμετώπισε και ερμήνευσε το Σύστημα την πανδημία των τελευταίων ετών και τις παραλλαγές του ιού...

β. Διαπραχθέντα διαχρονικά εγκλήματα του Συστήματος, κατά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. 

Παραθέτομεν κατωτέρω, τα κυριώτερα διαπραχθέντα και διαπραττόμενα διαχρονικώς, εγκλήματα:

1/. Η μεγάλη συνωμοσία των τεσσάρων (4) πρώτων αιώνων μ.Χ. κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού (βλέπε 4ον μέρος)

2/. Εικονομαχία

Ο όρος Εικονομαχία αναφέρεται στην θεολογική και πολιτική διαμάχη που ξέσπασε στην Ρωμαίϊκη/Ελληνική (Βυζαντινή) Αυτοκρατορία, αναφορικά με την τιμή και προσκύνηση των χριστιανικών εικόνων. Η πρώτη φάση ξεκίνησε, όταν ο Λέων Γ ́ ο Ίσαυρος επέβαλε την κατάργηση των εικόνων και έληξε με την σύγκληση της Ζ ́ Οικουμενικής Συνόδου,5 η οποία απεφάσισε την αναστήλωση των εικόνων.  Η δεύτερη φάση ξεκίνησε, όταν κατά τους χρόνους του Λέοντος Ε ́ αναζωπυρώθηκε το κίνημα της εικονομαχίας μέχρι το 843.

Κυριώτερη αιτία της αποφάσεως του Λέοντος, κατά τον ίδιον, ήταν να προσελκύσει μουσουλμάνους, ιουδαίους και οπαδούς διαφόρων αιρέσεων οι οποίοι όλοι απεχθάνονταν κάθε μορφής απεικόνιση. Το πιθανότερο όμως είναι ότι ο ίδιος Σύρος στην καταγωγή, από την φυλή των Ισαύρων, η οποία ήταν ημιαγρία και ορεσίβεια (στην περιοχή της σημ. ΝΑ Τουρκίας), είχε επηρεασθεί από την πατρώα θρησκεία του καθώς κι’εκείνη της φυλής των Χαζάρων, με την οποίαν διατηρούσε σχέσεις και  τελικώς συγγένεψε.6

Οι Χαζάροι επίστευαν σε παγανιστικές δοξασίες, με πατρώα θρησκεία τον Τενγκρισμόν,7 αλλά από τον 8ον αιώνα, είχαν ασπασθεί τον Ταλμουδικόν Ιουδαϊσμόν.

Οι λαοί του χαγανάτου των Χαζάρων ήταν ένα μωσαϊκό παγανιστών, τενγκριστών, ιουδαϊστών, χριστιανών και μουσουλμάνων. Ο πυρήνας των σημερινών Ασκεναζιτών Ιουδαίων (Jews), προέκυψε από την διασπορά Χαζάρων Εβραίων στην Ευρώπη.. Ένας από τους αυτοκράτορες της δυναστείας των Ισαύρων επωνομάζετο Λέων Δ΄ ο Χάζαρος (25 Ιανουαρίου 750 - 8 Σεπτεμβρίου 780).

Το πρώτο επίσημο εικονομαχικό διάταγμα φαίνεται ότι εκδόθηκε το έτος 730 και προέβλεπε καταστροφή των εικόνων και διώξεις κατά των εικονοφίλων. Οι διώξεις αυτές πήραν στην πράξη διάφορες μορφές: βασανιστήρια, δολοφονίες, εξορίες, δημεύσεις περιουσιών.

Η εικονομαχία κορυφώθηκε επί Κωνσταντίνου του Ε΄, οπότε και προσέλαβε διαστάσεις μιας ανελέητης εκστρατείας εναντίον των μοναχών και των μοναστηριών, που αποτελούσαν τα προπύργια της Ορθοδοξίας. Η εκστρατεία αυτή «νομιμοποιήθηκε» από την ληστρική Σύνοδο της Ιέρειας (754), η οποία καταδίκασε την λατρεία των εικόνων και αναθεμάτισε τους πιστούς ορθοδόξους.

Η ψευδής Σύνοδος της Ιέρειας ή ακέφαλο Συμβούλιο, όπως ονομάστηκε, που έλαβε χώρα απόντων των εκπροσώπων και των πέντε Μεγάλων Πατριαρχείων, απορρίφθηκε από τις Εκκλησίες Ανατολής και Δύσεως. Οι αποφάσεις της αναθεματίστηκαν από την Σύνοδο του Λατερανού (769), πριν ανατραπούν εξ ολοκλήρου από  την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο στην Νίκαια (787) επί Κωνσταντίνου ΣΤ' και Ειρήνης, η οποία καταδίκασε την εικονομαχία.

Η Εικονομαχία εδίχασε τους πολίτες της αυτοκρατορίας σε Εικονομάχους (επίσης αναφερόμενους ως Εικονοκλάστες) και Εικονόφιλους (αναφερομένους και ως εικονολάτρες), με οδυνηρές συνέπειες για την εσωτερική ειρήνη της αυτοκρατορίας.

3/. Η δημιουργία του οριστικού σχίσματος Δυτικής και Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας (1054).

Το μέγα σχίσμα (1054) τών εκκλησιών Ανατολής καί Δύσεως υπήρξε το δραματικό τέλος μιάς μακράς διαδικασίας διαφοροποιήσεως τής Δυτικής Εκκλησίας έναντι της Ανατολικής, η οποία κορυφώθηκε κατά τήν περίοδο τής κρίσεως τών σχέσεων Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως μέ πρόσχημα τήν κανονικότητα τής εκλογής τού πατριάρχη Φωτίου (863-867).

Το κύριο αίτιο τού μεγάλου σχίσματος των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως (1054) πρέπει να αναζητηθεί τόσο στο παπικό πρωτείο, το οποίο ενισχύθηκε με τις ψευδο-Ισιδώρειες διατάξεις, όσο και στην παπική αξίωση επιβολής του σέ ολόκληρη την Εκκλησία, Δύσεως και καθ’ ημάς Ανατολής….

Ό πάπας Λέων Γ΄ (795-816) αποδοκίμασε την προσθήκη τού filioque και ανάρτησε δύο αργυρές πλάκες στο ναό τού Αγίου Πέτρου με το σύμβολο της πίστεως χωρίς το filioque, ενώ καταδίκασε κάθε προσθήκη ή αλλοίωση τού παραδεδομένου συμβόλου τής πίστεως. Ή επίσημη αυτή αντίδραση τού παπικού θρόνου δεν είναι βεβαίως άσχετη προς την εκλογή ανατολιτικών κυρίως υποψηφίων για τον παπικό θρόνο κατά την πρώτη περίοδο της εικονομαχίας (727-787), αλλά ή επίδραση της φραγκικής θεολογίας ήταν πλέον αισθητή σε ολόκληρη σχεδόν την Δύση κατά την εποχή του Καρλομάγνου. Η περί του filioque όμως διδασκαλία υιοθετήθηκε προοδευτικά και από λατίνους θεολόγους…» (Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος Β΄ Βλασίου Φειδά, σελ. 93-97).

Ερώτημα δι’όσους ημετέρους, συναγελάζονται, συζητούν και συμπροσεύχονται σήμερα με τους Φραγκοπαπικούς και όχι μόνον:

Ποίοι πάπες της Παλαιάς Ρώμης έχουν το «Αλάθητον», ο Λέων Γ΄ και όσοι προ αυτού ή μετά απ’ αυτόν αποδοκίμασαν το παπικό δόγμα filioque ή όσοι ενθέρμως από τότε μέχρι τις ημέρες μας, απαγγέλλουν το «Σύμβολο της Πίστεως» με το filioque;

4/. Θρησκευτικές αιρέσεις 

α/. Από της μεταχριστιανικής περιόδου μέχρι  το πρώτο σχίσμα (βλέπε 4ον μέρος)

β/. Μετά το οριστικόν σχίσμα των Χριστιανικών εκκλησιών, διεσπάσθη ο Χριστιανισμός Ανατολής-Δύσεως και η Φραγκοπαπική Δύσις απεγαλακτίσθη ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ και ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΩΣ από την μητέρα εκκλησία της Κων/λεως, με αποτέλεσμα την δημιουργία της Αιρετικής θρησκείας του Παπισμού ή Φραγκοπαπισμού (Νέα δόγματα επικυρωθέντα δια των Α΄ και Β΄ Βατικάνειων Συνόδων) και πλειάδος άλλων ψευδοχριστιανικών θρησκευτικών αιρέσεων (Προτεσταντισμός/ Αγγλικανισμός, Καλβινισμός, Λουθηριανισμός, Πρεσβυτεριανισμός, Μεθοδισμός, κλπ), οι οποίες από της ιδρύσεώς τους μέχρι τις ημέρες μας μάχονται λυσσαλέως, φανερώς και κρυφίως, εναντίον του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

5/. Επιβολή των ονομάτων «Βυζάντιον»-«Βυζαντινοί» και Βαλκάνια-Βαλκανική Χερσόνησος

α/. Οι συστημικοί διέγραψαν από τις σελίδες της διδασκομένης συμβατικής ιστορίας τα αυθεντικά ιστορικά  ονόματα Ρωμηός/ Ρωμηοί, Ρωμηοσύνη, και Χερσόννησος του Αίμου, επειδή θύμιζαν στους νεώτερους Έλληνες, Ορθοδοξία, Ρωμαίϊκη/ Ελληνική Αυτοκρατορία όπου έδρασε η Αυτοκρατορία μας για χίλια περίπου έτη..

Τα παραπάνω ονόματα, Ρωμηός/Ρωμηοί, Ρωμηοσύνη, αντικαταστάθηκαν με τα αντιεπιστημονικά και ανιστόρητα, Βυζαντινός-οί, Βυζάντιον/Βυζαντινή Αυτοκρατορία και Βαλκάνια/Βαλκανική Χερσόννησος.

.Ο όρος «Βυζάντιο» είναι νεολογισμός. Τον χρησιμοποίησε, όπως έχουμε κατ’επανάληψη επισημάνει, για πρώτη φορά ο κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής, όργανον των Φράγκων, Ιερώνυμος Wolf (1516-80), στα 1562.

β/. Το ίδιο συνέβη και με τον όρο Χερσόννησος του Αίμου που θύμιζε την αρχαιόθεν Ελληνική κυριότητα και κυριαρχία στην Χερσόννησο (αναφερόμενος ως όρος σε όλα σχεδόν τα διπλωματικά έγγραφα μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνος. Τον όρον Βαλκάνια,8  ενεπνεύσθη το 1808 ο Φραγκογερμανός γεωγράφος August Zeune και το Σύστημα τον καθιέρωσε, με την βοήθεια Άγγλων ταξιδιωτών, από τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνος… Μέχρι τότε, ΟΛΑ τα εθνικά και διπλωματικά έγγραφα (Ελληνικά και διεθνή), ανεφέροντο στην Χερσόννησο του Αίμου και όχι σε Βαλκάνια ή Βαλκανική Χερσόννησο (Ευτυχώς, στην Θεσσαλονίκη, λειτουργεί ακόμη από το 1953, το ΙΜΧΑ/Ίδρυμα Μελετών Χερσοννήσου του Αίμου. Δυστυχώς όμως, στον ξενικόν τίτλον αναφέρεται ως Institute for Balkan Studies, έχει σχολές για…Βαλκανικές γλώσες,  αποστέλλει προσκλήσεις σε… βαλκανικές χώρες, δεν παύει να αναφέρεται σε Βαλκάνια, Βαλκανική, Βαλκάνιους, κλπ).

Αμφότεροι οι ανιστόρητοι-αντιεπιστημονικοί όροι επεβλήθησαν από τους μισέλληνες και μισαλλόδοξους δυτικούς, και δυστυχώς εφαρμόζονται μέχρι σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς, δια να μην θυμίζουν την αρχαιόθεν κυριότητα των Ελλήνων στην Χερσόννησο του Αίμου και την Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία μας!!!

6/. Σταδιακή Διάβρωση της Πνευματικής ηγεσίας της πατρίδος μας.

Τους τελευταίους αιώνες, το Σύστημα σταδιακώς και μεθοδευμένα, διέβρωσε την πνευματική ηγεσία της πατρίδος μας, σε όλους τους τομείς και όλες τις βαθμίδες, επιλέγοντας και τοποθετώντας στην κορυφή της κάθε πυραμίδος, δεδηλωμένους διεθνιστές, Οικουμενιστές, «Ευρωπαϊστές», πιστούς του Σκοταδισμού κατ’ ευφημισμόν «Διαφωτισμού», μέλη στοών και θιασώτες της λεγομένης «Γαλλικής επαναστάσεως» του 1789, οι οποίοι ενσυνειδήτως δηλητηριάζουν τους πολίτες, με ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ και εθνομηδενιστικές, αντιχριστιανικές και ανθελληνικές διδασκαλίες.

Αυτές οι ιοβόλες διδασκαλίες έχουν διαβρώσει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, κυρίως όμως την εκκλησιαστική ζωή των Ορθοδόξων Ελλήνων, δια της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, σε τρεις κυρίως περιοχές.

Εν πρώτοις, όλες τις ιεραρχίες, όλους τους επισκόπους των τοπικών αυτοκεφάλων εκκλησιών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τις δύο Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, και άλλες βέβαια ανά την Οικουμένη Θεολογικές Σχολές, οι οποίες τροφοδοτούν πλέον τον κλήρο και την εκπαίδευση με θεολόγους οικουμενιστικής νοοτροπίας και σπουδής.

Δεύτερος χώρος είναι ο δημόσιος εκπαιδευτικός. Μάλιστα για πρώτη φορά ο Οικουμενισμός και τα οικουμενιστικά κείμενα της ψευδοσυνόδου της Κρήτης (2016), η οποία νομιμοποίησε τις αιρέσεις και την παναίρεση τυ Οικουμενισμού, πέρασαν και στα νέα βιβλία Θρησκευτικών του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. .

Ο τρίτος χώρος, όπου απρόσμενα και απροσδόκητα σιγά-σιγά, εισέδυσε ο Οικουμενισμός είναι δυστυχώς το Άγιον Όρος, κυρίως βέβαια στο επίπεδο της διοίκησης των Μονών, ευτυχώς όχι όλων, ενώ η πλειονότητα των μοναχών στις σκήτες και στα κελιά αντιδρούν και ανθίστανται, διωκόμενοι και ταλαιπωρούμενοι.

Είναι πάντως διστακτικό και επιφυλακτικό στο να καταδικάσει τα οικουμενιστικά έκτροπα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την ψευδοσύνοδο της Κρήτης στο Κολυμπάρι (2016) και το Ουκρανικό Σχίσμα, όπως έπραττε παλαιότερα για μικρότερες εκτροπές.

Αντίθετα έστειλε και εκπρόσωπο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, και κάποιοι από τους ηγουμένους και ιερομονάχους συλλειτούργησαν και συλλειτουργούν με τους σχισματικούς της Ουκρανίας.

Το αποτέλεσμα: H κυριαρχία δυτικόφερτων λέξεων, όρων και φράσεων, η Θρησκειοποίηση της Ορθόδοξης Πίστεως, η διαρκής εξάπλωση του Οικουμενιστικού Πνεύματος σε όλους τους τομείς του Δημοσίου και Εκκλησιατικού βίου, η απώλεια/μετασχηματισμός ακόμη και της καθομιλουμέμης Ελληνικής γλώσσης. Με μία φράση, η πασιφανής ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΡΗΜΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!!.

7/. Οργάνωση και χρηματοδότηση  του καταστροφικού εμφυλίου μετά την Εθνική Επανάσταση του 1821 (1823-1825 ).

Οι τότε υποτιθέμενες φιλικές και συμμαχικές δυνάμεις, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους, εκμεταλλευόμενες την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποίαν βρέθηκαν οι Έλληνες και την κοινωνική εξαθλίωσή τους, επεχείρησαν να χειραγωγήσουν τους επαναστάτες, υποσχόμενοι χρήματα, εξουσία και προστασία. Αρκετοί ενέδωσαν και προσκύνησαν τα νέα αφεντικά. Περισσότεροι όμως ήσαν εκείνοι που αρνήθηκαν και αντιστάθηκαν στις προκλήσεις.

Αποτέλεσμα, ο αιματηρός και καταστροφικός εμφύλιος πόλεμος με θύματα τους αγνούς Έλληνες. Όσοι αντιδρούσαν στα σχέδια των Αγγλο-γάλλων, εδολοφονούντο (ηθικώς, επαγγελματικώς και βιολογικώς). Στα θύματα αρχής γενομένης από την περίοδο της Εθνεγερσίας, συμπεριλαμβάνονται  και δολοφονίες των αγωνιστών του 1821 και πολιτικών αντιπάλων (Οδυσσέως Ανδρούτσου, Πάνου Κολοκοτρώνη, Γεωργίου Καραϊσκάκη, και μεταγενεστέρως του Εθνάρχου Ιωάννου Καποδίστρια,  κ.α).

Κατά τον δεύτερο εμφύλιο, ο Ζαΐμης και ο Λόντος κατέφυγαν στην Ηλεία ενώ οι Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί εισέβαλαν στην Κερπινή. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν φοβερές. Φρικτά εγκλήματα συνέβησαν όπως αυτά των βιασμών, των βασανισμών, των δολοφονιών και των εμπρησμών, ενώ όλα τα σπίτια λεηλατήθηκαν. Έπειτα στράφηκαν στην περιοχή των Δεληγιαννέων, την οποία οι είχαν εγκαταλείψει οι προύχοντες της. Αφού λεηλατήθηκε και αυτή, ο (αντικυβερνητικός) Γκούρας και τα παλληκάρια του αποφάσισαν να επιτεθούν στην Ηλεία και συγκεκριμένα στην Γαστούνη, την επικράτεια των Σισίνιδων.

Το πλιάτσικο που ακολούθησε ήταν τρομερό αφού ο κάμπος της Γαστούνης ήταν από τις πιο πλούσιες περιοχές. Τα ρουμελιώτικα στρατεύματα άρπαξαν ό,τι βρήκαν μπροστά τους. Από την τεράστια βιβλιοθήκη των Σισίνιδων, περίπου 10.000 τόμοι, δεν γλίτωσε τίποτα παρά μόνο μερικά σπάνια βιβλία που κατέληξαν στα χέρια του Σοφιανόπουλου. Ο Φωτάκος έγραψε για τα αυτά τα θλιβερά γεγονότα ότι «..ήρκει μόνον ότι όλοι ήσαν Μοραΐται και όλους τους εγύμνωναν και τους εκαταφρόνουν», ενώ ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η εισβολή των πέραν του Ισθμού στρατευμάτων δοθέντων εις αρπαγήν ανακάλεσεν εις την μνήμην των παθόντων όσα κακά έπαθαν εκ της εισβολής των Αλβανών (ΣΣ:Tων Σκιπετάρων)οι πατέρες αυτών».

Τον Απρίλιο του 1825 ο Οδυσσέας Ανδρούτσος νομίζοντας ότι θα του δοθεί αμνηστία παραδίνεται στους κυβερνητικούς και φυλακίζεται στην Αθήνα. Εκεί αφού βασανίστηκε απάνθρωπα, βρήκε τραγικό θάνατο από το πρώην πρωτοπαλίκαρό του, τον Ιωάννη Γκούρα, τον  Ιούνιο του 1825. Ο Γκούρας τον δολοφόνησε στην Ακρόπολη (όπου ήταν φυλακισμένος), αφού πρώτα του συνέθλιψε τα γεννητικά όργανα, και στην συνέχεια τον έρριψε από τον βράχο της Ακροπόλεως. 

Ο πόλεμος αυτός είχε βαρύτατο κόστος για την χώρα και παραλίγο να πλήξει ανεπανόρθωτα την Ελληνική Επανάσταση που τότε βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη.

8/. Η αντιχριστιανική και ανθελληνική δράση των Μισσιοναρίων

α/. Σ΄ όλη την διάρκεια της δουλείας (Λατινοκρατίας / Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας) πρώτα οι παπικοί και μετά οι προτεσταντικοί επεκτατικοί μηχανισμοί αναπτύσσονται στον ιστορικό ελληνικό χώρο, δημιουργώντας σφύζουσες δυτικές εστίες, άψογα οργανωμένες, κατεργαζόμενοι μεθοδευμένα τον δυτικότροπο κοινωνικοϊδεολογικὸ μετασχηματισμό της.

Όχημα της παπικής και προτεσταντικής προπαγάνδας θα είναι η ιεραποστολή (mission).

Οι δυτικοί Μισσιονάριοι νόθευσαν την έννοια της Χριστιανικής «Ιεραποστολής», κάτι κοινό στον δυτικό κόσμο, στον οποίο ο θρησκευτικός χώρος θα συμμετέχει πρόθυμα στην αποικιοκρατική πολιτική, υπηρετώντας τα συμφέροντα των δυτικών πολιτικών δυνάμεων, στις οποίες ανήκει και σήμερα ο Παπισμός (Κράτος Βατικανού).

Ήδη από την έναρξη της Φραγκοκρατίας (1204), το παπικό στοιχείο είχε απλωθεί στις ελληνόφωνες περιοχές φθάνοντας σε πολλά σημεία να είναι το συμπαγέστερο πληθυσμιακό στοιχείο (Χίος, Κυκλάδες, Επτάνησα, Κρήτη). Η όλη προσπάθεια εκινείτο στο πλαίσιο, που καθόριζαν οι ακόλουθες ιστορικές σταθερές: η παπική διαφοροποίηση από την ελληνική Ανατολή, η έντονη προκατάληψη για τον ρωμαίικο (ορθόδοξο κόσμο), θεμελιωμένη στην πολιτική του Καρλομάγνου και των διαδόχων του, και ο άσβεστος πόθος για υποταγή και απορρόφηση της «βυζαντινής» αυτοκρατορίας (οριακοί σταθμοί: 1204 και 1439).

β/. Η στάση των Λατίνων έναντι των Ορθοδόξων προσδιορίστηκε από την Δ΄ Σύνοδο του Λατερανού (1215, ιδεολογική θεμελίωση της Ουνίας) και τις (ουνιστικές) αποφάσεις της Συνόδου της Φλωρεντίας (1439). Η στρατηγική τακτική της Ρώμης συνοψιζόταν στο δίπολο: Προσηλυτισμός (υποταγή) η διώξεις κάθε είδους.

Η μεγάλη εξόρμηση της Ρώμης έγινε τον 16ον αιώνα. Εμπνευστής ο καρδινάλιος Bellarmino (1542-1621), γνωστός διότι έρριξε τον Giordano Bruno στην πυρά και πρωτοστάτησε στην καταδίκη του Γαλιλαίου. Αυτός υποστήριξε ανοικτά και ευρύτατα τους μισσιοναρίους της Ρώμης.

Πρωτοστατούν τα μοναχικά τάγματα, που αναδεικνύονται σε ακαταμάχητες μισσιοναριστικές δυνάμεις. Οι μονές γίνονται «τάγματα», δυνάμεις δηλαδή κρούσεως στην διάθεση του Πάπα. Στην Ανατολή δρούν Δομινικανοί, Καπουτσίνοι, Φραγκισκανοί, Ιησουίτες. Πέρα από την προπαγανδιστική τους δράση, οι μισσιονάριοι θα επιδοθούν και σε κυνήγι ελληνικών χειρογράφων, λεηλατώντας τις ορθόδοξες μονές. Βέβαια, το πρόσχημα ήταν η σωτηρία των Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον εξισλαμισμό, αλλά ο στόχος αυτός συνδυαζόταν με την μεταστροφή στο παπισμό/ λατινισμό, και στο δικό τους τελικά όφελος.

γ/. Tο 1544 ιδρύεται το τάγμα των Ιησουϊτών,  που θα αναπτύξουν την φοβερότερη προπαγάνδα, όχι μόνο στον χώρο του Ελληνισμού, αλλά σ΄όλη την Ορθόδοξη Ανατολή.

Ιησουΐτες μισσιονάριοι ανέπτυξαν σημαντική διπλωματική δράση στην Κωνσταντινούπολη, θύμα της οποίας υπήρξε ο πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1638). Ο Λούκαρις σημειώνει:

«…ἐπίασαν τὰ παιδιὰ καὶ μὲ τὸ μέσον τῶν παιδίων κλέπτουσι τὰς γνώμας τῶν πατέρων τους». Ήταν η κοινή μέθοδος όλων των μισσιοναρίων: μέσω των σχολείων να επιδρούν στις οικογένειες των μαθητών.

Την θρασύτητά τους δείχνει η ίδρυση της 1635 παπικής σχολής στο Άγιο Όρος (Καρυές).

Ήταν, βέβαια αίτημα του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου Ιγνατίου (1628). Οι αντιδράσεις των αγιορειτών, αλλά και η καχυποψία των τουρκικών αρχών συντέλεσαν στη μεταφορά της σχολής το 1651 στην Θεσσαλονίκη….».

Οι παπικοί μισσιονάριοι κινούνταν ελεύθερα, έχοντας την προστασία και υποστήριξη των πολιτικών δυνάμεων της εποχής. Πρώτα της Βενετίας. Η Γαλλία είχε υπό την προστασία της τις παπικές δυνάμεις της Ανατολής και ενίσχυε μέσω των διπλωματικών συμφωνιών και εκπροσώπων της, από το 16ον αιώνα.

δ/. Η δράση όμως των Προτεσταντών στην «καθ΄ημάς Ανατολή» θα κορυφωθεί ουσιαστικά τον 19ον αιώνα, με την υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων και μάλιστα της Αγγλίας…. Ο εκδυτικισμός της Ανατολής ήταν ο στόχος, επιδιωκόμενος και με το μέσο της ιεραποστολής (των Μισιοναρίων) ήτοι δημιουργία φιλικού κλίματος και δεσμών κάθε είδους, κυρίως δε δουλικότητα από…ευγνωμοσύνη για την προσφερόμενη βοήθεια και προστασία.

Οι μισσιονάριοι στηρίχθηκαν πάντα στους φίλους τους δυτικόδουλους Ελλαδίτες, και στις ενδορθόδοξες διενέξεις. Η επιτυχία της δράσεως όμως των μισσιονάριων ήταν ενίοτε καρπός της ανεκτικότητας η και αβελτηρίας της ελληνικής πνευματικής ηγεσίας (κλήρου). Επίσκοποι, μειωμένων ηθικών αντιστάσεων και προσόντων, επέτρεπαν σε μισσιονάριους να λειτουργούν σε ορθόδοξους ναούς, να κηρύττουν ακόμη και να εξομολογούν.

ε/. Η επανάσταση του 1821 βρήκε το παπικό στοιχείο καλά οργανωμένο σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Η Κωνσταντινούπολη έγινε τον 17ο αιώνα πεδίο σφοδρής σύγκρουσης Παπισμού και Προτεσταντισμού στον χώρο της διπλωματίας, στην προσπάθειά τους να εξαπατήσουν και να κερδίσουν το ρωμαίικο (ορθόδοξο) στοιχείο.

Οι συνέπειες για την Εθναρχία και την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν καταστροφικές, διότι αυτή εκπλήρωνε τις δυτικές δολοπλοκίες και τις εκρήξεις της Πύλης. Εκτελέσεις πατριαρχών, αλλοξοπατριαρχίες, διωγμοί επισήμων Ρωμηών, ανασφάλεια λόγω της μόνιμης καχυποψίας της Πύλης.

Η τραγικότερη όμως συνέπεια για το ελληνικό στοιχείο ήταν αναμφίβολα η διάσπαση της ενότητάς του, που επιδείνωνε ακόμη περισσότερο την πάντοτε σοβούσα αντίθεση ενωτικών –ανθενωτικών. Σ’ όλους τους χώρους και τα επίπεδα του ελληνικού βίου υπεισέρχεται και η διαίρεση σε φιλοπαπικούς και φιλοπροτεστάντες.

Η διαπάλη αυτή δεν οδήγησε μόνο στην σύγχυση των συνειδήσεων, αλλά και στην ενίσχυση του διχασμού, που θα αποτελεί έκτοτε μόνιμο σκόλοπα στο σώμα του Γένους.

στ/. Παρά το θαύμα που με την Χάρι του Θεού πραγματοποίησε το Γένος το 1821, η απογοήτευση ήλθε με το Ελληνικό Κράτος (ΣΣ: Μετά την δολοφονία του Ρωμηού και όντως Εθνάρχου Ι. Καποδίστρια), στο οποίον η επιβουλευόμενη το Γένος Δύση, θα αποβεί «καθολική του μητρόπολη» (Κ.Μοσκώφ).

Αυτό θα εκφράζει το παράπονο του Μακρυγιάννη: «Αν μας έλεγε κανένας αυτήνη τη λευτεριά, όπου γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήσει εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια…..». [https://enromiosini.gr/arthrografia/θρησκευτικεσ-προπαγανδεσ-στον-υποδο/].

9/. Το πραξικόπημα της 3ηςΣεπτεμβρίου 1843

α/. Ο ρόλος των Αγγλογάλλων στον σχεδιασμόν, την οργάνωση και εκτέλση του πραξικοπήματος

Πίσω από την ενέργεια της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, εκρύπτετο ο ραδιούργος πρεσβευτής της Αγγλίας Σερ Έντμουντ Λάϊονς, συνεπικουρούμενος πλήρως και παντοιοτρόπως, από τον πρέσβη της Γαλλίας, Θεοβάλδο Πισκατορύ.

Οι Άγγλοι μάλιστα, την συμπεριέλαβαν την Ελλάδα, ΑΜΕΣΩΣ, μετά την έκρηξη της ελληνικής επαναστάσεως, στην σφαίρα επιρροής τους. Για το μέλλον και την μετέπειτα θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα, ο Λάϊονς, σε υπόμνημά του προς την αγγλική κυβέρνηση που χρονολογείται περί το 1841 (κατ’ άλλους το 1843), ανέφερε τα εξής:

«Μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική είτε αγγλική. Και αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, θα είναι αγγλική»

Ο Θεοβάλδος Πισκατορύ έλαβε ενεργό μέρος στην προπαρασκευή του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 3ης Σεπτ. 1843 (15 Σεπτεμβρίου κατά το νέο ημερ.), προκειμένου να διασφαλισθούν τα γαλλικά οικονομικά συμφέροντα, με την δέσμευση των διαδόχων κυβερνήσεων στην Ελλάδα.

β/. Οι δύο πρέσβεις, είχαν σχηματίσει συνασπισμό κατά του Όθωνος και είχαν σχεδιάσει την επιβολήν ενός Συντάγματος, με περιορισμένες εξουσίες του βασιλέως, για να τον «προστατεύσουν», δήθεν, στην ουσία να τον ελέγχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ, οσάκις έκριναν ότι:

1//.Οι τυχόν αποφάσεις του δεν συμφωνούσαν με τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις και

2//. Οι πολιτικές εξελίξεις, σε περίπτωση αποχωρήσεως ή παραιτήσεως του Βασιλέως, θα ήταν μη προβλέψιμες, και θα εγένοντο περισσότερο επικίνδυνες για τα συμφέροντα των χωρών τους από την παραμονή του στον θρόνο.

Ας σημειωθεί ότι ο φιλέλληνας πατέρας του Όθωνος, Βασιλεύς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α΄ είχε επιβάλλει ως όρον για να έλθει να βασιλεύσει ο δευτερότοκος γιος του Όθων στην Ελλάδα, την μη παραχώρηση Συντάγματος!

Ο όρος αυτός, που αιτιολογήθηκε λόγω των αδυναμιών που θα αντιμετώπιζε αυτό το νέο, μικρό και ανοργάνωτο κρατίδιο, έγινε δεκτός και από τις τρείς (3) Μεγάλες Δυνάμεις!!! 

Το 1831 όμως, όχι μόνον δεν εδέχοντο κάτι τέτοιο, δηλαδή την μη παραχώρηση Συντάγματος, καίτοι οι λόγοι ήσαν οι ίδιοι, αλλά εξαπέλυσαν τα τσιράκια τους και ξεσήκωναν τους Έλληνες για Σύνταγμα, Δημοκρατία και Εκλογές, με μοναδικό στόχο την ανατροπή του Εθνικού κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια, κάτι που επέτυχαν με την δολοφονίαν του!!!

γ/. Την νύκτα της 2ας προς 3ην Σεπτεμβρίου 1843, ο Συνταγματάρχης Ιππικού Καλλέργης, μετά από παρακολούθηση θεατρικής παραστάσεως, επισκέφθηκε την μονάδα Πεζικού που στρατοπέδευε στις Αθήνες. Εκεί αφού συγκέντρωσε τους στρατιώτες, έδωσε εντολή να βαδίσουν στην πρωτεύουσα και να στρατοπεδεύσουν έμπροσθεν των ανακτόρων. Παράλληλα, έδωσε διαταγή να ανοίξει η φυλακή του Μεντρεσέ και να ελευθερωθούν ΟΛΟΙ οι ποινικοί κρατούμενοι. 

Σας θυμίζει κάτι αυτή η ενέργεια του …υπερμάχου της δημοκρατίας Καλλέργη;

Ό,τι ακριβώς έκαναν και οι ..αντιμοναρχικοί στρατιωτικοί και πολιτικοί τέκτονες, κατά την λεγομένη Γαλλική Επανάσταση το 1789. Άνοιξαν όλες τις φυλακές του Παρισίου και διένειμαν όπλα σε ΟΛΟΥΣ τους ποινικούς καταδίκους, «νυκτοπερπατητές» και πόρνες, για να τους χρησιμοποιήσουν κατά των μοναρχικών…

Η στρατιωτική φάλαγγα του Tάγματος, έφτασε πεζή στα ανάκτορα των Αθηνών (την σημερινή Βουλή). Ο βασιλιάς πανικόβλητος και φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάϊνστορφ, τον διαγγελέα του, στον Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα, εκείνος όμως τον αγνόησε, διότι είχε ήδη μυηθεί στο πραξικόπημα.

δ/. Η πορεία της στρατιωτικής φάλαγγας έλαβε χώρα μέσα στην νύκτα εν μέσω τυμπανοκρουσιών και σαλπισμάτων. Έντρομοι και έκπληκτοι οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, ξυπνούσαν από τον νυκτερινόν ύπνον τους, και ατένιζαν εμβρόντητοι από τα παράθυρά τους τα τεκταινόμενα, ενώ ολίγοι «νυκτοπερπατητές» ή οι μόλις αποφυλακισθέντες ποινικοί κατάδικοι από τον μεντρεσέ και άλλα περιτρίμματα, στέκονταν στους γύρω δρόμους.

Συχνά οι στρατιώτες εκτελούντες τα παραγγέλματα των επικεφαλής τους, φώναζαν «Ζήτω το σύνταγμα!» όπως και κάποιοι απ’ αυτούς ανταπαντούσαν επαναλαμβάνοντας την ιαχή. Όταν η μονάδα του Καλλέργη παρατάχθηκε μπροστά στο παλάτι, ο βασιλεύς Όθων ρώτησε τι υποδηλώνει το κίνημα τους.

Ο Καλλέργης αποκρίθηκε ότι, ο λαός και ο στρατός (!!!) ζητούν Σύνταγμα.

Ερώτημα: Ποίος λαός ανιστόρητοι, λαοπλάνοι, ενσυνείδητοι διαστροφείς της Αληθείας, και όσοι άλλοι της σύγχρονης Συνομοταξίας του λεγομένου «συνταγματικού τόξου»;

-Οι 500 περίπου στρατιώτες ενός Τάγματος, βιαίως οδηγηθέντες με στρατιωτικά παραγγέλματα, προ του Παλατίου, σε  πληθυσμόν περίπου 28.000 πολιτών στις τότε Αθήνες;

-Ο παντελώς ΑΠΩΝ και βαθέως κοιμώμενος Αθηναϊκός λαός, που αγουροξύπνησε από τους αλαλαγμούς των εγκαθέτων μυημένων αξιωματικών που έδιδαν τα παραγγέλματα στους στρατιώτες, και τους διέτασσαν να επαναλαμβάνουν τα συνθήματά τους;

-Ή μήπως ο «όχλος» των ποινικών καταδίκων φυλακισμένων, άρτι απελευθερωθέντων από τα δεσμωτήρια, μετά την πραξικοπιματική κατάλυση της χωροφυλακής, των ανθρώπων της νύκτας και του υποκόσμου, των πορνών ή των περιέργων «νυκτοπερπατητών», που ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει;

ε/. Ο αξιόπιστος συγγραφεύς Νικ. Δραγούμης, εις τας «Ιστορικάς Αναμνήσεις» αυτού (2α έκδοσις, 1879) , καταθέτει τι συνέβη ακριβώς την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου, στις Αθήνες, όπως του αφηγήθηκε προσωπικώς, ο ίδιος ο Δημήτριος Καλλέργης:

«...Εξελθών το μεσονύκτιον του θεάτρου, μετέβην εις του Μεταξά και του Λόντου ίνα λάβω οδηγίας αλλά και οι δύο είχον νομίσει ασφαλέστερον να διανυκτερεύσωσιν αλλαχού. Αποτυχών δε να ίδω και τον Μακρυγιάννην όστις καθ’ά με είχε διαβεβαιώσει, έμελλεν άγων υπερηφάνως πυκνάς φάλαγγας πολιτών, να περικυκλώσει εν θριάμβω το παλάτιον. Περιήλθον την πόλιν και πλην χωροφυλάκων ουδέ ψυχήν γεννητήν απήντησα. Όθεν απορών τι να πράξω, διηυθύνθην προς τον στρατώνα του Πεζικού όπου εύρον μεν έτοιμον το Τάγμα, εξηκολούθουν όμως να αμηχανώ. Επί τέλους χωρίς να περισυλλογισθώ, ετραύλισα, ασυναρτήτους τινάς λέξεις και ανασπάσας το ξίφος ανεφώνησα «Ζήτω το Σύνταγμα!». Οι στρατιώται αφαρπασθέντες ανέκραξαν και αυτοί «Ζήτω το Σύνταγμα!». Και ούτω διαβάντες δια της οδού Αιόλου και είτα δια της οδού Ερμού, κατασκηνώσαμεν εν τη πλατεία των ανακτόρων.

Η σιωπή και η ερημία ήσαν και ενταύθα βαθύταται. Μη βλέπων δε μηδέ έναν πολίτην διέταξα τινάς στρατιώτας να εισέλθωσιν εις την πόλιν και δια της σπάθης να διώξωσιν προς την πλατείαν όντινα απήντων. Εν τοσούτω ηνεώχθησαν αι φυλακαί, οι εν αυταίς συνέρρευσαν προ του παλατίου και ούτω στρατιώται, κάτοικοι του μενδρεσέ, περιτρίμματα τινά της αγοράς και ελάχιστος αριθμός πολιτών, ανεβοήσαμεν ζητούντες ¨Σύνταγμα». Ότε διηγήθη προς εμέ ταύτα, κύψας προς το ούς μου και ανακαγχάσας κατά την συνήθειαν αυτού, «πόσον ευθηνά, προσέθετο, αγοράζει δόξαν ο άνθρωπος».9

στ/. Εάν αυτό το φιάσκο, το στρατιωτικό πραξικόπημα του επίορκου Καλλέργη και μιας χούφτας λοιπών προδοτών στρατιωτικών και πολιτικών της εποχής εκείνης, η σύγχρονη συνομοταξία του λεγομένου «Συνταγματικού τόξου», το ονομάζει λαϊκή επανάσταση ή πάνδημη εξέγερση λαού και στρατού κατά της «απολυταρχίας του βασιλέως», ένα είναι βέβαιον:

Ή νομίζουν ότι απευθύνονται σε πολίτες αποχαυνωμένους πολιτικώς, παντελώς αγνώτες ιστορικώς και ευνουχισμένους εθνικώς, ή οι ίδιοι οι «τοξοβόλοι» του «Δημοκρατικού τόξου», πάσχουν από διαστροφικόν…ραγιαδισμόν, εθνοδιαλυτική παράνοια και ομαδική ανθελληνική παράκρουση!!!

*

Στις 3 το μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου, ο στρατός, οι φυλακισμένοι, τα περιτρίμματα της αγοράς, φυγόδικοι, απατεώνες, οι κομματάρχες των τριών κομμάτων με τους κολλητούς τους, πόρνες και κλεφτρόνια της νύκτας, διαλύθηκαν αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα των επαναστατών έγιναν αποδεκτά, ενώ με βασιλικό διάταγμα, η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρύχθηκε μέρα εθνικής γιορτής και ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορήθηκε, ως αρχηγός του…επαναστατικού κινήματος.

Και το άλλο απίστευτον αλλά….δημοκρατικόν και «επαναστατικόν».

Ο Καλλέργης δεν συμμετείχε στο κυ­βερνητικό σχήμα, μετά το πραξικόπημα, αλλά ανέλαβε την ανώτατη διοί­κηση της φρουράς. Μετά την ορκωμοσία των νέων υπουργών, οι συνωμότες ηγουμένου του Καλλέργη «απαίτησαν από τον Όθωνα όχι μόνον την παροχήν αμνηστίας, αλλά και την υπογραφή δύο νέων δια­ταγμάτων, σύμφωνα με τα οποία καθιερωνόταν η 3η Σεπτεμβρίου ως εθνική εορτή και απονέμονταν τιμητικές διακρίσεις (μετάλλια) και αριστεία στους πρωτεργάτες της συνωμοσίας και του πραξικοπήματος (της «Επαναστάσεως», όπως την αποκαλούσαν)….

Ο βασιλιάς πάλι αρνήθηκε την υπογραφή των τόσο προσβλητικών διαταγμάτων και ζήτησε την γνώμη των πρεσβευτών, οι οποίοι τελικώς τον «μετέπεισαν».

Πάντα ταύτα διεδραματίσθηκαν την νύκτα της 2ας/3ην Σεπτεμβρίου 1843, προς δόξαν της …δημοκρατίας…της ελευθερίας..και της…πιστής τριπλής συμμαχίας των «προστάτιδων» δυνάμεων….Προ παντός, προς δόξαν της…ανεξαρτησίας και …εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού κρατιδίου, ήτοι της αενάου υποτελείας της μικράς Ελλάδος στους αυτόκλητους «Προστάτες» της.

Η ψήφιση του Συντάγματος του 1844, μετά το πραξικόπημα της 3ης Σεπτεμβρίου, απετέλεσε την ταφόπλακα της ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας του Ελλαδικού κράτους, της ουσιαστικής πολιτικής ελευθερίας του Ελληνικού λαού και της αποκαταστάσεως των Εθνικών μας δικαίων.

Μία ταφόπλακα, η οποία υπάρχει εμφανέστατα μέχρι σήμερα, με την εξής διαφορά: Επί της ταφόπετρας, τότε (1844) εφέροντο οι επιγραφές-υπογραφές των τριών «προστάτιδων» δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας, σήμερα ευδιακρίτως,  έχουν αντικατασταθεί με τις επιγραφές-υπογραφές των ΗΠΑ και της Φραγκογερμανικής Ευρωπαϊκής Ενώσεως!!!

 

Συνεχίζεται

---

1 Λεπτομέρειες και πλείονα αποδεικτικά στοιχεία στα αναλυθέντα θέματα: «To Σύστημα δια μέσου των αιώνων» (Ιούλιος-14 Δεκ 2020) , «Η τελική επίθεση του Συστήματος κατά της ανθρωπότητος» (5 Μαρτίου-2 Απρ.2021).

2 Ο Μεγάλος Λιμός της Ουκρανίας ή Holodomor μεταξύ του 1932 και 1934. Η λέξη “Holodomor” περιγράφει ακριβώς το φαινόμενο, με τον όρο να παραπέμπει στις ουκρανικές λέξεις “holod” (πείνα) και “mor” (εξόντωση). Τα αίτια του λιμού μπορούν να βρεθούν στην απόφαση του  Stalin να κολεκτιβοποιήσει την γεωργία το 1929.

Ομάδες υποκινητών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης προέτρεψαν τους αγρότες, χωρίς προφανώς να τους δίνεται το δικαίωμα αρνήσεως, να εγκαταλείψουν την γη τους, την προσωπική τους περιουσία και τα σπίτια τους, στέλνοντάς τους σε συλλογικά αγροκτήματα, δηλαδή σε εκτάσεις καλλιεργήσιμες από μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι θα μοιράζονταν στο τέλος τα αγαθά. Τους πλουσιότερους αγρότες, τους κουλάκους, τους απέλασαν, προκειμένου να μην μπορέσουν, σε συνεργασία με τους πιο φτωχούς, να προβάλουν σθεναρή αντίσταση.

Η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, οδήγησε σε μεγάλη πτώση της παραγωγής, στην αποδιοργάνωση της αγροτικής οικονομίας και σε πρωτοφανείς ελλείψεις τροφίμων. Συνέπεια της οδυνηρής εκείνης καταστάσεως, ήταν να ξεσπάσει μεγάλος λιμός και να πυροδοτήσει μια σειρά αγροτικών εξεγέρσεων, οι οποίες γρήγορα μετατράπηκαν σε ένοπλες σε ορισμένες περιοχές της Ουκρανίας. Το αποτέλεσμα ήταν να λιμοκτονήσουν και να πεθάνουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, απροσδιορίστου ακριβούς αριθμού.

3 Μέρος του προβλήματος με την καταμέτρηση της συνολικής απώλειας των ανθρώπινων ζωών, εντοπίζεται και στα ελλιπή σοβιετικά αρχεία, ενώ πολλοί θάνατοι - μετά από λιμοκτονία, άλλοι συνδέονται με τις πολιτικές του Στάλιν, και άλλοι όχι.

4 The truth about Pearl Harbor, John T. Flynn, First published 1944, Sons of Liberty)

5 7η Οικουμενική Σύνοδος: 787 μ.Χ. Νίκαια της Βιθυνίας, στο ναό της Αγίας Σοφίας. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Παρεβρέθηκαν 367 πατέρες. Στερέωσε και προφύλαξε τις εικόνες αναθεματίζοντας την εικονομαχία και καταδικάζοντας την ιδέα της σχηματοποιήσεως της αόρατης και άϋλης Τριάδος. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογραφήσεως του Χριστού και των Αγίων.

6 Ο Λέων Γ΄ (717-741) συνεμμάχησε με τους Χαζάρους. Έστειλε πρεσβεία στον Χάζαρο χαγάνο Μπιχάρ και πάντρεψε τον γιο του, τον Κωνσταντίνο Ε΄ (741-775), με την κόρη του Μπιχάρ, πριγκήπισσα που αναφέρεται ως Τζιτζάκ, το 732. Αφού προσηλυτίσθηκε στο «Χριστιανισμό», πήρε το όνομα Ειρήνη. Ο Κωνσταντίνος και η Ειρήνη είχαν ένα γιο, τον μέλλοντα Λέοντα Δ΄ (775-780), που στην συνέχεια έφερε το προσωνύμιο «ο Χάζαρος».

7 Ο Τενγκρισμός είναι μια αρχαία τουρκομογγολική θρησκεία, βασισμένη στον σαμανισμό, μονοθεϊστική κατά μίαν έννοια, επικεντρωμένη γύρω από τον θεό του ουρανού Τενγκρί. Ο όρος επίσης περιγράφει διάφορα εγγενή τουρκομογγολικά θρησκευτικά κινήματα και διδασκαλίες.[Golden, Peter B.· Ben-Shammai, Haggai (2007).The World of the Khazars].

8 [Βαλκάν (Bol-Kan)= Νεοτουρκική λέξη που σημαίνει Μπόλικο/Πολύ αίμα (Κλοπή από τον Ελληνικόν μύθον της ονομασίας του Αίμου, μονομαχία Διός και Τιτάνων που κατέληξε σε ποταμό αίματος/Άφθονο αίμα, που χύθηκε επί της ομωνύμου οροσειράς) και αντικατάσταση της φράσεως Άφθονο αίμα/Μπόλικο αίμα, με τις νεοτουρκικές λέξεις Bol= Άφθονο και Kan= Αίμα].

9 Γεώργιος Κ. Ασπρέας, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος 1821-1928, τ. Α’ 1821-1865. Αθήναι 1930, Υποσημείωση σ. 163 και 64.